Θερινά μαθήματα από Αγγέλους…

Έφτασε το καλοκαίρι που οι ψυχές λαχταράνε. Μοιάζει να είναι για όλους μια λύτρωση,  μια απελευθέρωση από τα δεσμά του χειμώνα, που μάνιασε κάποιους να απογοητεύσει, να απελπίσει, να ξεράνει κάθε προσδοκία για αναγέννηση για άνοιξη, για καλό…Κελαρυστές πηγές σε μακρινά ξωκκλήσια δροσίζουν την καταγάλανη θύμηση με σταλαγμούς της καρπισμένης ωραιότητας,  που η μακροθυμία του Θεού ξαναευλόγησε να αναδυθεί. Οι μνήμες σε οδηγούν,  οι αισθήσεις σε επιστρέφουν,  σε όσα κάποτε τον χρόνο πολλαπλασίασαν…Εκείνα τα παιδικά μας χρόνια! Με τις καρδιές απαλές σαν θαλασσινό αεράκι που το σούρουπο του Ιούλη δώρισε, σηκώνοντας  ένα παλιό ποδήλατο με πατημένα λάστιχα,  αναζητώντας γνώριμες  κατηφοριές για να κυλήσουμε χωρίς τα χέρια στο τιμόνι  και μουράγια με βράχους αλυσαχνισμένους για μακροβούτια, ως του βυθού τις σκιές από τις ταπεινές τρατόβαρκες, που είχαν όλες για άλμπουρο Σταυρό και προσωνύμια της Παναγιάς χαραγμένα στις πλευρές τους.

Και περάσανε τα χρόνια και άρχισαν να λιγοστεύουν οι μέρες οι θερινές της ανεμελιάς. Έγινε τότε το καλοκαίρι μια κρίσιμη και χρήσιμη περίοδος μαθησιακής προετοιμασίας, κάλυψης κενών, αξιοποίησης του χρόνου με εποικοδομητικές μεθόδους διδασκαλίας και προγύμνασης, για τις απαιτητικές εξετάσεις τις προαγωγικές σε ανώτερους και ανώτατους  βαθμούς εκπαιδεύσεως… Γνωστικά κενά και ανώτατη εκπαίδευση…Καταλαβαίνετε, όσοι μας παρακολουθείτε αυτά τα χρόνια,  πως ήδη η ιερή μεταστρεψιμότητα έναν συνειρμό γέννησε μέσα μας! Στο Πανεπιστήμιο της Ιερής μας Πίστης έχουμε χρέος κάποτε όλοι μας να φοιτήσουμε! 

Πόσα κενά όμως έχουμε! Πόσες ελλείψεις σε βασικά γνωστικά πεδία! Και πόσο αμερίμνητα συνεχίζουμε να ζούμε,  αδιαφορώντας πλήρως για εκείνα τα θεμελιώδη! Από εκείνα που  έπρεπε όλοι μας να ξεκινάμε το ταξίδι στη γνώση. Η γνώση του ακαταλήπτου Θεού…Όση αντέχει να εγκολπωθεί ο πεπερασμένος μας νους! Σπουδή ισόβιος! Αυτοθέλητα να σπουδάσεις όλα εκείνα που χάρισαν σε εσένα, τον χωματένιο άνθρωπο, τους οικτιρμούς της Θείας αποκάλυψης μέσα από τον Θεάνθρωπο Υιό και Λόγο Του, που δίδαξε την Σταυρική πορεία και το μυστηριακό βίωμά της! Αγαπημένα μαθήματα στο Φως της γνώσεως και στη λάμψη της Αλήθειας! Το να συμβιβάζεσαι με την αγνωσία, είναι σας να προτιμάς το σκοτάδι! Μα αυτό κάποτε θα είναι το κριτήριο αδελφέ μου, ταλαίπωρε εαυτέ μου! Αυτή η επιμέλεια ή η αδιαφορία μας…Και αυτό δεν αναφέρεται βέβαια σε όσους…αλιβάνιστους προφανώς και... κατακριτικώς τούτην την ώρα μας έρχονται στο μυαλό! Ναι, εσύ γνωρίζεις και τον Σταυρό σου να κάνεις και πότε να κλίνης την κεφαλήν σου, και το γιατί χτυπάει τώρα η καμπάνα και γιατί θυμιατίζει ο παπάς…

Μα αν σκεφτούμε καλύτερα,  οι περισσότεροι τουλάχιστον, γνωρίζουμε μόνο τα απολύτως βασικά και απαραίτητα…Τα υπόλοιπα, της Θείας γνώσης τα έχουμε αφήσει για μετά ή για τους άλλους…τους Θεολόγους και τους αφιερωμένους…Μας αρκούν αυτά τα λίγα και μετρημένα…Και ακούγεται το:  πρόσχωμεν…Τα Άγια τοις Αγίοις…και εμείς το μόνο που σκεφτόμαστε είναι  πως έχει κανένα δεκάλεπτο ακόμα για να τελειώσει η Θεία Λειτουργία…Η Θεία Λειτουργία! Η αληθινή αποκάλυψη του Τριαδικού Θεού στη ζωή μας! Η στιγμές της ένωσης μαζί Του! Κάθε λέξη της Φως! Τι αληθινά γνωρίζουμε αδελφοί μου; Διψάμε να μάθουμε; Είμαστε φιλομαθείς; Αν ο πολυεύσπλαχνος Κύριος που λαχταρά να έρθουμε όλοι σε γνώση και επίγνωση της Αλήθειας Του…διοργανώσει Θερινά τμήματα φοίτησης, θα δηλώσουμε άραγε συμμετοχή; Μέσα σε τούτο το τόσο…συννεφιασμένο καλοκαίρι σκεφτήκαμε σε αυτή τη μικρή σειρά των εκπομπών  λοιπόν να μαθητεύσουμε σε θερινά μαθήματα πίστης! Συντροφιά με ένα μικρό παιδί σαν αυτά που σας περιγράψαμε πιο πάνω, μα και έναν Άγγελο που πρόσταξε ο Θεός μια ευλογημένη και αλησμόνητη  Κυριακή, να κατηχήσει το παιδί αλλά και όλους μας,  με όσα οφείλουμε, αν αγαπάμε Το Φως, όσο ζούμε να σπουδάζουμε!

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή αφιερωμένη στο υπέροχο βιβλίο:

«Ταξιδεύοντας με έναν Άγγελο στη Θεία Λειτουργία»

της Σταυρούλας Κάτσου-Καντάνη με θέμα τη Θεία Λειτουργία από τις εκδόσεις «Μελωδός»

 ΥΓ: Μιλάμε πολλές φορές για το ακατήχητο του λαού μας. Το αντιλαμβανόμαστε, το επισημαίνουμε! Το αναγνωρίζουμε σαν μια παρατεταμένη παθογένεια που γεννά κακοδοξία, αιρέσεις, δεισιδαιμονίες, σκοτάδι…Στέκεται εμπόδιο στην πνευματική μας πρόοδο, δεν μας επιτρέπει να βιώσουμε το δόγμα και το μυστήριο! Αγνωσία Θεού και ακατήχητο! Μια θλιβερή διαπίστωση! Είμαστε, είστε, είναι ακατήχητοι! Και εσύ πολυσέβαστέ μου πάτερ και αδελφέ μου πνευματικέ, εαυτέ μου ταλαίπωρε, εσύ που εξήγαγες καταθλιβόμενος το πόρισμα και το τεκμηριωμένο αναντίλεκτο τούτο συμπέρασμα, τι κάνεις γι’ αυτό; Θυμόμαστε τον μακαριστό πνευματικό μας, τον παπά -Λιά τον Αλευρά που έλεγε: «Θα είμαι ένας πέρα για πέρα αποτυχημένος Ιερέας, αν φεύγοντας από την ενορία που ο Θεός μου εμπιστεύθηκε, δεν έχω μάθει  στους ενορίτες μου, στο ποίμνιό μου, τουλάχιστον πως πρέπει να κάνουν τον Σταυρό τους και τι αυτός ο Σταυρός όταν τυπώνεται πάνω στο σώμα συμβολίζει…»Πόσοι ιερείς στις μέρες μας  έχουν ενστερνιστεί αυτόν τον πόθο και το παράδειγμά του; Και πόσοι…οργανοπαίχτες εγχόρδων…δεν εμπαίζουν εισερχόμενοι στον Ναό του Θεού, στις πλείστες των περιπτώσεων εν αγνοία τους,  το πανίερο τούτο  εκτύπωμα και σύμβολο; Πόσο απλό και αδάπανο, μα και πόσο ωφέλιμο είναι ένα μικρό…δίλεπτο κήρυγμα στην απόλυση κάθε ιερής ακολουθίας; Τι κάνουμε λοιπόν; Μένουμε στην θλιβερή μας διαπίστωση περί ακατηχήτου, ή προσπαθούμε με τη βοήθεια του Θεού κάτι έστω να κάνουμε να σπάσουμε αυτό το σκοτάδι, με μια χαραμάδα φωτός, που θα πέσει πάνω του, μαζί με την εξ' ύψους γνώση;

Αυτήν την αξιέπαινη και αξιόλογη προσπάθεια καταβάλει με το τελευταίο της βιβλίο η αδελφή μας η Σταυρούλα! Προσπαθώντας να μας μυήσει στο μέγα Μυστήριο της Θείας Λειτουργίας με κατηχητή και καθηγητή έναν Άγγελο! 

 

Των οδοιπόρων προστάτης…( Απόστολος Παύλος)

 

Προστασία φοβερά και ακαταίσχυντη μεσιτεία προς την Ποιητήν αμετάθετε! Έτσι προσφωνούμε την Μάνα όλου του κόσμου, κάθε φορά που μια παράκλησή της θα προφέρουν τα χείλη της καρδιάς και θα προσφέρουν ως ελάχιστο κόκκο άμμου ανταπόδομα στις άπειρες ευεργεσίες της και διαπορθμεύσεις των αιτημάτων μας προς τον Πατέρα Κύριο. Είναι η Παναγία μας, η Κυρία Θεοτόκος,  η διαπορθμεύουσα, είναι και οι αμέτρητοι Άγιοι, που έχουν εις τον αιώνα τούτην την φιλάνθρωπη αποστολή, την δοσμένη από τον Αρχηγό και Τελειωτή Ιησού. Άγιοι του Θεού, πρεσβεύσατε  υπέρ ημών! Και τούτο το υπόψαλμα που συνοδεύει αιτήματα και λαχτάρες της ψυχής, πάντοτε μας θυμίζει πως σε τούτο το πρόσκαιρο, αν το θελήσουμε, ποτέ δεν θα μείνουμε μόνοι, μα θα συνοδοιπορούμε και θα συναγωνιζόμαστε στον αγώνα τον καλό, μαζί με πλήθος φίλων και υποστηρικτών. Ναι, είναι αλήθεια πως ζούμε σε μια εποχή, που πασχίζει να σκεπάσει με της λήθης τα πλουμιστά κουρέλια, το γυμνό ανέλπιδο και το άσχημο θεοστυγές  της. Κάθε τι που στρέφεται ουσιαστικά και όχι προσχηματικά και μόνο κατ’  έθιμο προς τον Ουρανό, μακριά από της λογικής το χαμερπές και βολικό για της σαρκός το θέλω, πλέον θεωρείται οπισθοδρομικά ηθικιστικό και αναχρονιστικό, για πουριτανούς αφελείς και φανατικούς, που αλίμονο, πάσαν την ζωήν αυτών εμπιστεύονται στον Θεάνθρωπο Ιησού. Έτσι οι ευλογημένες συνήθειες των προγόνων μας, πλέον τείνουν να θεωρούνται δείγμα μωρίας, ακόμα και φρενοβλάβειας που χρήζει ψυχιατρικής φροντίδας…Βλέπουν οι πολλοί κάποιον να ραντίζεται με αγιασμό, να  σταυρώνεται με λάδι από το καντήλι ενός Αγίου, να κάνει τον Σταυρό του σε κοινή θέα και τον περιγελούν, τουλάχιστον νοερώς αν όχι εκδήλως. Αγνοούν πως αν ψάξουν, ελάχιστες εποχές πριν, στο δικό τους γενεαλογικό   δέντρο, θα συναντήσουν ανθούς ευωδέστατους Θεόφιλους και φιλαγίους, που ξεκινούσαν και τέλευαν το κάθε τι, με την επίκληση του ονόματος της Αγίας Τριάδας, ταις πρεσβείαις της Θεοτόκου και πάντων των Αγίων. Θα συναντήσουν σε αυτήν τους την αναζήτηση στο ευλογημένο παρελθόν, αμέτρητες πολυπληθείς λιτανείες αληθινά ευλαβών, και  πάγκοινες συνάξεις φιλεόρτων, σε μια ακατάπαυστη λειτουργική ζωή!

 Εκείνοι οι πρόγονοι,  στις τσέπες τους και στις ποδιές τους, δεν είχαν αντικαταθλιπτικά χάπια, τηλέφωνα ψυχοθεραπευτών και προγνώσεις αστρολόγων,  μα εικόνες και σταυρουλάκια   και  αγιωτικά φυλαχτάρια, εμβαπτισμένα στο Πανάγιο Πνεύμα το θεραπευτικό,   που κάθε φορά τους πρόσφεραν σωσμό και εγγύηση ασφαλή, σε μια ζωή  που το θαύμα  ήταν το απολύτως σύνηθες. Εκείνοι, οι πρόγονοι  οι φτωχοί, μάζευαν από του άφθονου  ιδρώτα τους και από του καμάτου τους  την ισχνή πληρωμή, ο,τι στερούσαν από το λιπόσαρκο σώμα τους και το έδιναν στον παπά τους, να στείλει πληρωμή σε κελί Αγιονορείτικο, να ζωγραφίσουνε χέρια δεητικά τον Άγιο Προστάτη τους. Οι γεωργοί, οι τσομπάνηδες, οι κουρείς, οι παντοπώλες, οι ράφτες, οι τσαγκάρηδες, με αυτόν τον τρόπο αποκτούσαν στην Εκκλησιά την δική τους εικόνα και τον προστάτη καταδικό τους Άγιο. Κάτω στα  δεξιά, γραμμένα πλήθος ονόματα πιστών, όχι για ανθρωπάρεσκη επίδειξη, μα για  να θυμούνται όλοι οι κατοπινοί, εκείνη την πρώτη-πρώτη τους σύναξη την ημέρα της μνήμης την τόσο  σημαίνουσα, που το δίχως άλλο  δεν θα την δούλευαν προς τιμήν του Αγίου, ο οποίος  δεν θα  έπαυε να μεσιτεύει στον Μέγα Προνοητή της ζωής τους, της ζωής μας. Κάθε Άγιος, επιτετραμμένος άνωθεν για κάθε περίσταση. Ήταν η τελευταία ευχή που έκαναν οι ήρωες της Αγίας μας πίστης, πριν με μαρτύριο σφραγίσουν το εδώ και εισέλθουν στο αιώνιο Φως,  να βρίσκουν ίαση όσοι δυσκολεμένοι ειδικώς θα τους επικαλούνται. 

Έτσι ο Άγιος Αντίπας της Περγάμου ο Επίσκοπος  έγινε ο προστάτης όσων υποφέρουν από πόνους των οδόντων. Η Αγία Αγάθη δεν σταματά να συντρέχει τις γυναίκες που υποφέρουν από δυσίατες ασθένειες των μαστών. Η Αγία Παρασκευούλα βοηθός για τα μάτια, ο Άγιος Χαραλάμπης για τα κοιλιακά άλγη και πόσοι ακόμα απειράριθμοι…Ένα νέφος αχανές Αναργύρων Ιατρών ψυχών και σωμάτων, που αλίμονό μας, σήμερα έχουμε  στην κυριολεξία σχεδόν παροπλίσει και σχεδόν ξεχάσει ! Αυτό το…σχεδόν μας κρατάει σήμερα αδελφοί μου,  αυτό το λείμμα,   που ακόμα ξεκινά την κάθε του ημέρα, διαβάζοντας Συναξάρι,  το Ευαγγέλιο στην πράξη που έλεγε και ο παπα- Ανανίας! Και έπειτα, προσπαθεί να βιώσει όσα οι Άγιοι δίδαξαν και έγραψαν με αιμάτινο μελάνι. Μια ψυχή τέτοια, της ελπίδας και του εξιλεωτικού σχεδόν, μας συντάραξε, όταν προσφάτως μας ανακοίνωσε ότι ετοίμαζε μαζί μα άλλους έναν πεζοπορικό -ορειβατικό όμιλο, με σκοπό την ανακάλυψη πολλών κρυμμένων και ξεχασμένων ποιημάτων του Μεγάλου Ποιητή…Κάθε Κυριακή, απολείτουργα πάντοτε και αυστηρά, θα ξεκινούσαν να οδοιπορήσουν σε μέρη που η ψυχή εκστατικά  όλο θα επιφωνεί το Μέγας ει Κύριε και θαυμαστά τα έργα σου! Μα πριν να γίνουν  όλες οι αναγκαίες νομικές διατυπώσεις, μας είπε, το πρώτο μέλημά τους,  ήταν να ορίσουν έναν Άγιο προστάτη του συλλόγου τους!

-Έχω μια ιδέα και θα ήθελα να μου πεις αν συμφωνείς…Σκέφτηκα να βάλουμε προστάτη τον Άγιο Παύλο! Θαρρώ πως δεν υπάρχει άλλος που να οδοιπόρησε όσο εκείνος! Αυτός να μας προστατεύει! Τι λες;

Σιώπησα και θαύμασα το ευμήχανο που χαρίζει ο Κύριος σε όσους θέλουν να Τον ακολουθήσουν! Εκείνη τη στιγμιαία  σιωπή συνάντησαν  τα χιλιάδες χιλιόμετρα του Θείου Παύλου, αυτά που τον κατέστησαν Απόστολο των Εθνών. Οι διδαχές του, οι επιστολές οι συμπαραστάτες του αφοσιωμένοι μαθητές, τα αμέτρητα εμπόδια, οι κατηγορίες, οι δίκες, οι φυλακές, το μαρτύριο…Μα και μια διαπίστωση θλιβερή…Πόσα πολλά έκανε για εμάς και πόσα ελάχιστα γνωρίζουμε για εκείνον τον πρώτο μετά τον Ένα! Ακόμα και τούτες οι ασήμαντες γραμμές αυτού του κειμένου, δεν θα γράφονταν αν δεν υπήρχε ο θείος Παύλος…Ο Μέγας Εθναπόστολος ο ταπεινός και αυτοαποκαλούμενος έσχατος των αμαρτωλών,  μίλησε όπως κανείς άλλος μετά τον Θεάνθρωπο και μας αποκάλυψε τόσα για τον Αρχηγό και Τελειωτή Ιησού. Ο Χριστόκλητος και Θεοθέλητος Απόστολος έγραψε  και για το σωτήριο λείμμα, που πάντοτε θα βρίσκει αφορμές για να ελπίσει και να μην αφήσει εκείνο το δέντρο το κάποτε αγλαόκαρπο,  να ξεραθεί απ τα τριβόλια και τα αγκάθια που το έζωσαν, μα να καρπίσει του Πνεύματος τους καρπούς, εκείνους τους αθάνατους, για τους οποίους πάλι ο Παύλος μίλησε κάποτε…

-Θαυμάσια η ιδέα σου αδελφέ μου! Δόξασε τον Κύριο που σε οδήγησε να συναντήσεις τον Μεγαλύτερο ταξιδευτή ,τον ακούραστο Απόστολο! Πάντοτε αυτός να προπορεύεται σε κάθε σας συνοδοιπορία,  σε κάθε ομοθυμαδόν σας…

                                                             Νώντας Σκοπετέας

                                                 Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή

Το τραγούδι της λύτρωσης(Δούλοι πανελεύθεροι…)

Βαπτίζεται ο δούλος του Θεού. Ακούστηκε στο βάπτισμά μας το ιερό. Την στιγμή που φορέσαμε την χιονοφεγγαρόφωτη στολή της ψυχής μας. Την πρώτη μας στολή! Τον φωτεινό μας χιτώνα! Αυτόν που άγγελοι μας έντυσαν, μα και άγγελοι μας αφαιρούν, κάθε φορά που τον κηλιδώνουμε, με της αμαρτίας το λέρωμα. Αυτήν την φορεσιά, μας ξαναφορούν κάθε φορά που με ειλικρινή μετάνοια θα εξομολογηθούμε και αυτή πάντοτε να ευχόμαστε να καλύπτει την αιώνια ψυχή μας, όταν θα έρθουν τα τέλη της παρούσας ζωής. Κοιμήθηκε εν λευκοίς, έγραφε στο μνημούρι μιας τέτοιας ψυχής, που αγωνίστηκε ως την στερνή της πνοή, να μην μαγαρίσει το ένδυμα του κεκοσμημένου Νυμφώνος. Κοιμήθηκε εν λευκοίς! Κοιμήθηκε εν Κυρίω! Κοιμήθηκε επ ελπίδι Αναστάσεως Ζωής αιωνίου! Οτι συ ει ή Ανάστασις, η ζωή, και η ανάπαυσις του κεκοιμημένου δούλου σου…Πάλι αυτή η λέξη, συνοδή σε κάθε μυστήριο και πράξη της Μάνας Εκκλησίας. Ο δούλος του Θεού. Τίτλος τιμής αιωνίας. Μα ο δούλος θα μου πεις,  είναι αυτός που έχει χάσει την ελευθερία του, τα δικαιώματά του και ανήκει σε κάποιον άλλον. Θες απάντηση για αυτήν σου την… εύλογη απορία; Ναι, γιατί να μην λέει ο φίλος του Θεού, ο αγαπημένος του Θεού, το τέκνο του Θεού; Δούλος; Πήγαινε αδελφέ μου όρθρου βαθέως στον Ναό! Εκεί στα αριστερά, στο γλυκό ημίφως των κεριών. Στο αξημέρωτο ορθρινό, σε κάθε σπήλαιο-Βηθλεέμ Αγίας Πρόθεσης, κάθε ταπεινός Λειτουργός του Υψίστου υψώνει το ευλογημένο πρόσφορο μαζί με την Αγία Λόγχη και με κατάνυξη και συντριβή ψιθυρίζει: Ἐξηγόρασας ἡμᾶς ἐκ τῆς κατάρας τοῦ νόμου, τῷ τιμίῳ σου αἵματι· τῷ Σταυρῷ προσηλωθεὶς καὶ τῇ λόγχῃ κεντηθείς, τὴν ἀθανασίαν ἐπήγασας ἀνθρώποις· Σωτὴρ ἡμῶν δόξα σοι. Μόλις έλαβες την απάντηση! Θυσιάστηκε εκουσίως για να μας ελευθερώσει! Έδωσε ο,τι πιο πολύτιμο υπάρχει! Τον ατίμητο θησαυρό του Τιμίου Του αίματος, για να μας λυτρώσει απ΄τα αιώνια δεσμά!... Ίνα ρύση ους έπλασες εκ της δουλείας του εχθρού! Δουλωθήκαμε για να λυτρωθούμε! Δεσμώτες των παθών! Υποταγμένοι στην δουλεία του αλλοτρίου! Απαίσια τούτη η δουλεία! Ποθητή εκείνη στον Ελευθερωτή Χριστό! Αίμα και ύδωρ έτρεξαν απ την ακήρατη πλευρά Του! Γι αυτό υψώνεται και η λόγχη στις πανίερες στιγμές της προσκομιδής. Το σώμα θα κεντηθεί να ρεύσουν οι κρουνοί της Θείας Ευσπλαχνίας, της  Ελευθερίας! Ύδωρ για το βάπτισμα για τον στολισμό με την Χάρη του Τριαδικού Θεού! Του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος! Και έπειτα η αναίμακτη θυσία υπέρ της του κόσμου ζωής και σωτηρίας! Ο Γολγοθάς της θυσίας! Προς τους αιχμαλώτους ο Ελευθερωτής! Δίδαξόν με τα δικαιώματά Σου! Να μην τα λησμονήσω Κύριε ποτέ ως το τέλος! Να μπορέσω τότε στ αλήθεια να πω ότι δεν τα λησμόνησα! Τα δικαιώματά Σου ουκ επελαθόμην! Μόνο τα δικά μου… δικαιώματα, να αμνημονώ, εκείνα που αυτοστιγμεί μου αφαιρούν το ένδυμα το καθαρό. Δούλος σου εγώ πανελεύθερος! 

                   

Ζήτησέ με Κύριε στης αμαρτίας τα σκλαβοπάζαρα! Και εσύ αδελφέ μου που συνεχίζεις να λες, ότι ποτέ δεν σε ρώτησαν πριν σε βαπτίσουν και ότι έτσι παραβιάστηκε η ελεύθερη βούλησή σου, συνάντησε τις ψυχές της σημερινής μας εκπομπής, τις Μαρίες, την Γεωργία, την Κυριακή-Γλυκερία, μα και τον Μπεχρανέ Σελασιέ(σ.σ.Μπομπ Μάρλεϊ)! Αυτός ο τελευταίος, κάποτε έγραψε και ένα θαυμάσιο τραγούδι:Το τραγούδι της λύτρωσης! Πόθησαν τούτην την αιώνια δέσμευση με τον Λυτρωτή της οδύνης των πεπεδημένων! Πρόλαβαν να δουλωθούν να πετάξουν και να ελευθερωθούν…

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή

https://www.youtube.com/watch?v=ffczpl9_288&t=1672s 

Μεσίτευσε η Ψυχοσώστρια!

                       

«Ητοιμάσθην και ουκ εταράχθην» (Ψαλμ. 118, 60)

Μόνο δακρυσμένη την έβλεπαν όλοι την κυρά-Σαββίνα την γερόντισσα, την κοσμοκαλόγρια! Μια μορφή βγαλμένη από σελίδα βιβλίου αγιωτικού, από αυτά που μόνο στην μετάνοια οδηγούν και τα λόγια τους κυλούν συνέχεια στα μάτια όσων με αγαθή ψυχή εύφορη τα διαβάζουν. Καιροί παλαιοί,  μα όχι αμνημόνευτοι! Χρόνια αμέτρητα που έμοιαζαν για αυτήν την κυρούλα, να πέρασαν ολόκληρα μπροστά σε ένα εικόνισμα, της Παναγιάς της Ψυχοσώστριας, στην Εκκλησία του χωριού τους,  εκεί στα άγονα τα ορεινά,  με τους Θεόφτωχους ανθρώπους που οι ψυχές τους οι αγαθές, θύμιζαν χώματα μουσκεμένα από ουράνια επομβρία, να ξεφυτρώνουν από μέσα τους κάθε αμάραντη άνοιξη  ανθοί ευωδιαστοί, μετανοίας και αναγέννησης! Ο μέγας Γεωργός ευδόκησε να στείλει άροτρο ευλογημένο και ακούραστο τον Παπά Χαράλαμπο, που νέος φόρεσε το πετραχήλι και από τότε δεν το ξανάβγαλε ποτέ του! Πάντοτε όπου κι αν βρισκόταν, ήτανε έτοιμος αυτός ο Θεόκλητος, να εξομολογήσει το ποίμνιο που του εμπιστεύτηκε ο Ποιμήν ο Καλός! Αμέτρητες ήταν οι φορές που η κυρα-Σαββίνα είχε σκύψει μπροστά του κλαίγοντας γοερά, να της διαβάσει την συγχωρετική ευχή μετά την εξομολόγηση! Πάντοτε όμως πριν, εκείνη θα γονάτιζε μπροστά στην Παναγία, να την παρακαλέσει, το ανομολόγητο σφάλμα της πειραστικής της νεότητας να συγχωρέσει. Πόσες φορές δεν γύρισε πίσω σε εκείνη την ημέρα της νιότης και έκλαψε και καταπικράθηκε, που δεν μπόρεσε να μην κάνει συγκατάθεση στο αμάρτημα εκείνο…Δεν ξημέρωσε  μέρα που να μην το μετανιώσει, μέρα που να μην στάθηκε γονατιστή κατάμονη μέσα στον μικρό τους Ναό, να δεηθεί με δάκρυα ατέλειωτα και καυτά στην Ψυχοσώστρια! Έτσι και όταν μεγάλωσε πολύ στα χρόνια! Ακόμα γονάτιζε, να της πει τους  Χαιρετισμούς της, τις Παρακλήσεις της και της μιλούσε, της μιλούσε σπαραχτικά με τις ώρες, με λόγια καρδιακά, των Αγίων ποιητών τα λόγια τα ιερά:

Βοήθα με Μάνα μου! Μεσίτευσε να μου συγχωρέσει ο Υιός σου εκείνο το σφάλμα! Δεν βαστώ να το ξεστομίσω στον παπά! Θα τον πικράνω! Πως θα τον ξανακοιτάξω; Μετά από τόσα χρόνια που το κρατάω! Ούτε στον μακαρίτη τον παπά-Τιμόθεο είπα τίποτα, ούτε σε κανέναν! Εσύ όμως το ξέρεις από την πρώτη στιγμή! Εξήντα χρόνια Παναγία μου σε εκλιπαρώ! Ξέρω πόσο σπλαχνίζεσαι τα παιδιά σου! Και εσύ μόνο γνωρίζεις πόσο έχω μετανιώσει! Τις μετάνοιες, τις νηστείες, τις χαμαικοιτίες, τα δάκρυα! Όλα τα γνωρίζεις Μάνα μου! Μη με εγκαταλείψεις Ουρανών Υψηλοτέρα, Ιλαστήριον του κόσμου, Αγνείας θησαύρισμα, Εσύ που ζωοποιείς τους νεκρούς! Χαίρε, Κριτού δικαίου δυσώπησις, χαίρε πολλών πταιόντων συγχώρησις! Να με υπερασπιστείς! Σαν έρθει η στιγμή που θα πεθάνω, να διώξεις τους μαύρους πονηρούς που θα θέλουν να με καταδικάσουν στο αιώνιο σκοτάδι! Και ξεκινούσε να ψέλνει με τη γερασμένη φωνή της: Ἱκετεύομεν, οἱ δοῦλοί σου καὶ κλίνομεν, γόνυ καρδίας ἡμῶν· Κλῖνον τὸ οὖς σου, Ἁγνή, καὶ σῶσον τοὺς θλίψεσι, βυθιζομένους ἡμᾶς!

Και έφτασε η ώρα που η κυρά Σαββίνα ξάπλωσε στην νεκρική κλίνη! Και όλο το χωριό γέμισε το σπίτι της, να την χαιρετίσει και να την κλάψει, όπως γινότανε εκείνα τα χρόνια! Ο παπά Χαράλαμπος να θυμιάζει συνεχώς το λείψανό της και έπειτα όρθιος δίπλα της να διαβάζει το ψαλτήρι! Σκεφτόταν πως δίπλα του είχε το άψυχο σώμα ενός ανθρώπου, που βίωσε τούτα τα λαμπρά λόγια του αμώμου! 

…ἡτοιμάσθην καὶ οὐκ ἐταράχθην τοῦ φυλάξασθαι τὰς ἐντολάς σου. σχοινία ἁμαρτωλῶν περιεπλάκησάν μοι, καὶ τοῦ νόμου σου οὐκ ἐπελαθόμην. μεσονύκτιον ἐξηγειρόμην τοῦ ἐξομολογεῖσθαί σοι ἐπὶ τὰ κρίματα τῆς δικαιοσύνης σου. μέτοχος ἐγώ εἰμι πάντων τῶν φοβουμένων σε καὶ τῶν φυλασσόντων τὰς ἐντολάς σου.

Δεν ήξερε ο παπάς πως εκείνες τις στιγμές η ψυχή της κυρά-Σαββίνας δοκίμαζε ένα φοβερό μαρτύριο! Σαν γεράκια αρπαχτικά την  θήρεψαν οι σκοτεινοί δαίμονες και την κατέβαζαν στου Άδη τα έγκατα, μέσα σε φωνές, απειλές, κατηγόριες και τρόμο μεγάλο! Είσαι δική μας! της επαναλάμβαναν συνεχώς! Αμίλητος και ανήμπορος ο Άγγελός της! Ξαφνικά το βαθύ σκοτάδι  έσπασε μια υπερκόσμια λάμψη! Εμφανίστηκε η Κυρία των Αγγέλων, ο πύρινος θρόνος του Παντοκράτορος, η Μητέρα του Λόγου του Θεού!

Σκίρτησε από ελπίδα η ψυχή της Σαββίνας! 

-Βοήθα με Παναγιά μου! Σώσε την ψυχή μου!

Στη θέα της Θεοτόκου άρχισαν να αντιδρούν οι δαίμονες! Θεολογούν εκείνοι καλύτερα από όλους σε ό,τι έχει αποκαλυφθεί! Και γνωρίζουν βέβαια τη δύναμή της! Και εκείνο το: «ἒχεις τὸ δύνασθαι τοῦ θέλειν ἰσοτάλαντον» Ξεκίνησαν με οργή να φωνάζουν:

-Τι γυρεύεις εσύ εδώ; Ο Υιός σου και Θεός έχει νόμο! Δεν παραβιάζει την δικαιοσύνη του! Δεν μπορείς να μας την πάρεις αυτήν την ψυχή! Είναι δική μας!

- Δεν σας την παίρνω! Ακούστηκε η γλυκύτατη φωνή της! Μα θα πάμε μαζί να σταθούμε μπροστά στον Δίκαιο Κριτή! Και εκείνος είναι που θα αποφασίσει!

 Ύστερα από λίγο η Διαπορθμεύουσα Μήτηρ της Ζωής, παρίστατο ενώπιον του θρόνου του Υιού της!

 -Γνωρίζω ότι αμάρτησε Υιέ και Θεέ μου! Γνωρίζω και το σφάλμα της να μην το εξομολογηθεί! Θέλω όμως να την βοηθήσεις! Θερμά σε ικετεύω! Ποτάμι τα δάκρυά της, οι Χαιρετισμοί και οι παρακλήσεις της μπροστά στην εικόνα μου! Για χρόνους πολλούς!

-Μην κάνετε παράβαση στην δικαιοσύνη σας! Έσκουζαν οι μισόψυχοι!

Αποκρίθηκε τότε ο Χριστός μας:

- Άκουσα την παράκλησή σου Μητέρα! Γνωρίζω την μετάνοιά της! Μα το αμάρτημα αυτό δεν το εξομολογήθηκε ποτέ, σε εκείνους που πήραν από εμένα την εξουσία του δεσμείν και λύειν!

– Εσύ είσαι ο Παντογνώστης και Πολυέλεος και Πανευμήχανος Θεός! Βρες, σε εκλιπαρώ, τον τρόπο να την σώσεις!

-Αυτό που θα γίνει, αποκρίθηκε ο Κύριος, είναι να την επαναφέρω στη ζωή! Αν θελήσει, θα εξομολογηθεί και έπειτα από 3 μέρες θα επιστρέψει εδώ!

Λυπήθηκαν οι δαίμονες! Βουβοί αποχώρησαν αφήνοντας την ψυχή που μέχρι πριν λίγο σφιχτοκρατούσαν! Δεν μπορούσαν να αρθρώσουν πλέον αντίλογο! Και την δικαιοσύνη Του τήρησε μα και τρόπο σωτηρίας βρήκε! Αυτοστιγμεί η ψυχή της Σαββίνας επέστρεψε στο σώμα της! Άνοιξε τα σφαλιστά βλέφαρά της! Όσοι ήταν δίπλα της απομακρύνθηκαν! Εκείνη  με μια γαλήνια όψη, ξεκίνησε με απαλή φωνή να ψιθυρίζει:

 -Μην τρομάζετε! Ο Κύριος ελέησε να επιστρέψω! Σας παρακαλώ ειδοποιείστε τον παπά να έρθει να με εξομολογήσει! Σε 3 μέρες θα ξανακοιμηθώ! Μεσίτευσε η Ψυχοσώστρια να φύγω ετοιμασμένη!

Έτσι και έγινε! Και είναι αλήθεια που δεν θα πάψει να ακούγεται έως της συντελείας των αιώνων, σαν τις δεήσεις της Μάνας όλου του κόσμου! Της Ψυχοσώστριας και Κοσμοσώτειρας!

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από το 7ο και τελευταίο μέρος της σειράς των εκπομπών με τίτλο: "Χριστός Ανέστη κυρ-Δημήτρη μας!", με πυρήνα την ερμηνεία του μακαριστού Δημητρίου Παναγόπουλου στην ακολουθία εις κεκοιμημένους.

Διασκευασμένο(τα ονόματα δεν είναι τα πραγματικά) σε διήγημα ένα αληθινό περιστατικό που ακούσαμε από το στόμα του μακαριστού Αγίου Γέροντος Ευφραίμ του Φιλοθεϊτη! Ασίγαστη η φωνή του, μας καλεί στο φιλανθρωπότατο μυστήριο της μετανοίας και της ιεράς εξομολογήσεως! Ο Ζωντανός Θεός, Η Αλήθεια(προσέθεσε ο ίδιος) μας έχει αποκαλύψει ότι υπάρχει τόπος αναπαύσεως μα και τόπος βασάνων...

ΥΓ: «…Όσο κι αν είναι η θάλασσα γαληνεμένη , πάντα θα χρειάζονται 2 κουπιά για να την ταξιδέψεις! Με ένα φτερό ποτέ σου δεν θα πετάξεις ! Μόνο με δυο θα φτάσεις ψηλά! Έτσι ακριβώς και στην Αγία μας Ορθοδοξία! Μόνο με έργα ή μόνο με πίστη , γύρω –γύρω απ το εγώ μας θα περιστρεφόμαστε! Καθηλωμένοι στο ίδιο ανήλιαγο σημείο! Ορθοπιστία αταλάντευτη  και Ορθοπραξία ακενόδοξη  συνθέτουν την Ορθοδοξία! Μετάνοια αληθινή και Εξομολόγηση ολοκάρδια  συνοικοδομούν το σωστικό μυστήριο της Ιεράς Εξομολογήσεως! Τίποτα από τα δυο μόνο του! Ακόμα και αν πλημμυρίζουμε την γη από τα δάκρυά μας , χωρίς το πετραχήλι του Πνευματικού μας , θα στεγνώσουν αυτά και η γη θα παραμείνει  ξερική! Ακόμα κι αν καθημερινά από την άλλη προστρέχουμε στο εξομολογητήρι χωρίς ειλικρινή διάθεση μετανοίας ανόθευτης από υστεροβουλίες και μυκτηρισμούς του Αγίου Θεού, πάλι μονόκουποι  και στην μια φτερούγα θα παραμένουμε ! Μετανοημένοι ανεξομολόγητοι και εξομολογημένοι αμετανόητοι! Μεσοπέλαγα, περιμένοντας του βίου την θάλασσα και τα πελώρια κύματά της κάποτε να μας σκεπάσουν! Στην γη ανήμποροι δίχως φτεράκισμα στα υπέροχα άνω! Είναι λυτρωτικό και σε απογειώνει αυτό το συν της Ιερής  συνύπαρξης,  της σύμπλευσης σε αέρα και θάλασσα , της συμπλήρωσης!

Πρέπει να συρρέουν αυτά τα σωστικά και Θεοπαράδοτα! Να είμαστε Χριστιανοί στους οποίους να συρρέουν η μετάνοια και η εξομολόγηση πριν την Θεία Κοινωνία και την Ένωση με το Σώμα και το Αίμα του Σωτήρος Χριστού! Και πάντοτε να θυμόμαστε πως στην κόλαση δεν βρίσκονται ούτε θα πάνε οι αναμάρτητοι, μα οι αμετανόητοι και  ανεξομολόγητοι! Στον Παράδεισο θα βρεθούν οι μετανοημένοι και  εξομολογημένοι! Οι κατά συρροήν πιστοί!                      

   (Απόσπασμα από κείμενο με τίτλο: Κατά συρροήν πιστός!) Από το βιβλίο του Νώντα Σκοπετέα: «Αυτοί οι παράξενοι Χριστιανοί»( εκδ.Πρόμαχος Ορθοδοξίας 2021)

 

 

 

Να γίνουμε δικοί Του!

                        

     Σός εἰμι ἐγώ, σῶσόν με, ὅτι τὰ δικαιώματά σου ἐξεζήτησα. ( Ψαλμ.118,94)

Σκοπός αυτών των εκπομπών δεν ήταν το να τρομάξουν  οι ακροατές με αυτά που κάποτε θα έρθουν. Όταν κάτι δεν είναι άγνωρο, δεν μπορεί και να σε τρομάξει! Βέβαια εδώ δεν αρκεί το να γνωρίζεις, μα πρέπει και να πιστέψεις και  κυρίως να βιώσεις όλα αυτά τα κελεύσματα τα ουράνια! Κάποτε θα χωριστεί η ψυχή από το σώμα! Εκείνη την όντως συνταρακτική ώρα,  θα την φοβηθείς αδελφέ μου, ταλαίπωρε εαυτέ μου, μόνο σαν νιώθεις βαθιά μέσα σου πως είσαι ανέτοιμος, ατακτοποίητος και  ασυμφιλίωτος με αυτήν τη βεβαιότητα! Έλεγε ο Άγιος Συμεών ο νέος Θεολόγος κάτι τόσο σχετικό, πως αν δεν γνωρίσεις και δεν δεις τον Θεό από αυτήν τη ζωή, δεν θα τον δεις ούτε στην αιώνια! Αυτό κι αν σε τρομάζει στο πρώτο του άκουσμα! Ας σκεφτούμε τότε  εκείνο το ψαλμικό: «Γεύσασθε καί ἴδετε ὅτι χρηστός ὁ Κύριος· μακάριος ἀνήρ, ὅς ἐλπίζει ἐπ’ αὐτόν.» Μόνο έτσι θα τον δούμε και θα τον γνωρίσουμε αδελφοί μου από αυτήν τη ζωή! Όταν θα γίνουμε σύμφυτοι (Ρωμ. 6,5) με τον Χριστό μας, ενωμένοι στο Θεοποιητικό μυστήριο των μυστηρίων. Μόνο τότε θα μπορούμε όλα αυτά που λέχθηκαν σε αυτήν τη σειρά των εκπομπών, να ελπίζουμε οτι κάποτε θα τα ακούσουμε, όχι ως ακροατές τρομαγμένοι και  έρμαια των πονηρών μισόψυχων πνευμάτων,  μα ως ποιητές ανείπωτα ευεργετημένοι από την Χρηστότητα του Κυρίου μας. Ένας ευλογημένος Ιεροκήρυκας σύγχρονος του μακαριστού Παναγόπουλου, ο μακαριστός π. Χριστόφορος Παπουτσόπουλος, έγραψε κάποτε, Θεία επινεύσει, μια συγκλονιστική προσευχή. Θα λέγαμε ότι συνοψίζει όλα αυτά που ακούστηκαν σε αυτήν τη σειρά των εκπομπών. Όλες εκείνες τις αρετές αδελφέ μου, ταλαίπωρε εαυτέ μου, που θα κάνουν την οδό σου  μακαρία και  άμωμο και εσένα δικό Του και αγαπώντα το πανάγιο Όνομά Του, εξ όλης της ψυχής, της καρδιάς, της διάνοιας και της δύναμής σου!

Ἀγαθέ καί ἐλεῆμον Κύριε, ἡ ψυχή μας πλημμυρίζει ἀπό εὐγνωμοσύνην πρός τήν Μεγαλωσύνην σου, διότι μᾶς ἠξίωσες νά γευθῶμεν τήν χρηστότητα σου. Μᾶς ἐχάρισες τό μέγα δῶρον νά δοκιμάζωμεν καί νά γνωρίζωμεν ἀπό τήν προσωπικήν μας πεῖραν τήν ἀνακούφισιν, τήν γλυκύτητα, τήν χαράν, τήν εἰρήνην πού χαρίζεις εἰς ὅσους σέ πλησιάζουν καί ζοῦν ἡνωμένοι μαζί σου. Ἀξίωσέ μας νά μήν ἀπομακρυνθῶμεν ποτέ ἀπό σέ. Ὅσον περνᾷ ὁ καιρός καί πλησιάζομεν περισσότερον πρός τό τέρμα τοῦ ἐπιγείου βίου μας, δίδε μας τήν χάριν σου διά νά συνδεώμεθα στενώτερον μαζί σου, διά νά ἀπολαμβάνωμεν τάς θείας δωρεάς σου. Δῶσε, Κύριε, τήν χάριν σου καί εἰς ἐκείνους πού εὑρίσκονται ἀκόμη μακράν ἀπό σέ, ὥστε νά θελήσουν νά σέ πλησιάσουν, νά σέ γνωρίσουν ὡς Σωτῆρα των καί νά εὐφρανθοῦν ἀπό τάς δωρεάς σου. Καί ὅλους μαζί, εὐφραινομένους ἀπό τώρα ἀπό τήν θείαν σου εὐλογίαν, συγκέντρωσέ μας, ὅταν σύ εὐδοκήσῃς, εἰς τήν μόνιμον καί αἰώνιαν εὐτυχίαν, τήν βασιλείαν σου τήν ἐπουράνιον. Ἀμήν. ( Ἀπό τό βιβλίο τοῦ Ἀρχ.Χριστοφ.Παπουτσοπούλου «Λόγοι τῆς Χάριτος», ἔκδοση «Ο ΣΩΤΗΡ»)

Ας βάλουμε αρχή αδελφοί μου από τώρα! Να γίνουμε δικοί Του! Τότε δεν θα μας τρομάζει και μόνο στο άκουσμά της η ακολουθία εις κεκοιμημένους! Παραίνεση και παράκληση! Ας εντρυφήσουμε βιωματικά στα μοναδικά νοήματα αυτής της ακολουθίας! Εμείς προσπαθήσαμε να συμπτύξουμε τις 15 ώρες ομιλίας του μακαριστού Παναγόπουλου σε 7 εκπομπές! Θαρρούμε και ελπίζουμε συνάμα όμως, αυτή η προσπάθεια να αποτελέσει το παρακίνημα για να ακούσει κανείς από τον ίδιο τον μακαριστό Ιεροκήρυκα του Παραδείσου μια και δυο και παραπάνω φορές να αναλύει και να ερμηνεύει τούτα τα λόγια τα ποιητικά και μακάρια! Με τον γνωστό και μοναδικό του τρόπο τον απαράμιλλο! Αυτόν που ελέγχει αγαπητικά και ενοχλεί αφυπνιστικά! Χωρίς φτιασιδώματα και εξωραϊσμούς νεορθοδόξων, που θέλουν να φαντάζονται και να υπνώνουν και να… φασκιώνουν,  με κάθε σύγχρονου Ωριγένους τα πλανήματα για την απροϋπόθετη σωτηρία! Με αγάπη σύμπονη και ένα κομποσχοινάκι στο χέρι ας ευχόμαστε για τις ψυχές αυτών που τούτα τα λόγια όσο ζούσαν τα λοιδόρησαν, ή μετέθεσαν για το μετά που δεν ξημέρωσε ποτέ, τη γνωριμιά μαζί τους...Αλλά και να μακαρίσουμε και να ζηλέψουμε και να μιμηθούμε όσους τα εγκολπώθηκαν και τα βίωσαν αγωνιζόμενοι!

Οἴμοι, οἶον ἀγῶνα ἔχει ἡ ψυχή, χωριζομένη ἐκ τοῦ σώματος! Οἴμοι, πόσα δακρύει τότε, καὶ οὐχ ὑπάρχει ὁ ἐλεῶν αὐτήν!

Αυτό το οίμοι,  εγερτική σάλπιγγα για νεκροζώντανους ανθρώπους. Αλίμονο αν στις αμέτρητες φορές που εκείνη ήχησε τα λόγια τούτα μείναν λόγια βουβά και …ιδιόμελα για λίγους έως ελαχίστους. Ακούστηκε η ίδια ακριβώς…ευχή και στην πρώτη εκπομπή αυτής της σειράς των επτά! Ας έγιναν λοιπόν πιο γνωστά αυτά τα λόγια! Πιο οικεία! Πιο αγαπητά ακόμα για τους αγαπώντες τον Μέγα αγαπώμενο! Αυτόν που νίκησε τον θάνατο, συνέτριψε τον διάβολο και χάρισε Την Ζωή την αιώνια σε όλες τις ψυχές! Χριστός Ανέστη!

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από σειρά 7 εκπομπών(Χριστός Ανέστη κυρ-Δημήτρη μας!) αφιερωμένων στην ερμηνεία της ακολουθίας εις κεκοιμημένους υπό μακαριστού Δημητρίου Παναγόπουλου.

Παρακάτω το λινκ με όλες τις ομιλίες του μακαριστού Ιεροκήρυκα (Α/Α 209-223) από τον εξαιρετικά ωφέλιμο διαδικτυακό χώρο: "Παντοκράτωρ" 

https://pantokrator.info/%ce%b4%ce%b7%ce%bc%ce%ae%cf%84%cf%81%ce%b9%ce%bf%cf%82-%cf%80%ce%b1%ce%bd%ce%b1%ce%b3%cf%8c%cf%80%ce%bf%cf%85%ce%bb%ce%bf%cf%82/

 

 

 

 

Αυτό το…αλλά…

 

Ο Θεός είναι αγάπη αλλά και δικαιοσύνη! Προσφιλέστατη διδασκαλία του μακαριστού Ιεροκήρυκα του Παραδείσου, Δημητρίου Παναγόπουλου! Μάλλον  αποσπασματικά και μόνο έχουν  "αναγνώσει" τον μακαριστό, όσοι σε τούτους τους καιρούς  και υπό το περίβλημα μιας ψευδώνυμης αγάπης, ακατασχέτως  αγαπολογούν, αμνηστεύοντας κάθε είδος αμαρτίας,  καθώς όπως διατείνονται ο Κύριος είναι …μόνο Κύριος και Θεός της αγάπης, της συγγνώμης, της αγκαλιάς, της  μη κατάκρισης. Είναι για εκείνους ηθικοί τρομοκράτες  όσοι φωνάζουν σπαρακτικά και στεντορεία τη φωνή με ζέση αληθινή και όχι χλιαρά νανουριστικά και νερόβραστα ορθοτομούν τον λόγο της Αληθείας, κηρύττοντας ότι ο Θεός είναι η Αγάπη αλλά είναι και η Δικαιοσύνη. Μη ξεχνάμε φωνάζουν, τα δικαιώματα τις κρίσεις και τις εντολές Του. Ηθικοί τρομοκράτες λοιπόν ο Καντιώτης, ο Παναγόπουλος, ο π.Αθανάσιος Μυτιληναίος ο αείμνηστος Σωτηρόπουλος και άλλοι πολλοί ακόμα! Φτάνουν στο σημείο δε, να μιλούν ακόμα και για πλάνη αυτών των φωνών! Ο Παναγόπουλος ήταν ένας λαϊκός Ιεροκήρυκας, που μόχθησε να κατηχήσει με λόγο απλό και κατανοητό! Εμβάθυνε στο Ορθόδοξα δόγμα, συμπυκνώνοντας όλην την πατερική διδασκαλία, χρησιμοποιώντας καθημερινά παραδείγματα, που μιλούσαν στις ψυχές των ανθρώπων, μακριά από τον εγκεφαλικό και ελιτίστικο τρόπο του Θεολογείν!   Και φυσικά δεν διαχώρισε ποτέ  την αγάπη από την δικαιοσύνη του Κυρίου! Ακριβώς αυτό έκανε! Τις συνέδεε! Για τον Παναγόπουλο είναι ακριβώς  ο πυρήνας της κηρυγματικής του Θεάρεστης και Θεόκλητης πορείας του, αυτή η σύζευξη της αγάπης και της δικαιοσύνης του Αγίου Θεού. Γιατί δυστυχώς κάποιοι, ιδίως στις θεοστυγείς μέρες μας,  τις αποσπασματοποιούν, μονοπολώντας την αγάπη του Θεού, που όλα μπορεί να τα αμνηστεύσει, υπό το πέπλο ενός δήθεν ηθικισμού που καιροφυλακτεί! Αγάπη εν Αληθεία λοιπόν!  Να θυμόμαστε πάντοτε το κριτήριο που αναβιβάζει την αρετή της αγάπης σε ζωοποιό, αυτό της Αληθείας! Ας θυμόμαστε πάντοτε τον Άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά : Οι της Αληθείας εισί της Εκκλησίας! Και γαρ οι της Χριστού Εκκλησίας της αληθείας εισί· και οι μη της αληθείας όντες ουδέ της του Χριστού Εκκλησίας εισί».

«Ἡ Ὀρθοδοξία δέν εἶναι βιβλιοθήκη  τήν ὁποία μπορεῖς νά μελετήσεις, ἀλλά βίωμα τό ὁποῖο καλεῖσαι νά ζήσεις». έλεγε ο μέγας Ομολογητής η κεκρυμμένη συνείδηση της μαρτυρικής Ορθοδοξίας ο  Όσιος Ιουστίνος Πόποβιτς.

Μόνο βιώνεται η αλήθεια του Θείου Λόγου! Ας σκεφτούμε  λοιπόν πόσο συνδεόταν ο  βιωματικός λόγος του Θεοκλήτου και Ορθοδοξοτατου  Παναγόπουλου με το «Δίκαιος Κύριος και δικαιοσύνας ήγάπησεν, ευθύτητας είδε το πρόσωπον αύτού»; (Ψαλμ. 10, 7)

                         

Ο Θεός είναι αγάπη αλλά και δικαιοσύνη! Το αλλά,  δεν έχει διαζευκτικότητα,  μα  με την εναντιωματική του διάσταση, εν προκειμένω, θέλει να μην αποκλείσει, όσα το ακατήχητό μας ευχερώς και καταχρηστικώς  απορρίπτει.  Θα προτείναμε  με αγάπη, σε όλους αυτούς που με περισσή άνεση μιλούν για ακραίους και επικίνδυνους, καθώς και  περί αιρετικών και κακοδόξων διδασκαλιών, να ξαναμελετήσουν την προς Ρωμαίους επιστολή του Αποστόλου Παύλου! Ιδίως το «Κατά την σκληρότητα σου και άμετανόητον καρδίαν θησαυρίζεις σεαυτώ όργήν έν ήμέρα οργής και άποκαλύψεως και δικαιοκρισίας του Θεού, ός αποδώσει έκάστω κατά τα έργα αυτού» (Ρωμ. 2, 5-6)

Ας αναζητήσουν  αλλού λύκους βαρείς ετεροδιδασκαλούντες! Είναι θλιβερή η διαπίστωση, μα  ιδίως στις μέρες μας υπάρχουν σε αφθονία!

                                                                   Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από σειρά 7 εκπομπών(Χριστός Ανέστη κυρ-Δημήτρη μας) αφιερωμένων στην ερμηνεία της ακολουθίας εις κεκοιμημένους υπό μακαριστού Δημητρίου Παναγόπουλου.

Ο Θεός συνοδός

Σε ένα δωμάτιο Νοσοκομείου μόνος μόνω Θεώ!

 Δεν φανταζόταν ποτέ του ότι θα μπορούσε η μοναξιά να είναι πολύβουη!

Από την προηγούμενη Εβδομάδα  που έκανε εισαγωγή το νιώθει! Ασταμάτητα πάνε και έρχονται γιατροί και νοσηλευτές.

Αγωνία στα πρόσωπα και στις κινήσεις τους!

Πρώτη φορά σε Νοσοκομείο και πρώτη φορά τόσο μόνος!

Απαγορεύονται οι συνοδοί! Τούτη η νύχτα που κύλησε, έμοιαζε ατέλειωτη! Άυπνος και τόσο ταλαιπωρημένος!

Τούτος ο ιός, ύπουλος σαν τον μισόψυχο διάβολο, όλο κάπου αφύλαχτα να εισχωρήσει γυρεύει, να σου κόψει το οξυγόνο, να σε νεκρώσει …

Έβαλε στο κινητό όλην την νύχτα να ακούγεται το ψαλτήρι, η πνοή των θλιμμένων ελπιζόντων!

Σταυρωνόταν συνέχεια και επαναλάμβανε το Αναστήτω ο Θεός και διασκορπισθήτωσαν οι εχθροί Αυτού! Μέγα το όνομα της Αγίας και Ομοουσίου και Αδιαιρέτου Τριάδος!

Ο πανταχού …συνοδός Θεός! Και όλοι οι Άγιοί Του! Πόσους δεν επικαλέστηκε απόψε! Τον Άγιο Νικηφόρο τον λεπρό ,τον Άγιο Αθανάσιο της Νερατζιώτισσας,  τον Άγιο Χαράλαμπο, τον δικό τους Άγιο Πορφύριο! Ξημερώματα του τον θύμισε η μάνα του που του τηλεφώνησε.

-Όλην την νύχτα πάλι τους φώναζα να έρθουν! Μη φοβάσαι γιέ μου! Είναι όλοι οι Άγιοι μαζί σου! Δοκιμασία είναι, θα περάσει κι αυτό όπως τόσα άλλα παιδάκι μου!

Δεν ήταν κοινά λόγια παρηγοριάς αυτά της μάνας του! Ήταν λόγια ενός ανθρώπου, που όσο λίγοι είχαν βιώσει την ζωντανή παρουσία του Θεού μέσα από τα έμψυχα δώρα Του! Πριν λίγα μόλις χρόνια, ήταν η μάνα του σχεδόν ετοιμοθάνατη σε ένα δωμάτιο Νοσοκομείου! Μια νύχτα,  από τις τελευταίες της, σύμφωνα με τους γιατρούς, εκείνη με όση δύναμη της είχε απομείνει επαναλάμβανε συνέχεια :

-Που είσαι Άγιε μου Πορφύριε; Γιατί δεν έρχεσαι να με γιάνεις ;

 Και ήρθε ο Άγιος! Όχι εν οράματι , μηδέ σε ενύπνιο! Εν υποστάσει! Μπήκε στο δωμάτιο, πλησίασε στο κρεβάτι της και της είπε:

- Όλο φωνάζεις ευλογημένη! Τι θες; Ορίστε ήρθα!

-Άγιέ μου! Σε ευχαριστώ! Αλλά μην με παρεξηγείς! Εσύ δεν μας είχες πει πως μόλις θα φύγεις να σε φωνάζουμε και εσύ θα έρχεσαι αμέσως; Γι΄ αυτό σε φώναζα! Και ήρθες παππούλη μου!

Αυτές  οι μνήμες -ανάσες , τόσο λυτρωτικές τούτες τις ώρες! Ο Θεός συνοδός!

Έγιναν οι  ακτινογραφίες! Η αναπνοή του πιο δυσκολεμένη σήμερα! Προσπάθησε να κλείσει για λίγο τα μάτια μόλις τον επέστρεψαν στο δωμάτιο! Γύρεψε πάλι τους στίχους του Ιερού ψαλμωδού!

Ο Θεός εις την βοήθειάν μου πρόσχες! Ίνα τι εγκατελιπές με; Ύστερα από λίγο μπήκαν στο δωμάτιο δυο γιατροί! Κρατούσαν στα χέρια τους τις ακτίνες του .Του μέτρησαν το οξυγόνο . Λίγο κάτω από το  από το 80!

-  Πρέπει να βιαστούμε για διασωλήνωση, του είπαν! Εκείνος έδειξε να απελπίζεται!

-Παλέψτε το λίγο βρε παιδιά !Δοκιμάστε κάτι! Μήπως να μου δίνατε εκείνα τα φάρμακα που έχω ακούσει ότι…

Σήκωσε ο ένας την ακτινογραφία και του την έδειξε!

- Κοιτάξτε λίγο εδώ! Δεν έχετε γνώσεις για να διαβάσετε ακτίνες αλλά τι βλέπετε; Μπορείτε να μου πείτε; Μια πυκνή λευκή μάζα! Αυτό δεν βλέπετε;

Ναι , ακριβώς αυτό αντίκρυζε! Μια μεγάλη άσπρη κηλίδα! Πουθενά δεν μπορούσε να ξεχωρίσει πνευμόνια!

-Σας παρακαλώ , δεν πρέπει άλλο να καθυστερήσουμε! Το οξυγόνο είναι πολύ χαμηλά! Οι πνεύμονες έχουν αρχίσει να καταστρέφονται! Πρέπει άμεσα να σας διασωληνώσουμε! Ετοιμαστείτε!

Δεν γύρεψε εκείνη την ώρα τίποτα άλλο από Τον συνοδό του. Με παράπονο μικρού παιδιού τον έφερε μπροστά του και Εκείνος του θύμισε ότι υπάρχει ένα φάρμακο που όλα τα ασθενή θεραπεύει…Και ότι αυτό το φάρμακο το παρέχουν εκείνοι που με την δύναμη του Παρακλήτου σεργιανούν αδιάκοπα σε όλες τις γειτονιές της γης, οι Θεοφόροι μεσίτες μας…Χωρίς καθυστέρηση λοιπόν και χωρίς να νοιαστεί μήπως τον περάσουν για τρελό οι υπόλοιποι συνασθενείς του άρχισε να παρακαλεί και να φωνάζει δυο Αγίους που ο συνοδός του , του υπενθύμισε!

-Άγιε μου Ιάκωβε , παππού μου αγαπημένε και συ Άγιε μου Ιωάννη Ρώσε σας ικετεύω , μην με αφήνετε να φύγω που έχω οικογένεια  και δεν έχω προλάβει να βάλω ακόμα αρχή μετανοίας! Ξέρω ότι τρέχετε συνεχώς να βοηθήσετε τον κόσμο σε όλην τη γη! Απ΄όπου  και να  βρίσκεστε αυτήν την δύσκολη για μένα ώρα, φυσήξτε Άγιοί μου, φυσήξτε στα πνευμόνια μου να πάρω λίγη δύναμη, να θεραπευθώ! Μην τους αφήσετε να με διασωληνώσουν!

Αυτά είπε ο άνθρωπός μας ο μαραζωμένος και βυθίστηκε σε έναν…γλυκό και άκοπο ύπνο! Ένιωσε τότε ένα ήπιο δροσερό φύσημα στο σώμα του! Μέχρι και τα σκεπάσματά του, ναι, το αισθάνθηκε ότι σαν κάποιο αγέρι απαλό  να τα ανασήκωσε. Τον ξύπνησε η ομάδα των γιατρών και νοσηλευτών που ήρθε για την διασωλήνωση! Μαζί τους κι ένας ακόμα γιατρός που πρώτη φορά τον επισκέπτονταν.  Ξεκίνησαν το πρωτόκολλο όταν εκείνος τους είπε:

-Εγώ τον άνθρωπο τον βλέπω καλά! Του μετρήσατε κορεσμό;

-Ναι πριν μισή ώρα! Είχε 78!

-Για ξαναμετρήστε τον! Δεν μου δείχνει τόσο να έχει!

-97! 

Απίστευτο! Αδύνατο!…

Παρά ανθρώποις…

Τρεις  μέρες μετά με δάκρυα στα μάτια, αγκαλιάζοντας τους δικούς του, στο…σπίτι τους, υγιέστατος και ανασαίνοντας βαθιά, εξιστορούσε τούτα τα θαυμάσια!

Το πρωτόκολλο του Ουρανού πάντοτε θα επιτρέπει Συνοδό και απροειδοποίητες επισκέψεις…

 

Νώντας Σκοπετέας

Διήγημα βασισμένο σε μια αληθινή ιστορία-οξυγόνο Παραδείσου.

Και αυτός που μας την διηγήθηκε,  ένιωσε τον παππού Ιάκωβο τον εν Ευβοία,  σε ένα δωμάτιο Νοσοκομείου να του σταυρώνει το στήθος…και να ανασαίνει βαθιά…

 

Πάτερ Αθανάσιε ρίξε ένα σχοινί…( Π.Αθανάσιος Μυτιληναίος +23-5-2006)

Όσες φορές κι αν τα χείλη της καρδιάς μας κραυγάσουν το: Δόξα τη μακροθυμία Σου Κύριε, ιδίως σε αυτές τις τόσο θεοστυγείς και σκοτεινές ημέρες, που μοιάζουν να  οδηγούν την ευθεία της τάχα ακμαίας Ιστορίας στις έσχατες αναπνοές της, τίποτα άξιο δεν θα κάνουμε Κύριε, σε σύγκριση με τους οικτιρμούς που μας δωρίζεις, παρατείνοντας τις δικές μας έμμυσες ανάσες…

Εκεί που όλα μοιάζουν νεκρά και αφώτιστα, στέλνεις Κύριε έναν δικό σου να φωτίσει τα μέσα μας πνιγηρά ερέβη… Η δίνη  του σαρκολάτρη και Θεομάχου βοθύνου μιας νέας τάχα εποχής,  ζητά ακόρεστη να καταπιεί αιώνια όλο και περισσότερους, από τα ατέλειωτα πλήθη των εκουσίως αμαρτανόντων…

Σε μια τέτοια τόσο οικεία πλέον  περιδήνηση,  έρχεται μια γλυκύτατη φωνή να σε παρηγορήσει και να σου μιλήσει για το λείμμα, που  μια χαραμάδα φωτός θα συντηρεί πάντοτε, να ξεδιπλώνεται σαν σχοινί σωτηρίας, να σε γλιτώσει, ανεβάζοντάς σε, από τα έγκατα του νεκροζώντανου Άδη. Και έγινε το διαδίκτυο, τόπος παραμυθίας και θερισμού! Και όσα οι ευλογημένοι διάκονοι- σπορείς σου κάποτε έσπειραν, τώρα να συγκομίσουν οι πεινασμένοι για Αλήθεια!

Σαράντα και πενήντα χρόνια πριν, ποιος άραγε φώτισε Κύριε εκείνους τους ανθρώπους να βάλουν μπροστά στους εργάτες Σου, τους Ιεροκήρυκες του Παραδείσου, ένα…ψυχογραφικό μηχανηματάκι, να μείνουν εκείνα τα μετανοίας  λόγια τους, τα ρήματά Σου,  αιώνια και πλέον τόσο αναγκαία και σωστικά…Και ενώ οι πολλοί του κοπαδιού, ,   μπροστά από  μια οθόνη προσκυνούν τα προβατόσχημα είδωλα της νέας τάχα εποχής, οι λίγοι παράξενοι αναζητούν ομιλήματα του Παναγόπουλου, του Καντιώτη,  του π. Αθανασίου Μυτιληναίου και τόσων ακόμα,  για την νέα ευλογημένη εβδομάδα της πίστης που ξεκινά…Σαρανταήμερο Χριστουγέννων, Τριώδιο, Διακαινήσιμος, Πεντηκοστάρι, Κυριακές Ματθαίου, Κυριακές Λουκά, Μακαρισμοί, Κατηχήσεις Αγίου Κυρίλλου, Προφήτης Ησαϊας, Απαντήσεις Αποριών…Ένας κατάλογος ατέλειωτος, σαν του Θεού το έλεος!

Αχ ο πατήρ Αθανάσιος! Πόσους…πνευματικά ορφανούς δεν καθοδηγεί χάριτι και φιλανθρωπία  Θεού ιδίως στις ημέρες μας! Είχε το μέγιστο τάλαντο της ερμηνείας των Γραφών! Τι βάθος σοφίας! Τι συνειρμοί απλησίαστοι! Πόσο αποκαλυπτικός ο λόγος του! Πόσο Θεόκλητη η διαδρομή του! Τούτη την ώρα  σχεδόν 4.500 ψηφιοποιημένες  ομιλίες του υπάρχουν στο διαδίκτυο! Για να παρακολουθήσεις μία έστω την ημέρα, χρειάζεσαι, αν ξεκινήσεις σήμερα, 12 συναπτά χρόνια! Αν σκεφτείς δε,  ότι την καθεμιά πρέπει να την ακούσεις τουλάχιστον δυο και τρεις φορές για να εμβαθύνεις κάπως,…χρειάζεσαι μια ζωή ολόκληρη! Κάνεις τότε προσευχή και περιμένεις να στείλει ο Κύριος στης ψυχής σου τα ώτα, την έστω μία ομιλία που θα προκαλέσει την ποθητή αναγεννητική ρανίδα της μετανοίας…Μακαρίζεις την ιερή εκείνη  στιγμή, όσους άμισθους  πνευματικώς ελεούντες, δαπάνησαν αφειδώλευτα έτη αναρίθμητα από τις δικές τους ζωές, για να φτιάξουν τούτες τις κρήνες του π.Αθανασίου, εσύ να ξεδιψάσεις μακριά  από της θλιβερής αγνωσίας τα  συντετριμμένα φρέατα!

Κυριακή πρωί απολείτουργα συνάντησα έναν τέτοιο κοπιάτη όλως αναπάντεχα, μα όχι τυχαία, στο αρχονταρίκι ενός μοναστηριού της Παναγιάς μας. Τα’ φερε έτσι ο Θεός να πληροφορηθώ από κάποιον διπλανό μου για το διακόνημά του αδελφού το ευλογημένο. Δεν έχασα την ευκαιρία και τον πλησίασα! Κατάλαβα πως δεν ήθελε να πει πολλά, αλλά επέμενα! Τον ρώτησα για το πώς προέκυψε αυτή η πνευματική του εργασία και για το αν είχε γνωρίσει τον π.Αθανάσιο! Μας εξιστόρησε λοιπόν συγκινημένος, την γνωριμιά τους! Σήμερα 23 Μαίου 2022, ημέρα της ιερής του μνήμης, ήρθε η ώρα να αποτυπωθούν στο χαρτί, του Θεού τα θαυμάσια!

-Ήταν αρχές της δεκαετίας του 2000, όταν ξεκίνησα να ανακαλύπτω τον πατέρα Αθανάσιο! Τότε κυκλοφορούσαν οι ομιλίες του σε κασέτες! Πήγα λοιπόν σε ένα βιβλιοπωλείο των Αθηνών και αγόρασα με λαχτάρα μια σειρά κηρυγμάτων του με την ερμηνεία της Κυριακής Προσευχής, του Πάτερ ημών! Σκέψου, πως η καθεμιά κόστιζε τότε 1000 δραχμές! Μόλις συνειδητοποίησα ότι για να αποκτήσω όλες τις κασέτες που κυκλοφορούσαν χρειαζόμουν μια περιουσία, απογοητεύτηκα! Αλλά έχει ο καλός Θεός το σχέδιό Του!  Ξεκίνησα να ακούω τις κασέτες-συνήθως στο αυτοκίνητο μιας και τότε έκανα πολύ συχνά το δρομολόγιο Αθήνα Θεσσαλονίκη λόγω της εργασίας μου-  και μόλις έφτασα στην έβδομη κατά σειρά, διαπίστωσα ότι η κασέτα μέσα ήταν κενή! Είχα μόνο τη θήκη της! Μόλις τα κατάφερα, ξαναπήγα στο βιβλιοπωλείο να τους το αναφέρω και εκείνοι μου είπαν ότι δυστυχώς δεν είχαν άλλο απόθεμα από αυτήν την συνέχεια των λόγων, αλλά αν ήθελα θα μπορούσα να επισκεφτώ έναν άνθρωπο που είχε επιφορτιστεί τότε με αυτό το διακόνημα. Να μεταφέρει τις ομιλίες σε κασέτες δηλαδή! Δεν ξέρω, ή μάλλον φυσικά και ξέρω πλέον, τι ήταν εκείνο που  οδήγησε τα βήματά μου έξω από το  σπίτι εκείνου του ευλογημένου ανδρός! Μόλις του εξήγησα τον λόγο, μπήκε δίχως άλλη κουβέντα ξανά μέσα και έπειτα τον βλέπω να βγαίνει, κρατώντας στα χέρια του ή καλύτερα σέρνοντας δυο ασήκωτους τεράστιους σάκους! Αυτές, μου λέει, είναι όλες οι ομιλίες του πατρός Αθανασίου! Μα, δεν έχω καθόλου χρήματα του απάντησα! Και από ότι έχω υπολογίσει…-Αυτές είναι δικές σου παιδί μου! Δώρο! Ευλογία απ’ τον παππούλη! Στάθηκα και τον κοίταζα αποσβολωμένος! Έφυγα κλαίγοντας και  δοξάζοντας τον Κύριο που δεν σταματά να μας ευεργετεί! Περιττό να σου πω ότι η ακρόαση των ομιλιών έγινε η καθημερινότητά μου! Ατέλειωτες ώρες! Ιδίως στο αυτοκίνητο καθ’ οδόν προς Θεσσαλονίκη! Αφού το πρώτο πράγμα που με απασχολούσε όταν μου έδιναν υπηρεσιακό αμάξι από τη δουλειά ήταν το αν είχε κασετόφωνο! Ας ήταν και σαράβαλο! Αν είχε κασετόφωνο μου έκανε!  Κύλησαν έτσι λοιπόν κάποια λίγα  χρόνια! Έγινε ο π.Αθανάσιος τόσο κοντινός μου, πατέρας μου και αγαπημένος αδελφός μου! Άναψε μέσα μου ο πόθος να τον συναντήσω, να πάρω την ευχή του, να τον ευχαριστήσω για όλα αυτά τα άγνωστα ως χθες  που πλέον είχαν αποκαλυφθεί ενώπιόν μου! Σε ένα επόμενο λοιπόν  ταξίδι προς τα βόρεια, μια νοερή ερώτηση, σαν προσευχή ολόκαρδη, ξεκίνησε μέσα μου να λέγεται: Που είσαι πάτερ Αθανάσιε; Που είσαι; Και επαναλαμβανόταν συνεχώς!  Δίχως να το καταλάβω καλά-καλά ανηφόρισα προς τον Κίσσαβο και  βρέθηκα στην πύλη της Ιεράς Μονής Κομνηνείου, του μοναστηριού του! Βγήκα από το αυτοκίνητο και εκείνη την ώρα ένας λαϊκός άνθρωπος, κάπως μεγάλος σε ηλικία, ήρθε προς το μέρος μου! -Γιατί φωνάζετε κύριε τον πατέρα Αθανάσιο; Έκπληκτος εγώ, του απάντησα ότι δεν είχε βγει η παραμικρή λέξη από το στόμα μου! Κι όμως, εγώ σας άκουσα που τον φωνάζατε δυνατά! Δεν είναι εδώ ο παππούλης! Εδώ και αρκετούς μήνες νοσηλεύεται στο νοσοκομείο! Είναι δύσκολα! Έφυγα αφού προσκύνησα στο καθολικό και πήρα τον δρόμο για Θεσσαλονίκη ξανά! Στην επιστροφή κάτι με … «έτρωγε»! Έστριψα και μπήκα στην πόλη της Λάρισας! Ο κύριος Νίκος δεν μου είχε αναφέρει σε ποιο νοσοκομείο ήταν ο π.Αθανάσιος! Δεν είναι και πολλά βέβαια στη Λάρισα, αλλά στο ένα που έφτασα πρώτα, μόλις ρώτησα με ενημέρωσαν ότι εκεί βρισκόταν νοσηλευόμενος! Παρακάλεσα να μου επιτρέψουν επειδή  ερχόμουν και  από μακριά, έστω για λίγο να τον δω, μιας και ήταν ώρα εκτός επισκεπτηρίου! Έδωσε ο Θεός λοιπόν, ύστερα από λίγο να βρίσκομαι έξω από το δωμάτιό του! Χτύπησα δειλά-δειλά την πόρτα και άνοιξα! Στο κρεβάτι ο πατήρ Αθανάσιος και δίπλα του ένας Μοναχός, ο πατήρ Πολύκαρπος που τον φρόντιζε! Μου έκανε νόημα εκείνος για  να εισέλθω! Εκείνη ακριβώς  τη στιγμή ο πατήρ Αθανάσιος ανασηκώθηκε για ελάχιστα και μου χαμογέλασε κλίνοντας κάπως το κεφαλάκι του γνέφοντας το καλωσόρισμα! Με εντυπωσίασε η γλυκύτατη μορφή του, αλλά δεν μπορούσα να φανταστώ εκείνη την ώρα πως  μόλις είχα ζήσει  ένα μικρό θαύμα του Κυρίου μας , αφού και όπως αργότερα πληροφορήθηκα, είχε προηγηθεί μια παρατεταμένη περίοδος, κατά την οποία ο παππούλης βρισκόταν σε συνεχή λήθαργο… Είχε ξανακλείσει τα μάτια του μόλις γονάτισα μπροστά του και έκανα προσευχή! Μου ήρθε ένας λογισμός τότε! Να είχα κάτι από σένα Άγιε Γέροντα, σαν φυλαχτό και ευλογία! Βλέπω τότε να σηκώνει ελαφρά το δεξί του χεράκι και να το πλησιάζει προς το μέρος μου! Θέλει να σου δώσει το κομποσχοίνι που φορά! μου είπε κατασυγκινημένος ο πατήρ Πολύκαρπος! Του το έβγαλε και μου το έδωσε! Αμίλητος εγώ προσπαθούσα έστω και λίγο να συνειδητοποιήσω το τι γινόταν σε εκείνο το δωμάτιο! Ήταν η πρώτη και η μοναδική φορά που τον είδα! Έπειτα από λίγο μόλις καιρό κοιμήθηκε! Στις 23 Μαίου του  2006!

                         

Ακούσαμε και εμείς σιωπηλοί εκείνη την Κυριακή τον αδελφό μας να μας εξιστορεί την μία και μοναδική αυτή συνάντηση, προσπαθώντας και εμείς  να συνειδητοποιήσουμε το μέγεθος της ευλογίας! Δεν ήταν μόνο η συνταρακτική του αφήγηση! Ήταν που στο τέλος μας έδειξε ένα κομποσχοίνι! To κρατούσε στα χέρια του όλην την ώρα!

-Είναι αυτό που μου χάρισε τότε ο Γέροντας! Παρ’ το!  Από σήμερα θα το έχεις εσύ!

Ενεός το κράτησα στα τρεμάμενα σχεδόν χέρια μου! Ήταν τόσα εκείνα που ένωναν τον αδελφό μας με τον πνευματικό του ιχνηλάτη, που δεν θα μπορούσε οτιδήποτε το υλικό να γίνει εμπόδιο στο να μην πάψει ποτέ να εφαρμόζει απόλυτα  στην πράξη όσα τόσα χρόνια διδάχτηκε και κυρίως να ελεεί πνευματικά όποιον βρεθεί…απολείτουργα στο δρόμο του. Σκέφτηκα πόσο εγώ θα δυσκολευόμουν να αποχωριστώ μια τέτοια ευλογία! Μα έπειτα θυμήθηκα εκείνα τα τσουβάλια με τις χιλιάδες κασέτες που κάποτε του χαρίστηκαν! Δεν τις κράτησε για τον εαυτό του! Αλίμονο! Με κόπο μα και χαρά, τις πολλαπλασίασε, διαδίδοντας σε αμέτρητες ψυχές την Αλήθεια του εσφαγμένου αρνίου… Θυμήθηκα και τον πατέρα Αθανάσιο που έλεγε πως… ο Θεός δεν μπαίνει μόνο στην παγκόσμια Ιστορία μα και στην ατομική ιστορία του κάθε ανθρώπου, πιστού και απίστου, και ευσεβούς και ασεβούς, και μικρού και μεγάλου. Δεν υπάρχει τύχη, αγαπητοί μου, έλεγε! Δεν υπάρχει πουθενά η τύχη! Τα πάντα κατευθύνει ο Θεός, χωρίς ουδέποτε ωστόσο να περιορίζει την ανθρώπινη  ελευθερία και δραστηριότητα…

Δεκαέξι χρόνια μετά, κρατώντας στο χέρι  την ευχή του πατρός Αθανασίου, γράφουμε αυτό το κείμενο, σαν ελάχιστο μνημόσυνο σε έναν αληθινά μεγάλο Άγιο των ημερών μας! Κάθε ομίλημά του ένα κομποσχοίνι δεήσεως και ένα  σχοινί λυτρωτικό, σου στέλνεται για να αναβιβαστείς προς Το Φως! Οι ψυχές μας ήδη τον έχουν κατατάξει ως τον νέο Χρυσόστομο! Ο αποκαλυπτικός και πλειστάκις προφητικός του λόγος συνταρακτικά επαληθεύεται στις μέρες μας! Κάποιες στιγμές μοιάζει σαν να άκουσε και αυτός τα λόγια που κάποτε ο ίδιος ο Κύριος είπε στον ηγαπημένο μαθητή Του: «Γράψον οὖν ἅ εἶδες, καί ἅ εἰσι καί ἅ μέλλει γίνεσθαι μετά ταῦτα»(Ἀποκ. 1,19).

Νώντας Σκοπετέας

23 Μαΐου 2022

Θ.Π. να έχεις πάντοτε την ευχή του Αγίου!

 

 

 

 

 

Σε τέτοια περίοδο, τέτοια εκπομπή;

Μας έγινε μια τέτοια ερώτηση σαν ανακοινώσαμε την θεματολογία αυτής της σειράς εκπομπών μετά το φετινό Πάσχα!

Χαρμόσυνο Πεντηκοστάρι. Τριώδιο των ρόδων! Χαράς τα πάντα πεπλήρωται! Πασχάλια μέθεξη! Ανέστη Χριστός και χαίρουσιν Άγγελοι! Είναι κατάγιομη με χαρά των Χριστιανών η ζήση, όχι όμως μόνο τούτην την περίοδο! Μα πάντοτε! Από εκείνο το ορθρινό μήνυμα του εν δεξιοίς καθημένου Αγγέλου! Η Ζωή δεν συμπορεύεται με τους νεκρούς!

Ανέστη Χριστός και ο Άδης επικράνθη, κατηργήθη, ενεπαίχθη, ενεκρώθη, καθηρέθη, εδεσμεύθη, καταβέβληται.

Η Ζωή πολιτεύεται! Παντού και μόνο Η Ζωή !

Για όλα αυτά δεν είναι παράταιρη μια σειρά εκπομπών με πυρήνα την ακολουθία εις κεκοιμημένους!

Κεκοιμημένοι!

Όχι νεκροί!

Ανέστη Χριστός και νεκρός ουδείς επί μνήματος.

Χριστός γάρ εγερθείς ἐκ νεκρών, απαρχή των κεκοιμημένων εγένετο.

Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος δίνει την εξήγηση και το έναυσμα σε μια τέτοια περίοδο να μιλήσουμε για όσα μέχρι χθες άγνωρα και απλησίαστα για την φοβισμένη λογική μας, προκαλούσαν την απομάκρυνσή μας και την αποφυγή τους ως μακάβρια και αχρείαστα και αταίριαστα με την χαρά μας! Την ψεύτικη, την επίπλαστη και απατηλή χαρά που βλέπει μόνο ένα τέρμα και καμιά απαρχή, ένα τέλος και κανένα ξεκίνημα αιωνίου, έναν θάνατο μακάβριο και καμιά αγέραστη μακαριότητα.

Έχουμε ιχνηλάτη πεπειραμένο να μας καθοδηγήσει σε αυτούς τους άγνωστους δρόμους. Τον Ιεροκήρυκα του Παραδείσου τον κυρ Δημήτρη τον Παναγόπουλο! Ο λόγος του συνταρακτικά αφυπνιστικός! Δεν χαϊδεύει τα αυτιά μας! Δεν φοβάται μήπως γίνει δυσάρεστος!

Δεν χωρά η ανθρωπαρέσκεια σε μια τέτοια Ιεραποστολή!

Μόνο η Θεαρέσκεια!

Γνωρίζει κάτι πολύ καλά! Ότι τώρα υπάρχει ακόμα χρόνος ώστε τα λόγια του αμώμου όταν θα ακουστούν να μην είναι κούφια και ασύμβατα με την ζωή του κεκοιμημένου! Ακόμα υπάρχει χρόνος όχι μόνο να τα κατανοήσουμε, αλλά να τα βιώσουμε!

Γιατί μόνο τότε φοβόμαστε τον θάνατο όταν δεν βιώνουμε την αληθινή ζωή! Εν αληθεία, εν μετανοία, Εν Χριστώ Ιησού Αναστάντι!

Μόνο τότε θα μπορούμε να κατανοήσουμε πως μπορεί μέσα στην χαρμονή κάποιος να εορτάζει και να θέλγεται από τα ποιητικά λόγια της «νεκρωσίμου» ακολουθίας! Μα και να βιώνει μαζί με τον Μέγα Απόστολο των Εθνών το: Εμοὶ γὰρ τὸ ζῆν Χριστὸς καὶ τὸ ἀποθανεῖν κέρδος. (Φιλιπ.1,21).

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από σειρά 7 εκπομπών αφιερωμένων στην ερμηνεία της ακολουθίας εις κεκοιμημένους υπό μακαριστού Δημητρίου Παναγόπουλου.