Ως τον Άσωτον Οικτίρμον ...( Κυριακή του Ασώτου )

Να σας φάει όλους ο Παράδεισος !

 ( Γέροντας Κλεόπα Ήλιε ) 

Αν έμενε μοναχός ο Άσωτος , δίχως τους άλλους ήρωες τους περιφρονημένους ,

Θα ήτανε λέει ικανός ,  μόνος την άσωστη αγάπη ,

να την προσφέρει ανόθευτη σε όσους πεφορτισμένους ,

θα ακούγανε τον βίο του και την επιστροφή ,

στο Σπίτι το Ουρανόσκεπο και τα φιλιά τα αμέτρητα που σβήσαν την ντροπή …

Αν έμενε μόνος ο Άσωτος και όλα τα άλλα χάνονταν μέσα απ το Ευαγγέλιο ,

Θα ήτανε λέει δυνατό , μήνυμα  Ουρανόφερτο  να λάβουν λυτρωμού  ,

να εννοήσουν την χαρά , της Θείας μετανοίας…

Και να αγαπήσουν  Κύριον εξ όλης της Καρδίας …

( ν. σκ.)

Μα έδωσε έτσι ο Κύριος που τους γνωρίσαμε όλους εκείνους , που άνθρωπο  δεν  έχουν, τους αγνοημένους  για τους ισχυρούς του  κόσμου ,  μα δικούς Του εκλεκτούς Άγιους ήρωες της Νέας Του Διαθήκης   …

Τον Άγιο Άσωτο και τον Όσιο Τελώνη …

Τον κάθε ελάχιστο των αδερφών Του …

Τις Γυναίκες για τις οποίες ποτέ δεν θα σβηστεί από το χώμα , εκείνο το ότι πολύν ηγάπησαν …..

Του πόνου όλα τα πρόσωπα τα κουρσεμένα  , τα ταπεινά , των κυναρίων φίλια , με την μεγάλη πίστη  που τελικά τους γλίτωσε …

Των Αποστόλων τις ψυχές τις φοβισμένες που αντρίεψε  ο Παράκλητος , που σαν τον Πρωτομάρτυρα έπειτα όλους  τους  μιμητές Εκείνου έστρεψε   στον Ουρανό να Του ζητούν   χάρη ανήκουστη ,  να μην στήσει στους δήμιους  το βάρος για τον μαρτυρικό χαμό τους …

Θεριστές , άλας της γης , διάκονοι , των πάντων δούλοι …

 

Για όλους εκείνους μάθαμε το τέλος , την αιώνια αρχή της αλήθειας …

Μα για τον αδερφό του Ασώτου λίγοι μιλήσανε  … 

Η ιστορία τέλεψε εκεί που ο Πατέρας τον κοίταξε βαθιά με μάτια πονεμένα …

Δεν μάθαμε τι έγινε έπειτα … 

Έφυγε μακριά και κείνος παίρνοντας το δικό του μερίδιο …

Και ένιωσε μόλις επέστρεψε  και αυτός  κάποτε  ρακένδυτος ξυπόλυτος και λυπημένος, πώς ήταν τότε , που  έλεος δεν έδειξε στο αναστημένο αδέρφι του …

Και πνίγηκε μες τα φιλιά Εκείνου που τότε πίκρανε και κείνου του πρώτα χαμένου  που τότες  ξέγραψε από  αίμα του …

Για τον αδερφό του Ασώτου λίγοι μίλησαν…

Και αυτοί που κάτι είπαν τον έστειλαν στον Άδη με άλλους σκληρούς και αμετάνιωτους…

Φαντασίας γεννήματα όλα αυτά που  γράφτηκαν πιο πάνω …

Της Προσευχής ανάθρεμμα  αυτό που ακολουθεί …

Ο μεγάλος αδερφός έκλαψε στην αγκαλιά του Πατέρα μόλις άκουσε τα σπαρακτικά εκείνα λόγια :   Νεκρός ην και ανέζησε,  Απολωλώς ην και ευρέθη…

Ήρθε και κείνος ο ταλαίπωρος  εις εαυτόν και φώναξε δυνατά το ήμαρτον …

Και μπήκε ύστερα και έλαμπε  στη  γιορτή …Στο πλάι του Ασώτου .

Μαζί με Χερουβείμ  τραγούδησε  σε κείνο το αξημέρωτο το  πανηγύρι …

Κράτησε σφιχτά  τον αδερφό του και μείναν πάντα μαζί στην άκλειστη την αγκαλιά του Ουρανού …

Και έμειναν εκεί  μαζί με άλλους αμέτρητους , τάγμα ξεχωριστό…

Της μετανοίας χορός αγγελικός...

( νώντας σκοπετέας)

Απόσπασμα από την εκπομπή του Εν τω φωτί Σου οψόμεθα φως με τίτλο :

Ως τον Άσωτον ….Οικτίρμον !

Οι άλλοι ...( Κυριακή Τελώνου και Φαρισαίου )

"Ο δημιουργός των άνω και των κάτω, 

τρισάγιον μεν ύμνον εκ των αγγέλων ,

τριώδιον δε παρ ' ανθρώπων δέχου"

Εγώ!

Το λες…το ακούς;

Δεν είσαι σαν τους άλλους εσύ…

Όχι τους Όσιους Τελώνες, εσύ με αυτούς ομοιάζεις…

Έτσι πιστεύεις, καιρούς πολλούς...

Σαν τους Φαρισαίους του καιρού σου  δεν είσαι εσύ…

Και έτσι  το λες…μα δεν το ακούς…

Φαρισαίοι…Υποκριτές…γεννήματα εχιδνών…

οι άλλοι…

Εσύ τι λες;

Είναι τα μάτια καθαρά; έχεις αγάπη μέσα σου; Την  Ανυπόκριτη την πιο ακριβή απ όλες;

Όχι για κείνους  που αγαπάς υπέρ Αυτόν…αλλά για τους ελάχιστους των αδερφών Του, έχεις;

Είναι οι λέξεις της σιωπής σου απαλές  για να αγκαλιάσουν τα άφαντα απ του Θεού τα μέρη;

Ή στάζουν όξος και χολή;

Τι λες;

Τα γλύκαναν  όλα τα άσωτα που σου χαλούν την προσευχή,

την άγια την κατάνυξη,  που μόνο εσύ την νιώθεις;

 

To πρέπει σου, σαν πνιγηρό αγκάθι περίζωσε τους γύρω πονεμένους.

Χαμένοι  και αλητόπαιδα σου τσαλακώνουν   το καθώς…

Φτιασίδωσες και πάλι τα λόγια σου  τα Ουράνια…

Μα δεν θα φτάσουν πουθενά…μόνο μέχρι τα αυτιά σου…

Τι κι αν ξεστόμισες ξανά  Εσύ το ιλάσθητί μοι…

Πάλι στους άλλους κοίταζες γυαλίζοντας το έξω… 

Νώντας Σκοπετέας

Εν τω φωτί Σου οψόμεθα φως

Απόσπασμα από την εκπομπή με τίτλο :

ο Θεός ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ …
( ακούστε την και εδώ ) 

Παναγιά μου ...Παπαντή

Να το πεις εκείνο το «νυν απολύεις…» όταν σαν του μικρού Χριστού τα νιογέννητα περιστέρια τα λευκά αγνιστεί η καρδιά σου...

Να το πεις όταν νοιώσεις  το πώς  μπόρεσε ο Αθώος και έχυσε το αίμα Του  σαν τον άμωμον αμνόν τον ενιαύσιον για την παραμικρή σου αμαρτία…

Να το πεις όταν σαν τον Δίκαιο Πρεσβύτη αξιωθείς να δεχτείς όπως εκείνος  στην αγκαλιά του, εσύ στα σωθικά σου , τον ίδιον τον Θεό τον Ελευθερωτή των ψυχών…

Όσο ζεις εκείνο το νυν απολύεις να προσμένεις…

Κι αν μόνο μια φορά τα καταφέρεις , ας είναι αυτά τα τελευταία λόγια που θα

βγουν από τα χείλη σου πριν τον μεγάλο χωρισμό και το ατέλειωτο ταξίδι...

( νώντας σκοπετέας )

Που να πρωτοπάει ο νους μου όταν ξημερώνει ο Φλεβάρης την 2^η του μέρα ; Στο Άγιο όρος πάει και στην Αγία Παύλου …στην αγρυπνία της μεγάλης γιορτής . Το Μοναστήρι πανηγυρίζει στις 15 του μηνός με το παλιό ..Αλλά και λίγα λεπτά πιο κάτω στην Καλύβη της Υπαπαντής στη Νέα Σκήτη …. Και στην Καλαμάτα που τόσο νοσταλγώ και έπειτα στην γη των προγόνων μου  στην Πατρίδα- Μάνη που την έχει για την μεγαλύτερη Γιορτάδα της . 

Και επειδή τους Νώντες παλιά τους είχε σε μεγάλη αφθονία διαλέξανε απο πολύ παλιά  τούτη την μέρα την τόσο ξεχωριστή ,  να τους γιορτάζουνε και αυτούς …Έτσι και εγώ από μικρός γιορτάζω ξεχωριστά την Υπαπαντή του Σωτήρος .

Και πάντα ο νους μου …. θα κουρνιάζει στην αγκαλιά της συγχωρεμένης της γιαγιούλας μου ...Μανιάτισσα ταπεινή ,Θεοφοβούμενη και πτωχή τω πνεύματι , πάντα θα την θυμάμαι καθισμένη στα τελευταία της απέναντι από το παράθυρο της και να σταυροκοπιέται αμέτρητες φορές θωρώντας της Εκκλησιά της Υπαπαντής ...-Παναγιά μου Παπαντή μεγάλη η χάρη σου ....έλεγε και ξανάλεγε ολοένα ...σκορπίζοντας σπόρους Θεού στις εύφορες τότε παιδικές μας ψυχές ...

Μια αληθινή ιστορία με επίκεντρό της αυτήν την μεγάλη ημέρα μας γυρίζει πίσω σε ευλογημένα μανιάτικα χώματα ….

 

Ανήμερα της Παπαντής κάποτε στην Μάνη....

….Εκείνο το πρωινό τραβήξαμε με την μεγάλη μου κόρη για το μακρινό εκκλησάκι της Αναλήψεως αγκαλιασμένο από βράχους και φραγκοσυκιές ,με την εξαιρετικά χαμηλή του είσοδο να σε αναγκάζει να κάνεις το αυτονόητο ..να υποκλιθείς στο Θεϊκό μεγαλείο μπαίνοντας στον πιο ταπεινό μα τόσο

... αγιασμένο απ τους αιώνες οίκο Του …

Η φλόγα στο καντήλι που τρεμόπαιζε ,τα ξεθωριασμένα από το χρόνο πρόσωπα των αγίων στις σπάνιας ομορφιάς… βυζαντινές αγιογραφίες κάνουν την ψυχή σου ευλαβικά να γονατίζει και συ αναρωτιέσαι μήπως ο Μανουήλ Πανσέληνος πέρασε κάποτε από δω ...

Ξαφνικά την ιερή σιωπή έσπασε η παιδική φωνή της μικρής μου ..η μόνη ταιριαστή σε τέτοια αγγελικά λημέρια …

-Μπαμπά γιατί η Παναγίτσα είναι θλιμμένη ; Τι έχει το ματάκι της ;

Ποιος της το βγαλε; Γιατί ο φύλακας άγγελος της αγίας τράπεζας δεν την προστάτεψε ;…

-Έλα να της δώσεις ένα φιλί να χαρεί …και πάμε έξω να κάτσουμε και να σου πω …

Βγήκαμε στην πιο ευχάριστη δροσιά του Αυγουστιάτικου πρωινού και καθίσαμε στο ασβεστωμένο πεζούλι..

-Θα σου πω μια ιστορία παλιά , από τότε που ο παππούς σου ήταν μικρό παιδάκι…αυτός μου την είπε και εμένα έτσι όπως την έζησε ..

Προσπάθησα να δώσω μια χροιά παραμυθιού στην αφήγηση μιας πέρα για πέρα αληθινής ιστορίας ,γιατί έτσι η παιδική ψυχούλα της θα μπορούσε να καταλάβει πραγματικά αυτό που …οι μεγάλοι ίσως θα περιγελούσαν …

Ένα μεσημέρι καλοκαιριού πριν από πολλά χρόνια μια παρέα από είκοσι περίπου αγόρια  με τις σφεντόνες τους στις τσέπες ,τα πιο πολλά ξυπόλυτα και ηλιοκαμένα έπαιζαν ανέμελα κλέφτες και αστυνόμους ,κρυφτό , κυνηγητό ,αμπάριζα και μόρα σε όλες τις ρούγες …

- Tο  χωριό   εκείνo τo μεσημέρι του καλοκαιριού  αντηχούσε   από τις φωνές και τα γέλια των παιδιών  …τα παιχνίδια και τα κυνηγητά  τους έφεραν εδώ στο… πλάτωμα της Ανάληψης …έτσι το λέγανε από  τότε… ξαπόστασαν οι μισοί πάνω στην σκεπή της εκκλησιάς και οι υπόλοιποι άρχισαν να τρώνε σύκα και φραγκόσυκα που υπήρχαν  άφθονα ολόγυρα …τότε βλέπεις οι βροχές ήταν μπόλικες και η γη πάντα ευχαριστημένη πρόσφερε απλόχερα τους ευλογημένους της καρπούς ανόθευτους και καθαρούς σε όλον τον κόσμο …Οι ώρες περνούσαν ανέμελα και ευτυχισμένα ..ο ήλιος άρχισε να κατεβαίνει χαρίζοντας στον ουρανό τις πιο όμορφες πινελιές του ,και οι μικρότεροι της  παρέας αποκαμωμένοι τράβηξαν για την μεγάλη πλατεία του χωριού για πορτοκαλάδα και παγωτό … Οι …μεγάλοι της  έμειναν πίσω και έπιασαν κουβέντα καθισμένοι εδώ ακριβώς που καθόμαστε τώρα, έξω από την πόρτα της Ανάληψης…

Ο Μιχάλης ,ο Όθωνας ο Παντελής ,ο Σταύρος  ,ο Πέτρος , ο Θοδωρής ,ο Μίμης, ο Αλέκος, ο Γιάννης ,ο Σωκράτης ,ο Λιάκος και ο Γρηγόρης .

-Παιδιά πριν φύγουμε μην ξεχάσουμε να ..ανάψουμε την εκκλησιά είπε ο Παντελής ,και όλοι συμφώνησαν …Όλοι εκτός απ τον Γρηγόρη ..αυτός βλέπεις ήταν ο πιο μεγάλος σε ηλικία γύρω στα δώδεκα , και ο …αντάρτης της παρέας.

-Σιγά…και να ξεχάσουμε τι θα γίνει …δεν θα βλέπουν οι Άγιοι το βράδυ; Ας γελάσω …βρε τι ναι αυτά που πιστεύετε ..αυτά τα λένε οι γριές κι οι χήρες …μην τις πιστεύετε …αυτά είναι για να μας φοβίζουν εμάς τα παιδιά …

-Δηλαδή να μην τα ανάβουμε τα εκκλησάκια; είπε ο Πέτρος  που κάθε βράδυ με τον παππού του περνούσαν από όλα τα ξωκκλήσια της γειτονιάς τους για να τα φωτίσουν.. όπως σου είπα και πριν Σταυριάννα μου  κάθε γειτονιά και κάθε οικογένεια  είχε τις δικές της εκκλησιές να φροντίζει …

-Και να τα ανάψεις και να μην τα ανάψεις το ίδιο πράγμα είναι συνέχισε ο Γρηγόρης  ..άλλωστε τι αξία έχει μια εικόνα στον τοίχο ..ένα άψυχο πράγμα είναι τίποτα παραπάνω …

-Δεν έχεις δίκιο είπε ο Παντελής ..Ο Χριστός και οι Άγιοι είναι παντού και πάντοτε εδώ ανάμεσά μας τώρα !!! ..και συνέχεια μας προστατεύουν και μας σκεπάζουν  από κάθε κίνδυνο , πόσο μάλλον μέσα στις εκκλησιές που είναι το σπίτι τους  ..Πρέπει να σεβόμαστε και να φροντίζουμε τις εικόνες ..γι αυτό και πάντα πρέπει να καίει το καντηλάκι σε κάθε εκκλησιά ..Οι υπόλοιποι έδειξαν να συμφωνούν μαζί του .

-Ανοησίες ..σας είπα αυτά είναι για τις γριές είπε θυμωμένα ο Γρηγόρης και δίνοντας μια δυνατή σπρωξιά στην πόρτα της Ανάληψης μπήκε μέσα ορμητικά …

Οι άλλοι τον ακολούθησαν με αγωνία και περιέργεια …

Αυτός έβγαλε από την τσέπη του έναν μικρό σουγιά και χωρίς να το πολυσκεφτεί πήγε στην Παναγιά την  Πλατυτέρα και έδωσε μια με το σουγιά στο αριστερό της μάτι …

Ένα μικρό κομμάτι από τον τοίχο έπεσε πάνω στην Αγία τράπεζα και ο ήχος του ,έκανε τους υπόλοιπους να παγώσουν …

-Τι…τι κάνεις εκεί ψέλλισε ο Μιχάλης ..γιατί το έκανες αυτό ;

-Για να σας αποδείξω ότι δεν είναι τίποτα άλλο από ένα κομμάτι ζωγραφισμένου τοίχου ..να εδώ το έχω είπε και βγαίνοντας έξω πέταξε το κομμάτι με δύναμη μακριά …

Γι αυτό το έκανα…να βλέπετε να έπαθα τίποτα; Τίποτα δεν έπαθα ..τίποτα απολύτως !!!!

Μην ακούτε λοιπόν αυτά που λένε οι γιαγιάδες και οι παππούδες…αυτά είναι παραμύθια …

-Τα χρόνια κύλησαν…τα παιδιά μεγάλωσαν έγιναν άντρες σωστοί ..Από εκείνο το σουρούπωμα κανείς τους δεν είχε πολλά -πολλά με τον Γρηγόρη …μα κι αυτός είχε απομακρυνθεί από τους παλιούς του φίλους , αλλά και από όλα τα ιερά συναπαντήματα μαζί τους στις γιορτές και τις Κυριακάδες που λένε οι Μανιάτες…

Μονάχος του  στον καφενέ της πλατείας  ,απόμακρος , και σχεδόν πάντα αγέλαστος  ,θύμιζε πάντα σε όλο το χωριό εκείνο το μάτι της Παναγιάς της Πλατυτέρας  που έλειπε ,και που κάθε χρόνο  Πέμπτη ,σαράντα μέρες μετά το πρώτο Χριστός Ανέστη , την ημέρα της Αναλήψεως δηλαδή που το εκκλησάκι έχει την επίσημη γιορτή του ,  τους έκανε όλους να το κοιτούν θλιμμένοι , φοβούμενοι πως κάποτε θα έρθει κάποιο κακό για το χωριό τους…

Ο μόνος που δεν τον απασχολούσε κάτι τέτοιο , ήταν ο Γρηγόρης που τύφλωσε την Πλατυτέρα …έτσι τον έλεγαν όλοι από τότε ..ο Γρηγόρης που πλέον είχε μεγαλώσει αρκετά παντρεύτηκε και έκανε και πέντε παιδιά… Μα στην Εκκλησιά δεν πήγε μόνο για γάμο και βαφτίσια μα και για να αποχαιρετήσει τους …γονήδες του που πέθαναν …και αυτοί σαν μοναχογιό που τον είχαν του άφησαν μια μεγάλη περιουσία με κτήματα και χίλια λιόδεντρα να ζήσει αυτός και η φαμελιά του …Τέσσερα κορίτσια και ένα αγόρι είχε ο Γρηγόρης  , το μικρότερο που το υπεραγαπούσε ..το λέγαν Παναγιωτάκη …ήταν βλέπεις το στερνοπούλι του , ο δικός του μοναχογιός … Μόνο τότε τον έβλεπαν  να χαμογελά όταν κρατώντας τον γιό του αγκαλιά περιδιάβαινε το χωριό μας…  

Έναν Φλεβάρη λοιπόν ,την δεύτερή του μέρα ανήμερα της Παπαντής που λένε οι Μανιάτες που είναι και  η Προστάτης τους , ο Γρηγόρης δεν ήταν στην Εκκλησιά να ψάλει μαζί με το υπόλοιπο χωριό το απολυτίκιό της.

Ο Γρηγόρης λοιπόν εκείνη την γιορτινή για όλους ημέρα  ήταν στο χωράφι με τις μεγάλες ελιές , τις γραίες όπως τις λένε εδώ ,  ραβδίζοντας ένα μεγάλο κλαρί από το πιο ευλογημένο δέντρο …μαζί του και η γυναίκα του κάνοντας το ίδιο παραδίπλα και τα παιδιά του μιας και κείνη την ημέρα δεν είχανε σχολειό   …

Και ξαφνικά ο Γρηγόρης  , σωριάστηκε στο λιόπανο βογγώντας και κρατώντας το αριστερό του μάτι …μια μεγάλη ελιά απ το ραβδί της γυναίκας του  πήγε κατευθείαν με δύναμη πολλή στο μάτι του  ..

Τότε δεν υπήρχαν αυτοκίνητα και ασθενοφόρα . Τον πήγαν  με τα πόδια από αυτό το μονοπάτι στην Καρδαμύλη και από εκεί  με το καΐκι στην Καλαμάτα στο Νοσοκομείο ,μα οι γιατροί δεν κατάφεραν να του το σώσουν ..Δεν υπήρχαν βλέπεις τότε και πολλά γιατρικά  και η επιστήμη δεν είχε προχωρήσει όσο σήμερα .

Έτσι ο Γρηγόρης έχασε το αριστερό του μάτι το ίδιο που σαράντα χρόνια περίπου πριν είχε χάσει η Πλατυτέρα   …και έζησε έτσι για πολλά χρόνια…

Λυπήθηκε πάρα  πολύ ..ποτέ ξανά δεν τον είδαν να χαμογελά ..

 -Τον τιμώρησε η Παναγίτσα ; ρώτησε η μικρούλα  με θλιμμένη φωνή  ..

-Όχι κοριτσάκι μου δεν τιμωρεί η Παναγιά μας …απλά τον βοήθησε να καταλάβει το μεγάλο λάθος του και να σώσει την ψυχούλα του  …

Η μικρούλα μου τότε σηκώθηκε τότε  και μπήκε ξανά μέσα στο εκκλησάκι .

Στάθηκε μπροστά στην Παναγιά την Πλατυτέρα και δυο  μικρά δάκρυα κύλησαν απ τα όμορφα ματάκια της

-Ξέρεις αγάπη μου… , κάποτε τον συνάντησα και εγώ τον Μπάρμπα –Γρηγόρη όταν η μάνα μου με έστειλε -μικρό παιδάκι ήμουν-ένα απόγευμα καλοκαιριού  να …φωτίσω την Ανάληψη …

Μα το καντηλάκι ήταν ήδη αναμμένο κι όλος ο τόπος μοσχομύριζε λιβάνι όπως τώρα  !!

Ο Γρηγόρης πολύ μεγάλος , γεράκος πια , ήταν ακριβώς εδώ που βρισκόμαστε τώρα μπροστά στην Πλατυτέρα ..Δεν με είχε καταλάβει και στάθηκα για αρκετή ώρα απ έξω και τον παρατηρούσα… Έψελνε …και ξέρεις τι έψελνε;   Tο απολυτίκιο της …Παπαντής που σου πα προηγουμένως !!!  Έκανε έπειτα τρείς μετάνοιες και γύρισε προς την πόρτα να φύγει …Ξαφνιάστηκε που με είδε , μα δεν μου είπε τίποτα … Βγαίνοντας από το εκκλησάκι  μου χάιδεψε μόνο στοργικά  τα μαλλιά …

-Και συ , τι του είπες  μπαμπά ;

- Εγώ το μόνο που θυμάμαι είναι πως τον ρώτησα…:

-Παππού Γρηγόρη τι έχεις …γιατί τα μάτια σου είναι δακρυσμένα ;

Αληθινή Ιστορία έτσι όπως μου την διηγήθηκε ο πατέρας μου , και έτσι όπως την διασκεύασα για.... τις ανάγκες μιας παιδικής ψυχής …

Νώντας Σκοπετέας 

Απόσπασμα από το Ραδιοφωνικό Εν τω Φωτί Σου οψόμεθα Φως με τίτλο: 

Νυν Απολύεις τον δούλο σου ...

 ΥΓ: Άκουσα  πως μια φορά κάποιος επικαλέστηκε τον Αη Νικόλα για να μεσολαβήσει σε κάτι πολύ σοβαρό και αδύνατο παρ ανθρώποις , που τον απασχολούσε …Κι ο Αη Νικόλας του απάντησε : Επικαλέσου τον Άγιο , τον Δίκαιο Συμεών …Αυτός έχει μεγαλύτερη παρρησία από εμένα στον Κύριό μας ….

Αφιέρωμα στον μακαριστό Δημήτριο Παναγόπουλο ( Ιεροκηρύττοντας τον Παράδεισο μέρος β΄)

                                                                                                 Πνεύμα Κυρίου ελάλησε δι' εμού, και ο                                                                                                       λόγος αυτού ήλθεν επί της γλώσσης                                                                                                                                       μου.( Βασ.Β 23,2)

…..Θα θέλαμε σε αυτό το σημείο να διαβάσουμε κάποιες συγκλονιστικές αποκαλύψεις – άνωθεν πληροφορίες , κάποια θαυμαστά και άκρως ωφέλιμα για την ψυχή μας περιστατικά που συνέβησαν λίγο μετά την κοίμηση του μακαριστού στις 13 Φεβρουαρίου του 1982. Τότε που εντελώς ξαφνικά έφυγε προς την Άνω πόλη σε ηλικία 64 ετών . Τα ακούσαμε και τα καταγράψαμε από ομιλία του πολυσέβαστου Γέροντος Εφραίμ του Φιλοθεϊτη στην Αμερική , εκεί όπου έχει δημιουργήσει με τη βοήθεια του Θεού ένα δεύτερο Άγιο Όρος …..Το ότι ακούστηκαν από αυτόν έχει μια ιδιαίτερη , μια ξεχωριστή βαρύτητα και κάνει όσα θαυμαστά ακουστούν  ακόμα πιο συγκλονιστικά και ωφέλιμα για όλους μας… ιδιαιτέρως δε για όσους έστω και ελάχιστα αμφιβάλουν ότι υπάρχει Ζωή μετά θάνατον ….  ( σύνδεση με  α΄μέρος )

Ο Θεός οδήγησε τα βήματά του μακαριστού Δημητρίου ( διηγείται ο Γ.Εφραίμ ο Φιλοθεϊτης)  και έφτασε μέχρι και εδώ …Τα πύρινα λόγια του έφεραν αμέτρητες ψυχές κάτω από το πετραχήλι…Οι αμαρτίες που συγχωρέθηκαν , μετά από τον Θεό είναι και δικό του έργο . Το βάρος αυτών των αμαρτημάτων που συγχωρέθηκαν έχουν αφάνταστα ξεκουράσει και την δική του ψυχή …Όλοι γνωρίζουμε το μέγεθος της προσωπικότητάς του . Θα ήθελα μόνο να αναφερθούμε σε κάτι που ο Θεός πληροφόρησε . Την πληροφορία αυτή ο Θεός την έδωσε σε μια ψυχή κάτω στην Ελλάδα , προς ωφέλεια έστω και ελάχιστη όλων μας …

( Σε αυτό το σημείο ο Γέροντας Εφραίμ ζήτησε να διαβαστεί μια επιστολή η οποία εγράφη προς την σύζυγο του Δημητρίου Παναγοπούλου Αγγελική και τον γιο του Νεκτάριο ..Αξίζει να αναφερθεί ότι   Μετά από δεκαεπτά έτη γάμου, η σύζυγός του Κική  με τη βοήθεια του Αγίου Νεκταρίου, έφερε στον κόσμο  τον Νεκτάριο. Ο Δημήτριος Παναγόπουλος τότε είχε  πει: «Εάν η ψυχή του παιδιού μου είναι να χαθεί, όταν αυτό μεγαλώσει, παρακαλώ το Θεό να το πάρει από την πρόωρη παιδική του ηλικία».)

Ι.Μ.Δράμας , Ιερά Γυναικεία Κοινοβιακή Μονή Παναγίας Εικοσιφοινίσσης ,

Παγγαίο , 18 Μαρτίου 1982 .

    Αγαπημένοι μας Κυρία Κική και Νεκτάριε , ο Θεός μαζί σας .

Επιτρέψτε μου ( γράφει η ηγουμένη της Μονής ) να σας παρουσιάσει μια Αδερφή της Μονής , το πώς είδε τον αοίδιμο σύζυγό σας την Κυριακή της Κρίσεως το βράδυ :

9 ημέρες από της Κοιμήσεως του αειμνήστου μου Δημητρίου Παναγοπούλου . Ξημερώνοντας η 10^η ημέρα είδα τον ανωτέρω καθ ύπνον ζωντανό . Φορούσε καφέ κοστούμι και ήταν λίαν χαρωπός . Η θέα του με εξέπληξε και είπα : Εσείς Κύριε Παναγόπουλε ;!! Πώς διεδόθη ότι δεν ζείτε και εμείς πενθούμε; Μου απαντά χαμογελαστός : -Ευλογημένη πέθανα μόνο ως σώμα ! Η ψυχή μου ζει και θα ζει εις τους αιώνες ! Και ενώ εγώ με θαυμασμό τον παρακολουθούσα συνέχισε επί λέξει την εξής αφήγηση :Να ήξερες σε τι θέση αξιώθηκα να’ ρθω χάριν στις δικές σας προσευχές !Ρασοφόρων και Λαϊκών προσευχές που ενωμένες όλες μαζί σαν εκκωφαντική βοή ανεβαίνουν στα αφτιά του Θεού …Ούτε μπορούσα να το φανταστώ , ούτε που περιγράφεται.

Όταν με έφερε ο συνοδός μου ( εννοεί τον Άγγελο συνοδό του ) , να προσκυνήσω τον επί θρόνου καθεζόμενον Θεό και ενώ ήμουν μπρούμυτα πεσμένος άκουσα φωνή που χαμηλόφωνα πρόσταζε τον συνοδό μου .Να τον βάλεις μετά του Φιλοθέου και του Χαραλάμπους ! Και ενώ απορώντας τον κοιτούσα πρόφθασε και μου απάντησε: Μετά των προσφιλών μου συγχρόνων Αγίων Γερόντων Φιλοθέου Ζερβάκου και Χαραλάμπους Βασιλοπούλου . Στην ίδια λοιπόν δόξα βρίσκομαι με εκείνους πληρούμενος του Απείρου Φωτός και του Κυρίου μου . Είχα πιστέψει ότι οι αμαρτίες μου ήταν τόσες πολλές που δε θα μπορούσα να βρω θέση εδώ , αλλά ο Κύριος χάρη στις προσευχές σας παρίδε τους χρόνους της αγνοίας μου και βρίσκομαι εδώ όπως σου είπα . Μόνο που ο π.Χαράλαμπος είναι ένα σκαλοπάτι υψηλότερα , ως υπομείνας πολλά όχι μόνο υπέρ της πίστεώς μας , αλλά πολεμών και πολλά παθών , ως μάρτυς εις την ζωή του . Εμένα όμως μου υπέρ αρκεί ότι απολαμβάνω την άφραστον αυτήν τρυφήν , ζων αιωνίως μετά των εκλεκτών Γερόντων , δόξα που δεν μπορώ να σου περιγράψω ! 

Και συνέχισε πιο σοβαρά : Γνώριζε ότι εδώ δεν υπάρχει ουδείς αμετανόητος !Γι αυτό εξακολουθήστε τις προσευχές με το κομποσκοίνι …Και πες στην Κική ότι πολύ στενοχώρια δίνει στην ψυχή μου όταν κλαίει !Και πάλι πιο επιτακτικά : Να της το πεις αυτό της Κικής ! Πες της ότι πολύ βαραίνει την ψυχή μου όταν κλαίει ! Και ακόμα να γνωρίζει ότι δεν λείπω και τώρα από κοντά της όπως και πριν ! Βρίσκομαι μαζί της , αλλά πνευματικά , χωρίς να με βλέπει …Έχω την θέση μου παντού , όπως την είχα , στο σπίτι , παντού . Με τα τελευταία του λόγια άφησε να κάμπτεται το σώμα του απ τη μέση και κάτω και φαινόταν μέσα σε ένα άσπρο σύννεφο και ως που να συνέλθω , είχε χαθεί ! Ξύπνησα παρηγορημένη απ το συγκλονιστικό –αποκαλυπτικό αυτό όνειρο . Ήταν ίσως μια απάντηση σαφής εκ μέρους του , μια πληροφορία για μας που τόσο ξαφνικά άφησε πίσω του . Ας έχουμε την ευχή του !

Μια μοναχή παιδιόθεν ευεργετηθείσα ψυχικώς και σωματικώς υπ αυτού . 

Μετ ευχών και εν Χριστώ αγάπης

Ηγουμένη Αλεξία Μοναχή και οι συν εμοί εν Χριστώ Αδερφαί .

Και συνεχίζει ο Γέροντας Εφραίμ ο Φιλοθεϊτης :

Ακούστε και ένα ακόμα : Ο αείμνηστος κοιμήθηκε Σάββατο . Τη Δευτέρα με το παλαιό ( που ακολουθείται όπως και στο Άγιο Όρος)  είχαμε την εορτή της Υπαπαντής …Της Παναγίας μας …Και μια πάρα πολύ καλή Μοναχή απ το Μοναστήρι το δικό μας κατά την ώρα της Θείας Λειτουργίας εις τα Σα εκ των Σων , ενώ ήταν γονατισμένη «φεύγει» από την Εκκλησία και έβλεπε τον Εαυτό της πάνω στον Ουρανό …Εκεί ευρισκομένη βλέπει δυο ομάδες –ουρές από Αγγέλους και έναν δρόμο σχημάτιζαν με την παρουσία τους . Και ο αείμνηστος Δημήτριος Παναγόπουλος προχωρούσε σε αυτόν τον σχηματισμένο δρόμο , που τον έβλεπε η Μοναχή ότι οδηγούσε προς τον θρόνο του Θεού . Περνώντας ανάμεσα απ τους Αγγέλους σε αυτόν τον σχηματισμένο δρόμο , οι Άγγελοι υποκλίνονταν , ο δε μακαριστός Δημήτριος χαιρετούσε με το χέρι του Δεξιά και Αριστερά , ευχαριστώντας τους Αγγέλους που του έκαναν αυτήν την τιμή !

Βρήκε πολύ παρουσία στο Θεό ο μακαριστός ! Και όλοι μας , όσοι έχουμε ωφεληθεί , θα πρέπει πάντα να τον μνημονεύουμε , ενώπιον του Θεού και να δίνουμε από την καρδιά μας τα συγχώρια , ώστε να βρει ακόμη περισσότερη παρρησία απ όση έχει τώρα . Ουδείς αμετανόητος σε εκείνον τον τόπο ! Έτσι είπε στην Μοναχή ! Κάθε αμαρτωλός που θα μετανοήσει και θα εξομολογηθεί , θα αλλάξει τρόπο ζωής , θα κατοικήσει ακριβώς σε αυτόν τον τόπο Δόξης του Θεού . Κανείς να μην απελπίζεται το ότι είναι αμαρτωλός . Μόνον ο Θεός είναι αναμάρτητος ! Επομένως η μετάνοια τα πάντα αλλάζει  , τα πάντα διορθώνει , τα πάντα μεταστρέφει ! Και τόσο πολύ εξαλείφει τα αμαρτήματά του ο άνθρωπος όταν μετανοήσει μετά δακρύων νυχθημερόν , που φτάνει στο σημείο όπως λέει ένας μεγάλος Πατέρας της Εκκλησίας μας , να εξαλείψει τα αμαρτήματα και από αυτήν την μνήμη του ίδιου του Θεού ! Αυτό το λέμε φυσικά με τα δικά μας ανθρώπινα μέτρα ….. ( Γ.Εφραίμ.)    

…...Το χαίρετε αγαπητοί συναμαρτωλοί αδερφοί μου ακούγεται στο ξεκίνημα κάθε μας εκπομπής . Από τον μακαριστό Δημήτριο Παναγόπουλο το κρατήσαμε …Έτσι είναι σαν να επικαλούμαστε την παρρησία του και τη βοήθειά του σε κάθε μας ραδιοφωνική συνάντηση . Σήμερα αφού ως συνήθως ευχηθούμε ο Χριστός μας και η Παναγία Μητέρα του να φωτίζουν τα βήματα όλων μας ώστε αυτά να μας οδηγήσουν και πάλι στη φιλόξενη αγκαλιά του ραδιοφωνικού μας καταφυγίου , θα χρησιμοποιήσουμε ακόμα μια φράση με την οποία κάποτε-κάποτε έκλεινε τα αθάνατά  του κηρύγματα : Αν δεν επιτρέψει ο Θεός να ξαναανταμώσουμε υπάρχει και ο Ουρανός !

Χαίρετε εν Κυρίω  πάντοτε !

ΥΓ 1: Τούτη η εκπομπή έχει «υστερόγραφο» . Ο Δημήτριος Παναγόπουλος κοιμήθηκε όπως είπαμε στις 13-02-1982 . Σάββατο προς Κυριακή της Κρίσεως . Τρεις μέρες πριν την κοίμησή του , στις 11-02-1982 , πραγματοποίησε  την τελευταία του ομιλία : Το θέμα της : Η μετά θάνατον Ανάστασις ….

ΥΓ 2 : Την Κυριακή 14-02-1982  την επομένη ημέρα της κοιμήσεως του Δημητρίου Παναγοπούλου ,κοιμήθηκε  και ο Μακαριστός Πατέρας Χαράλαμπος Βασιλόπουλος , ο … συγκάτοικος του   στου Παραδείσου τις  άγιες γειτονιές…

Από την νεκρώσιμο ακολουθία του μακαριστού Ιεροκήρυκα του Παραδείσου .
Φωτογραφία -ευλογία εκ της Ιεράς Μονής Καρακάλλου Αγίου Όρους 

Νώντας Σκοπετέας .

Απόσπασμα από το βιβλίο : Πόσα χωράνε σε ένα Αμήν ( εκδ Πρόμαχος Ορθοδοξίας) και από την εκπομπή Εν τω φωτί Σου οψόμεθα φως με τίτλο :Ιεροκηρύττοντας τον Παράδεισο ( Α & Β μέρος )

Αφιέρωμα στον Δημήτριο Παναγόπουλο (Ιεροκηρύττοντας τον Παράδεισο)

Κύριος Φωτισμός μου και Σωτήρ μου ...(Ψαλ.26,1) 

( Ραδ. Αφιέρωμα στον μακαριστό Δημήτριο Παναγόπουλο )

….Τον ακούσατε και σήμερα τον συνήθη μας πρόλογο . Από την πρώτη μας εκπομπή πριν από κάποια χρόνια έως και σήμερα στο ευλογημένο ραδιοφωνικό καταφύγιο του σταθμού μας ( σε όποιο και σήμερα έχει ανοίξει την αγκαλιά του και μας φιλοξενεί ) , σχεδόν τα ίδια πάντα λόγια μας συντροφεύουν στο ξεκίνημα , με κάποιες ενίοτε μικρές παραλλαγές . Είναι κάτι σαν συνήθεια , σαν αναγνωριστικό καλωσόρισμα . Υπάρχουν βέβαια και κάποιοι που αναρωτιούνται και μας το έχουν μεταφέρει αυτό με τα μηνύματά τους αλλά και σε κατ ιδίαν συζητήσεις , γι αυτήν την «εμμονή» μας…Γιατί ο ίδιος πρόλογος ; Πάντα μακρόσυρτος και σχεδόν απαράλλαχτος ! Πέραν των όποιων πρακτικών ζητημάτων , εξυπηρετεί αυτή η επανάληψη στο εισαγωγικό μέρος είναι και κάτι άλλο πολύ σπουδαίο για εμάς . Είναι που πάντα εμφωλεύουν στα λόγια του προλόγου κάποιες μορφές που είτε φανερώνονται άμεσα , είτε «κρύβονται» πίσω από κάποιες φράσεις …

Για παράδειγμα στη φράση: το ευλογημένο ραδιοφωνικό καταφύγιο ο Κυρ-Φώτης …ή  στην προσευχή του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά το «Κύριε φώτισόν μου το σκότος» …Κάθε φορά που την λέμε , είναι σαν να αποζητούμε την ευχή και τη διαρκή παρουσία του Φωστήρος της Ορθοδοξίας , του Θαυματουργού αυτού κήρυκος της Χάριτος …Και προσευχόμαστε να πρεσβεύει στον Κύριο να μας αξιώσει να την επαναλάβουμε την προσευχή του και στην επόμενη εκπομπή και σε άλλες ακόμα 

…  Έπειτα αν θυμάστε  πολλές φορές στον πρόλογο ακούγεται η φράση : Τα λόγια των Αγγέλων εν σώματι …Την ώρα που προφέρεται αυτή η φράση , συνειρμικά έρχονται στο μυαλό μας και στις ψυχές μας , αρίφνητες μορφές .Ζώντων και Κεκοιμημένων.

Υπάρχει ακόμα μια φράση στον πρόλογο που μας θυμίζει κάποιον ευλογημένο εργάτη του αμπελώνος του Χριστού μας . Μόλις πρωτοανταμώσαμε στα ερτζιανά του Θεού πολλοί εξεπλάγησαν με την προσφώνηση στον χαιρετισμό μας : Χαίρετε αγαπητοί συναμαρτωλοί αδερφοί μου ! Είχαμε διευκρινίσει από την αρχή ότι αυτή η προσφώνηση φανερώνει  όχι κάποια υποτίμηση ή κάποια κατάκριση , μα τον κοινό μας αγώνα ενάντια στον επίβουλο της σωτηρίας μας. Σε εμάς όμως εκτός από αυτό μας θυμίζει και εκείνον που ενίοτε αρέσκετο στο να την χρησιμοποιεί ως προσφώνηση …Προσωπικά την συνάντησα κάποτε σε ένα γραπτό του και με εντυπωσίασε …Ένας άνθρωπος που μόνο η χροιά της φωνής του γεμάτη από ζέουσα πίστη και φλογερή αγάπη Χριστού έκανε ψυχές να σκιρτούν από συγκίνηση και επιτρέψτε μου τη φράση από μια ιερή ανατριχίλα…

Φαντάζομαι ότι σε πολλούς  έχει συμβεί να ακούνε μια φωνή στο ραδιόφωνο να μιλά για τον Χριστό μας και σε πολλά σημεία λόγω κακής ποιότητας της ηχογράφησης , που εφθάρη μετά από πολλές δεκαετίες από τότε που μαγνητοσκοπήθηκε , να ακούγεται μόνο η ένταση της φωνής χωρίς να είναι διαυγή τα λόγια …Παρ όλα αυτά η συγκίνηση να είναι μοναδική …Μόνο από τη χροιά και το ύφος να σου μεταδίδεται το πάθος του ομιλητή για την κατάκτηση του Παραδείσου …. Αυτός ήταν ο διαπρύσιος ιεροκήρυκας της Ορθόδοξης Χριστιανικής Πίστης και του Ευαγγελικού λόγου . Ο μακαριστός Δημήτριος Παναγόπουλος . Σε αυτόν είναι αφιερωμένη η σημερινή μας εκπομπή .

Φλογερός , γεμάτος από ζέουσα πίστη …Κήρυττε τα θεϊκά ρήματα δια Πνεύματος Αγίου …Δίχως Θεολογικές σπουδές με την διαβεβαίωση του ιδίου του Χριστού ότι κάθε φορά που θα άνοιγε το στόμα του για να κηρύξει  για Αυτόν θα ήταν Εκείνος που πραγματικά θα ομιλούσε . Άλλωστε ο ίδιος ο Χριστός αλλά και οι Άγιοί Του Δημήτριος ο Μεγαλομάρτυς  και Στέφανος ο Πρωτομάρτυρας αυτοπροσώπως και υποστατικά  εμφανιζόμενοι έκαμψαν τις επί τετραετία αντιρρήσεις του μακαριστού όταν κλήθηκε άνωθεν για να κηρύξει τον Ευαγγελικό λόγο . Θεωρούσε τον εαυτό του ανεπαρκή λόγω έλλειψης γνώσεων και σπουδών . Ο Χριστός μας όμως αυτόν εξελέξατο …Και έτσι ξεκίνησαν 30 ολόκληρα χρόνια ακάματης κηρυκτικής διακονίας…Δεν εξωράιζε ο λόγος του , δεν συμβιβαζόταν με το χλιαρό και το βολεμένο , το συμβατό με τα ανθρώπινα μέτρα…Κήρυττε τον Παράδεισο χωρίς εκπτώσεις , δίχως ταλαντεύσεις και υποχωρήσεις , όπως ακριβώς τον κήρυξε ο Κύριος μέσα στο Ευαγγέλιό του , χωρίς την παραμικρή απόκλιση  . Κάθε του κουβέντα «ποτισμένη» με πνεύμα Άγιο. Αμέτρητες ώρες ομιλιών . Αν τις ενώσεις , έναν δρόμο σχηματίζουν μαζί με όλες τις ψυχούλες που επέστρεψαν στην αγκαλιά του Θεού Πατέρα . Τον δρόμο που οδηγεί στον Παράδεισο !

…..Θα θέλαμε σε αυτό το σημείο να διαβάσουμε κάποιες συγκλονιστικές αποκαλύψεις – άνωθεν πληροφορίες , κάποια θαυμαστά και άκρως ωφέλιμα για την ψυχή μας περιστατικά που συνέβησαν λίγο μετά την κοίμηση του μακαριστού στις 13 Φεβρουαρίου του 1982. Τότε που εντελώς ξαφνικά έφυγε προς την Άνω πόλη σε ηλικία 64 ετών . Τα ακούσαμε και τα καταγράψαμε από ομιλία του πολυσέβαστου Γέροντος Εφραίμ του Φιλοθεϊτη στην Αμερική , εκεί όπου έχει δημιουργήσει με τη βοήθεια του Θεού ένα δεύτερο Άγιο Όρος …..Το ότι ακούστηκαν από αυτόν έχει μια ιδιαίτερη , μια ξεχωριστή βαρύτητα και κάνει όσα θαυμαστά ακουστούν  ακόμα πιο συγκλονιστικά και ωφέλιμα για όλους μας… ιδιαιτέρως δε για όσους έστω και ελάχιστα αμφιβάλουν ότι υπάρχει Ζωή μετά θάνατον ….  ( Τέλος α΄μέρους )

Νώντας Σκοπετέας .

Απόσπασμα από το βιβλίο Πόσα χωράνε σε ένα Αμήν ( εκδ. Πρόμαχος Ορθοδοξίας)και  από την εκπομπή Εν τω φωτί Σου οψόμεθα φως με τίτλο :Ιεροκηρύττοντας τον Παράδεισο ( Α & Β μέρος )

ΤΟ ΕΤΟΣ ΤΗΣ ΕΛΠΙΔΑΣ …

Όποιου η καρδιά για τον Χριστό έχει μεριά αφήσει ,
 μαράζι δεν τον ακουμπά , τον εφοβάται η κρίση !

( π.Εφ.Παναούσης)

Να ελπίζεις στον Χριστό ... 

Κάθε τι είναι δυνατό !

Νέος χρόνος αν σε βρει ,

με τα γόνατα στη γη ...

Μοναξιά ποτέ ξανά ,

με τα μάτια στα ψηλά ...

Ελπίδα ο Θεός μας δώρησε  ...

Ήρθε και παρηγόρησε ...

Καλή χρονιά μας αδερφέ !

Θα ναι καλή αν πεις το ΝΑΙ !

Απελπισιά δεν θα υπάρξει ...

Με την αληθινή ζωή θ αλλάξει ...

Ας μην πανηγυρίζουμε τον ερχομό άλλης μιας νέας χρονιάς. Ας Γιορτάσουμε το μοναδικό και ανεκτίμητο δώρο του Θεού στον άνθρωπο:την ΕΛΠΙΔΑ! Σε αυτήν την τόσο σκοτεινή εποχή που η απελπισία μας χτυπά την πόρτα ας θυμηθούμε τον λόγο του μακαριστού γέροντος Επιφανίου Θεοδωρόπουλου...Τότε μπορούμε να βρούμε την ελπίδα μας στον Θεό, όταν απελπισθούμε τελείως απο τον εαυτό μας...Έχουμε μια μεγάλη ευκαιρία να αλλάξουμε ρότα. Να μην ελπίζουμε στους ανθρώπους σωτήρες και στα οικονομικά συστήματά τους...Επιστροφή στην δραχμή λένε κάποιοι για να σωθούμε, παραμονή αντιτείνουν άλλοι στο ευρώ για να μην καταστραφούμε εντελώς...Επιστροφή στο Θεό και σταθερή πίστη στο θέλημά του ας... φωνάξουμε εμείς με το σιωπηλό παράδειγμα της εν Χριστώ ζωής μας. Επιστροφή στην ελπίδα που τόσο απλόχερα μας έχει δωρίσει. Δεν υπάρχει κανένα πράγμα βαρύ και κουραστικό που να μην γίνεται εύκολο και και ανάλαφρο με την ελπίδα λέει το μελίρρυτο στόμα του Αγίου Ιωάννη του Χρυσοστόμου για να συμπλήρώσει ο έτερος φωστήρας της τρισηλίου Θεότητος Άγιος Βασίλειος...Μακάριος εκείνος που απομάκρυνε τον εαυτό του απο κάθε ελπίδα των αγαθών του παρόντος κόσμου και έχει ως μοναδική του ελπίδα το Θεό Την ελπίδα την συναντάμε στα μάτια των μικρών παιδιών! Αυτά είναι οι κύριοι εκφραστές της, με εκείνο το αφίετε τα παιδία ελθείν προς εμέ του Χριστού μας, αιώνια να τα συνοδεύει. Εμάς τα... μεγαλύτερα παιδιά ας μας ακολουθεί πάντα το :εάν μη στραφήτε και γέννησθε ως τα παιδία, ου μη εισέλθητε εις την Βασιλεία των Ουρανών. Η μαντινάδα ενός Θεοφωτίστου σύγχρονου γέροντα, που υπάρχει στο ξεκίνημα της ανάρτησης ας μην λείψει ποτέ φέτος απο τα χείλη και τις ψυχές μας....

Αδιαλείπτως ελπίζετε!

Χρόνια καλά και ευλογημένα σε όλους!

01-01-2014

Νώντας Σκοπετέας

Ο Ηρώδης και οι άλλοι ....( Της Ραχήλ το κλάμα και ένα γιατί αιώνιο...)

Ψυχή στα σκοτεινά , τα αφώτιστα , σαν σπουργίτι ακελάηδηστο πετά …

Θλιμμένο το φτερούγισμά του , πάντα στο σκοτάδι επιστρέφει να αγκαλιάσει τα αδικημένα αδέρφια του …

Ομόθυμο παράπονο , απαρήγορο  για της ανομίας τις βαριές σκιές…

Ειν’ το αγέννητο το κλάμα πιο σπαρακτικό ακόμα και απ το θρήνο , στης Ραμά τα ολοφυρόμενα τα μέρη …

Κάποτε –κάποτε αχνοφαίνεται ένα φως και μια βροχή τα λούζει όλα τα σπλαχνισμένα Αγγελούδια του Χριστού …

Είναι των μανάδων τους  δάκρυα που τα λυτρώνουν .

Γίνεται το γιατί συγχώρεση και γαλήνη η μετάνοια …

Παράδεισος δίχως σκιές …

Μόνο μνήμη και κλάμα του γλιτωμού , άσβηστο σαν της Ραχήλ το αιώνιο …

Νώντας Σκοπετέας /Εν τω φωτί Σου οψόμεθα φως/

 Απόσπασμα από την εκπομπή με τίτλο : Της Ραχήλ το κλάμα και ένα Γιατί αιώνιο …

( Σταματήστε το έγκλημα των εκτρώσεων…).

Εκπομπή αφιερωμένη στην μνήμη των 14.000 αναιρεθέντων υπό του Ηρώδου νηπίων και των αναριθμήτων αγνώστων ψυχών που φονεύονται καθημερινά στα σύγχρονα σφαγεία της Χριστιανικής Ελλάδας μας …   

Καλά Χριστούγεννα ...Λίγα βήματα μόνο είναι ...

Βήματα ως τον Χριστό ... 

Οι Μάγοι οι Σοφοί πορεύονταν δυο χρόνια ολάκερα για να Τον συναντήσουν …Τον Νιογέννητο Θεό και Άνθρωπο …

Των Προφητών οι ρήσεις και τα γράμματα ,  αιώνες αφάνταστους καρτερούσαν τον Άναρχο Βασιλέα των όλων …

Του Ησαϊα η φωνή ακόμα ηχεί στ αυτιά σου …

Κάτι σου θυμίζει έτσι δεν είναι ;

Ο Μακαριστός π.Ειρηναίος Ματζίμπι , ο Γέροντας της Ουγκάντας

Στης Μαύρης Ηπείρου  τα πεινασμένα τα χώματα τα λασπερά  , στης Ασίας το απέραντο και στης Βορείας Ηπείρου τα φοβισμένα τα απότομα τα  Όρη  , Χριστιανοί Αλύπιοι , που οι ψυχές τους ζεματάνε από την Αγάπη την Αιώνια , μετράνε βήματα ατέλειωτα στα αφώτιστα για να Τον συναντήσουν …

Κι έχεις εσύ μια καμπάνα αντίκρυ απ το παραθύρι σου …

Κι είν’  το δέντρο πάλι στολισμένο και το τραπέζι σου ξέχειλο ξανά από περίσσευμα…μα είν’  η ψυχή σου άδεια…

Την άκουσες και φέτος να σημαίνει  αχάραγα  και συ δεν έκανες λίγα βήματα μόνο ως της Φάτνης το Δοξολόγημα …

Κι είπες πάλι χθες το βράδυ στο πολύβουο το σπίτι :

 Χρόνια πολλά και να μαστε καλά !

Πάλι χωρίς Χριστό ευχήθηκες !

Μα Εκείνος Γεννάται και για σένα !

Θα ξαναχτυπήσει η καμπάνα στων Καταβασιών το πανηγύρι !

Κι ύστερα πάλι στων φτωχών Ποιμένων το χαρμόσυνο το άγγελμα …

Να περισέψει φέτος ο Χριστός στην ψυχή σου !

Γεννάται και για μένα , θα πεις μόλις λίγα βήματα κάνεις ..

Αντίκρυ σου είναι της αληθινής ζωής το σήμαντρο …

Έρχου και ίδε ..Έρχου και αγάλλου !

Κι άκουσε ξανά τη φωνή του Ησαϊα που κάτι σου θυμίζει …

Ναι , τον χόρεψες κι εσύ αυτόν τον στεφανωμένο τον χορό μα τότε δεν καταλάβαινες …Σήμερα θα το νοιώσεις για πρώτη φορά εκείνο το : «Ησαϊα χόρευε, η Παρθένος έσχεν εν γαστρί, και έτεκεν υιόν τον Εμμανουήλ, Θεόν τε και άνθρωπον, Ανατολή όνομα αυτώ, όν μεγαλύνοντες, την Παρθένον μακαρίζομεν.»

Καλά Χριστούγεννα …Λίγα βήματα μόνο είναι …

Νώντας Σκοπετέας 

Απόσπασμα από  την εκπομπή με τίτλο : Λίγα βήματα είναι ως τον Χριστό ...

Χριστούγεννα 2013 

απόσπασμα από το βιβλίο :"Αυτοί οι παράξενοι Χριστιανοί"

 (Εκδ.Πρόμαχος Ορθοδοξίας) 

Του Παραδείσου τ' όνειρο ( Μνήμες Όρους Αγίου . Οκτ 2013 μέρος 12 & τελευταίο .)

Χρυσόστομα μας μίλησε Παπάς στο Κουτλουμούσι …

Και καθενός μας η  καρδιά καρτέραγε  να ακούσει ,

με  λόγια που την κάνανε στα αιώνια να ελπίζει ,

για της Αγάπης την ισχύ που το κακό λυγίζει …

Στο Αρχονταρίκι το ζεστό μας βρήκε  κι ένας άλλος

Θυμάται , κλαίει και όλο μιλά για  του Χριστού  το κάλλος …

Είναι τα δίκαια του Θεού αυτά που θα μας σώσουν

απ της απώλειας το γκρεμό , τώρα θα μας γλιτώσουν ….

  

Εσπερινός του Αγίου Χαρίτωνος του Ομολογητού στο Καθολικό της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος. Ο Μακάριος  Ασκητής της εγκρατείας που έφτιαξε Λαύρες , αγίασε σπήλαια και πότισε της ερήμου το χώμα με καρπερά  ευσεβείας δάκρυα  , γνωρίζοντας στον κόσμο την Θεαγάπητη  ησυχαστική ζωή την φιλέρημη , συσταυρούμενος και συννεκρούμενος με τον Κύριο  ...

Στην σκοτεινή λόγω διακοπής ρεύματος  τράπεζα , μας φώτιζαν κεριά και το άπλετο φως , απ τον βίο του μεγάλου Ασκητή , που διαβαζόταν . Στα τίμια λείψανα,  ξαναθυμηθήκαμε τα ασκητικά του παλαίσματα , όταν προσκυνήσαμε μέρος της αριστεράς του πληγωμένου αετού της Εκκλησίας του Χριστού ,  του Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου που έλεγε πως:  

Με τίποτα άλλο δεν ευαρεστείται ο Θεός όσο με την κακοπάθεια...Στα δάκρυα έλεγε ανταποδίδει το έλεός Του ...

Η Αγία Παρασκευούλα  και η  Αγία Αναστασία η  Φαρμακολύτρια θεραπεύουν  λιγόψυχες θλίψεις , απομακρύνουν ράθυμους πειρασμούς  με το φάρμακο της Αγάπης και της Αφοσίωσης  στον Μέγα Ιατήρα ψυχών και σωμάτων . Η ημέρα κλείνει στο ημίφως  της Φοβεράς Προστασίας . Λίγο πριν , ακούστηκαν  οι  Χαιρετιστήριοι Οίκοι της ελάχιστης προσφοράς στην πανύμνητη Μητέρα και Εκείνη μέσα από την θαυματουργή της εικόνα ,  στέλνει την ευχή Της  , σε όσους ευλαβικά μετανίζουν , αποζητώντας την μητρική Της παρρησία για την νύχτα που φτάνει  .  

Ανεβήκαμε στο Αρχονταρίκι και περιμέναμε τον Πατέρα Χ. να μας μιλήσει.  Όλοι σχεδόν οι προσκυνητές εκείνης της μέρας , καθίσαμε σε θέσεις  κάτω από τα πολλά κρεμασμένα  κάδρα με τους Αγίους Γέροντες της εποχής και Μακαριστούς Πατριάρχες . Ο Πάτερ Χ . μπήκε αργά  κρατώντας στα χέρια του το πιο διάσημο πνευματικό … πορτοκαλί βιβλίο , τον Βίο και τους Λόγους του Γέροντος Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτου . Μας χαιρέτησε με ευγένεια απροσποίητη και κάθισε κοιτώντας μας . Για λίγες στιγμές κάτι συμβουλεύτηκε από το βιβλίο και έπειτα άρχισε να μας  μιλά …  Η Πίστη μας αδερφοί μου είναι μεστή του ακαταλήπτου του Θεού . Σκεφτείτε ότι η Παναγία μας χώρεσε όλη την Θεϊκή Ενέργεια . Μπορείτε αυτό να το σκεφτείτε ; Είναι ασύλληπτο μα είναι η αλήθεια !   Χαίρε, Θεού αχωρήτου χώρα ! Ο αχώρητος παντί πώς εχωρήθη εν γαστρί ! Τα υπέροχα απερινόητα …Του Θεού τα μυστήρια… Η   πάγκαλη  Θεοτόκος, όπως λέγει ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς αφού συγκέντρωσε επάνω της όλα τα καλά τα ανθρώπινα και τα αγγελικά συνέδραμε στην Θεανθρώπιση....

   

Ο Πάτερ Χ. μιλά και μας κάνει να σκεφτόμαστε πως κάθε Μοναχός με την βιοτή του και την πολιτεία του στους πανίερους χώρους , θα πρέπει να τιμά το όνομα με το οποίο εκλήθη κατά την κουρά του . Και αυτός που μας μιλούσε εκείνο το απόγευμα στο Κουτλουμούσι είχε λάβει ένα τόσο ταιριαστό όνομα …Μελίρρυτα τα  λόγια του και Αγάπη για τον Θεό και το σχέδιο της Σωτηρίας Του . Κάποια στιγμή ένας αδερφός ξεκίνησε να μιλά και να εκφράζει τα παράπονά του για τον Πατριάρχη , τον Οικουμενισμό και τις κακόδοξες στιγμές κάποιων Ιεραρχών . Ο Πατήρ. Χ . με γαλήνιο τρόπο έδωσε μια απρόσμενη για πολλούς απάντηση  χωρίς να μειώσει τη θέση ή να αντιδικήσει με τον Αδερφό μας . –Πρέπει να αντιδράμε αγαπητικά! Πάντα να προτάσσουμε τον καλό λογισμό . Δεν γεννάται ζήτημα , ότι σε θέματα Πίστεως θα πρέπει να είμαστε αταλάντευτοι . 

Μα πρέπει εμείς να σκεφτόμαστε πρώτα τον Χριστό και να μην ασχολούμαστε μονοδιάστατα με τον Πάπα και τους Οικουμενιστές . Κάποιος άλλος αδερφός πήρε τον λόγο και έδωσε μια διαφορετική διάσταση στον περίφημο «διάλογο» με τα άλλα δόγματα : Ο Λόγος του Θεού είπε , ου δέδεται …και υπ αυτό το πρίσμα θα πρέπει να εξετάζουμε την όποια προσπάθεια διαλόγου …Χωρίς την οποιαδήποτε υπαναχώρηση στα Πιστεύω της μόνης αληθινής Πίστης της Ορθόδοξης Χριστιανικής , μιας και όπως ο Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός είπε :  σε θέματα πίστης μικρό  δεν είναι το παραμικρό ,  θα πρέπει να προσπαθούμε με αγάπη να βοηθήσουμε και άλλους να γνωρίσουν την μόνη αλήθεια  και να πιστέψουν… Στο βιβλίο που ο Πάτερ κρατά στα χέρια του υπάρχει ένα περιστατικό με τον Γέροντα Πορφύριο που πήγε ανήμερα Θεοφανείων , να κάνει Αγιασμό σε έναν οίκο ανοχής ...Αν ο Γέροντας στεκόταν σε μια στείρα όσο και προφανή  αντιμετώπιση και δεν εισερχόταν για να αγιάσει όλες τις ψυχούλες ,   ίσως κάποιες από αυτές  που ωφελήθηκαν και εσώθησαν εκείνη την μέρα,  τώρα να ήταν κολασμένες …
 Ήρθε  συμπληρωματικά  στο μυαλό μου τότε και ο  Άγιος Οδοιπόρος του Θεού ο  Γέροντας της Λογγοβάρδας , ο π.Φιλόθεος Ζερβάκος που έλεγε ότι : Ημείς, οι Ορθόδοξοι Έλληνες, θέλομεν την ένωσιν κατά Χριστόν, υμείς οι Λατίνοι θέλετε αυτήν κατά Πάπαν. Εάν ο Πάπας ήτο σύμφωνος με τον Χριστόν, να μην αμφιβάλλετε ότι και ημείς οι Ορθόδοξοι, οι κατά Χριστόν ορθά φρονούντες, θα εδεχόμεθα την ένωσιν ....
Ο Πατήρ. Χ. , συμφώνησε πάντα υπό το πρίσμα της διάκρισης και της  Αγάπης για τον αδερφό…
Πήραμε ένας-ένας την ευχή του και εκείνος μας μοίρασε εικονίτσες της Φοβεράς Προστασίας  . Ως δρόσος γαρ εκ ταύτης μυστική η χάρις Της προέρχεται αεί…Ταιριαστά αυτά τα λόγια και  αυτό το συναίσθημα το ψυχένδροσο , για κείνη την συνάντησή μας με τον Παπά της Κουτλουμουσίου …

Πήγαμε στο δωμάτιο για ανάπαυση , μιας και είχε νυχτώσει για τα καλά . Συζητούσαμε για όλα αυτά που είχαμε αξιωθεί να ζήσουμε μέσα σε λίγες μόνο μέρες. Αναζήτησα ένα επιπλέον σκέπασμα μιας και είχε «βάλει» αρκετό κρύο . Βγήκα  πάλι προς το Αρχονταρίκι . Ευτυχώς γιατί με αναζητούσε ο Μοναχός Γ. Παλιός μου γνώριμος από την εποχή που σαν Λαϊκός αυτός μπαινόβγαινε τις Κυριακές και τις Γιορτάδες στο Ιερό του Αγίου Δημητρίου Αμπελοκήπων στην Αθήνα , την ενορία των παιδικών μου χρόνων . Πάντα νοσταλγούμε με τον Πατέρα Γ. εκείνες τις όμορφες μέρες που ο Μεγαλομάρτυς του Χριστού σκέπαζε . Πρόσφατα έχασε και τους δυο γονείς του . Τους θυμάται με χαρμολύπη και τους μνημονεύει συνεχώς . Ετοιμάζεται για την μεγαλοσχημία του και αν θέλει ο Θεός και για την χειροτονία του. Θυμάται τον Παππού Παϊσιο που όταν σαν Λαϊκός τον επισκέφθηκε του είχε πει:  - Θα γίνεις Μοναχός και Γείτονας μάλιστα ! Όντως μετά από περιπλάνηση βρήκε της μετανοίας του καταφύγιο στο γειτονικό της Παναγούδας Κουτλουμούσι ! Θυμάται επίσης αξίους Ιεράρχες και μιλά με αγάπη και υϊκό σεβασμό ιδίως  για τον Καρυστίας και Σκύρου κ.Σεραφείμ , αυτήν την λαμπρή μορφή της Ιεραρχίας , αυτόν που στο πρόσωπό του καθρεφτίζεται η πραγματική έννοια του Επισκόπου... Αναπολεί   τις μέρες της Ριζαρείου από την οποία απεφοίτησε και τον Άγιο που τόσο την μνημόνευσε πλέον  εις τους αιώνες , τον Επίσκοπο Πενταπόλεως Νεκτάριο .

 Μα πιο πολύ τον ενδιαφέρει ο σύγχρονος άνθρωπος .

 Κάθε αδερφός του που τα σκοτάδια των ημερών μας του  καλύπτουν τη ζωή . – Θα σου πω δυο λόγια και θέλω να τα μεταφέρεις εκεί έξω …μου είπε . -Ο Χριστός μας είναι Πατέρας και είναι τόσο όμορφος και υπέροχος  ο τρόπος που μας φέρεται...

 Ο σύγχρονος άνθρωπος  όμως , θα κληθεί να πληρώσει είτε το τίμημα της Ομολογίας , είτε το αντίτιμο της απωλείας του Παραδείσου ! Σημείωσέ το αυτό !  Πως αλλιώς ο Θεός να σώσει έναν κόσμο που καταρρέει ; Κλήρος και λαός τον απογοητεύουμε συνεχώς !

 Μα  Θεός είναι και δικαιοσύνη. « Δίκαιος Κύριος και δικαιοσύνας ηγάπησεν ». Και επειδή τόσο μας αγαπά , αγαπά και την δικαιοσύνη , την μόνη που συγκρατεί τον άνθρωπο που αμαρτάνει ασύδοτα χωρίς μέτρο ….Ή θα ομολογήσουμε λοιπόν νοιώθοντας όσο ποτέ άλλοτε το βαρύ τίμημα ή θα υποταχθούμε στα ανίερα χάνοντας την αιώνια ζωή του Παραδείσου ….

Άφησα πίσω δυο μάτια δακρυσμένα που μίλησαν αληθινά χωρίς ενδοιασμούς και μισόλογα . Το δίλημμα έχει τεθεί ήδη …

Το Άγιο Όρος που το βράδυ σαν ένα ολοφώτεινο κερί με φλόγα άσβεστη οράται θαυμαστά   από το διάστημα  έχει δώσει  εδώ και πολλούς καιρούς την απάντηση , την καλή ομολογία ….

Τα λόγια που άκουσα από τον Πατέρα Γ. ήταν τα τελευταία της φετινής μας περιπλάνησης στα Θεοτοκοβάδιστα μονοπάτια του Άθωνα . Ήταν ένας επίλογος στο φετινό ημερολόγιο Αγίων  ή ένας πρόλογος στο ημερολόγιο της σκοτεινής και δολίως πλανεμένης εν τω κόσμω καθημερινότητας . Ομολογία ή Απώλεια στην επικεφαλίδα της …

Στις 7 το πρωί  μετά τις ακολουθίες στο Καθολικό και το  βορινό της Λιτής Παρεκκλήσι της Φοβεράς Προστασίας , προσπαθώ να γράψω τα πρώτα λόγια τις πρώτες λέξεις –μνήμες  …. Τις  δείχνω στον Μιχάλη ,  τον Παναγιώτη , τον Αριστοτέλη και τον Νικόλα ,  που κάθονται στο μπαλκόνι πίσω απ το βαρύ το τάλαντο .

Χρόνοι πολλοί περάσανε μέσα σε λίγες μέρες .

Στο Περιβόλι της Κυράς , στου Άθωνα τα πυκνόβλαστα τα υγρά τα μονοπάτια .

Στην μνήμη μας φωλιάσανε μορφές Αγίων Ασκητών , του Αντίμαχου φοβέρες ,

Να ζωντανεύουν   τ’  όνειρο πως κάποτε θα ανταμώσουμε στα Ουράνια Παλάτια…

Τι τίτλο να βάλουμε παιδιά ; Τους ρωτώ …-Να χει Παράδεισο οπωσδήποτε ! Μη λείψει και φέτος ο Παράδεισος απ τον τίτλο ... Είναι η πιο ταιριαστή λέξη !

Ναι , να μην λείψει ο Παράδεισος ούτε από τον τίτλο στο φετινό ημερολόγιο , ούτε απ τους ύπνους μας  ώσπου να ξανανταμώσουμε στο περιβόλι της Κυράς …

Κάνε Θεέ μου να βγει αληθινό του Παραδείσου τ’ όνειρο  ….

Στο δρόμο της επιστροφής γράφω σαν να προσπαθώ να υποσχεθώ στον ταλαίπωρο εαυτό μου :

Μέσα από  λέξεις θα ρχομαι ξανά στην Πολιτεία , 

που προστατεύει ακοίμητα  των Πάντων η Κυρία…

Μητέρα Προστατεύουσα θα ρχομαι στην αυλή σου …

Γέμισε όλων μας  τις ζωές μ’  όνειρα Παραδείσου…

Του Παραδείσου τ’ όνειρο θα χω για φυλαχτάρι

και κομποσκοίνι Γέροντα  κάτω απ το μαξιλάρι ,

να με φυλάει απ τον εχθρό όποτε με ζυγώνει ,

θα ψάχνω για παρηγοριά και αυτό θα με λυτρώνει ….

Ξημέρωσε  αποχαιρετισμός , μια αγκαλιά δεν φτάνει…

Τα δάκρυα μας θα μπλεχτούν τώρα με το μελάνι …

Τέλος και τω Θεώ η Δόξα.

Αφιερωμένο σε όλους τους ευωδιαστούς Γέροντες , τα μυρίπνοα άνθη του Αθωνικού Παραδείσου , τα ποτισμένα απ της Παναγιάς τα άχραντα χέρια .

Στον Παναγιώτη που με μικρού παιδιού ψυχή τα κατάφερε να μας δείξει και εφέτος πως ο Κύριος μας θέλει χαρούμενους οδοιπόρους  στον δρόμο της Αγάπης  Του . 

Στον Αριστοτέλη που λαχταρούσε να Ευλογεί  ανύστακτα και ασίγητα τον Κύριο…  Στον Μιχάλη που  έχει όλο και  πιο υγρά μάτια κάθε φορά που ξεμακραίνουμε .

Στον Νικόλα που κατάλαβε ότι στης σιωπής τα μυστικά και τα ήσυχα  φανερώνονται όλα τα Σωτήρια για την ψυχή  λόγια  .

Στις οικογένειες και στα παιδιά μας που μακάρι να μας πουν κάποτε , πως κάθε φορά που επιστρέφαμε γινόμασταν καλύτεροι μπαμπάδες .

Στην διψασμένη μας ψυχή .

νώντας σκοπετέας

Δεκ.2013

Γρηγόριος Διονυσιάτης /Αγιορείτικη Φωτοθήκη