main menu

Επιλέξτε ετικέτα για εμφάνιση των αντιστοιχων αναρτήσεων. Αρχική Σελίδα

Απενεργοποιημένη Λειτουργία

8 Φεβ 2025

Ξημέρωσε Τριώδιο ξανά…

 

«Οι εαυτών επιγνώμονες σοφοί..»(Παρ.13,10)

Ξανά Τριώδιο ξημέρωσε ο Θεός. Πύλες άνοιξε, που φανερώνουν απέραντες θάλασσες οικτιρμών και φιλανθρωπίας. Οι ήρωές του και πάλι ενώπιόν μας. Αγέρωχοι και ζωντανοί, σε παίρνουν από το χέρι, να ξεκινήσετε μαζί την προπαρασκευή για το κενό μνημείο…Όλη μας η ζωή τούτη η ετοιμασία…Και έπειτα τα αιώνια ρήματα του Φωτός. Το Ευαγγέλιο που γράφτηκε μόνο για σένα αδελφέ μου, ταλαίπωρε εαυτέ μου. Ύστερα, πάλι εκείνο το τόσο ειπωμένο αλλά αγέρωχο και αυτό…Και αν μόνο αυτό το χωρίο είχε διασωθεί, θα ήταν από μόνο του ικανό, σαν μια ρανίδα, να γεμίσει ξανά τη θάλασσα του ελέους…Κάθε λέξη, πολύεδρο διαμάντι που έλεγε και ο πατήρ Αθανάσιος. Περβολάκι αγαθό και  φρεσκοσκαμμένο αναζητούν, να πέσουν ακόμα μια φορά  τα λόγια -σπόροι από το Ευαγγέλιο του Οσίου Τελώνου και του Αγίου Ασώτου, της δικαίας Κρίσης και της λυτρωτικής συγχώρησης. Πάθη και αρετές, αγκάθια και υδρόχαρα πρωτολούλουδα, πυρ και Ζωή αιώνια, χώμα και Ουρανός. Αξεθύμαστη η ευωδία τούτου του περιβολιού. Όσο τα οσφράδιά του ανασαίνεις, τόσο ανακαλύπτεις και κάτι νέο. Παραμονές του φετινού Τριωδίου, ξαναδιαβάζοντας την παραβολή του Τελώνου και του Φαρισαίου, ο γνωστός καθρέφτης πρόβαλε μπροστά μας. Αυτός ο καθρέφτης μοιάζει με  τον Θεό τον αμυκτήριστο. Δεν μπορείς με τίποτα να τον ξεγελάσεις. Όσο και αν προσπαθήσεις να φτιασιδώσεις την όψη σου, πάντα θα σου φανερώνει το άγριό της, το αθεράπευτο ακόμα… Κάνεις ακόμα μια προσπάθεια, σιγοψέλνοντας το σύντομο εξαποστειλάρι: «Υψηγορίαν φύγωμεν Φαρισαίου κακίστην, ταπείνωσιν δε μάθωμεν του Τελώνου αρίστην, ίν’ υψωθώμεν βοώντες τω Θεώ συν εκείνω΄ Ιλάσθητι τοις δούλοις Σου, ο τεχθείς εκ Παρθένου, Χριστέ Σωτήρ, εκουσίως». Μα  πάλι δεν τα κατάφερες μόνο το είδωλό  σου να κοιτάς…Σήμερα όμως, σου χαρίστηκε μια σκέψη διαμαντένια να σκορπίσει φως  στα βαθέα και σκοτεινά εσώτερά σου… Δεν υπάρχει χειρότερη μορφή υπερηφάνειας και οιήσεως, από το να μιλάς και να στοχάζεσαι για τούτο το πάθος, φέρνοντας στην σκέψη σου άλλους και όχι αποκλειστικά και μόνο τον τάλανα εαυτό σου… 

Καλή ετοιμασία και μετάνοια! 

Ευλογημένο και καρποφόρο Τριώδιο!

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή

6 Φεβ 2025

“Χῶμα καὶ Χριστός... Τῶν λεμονΑνθΩν τό συναξάρι...”

Βιωματικοί εκφραστές της Αγίας Πίστης και σύγχρονες μορφές του Ιερού Συναξαριού που συγκλονίζουν,  δείχνοντας τον δρόμο για το αιώνιο Φως, μέσα από τις σελίδες του νέου  βιβλίου του Νώντα Σκοπετέα.

Άγιος Πορφύριος, Άγιος Παϊσιος, Μακαριστός Επίσκοπος Κοσμάς, Γ.Εφραίμ Αριζονίτης, Γ.Εφραίμ Σεραγιώτης, παπά-Νικόδημος ο Πνευματικός,  Δημήτριος Παναγόπουλος, Γερόντισσα Γαλακτία, Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς, π.Αθανάσιος Μυτιληναίος, Άγιος Ιερομάρτυρας Φιλούμενος,  π.Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος, Άγιος Αμφιλόχιος Μακρής, π.Ανανίας Κουστένης, π.Ηλίας Αλευράς, κυρ-Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, κυρ-Φώτης Κόντογλου, κυρ-Κώστας Γανωτής και τόσοι άλλοι,  άγνωστοι στους πολλούς,  μα διαλεχτοί και διδαχτοί του Αγίου Θεού στις σελίδες του  με άρωμα λεμονανθού…

«…Μιὰ σύναξη τέτοιων ψυχῶν λεμονανθῶν εἶναι καὶ τοῦτο τὸ βιβλίο, κατάγιομο ἀπὸ ἀδέξιους λογοτεχνικούς μεταπλασμούς τῶν Θείων προσταγμάτων...Ἄς μυρίσουμε τὶς σελίδες του, νὰ κατανυχθῇ τὸ μέσα μας...Ἴσως νὰ ἔρθει στὴν μνήμη μας ἐκεῖνο τὸ ἄμοιαστο ἄρωμα τῆς ἐλπίδας, ποὺ ξεχύνεται σὰν χαραχτεῖ μὲ τὸ νύχι ἕνα πρωτολέμονο...»


«…Τὰ διαλεχτὰ τοῦ Θεοῦ, τὰ ἐξουθενημένα...! «ἀλλὰ τὰ μωρὰ τοῦ κόσμου ἐξελέξατο ὁ Θεὸς ἵνα τοὺς σοφοὺς καταισχύνῃ, καὶ τὰ ἀσθενῆ τοῦ κόσμου ἐξελέξατο ὁ Θεὸς ἵνα καταισχὺνῃ τὰ ἰσχυρὰ καὶ τὰ ἀγενῆ τοῦ κόσμου καὶ τὰ ἐξουθενημένα ἐξελέξατο ὁ Θεός, καὶ τὰ μὴ ὄντα, ἵνα τὰ ὄντα καταργήσῃ, ὅπως μὴ καυχήσηται πᾶσα σὰρξ ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ....» (Α΄ Κορ. 1, 27-29) Διάλεξε ὁ Κύριος τά... πατημένα ἁρμυρίκια γιὰ νὰ καταντροπιάσῃ τὰ ὑψωμένα χρυσάφια καὶ τὰ πλούτια τοῦ ἀπατεῶνα κόσμου... τοὺς σκλάβους καὶ τοὺς χαμάληδες, τοὺς ἁπλοὺς καὶ σιωπηλοὺς ποὺ κρατοῦν στὰ χέρια ἕνα πολυκαιρισμένο καὶ κιτρινισμένο ἀπὸ τοὺς καιροὺς Εὐαγγέλιο καὶ ὄχι τοὺς διάσημους περισπούδαστους καὶ φωνακλούς, ποὺ κυκλοφοροῦν πάντοτε μὲ μιὰ χρυσοποίκιλτη περγαμηνὴ ἀνὰ χεῖρας... Οἱ πρῶτοι νιώθουν τόσοι ἀδύναμοι ποὺ ὅλα τὰ ἀφήνουν στὴν πρόνοιά Του καὶ προσεύχονται συνεχῶς σὰν τὸν Ἅγιο Γρηγόριο τὸν Παλαμᾶ, ψελλίζοντας: Κύριε φώτισόν μου τὸ σκότος! Οἱ ἄλλοι καμαρώνουν καὶ καυχιῶνται γιὰ τὸ πνευματικό τους σθένος, ποὺ τοὺς ἐπιτρέπει νὰ ἑρμηνεύουν συνεχῶς καὶ ἀλάνθαστα τοῦ Θεοῦ τὰ κρίματα καὶ τὶς ἐντολές... Σκανδαλωδῶς μᾶς ἐλεεῖ ὁ Κύριος καὶ θὰ εἶναι ἀκόμα μιὰ αἰτία τοῦ ἀναπολογήτου μας, τὸ ὅτι συναντᾶμε συνεχῶς τέτοιες διαλεχτές, διδαχτὲς Θεοῦ ψυχές... Ποὺ βάφτισαν τὸν πόνο στὴν κολυμβήθρα τῆς ὑπομονῆς, ποὺ ἐνῷ ἔχουν καθηλωμένα τὰ σωματικὰ τους μέλη, συνεχῶς φτερακίζουν σὲ λιμάνια Οὐράνια, ἐκεῖ ὅπου ἔχουν ριγμένες τὶς ἄγκυρες τῆς αἰώνιας ἐλπίδας τους!Οἱ αἰώνιοι αυτοί λίγοι (το λείμμα) δοξολογητὲς, βάζουν τὶς πολυόμματες ψυχές τους νὰ γονατίζουν, μετανοοῦν διαρκῶς καὶ ἐπικαλοῦνται τὸν Κύριο! Μὲ ἕναν ψαλμό, μιὰ προσευχὴ ἀπὸ τὸ ψαλτήρι, τὸ προσευχητάρι τῶν θλιμμένων ἐλπιζόντων...Και κάποιες λέξεις τὶς τονίζουν πιότερο καὶ τὶς ἐπαναλαμβάνουν συνεχῶς…Τοὺς λέμε μπροστάρηδες καὶ ὅσο ὁ Κύριος μᾶς χαρίζει δύναμη, θὰ συνεχίζουμε τούτη τὴν συναλληλία…

Τὸ ἂν αὐτὸ γίνεται Θεαρέστως, κάποτε θὰ τὸ πληροφορηθοῦμε... Ὡς τότε παρακαλοῦμε τοὺς μπροστάρηδές μας νὰ εὔχονται, κάποτε, ἔστω τὴν ἑνδεκάτην ὥρα, νὰ ἀγαπήσουμε ὅπως ἐκεῖνοι, ὁλοκληρωτικὰ τὸν Ἅγιο ἐν Τριάδι Θεό!»

Στήν φωτογραφία τοῦ ἐξωφύλλου ὁ μακαριστὸς Μητροπολίτης Αἰτωλίας καὶ Ἀκαρνανίας Κοσμᾶς, στοῦ οποίου την ἰερή μνήμη το βιβλίο αφιερώνεται, γονυπετὴς, μετὰ τὴν βραδινὴ προσευχὴ στὴν κατασκήνωση τῆς Ρίζας, τὸ 2019.

(Ἀπὸ τὸ προσωπικὸ ἀρχεῖο τῆς πνευματικῆς του κόρης Σ.Μ., ἡ ὁποία κρυφὰ τὸν ἀπαθανάτισε, πρὸς δόξαν Θεοῦ καὶ ὠφέλεια ψυχῶν καί τὴν ὁποία ὁλόθερμα εὐχαριστοῦμε.

Το σημαντικότερο μέρος των ἑσόδων και όλα τα δικαιώματα του συγγραφέα καὶ ἀπὸ τὴν παρούσα ἔκδοση, θὰ διατεθοῦν γιὰ τὴν ΔΩΡΕΑΝ ἔντυπη διάδοση τῶν Χαιρετισμῶν τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, ὅπου καρδιὰ ὀρθόδοξη χτυπᾶ.

Αγιογραφίες στις σελίδες του βιβλίου από τους εξαιρετικούς αδελφούς και εδώ και χρόνια ευλογημένους συνοδοιπόρους, Φώτιο Κόκκαλη και Αναστάσιο Χλωπτσίδη.

Πολυτονισμὸς: Παναγιώτης Σανταμούρης-

Ἱστολόγιο «ΕΘΝΕΓΕΡΣΙΣ»

ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ  Ἔκδόσεις Ἔφύμνιον https://efymnion.gr/69.80.15.20.79

1 Φεβ 2025

Με ψυχή Υπαπαντή...


«Ιδού η Παρθένος εν γαστρί έξει καί τέξεται υιόν 

καί καλέσουσι το όνομα αυτού Εμμανουήλ» ( Ησαΐας, ζ 14)

Κοιτώντας την αγιογραφία της  Υπαπαντής, στον περικαλλή Άγιο Νικόλαο  Αχαρνών και στην περίβλεπτη και πολυπροσκυνημένη Παναγία την Καπνικαρέα στο κέντρο της Αθήνας, θα παρατηρήσουμε  ότι εν αντιθέσει με τις πλείστες εικονογραφήσεις της Μεγάλης Εορτής, ο μακαριστός κυρ Φώτης ο Κόντογλου, αναπαριστά  τον Άγιο Συμεών τον Θεοδόχο, να υποδέχεται τον Κύριο σκύβοντας σύγκορμα. Μεταφέρεται έτσι μια κίνηση του Αγίου προς τον Κύριο του Παντός. Τον Απερίγραπτον και Δημιουργόν Θεόν Λόγον. Τον Ήλιο Της Δικαιοσύνης. Το Δεύτερο  πρόσωπο της αδιαίρετης Αγίας Τριάδας. Σαν να τρέμει ο Δίκαιος Πρεσβύτης. Όχι μην του πέσει το τεσσαρακονθήμερο βρέφος…Αλλά γιατί συνειδητοποιεί, ότι το προρρηθέν εκ του Προφήτου Ησσαία, αυτό που κάποτε ο ίδιος ακόμα  αμφισβήτησε ως άκρο των υπερλόγων,   ήρθε ο καιρός για να το δει και να το αγγίξει ολοζώντανο ενώπιόν του. Γιατί γνωρίζει απολύτως πλέον,  πως το βρέφος τούτο, είναι ο τέλειος Θεός και άνθρωπος και Εκείνη που τον κομίζει η μετά τόκον Παρθένος Μητέρα και Βασίλισσα του κόσμου.

Παρατηρώντας αυτή την ταπεινή κλίση του δικαίου Συμεώνος αδελφοί μου, δεν μπορείς  να μην συγκινηθείς και να μην στοχαστείς  πάνω σε αυτούς τους συμβολισμούς, που αποκαλύπτουν την αληθινή πίστη στον Θεάνθρωπο Ιησού. Ο Δίκαιος Συμεών υποκλίνεται για να αγκαλιάσει με δέος άμοιαστο τον Δεσπότη του Παντός. Εμείς που υποδεχόμαστε εντός μας ολόκληρον τον Θεό, πως πρέπει άραγε να στεκόμαστε; Η ψυχή μας αλήθεια,  έχει ποτέ της έστω και ελάχιστα χαμηλώσει, ταπεινωθεί, σύντρομη έχει ποτέ της αναλογιστεί το φριχτό μυστήριο και την απέραντη ευεργεσία; Έχουμε αδελφοί μου αληθινά ψυχή δεομένη, Θεοφοβούμενη; Έχουμε ψυχή Υπαπαντή; 

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή



26 Ιαν 2025

Από τον φόβο Του ως την αγάπη Του…

 

«…καθήλωσον ἐκ τοῦ φόβου σου τὰς σάρκας μου· 

ἀπὸ γὰρ τῶν κριμάτων σου ἐφοβήθην….

(Ψαλμ.118, 120) 

Κάθε λέξη του αμώμου ψαλμού, συγκλονίζει, προειδοποιοεί και ελέγχει. Φωνή Φιλανθρωποτάτου  Κυρίου που «πασχίζει να τους  σώσει όλους, που αναζητά συνεχώς ψήγματα και ρανίδες ελαφρυντικών αφορμών μετανοίας  για να δικαιολογήσει το πλάσμα του, ως των Εφετών Η ακρότης! Και εμείς οι αγνώμονες και αχάριστοι ευεργετηθέντες, αμαρτάνουμε τόσο, σαν δεν τον επιποθεί η ψυχής μας, σαν δεν τον αναζητά ως το άκρως Εφετόν… Και σαν να μην έφτανε αυτό, εξακολουθούμε φρενοβλαβώς  την ηδονοθηρία μας, αγνοώντας και διστρεβλώνοντας τα κρίματα τα δικαιώματα και τις εντολές του, μη έχοντας ελάχιστο φόβο Θεού. Αυτή η σπαρακτική φωνή του ψαλμωδού, αν κατάφερνε να παρεισδύσει στα απονεκρωμένα εσώτερά μας…Καθήλωσον εκ του φόβου σου τας σάρκας μου...Τότε θα ζούσαμε από εδώ τον Παράδεισο και δεν θα το κουνάγαμε ελάχιστα μη και χάσουμε το Φως το αιώνιο. Θέλει πνευματική βία το πράγμα!  Έχει συνάφεια και  με εκείνη την ποιμενική παροιμία, αυτό το καθήλωσον…Ο φόβος φυλάει τα έρμα…Λίγο πιο πάνω στον άμωμο, ξανά μια κραυγή αγωνίας και σωσμού…Ανακάλεσέ με Σωτήρ και σώσον με…Το απολωλός πρόβατο,  που απομακρύνθηκε από την σωστική σου ποίμνη είμαι εγώ…

-Ουφ καημένε…θα μου ξαναπείς…Μια ζωή πρόβατο θα μείνεις,  φοβισμένος και δειλός, υποταγμένος στον Αφέντη σου...

 -Μα ήμουν χαμένος και αιχμάλωτος και ο Αφέντης Χριστός έδωσε λύτρα για να με ελευθερώσει…

-Στρατιωτική πειθαρχία λοιπόν…Ας είναι…εγώ Δεν θέλω να τον φοβάμαι…Τέτοιον Θεό σατράπη και  καθηλωτικό δεν τον θέλω…

Θυμηθήκαμε και ανακαλέσαμε  ένα κείμενό μας γραμμένο πριν από αρκετά χρόνια…Ας ξαναακουστεί λοιπόν  και στην σημερινή εκπομπή, που κάνει την διαδρομή από τον φόβο Του  μέχρι της Αγάπη Του…

 Μιλούν πολλοί σε τούτους τους καιρούς  και υπό το περίβλημα μιας ψευδώνυμης αγάπης, ακατασχέτως  αγαπολογούν, αμνηστεύοντας κάθε είδος αμαρτίας,  καθώς όπως διατείνονται ο Κύριος είναι …μόνο Κύριος και Θεός της αγάπης, της συγγνώμης, της αγκαλιάς, της  μη κατάκρισης. Είναι για εκείνους ηθικοί τρομοκράτες  όσοι φωνάζουν σπαρακτικά και στεντορεία τη φωνή με ζέση αληθινή και όχι χλιαρά νανουριστικά και νερόβραστα ορθοτομούν τον λόγο της Αληθείας, κηρύττοντας ότι ο Θεός είναι η Αγάπη μα είναι και η Δικαιοσύνη.Μην ξεχνάμε φωνάζουν, τα δικαιώματα τις κρίσεις και τις εντολές Του. Ηθικοί τρομοκράτες λοιπόν ο Καντιώτης, ο Παναγόπουλος, ο π.Αθανάσιος Μυτιληναίος ο αείμνηστος Σωτηρόπουλος και άλλοι πολλοί ακόμα! Και έχουν την συνήθεια (Ω ανόητοι και βραδείς τη καρδία …έτσι μας αποκάλεσε ο ίδιος ο Χριστός μας, όταν δεν μπορούμε να αναγνωρίσουμε την αλήθεια των ρημάτων του) να χρησιμοποιούν τους λόγους ενός μεγάλου Αγίου των ημερών μας, του Αγίου Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτου .Έναν δεν συγκεκριμένο κατά κόρον, τον οποίον πολλές φορές έχουμε αναφέρει και εμείς σε κείμενα και εκπομπές. «Σας έχω φίλους, βρε, δεν το καταλαβαίνετε; Είμαστε αδέλφια. Βρε εγώ δεν είμαι … δεν βαστάω την κόλαση στο χέρι, δεν σας φοβερίζω, σας αγαπάω. Σας θέλω να χαίρεστε μαζί μου τη ζωή». Κατάλαβες; Έτσι είναι ο Χριστός.

Δεν βαστά την κόλαση ο Χριστός, δεν βαστά μαστίγιο! Βέβαια οφείλουμε να πούμε πως όταν ο Χριστός μας χρειαστεί παίρνει  μαστίγιο και ρομφαία…Αλλά ας προσπαθήσουμε να ερμηνεύσουμε τον συγκεκριμένο λόγο του Αγίου Πορφυρίου. Είναι φίλος σας ο Χριστός, είναι η αγάπη και δεν καιροφυλαχτεί για να σε τιμωρήσει! Δηλαδή, δεν λέει ο Άγιος, αμάρτανε παιδί μου και μην σε νοιάζει,  γιατί η αγάπη του φίλου σου Χριστού στο τέλος θα νικήσει και θα σωθείς στα σίγουρα και απροϋπόθετα! Προτρέπει δε  να μην αμαρτάνουμε όχι από φόβο  για να μην τιμωρηθούμε και κολαστούμε. Δεν λέει ο Άγιος ότι δεν υπάρχει κόλαση…Θα ήταν σαν να ανέτρεπε μεταξύ πολλών άλλων και  εκείνο το χωρίο από το Ευαγγέλιο του Φωτός…και εκπορεύσονται οι τα φαύλα πράξαντες εις ανάστασιν κρίσεως… Να μην αμαρτάνουμε γιατί έχουμε έναν Θεό Πατέρα αρχοντικό και καρτερικό, που δεν μας περιμένει στην γωνία να μας συλλάβει σαν αστυνόμος που μοιράζει κλήσεις και βαριά πρόστιμα, αλλά επειδή αυτόν τον Θεό Πατέρα και φίλο μας, δεν μπορούμε από αγάπη και άμετρη ευγνωμοσύνη για τις τόσες ευεργεσίες στην ζωή μας,  να πληγώσουμε αθετώντας το θέλημά Του !

Μην διαστρεβλώνουμε τα λόγια του μεγάλου μας Αγίου, του λατρεμένου Αγίου Πορφυρίου! Μην τα χρησιμοποιούμε για να κομίσουμε προτεσταντικού τύπου βολικές  κακοδοξίες στην ελέγχουσα συνείδησή μας μα κυρίως σε αδαείς και εμπεριστάτους αδελφούς μας που διψούν για τον Χριστό μας και την Αλήθεια Του.  

 

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή

19 Ιαν 2025

Πρόσεχε τι ζητάς…

 

Το γνωστό παραμύθι με το τζίνι και τις τρεις ευχές που σου δίνει, μια  φανταστική ιστορία καλύτερα,  -γιατί το παραμύθι έχει μέσα του παραμυθία και παρηγοριά-,  για  να επιλέξεις τις  ευχές και ύστερα αυτές  να γίνουν  πραγματικότητα…Μη  μου πείτε, πως έστω και φευγαλέα, δεν σας έχει περάσει ποτέ από το μυαλό, αυτό το φανταστικό- υποθετικό σενάριο, το αν ήμουν πλούσιος που έλεγε και ένα παλιό τραγούδι…Αν ήμουν πλούσιος, καραβοκύρης, βασιλιάς, ταξιδευτής, όσα και εσύ και εσύ και εσύ θα ονειρευτείς… Τι αλήθεια έχεις ονειρευτεί αδελφέ μου, ταλαίπωρε εαυτέ μου, χρήματα πολλά, σπίτια άνετα, αυτοκίνητα αστραφτερά και  πυραυλοκίνητα, διακοπές σε παραδεισένια μέρη…;;Oχι σου λέει ο άλλος, εγώ θα ζητούσα μονάχα την υγεία μου, τίποτε άλλο, μόνο η υγεία και όλα τα υπόλοιπα έρχονται, ακολουθούν.

Eντάξει λοιπόν, πες πως έγινε! απαντά το κουτσονούρικο τζίνι με τα μαύρα τατουάζ και τους χαλκάδες στη μύτη και για να δεις πόσο καλό είμαι με εκείνους που με υπακούν, θα σου δώσω και τα δύο και πλούτη και υγεία, με μία βασική προϋπόθεση όμως…Αν δεν την τηρήσεις, όλα μόνο μιάς θα  χαθούν!  Εκεί στην Εκκλησία που πηγαίνεις τις Κυριακές,  κοίτα δεν έχω πρόβλημα να πηγαίνεις, αλλά σε ένα σημείο θέλω να σιωπάς, να μην απαντάς στον παπά, ή απάντησε, αλλά να μην το εννοείς…Στο σημείο  που λέει τα καλά και συμφέροντα ταις ψυχές ημών,  το παράσχου κύριε εκείνο,  με καίει, σαν  βγει με ειλικρίνεια από το στόμα σου…Αλλιώς…είπαμε….

Φτιάξαμε και εμείς έναν διάλογο, αυτή τη φανταστική ιστορία αδελφοί μου…Μεγάλο το δίλημμα δεν βρίσκετε; Για κάποιους ναι, για κάποιους άλλους εύκολο. Και αυτοί χωρίζονται σε δύο παρατάξεις, εκείνοι που θα κάνουν τυφλή υπακοή στο... τζίνι και στο Παράσχου Κύριε θα σιωπήσουν,  μη και χαλάσει η  συμφωνία και οι άλλοι οι λίγοι οι ελάχιστοι, το λείμμα,  της αγαθής μερίδας οι αέναοι  αναζητητές,  που θα κραυγάσουν με της ψυχής τους την ασίγαστη φωνή:  

Παράσχου Κύριε! Εσύ γνωρίζεις το τι συμφέρει την ψυχή,  τι θα τη βοηθήσει αιώνια να σε αντικρίζει μέσα στο ολόλαμπρο Φως Σου! Ο,τι  συμφέρει την ψυχή μου Κύριε δος μου, μα και αντοχή και υπομονή και πίστη να μην βαρυγκομήσω!  Εσύ είπες Κύριε,  πρώτα από όλα  να ζητάμε την αιώνια Βασιλεία Σου!

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή 

 

12 Ιαν 2025

Ως το τελευταίο μας βήμα…

 

Ένα παράσχου Κύριε, που πρέπει τα χείλη και η φωνή της ψυχής να βροντοφωνάζει… Ακούγαμε τις προάλλες, ένα  από τα δόξα τω θεώ σε αφθονία, ηχογραφημένα κηρύγματα του Θείου λόγου, από τον Χρυσόστομο των ημερών μας, Άγιο γέροντα Αθανάσιο Μυτιληναίο, πάνω στην ερμηνεία της Θείας λειτουργίας. Ομιλίες που αλλάζουν ζωές, πορείες, και προσανατολισμούς…Περιέγραφε, ή  μάλλον καλύτερα προσομοίαζε, την διαδρομή της πνευματικής ζωής ενός ανθρώπου, σαν μία περίοδο σποράς, ωρίμανσης, ανθοφορίας και καρποφορίας, θέλοντας να τονίσει, πως η μετάνοια και η πνευματική ζωή, δεν είναι μία έννοια, αλλά μια  διαρκής κατάσταση. Σίγουρα τούτη τη στιγμή, θα έρθει ο πονηρός, να ψιθυρίσει στο αυτί μας:  Μέσα είσαι! Θα μας θυμίσει έπειτα, χρόνους πολλούς μέσα στην Εκκλησία,  στην Εξομολόγηση, στην  Θεία Κοινωνία,  στα δάκρυα, στις μετάνοιες, στην ελεημοσύνη, στη διακονία του  πλησίον, στους κύκλους της Αγίας Γραφής, στις ομιλίες στα προσκυνήματα, στα  κομποσκοίνια, στα ακοίμητα καντήλια, στα φροντισμένα προσκυνητάρια, στις νουθεσίες, στις εκπομπές, στις συναντήσεις μας με Αγίους, στα καλά λόγια που ακούσαμε από εκείνους… Κάθε φορά που ένα τέτοιος λογισμός σου έρχεται αδελφέ μου, ταλαίπωρε εαυτέ μου, εσύ να βάζεις στο μυαλό σου δυο σκέψεις:  Χριστιανά τα τέλη της ζωής ημών και έπειτα την απάντηση του Αγίου Αντωνίου, του καθηγητή της ερήμου, μόλις και εκείνου ο διάβολος του ψιθύρισε, βλέποντάς τον να φεύγει με το… express του Παραδείσου για την Άνω Ζωή, την ατελεύτητη…

Μου ξέφυγες, με νίκησες Αντώνιε! Όχι ακόμα! του είπε, ρίχνοντάς του την χαριστική βολή, με το μέγιστο όπλο του φωτός, που καίει τους δαίμονες, την ταπείνωση!  Μόνο μόλις μπήκε μέσα στον Παράδεισο, ο Μέγας Αντώνιος είπε:  Τώρα ναι,  με την χάρη του θεού σε νίκησα!  Ως τα τέλη λοιπόν, όλα παίζονται!  Για λογαριάστε, πόσο θα αναθεωρήσουμε, αν αυτό κατανοήσουμε!  Κανέναν, μα κανέναν απολύτως και πρωτίστως τον εαυτό μας, ούτε θα δικαιώνουμε, αλλά ούτε και θα καταδικάζουμε, ακόμα και αν όλα είναι πρόδηλα ενώπιόν μας, ακόμα και αν για κάποιον μίλησε με καλά λόγια ένας σύγχρονος Άγιος ή γράφτηκε κάτι επαινετικό ή και αρνητικό πριν από χρόνια, αυτό δεν αποτελει κριτήριο ούτε για δικαίωση, ούτε για καταδίκη, αλλά ούτε και για μία ολέθρια, -ας το προσέξουμε αυτό κυρίως στις μέρες μας αδελφοί μου- αμνήστευση… Τη στιγμή εκείνη, που ακούγεται και βρίσκεται σε πλησμονή μέσα στις καθημερινές ακολουθίες της Μάνας Εκκλησίας, αυτή η δέηση προς τον Κύριο.  Χριστιανά τα τέλη της ζωής ημών…Λίγο πριν έχει ακουστεί και μία συναφέστατη επίσης δέηση: Τον υπόλοιπον χρόνον της ζωής ημών…Από εκείνο το παράσχου Κύριε, έως την στιγμή που ο Κύριος θα αποφασίσει, ως Κυριεύων το τέλος μας το επίγειο,  σε αυτόν τον άγνωρο χρόνο που απομένει,  έχουμε μπροστά μας αγώνα. Το έχουμε ξαναπεί και να μας συγχωρέσετε την παλιλογία. Κάθε μέρα που ξημερώνει, πρέπει να επικαιροποιούμε με τις πράξεις μας και το βίωμά μας, την Ορθόδοξη πίστη μας. Οι πράξεις  και το βίωμα του χθες δεν αμνηστεύουν το σημερινό λοξοδρόμημα, την σημερινή βλασφημία της πίστης, το ανοίκειο, το θεοστυγές, το κακόδοξο, το αιρετικό, το αρνησίχριστο και αντίχριστο. 

Το, όχι ακόμα, του Αγίου Αντωνίου, ας φωτίσει της μετανοίας τον δρόμο, ως το τελευταίο μας βήμα.

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή

Ας επιλέξουμε ...Το τίμημα ή το αντίτιμο ...

Ας επιλέξουμε ...Το τίμημα ή το αντίτιμο ...
Βαπτίστηκες και αναγεννήθηκες ... Μετανόησες κάτω από πετραχήλι και ξαναβαπτίστηκες ... Μετέλαβες τα άχραντα μυστήρια και ένιωσες ξανά βαπτισμένος εις το όνομα του τρισυπόστατου Θεού ... Υπάρχει ακόμα ένα βάπτισμα το τέταρτο κατά σειρά .. το βάπτισμα της ομολογίας ...στο αίμα της Πίστης ... Άραγε πόσοι από εμάς θα το αγαπήσουμε ; Τον Αναστάντα Θεό ας ομολογήσουμε ...Και ας πληρώσουμε το τίμημα της Ομολογίας ...όχι το αντίτιμο της απωλείας ...! Καλό Παράδεισο ! ( Νώντας Σκοπετέας. 2009)

Απολυτίκιο Αγίου Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου. Ακούστε το από την αδελφή μας Νεκταρία Καραντζή

Απολυτίκιο Αγίου Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου. Ακούστε το από την αδελφή μας  Νεκταρία Καραντζή
Τον θαυμάσιον μύστην Χριστού υμνήσωμεν , Μηλεσίου το κλέος και των Γερόντων φωνή , την βοήθειαν ημών και διόρασιν ˙ Τον αναπαύσαντα σοφώς τας ψυχάς των ασθενών , του πνεύματος συνεργεία . Πορφύριον Καυσοκαλυβίτην ,επικαλέσωμεν άπαντες. // Nώντας Σκοπετέας 27-11-2013 Απολυτίκιο με την ευκαιρία της επισήμου Αγιοκατατάξεως του Γέροντος Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτου . Σημ: Το απολυτίκιο δεν περιέχεται σε αναγνωρισμένη ακολουθία , αλλά είναι προϊόν ευλαβείας και απέραντης ευγνωμοσύνης , προς τον Μεγάλο Άγιο του Θεού , στην μεγάλη η μέρα της Αγιοκατατάξεώς του .

Ουράνια Συντροφιά...

Ουράνια Συντροφιά...
Παλαιά συνηθίζαμε, κατά την εορτή των Θεοφανείων, ν' αγιάζομε τα σπίτια. Κάποια χρονιά επήγα κι εγώ κι αγίαζα. Χτυπούσα τις πόρτες των διαμερισμάτων, μου ανοίγανε κι έμπαινα μέσα ψάλλοντας: "Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου Κύριε...". Όπως πήγαινα στην οδό Μαιζώνος, βλέπω μια σιδερένια πόρτα. Ανοίγω, μπαίνω μέσα στην αυλή, που ήταν γεμάτη από μανταρινιές, πορτοκαλιές, λεμονιές, και προχωρώ στη σκάλα. Ήταν μια σκάλα εξωτερική, που ανέβαινε πάνω και κάτω είχε υπόγειο. Ανέβηκα τη σκάλα, χτυπάω την πόρτα και παρουσιάζεται μια κυρία. Αφού μου άνοιξε, εγώ άρχισα κατά τη συνήθειά μου το "Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου, Κύριε...". Με σταματάει απότομα. Εν τω μεταξύ με ακούσανε και δεξιά κι αριστερά στο διάδρομο βγαίνανε κοπέλες απ' τα δωμάτια. "Κατάλαβα, έπεσα σε οίκο ανοχής", είπα μέσα μου. Η γυναίκα μπήκε μπροστά μου να μ' εμποδίσει. -Να φύγεις, μου λέει. Δεν κάνει αυτές να φιλήσουν το Σταυρό. Να φιλήσω εγώ το Σταυρό και να φύγεις, σε παρακαλώ. Εγώ τώρα πήρα σοβαρό και επιτιμητικό ύφος και της λέω: -Εγώ δεν μπορώ να φύγω! Εγώ είμαι παπάς, δεν μπορώ να φύγω! Ήλθα εδώ ν' αγιάσω. -Ναι, αλλά δεν κάνει να φιλήσουν το Σταυρό αυτές. -Μα δεν ξέρομε αν κάνει να φιλήσουν το Σταυρό αυτές ή εσύ. Διότι αν με ρωτήσει ο Θεός και ζητήσει να Του πω ποιος κάνει να φιλήσει το Σταυρό, οι κοπέλες ή εσύ, μπορεί να έλεγα: "Οι κοπέλες κάνει να τον φιλήσουν και όχι εσύ. Οι ψυχές τους είναι πιο καλές από τη δική σου". Εκείνη τη στιγμή εκοκκίνησε λίγο. Της λέω λοιπόν: -Άσε τα κορίτσια να φιλήσουν το Σταυρό. Τους έκανα νόημα να πλησιάσουν. Εγώ πιο μελωδικά από πρώτα έψαλλα το "Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου Κύριε...", διότι είχα μια χαρά μέσα μου, που ο Θεός οικονόμησε τα πράγματα να πάω και σ' αυτές τις ψυχές. Φιλήσανε όλες το Σταυρό. Ήταν όλες περιποιημένες, με τις πολύχρωμες φούστες κ.λπ. Και τους είπα: -Παιδιά μου, χρόνια πολλά. Ο Θεός μάς αγαπάει όλους. Είναι πολύ καλός και "βρέχει επί δικαίους και αδίκους". Όλοι Τον έχομε Πατέρα και για όλους μας ενδιαφέρεται ο Θεός. Μόνο να φροντίσομε να Τον γνωρίσομε και να Τον αγαπήσουμε κι εμείς και να γίνομε καλοί. Να Τον αγαπήσετε και θα δείτε πόσο ευτυχισμένες θα είστε. Κοιτάξανε απορημένες. Κάτι πήρε η ψυχούλα τους η ταλαιπωρημένη. -Χάρηκα, τους λέω τέλος, που μ' αξίωσε ο Θεός να έλθω σήμερα και να σας αγιάσω. Χρόνια πολλά! -Χρόνια πολλά, είπαν κι εκείνες κι έφυγα./Γ.Πορφύριος

η προσευχή του Κυρ -Φώτη...

η προσευχή του Κυρ -Φώτη...
Σε ευχαριστώ, Κύριε πολυέλεε, σε υμνώ, σε δοξάζω, γιατί μ' έπλασες από το τίποτα. Αλλά δεν μ' έπλασες μοναχά μια φορά, αλλά και κάθε μέρα με πλάθεις από το τίποτα, επειδή και κάθε μέρα με βγάζεις από τον ίσκιο του θανάτου που ξαναπέφτω. Μέσα στον ακαταμέτρητο τον κόσμο, μέσα στη μερ­μηγκιά των ανθρώπων, είμαι ένα τίποτα. Ο κάθε άνθρωπος είναι ένα τίποτα. Και μολαταύτα τον κάθε άνθρωπο τον θυμάσαι και τον βρίσκεις και τον τραβάς προς εσένα, και τον ζωοποιείς από πεθαμένον, και τον ξαναπλάθει το πατρικό χέρι σου, σαν να είναι ο καθένας μας μοναχά αυτός στον κόσμο. Η κραταιά δύναμή σου βαστά όλη την κτίση κι' όλες τις ψυχές σαν νάναι μια και μοναχή. Και τις κάνεις να νοιώσουνε την αθανασία σαν νάναι μια και μονάχη η καθεμιά και σε νοιώθουνε πατέρα τους σπλαχνικόν, που δεν κουράζεται να συχωρά και να ξαναπλάθει τον εαυτό μας, που πεθαίνει κάθε ώρα από την αμαρτία. ~Φώτης Κόντογλου~