Η παγκοινιά της Παναγιάς … ( Να ρθεις όταν θα καθαρίζουν …) Σύγχρονο θαύμα της Παναγίας μας

 

Το Μοναστηράκι μας ! Η Παναγιά μας ! Το καύχημα , το καταφύγιο , το κραταίωμα , το ιερό μας ορμητήριο …Τέτοια λόγια ξεπηδούσαν μέσα από τις εύλαλες σιωπές και τα ολόχαρα πρόσωπα των διακονητών της Παναγίας  , εκεί στο Πολυδένδρι …Όλα από καρδιάς γίνονται εδώ ! Τίποτα επειδή πρέπει , τίποτα γιατί κάποιος είπε να γίνει …Μια διαρκής Παντευλόγητη παρουσία , τείχος και οχύρωμα , που τόσο ταιριάζει με το κάστρο της Χρυσοπηγής τους το ευλογημένο , δίνει συνεχώς τα γλυκύτατα προστάγματα  , τις κατευθύνσεις… Φανερώνει τις ανάγκες , οικονομεί στις δυσκολίες , σκουπίζει τον ιδρώτα , δροσίζει στις καυτές ημέρες , θερμαίνει στο αγριεμένο χειμώνιασμα …Η Παναγία πάντα εκεί ! Την νιώθουν , Την ανασαίνουν , αφουγκράζονται το θρόισμα από τα μαύρα Της ράσα , Την επικαλούνται να πλατύνει τις καρδιές τους όταν η κόπωση και το εγώ ξεκινά να τις στενεύει …

Είναι η ευλογημένη ομάδα από τους άντρες και τις γυναίκες , που έχουν κάνει το Μοναστήρι , το δεύτερό τους σπίτι , που φροντίζουν πάντα ο οίκος  τούτος του Θεού και της Παναγίας Μητέρας Του να λάμπει και να ευωδιάζει …-Πάστρα στο έξω εμείς …Πάστρα στο μέσα εσείς Γέροντες ! έλεγε ο κυρ-Γιάννης γελώντας εκείνο το λιόλουστο υπέροχο εαρινό πρωινό στα σύνορα της Σαρακοστής με την Μεγάλη Εβδομάδα . Χρόνια αμέτρητα τούτη εδώ η παγκοινιά  είχε γίνει μια τόσο αγαπημένη συνήθεια , που αν κάποιος δεν τα κατάφερνε να έρθει για να συμμετάσχει στην καθαριότητα της Βουβής Εβδομάδας , πόσο πολύ στενοχωριόταν …

Ο Ασβέστης σε αφθονία ! Ω , μοιάζει με λουλουδιού μοσχομύριστου τούτη η μυρωδιά του ασβέστη ! Το αστραποβόλημά του το ευλογημένο στις πεζούλες , τα πλατύσκαλα , τις γλάστρες και τους γέρικους κορμούς , έχει κάτι από τις άπυρες βολίδες  που φωτίζουν το ανηφόρι του Γολγοθά …Τίποτα δεν αφήνεται στην τύχη , όλα περιμένουν την φροντίδα σου γιατί όλα έχουν να σου μιλήσουν για τον Θεό σε τούτο το ευλογημένο απάγκιο .

Μόλις τελειώσαν με τον περίβολο , την φιάλη και τις εισόδους , όλοι κατευθύνθηκαν στο Καθολικό . Σήκωσαν  και μάζεψαν τα βαριά στρωσίδια  , σάρωσαν και το παραμικρό ίχνος χώματος και  το πέταξαν στο χωνευτήρι , μιας και ό,τι εισέρχεται εδώ μέσα , ακόμα και τα σκουπίδια αγιάζονται ! Έπειτα οι γυναίκες   γυάλισαν με επιμέλεια και το τελευταίο εκατοστό στα μανουάλια ,ενώ οι άντρες ανέβηκαν σε σκάλες για να λαμποκοπήσει …η θριαμβεύουσα Εκκλησία !  Ύστερα περιποιήθηκαν το ξυλόγλυπτο τέμπλο , τις εικόνες και τα καντήλια του , άλλαξαν τα υφάδια στα προσκυνητάρια και στην Ωραία Πύλη  με τα χαρμολυπημένα  χρώματα  της άνοιξης και της Αναστάσιμης καρτερίας .

Είχε μεσημεριάσει όταν ο Παπά Εφραίμ στάθηκε στην Λιτή και με μια ματιά τους αγκάλιασε όλους και όλα ! Δόξα τω Θεώ ! είπε και έκανε τον Σταυρό του . Όπως κάθε φορά  ,  στην αρχή όλα φαίνονταν σαν απρόσιτη κορφή  , μα όταν η καρδιά δίχως βαρυγκόμια ζώνεται  το λέντιό της και γίνεται πάντων διάκονος , τα πάντα παίρνουν χάρη και σαν από μόνα τους έρχονται σε τάξη ! Βγήκε έξω να ανασάνει το ανοιξιάτικο αεράκι , να κλείσει τα μάτια και να μυρίσει αυτό το ηδύπνοο άρωμα που μαρτυρά το δίχως άλλο , ότι ζυγώνει η πιο συγκλονιστική Εβδομάδα της πίστης μας… Ανάμεσα σε χιλιάδες αρώματα τούτο μπορούσε να το ξακρίσει και πάλι να το φυλάξει σαν πολύτιμο μύρο στο δοχείο το ακένωτο της μνήμης του . Οι υμνολόγοι της Κυρίας Θεοτόκου , τα ευλογημένα στρουθία του Θεού , πετούσαν ζωηρά και όλο κελαηδούσαν σαν να θελαν να διακηρύξουν με το τραγούδι τους , πως καμιά μέρα τούτης εδώ της πρόσκαιρης ζήσης δεν πρέπει να μένει άλαλη και βουβή , δίχως μια ωδή , ένα ελέησον , ένα βλέμμα στον Ουρανό …Τα σκεφτόταν όλα τούτα ο Πάτερ και ένιωθε τα τριάντα του χρόνια εδώ μέσα σαν μια ανάσα ευωδιαστή ,σαν  έναν αστείρευτο γλυκασμό που μόνο τα δάκρυα μπορούσαν να περιγράψουν . Μια φωνή διέκοψε αυτό το πανηγύρι της ψυχής του . Μια φωνή που έβγαινε μέσα από λυγμό και κλάμα γοερό …Μια γυναίκα άγνωστή του , μεσόκοπη με ολοκόκκινα από το κλάμα μάτια . –Πάτερ …Παππούλη πότε έχει ακολουθίες την Μεγάλη Εβδομάδα εδώ ;

Σάστισε ο Παπάς και μηχανικά της απάντησε : -Εφτά και εφτά …Δηλαδή εφτά το πρωί και εφτά το απόγευμα ! Δεν πρόλαβε έπειτα να αρθρώσει άλλη κουβέντα …Η γυναίκα χωρίς να μπορεί να σταματήσει τα δάκρυα τα σπαρακτικά τον ξαναρώτησε : -Μπορώ να ανάψω ένα κερί στην Παναγία ; -Βέβαια αδελφή μου ! Να εκεί είναι η είσοδος του Καθολικού …Πήγαινε να ανάψεις το κερί σου και μην νοιαστείς που θα δεις μέσα ανθρώπους …καθαρίζουμε σήμερα το Μοναστήρι ενόψει των ημερών που έρχονται ! Σαν να την ηλέκτρισαν τούτα τα τελευταία λόγια του Παπά ! Πιο έντονο τώρα το κλάμα της γυναίκας !  Έφυγε εκείνη σχεδόν τρέχοντας για το καθολικό  .   Ο πάτερ Εφραίμ δεν πήρε το κατόπι της  …Είχε σαστίσει από το ξαφνικό αυτό θέαμα , μα δεν ήθελε να την δυσκολέψει και πιότερο …Λογάριασε πως κάποια περίσταση σοβαρή θα συνέτρεχε , κάποιο πρόβλημα, μια αρρώστια , όλα εκείνα που φέρνουν μπροστά μας τον …ξεχασμένο Θεό , που άπαυστα  όμως καρτερά με την σταυρωμένη του αγκαλιά διάπλατη,  τον γυρισμό στον εαυτό μας …Έτσι λοιπόν δεν θέλησε να την ακολουθήσει … Οι υπόλοιποι όμως της παγκοινιάς , εκείνο το μεσημέρι  της βουβής Εβδομάδας έζησαν του Θεού τα θαύματα και τα θαυμάσια χάρη σε εκείνη την οδυρομένη γυναίκα …Αυτή μόλις άναψε το κερί της και προσκύνησε την Βρεφοκρατούσα Παναγία , σχεδόν σωριάστηκε σε μια καρέκλα πίσω απ το προσκυνητάρι των Ταξιαρχών  . Όλοι έσπευσαν να την βοηθήσουν αφού νόμισαν ότι λιποθύμησε …-Καλά είμαι , μην νοιάζεστε …καλά είμαι δεν έχω τίποτα …Παναγιά μου τι ήταν αυτό που μου έκανες ; τι ήταν αυτό που μου έκανες ;Επαναλάμβανε συνέχεια με λυγμούς σπαρακτικούς σχεδόν ,  τέτοια λόγια απευθυνόμενη στην Παναγία , λες και την είχε εκεί απέναντί της ! Πήρε τον λόγο κάποια γυναίκα απ την ομάδα της παγκοινιάς …-Τι σου συμβαίνει αδελφή μου; Πες μας αν μπορούμε σε κάτι να σε βοηθήσουμε …-Θα σας πω γιατί  πρέπει να μάθετε ! Γιατί αξίζει να μάθετε ειδικά εσείς ! –Πες μας αδελφή μου σε ακούμε είπε ο κυρ-Γιάννης και όλοι που είχαν ήδη μαζευτεί γύρω της , έκαναν ησυχία να την ακούσουν . 

-Εμένα πρώτη φορά με βλέπετε εδώ …μα είμαι γειτόνισσα …ξέρετε μένω είκοσι λεπτά από εδώ στο Καπανδρίτι …Κι όμως δεν είχα αξιωθεί τόσα χρόνια να έρθω ..Ούτε στη χάρη της , ούτε Κυριακή , ούτε ποτέ …-Ε θα εκκλησιάζεστε αλλού ! που το κακό ; πετάχτηκε η Αγγελική για να την ξαλαφρώσει κάπως …Χαμογέλασε λίγο η γυναίκα με νόημα και συνέχισε …-Πριν λίγες μέρες είδα στον ύπνο μου κάτι που με τάραξε … Αυτό που λέμε , ένα ζωντανό , ολοζώντανο όνειρο …Βρισκόμουν στην Εθνική Οδό και οδηγούσα κάπου εδώ κοντά,  όταν  ξαφνικά βρίσκομαι σε μια διχάλα , σε έναν παράδρομο …-Και λοιπόν ; -Εκεί μου έκανε νόημα να σταματήσω μια γυναίκα μαυροφορεμένη …Με πλησίασε και μου λέει : Τόσα χρόνια να μένεις τόσο κοντά μου και να μην έχεις έρθει μια φορά να με επισκεφτείς στο σπίτι μου …

-Που να έρθω Κυρούλα μου ; της απάντησα τότε εγώ ..Δεν ξέρω που μένεις ! Έλα να σε πάω τότε !  μου είπε …Και χωρίς να το καταλάβω , βρέθηκα να ανεβαίνουμε μαζί σε έναν στενό διάδρομο που κατέληγε σε μια μεγάλη διπλή σιδερένια μαύρη πόρτα …Από πάνω της μια μικρή ψηφιδωτή εικόνα της Παναγίας με ένα φαναράκι  …-Η πόρτα του Αγίου Διονυσίου ! Είπαν όλοι με μια φωνή ! -Από εκεί που μπαίνουν  οι προσκυνητές !  Συνέχισε μέσα στα δάκρυά της η γυναίκα να μιλά … -Τώρα εσείς θα νομίζετε ότι μπορεί να τα φαντάστηκα όλα τούτα …Όταν είπα στην μαυροφορεμένη Κυρά να μπούμε μέσα στο σπίτι της εκείνη μου είπε :- Όχι δεν θα έρθεις σήμερα στο σπίτι μου ..Θα ρθεις μόνη σου την ημέρα που θα καθαρίζουν ! Όλοι την κοίταζαν σαν αποσβολωμένοι…  

 -Αυτό έγινε πριν αρκετές μέρες , δεν θυμάμαι και καλά …Το σκεφτόμουν συνέχεια και προσπαθούσαν να βρω μια απάντηση , μια ερμηνεία …Σήμερα λοιπόν εκεί που οδηγούσα για το σπίτι μου  , βλέπω μπροστά μου ολοζώντανο εκείνο το σημείο που με σταμάτησε η μαυροφορούσα …εκείνη την διχάλα που σας έλεγα  …Πήρα αμέσως τον δρόμο και δίχως να το καταλάβω βγήκα στο Μοναστήρι σας   … Συγκλονίστηκα μόλις είδα την μαύρη πόρτα,  μα έπειτα όταν ο πάτερ έξω μου είπε ότι σήμερα έχετε καθαριότητα …τότε ένιωσα τη γη να φεύγει κάτω απ τα πόδια μου .…

Τα δάκρυα πλέον έλουζαν όλων τα πρόσωπα …Χαρά , δοξολογία , ελπίδα , σιωπή … Ου σθένει γλώσσα Δέσποινα υμνολογήσαι Σε !

Τα θαύματα και τα θαυμάσια του Θεού ! Η συνεχής παρουσία Του στη ζωή μας …Το ασταμάτητο κελάρυσμα της Χρυσοπηγής αποστάζει δρόσους στις ξερικές μας ψυχές …Σημείο για την δυσπιστία μας , φανέρωμα και στήριγμα των καταφευγόντων υπό την   σκέπη Της . Όλοι πλέον γνώριζαν πως η παγκοινιά τους ευαρεστούσε την Μάνα τους …Και πως ακόμη,άλλο ένα μέλος είχε πλέον προστεθεί στην ευλογημένη συντροφιά τους , στην ποθητή δούλεψη της Πλατυτέρας των Ουρανών … 

Καλή Ανάσταση !

Νώντας Σκοπετέας

Αληθινή Ιστορία η οποία συνέβη στις παραμονές

της Μ.Εβδομάδας του 2016.

Ευχαριστούμε από ψυχής τον Πατέρα Εφραίμ Παναούση που την βίωσε και μας την εμπιστεύθηκε προς Δόξαν Θεού και στήριγμα ψυχών...

Να γραφτεί μέσα μου … Μικρό διήγημα ( Η Καινή Διαθήκη )

«Επειδή γαρ εν τη σοφία του Θεού ουκ έγνω ο κόσμος δια της σοφίας τον Θεόν  τα μωρά του κόσμου εξελέξατο ο Θεός ίνα τους σοφούς καταισχύνη, και τα ασθενή του κόσμου εξελέξατο ο Θεός ίνα καταισχύνη τα ισχυρά και τα αγενή του κόσμου και τα εξουθενημένα εξελέξατο ο Θεός, και τα μη όντα, ίνα τα όντα καταργήση, όπως μη καυχήσηται πάσα σάρξ ενώπιον του Θεού.» (Α΄Κορ.1,21-29).

...λέγει Κύριος· διδοὺς νόμους μου εἰς τὴν διάνοιαν αὐτῶν, καὶ ἐπὶ καρδίας αὐτῶν ἐπιγράψω αὐτούς, καὶ ἔσομαι αὐτοῖς εἰς Θεόν, καὶ αὐτοὶ ἔσονταί μοι εἰς λαόν.(Εβρ. 8,10)

Πρωινό λιόλουστο εαρινό ! Ανθισμένες οι νερατζιές του μεγάλου δρόμου υπό την σκέπη της Ευαγγελίστριας  Κυράς ! Ανέβηκε ως εκεί κόβοντας δρόμο , από τις υψωμένες γειτονιές του βράχου  τις φρεσκοασβεστωμένες με τις λεμονίτσες και τις χρυσές ελιές . Και έπειτα όπως το συνήθιζε τα τελευταία χρόνια , από τότε που πήρε την σύνταξή του , έκανε την συνηθισμένη του στάση στο βιβλιοπωλείο της Μητροπόλεως . Τι υπέροχο μέρος ! Πάντα ευωδιάζει λιβανωτό , πάντα κάποια ψαλμουδιά συντροφεύει τα ευλογημένα ξεφυλλίσματα στα αδαμάντινα λόγια , τα οσφράδια της πίστεώς μας τα Θεοφώτιστα . Κάθε διάδρομός του και μια ανάμνηση  , ένα ξεχωριστό εύοσμο θυμητάρι από το πρώτο συναπάντημά του , με ήρωες ανεξίτηλους που τους αγκαλιάζει  νοσταλγικά το μελάνι και το δάκρυ … Όλα γνώριμα , όλα χαρούμενα , αναστάσιμα , αχειμώνιαστα  … Ο δικός του ξεχωριστός Παράδεισος , μακριά από τον θόρυβο των βιοτικών μεριμνών . Η πόρτα του βιβλιοπωλείου μοιάζει με  το κατώφλι του Θεϊκού Νυμφώνος . Φωτοδόχος λαμπάδα  κάθε ευλογημένη γραφίδα , κάθε συγγραφέας του Ουρανού  , που αγωνιά να μας δείξει τον στενό και τεθλιμμένο δρόμο,  να μας διδάξει το πώς θα γίνουμε όλοι υιοί Φωτός…

Όλοι τον γνώριζαν και σέβονταν την γνώση του , τον πατερικά μπολιασμένο  του λόγο , την αστείρευτη μνήμη του . Χωρία ολόκληρα από την Καινή και την Παλαιά , από το ψαλτήρι συνέχεια διάνθιζαν τα ρήματά  του . -Πώς τα θυμάστε όλα τούτα κύριε Αχιλλέα ;τον ρωτούσαν με θαυμασμό  συνεχώς οι κυρίες που διακονούσαν στο βιβλιοπωλείο . –Δίνει ο Κύριος αδελφές μου ! Όλα δικά Του ! Πάσα δόσις αγαθή και παν δώρημα τέλειον, άνωθεν εστί καταβαίνον εκ σου του Πατρός των φώτων! Έτσι έλεγε μα είχε και κείνος την δική του… αχίλλειο πτέρνα … Συζητούσε μόνο με ανθρώπους του κύκλου του , της Εκκλησίας που λένε .. Δεν έδινε και πολλές κουβέντες σε άλλους , τους εκτός …Δεν το έκανε επίτηδες , απλά δεν του έβγαινε ..Κάποτε το ανέφερε και στον Πνευματικό του , αλλά μέχρι εκεί ..Δεν έκανε και τίποτα κακό , απλά  αναζητούσε ένα επίπεδο , μια ανώτερη σκέψη που θα  βοηθούσε κι εκείνον να ξεδιπλώσει τις χάρες του , να θυμηθεί τις χιλιάδες σελίδες που τόσα χρόνια αξεδίψαστα μελετούσε εις  ωφέλειαν ψυχής…

Κύλησαν περίπου δυο ώρες εκείνο το πρωινό στο βιβλιοπωλείο της Μητροπόλεως . Ενημερώθηκε για τις νέες εκδόσεις και αποφάσισε ποιο βιβλίο θα τον συντρόφευε τις επόμενες μέρες  , μιας και ο Κύριος Αχιλλέας  ήταν αληθινός βιβλιοφάγος! Ό,τι αξιόλογο έπιανε στα χέρια του πάντα το τελείωνε   απνευστί  και πολλές φορές το ξαναδιάβαζε κρατώντας σημειώσεις και παρατηρήσεις πάνω του …Γι αυτό και ποτέ του δεν δάνειζε βιβλία ! Τα ήθελε όλα εύκαιρα στην τεράστια βιβλιοθήκη του  …Μην χρειαστεί κάτι να θυμηθεί , να απαντήσει σε μια ερώτηση αδελφού , να αρθρογραφήσει στον εκκλησιαστικό τύπο  …Πήγε να πληρώσει το νέο του πολυσέλιδο απόκτημα,  όταν στο βιβλιοπωλείο μπήκε μια γιαγιούλα με την μαγκουρίτσα της . Αργά –αργά , καλημέρισε και περίμενε τον Κύριο Αχιλλέα να τελειώσει με τα δικά του στο ταμείο . Εκείνος την γνώρισε . Ήταν η κυρά-Σταυρούλα η Μαούνου  με τα 7 παιδιά,  η γειτόνισσα τους,  φίλη της μάνας του της συγχωρεμένης .

–Θεία Σταυρούλα τι κάνεις ; Δεν με θυμάσαι ; 
-Παιδάκι μου , Αχιλλέα μου εσύ είσαι ; Πόσο καιρό  έχω να σε δώ ; Από τότε που κατέβηκες εδώ στην πόλη απ το χωριό δεν σε βλέπουμε και  συχνά ..Τι κάνεις καμάρι μου ; 
-Δόξα τω Θεώ πάντων ένεκεν Θειά ! 
– Εμείς γεράσαμε πολύ ! Βλέπεις παιδάκι μου , τα πόδια μου δεν μπορώ να πάρω ! Είχαμε πάει στην Ευαγγελίστρια να βάλουμε κερί , γιατί ούτε στην γιορτή Της δεν αξιώθηκα φέτος να έρθω ! Στο κρεβάτι ήμουν άρρωστη με κρύωμα βαρύ ! Μα σήμερα που είδα ήλιο και μέρα σαν Λαμπρή , παρακάλεσα την κόρη μου την μικρή και με πήγε με τ αυτοκίνητο ..Πετάχτηκε εδώ στην μοδίστρα για λίγο και βρήκα ευκαιρία να έρθω γιατί κάτι θέλω ν αγοράσω από το βιβλιοπωλείο μας ! Να ναι καλά ο Δεσπότης μας που το φτιαξε παιδάκι μου ! Όλο φως έχει εδώ μέσα ! 
–Και τι θα αγοράσεις Θειά Σταυρούλα μου ; 
-Παιδάκι μου μια Καινή Διαθήκη θέλω , γιατί εκείνη που είχα την παλιά , την δώρισα σε μια ανηψιά μου , την Ζωή που χήρεψε , της Καλής την κόρη …Της την έδωσα να παρηγορηθεί και έτσι έμεινα χωρίς Καινή Διαθήκη …

-Μελετάς τον λόγο του Θεού θειά Σταυρούλα ! 
Μπράβο σου ! Είσαι μακάρια , ευλογημένη ! της αποκρίθηκε ο Αχιλλέας που όμως γνώριζε πολύ καλά ότι η Θειά Σταυρούλα  ήταν ολότελα αγράμματη ..Ούτε το όνομά της δεν ήξερε να γράφει ! Μα εκείνος με ...περισσή διάκριση φρόντισε να της αποδώσει τα εύσημα και να την μακαρίσει...

-Τι να μελετήσω παιδάκι μου Αχιλλέα , αφού ξέρεις και συ πως γράμματα δεν έμαθα ποτές μου ! Πολύ το ήθελα , αλλά φτώχεια τότε στα χρόνια μας , μόνο δουλειά τίποτ άλλο ! Αλλά και με 7 παιδιά ύστερα που καιρός για τέτοια! 
- Τότε τι την θέλεις την Καινή διαθήκη Θειά  ;  ρώτησε  ο Αχιλλέας . Η αλήθεια  είναι πως ήθελε απ την αρχή να την ρωτήσει την Θειά Σταυρούλα , μα συγκρατήθηκε ! Τι να την κάνει η αγράμματη γραία την Καινή διαθήκη με την ερμηνεία του Τρεμπέλα , του αγαπημένου του ερμηνευτή  ..Αφού ούτε το εξώφυλλο δεν μπορούσε να αναγνώσει … Τώρα λοιπόν που εκείνη του έδωσε το πάτημα την ρώτησε …. 

-Τι την θέλεις την Καινή Διαθήκη Θειά –Σταυρούλα  ; 
-Άκουσε Αχιλλέα μου , εγώ ούτε την υπογραφή μου δεν ξέρω να βάνω …Με σταυρό υπογράφω ! Γελάνε μαζί μου παιδάκι μου ! Δεν τους κατηγορώ! Δίκιο έχουνε!  Την Αγία Γραφή την εθέλω γιατί κάθε βράδυ την σφιχταγκαλιάζω , πάω μπροστά στον αφέντη Χριστό εκεί στην γωνίτσα μου , που του έχω αναμμένο συνέχεια το καντήλι και του λέω : Ιησού μου Εσταυρωμένε , όλα τούτα τα άγια λόγια που χεις εδώ γραμμένα , σε παρακαλώ γράψτα πάνω στην καρδιά μου , που είμαι αγράμματη και αμαρτωλή !

Έμειναν όλοι να την κοιτούν αποσβολωμένοι , ως ιχθύες άφωνοι  ! Ιδίως ο  συνήθως πολύφθογγος  Αχιλλέας που ένιωσε εκείνη την στιγμή την παντοτινά αξέχαστη , να μην χρειάζεται πλέον τίποτ άλλο να διαβάσει , τίποτ άλλο να αποστηθίσει , τίποτ άλλο να πει ..Έσκυψε και της φίλησε το χέρι … Ψέλλισε ένα ευχαριστώ και βγήκε βιαστικά  στον μυρωμένο αέρα ! Στέγνωνε εκείνος τα μάτια του , που δεν σταμάτησαν για ώρες να υγραίνονται  , κάθε φορά που έφερνε στο στόμα του την προσευχή της ταπεινής γριάς . Θέλησε λίγο να την παραλλάξει για τον εαυτό του :  Ιησού μου Εσταυρωμένε όλα τούτα τα άγια λόγια που είναι  γραμμένα μόνο στο μυαλό μου , γράψτα σε παρακαλώ  πάνω στην καρδιά μου που είναι άνυδρη και ξερική!  Σπλαχνίσου με Κύριε και μη με παραδειγματίσεις !

Την ευχή σου Θειά –Σταυρούλα !

Εσένα διάλεξε ο Θεός …

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από το βιβλίο : "Δάκρυ στο Εγώ" και την  εκπομπή με τίτλο : "Αυτοί που διάλεξε ο Θεός"

Κάποτε άκουσα αυτό το περιστατικό σε ένα υπέροχο κήρυγμα του πεφιλημένου Πατρός Εφραίμ Παναούση. 

Σ αυτόν και στα ταπεινά τούτου του απατεώνος καιρού είναι αφιερωμένο τούτο το μικρό διήγημα  .Θα τους θυμηθούμε και πάλι φέτος όταν ο ψάλτης διαβάσει τον Απόστολο της Αποκαθηλώσεως …   

Την ευχή τους να έχουμε !

Καλή Ανάσταση ! 

Ψυχή μου , Ψυχή μου …

“Πόθεν άρξομαι θρηνείν τάς του αθλίου μου βίου πράξεις; ποίαν απαρχήν επιθήσω Χριστέ, τη νυν θρηνωδία;”.

 “Ψυχή μου, ψυχή μου, ανάστα τι καθεύδεις; το τέλος εγγίζει και μέλλεις θορυβείσθαι· ανάνηψον ουν ίνα φείσηταί σου Χριστός ο Θεός, ο πανταχού παρόν και τα πάντα πληρών”.( Μεγ Κανών Αγ.Ανδρέα Κρήτης)

Άραγε ακούει η ψυχή μας ; Άραγε είναι ζώσα , υπαρκτή , αιώνια ; Είναι ρητορικά τα ερωτήματα …Αν δεν τα πιστεύαμε όλα τούτα δεν θα χαμε και λόγο ύπαρξης …Γιατί άραγε να ήρθαμε σε αυτήν τη ζωή γιατί να ζούμε με όλες αυτές τις τόσο θλιμμένες στιγμές της , τα βάσσανά της,  τους πόνους  και τις δοκιμασίες , τις αρνήσεις , τις στερήσεις , τους γκρεμούς και τις φουρτούνες , αν ψυχή δεν υπάρχει …Για να ζήσουμε κάποια ελάχιστα χρόνια , να φάμε , να πιούμε , να χορέψουμε , και να πεθάνουμε …Για να το σκεφτούμε λίγο , για να το φιλοσοφήσουμε …Αν ψυχή δεν υπάρχει …γιατί ερχόμαστε εδώ …για να διαιωνίσουμε το dna όπως κάποτε ένας αυτοπροσδιοριζόμενος ως  άθεος μου απάντησε ; Θα ήταν θλιβερό , απαίσιο , φρικώδες ,εγκληματικό σχεδόν ο άνθρωπος να ερχόταν μόνο για αυτά τα επίγεια και πρόσκαιρα τα μάταια με ημερομηνία λήξης και θανάτου …Ερχόμαστε για να πεθάνουμε και πεθαίνουμε για να ζήσουμε …. Ερχόμαστε για να πεθάνουμε και πεθαίνουμε για να ζήσουμε …. Το ξαναγράφω και δεν θα πάψω να το πρεσβεύω ! Ερχόμαστε για να πεθάνουμε και πεθαίνουμε για να ζήσουμε!  

Η ψυχή υπάρχει γιατί υπάρχει Θεός ..Η ψυχή υπάρχει γιατί υπάρχει αιώνιο …Η ψυχή υπάρχει γιατί υπάρχει η αλήθεια και το Φως !

Ακούει η ψυχή , μιλάει η ψυχή , κλαίει και θρηνεί , γελά και χαίρεται ,  ελέγχει η ψυχή , αποφασίζει η ψυχή , διψάει η ψυχή , κατανύσσεται μέσα σε χαρμολύπη , λαχταράει την αλήθεια της ζωής …Μεταβαίνει κάποτε εκ του θανάτου εις την ζωήν …Ο άνθρωπος σώμα και ψυχή …Χωρίς ένα από τα δύο δεν είναι άνθρωπος …Μόλις φύγει από εδώ η ψυχή καρτερά την ένωσή της εν εκείνη τη ημέρα της φοβεράς κρίσεως …

Και εμείς την ψυχή μας δυστυχώς πολλές φορές την έχουμε  βουβή , άλαλη , κουφή την κρατάμε σε  λήθαργο σε νάρκη σε ύπνο βαθύ …Την αναισθητοποιούμε , την ακινητοποιούμε , την πορώνουμε , την νεκρώνουμε την αγνοούμε … Ξερική και άνυδρη , ατημέλητη και καθεύδουσα , παραπλανημένη και απροσανατόλιστη ,αμετανόητη και επηρμένη  …προσμένει φωνή να την ξυπνήσει , δρόσο Θεού να την ποτίσει , πανηγύρι αγγέλων για να γιορτάσει …

Ξεκίνησε η Σαρακοστή και τις πρώτες μέρες  της καθαρής Εβδομάδας ένας Άγιος ποιητής ξεκίνησε να της μιλά , να την καλεί σε εγρήγορση …Ένα ποιητικό εγερτήριο κατάγιομο από συντριβή και αλήθεια , μνήμη και Ανάσταση …Και έρχεται η Κυριακή της Αγίας Μαρίας της Αιγυπτίας και η ψυχή ταξιδεύει στο τρισευλογημένο παρελθόν …στα Ιεροσόλυμα ο Άγιος Σωφρόνιος γράφει ίσως το συγκλονιστικότερο βίο του συναξαριού μας …Στα Ιεροσόλυμα  ή στην Πόλη ο Άγιος Ανδρέας γράφει το δικό του γράμμα με δυο αποδέκτες ..Τον Σωτήρα Ιησού και την ψυχή κάθε ανθρώπου …Τον μεγάλο κανόνα της Πέμπτης πριν την Κυριακή της Οσίας Μαρίας …Ας μιλήσουμε στις ψυχές μας μέσα από αυτό το αριστούργημα που καταφέρνει να ενώσει σχεδόν όλη την Βιβλική αλήθεια και να την κάνει να φαίνεται σαν την ιστορία της δικής μας ζωής ..Ας τις ακούσουμε …Μας προτρέπουν να γεμίσουμε τους Ναούς το βράδυ της Τετάρτης , της παραμονής οπότε και οι ψαλτάδες θα ξεκινήσουν να επικαλούνται το έλεος του Κυρίου ..Ελέησόν με ο Θεός ελέησόν με …

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή αφιερωμένης

στον Μεγάλο Κανόνα του Αγίου Ανδρέα Κρήτης

Ἐμπρός, ταλαίπωρη ψυχή,

μὲ τὸ σῶμα σου στὸν Δημιουργὸ τῶν πάντων

ἐξομολογήσου.

Καὶ δῶσε πιὰ ὑπόσχεση ἀποχῆς

ἀπὸ τ᾿ ἄλογα πάθη ποὺ ἐνεργοῦσες.

Καὶ δεῖξε μετάνοια

       προσφέροντας στὸν Θεὸ δάκρυα. 

Πάντα εφημερεύει και διανυκτερεύει ...

Είμαστε ακατήχητοι ! Εμείς που ενίοτε φίλαυτα αυτοπροβαλλόμαστε , λόγω , έργω ή διανοία ως πνευματικοί άνθρωποι ! Νομίζουμε πως γνωρίζουμε , μα θλιβερά αγνοούμε ! Παραθεωρούμε , διαστρεβλώνουμε , αλλοιώνουμε πολλά ζητήματα που άπτονται της πνευματικής , της μυστηριακής ζωής ! Πολλές φορές λειτουργούμε εθιμικά,  παραδοσιακά , μα κακόδοξα  επειδή έτσι τα βρήκαμε από τους πνευματικούς και φιλακόλουθους προγόνους μας , που και εκείνοι με τη σειρά τους έτσι τα κληρονόμησαν από τους Θεόφιλους και Αγιόφιλους δικούς τους παππούληδες …Φτιάχνουμε λοιπόν ένα μόρφωμα Χριστιανικής πίστης που καμιά φορά μοιάζει με τερατούργημα που τον Κύριο δεν ευαρεστεί …Κυρίως γιατί μέσα σε αυτό το πνεύμα της Χριστιανικής αυθεντίας,  την οποία και πολλάκις σπεύδουμε να την προσδιορίσουμε ως την μόνη γνήσια , πλημμελώς αγνοούμε ή δεν λογαριάζουμε διόλου τα διδάγματα των Αγίων Πατέρων , τους θεμελιώδεις κανόνες των Ιερών  Οικουμενικών Συνόδων  , τα Χριστοστόλιστα  κελεύσματα των  Ποιμεναρχών , τις οδηγίες του «λύχνου»  για τα διαβήματά μας πνευματικού …

-Αν δεν νηστέψω 10 ημέρες δεν πάω να κοινωνήσω ! μου έλεγε μια σεβάσμια γερόντισσα πριν λίγο καιρό …Της Εκκλησίας παιδί εξ απαλών ονύχων ! Με 30 ολάκερα χρόνια χηρείας και αλώβητο της σωφροσύνης το πνεύμα ! Τι κι αν συνεχώς  της λέει ο πνευματικός της να κοινωνάει τακτικότατα , εκείνη έχει τον δικό της κανόνα …Όλοι έχουμε έναν δικό μας κανόνα , έναν δικό μας Θεό στα μέτρα μας τα μετρημένα ...Δικοί μας κανόνες , δικά μας πρέπει και μη …Δικά μας και τα σαράκια που κατατρώγουν της ψυχής μας το υφάδι … Περίοδος τρισευλογημένη αυτή της Σαρακοστής ! Προσέρχονται με λαχτάρα μωρού μπροστά στης μάνας το στήθος να μεταλάβουν σώμα και αίμα Θεού Ζώντος λιγοστοί αδελφοί μας ! Σε κάθε πρόσκληση μετά φόβου Θεού , πίστεως και αγάπης !  

Σε κάθε Ουράνιο κέλευσμα του Εσταυρωμένου Νυμφίου με τους κρουνούς της ακήρατης πλευράς του να αναβλύζουν  αείρροα νάματα γέννησης και αναγέννησης , ύδωρ και αίμα !   -Μα πάλι θα κοινωνήσουν αυτοί  ; Καλά τα παιδιά τους αλλά και οι ίδιοι ; Την Τετάρτη δεν κοινώνησαν στην Προηγιασμένη ; -Ναι και εγώ τους είδα και μάλιστα είχαν κοινωνήσει πάλι  της Σταυροπροσκυνήσεως ! Τόσο πολύ εγκράτεια πια ; Είπαμε όχι και έτσι ! Τόσο  άξιοι πια  ;

Και υπήρχε και ένα άλλο παλικάρι που μόλις ήρθε εις εαυτόν , με την ευλογία του Γέροντά του πνευματικού , μετελάμβανε σώμα και αίμα Χριστού σε κάθε ευλογημένη ευκαιρία ! Ιδίως τις Σαρακοστές 3 και 4 φορές την εβδομάδα ! Είχε ακούσει και εκείνο που κάποτε είπε ο Άγιος Αμβρόσιος Μεδιολάνων πως ο Θεός μας παρέδωσε ημερήσιον το μυστήριο ! Μα εμείς το καταντήσαμε ενιαύσιον , μια -δυο φορές το χρόνο και για τα χρόνια πολλά που έλεγε και ο μακαριστός  κυρ-Δημήτρης ο Παναγόπουλος !

-Είναι καλά ο γιός σου βρε Μαγδαληνή ; ρώτησαν την μάνα του οι ενορίτισσες …

-Τον  βλέπουμε που κοινωνάει συνέχεια και ανησυχήσαμε , μήπως το βρήκε τίποτα , νέο παληκάρι ! Δεν ήξερα η μάνα του τι να απαντήσει ! Και κείνη προβληματιζόταν ! Έτσι και αυτή τα είχε στο μυαλό της!

Βέβαια αν το καλοσκεφτούμε δίκιο είχαν οι ενορίτισσές της ! Δεν κοινωνάμε γιατί είμαστε άξιοι , άσπιλοι και υγιείς ! Κοινωνάμε γιατί είμαστε άρρωστοι ! Και χρειαζόμαστε ίαση  και νοσηλεία! Το αλεξητήριον των  πολυτρόπων  νόσων …Παθών και θλίψεων αλλοτρίωσιν…Θεράπευσον της ψυχής μου τα τραύματα Κύριε… Της βεβηλωθείσης ψυχής μου …κάθαρον όλον μολυσμού σαρκός και πνεύματος ..Ο τας ασθενείας των ανθρώπων ιώμενος ..εις ίασιν και υγείαν ψυχής …Οίδας των κακών  το πλήθος , οίδας και τα τραύματά μου και τους μώλωπας οράς μου …Κάθαρον εκ πάσης με κηλίδος μόνε καθαρέ και ακήρατε Κύριε …

Ιερά , συγκλονιστικά σπαράγματα από την αριστουργηματική ακολουθία της Θείας Μεταλήψεως !  Με συντριβή ψυχής και  δάκρυα την διαβάζουν οι αδελφοί μας που έχουν νοήσει το βάθος του Θεόσδοτου μυστηρίου …Δακρύων μοι παράσχου, Χριστέ, ρανίδας, τον ρύπον της καρδίας μου καθαιρούσας  ! Τι να απαντήσουμε σε αυτούς που ρωτούν αν είναι καλά , αν ασθενούν  αν είναι άξιοι όσοι τακτικά προσέρχονται θαρρούντες τω ελέει Του ; Ναι είναι , είμαστε όλοι ανάξιοι και ασθενείς ! Για αυτό ας τρέξουμε όλοι να γυρέψουμε από τον Ποιητή και Λυτρωτή μας την Ίαση ! Ας τρέξουμε στο θεραπευτήριό Του , στο πανίερο Νοσοκομείο Του ! Στην Μάνα Εκκλησία ! Πάντα εφημερεύει και διανυκτερεύει !

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή της σειράς Εν τω Φωτί Σου οψόμεθα Φως