Τα γενέθλια της Παναγιάς μας ( Στην Βαϊδενίτσα ξανά ...)

Ήταν πάντα η …τελευταία μας μέρα στο χωριό …η τελευταία μέρα καλοκαιριού ..Γι αυτό φρόντιζα πάντα να μην χάσω ούτε μια στιγμή της ..

Η παρέα των νέων θα ξεκινούσε με τα πόδια για την Βαϊδενίτσα πρωί-πρωί γύρω στις εφτά …ενώ άλλοι οι του όρθρου εραστές …είχαν ξεκινήσει από χαράματα ξυπόλυτοι στην …χάρη της …στα γενέθλιά της .ο δρόμος δύσκολος ανηφορικός και κακοτράχαλος τότε ,..γεμάτος από μυρωδιές Ταϋγέτου και χρώματα του πρώτου Φθινοπώρου …Στάση για ξεϊδρωμα στον πύργο των Κιτρινιαρέων …και από κει άλλα είκοσι λεπτά ως την αγιασμένη αυλή του μοναστηριού …

Σίγουρα μες στο καλοκαίρι η παρέα θα ρχόταν ακόμα μια φορά τουλάχιστον στην πιο ζεστή του μέρα να δροσιστεί με τα κρυστάλλινα νερά της πηγής …να φάει καρπούζι παγωμένο στην λιμνούλα πάνω απ την δεξαμενή…. να θαυμάσει τα καβούρια με το Β (Βαίδενίτσα )χαραγμένο απ τον Θεό πάνω τους …να ανάψει κερί μπροστά στο υπέροχο ξυλόγλυπτο τέμπλο του καθολικού….να αφουγκραστεί τους πύρινους λόγους του Παπουλάκη που πέρασε κάποτε από εκεί….

Ο Σεπτέμβρης σημαδεύει την όγδοη μέρα του και τα γεννέθλια της Κυρίας Θεοτόκου …Έχω χρόνια πολλά να βρεθώ εκεί ανήμερα του γενεσίου Της ….μα η ψυχή μου δεν θα λείψει ποτέ ,απ το μισογκρεμισμένο μα πανέμορφο , ερειπωμένο μοναστηράκι μας … ψάλλοντας την χαρά που εμήνυσε η γέννηση της Παναγιάς μας σε όλη την οικουμένη….

( από http://www.mani.org.gr/ αυτό που ακολουθεί                   Μεταξύ των βουνοκορφών της «Μαυροβούνας» και του «Ταξιάρχη» του Ταϋγέτου, στην ανατολική πλευρά μιας ρεματιάς βρίσκεται το Μοναστήρι της Παναγίας της Βαϊδενίτσας ή Βοϊδενίτσας. Η πρόσβαση γίνεται είτε από τη Σαϊδώνα, είτε από το Εξωχώρι, περίπου στη μέση της απόστασης των δύο χωριών.

Η ονομασία μάλλον προέρχεται από τη σλάβικη λέξη «Βόδα» που σημαίνει νερό ή «βοδονίτσα» που σημαίνει μύλος, νερόμυλος. Άλλωστε κοντά στο Μοναστήρι βρίσκονται έξη παμπάλαιοι νερόμυλοι που εξυπηρετούσαν τα χωριά της περιοχής μέχρι τη περίοδο του Β’ Παγκοσμίου πολέμου.

Το συγκρότημα ήταν περιφραγμένο από μαντρότοιχο για την απόκρουση επιδρομέων. Η χρονολόγηση της ανέγερσής του δεν έχει γίνει. Πιθανόν να κτίσθηκε για άμυνα και φύλαξη των χωριών της Καρδαμύλης και της Ανδρούβιστας από τυχόν επιδρομές Τούρκων, από τη πλευρά της Σπάρτης μέσω του δάσους της Βασιλικής. Τα Μοναστήρια της Βαϊδενίτσας, του Σαμουήλ και ο πολεμόπυργος του καπετάν Κιτρινιάρη, πάνω στο ξερόβραχο της «κουδούνας», πράγματι αποτελούν ένα ισχυρό οχυρό τρίγωνο άμυνας.

Η εκκλησία βρίσκεται εκτός περιβόλου και πρέπει να είναι νεώτερη. Πιθανόν εντός περιβόλου να υπήρχε παλαιότερη. Δεν είναι τοιχογραφημένη, αλλά διατηρεί αξιόλογο ξυλόγλυπτο τέμπλο. Στην πέτρινη παραστάδα της αριστερής πλευράς της εισόδου διακρίνουμε επιγραφή με χαραγμένο σταυρό και χρονολογία 1807.

Παλιότερα υπήρξε καταφύγιο κλεφταρματωλών ενώ σ’ αυτό κατέφυγε ο αντιοθωνικός κήρυκας Παπουλάκης που αναστάτωσε τη περιοχή με τα κηρύγματά του και συνελήφθη το 1852.

Σ’ αυτό φιλοξενήθηκαν κατά τη κατοχή Κύπριοι και Άγγλοι στρατιώτες και αυτό αποτέλεσε την αιτία επιδρομής των Ιταλών το 1942, με αποτέλεσμα να πυρποληθούν τα περισσότερα κτίρια του Μοναστηριού.

Σήμερα διασώζεται πολεμόπυργος, με θολωτή στέγη και πολεμίστρες ενώ υπάρχει ορατότητα με το πύργο του καπετάν Κιτρινιάρη, χαμηλότερα στη πλαγιά.

Παλιότερα και μέχρι τον Μεσοπόλεμο υπήρχαν καλόγεροι στο Μοναστήρι, που αποτελούσε μετόχι του Μεγάλου Σπηλαίου. Το ερειπωμένο Μοναστήρι στέκεται περήφανο ανάμεσα στις καρυδιές και στις κερασιές της πανέμορφης ρεματιάς, ενώ το λιγοστό νερό από την υπερχείλιση της κοντινής δεξαμενής κυλάει ανάμεσα στα βράχια και σε ορισμένα σημεία σχηματίζει μικρές λιμνούλες.

Εκεί κατά καιρούς βρίσκονται και καβούρια, που στο καύκαλό τους λέγεται ότι διακρίνεται το γράμμα «Β». Ο επισκέπτης δροσίζεται από στάλες νερού που αναβλύζουν από τα τοιχώματα της πλούσιας σε βλάστηση ρεματιάς, η οποία φιλοξενεί τη πανίδα και ορνιθοπανίδα της περιοχής. Από εδώ αρχίζει το Φαράγγι της Νούπαντης το οποίο καταλήγει στη παραλία «του Φονέα», ανατολικά της Καρδαμύλης.

Στις 8 Σεπτεμβρίου, εορτή των γενεθλίων της Παναγίας, εορτάζεται η ομώνυμη εκκλησία που βρίσκεται στο περίβολο του Μοναστηριού, από τους προσκυνητές των κοντινών χωριών, ενώ τα παλιότερα κυρίως χρόνια στήνονταν μεγάλο παραδοσιακό πανηγύρι στην ρεματιά του μοναστηριού το οποίο άρχιζε πάντα μετά την απόλυση εκ του ιερέως .

                                         Νώντας Σκοπετέας/ΕΝ ΤΩ ΦΩΤΙ ΣΟΥ ΟΨΟΜΕΘΑ ΦΩΣ

Στης Παναγιάς το ξόδι...

Χαρείτε  ρημοκλήσια ταπεινά , στου ουρανού τις άκριες υψωμένα

 και σεις τα θαλασσάρικα μ ΄αρμύρα κεντημένα …

Χαρείτε αγέρηδες λιβανωτοί και κύματα του μελτεμιού 

 που μοιάζετε με σκαλοπάτια ασβεστωμένα ,

 να φέρετε στη Χάρη Της

τα πονεμένα τάματα και γόνατα απ τις μετάνοιες ματωμένα …

Χαρείτε σταυρολούλουδα και ανθοί που θα πλεχτείτε γύρω απ την κλίνη Της ,

ζωή αιώνια αποχτώντας

και άρωμα αμάραντο στη μνήμη μας  σκορπώντας…

Χαρείτε σεις ψαλτάδες και ιερείς του Υψίστου ευλογημένοι , που θα ξαναλαλήσετε πως της φύσεως οι όροι θα είναι πάντα νικημένοι …

Χαρείτε σεις Γυναίκες που η εκλεκτότερή σας με σώμα και ψυχή , στου Θεϊκού Νυμφώνα τα Παλάτια , στα χέρια του Αναστημένου Σπλάχνου Της ,

Βασίλισσα οδηγείται

 και από υπερκόσμιες τάξεις , αντάμα με Αποστόλους και Θεοσόφους Ιεράρχες λαμπρά δορυφορείται…

Όλος ο κόσμος , τα πέρατα της γης , ζωή ας χαρεί αληθινή , αυτή που ανατέλλει  ,του Αυγούστου την δεύτερη Ανάσταση ας Την πανηγυρίσει !

Ακοίμητη χαρά των θλιβομένων , ελπίδα αμετάθετη , τάφος ποτέ δεν θα κρατήσει…

Προπομπή με της Χαράς τα δάκρυα…

Ξόδι ολόχαρο εξαπτερύγων και δυνάμεων ασωμάτων , γης και ουρανού , ανθρώπων ιλαρών και έκπληκτων Αγγέλων…

Λιτανεία της τρανώς Ηπλωμένης Υπτίας ΜητροΘέου , απ της Καταπολιανής τους ολάνθιστους τους κήπους ως το περιβολάκι του καμαροσκέπαστου μικρού μοναστηριού Της στου Παραδείσου  τ΄ αγνάντι …  

    

νώντας σκοπετέας /Εν τω Φωτί Σου οψόμεθα Φως 

Καλόν ἐστιν ἡμᾶς ὧδε εἶναι ... ( Της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος )

Κύριε, καλόν ἐστιν ἡμᾶς ὧδε εἶναι…

Στην  στιγμή που για πρώτη φορά φωταγωγήθηκε η ψυχή μας με το  αναλλοίωτο το  φως…

Καλόν ἐστιν ἡμᾶς ὧδε εἶναι…

Τότε που για ελάχιστα νοιώσαμε αγάπη αληθινή, του Σταυρωμένου  την αγάπη, που χώραγε μέσα της …δήμιους  και διώκτες…

Καλόν ἐστιν ἡμᾶς ὧδε εἶναι …

Όταν στου πετραχηλιού τα κρόσσια αφήσαμε λυτρωτικά να κυλήσουν διαμάντια καρδιοστάλαχτα , ξαναφορώντας τον χιτώνα τον πρώτο μας τον Φωτεινό…

Καλόν ἐστιν ἡμᾶς ὧδε εἶναι Κύριε…

κάτω απ την Θεϊκή Σου Νεφέλη που επισκιάζει του μισεμού τον φόβο , της αμαρτίας το πηχτό σκοτάδι…

᾽Εγέρθητε καὶ μὴ φοβεῖσθε! είπες Κύριε…

κι ευχήθηκα το ταξίδι το αιώνιο του καθενός παιδιού Σου ν ΄αρχίσει μ ένα Σου πρόσταγμα ξανά, στης δικής του  Μεταμόρφωσής  την ιερή την ώρα… νυν απολύεις στερνά ανασαίνοντας…

νώντας σκοπετέας /Εν τω φωτί Σου οψόμεθα Φως 

Δεκαπενταύγουστος στης νέας Εύας τις αυλές ...

Δεκαπενταύγουστος !

Στης νέας Εύας τις αυλές ευλογημένοι προσμονάριοι του Επιταφίου Της , της πονεμένης στεναξιάς οι καταφεύγοντες  , μια καρδιακή ευχή κρατούν στα χείλη  τούτες τις ώρες τις χαρμολυπημένες …Στων μερομηνιών τα απογεύματα και στις Παραμονές του Πάσχα της Κυράς Τους , εκείνη η γλυκιά λαλιά σαν βάλσαμο απλώνεται στα κατάβαθά τους … 

Καλή Παναγιά !

Στο μισοσκόταδο της γωνιάς δίπλα στο προσκυνητάρι της Αγίας του Θεού στέκεται και εκείνος ορθός και σιγοψέλνει την μικρή παράκληση και θρηνεί και στενάζει …με τα μάτια κλειστά και την ζέστη του απόσπερου  να αγκαλιάζει την ελπίδα την άσβεστη , πως αυτή η ψιθυριστή φωνή θα φτάσει στον Φιλάνθρωπο Θεό. 

Και έπειτα θα γονατίσει να νοιώσει την Αναστημένη χαρά των θλιβομένων να περνά σαν μοσχομύριστο  αεράκι απ το πλάι , ταχυνή βοήθεια …να αισθανθεί εκείνο το νεύμα το ποθούμενο, να σιγουρευτεί πως δεν θα παραβλεφθούν οι μέσα του κλαυθμοί και τα δάκρυα κι οι στεναγμοί…  

 Χρυσοπλοκώτατε πύργε, καὶ δωδεκάτειχε πόλις, ἡλιοστάλακτε θρόνε, καθέδρα τοῦ Βασιλέως, ἀκατανόητον θαῦμα, πῶς γαλουχεῖς τὸν Δεσπότην; 

Μετά το στερνό εξαποστειλάρι θα σηκωθεί . Θα προσκυνήσει με αγάπη εύλαλη Αυτήν που γέννησε το προαιώνιο το Φως και αμέτρητες φορές θα  πει  σε   όποιον συναντήσουν τα υγρά του μάτια  ,   αυτήν την ευχή που δεν την χορταίνει η ψυχή του :

Καλή Παναγιά !

νώντας σκοπετέας/Εν τω φωτί Σου οψόμεθα Φως

Απόσπασμα από εκπομπή με τίτλο «Καλή Παναγιά!»

Στην Αγιά Παρασκευούλα ( Στο φαράγγι του Βιρού )

 

Μια ελάχιστη πινελιά σε θύμησης κάδρο, αξεθώριαστη στου χρόνου το κελάρυσμα…μια σταγόνα από πάναγνο λευκό στου Ταϋγέτου την πελώρια σκιά.

  Εκεί που αγριεύει η ματιά και η ζωή το Άγιο γυρεύει, άνοιξε η μανιάτικη η γη στα δυο και φανερώθηκε ένα γλυκό φιλί  στα μάτια, αντίκρυ  στην πηγή τη δροσερή…

Στη χαράδρα την άγρυπνη, στου  Θεού τις ανοιγμένες παλάμες, φρύγανα κι αρώματα και η ανίκητη απ΄ τον άνθρωπο η ορμή, απ΄ του Προφήτη την κορφή ξεκινημένη ,  στων εποχών το σφιχταγκάλιασμα, βρίσκει χειμώνα απόκριση και καλοκαιριού ξαπόσταμα, να γίνει ο ψίθυρος φωνή που αντιλαλεί  ελέησον…

Κι ένα ξωκκλήσι, το πιο μακρινό απ του γαλάζιου το δαντέλωμα, στου Βιρού το φαράγγι το ευλογημένο , προσμένει στου βράχου του  τη σμίλευση   τη λειτουργιά και το νάμα, Χριστός αυτά να γίνουν …

Και φύσηξε αέρας εωθινός, που κουβαλούσε πάνω του λιβάνι ξοδεμένο σε ταπεινά εικονίσματα μπροστά, λουλουδοστόλιστα με βασιλικούς και κατιφέδες, σαν διαβατάρης προσκυνητής    ακάματος,  χαρά γοργά  ανασαίνοντας, που τα κατάφερε και δεν άφησε απροσκύνητο Άγιο κανέναν,  στου Αλωνάρη  το σύναγμά  τους…

Κι έφτασε στου Εξάψαλμου το πρώτο Δόξα Σοι , να στάξει την αλμύρα των ματιών  και του προσώπου του, στης Αγίας Παρασκευούλας τα ιαματικά τα χέρια…Πως το καρτέραγε η ψυχή του κείνο το δακρυγόνο φίλημα….    

νώντας σκοπετέας /Εν τω φωτί Σου οψόμεθα Φως /

Απόσπασμα απο την Εκπομπή με τίτλο :

 Μια Αγία με το υποκοριστικό Της .

Το πετραχηλάκι ( Η Θεία Καλλιοπίτσα) μικρό διήγημα

Κοιτάζει το σκοροφαγωμένο ύφασμα στο μικρό προσκυνητάρι πίσω απ την πόρτα …Θυμάται και στενάζει χαμογελώντας   για τη μορφή  που το φτιαξε αυτό το …παιδικό  πετραχήλι όταν ήτανε τόσος δα  και έλεγε σε όλους τους μεγάλους   που καλόγνωμα τον ρωτούσανε  , οτι όταν μεγαλώσω θα γίνω Δεσπότης  ! Και εκείνη η ευλογημένη  βάλθηκε να το ράψει  στη μηχανή της την ακούραστη που ο ήχος της  δεν έμοιαζε με καμιάς άλλης… Και του το δωσε  για να χαρεί  στα 8 του , ένα καλοκαίρι στις αρχές του Ιούλη , μαζί με  μια στολή πορφυρή ,  με χρυσοκέντητους Σταυρούς να την έχει μαζί του και να την  φορά όπου τον έπαιρνε ο παπά –Μιχάλης για Παπαδάκι , στα μικρά ιερά με τις Πλατυτέρες στο σμίλευμα της μανιάτικης πέτρας να αγκαλιάζουν τον κόσμο του  ολόκληρο …

Η Καλλιοπίτσα , η γλυκιά και πάντα χαμογελαστή αυτή γυναίκα με την λεπτή φωνή και την Αγγελική  ψυχούλα . Την έλεγε Θεία και ποτέ δεν χρειάστηκε να απομνημονεύσει το είδος της συγγένειας που τους έδενε …μια δυο φορές την είχε ρωτήσει , μα τι σημασία είχε, αφού την ένιωθε τόσο αγαπητή σαν την μάνα του την ίδια …Και όλα τα παιδιά στο χωριό έτσι την αγαπούσαν  …

Ήταν αυτό το βάλσαμο στην ευρύχωρη καρδιά της ,  που δεν αξιώθηκε εκείνη να φέρει στον κόσμο δικά της βλαστάρια , το ότι ένιωθε δικά της όλα τα παιδιά του Θεού . 

Γι αυτό και όταν η μηχανή της ξαπόσταινε για λίγο από αυτά που έφτιαχνε αχρήματα , Θεός φυλάξοι,  όλο για τους άλλους  , εκείνη πάντα έβαζε μπροστά να φτιάξει ένα γλυκό ή μια πίτα με αγριόχορτα και μυζήθρα  για να χει να φιλέψει όποιο παιδί θα περνούσε έξω απ τις … αυλές της … Στα πρώτα χρόνια δεν είχε δικό της σπίτι στο χωριό …Και έτσι είχε αλλάξει αρκετά , ερειπωμένα σχεδόν  …Όλα  τα συμμάζεψε  όμορφα και ήταν τόσο δροσερά , με περήφανες  μουριές να ρίχνουν της σκιάς τους το παράστημα  στα μικρά δωματιάκια , που μοσχομύριζαν συνέχεια από  τα μαγειρέματά της και το λιβάνισμα το άπαυστο …

Οι τοίχοι τους γεμάτοι από μικρές  εικονίτσες με τους λατρευτούς της τους  Αγίους και κυρίως τον Άγιο Νεκτάριο τον προστάτη της . Μαζί με τον άντρα της , τον Πετράκη της , δεν σταμάτησε ποτέ να τον επισκέπτεται στην Αίγινα και κάθε φορά που επέστρεφε όλο και γέμιζε περισσότερο τον τοίχο με φωτογραφίες από την οσιακή του κοίμηση , και αυξάνονταν τα μπουκαλάκια με τον Αγιασμό και το λαδάκι  του ,  αμέτρητα πλέον  σε κάθε γωνιά του φτωχικού  της …Αμέτρητοι και οι Νοέμβρηδες όταν σημάδευαν την μνήμη του,  που η Καλλιοπίτσα έφτιαχνε η ίδια μεγάλους  άρτους αφράτους με γλυκάνισου  άρωμα και έκανε λειτουργία στον Ταξιάρχη να τιμήσει της Σηλυβρίας τον γόνον και της Αιγίνης τον έφορον , ψέλνοντας  κι αυτή απ τις πίσω θέσεις που πάντα καθότανε , το απολυτίκιό του που τόσο πολύ την δάκρυζε…

Μα δεν άφηνε παραπονεμένους και τους άλλους Αγίους …Όλοι την θυμούνται , τα καλοκαίρια ιδίως , να φέρνει σε κάθε μικρό ξωκκλήσι ,  το μικρό ταψάκι της με τα σπερνά ,όπως  λένε οι Μανιάτες τα κόλυβα   και εκείνες τις υπέροχες τις Φανουρόπιτες να διαβαστούν όλα και έπειτα  να μοιραστούν στους ανθρώπους  κι αυτά ως ευλογία κι έλεος  .

Πέρασανε τα χρόνια και έχτισαν το   δικό τους  σπίτι , στου Νικόβου το κάτω καλντερίμι.  Δεν είχε αυλή μπροστά στο δρόμο  όπως τα άλλα μα έβγαινε πίσω  σε μια ρούγα που κατοικούσε εδώ και αιώνες ολάκερους η Αγιά- Μαρίνα .Και έτσι την έκανε γειτόνισσά της η Καλλιοπίτσα και δεν παρέλειψε ποτέ της την ιερή επίσκεψη κάθε απόγευμα χειμώνα –καλοκαίρι  …Και στου  Ιούλη τη γιορτή  Της Αγίας που πάτησε τον Σατανά ,  μαζί με τους υπόλοιπους τους γείτονες , στρώνανε πολύχρωμες κουρελούδες σε όλες τις μεγάλες φρεσκο ασβεστωμένες τις πεζούλες  και τις κάνανε καθίσματα έμορφα να γεμίσουνε από γέρους και παιδιά στου πρωινού το πανηγύρι , λίγο πριν όλοι μαζί ψάλλουν  το Πλούσιοι επτώχευσαν και επείνασαν …χορταίνοντας τις ψυχές τους με Παραδείσου ελπίδα .

Κι έτσι ξοδεύτηκαν  τα χρόνια της και μεγάλωσε η Καλλιοπίτσα και την επισκέφθηκε αλλιώτικα τούτη τη φορά  ο Θεός . Στα τελευταία της αρρώστησε η μνήμη της και  δεν θυμότανε πολλά . Δεν ήτανε ανώδυνα τα τέλη της μα ήτανε Χριστιανά και ανεπαίσχυντα και Ειρηνικά …Το τελευταίο της καλοκαίρι κίνησε με τις μικρές τις  κόρες του  να πάρουν την ευχή της …Το νιωθε πως δεν θα την ξανάβλεπε …Θεία  με θυμάσαι ; Δεν μίλησε εκείνη  …Πήρε το χέρι της λοιπόν  το τόσο δουλεμένο στου Χριστού τα έργα και το φίλησε να την αποχαιρετήσει …Κύριε Ελέησον …η Παναγιά μαζί σας ..την άκουσε να λέει και να επαναλαμβάνει συνέχεια μέχρι που βγήκε έξω απ το σπίτι …Βάλθηκε τότε να ψάξει σε όλα τα μπαούλα στο κατώι για να βρει εκείνα τα παιδικά του, τα πορφυρά του,  τα αθώα τα χρόνια … Βρήκε κείνο το πετραχηλάκι της , σκονισμένο και φαγωμένο στο μέσο του , από του χρόνου το αδυσώπητο το πέρασμα …Είπε στην γυναίκα  του να το πλύνει και να το συνεφέρει όσο μπορούσε  …Μόνο που την παρακάλεσε  να του αφήσει εκείνο το τρύπημα για να θυμάται όλα τα πάθη του ,  που σαν παράσιτα ζήτησαν   την ψυχή του  να γυμνώσουν …Έτσι το κρέμασε σαν εικόνισμα κι αυτό στο μικρό προσκυνητάρι πίσω απ την πόρτα του δωματίου του  …

Ξημέρωνε 9 του Νοέμβρη …Νεκταρίου Αιγίνης …Πενταπόλεως του Θαυματουργού …Γιορτάζει και η Θεία Καλλιοπίτσα σκέφτηκε μόλις άνοιξε τα μάτια του… θα χει χαρά σήμερα ! Και όντως είχε αφού τα ξημερώματα της πιο  σπουδαίας και χαρμόσυνης  για όλη τη ζήση της μέρας , διάλεξε ο Χριστός μας να την καλέσει κοντά του . Στην αγκαλιά του Αγίου Νεκταρίου της  ταξίδεψε του λατρεμένου . Σκίρτησε  από λύπη αναδεμένη με χαρά μόλις το έμαθε , έτρεξε πίσω από την πόρτα του  και φίλησε   το πετραχηλάκι της να πάρει την ευχή της …

 

Νώντας Σκοπετέας/Αληθινή Ιστορία

Αφιερωμένο στην μνήμη της πιο ταπεινής και γλυκιάς Θείας που γνώρισα στον κόσμο …που αναπαύεται πλέον στου Ταξιάρχη μας το κοιμητήρι…

Καλό Παράδεισο μετά των Αγίων …

ΥΓ: Όταν συμπληρώθηκε ένας χρόνος από την κοίμησή της , μετά το μνημόσυνό της στον Ταξιάρχη , ο Πετράκης  πήγε στο μνήμα της και της είπε : Πάρε με και εμένα καρδούλα μου να είμαστε μαζί ...Το ίδιο απόγευμα ξεκίνησε  και αυτός για το μεγάλο ταξίδι ...στα μέρη των Αγίων... ... 

Ευλογημένη η Βασιλεία... (η Κυρά-Αγγελική )

Είναι χαρούμενος άνθρωπος η Κυρά- Αγγελική. Δεν γνωρίζει το παράπονο μα ξέρει τον πόνο. Δεν έκλαψε ποτέ της για τα τόσα  δύσκολα που την απάντησαν, μα τα μάτια της όλο δάκρυα είχαν να προσφέρουν, σε όποιον διπλανό της τα' χε ανάγκη για στήριγμα και κυρίως στους Αγγέλους της τους λατρευτούς τους…συνονόματους, έτσι τους φώναζε, που τους ένιωθε συνέχεια σιμά της, να τα πάρουν και σαν διαμάντια  βαρύτιμα να τα ταξιδέψουν  ως τον θρόνο του  Θεού Πατέρα μαζί με όλα της τα  αμέτρητα τα ελέησον….

Χαίρεται με τα μικρά και ασήμαντα για άλλους, μα τόσο σπουδαία γι' αυτήν την μικροκαμωμένη Γερόντισσα πλέον. Κάθε μέρα που ξημερώνει είναι γι'αυτήν μοναδική. Κάποιος Άγιος που η αθάνατη η μνήμη του γιορτάζει, κάποια Αγία που μαρτύρησε εκουσίως για την αγάπη του Χριστού,  της θυμίζουν  της πίστης το χρέος το πάντοτε οφειλόμενο. Δεν λείπει ποτέ από Εσπερινό Εκκλησιάς που πανηγυρίζει για  τον Προστάτη της, μα ούτε από τις καθημερινές τις πιο ταπεινές, τότε που μετρημένες ψυχές διάσπαρτες μες στον Ναό της Παναγιάς, θωρούν την ανοιχτή αγκαλιά του Εσταυρωμένου, πίσω απ του παππούλη τους  την αγαπημένη μορφή που τους ευλογεί. Τώρ

α που οι μέριμνές της  οι βιοτικές γίναν ελάχιστες, τώρα μπορεί να γεύεται και να γνωρίζει όλο και πιότερο ότι… Χρηστός ο Κύριος.

Εκεί στην σταθερή της θέση, στου ιερού την μισάνοιχτη  πόρτα,  μπροστά στου τέμπλου τη Μετάσταση  της Παναγιάς προς την Αληθινή Ζωή, στέκεται η χαριτωμένη γραία. Όχι πως με τον χρόνο γίνηκε δική της, ή της την έχουν κρατημένη όπως κάνουν μερικοί, μα φτάνει τόσο πρωί στης Κοίμησης την Εκκλησιά, σχεδόν μαζί με τους ιερείς απ το σπίτι της λίγα μέτρα πιο πάνω στην ανηφοριά, που πάντα την βρίσκει αδειανή να την προσμένει. Μα  εκείνη  ελάχιστες φορές θα την χρησιμοποιήσει για να ξαποστάσει. Όρθια έστω κι αν άλλα η δύναμή της  προστάζει, με τα μάτια της καρφωμένα στην Γαλήνια Κυρά-Παναγιά και τον γλυκασμό των Αγγέλων της των λατρεμένων, των συνονόματών της   …   

Κυριακή πρωί. Ο ναός σιγά –σιγά γεμίζει. Οι ψάλτες τελειώνουν την Μεγάλη Δοξολογία…Το Άγιος Αθάνατος, αργόσυρτο, κρατά τώρα περισσότερο και η ηχώ του, σαν να ανεβαίνει, αιώνια  ασίγητη, στου τρούλου τις φωτεινές τις δέσμες, δορυφορούμενη κι αυτή απ τις αόρατες τάξεις των Αγγέλων της των λατρεμένων, των συνονόματων … Αρχίζει το Αναστάσιμο τροπάρι :

Σήμερον σωτηρία τῷ κόσμῳ γέγονεν, ᾄσωμεν τῷ ἀναστάντι ἐκ τάφου καὶ ἀρχηγῷ τῆς ζωῆς ἡμῶν· κ

αθελὼν γὰρ τῷ θανάτῳ τὸν θάνατον, τὸ νῖκος ἔδωκεν ἡμῖν, καὶ τὸ μέγα ἔλεος. Σήμερα που είναι Κυριακή…Σήμερα που γιορτάζουμε την αιώνια νίκη…Τα στασίδια τρίζουν. Είναι αλλιώτικος τούτος ο θόρυβος…Δεν ενοχλεί κανέναν αυτή η χαρμόσυνη αναστάτωση. Είναι που όλοι σηκώνονται για να σταθούν ορθοί. Οι ψάλτες κατεβαίνουν για λίγο απ το αναλόγι τους. Η Κυρά-Αγγελική είναι έτοιμη με κάθε της αίσθηση να αδημονεί. Τα δάχτυλά της ενωμένα σφιχτά  έτοιμα να κάνουν το σημείο της πίστης, του Σταυρού το σημάδι…Τρείς φορές. Κάθε μια με μια βαθειά υπόκλιση όσο αντέχει το κουρασμένο της σώμα. Η δυνατή φωνή του Παπά δίνει το πιο χαρμόσυνο έναυσμα. Το αιώνιο μήνυμα για κάθε Ορθόδοξη Χριστιανική ψυχή, που το λαχταρά πάντα σαν να τ ακούει πρώτη και αξέχαστη φορά, όπως αυτή η πάλλευκη  Αγγελική μορφή .   

Εὐλογημένη ἡ βασιλεία τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος....

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από το βιβλίο "Δάκρυ στο Εγώ" Εκδ.Πρόμαχος Ορθοδοξίας 2018 και από την εκπομπή του Εν τω φωτί Σου οψόμεθα Φως με τίτλο: Ευλογημένη η Βασιλεία( 2013)

Αφιερωμένο στην γλυκύτατη μνήμη, μιας αληθινά Θεόφιλης ψυχής που στα προεόρτια της μεταστάσεως της Υπερευλογημένης Μητέρας του Παντός ημέρα Κυρτιακή έφυγε για την παμπόθητη άνω πατρίδα...

Οι Άγιοι Πάντες ...Του Κυρίου οι φίλοι ...

Χιλιάδες χρόνους ξεχασμένοι σε οπές μαρτυρικές …Όλο και πιο βαριά η ουράνια η γη που τους σκεπάζει…Έτσι το θέλησε, ν’  αργήσει η μυροβόλος η αποκάλυψη.

Κι είναι μαζί τους αρίφνητοι και άλλοι , άγνωστοι σε ανθρώπους χοϊκούς, με αιμάτινες στολές που λάμπουν Άγιο Φως της Ανάστασης…

Χορεία  αγγελική , ένθεο νέφος που ύψωσε η ταπείνωση και του Χριστού η λαχτάρα, σαν σε απόκρημνο σκοτάδι βυθίστηκε το τάγμα του εωσφόρου…

Και καρτερούν στις αγκαλιές τους , να δεχτούν και σήμερα έναν Καινούριο, του Ουρανού Άγιο Μέτοικο…

Φτάνουν δυο αντρειωμένοι νικητές, σφιχτά κρατούν τα χέρια…

Ο ένας στεφάνι μάρτυρα φοράει  στο κεφάλι…και έναν σταυρό στο στήθος του που αρνήθηκε να βγάλει…

Κι ο άλλος το φωτοστέφανο ντυμένος  των Αγίων, της Αφρικής τα χώματα τα πότισε με τους κρουνούς της πίστης του,  ψελλίζοντας μια προσευχή  στα χέρια των δημίων…

 

Κι όλοι μαζί δοξάζουνε Χριστό τον Θεό τον Αρχηγό και Τελειωτή Ιησού…

Κι η Παναγιά η Κυρά Τους πάει μπροστά, νεφέλη φωταυγής αεί Πρεσβεύουσα…

Κι ακολουθούν Εκείνοι…του Κυρίου οι Φίλοι…

οι Άγιοι Πάντες. 

                      Νώντας Σκοπετέας Απόσπασμα από το βιβλίο: Πόσα χωράνε σε ένα Αμήν;                                    ( Εκδ.Πρόμαχος Ορθοδοξίας 2019)

   

Στον Εσπερινό του Σαββάτου

Στην μεγάλη πόλη την Αθήνα . Ένα όνειρο , μια πόλη …Μαγική άκουσε να την λένε κάποτε …Κι έτσι του φάνηκε μόλις ήρθε , πρώτη φορά στα δεκαπέντε του ,με τους γονείς  και τα αδέρφια του απ το χωριό  …Το χωριό του που το λάτρευε κι ήθελε κάποτε να επιστρέψει , για να του προσφέρει όλην την αγάπη που του χε απλόχερα χαρίσει κάθε σπιθαμή της γνώριμης γης του , της ξερικής μα τόσο ευλογημένης  , στ ανέμελα και μπολιασμένα με αθωότητα χρόνια , που  η μνήμη του συνέχεια αποζητούσε σε ολάκερη τη ζωή του . Ήθελε να γίνει ο δάσκαλος του . Όνειρο και αυτό μαζί με την μεγάλη πόλη με το Πανεπιστήμιο …Tα κατάφερε λοιπόν  …Αρχές δεκαετίας του 80 …Φοιτητής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών στο Παιδαγωγικό τμήμα. Ναι θα γινόταν δάσκαλος ! Θα τον φιλοξενούσε η αδερφή της μητέρας του. -Ένα στόμα παραπάνω δεν χάθηκε και ο κόσμος είχε πει στο τηλέφωνο μόλις μαθεύτηκαν τα νέα …

-Άλλωστε τον Αντωνάκη μας  τον έχω σαν παιδί μου …Θα έχω τρία τώρα . Μην νοιάζεσαι καθόλου αδερφή !

 Κι ήταν όμορφη η συνοικία  πλάι στα προσφυγικά της Πανόρμου . Δίπλα σε μεγάλες λεωφόρους , που τότε μπορούσες να τις διαβαίνεις άφοβα μέρα και νύχτα . Αυτήν την Αθήνα αγάπησε ο Αντώνης , με τους μεγάλους δρόμους και τις ήσυχες κελαηδιστές  γειτονιές , που ακόμα ανάδυαν αρώματα   και έκρυβαν  μέσα τους αυλές με  χώμα ευωδιαστό και  παιδιά με της νιότης τους  το αμέριμνο ,  να πηγαινοέρχονται ολοένα τα απογεύματα τα καλοκαιρινά , στις χαρούμενα  πολύβουες αλάνες πριν τις σκεπάσει το πελώριο το  γκρίζο.

Κι άρχισε η πρώτη του χρονιά …Δεν άργησε να αγαπήσει το κάθε τι που συντρόφευε εκείνα τα αξέχαστα χρόνια …Όλη την Εβδομάδα τα πρωινά στο Πανεπιστήμιο και έπειτα στο φιλόξενο  σπίτι των θειών του .  Στην δική του γωνιά στο καθιστικό  με τον μικρό  καναπέ που άνοιγε και γινότανε κρεβάτι και ένα σπαστό  τραπεζάκι  για γραφείο . Πως την θυμόταν πάντα εκείνη την γωνιά …σαν άκλειστη αγκαλιά που έζησε μέσα της χαρές και αγωνίες ….εκείνα τα αξέχαστα χρόνια …Πως λαχταρούσε να ‘  ρθει   το Σαββατο-Κύριακο ! Όχι για να ξεκουραστεί , ούτε για να ξεφαντώσει , μαζί με τις φοιτητοπαρέες στα στέκια του κέντρου της Αθήνας ως το ξημέρωμα . Τίποτα από αυτά δεν του  ανάπαυε την ψυχή την πάντα διψασμένη σαν τα χώματα του χωριού του . Κι όσες φορές προσκλήθηκε εκείνος ευγενικά το αρνήθηκε …-Γιατί βρε Αντώνη , έχεις τίποτα καλύτερο να κάνεις ;του λέγαν με νόημα οι υπόλοιποι .. –Κάτι έχω να κάνω τους έλεγε χαμογελαστός …Κι όντως είχε ! Τα δικά του τα απογεύματα του Σαββάτου ήταν τόσο  ξεχωριστά ! Ξεκινούσε , πολλές φορές  με τα πόδια και πήγαινε στον Εσπερινό . Πότε στο καθολικό της Μονής Πετράκη πίσω απ τον Ευαγγελισμό . Πότε στον Άγιο Λουκά δίπλα στο Ιπποκράτειο . Πότε στον Άγιο Σάββα της Αλεξάνδρας σιμά στου στεναγμού  το καταλάγιασμα . Του άρεσε να έχει ποικιλία στον Εσπερινό,  μα το θελε κιόλας πολύ να προσφέρει μια …ελάχιστη θυσία εσπερινή ,   κοντά εκεί που φώλιαζε η ελπίδα η πονεμένη  … Τις Κυριακές ήταν ενορίτης στην Αγία Τριάδα στη Λεωφόρο Κηφισίας .Το μόνο που τον πίκραινε κάπως ήταν πως στον Εσπερινό σπάνια συναντούσε αρκετό κόσμο . Μα δεν τον παραξένευε τόσο αυτό αφού και στο χωριό του στη Μάνη το ίδιο συνέβαινε . Ο πατέρας του που έψελνε , ο παπά- Παναγιώτης , η μάνα , άντε και δυο τρεις γυναίκες ακόμα . Μα εκεί πες ότι ήταν  και λιγοστοί οι χωριανοί …Εδώ στην Αθήνα με τα μιλιούνια του κόσμου δεν μπορούσε να το δεχτεί  με τίποτα κι όλο το είχε στο μυαλό του ανεξήγητο . Έβαλε λοιπόν σκοπό του σ έναν εσπερινό εκεί στην Μονή των Ασωμάτων να γεμίσει το καθολικό από νέους ανθρώπους σαν κι αυτόν .

-Παιδιά!  είπε  με δυνατή και ενθουσιώδη φωνή που τους παραξένεψε όλους μια Παρασκευή σε ένα διάλειμμα από τις παραδόσεις , Αύριο το βράδυ θα σας ακολουθήσω  ! Υπό μια προϋπόθεση όμως ! Θα συναντηθούμε νωρίς το απόγευμα , στις 5 του Σαββάτου στο άγαλμα του Βενιζέλου ,  για έναν ωραίο  περίπατο και έναν Εσπερινό κάπου που θα σας φανεί σαν τον Παράδεισο ! Τι λέτε; ρώτησε την μεγάλη ομήγυρη των συμφοιτητών του … 

Τον ακολούθησαν περίπου στα είκοσι νέα παιδιά αγόρια και κορίτσια που έσφυζαν από ζωή εκείνο το ανοιξιάτικο απόγευμα . Μ έναν υπέροχο ασυννέφιαστο ήλιο και τις νερατζιές της μεγάλης λεωφόρου ανθισμένες …Χάρηκαν οι καλόγεροι και ο ψάλτης με την ασυνήθιστη αυτή παρουσία , την απρόσμενη έκπληξη που έκανε τα πρόσωπά τους να λάμπουν αναστάσιμα ,  πιότερο από ποτέ άλλοτε που ο Αντώνης τα παρατηρούσε , πάντα γαληνεμένος . Η επόμενη μέρα θα ξημέρωνε Κυριακή των Μυροφόρων , με ήχο δεύτερο και Β΄εωθινό . Ξεκίνησε ο εσπερινός …Ευλόγει η ψυχή μου τον Κύριον …και έπειτα ο ψάλτης άρχισε το Κύριε εκέκραξα , τους λυχνικούς ψαλμούς …. Το θυμιατήρι , το κατσί  περνά μπροστά απ τον καθένα λούζοντάς τους με αρώματα βυζαντινά τριαντάφυλλου σμιγμένου με μύρου στάλες …Δόξα και Σε τον αναβαλλόμενον σε πλάγιο του πρώτου να θυμίζει της Αποκαθήλωσης τα δάκρυα … Νυν απολύεις τον Δούλο Σου Δέσποτα κι Απολυτίκιο Αναστάσιμο ..Ότε κατήλθες προς τον Θάνατον η ζωή η αθάνατος …Και έπειτα ο ευσχήμων Ιωσήφ και οι τολμηρές οι Μυροφόρες που συναντούν τον Άγγελο . Ένας απ τους πιο όμορφους Εσπερινούς ήταν εκείνος όπως και να τον θυμόταν τα κατοπινά τα χρόνια ο Αντώνης . Ο ναός σχεδόν γεμάτος ! Τα είχε καταφέρει …Το μόνο που δεν θυμόταν ο δάσκαλος μετά από τόσα χρόνια ήταν αν το βράδυ είχε ξενυχτήσει με εκείνη την όμορφη και αγνή παρέα … Θυμόταν όμως καλά ότι το επόμενο πρωινό δεν πήγε όπως συνήθιζε  στην Ενορία του στην Αγία Τριάδα , μα ξαναβρέθηκε μαζί τους στα ίδια στασίδια στην Μονή των Ασωμάτων . Δεν θυμόταν επίσης  και κάτι άλλο ο Αντώνης  …να έλειψε ποτέ στη ζωή του  από Εσπερινό Σαββάτου…

Προετοιμαζόμενος για την Ημέρα του Κυρίου , την Αναστάσιμη και Πανευφρόσυνη…την όλο  ηλιόχαρη , την Ευλογημένη Κυριακή …

Ξεκίνησε ο Εσπερινός …Άρχισε ο προοιμιακός …Ευλόγει η ψυχή μου τον Κύριο !   

νώντας σκοπετέας 

Απόσπασμα από το βιβλίο ¨Δάκρυ στο Εγώ" και την εκπομπή του  Εν τω φωτί Σου οψόμεθα Φως με τίτλο "Φως Εσπερινό"