Εκεί που οδηγούν τάματα και προσευχές…

 

Κιουστέκια οι δρόμοι στης γης τα στήθια, και το νερό που ορμά στις ριζωμένες φλέβες, της δίνει πνοή αθάνατη…

Ανάβαση στου Προυσού τα περάσματα,  σαν κεντητά παραπετάσματα ένα –ένα μας οδηγούν στο απόρθητο ενδιαίτημά της Αειπαρθένου.

Σμίγουν τα βράχια και φτιάχνουν αψίδες στο διάβα  της Κεχαριτωμένης Μάνας.

Τα πατήματά της σμιλεύουν του κρημνού τα χείλη, που αγιάζονται πια αιώνια, σαν να ακούμπησαν πάνω τους τα Άχραντα και Θεία…

Σιωπή μουσουργική και αηδονόφωνα φτερακίσματα,  κρατάνε ισοκράτημα σε Θεομητορικό δοξαστικό…

Δωδεκάορτα ζωγραφίζει ο ουρανός, σαν προσμένει να υποδεχτεί την Μητέρα της ζωής …

Ξεπρόβαλλε το ρολόι και το καμπαναριό…Μοιάζει από μακριά, σαν θυμιατήρι ναϊδιόσχημο, που το υψώνει ο Απτόμενος των ορέων, λίγο  πριν η γύρω πλάση ψάλει τον  επιλύχνιο…

Στέκομαι μπροστά Της και συλλογούμαι, πως η ταπείνωση είναι το μόνο γιατρικό.

Στο πιο καταφρονεμένο παλάτι, στο πιο χαμηλό θρονί που είχε ποτέ Βασίλισσα…Κι όμως τούτο η χάρις Της επέλεξε…

Τούτο το μικρό σκοτεινό δώμα, που δεν σταματά να δέχεται δάκρυα-λάφυρα  και παρακλήσεις, σπαραγμούς και ευχαριστίες.

 Ένα σκαμνί απέναντί της, προσμένει αμαρτωλού δέηση προς την Θαυματουργό Κυρά.

Πρόμαχος και τερατουργός εξαισίων, αεί προστατεύουσα…(Ν.Σκ., Από το βιβλίο: "Πόσα χωράνε σε ένα Αμήν;" Eκ.Πρόμαχος Ορθοδοξίας 2019)

Μυρτιά, Προυσσός, Άθωνας…Ευωδιαστά και πανσεβάσμια ενδιαιτήματα της Κυρίας Θεοτόκου…

Μυρτιώτισσα Προυσιώτισσα, Κυρά μου Αθωνίτισσα,

στα κεροφώτιστα θρονιά σου, κάποτε σαν αγρύπνησα,

κρυφά σε παρακάλεσα σε ανάγκη για να σπεύσεις,

Και στον Υιό σου τον Κριτή θερμά να μεσιτεύσεις…

Σε αυτήν την τελευταία μας διαδρομή σε ακρογιάλια και κορφές, ο μακαριστός Γέροντας Γρηγόριος ο Δοχειαρίτης, ο Κουβαρίτης, ο Αρχιπελαγίτης, θα μας ταξιδέψει ξανά σε τόπους που αγιάστηκαν από τα έμψυχα αναβλύσματα της χαράς και της χάρης, εκεί που η ταπεινότητα έλαμψε, σαν ακτίνα του Ηλίου της Δικαιοσύνης και γεώργησε τα άνυδρα, χαρίζοντας ανακουφιστικές σκιές σε κάθε διαβατάρη αναζητητή της Αλήθειας...Σκιά και Σκέπη, ταχινές βοήθειες σαν το μαφόριο της Μάνας όλου του κόσμου!   Εκεί πάλι λοιπόν, που τάματα και προσευχές πάντοτε θα οδηγούν τα βήματα και τις ελπίδες μας! Φύλαξον ημάς υπό την σκέπη σου Μήτερ του Θεού Γοργοϋπήκοε!

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από το 7^ο και τελευταίο μέρος της σειράς εκπομπών με τίτλο:

«Σε ακρογιάλια και κορφές»

Καλοκαίρι 2024

Πριν και μετά την Ανάσταση...Ο Θάνατος του θανάτου

"....Γεννήθηκε ο Χριστός μας και χωρίστηκε στα δυο  ο χρόνος! Προ Χριστού και μετά Χριστόν! Δεν κατόρθωσε ούτε ένας να αλλάξει τούτο το μέτρημα! Παγκοσμίως όλοι  εκόντες άκοντες ομολογούν τον Θεάνθρωπο Ιησού! Σταυρώθηκε έπειτα  ο Χριστός μας και Αναστήθηκε! «…οὐκ οἴδατε ποίου πνεύματός ἐστε ὑμεῖς»(Λουκ. 9,55) λέγει ο Κύριος στους μαθητές του. Αλλάζει η διαθήκη , μεταβαίνει από την Παλαιά στην Νέα, στην Καινή! Αλλάζει και πάλι ο χρόνος το μέτρημά του! Προ Αναστάσεως και μετά την Ανάσταση! Πριν ο Άδης αιχμαλώτιζε και ήταν το κράτος του θανάτου,  ένα μπαλαούρο ψυχών,  όπως έλεγε ένας Γέροντας! Μετά έγινε εκείνος αιχμάλωτος, συντριμμένος, πικραμένος! Προς Αναστάσεως αρκούσε ένα μνήσθητι στον εκ δεξιών ληστή! Μετά την Ανάσταση είναι εκείνες οι αείρροες πηγές της Ζωής, οι κρουνοί του ύδατος και του αίματος από την ακήρατη πλευρά του Δεσπότη που οδηγούν στην γέννηση του βαπτίσματος και στην παλιγγενεσία της μετανοίας,  της εξομολογήσεως  και της Θείας Ευχαριστίας! Χρόνος είναι ο Χριστός! Η αρχή και το τέλος! Το Α και το Ω ! Ο Ων ο Ην και Ο Ερχόμενος! Ο Παντοκράτωρ!..."

Ποτέ ξανά ένα εθελόθυτο και απροστάτευτο θύμα δεν ήταν τόσο ισχυρό, δεν είχε την παντοδυναμία να αφθαρτοποιεί και να αθανατίζει. Κατέβηκε ως τον Άδη και τον εσκύλευσε! Τον ενέπαιξε! Τον πίκρανε, γεμίζοντάς μας αιώνια χαρά! Ω αυτό το Χριστός Ανέστη …Μήτρα πανίερη όλων των αρετών , όλων των αναγεννητικών δακρύων , της αιώνιας ελπίδας και της άληκτης χαράς! Ένα καινούργιο, μα άδειο μνημείο Ζωοδόχο και πανόλβιο, συντρίβει κάθε κανόνα λογικής και το φυσικώς νομοτελές! Ένας τάφος που φιλοξένησε και ξενοδόχησε  Το Αθάνατο! Ένας θάνατος , αείρροη πηγή αθανασίας! Γιατρικό ο θάνατος! Ελευθερωτής! Λυτρωτής! Τάφος Ζωαρχικός! Πηγή Ζωής ένα κενό μνημούρι! Βαβαί της οξυμωρείας! Όλβιος τάφος! Δέχθηκε ως υπνούντα Τον Δημιουργό των απάντων και αναδείχθηκε ο ατίμητος και αδαπάνητος θησαυρός της ζωής μας! Μακάριος και πλούσιος ένας τάφος! Πόσο παράδοξο τούτο ηχεί! Δεῦτε πόμα πίωμεν καινόν, οὐκ ἐκ πέτρας ἀγόνου τερατουργούμενον· ἀλλ' ἀφθαρσίας πηγήν, ἐκ τάφου ὀμβρήσαντος Χριστοῦ…! Δεν είναι άγονος ο βράχος! Σταλάζει νάματα Αθανασίας! Ποτέ κάτι άδειο δεν ήταν τόσο πλήρες! Ένας τάφος να γίνεται αφετηρία και απαρχή! Ξεκίνημα Ζωής! Η Ζωή εν τάφω!Δεν είναι θρηνητικό τραγούδι αυτό! Είναι παιάνας αναστάσιμος και μητρική κοιλία! Και πόσοι ακόμα γεννήθηκαν …τέτοιοι παράξενοι παιάνες απ το κενό τρισόλβιο μνήμα! Δια του Σταυρού  η χαρά! Θανάτω θάνατον ώλεσεν! Νεκρός Ζωαρχικότατος! Θανάτου εορτάζομεν νέκρωσιν, άδου την καθαίρεσιν! Σε δοξάζομεν, Τον της φθοράς καθαιρέτην! Δια θανάτου το θνητόν , δια ταφής το φθαρτόν μεταβάλεις! Άφραστον θαύμα! Ω των θαυμάτων των καινών ! Χριστός Ανέστη !

Όλη η ζωή μας αυτό το μνήμα! Ό,τι αληθινό και ζωηφόρο υπήρξε μετά το κενό μνημείο, οφείλει σ αυτό την ύπαρξή του! Όλα τα θαύματα και τα θαυμάσια, που δάκρυα δοξολογίας γεννούν, πηγάζουν από αυτό ! Όλες οι Αναστάσεις και οι συγγνώμες μας! Ό,τι μπορεί να οδηγήσει στην μετάνοια, στο Φως και στο να απεκδυθούμε τον παλαιό άνθρωπο! Χωρίς αυτό το κενό, δεν θα υπήρχε το καινό παρά μόνο το μάταιο, που θα οδηγούσε σε ένα απάνθρωπο και φρικώδες τέρμα ! Θα ταν  κενό το κήρυγμα , ο λόγος και η πίστη μας , αν η ελπίδα μας δεν έρρεε αστείρευτα από αυτόν τον κενό βράχο! Κλειστός ο Παράδεισος! Δεν θα υπήρχε ούτε η διαπορθμεύουσα Αειπάρθενος Κόρη, ούτε το Άγιο συναξάρι με τους αγώνες και τα παλαίσματα τα ακατανόητα για την πεπερασμένη θνητή λογική μας!  Ούτε πνεύμα θυσίας, να διακονεί τον πλησίον και να λατρεύει υπεράνω όλων τον Θεό! Αν δεν υπήρχε το κενό μνημείο, δεν θα ήταν Φιλάνθρωπος και πολυέλεος ο Κύριος! Θα στεκόμασταν μπροστά σε έναν Δημιουργό βασανιστή και τυραννικό!   Θα ήμασταν αξιοθρήνητοι  και ελεεινότεροι πάντων των ανθρώπων κατά τον Θείο Παύλο. Κενός ο τάφος, γεμάτες από Χριστό και Την Αγάπη, μυριαρίθμητες ψυχές που θυσίασαν και θυσιάζουν το τώρα του νυν αιώνος για την αληθινή Ζωή!  Αν δεν υπήρχε το κενό μνημείο όλοι θα θρηνούσαμε για το μηδέν μας …την μη ύπαρξή μας! Αγέννετοι και Αγέννητοι θα ήμασταν! Και αύριο θα πεθαίναμε …

Όσοι αξιώθηκαν να ακουμπήσουν χείλη και καρδιές πάνω στον πανόλβιο Τάφο, όσοι οσφράνθηκαν την άρρητη ευωδία του Ζωηφόρου μνήματος , δεν σταματούν με όλην την θέρμη της ψυχής τους, να βροντοφωνάζουν το Χριστός Ανέστη! Δύσπιστοι μέχρι πρότινος ! Διαπρύσιοι κήρυκες της Αναστάσεως πλέον, ως την τελευταία τους επί γης πνοή! Ψηλάφησαν την ακήρατη πλευρά Του Δεσπότη! Εισήλθαν εντός του μνημείου και ως άλλοι Πέτρος και Ιωάννης, αντίκρισαν τα αδιάσειστα …Φυλαχτάρι εγκολπώθηκαν από τότε τα εντάφια σπάργανα, να μυροβλύζει το στήθος τους  και η αναπνοή τους, Χριστό Αναστημένο εκ του Τάφου!  

Ο Ζωοδότης,  Η Ζωή, Η  Αυτοζωή , δεν μπορούσε να εγκλωβιστεί στον τάφο! Και εμείς αδελφέ μου, ταλαίπωρε εαυτέ μου , πόσο εγκληματούμε απέναντι στην Αθάνατη ψυχή μας όταν την φυλακίζουμε, όταν την ενταφιάζουμε …Στην καταδίκη του θανάτου, σε ένα σκοτάδι χωρίς τέλος ..

Νεκρωμένη από την αμαρτία ψυχή μου! Εσένα που δημιούργησε ο Θεός Λόγος με τα χέρια Του! Ανάστα! Μην καθεύδεις ! Και το δικό σου τωρινό μνήμα, άδειο να μείνει παντοτινά  όπως Εκείνου! Ουκ έστιν ώδε ! Νεκρή ην και ανέζησε ! Έτσι ας πληροφορηθεί ο μισόψυχος! Βεβαίωσέ το και εσύ ψυχή μου! Καταργήθηκε ο θάνατος! Και έγινε το Πάσχα το Σωτήριο, το πέρασμα απ του θανάτου το σκότος και την φθορά, στην αφθαρσία της ατελεύτητης Ζωής!

Νώντας Σκοπετέας

Αποσπάσματα από παλαιότερα κείμενά μας, ξαναακουμένα  σε σειρά 3 εκπομπών μέσα στην Μεγάλη Εβδομάδα του 2024 με τίτλο: «Ο θάνατος του θανάτου» όπου διαβάζονται ανθολογημένα αποσσπάσματα από το βιβλίο:"Το μυστήριο του Χριστού"" Έκδοσις Ιεράς Μονής Αγίου Ιωάννου Προδρόμου, Μεταμόρφωση Χαλκιδικής"

Την ευχή σου... Λεμονανθούλα μας!

Κάθε που φτάνει το αποκαλόκαιρο και ο πρώτος μήνας της Ινδίκτου, έρχεται να με συναντήσει εκείνη η παιδική μελαγχολία που μόνο γιατρικό της έχει την ελπίδα της παλινόστησης, στα μέρη που η ψυχή αναγνωρίζει ως καταδικά της. Στη Μάνη την τόσο αγαπημένη, σαν παιδί  πάντοτε τέτοιες μέρες…αποχωρισμού, έκρυβα κάτω από πέτρες…πέτρες για να τις βρω, μόλις θα επέστρεφα από την μεγάλη και άχρωμη πόλη. Σημάδια καρτερίας, που έπαιρναν πολλές φορές και οι μορφές των ανθρώπων, που δεν έφευγαν ποτέ  από τα τιμημένα τούτα χώματα, ρουφώντας ως το μεδούλι, κάθε ευλογημένη μέρα που ο Κύριος ξημέρωνε στην αποσκιάδα του Ταϋγέτου. Σαν να τους αγαπούσα όλους τους ακόμα περισσότερο και σαν να τους συγχωρούσα κάθε δυσκόλεμα της αγάπης μου για εκείνους, κάθε φορά που το παλιό λεωφορείο κατηφόριζε αφήνοντας πίσω του το χωριό…Ένα χωριό που ησύχαζε πλέον και δεν αντιλαλούσαν τα πυκνόφυλλα λαγκάδια του,  απ’ τις φωνές και τα γέλια  των πρωτευουσιάνων, τα δροσερά βράδια του Αυγούστου και από τα τραγούδια των πανηγυριών στη μεγάλη πλατεία της Υπαπαντής. Λίγες μέρες πριν, όλοι τους, εκείνοι οι παλαιότεροι, κρατημένοι χέρι-χέρι εόρταζαν χαρούμενοι της Παναγιάς την μεγάλη μέρα, χορεύοντας ως το πρώτο ξημέρωμα. Κι ήταν τόσο όμορφα και αγνά εκείνα τα χρόνια, σαν τα τραγούδια που δάκρυζαν από χαρά τα μάτια και γέμιζαν με μεράκια τις καρδιές των συγχωριανών! Σκεφτόμουν καθισμένος με τις θυγατέρες μου τις προάλλες πάλι στο ίδιο προαύλιο της Παπαντούλας, πως πλέον στα παραδοσιακά πανηγύρια δεν ακούγονται τέτοια αθάνατα άσματα. Μα είναι δυνατόν; Θα σου πουν κάποιοι εξελιγμένοι, του aλήτη και της μαντάμ θαυμαστές, είναι δυνατόν να κάνεις κέφι με  τραγούδι που ο πρωταγωνιστής του απευθύνεται σε….ένα λεμόνι;   – Λε- καλέ, λεμο- λεμονάκι μυρωδάτο, λεμονάκι μυρωδάτο κι από περιβόλι αφράτο μη παραμυρίζεις τόσο και με κάνεις και σε κόψω.

Κάπως έτσι γίνηκε πλέον η ζωή μας, σκεφτόμουν εκείνο το φετινό βράδυ του Δεκαπενταυγούστου! Λεμονανθοί ούτε για δείγμα! Λεμονόφυλλα ευωδιαστά, να χαϊδέψουν οι ψυχές με τα ακροδάχτυλά τους, ξεραίνονται απ’ τον πάγο, που την αγάπη πάγωσε…Όλα πλέον μοιάζουν άοσμα και απονεκρωμένα…Και η γη μας ξερική! Τι να ναι αυτό που ακόμα μας κρατά; Ποιων ευωδιαστών αγαθών  ψυχών  οι προσευχές, Χριστέ μου σε κάνουν να παρατείνεις το έλεός Σου;

Πλέον τέτοιες στερνές μέρες…αποχωρισμού, μαζί με εκείνη την παιδική μελαγχολία που κουβαλώ ακόμα, ψάχνω  μέσα στις ερημωμένες αυλές για λεμονιές της ελπίδας,  να ανασάνω τον Δημιουργό…Αναζητώ και  στα πρόσωπα των απλών, εκείνα τα μάτια που μόλις τα αντικρίζω κάνουν  τα δικά μου να χαμηλώνουν…Φέτος το καλοκαίρι, σε ένα κοντινό μας χωριουδάκι, που ακόμα έχει παπά να λειτουργάει σε Κυριακές και σε γιορτάδες, συνάντησα κάποιες φορές την κυρά-Ανθούλα! Τσεμπερού μαυροφόρα, μορφή βγαλμένη απ’ την περικοπή της συγκυπτούσης! Κυρτωμένη στο σώμα, γονατιστή στην ψυχή με τα μάτια της καρδιάς της μόνο ψηλά! Πάντοτε μαζί με τον παπά στην Εκκλησία και σε όλα τα ξωκκλήσια με τα βυζαντινά αριστουργήματα στους τοίχους, που ακόμα αντέχουν στην ασεβή φθορά! Όρθρου βαθέως! Μίαν ητησάμην παρά Κυρίου, ταύτην ζητήσω· του κατοικείν με εν οίκω Κυρίου, πάσας τας ημέρας της ζωής μου…( Ψαλμ.26)

Με πίστη αδίσταχτη, να κατασπαστεί κάθε εικόνισμα, να σταυροκοπηθεί σε κάθε δόξα Σοι!  Ίσως να ναι και πάνω από δέκα και οκτώ τα χρόνια της δικής της υπομονής! Τα τελευταία μεγαλώνοντας και την ορφανή από μάνα εγγονή της…Ρώτησα άλλους και έμαθα πολλά για εκείνην! Και απόρησα και θαύμασα! Την πλησίασα αρκετές φορές απολείτουργα! Πόση καλοσύνη μπορεί να αποκαλύψει μια ματιά; Πόση ελπίδα Παραδείσου; Πόσους ψαλμούς μπορεί να ψελλίσει ένα βλέμμα αληθινά ευσεβούς και μακαρίου;

Ούτε που άκουσα σχεδόν τη φωνή της γραίας Μανιάτισσας! Τόσο ισχνή, όσο το εγώ της! Την τελευταία Κυριακή που ανταμώσαμε, μόνο μυστικές δακρυσμένες ευχές και λόγια απ το Ψαλτήρι, ένιωσα πως έστελνε σε όλους μας  ξεμακραίνοντας… Σώσον με, Κύριε, ότι εκλέλοιπεν όσιος· ότι ωλιγώθησαν αι αλήθειαι από των υιών των ανθρώπων.( Ψαλμ.11)

Άρχισα ασυναίσθητα ύστερα από λίγο μόνο, ετοιμαζόμενος  για την μελαγχολική μας αναχώρηση και  φέρνοντας την   μορφή της μπροστά μου,  να σιγοτραγουδώ και εγώ  σε ένα λεμόνι, που μόλις είχε φανερωθεί στη λεμονίτσα της αυλής μας…Σκέφτηκα να το κόψω και να το κρύψω καλά, να μην το βρει ο πάγος και ο βαρύς χειμώνας…Μα έπειτα θυμήθηκα την κυρά Ανθούλα και όλους τους κρυφούς σπόρους που σκεπάζει η αγαθή γη της προσευχής της  και άνθισε ξανά δειλά της αγάπης  και της ελπίδας το κλωνάρι…

Την ευχή σου Λεμονανθούλα μας!

Νώντας Σκοπετέας 

Σεπτέμβριος 2022

Απόσπασμα από μέλλουσα συν Θεώ εκπομπή με τίτλο: 

"Να ελπίζουμε μόνο μας μένει"

 

 

Ποτέ κάτι άδειο δεν ήταν τόσο πλήρες! Χριστός Ανέστη ψυχή μου!

 

Ποτέ ξανά ένα εθελόθυτο και απροστάτευτο θύμα δεν ήταν τόσο ισχυρό, δεν είχε την παντοδυναμία να αφθαρτοποιεί και να αθανατίζει. Κατέβηκε ως τον Άδη και τον εσκύλευσε! Τον ενέπαιξε! Τον πίκρανε, γεμίζοντάς μας αιώνια χαρά! Ω αυτό το Χριστός Ανέστη …Μήτρα πανίερη όλων των αρετών , όλων των αναγεννητικών δακρύων , της αιώνιας ελπίδας και της άληκτης χαράς! Ένα καινούργιο, μα άδειο μνημείο Ζωοδόχο και πανόλβιο, συντρίβει κάθε κανόνα λογικής και το φυσικώς νομοτελές! Ένας τάφος που φιλοξένησε και ξενοδόχησε  Το Αθάνατο! Ένας θάνατος , αείρροη πηγή αθανασίας! Γιατρικό ο θάνατος! Ελευθερωτής! Λυτρωτής! Τάφος Ζωαρχικός! Πηγή Ζωής ένα κενό μνημούρι! Βαβαί της οξυμωρείας! Όλβιος τάφος! Δέχθηκε ως υπνούντα Τον Δημιουργό των απάντων και αναδείχθηκε ο ατίμητος και αδαπάνητος θησαυρός της ζωής μας! Μακάριος και πλούσιος ένας τάφος! Πόσο παράδοξο τούτο ηχεί! Δεῦτε πόμα πίωμεν καινόν, οὐκ ἐκ πέτρας ἀγόνου τερατουργούμενον· ἀλλ' ἀφθαρσίας πηγήν, ἐκ τάφου ὀμβρήσαντος Χριστοῦ…! Δεν είναι άγονος ο βράχος! Σταλάζει νάματα Αθανασίας! Ποτέ κάτι άδειο δεν ήταν τόσο πλήρες! Ένας τάφος να γίνεται αφετηρία και απαρχή! Ξεκίνημα Ζωής! Η Ζωή εν τάφω!Δεν είναι θρηνητικό τραγούδι αυτό! Είναι παιάνας αναστάσιμος και μητρική κοιλία! Και πόσοι ακόμα γεννήθηκαν …τέτοιοι παράξενοι παιάνες απ το κενό τρισόλβιο μνήμα! Δια του Σταυρού  η χαρά! Θανάτω θάνατον ώλεσεν! Νεκρός Ζωαρχικότατος! Θανάτου εορτάζομεν νέκρωσιν, άδου την καθαίρεσιν! Σε δοξάζομεν, Τον της φθοράς καθαιρέτην! Δια θανάτου το θνητόν , δια ταφής το φθαρτόν μεταβάλεις! Άφραστον θαύμα! Ω των θαυμάτων των καινών ! Χριστός Ανέστη !

Όλη η ζωή μας αυτό το μνήμα! Ό,τι αληθινό και ζωηφόρο υπήρξε μετά το κενό μνημείο, οφείλει σ αυτό την ύπαρξή του! Όλα τα θαύματα και τα θαυμάσια, που δάκρυα δοξολογίας γεννούν, πηγάζουν από αυτό ! Όλες οι Αναστάσεις και οι συγγνώμες μας! Ό,τι μπορεί να οδηγήσει στην μετάνοια, στο Φως και στο να απεκδυθούμε τον παλαιό άνθρωπο! Χωρίς αυτό το κενό, δεν θα υπήρχε το καινό παρά μόνο το μάταιο, που θα οδηγούσε σε ένα απάνθρωπο και φρικώδες τέρμα ! Θα ταν  κενό το κήρυγμα , ο λόγος και η πίστη μας , αν η ελπίδα μας δεν έρρεε αστείρευτα από αυτόν τον κενό βράχο! Κλειστός ο Παράδεισος! Δεν θα υπήρχε ούτε η διαπορθμεύουσα Αειπάρθενος Κόρη, ούτε το Άγιο συναξάρι με τους αγώνες και τα παλαίσματα τα ακατανόητα για την πεπερασμένη θνητή λογική μας!  Ούτε πνεύμα θυσίας, να διακονεί τον πλησίον και να λατρεύει υπεράνω όλων τον Θεό! Αν δεν υπήρχε το κενό μνημείο, δεν θα ήταν Φιλάνθρωπος και πολυέλεος ο Κύριος! Θα στεκόμασταν μπροστά σε έναν Δημιουργό βασανιστή και τυραννικό!   Θα ήμασταν αξιοθρήνητοι  και ελεεινότεροι πάντων των ανθρώπων κατά τον Θείο Παύλο. Κενός ο τάφος , γεμάτες από Χριστό και Την Αγάπη, μυριαρίθμητες ψυχές που θυσίασαν και θυσιάζουν το τώρα του νυν αιώνος για την αληθινή Ζωή!  Αν δεν υπήρχε το κενό μνημείο όλοι θα θρηνούσαμε για το μηδέν μας …την μη ύπαρξή μας! Αγέννετοι και Αγέννητοι θα ήμασταν! Και αύριο θα πεθαίναμε …

Όσοι αξιώθηκαν να ακουμπήσουν χείλη και καρδιές πάνω στον πανόλβιο Τάφο, όσοι οσφράνθηκαν την άρρητη ευωδία του Ζωηφόρου μνήματος , δεν σταματούν με όλην την θέρμη της ψυχής τους, να βροντοφωνάζουν το Χριστός Ανέστη! Δύσπιστοι μέχρι πρότινος ! Διαπρύσιοι κήρυκες της Αναστάσεως πλέον, ως την τελευταία τους επί γης πνοή! Ψηλάφησαν την ακήρατη πλευρά Του Δεσπότη! Εισήλθαν εντός του μνημείου και ως άλλοι Πέτρος και Ιωάννης, αντίκρισαν τα αδιάσειστα …Φυλαχτάρι εγκολπώθηκαν από τότε τα εντάφια σπάργανα, να μυροβλύζει το στήθος τους  και η αναπνοή τους, Χριστό Αναστημένο εκ του Τάφου!  

Ο Ζωοδότης,  Η Ζωή, Η  Αυτοζωή , δεν μπορούσε να εγκλωβιστεί στον τάφο! Και εμείς αδελφέ μου, ταλαίπωρε εαυτέ μου , πόσο εγκληματούμε απέναντι στην Αθάνατη ψυχή μας όταν την φυλακίζουμε, όταν την ενταφιάζουμε …Στην καταδίκη του θανάτου, σε ένα σκοτάδι χωρίς τέλος ..

Νεκρωμένη από την αμαρτία ψυχή μου! Εσένα που δημιούργησε ο Θεός Λόγος με τα χέρια Του! Ανάστα! Μην καθεύδεις ! Και το δικό σου τωρινό μνήμα, άδειο να μείνει παντοτινά  όπως Εκείνου! Ουκ έστιν ώδε ! Νεκρή ην και ανέζησε ! Έτσι ας πληροφορηθεί ο μισόψυχος! Βεβαίωσέ το και εσύ ψυχή μου! Καταργήθηκε ο θάνατος! Και έγινε το Πάσχα το Σωτήριο, το πέρασμα απ του θανάτου το σκότος και την φθορά, στην αφθαρσία της ατελεύτητης Ζωής!

Χριστός Ανέστη ψυχή μου !

Νώντας Σκοπετέας

Πάσχα 2021

Να είμαι έτοιμος… ( Στου Σταυρού τις γειτονιές) μέρος 1

Όταν βρίσκεις ιερέα παιδί μου πάντα να τρέχεις να του φιλάς το χέρι ! Γερόντισσας τσεμπερούς τα λόγια, της συγχωρεμένης γιαγιούλας μου της  μανιάτισσας . Παρακαταθήκη και εφόδιο τούτες οι ορμήνειες των παλιών  να συντροφεύουν την ζήση μας και κάποτε να ενεργοποιούνται, χαρίζοντάς μας ελπίδα Παραδείσου . Δοξάζω τον Θεό που έφτασε κάποτε εκείνη η αξέχαστη  στιγμή,  που το ράσο γεννούσε μέσα μου Χριστό και ύγραινε τα άνυδρά μου εσώτερα . Δοξάζω ακόμα περισσότερο όμως τον Παντευεργέτη μας , γιατί  μέσα από τα Ουράνια ραδιοκύματα,  στέλνει συνεχώς στο διάβα μου λαϊκούς συναμαρτωλούς αδελφούς , εν ζωή, μα και κεκοιμημένους εν Κυρίω ,  που αμέτρητες φορές νοερώς γονατίζω και καταφιλώ τα πόδια τους…

Ανοιξιάτικο βράδυ μέσα στην πιο θλιμμένη Σαρακοστή της ζωής μας και μιλώ στο τηλέφωνο με τον Θωμά και την Κατερίνα του . Σύζυγοι και γονείς ! Όλα τα γράμματα κεφαλαία ! Τον Συν τους να λάμπει σαν φλόγα λυγερή από ολοκάθαρο κερί μέσα στο σκοτάδι ! Μου θύμισε η γνωριμιά μας μια μαντινάδα απ του Νότου τα ευλογημένα μέρη : Εγώ θαυμάζω το κερί για την υπομονή του ..Που στέκει πάντοτε ορθό κι ας λιώνει το κορμί του !   Δεν είχαμε ανταμωθεί  ποτέ ως τότε ! Στα πρώτα κιόλας λεπτά ένιωσα πως τους γνώριζα από πάντα. Οι Χριστιανοί γνωρίζονται προτού να γνωριστούνε…

Μα είναι και ο Σταυρός που απλωμένος στα πέρατα της πλάσης κατορθώνει με τις στενές οδούς του να σμίγει τις ψυχές και σαν οδοδείκτης  να τις οδηγεί στον φωτισμένο απ τις ακτίνες της Ανάστασης Γολγοθά. Δυο παιδιά,  του Θεού τα δώρα τους,  να λαμπικάρουν πιότερο το Συν τους το ευλογημένο. Ο Γιώργος ο μεγάλος τους και ο Ηλίας-Άγγελος ο μικρός τους ! Εκείνος που γεννήθηκε σε ημερομηνία αξέχαστη . Τρείς διαδοχικοί αριθμοί . Αγιασμένοι  όλοι !

Το 10 , το 11 και το 12 …

Οι εντολές , η μακροθυμία και η αποστολή !

Του Θεού τα μαθηματικά  !

Καλά μαντέψατε !

Ο Ηλίας Άγγελος γεννήθηκε στις 10-11-12 !

Εκείνος ο χρόνος ως την παραμονή της Πρωτοχρονιάς του 2014 !

Κάποιοι που τους γνωρίζουν χωρίς να βλέπουν στο μέσα τους ,  σκέφτονται τώρα  πως ίσως ήταν ο πιο ευτυχισμένος της κοινής ζωής τους ! Με την βοήθεια του Θεού σε εκείνο το τηλεφώνημα κατάλαβα πως η πιο ευτυχισμένη μέρα τους είναι εκείνη που μόλις πέρασε ! Αληθινά χαρούμενοι άνθρωποι ! Που έχουν παραθέσει πάσαν την ζωή τους Χριστώ τω Θεώ ! Μου μίλησαν ανυπόκριτα και πιστεύοντάς το ακραδάντως,  για εκείνο το σχέδιο του Θεού , για την πρόνοια και την παραχώρησή Του . Για το δικό τους μικρό στενό δρομάκι , το  Σταυρουδάκι τους .

 Έναν χρόνο στην εντατική έμεινε ο Ηλίας-Άγγελος . Είχε κλείσει ένα έτος όπου όλα πήγαιναν περίφημα ! Υγιέστατος αναπτυσσόταν και τίποτα δεν προμήνυε πως ένα αντιγριπικό εμβόλιο θα πυροδοτούσε το σύνδρομό του  και μια αντριχιαστική στο άκουσμά της και μόνο σπαστική τετραπληγία. Σήμερα είναι σχεδόν 8 ετών ! Είναι πανέξυπνος και τόσο δραστήριος , έστω και αν το μόνο που καταφέρνει να κουνήσει από το ξανθό  πανέμορφο κεφαλάκι  του και κάτω,  είναι ο δείκτης του αριστερού του χεριού ! Κι όμως με την βοήθεια του Θεού και τους Αγγέλους διακόνους του , την μανούλα του την άγρυπνη , τον πράο πατέρα του και τον γλυκύτατο αδελφό του που όλο αγκαλιά λαχταράνε να τον παίρνουν , την δασκάλα του την σπουδαία και τόσο ακάματη  , καταφέρνει και ολοένα προοδεύει,  μα το κυριότερο είναι ΧΑΡΟΥΜΕΝΟΣ !  Και οι γονιοί του όμως,  πηγές αείρροες χαράς , ασταμάτητα κυλούν και ξεχειλίζουν από αυτό το γιατρικό κάθε πληγής ! Τι κι αν συνεχώς ορθώνονται μπροστά τους τα  φαινομενικά απροσπέλαστα…Και τόσα έξοδα για να βοηθιέται το παιδί… Τους ακούς συνέχεια να λένε : Ποτέ δεν έχουμε,  αλλά πάντα περισσεύουνε !  Ο χρόνος παίρνει άλλη διάσταση όταν συναντάς τέτοιες ψυχές στο διάβα σου ! Έτσι και εγώ πλέον νιώθω «αρχαίος» συγγενής τους . Ιδίως κάθε βράδυ,  που ο Θωμάς στέλνει και σε μένα  ένα μήνυμα στο κινητό . Σοφά λόγια Αγίων του Θεού και από κάτω μια ευχή να σε κάνει να αναρωτιέσαι …Καλό βράδυ σε όλους σας ! Όσο για αύριο  έχει ο Θεός !

Κάποια στιγμή δεν βάστηξα και τον ρώτησα :

-Καλά βρε ευλογημένε …Που την βρίσκετε τέτοια δύναμη ; Αγόγγυστα να υπομένετε τέτοιες δυσκολίες …

Αδελφέ μου , δίνει ο Θεός ! Μας στέλνει δίπλα μας έμψυχες παροτρύνσεις …Εφαρμοσμένα Ευαγγέλια να μας παρηγορούν και να μας οδηγούν …Τους μπροστάρηδές μας που λες και εσύ στις εκπομπές …Θέλεις να σου μιλήσω για τον δικό μου δάσκαλο ;

Μου μίλησε ο Θωμάς για έναν ταπεινό εργάτη του Χριστού μας ! Τον Σωτήριο ! Κατάλαβα πολλά και πήρα απάντηση στην ερώτησή μου …Του ζήτησα κατόπιν να τα μεταφέρει όλα αυτά στο χαρτί .

-Ένας τέτοιος παράξενος Χριστιανός  θα ήθελα πολύ αδελφέ μου Θωμά να προστεθεί  στην ουράνια  συντροφιά αυτού του βιβλίου! 

Χάρηκε σαν παιδί , χαρά μεγάλη σφόδρα !

-Θα είναι το καλύτερο μνημόσυνο για τον δασκαλάκο μου… είπε και αρχίνησε να θυμάται !

( συνεχίζεται...)

 

Νώντας Σκοπετέας 

Απόσπασμα από εκπομπή με τίτλο : Στου Σταυρού τις Γειτονιές 

Δεν με λυπάσαι πια ; Τι πατέρας είσαι ; (Σελίδα 233 )

Ίσως να ναι το πιο ασυνήθιστο κείμενο που έγραψε τούτο το χέρι . Δεν θα περιγράψει εξ ολοκλήρου πρόσωπα που αναζητούν μιμητές…
Ίσως παραξενέψει κάποιους που έχουν συνηθίσει στις σελίδες μας να φωλιάζουν μονάχα οι αναντίλεκτα διαλεχτοί του Θεού…
Μα όσο η καρδιά ακόμα χτυπά, εγγυάται ο Κύριος πως όλα μπορούν να μεταμορφωθούν. Και τον βράχο του εγώ μας , ένα δάκρυ να σμιλέψει…
Δεν τους διαλέγουμε τους γονείς…
Σκληρός ο λόγος για να βγει από το στόμα του Φίλιππου.
Δεν τον ξεστόμισε βέβαια ποτέ του .
Αλλά η γλώσσα της ψυχής και της διάνοιάς του συχνά τον επαναλάμβανε.
Πάντοτε αναζητούσε λόγια γραμμένα για την μάνα, την κάθε μάνα να του χαρίσουν έναν δροσισμό και μια γλυκάδα στην σφιγμένη ψυχή του .
Μάθαινε απ΄έξω σαν παιδί στου κατηχητικού τις άγιες ώρες, ποιήματα γραμμένα για εκείνην και ως τώρα που απόκτησε και αυτός εγγόνια τα θυμάται από στήθους και τους τα λέει.

…΄Ολα μας τα μαθες, Μάνα γλυκύτατη, ατίμητη Μάνα,

και με της Πίστης μας τ΄άγιο μας έθρεψες κ΄άφθαρτο μάννα.

΄Ενα κομμάτι χρυσάφι μας έκρυψες μέσα βαθιά μας,

να μπουμπουκιάσουν οι ανθοί λαχταράς του καλού στην καρδιά μας…

…Μάνα! πού βρήκες την τόση στοργή, την αγάπη την τόση;

Μέσ΄στην ψυχή σου απ΄το χέρι του Πλάστη μας έχει φυτρώσει!... ( Γ. Βερίτη «Μάνα γλυκύτατη»)

Ποτέ δεν ξεχνά του Γεωργού Βερίτη τους υπέροχους στίχους τους γραμμένους για την Μάνα όλου του κόσμου, μα και για την κάθε γυναίκα, που ζωή κυοφόρησε !
Δεν μπορεί όμως να ξεχάσει ότι μέσα του πέρα από τον οφειλόμενο σεβασμό για την μάνα του , ποτέ δεν τα κατάφερε να ανθίσει ένα λουλούδι δικό της αμάραντο και ευωδιαστό, να το ποτίζει με της μνήμης του τις σταγόνες .
Σκληρή γυναίκα , δίκαιη, μα σκληρή ! Τους έμαθε να είναι σωστοί άνθρωποι, τους έθρεψε με της πίστης τα ωφέλιμα μα … Χωρίς αγκαλιές , και τρυφεράδες, κυρίως μαζί του . Ίσως ο χαρακτήρας της , ίσως οι δυσκολίες της δικής της νιότης …
Έψαχνε πάντα ο Φίλιππος να δικαιολογήσει …Πίστευε πως θα μαλάκωνε η καρδιά της με τον ερχομό των εγγονιών της , με την νύφη της την γλυκομίλητη …Μα η μάνα του συνέχισε να τον δυσκολεύει .
Να μην βλέπει τίποτα σωστό στον τρόπο του , συνεχώς να αναζητά κάτι διαφορετικό από όσα κατάφερνε εκείνος με τόσους κόπους και θυσίες …Κύλησε μια ζωή ολόκληρη με αυτό το μαράζι.
Το πρώτο που συνεχώς εξομολογιόταν στον πατέρα Επιφάνιο , αργότερα στον πατέρα Συμεών…
Και οι Γεροντάδες του μιλούσαν συμπάσχοντας μαζί του , για υπομονή και συγχώρεση !
Πόσο τον κατέπνιγε αυτή η θύμησή της . Ιδίως τις ώρες που πήγαινε να προσευχηθεί για εκείνην . Δεν τα κατάφερνε ποτέ να αποσώσει μια ευχή χωρίς να τον περικυκλώσουν αναμνήσεις σαν πέτρες βαριές πάνω στην καρδιά του .
Εκλιπαρούσε του αμνησίκακου την ατάραχη θάλασσα.
Παρακαλούσε συνεχώς τον Μακρόθυμο Κύριο να γαληνέψει η ψυχή του και να κατορθώσει να μην τον ταράζει της μάνας του η εικόνα …
Εκείνη , να τον παρατηρεί αυστηρά , χωρίς στοργή, χωρίς ένα παίνεμα , μια καλή κουβέντα που όλοι μας χρειαζόμαστε να μας πάει λίγο πιο μπροστά …
-Στα σίγουρα έλεγε στην γυναίκα του …ένα βράδυ μετά από ένα τηλεφώνημα μαζί της … ο Βερίτης δεν είχε γνωρίσει την δική μου την μανούλα …Ακόμα και τώρα …που έφτασε 85 χρονών δεν μαλακώνει …Αν σου πω τι μου είπε σήμερα !
Η Ελπίδα ως συνήθως προσπάθησε να την δικαιολογήσει …
-Μεγάλη γυναίκα είναι ! του είπε… Παραξενεύει πολύ ο άνθρωπος σαν μεγαλώνει τόσο !
-Τώρα είπες το καλό ! Γιατί πριν από 50 χρόνια δεν ήταν παράξενη ! Τώρα έγινε ; Μεταξύ μας τώρα μιλάμε ..ας μην χρυσώνουμε το χάπι …
Ξάπλωσε σκασμένος …Η γνώριμη πέτρα, πάλι ήρθε και στάθηκε πάνω στο στέρνο του ! Ούτε λόγος για προσευχή εκείνη την ώρα ! Είχε θυμώσει μαζί της, ξανά !
Πως τον πλήγωνε τούτη η σκέψη… Που δεν καταλάβαινε εκείνη πόσο είχε προσπαθήσει όλα αυτά τα χρόνια , τόσες φορές να αποτυπώσει έστω μια ματιά της , να φυλακίσει μια κουβέντα που θα τον έκανε να πιστέψει πως ο Βερίτης έγραψε και για την δική του μάνα…
Γύρεψε λοιπόν κι έφερε μπροστά του τον Θεό …Και άρχισε να του μιλά σε μια ασυνήθιστη, πρωτόγνωρη για εκείνον γλώσσα , με παράπονο πολύ …
-Καλά δεν με βλέπεις τόσα χρόνια , πόσο τυραννιέμαι μαζί της ; Δεν σου ζητώ πια να την αλλάξεις στον τρόπο της μαζί μου …Πνευματικό έχει να την συμβουλεύει…
Μπορεί να είναι όλα αυτά ένα σχέδιο για την δική μου ταπείνωση εξάλλου ...
Και εκείνη να παίζει τόσο καλά τον σωτήριο για μένα ρόλο της…Αλλά βοήθησέ με , αυτήν την πέτρα να την διώξω από πάνω μου …
Τόσα χρόνια δεν βαστώ !
Δεν με λυπάσαι πια ; Τι πατέρας είσαι ;
Βουρκωμένος όπως ήταν στο κρεβάτι, γύρισε στο μικρό κομοδίνο να κοιτάξει μια εικόνα του Χριστού που είχε εκεί μαζί με τον Όσιο Δαβίδ τον προστάτη του, και τους Ταξιάρχες τους διοικητές του …Λίγα βιβλία ακόμα εκεί με σελιδοδείκτες μέσα, που τα διάβαζε εκ περιτροπής εκείνη την εποχή .
Πάνω- πάνω τα ασκητικά έργα του Αββά Δωροθέου που πριν λίγες μέρες είχε ξεκινήσει . Χωρίς να το καταλάβει καλά –καλά, πήρε αυτό το βιβλίο στα χέρια του και το αγκάλιασε, σαν να ήθελε με αυτό να αντικατασταθεί εκείνο το αβάσταγο βάρος… Δεν κατάλαβε πως το άνοιξε λοιπόν προς τις μέσα σελίδες του, μακριά από την σήμανση του σελιδοδείκτη του …
Τυχαία είπε …Ας διαβάσω κάτι …
Την θυμάται πάντα εκείνη την νύχτα …Ακριβώς, ημερομηνία και ώρα ! Μα και την συγκεκριμένη σελίδα που …τυχαία έφερε μπροστά του , του Πατέρα η απόκριση . Σελίδα 233…Οι δυο φύσεις του Χριστού και τα επίγεια χρόνια του, σκέφτηκε ! Ξεκίνησε να διαβάζει :
….Δεν το εξαφάνισε όμως μέχρι τώρα εντελώς, αλλά ακόμα έχει το έλλειμμα της μνησικακίας, που είναι η ουλή απ’ όπου εύκολα ξανανοίγει όλο το τραύμα, όταν δεχτεί μικρό κτύπημα. Πρέπει λοιπόν ν’ αγωνιστεί, για να εξαφανίσει εντελώς την ουλή….
"Πως όμως μπορεί να το κατορθώσει κανείς αυτό; Με το να προσεύχεται μ’ όλη του την καρδιά γι’ αυτόν που τον λύπησε και να λέει: ‘Θέε μου, βοήθησε τον αδελφό μου και με τις ευχές του και μένα’. Καί βρίσκεται στη θέση να προσεύχεται για τον αδελφό του -πράγμα που αποτελεί απόδειξη της αγάπης και της συμπάθειας- και να ταπεινώνεται ζητώντας βοήθεια με τις ευχές του. Όπου δε υπάρχει συμπάθεια, αγάπη και ταπείνωση, πως μπορεί να υπερισχύσει θυμός ή μνησικακία ή κάποιο άλλο πάθος; …."( Αββά Δωροθέου, Έργα Ασκητικά, Εκδόσεις Ετοιμασία, σελ.233)
Χριστέ μου ! ψέλλισε !
Η Ελπίδα δίπλα κοιμόταν !
Σηκώθηκε απ το κρεβάτι και γονάτισε πάνω απ την 233 σελίδα ! Έγινε εκείνη την ώρα το πιο ευωδιαστό προσκυνητάρι του κόσμου αυτή η σελίδα !
Ξεκίνησε λοιπόν να λέει :
Θεέ μου , βοήθησε την μητέρα μου Ευαγγελία και με τις ευχές της και εμένα !
Θεέ μου , βοήθησε την μητέρα μου Ευαγγελία και με τις ευχές της και εμένα !
Θεέ μου , βοήθησε την μητέρα μου Ευαγγελία και με τις ευχές της και εμένα !
Τρεις φορές το είπε …Και η πέτρα έσπασε …

Νώντας Σκοπετέας

Από το βιβλίο: "Αυτοί οι Παράξενοι Χριστιανοί" ( εκδ.Πρόμαχος Ορθοδοξίας)

Αληθινή Ιστορία όπως μας την εμπιστεύθηκε ο αγαπητός αδελφός μας Φ.Γ. Μας εκμυστηρεύθηκε επίσης πως πάντοτε… πιάνει σε εκείνον τούτο το ευλογημένο γιατρικό μετά τις 3 πρώτες επαναλήψεις της ευχής…

Όντως αποτελεσματική ...άρτι διαπιστωθέν...

Όσο ανασαίνω θα διψώ!(Άγιο Όρος 2018)Μέρος 1

Μοσκοβολάδα Αθωνική μύρωσε τις καρδιές μας

Γαλήνωσε το μέσα μας , πύρωσε τις ματιές μας!

Ψάλλει   Θεός ο  Μουσουργός  ,  αμίμητο το κάλλος !

Στου Παραδείσου τον καμβά Ζωγράφος ο Μεγάλος!

Χρόνια κυλούν μορφές περνούν , αντάμα στέκουν κάρες !

Μαζί ως τα χθες παλεύανε να λάβουνε τις χάρες !

Σε ένα Σταυρό  τους συναντώ  γυρεύω μεσιτεία  !

Υπάρχει  Η  Ελπίδα μου απαντούν,  Ζωής η προσδοκία  !

Ναυάγια που από βυθούς σωσμούς  αναζητάνε !

Αραξοβόλια  έμψυχα τους κλύδωνες τους  σπάνε!

Πληγές γυρεύουν γιατρικό , για της ψυχής τους σπίλους!

Όσο ανασαίνω θα διψώ  Χριστού γνήσιους φίλους !

 

 Ξανά στο Όρος του Θεού και των ανθρώπων ! Σφαλίζοντας  τα μάτια,  του Ουρανίου  Μουσουργού οι μελωδίες  και τα ψάλματα όλο και δυναμώνουν ! Κι έπειτα στις  σιγαλιές τις ανόθευτες ,  τα χρώματα μια σπινθηροβόλα  ζωντάνια έξαφνα  παίρνουν …Κάλλος αμίμητο ! Του Μεγάλου Ζωγράφου ο Αγιορείτικος καμβάς ο ατέρμονος , ξανά μπροστά σε δυο μάτια , που ρουφάνε αξεδίψαστα τις μεταλαβιές Του ! Είναι από τις ελάχιστες  φορές που χαίρεσαι στ αλήθεια και δεν παραπονιέσαι , με τον χρόνο που κυλά  τόσο γρήγορα ! Ήρθε ξανά η ώρα στο περιβόλι της Κυράς να καματέψουμε τα άγονά μας ! Να αγλαομπολιάσουμε τα μαραμένα της ψυχής τα ορμέμφυτα  άγια ,  όσα η φιλεπίστροφη  ερυσίβη των παθών ζητά να αφανίσει,  να γιατροπορευθούμε με την φροντίδα των πολύπειρων επιτετραμένων ιατήρων …Πολύπειροι ταξιδευτές του Άθωνα και εμείς πλέον  τάχατες λογιζόμαστε απ το πλανερό μας εγώ ,  που πρωτοκαθεδρίες συνέχεια  γυρεύει  ! Ώσπου  η ταπεινοσύνη ενός ασθενούς και εξουθενημένου  τούτου του κόσμου,  ενός γεννημένου Αθωνίτη , σαν   απαλή  σκιάδα πέφτει ολάκερη πάνω μας , να μας αποκαλύψει ότι ακόμα ούτε αρχή δεν βάλαμε σε τούτον τον Σταυρωμένο δρόμο και να ξανακαινουργώσει μέσα μας του Χριστού την εικόνα  !

Οκτώβριος ξανά ! Άγιο Όρος ξανά ! Αδημονία και ο ενθουσιασμός αποκτά το αληθινό του νόημα ! Ο Θεός παντού !  Κάθε αρχή του Φθινοπώρου τόσα χρόνια τώρα,  μια μικρή Σαρακοστή για όλους μας ! Αποκαραδοκία και ελπίδα , η Παναγία μας να οικονομήσει να έρθει αυτή η παμπόθητη …διακαινήσιμη εβδομάδα μας  στο περιβόλι της ! 

Αραξοβόλια τούτες οι μορφές που και φέτος συναντήσαμε  ! Προστίθενται  στα τόσα , που ως τώρα μας φυγάδευσαν από τις τρικυμίες και τα τραύματα , από την αδυσώπητη πάλη με του μισόψυχου εχθρού τους πελώριους κλύδωνες και τους θανατηφόρους βυθούς! Ιωνάδες όλοι οι Αγιορείτες ! Κηρύττουν την μετάνοια σε κάθε τους λέξη , σε κάθε κοίταγμά τους στα βαθιά μας ανεξερεύνητα σπιλωμένα . Εργάτες του αμπελώνος διαλαλούν της Αναστάσεως τον λόγον . Στα κοιμητήρια τους οι σιωπές εκκωφαντικές ! Ως χθες ήταν που ανταμώναμε μαζί τους , ρουφώντας αχόρταγα  την σοφία τους την Θεοδώρητη! Τώρα σε έναν Σταυρό μπηγμένο σε χώματα πανάγια ,  τους ασπαζόμαστε ξανά και ξανά ζητώντας της παρρησίας τους τον στηριγμό ! Οι μοσχοβολιστές λευκόχρυσες κάρες τους ,  ανακομίζουν τις ξεχασμένες ελπίδες τούτου του κόσμου που φαίνεται να βυθίζεται σε σκοτάδι αιώνιο! Υπάρχει ελπίς! Η Ελπίς!  Να αξιώνει ακόμα  ο Κύριος , στρατολάτες αξεδίψαστοι και επαγαλλόμενοι  , να σεργιανάμε πάντα στο περιβόλι της Πανάχραντης  Οικονόμισσας Μητέρας Του! Όλα τα προηγούμενα να μείνουν αξεθώριαστα και όλα τα ερχόμενα να ναι φωτοβόλα και πανσωστικά ! 

Σκαρί Θεοπρομήτορος ξημέρωμα αναμένει !

Την άγκυρά του σε Ουρανού   λιμάνι πάντα στέλνει!

Μάνα προπέμπει ένα παιδί,  μοναχογιό τον έχει.

Να πας στου Όρους την ευχή του λέει και αντέχει !

Αθωνιαδίτης  άγγελος παιδί της Γεροντίσσης !

Τα μυστικά διδάσκεται  για τις δικές του πτήσεις !

Με την χάρη του Αγίου Θεού και Κυρίου ,  έφτασε η μέρα Του η σημαδεμένη από πάντα στου Οκτωβρίου το αρχίνισμα,  να μας βγάλει στην οδό της μετανοίας που στάση όλο θα κάνει στο Αγιώνυμο Βουνό !  

Συνοδοιπόροι στο φετινό μας δρομολόγιο ο Παναγιώτης ο Θεοδόσης  και ο Φώτης ! Το Όρος μας συναρπάζει ! Ο Χριστός μας ενώνει στο ομοθυμαδόν ! Με μια ψυχή και μια φωνή στον δρόμο για την πόλη του Ουρανού και την πύλη του Αγίου Όρους , όπου και θα διανυκτερεύαμε ως συνήθως την παραμονή της εισόδου μας ! Το απολυτίκιο του Αγίου Χριστοφόρου στο ξεκίνημά μας , από ένα εικόνισμα που μας χάρισε ο Θεός μέσω πεφιλημένου αδελφού εκ Πατρών που πολύ τον ευλαβείται  ! -Να ναι  σε όλο το ταξίδι μαζί σας ευχήθηκε εκείνος ! Μετά από επτά σχεδόν ώρες περπατούσαμε στους δρόμους της Ουρανούπολης ! Θέλει προσπάθεια ο λογισμός σου να πετάει και να στέκεται σαν μέλισσα μόνο στα ευώδη και όχι σαν μύγα να αναζητά της Χριστεμπορίας τα λερά … Μα σαν τα καταφέρεις δεν μπορείς παρά να νιώσεις την ευλογία που έχει τούτο το προπύργιο του Αχαμήλωτου  Άθωνα !  Λίγο πριν πάμε στα δωμάτια για κάποιες  ώρες ξεκούρασης ως το αχάραγο ξεκίνημα , στεκόμαστε στο λιμάνι και θωρούμε το λατρεμένο πλοίο της Αγίας Άννας! Μέσα δεν υπάρχει κανείς . Κι όμως αυτό το σκαρί κουβαλάει συνεχώς  πάνω του δυσαρίθμητες  ορθρίες ψυχές , προσμονές  και δακρυστάλαχτες λυτρώσεις , μυρωμένα όνειρα του Παραδείσου . Φαίνεται τόσο μικρή η άγκυρά του να συγκρατήσει όλα τούτα ! Σε καλεί να βάλεις μετάνοια μπροστά σε αυτήν και το βαρούλκο της που με τον  Ουρανό την ενώνει !

Πεντέμιση το πρωί το γραφείο προσκυνητών είναι γεμάτο από δεκάδες ανδρών ! Έπειτα από λίγο κατηφορίζουμε προς το λιμάνι ! Ήδη οι πρώτοι είναι μέσα στο καράβι και από το κατάστρωμα  καρτεράνε το πρώτο φως που θα τους φέρει στα ιερά και όσια της Πίστης μας! Δεν θυμάμαι αν είχα ξανακοιτάξει προσεκτικά το Διαμονητήριό μου ! Τα λόγια που αναγράφονται πάνω του , προοίμιο ουσίας , υπόμνηση  προτροπή και κατευόδιο για όλους μας !  

Διαμονητήριον προς τας είκοσιν ιεράς και σεβασμίας Μονάς του Αγίου Όρους Άθω. Με άδειαν παραμονής αφίκετο προς επίσκεψιν των ιερών σκηνωμάτων και  προσκύνησιν των εν αυτοίς αποκειμένων ιερών και οσίων της Πίστεως ημών . Παρακαλείσθε όθεν,  όπως παράσχητε αυτώ προς τη φιλόφρονι υποδοχή και πάσαν άμα δυνατήν φιλοξενίαν και περιποίησιν προς εκπλήρωσιν του δι ον έρχεται αυτόσε σκοπού !

Ώστε έχουν υποχρέωση οι Αγιορείτες ! Δεσμεύονται εκ των κανόνων και του ελαχίστου αντιτίμου που καταβάλλουν οι προσκυνητές ; Μετά από τόσα χρόνια μπορούμε με ακλόνητη πεποίθηση  πλέον να το πούμε ! Δεν τηρούν εντολές επιστασίας οι Αγιορείτες ! Μα του Θεού τον νόμο ! Της φιλοξενίας μη επιλανθάνεσθε φωνάζει το στόμα του Χριστού ο Παύλος,  στην προς Εβραίους και προς όλους μας ! Θεού διάκονοι οι Αγιορείτες ! Μας προσμένουν με αγάπη ανυπόκριτη , πλούσια να μας κεράσουν   από του Κυρίου το ποτήρι και την τράπεζα.

Στεκόμαστε μαζί με άλλους στην μπουκαπόρτα της Αγίας Άννας και περιμένουμε να ελέγξουν τα στοιχεία μας !Πρώτος προορισμός η Μονή του Διονυσίου !  Όπως πάντα τα θαυμάσια και τα δάκρυα ξεκινούν να λαβαίνουν την θέση τους στην ζωοδότρα μνήμη από τούτο το λιμανάκι ! Μα φέτος είναι τόσο συνταρακτική αυτή  η εικόνα του πρώτου μας Αθωνικού ξημερώματος ! Μια γυναίκα στέκει ακριβώς δίπλα μας ! Θεέ και Κύριε ! θα αναφωνήσει  κάποιος με αυτήν την απρόσμενη παρουσία ! Ναι έτσι και εμείς το νιώσαμε για ελάχιστα όμως ! Μέχρι που  την είδαμε να αγκαλιάζει ολόστοργα ένα μικρό αγόρι! Το καταφιλούσε και εκείνο φώλιαζε το προσωπάκι του μέσα στην κλειστή της αγκαλιά ! Στέκαμε κατασυγκινημένοι  και κοιτάζαμε , η αλήθεια κάπως αδιάκριτα ,  αφήνοντας άλλους να μας προσπεράσουν ! Σε λίγο έφτασε η ώρα να ανέβουμε και εμείς στο πλοίο μαζί με το παιδί ! Ζαλωμένο εκείνο με τον σάκο του και μια δυο σακούλες από όπου ξέβγαιναν κουβέρτες και ένα διπλωμένο χαρτόνι ! Καταλάβαμε αμέσως ! Ένας μικρός μαθητής, οικότροφος  της Αθωνιάδας ! «φροντιστήριον καταστῆσαι ἑλληνικῶν, μαθημάτων παιδείας τε καὶ διδασκαλίας παντοδαποῦς ἕν τε λογικαῖς, φιλοσοφικαῖς τε καὶ θεολογικαῖς ἐπιστήμαις»   Το ευλογημένο καταφύγιο των ευσεβών εκ κοιλίας μητρός , η σχολή  μελλοντικών υπουργών του Υψίστου , των υψοποιών αρετών η ακαδημία, το πρώτο κοινόβιο κατοπινών εν σώματι αγγέλων   !  

Ανεβήκαμε στο κατάστρωμα και καθίσαμε σε ένα μεγάλο παγκάκι ! Ο μικρός βιαστικός πήγε αμέσως στην πρύμνη σιμά στην Ελληνική  Σημαία που άρχισε να κυματίσει μόλις η πλεύση μας ξεκίνησε ! Χαιρετούσε την μάνα του κουνώντας τα μικρά χέρια του συνεχώς ! Εκείνη έστεκε εκεί μέχρι που το λιμάνι χάθηκε από τα μάτια του ! Γύρεψα να βρεθώ δίπλα του την ώρα εκείνη! Έτσι σε λίγο ψωμίζαμε μαζί τους  γλάρους που θαρρετά μας πλησίαζαν ! Ο μικρός Ραφαήλ , μαθητής της πρώτης Γυμνασίου ! Περίμενα ότι θα ήταν γόνος πολύτεκνης οικογένειας ! Μα εκείνος ήταν μοναχοπαίδι ! Είχε έρθει πριν λίγα χρόνια στο Όρος και του άρεσε πολύ ! Έχω ξυπνήσει από τις 2 για να έρθουμε από Θεσσαλονίκη με την μαμά μου ! Σήμερα θα χάσω και την πρώτη ώρα ! Αλλά την δεύτερη θα είμαι εκεί ! Έχουμε βυζαντινή μουσική ! Εγώ ξέρετε είμαι Παντοκρατορινός ! Κάθε Παρασκευή και όλο το Σαββατοκύριακο βρίσκομαι στην Παντοκράτορος ! Κάθε Μοναστήρι έχει υπό την προστασία του κάποιους μαθητές ! Είναι πολύ ωραία εκεί ! Κάνουμε και διακονήματα ! Πηγαίνουμε και σε όλες τις ακολουθίες ! Έχουμε τα δικά μας δωμάτια ! Στην Αθωνιάδα είμαστε μαζί με άλλους 3 συμμαθητές μου στο δωμάτιο ! Είμαστε πολύ καλοί φίλοι ! Και οι καθηγητές μας αγαπούν πολύ!  Έτσι απλά μου τα περιέγραψε ! Έπειτα από λίγη ώρα δεν είχε τίποτα από το πρωινό φαγητό  που του είχε ετοιμάσει η μάνα του ! Μια μπουκιά έτρωγε εκείνος δυο οι γλάροι ! Την λύπη του αποχωρισμού σύντομα την είχε αγκαλιάσει η ευχή του Όρους ! Έβγαλα και του χάρισα 2 βιβλία που είχα μαζί μου. Μου αρέσει τόσο  το διάβασμα !Μου είπε ο μικρός ! Πιο πολύ του Αγίου Παϊσίου και του Αγίου Πορφυρίου τα λόγια και τα θαύματα ! Πόσο συνδέονται και οι δυο νεοκαταταχθέντες  Άγιοι  μαζί του σκέφτηκα ! Ο ένας όσο ζούσε στην Παναγούδα , ήταν ο συνήθης προορισμός όλων των μαθητών της Αθωνιάδας στις σχόλες τους ! Τους φίλευε συνεχώς με ό,τι του έδιναν ! Σακούλες γεμάτες καλούδια και αξέχαστες Θεόσοφες διδαχές που γέμισαν με πίστη  όλους τους χρόνους τους ως σήμερα ! Ο άλλος και εκείνος μόνος,  αλητόπαιδο του Χριστού κάποτε κούρνιασε  σε ένα πλοίο , με προορισμό το περιβόλι του Μυστικού Παραδείσου !  

Θέλω όταν μεγαλώσω να γίνω πιλότος μου είπε λίγο πριν αποχωριστούμε μιας και θα κατέβαινε στην Δάφνη ! Βρήκες την καλύτερη σχολή για να μάθεις να πετάς! του είπε ένας Μοναχός που έστεκε δίπλα μας ! Ο Παναγιώτης θυμάται ένα περιστατικό από προσκύνημά του στις αρχές της δεκαετίας του 90 . Τότε δεν υπήρχαν κινητά τηλέφωνα και όταν ήθελες να επικοινωνήσεις έπρεπε να πας στις Καρυές . Ήμασταν στην σειρά και περιμέναμε λοιπόν έναν νεαρό να τελειώσει ! Θέλοντας και μη ακούγαμε τα λόγια του ! Φαινόταν να στενοχωριέται πολύ με εκείνα που άκουγε στην άλλη άκρη της γραμμής ! Δεν ταραζόταν και μιλούσε με πραότητα … Μητέρα θα μείνω εδώ ! Θέλω να αφιερωθώ στον Χριστό μας ! Δεν μου ψιθυρίζει κανείς Μητέρα αυτά τα λόγια ! Δική μου μόνο  η απόφαση ! Να εύχεσαι σε παρακαλώ ! Σε παρακαλώ ! Να εύχεσαι ! Θα μείνω εδώ ! Να χαίρεσαι για μένα !

Πόσο τον θαυμάσαμε τον Αθωνιαδίτη μικρό μαθητή μα και εκείνη την πάνστοργη Μάνα ! Θα ξαναέβλεπε τον Ραφαήλ της τα Χριστούγεννα πλέον !  Έφυγε από την δική της αγκαλιά για να τον υποδεχθεί η αγκαλιά  της Μάνας Γεροντίσσης ! Όλες οι Παναγιές οι Αθωνίτισσες της στέλνουν κάθε νύχτωμα διαβεβαίωση ότι ο γιόκας της προοδεύει συνεχώς στην ψυχή και στο σώμα !  Σαν να την ακούμε ακόμα δακρυσμένη  να τον προπέμπει  τον μονάκριβό της μόλις η Αγιά Άννα ξεμάκραινε   ! Να πας στην ευχή του Όρους παιδί μου ! Στην ευχή του Όρους ! 

Νώντας Σκοπετέας 

( Συνεχίζεται με το 2ο μέρος )  

Για Αγιορείτικες οδοιπορίες παρελθόντων ετών , αναζητήστε τις στο διαδίκτυο με τους εξής τίτλους : «Επιστρέφοντας από Όρος», «Το Άγιο Όρος μέσα μας» «Του Παραδείσου τ’  όνειρο» , «Μύρισε Παράδεισος» , «Η Παναγία Οικονόμησε» , «Ψυχή Ορθρία» , «Δεν χαμηλώνει ο Άθως», «Δάκρυα σταλάζει ο Άθωνας»  ή στο οριζόντιο μενού του ιστολογίου μας στην ενότητα:Ημερολόγιο Όρους . 

Δεν χαμηλώνει ο Άθως Ημερολόγιο Όρους2016Μέρος 5

Ο διάκος γίνηκε παπάς, ο Ιώβ συνέχεια ψέλνει

Το πρόσχωμεν ο Ουρανός με πόνο παραγγέλνει.

Μερίδιο στο θυμίαμα, κομμάτι στην ελπίδα

Μετάνοια μπρος στο Ιερό, ο Κύριος στην λαβίδα.

Ομιλιάριο νηπτικό  κρατώ και ευωδιάζει,

για τέχνη την Σωτήρια που στα ψηλά ανεβάζει!

Κελαηδιστές της προσευχής, αγώνας ως την νίκη

Αφήνει πίσω του  ο Εφραίμ  Φιλόθεη  διαθήκη!

 

Βράδιασε στο Σεράι. Μετά τον εσπερινό και την παράκληση προσκυνάμε το μεγάλο τμήμα από την  κάρα του Αγίου Ανδρέα. Μας οδηγεί  σε αυτό ο πατήρ Ιωσήφ ο Φιλανδός. Τον αφήσαμε διάκο στο πλάι του πατρός Νεκταρίου  και τώρα γίνηκε  και ο ίδιος παπάς και αγωνιστής,  να μοχθεί για να  εκπληρώσει όσα ένδακρυς υποσχέθηκε κατά την μεγάλη εκείνη ημέρα της προχειρίσεώς του.Να παραστέκεται άμωμος στο ιερό θυσιαστήριο, να κηρύσσει   τα αιώνια ρήματα του Θείου Λόγου, να προσφέρει θυσία πνευματική, να ανακαινίζει τον λαό του Κυρίου με το λουτρό της αναγέννησης . Έτσι μόνο μπορεί  να προσδοκά τον μισθό της αγαθής οικονομίας εν τη Δευτέρα επιδημία του μεγάλου Θεού. Ως συνήθως ο Κύριος επιτρέπει, η κάρα του Αγίου σε άλλους να ευωδιάσει απερίγραπτα και σε άλλους διόλου. Δεν είναι βέβαια προϊόν αξιότητας, μα φανέρωμα πλήθους φιλανθρώπου ελέους αυτό το ροδομύριστο δώρο. Είναι μια σωστική θρυαλλίδα πίστης,  ικανή να θερμάνει ολόκληρο τον κόσμο,  να κάνει τον ουρανό να στήσει  πανηγύρι.

Ξαστέρωσε ο ουρανός. Υπόσχεται ξημέρωμα Αγιορείτικο με ήλιο ορθρινό, άκρυφτο πίσω από το ακήρατο σώμα του Σταυρωμένου Ναζαρηνού. Ησυχία και ανάπαυση. Ως το πρώτο ταλάντισμα, που ρυθμικά θα απευθύνει το κάλεσμα στην Νέα Κιβωτό.

Μεσόνυχτο στο καθολικό του Σεραγιού. Ήδη στο μανουάλι πολλά αγιοκέρια αποσώνονται , μα η δέηση ποτέ δεν τελεύει. Την ίδια τούτη ώρα, αμέτρητες άγιες τράπεζες ιερουργούνται από ταπεινούς διακονητές τους σ ' ολόκληρο το Όρος. Μια παρακαταθήκη δέησης, που για κάποιους ανεξήγητα ακόμα, συντηρεί την μακροθυμία του Θεού των δυνάμεων, που φωτίζει ακόμα τα πυκνά σκοτάδια του επιλήσμονος ανθρώπου. Βοούν το ελέησον, κοπιάζουν κράζοντες, βραχνιάζουν οι λάρυγγές τους.

Είναι τα δυο προσκυνητάρια και τα δυο λάβαρα εκατέρωθεν της εισόδου, που δίνουν μια πρώτη εξήγηση σε τούτη την συνταρακτική παράταση. Στ αριστερά ο Άγιος Παϊσιος και στα δεξιά ο Καυσοκαλυβίτης Άγιος Πορφύριος. Ο Άθωνας που αγιοποιεί, που κρύβει στα σπλάχνα του μυριάδες αφανέρωτους Αγίους μα και άλλους που σαν κληματόβεργες τους ριζοβολά, να καρποφορήσουν το Πνεύμα, να τους τρυγά ο Κύριος στο αιώνιο μεγάλο Του Μυστικό Δείπνο.
Ένα μικρό καντήλι φωτίζει σε κάθε τοίχο τις μεγάλες παραστάσεις της Ρωσικής σχολής. Το ευρύχωρο, ο πλατυσμός, το φως που σε λίγο θα πλημμυρίσει τον χώρο .

Εδώ δεν υπάρχει το στενό, το εσωστρεφές και σκοτεινό του βυζαντινού ρυθμού. Μια αντίθεση άμεσα αντιληπτή. Άλλη φιλοσοφία, κοινός σκοπός. Παντού αρμονία θαυμαστή, κυρίαρχη η Ανάσταση, η Ζωή και η Οδός, το όντως εφετόν. Περνά από μπροστά μας ο βδομαδιάρης παπάς με το θυμιατήρι. Λιβανίζει έναν-έναν ξεχωριστά. Χωρίς βιασύνη, με θαυμαστή ηρεμία αποδίδει στον καθένα το μερίδιό του στο θυμίαμα και στην θυσία. Όλα έχουν τον συμβολισμό τους και όλα αξιώνουν της προσηλώσεώς μας. Ο Μοναχός μετανίζει πριν μπει στο Ιερό για να διακονήσει. Ασπάζεται τον Αρχάγγελο και έπειτα εισέρχεται.Νέος συνειρμός με τον έξω εκκλησιαστικό κόσμο. Μας πονά και μας θυμώνει όταν παρατηρούμε την συνήθεια να έχει καταπιεί την ευλάβεια και τον θείο φόβο. Όταν η διακονία γίνεται εργασία, κοινή βιοποριστική απασχόληση και ρουτίνα, όταν τα ιερά πανίερα γίνονται χώρος οικείος και ενίοτε προσωπικός, όπου εισέρχονται άπαντες, ακόμα και γυναίκες, αδιακρίτως, αναρμόστως και άνευ ευλογίας, μη συναισθανόμενοι την απύθμενη ιερότητα, το ζέον και το πυρ. Κι όμως δεν είναι κάτι άφταστο αυτή η ποικιλότροπη ιεροπρέπεια του Άθωνα, δεν είναι άλλος ο Θεός εκεί έξω. Σαν να θέλουν τούτοι εδώ οι ταπεινοί δούλοι του Χριστού μας, να στέλνουν συνέχεια μηνύματα και σημεία για αλλαγή και παλινόρθωση στα πατερικά και Θεοδίδακτα, αυτά που γαλακτοτρόφησαν που θεμέλιωσαν και κράτησαν τους Χριστιανούς Ορθοδόξους στερρούς και Θεόφιλους. Στου τεράστιου καθολικού το δεξί κλίτος, που θα μπορούσε να σταθεί από μόνο του σαν μια μεγαλόπρεπη Εκκλησία, στεκόμαστε στα αιωνόβια στασίδια.

Είναι ο μεγάλος Ρώσος Άγιος και θρυλικός ηγέτης- ελευθερωτής και ήρωας του Ρωσικού λαού, ο Άγιος Αλέξανδρος Νιέφσκυ, αυτός που μας φιλοξενεί τούτο το μεσονυκτικό του Οκτωβρίου και στον οποίον είναι αφιερωμένο το κλίτος. Το αριστερό ανήκει στην μνήμη της Αγίας Μαρίας της Μαγδαληνής. Περνούν οι λατρευτικές στιγμές και καταγράφονται μέσα σου. Ανεξίτηλη η γραφή εκείνο το ορθρινό για τρεις μοναδικές. Η πρώτη ήταν το φανέρωμα του ηλιάτορα πίσω απ τον Εσταυρωμένο. Από εκεί οι πρώτες αχτίδες της νέας μέρας. Θέαμα μυσταγωγικό, υπεραισθητή διάσταση. Πλημμύρισε ύστερα από λίγο με φως υπέροχο ολάκερο το καθολικό, σταλμένο άφθονο απ'τα ψηλά παράθυρα του Βασιλέως της δόξης. Δίπλα στο καθένα, ένας μεγάλος Προφήτης με παρρησία διαλαλεί την γνώση των γνώσεων, την ουρανόσταλτη ελπίδα.Δεύτερη άληστη εικόνα, αυτή του αγαπημένου όλων μας Μοναχού Ιώβ , καθισμένου στο καροτσάκι του. Πρώτος στις ακολουθίες , πρώτος και στην ψαλμωδία. Εκπροσωπεί τόσο επάξια τον λαό του Κυρίου, έστω κι αν ακούγονται άναρθροι οι ήχοι από το στόμα του. Στον Ουρανό είναι σίγουρο πως φτάνουν άφταστης ωραιότητας δοξολογικά μελωδήματα, σταλμένα από έναν σύγχρονο αγιασμένο αγωνιστή της υπομονής. Είναι πολύ δύσκολο για αυτόν να έχει όρθιο το κεφάλι του. Κι όμως έχει βρει τον τρόπο για να εκδηλώνει, παραινετικά για εμάς τους ραθύμους, την μεγάλη του ευλάβεια.

Όποτε εμείς σηκωνόμαστε από τα στασίδια , εκείνος ανορθώνει την κεφαλή του και αγωνίζεται να μην την χαμηλώσει όσο κι αν αυτό είναι επίπονο! Η άλλη στιγμή , αρχικά κέντρισε την αίσθηση της ακοής, για να κυριαρχήσει έπειτα με τρόπο απερινόητο και στις υπόλοιπες.

Ήταν η στιγμή που ο παπάς παρήγγειλε το «Πρόσχωμεν τα Άγια τοίς αγίοις.» Αυτή τη φορά το μήνυμα δεν είναι λανθάνον. Ο παπάς συναισθανόμενος την φριχτή τούτη κρίσιμη ώρα, άλλους προσκάλεσε και άλλους απομάκρυνε να μην καούν ωσεί κηρός και ωσεί χόρτος , όπως σημειώνει το μελίρρυτο στόμα του Ιερού Χρυσοστόμου:
…μεγάλη τη φωνή, φρικτή τη βοή, καθάπερ τις κήρυξ, την χείρα έχων εις ύψος, πάσι κατάδηλος γεγονώς και μέγα έπ’ εκείνη τη φρικτή ησυχία άνακράζων «Τα Άγια τοις αγίοις», τους μεν καλεί, τους δε απείργει, ου τη χειρί τούτο ποιών, άλλα τη γλώττη, της χειρός τρανότερον…
Ναι, ήταν απ τις φορές που η βοή από τον τρόπο της εκφοράς του παπά, διαπέρασε το σώμα και τρύπωσε μέσα μας. Συντριβή και συγκλονισμός , πρωτόγνωρη συναίσθηση αναξιότητας. Κανείς βέβαια δεν είναι άξιος. Όλοι είμαστε ασθενείς και χρειαζόμαστε τούτο το ακεσώδυνο γιατρικό. Ολόκληρο το σώμα και το αίμα του Χριστού μας, μέσα στην ιερή λαβίδα.

Ξεκίνημα τρίτης μέρας . Πριν διαβούμε την βαριά πόρτα της πύλης στο Σεράι, περάσαμε από την όμορφη έκθεση της Σκήτης. Εκεί πήραμε στα χέρια μας τον δυσεύρετο 2^ο τόμο με τις πατρικές νουθεσίες του Γέροντος Εφραίμ του Φιλοθεϊτη και παππού των Σεραγιωτών  .Τίτλος του βιβλίου:  « Η τέχνη της Σωτηρίας» . Αυτή κι αν είναι στην κυριολεξία τέχνη πολεμική!  Θεοδίδακτες λαλιές ενός λατρεμένου παιδιού της Παναγίας μας , σταλμένες από το δεύτερο Άγιο Όρος της Αμερικής.  Ευωδιάζουν όλες οι λέξεις τούτου του τόμου  ἐν ὧ ἐγγέγραπται Πατρὸς ὁ Λόγος… -Παιδιά είχα παραγγείλει εκατό  βιβλία του Γέροντα. Σήμερα μου έφεραν είκοσι. Είστε οι μόνοι Λαϊκοί που το παίρνετε. Όλες οι Καρυές το ζητάνε!  μας είπε ο τόσο καλοσυνάτος Μοναχός  που διακονεί στην Έκθεση. Ανεκτίμητο εφόδιο για όλους τους Μοναχούς τούτες οι πνευματικές υποθήκες του Φιλοθεϊτη πατρός. Στην πρώτη και στην τελευταία του σελίδα, λόγια γραμμένα από τα ευλογημένα χέρια ενός αγαθού και πιστού αγωνιστή δούλου του Χριστού μας, σε μια επιστολή του προς τους κελαηδιστές του Ουρανού, τους Αγιορείτες Μοναχούς μα και  προς όλους εμάς τα αγαπημένα του τεκνία…

Παιδάκια μου  ευλογημένα του Τρισαγίου Θεού εν Χριστώ .

Χαίρετε και υγιαίνετε .

Συγγνώμη που σας ενοχλώ πάλι με την αγραμματοσύνη μου η αναξιότητά μου .

Να, ήθελα από πατρική αγάπη να σας παρακαλέσω , να ενοχλείτε τον Θεό με το να Τον  φωνάζετε προς βοήθειά σας . Διότι ο Ουράνιος Πατέρας μας , θέλει πάρα πολύ αυτή την ενόχληση γιατί είναι πανέτοιμος να μας επισκεφθεί και να μας δώσει την χρυσή καρδούλα Του ή να την ενώσει με την αμαρτωλή δική μας.

Γι αυτό σας ικετεύω , παρακαλείτε να μας χαρίσει το γλυκύτατο όνομά Του, που γεμίζει την νεκρά καρδιά μας με Ουράνια Ζωή και Ειρήνη.

Η προσευχή έχει την μεγαλύτερη δυσκολία στον πνευματικό αγώνα.

Και τούτο, γιατί ο δαίμων τη μισεί , την πολεμά όπως ξέρετε με τον μετεωρισμό και την αμέλεια.

Ζητάτε από τον Χριστό μας, να σας χαρίσει δωρεάν το Πανάγιον Όνομά Του στην κάθε αναπνοή σας εν ταπεινώσει .

Διότι χωρίς την γνήσια ταπείνωση της καρδιάς η προσευχή δεν βρίσκει τόπο για να μείνει.

Αυτό έχω πάθει εγώ ο εγωιστής και υπερήφανος και τρισάθλιος .

Συγγνώμη που σας νουθετώ εγώ που δεν έβαλα ακόμη αρχή , να δεχθώ αυτήν την ευλογία του Θείου ονόματος μέσα στην βρώμικη καρδιά μου .

Σας παρακαλώ τεκνία μου, αγωνίζεσθε με προσευχή και ταπείνωση ψυχής.

Λοιπόν αγωνιστές μου ας μη το βάλουμε κάτω, να κάνουμε ό, τι μπορούμε , σαν φτωχούλια που είμεθα. Να ψάχνουμε ευκαιρία να αγρυπνούμε έστω και με τον μηδαμινό ζήλο, να αρπάζουμε το όπλο του Χριστού μας, την χαριτωμένη ευχούλα του Ιησού μας και της γλυκειά μας Παναγίας και να φωνάζουμε σαν τον Τυφλό του Ιερού Ευαγγελίου: «Ιησού Υιέ Δαβίδ ελέησόν με». Θέλω να αναβλέψω ψυχικά να ιδώ εσένα το φως το ανέσπερο της Τρισηλίου Θεότητος.

Ναι ελεημένα μου , να βλέπουμε το Θεό ως έχει στην αλήθεια .

Με τα μάτια της ψυχής μας, να τον νοιώθουμε μπροστά μας πώς μας βλέπει και μας παρακολουθεί καταπόδι.

Εν Αυτώ ζώμεν και κινούμεθα και εσμέν κατά τον Απόστολο Παύλο.

Εμπρός πουλάκια του Ουρανού και της Άνω Βασιλείας του Θεού ! Κελαηδάτε   το γλυκύτατο, το ανακουφιστικό, το χαρισματούχο και Πανάγιον Όνομα του Ιησού μας και της Κυρίας Θεοτόκου και Μανούλας μας, και έχετε θάρρος και ελπίδα , πως το Πανάγιον Αίμα του Κυρίου Ιησού, τελικά, θα μας ξεπλύνει απ΄ τον βόρβορο των αμαρτιών μας και θα μας δώσει το εισιτήριο της εισόδου εις την άνω Ιερουσαλήμ.

Εγώ το φτωχό και απολωλός, δεν σας ξεχνώ. Μα πως θα σας αλησμονήσω , που σας έχω μέσα στην αμαρτωλή και απαίσια καρδιά μου, αφού είσθε παιδιά μου, που σας ευλόγησε ο Κύριος και σας κάλεσε στην παλαίστρα του Ιερού αγώνος να παλέψετε με πίστη εναντίον του διαβόλου.

                                           + Ο Πατέρας σας 

Ο Γέροντας με την μακαριστή κατά σάρκα Μητέρα του Μοναχή Θεοφανώ.

Δακρύζουν της ψυχής τα μάτια μπροστά σε τέτοια ανυπόκριτη αγάπη και ατόφια σαν χρυσάφι ταπείνωση. Όπου κι αν πας στο Όρος όλοι τον μνημονεύουν τον Αριζονίτη Άγγελο. Παντού βλαστάρια και καρποί του κηρύγματός του, του  Χριστοφόρου,  φωτισθέντος τη αίγλη του Θείου Πνεύματος.  Ιδίως εδώ στο Σεράι κάθε φορά που το σήμαντρο χτυπά, είναι σαν να ακούς τους χτύπους της χρυσής καρδούλας του. Το συνονόματο παιδί του, ακολουθεί πατρώα εμπνεύσει τα χνάρια του,  με άτρεπτο φρόνημα και ανεξαίρετη αγάπη προς κάθε  συνάνθρωπο. Ακούραστος και αυτός οργώνει κάθε σπιθαμή Ορθοδόξου γης, να κηρύξει την μετάνοια και την επιστροφή . Δεν σταματά ποτέ να προτρέπει να προσευχόμαστε εκτενώς και με επιμονή , προς την μυριώνυμη Δεομένη Μάνα μας - Όσο πιο πολύ ευλαβούμαστε την Παναγία μας , τόσο θα πλησιάσουμε τον Χριστό μας! Συνηθίζει ο Σεραγιώτης Εφραίμ να αναφέρεται στην πνευματική του αδελφή την μακαριστή Γερόντισσα Μακρίνα της Πορταριάς , εκλεκτό άνθος του…Εφραιμικού λειμώνα . 

Με την πνευματική του θυγατέρα , μακαριστή Γερόντισσα Μακρίνα .

Σε αυτήν πριν την τελευτή της παρουσιάστηκε η Κυρία Θεοτόκος λέγοντάς της : -Θέλω οι άνθρωποι να με επικαλούνται και εγώ με τη σειρά μου να δέομαι στον Θρόνο του Υιού μου. Αυτό είναι το δικό μου διακόνημα !

Ξαναανοίγω τον Θησαυρό του Θεοκτίστου Μοναχού του Στουδίτη τούτη την ώρα. Σωτήριο το διακόνημα της τω Θεώ Παρισταμένης Μητρός. Μια προσευχή πριν τη συνέχεια στης μνήμης τις τρίβους:

Στρέψον μου , εις χαρμονήν το πένθος Πανύμνητε και την των νόσων ομίχλην  και παθών απάντων την τρικυμίαν  εις γαλήνην και τελείαν  υγείαν μετάβαλε .   ( …συνεχίζεται )

Νώντας Σκοπετέας

Για Αγιορείτικες οδοιπορίες παρελθόντων ετών , αναζητήστε τις στο διαδίκτυο με τους εξής τίτλους : «Επιστρέφοντας από Όρος», «Το Άγιο Όρος μέσα μας»  «Του Παραδείσου τ’  όνειρο» , «Μύρισε Παράδεισος» ,  «Η Παναγία Οικονόμησε» , «Ψυχή Ορθρία» ή στο οριζόντιο μενού του ιστολογίου μας : Ημερολόγιο Όρους .