Κάποια Σαρακοστή, παραμονή Σαββάτου Αγίου Θεοδώρου
με το θαύμα των κολλύβων, στο μεσόνυχτο
την ώρα που τέλευε τον κανόνα της στις 3, σε δωμάτιο του σπιτιού της κοντά
στο εικονοστάσι της, η μακαριστή
Χριστοκήρυκας Αθηνά Σιδέρη, άκουσε μια
αντρική φωνή να την καλεί. Χωρίς να ταραχτεί ρώτησε ποιος είναι… Εκείνος της
απάντησε:
-Είμαι ο Παναγιώτης! (κάποιος γνωστός
γιατρός της μακαριστής Αθηνάς)
-Τι θέλετε;
-Όταν ήμουν στη γη, είχα έρθει στο
σπίτι σας…και εσείς αρωστήσατε και εγώ σας πρόσφερα τις ιατρικές μου γνώσεις… Σας
παρακαλώ! Είμαι πολύ άσχημα! Παραθέστε τράπεζα και για μένα αλλά και για άλλους(
και άρχισε να λέει ονόματα)! Εγώ είμαι κάπως καλύτερα από εκείνους και μπορώ να
σας μιλώ!
-Να ναι ευλογημένο!
Πηγαίνω στο γραφείο του παιδιού μου
και του λέω:
-Πείτε μου και άλλα ονόματα! Μου είπε
πολλά! Ήδη είχε φτάσει το χαρτί στη μέση! Γονάτισα…Γέμισε όλο το χαρτί!
Ξεκίνησε να υπαγορεύει ονόματα και η
κυρία Αθηνά γέμισε μια μεγάλη κόλλα αναφοράς! Αμέσως έπειτα πήγε και ετοίμασε
το στάρι της! Το πρωί το πήγε στους πατέρες, στον κοιμητηριακό Ναό των Αγίων
Θεοδώρων, μαζί με τα ονόματα ! Εκείνοι ολοπρόθυμοι τέλεσαν και για αυτούς
μνημόσυνο!
Λίγες εβδομάδες αργότερα….
Της Ζωοδόχου Πηγής πήγαινα στην
Εκκλησία.Στο προαύλιο βλέπω έναν άνθρωπο καλοντυμένο. Εξέφραζε την εικόνα του Θεού
σε όλο του το μεγαλείο, με την ευπρέπεια( δεν σχολιάζω το ντύσιμό του) αλλά σε…ενέπνεε
η όλη παρουσία του. Στηριζόταν σε δυο μπαστουνάκια.
-Θέλετε να σας βοηθήσω να ανεβείτε
τα σκαλιά; Πλησίασα και του είπα: Χριστός Ανέστη!
-Αληθώς Ανέστη!
-Θέλετε να σας βοηθήσω;
-Όχι Αθηνά!
Από την απέναντι πλευρά του προαυλίου
της Εκκλησίας, έρχονταν πολλοί γνωστοί μου άνθρωποι…φιλενάδες μου με τους συζύγους
τους. Εγώ μιλούσα με τον ανάπηρο κύριο. Μού μίλησαν εκείνη την ώρα…μου είπαν
Χριστός Ανέστη, αλλά εγώ δεν μπορούσα να διακόψω αυτόν τον χαρμόσυνο διάλογο και
δεν μπόρεσα ούτε τα μάτια μου να σηκώσω να τους δω…και περνούσαν και εγώ
σκεφτόμουν, πως και δεν έρχονται να με βοηθήσουν να βάλουμε τον άνθρωπο μέσα
στον Ναό; Μου έκανε εντύπωση γιατί ήταν πολύ φίλες μου…Συνέχισα να μιλώ μαζί
του…
-Ξέρετε το όνομά μου;
-Σε γνωρίζω!
-Ελάτε λοιπόν να σας βοηθήσω!
-Όχι Αθηνά! Τα μνημόσυνα που μας έκανες
μας έφεραν εδώ! Του χρόνου θα είμαι μέσα Αθηνά! Εκεί δεν θα σε δώ! Αλλά ήρθα
σήμερα να σε δω και να σου πω πως είμαι ο Παναγιώτης!
Του ξαναλέω Χριστός Ανέστη και
εκείνος μου λέει:
-Ακούω και από εδώ και ακούνε και
όλοι! Συνέχισε( να μας μνημονεύεις) μην σταματήσεις…
-Δώστε μου μια εικόνα! Επιτρέπεται;
-Εγώ καθόμουν σε χαλάσματα
αραχνιασμένα…σε μια καρέκλα που δεν είχε ψαθί…
Έτσι μου είπε! Υπέρλογα είναι όλα
αυτά που σας λέω, αλλά είναι αλήθεια! Είμαι επιφυλακτική να σας τα πω! Είναι ο
Άγιος Πορφύριος που σας τα λέει! Πήγαμε στην περιφορά της Εικόνας… Ήρθαν οι
φιλενάδες μου… Με πειράζανε!
-Καλά, έχεις μια μύτη πολύ ψηλή! Σου
είπαμε Χριστός Ανέστη και εσύ δεν καταδέχτηκες να μας μιλήσεις!
-Συγγνώμη, δεν σας άκουσα, γιατί
μιλούσα με τον ανάπηρο τον άνθρωπο!
-Ποιόν ανάπηρο;
-Μιλούσα με έναν Κύριο
με κουστούμι,
ευπρεπισμένο με δυο μπαστουνάκια!!
-Δεν είμαστε καλά!
Δεν τον είχε δει κανείς! Αυτή είναι η
χάρις του Θεού!
Απόσπασμα από την εκπομπή με τίτλο: «Οι
ψυχές που περιμένουν»
Νώντας Σκοπετέας
ΥΓ: Στο ξεκίνημα αυτής της συνταρακτικής ομιλίας ένας πρόλογος που μαρτυρά τα θαύματα και τα θαυμάσια του Θεού…
Ο ίδιος ο Άγιος Πορφύριος εμφανίζεται και ευλογεί το ακροατήριο…
Η μακαριστή Αθηνά Σιδέρη (η μόνη που τον βλέπει υποστατικά) ξεσπά σε δάκρυα δοξολογικά ….
