Πήρανε άδεια από τον αφέντη
Χριστό ο κυρ Αλέξανδρος κι ο κυρ Φώτης, εν έτει δυσχιλιοστώ και εικοστώ , να κατέβουνε τούτο το δωδεκαμέρι, για να παρασταθούνε σε όσους φτωχούς και ταπεινούς
μοιρολογάνε με δάκρυα καυτά και ανυπόκριτα, που τους στερήσανε την χαρά την απλή των
Χριστιανών, που τα πλούτια όλου του κόσμου και τα χρυσάφια όλης της γης δεν
μπορούν να την εξαγοράσουν. Φόρεσαν λοιπόν τα μπαλωμένα τους παλτά και οι δυο τους και τις τραγιάσκες τους τις πολυκαιρισμένες και αρχίσανε κρυφά να σεργιανάνε στα χωριά, τις πολιτείες και στους ερημωμένους δρόμους κάθε που πρωτοξημέρωνε ο Θεός την πλάση, αχάραγα απ τις παραμονές των Χριστουγέννων ως του Αη Γιαννιού, που όφειλαν να επιστρέψουν πάνω …
Και έβρισκαν
συνέχεια τις Γερόντισσες των Χριστουγέννων άγρυπνες και δακρυσμένες να κάνουν
γονατιστές μπρος στα καντηλοφώτιστα προσκυνητάρια σιμά στις πόρτες τους και όλο
να παραπονιούνται της Παναγίας για το κακό, που τέτοιο δεν ξαναγίνηκε ποτές ,
να μην τις βρει το πρώτο φως της γέννας του Θεού μέσα στην Εκκλησιά. Και
έβρισκαν και παιδιά παραπονεμένα, που δεν τα κατάφεραν φέτος για πρώτη φορά να
μην αφήσουνε ρούγα ατραγούδιστη από καλαντίσματα και παινέματα για τους νοικοκυραίους. Κι οι βουτηχτάδες οι λεβεντονιοί που φέτος ανήμερα των Επιφανίων δεν έψαξαν βαστώντας την ανάσα τους Σταυρό ασημοχάρακτο να βρουν σε πυθμένα αγιασμένο, έστεκαν με ένα πνιγμένο κλάμα να κοιτούν προς τον λιμένα τον αστόλιστο από δάφνινες αψίδες και λάβαρα βυζαντινά. Και στον κάθε θλιμμένο Χριστιανό
ξεκινούσαν να λεν μια δική τους γιορτινή ιστορία. Παρηγόρησαν οι Άγιοι των αγιωτικών
γραμμάτων οι πολυφίλητοι, αμέτρητες ταπεινές
ψυχές με εκείνα τα αλησμόνητα τα λόγια τους. Και επειδή όλο και περισσότεροι τους
γύρευαν και τους καλούσαν να μπουν μέσα στα σπίτια τους,σαν είδαν πως δεν θα
προκάμουν με τόσους, έστελναν στο πόδι τους, τους βλογημένους ήρωές τους. Και τα κατάφερναν τούτοι το ίδιο καλά με τους γεννήτορές
τους και γέμισαν με παραμυθίες και πονεμένη μα αληθινή χαρά, μια Ελλάδα ολάκερη!
Σαν σε όνειρο θαρρούμε πως τους ακούσαμε
και εμείς, τον κυρ
Αλέξανδρο και τον κυρ Φώτη, παραμονές
Χριστούγεννα να μας προστάζουν γλυκά να πάρουμε σκαρί αλλοτινό με άρμπουρο
αλύγιστο και τον παπά Φραγκούλη πηδαλιούχο και ν ανοιχτούμε ως τον Χριστό στο
κάστρο να λειτουργηθεί ξανά …Και στην επιστροφή να βρούμε αραξοβόλι κοντινό στα περιγιάλια του Αϊβαλιού κι έπειτα να τραβήξουμε ως την πιο ταπεινή φάτνη τούτου του τόπου , σε μαντρί βλοημένο και σε σπηλιά κεροκαπνισμένη
στου Γιάννου του Μπαρμπάκου τα λημέρια …
Μυστήριον ξένον ! Μυστήριο ξένον
!
Επαναλάμβαναν συνέχεια του
Χριστού οι Απόστολοι. Με αυτούς τους ξεχασμένους περάσανε το φετινό Άγιο
δωδεκαήμερο 2020 χρόνια μετά απ του Χριστού την Θεία Γέννηση! Ο κυρ Αλέξανδρος ο Παπαδιαμάντης και ο κυρ Φώτης ο Κόντογλου, συντροφιά με
αρχαίους…παράξενους ανθρώπους , Χριστιανούς Θεοφοβούμενους, θερμασμένους μ΄ Άγιο Πνεύμα. Κι άλλοτε πάλι,
σαν βγαίνανε από τούτων των φτωχών στο πνεύμα ανθρώπων τα σπίτια, ξανά μονολογούσανε και δάκρυζαν…
Κύριε τα μυστήριά Σου τοις
νηπίοις αποκαλύπτεται ….
Νώντας Σκοπετέας
Απόσπασμα από σειρά 3 εκπομπών με
τίτλο "Παραμυθία Χριστουγέννων-Πρωτοχρονιάς-Θεοφανείων".
Μια ιστορία ντυμένη στην μνήμης
τα αξεθώριαστα τα χρώματα . Από εκείνες που όσοι πιστεύουν σε Θεό Τριαδικό
γνωρίζουν πως είναι αληθινή και δεν ψάχνουν για αποδείξεις για τους δύσπιστους, να τους πείσουν για τα αθάνατα και τα
αιώνια !
Καλό και ευλογημένο το Άγιο
Δωδεκαήμερο !
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Γράψτε τα σχόλιά σας εδώ...