Ψυχή στα σκοτεινά , τα αφώτιστα , σαν σπουργίτι ακελάηδηστο πετά …
Θλιμμένο το φτερούγισμά του , πάντα στο σκοτάδι
επιστρέφει να αγκαλιάσει τα αδικημένα αδέρφια του …
Ομόθυμο παράπονο , απαρήγορο για της ανομίας τις βαριές σκιές…
Ειν’ το αγέννητο το κλάμα πιο σπαρακτικό ακόμα και απ
το θρήνο , στης Ραμά τα ολοφυρόμενα τα μέρη …
Κάποτε –κάποτε αχνοφαίνεται ένα φως και μια βροχή τα
λούζει όλα τα σπλαχνισμένα Αγγελούδια του Χριστού …
Είναι των μανάδων τους δάκρυα που τα λυτρώνουν .
Γίνεται το γιατί συγχώρεση και γαλήνη η μετάνοια …
Παράδεισος δίχως σκιές …
Μόνο μνήμη και κλάμα του γλιτωμού , άσβηστο σαν της
Ραχήλ το αιώνιο …
Νώντας Σκοπετέας /Εν τω φωτί Σου οψόμεθα
φως/
Απόσπασμα από την εκπομπή με τίτλο : Της
Ραχήλ το κλάμα και ένα Γιατί αιώνιο …
( Σταματήστε το έγκλημα των εκτρώσεων…).
Εκπομπή αφιερωμένη στην μνήμη των 14.000
αναιρεθέντων υπό του Ηρώδου νηπίων και των αναριθμήτων αγνώστων ψυχών που
φονεύονται καθημερινά στα σύγχρονα σφαγεία της Χριστιανικής Ελλάδας μας …
θα έχει άραγε πολλούς γιατρούς μαιευτήρες ο παράδεισος;
ΑπάντησηΔιαγραφήΜακάρι έστω και την ενδεκάτη ώρα να καταλάβουν το μεγάλο έγκλημα και να μεταννοήσουν !
ΑπάντησηΔιαγραφή