Τα στερνά μου λόγια...

Ὁλάνθιστη Ἀμυγδαλιά, χιόνι ἡ γῆ στρωμένη,

Φλέβα χτυπάει μέσα της, νερὸ εἶναι γιομισμένη!

Τρύφωνας ἐκαμάτεψε Θεοῦ τὸ περιβόλι!

Στὸ Ναύπλιο Ἀναστάσιο τιμοῦν δεόντως ὅλοι...

Σιμόγιορτα ἔφτασαν ξανά, λαμπρὴ χοροστασία,

Στὴν Καλαμάτα νὰ βρεθεῖς, σὲ Θεία ὁλονυχτία!

Τὰ τρυγονοπερίστερα πετοῦν ἀπὰ στὸν Τροῦλο,

νῦν ἀπολύει ὁ Κύριος τὸ Δίκαιό Του δοῦλο.

Δικαιοσύνης ἥλιος σὲ ἀγκαλιὰ κρατιέται,

τὸ «Θεοτόκε ἡ Ἐλπὶς» μὲ δάκρυα τραγουδιέται.

Ἀξίωσέ με, Παπαντὴ καὶ μένα νὰ στὸ ψάλλω,

λαμπάδα σοῦ ὑποσχέθηκα στὸ πλάι σου νὰ βάλω...

Να το πεις εκείνο το «νυν απολύεις…» όταν σαν του μικρού Χριστού τα νιογέννητα περιστέρια τα λευκά αγνιστεί η καρδιά σου...
Να το πεις, όταν νοιώσεις το πώς μπόρεσε ο Αθώος και έχυσε το αίμα Του σαν τον άμωμον αμνόν τον ενιαύσιον για την παραμικρή σου αμαρτία…
Να το πεις, όταν σαν τον Δίκαιο Πρεσβύτη αξιωθείς να δεχτείς όπως εκείνος στην αγκαλιά του, εσύ στα σωθικά σου, τον ίδιον τον Θεό τον Ελευθερωτή των ψυχών…
Όσο ζεις εκείνο το νυν απολύεις να προσμένεις …
Κι αν μόνο μια φορά τα καταφέρεις, ας είναι αυτά τα τελευταία λόγια που θα βγουν από τα χείλη σου πριν τον μεγάλο χωρισμό και το ατέλειωτο ταξίδι…

Νώντας Σκοπετέας

Αποσπάσματα από την πρόσφατη εκπομπή με τίτλο: Τα στερνά μου λόγια...

Ας τον τρελό στην τρέλα του...

Αν κάποιους σκανδάλισε ο τίτλος της σημερινής εκπομπής, ας μας συγχωρέσουν.  Εμάς και εκείνον τον μακαρίτη τον Άκη Πάνου, που το πρωτόγραψε…Λίγη υπομονή και σε λίγο θα αποκαλυφθεί αυτή η σκανδαλιστική μας έμπνευση για τον τίτλο…

Είναι εκείνη η πρώτη στιγμή, της μετάβασης από το σκοτάδι στο Φως. Για σκέψου να είσαι τυφλός για χρόνια αμέτρητα και να έρθει η στιγμή, που να μπορείς να δεις την ομορφιά απλωμένη γύρω σου. Ω εκείνη η στιγμή, που αντικρίζεις για πρώτη φορά το Φως του Ποιητή και το απέραντο γαλάζιο Του, που τα πάντα σκεπάζει…Σαν εφιάλτης η σκέψη, ότι μπορεί όλα αυτά που σε μαγεύουν, να ξαναγίνουν σκοτάδι πυκνό! Κι όμως, υπάρχουν κάποιοι, που προσπαθούν να σε πείσουν, ότι πρέπει να επιστρέψεις στο σκοτάδι… Οι …λογικοί …οι νοήμονες…

-Εκεί θα βρεις χαρά! Θα μας κάνεις και εμάς χαρούμενους! Να σε έχουμε κοντά μας!

 -Μα εκεί που μου λέτε να επιστρέψω έχει σκοτάδι, πηχτό,  βαθύ! Τώρα τα μάτια της ψυχής μου άνοιξαν για πρώτη φορά!

- Αχ παιδί μου! Ποιος σου έχει πάρει τα μυαλά! Εσύ που ήσουν συνέχεια μέσα στο κέφι, στους φίλους, στις παρέες, στα γλέντια και στα γέλια! Τώρα όλο δακρύζεις και νηστεύεις και μόνο στην Εκκλησία θες να πηγαίνεις! Σύνελθε παιδί μου, φίλε μου , αδελφέ μου! Τι έπαθες; Ποιος σου άλλαξε τα μυαλά;

-Ο Χριστός μάνα! Ο Χριστός πατέρα, αδελφέ, φίλε μου παλιέ! Ο Χριστός μου έδωσε το Φως Του! Με έβαλε στον δρόμο Του και είμαι αληθινά χαρούμενος! Θέλω μόνο Εκείνον να ευαρεστώ! Ελάτε και εσείς στο Φως, στη Ζωή! Αυτό που ζείτε είναι σκοτάδι! Αυτό που ζείτε είναι ψέμα και θάνατος!

Εκείνη τη στιγμή πολλοί θέλουν να στην κλέψουν! Να σε κάνουν να την ξεχάσεις! Να ξαναγίνεις όπως ήσουν!

-Μα τότε ήμουν χαμένος και νεκρός! 

-Τότε ήσουν μια χαρά! Έτσι σε θέλουμε εμείς!

-Μα διαβάστε το Ευαγγέλιο!

- Αυτά είναι για τους παπάδες! Για τους καλόγερους! Μη μου πεις πως θες και συ να  γίνεις! Να μη το ζήσω αυτό γιέ μου, κόρη μου! Καλύτερα να πεθάνω παρά να σε δω ντυμένο στα μαύρα!

-Μα αυτό το μαύρο είναι τόσο φωτεινό μάνα, πατέρα, αδέλφια μου! Μοιάζει σε κείνον το φωτεινό χιτώνα που φόρεσα κάποτε στην βάπτισή μου! Τον θυμάστε; Μα έπειτα τον λέρωσα και τον έχασα! Τώρα τον ξαναβρήκα! Τον ξαναφόρεσα! Δεν θέλω να τον ξεντυθώ ποτέ ξανά!

-Τι είναι όλα τούτα τα ακαταλαβίστικα που μας λες; Ποιος σου έχει κάνει πλύση εγκεφάλου;

-Την ψυχή μου έπλυναν, την ψυχή,  λίγο -λίγο να καθαριστεί από τον φοβερό ρύπο της αμαρτίας!

Πόσοι τέτοιοι διάλογοι αδελφοί μου σαν τον παραπάνω, υπήρξαν και πάντοτε θα υπάρχουν!

…εἴ τις ἔρχεται πρός με καὶ οὐ μισεῖ τὸν πατέρα ἑαυτοῦ καὶ τὴν μητέρα καὶ τὴν γυναῖκα καὶ τὰ τέκνα καὶ τοὺς ἀδελφοὺς καὶ τὰς ἀδελφάς, ἔτι δὲ καὶ τὴν ἑαυτοῦ ψυχήν, οὐ δύναταί μου μαθητὴς εἶναι. (Λουκ. 14,26)

Φοβερός ο λόγος του Χριστού μας! Ό,τι και όποιον ανεξαιρέτως γίνεται εμπόδιο στο Φως, οφείλουμε να το μισούμε! Αλλιώς, δεν μπορούμε να λεγόμαστε μαθητές Του!   Ευθέως άφησαν τα δίχτυα τους οι πρώτοι μαθητάδες Του! Θέλει σταθερή απόφαση δίχως αμφιταλάντευση και πισωγυρίσματα! Είναι δύσκολος ο δρόμος του Χριστού μας! Μα όποιος βρεθεί στο Φως, μόνο τρελός  θα  είναι για να θέλει να επιστρέψει στο σκοτάδι! Για τους υπόλοιπους, τους πολλούς βέβαια, ακόμα και τους πιο κοντινούς, του έχει πραγματικά σαλέψει! Κατά μια άποψη έχουν δίκιο! Είναι τρελός, μα για τον Χριστό! Και όσοι είναι τρελοί και θέλουν να ζήσουν για την αγάπη του Χριστού και ευσεβώς, θα διωχθούν! Θα τους κυνηγήσουν, ακόμα και οι εξ αίματος δικοί τους. Eκείνοι που αγαπούν την δόξα των ανθρώπων, πιότερο από την δόξα του Θεού! Σε αυτήν την γενιά, την μοιχαλίδα και αμαρτωλή, προσβάλλονται και θεωρούν ανόητους και παράφρονες, όσους ακολουθούν τον Κύριο και όσους ομολογούν Χριστό και όσους καυχώνται για το Ευαγγέλιό Του! Αν δεν μπορείτε λοιπόν να τον μιμηθείτε, αφήστε τον στην τρέλα του και μην τον συνεφέρετε! Θέατρο εγεννήθη για τον κόσμο!  Μωρός για τον Χριστό! περιφρονούμενος, χλευαζόμενος, περίγελος, καταδιωκόμενος και καταδικασμένος! (Α΄Κορ.4,9-13)! Έστω και χωρίς νομολογία…Μακάρι να καταλάβουν κάποτε αυτοί οι κατήγοροι, οι ένδοξοι ισχυροί απιστούντες στο Ευαγγέλιο! Και μακάρι κάποτε, αυτή η τρέλα,  να αγκαλιάσει τις ψυχές όλων μας! Για άλλους αυτή η τρέλα  φοράει ράσα και το μοναχικό τριβώνιο, για άλλους είναι μια απίστευτη αλλαγή  με Χριστοκεντρικό προσανατολισμό για ανύμφευτους λαϊκούς, αλλά και εντός του συζυγικού βίου… Θέλει βεβαίως καθοδήγηση από έμπειρο πνευματικό ιχνηλάτη τούτη η τρέλα! Θέλει και πολύ αγάπη από τους γύρω! Μόνο αυτή η αγάπη αποκαλύπτει την πραγματική διάσταση των πραγμάτων και  γεμίζει τα πάντα  από την μόνη Αλήθεια!  Οι ήρωες της σημερινής μας εκπομπής αντίκρισαν το Φως του Φωτοδότη πλάστη μας και  μας προσκαλούν να τους μιμηθούμε! Τι λέτε θα τους ακολουθήσουμε; 

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή του 2018.

Αφιερωμένο σε κάθε νέο..."τρελό".... 

..ἀνακαινούμενον εἰς ἐπίγνωσιν κατ᾿ εἰκόνα τοῦ κτίσαντος αὐτόν...( Κολ.γ.10)

Δεν θα ‘ρθει ο Χριστός αλλιώς…(Κυριακή του Ζακχαίου)

 

Καὶ ὡς ἦλθεν ἐπὶ τὸν τόπον, ἀναβλέψας ὁ ᾽Ιησοῦς εἶδε αὐτόν, καὶ εἶπεν πρὸς αὐτόν΄

Ζακχαῖε, σπεύσας κατάβηθι΄ σήμερον γὰρ ἐν τῷ οἴκῳ σου δεῖ με μεῖναι.

Καὶ σπεύσας κατέβη, καὶ ὑπεδέξατο αὐτὸν χαίρων.

Λουκά. (19,5-6)

Είμαστε όλοι Ζακχαίοι ως τη στιγμή του κατάβηθι…Αρχιτελώνες και αρχηγοί, στης αμαρτίας τους συρμούς. Έρχεται όμως κάποτε η ώρα, που η συνείδηση ξυπνά από τον λήθαργό της  και  επαναστατεί. Σημαίνει μέσα μας εκείνος ο συναγερμός της απωλείας, του ολέθρου…Και θες τότε  να δεις τον πάντοτε Ερχόμενο…

Μα πόσα εμπόδια δεν ορθώνονται μπροστά στον Θεάνθρωπο!

Πάθη ανομολόγητα απ’ τα βορβορώδη σου βαθέα και άλλα που διαφεντεύουν την ύπαρξή σου, ριζωμένα καλά σαν δέντρα πλατύκορμα, κρύβουν από τα μάτια σου του Ιησού τη θέα…Στη συκομουριά της ελπίδας σκαρφαλώνεις και τον ακούς να σου λέει: Σπεύσας, κατάβηθι! Σήμερα θα έρθω στο σπίτι σου! Σήμερον γαρ εν τω οίκω σου δει με μείναι! Πόσες φορές αδελφέ μου, ταλαίπωρε εαυτέ μου, έχεις ακούσει αυτές τις θείες και πατρικές…ικετευτικές προστακτικές  ως τώρα στη ζωή σου; Άλλες τόσες όμως, δεν φάνηκε ο Χριστός μας!  Δεν μπήκε ποτέ μέσα στο σπίτι σου! Αναξιόπιστος ο Κύριος; Σου έταξε να έρθει και δεν τήρησε την υπόσχεσή του, λες…Σε ξεγέλασε λοιπόν; Άπαγε της βλασφημίας!

Μ΄ένα γιατί αναπάντητο από το πέτρινο, το τυρωμένο εγώ σου, μένεις να αναρωτιέσαι…Μήπως τελικά δεν βρήκε τον δρόμο ο Χριστός; Μήπως η οδός χάλασε και έγινε απρόσιτος ο τόπος της οικίας μας; Ως τη στιγμή του κατάβηθι, όλα έμοιαζαν καλά…Μετά η Ευαγγελική περικοπή έχει το υπεδέξατο Αυτόν χαίρων! Μα και την ολοκληρωτική χωρίς εκπτώσεις έμπρακτη μετάνοια! Όχι, δεν είναι τα χείλη του Ζακχαίου που σπαράζουν εκείνο το απολωλός πρόβατο εγώ ειμί…Είναι η ψυχή του που κραυγάζει την δική του προστακτική…Ανακάλεσέ  με Σωτήρ και σώσον με! Και έπειτα όλα τα αδικημένα, τα συκοφαντημένα, τα αποκαθιστά στο τετραπλάσιο! Πως είμαστε έτοιμοι λοιπόν να υποδεχθούμε στο σπίτι μας τον Χριστό; Μήπως με τους δικούς μας όρους, τα θέλω μας, τα μέτρα μας, τις προϋποθέσεις και τους βολικούς μας συμβιβασμούς; Χωρίς ίχνος θυσίας και αυταπάρνησης; Ατσαλάκωτοι και αταπείνωτοι οικοδεσπότες περιμένουμε να φιλοξενήσουμε έναν Χριστό διερχόμενο διασώστη και όχι αιώνιο Ερχόμενο Σωτήρα, που θα μας πει κι ευχαριστώ για την τιμή! Τον δρόμο που έχει να διανύσει ο Κύριος ως την πόρτα μας τον έχουμε ετοιμασμένο;

Πάλι δεν ήρθε Εκείνος! Κι αν έφτασε ως την θύρα σου στέκεται έξω και κρούει…Μα δεν Τον ακούς! Και δεν ανοίγεις! Γιατί δεν Τον αγαπάς! Εξ όλης καρδίας, ψυχής και διανοίας και δυνάμεως! Μυριοκομματιασμένες  αυτές, δωρίζονται στα μύρια πάθη σου τα αξερίζωτα!

Η συκομορέα του Ζακχαίου ακόμα στην Αγία γη στέκει αγέρωχη, όπως κάθε Ευαγγελικό ρήμα! Εκείνο το κατάβηθι, έχει ακριβώς την αντίθετη σημασία! Σε ανάβαση μας καλεί ο Χριστός μας! Ουχί κατάβα αλλ’ ανάβα σοι λέγει Ζακχαίε Χριστός…διαβάζουμε στο στίχο του συναξαριού του Αποστόλου και επισκόπου Καισαρείας Ζακχαίου, την 20^η του μηνός Απριλίου. Για να  ανέβεις όμως αδελφέ μου, ταλαίπωρε εαυτέ μου, πρέπει να απαλλαγείς απ ό,τι σε βαραίνει και σε καθηλώνει. Δεν είναι τα πόδια οι αναβατήρες σου, μα η καρδιά που θα σε υψώσει. Βαρίδι ο,τι την ρυπαίνει, ό,τι την αποσπά, ό,τι της τυφλώνει τα όμματα, να μην μπορεί στον Ουρανό να τα εκπέμψει, να μην μπορεί ούτε μια συκομορέα να βρει, να σκαρφαλώσει να δει Τον γλυκύ Ιησού που περνά.

Αύριο που είναι του Ζακχαίου η Κυριακή, μιμήσου τον ως το τέλος! Να έρθει ο Χριστός στο σπίτι σου, ν’ ακούσεις από τα χείλη Του εκείνο το Σήμερον σωτηρία τω οίκω τούτω εγένετο! Αλλιώς…

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή

Ιανουάριος 2023

Το 9 ο σκαλοπάτι...(Θα μιλήσει ο Ουρανός σαν έρθει η ώρα...)

«Μακάριοί ἐστε ὅταν ὀνειδίσωσιν ὑμᾶς καί διώξωσι καί εἴπωσι πᾶν πονηρόν ῥῆμα καθ᾿ ὑμῶν ψευδόμενοι ἕνεκεν ἐμοῦ. χαίρετε καί ἀγαλλιᾶσθε, ὅτι ὁ μισθός ὑμῶν πολύς ἐν τοῖς οὐρανοῖς» 

(Ματθ. ε΄, 11-12)

Ομιλεί  ο Χριστός μας στο όρος των μακαρισμών και μας κατηχεί αιωνίως. Δείχνει τους δρόμους της αληθινής ευτυχίας τους δύσβατους και ανηφορικούς. Δείχνει την κλίμακα με τα 9 σκαλοπάτια που οδηγεί στην Ουράνια μισθοδοσία…Στου Ουρανού το ενιαίο μισθολόγιο. Αυτό το ένατο σκαλοπάτι…Πόσο δύσκολη η ανάβαση και η παραμονή σε αυτό…Απευθύνεται ο Χριστός μας στους Αποστόλους Του. Γι’ αυτόν τον λόγο αλλάζει το πρόσωπο της απεύθυνσής Του. Μα και πάλι μιλά σε όλους μας…τους εν δυνάμει νέους κήρυκες του Ευαγγελικού Του λόγου. Και γνωρίζει ο μόνος Καρδιογνώστης, ότι όσοι πορευθούν στη ζωή τους υπερασπιζόμενοι την μόνη Αλήθεια, θα υποφέρουν. Θα κατακριθούν, θα κακολογηθούν, θα ονειδιστούν…Μας προτρέπει, αυτά που θλίβουν τις ψυχές μας, τα άδικα, τα φθονερά, τα τόσο πανουργικά σχεδιασμένα και ειπωμένα, να αποτελούν πηγή χαράς! Πόσο δύσκολο φαντάζει κάτι τέτοιο για το πανίσχυρο και άκαμπτο εγώ μας! Και πόσο εύκολο είναι ακόμα  συνεχώς οι…ρόλοι να εναλλάσσονται! Και από μακαριζόμενος ονειδιζόμενος, να βρεθείς αξιοκατάκριτος ονειδιστής. Χωρίς καν να το καταλάβεις, να πέσεις σε μια πλάνη ολέθρια για την ψυχή σου…Δεν πάνε πολλά χρόνια από τότε που κατέφθαναν προσκυνητές στις Καρυές του Αγίου Όρους με προορισμό τους για πρώτη φορά την Παναγούδα και τον Άγιο Γέροντα Παϊσιο.  Όπως ήταν φυσικό έσπευδαν να πληροφορηθούν για τον δρόμο, τη διαδρομή ως το ταπεινό του κελλίον! Ξέρετε ότι πολλοί από εκείνους που ρωτούσαν, ακόμα και ρασοφόροι ασκητές, τους απαντούσαν: Τι τον θέλετε αυτόν τον πλανεμένο; Μην πάτε εκεί! Θα ζημιώσετε τις ψυχές σας! Και αγαλλόταν  ο ταπεινός Άγιος μόλις μάθαινε τι γνώμη είχαν για αυτόν, γιατί είχε πατήσει καλά σε εκείνο το έννατο σκαλοπάτι και από εκεί ατένιζε το Φως και τα μεγαλεία των Ουρανίων μονών. Και πόσα ακόμα παραδείγματα, ιδιαίτερα στις μέρες μας, όπου με περισσή ευκολία καταδικάζουμε κάποιον ως πλανεμένο και επικίνδυνο (τις περισσότερες φορές χωρίς καν να τον γνωρίζουμε) είτε επειδή πρεσβεύει αντίθετα από το δικό μας «αλάνθαστο» πνεύμα, είτε γιατί το σαράκι της ζηλοφθονίας κατατρώει αθόρυβα το μέσα μας… Φυσικά, και σε μια αντίστροφη θεώρηση δεν θα πρέπει αβίαστα να αποδίδουμε αρετές και χαρίσματα  (ακόμα και αν αυτά είναι προφανή) με μια κακή ευπιστία,  αλλά με την καλή απιστία, κυρίως προσευχητικά  να καρτεράμε να μιλήσει ο Ουρανός! Και θα μιλήσει! Ω να είμαστε βέβαιοι για αυτό! Υπάρχει ένα χαρακτηριστικό περιστατικό στις Πράξεις των Αποστόλων, αυτές που θα συνεχίζονται να γράφονται ως το τέλος της Ιστορίας! Στο 5^ο κεφάλαιο, στον 17^ο στίχο και στους επόμενους, όπου περιγράφονται τα περιστατικά που ακολούθησαν της 2^ης φυλακίσεως του Αγίου Πέτρου και του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου. Άγγελος Κυρίου στο μεσόνυχτο τους αποφυλακίζει και τους προτρέπει να συνεχίσουν απτόητοι να λαλούν τα ρήματα της αιωνίου Ζωής. Οι φθονεροί Αρχιερείς, έκπληκτοι πληροφορούνται το θαυμαστό γεγονός της απελευθέρωσής τους με το δεσμωτήριο κλειστό εν πάση ασφαλεία(Πραξ. 5,23) και ξαναφέρνουν τους 2 Αποστόλους ενώπιόν τους να  απολογηθούν, γιατί ενώ τους είχαν απαγορεύσει να κηρύττουν περί Χριστού Εσταυρωμένου και Αναστάντος, εκείνοι συνέχιζαν την φλογερή διδασκαλία τους.  Και εδώ στην συνέχεια,  πέραν της μνημειώδους απάντησης του Πέτρου: Πειθαρχείν δει Θεώ μάλλον ή ανθρώποις(Πραξ.5,29) συναντάμε μια σκέψη  από έναν πασίγνωστο νομοδιδάσκαλο της εποχής, τον Γαμαλιήλ, πνευματικό μέντορα του Αποστόλου Παύλου πριν την θαυμαστή επέμβαση του Χριστού μας και τον Φωτισμό του με το Πνεύμα το Άγιο. Δεν θα αναφερθούμε σε Θεονευστία του Γαμαλιήλ και άλλα παρόμοια που κάποτε επιπόλαια συντροφεύουν ανά τους αιώνες αυτήν του την απόκριση, αλλά θα κρατήσουμε μόνο κάτι που είναι εξαιρετικά χρήσιμο, προσαρτώντας το  στη σημερινή μας θεματολογία ….: καὶ τὰ νῦν λέγω ὑμῖν, ἀπόστητε ἀπὸ τῶν ἀνθρώπων τούτων καὶ ἐάσατε αὐτούς· ὅτι ἐὰν ᾖ ἐξ ἀνθρώπων ἡ βουλὴ αὕτη ἢ τὸ ἔργον τοῦτο, καταλυθήσεται· εἰ δὲ ἐκ Θεοῦ ἐστιν, οὐ δύνασθε καταλῦσαι αὐτό, μή ποτε καὶ θεομάχοι εὑρεθῆτε. (Πράξ. 5:38-39).

                         

Απελευθερώστε λέει ο Γαμαλιήλ τους Αποστόλους,  μη και την ημέρα της κρίσεως βρεθείτε να έχετε Θεομαχήσει. Φυσικά  στην καθαρή και ανόθευτη πίστη δεν χωράνε επιφυλάξεις και άπραγες αναμονές. Ιδίως όταν μπροστά μας τελούνται δυνάμει Παρακλήτου θαύματα και σημεία!  Μα το να είμαστε προσεκτικοί στις κρίσεις μας και στους χαρακτηρισμούς μας είναι αυτό που πρέπει εν προκειμένω να συγκρατήσουμε και να εγκολπωθούμε! Γιατί το να απολογηθούμε ως Θεομάχοι έχοντας αμφισβητήσει και χλευάσει Θεοκλήτους Αποστόλους, ανθρώπους του Θεού, αυτό θα είναι κάτι ιδιαιτέρως βαρύ και δυσβάσταχτο για τις ψυχές μας εν ημέρα κρίσεως. 

Αυτήν την νέα χρονιά που ανέτειλε, η οποία θα μας φέρει ακόμα πιο κοντά στο τέλος της ιστορίας, αλλά και κάθε νέα μέρα που ο Κύριος μας ξημερώνει, ας γίνουμε πνευματικοί αναβάτες! Οι σωτήριες προτροπές δόθηκαν στων Μακαρισμών το Όρος! Η ταπείνωση, η χαρμολύπη,η πραότητα, η λαχτάρα για αγιότητα, η ελεημοσύνη, η καθαρή καρδιά, που ειρηνεύει τους γύρω και το σταυρικό πνεύμα που διώκεται, η ομολογία που ονειδίζεται. Αναβαθμοί αληθινής μακαριότητας από τη μια και το χαμερπές του κόσμου από την άλλη! Αυτό το 9ο σκαλοπάτι του ονειδισμού και της συκοφαντίας, πόσο στενό φαντάζει! Σαν την οδό του Κυρίου μας την τεθλιμμένη! Μα και όλα τα σκαλοπάτια στην κλίμακα της μακαριότητας είναι δυσπρόσιτα και στενά! Μόνο από εκεί όμως βλέπεις Ουρανό άκρυφτο και ανεμπόδιστο! Και κάτι τελευταίο. Δεν θα κατακριθούμε εν εκείνη τη ημέρα, αν δεν τα ανεβήκαμε τούτα τα σκαλιά...Είναι η αληθινή μετάνοια και το φιλάνθρωπο Θεοχαρίτωτο μυστήριο της Ιεράς εξομολογήσεως, που όλα τα θεραπεύει και τα αναπληρώνει! Γεμάτο το Άγιο συναξάρι! Θα κατακριθούμε αν δεν προσπαθήσαμε, έστω να προσεγγίσουμε τούτη τη σκάλα  κι αν άλλους ανα...βαθμούς ανεβήκαμε, που σε ...γκρεμό απωλείας οδηγούν. Το φιλότιμό μας το υψοποιό, θα μας κρίνει κάποτε αδελφέ μου,ταλαίπωρε εαυτέ μου! Καλή και Θεάρεστη χρονιά! Καλή ανάβαση!

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή  

Εξαγοραζόμενοι τον καιρό!

Πολλά τα αποφθέγματα, τα λόγια μεγάλων ανδρών και προσωπικοτήτων για τον χρόνο. Είναι και η φωνή της μάνας, που από τότε που η δεύτερη μάνα, η μνήμη την συγκρατά, αυτόν τον χρόνο κυνηγάει…Σαν να την ακούω: Ο χρόνος είναι χρήμα και εμείς είμαστε φτωχοί, δεν είμαστε για έξοδα! Ο χρόνος που τον μετράμε, τον διανύουμε, τον προσπερνάμε…Τον προγραμματίζουμε ,τον χρησιμοποιούμε και τον δαπανάμε…Τον χάνουμε, τον νοσταλγούμε και τον σπαταλάμε…Στα όριά του πάντα ζούμε, προσανατολιζόμαστε, κινούμαστε…Επί του παρελθόντος χρόνου, επί του παρόντος και επί του μέλλοντος…Αρχέγονος χρόνος και έσχατος. Στην μέση ένας κόσμος! Εγώ και εσύ! Το μετά, άχρονο, αμέτρητο, αιώνιο, ασύλληπτο! Αδάμαστος ο πανδαμάτωρ! Τον είπανε και δραπέτη! Είναι αυτή η γνωστή σε όλους φιλοσοφική διάθεση, σαν ίωση εόρτιος, εκεί στις παρυφές του νέου έτους! Δεν περιμένουν οι καιροί έλεγε ο Θουκυδίδης! Οι καιροί ου μενετοί! Fugit inreparabile tempus ο Λατίνος Βιργίλιος! Φεύγει και δεν επιστρέφει ο χρόνος! Μα τίποτα από όλα τα σοφά που ακούστηκαν, μέσα στους βραχείς αιώνες που κύλησαν ως σήμερα, δεν μπορούν να μιλήσουν τόσο στην ψυχή , όσο αυτό που το χέρι του Χριστοστόμου Παύλου έγραψε στους Εφεσίους: «Βλέπετε ουν πως ακριβώς περιπατείτε, μη ως άσοφοι , αλλ' ως σοφοί, εξαγοραζόμενοι τον καιρόν, ότι αι ημέραι πονηραί εισί » (Εφ. 5. 15, 16).

Πολύτιμος ο χρόνος και ακριβός! Απρόβλεπτος, δυσεύρετος, σπάνιος και ταχύς σαν λεπτός ατμός, όπως λέγει ο αδελφόθεος Ιάκωβος στην δική του Επιστολή! Ατμίδα ολίγον φαινομένη η ζωή και ο χρόνος που κυλά μαζί της! Παράταση! Στις πόσες παρατάσεις έχει φτάσει να «παίζεται» η ψυχή μου; Γιατί μια διαρκή παράταση ελέους βιώνουμε όλοι μας , μικροί μεγάλοι, μικρότεροι και μεγαλύτεροι! Δεν ξεχάστηκε το παραμικρό από όλα ως τα τώρα ζήσαμε! Σβήστηκαν όλα όσα εν μετανοία εξομολογηθήκαμε! Μόνα αυτά! Δεν υπάρχει χρόνος παραγραφής στην Θεία Δικαιοσύνη! Δεν ξέχασε, μα μακροθύμησε ο Κύριος! Τηλαυγής η εντολή Του , φωτίζουσα οφθαλμούς! Ο νόμος Του άμωμος!Η μαρτυρία Του πιστή σοφίζουσα νήπια! (Ψαλμ.18,8-9). Παράταση ελέους και χρόνου! Και εδώ έρχεται να μας συναντήσει το μεγάλο ερώτημα: Έχω άραγε χρόνο μπροστά μου; Όποιος το αναρωτηθεί τούτο, παραμονή Πρωτοχρονιάς, την ώρα των βεγγαλικών του γλεντιού και των 52 δαιμόνων στον… πράσινο βόρβορο , κάτι έχει καταλάβει…Εκείνη ακριβώς την ώρα που ένα αθώο τραγουδάκι παιδικό, φεύγει από όλων μας τα χείλη:…ήρθε ο νέος με τα δώρα με τραγούδια και χαρά…Ξέρουμε όλοι τον πραγματικό συνθέτη και στιχουργό τούτου του τραγουδιού, με μεγάλες επιτυχίες του παρελθόντος όπως το: μια ζωή την έχουμε κι αν δεν την γλεντήσουμε …ή το : γλέντα τη ζωή, όλοι δυο μέτρα θέλουν γη! Τώρα μιας και αναφερθήκαμε σε εργάτες του στίχου, να θυμηθούμε κι έναν πραγματικά αξεπέραστο. Τον μεγάλο Γκάτσο που μέσα σε πολλά ουράνια στιχουργήματα, έγραψε και ένα για τον χρόνο:….Χρόνε νυχτοπούλι παγερό, κόβεις με μαχαίρι τον καιρό, γρήγορα πετάς, πίσω δεν κοιτάς τον απάνω κόσμο το μεγάλο…

Είχαν κάποτε λέγεται συνέδριο οι μισόκαλοι δαίμονες ( σ.σ. διασκευή από προφορική διήγηση του μακαριστού Ιεροκήρυκος του Παραδείσου Δημ. Παναγόπουλου). Ημερίδα με κεντρικό θέμα : Αποτελεσματικότεροι τρόποι απώλειας της μισητής ανθρώπινης ψυχής. Λίγο πριν εκδοθούν τα τελικά συμπεράσματα του συνεδρίου, μίλησαν οι παλαιοί, οι έμπειροι με αμέτρητες επιτυχημένες αποστολές και αναρίθμητες χαμένες ψυχές στο δολιότατο ενεργητικό τους! Χειροκροτήθηκαν θερμά οι εισηγήσεις τους! Παλιές αλλά δοκιμασμένες συνταγές, εμπλουτισμένες όμως και ενταγμένες στις απαιτήσεις και στις συνθήκες του σήμερα ! Νεοδαιμονικές ή μεταδαιμονικές δηλαδή! -Να πείθουμε συνεχώς τους ανθρώπους ότι δεν υπάρχει Θεός ώστε όλα έπειτα να επιτρέπονται, η μια βασική. Η δεύτερη θεμελιώδης εισήγηση: -Να πείθουμε τους άλλους, αυτούς που μας ξεφεύγουν απ την σπορά της Αθεϊας, ότι υπάρχει κάποιος Θεός, σαν ανώτερη δύναμη, αλλά ότι δεν υπάρχει ο αρχηγός μας ο διάβολος και η κόλαση! Ούτε δαιμόνια και πόλεμος αόρατος! Ότι αυτά είναι για τους φανατικούς και αμόρφωτους Χριστιανούς τους οπισθοδρομικούς τους παλαιοπατερικούς…Ότι μόνο η αγάπη θα τους σώσει και η χορεύουσα φιλανθρωπία τους…Ότι δεν είναι τα μυστήρια της Εκκλησίας απαραίτητα! Ότι θα σωθούν μόνο με το κεράκι τους και την καλοσυνούλα τους! Ότι δεν χρειάζονται ούτε Εξομολόγηση -κυρίως αυτό- ούτε Θεία Κοινωνία… Σύνθημά μας πάντα : Όλα τα εφηύραν οι παπάδες για να κονομάνε! Βέβαια να μην ξεχνάμε να τους προτρέπουμε να κοινωνούν ανεξομολόγητοι για το καλό…

Τέλειωσαν κάποια στιγμή οι «βαριές» εισηγήσεις. Χειροκρότημα άφθονο, επευφημίες, ζητωκραυγές!

Από την γαλαρία της συνεδριακής στοάς, πετάχτηκε τότε ένας νέος σύνεδρος , νεόκοπος στην ψυχοφθορά και στην πανουργία…Ζήτησε –η αλήθεια με περίσσιο θράσος –τον λόγο αν και δεν ήταν στους εγγεγραμμένους εισηγητές !Έγιναν διαβουλεύσεις στο προεδρείο. Κάποιοι έφεραν αντιρρήσεις για την σκοπιμότητα μιας τέτοιας παρέμβασης, αφού η ώρα ήταν ήδη περασμένη και οι σεβάσμιοι αρχιδαίμονες είχαν ήδη μιλήσει . Τελικώς αποφασίστηκε να δοθούν αυστηρά δύο λεπτά χαριστικώς και καταχρηστικώς προς τις διατάξεις του καταστατικού. Ανέβηκε λοιπόν στο βήμα ο νέος δαίμων. –Παγκάκιστοι και πανούργοι σύνεδροι, ξεκίνησε, κακά και ολέθρια όλα αυτά που ακούστηκαν και μπράβο στους προηγούμενους εισηγητές , αλλά εγώ έχω να προτείνω κάτι ακόμα πιο αποτελεσματικό και άμεσα δραστικό ! Δεν θα πούμε τίποτα από όλα αυτά που οι μεγάλοι μας καθοδηγητές εισηγήθηκαν ! Δεν θα ψυθυρίσουμε στους μισητούς ανθρώπους , ούτε ότι δεν υπάρχει Θεός , ούτε ότι δεν υπάρχει διάβολος, ούτε ότι δεν χρειάζονται τα μυστήρια του Μανώλη …Τουναντίον θα τους πούμε ότι όλα αυτά ασφαλώς και υπάρχουν ! Και Εξομολόγηση υπάρχει και Θεία Κοινωνία και είναι αναγκαία!

-Αίσχος , ντροπή σου! κατεβάστε τον κάτω! Άρχισαν με άγριες φωνές να φωνάζουν από τις πρώτες σειρές!Κάποιοι κινήθηκαν εναντίον του!

-Σταθείτε , δεν τελείωσα ! Αφήστε με να ολοκληρώσω! Ναι, θα τους πούμε ότι όλα αυτά υπάρχουν , μα θα προσθέσουμε με τρόπο που να τους πείσουμε κάτι ακόμα…Ότι έχετε χρόνο , έχετε άφθονο χρόνο μπροστά σας , για να τα κάνετε όλα αυτά!

Σείστηκε η αίθουσα από το χειροκρότημα! Άρχισε να ξαναγράφεται το τελικό συμπέρασμα του συνεδρίου. Ο τίτλος του: Έχετε χρόνο! Και ο νέος σύνεδρος…πλέον ανήκει στο Δ.Σ….

Δεν υπάρχει μεγαλύτερος κίνδυνος για την ψυχή μας από αυτόν τον τίτλο! Έχεις χρόνο! Μα και από αυτά που γράφτηκαν στις μέσα σελίδες : Τώρα αγόρασε ηδονή και απόλαυση! Πρόσκαιρο και μάταιο γέμισε την σακούλα σου! Κάποια στιγμή θα τα δεις και αυτά, τα του Θεού! Έχεις χρόνο, νέος είσαι ακόμα! Θα ρθει και η δική τους η ώρα, μα όχι τώρα! Στιχάκι βγήκε πάλι ! Θα ρθει και η δική τους η ώρα, μα όχι τώρα, όχι τώρα!

Εξαγοραζόμενοι τον καιρό! Όχι ως άσοφοι μα ως σοφοί! Πονηρές οι μέρες! Και ο χρόνος γρήγορα πετάει , πίσω δεν κοιτάει! Καλή χρονιά! Καλή μετάνοια!

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από το βιβλίο με τίτλο:"Πόσα χωράνε σε ένα Αμήν" εκδ. Ιεραποστολικό Σωματείο "Πρόμαχος Ορθοδοξίας" 2019.

Διάθεση και από το Χριστιανικό βιβλιοπωλείο “Μέλισσα” στη Θεσσαλονίκη.

Τηλ. επικοιν.: 231 020 2600 & 6979202600

Του Ουρανού το ρεβεγιόν...(Πρωτοχρονιά με τους ταπεινούς)

 «…ὅταν ποιῇς ἄριστον ἢ δεῖπνον, μὴ φώνει τοὺς φίλους σου μηδὲ τοὺς ἀδελφούς σου μηδὲ τοὺς συγγενεῖς σου μηδὲ γείτονας πλουσίους, μήποτε καὶ αὐτοί σε ἀντικαλέσωσι, καὶ γενήσεταί σοι ἀνταπόδομα. ἀλλ᾿ ὅταν ποιῇς δοχήν, κάλει πτωχούς, ἀναπήρους, χωλούς, τυφλούς, καὶ μακάριος ἔσῃ, ὅτι οὐκ ἔχουσιν ἀνταποδοῦναί σοι· ἀνταποδοθήσεται γάρ σοι ἐν τῇ ἀναστάσει τῶν δικαίων.

«…ἔξελθε ταχέως εἰς τὰς πλατείας καὶ ρύμας τῆς πόλεως, καὶ τοὺς πτωχοὺς καὶ ἀναπήρους καὶ χωλοὺς καὶ τυφλοὺς εἰσάγαγε ὧδε( Λουκ,ΙΔ, 12-14,21)

Έρχονται οι Άγιες μέρες του δωδεκαημέρου. Ο καθένας διαφορετικά συναισθάνεται τη σπουδαιότητα αυτών των ημερών. Κάποιοι κάνουν πλάνα και σχέδια για ρεβεγιόν και καλεσμένους…Ανταποδοτικά, συμφεροντολογικά, με το βλέμμα στο μέλλον, με προοπτική, με μια, έστω και λανθάνουσα, υστεροβουλία. Υπάρχουν όμως και μερικοί, έστω και ελάχιστοι, που όλη τους τη  ζωή την περνούν ανάμεσα στα Θεϊκά λόγια του Ευαγγελίου. Τα Χριστουγενιάτικα...πλάνα για εκείνους, αρχινάνε την Κυριακή των Αγίων Προπατόρων, με την παραβολή του μεγάλου Δείπνου. Ξεκινούν τότε και κείνοι να κάνουν τα δικά τους ξεχωριστά σχέδια για τις ημέρες που έρχονται. Ζουν με το Ευαγγέλιο ή καλύτερα, ζουν το Ευαγγέλιο. Η λίστα με τους καλεσμένους αυτών των μακαρίων γράφεται και συμπληρώνεται ολοένα, ιδιαιτέρως αυτήν την προεόρτια Κυριακή! Σαν προσκαλούνται απ' τον Χριστό μας, να βιώσουν στην πράξη την παραβολή του μεγάλου Δείπνου! Δεν καλούν λοιπόν  φίλους, ημετέρους αρεστούς και συνεργάτες της ανταπόδοσης…Ψάχνουν να βρουν ταπεινούς  και ταπεινωμένους, που παλεύουν με τον ιδρώτα του καμάτου τους, να μην απελπιστούν από  τις καθημερινές δυσκολίες και ύστερα εισέρχονται όλοι μαζί  στην πνευματική τράπεζα την ουράνια. Απόψε λοιπόν θα σας διηγηθούμε για τους φετινούς μας καλεσμένους!

Μέσα σε σπηλιές, ανεμοδαρμένα καταφύγια ψυχών που διψούν τον Κύριο. Μέσα σε ανήλιαγα σπίτια Εκκλησιές, με προσκυνητάρια κεροφώτιστα και τα αγιωτικά κειμήλια να καθρεφτίζουν το ιλαρό το Φως. Με ήχους της θάλασσας που τάματα και απάγκια λυτρωτικά  ξέρει να φανερώνει. Με την ευχή της  γονατιστής μάνας και  της καμπάνας  τον αχό από την μακρινή την πατρίδα,  να σημαίνει το ξημέρωμα της μεγάλης γιορτής. Το Άγιο δωδεκαήμερο, συντροφιά με τους ταπεινούς ήρωές μας. Βγαλμένο από τη ζωή των μακαρίων, που ξέρουν το γιατί γιορτάζουν και κυρίως το γιατί ζουν!

Ταπεινοί Γίγαντες, όπως τόσο συχνά στα μοσχοθυμιατισμένα αναστάσιμα γραφτά του μας τους συστήνει με δάκρυα χαράς ο κυρ-Φώτης ο Κόντογλου…Δεν είναι γεννήματα της φαντασίας του ψυχογράφου ης Ρωμιοσύνης! Κάπου τους έχουμε όλοι μας συναντήσει…και πολλές φορές, αλίμονο, τους έχουμε λοιδορήσει, λόγω, έργω, ή διανοία, κλείνοντάς τους ερμητικά  την πόρτα της ψυχής μας…

Αυτοί να είναι  οι δικοί μας καλεσμένοι αδελφοί μου στου Ουρανού το ρεβεγιόν! Θα μας κεράσουν και αυτοί, όχι κάτι γαστριμαργικά ευφάνταστο και δυσεύρετο, μα ένα τόσο δα κουφετάκι…που η γλυκύτητά του όμως, απερίγραπτα μελισταγή κάνει ξανά τα χείλη και τα στόματά μας, κάθε που η μάνα μνήμη ανακαλεί εκείνη την επίγευση του πρώτου κεράσματος σαν τους αντικρίσαμε! 

Όπως η λέξη κόσμος κατά τον Άγιο Ισάακ τον Σύρο, των δακρύων τον μύστη, είναι ένας ορμαθός όλων των παθών, των θεομίσητων ροπών, των κακών επιθυμιών  και των ολέθριων συρμών, έτσι και η λέξη ταπεινός συγγενεύει εξ αίματος Της άκρας Ταπείνωσης, όλες τις υψοποιές αρετές, τις θεάρεστες συνήθειες και το θαυμαστό αυτό μικρό ποίμνιο, που του κόσμου αποξενωμένο, έχει τον νουν και της καρδιάς τα όμματα μόνο στον Ουρανό και ποτέ στα χαμερπή του κόσμου.

Σε αυτές τις γιορτάδες, ας ανακαλύψει η μνήμη και η ψυχή τέτοιους ταπεινούς ανθρώπους, θριαμβευτές του θείου ελέους και να τους αγαπήσει, διάπλατα μα κυρίως ανυπόκριτα… "Τα μάτια τους γίνονται βρῦσες καὶ τρέχουνε  μ᾿ αὐτὰ τα δάκρυα  ποτίζεται τὸ ὁλόδροσο κι ἀμάραντο δέντρο τῆς ἀληθινῆς χαρᾶς" όπως πολύ όμορφα σημειώνει ο ίδιος ο Κόντογλου …

Να θυμηθούμε ξανά και λυτρωτικά, αυτό που τόσο μοναδικά μας προέτρεπε ο Κυρ -Φώτης, να ζούμε αληθινά. Αληθινή ζωή είναι μονάχα η εν Χριστώ ζωή  και αληθινή χαρά... η πονεμένη. "Καλό είναι να υπάρχεις έλεγε  αλλά να ζεις είναι άλλο πράγμα...έλεγε!

  Μέσα από κείμενα παραμυθίες θα τους συναντήσουμε σήμερα  και θα τους καλέσουμε κοντά μας! Ελάτε, καθίστε στο τραπέζι μας! Εσείς οι πιο δικοί μας! Μαζί με τον Χριστό την Παναγία Μητέρα μας και τον Ουρανοφάντορα προστάτη μας! Άγνωστοι ως χθες…Πλέον καταδικοί μας! Έτσι όπως λαχταράμε να μας αποκαλέσει κάποτε ο ίδιος ο Ουράνιος Οικοδεσπότης, όταν θα φέρει το βλέμμα Του πάνω μας και θα μας συγκαταριθμήσει…Καταδικοί του Χριστού  και όχι κατάδικοι του σκοταδιού…Ένας τόνος και μια αιωνιότητα…Το φως και το σκοτάδι,  η κρίση και η Ανάσταση, η αγαθότητα και η φαυλότητα που, αλίμονο, επικράτησε (για το καλό…!) τούτες τις άγιες ημέρες, να έχει την τιμητική της…

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από νέα  ομότιτλη εκπομπή με κάποια επιλεγμένα τμήματα από παλαιότερη του 2013

Δεν ξέρουμε πότε ακούς τούτη την εκπομπή...Παραμονές Πρωτοχρονιάς του 2023, ή στο Άγιο ξημέρωμά της...Έκλεισες την πόρτα στο πολύβουο και στο πολύφωτο και έμεινες στο ταμείον σου, με το φως ενός καθαρού κεριού, μόνος μόνω Θεώ, να Τον εκλιπαρείς για παράταση στην παράταση του ελέους Του. Πριν λίγο στο... ρεβεγιόν των θλιμμένων ελπιζόντων, στην αγρυπνία του νέου έτους, γεύτηκες οίνο και ψωμί και ο Χριστός έγινε πάλι της καρδιάς σου κατακτητής και κατοικητής, ο πιο ειρηνικός, ο πιο χαροποιός, ο πιο ζωοποιός! Σε τέτοιες αληθινά χαρούμενες στιγμές ίσως να  συναντιόμαστε! Καλή και Θεάρεστη να ναι η νέα χρονιά!

Καλή Πρωτοχρονιά! Με τους ταπεινούς! Τους ελαχίστους των αδελφών Του! Σαν να ακούγεται η φωνή του Κυρίου σε μια αλλιώτικη έκφανση της Ευαγγελικής περικοπής την Κυριακή της κρίσεως… δεῦτε οἱ εὐλογημένοι τοῦ πατρός μου…Αν με αυτούς περάσατε την Πρωτοχρονιά με εμένα την περάσατε! 

Τη ΚΕ΄ του Μηνός Δεκεμβρίου...

 

Είναι πολλά αυτά που καθημερινά περνούν από δίπλα σου. Πρόσωπα και λόγια…Μηνύματα και σιωπές…Κάποτε προσπερνάς, κάποτε στέκεσαι και αναλογίζεσαι και αναρωτιέσαι και ξεκινάς να ψάχνεις, τι άραγε να κρύβεται. Ένα μήνυμα στο κινητό, μια κουβέντα του παιδιού, που ετοιμάζεται στα γρήγορα για το σχολειό του.  Το μήνυμα: Τα ξημερώματα " βοάς" το Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον με  αλλά δεν ακούς τίποτα ....Κενό, γνόφος αγνωσίας. Το παιδί:  Άσε με μαμά! Δεν προλαβαίνω! Γράφω και διαγώνισμα Βιολογία πρώτη ώρα…Τι μου δίνεις αγιασμό, λες και θα με βοηθήσει να γράψω με τούτα τα ακαταλαβίστικα!  

Τι να απαντήσεις στον αδελφό, τι να πεις στο παιδί; Αναζητούν την αλήθεια όπως και εσύ! Ναι,  ο Θεός δεν ανακαλύπτεται μα αποκαλύπτεται θα μου πεις! Σε κάθε τι το υπέρλογο, το υπέρ νουν, σε κάθε τι το αδύνατο για τους ανθρώπους. Του Θείου Παύλου ο ορισμός της πίστης: «εστί δε πίστις ελπιζομένων υπόστασις, πραγμάτων έλεγχος ου βλεπομένων». (Εβρ. ια' 1).

Αν ο Ουρανός αποκρινόταν, δεν θα ήταν η πίστη αυτή που σε ξυπνά μεσόνυχτα αλλά η γνώση...η απάντηση στον αδελφό! Δεν είναι μαντζούνι μήτε μαγικό πράγμα ο αγιασμός, δεν είναι κάτι χειροπιαστό και ορατό η εξ ύψους βοήθεια, η απόκριση της μάνας! Έλεγε ένας σοφός ηλικιωμένος αδελφός μας σε κάποιον που αντιμετώπιζε μια δυσκολία και φάνταζε τόσο δυσπροσπέλαστος ο δρόμος που ορθωνόταν μπροστά του:- Αδελφέ μου κάνε προσευχή, προσευχή, προσευχή! Μα κάνω και τίποτε άλλο; του απάντησε ο δυσκολεμένος! -Αχ, να συνεχίζαμε την  προσευχή και μόλις το αεροπλάνο προσγειωθεί ασφαλώς…Μόνο σαν είναι στον αέρα τον θυμόμαστε τον Θεό…Και ο πατήρ Αθανάσιος Μυτιληναίος  έλεγε συχνά: Κάθε πρωί που ανοίγετε τα μάτια σας να λέτε το Δόξα εν υψίστοις Θεώ! Χωρίς λόγο προφανή! Χωρίς αίτημα εκπληρωθέν άνωθεν! Για να διασκευάσουμε λίγο και εκείνο το υπέροχο που έλεγε ο παπά-Τύχων ο Αγιορείτης: κατοστάρικο το ελέησον, χιλιάρικο το Δόξα σοι!  Κατοστάρικο η γνώση, εκατομμύριο η πίστη! Πίστη ακράδαντη όποιος έχει, βουνά μετακινεί! Γνώση ασφαλή και βεβαία, μόνο τα ανεβαίνει! Δεν είναι βέβαια κακό να επιζητάς την καρδιακή και βιωματική όμως  γνώση, όταν αυτή σε απομακρύνει από την θλιβερή αγνωσία του Θεανθρωπίνου προσώπου του Κυρίου! Και δεν αναφερόμαστε βέβαια στο ακατάληπτο και αναφές της ουσίας του Θεού, αλλά στην ολέθρια και εθελούσια αδιαφορία μας για Εκείνον! Αναφερόμαστε στην άδολη και αδίσταχτη πίστη, που καθιστά Τον ανερμήνευτο και αθέατο για τους σωματικούς οφθαλμούς Θεό, τόσο Οικείο  και Ερώμενο!

Έφτασε η Μητρόπολη των εορτών! Τα γενέθλια του Θεού! Κατάγιομη από εκστατικά επιφωνήματα, συνειρμικούς λογισμούς και ευλογοφανή ερωτήματα τούτη η μέγιστη εορτή και τα εκπληκτικής ποιητικότητας ιερά λόγια της! Ο αϊδιος Θεός λαμβάνει μορφή δούλου! Ὁ ἀχώρητος παντί, πῶς ἐχωρήθη ἐν γαστρί; ὁ ἐν κόλποις τοῦ Πατρός, πῶς ἐν ἀγκάλαις τῆς Μητρός; Ἄνανδρος εἰμί, καὶ πῶς τέξω Υἱόν; …ἄσπορον γονὴν τίς ἑώρακεν;

Πῶς ἐξείπω τὸ μέγα Μυστήριον; ὁ ἄσαρκος σαρκοῦται, ὁ Λόγος παχύνεται, ὁ ἀόρατος ὁρᾶται καὶ ὁ ἀναφὴς ψηλαφᾶται· καὶ ὁ ἄναρχος ἄρχεται. Ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, ἀνθρώπου Υἱὸς γίνεται, Ἰησοῦς Χριστός, χθὲς καὶ σήμερον ὁ αὐτός, καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας.(Αγ.Ιωαν.Δαμασκηνού από τα ἀπόστιχα του Ἑσπερινοῦ της 26ης Δεκεμβρίου)

Και οι απαντήσεις των Ιερών Υμνωδών, δίνονται στις θαυμάσιες ακολουθίες των Χριστουγέννων,  με άσειστο θεμέλιο την αγνή πίστη, όσων διαλεχτών του Θεού με αγραυλούσα πάντοτε ψυχή και τις αισθήσεις της ολοζώντανες, θα κραυγάσουν το Δόξα εν υψίστοις Θεώ και θα σιγοψάλλουν με πάντερπνη ψυχή το   Μυστήριον ξένον, ὁρῶ καὶ παράδοξον!

…ὅπου Θεὸς δὲ βούλεται, νικᾶται φύσεως τάξις, ὡς γέγραπται.

 ….οὐ φέρει τὸ μυστήριον ἔρευναν, πίστει μόνῃ τοῦτο πάντες δοξάζομεν, κράζοντες μετὰ σοῦ καὶ λέγοντες. Ἀνερμήνευτε Κύριε, δόξα σοι.

Χριστούγεννα ξανά! Τη ΚΕ΄ του αυτού Μηνός, η  ένσαρκη παρουσία του Χριστού! Η πίστη μόνο θα οδηγήσει καρδιές σε φωτισμόν Αληθείας,  χαρά και δοξολογία Ζώντος Θεού! Μόνο η σκληρόκαρδη λογική που ψάχνει αποδείξεις αδιάσειστες και τεκμήρια αποδεκτά για τους πολλούς τούτου του απατεώνα κόσμου, θα συνεχίσει να μην ξημερώνει του ψεύδους τη νύχτα!

 Ἡ γέννησίς σου Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν, ἀνέτειλε τῷ κόσμῳ, τὸ φῶς τὸ τῆς γνώσεως…

Νώντας Σκοπετέας

Χριστούγεννα 2022

Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ βιβλίο μὲ τίτλο : «Πάντα Χριστούγεννα»

Πρόμαχος Ὀρθοδοξίας 2022

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή, όπου ανθολογούνται κάποια από τα άφταστης ποιητικότητας λόγια των ακολουθιών της μεγάλης Δεσποτικής Εορτής των Χριστουγέννων. 

Τροπάρια των μεγάλων βασιλικών ωρών…Ο Εσπερινός των Χριστουγέννων! Παράξενοι όλοι εκείνοι που την Παραμονή εορτάζουν με αυτούς τους ύμνους σε κεροφώτιστα ταμεία και δώματα!  Άραγε ποιο λαμπροστόλιστο και χιλιοφωτισμένο εμπορικό κέντρο, μπορεί να συγκριθεί με την ατμόσφαιρα μιας ταπεινής Εκκλησιάς, στο σούρουπο της παραμονής των γενεθλίων του Θεανθρώπου Ιησού; Φεύγει η ζωή, κυλά σαν το νερό τρεχούμενο με ορμή! Θα κοιτάξουμε κάποια στιγμή πίσω και δεν θα βρούμε ούτε ένα τέτοιο σουρούπωμα ιερής προσμονής, χαράς ασυνάντητης σ’ αυτού του κόσμου το μάταιο! Ας φροντίσουμε φέτος να βρεθούμε (όπου αναπαύεται η ψυχή μας) και να νιώσουμε αυτήν την ατίμητη καρτερία, τούτον τον γλυκασμό! Στο κατανυκτικό σούρουπο του Εσπερινού και στο αχάραγο ξημέρωμα των Χριστουγέννων! Νηστεμένοι, εξομολογημένοι, δωρίζοντας δάκρυα και αμαρτίες στον σπαργανωμένο Λυτρωτή! Και έπειτα ενωμένοι μαζί Του στο Θεοποιητικό μυστήριο των μυστηρίων! Λίγο πριν ο Όρθρος και η Θεία Λειτουργία της Του Χριστού Γεννήσεως! Δεύτε ίδωμεν πιστοί που εγεννήθη ο Χριστός! Ναι, τότε και μόνο θα γνωρίσουμε τον καταδικό μας τόπο-φάτνη! Την ίδια μας την καρδιά! 

 

Τελικά ποιός εγκατέλειψε...Ποιόν…;

 

Φωτισμός Σωτήρ και Υπερασπιστής ο Κύριος!(Ψαλμ.26) Όπλο φωτεινό! Ακαταγώνιστο στις επιθέσεις του εχθρού η επίκληση του ονόματός Του! Από όσους Τον πιστεύουν! Από όσους δεν έχουν αδρανοποιήσει τούτο το ακατανίκητο όπλο! Γιατί το να το επικαλείσαι απλά, δεν τρομάζει τον εχθρό! 

Και ράσο ακόμα να φοράς και πιστός να δηλώνεις ευκαίρως ακαίρως…Το να βιώνεις Σταυρικά, το να γίνεσαι ποιητής του νόμου Του Κυρίου και όχι απλά ακροατής του, αυτό είναι που ισχυροποιεί το υπέρ παν όνομα! Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με!

 Λεν την ευχή του Ιησού οι ταπεινοί με καθαρή καρδιά δούλοι Του και υποτάσσεται ευθύς κάθε κακό και πονηρό,  με φόβο και με τρόμο!(Φιλιπ.2,10) Χριστός γεννάται, δοξάσατε! Δόξα εν υψίστοις Θεώ! Πόσοι από εμάς, που θα τα ψάλλουμε ακόμα, στις μέρες τις άγιες τούτες, τα βιώνουμε; 

Πόσοι αναγνωρίζουμε και ομολογούμε και δοξάζουμε στην πράξη τον Θεάνθρωπο Χριστό μας;

 Και πόσοι σαν ακροατές και επιδεξιότατοι κατασυγκινημένοι έστω ψάλτες, θα βρεθούμε στις λαμπροστόλιστες Εκκλησιές αχάραγα να εορτάσουμε τα γενέθλιά Του, απλά σκορπώντας τα σαν λόγια και μόνο στον αέρα! Ο Θεός γίνεται (ω αυτός ο τρισευλογημένος ενεστώς διαρκείας της πίστης μας!) άνθρωπος και κυκλοφορεί θαλπερά ανάμεσά μας, ως τέλειος Θεός και Άνθρωπος! Όλος στη γη και όλος στον Ουρανό ο απερίγραπτος Λόγος! Απερίγραπτος, απερινόητος, μα ονοματισμένος με το πιο δοξασμένο όνομα τούτου του κόσμου: Ιησούς! Με τούτο το όνομα να μαστίζουμε τους εχθρούς, μας παραγγέλλει ο Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος! Ω, να συναισθανόμασταν την δύναμη τούτου του ονόματος! Ποιος εχθρός θα μας εκφόβιζε; Ποια ορατή και αόρατη απειλή θα μας τρομοκρατούσε; Ποιο όπλο ανθρώπινο θα μας κατανικούσε; Αν ομολογούσαμε Χριστό με το βίωμά μας, με την συνεχή και ειλικρινή μας μετάνοια, θα αναφωνούσαμε θαρρετά και ανδρεία σαν τον ιερό ψαλμωδό το: Κύριος φωτισμός μου και Σωτήρ μου! Τίνα φοβηθήσομαι; Κύριος υπερασπιστής της ζωής μου. Από τίνος δειλιάσω; Και εκείνα τα σπαρακτικά ψαλμικά λόγια ικεσίας: μη εγκαταλίπης με, μη αποσκορακίσης με, μη απορρίψης με, μη αποστρέψεις το πρόσωπό Σου, μη αντανέλης το πνεύμα Σου, μη παραδειγματίσης με, θα είχαν ουσία και βεβαία ελπίδα! Στις μέρες μας μοιάζουν για τους περισσοτέρους μας τόσο αλυσιτελή, τόσο απαρρησίαστα, τόσο κούφια και ψεύτικα!...ἔχοντες μόρφωσιν εὐσεβείας, τὴν δὲ δύναμιν αὐτῆς ἠρνημένοι...(Β΄ Τιμ. 3,5) Ξεχασμένο σαν ομπρέλα της βροχής στην αποθήκη και λαμπιόνι Χριστουγεννιάτικο του στολισμού στο πατάρι έγινε τούτο το όνομα! Ευκαίρως μόνο, περιστασιακά, κάποτε σαν μια κάποια δοκιμαστική επικουρική λύση, η επίκλησή του!

 Πολύ κάτω στην Ιεραρχία Εκείνος, που είναι η αρχή και το τέλος, ο συναΐδιος Υιός, Εκείνος που είναι μεσίτης Θεοῦ καὶ ἀνθρώπων, ἄνθρωπος Χριστὸς Ἰησοῦς» (Α΄Τιμ.2,5), Εκείνος, που κυριεύει σε ζωή και θάνατο!

 Πάνω-πάνω η ειδωλοποιημένη λογική και η κτίση, η υπερέχουσα επιστήμη, το κινητήριο χρήμα, η προσκυνητή ενέργεια! Και ένας Ιησούς, βοηθός σε αναμονή, ανενεργής έξω από την πόρτα της ζωής μας, αναμένει το πότε ίσως τον χρειαστούμε! Ένας Ιησούς, χρήσιμη αφορμή για γιορτές και πανηγύρια, ενίοτε όμως επικίνδυνος αν φανερώσει το πρόσωπο του ζηλωτή Θεού που γυρεύει αποκλειστικότητα…

Θέλουμε μόνο να μας καταλαβαίνει, να μας οικονομεί, να μας...υπακούει, να προσαρμόζεται στις σύγχρονες αρνησίχριστες "ανάγκες" μας, στους βλάσφημους και θεοστυγείς  συρμούς μας, στις άλογες και ακρατείς διαστροφές μας, στις άθεσμες και ανόσιες "προόδους" μας…

Ας το σκεφτούμε ίσως καλύτερα από κάθε άλλη φορά στα φετινά Χριστούγεννα αδελφοί και πατέρες σαν ακουστεί εκείνο το υπέροχο εξαποστειλάρι της μεγάλης εορτής, το Επεσκέψατο ημάς εξ ύψους ο πατηρ ημών…

Τελικά ποιός εγκατέλειψε...Ποιόν…;

Νώντας Σκοπετέας

Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ βιβλίο μὲ τίτλο : «Πάντα Χριστούγεννα»

Πρόμαχος Ὀρθοδοξίας 2022

Απόσπασμα από  εκπομπή με τίτλο "Κύριε μη μας εγκαταλίπεις..."

Χριστούγεννα 2022

Τῷ καιρῷ ἐκείνω...

                          

Πες μας μπαμπά για τα Χριστούγεννα …για την Φάτνη τον Ιωσήφ την Παναγίτσα και το Χριστούλη,τους Μάγους και τ ΄Αστέρι…

Πάντα αυτές τις μέρες οι ψυχές μας γλυκαίνουν, ζεσταίνονται, μετράνε αντίστροφα ως το ξημέρωμα των Χριστουγέννων. Θυμόμαστε τα χρόνια που σαν παιδιά καρτερούσαμε τον ερχομό του μικρού Χριστού…που πάντα γεννάται…δεν γεννήθηκε ούτε θα γεννηθεί…Γεννάται. Ο ενεστώς…διαρκείας. Και εμείς ελπίζουμε πως αυτή η διάρκεια πάντα θα μας σκεπάζει, όπως οι γονείς μας όταν μετά το βραδινό παραμύθι σκέπαζαν τα ονείρατά μας και μας σταύρωναν για καληνύχτα.

Τα χρόνια κύλησαν και πήραμε και εμείς την θέση τους, εκεί δίπλα σε ένα μικρό κρεβάτι με ένα βιβλίο παραμυθάδων στο χέρι, με μια φωνή ψιθυριστή στο σκοτάδι να διηγείται ό,τι μπορεί να ταξιδέψει στο όμορφο, να γαληνέψει μια παιδική ψυχή στην αγκαλιά του φύλακα Αγγέλου της. Τούτες τις νύχτες τις καρτερικές τα βιβλία των παραμυθάδων ας πάνε στην άκρη. Και οι φωνές μας οι ψιθυριστές ας γίνουν πιστευτές και ας πιάσουν να διηγούνται αυτά που γίνηκαν τότε….Μα αν δεν τα πιστεύουμε εμείς στ΄αλήθεια πως θα νοιώσουν τις ιερές αλήθειες οι εύφορες παιδικές ψυχές; Αν εμείς δεν ξέρουμε όλες τις ιερές λεπτομέρειες εκείνης της συγκλονιστικής για τον άνθρωπο νύχτας, τι θα διηγηθούμε στα μικρά μας; Πόσοι γνωρίζουμε πως ο Χριστός γεννήθηκε Ξημέρωμα Κυριακής…Πόσοι γνωρίζουμε για το ταξίδι των μάγων μαζί με το αστέρι, τον συμβολισμό των δώρων…την Θεϊκή εμφάνιση στους αγραυλούντες ποιμένες…Ή καλύτερα πόσοι από εμάς πιστεύουμε, ότι όλα αυτά συνέβησαν πρσγματικά και ότι δεν αποτελούν απλά το σενάριο σε μια καλοσκηνοθετημένη σχολική γιορτούλα με τα παιδιά μας να υποδύονται ρόλους μπροστά από τις κάμερες και τις φωτογραφικές μας μηχανές;

Απόψε το βράδυ θα διηγηθώ την ιστορία με τον εκ δεξιών ληστή , αυτόν που…λήστεψε τον Παράδεισο με το Μνησθητί μου Κύριε. Είχε συναντήσει την Ιερή Οικογένεια κατά την φυγή της στην Αίγυπτο…μα μόλις αντίκρυσε τον Σωτήρα στην αγκαλιά της Παναγιάς έκανε πίσω και δεν προχώρησε στα σκληρά του σχέδια, λέγοντας πως αν ποτέ ο Θεός κατέβαινε στη γη, θα έπαιρνε την μορφή αυτού του μωρού…Την διάβασα σε έναν λόγο του Αγίου Νικολάου του Βελιμίροβιτς. Αυτήν και πολλές άλλες θαυμαστές αλήθειες εκείνης της λυτρωτικής για το ανθρώπινο γένος Θεϊκής απόφασης…Να κατέβει ο Θεός επί γης και να ανέβει ο άνθρωπος στον ουρανό…

Όλα τα βράδια που απομένουν μέχρι το ξημέρωμα της του Χριστού Γεννήσεως,θα θυμάμαι μια τέτοια αληθινή Ιστορία να την λέω ψιθυριστά εκεί δίπλα στις αγγελικές ψυχούλες…Να μην ξεχάσω όμως, κάθε τέτοια αληθινή διήγηση να την ξεκινάω όχι με το Μια φορά και έναν καιρό, μα με την φράση Τω καιρώ εκείνω …

Τα Χριστούγεννα δεν είναι παραμύθι…μα η πιο γλυκιά παραμυθία της ανθρώπινης ψυχής…

Νώντας Σκοπετέας

Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ βιβλίο μὲ τίτλο : «Πάντα Χριστούγεννα»

Πρόμαχος Ὀρθοδοξίας 2022

Τα Χριστούγεννα δεν είναι παραμύθι! Είναι ένα γεγονός λυτρωτικό! Κοσμοσωτήριο! Η Γέννηση του Θεανθρώπου Ιησού! Εξ ύψους κατήλθε Η Αγάπη, Η Ελπίδα, Η Ζωή, Η Ανάσταση, Η Αλήθεια!

Τα Χριστούγεννα είναι Η Αλήθεια! Το Φως ήρθε στον κόσμο για να ρίξει φως στης αμαρτίας και στου ψεύδους τις βαριές αλυσίδες! Να φωτιστούν και έπειτα εκείνες να ραγίσουν στο πρώτο Χριστός Ετέχθη! Και έπειτα να σπάσουν, να συντριβούν στο θριαμβευτικό πρώτο και αιώνιο Χριστός Ανέστη!

 

 Διάθεση και από το Χριστιανικό βιβλιοπωλείο “Μέλισσα” στη Θεσσαλονίκη.

Τηλ. επικοιν.: 231 020 2600 & 6979202600

Όλα τα έσοδα από τις εκδόσεις του Προμάχου Ορθοδοξίας διατίθενται αποκλειστικά στους Ιεραποστολικούς σκοπούς της πνευματικής ελεημοσύνης και επί το πλείστον στην Δωρεάν διάθεση των Χαιρετισμών της Υπεραγίας Θεοτόκου όπου καρδιά Ορθόδοξη Χριστιανική καρδιά χτυπά!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Κέρασέ μας Χριστό! (Ιωάννης Βράνος)

Αχόρταστη και αξεδίψαστη να ναι η ψυχή μας για Χριστό! Τούτη είναι ευχή ατίμητη, σπάνια, που οδηγεί τα βήματα αυτού του πρόσκαιρου για κάποιους, έστω λίγους…Εκείνους που δεν αγαπούν τον Θεό μετρίως και μετρημένα, με μια δήθεν αγάπη, που ησυχάζει και νανουρίζει τη συνείδηση. Μια συνείδηση που δεν σταματά ποτέ να προσπαθεί για το ξύπνημα και την Ανάσταση! Εκείνους που αγαπούν εξ όλης καρδίας ψυχής δυνάμεως και διανοίας τον Κύριο και δεν παύουν να ζητούν ακόμα περισσότερο να Τον γνωρίσουν, να Τον αγαπήσουν, να Τον δοξολογήσουν…Δεν υπάρχει μέτρο και τέρμα σ’ αυτήν τους την πορεία! Συνεχώς αναζητούν του Θεού τις αποκαλύψεις, σε κάθε μοναδική και ανεπίστροφη στιγμή τούτης της ζήσης, εξαγοραζόμενοι τον καιρόν. Κι όταν βρουν στον δρόμο τους τον οποιονδήποτε που έχει βίωμα και εμπειρίες Ορθοδοξίας μυστηριακής και εν Χριστώ ζωής, τον σταματούν, να γυρέψουν τροφή και νερό πνευματικό, έλαιον και οίνο για της ψυχής τα τραύματα... Να ζητιανέψουν χάρη, να παρακαλέσουν να γευτούν την αγάπη και την Χρηστότητα του Κυρίου. Να αποκτήσουν αίσθηση αγιότητας, μέσα από πεπειραμένους και πεπυρωμένους ιχνηλάτες στον λυτρωτικό μονόδρομο της Θέωσης. Συναντήσαμε νοερώς μια τέτοια εκλεκτή ψυχή! Δοκιμάστηκε σαν μοναχός στο Άγιο Όρος. Επέστρεψε στον κόσμο, εκεί να παλέψει με πάθη προσπαθώντας να αγιάσει. Μαθητής άξιος του κυρ Φώτη του Κόντογλου! Αγιογράφος άριστος, καθηγητής και δάσκαλος αναριθμήτων στην ουράνια αυτή τέχνη, συγγραφέας και λογοτέχνης έξοχος, με μια σπάνια οξυδέρκεια και βαθιά ματιά στην πνευματική ζωή και την Ορθοδοξία! Ο αξέχαστος Ιωάννης Βράνος! Ένα βιβλίο του γραμμένο το 1975! Στον πυρήνα του η θαρραλέα και αμερόληπτη κριτική πάνω στο έργο του Καζαντζάκη. «Το πικρό πορτραίτο» του σκιαγραφεί λεπτομερώς, παραθέτοντας πλησμονή στοιχείων και λόγια του ιδίου του Κρητός συγγραφέως. Εκείνου που νοούσε την ελευθερία, ανέλπιδη και άπιστη, ψυχικά συνταιριασμένος με τον Νίτσε και την αρνησίχριστη και  άφρονη κοσμοθεωρία του. 

Εδώ μια παρέκβαση θαρρούμε αναγκαία: Κανείς δεν μας απαγορεύει να προσευχηθούμε για την ανάπαυση των ψυχών! Ο Άγιος Παϊσιος, έφτασε στο σημείο να προσεύχεται για αυτόν ακόμα τον διάβολο…Είναι γνωστό ότι ο μισόκαλος του παρουσιάστηκε και του απαίτησε να σταματήσει να προσεύχεται για εκείνον! Κανείς δεν μας αποτρέπει να προσευχηθούμε γονυπετείς ακόμα, για να ζητήσουμε ο Κύριος στην κατάπαυσή Του, εκεί που όλοι οι Άγιοί Του αναπαύονται, να αναπαύσει κάθε ψυχή κεκοιμημένου αδελφού μας Χριστιανού Ορθοδόξου. Άλλο όμως προσεύχομαι εμπόνως και ένδακρυς και άλλο παραγράφω ή το χειρότερο, αμνηστεύω και εξωραϊζω βλάσφημα λόγια και πράξεις, που έμειναν και τα οποία στην αμνήστευσή τους μπορούν να παρασύρουν στον όλεθρο της πλάνης και της κακοδοξίας, όσους ανυποψίαστοι, άγουροι και πρωτόμπαρκοι στα πνευματικά, αναζητούν διψασμένα Την Αλήθεια, τον Θεάνθρωπο Ιησού δηλαδή και τίποτε άλλο! Φανταστείτε κάποιος από αυτούς, να πορευθεί με επήρειες από την «Ασκητική» για παράδειγμα και να βρεθεί  σε εκείνο το απόσπασμα που λέει:«Αφήνουμε τη θύρα μας ανοιχτή στην αμαρτία…»(σελ.82). Μη γένοιτο αδελφοί μου! Σε μια φράση και μόνο αποδομείται όλο το Σταυρικό πνεύμα του Ευαγγελίου! Και μη σπεύσει κανείς να πει ότι αποσπασματοποιούμε ή ότι απομονώνουμε μια φράση, γιατί υπάρχει πληθώρα τέτοιων θλιβερών κακοδοξιών, ανάμεσα και σε έστω κάποια καλά, στο έργο του! «Αλλά τις γαρ έγνω νουν Κυρίου; ή τις σύμβουλος αυτού εγένετο;»(Ρωμ.11-34) Ας προσευχόμαστε για όλων των αδελφών μας τις ψυχές! Από εμάς περιμένουν!

               

Στη σημερινή μας ραδιοσυναλληλία όμως, δεν θα αναφερθούμε σε αυτόν τον θεματικό πυρήνα, αλλά σε κάποιες σελίδες από το βιβλίο, που μας προκάλεσαν την επιθυμία, να φέρουμε σήμερα τον μακαριστό Ιωάννη Βράνο μπροστά μας, για να μας πει λόγον αγαθόν! Να σταλάξει στις ψυχές μας νάματα των δικών του εμπειριών! Να μας μιλήσει για Χριστό με τον δικό του τρόπο τον βαθύ, με έναν θαυμαστό ειρμό και μια συστοιχία ευλογημένη από σκέψεις ιερές που καταλήγουν μόνο μπροστά στον γλυκύτατο Θεάνθρωπο Ιησού! Μια ευλογημένη και ιερή αναδρομή στο λυτρωτικό σχέδιο της Ενανθρώπησης του Θεού και Σωτήρος! Προτροπή και ευχή του Θεόπνευστου συγγραφέα μας, η συνεχής κάθαρση! Αυτή θα χαρίζει όλο και περισσότερο Φως, βεβαιότητα αιωνίου και ελπίδα ανέσπερη! Κυρ- Γιάννη μας, ο Θεός να σε κατατάξει εν χώρα Ζώντων! Μίλα μας σήμερα για τον Χριστό! Κέρασέ μας με τις λέξεις και τις σκέψεις σου, γνώση Θεού! Να γεννήσει αυτή  όπως σύ λες πίστη και εκείνη να φωτιστεί με της προσευχής το φως, που θα οδηγήσει στης εξομολόγησης και της Θείας Κοινωνίας την αναγέννηση και ΤΗΝ ΕΛΠΙΔΑ!

Μια εκπομπή, στην εβδομάδα των Αγίων Προπατόρων, των κατά σάρκα προγόνων του Κυρίου μας! Εκεί στον Απόστολο της ημέρας, οι θείες προτροπές για ανακαίνιση, εκεί η δικαία οργή του Θεού για τους υιούς της απειθείας! «…ὅταν ὁ Χριστὸς φανερωθῇ, ἡ ζωὴ ἡμῶν, τότε καὶ ὑμεῖς σὺν αὐτῷ φανερωθήσεσθε ἐν δόξῃ. Νεκρώσατε οὖν τὰ μέλη ὑμῶν τὰ ἐπὶ τῆς γῆς, πορνείαν, ἀκαθαρσίαν, πάθος, ἐπιθυμίαν κακήν, καὶ τὴν πλεονεξίαν, ἥτις ἐστὶν εἰδωλολατρία, δι’ ἃ ἔρχεται ἡ ὀργὴ τοῦ Θεοῦ ἐπὶ τοὺς υἱοὺς τῆς ἀπειθείας …»(Κολ.3-4-6)

Είμαστε νέοι και ελεύθεροι μόνο όταν με φόβο Θεού ελπίζουμε σε Εκείνον που είπε:

 Εγώ ειμί  Η Ζωή, Η Ανάστασις, Η Ελπίς!

Νώντας Σκοπετέας

Με αποσπάσματα από ομότιτλη εκπομπή

 

 

Του ταπεινού το...σκέπασμα…(+Γ.Εφραίμ Αριζόνας)

 

Από εκείνον τον Δεκέμβριο κάθε χρόνο στις 8, Θεία Λειτουργία και  ένα Αγιορείτικο κόλλυβο κάτω από την εικόνα του Κυρίου στο τέμπλο, με έναν Σταυρό φτιαγμένο περίτεχνα με ζάχαρες χρωματιστές και το όνομα Εφραίμ! Τους πρωτοείδα  από το ψαλτήρι που στεκόμουν, την πρώτη χρονιά όλους μαζί, την οικογένειά τους, και συμπέρανα πως κάποιος δικός τους άνθρωπος είναι που θυμούνται και τη μνήμη του τιμούν…Όταν δε ο πάτερ Ιωσήφ ξεκίνησε να λέει των Ιερέων τα ευλογητάρια, κατάλαβα οτι πρόκειται για κάποιον αφιερωμένο στρατιώτη του Χριστού μας!"Οἱ τήν ὁδόν τήν στενήν βαδίσαντες, τεθλιμμένην πάντες οἱ ἐν βίῳ, οἱ τόν σταυρόν, ὡς ζυγόν ἀράμενοι, καί ἐμοί ἀκολουθήσαντες ἐν πίστει, δεῦτε ἀπολαύετε, ἅ ἡτοίμασα ὑμῖν βραβεία καί στέφη τά οὐράνια". Ρώτησα τον παππούλη απολείτουργα λοιπόν και μου είπε:

 -Είναι για τον Γέροντα Εφραίμ της Αριζόνας…Τον αγαπούν ιδιαιτέρως!

Χαρούμενα τα πρόσωπά τους! Των Χριστιανών η παράξενη τούτη χαρά! Να εορτάζουν και να πανηγυρίζουν την ημέρα που κάποτε ο αγαπημένος σφάλισε τα μάτια του παντοτινά! Λάθος μεγάλο!  Θα αντιλέξουν τούτοι οι παράξενοι! Και θα συμπληρώσουν: Προσωρινά τα σφάλισε, μέχρι να ξανανοίξουν εν τη Δευτέρα παρουσία! Τότε που θα ενωθούν τα σώματα με τις αιώνιες ψυχές! Τα μάτια των ψυχών δεν σφαλίζουν ποτέ…εκτός αν το θελήσει ο ίδιος ο άνθρωπος να τα απονεκρώσει! Τα μάτια της ψυχής του Αγίου Γέροντα ήταν πάντοτε ορθάνοιχτά και τόσο παρεισδυτικά στο μέσα, όσων προσέτρεχαν δίπλα του, να ξεδιψάσουν και να ιαθούν  από την ταπείνωσή του. Μόνο ο  αληθινά ταπεινός είναι άγιος! Και ο Γέροντας Εφραίμ κέρδισε χωρίς την ελάχιστη υστέρηση όλα,  μα όλα τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος! Με σοφία, πίστη και γνώση Τριαδικού Θεού ομίλησε, προφήτευσε, θεράπευσε…Η αληθινή και μακαρία ταπείνωση, ήταν εκείνη που τα επιδαψίλευσε  σε αυτόν, που έδωσε  και την τελευταία ρανίδα του αίματός του, για να λάβει τα ουράνια στεφάνια, τη μισθαποδοσία του ζέοντος Πνεύματος, από τούτη την πρόσκαιρη ζωή ακόμα! Και έτσι είναι  απίστευτα όσα, που τώρα κυρίως μετά την κοίμησή του ολοένα αποκαλύπτονται!

Είχε περάσει αρκετός καιρός από το τελευταίο μνημόσυνο, μόλις ξανασυνάντησα την κυρία Γ., τυχαία» μπαίνοντας στο γλυκοπωλείο της…

-Εσείς δεν είστε που κάνετε τα μνημόσυνα για τον Γέροντα Εφραίμ; Την ρώτησα.

-Ναι  παιδί μου! Και εσύ είσαι ο ψάλτης! Έτσι δεν είναι ;

-Δεν μας δόθηκε ποτέ η ευκαιρία να μιλήσουμε…για τον μεγάλο μας Άγιο!

-Ω ναι! Μεγάλος Άγιος!

-Πολύ τον ευλαβείστε!

-Αχ παιδάκι μου, αυτός μας άλλαξε τη ζωή! Δεν θα σου πω λεπτομέρειες, παρά μόνο ότι ελάχιστες φορές τον είδαμε από κοντά! Και όμως ήταν συνεχώς μέσα στο σπίτι μας! Τι να σου λέω…Πολλά και θαυμαστά! Εγώ κάποτε, είχαμε αρχίσει τότε να μιλάμε με τον Γέροντα στο τηλέφωνο, είχα κάνει εξετάσεις για κάτι που με ταλαιπωρούσε…Πήγα λοιπόν σε έναν γιατρό τα αποτελέσματα να τα δει και εκείνος με καθησύχασε ότι δεν ήταν κάτι σοβαρό, δίνοντάς μου και μια ήπια θεραπεία…Σαν επέστρεψα στο σπίτι, χτυπά το τηλέφωνο και ήταν ο Γέροντας! Αφού μιλήσαμε λίγο, για διάφορα θέματα και χωρίς να του έχω αναφέρει τίποτα για τον γιατρό, μου λέει εκείνος! Κόρη μου, σημείωσε ένα τηλέφωνο που θα σου δώσω, βρίσκεται εκεί στην περιοχή σου αυτός ο γιατρός! Θα του πας τις εξετάσεις να τις δει εκείνος, γιατί δεν έκανε σωστή διάγνωση αυτός που πήγες! Φαντάζεσαι την έκπληξή μου, αλλά και την αμφιβολία μου για όσα άκουγα! Τη δυσπιστία μου καλύτερα πες…Αυτό που με συντάραξε, ήταν ότι όταν κλείσαμε, κάλεσα αμέσως το τηλέφωνο, που από την Αριζόνα ο πατήρ Εφραίμ μου έδωσε! Τότε δεν υπήρχαν ακόμα ούτε τα σημερινά μέσα, ούτε οι υπηρεσίες να σου βρουν το τηλέφωνο που ψάχνεις στο άψε σβήσε που λένε… Και ο Γέροντας μου έδωσε από την Αμερική, το τηλέφωνο του γιατρού, εδώ της περιοχής μας, που μου έσωσε τη ζωή! Γιατί ήταν κάτι τόσο σοβαρό τελικά και χρειάστηκε να παλέψω πολύ…Άλλοτε πάλι θυμάμαι…Ξέρεις, πόθος μας μεγάλος ήταν κάποτε να τον φιλοξενήσουμε, έστω για μια βραδιά στο σπίτι μας! Του το έλεγα λοιπόν συνέχεια! Γέροντα, αν καμιά φορά έρθετε στα μέρη μας, αφάνταστα θα  χαρούμε να σας φιλοξενήσουμε, έστω για λίγο! Σας παρακαλούμε, να έχουμε αυτήν την ευλογία! Εκείνος με την παιδική του φωνούλα και με γλυκύτατο τρόπο μου έλεγε: Μα έρχομαι συνέχεια παιδί μου και σας επισκέπτομαι! Εγώ τότε, δεν καταλάβαινα το νόημα αυτής του της απάντησης! Λίγα χρόνια πριν κοιμηθεί λοιπόν, συνέβη το εξής…Το λέω και ανατριχιάζω παιδί μου! Δεν είχε μπει καλά-καλά ο χειμώνας και είχα αγοράσει για τα παιδιά δυο παπλώματα για τα κρεβάτια τους! Ακόμα δεν είχε χρειαστεί να τα στρώσω και τα είχα πλυμένα και τυλιγμένα πάνω σε ένα μπαουλάκι στο μέσα δωμάτιο. Ένα βράδυ, που αγρίεψε ο καιρός πήγα να τα πάρω, να σκεπαστούν τα παιδιά…Μα βρήκα μόνο το ένα! Φαντάστηκα ότι κάποιος με είχε προλάβει και το είχε ήδη στρώσει! Μα κανείς δεν ήξερε τίποτα! Έφαγα τον τόπο! Έψαξα στα πιο απίθανα μέρη! Μέχρι και ότι κάποιος μπήκε και το έκλεψε σκέφτηκα, αλλά πάλι ο…κλέφτης μόνο το πάπλωμα θα έπαιρνε; Πέρασαν λίγες μόνο μέρες…Ήρθε η ευλογημένη ώρα, να ξαναμιλήσουμε με τον Γέροντα…Μπορείς να αισθανθείς την έκστασή μου, μόλις τον άκουσα να μου λέει…Μην ανησυχείς κόρη μου για το πάπλωμα! Κρύωνα ένα βράδυ, και ήρθα και το πήρα! Δεν σου έχω πει ότι έρχομαι συχνά και σας επισκέπτομαι; Λογισμοί δυσπιστίας ξανά! Δεν αμφέβαλλα ότι γνώριζε ο Γέροντας  για το πάπλωμα που χάθηκε, αλλά το να το έχει…δανειστεί ο ίδιος…Μου φαινόταν τόσο απίστευτο!  Ακόμα και μετά από τόσα υπέρλογα που είχαμε δει όλα αυτά τα χρόνια, που ο Κύριος μας ευεργέτησε στέλνοντάς τον δίπλα μας! Δεν του είπα τίποτα βέβαια, ούτε εκείνος προσπάθησε να διαλύσει τους λογισμούς, που σίγουρα κατάλαβε πως με κατέκλυσαν…Έτσι απλά λοιπόν, μια δυο μέρες μετά έκλαιγα σαν μωρό, μόλις αντίκρισα και το δεύτερο...χαμένο πάπλωμα, διπλωμένο και  ακουμπισμένο, όπως ακριβώς το είχα αφήσει πάνω στο μπαουλάκι…Σκέπασε τον Άγιο και ζέστανε όλων μας τις ψυχές…

    

Πλησιάζοντας ακόμα έναν Δεκέμβριο στις 8 του,  μαζί με τον Άγιο Πατάπιο, τον Άγιο Τυχικό και τον Άγιο Απολλώ από τους εβδομήκοντα Αποστόλους, μα και πάντες τους Αγίους ων την ιεράν μνήμην εξαιρέτως θα επιτελέσουμε, θα μνημονεύσουμε ξανά  έναν μεγάλο Άγιο της αποστατούσας εποχής μας! Έλεγε και ο Άγιος Πορφύριος, πως όταν κοιμηθεί αυτός, θα τρομάξετε σαν καταλάβετε ποιόν είχατε δίπλα σας! Αδημονούμε να ξαναψάλλουμε στο μνημόσυνο τούτο το πασίχαρο, με το αγιορείτικο κόλλυβο της ιερής προσδοκίας, της βεβαίας ελπίδας, με τα  σπερνά των παιδιών του, που δεν σταματούν να τον καλούν στο σπίτι τους, έστω για μια νύχτα να τους επισκεφθεί!

Εκείνος τώρα περιδιαβαίνει με την πανσθενουργό δύναμη του Αγίου Πνεύματος, όλα τα μήκη και τα πλάτη αυτού του κόσμου! Και βρίσκεται παντού! Όπου τον επικαλούνται! Παρηγορεί, δυναμώνει, ενθαρρύνει! Μεσιτεύει και…σκεπάζει, όποιον αναγκεμένο αναριγεί, από το ψύχος της παγωμένης αγάπης των πολλών…

Νώντας Σκοπετέας. 

Δεκέμβριος 2022. Από επερχόμενη έκδοση του Προμάχου Ορθοδοξίας με Αγιορείτικες μορφές Αγγέλων εν σώματι.

Διασκευασμένο σε διήγημα ένα αληθινό περιστατικό, όπως με αγάπη Χριστού και ευγνωμοσύνη στον διαλεχτό μεσίτη της Αριζόνας, τον ταπεινό εν σώματι Άγγελο, μας διηγήθηκε η κυρία Γ.Α., την οποία και από καρδιάς ευχαριστούμε, για τις τόσο Χριστοφόρες και αναστάσιμες θύμησές της.