Παραμονή Αναλήψεως ( Ο άγρυπνος )

 Στις γειτονιές της Παραλίας λίγο μετά τον μεγάλο πόλεμο και τις ανήλιαγες μέρες του αδερφικού μίσους  , τα χώματα  άρχισαν ξανά να μοσχοβολάνε τους ανθούς των δέντρων και να τους μπερδεύουνε με την αλμύρα της θάλασσας , που κάποτε έφτανε ως τις ρίζες τους . Ο μπάρμπα Λύσαντρος , Παραλιώτης από τα γεννοφάσκια του δεν σταμάτησε ποτέ του να περιδιαβαίνει ολημερίς στους δρόμους  της όμορφης πόλης τους και να μεριμνά για όλες τις Εκκλησιές και τα απόμερα   ξωκκλήσια . Ακόμα και στον πόλεμο δεν άφησε αφώτιστη Εκκλησιά ούτε μια νύχτα .

Δεν απόχτησε φαμίλια δικιά του . Από παιδάκι μικρό ορφάνεψε από τους Άγιους  γονιούς του  , τότες πεθαίνανε απ το τίποτα οι ανθρώποι ,  και έμενε μαζί με την αδερφή του και έπειτα με την δική της οικογένεια στο σπίτι  με το μεγάλο περιβόλι, με τις ελιές , τις  πορτοκαλιές ,  τις λεμονιές και τις ροδιές , τα ζωντανά και όλου του Θεού τα καλά. Αγρότες και οι δυο τους τα καταφέρανε καλά με την γη που τους άφησαν πίσω οι γονήδες τους . Τη σεβάστηκαν και εκείνη  τους σεβάστηκε χαρίζοντάς  τους  γενναία τον επιούσιο και την  μακαρία ελεημοσύνη που δεν την λησμόνησαν  ποτές τους.    Όλοι τον αγαπάγανε για την καλοσύνη του , την γαλήνια όψη του προσώπου του και την σιγανή του φωνή που δεν την ύψωσε ποτέ , ακόμα και όταν κάποιοι τον κοροϊδεύανε φωναχτά ένα απόγευμα στο καφενείο αλλοπαρμένο και αλλαφροΐσκιωτο . Ίσα- ίσα που αυτούς συνέχεια τους χαιρέτιζε με αγάπη απροσποίητη ,  όποτε κι όπου κι αν τους έβλεπε , που κάποια στιγμή σταματήσανε και δεν τον ξαναπειράξανε . Αυτό που χαιρότανε πολύ να το ακούει ο  μπάρμπα Λύσαντρος  ήτανε όμως  ένα προσωνύμι που του είχανε ταιριάξει  τα ανήψια του , της αδερφής του τα παιδιά που τον αγαπάγανε σαν τον Πατέρα τους , που τον χάσανε τα καψερά  άδικα από χέρι αδερφικό στα τρισκατάρατα του εμφυλίου τα χρόνια  . Τον φωνάζανε  Άγρυπνο , γιατί όσα χρόνια τον θυμόντουσαν δεν τον είχανε δει ποτέ του να κοιμάται . Στο κελάκι του , όπως το έλεγε , ένα δωμάτιο που έχτισε πίσω απο την Εκκλησία της Αναστάσεως, σε μια γωνιά στη βορεινή μεριά του κτήματος  ,  πάντα βλέπανε φως τη νύχτα . Ξέρανε πως όποτε και να πηγαίνανε εκεί θα τον βρίσκανε ξυπνητό να διαβάζει για τους Αγίους του και να καίει λιβάνι Αγιονορείτικο. Τα είχε καταφέρει  και ταξίδεψε από τον Πειραιά με το καράβι μια φορά και έμεινε για μέρες πολλές στο Άγιο Όρος στη Μονή του Γρηγορίου , που πήγαιναν πολύ οι Πελοποννήσιοι εκείνα τα χρόνια. Και από τότε που γύρισε , μια ήταν η λαχτάρα του και η ευχαρίστησή του . Να βρίσκει παπάδες φιλακόλουθους , και να πηγαίνει σε αγρυπνίες όπου και να γίνονταν . Και γίνονταν πολλές τότε , μιας και ο κόσμος είχε αληθινό φόβο Θεού και ευλάβεια πονεμένη . Ακόμα και στην πιο μακρινή μεριά  της πόλης έφτανε από νωρίς το απόγευμα στα πόδια πάντα , για να βοηθήσει όπως μπορούσε στις ετοιμασίες . Να βάλει στους άρτους τα κεριά  , να ανάψει όλα τα καντήλια , να αφήσει λαδάκι , νάμα , πρόσφορο και όλα τα απαραίτητα για του Θεού τη λατρεία . Κι άμα έβρισκε και κανέναν Ιερέα γραμματιζούμενο και ψάλτη που ήξεραν από τυπικό Μοναστηριού  και μεγάλωναν τις Αγρυπνίες ως το ξημέρωμα , πως το ευχαριστιότανε …. Εκείνος όρθιος για όλες τις ώρες,  βοήθαγε όπως μπορούσε στο ψαλτήρι , είτε διαβάζοντας ,είτε ψέλνοντας κανένα γνωστό  προσόμοιο του εσπερινού και του όρθρου . Και όλο με χαμηλωμένο το κεφάλι μπαινόβγαινε στο ιερό να διακονήσει τον Παπά …Πολλές φορές στο τελείωμα , αν με δική του παρότρυνση γινόταν η αγρύπνια κάποιου πιο «άγνωστου» Αγίου , θα έδινε και λίγα χρήματα στον Ιερέα να τα μοιραστεί με τον ψάλτη … -για την ψυχή των πεθαμένων μου … έλεγε και απομακρυνόταν βιαστικά ...

Και έπειτα πολύ του άρεσε  να επιστρέφει στο σπίτι περπατώντας αργά  , δίπλα απ τη   Θάλασσα και να οσφραίνεται του χαράματος τις μυρωδιές και να ακούει τους πρώτους ήχους του Θεού …Κι αυτός πάντα να έχει στα χείλη του έναν ύμνο γι Αυτόν που αγάπησε τόσο και Του αφιέρωσε τη ζωή του , ζώντας   σαν καλόγερος μες στον κόσμο  με τις μέριμνές του και  το μεγάλωμα των τριών ανεψιών του .Τί είναι αυτό που ψέλνεις συνέχεια Θείε Λύσαντρε  ; τον  ρώτησε ο Πότης ο μικρότερος μια μέρα που ήταν οι δυο τους στο κελάκι του . Και εκείνος βάλθηκε να του ψάλει όσο καλύτερα μπορούσε ένα κάθισμα από της Εβδομάδας τα  πρωινά του Πλαγίου του πρώτου στην Παρακλητική :   Πάντες αγρυπνήσωμεν, καί Χριστώ υπαντήσωμεν, μετά πλήθους ελέους και λαμπάδων φαεινών, όπως τού νυμφώνος ένδον αξιωθώμεν, ο γάρ τής θύρας έξω φθεγγόμενος, άπρακτα τώ Θεώ κέκραγεν, Ελέησόν με…. Έψαλλε μπρος στο εικονοστάσι  και έπειτα γύρισε στον μικρό :  

-Έχω πει στον Παπα- Δημήτρη , αυτό που άκουσες να το λέμε στην αρχή της Αγρυπνίας και αυτός να λιβανίζει …Το θυμάμαι απ το Άγιον Όρος …τι όμορφα που ήτανε τότε μάνα μου !!  Πάντες αγρυπνήσωμεν  ! -Είδες γιατί  σε λέμε Άγρυπνο Θείε ;  Και εκείνος γέλασε απ την ψυχή του και τον αγκάλιασε όλο στοργή …

Κυλήσανε ευλογημένα τα χρόνια... Αρχές καλοκαιριού ήτανε  κι  ο Μπάρμπα-Λύσαντρος στα πρώτα του γεράματα ετοιμαζότανε από βραδύς για την μεγάλη μέρα που ξημέρωνε στον κόσμο . Δεν τα χε καταφέρει να βρει καμιά αγρυπνία να γίνεται για της Αναλήψεως. Άλλωστε η  παλιά Εκκλησιά στην μεγάλη πλατεία πανηγύριζε με μεγαλοπρέπεια . Ο Δεσπότης έκανε τον Εσπερινό και θα ήτανε και την επόμενη μέρα από  πρωί να ψάλει τις καταβασίες …Θείω καλυφθεὶς ο βραδύγλωσσος γνόφῳ….αλλά και την ενάτη της μεγάλης εορτής που τόσο συγκινούσε τον Μπαρμπα –Λύσαντρο  :  Ἄγγελοι, τὴν ἄνοδον τοῦ Δεσπότου, ὁρῶντες ἐξεπλήττοντο, πῶς μετὰ δόξης ἐπήρθη, ἀπὸ τῆς γῆς εἰς τὰ ἄνω….

Παραξενεύτηκε η αδερφή του μόλις τον άκουσε  έξω  τόσο αργά …

Βγήκε στην αυλή την μπροστινή και γλυκά του μίλησε όπως πάντα :

 -Για πού με το καλό τόσο αργά αδερφέ ; δεν έχει αγρυπνία πουθενά αποσπερού  …ρώτησα εγώ και έμαθα από τον κυρ- Θεοφάνη τον επίτροπο …

-Ναι δεν έχει αγρυπνία απόψε Παρασκευούλα μου , μα εγώ θα πάω στην Ανάληψη … - Από τώρα ; Άσε τουλάχιστον να ξημερώσει και πας…πέσε και λιγάκι να ξεκουραστείς …καλά σε λένε τα ανήψια σου Άγρυπνο  του είπε χαμογελώντας …Πλησίασε στο κεφαλόσκαλο και με ψιθυριστή φωνή μίλησε στην αδερφή του : -Η Μάνα μας  κάποτε , δεν στο χω πει ποτέ , μου χε διηγηθεί  , σαν σε όνειρο το θυμάμαι , πως πολλοί άνθρωποι πιστοί , την νύχτα πριν ξημερώσει  της Αναλήψεως  καρτερούν ξάγρυπνοι … και ξέρεις δεν πρέπει να κλείσουν μάτι …γιατί μόνο έτσι …- Πες μου γιατί σταμάτησες ; του είπε εκείνη συγκινημένη … Δεν τα κατάφερε κείνος να κρύψει τα δάκρυά του που κύλησαν απ τα μάτια του …γιατί μόνο έτσι Παρασκευούλα μου αν είναι και καθαροί  θα δουν το Χριστό να αναλήφεται στον ουρανό …Ένα φως που όμοιό του δεν υπάρχει στον κόσμο μας , ανεβαίνει στα ψηλά και έπειτα χάνεται ….- Και εσύ το χεις δει ποτέ σου αδερφέ μου σαν την μανούλα μας  ; Εγώ ..εγώ δεν είμαι άξιος για τέτοια Θεία οράματα .. Αλλά που ξέρεις μπορεί φέτος να με λυπηθεί ο Θεός και να μου δώσει λιγάκι απ τα θαυμάσιά του , να βρω και εγώ λίγη πίστη και να ελπίσω στον Παράδεισο ……Δεν του πε τίποτα …τον κοίταξε κατάματα  σαν να τον έβλεπε  για πρώτη της  φορά και έπειτα έκανε κάτι που τον άφησε άναυδο …χωρίς εκείνος  να προλάβει να κάνει κίνηση ,του  πήρε το χέρι και το φίλησε και άφησε και εκείνη δάκρυα να κυλήσουν απ τα δικά της τα μάτια… -Να πας στην ευχή του Χριστού μας αδερφέ μου και εύχομαι απόψε να Τον δεις να αναλήφεται …ξανά!

Πήρε εκείνος ο μακάριος αργά- αργά τον δρόμο για την Ανάληψη …Χάθηκε μέσα στης νοσταλγίας το όνειρο που τον ακολουθούσε σε ολάκερή  του τη ζωή και προχωρώντας πλάι στη θάλασσα , σκεφτόταν την μανούλα  του τη μακαρίτισσα που έφυγε νέα , μα τόσα άγια λόγια πρόλαβε και του είπε να τον συντροφεύουνε παντοτινά , τον πατέρα του που δεν τον πρόλαβε να τον χαρεί ,μα θυμότανε  πάντα το λεβέντικο παράστημά του και ότι έκανε ολοένα τον σταυρό του  , την αδερφή του την πονεμένη που όλο  του αγαλλίαζε  το μέσα του …Θυμήθηκε τότε κι όλες τις φορές που είχε αξιωθεί  στ αληθινά και όχι σ όνειρο  να αντικρύσει  εκείνη την υπέροχη λάμψη  δίχως ποτέ του να ξεστομίσει τίποτα  σε κανέναν μη και χάσει τη χάρη … 

Και ξημέρωσε το πρώτο φως της μεγάλης της Γιορτής …και ο μπαρμπα –Λύσαντρος καθισμένος στο ασβεστωμένο  πεζούλι στην  αυλή της Αναλήψεως αισθανόταν την χαρά των πρώτων Μαθητών όταν γεμίσανε οι ψυχές τους με Πνεύμα Άγιο και ένοιωσε ξανά την βεβαιότητά τους  για τον Υιό του Θεού , τον λυτρωτή του κόσμου….

  Δόξα τῇ καταβάσει σου Σωτήρ, δόξα τῇ βασιλείᾳ σου, δόξα τῇ Ἀναλήψει σου, μόνε φιλάνθρωπε….

Χρόνια πολλά μπάρμπα Λύσαντρε …και του χρόνου άξιος !

Καλό και ολόφωτο Παράδεισο !

Νώντας Σκοπετέας

(απόσπασμα από το βιβλίο : Δάκρυ στο Εγώ που κυκλοφορεί από την Ιεραποστολική συναλληλία Πρόμαχος Ορθοδοξίας  

Αφιερωμένο στην μνήμη των απλών και πτωχών τω πνεύματι απανταχού αγρυπνησάντων την παραμονή της μεγάλης Γιορτής …

Και άκουσαν ξανά τη φωνή Του...πριν Αναληφθεί

Τους συναντά  ο Χριστός μας συναγμένους στ όνομά του.Δυο χιλιάδες χρόνους τώρα με το πρώτο φίλημα της Άνοιξης στου Καλοκαιριού τις Κυριακές, αθροίζονται  στη σκιά της πρώτης  Εκκλησιάς τους  που την λούζει αιώνιο  Φως ανέσπερο…Πίσω απ' του ιερού της το μικρό παραθύρι με πρόσωπα πασίχαρα προσμένουν…Δυο χιλιάδες χρόνους τώρα, όρθρου βαθέως, με τα πουλιά να υμνολογούν και τα λουλούδια να μεθάνε το δροσερό φυσολόημα το εωθινό, τους  συναντά ο Χριστός και τους χαιρετά μ εκείνα τα λόγια που πιο γλυκά δε θ' ακουστούν ξανά…Ειρήνη υμίν! Κι έπειτα εκείνοι,  όλο λαχτάρα τρέχουν ν΄ αγκαλιάσουν τα άχραντα πόδια Του. Πρώτος ο δύσπιστος μαθητής που ποτέ του δεν χρειάστηκε να ξαναψηλαφίσει την  ματωμένη αλήθεια…Κι οι Μυροφόρες, με το μύρο το θεσπέσιο, που δεν το ξεθύμανε ο χρόνος…Κι ήταν εκεί κι ο Ιωσήφ κι ο Νικόδημος κι ο πρώην Παράλυτος που δεν ξαναξεστόμισε ποτέ του  απελπισιάς οιμωγή…Κι η Σαμαρείτισσα με τα παιδιά της, τον Φωτεινό που σκόρπιζε δικαιοσύνης τον ήλιο, τον Ιωσή και τις πέντε αδερφάδες της, πλησίασαν να ξαποστάσουν από τους μακρινούς δρόμους  τόσων αιώνων, που ξεδίψασαν αμέτρητες ψυχές…Και αγκάλιασαν όλοι τους ξανά τα άχραντα πόδια Του…Και στάλαζαν πάνω τους μύρο και τα καταφιλούσαν και στάλαζαν και δάκρυα…Και τα πιο πολλά έσταζαν από τα ορθάνοιχτα μεγάλα μάτια του πρώην τυφλού εκ γενετής…

Και άκουσαν ξανά τη φωνή Του να τους ρωτά :

- Πιστεύουν οι άνθρωποι εις τον Υιόν του Θεού;

-Πιστεύουν Κύριε, μα θέλουν πρώτα να δουν, είπε ο Θωμάς,  όπως εγώ θυμάσαι;

-Πιστεύουν Κύριε, μα δεν τολμούν να το φωνάξουν, όπως κάναμε εμείς θυμάσαι; είπαν οι   γυναίκες…αι περί της Μαριάμ.       

-Πιστεύουν Κύριε, μα απελπίζονται συχνά, όπως  εγώ θυμάσαι; είπε ο τεθεραπευμένος μηκέτι αμαρτάνων... 

-Πιστεύουν Κύριε, μα σκορπάνε το ζωντανό νερό και όλο διψούν και ψάχνουν παντού για την πηγή, όπως εγώ θυμάσαι;  είπε η Ισαπόστολος .

-Πιστεύουν Κύριε, μα υπάρχουν πάντα εκείνοι οι εχθροί Σου να τους λοιδορούν και να τους εκβάλουν συνέχεια έξω όπως εμένα…θυμάσαι ;  είπε ο Τυφλός το πρότερον...

Και έπειτα ακούστηκε η γλυκύτατη φωνή Του ξανά να λαλεί ρήματα αιώνια…Και έκλεισαν όλοι τα δακρυσμένα από χαρά μάτια τους και τον άκουγαν να λέγει αυτά που ασίγαστα τους δίδασκε δυο χιλιάδες χρόνους τώρα…

Πορευθέντες σε όλον τον κόσμο, κηρύξτε την αλήθεια μου σε όλη την κτίση…Αυτός που πίστεψε και βαπτίσθηκε θα σωθεί…Αυτός που θα μείνει αμετανόητα άπιστος θα κατακριθεί….Μακάριοι οι μη ιδόντες και πιστεύσαντες …Και αυτός που θερίζει, μισθό λαμβάνει και συνάγει καρπό εις ζωή αιώνιον ,έτσι ώστε και  ο σποριάς   το ίδιο να χαίρεται με εκείνον…

Και έλαβαν χάρη ξανά και χαρά μεγάλη και όταν άνοιξαν πάλι τα μάτια τους, Εκείνος είχε αναληφθεί στους Ουρανούς…

Και έμειναν εκεί για λίγο ακόμα, συναγμένοι στο όνομά Του, οι πιστοί  φίλοι Του και αδερφοί Του, που μέχρι τερμάτων αιώνων, πάντα τούτες τις μέρες μετά τον πρώτο θριαμβευτικό παιάνα,  θα συνάζονται στο όνομά Του, μακριά απ όλους τους εχθρούς Του, που διασκορπίζονται και φεύγουν μακριά απ του προσώπου Του τον Παράδεισο…   

  

Νώντας Σκοπετέας

απόσπασμα από το βιβλίο:"Πόσα χωράνε σε ένα Αμήν;"( εκδ.Πρόμαχος Ορθοδοξίας 2019)

 και από εκπομπή του Εν τω φωτί Σου οψόμεθα φως με τίτλο :

Ιχνηλατώντας το χαρμόσυνο Πεντηκοστάριο ( μέρος 4^ο )

Φως για πρώτη φορά... (Του τυφλού)

Χώμα και νερό στα σφαλιχτά μου  βλέφαρα και πνοή του Ποιητή κατάγιομη από χρώματα και Φως υπέρλαμπρο …

Εκείνο το άγγιγμα στα αδειανά μου μάτια !

  

Η λάσπη Σου καθάρια σβήνει με μιας της αμαρτίας την πύρωση και του Σιλωάμ η δύναμη που κυλάει στο πρόσωπο , θα φανερώσει του ήλιου τη λαχτάρα και του φεγγαριού το αστράναμμα και τα φωτισμένα Σου σύμπαντα για πρώτη μου  φορά...

Άκουσες Χριστέ το θρήνο της σκοτεινής μου ψυχής και την φωταγώγησες να σε δοξολογήσει …να σε ομολογήσει μόνο Θεό και Κύριο του παντός …

Και η νύχτα της πλάνης να ξημερώσει συγχώρεση και έλεος αμέτρητο ... 

 

νώντας σκοπετέας

απο την εκπομπή με τίτλο 

Ιχνηλατώντας το χαρμόσυνο Πεντηκοστάριο μέρος Δ΄

Στο φρέαρ το αστείρευτο...( Της Σαμαρείτιδος)

 

Δως μου γυναίκα να πιω νερό…εσύ να ξεδιψάσεις…

Δως μου γυναίκα να πιω…και τη ζωή σου πότισε να μυρίσει το ξερό της το χώμα Θεό…και ξέπλυνε της ψυχής σου το λέρωμα παντοτινά…

Δως μου γυναίκα να πιώ νερό…και γίνε η δροσερή φωνή που θ’  αντηχεί δυνατά τον λυτρωμό για όσους ακούνε τα ρήματά μου τα ουράνια, προσκαλεσμένοι σου στο φρέαρ της πίστης  το αστείρευτο…

Δως μου γυναίκα να πιω…και πιες και συ της Σοφίας τις σταλαγματιές και μετάλαβε της Αθανασίας το νάμα και σμίξε το με το αίμα σου αιώνια… 

νώντας σκοπετέας/Εν τω φωτί Σου οψόμεθα Φως

Από την εκπομπή με τίτλο :Ιχνηλατώντας το χαρμόσυνο Πεντηκοστάριο μέρος 3ο

Το χαρμόσυνο Πεντηκοστάριο...

Δεν υπάρχει Κυριακή που να μην είναι πανηγύρι ..Οι ψυχές την λαχταράνε την ημέρα του Κυρίου. Καμιά κοινή, καμιά συνηθισμένη. Όλες βαλμένες ελέω Θεού σαν ολάνθιστα περιβόλια στης ζωής του καθενός μας την ζωγραφιά. Ω τι χρώματα Θεέ μου! Ω τι μυρωδιές! Ω τι γλυκειά χαρά που σου απλώνει τα ματωμένα απ' τα καρφιά χέρια Της να την πιάσεις σφιχτά και κείνη να σε πετάξει ως τα άνω υπέροχα. Ω τι ευφροσύνη ανείπωτη, απερίγραπτη και  με μυριάδες  λέξεις  ακόμα, που καρτερά στην αγκαλιά της να κουρνιάσεις και να αναπαυτείς γαληνεμένος…Μέσα στα ευωδιαστά μπουκέτα της Χρισταγάπητης  βιωτής,  είναι και κάποια που σαν να κάνουν τον αέρα να μοσχοβολά αδιάκοπα  την ασυννέφιαστη  Άνοιξη και τις καρδιές να χτυπούν πιο δυνατά σαν τις πρώτες ορθρινές καλοκαιρινές καμπάνες, που τα μισάνοιχτα παραθύρια φέρνουν μες στην ησυχία και την μακαρία πτωχεία  των χαμηλών σπιτιών, με τις απ' το Πάσχα  ασβεστωμένες αυλές. Είναι οι Κυριακές μετά το πρώτο Χριστός Ανέστη, μετά το Θριαμβευτικό άνοιγμα του Παραδείσου, μετά την παντοτινή συντριβή του Θανάτου. Μια–μια έρχονται να σε προσκαλέσουν σε μια χαρμόσυνη ατελεύτητη  γιορτή. Μεγαλύνουν οι ψυχές Τον εξαναστάντα τριήμερον εκ τάφου. Φωτίζει ο ζωοδότης Χριστός τις ψυχές με την  φλόγα την άσβεστη της αγάπης, αυτήν που λιώνει στο σπινθήρισμά της την έχθρα και το μίσος της αμαρτίας. Καλεσμένοι όλοι μας εδώ και αιώνες, σ αυτές τις χαρμόσυνες Κυριακές του Πεντηκοσταρίου. Στις Εκκλησιές δεν παύουν να διαβάζονται λόγια άφταστης ωραιότητας γραμμένα για αυτές, να ακούγονται ύμνοι που δε θα σιγάσουν ποτέ την δοξαστική φωνή που ανεβαίνει  από τα μέσα κάθε δακρυσμένου σκυφτού ταπεινού, που προσμένει τον Ουράνιο λειμώνα  με Αγία Υπομονή. Θα δακρύσουμε και εμείς κάθε φορά που θα αισθανθούμε πόσες τέτοιες  πέρασαν από μπροστά μας ως σήμερα χωρίς όμως και εμείς να τις σφιχταγκαλιάσουμε. Μα θα νιώσουμε και ευλογημένοι που ο Θεός μας χαρίζει ακόμα αναπνοή, για να τις αγαπήσουμε αυτές τις ξεχωριστές Κυριακές στις παρυφές του Θέρους. Να αισθανθούμε και εμείς κάποτε μακάριοι σαν τον Δίδυμο Μαθητή ψηλαφώντας την σκορπισμένη από τον άνεμο των παθών πίστη μας. Να λυτρωθούμε με την ενθουσιώδη  χαρά των Μυροφόρων, αυτή που τους κυρίευσε  όταν κατάλαβαν  μπρος στ' αδειανό μνημείο ότι τέλεψε  παντοτινά του θρήνου ο καιρός...

Να γίνει της μοναξιάς μας το παράπονο,  ακλόνητη πεποίθηση Χριστού παρουσίας,  που  να μην ξαναξεστομίσουμε  εκείνο το :άνθρωπον ουκ έχω, μα με  όλη την δύναμη του είναι μας, να φωνάξουμε: Κύριε έχω Εσένα Βοηθό και Ελπίδα και Καταφυγή και σκέπη….Σε Εκείνον που πάντα περιμένει να ξεδιψάσει την άνυδρη ψυχή μας, να μας δώσει δωρεάν το ύδωρ της ζωής…Και  να ανακατευτεί αυτό με δάκρυα ευγνωμοσύνης για τις ατέλειωτες ευεργεσίες Του, σαν τα ευλογημένα  δάκρυα που κυλήσαν απ τα μάτια του πρώην Τυφλού όταν αντίκρισε Φως και χρώμα Θεϊκό για πρώτη του φορά. 
Ιχνηλατώντας το χαρμόσυνο Πεντηκοστάριο  θυμόμαστε μα κυρίως αισθανόμαστε κατάβαθα αυτό που λέει ο ένας από τους τρείς Θεολόγους, ο Άγιος Γρηγόριος… Χριστός δε εγερθείς εκ νεκρών , όλην την ζωήν των ανθρώπων εορτήν απειργάσατο! Χριστός Ανέστη! Είμαστε όλοι προσκαλεσμένοι …

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από το βιβλίο: Αυτοί οι παράξενοι Χριστιανοί (Εκδ Πρόμαχος Ορθοδοξίας 2021 και από σειρά εκπομπών του 2013 με τίτλο : Ιχνηλατώντας το χαρμόσυνο Πεντηκοστάριο

 

Πάσχα είναι ...

Πάσχα δεν είναι ευκαιρία , να σμίγουμε για το καλό …

Είναι γιορτή που δεν τελειώνει , το αιώνιο , το αληθινό …

Πάσχα δεν είναι οι λαμπάδες , που τις ξεχνάμε στην στιγμή …

Είναι σκυμμένοι Γεροντάδες , με το ανέσπερο κερί …

Πάσχα δεν είναι ο ουρανός που λάμπει , από φωτιές , βεγγαλικά …

Είναι οι αγνές ψυχές που αστράφτουν , στου Χρυσοστόμου τα ρητά …

Πάσχα δεν είναι ο οβελίας , που θα ψηθεί στην εξοχή …

Είναι το Έαρ της Μαρίας , που Νικητής θ ΄αναστηθεί !!

Ω Κύριε , πότε θα περάσεις τις ψυχές μας απέναντι ;

Από του πλανεμένου  κόσμου τα αδάκρυστα τα… χρόνια πολλά ,

Στο λαμπρό Σου πανηγύρι …

Εκεί που μόνο το Χριστός Ανέστη ακούγεται δίχως σταματημό  ;

Ω Κύριε πότε θα Σε νοιώσουμε …πότε θα Σε ζήσουμε ;

Ἀ­να­στή­τω ὁ Θε­ός καί δι­α­σκορ­πι­σθή­τω­σαν οἱ ἐ­χθροί αὐ­τοῦ καί φυ­γέ­τω­σαν ἀ­πό

προσώ­που αὐ­τοῦ οἱ μι­σοῦν­τες αὐ­τόν …­

νώντας σκοπετέας /Εν τω φωτί Σου οψόμεθα φως/Πάσχα 2013 .

Ιούδας ο Ισκαριώτης , το τραγικότερο πρόσωπο της Ιστορίας ...

…Το τραγικό πρόσωπο του Ιούδα του Ισκαριώτη  είναι αυτό που πάντα θα μας υποδεικνύει  τον ορθό  δρόμο …Αυτόν που εκείνος ποτέ του δεν θέλησε να ακολουθήσει …Εμείς να ποθούμε τον δύσβατο ανηφορικό στενό και τεθλιμμένο της ζωής και της ομολογίας …Εκείνος επέλεξε την προδοσία και την απομάκρυνση …Εμείς επιλέγουμε την μόνη ελπίδα , το αληθινό Φως της ζωής , την διαρκή μετάνοια …Εκείνος προτίμησε την απελπισία , την αυτομόνωση όπως ωραία ειπώθηκε  και το αιώνιο σκοτάδι …Δεν θα θαυμάσουμε τον άθλιο ο οποίος ήπλωσεν τας χείρας τοις παρανόμοις και εσκέπτετο δόλω της προδοσίας το φίλημα …αλλά θα αγαπήσουμε και θα συγκινηθούμε με την πόρνη η οποία έμιξε το πολύτιμον μύρον μετά δακρύων …φιλούσα τα ίχνη …

Ποιό όμως στ αληθινά ήταν το τραγικότερο πρόσωπο της ανθρώπινης Ιστορίας ;

Από προφορική διήγηση του φωτισμένου Γέροντος Εφραίμ , Δικαίου της Σκήτης του Αγίου Ανδρέα και του Αγίου Αντωνίου στις Καρυές του Αγίου Όρους πληροφορούμαστε αυτά που ακολουθούν , κάποιες θλιβερές αλήθειες που δεικνύουν το αληθινό   του   πρόσωπο  μα και το απύθμενο έλεος του Χριστού μας  :

....Έχουμε δυο Ιούδες στον κύκλο των Αγιοτάτων 12 Αποστόλων . Ο πρώτος είναι ο Άγιος Ιούδας ο αδελφόΘεος , ο επονομαζόμενος Θαδδαίος ή και Λεββαίος , κατά σάρκα υιός Ιωσήφ του Μνήστορος και της πρώτης συζύγου του ονόματι Σαλώμης .  Ιάκωβος και Ιωσής , Σίμων και Ιούδας …

Ο Ιούδας ο Ισκαριώτης ο γεννηθείς εις την Ισκαρία και οι γονείς αυτού Σίμων και Μαρία . οίτινες είχαν ακόμη έναν υιό .Ήταν ο μοναδικός Ιουδαίος μαθητής του Χριστού μας,  διότι όλοι οι υπόλοιποι 11 μαθητές ήταν Γαλιλαίοι . Άλλο Γαλιλαίος και άλλο Ιουδαίος από πλευράς γλωσσολογικής αλλά και συναισθηματικής . Συνήθως οι Γαλιλαίοι εκείνον τον καιρό ήταν ευαίσθητοι στην ψυχή , απλούστατοι , ανυπόκριτοι και ανεπιτήδευτοι …Όχι όλοι …κυρίως αυτοί που ο Χριστός μας διάλεξε και ο απλός λαός …Οι Ιουδαίοι ήταν πιο γνωστικοί πιο απαιτητικοί στο θέμα του αναμενόμενου Μεσσία …Πιο αυστηροί και σκληρόκαρδοι , δεν δέχονταν εύκολα-εύκολα έναν αναμενόμενο Μεσσία τύπου Ιησού Χριστού ο οποίος έλεγε ότι η Βασιλεία η δική μου δεν είναι εκ του κόσμου τούτου αλλά εξ ουρανού …Δεν θέλουμε Ουράνιες Βασιλείες έλεγαν οι Ιουδαίοι . Θέλουμε επίγειες … Να μας ελευθερώσει από τους Ρωμαίους ώστε να φτιαχτεί μια Οικουμενική Παντοκρατορία …Να γίνουμε Πλανητάρχες … Τέτοιον Μεσσία θέλουμε …Και θέλουν ως σήμερα !

Εις το διάστημα της εφηβείας του ο Ιούδας ο Ισκαριώτης σε μια διαμάχη σκότωσε τον αδερφό του με μαχαίρι ! Αδελφοκτόνος ! Απόγονος Κάιν του πρώτου  αδελφοκτόνου! Ο φυσικός του πατέρας συνεπλάκη δριμύτατα μαζί του και αγρίεψε τόσο ο Ιούδας ο Ισκαριώτης που εφόνευσε και αυτόν ! Γίνεται λοιπόν και Πατροκτόνος , πριν συμπληρώσει καν το 20^ο έτος της ηλικίας του ! Ύστερα επεθύμει να πάρει γυναίκα …Η μητέρα του Μαρία τον εξεδίωξε κακήν κακώς και μετέβη αλλού για να εργαστεί ..Είναι στην ηλικία πλέον συνομήλικος του Χριστού μας  …Μεταβάς εις Ιεροσόλυμα , εργάστηκε για λίγο και έκανε εργασίες μικρές , όχι επειδή ήθελε να εργαστεί αλλά επειδή του άρεσαν πάρα πολύ τα χρήματα …Ήταν εξαιρετικά φιλοχρήματος . Το πάθος της Φιλαργυρίας …να βλέπει τα χρήματα , να ακούει τον κρότο τους ..Τότε ήταν μεταλλικά τα χρήματα … 

Πέρασαν λίγα χρόνια και αυτός ήθελε να παντρευτεί …Βρήκε λοιπόν μια Γυναίκα και μέσα σε ελάχιστο χρόνο παντρεύτηκαν …Αυτή ήταν 15 χρόνια μεγαλύτερή του ..Εκείνος 28 και αυτή σχεδόν 45 …Την έλεγαν …Μαρία και ήταν …απίστευτο φαίνεται … η ίδια η μάνα του !Αυτό έχει εξήγηση . Ο Ιούδας γύρισε αγνώριστος από τα  Ιεροσόλυμα …Δεν τον γνώρισε ούτε η ίδια του η μάνα ! Και αυτός δεν την γνώρισε γιατί από τον πόνο και την πολύ εξαντλητική προσευχή , είχε και εκείνη αλλοιωθεί και είχε γίνει πραγματικά αγνώριστη …Η μάνα διαισθητικά καταλαβαίνει το παιδί της  ό, τι κι αν έχει γίνει …Το παιδί μπορεί να μην καταλάβει αλλά όχι η μητέρα …Φανταστείτε πόσο άγριος τύπος είχε γίνει και σε τι επίπεδα αγριότητας είχε φτάσει ο Ιούδας στα Ιεροσόλυμα …Μόλις φυσικά διαπίστωσαν ότι ήταν μάνα και γιός , χώρισαν και δεν σύναψαν σχέσεις …

Σε αυτήν την κατάσταση τον βρήκε ο Χριστός μας , τον κάλεσε ως μαθητή Του και τον έκανε μάλιστα και ταμία της συνοδείας . Το περιγράφει ο Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος …Και το γλωσσόκομον εβάσταζεν …Τι σημαίνει εβάσταζεν ; Στο κομπόδεμα; Στο κορβανά ; Όχι αυτό είναι κοινό ταμείο …Εβάσταζεν στις τσέπες του ..Του έδιναν χρήματα …Απ τα 100 έβαζε τα 70 στην τσέπη του . Γνώριζε φυσικά ο Χριστός μας . Ουδέποτε τον ήλεγξε ! Ούτε μια φορά …Μόνο μια …Ιούδα φιλήματι παραδίδεις τον υιό του ανθρώπου ; 

Στο τέλος αυτοκτόνησε …Ένας γέροντας είχε πληροφορηθεί , έλεγε ο παππούλης ο Παίσιος περί Ιούδα …Το που βρίσκεται …

Θαυμάστε την άβυσσο της Αγάπης του Χριστού μας για αυτόν . Καθώς ανέβαινε στο Όρος των ελαιών , λέει στον λογισμό του ο Ιούδας : Αφού ο Ιησούς θα σταυρωθεί , θα πάει στον Άδη η ψυχή του …Θα αυτοκτονήσω και εγώ , θα κατέβει η ψυχή μου στον Άδη , θα του βάλω μετάνοια και θα με συγχωρέσει …Κρεμάστηκε λοιπόν την ίδια ώρα που ο Χριστός μας μαρτυρεί …ξημερώνοντας Μεγάλη Παρασκευή…Ο Χριστός μας βλέπει τον Ιούδα ως Θεός και διατάζει το δέντρο να γείρει το κλωνάρι . Και ενώ το κλωνάρι έγειρε , τα άκρα των ποδιών του Ιούδα ακουμπούσαν στη γη και δεν μπορούσε έτσι να τελειωθεί , να απαγχονιστεί …Ξημέρωσε Μεγάλη Παρασκευή . Ο Χριστός μας παραμένει 6 ώρες επί του Σταυρού , 33 ώρες στον Άδη ….Αναστήθηκε ο Χριστός μας και ακόμα ο Ιούδας βασανιζόταν …Ζωντανός τόσες ώρες ….Γιατί ; Εδώ είναι το μυστικό ! Μήπως και μετανοήσει …Μήπως και πει : Θεέ μου ! ήμαρτον!  Αυτό είναι μέγα θαύμα!   Θα κοβόταν το σχοινί και ο Ιούδας θα γινόταν καλά.

Αναστήθηκε ο Χριστός μας και εφόσον ο Ιούδας δεν μετανόησε , έδωσε ο Θεός το τέλος …Τότε σαν σούστα που είχε γίνει το δέντρο , τινάχτηκε απότομα προς τα πάνω και τον πέταξε προς την άλλη μεριά . Έπεσε με την κοιλιά προς τα κάτω σε μια μυτερή πέτρα και μπήκε αυτή μέσα στα σπλάχνα του . Το θέαμα ήταν αποκρουστικό….

Ο Ιούδας μεταμελήθηκε , δεν μετανόησε . Ποια είναι η διαφορά ; Η μεταμέλεια του Ιούδα βγαίνει από την άκρη των χειλιών : Ήμαρτον παραδούς αίμα αθώου …Δεν βγαίνει από μέσα του . Ενώ στον Πέτρο , μόνο η προδοσία βγήκε από τα χείλη του . Μέσα του αναγνώριζε τον Χριστό μας . Ήταν προδότης του στόματος , όχι της καρδιάς . Αυτός μετανόησε και πλήρωσε τον κανόνα του . Είπατε τοις μαθηταίς αυτού και τω Πέτρω …Ακόμα ο Πέτρος δεν είναι μαθητής του Κυρίου …Αργότερα έγινε η αποκατάσταση , με το: Πέτρο φιλείς με …Ο Πέτρος έκανε πιο μεγάλο αμάρτημα , έστω και λεκτικό . Τρεις φορές πρόδωσε τον Χριστό μας ο οποίος και  του το είχε πει στον Μυστικό Δείπνο .

  Μα εκείνος μετανόησε , ενώ ο Ιούδας ποτέ …

νώντας σκοπετέας

Απόσπασμα από εκπομπή του Εν τω φωτί Σου οψόμεθα φως με τίτλο : Το τραγικότερο πρόσωπο της Ιστορίας ,

με το απομαγνητοφωνημένο μέρος ομιλίας του Γέροντος Εφραίμ Δικαίου της Σκήτης Αγίου Ανδρέα και Αγίου Αντωνίου στις Καρυές του Αγίου Όρους .

Η Μαρία ...αιώνια παρηγοριά

Αλήθεια και Ελπίδα λυτρωτική! Έλεος ανεξάντλητο! Σωτήρια προοπτική! Ο Θεός Πατέρας! Η Παναγία μεσίτρια, εγγυήτρια, προστασία φοβερά και ακαταίσχυντος και η Μαρία…αιώνια παρηγοριά .

Η Μαρία διαρκής υπόμνηση Παραδείσου ακλείστου, διάπλατου .

Η Μαρία καταφύγιο της ερήμου της Αμαρτίας, παντοτινό δάκρυ εξαγνιστικό.

Η Μαρία σύμβολο μετανοίας και αναγεννήσεως,Θεϊκού έρωτα άσβεστου και ακόρεστου …

Η Μαρία που με της σάρκας της  το αγκίστρι και το φιλήδονο βλέμμα της για λίγη πρόσκαιρη ηδονή, έπιασε στα δίχτυα της πλήθος ανδρών και τους έδωσε τροφή στον διάβολο, αυτή στ αλήθεια πιάστηκε στ' αγκίστρι της Θείας χάριτος του Τιμίου Σταυρού και έγινε η πιο γλυκιά τροφή στου Χριστού το τραπέζι…

Η Μαρία Αγία του Θεού να πρεσβεύει για όλους αυτούς που μάχονται ενάντια στων παθών τον όλεθρο και της απελπισιάς την φρίκη και την απώλεια…αναζητώντας και ικετεύοντας να αξιωθούν την χάρη του πολυτίμητου  θησαυρού των δακρύων της…

Αγία Μαρία...δώσε μου ένα λεπτό απ τους αιώνες σου.

Αγία Πόρνη σε είπανε…και κλάψανε στη θύμισή σου όλες οι αλύτρωτες ψυχές οι πονεμένες…

Στη γυμνή σου θέα μόνο τα μάτια μου στη γη μπορώ να χαμηλώσω…

Όχι από ντροπή που δεν σε σκέπασε ολάκερη του Ζωσιμά το ράσο, μα γιατί τα δικά μου τα ρούχα τα ξεχωριστά δεν μπορούν την γύμνια της ψυχής μου να καλύψουν …

 

Δώσε μου ένα λεπτό αληθινής μετάνοιας… ένα λεπτό απ΄τους αμέτρητους αιώνες που χώρεσαν σε σαράντα επτά χρόνια της ηλιοκαμένης δικής σου…

Δώσε μου ένα ψίχουλο λυγμού από τα τρία καρβέλια που χόρταιναν την ζήση σου και την καρτερική σου θλίψη.

Την ελπίδα στα μάτια σου αντικρίζω κάθε φορά που της απελπισίας η χάρυβδη θέλει να με αγκαλιάσει…

Στην δίνη της να αντισταθώ βοήθα με…

Κι απόψε πριν κλείσω τα πάλι στεγνά μου μάτια εσέ θ’ αναζητήσω…

«Έκβαλόντες με νυνί περιεκύκλωσάν με. «Το άγαλλίαμά μου, λύτρωσαί με από των κυκλωσάντων με»...

Αγία του Θεού πρέσβευε υπέρ ημών…

νώντας σκοπετέας

Από το βιβλίο: Πόσα χωράνε σε ένα Αμήν;(εκδ.Πρόμαχος Ορθοδοξίας)

Απόσπασμα από την ραδ.εκπομπή του «Εν τω φωτί Σου οψόμεθα φως» με τίτλο : Η Μαρία …αιώνια παρηγοριά .

Στο μέσο ο Σταυρός ( Κυριακή Σταυροπροσκυνήσεως)

Εκεί που τα αντέχω λυγίζουν , οι φωνές τρεμάμενες  και οι ταπεινοί  με ανημπόρια γονατίζουν αναγκαιμένοι , Κείνος στέκεται στο μέσο …

Λες και τον έσυραν από του Γολγοθά τη γη και τον απόθεσαν για λιγοστές στιγμές στο κέντρο κάθε Εκκλησιάς πλημμυρισμένης πάσης χαράς και δόξης …

Στο μέσο ο Σταυρός...

Ντυμένες με ζωή οι ψυχές που τις γύμνωσε του εχθρού το ξύλο , το φρούδο του θανάτου …

 Με μάτια και χείλη αγνά να τον αγγίζουν , παρηγοριά πατρικής αγκάλης ικετεύοντάς του , γεύση Αθανασίας προσμένοντας …

Κι ο παπάς που βγαίνει από τα αριστερά , τον υψώνει  λες και θα τον σμίξει με του ουρανού τις άκρες… Κορώνα στο κεφάλι του τον κρατά  , και  κουβαλά στο ευωδιαστό  δισκάρι του δάκρυα ρομφαίων  και ελπίδες Αναστάσεως …

Στο μέσο ο Σταυρός...

 

Κάποιο παιδί του πόνου έγειρε γλυκά πάνω του να ακούσει την πνοή του  …Και Κείνος  τότε έβγαλε φωνή μεγάλη που ακούστηκε καθάρια : Δεῦτε πρός με πάντες οἱ κοπιῶντες καὶ πεφορτισμένοι, κἀγὼ ἀναπαύσω ὑμᾶς…

Στο μέσο ο Σταυρός...

Άντε και άρχισε να αχνοφαίνεται ο Παράδεισος …και ο Αδάμ που καρτερά αιώνες μακρούς για να λυτρωθεί , όλους μας περιμένει τον θρήνο του να αλλάξει με το Χριστός Ανέστη  …

νώντας σκοπετέας