main menu

Επιλέξτε ετικέτα για εμφάνιση των αντιστοιχων αναρτήσεων. Αρχική Σελίδα

Απενεργοποιημένη Λειτουργία

16 Οκτ 2021

Πατήρ Ηλίας Αλευράς +(Αφιέρωμα) Μέρος 7

 

 ...Ο μπάρμπα -Σπύρος δεν σταματούσε αχόρταγα να κοιτά ! Σκούπιζε συχνά πυκνά με ένα μαντίλι τα δάκρυά του , που έβλεπε σήμερα τον γιό του τόσο ευτυχισμένο  στην μεγάλη τούτη μέρα , την γενέθλια , την αλησμόνητη …Δεν είχε ξαναπάει σε χειροτονία ποτέ του ! Δεν καταλάβαινε πολλά ! Δεν ήξερε και γράμματα ! Φτωχός ψαράς , μια ζωή ολάκερη πάλευε μες στην αλμύρα και στα αγριέματα της δικής του απέραντης γης , να αγρέψει των παιδιών του το προσφάγιον …Μια μεγάλη αδυναμία είχε όμως  …ένα ελάττωμα που έθλιβε τους γύρω του στο σπίτι ! Ιδίως την γυναίκα του και τον μικρό τον γιό ! Έβλαπτε την φήμη του Χριστού και της Παναγίας όποτε νευρίαζε! Είχε μάθει από μικρός σε τούτη την δαιμονοκίνητη ασχήμια  και εκείνο το βορβορώδες  και φριχτό πάθος , τον κυρίευε κάθε λίγο και λιγάκι !

 Τον παρακαλούσε ολοένα ο Ηλίας …–Βρε Πατέρα μου ,  μην βλαστημάς! Σε ικετέυω! Στα πόδια σου πέφτω ! Να , αν θες να ξεσπάσεις, βάλτα με  μένα, χτύπα με αν θες,  μα μην βρίζεις έτσι απαίσια τον γλυκύτατο Χριστό μας , την Παναγία μας…Είναι η Μάνα μας !

 –Δεν το θέλω Ηλία μου …δεν το θέλω ! έλεγε και έκλαιγε σαν το μωρό παιδί ! Δάγκωνε τα χείλη του εκείνο το πρωινό που έβλεπε τον γιό του πλέον ζωσμένο με τα Αγγελικά φτερά …με το οράριο , το στιχάριο τα επιμανίκια !

-Ο Ηλίας μου Παπάς και εγώ να βλαστημάω…μονολογούσε μέσα του  !

 –Εσείς του τα κάνατε τα άμφια του Διακόνου ; τον ρώτησε μια ηλικιωμένη κυρούλα που έστεκε δίπλα του! –Ο Πατέρας του δεν είστε ;

Πλησίαζαν να λάβουν αντίδωρο και να ευχηθούν στον νέο Διάκονο ! Δεν αποκρίθηκε , γιατί δεν  κατάλαβε και τίποτε ο μπαρμπα Σπύρος ! Ούτε τι θα πει άμφια ήξερε , ούτε καν ποιός ήταν ο Διάκονος ! Μετά το τέλος βρήκε τον γιό του έξω από τον Άγιο Πέτρο .

 –Παιδί μου… παπά … Ηλία μου ,  μήπως πρέπει να κάνω και εγώ κάτι για σένα ; γιατί μια γερόντισσα πριν μου είπε αν σου έκανα τα άμφια …τι είναι τα άμφια παιδί μου ;

 -Αυτά που μου φόρεσε ο Δεσπότης πατέρα !

 – Α τώρα κατάλαβα !  πρέπει να τα πληρώσω εγώ  !  Συγχώρα με παιδάκι μου ! Που να το γνωρίζω ! Αγράμματος άνθρωπος είμαι !

-Πατέρα ,  δεν θέλω σήμερα κάτι τόσο φτηνό να μου δωρίσεις ! Αυτά πανιά είναι ! Ευλογία έχουν βέβαια  από τον Επίσκοπο και από την Θεία χάρη ! Μα εγώ θέλω σήμερα από σένα  ένα πολύ  μεγαλύτερης αξίας  , ένα ασύγκριτο  , ένα ανεκτίμητο δώρο !

–Τι θες να σου πάρω παιδί μου ; Δεν έχουμε και τόσους παράδες  ! Στοίχισε το να έρθουμε όλοι μας εδώ ! Και το ξενοδοχείο χθες το  βράδυ ! Και τα εισιτήρια ! Αλλά ό,τι μου πεις θα το φροντίσω ! Θες κανένα ρολόι μήπως , τίποτα παπούτσια καινούργια για να έχεις ; Πες μου ! Θα δανειστώ αν χρειαστεί ! 

-Πατέρα μου σε τούτην την τόσο σπουδαία για την ζωή μου ημέρα την ανεπανάληπτη , που ξέρεις καλά πόσο την περίμενα πάντα ,  θέλω από σένα ένα και μόνο δώρο … Να σταματήσεις να βλαστημάς  ! Να μην το ξανακάνεις ποτέ σου ! Θα είναι αυτό , σαν να μου έχεις χαρίσει τα πάντα ! Αυτό είναι το δώρο που περιμένω σήμερα από σένα ! Τι λες θα μου το χαρίσεις  ;

Χαμήλωσε τα μάτια ο μπαρμπα-Σπύρος! Τον συντάραξε αυτό το αίτημα του νέου Διάκου ! Σαν να συνειδητοποίησε σε μια στιγμή το μέγεθος του εγκλήματός του,  μα και το ανεκτίμητο δώρο της αναγέννησης δια της μετανοίας !  Έγινε και για εκείνον τούτη η ημέρα γενέθλια και το Άργος…Δαμασκός !  3 Δεκεμβρίου του 1966 ! Ως το τέλος της ζωής του ο μπάρμπα-Σπύρος ο Τσάκωνας , ο φτωχός ψαράς , ο πατέρας του παπά,   ποτέ του δεν ξαναβλαστήμησε τα Θεία !Το εξομολογήθηκε και ξαλάφρωσε!Μα  όποτε το συλλογιόταν ως τα στερνά του ,  σαν τον μετανοημένο Πέτρο στου ορνιθιού το λάλημα δάκρυζε και σταυροκοπιόταν !                         ( συνεχίζεται...) 

                                        


                                                                     Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από το βιβλίο: "Πόσα χωράνε σε ένα Αμήν" ( εκδ.Πρόμαχος Ορθοδοξίας) 

όπου συμπεριλαμβάνεται η αφηγηματική βιογραφία του μακαριστού π.Ηλία Αλευρά + 28.7.2021  

Δεν υπάρχουν σχόλια :

Δημοσίευση σχολίου

Γράψτε τα σχόλιά σας εδώ...

Ας επιλέξουμε ...Το τίμημα ή το αντίτιμο ...

Ας επιλέξουμε ...Το τίμημα ή το αντίτιμο ...
Βαπτίστηκες και αναγεννήθηκες ... Μετανόησες κάτω από πετραχήλι και ξαναβαπτίστηκες ... Μετέλαβες τα άχραντα μυστήρια και ένιωσες ξανά βαπτισμένος εις το όνομα του τρισυπόστατου Θεού ... Υπάρχει ακόμα ένα βάπτισμα το τέταρτο κατά σειρά .. το βάπτισμα της ομολογίας ...στο αίμα της Πίστης ... Άραγε πόσοι από εμάς θα το αγαπήσουμε ; Τον Αναστάντα Θεό ας ομολογήσουμε ...Και ας πληρώσουμε το τίμημα της Ομολογίας ...όχι το αντίτιμο της απωλείας ...! Καλό Παράδεισο ! ( Νώντας Σκοπετέας. 2009)

Απολυτίκιο Αγίου Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου. Ακούστε το από την αδελφή μας Νεκταρία Καραντζή

Απολυτίκιο Αγίου Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου. Ακούστε το από την αδελφή μας  Νεκταρία Καραντζή
Τον θαυμάσιον μύστην Χριστού υμνήσωμεν , Μηλεσίου το κλέος και των Γερόντων φωνή , την βοήθειαν ημών και διόρασιν ˙ Τον αναπαύσαντα σοφώς τας ψυχάς των ασθενών , του πνεύματος συνεργεία . Πορφύριον Καυσοκαλυβίτην ,επικαλέσωμεν άπαντες. // Nώντας Σκοπετέας 27-11-2013 Απολυτίκιο με την ευκαιρία της επισήμου Αγιοκατατάξεως του Γέροντος Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτου . Σημ: Το απολυτίκιο δεν περιέχεται σε αναγνωρισμένη ακολουθία , αλλά είναι προϊόν ευλαβείας και απέραντης ευγνωμοσύνης , προς τον Μεγάλο Άγιο του Θεού , στην μεγάλη η μέρα της Αγιοκατατάξεώς του .

Ουράνια Συντροφιά...

Ουράνια Συντροφιά...
Παλαιά συνηθίζαμε, κατά την εορτή των Θεοφανείων, ν' αγιάζομε τα σπίτια. Κάποια χρονιά επήγα κι εγώ κι αγίαζα. Χτυπούσα τις πόρτες των διαμερισμάτων, μου ανοίγανε κι έμπαινα μέσα ψάλλοντας: "Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου Κύριε...". Όπως πήγαινα στην οδό Μαιζώνος, βλέπω μια σιδερένια πόρτα. Ανοίγω, μπαίνω μέσα στην αυλή, που ήταν γεμάτη από μανταρινιές, πορτοκαλιές, λεμονιές, και προχωρώ στη σκάλα. Ήταν μια σκάλα εξωτερική, που ανέβαινε πάνω και κάτω είχε υπόγειο. Ανέβηκα τη σκάλα, χτυπάω την πόρτα και παρουσιάζεται μια κυρία. Αφού μου άνοιξε, εγώ άρχισα κατά τη συνήθειά μου το "Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου, Κύριε...". Με σταματάει απότομα. Εν τω μεταξύ με ακούσανε και δεξιά κι αριστερά στο διάδρομο βγαίνανε κοπέλες απ' τα δωμάτια. "Κατάλαβα, έπεσα σε οίκο ανοχής", είπα μέσα μου. Η γυναίκα μπήκε μπροστά μου να μ' εμποδίσει. -Να φύγεις, μου λέει. Δεν κάνει αυτές να φιλήσουν το Σταυρό. Να φιλήσω εγώ το Σταυρό και να φύγεις, σε παρακαλώ. Εγώ τώρα πήρα σοβαρό και επιτιμητικό ύφος και της λέω: -Εγώ δεν μπορώ να φύγω! Εγώ είμαι παπάς, δεν μπορώ να φύγω! Ήλθα εδώ ν' αγιάσω. -Ναι, αλλά δεν κάνει να φιλήσουν το Σταυρό αυτές. -Μα δεν ξέρομε αν κάνει να φιλήσουν το Σταυρό αυτές ή εσύ. Διότι αν με ρωτήσει ο Θεός και ζητήσει να Του πω ποιος κάνει να φιλήσει το Σταυρό, οι κοπέλες ή εσύ, μπορεί να έλεγα: "Οι κοπέλες κάνει να τον φιλήσουν και όχι εσύ. Οι ψυχές τους είναι πιο καλές από τη δική σου". Εκείνη τη στιγμή εκοκκίνησε λίγο. Της λέω λοιπόν: -Άσε τα κορίτσια να φιλήσουν το Σταυρό. Τους έκανα νόημα να πλησιάσουν. Εγώ πιο μελωδικά από πρώτα έψαλλα το "Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου Κύριε...", διότι είχα μια χαρά μέσα μου, που ο Θεός οικονόμησε τα πράγματα να πάω και σ' αυτές τις ψυχές. Φιλήσανε όλες το Σταυρό. Ήταν όλες περιποιημένες, με τις πολύχρωμες φούστες κ.λπ. Και τους είπα: -Παιδιά μου, χρόνια πολλά. Ο Θεός μάς αγαπάει όλους. Είναι πολύ καλός και "βρέχει επί δικαίους και αδίκους". Όλοι Τον έχομε Πατέρα και για όλους μας ενδιαφέρεται ο Θεός. Μόνο να φροντίσομε να Τον γνωρίσομε και να Τον αγαπήσουμε κι εμείς και να γίνομε καλοί. Να Τον αγαπήσετε και θα δείτε πόσο ευτυχισμένες θα είστε. Κοιτάξανε απορημένες. Κάτι πήρε η ψυχούλα τους η ταλαιπωρημένη. -Χάρηκα, τους λέω τέλος, που μ' αξίωσε ο Θεός να έλθω σήμερα και να σας αγιάσω. Χρόνια πολλά! -Χρόνια πολλά, είπαν κι εκείνες κι έφυγα./Γ.Πορφύριος

η προσευχή του Κυρ -Φώτη...

η προσευχή του Κυρ -Φώτη...
Σε ευχαριστώ, Κύριε πολυέλεε, σε υμνώ, σε δοξάζω, γιατί μ' έπλασες από το τίποτα. Αλλά δεν μ' έπλασες μοναχά μια φορά, αλλά και κάθε μέρα με πλάθεις από το τίποτα, επειδή και κάθε μέρα με βγάζεις από τον ίσκιο του θανάτου που ξαναπέφτω. Μέσα στον ακαταμέτρητο τον κόσμο, μέσα στη μερ­μηγκιά των ανθρώπων, είμαι ένα τίποτα. Ο κάθε άνθρωπος είναι ένα τίποτα. Και μολαταύτα τον κάθε άνθρωπο τον θυμάσαι και τον βρίσκεις και τον τραβάς προς εσένα, και τον ζωοποιείς από πεθαμένον, και τον ξαναπλάθει το πατρικό χέρι σου, σαν να είναι ο καθένας μας μοναχά αυτός στον κόσμο. Η κραταιά δύναμή σου βαστά όλη την κτίση κι' όλες τις ψυχές σαν νάναι μια και μοναχή. Και τις κάνεις να νοιώσουνε την αθανασία σαν νάναι μια και μονάχη η καθεμιά και σε νοιώθουνε πατέρα τους σπλαχνικόν, που δεν κουράζεται να συχωρά και να ξαναπλάθει τον εαυτό μας, που πεθαίνει κάθε ώρα από την αμαρτία. ~Φώτης Κόντογλου~