-Θα
είναι το καλύτερο μνημόσυνο για τον δασκαλάκο μου… είπε
και αρχίνησε να θυμάται !
«Ο
κύριος Σωτήρης, Λαμπαδάριος ιεροψάλτης
του ιερού ναού Αγίου Γεωργίου… Άοκνος εργάτης του λόγου του Θεού. Καθηγητής
μαθηματικών, άνθρωπος των θετικών επιστημών, που το Θείο κήρυγμα και ο λόγος
του Θεού, όταν άρχισε να καταλαβαίνει τα Αρχαία Ελληνικά όντας παιδάκι της
πρώτης τάξης του εξαταξίου Γυμνασίου τον συνεπήρε , μόλις μια μέρα διάβασε στο τέμπλο του ναού, το ειλητάριο με την επιγραφή που βάσταζε ο Δίκαιος Κριτής στα χέρια Του: ΕΓΏ ΕΙΜΊ ΤΟ ΦΩΣ ΤΟΥ ΚΌΣΜΟΥ… Ο
ΑΚΌΛΟΥΘΩΝ ΕΙΜΊ, ΟΥ ΜΗ ΠΕΡΙΠΑΤΗΣΕΙ ΕΝ ΤΗ ΣΚΟΤΊΑ, ΑΛΛ’ ΕΞΕΙ ΤΟ ΦΩΣ ΤΗΣ ΖΩΉΣ…
Ο…. Αλέξης που οδήγησε από τότε τα βήματα του
…
Διαβάζοντας
ο μικρός στρατιώτης του Κυρίου τα Θεία
ρήματα από το Ευαγγέλιο του Φωτός
, προσπάθησε με το μικρό, αλλά κοφτερό και καθαρό μυαλό του να να
γνωρίσει τον ‘’ΑΛΈΞΗ ‘’, που έγραφε η επιγραφή στα χέρια του ζωοδότη Χριστού.
Αυτό ήταν… το πάθος του για την ανάγνωση του Ευαγγελίου και οποιοδήποτε άλλου
χριστιανικού βιβλίου έπεφτε στα χέρια του και αυτό μέρα με την ημέρα μεγάλωνε μέσα του. Η φλόγα
για μάθηση θέριευε καθημερινά, το πάθος του γινόταν ασίγαστο και η γλυκιά
επιθυμία και η προσμονή να γίνει γνώστης
του λόγου του Θεού τον είχαν κυριεύσει.
Τα χρόνια πέρασαν… Ο μικρός Σωτήρης ήταν πια πρωτοετής στο
πανεπιστήμιο… Σπούδασε μαθηματικός… Το παιδικό του όνειρο έβλεπε να παίρνει
σάρκα και οστά… Οι αλγόριθμοι, οι εξισώσεις, οι ορίζουσες, οι γραμμικές
παραστάσεις, τα κλάσματα και οι αριθμοί φάνταζαν παιχνιδάκια μπροστά του πλέον.
Αλλά τον άοκνο και φιλομαθέστατο φοιτητή
εκείνων των ετών και τον μελλοντικό
καθηγητή, τον ένοιαζε μόνο η ‘’γεωμετρική
πρόοδος’’, της ευλογημένης και φιλόχριστης
ζωής του. Με την πρόνοια και την συνεχή Θεία επίβλεψη ο μικρός επαρχιώτης φοιτητής ,έγινε αξιότιμος
κύριος καθηγητής της μαθηματικής επιστήμης. Πρόσωπο σεβαστό με κύρος στον
κόσμο, αλλά και μια ψυχή αγνή, ολόλαμπρη και απαστράπτουσα. Και αυτό ήταν το
ζητούμενο πάντα για τον φίλτατο κύριο καθηγητή… η σωτηρία της ψυχής του… και
της δικής του, αλλά και όσων ανθρώπων συναναστρέφονταν μαζί του…
Ο πρώτος διορισμός δεν άργησε . Είχε μεγάλη χαρά λοιπόν και από την πρώτη του κιόλας τοποθέτηση επιδόθηκε δίχως
να υπολογίσει κόπους , στο να βοηθήσει
όσο το δυνατόν περισσότερο όλους τους μαθητές του να γοητευθούν από τον αχανή
‘’μυστικό ‘’και ‘’μαγικό ‘’κόσμο των μαθηματικών… Τα πάντα είναι μαθηματικά διατυμπάνιζε πάντοτε και ως καλός
δάσκαλος φρόντιζε αυτό να το αποδεικνύει κάθε φορά. Μέσα του όμως η σπίθα που
έκαιγε από μικρός για την διδαχή του λόγου του Θεού, είχε θεριέψει και έτσι δεν
παρέλειπε ποτέ του να μιλά στους μαθητές
του με λόγια μα κυρίως εμπράκτως, για
Χριστό… για την Αγάπη και την αλήθεια του Ευαγγελικού λόγου…
Όταν μιλούσε , όλοι τον άκουγαν με
θρησκευτική ευλάβεια, αλλά στο κομμάτι της διδαχής του που όλοι προσπαθούσαν να
συγκρατήσουν τα καρδιόβγαλτα δάκρυά τους
ήταν όταν αναφερόταν στους
μακαρισμούς! ΜΑΚΑΡΙΟΙ ΟΙ ΠΤΩΧΟΙ ΤΩ ΠΝΕΥΜΑΤΙ , ΜΑΚΑΡΙΟΙ ΟΙ ΚΑΘΑΡΟΙ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ,
ΜΑΚΑΡΙΟΙ ΟΙ ΔΕΔΙΩΓΜΕΝΟΙ ΕΝΕΚΕΝ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ, ΜΑΚΑΡΙΟΙ ΟΙ ΕΛΕΗΜΟΝΕΣ… Ένας
χείμαρρος δακρύων κατέκλυζαν τότε το
νεανικό πρόσωπο του ‘’Θεολόγου- Λαϊκού Ιεροκήρυκα ‘’, του
επαρχιώτη καθηγητή των μαθηματικών, παρασύροντας με την θεία χάρη που
του προσέφερε απλόχερα το Άγιο Πνεύμα, ακόμα και τον πλέον δύσπιστο από το
ακροατήριό του.
Στην αρχή ήταν λίγοι που τον άκουγαν, είτε
από περιέργεια είτε από καλή πρόθεση, είτε από την χάρη των λόγων του. Το
ακροατήριο του συνεχώς μεγάλωνε και ο ίδιος αναρωτιόταν πάντοτε: - Τι τιμή μου κάνει ο Κύριος; Περίμενα να
διδάσκω 15,άντε το πολύ 20 μαθητές… και τώρα βλέπω από κάτω να με ακούει
αρκετός κόσμος. Ποιος είμαι εγώ,
αναρωτιόταν πολλές φορές ο καλός καθηγητής. Και το άκρον άωτον στους λογισμούς
του; Το ακροατήριο του δεν μάθαινε αριθμούς και θεωρία όπως είχε διδαχθεί στο
πανεπιστήμιο… αλλά πράξεις… Πράξεις Χριστού Εσταυρωμένου και Αναστάντος…
Το μεράκι του όμως ήταν η ψαλτική… Όπου βρισκόταν,
σε όποιο μέρος της Ελλάδας, έδινε το παρόν σε κάθε ακολουθία της μάνας
Εκκλησίας μας. Πάντα στο αριστερό ψαλτήρι, πότε στο δεξί… πάντα χαμηλών τόνων
και με ταπεινότητα που πραγματικά σε ‘’παραξένευε’’… Πάντα βοηθός ψάλτη, ποτέ
κύριος και βασικός ψάλτης. Ήρθε η ώρα
δάσκαλε να γίνεις Λαμπαδάριος, ακούστηκε από τα χείλη του εφημέριου του
ιερού ναού… και αυτός συντετριμμένος απάντησε… Να ‘ναι ευλογημένο! Μέσα του η καλή αμφιβολία πάντοτε… Θα φανώ
αντάξιος της τιμής που μου έκανε ο Κύριος; Και έκανε υπακοή… υπακοή τυφλή…
υπακοή δόκιμου αγιορείτη μοναχού που προσδοκά την κουρά και την χειροτονία.
Τα χρόνια πέρασαν και ήρθε η ώρα να πάρει ο
αξιότιμος κύριος καθηγητής μετάθεση για την γενέτειρά του. Πολλή μεγάλη χαρά
για τον ίδιο και την κατά σάρκα οικογένειά
του… Αλλά ο τόπος που πρωτοδίδαξε; Οι μαθητές του; Οι γονείς τους; Ο εφημέριος
του ιερού ναού; Οι φίλοι του; Οι συνάδελφοί του; Μέσα του βίωνε έντονα
συναισθήματα χαρμολύπης και αυτά γιγαντώθηκαν, όταν μπαίνοντας στο μικρό
υπεραστικό λεωφορείο του ΚΤΕΛ και χωρίς να γνωρίζει ο ίδιος κάτι, είδε σύσσωμη
την τοπική κοινωνία να είναι εκεί, σαν ένα σώμα, μια ψυχή να τον αποχαιρετήσει.
Όλοι είχαν να πουν ένα καλό λόγο στο κατευόδιο του, αλλά ο δασκαλάκος
προσπαθώντας να κατευνάσει τα τόσο ισχυρά συναισθήματα της ψυχής του ζητούσε συγνώμη από
τους υπόλοιπους συνεπιβάτες του, που γινόταν αφορμή να καθυστερήσει το ορισμένο
δρομολόγιο.
Ερχόμενος στην πόλη του, ένιωθε η ευθύνη για
να υμνήσει τον Δημιουργό των πάντων να μεγαλώνει μέσα του. Ο πόθος του για την
ψαλτική τέχνη τον οδήγησε στο να κάνει μαθήματα βυζαντινής μουσικής και
ορθοφωνίας. Οι μαθητές του τον θεωρούσαν πρότυπο χριστιανικής ζωής και
προσπαθούσαν πολλοί να μιμηθούν την αγιασμένη βιωτή του.
Ήρθε κάποια στιγμή λοιπόν το πλήρωμα του
χρόνου να αναλάβει ο δάσκαλος το στασίδι που του αναλογούσε… Και ο παντογνώστης
Κύριος μας τον ‘’διορισε’’στο χώρο που λάτρευε και ποθούσε από μικρός…
ΛΑΜΠΑΔΑΡΙΟΣ ΙΕΡΟΨΑΛΤΗΣ … Τι τιμή ήταν αυτή για τον κύριο Σωτήρη… Η χαρά του
απερίγραπτη… Ούτε όταν πέρασε φοιτητής τόση χαρά, ούτε όταν πήρε το πτυχίο του
με άριστα, ούτε όταν διορίστηκε… Τίποτα δεν τον συγκινούσε πλέον απ’όλα τα
επίγεια. ΤΙΠΟΤΑ… μόνο ο θείος ζήλος να εξυμνεί τον Πανάγαθο Θεό. Ένιωθε ότι
είχε βρει το νόημα της εφήμερης και πρόσκαιρης αυτής ζωής του… ΚΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ
ΤΟ ΕΙΧΕ ΒΡΕΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ!!!
Τριάντα χρόνια ανελλιπούς παρουσίας στο
αριστερό αναλόγιο… Είτε στον ιερό ναό της Μεταμορφώσεως του Σωτήριος, είτε στον
ιερό ναό του Αγίου Γεωργίου. Ποτέ δεν στενοχώρησε κανέναν… Άνθρωποι κάθονταν δίπλα του στο ψαλτήρι και περίμεναν καρτερικά
να πουν έναν ψαλμό, μια καταβασία, ένα τροπάριο, ένα απολυτίκιο. Θαρρείς ότι ο
ταπεινός ιεροψάλτης διάβαζε ενδόμυχα τον πόθο τους και με λεπτές χειρουργικές
κινήσεις έστρεφε το μικρόφωνο προς τους ‘’ βοηθούς ‘’ του, για να ψελλίσουν
έναν μικρό ύμνο προς τον Κύριο. Ο εφημέριος του
ναού αυστηρός και συνάμα καλλίφωνος ωσάν τα παραδείσια πουλιά τον
παρατηρούσε εντονότατα πολλές φορές…
-Αμάν Σωτήρη, όποιος έρχεται δίπλα σου του
δίνεις το μικρόφωνο; Αφού είναι παράφωνος, φάλτσος… Σε παρακαλώ πολύ!
Ο
καλός δάσκαλος όμως προσπαθούσε να δικαιολογηθεί και να εξηγήσει ψελλίζοντας
στον ιερέα.
-Δεν μπορώ να τους αρνηθώ πάτερ!
Συγχωρέστε με… έχουν ζήλο να υμνήσουν τον Κύριο μας… Ποιος είμαι εγώ που θα
τους το στερήσω;
Και
κατεύναζε με αυτόν τον απλοϊκό τρόπο τους ενδοιασμούς και τις ενστάσεις του
πρώτο πρεσβυτέρου του ιερού ναού.
Τα χρόνια πέρασαν… και ο άοκνος εργάτης του
λόγου του Θεού και ο υμνητής των θείων γραφών μεγάλωσε, βάρυνε από τα χρόνια
και την κρυφή άσκηση , αλλά έστεκε εκεί,
αγέρωχος στο πόστο του. Αναμοχλεύω και νοσταλγώ πολλές φορές τις
συζητήσεις μας μετά το πέρας των θείων λειτουργιών. Το βλέμμα μου στο γερασμένο
και ταλαιπωρημένο πρόσωπο του ταπεινού ιεροψάλτη. Τα ρούχα του πάντα τα ίδια… η
μοναδική του τραγιάσκα κοσμούσε πάντα το κεφάλι του, το φθαρμένο κοστούμι του
σιδερωμένο και καθαρό, τα παπούτσια του καλογυαλισμένα, αλλά μοναδικά και αντί
για ζώνη μια τριχιά που συγκρατούσε το παντελόνι του. Όσο για χρήματα; Κρατούσε
μόνο για τον άρτον ημών τον επιούσιον και τα υπόλοιπα ελεημοσύνες στους
φτωχούς…
Κύριε Σωτήρη του έλεγα πάντα… Έχετε χρόνο;
Θα μου πείτε κάτι πνευματικό; Και ποιος είμαι εγώ παιδί μου; Έλεγε με πρωτοφανή
ταπεινότητα… αλλά η καθημερινή μου επιμονή πάντα τον ‘’λύγιζε’’ βλέποντας κι
αυτός τον τόσο μεγάλο ζήλο μου…
Ατελείωτες
ώρες βιωματικής κατήχησης από το στόμα του, ταξίδια νοερά του μυαλού σε
αλλοτινές εποχές, ηθικά διδάγματα από τους βίους των Αγίων του Συναξαριού…
λόγια που έφευγαν με ταχύτητα φωτός και έβρισκαν καταφύγιο στην διψασμένη και
ακαλλιέργητη πνευματική ψυχή μου… Λόγια ανεκτίμητης συναισθηματικής αξίας,
πραγματικά μαργαριτάρια χριστιανικής πίστης και αγάπης.
Μία μέρα τον ρωτώ γεμάτος ‘’περιέργεια’’ -Πόσων ετών είσαι κύριε Σωτήρη;74 μου
απαντά γεμάτος ειλικρίνεια… Να τα
εκατοστήσεις του εύχομαι…άνθρωπε του Θεού… και πριν προλάβω να εκστομίσω
βαρύγδουπες εφήμερες και ‘’ανθρώπινες’’ ευχές… ο κύριος Σωτήρης μου κάνει νεύμα
να σιωπήσω λέγοντας μου
-‘’Δεν θέλω παιδί μου πολλά χρόνια… θέλω όταν
αποφασίσει ο Κύριος να με καλέσει ‘’ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΕΤΟΙΜΟΣ’’… Και ξέρεις πως θα ήθελα
παιδί μου να φύγω; Να ερχόταν ο Άγιος Γεώργιος με το άλογο του να πάρει την
άθλια ψυχή μου… να με βάλει στα καπούλια του αλόγου του και όταν φτάσουμε στον
παράδεισο, να μου δώσει μια κλωτσιά το ολόλευκο του άτι και να με βάλει εντός
της βασιλείας των ουρανών.
Τα λόγια του με συντάραξαν, το αυστηρό και
συνάμα καλοκάγαθο ύφος του με συνέφεραν γρήγορα στην πραγματικότητα αλλά και
στην διαπίστωση ότι μπροστά μου έχω έναν ‘’ΑΓΙΟ’’ άνθρωπο… Να είναι ευλογημένο
κύριε Σωτήρη, απαντώ και θέλησα γρήγορα να φύγω τώρα την ‘’μεριά’’ που καθόμασταν πάντοτε, γεμάτος τύψεις και
ενοχές για την τόσο συνηθισμένη ευχή που του είχα δώσει…
Μετά από λίγο καιρό ο κύριος Σωτήρης λες για
είχε προβλέψει το σχέδιο του Θεού, απουσίασε από Κυριακάτικη Θεία Λειτουργία.
Όλο το Εκκλησίασμα αναρωτιόταν. Πως και δεν ήρθε; Λες να είναι άρρωστος; Μήπως
του έτυχε κάτι; Η απάντηση ήρθε δια στόματος του ιερέα στο κήρυγμά του.
-Σήμερα αγαπητοί αδελφοί δεν έχει
λόγο Κυρίου, παρά μόνο σας ζητώ να προσευχηθείτε εγκάρδια για την ταχεία
ανάρρωση του αγαπητού μας κυρίου Σωτήρη.
Ο
άοκνος στρατιώτης του Χριστού έπασχε από κάποια θέματα της καρδιάς του… Το
έκρυβε επιμελώς απ’όλους γιατί όλοι μας ξέραμε και ξέρουμε ότι οι καρδιές που
έχουν τόσο Χριστό μέσα τους δεν έχουν ποτέ προβλήματα… Τουναντίον… Αλλά η
πρόνοια του Θεού και η φιλανθρωπία Του, διάλεξαν το μέρος που ήταν το πιο ‘’
πλούσιο’’, να γίνει το διαβατήριο για την μετάβαση στην Άνω Ιερουσαλήμ και να
έχει την παρρησία να σταθεί ενώπιον του φοβερού βήματος του Κριτή, να αιτηθεί
το έλεος Του και την φιλευσπλαχνία Του, ‘’τολμώντας’’ να ζητήσει την κατάταξή του, εν τόπω φωτεινώ,
εν τόπω χλοερώ, ένθα οι δίκαιοι αναπαύονται…
Η
εξόδιος ακολουθία δεν έμοιαζε με συνήθη νεκρώσιμη ακολουθία, παρά με αναστάσιμη και πανχαρμόσυνη Θεία Λειτουργία.
Πλήθος λαού για τα δεδομένα μιας μικρής επαρχιακής πόλης συνόδεψαν τον
χριστιανό δάσκαλο στον τόπο της τελευταίας κατοικίας… Πολλά ματιά βούρκωσαν
εκείνη την ημέρα, πολλές ψυχές γεωργήθηκαν, πολλοί λογισμοί διορθώθηκαν, πολλοί
άνθρωποι άλλαξαν την κοσμοθεωρία τους για τα πρόσκαιρα, τα εφήμερα… Και αυτό
χάρη στον ακάματο και ταπεινό δούλο του Κυρίου… τον πράο εργάτη του Ευαγγελίου
που πραγματικά κόσμησε με την επίγεια παρουσία του τα αναλόγια των ιερών ναών
που διηκόνησε.
Ήταν 27/5 ανήμερα του Αγίου Ιωάννου του
Ρώσου… η ημέρα εκείνη που ο δασκαλάκος (όπως ήθελε να τον αποκαλούμε), ταξίδεψε
για την βασιλεία των ουρανών, φεύγοντας έτοιμος, εξομολογούμενος και έχοντας
μεταλάβει των αχράντων μυστηρίων…!Ας έχουμε όλοι μας την ευχή του και να ζητάμε
να μεσιτεύει και για μας στον Κύριο μας!
ΚΑΛΗ
ΑΝΤΑΜΩΣΗ ΚΥΡΙΕ ΣΩΤΗΡΗ, ΣΕΒΑΣΤΕ ΜΟΥ ΔΑΣΚΑΛΕ!
ΧΡΙΣΤΟΣ
ΑΝΕΣΤΗ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΤΩΝ ΠΑΝΤΩΝ!»
Ξεκίνησε
τούτο το κείμενο με εκείνον τον νοερό ασπασμό των ποδών, όλων εκείνων που δεν επιτρέπουν στην εποχή μας
να λάβει τον χαρακτηρισμό της αμάρτυρης . Όσο κι αν ο μισόκαλος λαχταρά να της
τον προσδώσει, πάντοτε θα υπάρχουν με
την χάρη του Θεού εκείνοι που θα ζουν και αδιαλείπτως θα πορεύονται με τους μακαρισμούς του Χριστού μας να
καθοδηγούν κάθε ελάχιστο βήμα τους ! Γονατιστός στέκω μπροστά σας αδελφοί μου …
Αικατερίνα,
Θωμά , Ηλία –Άγγελέ μας , Γεώργιε…Κύριε Σωτήρη του Χριστού μας διαλεχτέ …Ευχή
κάνουμε , των ψυχών σας οι κρήνες αστείρευτες πάντοτε να μας ξεδιψούν σαν
βρεθούμε και εμείς κάποτε στου Σταυρού
τις αγαπημένες σας γειτονιές !
Νώντας Σκοπετέας
Απόσπασμα από κείμενο και εκπομπή με τίτλο : Στου Σταυρού τις γειτονιές !
Με ενταγμένο το κείμενο με τις μνήμες του κ.Θωμά Δρακόπουλου για τον μακαριστό Εκπαιδευτικό και Ιεροψάλτη Σωτήριο Πρεβεζιάνο.
Θωμά αδελφέ μας από καρδιάς σ ευχαριστούμε για αυτήν την γνωριμιά με έναν διαλεχτό εργάτη του Χριστού μας !
ἔστι δὲ καὶ ἄλλα πολλὰ ὅσα ἐποίησεν ὁ ᾿Ιησοῦς,
ἅτινα ἐὰν γράφηται καθ' ἕν, οὐδὲ αὐτὸν οἶμαι τὸν κόσμον χωρῆσαι τὰ γραφόμενα
βιβλία.( Ιω.21,25).
