Οι τρελοί και τα παιδιά...(Άναρχος Θεός καταβέβηκεν...)

        

 

Δεύτε ίδωμεν πιστοί

Ω Σύ, μεγάλε Αναμενόμενε

του δύστυχου πεσμένου ανθρώπου!

Για Σέ ψαλμοί κι ωδές και σίβυλλες,

για σένα οι θρύλοι κάθε τόπου.

Για Σέ ο Δαβίδ τη λύρα ανάκρουσε,

κι ο μεγαλόπνοος Ησαΐας,

που διασκελίζοντας τα σύνορα

της Ιουδαίας και της Ασίας,

στης γής τα πέρατα τα κήρυξε,

πως θείο Παιδί για μάς εδόθη,

π' όλοι θα βρούν σ' Αυτό την πλήρωση

οι πανανθρώπινοί μας πόθοι.

Τον ερχομό Σου, ώ! πώς τον πρόσμενε

του βράχου ο τραγικός Δεσμώτης,

όσο τα σπλάγχνα τ' όρνιο εσπάραζε

της αδαπάνητής του νιότης!

Κι ήρθες! Δεν ήρθες μ' αστροπέλεκα

και με βροντές και καταιγίδα.

Ήρθες σάν αύρα, σάν πνοή, σάν φώς,

σάν ορθρινή δροσοσταλίδα.

Ήρθες! Μπροστά σου γονατίζουμε

- Μάγοι φτασμένοι από τα ξένα,

και ταπεινά σε χαιρετίζουμε

τον Λατρευτό μας και τον Ένα.

Της νοσταλγίας τ' Αστέρι τ' άγρυπνο

στη Φάτνη Σου μας έχει φέρει.

Κι αν μας εράπισε τα μάγουλα

το χειμωνιάτικο αγριοκαίρι,

κι άν χίλιοι δυό στο δρόμο βρέθηκαν

- ξυπνοί! - να μας περιγελάσουν

και να μας λέν πως είσαι χίμαιρα,

και τρέλα το κυνήγημά Σου,

μα εμείς, ώ θησαυρέ, Σε βρήκαμε,

και τη χαρά μας διαλαλούμε!

Ας είσαι Θεός άυλος κι άπιαστος,

εμείς στα χέρια Σε κρατούμε!

΄Ω Σύ, γλυκιά Πραγματικότητα

που ψηλαφούν τα δάχτυλά μας!

Σε λέμε - κι ας τ' ακούσουν οι άπιστοι -

Κύριο, Σωτήρα, Βασιλιά μας.

Γ. ΒΕΡΙΤΗΣ

"...Διακηρύσσουμε ότι ο Χριστός δεν γεννήθηκε απλώς από την Παρθένο, αλλά ότι Αυτός που γεννιέται έχει την ίδια άναρχη αιωνιότητα με τον Πατέρα και το Πνεύμα. Έχει δυο γεννήσεις ο Χριστός μας. Μια την άχρονη και μια την άσπορη…Η μόνη αγνή και άχραντος Παρθένος η Θεόν ασπόρως κυήσασα πρέσβευε υπερ του σωθήναι και ελεηθήναι την ψυχήν του δούλου σου…

Και όμως…

Αν ρωτήσουμε σε έναν τυχαίο ναό εκατό εκκλησιαζόμενους ποιος είναι ο Θεός Λόγος, τι σημαίνει «ασύγχυτη άσπορη ένωση», γιατί η Θεοτόκος είναι Θεοτόκος, τι συνέβη στον Σταυρό, ποιέ είναι οι δύο φύσεις του Χριστού… φοβόμαστε πως, ίσως μόνον οι πέντε το πολύ θα ξέρουν.

Οι υπόλοιποι απλώς θα επαναλαμβάνουν και θα επαναλαμβάνουν. Και εκεί γεννιέται ένας τόσο υπαρκτός κίνδυνος πολλών αιώνων: να πλάθουμε έναν «δικό μας Χριστό» όχι τον Άναρχο, τον Αϊδιο, τον Προαιώνιο, όχι τον Τριαδικό, όχι τον Λόγο που έγινε Σάρκα, όχι τον Θεάνθρωπο Ιησού, τον Αναμενόμενον, Σωματούμενον Θεόν, που προεκήρυξαν αιώνες πριν με τρόπο αναντίλεκτο οι προφήτες με αναρίθμητα γραφτά τους, βλέποντας με την πνευματική τους διόραση το σωτήριον όλων των λαών, αλλά έναν Χριστούλη, συναισθηματικό με ενσυναίσθηση και συμπερίληψη, ψυχολογικό, βολικό. Έναν Χριστό που μοιάζει στις φαντασίες μας και όχι στις Γραφές και στους Πατέρες. Έναν Χριστό των αιρετικών όλων των εποχών, από τους μονοφυσίτες έως τα σύγχρονα πνευματικά υποκατάστατα.

Και όμως η Εκκλησία μας δεν μας εγκατέλειψε στην άγνοια. Κάθε ύμνος είναι δάσκαλος. Κάθε μεγαλυνάριο είναι θεολογική σχολή. Κάθε Λειτουργία είναι χειροπιαστή κατήχηση. Οι θησαυροί είναι μπροστά μας...Εμείς δεν σκύβουμε να τους ανοίξουμε. Πλησιάζει και πάλι ο καιρός όπου θα σταθούμε μπροστά στο άρρητο γεγονός της Σαρκώσεως. Σε λίγες ημέρες θα ψάλλουμε για τον Θεό Τον «ἐκ Μαρίας τῆς Παρθένου ἐνανθρωπήσαντα», για Εκείνον που «κλίνας τῇ καταβάσει τοὺς οὐρανούς» χώρεσε στη μήτρα μιας κόρης της Ναζαρέτ. Πώς να σταθούμε μπροστά σε τέτοια μυστήρια με άδεια καρδιά; Πώς να ψάλλουμε για την ενανθρώπηση χωρίς να γνωρίζουμε ποιος είναι Αυτός που έλαβε δούλου μορφή (Φιλιπ. 2,7) για να μας ελευθερώσει; Εν τω σπηλαίω τίκτεται, εν φάτνη των αλόγων, ο βασιλεύς των ουρανών, και ποιητής των όλων. Άναρχος Θεός καταβέβηκεν και εν τη Παρθένω κατώκησεν. Βασιλεύς των όλων και Κύριος ήλθε τον Αδάμ αναπλάσασθαι. Γηγενείς σκιρτάτε και χαίρετε, τάξεις των Αγγέλων ευφραίνεσθε. Τα λεγόμενα Βυζαντινά κάλαντα. Πόσες δογματικές αλήθειες μέσα σε ελάχιστες γραμμές…αυτές τις αλήθειες που πάντα θα τις ομολογούν μόνο οι...τρελοί και τα παιδιά...

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από ομίλημα Χριστουγέννων και ομότιτλη εκπομπή 

Χριστούγεννα 2025