Μύρισε Παράδεισος ( μέρος ια΄)

ΆΓΙΟΝ ΌΡΟΣ ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 2012 ΧΙ

 

Ανεβήκαμε στον πρώτο όροφο των μαγειρείων . Εκεί ήδη άνοιγαν φύλλο για σιροπιαστό ,  ένας Μοναχός και ένας δόκιμος από την Κύπρο . Απέναντί τους σε ένα μεγάλο τραπέζι , μια παρέα νέων από την Θεσσαλονίκη είχε ξεκινήσει να καθαρίζει  καρύδια για το γλυκό . Ξεκινήσαμε μαζί τους και εμείς . Ο δόκιμος μοναχός, μας κατηύθυνε  με νοήματα και μόνο , αφού δεν σταμάτησε ούτε λεπτό να λέει προφορικά  την ευχή : Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον με , Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με … Δεν έκανε επίδειξη ούτε ήθελε να μας κάνει να τον μακαρίσουμε . Ήταν ο κανόνας που ο Γέροντας του είχε βάλει . Να λέει την ευχή , τώρα στην αρχή ώστε να την ακούει ο ίδιος και να την συνηθίζει . Να γίνει κάτι σαν την αναπνοή του , το ίδιο ζωτική για το είναι του . Δεν προλάβαμε να το δοκιμάσουμε  εκείνο το γλυκό μα είμαι σίγουρος πως θα ταν το πιο νόστιμο που θα χαμε ποτέ μας φάει .Η δύναμη της ευχής χαρίζει το ευ σε  όλες τις αισθήσεις , ακόμα και στην γεύση …

Στην αίθουσα ομιλιών λίγο αργότερα ακούγαμε την ήρεμη φωνή του Γέροντα Εφραίμ να μας μιλά για τους ιδιόρρυθμους ανθρώπους . Αυτούς που πιστεύουν σύμφωνα με μια δική τους φιλοσοφία , αυτούς που θέλουν να προσαρμοστεί το Θείο στις δικές τους ανάγκες και πιστεύω . Δεν ξέρω πόσους μπορεί να περιέχει το Αυτούς …Ξέρω μόνο πως σίγουρα τα λόγια του Γέροντα αφορούσαν και εμένα που συνεχώς αναζητώ έναν Θεό στα μέτρα μου …

Θυμήθηκε κάποιον που δεν προσκυνούσε τις Ιερές Εικόνες  και θεωρούσε υπερβολικό κάποιοι να τις σέβονται τόσο , κάνοντας μετάνοιες μπροστά τους και εκφράζοντας παντοιοτρόπως την αγάπη τους απέναντί τους . Κάποτε λοιπόν εξέφρασε ως άλλος… εικονομάχος την άποψή του στον Γέροντα . Εκείνος δεν του μίλησε δογματικά ξεκινώντας ίσως απ το ότι η τιμή μεταβαίνει εις το πρόσωπον … μα του ζήτησε να απαντήσει σε έναν φαινομενικά απλό συλλογισμό .

– Φαντάσου να χεις ένα παιδί στην ξενιτιά και να μην το χες δει για πολλά χρόνια. Και απ αυτό να σου χει μείνει μια μόνο φωτογραφία του να στο θυμίζει . Πες μου λοιπόν πόσες φορές θα την αγκάλιαζες και θα την φιλούσες κάθε μέρα ; Το ίδιο γίνεται και με τους Αγίους που προσκυνάμε . Την αγάπη μας τους δείχνουμε τον σεβασμό μας και την λαχτάρα μας κάποτε να τους ανταμώσουμε στα μέρη της Άνω Ιερουσαλήμ . Θυμήθηκε έπειτα κάποιες Μανάδες που θέλανε τα παιδιά τους να κοινωνούν πρώτα,  πριν απ όλους τους άλλους για να μην κολλήσουν κάποια ασθένεια , μα και τις αμέτρητες φορές που ο ίδιος και άλλοι Πατέρες έχουν καταλύσει μετά από Κοινωνία ανθρώπων με σοβαρά μεταδιδόμενα νοσήματα χωρίς φυσικά να έχουν υποστεί το παραμικρό . Μας μίλησε ακόμα  για τον Γέροντά του Ιωσήφ  . Συγκινημένος μας αποκάλυψε πως όποτε συναντά κάποια δυσκολία πηγαίνει στον τάφο του και ζητά την βοήθειά του . Κοιταχτήκαμε όταν ο Γέροντας μίλησε για ζωντανή παρουσία . Όπως και να την εννοούσε ,  το νοιώθαμε και εμείς πως ο Γέροντας Ιωσήφ τριγυρνούσε μέσα στο αγαπημένο του Μοναστήρι προστρέχοντας δίπλα σε κάθε του δυσκολεμένο παιδί . Πήραμε την ευχή του Γέροντος μαζί με ένα μικρό βιβλιαράκι με πατρικές νουθεσίες του παππού τους Ιωσήφ του ησυχαστή . Στην έξοδο της αίθουσας στεκόμαστε και ανοίγουμε να διαβάσουμε κάτι βιαστικά  στις μέσα του σελίδες . Ένα τόσο δα μικρό βιβλιαράκι , εγκόλπιο παρηγοριάς και ζέουσας αγάπης στον Χριστό και την Παναγία Μητέρα Του :

῎Ω γλυκειά μας Μανούλα, ὤ φῶς τῆς ψυχῆς μας, ὤ ἀγάπη ἀνόθευτος, ὤ ζωὴ τῆς ψυχῆς μας! Μὲ τὸ ὄνομά Σου στὸ στόμα νὰ ξεψυχίσωμε, μὲ ἕνα γλυκύτατον φίλημα νὰ μᾶς παραλάβης καὶ εἰς τοὺς κόλπους Σου νὰ ὑποδεχθῆς! ῎Ω μάννα, μέλι καὶ νέκταρ γκυκύτατον, ὤ εὐωδία καὶ μυρίπνοον ἄρωμα!…      

Νύχτα   στο Βατοπαίδι . Πηγαίνοντας για ύπνο περάσαμε από τον τάφο του Γέροντα Ιωσήφ . Κάθε φορά που περνούσα από μπροστά  συνήθιζα να «κλέβω» λίγο απ το άρωμα , που τα βασιλικά που τον  αγκάλιαζαν ξέχυναν στον αγιορείτικο αέρα , χαϊδεύοντάς τα . Και έπειτα έφερνα το χέρι μου στο πρόσωπο και ανάσαινα  τον Παράδεισο…..

Τέσσερις το πρωί κατεβήκαμε στο Καθολικό για τις ακολουθίες .Στα σκαλοπάτια της Παραμυθίας ανεβοκατεβαίνουν συνεχώς προσκυνητές.Ο πατήρ Ε.ο Γάλλος  εξομολογούσε  συνεχώς και ακούραστα .Ασυναίσθητα παρακολουθώ και θαυμάζω  τους Μοναχούς που αεικίνητα περνούν συνεχώς από μπροστά μας μέσα στο πυκνό σκοτάδι του μεσονυχτικού . Εμείς κάνουμε αργά προσεχτικά βήματα ψηλαφώντας διστακτικά  τη νυχτιά  και εκείνοι σχεδόν τρέχοντας διακονούν και λατρεύουν , δέονται και οικονομούν …γνωρίζοντας την παραμικρή σπιθαμή του οίκου του Πατρός τους . Δεν είναι εξοικείωση αυτό δεν είναι η δύναμη της συνήθειας μα η λαχτάρα για καρδιακή  προσφορά , ολοκληρωτική και ολοπρόθυμη που ξεπερνά κάθε φαινομενικά ανυπέρβλητο  εμπόδιο  . Από μπροστά μας περνά ο Ιερομόναχος που ιερουργεί . Η καρβουνόσκονη λιώνει  μεθυστικά το λιβάνι…Σε κάθε τίναγμα του θυμιατού μια διάχυτη λάμψη σπάει το βαθύ μαύρο  και γαληνεύει τις ψυχές μας .

Βγαίνουμε για λίγο έξω και κατευθυνόμαστε προς την πίσω μεριά του καθολικού. Στο παρεκκλήσι του Αγίου Δημητρίου γύρω στους είκοσι διακονητές  , Μοναχοί και Λαϊκοί διαβάζουν ψυχοχάρτια για ώρες . Αναρίθμητες  ψυχές προσμένουν καρτερικά …να βρουν φώτιση και ανάπαυση . Τα ονόματα  ολοένα  και πληθαίνουν μα αυτό δεν εμποδίζει αυτούς τους ευλογημένους μέσα στην νύχτα να προφέρουν ικετευτικά χιλιάδες ονόματα . Σε λίγο όλα τα  κοντινά στο καθολικό εκκλησάκια φωτίζονται για να ακουστεί η πανηγυρική φράση : Ευλογημένη η βασιλεία του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος. Εμείς έχουμε πάρει θέση από νωρίς στο κοντινό μας παρεκκλήσι του Αγίου Παντελεήμονος . Με έκπληξη βλέπουμε να πλησιάζει ο Γέροντας Εφραίμ μαζί με τον Γέροντα Θωμά και αρκετούς να τους ακολουθούν . Θα είχαμε την σπάνια χαρά να λειτουργηθούμε με τον Γέροντα Εφραίμ  στο ιερό θυσιαστήριο και τον γλυκόλαλο Πατέρα Θωμά στο αναλόγι . Και ήταν όντως μια ανεπανάληπτη εμπειρία . Μεγαλόπρεπα σεμνή , πανηγυρικά κατανυκτική ακολουθία , έθελξε μοναδικά όσους εκείνο το πρωινό εκκλησιάστηκαν μαζί μας . Ο Γέροντας με πρόσωπο ανεξήγητα φωτεινό για την λογική μας  ,έδινε σε κάθε δευτερόλεπτο την σημασία που του ανήκε . Το χερουβικό από τον Γέροντα Θωμά σε ήχο πλάγιο του πρώτου ανέβασε έστω και για ελάχιστα τις ψυχές μας  , εκεί που οι άγιοι άγγελοι δορυφορούν, να περιβάλλουν και αυτές οι αμαρτωλές και ακάθαρτες  τον Βασιλέα της Δόξης . Ψάλαμε  όλοι μαζί το Άξιον Εστί και έπειτα από λίγο βιαστικά αφήναμε πίσω μας τον Ιερότατο Βατοπαιδινό Λιμένα με αναμνήσεις παντοτινές και έναν ανθό Βασιλικού  να μας θυμίζει την πνοή  του Παραδείσου .

Στη Δάφνη η γνωστή χαρμολύπη του αποχωρισμού μας έκανε σιωπηλούς να αποζητάμε τις τελευταίες εικόνες . Στο ταξίδι ως την Ουρανούπολη αλλά και αργότερα στο αυτοκίνητο προσπαθούσαμε να διατηρήσουμε  ως συνήθως την αγιορείτικη ατμόσφαιρα . Ξεκινήσαμε να θυμόμαστε αυτά που μας έκαναν την μεγαλύτερη εντύπωση . Κρατούσα στο χέρι τον Βασιλικό από τον τάφο του Γέροντος Ιωσήφ και τον έτριβα με τα δάχτυλά μου , να ξαναμυρίσει ο Παράδεισος . Πήραμε τον δρόμο για Σουρωτή και τον Γέροντα Παϊσιο  . Παρασκευή μεσημεράκι γύρω στις δώδεκα . Σε λίγο θα τον συναντούσαμε ….Κάποιοι για πρώτη μα αλησμόνητη  φορά …νώντας σκοπετέας 

( συνεχίζεται με το δωδέκατο και τελευταίο μέρος )

                                                                                     Αναζητήστε τις προηγούμενες οδοιπορίες μας στα Θεοτοκοβάδιστα μονοπάτια της Αθωνικής Πολιτείας στις αναρτήσεις με τίτλο : Επιστρέφοντας από όρος ( 6 συνέχειες) και το Άγιο όρος μέσα μας ( 10 συνέχειες)