Όταν εγγυάται ο παππούς μας ο Άγιος Νικόλαος…

Θαυμάτων η εξιστόρηση στο αρχονταρίκι αρχίζει.

Κατόρθωσε το ανέλπιστο, στις στάχτες ξαναχτίζει!

Του δωκε ο Άγιος σιγουριά και αυτό μόνο του αρκούσε.

Ταξίδεψε στα πέρατα, χωρίς ντροπή επαιτούσε!

Λέει την μονολόγιστη παιδί κι αγκίστρι ρίχνει

Ψάρι ξεβγάζει μονομιάς, σημείο ο πάππος δείχνει!

Τον Χατζηγεώργη θύμισε που με την προσευχή του,

γέμισε ψάρια τράπεζα εις την πανήγυρή του!

Εσπερινός στη στοργική Γρηγορίου. Άλλη μια μέρα κλείνει τον αινετικό της κύκλο, υποδεχόμενη και περιφανώς χαιρετίζοντας τους Αγίους, που έναν ολάκερο χρόνο πρόσμεναν για να μνημονευθούν εξαιρέτως. Αδελφοί και Πατέρες σε μια νέα αλυσίδα προσκύνησης και ενδυνάμωσης της πίστης. Περνάμε από τον Δεσπότη Χριστό, περιστοιχισμένο απ την Ευλογημένη των γυναικών και τον αρχηγό του αγγελικού τάγματος Ιωάννη, από τον Άγιο Νικόλαο και την Αγία Αναστασία την Ρωμαία. Όλοι καταλήγουμε στο θρονί της Γλυκοφιλούσας. Παρατηρώ κάποιων ρασοφόρων τα σκαμμένα πρόσωπα . Σαν να καρτερούν κάτι από την Εγγυήτρια Μητέρα τους. Να ανανεώσει την υπόσχεση της παντοτινής προστασίας! Και σαν να τους δίνει Εκείνη η Πανυπέραγνος , το πιο γλυκό μητρικό φιλί στο μέτωπο. Το βραβείο της σημερινής πνευματικής τους εργασίας. Το εφόδιο για την νυχτερινή μάχη με των παθών τον τάραχο τον απεχθή.

Στην τράπεζα γευόμαστε γλυκό τραχανά με τυρί και ζυμωτό ψωμάκι. Μαζί και ευωδιαστά μήλα που πόσο ταιριάζουν με την διήγηση του διαβαστή. Συνέχεια του Βίου του Αγίου Ευφροσύνου του μάγειρος! Τίποτα στο Όρος δεν αφήνεται ημιτελές. Όλα υπηρετούν την Σωτηρία. Ακόμα και μια μόνο λέξη μπορεί να μεταστρέψει τον νου! Δοκιμάζω το μήλο και για λίγο μεταφέρομαι στον θαυμαστό βίο του ταπεινότατου Αγίου. Περιφρονημένος και μουτζουρωμένος από την στάχτη και την ανθρακιά του μαγειρίου της μονής όπου διακονούσε πάντα με χαρά, λοιδωρούμενος από κάποιους αδελφούς του, υπέμενε και πορευόταν σιωπηλά και αγόγγυστα τον δικό του τεθλιμμένο δρόμο. Κάποτε όμως ένας ευλαβέστατος ιερέας του κοινοβίου, που προσευχόταν στον Κύριο να του φανερώσει τα αγαθά που θα απολαύσουν οι αγαπώντες Αυτόν, οραματίστηκε πως βρέθηκε στο μέσο ενός απερίγραπτου κάλους κήπου, με όλα τα αισθητά αγαθά της γης.

Στο μέσο του πλουσιόκαρπου περιβολιού στεκόταν ο Ευφρόσυνος ο οποίος του είπε ότι ήταν ο φύλακας του παραδείσιου εκείνου τόπου. Ο ιερέας εκστασιασμένος του ζήτησε τότε ως ευλογία τρία μήλα και ο Ευφρόσυνος του τα έβαλε στην τσέπη του πανωφοριού του. Μόλις τη νύχτα το τάλαντο κτύπησε για την ακολουθία, ο Ιερέας ξύπνησε μα διαπίστωσε πως τα μήλα ήταν πάνω του. Συνάντησε τον Άγιο στο Καθολικό και συνειδητοποίησε το άφραστο τούτο θαύμα. Την ώρα που ένδεος το εξιστορούσε στους υπόλοιπους κοινοβιάτες αδελφούς του, ο Άγιος αποτασσόμενος τον παραμικρό ανθρώπινο έπαινο, εξαφανίστηκε και δεν γύρισε ποτέ του πίσω. Τα μήλα του δε θεράπευσαν πλήθος ασθενειών!

Ευλογημένο συναξάρι! Τι βοήθεια προσφέρεις στην κάτισχνη πίστη μου σε κάθε σου Θεόγραφη σελίδα! Θαρρώ πως πάντα από εδώ και μπρος όταν θα τρώγω τούτον τον καρπό, μια ρανίδα από δάκρυ θα ανεβαίνει στα μάτια μου!

Στο Απόδειπνο συναντάμε και κατασπαζόμαστε ξανά τους ικέτες μας στον Ουράνιο θώκο . Δίπλα μου ένας ψηλός άντρας γύρω στα 65…Διάσημος, πρώην υπουργός και εξαίρετος του πόνου προγυμναστής… Αλλοιωμένα τα γνωστά του χαρακτηριστικά. Στέκεται με δέος αληθινό μπρος στα τίμια λείψανα των Αγίων. Τα αξιώματα μπροστά στην αδιάσειστη απόδειξη της όντως ζωής καταργούνται. Όλοι ίσοι ενώπιόν της. Όλοι προσπαθούμε, όλοι αγωνιζόμαστε κατά την προαίρεση και το φιλότιμό μας να ενδυθούμε και πάλι ξελεκιασμένη, την χιονοφεγγαρόφωτη στολή που ο φιλεύσπλαχνος Σωτήρ μας χορήγησε κάποτε εξ ύδατος και πνεύματος. Το Άγιον Όρος είναι αφετηρία και προπύργιο και άγκυρα και θεραπευτήριο και ιαμάτων πηγούλα αστείρευτη. Την καθαρτική του επενέργεια και την θαυμαστή του επήρεια, εκείνο το απόγευμα , μας την φανέρωσε το τόσο αλλαγμένο και ησύχιο βλέμμα του αδελφού μας του Ξανθού…

Μετά το Απόδειπνο ανεβήκαμε στο Αρχονταρίκι με την μαγευτική θέα. Θα συναντούσαμε τον Ηγούμενο Χριστοφόρο ο οποίος θα μας έλεγε λόγον αγαθόν.

Μια μεγάλη κορνίζα με την φωτογραφία του μακαριστού πατρός Γεωργίου κρεμασμένη δίπλα στην είσοδο, μαρτυρά το παντοτινό δέσιμο των τωρινών και μελλόντων Γρηγοριατών πατέρων με τον αλησμόνητο Γέροντα. Κρατά ένα κλωνάρι από τον αγαπημένο του βασιλικό και χαμογελά κοιτάζοντάς μας. Έτσι χαρούμενο και γεμάτο ελπίδα, ήθελε να τον θυμούνται τα αγαπημένα του παιδιά.

Εδώ σ αυτό το θαλπερό υπερώο, με τις βιβλιοθήκες και τη θάλασσα να στέλνει τους χαιρετισμούς της με τους ήχους και τα αφροκύματά της, σύναξε ο Γεώργιος την λατρεμένη του Αδελφότητα, σε έναν αλλιώτικο μυστικό δείπνο, για τελευταία φορά πριν φύγει για το αιώνιο ταξίδι. Κι όπως ο Κύριος εκείνο το συνταρακτικό βράδυ της Μεγάλης Πέμπτης, προείπε τον αποχωρισμό παρηγορώντας τα τεκνία του, όπως υποσχέθηκε την επανένωση, όπως ενετείλατο την προς αλλήλους αγάπη, όπως προσευχήθηκε εν ουρανώ για εκείνα, έτσι και ο Ποιμένας της Γρηγορίου, μιμούμενος ανυποκρίτως και κατά πάντα τον Αρχιποίμενα Οδηγό του, είπε τα τελευταία του λόγια που όλοι οι Γρηγοριάτες κρατούν σαν φυλαχτάρια στο νου και την καρδιά τους, ως το πανηγυρικό ξανααντάμωμά τους.

Διαβάζουμε από τον όσιο Γρηγόριο , αυτό το πνευματικό έντυπο, στόλισμα κάθε ψυχής Χριστιανού Ορθοδόξου, που γαλούχησε με φως Χριστού γενιές Φιλαγιορειτών. Μας έδωσε από ένα τεύχος ευλογία ο Γέροντας Χριστοφόρος σε σύντομη πρωινή συνάντησή μας…

…Περιμένοντάς τον να έρθει εκείνο το βράδυ στο αρχονταρίκι, ζωντανεύει καθαρά η συγκινητική εικόνα της τελευταίας εκείνης σύναξης. Τόσες αναφορές, τόσες ευαγγελικές παρατάσεις και ρήσεις του Χριστού μας ξεπήδησαν από εκείνες τις στερνές υποθήκες του μακαριστού Γεωργίου. Κάθε του φράση παρέπεμπε στο Καινό Βιβλίο της ζωής, που τόσο λάτρεψε και τόσο πιστά εφήρμοσε καθ όλα τα επίγεια έτη του. Τεκνία, ἔτι μικρὸν μεθ᾿ ὑμῶν εἰμι….Μὴ ταρασσέσθω ὑμῶν ἡ καρδία· …οὐκ ἀφήσω ὑμᾶς ὀρφανούς·…αὕτη ἐστὶν ἡ ἐντολὴ ἡ ἐμή, ἵνα ἀγαπᾶτε ἀλλήλους …ἵνα πάντες ἓν ὦσι… Ακούγονται ξανά οι ρήσεις του Χριστού μας μέσα απ τα συγκλονιστικά τελευταία λόγια του Γέροντα. Με πλήρη αντίληψη του τέλους που ζύγωνε, σκέφτηκε πρώτα τα αγαπημένα του παιδιά και όχι την τόσο δυσκολεμένη του υγεία. Τακτοποίησε πρώτα εκείνα και έπειτα ήρεμος, περίμενε για λίγο μόνο καιρό την Κυρία Θεοτόκο που μεσίτευσε ώστε να αναχωρήσει στην γενέθλια ημέρα της Εκκλησίας. Ανήμερα Πεντηκοστής του 2014! Ακούστηκε ουρανόθεν το άξιος, ξανά ύστερα από 40 χρόνια για τον δούλο του Θεού Γεώργιο.

Ξεκίνησε να μας μιλά ο νέος ηγούμενος και νιώθουμε όλοι μια πρωτόγνωρη ηρεμία να μας μεταδίδει. Χαμηλή φωνή και βλέμμα πάντα πράο. Μεσιτεύει ο Γέροντάς του να είναι άξιος συνεχιστής του…

Δεν θέλουμε να τελέψει η νυχτερινή μας συγκέντρωση …Έχει πολλά θαυμάσια να μας εξιστορήσει ….

Ξεκίνησε με την Ιστορία του Μοναστηριού. Αιώνες μοναστικής παράδοσης άρχισαν να ξετυλίγουν οι σκέψεις και οι λέξεις του. Με αληθινό δέος θυμάται τους πρώτους Γρηγοριάτες θεμελιωτές Πατέρες. Τον πρώτο δομήτορα Άγιο Γρηγόριο τον Σιναΐτη και έπειτα το θαύμα με τον υστερότερο νέο κτήτορα της Μονής Άγιο Ιωακείμ.

Αμφέβαλλε ο Άγιος για το αν θα μπορούσε να επαναδομήσει το μοναστήρι της μετανοίας και της κουράς του, που κάηκε ολοσχερώς το Νοέμβριο του 1761. Τότε όλοι οι Γρηγοριάτες διασκορπίσθηκαν σαν τα ανυπεράσπιστα αγρίμια σε γύρω σκήτες , σπηλιές και Μοναστήρια. Κάποιοι πήγαν και βρήκαν τον Άγιο σε σπηλιά όπου μόναζε στα μέρη της Αγίας Άννης. Ήταν δε αγένειος και παρακαλούσε τον Κύριο να αποκτήσει την όψη των πεφιλημένων του Αγίων φωτόμορφων Ασκητών. Σπαρακτικά τον παρακάλεσαν να ξαναφτιάξει το Μοναστηράκι τους, που ερήμωνε ολοένα κατεστραμμένο και αλειτούργητο πλέον για πολύ καιρό. Ήρθε τότε εκείνος και με πόνο ψυχής διαπίστωσε την ολική καταστροφή. Τίποτα δεν υπήρχε πια. Μόνο τα Άγια λείψανα και κάποια κειμήλια, που οι Πατέρες με αυτοθυσία έσωσαν πάνω στην μεγάλη φωτιά. Επιστρέφοντας στον καμένο τόπο, αμφέβαλλε ακόμα και εκείνος ο μακάριος και τρισχαριτωμένος και ουρανοστόλιστος Γέροντα, για το αν θα τα κατάφερνε.

Τόσο ακατόρθωτο φαινόταν για τον ανθρώπινο νου, να ξαναφυτρώσει Αθωνικός Λειμώνας μέσα στην ατέλειωτη στάχτη. Την εγγύηση την έδωσε ο ίδιος ο Άγιος Νικόλαος που του παρουσιάστηκε: Και η Μονή θα γίνει και εσύ θα αποκτήσεις γενειάδα! Έτσι του είπε και αυτό του ήταν αρκετό! Ακάματα εργάστηκε, ταξίδεψε μακριά, παρακάλεσε,ταπεινώθηκε, ζητιάνεψε , ακόμα και έρανο στον Σουλτάνο και στην Πόλη έκανε και με αστείρευτη πίστη και προσευχή τα κατάφερε να ξαναστήσει την Γρηγορίου και να δώσει το νέο έναυσμα για την Κοινοβιακή της συνέχεια. Και όλοι πλέον να τον μνημονεύουμε εις τους απεράντους αιώνες ως Άγιο Ιωακείμ τον μακρυγένη!

Όταν εγγυάται ο παππούς των Γρηγοριατών Άγιος Νικόλαος, τότε όλα τους φαίνονται δυνατά! Είναι τόσα τα θαυμάσια που η ιστορία τους έχει να διηγηθεί, τόσο η πρόσφατη όσο και η παλαιά, αυτή που ζωντανεύει κάθε φορά που η ανάγκη ή η περίσταση επικαλούνται τον Άγιο Προστάτη τους. Το γρηγοριάτικο Γεροντικό ξεφυλλίζουμε νοερώς ακούγοντας του Ηγουμένου Χριστοφόρου τη φωνή. Τότε που στον πρώτο μεγάλο πόλεμο στα 1916 Γρηγοριάτες πατέρες, ο Χρύσανθος και ο Μιχαήλ, συνάντησαν τον ίδιο τον Άγιο στην αποθήκη όπου είχαν κατέβει για να κοσκινίσουν το στερνό τους σιτάρι. Και εκείνος ευλόγησε το λίγο στάρι που πήρε στις χούφτες του πολλαπλασιάζοντάς το. Και δεν επείνασαν οι Γρηγοριάτες και μηδέποτε ελλατώθησαν του ευλογημένου άρτου.

Συνέχισε ο Γέροντας να μας μιλά για την δύναμη της ευχής του Ιησού. Θυμήθηκε χαμογελώντας ένα παιδί δέκα χρονώ που κάποτε του δίδαξε την ευχή και εκείνο την έλεγε συνέχεια. Του άρεσε να ψαρεύει και μάλιστα έφερνε πολλά και μεγάλα ψάρια στο μοναστήρι!-Όταν το ρωτήσαμε πως τα κατάφερνε μας απάντησε με τον πιο φυσικό τρόπο πως με κάθε Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με που έλεγε, έριχνε το αγκίστρι και αμέσως έπιανε ένα μεγάλο ψάρι! Ξανά το Γεροντικό της Μονής μπροστά μας! Τώρα έρχεται να μας συναντήσει ο Γέρων Χατζη Γεώργης ο Αθωνίτης.Τότε που ως δόκιμος μοναχός Γεώργιος διακονούσε ως βοηθός μαγείρου.

Παραμονές πανηγύρεως του Αγίου Νικολάου στα 1911 και κανένα καΐκι δεν ζύγωνε στον Αρσανά της Γρηγορίου, αφού η θάλλασσα ήταν πολύ ταραγμένη και θα τσακίζονταν. Οι πατέρες είχαν στενοχώρια που δεν θα μπορούσαν να παραθέσουν τράπεζα πανηγυρική με ψαρόσουπα για τον προστάτη τους και ξεκίνησαν να ετοιμάζουν στα καζάνια φασολάδα. Ο δόκιμος Γεώργιος συμμέτοχος αγγέλων, κεκοσμημένος με τα χαρίσματα του Παναγίου Πνεύματος εξ οσφύος μητρός, με πίστη ζέουσα, εκλιπάρησε τον Κύριο δια πρεσβειών του πάππου Αγίου Νικολάου και το θαύμα δεν άργησε να γίνει! Ξέβρασαν τα θυμωμένα κύματα, άφθονα και μεγάλα πελαγόψαρα που σπαρτάραγαν στον αρσανά! Τα πήραν οι Πατέρες και τίμησαν τον Άγιο με τον τρόπο που η παράδοσή τους καλούσε.

Νώντας Σκοπετέας

Ψυχή Ορθρία (Ημερολόγιο Όρους 2015)

Αποσπάσματα

Δεν χρειάστηκα τίποτε άλλο...(Εγώ ειμί η Αλήθεια)

«…Σουρούπωνε όταν ξαναμπήκαμε στο Μοναστήρι! Αφήσαμε τον Γέροντα να αποσυρθεί για τον κανόνα του και εμείς με τον δόκιμο Β. κατευθυνθήκαμε στο αρχονταρίκι! Ένα υπέροχο τσάι του βουνού μας περίμενε σε ένα διπλανό καθιστικό που μας φιλοξένησε για δυο περίπου ώρες! Ο Β. μας μιλά με λόγια που σταλάζουν χαρά και μόνο! Πονεμένη, χαρμολυπημένη, ανόθευτη Χριστιανική χαρά! Γιατί μόνο αυτά τα χαρακτηριστικά συνθέτουν την αληθινή, την μόνιμη,  την καλά στερεωμένη χαρά του Θεού! Σαν παιδί μας κοιτά και μας μεταδίδει αυτόν τον τόσο ασυνάντητο  ενθουσιασμό του!...

…Τα παιδιά με τις καθαρές ψυχές και την χαρά του Αγίου Θεού να λαμποκοπά στα μάτια τους! Ένα τέτοιο παιδί , είχαμε μπροστά μας εκείνο το σούρουπο στην Σιμωνόπετρα! Έναν λαμπρό επιστήμονα, σπάνιας μόρφωσης και με ένα επιστημονικό μέλλον που διαγραφόταν μοναδικά! Κι όμως εκείνο το παντοτινό παιδί θέλησε κάποια στιγμή όλα τα εφήμερα να τα αφήσει πίσω του… ένα όμως θέλει παντοτινά να το συνεχίσει…

-Ξέρετε, ήμουν στο εξωτερικό και κάποια στιγμή μου γεννήθηκε η επιθυμία να επισκεφτώ το Όρος ! Κάλεσα εδώ λοιπόν και μίλησα με έναν πατέρα. Θέλω να έρθω Γέροντα! –Να έρθεις παιδί μου, πότε επιθυμείς; -Αύριο γέροντα! –Αύριο; Μα… Κατάλαβα αμέσως την έκπληξή του, μιας και στην Σιμωνόπετρα λόγω του περιορισμένου αριθμού των επισκεπτών, χρειάζεται ακόμα και μήνες πριν να καλέσεις για φιλοξενία…Μάλλον όμως κάτι θα αισθάνθηκε για τον πόθο μου και μου είπε: Θα μιλήσουμε ξανά σε μισή ώρα…Την επόμενη μέρα με το αεροπλάνο έφτασα Ελλάδα και σε λίγες ώρες ήμουν εδώ! Μόλις μπήκα μέσα δεν βρήκα κανέναν! Μπήκα να προσκυνήσω μόνος μου στο Καθολικό και ακινητοποιήθηκα μπροστά σε μια εικόνα του Χριστού μας! Εγώ ειμί η Αλήθεια έλεγε! Δεν χρειάστηκα τίποτε άλλο αδελφοί μου! Αυτό ήταν! Από εκείνη την ημέρα βρίσκομαι εδώ! Πάνε σχεδόν τρία  χρόνια!  Εμένα ξέρετε ως τώρα η ζωή μου ήταν  η επιστημονική έρευνα! Στον έξω κόσμο η προσευχή έμοιαζε σαν πάρεργο! Εδώ οι όροι παραλλάχτηκαν  με έναν θαυμαστό τρόπο! Εργασία η προσευχή και η έρευνα συνεχής,  αλλά  μέσα μας! Επίμονη και επίπονη ώσπου να βγουν τα πρώτα συμπεράσματα! Και τότε, Αχ Θεέ μου, τι ανακαλύπτεις όταν ερευνάς τα τρίσβαθά σου! Έναν πραγματικό βόρβορο, έναν λασπερό και ακάθαρτο βούρκο! Και έπειτα ξεκινά η πάλη για τον καθαρισμό, την θεραπεία …

Την στιγμή που αυτές οι τελευταίες γραμμές γράφονται ο λαμπρός επιστήμονας, ο ερευνητής ακούει το Χαίρε Μοναχέ, το  ψαλτοτράγουδο των Σιμωνοπετριτών…Τον ενδύουν με το μοναχικό τριβώνιο και τον καλωσορίζουν στην μονή ως πατέρα Λ! Πλέον η σπουδή  του θα συνεχιστεί στο εργαστήρι των αρετών, ένα κελάκι απέριττο κατάγιομο από  επιφωτιστικά συγγράμματα, συνδεδεμένο με Ουράνια νηπτικά τμήματα εφαρμοσμένων ερευνών πάνω στα άδυτα της αιώνιας ψυχής. Μόνο που εδώ δεν είναι απαραίτητα τα τεκμήρια,  μα μόνο πίστη χρειάζεται για να αποκαλυφθεί το ακατάληπτο μόνο αληθές! Δεν ερευνάται το μυστήριο,  μα μόνο η δαιδαλώδης ψυχή ανιχνεύεται! Δεν θα ξεχάσω ποτέ την χαρά του Σιμωνοπετρίτη… Ερευνητή όσο ζω! Θεέ μου πως αντέχεται τόση χαρά!  Εύχομαι σύντομα να τον συναντήσω και να πάρω την ευχή του ως Ιερωμένου…»

Νώντας Σκοπετέας

 «Όσο ανασαίνω θα διψώ!»(Άγ. Όρος2018, απόσπασμα)

Διά το πλήθος του έρωτος…(Άγιος Ιερομάρτυς Φιλούμενος)

 

 Κάθε βήμα να σε φέρνει πιο κοντά στον Χριστό! Αυτό να ναι το κριτήριο, για να ζήσεις αυτό το πρόσκαιρο, το εφήμερο αλλά και το αιώνιο! Κάθε βήμα, κάθε λέξη, κάθε πράξη από την φαινομενικά πλέον ασήμαντη, ως την πιο σπουδαία κάθε μέρας που ξημερώνει και δεν επιστρέφει πλέον, να σε πλησιάζει ακόμα περισσότερο στον Θεό και Πατέρα! Σπάνιο στα αλήθεια αδελφοί μου αυτό το κριτήριο, που όλα μπορεί να τα αξιολογεί σε δυο και μόνο κατηγορίες, ως Θεάρεστα και μη! Ένα κριτήριο που μοιάζει με πόθο Ιερό! Πόθος Χριστού! Έρως μανικός! Να ξενυχτάς και να έχεις ανύστακτη ψυχή, διά το πλήθος του έρωτος, όπως διαβάζουμε στην Κλίμακα του Αγίου Ιωάννου του Σιναϊτη. Αγάπη ολοκληρωτική! Θυσιαστική αγάπη, που ιεραρχεί τα πάντα προτάσσοντας τον Μέγα Αρχιερέα! Αφήνει στην άκρη περγαμηνές και πλούσια βιογραφικά, παραστατικά και παράσημα που φανερώνουν σπουδές και σπουδαιότητες, τις επιθυμίες και τις  αλαζονείες του βίου και αποτάσσεται τον κόσμο και ό,τι τον απαρτίζει. Ξενωθώμεν του κόσμου τον νουν εις ουρανόν μεταθέντες!  Αποταγή και ξενιτεία! Σε όσους ο ουρανός κληροδότησε τούτες τις αρετές! Μόνο σε όσους, γιατί δεν είναι για τον καθένα αυτός ο ουράνιος πόθος! Γνωρίσαμε με τη χάρη του Αγίου Θεού πολλές τέτοιες ψυχές στο περιβόλι της Παναγίας μας! 

                                    

Γνωρίσαμε κι άλλες ψυχές, στα πανίερα επί γης ενδιαιτήματα της Παναγιάς και των Αγίων του Χριστού μας, όπου φώτισε ο Κύριος, έστω και νοερώς, τα βήματά μας! Μια ακόμα θα μας μείνει αξέχαστη, για τον Θείο πόθο της αφιέρωσης και την ανδρεία ψυχή της. Η αδελφή μας η Α., εγκαταλείποντας  μια λαμπρή και προσοδοφόρα  καριέρα θεραπευτή σωμάτων, αναμένει καρτερικά να ενδυθεί το μοναχικό τριβώνιο και να αποκτήσει πτυχίο θεραπεύτριας ψυχών…! Αυτή η ψυχούλα  τα τελευταία αρκετά πλέον χρόνια, αγωνίζεται κατάμονη να φυλάξει "Θερμοπύλες", σε ένα από τα πολλά προσκυνήματα των θαρσαλέων Αγιοταφιτών!

Τις τελευταίες φορές που μιλήσαμε στο τηλέφωνο, ακούγαμε από μέσα εκρήξεις…Εκείνη ατάραχη και μόνη της μέσα στο νύχτωμα της Αγίας γης…-Τι είναι αυτό που ακούγεται αδελφή μου; Την ρωτήσαμε έκπληκτοι.

-Ευλογημένε…μη δίνεις σημασία! Συνηθισμένα τα βουνά απ’ τα χιόνια! Ρίχνουν πυροβολισμούς…συνέχεια…για να μας τρομάξουν…μπας και φοβηθούμε και φύγουμε και έρθουν στα χέρια τους τα σεβάσματά μας! Δεν πάω πουθενά! Εδώ με έταξε ο Κύριος! Σε αυτήν την κορυφή του πάθους Του…εδώ που αγάπαγε να έρχεται τόσο και η Παναγία μας! Αν είναι θέλημα δικό Του θα φύγω…και μόνο σκοτωμένη…Φυλάει όμως και ενθαρρύνει η Ιεροσολυμίτισσα!

Δεν θα μπορούσε εκείνη την ώρα, βράδυ παραμονής Κυριακής και Ανάστασης ήταν, να μην γεννηθεί μέσα μας ένας συνταρακτικός συνειρμός! Πέμπτη εσπέρας ήταν, 29 Νοεμβρίου του 1979! Ο π.Φιλούμενος έκανε τον μεθέορτο εσπερινό του Αγίου του! Φανατικοί Εβραίοι που για έξι μήνες συνεχώς  τον απειλούσαν και τον εκφόβιζαν για να εγκαταλείψει τον ιερό τόπο, μπήκαν στο Φρέαρ του Ιακώβ! Μαρτύρησε φριχτά ο φύλακας-Άγγελος τούτου του προσκυνήματος! Πλέον το άφθαρτο και ευωδιάζον του σκήνωμα, εδώ και 43 συναπτά έτη αποτελεί ευλαβικό σταθμό,  για όποιον αξιώνεται να φτάσει στα Πανάγια χώματα! Τώρα ο Άγιος εμφανίζεται συχνά και ενθαρρύνει τον π.Ιουστίνο, την αδελφή μας την Α, αλλά  και όσους Αγιοταφίτες ερωτευμένους στρατιώτες του Χριστού φυλάνε νυχθημερόν και αντέχουν τις επιθέσεις και τις απειλές του πολεμήτορος, με πνεύμα θυσίας, με πόθο ιερό, με αμυντικά όπλα εκείνα του Φωτός και μόνο…

                                            

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή

Μια εκπομπή αφιερωμένη στον Άγιο Νεομάρτυρα Φιλούμενο! Με αποσπάσματα από ένα εξαιρετικό βιβλίο: «Ο άγιος Φιλούμενος κάτι θέλει να μας πει…» της Νικολέττας  Σκάλκου-Διαμαντίδη και τις εκδόσεις «Έαρ».

 

Φώτισε τα μέσα μας σκοτάδια(+Γέρων Ισίδωρος Φιλοθεϊτης)

Στο δρόμο, μας αντάμωσε άφταστος ασκητής,

της Παναγιάς παιδί αγνό, τυφλός εκ γενετής…

Μια αγκαλιά από αρώματα πρόσφερε στις ψυχές,

Λείψανα, δάκρυα, νυχτερινές ζέουσες προσευχές…

Πώς τις κρατούσε στοργικά σε σταυροκεντημένα υφάδια…

Έβλεπε ολοκάθαρα! Mε χάρη τη Φιλόθεη λάμψανε τα σκοτάδια…

Και ο Γέροντάς του, που ρχετε κρυφά για να τον δει…

Παρηγοράει πάντοτε όποιον τον χρειαστεί…

Νοιώσαμε πως τους σκέπαζε όλους με την ευχή του…

Κι ασίγητα πως ακούγεται η σαν παιδιού φωνή του,

να λέει το Κύριε Ιησού Χριστέ, έρχου κι ελέησέ με

κι η Φιλοθέου ν’ αντηχεί, κι όλοι μας να κλαίμε,

που είναι μακρόθυμος Αυτός και ακόμα υπομένει,

ύβρεις, ήλους, ραπίσματα και όλους μας περιμένει…

 

….Ο Γέροντας Ισίδωρος ο τυφλός, είναι για το σημερινό Όρος ένα σημείο φωτεινής αναφοράς. Ένας χαρούμενος, αεικίνητος Μοναχός που σε δυναμώνει όταν ολιγόπιστα και με απογοήτευση τη ζωή σου παίρνεις λάθος , πολλές φορές και με ένα από τα πασίγνωστα σκαμπηλάκια του , που σαν χάδι τα’ νοιωσαν όσοι τα δέχτηκαν. Χαίρεται με το καθετί, μα κυρίως με το σκοτάδι των ματιών του . Είναι αυτό που τον κρατά στερρό και εδραίο, στον δικό του Γολγοθά ώσπου του Παραδείσου τ’ όνειρο να βγει αληθινό…Γι αυτό και όταν ήταν μικρό παιδί στην Πάτρα, και πουλούσε λαχεία για να ζήσει , όταν μια μέρα άρχισε να βλέπει θαμπά και να ξεχωρίζει μορφές και αντικείμενα, παρακάλεσε την Παναγία να μην επιτρέψει να βρει το φως του, γιατί αλλιώς δεν θα τα κατάφερνε να γίνει Μοναχός!

Και αμέσως ξανατυφλώθηκε για πάντα…. 

Από μικρό παιδί ο Γέροντας κατάλαβε με την αγνή του καρδιά , αυτό που κάποτε ο ίδιος ο Χριστός μας είπε στον εκλεκτό του Παύλο: Η δύναμίς μου εν ασθενεία τελειούται …Το χε πει πολύ όμορφα και ο Γέροντας Παϊσιος αυτό που ζει ο Πατήρ Ισίδωρος :Για να πάει κανείς στον γλυκό Παράδεισο, πρέπει να φάει πολλά πικρά εδώ, να έχει το διαβατήριο των δοκιμασιών στο χέρι. Ο τυφλός ασκητής βέβαια και ένα άλλο διαβατήριο έχει πάντα και κρατά μαζί του. Αυτό που του επιτρέπει να επισκέπτεται τον αγαπημένο του Γέροντα Εφραίμ στην Αριζόνα …

Ο δυνατός του πόθος και η τόσο ανθρώπινη χαρά του, να γιορτάζει τις μεγάλες μέρες της πίστης μας στο πλάι του Πατέρα του , είναι τόσο εμφανή! Αυτό μας έλεγε και αργότερα γεμάτος από ενθουσιασμό παιδιού…Έκανα Πάσχα το 12 και το 13 με τον Γέροντά μου! Φέτος αν θέλει ο Θεός θα κάνω και Χριστούγεννα! Ταξίδι αμέτρητων ωρών και κούραση απερίγραπτη με έξοδα και θυσίες ποικίλες , για να βρεθεί απλά στο στασίδι πλάι του, απέναντι απ την Αριζονίτισσα την Παναγία ... Για άλλους, αυτό θα θεωρείται σκέτη τρέλα!Μα είναι τυφλός θα πουν ..τι πάει να δει;

Ναι , είναι τρελός για τον Θεό και θα ευγνωμονεί αιωνίως εκείνον που πότισε την ψυχή του με του γλυκού του Παραδείσου τα νάματα. Θείος έρως εν κεκαθαρμένη καρδία!

Είχαμε αγωνία για το αν θα καταφέρναμε να τον συναντήσουμε…Μας βρήκε εκείνος και μας υποδέχτηκε σχεδόν ένα χιλιόμετρο μακριά απ την μετάνοιά του! Εκεί και πιο κάτω, συνήθως ξεβγάζει τους προσκυνητές που φεύγουν για άλλα μέρη…Μα πως θα γυρίσετε πίσω Γέροντα ; τον ρωτούν εκείνοι απορημένοι …

-Μη νοιάζεστε παιδιά...πάτε εσείς στην ευχή της Παναγιάς μας και έχει ο Θεός! Και γυρίζει πίσω μόνος , και ανεβαίνει τους ορόφους και διασχίζει αμέτρητες φορές μέσα στη μέρα την Φιλοθέου απ άκρη σ’ άκρη , σκορπώντας κουράγιο και ελπίδα σε όσους κατάπληκτοι τον θωρούν. Όλους τους νουθετεί με λόγους του Γέροντά του. Πάντα το προσθέτει αυτό στο τέλος των συμβουλών του: -Δεν είναι δικά μου αυτά παιδιά…Ο Γέροντας τα λέει…Του φιλήσαμε όλοι το χέρι και εκείνος άρχισε να μας ρωτά με ενδιαφέρον…. Αίφνης ακούστηκε… η φωνή του Γέροντος Εφραίμ: Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με …ήχος κλήσης στο τηλέφωνο του τυφλού Μοναχού που δεν σταματά να χτυπά …Έτσι είναι σαν ο Γέροντάς κάθε φορά να του λέει: Σήκωσε το τηλέφωνο και παρηγόρησε την ψυχή που σε καλεί. Μη ραθυμείς, μην δυσανασχετείς , αυτό είναι το διακόνημά σου και το ευλογώ εγώ, κάνε αγάπη και υπακοή… Άρχισε να μιλά και να δίνει συμβουλές σε μια γυναίκα που τον κάλεσε…Έπειτα ήρθε ξανά προς το μέρος μας και μας είπε να πάμε να πάρουμε δωμάτια, να ξεκουραστούμε λίγο και θα ερχόταν εκείνος να μας βρει …Κοιταχτήκαμε μεταξύ μας με έκπληξη και εκείνος σαν να το κατάλαβε πρόσθεσε: Μην ανησυχείτε, θα έρθω!

Ο Αρχοντάρης ένας νέος ευγενέστατος και πράος Μοναχός, μας τακτοποίησε σε δωμάτιο του πρώτου ορόφου απέναντι απ το καθιστικό με την βιβλιοθήκη, δίπλα ακριβώς στο πανέμορφο παρεκκλήσι του Αγίου Νικολάου. Θα μοιραζόμασταν το δωμάτιο με δυο Λευκορώσους αδερφούς μας. Έναν πατέρα με τον γιό του που περιδιάβαιναν με τα πόδια όλο το Άγιο Όρος με πίστη και κατάνυξη ολόθερμη ν αποτυπώνεται σε κάθε τους κίνηση.

Δεν είχε περάσει λίγη ώρα και ακούστηκε σχεδόν έξω απ την πόρτα μας η φωνή του Πατρός Ισιδώρου που μας αναζητούσε. Βάλαμε τον Γέροντα να καθίσει σε μια καρέκλα στο κέντρο του δωματίου. Και εμείς πήραμε θέση γύρω του νοιώθοντας πραγματικά ευλογημένοι. Κρατούσε μια μεγάλη πλαστική τσάντα . Έβγαλε ένα μεγάλο δέμα από μέσα . Αντικρίσαμε ένα πορφυρό πετραχήλι με χρυσοκέντητους Σταυρούς διπλωμένο να το τυλίγει σε σχήμα μαξιλαριού. -Τι είναι Γέροντα αυτό; τον ρωτήσαμε…-Έχει μέσα λείψανα του παππού Ιωσήφ του ησυχαστή, και διάφορα του Γέροντά μου…Τη φανέλα του, το μικρό χαλάκι που προσευχόταν…Με δέος το πήραμε στα χέρια μας και αρχίσαμε να το ασπαζόμαστε ευλαβικά . Δεν βρίσκαμε λέξεις για να περιγράψουμε το θείο άρωμα που ανέδυε…Τόσο, που ολιγόπιστοι και αδύναμοι μπροστά στου Θεού τα υπέρλογα, αρχίσαμε να ψηλαφίζουμε αδιάκριτα και να ρωτάμε τον Γέροντα για το αν μέσα είχε και λιβάνι …

Ο Γέροντας χαμογέλασε και μας διαβεβαίωσε λέγοντας με τον απλό του τρόπο:- Αστεία θα λέμε τώρα; Κρατώντας στα χέρια μας ή καλύτερα στις αγκαλιές μας εκείνο το μικρό μυροβόλο δεματάκι αρχίσαμε να ακούμε λόγια μπολιασμένα με σοφία Θεϊκή, βγαλμένα απ την αγνή ψυχή του παιδιού της Παναγιάς. -Παιδιά ας μην τα βάζουμε με τον Θεό και τα… μαθηματικά Του …Ήρθε κάποιος και παραπονιόταν που ο Θεός πήρε νέο έναν δικό του. Και του λέω : Ξέρεις σε τι ηλικία πήρε ο Θεός τον Μέγα Βασίλειο ; 49 ετών! Λες να μην είχε να δώσει , να προσφέρει ακόμα αυτός ο μέγας Φωστήρας της Οικουμένης ; Ξέρει ο Θεός , μην ζητάμε εξηγήσεις …Έβγαλε τότε μια φωτογραφία. Εικονιζόταν ο ίδιος μαζί με τον Γέροντά του και την Αγγελική μορφή του Μακαριστού Γέροντος Εφραίμ του Αγίου Καθηγουμένου της Ξηροποτάμου. - Παιδιά το 1979 ήμασταν εδώ 92 Μοναχοί. Έστειλε λοιπόν ο Γέροντάς μας τότε τον Φιλόθεο στην Καρακάλλου, τον Αγάθωνα στην Κωνσταμονίτου και τον Εφραίμ στην Ξηροποτάμου . Αυτός που λέτε παιδιά μαρτύρησε …Ο Θεός επέτρεψε να κοιμηθεί με μαρτυρικό τρόπο νεότατος μόλις 40 ετών….Ξέρετε γιατί ; Γιατί βάπτισε Χριστιανούς Ορθοδόξους πρώην Αλλοθρήσκους! Έκπληκτοι ακούσαμε κάτι που δεν γνωρίζαμε …Είχαμε ακούσει ότι ο Ξηροποταμινός Εφραίμ είχε σκοτωθεί σε αυτοκινητιστικό…μα τώρα το πράγμα έμπαινε στην αληθινή του διάσταση ….Σκέφτηκα πως στην Αμερική από τότε που πήγε ο Φιλοθεϊτης Εφραίμ έχουν βαπτιστεί οχτακόσιες χιλιάδες ψυχές …Γι αυτό τον λόγο ο Γέροντας δέχεται συνεχώς απειλές για τη ζωή του και απίστευτες συκοφαντίες. Κι όμως συνεχίζει …Δεκαεννιά επίσημα καταγεγραμμένα Μοναστήρια! Δυο στο κέντρο του Διεθνούς Σιωνισμού την Νέα Υόρκη, στο Σικάγο, στον Καναδά…Και ετοιμάζονται δυο ακόμα….Στην Αριζόνα, το Μοναστήρι του Αγίου Αντωνίου όπου εδρεύει ο Γέροντας φτιαγμένο μέσα στην έρημο μοιάζει με τον πιο πράσινο εύφορο τόπο του κόσμου. Φιλοξενεί μονίμως περίπου 500 προσκυνητές που φτάνουν από παντού αποζητώντας να ξεδιψάσουν τις ψυχές τους. Με άφθονο νερό που με θαυμαστό τρόπο βρέθηκε εκεί ποτίζονται χίλια και πλέον στρέμματα με 6000 ελιές, λεμονιές, πορτοκαλιές, φυστικιές Αιγίνης, αμπέλια και άλλα μέχρι πρότινος αδιανόητα για το κλίμα της περιοχής. Μα τα αδύνατα για τους ανθρώπους είναι δυνατά για τον Θεό…Για όλα αυτά μας μιλά ο Γέροντας Ισίδωρος με αγάπη αληθινή και σπάνια . Μας λέει και άλλα που αποδεικνύουν το μεγαλείο του Θεού. Για τον αγιασμό που δεν χαλά ποτέ, για το όρος Θαβώρ και την Μεταμόρφωση του Χριστού μας. Εμάς μας αρκεί και που τον βλέπουμε … Μας δίνει ξεραμένο βασιλικό …-Βάλτε το πάνω στο προζύμι και θα δείτε πως θα φουσκώσει …Πάρτε και λαδάκι απ την Παναγία μας και αγίασμα απ του Αγίου Αθανασίου… Δεν θέλαμε να τον αποχωριστούμε…Κρατούσαμε ακόμα το γεμάτο από Χριστό και την ευχή του μαξιλαράκι και ήταν σαν να αγκαλιάζαμε τα αχώρετα και απλησίαστά Του έστω για λίγες στιγμές…-Σε λίγες μέρες θα έρθω και κοντά στα μέρη σας, στο Ξυλόκαστρο, τον ακούσαμε έκπληκτοι να λέει …Πράγματι ο πάτερ Ισίδωρος «οργώνει» όλη την Ελλάδα. Πηγαίνει σε σπίτια αγαπημένων του παιδιών που έχει δει βαθιά μέσα τους, και εκείνα τον φιλοξενούν και μετατρέπουν το σπίτι τους σε αρχονταρίκι Αγιορείτικο καλώντας και άλλους αδερφούς που συνωστίζονται αγαπητικά ν’ ακούσουν και να ξαναθυμηθούν βιωματικά την αγάπη την άπειρη και την μακροθυμία του Θεού, μέσα απ τα απλά μα τόσο ψυχένδροσα λόγια του τυφλού ασκητή. - -Παιδιά εγώ φεύγω τώρα να ξεκουραστείτε για τις ακολουθίες. Θα σας βρω και έπειτα … Την ευχή του Χριστού μας και της Παναγιάς μας να έχετε!-Με τον Γέροντα μιλάτε στο τηλέφωνο; τον ρωτήσαμε. - Επικοινωνούμε με πνευματικό τρόπο είπε χωρίς να προσθέσει τίποτα άλλο …Δεν χρειαζόταν. Ήμουν σίγουρος ότι συχνά τον επισκέπτεται όπως και όλα τα Φιλόθεα παιδιά του, όποτε και οπουδήποτε δυσκολεμένα ζητήσουν την ενισχυτική παρουσία του…Στην Φιλοθέου όταν η ησυχία σκεπάζει απόλυτα τον αγιασμένο τούτο τόπο, αν κλείσεις τα μάτια, σίγουρα θ ακούσεις από κάπου μακριά να φτάνει η απαλή φωνή του Πατρός Εφραίμ…Δίχως παύση να λέει την ευχή του Ιησού και να επικαλείται κάθε τόσο την Παναγία Μητέρα, με δάκρυα στα μάτια προσευχόμενος για τον κόσμο ολάκερο , παρατείνοντας το Θεϊκό έλεος. Τον φαντάστηκα εν τω μέσω της νυκτός ,σε μια χορεία σύγχρονων εν ζωή Γερόντων με παρρησία υιών Θεού και κρουνούς δακρύων να τρέχουν απ τα μάτια τους, σχεδόν να «κανοναναρχούν» την Σωτήρια Ευσπλαχνία, επαναλαμβάνοντας ο ένας μετά τον άλλον: Ὅτι Θεὸς ἐλέους, οἰκτιρμῶν καὶ φιλανθρωπίας ὑπάρχεις… .

Ο Γέρων Ισίδωρος έφυγε όπως ήρθε…Μόνος του χωρίς βοήθεια από κανέναν…

Όσοι τον υποβαστάζουν ενίοτε , νομίζουν ότι τον βοηθούν. Βλέπει

ολοκάθαρα με της φωτεινής ψυχούλας του τα μάτια τα αμόλυντα , με το όμμα της καρδίας του… Όσο ζούμε θα θυμόμαστε εκείνη την τόσο συγκινητική του επίσκεψη.

Η φωτογραφία που βγάλαμε στο πλάι του κρατώντας το ευλογημένο μαξιλάρι της Αγάπης του, θα φωταγωγεί πάντα τα μέσα μας σκοτάδια…

 

Νώντας Σκοπετέας

Εις μνήμην Γ. Ισιδώρου Φιλοθεϊτη

Του Παραδείσου τ' όνειρο ( Μνήμες Όρους Αγίου ...Οκτ 2013 )

Απόσπασμα από το βιβλίο: "Πόσα χωράνε σε ένα Αμήν;"

(Eκδ.Ιεραποστολικό Σωματείο Πρόμαχος Ορθοδοξίας 2019)

Απ’ τα ξεφτίδια του Θείου ελέους…

…εὐκοπώτερον γάρ ἐστι κάμηλον διὰ τρυμαλιᾶς ραφίδος εἰσελθεῖν ἢ πλούσιον εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ εἰσελθεῖν… (Λουκ. 18,25)

Να περάσει η καμήλα από το κεφάλι της βελόνας είναι ευκολότερο, από έναν πλούσιο στη βασιλεία των Ουρανών! Το είπε ο Κύριος! Ο Κύριος της αγάπης, ο Ποιμήν ο καλός, λέγει συχνά μέσα στο Ευαγγέλιό Του ρήματα που μας πονούν μα και μας κάνουν να απορούμε! Βέβαια υπάρχει μια μετάφραση(η οποία παρουσιάζεται από κάποιους ομοίως ορθή)  του συγκεκριμένου χωρίου, που μιλά για κάμιλον, δηλαδή για το καραβόσχοινο  που δένει τα καράβια στην προκυμαία. Και έτσι θέλουμε να φανταζόμαστε  αυτό το χοντρό σχοινί, να ξεφτίζει λίγο- λίγο κάθε φορά που ένας πλούσιος ελεεί, μέχρι να αποσυντεθεί  ολότελα  σε μυριαρίθμητες  λεπτές τριχιές και μια-μια να περνάνε όλες δια τρυμαλιάς  ραφίδος… Μόνο που πρέπει κάθε τέτοιο λεπτό νήμα, να το βοηθά να τρυπώσει η καθαρή ελεημοσύνη, η αψεγάδιαστη αγαθοεργία, η έμπονη συμπαράσταση, η εν Χριστώ ορθοπραξία μας…Διαφορετικά θα έχουμε ενώπιόν μας, ένα εξάμβλωμα Χριστιανικής τάχα αρετής…Την χορεύουσα φιλανθρωπία, για την οποία είχαμε ακούσει να μιλά ο μέγας Ιεροκήρυκας του Παραδείσου(σ.σ.Δημήτριος Παναγόπουλος)…Να δώσουμε ελεημοσύνη για τους αναγκεμένους, αλλά να συνδυάζεται το ποσό με ένα γλεντάκι, έναν φιλανθρωπικό χορό, με φωτογράφους, με  δημοσιεύσεις και εντυπωσιακές εμφανίσεις στο χαλί των… φιλανθρώπων ευεργετών…Και εκείνο το μὴ γνώτω ἡ ἀριστερά σου τί ποιεῖ ἡ δεξιά σου  (Ματθ. 6,3) πως άραγε θα συζευχθεί; Ο Ποιμήν ο καλός το είπε και αυτό! Και άντε να κάνουμε οικονομία και να προβάλλουμε τους ελεήμονες, ως παράδειγμα προς μίμηση…Αν οι εισφορές τους προέρχονται από έργα αγαθά, θα μας απασχολήσει άραγε; Γιατί θέλουμε να πιστεύουμε  ότι κανείς δεν θα επιθυμούσε να ελεηθεί από έσοδα που προέρχονται από έργα φαύλα και Θεομίσητα…Το καλό δεν είναι καλό αν δεν γίνεται καλώς! Το καλόν ούκ έστι καλόν, εάν μη καλώς γένηται  λέγει ο Μέγας Βασίλειος! Δεν αγιάζει ο σκοπός τα μέσα! Το Παύλειο: τοις πάσι γέγονα τα πάντα αγιάζεται μόνο όταν τελείται εν Χριστώ και εν αληθεία και όχι εν αναισχυντία! Μα από αυτά τα φαύλα χρήματα συντηρούνται τόσα ευαγή ιδρύματα της Μητροπόλεως, τόσοι άνθρωποι καθημερινά τρώνε, τόσοι γέροντες στεγάζονται, τόσα ορφανά τρέφονται και  σπουδάζουν! Αδελφέ μου, ταλαίπωρε εαυτέ μου, θαρρείς πως είναι δύσκολο για τον Άγιο Θεό, τον μέγα Προνοητή να οικονομήσει όλους αυτούς  τους παραπάνω εμπεριστάτους;  Είπε ποτέ όχι, αρνήθηκε ποτέ κανείς από όλους αυτούς, μια γενναία δωρεά προερχόμενη από ανθρώπους που εγνωσμένα Θεομαχούν; Ο Άγιος Νεκτάριος σαν έχτιζε το μοναστηράκι της Αγίας Τριάδας στην Αίγινα(από διήγηση Δ. Παναγόπουλου)ως συνήθως αναζητούσε χρήματα για να πληρώσει τους μάστορες και τα υλικά! Σε μια τέτοια περίσταση αν και πολύ είχε ανάγκη τα χρήματα είδε να πλησιάζει στην πύλη της Μονής μια καλοβαλμένη κυρία. Πριν εκείνη προλάβει καν να του μιλήσει ο Άγιος της λέει: -Καλώς ήρθατε κυρία Ελένη με τις 3000 δραχμές στην τσάντα σας! Όντως η πλούσια εκείνη γυναίκα ανέβηκε για να προσφέρει αυτό το τεράστιο για τότε ποσό στο Γέροντα για τις εργασίες!  

Και συνέχισε ο Άγιος Νεκτάριος: -Δεν γίνονται αποδεκτά τα χρήματά σου, γιατί συνεχίζεις να έχεις μίσος και να μη μιλιέσαι με κοντινούς σου ανθρώπους! Πήγαινε λοιπόν πρώτα να συγχωρεθείς με αυτούς και έπειτα ξανάρχεσαι εδώ! Έφυγε το λοιπόν η κυρία Ελένη και ξαναεπέστρεψε στην Μονή μετά από μήνες! Την υποδέχτηκε και πάλι  ο Άγιος και αυτή την φορά βλέποντας την διόρθωσή της,  της υπέδειξε να ρίξει  τα χρήματα της δωρεάς στο παγκάρι του Ναού. Μεγάλο το μάθημα από τούτο το περιστατικό! Και από ένα ακόμα, που είναι αρκετά γνωστό: Μια από τις πλέον διάσημες εταίρες της αρχαίας Θήβας ήταν η Φρύνη. Αυτή κάποτε προθυμοποιήθηκε να πληρώσει αποκλειστικά τα έξοδα για την ανοικοδόμηση όλων  των τειχών της πόλης, τα οποία είχαν καταστραφεί από τον Μέγα Αλέξανδρο! Απαίτησε μόνο σαν αναγνώριση της τεράστιας προσφοράς της, να αναγραφεί σε σημείο εμφανές πάνω στα τείχη η φράση:  «Καταστράφηκαν από τον Αλέξανδρο, επισκευάστηκαν από τη Φρύνη την εταίρα». Η πρότασή της απορρίφθηκε από τους Θηβαίους! Μοιάζει κι αυτό το περιστατικό,  με εκείνο το  ψαλμικό που ακούγεται σε κάθε εσπερινό, το…Έλεον δεν αμαρτωλού μη λιπανάτω την κεφαλήν μου…(Ψαλμ.140)

Ιλαρός μα και άμωμος πρέπει να ναι ο δότης! Ούτε για να προβληθεί, ούτε για να φωτογραφηθεί, ούτε καν  για να φοροελαφρυνθεί… Δεν είναι μόνο ο άπληστος πλούτος που αποτελεί εμπόδιο για εν Χριστώ ζωή και τήρηση πάσης δικαιοσύνης…Είναι και ο ιδρώτας και ο κόπος και η καθαρή καρδιά  που τον συνοδεύει και κυρίως η καθαρή καρδιά και το Θεάρεστο που η ελεημοσύνη και η προσφορά του πλουσίου μα και του καθενός μας κουβαλά! Για να περάσουμε απέναντι, γαντζωμένοι έστω απ’ τα ξεφτίδια  του Θείου ελέους…

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή. Με αφορμή μια φράση από το Ευαγγέλιο της Κυριακής ΙΓ Λουκά.

Μετανοείτε! Τίποτα πιο επίκαιρο! (Άγιος Νίκων)

 Να ψάξουμε να βρούμε ένα πρωτότυπο θέμα! Ξέρετε, κάνει παράπονα καμιά φορά ο κόσμος, με τους ομιλητές που έρχονται…Είναι μερικοί, που επιλέγουν πανομοιότυπα θέματα… Σε κάποια ενορία, κάπου στην Ελλάδα μας, αυτήκοοι  μάρτυρες, μας μετέφεραν τον παραπάνω διάλογο μιας συντονιστικής ομάδας, που προσπαθούσε να καταρτίσει ένα πρόγραμμα ομιλιών, για την περίοδο "πνευματικής σποράς" που ξεκινούσε. Κάθε 15 ημέρες, ένας ομιλητής   ανέπτυσσε  ένα  θέμα. Καταρτίστηκε λοιπόν μετά από λίγο το πρόγραμμα. Είχε ωραίους τίτλους, που ταίριαζαν ενίοτε στην εκκλησιαστική επικαιρότητα, κάποιοι  πρωτότυποι  στα αλήθεια! Έχουμε ξαναμιλήσει στην εκπομπή μας για το ζήτημα της πρωτοτυπίας. Να το ξαναπούμε! Κάθε ομιλία, κάθε κείμενο, κάθε εκπομπή, σε ορθόδοξα χριστιανικά πεδία και μετερίζια, οφείλει, επί ποινή απαραδέκτου, να είναι Χριστοκεντρική! Και για να είναι έτσι, ένα και μόνο είναι το κριτήριο! Κριτήριο ασφαλές και Θεοδίδακτο! Να καταλήγει και να οδηγεί, να προτρέπει σε μετάνοια! Καλά είναι όλα τα θέματα που κατανύγουν,  γαληνεύουν, ηρεμούν, μα μόνο όταν κάπου σε κατευθύνουν…Κάθε ομίλημα, κάθε κείμενο, κάθε εκπομπή, οφείλουν να οδηγούν στο εξομολογητήριο όλους τους μετανοημένους συναμαρτωλούς ακροατές και αναγνώστες! Αλήθεια δεν θα μπορούσε να είναι πρωτότυπος ο Χριστός μας μόλις ξεκίνησε το δημόσιο βίο του και τη διδασκαλία του με τα ρήματα της αιωνίου ζωής; Τι επαναλάμβανε;  Ένα ρήμα  μόνο: Μετανοείτε!   Πρόσταζε τη μετάνοια!  Την είχε κηρύξει ο Πρόδρομός Του! Μετανοείτε βοούσε και εκείνος! Ποια σελίδα του συναξαριού δεν βοά για μετάνοια; Ποιος άγιος δεν μας καλεί; Ποιος βίος του Ιερού Συναξαριστή δεν είναι κατάγιομος;  26 Νοεμβρίου! Γύρισε η σελίδα στις έμψυχες εικόνες του Θεού! Μνήμη οικεία για τον γράφοντα! Απ' τα μικράτα του άκουγε για αυτόν τον Άγιο με το παράξενο όνομα! 

                             

Κυριακή στην μανιάτικη εκκλησία του Νικόβου...στον Ταξιάρχη της Μάνης στα πόδια του περήφανου Ταϋγέτου...Ο ιερέας κάνει απόλυση...Γυναίκες με κατάνυξη και το βλέμμα πάντα στραμμένο στο τέμπλο, στις εικόνες της Παναγιάς Βρεφοκρατούσας και του οικήτορα Αρχαγγέλου να ξεθηκαρώνει το σπαθί, επαναλαμβάνουν και αυτές μαζί με τον παπά τα λόγια στην απόλυση...Δεν γνωρίζουν οτι αυτό κανονικά δεν επιτρέπεται…Μα το θεωρούν μια δική τους προσευχή, μια γλυκιά συνήθεια, μια ευλαβή ανεκτίμητη κληρονομιά, μια δική τους μυσταγωγία...Τα ξέρουν όλα απ’  έξω! Δεν κάνουν επίδειξη! Τα λόγια τούτα κουβαλούν πάνω τους αμέτρητες Κυριακές και γιορτάδες, που τις συνάντησαν ακριβώς στο ίδιο σημείο να στέκουν...Ασταμάτητα σταυροκοπιούνται  στο άκουσμα κάθε Αγίου που εξαιρέτως μνημονεύει ο παπάς μαζί με της αυτής ημέρας τους τιμημένους...Μικρό παιδί, πορφυροντυμένο παπαδάκι από την πόρτα του ιερού, στέκομαι και  παρατηρώ τα πρόσωπά τους!Σαν να φωτίζονται ιδιάιτερα μόλις ακούγεται το: Του Οσίου Νίκωνος του Μετανοείτε, προστάτου και φωτιστού της Μάνης...Σήμερα λοιπόν που την μνήμην επιτελούμεν  του  προστάτης της αδούλωτης αυτής γης, τον ξαναανακαλύπτουμε ως Ταπεινό Γίγαντα, στις σελίδες του βλογημένου κυρ-Φώτη του Κόντογλου ...Και αυτός ο άγιος ποτέ δεν προσπάθησε να πρωτοτυπήσει! Όπως όλοι οι διαλεχτοί τού Θεού, ζουν ανάμεσά μας, στο σήμερα,στο παρόν,στο αιώνιο! Το μετανοείτε του οδοιπόρου της μετάνοιας είναι εδώ! Εδώ και η χρονική του αναγνώριση! Ο ευλογημένος και λυτρωτικός ενεστώς διάρκειας της Αγίας πίστης μας!

Νώντας Σκοπετέας

Με αποσπάσματα  από ομότιτλο κείμενο και εκπομπή του 2010

 

Το προηγούμενο βράδυ…

                                                        εἶπε δὲ αὐ­τῷ ὁ Θεός·ἄ­­φρον, ταύτῃ τῇ νυ­­­κτὶ τὴν ψυχήν σου ­ἀ­­­παιτοῦσιν ἀπὸ σοῦ·

                                                                                                                                                             ἃ δὲ ἡτοίμα­σας τίνι ἔσται; 
                                                                                                                                                                                 (Λουκ. 12-20)

Κυλάει ο χρόνος και εμείς μαζί του ή ανεβαίνουμε ή κατρακυλάμε στο Φως ή στο σκοτάδι αντίστοιχα! Από εδώ ο Παράδεισος και η αιώνια κόλαση! Όχι εδώ, αλλά από εδώ…

Άρχισες πάλι τα μακάβριά σου, τα πεσιμιστικά σου, θα πουν οι γνωστοί μας φίλοι, οι παλιοί…Βρε έλα από εδώ στο ταβερνάκι μας, να σε κεράσουμε ένα κρασί,  που είναι και η παλιοπαρέα και άσε τις επιστροφές και τις  καταστροφές…Δες το ολόγιομο φεγγάρι, την όμορφη νύχτα με τα αρώματα από τα αγιοκλήματα, την ησυχία  και μην αγχώνεσαι συνέχεια…Μια ζωή την έχουμε και χρήμα έχουμε για να την καλοπεράσουμε!

Κι αν αδελφέ μου, ταλαίπωρε άφρονα εαυτέ μου η αποψινή νυχτιά είναι η τελευταία σου,…τότε τι γίνεται; Αν ακόμα- ακόμα, γιατί αυτό είναι άδηλο και μόνο ο Θεός το γνωρίζει, τούτες οι μέρες είναι οι τελευταίες της ιστορίας μας; Είσαι έτοιμος αδελφέ μου, ταλαίπωρε άνου εαυτέ μου; Εκείνη η ρανίδα από δάκρυ ήρθε να σε καθαρίσει ποτέ; Εκείνο το ειλικρινές συγγνώμη, βγήκε κάποτε από τα χείλη σου; Εκείνος ο παππουλάκος, που από όλους έχεις ακούσει τα καλύτερα και όλο λες πως κάποτε θα πας να τον βρεις,  τι απόγινε; Ακόμα σε περιμένει, αύριο κιόλας,  μόλις ξημερώσει, στη γνωστή του θέση, με κρεμασμένο το πετραχήλι…Βλέπω τον δικό σου τράχηλο τώρα που σου μιλώ…Ξεροκαταπίνεις…Βρε μπας και…Μήπως να…Σου περνά η ιδέα από το μυαλό, αδελφέ μου, ταλαίπωρε άσκεφτε εαυτέ μου, βλέπεις τα σημάδια των καιρών, βλέπεις τον κόσμο να καταρακυλά, νόμους και καιρούς να διαστρέφονται θεοστυγώς…

Είσαι άραγε έτοιμος; Κι όσα θαρρείς πως ετοίμασες, χωράνε στις τσέπες σου; Μα δεν έχουν τσέπες τα σάβανα! Συγκόμισε ουρανού τα αγαθά! Αποταμίευσε θησαυρούς αδαπάνητους! Έχε για να δίνεις και δίνε για να έχεις! Ετοιμάσου με ετοιμασία αληθινή των Νινευιτών και όχι της εύφορης και πλανεμένης χώρας, ή συνέχισε να λοιδωρείς κάθε Ιωνά και κάθε Νώε των ημερών σου, που σε καλεί σε μετάνοια…120 χρόνια τον έβλεπαν όλοι τον «τρελόγερο» να φτιάχνει την κιβωτό…Κάθε μέρα πλήρωνε τα μεροκάματα των κατασκευαστών…Αυτοί κι αν τον κορόιδευαν…Κανείς τους δεν σώθηκε από εκείνους τους μάστορες…Κανείς τους δεν ήταν έτοιμος…Το προηγούμενο βράδυ ευφραινόμενοι και ξένοιαστοι, τρωγόπιναν και γλένταγαν με την παλιοπαρέα…

Σαφές το ερώτημα λοιπόν: Ποιος είναι έτοιμος; Στα τόσα χρόνια των εκπομπών το θέμα αυτό αποτελεί τον πυρήνα των περισσοτέρων, αν όχι όλων. Φυσικά εμείς ομοιάζουμε περισσότερο με τον άφρονα και χορτάτο πλούσιο της παραβολής, με τους  ασόφους μάστορες που βυθίστηκαν στης αγνοίας τον βυθό και όχι με τους φωτισμένους εν γνώσει σοφούς και νουνεχείς κατά Θεόν προπάτορες…Άσε δε, που τα χρόνια τούτης της εκπομπής είναι μόλις 14 και όχι τα 120, που ο Άγιος Προπάτωρ καλούσε τους αδελφούς του σε μετάνοια και σωσμό…

Ὁ ἔχων ὦτα ἀκούειν ἀκουέτω! Και ὁ ἀναγινώσκων νοείτω!

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή

Θυμήσου τα έσχατά σου ! (Δυο Σταυροί περιμένουν…)

"…Δάκρυα και πάθη στα πόδια της Κυράς . Πίστη στην οικονομία της .

Και αν τα πάθη αρέσκονται στο να επιστρέφουν, θα ναι η δική μας η μετανοημένη  επιστροφή,  που πάντα ελεώ Θεού θα νικά! Το νίκος και το έλεος θα ανοίξουν την μεγάλη πόρτα της αληθινής Ζωής. Και εκεί πυλωρός βρίσκεται ήδη,  η Οδηγούσα προς το Φως  Πορταϊτισσα!  Ένα τελευταίο χαίρε πριν βγούμε από την πύλη της . Αξίωσέ μας ξανά! Σπλαχνίσου μας Μητροπάρθενε! Μην αποστρέψεις ούτε για ελάχιστα το πρόσωπό σου , θα χαθούμε αλλιώς!

Κατεβαίνουμε στην θάλασσα και περιμένουμε το λεωφορείο για Καρυές . Ένας νεότατος Ιβηρίτης μοναχός, μάγειρος και ψάλτης στα διακονήματα, συνομιλεί ιδιαιτέρως  με ένα σχεδόν αμούστακο παληκαράκι , που συμπορεύεται με τον Πατέρα του στο Όρος.

 Στα μάτια του παιδιού, τόσο καθαρά καθρεφτίζεται ο Θεϊκός πόθος. Τους παρατηρώ και σκέφτομαι ότι μοιάζουν πάρα πολύ και ίσως να είναι αδέλφια κατά σάρκα. Να αξιωθούν κάποτε άραγε, να γίνουν και συμμοναστές και παραδελφοί κάτω από την σκέπη Της; Αυτόματα μου έρχεται στο μυαλό η ευλογία που θα λάβει η μάνα τους, αν με πίστη και χαρά εμπιστευθεί και τα δυο  σπλάχνα της στην Μάνα του κόσμου!

Εμένα η μάνα μου στην αρχή δεν το καλοπήρε που έγινα Ιερομόναχος! Τώρα μετά τόσα χρόνια λέει: Μακάρι να γινόταν και ο άλλος μου ο γιός! Γνωριζόμαστε με τον  Χαλκιδαίο πάτερ Σ. και τους  δυο νεοτάτους  συντοπίτες και συνοδοιπόρους του, παπαδοπαίδια της Αγίας Παρασκευής λατρευτά, με πρόσωπα ιλαρότατα και την προσδοκία  της ιεροσύνης και της αφιέρωσης,  ζωγραφισμένη σε κάθε ικμάδα της ύπαρξής τους. Ευβοϊκά χώματα ευλογημένα!

Μας έφερε αυτή η ολιγόλεπτη κουβέντα, δίπλα στο ξυλουργείο και στους στοιβαγμένους κορμούς της Ιβήρων,  μέσα από κοινούς γνωστούς και αναφορές, ξανά κοντά μας όλα τα εκλεκτά τεκνία του Οσίου Δαυίδ του εν Ευβοία! Είχε ασκητέψει, διάκος ήταν ακόμα ,  για καιρό στην Μεγίστης  Λαύρας  ο Όσιος Δαυίδ! Έχει αφήσει ίχνη θαυμαστά στα μέρη του Αγίου Αθανασίου!  Κουρά του μακαριστού πατρός Κυρίλλου προηγουμένου του Μοναστηριού του,  ο πατήρ. Σ. με τον οποίον μιλάμε. Τον ακούσαμε σε όλες τις ακολουθίες στην Πορταϊτισσα, να ψέλνει με υπέροχο καλογερικό ύφος! Σε λίγο ένα αγροτικό αυτοκίνητο από διπλανό κελλί , ήρθε να τους παραλάβει. Συνοδηγός ένας επίσης Ευβοιώτης στην καταγωγή Αγιορείτης Μοναχός. Στο παρμπρίζ, κολλημένο ένα αυτοσχέδιο προσκυνητάρι και  ο Γέροντας Ιάκωβος Τσαλίκης!  - Δική του κουρά είμαι εγώ!  μας είπε ο Γέροντας όταν μας είδε να κοιτάζουμε! Τι κι αν δεν ήρθε ποτέ του στο Όρος,  ο Όσιος με συγχωρείτε ! Οι σπόροι και της δικής του…αγιοκαλλιέργειας , ολοένα και καρπίζουν καλώς  και βλαστάνουν άνθη ευθαλέστατα , ιδιαιτέρως σε τούτο το περιβόλι, κάποτε να τα συγκομίσει ο Γεωργός Κύριός μας...

....Ξηροποτάμου! Πρώτη μας επίσκεψη σε ένα Μοναστήρι, που δεν υπάρχει φορά στην είσοδο ή στο φευγιό μας, που να μην το έχουμε από μακριά έστω  θαυμάσει. Άλλη μια πύλη ιστορικού κοινοβίου  προστίθεται σε αυτές που έχουμε διαβεί. Λίγα μέτρα πριν,  στις  κληματοσκέπαστες πέργολες της εισόδου, συναντάμε τον αδελφό μας Αντώνη,  τον πέμπτο φετινό συνοδίτη μας, που ήδη  μας περίμενε, αφού είχε μπει κι αυτός με το πρωινό πλοίο.

Μαζί του και δυο Σέρβοι νεαροί προσκυνητές. Πρώτη του φορά στο Όρος. Μονή της μετανοίας του,  το περίβλεπτο φρούριο της Ξηροποτάμου! Βλέποντάς τον, σκέφτομαι πως όπως πανηγύρι γίνεται στον Ουρανό «επί ενί αμαρτωλώ μετανοούντι», έτσι και τούτες τις στιγμές,  μια  παν χαρμόσυνη γιορτή θα έχει στηθεί στην ουράνια χορεία των εν σώματι Αγγέλων Πατέρων του Άθω, για τους σημερινούς νιοφερμένους, όπως ο Αντώνιος! Γιορτή  όμως μόνο για εκείνους,  που προσεγγίζουν τούτο το ταξίδι,  όχι εκδρομικά, σαν μια από τις πολλές ταξιδιωτικές  εμπειρίες, μα έχοντας στην ψυχή τους το ψαλμικό: «Ότι την ανομίαν μου εγώ γινώσκω και η αμαρτία μου ενώπιόν μου εστί διαπαντός». Μόνο έτσι στήνεται το πανηγύρι στον…Άνω Άθωνα. Αιώνια αφορμή η μετάνοια! Σημερινή ο αδελφός μας!

Όπως στο διάβα της ζωής συναντάς  διαφορετικά είδη ομορφιάς, παράξενης και  πρωτόγνωρης, έτσι και εδώ στον χιλιόχρωμο τούτο λειμώνα,  συνειδητοποιούμε και ανακαλύπτουμε πως υπάρχουν και διαφορετικά είδη σιωπής και γαλήνης!  Όλα εδώ σε κελεύουν να ειρηνέψεις , να γίνεις φειδωλός στους λόγους  που θα αρθρώσεις, ακόρεστος σε όλα αυτά που άφατα θα νιώσεις. Ξηροποταμινή ησυχία! Άμοιαστη με όλες τις άλλες και απερίγραπτη με κοινές λέξεις! Μόνο ο σοφός παροιμιαστής μπορεί να σε εξυμνήσει!  “Ἀνήρ δέ φρόνιμος, ἡσυχίαν ἄγει” (Παρ. 11,12»1.)

Το πιστοποιούμε αμέσως,  μόλις συναντάμε τον αρχοντάρη Μοναχό. Ούτε ένας παραπανήσιος  λόγος από το στόμα του. Τα απολύτως αναγκαία! Πόσο δύσκολο τούτο το πάλαισμα! Και πόσο αγνοούμε και ενίοτε παρεξηγούμε και λοιδορούμε  την έκφρασή του. Κριτήριο και αυτό εν εκείνη τη ημέρα…Κακό ασυγκράτητο, γεμάτη από δηλητήριο του θανάτου η γλώσσα , κατά τον αδελφόθεο Άγιο Ιάκωβο. Εν αυτή ευλογούμεν και εν αυτή καταρώμεθα… Χαλινό και πηδάλιο έχουν οι Ξηροποταμινοί στην γλώσσα!   Από αυτήν την πηγή να  ρέει μόνο το γλυκό, το ξεδιψαστικό  νερό και όχι το  αλυκόν!

Δωμάτιο στον πρώτο όροφο δίπλα στην ξακουστή βιβλιοθήκη και το αναγνωστήριο της Ξηροποτάμου. Εκεί υπέροχα βιβλιοδετημένα όλα τα αμέτρητα βιβλία. Ως και το πλέον μικρό στο σχήμα . Προστατεύονται έτσι από την φθορά τα άφθαρτα και ανόθευτα  λόγια των Πατέρων και των Γερόντων. Δείγμα απέραντου σεβασμού και τάξης υποδειγματικής. Στις δυο ώρες που έχουμε ως την προσκύνηση των τιμίων λειψάνων,  παίρνουμε τον ανήφορο από την Ξηροποτάμου, ως το μακρινό κελί με τους 2 Γέροντες,   που υπολογίσαμε ότι  βρισκόταν  σε απόσταση περίπου μισής ώρας με τα πόδια .

Ο Αντώνης δεν σταματά να θαυμάζει και να «εγκλωβίζει» τις πρώτες του Αθωνικές παραστάσεις. Όσο ανεβαίνουμε, τόσο περισσότερο ενθουσιάζεται από την ακίβδηλη φυσική καλλονή. Έτοιμες οι χρυσές χονδρολιές για το μάζεμά τους. Συκιές με σύκα μεγάλα και ώριμα , μια στροφή πριν την είσοδο του κελιού. Δεν έχει ευλογία όμως να κόψουμε. Ή τουλάχιστον, δεν βλέπουμε κάποιον για να ζητήσουμε.

Το «έχει ευλογία» είναι μια πολύ συνηθισμένη φράση στο Άγιο Όρος. Σημαίνει ότι έχεις την άδεια για να κάνεις κάτι , το οτιδήποτε, το πλέον φυσιολογικό,  όπως το να κόψεις για να φας  ένα σύκο, από μια  έρμη και κατάφορτη από καρπούς  συκιά στις πλαγιές της Ξηροποτάμου ένα μεσημέρι Οκτώβρη . Μα όταν τα καταφέρεις, έστω στιγμιαία,  να  υποτάξεις την λογική και το θέλω σου  σε έναν άγραφο μα πολυσέβαστο Αθωνικό νόμο και  δεν κόψεις έναν καρπό από δέντρο αγλαόκαρπο,  επειδή δεν πήρες ευλογία για αυτό, είναι σαν να αφανίζεις  από τη ρίζα, ένα από τα αναρίθμητα δέντρα στον… αχανή αγρό του εγώ σου!

- Δι ευχών των Αγίων Πατέρων ημών Κύριε Ιησού Χριστέ ο Θεός ελέησον και σώσον ημάς… Καρτεράμε να ακουστεί το Αμήν μέσα από το κελί. Επαναλαμβάνουμε το γνωστό Αγιορείτικο … χτύπημα στην πόρτα, μα απόκριση δεν παίρνουμε. Έτσι , είπαμε εμείς το…Γένοιτο και αρχίσαμε να περιεργαζόμαστε τον χώρο. Πανέμορφο εκκλησάκι στην αυλή πιο μεγάλο από τα συνήθη κελιώτικα.

Μπαλκονάκια κρεμαστά και απλωταριές, με ανεμπόδιστη γαλάζια θέα στην Δάφνη και στον υπέροχο Αθωνικό νότο.  Κήποι σε διαφορετικά επίπεδα , με άφθονα φυτέματα και μποστανικά της εποχής. Και εκεί δίπλα, αντικριστά σχεδόν στο ιερό της καλύβης,  φυτεμένοι στο χώμα δυο Σταυροί. Μπροστά τους μόνο χώμα , μετρημένο όσο για να χωρέσουν  μέσα του δυο σαρκία . Δεν υπήρχαν ονόματα πάνω στους Σταυρούς ούτε η εν Κυρίω κοίμηση κανενός αναγραφόταν, το εν ΚΩ δηλαδή που πολλούς έχει μπερδέψει στέλνοντας τον λογισμό τους στα…Δωδεκάνησα. Αυτοί οι Σταυροί, είναι των 2 γερόντων του κελιού τα χαλινάρια, τα δικά τους πηδάλια και η ξεχωριστή εξ ουρανού φωνή και παραίνεση: «Μιμνήσκου τα έσχατά σου και ου μη αμαρτήσης εις τον αιώνα» ( Σοφία Σειράχ 8΄36.)

Νώντας Σκοπετέας

(Δάκρυα σταλάζει ο Άθωνας Άγιο Όρος 2017)

Αποσπάσματα.

Τώρα που ακόμα είναι μέρα!

...ἔρχεται νὺξ ὅτε οὐδεὶς δύναται ἐργάζεσθαι. (Ιω. 9,4).

Μια φράση μόνο από το Ευαγγέλιο είναι ικανή να λαλήσει μέσα στις ψυχές μας αναρίθμητα ρήματα, σαν σαλπίσματα εγέρσεως Θεόσταλτα! Στο Ευαγγέλιο του Φωτός, στο κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο και στην εξιστόρηση της Θεραπείας του εκ Γενετής Τυφλού, σε τούτο το Θεοκατασκεύαστο περιβολάκι βρισκόμαστε, όπως θα έλεγε και ο μακαριστός π.Δανιήλ Γούβαλης. Ο Χριστός μας, ο Πλάστης και Δημιουργός, ο Θεάνθρωπος Ιησούς, ομματώνει τον εκ γενετής τυφλό, αλλά και όλους μας! Κάθε φράση που βγήκε από τα χείλη του Σωτήρος μας, είναι ικανή να ομματώσει την απονεκρωμένη πνευματική ζωή μας, την τυφλή ψυχή μας! Έρχεται νύχτα κατά την οποία κανείς δεν θα μπορεί να εργαστεί…Δούλοι Κυρίου, εργάτες στον αμπελώνα Του τον ασύνορο, γίναμε όλοι μας όταν κατά την Ανάληψη του Θεανθρώπου στους Ουρανούς, μας έδωσε την πιο συνταρακτική προτροπή που ποτέ ακούστηκε!…πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη, βαπτίζοντες αὐτοὺς εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος, διδάσκοντες αὐτοὺς τηρεῖν πάντα ὅσα ἐνετειλάμην ὑμῖν·(Μτθ.28,19-20) Σε εκείνο το υμίν, όλοι εμείς οι εργάτες Του! Πριν έρθει όμως η νύχτα! Τότε δεν θα μπορείς αδελφέ μου να πορευθείς, να διδάξεις, να φωτίσεις, να νουθετήσεις, να σπείρεις, να πολλαπλασιάσεις αυτό το ανεκτίμητο τάλαντο! Γιατί είναι τάλαντο δοσμένο και χάρη ανεκτίμητη ότι βαπτίστηκες Χριστιανός Ορθόδοξος!...εἰδότες τὸν καιρόν, ὅτι ὥρα ἡμᾶς ἤδη ἐξ ὕπνου ἐγερθῆναι·...(Ρωμ.13,11) Κάθε λεπτό που περνά μας πλησιάζει πιο κοντά στην απολύτρωση.

 Η νὺξ προέκοψεν, ἡ δὲ ἡμέρα ἤγγικεν» (Ρωμ. 13, 12). Δεν είναι μόνο η αποκαραδοκία για την Δευτέρα του Χριστού μας  παρουσία. Είναι η προσμονή της μελλούσης ζωής, για τον καθένα μας ξεχωριστά,δια της τελευτής μας σε αυτό το πρόσκαιρο, όπως θαυμάσια ερμηνεύει μεταξύ άλλων ο μακαριστός Π.Τρεμπέλλας. Εγερτήριο ας σαλπίσουν οι γρηγορούσες ψυχές μας και πάραυτα ας αφαιρέσουμε της ράθυμης ψυχής τα νυχτερινά ενδύματα, του σκοταδιού τα πανωφόρια, της αμαρτίας τις στολές…Λάμπρυνόν μου την στολή της ψυχής φωτοδότα Νυμφίε, ίνα εισέλθω στον κεκοσμημένο Νυμφώνα Σου!

 Όσο ακόμα είναι μέρα! Ακούραστα, αγόγγυστα, ανύστακτα! Τρόπος του λέγειν είναι για τους περισσοτέρους από εμάς αυτά τα τροπικά επιρρήματα! Κι όμως! Υπάρχουν κάποιοι έστω λίγοι, που με αυτόν τον τρόπο στην κυριολεξία πορεύθηκαν στον παρόντα βίο τους! Ακούραστοι, δίχως γογγυσμό και παράπονο, άυπνοι, εργαζόμενοι συνεχώς κάτω από το Φως του Χριστού μας και μιας μεγάλης ανύχτωτης μέρας! Αψηφώντας επαίνους, αξιώματα, μισθούς και πρωτοκαθεδρίες! Με πόθο να φωτίσουν εκείνοι με το τάλαντο της γνώσης και της ερμηνείας των γραφών, τα σκοτάδια της θλιβερής αγνωσίας!

Έργο ανυπολόγιστης αξίας η ερμηνεία του Ακαθίστου ύμνου, ή εκείνη των ύμνων της Μεγάλης Εβδομάδας! Αμέτρητα νυχθήμερα συνεχούς μελέτης και συγγραφής! Δίχως ύπνο! Ο μακαριστός Άγιος Γέροντας π.Επιφάνειος Θεοδωρόπουλος!(+10 Νοεμβρίου 1989). Γεννήθηκε σχεδόν με το ράσο, όπως χαρακτηριστικά και θαυμάζοντας έλεγε για εκείνον η αγαπημένη του θεία Αλεξάνδρα. όσο ζούσε από μωρό παιδί και έως την τελευταία του αναπνοή αγωνιούσε μην και χάσει τον Παράδεισο, μήπως δεν γραφτεί το όνομά του στο βιβλίο της Ζωής! Απέφευγε τις τιμές, τις διακρίσεις,το επισκοπικό αξίωμα που πολλάκις του προτάθηκε και μάλιστα επίμονα! Μα εκείνος δεν λάμβανε ούτε μισθό! Άμισθος εργάτης του Μεγάλου Γεωργού και Σπορέα, έμεινε ως το νυν απολύεις του!  Άμισθος και ακάματος! Το πρόγραμμά του και ο κανόνας του, απλησίαστα για τις ανθρώπινες δυνάμεις! Μόνο η εξ' ύψους δύναμη έκανε κατορθωτά τα παλαίσματά του! Δεν κοιμόταν σχεδόν ποτέ! Από ελάχιστα λεπτά έως καθόλου! Αναφέρεται πως υπέφερε από αϋπνίες. Και αυτό  το χρησιμοποίησε σαν δώρο εκ Θεού για να ωφελεί ψυχές! Αστειευόμενος ο ίδιος έλεγε κάποτε: Να γράψετε πάνω στο μνήμα μου: Επιτέλους εκοιμήθη! Είμαστε βέβαιοι, πως  δεν ήθελε να αφήσει ούτε λεπτό αυτής της ζωής των 59 ετών που μας τον χάρισε ο Κύριος, χωρίς να εργαστεί, έχοντας πάντοτε ενώπιόν του αυτή τη φράση από το κατά Ιωάννην:.. ἔρχεται νὺξ ὅτε οὐδεὶς δύναται ἐργάζεσθαι. (Ιω. 9,4)

Και εμείς να το έχουμε αδελφοί μου αυτό το ευαγγελικό ρήμα μπροστά μας! Να εργαζόμαστε συνεχώς τη γνώση της αλήθειας, αδιαλείπτως τη μετάνοια!

Στον Άδη και στη νύχτα του δεν θα μπορούμε!

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή( 2 μέρη)

Ποιoς μου έλυσε τα χέρια;

«…Τι ήταν αυτό που επί 400 και πλέον χρόνια σκλαβιάς δεν επέτρεψε στους  Τούρκους να διαλύσουν το Όρος και να το αφομοιώσουν πλήρως;

 Αντίθετα δια νόμων το προστάτευσαν και δεν έθιξαν τίποτα απολύτως για τόσους αιώνες, όσους και ένας υπόδουλος λαός άντεξε και διατήρησε γλώσσα, ιστορία και πίστη! Τι ήταν αλήθεια εκείνο που δρόσιζε καμίνους, μετέτρεπε άγρια θηρία σε ήμερα ζωάκια μέσα σε φριχτούς λάκκους; Ήταν του Θεού τα χέρια! Που κάποιοι συνεχώς κινούσαν!..κἂν τῶν ἱματίων αὐτοῦ ἅψωμαι σωθήσομαι…( Μαρκ.5,28)

Και μόνο τα ρούχα του να αγγίξω θα σωθώ,  έλεγε η Αγία Βερονίκη,  η αιμορροούσα γυνή του Ευαγγελίου! Και έτσι έγινε! Θυμόμαστε την συνέχεια …Ρωτά ο ίδιος ο Θεός , ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός: Τίς μου ἥψατο τῶν ἱματίων; Δεν ήξερε ο Χριστός μας, ο Παντεπόπτης και Παντογνώστης ποιος τον άγγιξε ;Δεν ήξερε ποιος Tου κίνησε τα χέρια; Την δίνει την απάντηση ο ίδιος ο Χριστός μας λίγο πιο κάτω:…θύγατερ, ἡ πίστις σου σέσωκέ σε… ύπαγε εις ειρήνην, και ίσθι υγιής από της μάστιγός σου!

Είναι η πίστη η προσευχητική που μπορεί να αλλάξει τα πάντα, να ακυρώσει νόμους και συμφωνίες, να μεταστρέψει νόες, να μεταμορφώσει το άγριο σε άγιο, να φωτίσει το πυκνό σκοτάδι! Η Προσευχή που εκλύει την πίστη! Που λύνει και κινεί τα χέρια του Θεού! Στην πλειονότητά μας όμως εμείς πως στ' αλήθεια προσευχόμαστε; Μήπως προσεύχεται μόνο  το εγώ μας; Να βγούν καλές οι εξετάσεις στον Γιατρό…Να πετύχει στην Πανελλήνιες το παιδί...Να πάει καλά η επιχείρηση…Ποιός αλήθεια προσεύχεται για τον διπλανό του; Τον Διευθυντή , τον Προϊστάμενο, τον δύστροπο συνάδελφο, τον ακατανόητο γείτονα, τον ανεκδιήγητο Υπουργό, τον Κυβερνήτη που μας οδηγεί στο τέλμα; Κάνουμε εμείς τέτοια προσευχή, ή μένουμε στον κόσμο μας και στα πολύ δικά μας…Να κάνουμε προσευχή για τον σύμπαντα κόσμο! Να τους βάζουμε όλους μέσα!

Στην προσευχή μας, στην διάνοιά μας όταν λέμε την ευχή, το Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με! Πέντε λεξούλες σαν τις  πέντε πέτρες που είχε στον κόρφο του και από εκεί  έβγαλε να πολεμήσει και να νικήσει,  ο φαινομενικά αδύναμος και ανυπεράσπιστος Δαυίδ, μπροστά στον δαιμονιωδώς πανίσχυρο και δυσθεώρατο Γολιάθ… Φώτισε Κύριε αυτούς που κυβερνούν , βοήθησε να επιστρέψουν και να επιστρέψουμε! Μη τους και μας παραδειγματίσεις…εν προστάγματι ω ενετείλω…  

  Να τροποποιήσουμε την προσευχή μας έλεγε ο κυρ –Δημήτρης ο Παναγόπουλος! Μόνο έτσι δεν θα επιτρέψει ο Κύριος να συμβούν όλα εκείνα που φαίνονται να έρχονται!

                  

 Μόνο έτσι θα λυθούν τα χέρια του Θεού επ ωφελεία των ψυχών μας! Αλλιώς,  συνεχώς θα παραμένουν δεμένα! Και πολλά θα γίνονται,  ενώ Εκείνος θα έχει αποστρέψει το βλέμμα Του, αφού δεν αντέχει να θωρεί το αμετάστρεπτό μας συνεχώς να εφευρίσκει το κακό και την ανεμική μας πίστη κοντόφθαλμα να περιστρέφεται γύρω από την ολοδική της δικαιοσύνη…

…Τα γόνατά μας και τα δάκρυά μας για τον Σύμπαντα κόσμο! 

Αυτά και μόνο θα λύσουν του Θεού τα χέρια!

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από κείμενο με τίτλο 'Δεμένα τα χέρια του Θεού" και  το βιβλίο: "Αυτοί οι παράξενοι Χριστιανοί"

Εκδ.Ιεραποστολικό Σωματείο "Πρόμαχος Ορθοδοξίας" 2021

Χάσμα μέγα και αγεφύρωτο…(Άσπλαχνοι και Χριστομάχοι)

...εἶπε δέ· ἐρωτῶ οὖν σε, πάτερ, ἵνα πέμψῃς αὐτὸν εἰς τὸν οἶκον τοῦ πατρός μου· ἔχω γὰρ πέντε ἀδελφούς· ὅπως διαμαρτύρηται αὐτοῖς, ἵνα μὴ καὶ αὐτοὶ ἔλθωσιν εἰς τὸν τόπον τοῦτον τῆς βασάνου. λέγει αὐτῷ ᾿Αβραάμ· ἔχουσι Μωϋσέα καὶ τοὺς προφήτας· ἀκουσάτωσαν αὐτῶν. ὁ δὲ εἶπεν· οὐχί, πάτερ ᾿Αβραάμ, ἀλλ᾿ ἐάν τις ἀπὸ νεκρῶν πορευθῇ πρὸς αὐτούς, μετανοήσουσιν. εἶπε δὲ αὐτῷ· εἰ Μωϋσέως καὶ τῶν προφητῶν οὐκ ἀκούουσιν, οὐδὲ ἐάν τις ἐκ νεκρῶν ἀναστῇ πεισθήσονται.(Λουκ. 16, 27-31) 

Είναι αυτή η παραβολή κατάγιομη από νοήματα, η εμβάθυνση στα οποία, ρίχνει φως άπλετο στις ψυχές μας, εφόσον βέβαια τα πνευματικά μας αισθητήρια δεν έχουν ολότελα απονεκρωθεί…Αλλιώς και νεκρό να δούμε να ανασταίνεται, δεν πρόκειται να καταλάβουμε το ελάχιστο. Το βέβαιο είναι, όπως διδάσκουν οι πατέρες, πως έχουν υπάρξει αναρίθμητες ψυχές κεκοιμημένων αδελφών μας, που θέλουν να μας προειδοποιήσουν για αυτόν τον τόπον της βασάνου. Και αυτός ο τόπος δεν είναι ένας τόπος με καζάνια που κοχλάζουν…μακάρι να ταν έτσι! ακούγαμε πρόσφατα έναν άγιο των ημερών μας να κηρύττει(σ.σ. π.Αθανάσιος Μυτιληναίος). Ας μην απορούμε! Ας αφουγκραστούμε τους κεκοιμημένους αδελφούς μας, που θέλουν να μας γνωστοποιήσουν, όσα ο λόγος ο Άγιος της Γραφής, δια των προφητών και των Αγίων Πατέρων, όντας τόσο προσβάσιμος, ιδίως σήμερα, μας φανερώνει! Ο τόπος της βασάνου, είναι η θέα του Θείου Φωτός ως πυρ…ως φωτιά, που δεν αντέχεται και σε καίει! Το ίδιο Φως που για τον φτωχό, βασανισμένο και περιφρονημένο Λάζαρο αλλά και για όσους μετανοημένους και ενωμένους με τον Ζωντανό Θεό πορευθούν εις Ανάστασιν Ζωής είναι αιώνια φωτιστικό και υπέροχα ευχάριστο, …ὁ ἐγείρων ἀπὸ γῆς πτωχὸν καὶ ἀπὸ κοπρίας ἀνυψῶν πένητα τοῦ καθίσαι αὐτὸν μετὰ ἀρχόντων, μετὰ ἀρχόντων λαοῦ αὐτοῦ (Ψαλ. 112.7-8), το ίδιο ακριβώς Φως θα είναι χωρίς τέλος καυστικό και βασανιστικό για όσους φαύλους αμετανόητους, πλεονέκτες, ανοικτίρμονες, υβριστές, αποστατούντες και βλασφημούντες το Άγιο Όνομα του εν Τριάδι Θεού  θα πορευθούν εις Ανάστασιν κρίσεως. Και σε αυτό το σημείο θα σταθούμε ιδιαιτέρως.

(ακολουθεί απόσπασμα  από κείμενο του γράφοντος με τίτλο:"Το αιωνιώς ασυγχώρητο" Ιούνιος 2020).... Αναρωτιόμαστε πολλές φορές τι είναι η βλασφημία κατά του Αγίου Πνεύματος και τι εννοεί ο Χριστός μας, όταν λέει ότι είναι η μόνη αμαρτία που δεν συγχωρείται . Η ψυχή του κεκοιμημένου κατ αρχάς δεν μπορεί να μετανοήσει και να συγχωρεθεί, αφού εν τω Άδη ουκ έστι μετάνοια . Την ψυχή του κεκοιμημένου όμως που εν ζωή βλασφήμησε το Πανάγιο Πνεύμα και δεν το εξομολογήθηκε ειλικρινώς, δεν μπορούν να την βοηθήσουν οι πράξεις της στρατευομένης Εκκλησίας. Όταν δηλαδή κάποιος αμφισβητήσει τον Τριαδικό Θεό και τις ενέργειές Του , όταν κάποιος λοιδορήσει απαξιώσει και βλασφημήσει τον Θεό Πνεύμα, τότε αν φύγει ανεξομολόγητος για αυτό του το έγκλημα, τα μνημόσυνα τα σαρανταλείτουργα οι ελεημοσύνες και οι προσευχές των περιλειπομένων δεν θα μπορέσουν να του προσφέρουν καμιά όνηση, περισσότερο Φως και αλλαγή της θέσης της ψυχής του, όπως μπορεί να συμβεί με μια ψυχή που δεν εξομολογήθηκε μια σοβαρή αμαρτία εν ζωή . Είναι βεβαίως πολύ λεπτά και δυσδιάκριτα τα όρια και πολλές φορές απλησίαστα, αλλά πολλοί αναρωτιούνται ιδίως στις μέρες μας . Δεν είναι να βλάψω λεκτικά την φήμη του Αγίου Πνεύματος. Ένοχοι αιωνίου κατακρίσεως και τιμωρίας ( Μαρκ. γ/28,29)όσοι συκοφαντούν το Άγιο Πνεύμα. Η συκοφαντία έχει αμέτρητες εκφάνσεις . Από το να πεις ότι ένα θαύμα του Θεού έγινε με την συνδρομή του διαβόλου, όπως οι πωρωμένοι και εθελουσίως τυφλωμένοι , οι εμπαθείς Φαρισαίοι έκαναν με τον Χριστό μας, ή να πεις στις μέρες μας (πόσο πύκνωσε αυτός ο τραγικός λόγος)ότι το Πανάγιο Πνεύμα δεν μπορεί να ενεργήσει και να καταστήσει απρόσβλητη από οποιονδήποτε μολυσμό την Θεία Κοινωνία….» 

                  

Τι γίνεται λοιπόν με όσους βλασφήμησαν εν ζωή την αδιαίρετη Αγία Τριάδα και έφυγαν αμετανόητοι χωρίς ορθή πίστη και έργα εν Χριστώ αγάπης; Τώρα που πλέον γνωρίζουν, θα επιθυμούσαν σφόδρα να επιστρέψουν για να φωνάξουν το ημάρτομεν ή έστω να στείλουν έναν απεσταλμένο…Λάζαρο στους αγαπημένους τους! Τούτο όμως δεν το επιτρέπει η δικαιοσύνη του Κυρίου!  "…ἡ κρίσις ἀνέλεος τῷ μή ποιήσαντι ἔλεος" (Ἰακ. 2,13). Η κρίσις χωρίς έλεος  επίσης, για όσους ακόμα και σήμερα με τα εναπομείναντα έργα  τους, παρασύρουν στο σκοτάδι της αθεϊας και της βλασφημίας τους εν ζωή αδελφούς. Το βιβλίο με τα πεπραγμένα μας, είναι και παραμένει ανοιχτό, συνεχώς συμπληρούμενο, ως την ημέρα την τελική της κρίσεως! Προστίθενται και τα καλά, που οδηγούν νέες ψυχές στον Χριστό και την αλήθεια Του, ανεβάζοντας τις ψυχές αυτών των αγαθών κεκοιμημένων προς τα πιο φωτεινά και υψηλά αλλά και τα άσχημα θεοστυγή,  πραχθέντα και λεχθέντα,  που απομακρύνουν από τον Κύριο και σπέρνουν το δαιμονικά ανέλπιδο στις ψυχές όσων αναζητούν εναγώνια την αλήθεια. Αυτά βυθίζουν ακόμα περισσότερο στα αιώνια ερέβη, όσους θλιβερά και εμμονικά ούτως ασέβησαν. Όλα σημειώνονται αδιαλείπτως! Ας ακούσουμε τη φωνή της Ευαγγελικής Αλήθειας που ηχεί ακόμα στα αυτιά μας και ας μη μιμηθούμε το άσπλαχνο και Χριστομάχο, όσων χωρίζονται εθελούσια  με χάσμα μέγα και αγεφύρωτο από τον Φωτοδότη Κύριο.

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή

Οκτώβριος 2022

Μια από τις πολλές πτυχές και διαστάσεις τούτης της περιάκουστης παραβολής του Κυρίου μας. Στο μεγαλύτερο μέρος της  εκπομπής, διαβάζεται ένα Θεόπνευστο ομίλημα του Χρυσοστόμου των ημερών μας π.Αθανασίου Μυτιληναίου, κατά  την Ε Κυριακή του Ευαγγελιστού Λουκά το 1995.