Ψυχή Ορθρία ( Ημερολόγιο Όρους 2015) Μέρος 2

Γλαρόπουλα ουρανοδρομούν  ,άγγελοι φτερακίζουν,

κάστρο δοχειαρίτικο τα μάτια  αντικρίζουν!

Είκοσι χρόνια ονείρατο, να  που ο  αρσανάς ζυγώνει!

κι ο Αη Νικόλας στοργικά όλους μας αξιώνει!

Το μονοπάτι οδηγεί στην πέτρα αθανάτων

καλόφιδο στη φυλλωσιά , ξεκίνημα θαυμάτων!

Εκάρη νέος μοναχός , τέλη αγαθά να έχει

 του ευχόμαστε από καρδιάς , τους πειρασμούς να αντέχει…

Η μικρά Αγία Άννα , το πολυπόθητο αυτό Θεοπρομητορικό σκαρί των απανταχού  Φιλαγιορειτών , έμοιαζε εκείνο το πρωινό σαν καρυδότσουφλο , ασφαλισμένο και κρατημένο από τον Άη Νικόλα  , με μια αόρατη ουράνια κλωστή ! Είχε κρατήσει  βουβό θυμό το πέλαγος . Αν και έξω είχε άπνοια , το καραβάκι μας τρέκλιζε παραδομένο  πάνω στα κύματα…Ασκοθάλασσα που δεν φοβηθήκαμε διόλου , μιας και οι θαλασσινοί της παρέας , μας καθησύχαζαν με την γαλήνη τους και το χαμόγελό τους . Φρόντισαν για την αφοβιά μας  και τα θαλασσοπούλια με το συντρόφεμά τους το πάντα εύθυμο ! Το αψεγάδιαστο πέταγμα των γλάρων , στοιχίζει πάντα την πορεία μας , με τα φτερά τους τα αγγελόμορφα , πότε οδοδείκτες και πότε ουρανόσημα , να μας καθοδηγούν προς τα ποθεινά λιμάνια της Αθωνικής Πολιτείας . Εγγυητής επίσης , ένα γλαρόπουλο που ατάραχο και καμαρωτό πάει και στέκεται στο πιο ψηλό σημείο του καραβιού ! Σαν Πηδαλιούχος φτερωτός  φαίνεται στο φανάρι δίπλα στην γαλανόλευκη που ανεμίζει . Κάθομαι σε μια θέση  του καταστρώματος. Απέναντί μου ένας αδελφός  γύρω στα 45 …Τον παρατηρώ από ώρα , ήρεμο και χαρούμενο να «ρουφάει»  τις γύρω του εικόνες…Τραβά φωτογραφίες συνεχώς και κάποια στιγμή σε σπαστά αγγλικά με ρωτά : -Πότε φτάνουμε στην Γρηγορίου ; - Μην ανησυχείς ! Θα φτάσουμε πρώτα Δάφνη και ύστερα  από λίγο στην Γρηγορίου ! Και εμείς εκεί θα κατέβουμε ! Ήταν ο Άννα ( Ιωάννης ) από το Αμάν της Ιορδανίας ! Ορθόδοξος Χριστιανός , ένας από τους 150.000 περίπου που αριθμεί η ευλογημένη κοινότητα της …Ουρντούν . -Πρώτη φορά στο Άγιο Όρος Άννα ; -Όχι έχω ξαναέρθει πριν από 20 ολόκληρα χρόνια ! Νεαρός τότε …και πάλι έμεινα στην Μονή του Γρηγορίου ! Στον…Άγιο Γεώργιο Καψάνη ! μου είπε εμφανώς συγκινημένος !

Είχε πληροφορηθεί τα της εκδημίας του Προηγουμένου της Μονής ! -Πολύ με έχει βοηθήσει ο πατήρ Γεώργιος!  μου είπε ο Άννα που έκανε ένα τόσο μεγάλο ταξίδι για να ξανασυνδέσει την ιερή του μνήμη , για να τονώσει το μαρτυρικό  φρόνημά του , για να μπορέσει να οπλιστεί με ομολογιακή πίστη απέναντι σε  όλα αυτά που φαίνονται να πλησιάζουν σιγά –σιγά και στον τόπο του …

Ξεπρόβαλλε το κάστρο της Δοχειαρίου στο βάθος …Εκεί σε 2 μέρες θα αγρυπνήσουν για την Κυρά τους την Γοργοεπήκοο ! Ένα από τα μεγαλύτερα πανηγύρια στο Όρος την ημέρα της Αγίας Σκέπης της Θεοτόκου ! Νιώθουμε στη θέα του πύργου ένα κύμα μητρικής υπόσχεσης για παντοτινή ταχινή βοήθεια να μας δροσίζει τα πρόσωπα ! Δρόσος εκ της Θεοβρύτου Κρήνης !  Όλοι σταυροκοπιούνται στραμμένοι προς το μέρος Της ! Σαν να μεταφερόμαστε ,  οι ευρισκόμενοι στο κατάστρωμα , μπροστά στην εικόνα Της , την τόσο θαυματουργό ! Σαν να ακούγονται τα λόγια που συνέθεσε στη χάρη Της Μάνας Γοργοεπηκόου ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης :  "Συνάχθητε προθύμως εν Μονή τη Θεία Δοχειαρίου, νοσούντων συστήματα, ο Ιατρός γαρ εν ταύτη μένει ο άμισθος"  …

 Η Ξενοφώντος κι αυτή υποδέχεται την νοερή μας μετάνοια σε όλα τα θαύματα και τα θαυμάσιά της ! Η Δάφνη λιόλουστη πια ξεπροβάλλει , έτοιμη να καλωσορίσει τους προσκυνητές της ημέρας ! Για τον καθένα είναι μια στιγμή ξεχωριστή το πρώτο του πάτημα στο Περιβόλι της Παναγιάς  . Για άλλους το παρθενικό , για άλλους το πολλοστό , μα πάντοτε συνοδευμένο από πάνδημη δοξολογία για το  ότι όλοι αξιώνονται να διαβούν  δρόμους που χάραξαν επίγειοι άγγελοι της ασκητικής πάλης … Λίγες στιγμές αργότερα ο Άγιος Νικόλαος,  ο Προστάτης της Μονής Γρηγορίου και η συμπροστάτιδα Αγία Αναστασία η Ρωμαία ,θα μας αξίωναν να κατέβουμε  και εμείς στον γραφικό  αρσανά του Μοναστηριού τους. 

Τα παιχνιδίσματα στα καθάρια νερά και το κρυφτό του ήλιου με τα σύννεφα  , μετέτρεπαν συνεχώς το χιλιόχρωμο κάδρο της Γρηγορίου κείνο το πρωινό . Περιμέναμε για λίγο στο νέο 2^ο αρχονταρίκι που φτιάχτηκε για τους προσκυνητές που διαμένουν στα δωμάτια εκτός της πύλης του Μοναστηριού .

Εκεί ο πάντα γελαστός όπως όλοι οι Γρηγοριάτες πατήρ.Θ. . Τον γνωρίζουμε μιας και κατάγεται από τα μέρη μας και του μεταφέρουμε χαιρετισμούς Λαϊκών και Πατέρων από την Πατρογονική του γη . Τον ευχαριστούμε για το ότι μερίμνησε να μείνουμε για δύο  ημέρες (αντί του συνήθους και επιτρεπομένου της μιας) και κείνος συνεννοείται με τον Πατέρα που είναι αρχοντάρης εντός να μας τακτοποιήσει . Πράγματι πήραμε ένα υπέροχο δωμάτιο με πέντε κρεβάτια στον δεύτερο όροφο δίπλα στο παρεκκλήσι του Αγίου Σπυριδώνου . Βολευτήκαμε αμέσως θαυμάζοντας απ τα παράθυρα  την μοναδική θέα στα γιαλοπερίγιαλα της μονής . Ύστερα από λίγο , στο δωμάτιο μπήκε και ο Χρήστος ,  προσκυνητής και κείνος που θα μοιραζόταν το δωμάτιο μαζί μας . Καθόλου δεν δυσανασχετήσαμε μιας και στο Όρος μάθαμε πια πως ότι γίνεται μόνο ωφέλεια μπορεί να δώσει . Θα το διαπιστώναμε αργότερα μόλις ο συγκάτοικός μας  , θα μας διηγείτο την δική του ιστορία επιστροφής εις εαυτόν …

Γύρω στις δέκα και μισή  το πρωί , πήραμε τις αγριελιές -βακτηρίες μας ,  λίγο νερό για το δρόμο  και ξεκινήσαμε να ανηφορίζουμε από το μονοπάτι προς το μοναστήρι του Ουρανού, στην πέτρα του Αγίου Σίμωνος την πανθαύμαστη … Ολόκαρπες αμάζευτες  ελιές,  αριές , κουμαριές , βελανιδιές , φραγκόσυκα γινωμένα κι η θάλασσα να στέλνει απ το πλάι  μακρόσυρτα ψαλτοτράγουδα μαζί με τη δροσερή της  αλισάχνη  …Καντήλι ο δρόμος ,γιομάτο από ακανόνιστα μπηχτάρια . Ποτισμένο και απ τα  δρωτάρια μας  το χώμα το υγρό , που στέλνει το δικό του ξεχωριστό θυμίαμα στις αισθήσεις . Στεκόμαστε πρώτα στην βρύση που οι Γρηγοριάτες έφτιαξαν για να στηρίξουν αδύναμες ψυχές και πόδια αμάθητα…Έπειτα περνώντας στα σύνορα των Σιμωνοπετριτών βρίσκουμε ανάπαυση στο γνωστό παγκάκι λίγο πιο πάνω απ τον αρσανά τους . 

Ακολουθεί το πασίγνωστο σταυροδρόμι του Παραδείσου . Το προσκυνητάρι της Παναγιάς και δίπλα του ένα κλειστό ξύλινο ερμάρι  , που κάποτε είχα ακούσει πως είχε μέσα ψωμί και ελιές , για κείνους που ξαπόσταιναν πριν τις τελευταίες ανηφόρες ή τους στερνούς  κατήφορους , ανάλογα με την κατεύθυνσή τους . 

Οι ξεθωριασμένες απ το χρόνο παλιές επιγραφές , απευθύνονται στον οδοιπόρο και με λόγους ουρανόσταλτους του Προφητάνακτος , παρηγορούν τους εν χαρά  κοπιώντας και αγογγύστως  πεφορτισμένους οδίτες ,  τους οποίους περιμένουν μαρτυρικοί και αθλητικοί  στέφανοι…Κέρδος ανεκτίμητο για τους διακονητές της υπακοής και της θυσιαστικής αγάπης ! Μπροστά μας δυο Μοναχοί , που εκείνοι την ώρα κατεβαίνουν προς τον αρσανά , πετώντας σχεδόν με ένα πανάλαφρο βήμα,  κρατώντας γεμάτες με λαχανικά τσάντες στα χέρια τους …

Ευλογείτε ! – Ο Κύριος ! Άντε σε δέκα λεπτά θα είστε πάνω ! –Με το δικό σας βήμα πάτερ ! Καλογερικά δέκα λεπτά …με το δικό μας βάλε ένα μισάωρο και βλέπουμε … -Κοιτάχτε να απαλλαχτείτε απ τα βαρίδια ! μας είπε ..και σίγουρα εννοούσε  όχι μόνο τα περιττά  κιλά μα και τα έσω βάρη μας …

Η σκιά του Σιμωνοπετρίτικου βράχου έπεφτε πλέον ανακουφιστικά πάνω μας . Στεκόμαστε και παρατηρούμε από μακριά τις οικοδομικές εργασίες , που ασταμάτητα συνεχίζονται και τους μοναχούς διακονητές των κήπων της μονής . Όλα τα καλά καλλιεργούνται άφθονα και υγιεινά ! Μια κατάγιομη ακτινιδιά προκαλεί τα βλέμματά μας  ! 

Πυκνότατες φυλλωσιές απλώνονται στους πετρόχτιστους μαντρότοιχους λίγα μέτρα πριν την είσοδο του Μοναστηριού . Μένουμε άναυδοι όταν βλέπουμε από μια φυλλωσιά να ξεπροβάλλει ένα μεγάλο φίδι …Ακούνητο και ατάραχο από την παρουσία μας στέκει εκεί και εμάς μας κυριεύει φόβος και πανικός ! Ο πιο ψύχραιμος Θεοδόσιος , παίρνει την φωτογραφική μηχανή και το αποθανατίζει …Εκείνο μετά από λίγο χάνεται στην πρασινάδα , δίχως να φανεί ούτε για μια στιγμή επικίνδυνο …Θυμηθήκαμε τον Άγιο Παΐσιο τον Αγιορείτη που από όλα τα άγρια ζώα λυπόταν τα καημένα τα φίδια που το χειμώνα κρύβονταν στις φωλιές τους και την άνοιξη τα σκότωναν οι άνθρωποι…

Σε όλο το φετινό μας ταξίδι , το νέο βιβλίο με τον βίο του νεοκαταταχθέντος Αγίου συντρόφευε τα βήματά μας και οι συνειρμοί που γεννιόνταν ήσαν αλλεπάλληλοι! Ο Άγιος μιλούσε στα φίδια και εκείνα έκαναν υπακοή στα γεμάτα αγάπη προστάγματά του ! Ως και μετάνοιες βάζανε στους  τρομαγμένους  επισκέπτες στο κελλί του Τιμίου Σταυρού όταν ο Γέροντας εγκαταβίωνε στον λάκκο της Καλλιάγρας . Πληροφορηθήκαμε αργότερα πως όντως το φίδι που είδαμε ήταν ακίνδυνο και για αυτόν τον λόγο οι Μοναχοί το ονομάζουν καλόφιδο  , θυμίζοντάς μας το γνωστό παραμύθι και το διήγημα του Κοσμά  Πολίτη ( σ.σ. στου Χατζηφράγκου) μα και το ότι ο Κύριος όλα λίαν καλώς εποίησε ! Φτάσαμε γύρω στο μεσημεράκι. 

Ο Αρχοντάρης Μοναχός μας θύμισε αμέσως  τον Λαϊκό καλλιφωνότατο ψάλτη  που πριν λίγα χρόνια μας είχε υποδεχτεί όταν αξιωθήκαμε να μείνουμε .Έγινε η κουρά ! του είπαμε με ενθουσιασμό  …Πως ονομάσθηκες αδελφέ ; Μας απάντησε όλο χαρά και δέχτηκε τις ευχές μας για καλό Παράδεισο και τέλος αγαθό ! Τον παρατηρούσα για ώρα ενώ εκείνος φρόντιζε για τα κεράσματά μας …Η σβελτάδα του και η προθυμία του μαρτυρούσαν τον ζέοντα  πόθο του για τον βίο της ασκήσεως , όχι από ανάγκη ή εξαναγκασμό μα από εκούσια και ολόψυχη αγάπη  για τον  συνεργούντα και βοηθό Κύριο μας .  Μέχρι θανάτου πλέον στην υπακοή , στην υπομονή στις θλίψεις , στον μονήρη βίο εν παρθενία και σωφροσύνη και ευλάβεια !

Στο αρχονταρίκι ύστερα από λίγο μπήκαν οι φιλοξενούμενοι της ημέρας . Μαζί τους κι ο παπά –Γιώργης , εκ Σερρών , σεβάσμιος ιερέας με γλυκύτατη και πραεία μορφή , του Θεσβίτη Προφήτη τέκνο διαλεχτό . Μας έδωσε ευχές πατρικές και στείλαμε χαιρετισμούς και σεβάσματα στα ευλογημένα του μέρη . Θα βρισκόμασταν ξανά μαζί με τον παππούλη μετά από δυο μέρες στην σκέπη της Πορταϊτισσας Κυράς σε ένα μοναδικό  οδοιπορικό μνήμης …Έπειτα από λίγο , πρόβαλε και ο αγαπημένος μας Μοναχός Α. , που μας είχε συνεπάρει με τις διηγήσεις του τις τόσο βιωματικές , στις προηγούμενες επισκέψεις μας στην Σιμωνόπετρα. Μας μίλησε και πάλι για τον Μοναχό κατά σάρκα  Πατέρα του ,  του οποίου πριν λίγο καιρό έκανε ο ίδιος την ανακομιδή . Νιώθουμε πάντα την αγαλλίασή του  για την μεταστροφή του  πατρός του λίγο πριν το επίγειό του  τέλος …

Σας έχω μια έκπληξη ! μας είπε … -Ο Γέροντας Ελισσαίος είναι σε προσκύνημα με το λείψανο της Αγίας Μαγδαληνής στο Ιάσιο μα ξέρετε ποιος είναι εδώ μετά από πολύ καιρό ; Ο Παπά –Μύρων ! Ήρθε για λίγες μέρες να μας δει ! Κοιταζόμασταν και δεν πιστεύαμε ότι θα ξαναβλέπαμε στην Πέτρα τον πολυσέβαστο Παπά. Εδώ και χρόνια συνέχιζε την αγιασμένη παράδοση στο μετόχι της Μονής , στην Ανάληψη του Βύρωνα στην Αθήνα . Συνεχιστής τόσων σημαντικών μορφών μα κυρίως του Αγίου Γέροντος Ιερωνύμου του Σιμωνοπετρίτου . -Καθίστε στο μπαλκόνι και περιμένετε να τον φωνάξω ! μας είπε ο Μοναχός Α.  και εμείς χαρήκαμε ανείπωτα για αυτήν την ευλογημένη συγκυρία , βέβαιοι για την ψυχωφέλεια που όλοι μας σε λίγο θα λαμβάναμε …( συνεχίζεται ) 

Κείμενο -Φωτογραφίες : Νώντας Σκοπετέας 

Απόσπασμα από Ημερολόγιο Όρους 2015 με τίτλο : Ψυχή Ορθρία 

  

Ψυχή Ορθρία ( Ημερολόγιο Όρους 2015) Μέρος 1

Ορθρίες ψυχές στα σκοτεινά αναζητούν την λάμψη

Μαύρα φορούν , όλο αγρυπνούν το έλεος να μην πάψει

Στασίδι τρίζει , στέκομαι , την κεφαλή μου κλίνω

Στον Κύριο των δυνάμεων κάθε μου ελπίδα αφήνω …

Πύλη βαριά διάπλατα άνοιξε νέα μέρα

Να την διαβώ παρακαλώ τον σπλαχνικό Πατέρα

Μάνα μου Πορταΐτισσα αξίωσε με πάλι

λέξεις να ρθούν  που να οδηγούν στου Υιού Σου την αγκάλη …

Απ το θρονί σου ευλόγησε οι μνήμες  να γραφτούνε

Χάρη να λάβουν από σε , να μυροβοληθούνε …

Μέρος 1^{Ο   ΟΚΤ.2015}

Είναι οι λέξεις σύμμαχοι της μνήμης …Μπορούν να κρατήσουν την καρδιά ζεστή , να την κάνουν να χτυπήσει πιο γοργά ή και να την σταματήσουν έστω για ελάχιστα …Μια… αρρυθμία που τόσο την καρτερώ , κάθε φορά που το σώμα μου επιστρέφει από το Όρος της σιωπής και της ψυχής , της προσευχής και του αίνου , του ευωδιαστού Περιβολιού και της αμπέλου της αληθινής …Να  μ αξιώσει η Δέσποινα του Κόσμου να συναντήσουν τις θύμισες  λέξεις που να μοιάζουν με απόσκοσμες και εξαϋλωμένες φιγούρες ερημιτών,  που τυπώνονται για πάντα στο μέσα σου …Να χωρέσουν μέσα τους αρίφνητες εικόνες με χρώματα , που μόνο Θεϊκό χέρι παντευλόγητο μπορεί να προσμίξει , συναισθήματα που μόνο τα αστέγνωτα  δάκρυα μπορούν να ταξιδέψουν , σε ένα οδοιπορικό που δεν θα τελέψει , παρά μόνο όταν η στερνή  ανάσα θα ξεφύγει απ τα χείλη …

-Ποια ήταν η καλύτερη φορά σου στο Όρος; …-Ποια η πιο αγαπημένη σου Μονή; …-Ποια σκήτη , ποιο κελί; Ποιος Ηγούμενος , ποιος Αρχοντάρης , ποιος Πνευματικός , ποιος Γέροντας ;...Ποιό μονοπάτι , ποιος αρσανάς , ποια απλωταριά ,ποιο μπαλκονάκι , ποιο κοιμητήρι , θα θυμάσαι περισσότερο; Είναι ερωτήσεις που άκουγα παλιά και απαντούσα , ανακαλώντας στην μάνα μνήμη τις πιο γλυκές μου επιστροφές στου Παραδείσου τ όνειρο, στο μύρισμά του , στο μέσα μου Άγιο Όρος , σε ό,τι η Παναγία οικονόμησε να ζήσουμε και να χαρούμε …

Πέρασαν σχεδόν δέκα χρόνια , και αμέτρητα βήματα σε χώμα υγρό και ευωδιαστό για να καταλάβω πως στον Άθωνα έχει καταργηθεί διαπαντός ο συγκριτικός βαθμός …Παντού και έξαφνα τελείως , ανακαλύπτεις ότι μόνο ο υπερθετικός μπορεί να σταθεί και να κυριαρχήσει …Το άμετρο έλεος , η απεραντοσύνη της μακροθυμίας , η άπειρη αγαθοσύνη , η ατελεύτητη στοργή του Δημιουργού και Πατέρα μας  …Είναι αυτός ο υπερθετικός που κάνει της φύσεως τους όρους να υποχωρούν , τη λογική να αμβλύνεται , τους μοναχούς να αφιερώνονται ολοκληρωτικά , τις ψυχές όρθρου βαθέως να ξυπνούν από τον λιγοστό τους ύπνο …Ορθρίες ψυχές που πασχίζουν να φωτίσουν το σκότος με το αληθινό Φως της Ζωής …Πηγαινοέρχονται σαν στρατιώτες σε μάχη που φουντώνει ολοένα , στην πρώτη γραμμή του αοράτου πολέμου ,δίνουν αίμα και κάθε ικμάδα της δύναμής τους για να λάβουν πνεύμα και παράταση στο έλεος …Τέτοιες ψυχές αξιωθήκαμε να ανταμώσουμε και φέτος …Παιδιά αγαπημένα , Τιμητές  της Παναγίας , ελεύθεροι δούλοι Κυρίου  που δέονται όλο ζέση για τον σύμπαντα κόσμο . Ένας σταυρός και λίγο χώμα το βραβείο τους επί γης ,μόλις σφαλίσουν τα μάτια τους …Ένας θησαυρός ο μισθός τους εν τοις Ουρανοίς, που καμιά λέξη ,έστω και απ την δική μας ευλογημένη γλώσσα ,  δεν έχει βρεθεί ακόμα για να τον  περιγράψει …Την ευχή τους να έχουμε , τις μεσιτείες τους και το χαμόγελό τους το χαρμολυπημένο ! Η Πορταΐτισσα ας δεηθεί για μένα τον ταλαίπωρο να μην ξεχάσω τίποτα , απ όσα στέλνει ευλογίες στα παιδιά της τα πονεμένα που διψούν για τον Παράδεισο ! Στο τέλος αυτού του ταξιδιού ας ευχηθούμε όλοι να έχουμε ορθρίες ψυχές που πασχίζουν για την καλή απολογία …

Ευλογείτε !   

 

Ο Οκτώβριος αγκαλιάζει στοργικά τους Αγίους της ενδέκατης μέρας του…Το πρωινό είναι ακόμα πιο χαρούμενο για όλους μας ! Τέταρτη Κυριακή του Λουκά , των Αγίων Θεοφόρων Πατέρων της εβδόμης Οικουμενικής συνόδου και εμείς μετά το δι ευχών φορτώνουμε τα πράγματα μας και αναχωρούμε γεμάτοι από ιερές προσδοκίες για αναπάντεχα  συναπαντήματα με σύγχρονους Θεηγόρους οπλίτες και αστέρες πολύφωτους και μυρίπνοα άνθη του Αθωνικού Παραδείσου . Οι σφιχτές αγκαλιές των παιδιών μας και τα μελαγχολικά τους προσωπάκια γίνονται ανάγκη και πρόσταγμα και τούτο το ταξίδι να μείνει αλησμόνητο … Τέσσερις φέτος οι ταξιδιώτες . Ο Νίκος δεν μπόρεσε να ρθει  αν και πολύ το ήθελε … Ο Παναγιώτης δεν άντεξε να μην ακολουθήσει τα χνάρια και τα αγιορείτικα σημάδια είκοσι ετών…Ο Μιχάλης και ο Θεοδόσιος συνεπείς στον άγιο πόθο τους …Έτοιμα από καιρό όλα και τα ραβδιά τα καινούρια , αυτά που ο Θεοδόσης έφτιαξε για όλους μας ! Αγριελιά που αντέχει θα βοηθήσει τα βήματά μας στα Θεοτοκοβάδιστα λημέρια ….Ξύλο ισχυρό , γερό πολύ , μοιάζει με την ψυχή μας …Την αγριελιά όσο κι αν την ποτίσεις όσο και την λιπάνεις αν δεν την μπολιάσεις με καθαρή ελιά,  λάδι δεν στάζει …Έτσι κι εμείς αν δεν μπολιαστούμε με τον Ζώντα Χριστό θα μοιάζουμε με ανθεκτικά ξύλα βαλμένα σε χώμα ξερικό … έτοιμα να σπάσουν ...Ταξίδι με έναν καιρό που όμοιό του δεν έχουμε ξανααντικρίσει …Μαύρο πυκνό σκοτάδι μες στο μεσημέρι στα μέρη της Βοιωτικής γης! Νερό από τους ανοιχτούς ουρανούς και φόβος του αγνώστου …Τόσο έντονο το φαινόμενο που στιγμιαία θυμόμαστε τον Άγιο Διονύσιο τον Αεροπαγίτη που σε λίγες μέρες θα συναντήσουμε τιμώμενο με το παλαιό ημερολόγιο στο Όρος : Ή Θεός πάσχει ή τον παν απόλλυται ! Ανοίγουμε τον θησαυρό των Αγίων , ένα βιβλίο με πολλές παρακλήσεις Ουρανίων  γενναιοφρόνων πρεσβευτών …Ψέλνουμε τα απολυτίκιά τους και νιώθουμε πως οδηγούν τα τρομαγμένα λιγοστά χιλιόμετρα που το αυτοκίνητο ίσα που διασχίζει μέσα στην ορμή του καιρού …Με την Θεομητορική επίκληση ξαναγεννήθηκε το φως , όπως και η ελπίδα της αιωνίου ζωής κάθε φορά που της αμαρτίας η δίνη γυρεύει να μας καταπιεί…Σαν να ξημέρωσε πάλι ! Δόξα τω Θεώ ! Άνοιξε ο δρόμος για του Ουρανού την πόλη ξανά μπροστά μας ! Οι ώρες περνούν και η Ουρανούπολη υποδέχεται την αγωνία μας και τα θυμητάρια παλιών ετών . Συναντάμε γνώριμες φιγούρες έστω κι αν δεν τις έχουμε ξανααπαντήσει ποτέ ! Όλοι μας φαίνονται οικείοι ! Συμπολίτες του Ονείρου ! Έχει ο Παράδεισος με μια φωτεινή αλυσίδα δεμένα τα παιδιά του Θεού  και  κάθε της κρίκος είναι ένας επίδοξος οικήτοράς του … Βράδιασε για τα καλά . Στο δωμάτιο σιμά στο δρόμο όλη τη νύχτα ακούω την θάλασσα . 

Σπάνε τα κύματα τόσο κοντά μας και η ανυπομονησία μας μεγαλώνει . Είναι και που το πρωί της Κυριακής  είχε απαγορευτικό ! Νιώθω το πέλαγος να προσπαθεί να γαληνέψει για να ταξιδέψει προσευχές και παρακλήσεις , λαχτάρα και πόνο , τον αγνό πόθο για μετάνοια και εξιλέωση ! Η θάλασσα θα μας φέρει κοντά στα παιδιά της Παναγιάς ! Γαλήνεψέ την  Κύριε!

Ώρα 6 το πρωί της Δευτέρας τελευταίας μέρας του Σεπτεμβρίου με το παλαιό ημερολόγιο . Πρέπει να συντονίσουμε τις ψυχές μας με τους ρυθμούς και το συναξάρι,  που στο Όρος έχουν το δικό τους μέτρημα . Στο λιμάνι ασυνήθιστα πολύς κόσμος ! Ουρά για τον Παράδεισο που μακάρι να μας χωρέσει όλους …μα όλους ! Μακάρι να στοιβάζονται τόσο ασφυκτικά ψυχές στις θύρες του ! Ένα μικρό παιδί , μια σταλιά άνθρωπος σέρνει την βαλιτσούλα του κρατώντας με το άλλο του χέρι τον Ιερέα Πατέρα του ! Ο Παπά Θόδωρος τεκνίο της Παναγίας εκλεκτό  απ το αγαπημένο μου Αιτωλικό ! Και ο μικρός Γιαννάκης το τέταρτο βλαστάρι του,  πρώτη φορά προσκυνητής στο Όρος ! Και ένας άλλος Γιαννάκης λίγο μεγαλύτερός του πριν από 70 περίπου χρόνια  ξεκινούσε με λαχτάρα να συναντήσει τους Αγίους και κάποτε να τους μιμηθεί ….Ο μικρός που είχα μπροστά μου με μετέφερε νοερώς σε κείνο το πρωινό…

 

( από διήγηση του ιδίου του Γέροντος) «Στην σκάλα της Αγίας Άννης τον περίμενε ένα σεβάσμιο Γεροντάκι, ο Γέρο- Αρσένιος. Δεν είσαι συ ο Γιαννάκης από το Βόλο; τον ρώτησε . Ναι, του είπε , Γέροντα, άλλα πως με ξέρετε; -Α, λέγει, ο Γέροντας Ιωσήφ το ξέρει από τον Τίμιον Πρόδρομο. Του εμφανίστηκε απόψε και του είπε: Σου φέρνω ένα προβατάκι, βάλε το στην μάνδρα σου". Κόλλησε η σκέψη του εις τον Τίμιον Πρόδρομο, τον προστάτη του, εις του οποίου την ημέραν των γενεθλίων γεννήθηκε. Αισθανόμουν πολλή ευγνωμοσύνη δια την φροντίδα του αυτήν. - Λοιπόν, Γιαννάκη, πάμε, μου λέγει ο Γέρο Αρσένιος. Πάμε, διότι ο Γέροντας μας περιμένει. Ανηφορίσαμε. Τι αισθήματα! Όση δύναμιν και αν διαδέτη κανείς δεν περιγράφονται. Το βράδυ εκείνο, μέσα στο Εκκλησάκι του Τιμίου Προδρόμου, πού είναι λαξευμένο μέσα στην σπηλιά, έβαλα την μετάνοια της υποταγής μου. Εκεί μέσα εις το παραμικρό εκείνο φως γνώρισε ή ψυχή μου με τον δικό της τρόπον την φωτεινή φυσιογνωμία του αγίου Γέροντος μου Ιωσήφ του Ησυχαστή».

Ο μικρός Γιαννάκης ένας μεγάλος εργάτης του Κυρίου ( πρώτος από δεξιά στην Νέα Σκήτη)  

Σήμερα είναι ένας από τους σύγχρονους Αγίους που άπαυστα και μαρτυρικά υπομένοντας , κανοναρχούν το Θείον έλεος ! Της Φιλοθέου το καύχημα και της Αριζονίτισσας Παναγίας ο παραστάτης ! Ο Γέροντας  Εφραίμ ο Φιλοθεϊτης  , ο κάποτε μικρός Γιαννάκης , ένας μεγάλος εργάτης του αμπελώνος του Κυρίου ! Έλαμψε πάλι η αλυσίδα του Παραδείσου ! Ευχήθηκα να χάιδεψα το κεφάλι ενός μελλοντικού Αγίου ! Ας μεσιτεύσει ο Τίμιος Πρόδρομος και γι αυτό το παιδί που τόσο νωρίς αξιώνεται να γαλουχηθεί με νάματα αιωνίου ζωής , στα ασκηταριά της παναγίας γης του Άθω  …

( συνεχίζεται )

                                                  Νώντας Σκοπετέας

  Απόσπασμα από εκπομπή με τίτλο : Ψυχή ορθρία  

Το γιατρικό του φόβου

Όποιος αγαπά τον Χριστό δεν φοβάται κανέναν και τίποτα!

 ( Αγ.Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης)

  Άβυσσος ο φόβος . Πλημμυρισμένη από το άδηλο , το σκοτεινό , το ταραχώδες . Βυθός απύθμενος , αφώτιστος από του ήλιου τις ακτίνες …Κι η θάλασσα γεμάτη από αθέατες δίνες να σε καταπίνουν …Ολιγόπιστε γιατί διστάζεις ; γιατί φοβάσαι να προχωρήσεις πάνω στα κύματα; Εδώ είμαι πάντα μαζί σου ! –Φοβάμαι Κύριε , τόσα πολλά είναι αυτά  που φοβάμαι , που με ζυγώνουν κάθε στιγμή ! Και όλα ένας φόβος τα σκεπάζει …Του Θανάτου ο φόβος Κύριε ! Η ιδέα του,  συνθλίβει την ταραγμένη μου ψυχή ! Λένε οι γύρω μου πως είναι φυσιολογικό και να μην φοβάμαι το να τον φοβάμαι …Δεν έχουν αισθανθεί ούτε αυτοί , ούτε εγώ , πρώτος εγώ Κύριε , τη νίκη της Ζωής ! Δεν ακούσαμε με τον  αμετάστρεπτο νου μας την αλήθεια της πίστης μας … Το Χριστός Ανέστη εκ νεκρών θανάτω θάνατον Πατήσας… Ούτε το μεταβέβηκεν εκ του θανάτου εις την Ζωήν …-Γιατί πέθανε ο παππούς μαμά ; ρώταγε τις προάλλες ένας μικρούλης πάνω από το μνήμα του παππού του …Κι η μάνα του δεν ήξερε τι να του απαντήσει . Σαστισμένη κι εκείνη έψαξε να βρει μια γρήγορη πειστική απάντηση  …-Γιατί ήταν παππούς και ήταν άρρωστος του είπε …Δεν απάντησε σωστά Κύριε ! Η σωστή απάντηση στην ερώτηση του μικρού γιατί πέθανε ο παππούς,  είναι μια και μόνη : Για να ζήσει ! Ζωή αιώνια ! Και το εφόδιό της : Το σώμα και το αίμα του Ζώντος Θεού ! Το γιατρικό του φόβου ! Μόνο το Θεό να φοβόμαστε , να σεβόμαστε ως πανελεύθεροι δούλοι Του  και τις αμετανόητες αμαρτίες μας να τρέμουμε  . Να αγαπάμε τον Πατέρα μας και να θυσιάζουμε το εγώ μας για την αγάπη και το θέλημα Του . Η αγάπη του Χριστού μας , αυτή που  έξω βάλλει τον φόβο … Είναι  ύπουλο βουνό  ο φόβος , ακανθόσπαρτο με γλιστερές  αποτομιές που οδηγούν στην δαιμονική λύπη …Εμπόδιο στην αληθινή χαρά , την Χριστιανική ζωή της ασύγκριτης  Χαρμολύπης, στο ασυγκράτητο πέταγμα με αγγελικά φτερά στους ανοιχτούς Ουρανούς της ποθεινής Άνω Πατρίδας…   

Είναι δύσκολο το να τα καταφέρεις . Αδύνατο φαίνεται σε κάποιους που πορεύονται μια ζωή ολάκερη φοβισμένοι και δειλοί  και ολιγόπιστοι  , έστω κι αν δείχνουν ισχυροί και αγέρωχοι με αμετασάλευτη πίστη …Δυνατό για το Θεό όμως ! Ας βάλουμε Εκείνον μπροστάρη στον πόλεμο! Για να γίνει ο φόβος του θανάτου μνήμη του σωτήρια . Ο φόβος για το άγνωστο , σιγουριά και ασφάλεια θείας καταφυγής . Ο φοβισμένος άνθρωπος , χαριτωμένος θεραπευμένος απ της ψυχής τα τραύματα . Αυτά που ο φόβος ολοένα αφορμίζει . Αυτά που η πίστη και ο Σταυρός καταπραΰνουν  και επουλώνουν για πάντα .

   Βαθιά ανάσα , ανοίγω τα μάτια , μπαίνει αέρας , ολόδροσος φρέσκος αέρας μέσα μου . Στην εκπνοή εκβάλλονται μαύρες μνήμες σκοτεινές και συνειρμοί αισθήσεων που σαν να είχαν φωλιάσει ακλόνητοι στα κατάβαθά μου και έσπερναν πανικό  σε κάθε μου λογισμό , σε κάθε βαρύ μου βήμα . Ανασαίνω και πάλι το καθάριο αεράκι . Στέλνω ψηλά τα όμματα της καρδίας μου και ένα ατρόμητο δυνατό ελέησον ! Μια στιγμή κράτησε η αφοβιά μου . Βοήθησε Κύριε να την ξαναζήσω και έτσι να τελειωθώ ! Κλείνω ξανά τα μάτια . Ηχεί η φωνή Σου μέσα μου : Μη φοβού , μόνο πίστευε !

  ΥΓ: Να θυμόμαστε πάντα αυτό που ένας σοφός Γέροντας των ημερών μας λέει : Οι Έλληνες δεν έχουν προδιάθεση κατάθλιψης ! Μόνο μετανοίας !

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από την εκπομπή με τίτλο : Το γιατρικό του φόβου ( 2 Μέρη )

Δεν χορταίνεται η αγάπη … Μουελαμπά ξανά και ξανά !

Η Τζάτζα μουτσάρα( η γιαγιά)  :

Εδώ πιο πριν είχε πέτρες και ξερόχωμα , δάκρυα και παράπονο , και πόνο απαράκλητο …

Εδώ πιο πριν ξεχασμένος ήταν ο Θεός , και ο Ουρανός δεν έστελνε φωνές και δρόσους  μα μόνο φωτιά που έκαιγε την ελπίδα …

Θυμάμαι τα χαμόγελα από καλούς ανθρώπους που ψαχναν να πιουν ένα μικρό ξεδιψαστικό όνειρο , που ήξεραν πως κάπου ξημέρωνε Ήλιος άδυτος !

Κι ήρθαν τα δροσερά τα καλοκαίρια με γεμάτες τις χούφτες τους από καραμέλες …

Κι ήρθαν απεσταλμένοι του Ουρανού κρατώντας στα χέρια τους μεγάλους ντορβάδες με  παπούτσια  για να πατούν τη γη γοργόφτερα ποδαράκια μαύρων αγγέλων με κατάλευκες καρδιές …

Και γέμισαν κολυμβήθρες με του εξαγνισμού και της αναγέννησης τα νάματα…

Και σκάφτηκε το ξερόχωμα και μπήκαν θεμέλια η Ελπίδα και το Φως , να στηρίξουν την πιο όμορφη Εκκλησιά του κόσμου …

Το παιδί :

Κι ήρθε και ο Αη Σπυρίδωνας και πήρε στην ποδιά του και στην αγκάλη του όλα τα παιδιά του χωριού μας …Και εκείνος γελούσε συνέχεια φορώντας το μυρωμένο σκουφί του που όλο και του το πέρναμε και το φοράγαμε στα μικρά δικά μας κεφάλια …

Η Τζάτζα μουτσάρα :

Κι ήρθε κι ο παπα-Γιώργης με τον Παπά Εφραίμ και βάλανε Ευλογητός …Και γέμισαν οι άδειοι τοίχοι από Αγίους και παραστάσεις και δωδεκάορτα που ζωντάνευαν μπροστά μας …Και τα πολυκαιρισμένα υφάσματα απόχτησαν το πιο λαμπερό χρώμα της πορφύρας , να σκεπάζουν τα Άγια και τα Αγιωτικά…Και πλημμύρισε το τέμπλο της ψυχής μας από χρυσό και ασήμι και η φτώχεια μας γίνηκε με μιας θησαυρός αδαπάνητος που δεν θα στερέψει ποτέ!

Και ξημέρωσε Ανάσταση !

Το παιδί :

Κάναμε το Σταυρό μας πριν το κουδούνι στο σχολειό ακουστεί …

Τα αδελφάκια μας στην Ελλάδα τώρα κοιμούνται …

Κι ο ίδιος Ουρανός μας ενώνει …

Κι η Αγάπη του Χριστού δεν χορταίνεται …όπως οι καραμέλες…

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από την εκπομπή με τίτλο : Του Θεού η καρδιά χτυπά στο Λουγκουζί .

Αφιερωμένη στην 4η Αποστολή της Ι.Μ.Παναγίας Χρυσοπηγής στην Ουγκάντα .

Ον ο Ιησούς ηγάπα…( Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος)

  

Tον Ιωάννη, τον γνήσιο φίλο του Χριστού,  τον επιστήθιο απόψε δεν θα ξεχάσω!

Σκόρπια κοιτώ το πολύφυλλο  συναξάρι του και εξίσταμαι με τα αμέτρητα  θαυμάσιά του! Επικαλέστηκα τόσους άλλους εκλεκτούς και αφιερωμένους , μα αυτόν που τόσο ο Ιησούς ηγάπα,  δεν τον εφώναξα ποτέ ως τώρα  σιμά μου.

 Καρτερά εκείνος ο τρισμακάριος  από την οπή της γης,  που πνέει αστείρευτη σκόνη του Ουρανού, εκεί στης Εφέσου τα αλησμόνητα χώματα .

 Και ευλογεί ακόμη και φωνάζει: Να αγαπάτε! τίποτε άλλο!…

Γόνος Παρθένου  κι αυτός κατά χάριν, ξεκινά σαραντάημερο σε τρικυμισμένη θάλασσα,  που ο Κύριος δεν της φώναξε «πεφίμωσο» για να παιδεύσει, ακούς; τον πιο διαλεχτό Του! Στης Ιβήρων το λιμάνι καταπλέει, με την Μάνα του στον κλήρο και στο περιβόλι και στον Παράδεισό της, για πρώτη τους φορά!

Στέκεται πάντα άκρυφτος  με αφοβιά κάτω απ τον ματωμένο Βασιλέα,  ατενίζοντας με πόνο  την Σταυρωμένη Αγάπη… Θαβώρ και Γολγοθάς φανερώνουν στα έκθαμβα μάτια του, την ίδια εν τοις υψίστοις Δόξα!

 Αίμα και ύδωρ  αγιάζουν τον κόσμο,  επίχαρμα δαιμόνων,  που αλύτρωτος στενάζει …Τα βλέπει εκείνος να ξεχύνονται από την άχραντη πλευρά του Πατέρα κι Αδελφού του και τα σμίγει με τα δάκρυά του…Ρουφάει της αμπέλου τους κρουνούς, τους ζωοποιούς του πνεύματος, και την βροντή της Τριάδος,την Πανάγια γνώση, την  πέρα από τον νου, την στέλνει να φτερακίσει σε όλα τα έθνη, μήνυμα σωτηρίας    με τον αητό του,  τον  αθάνατο τον παραστάτη…

 "Ὁ ἔχων τὸν Υἱὸν ἔχει τὴν ζωήν, ὁ μὴ ἔχων τὸν Υἱὸν τοῦ Θεοῦ τὴν ζωὴν οὐκ ἔχει"

Παίρνει χαρτί ο Θεόσοφος και ακουμπά σ αυτό  με δέος  την αληθινή Ζωή και το Φώς και την Οδό,  αφού ξετύλιξε από πάνω τους τα μυρωμένα οθόνια…

Αυτουργός νεκρανάστασης κι ο ίδιος, τη μια γοργόφτερος νεοσσός πρώτος τρέχει στο μνήμα το κενό και την άλλη πρεσβύτης διδάσκαλος , φανερώνει  την τελική αποκατάσταση…

Ξημερώνει η Μετάστασις τοῦ Αγίου Ενδόξου και πανευφήμου Αποστόλου…

Στο πρώτο χάραμά της, ενδέκατο εωθινό…Και  πάλι ο  Πέτρος τρις ομολογεί και έπειτα ξαναρωτά με αγωνία  για τον ηγαπημένο: ουτος δὲ τὶ;

Και ο Κύριος με γλυκιά αποτομιά του απαντά  Ἐὰν αὐτὸν θέλω μένειν ἕως ἔρχομαι, τὶ πρὸς σὲ;

Με Ηλία και Ενώχ σε πληγωμένου Ορθοδόξου ονείρατο περιπλανιέται ο Θεολόγος  και προσμένει την σάλπιγγα…

Τους πιστεύοντας τω σεπτώ σου κηρύγματι, ταις σαις ικεσίαις διαφύλαξον ένδοξε Παρθένε!

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από το βιβλίο: Πόσα χωράνε σε ένα Αμήν( Πρόμαχος Ορθοδοξίας 2019)

Απόσπασμα από την εκπομπή με τίτλο :

 Ον Ιησούς ηγάπα

Ακτή ...( Στον πνιγέντα Αϊλάν Κουρντι)

Πάνω στις βέργες των

δευτερολέπτων,

ταξίδεψε

ταχιά ταχιά η

τριανταφυλλένια

σου πνοή.

Μοιρολογιού ψαλμό,

δεν πρόλαβε,

ούτε μητέρας,

ούτε πατέρα,

ούτ ᾽ αδερφού,

ούτε Θεού,

λαρύγγι

ν᾽ αρχινίσει.

Και γέννησ᾽ ο ουρανός

έναν δεύτερ᾽ ουρανό, για να

κουκουλώσει τα στήθια

τής ντροπής μας.

Και γέννησ᾽ η θάλασσα

μια δεύτερη θάλασσα, για να

βρουν καταφύγιο και να φιληθούν

στο παγωμένο σου αίμα,

τα κλάματα

τής συνείδησής μας.

Τον ισόκοσμο

θησαυρό των

τριών σου χρόνων,

η γαλάζια

δεν έστερξε

οικουμένη

να τον νανουρίζει

άπειρα

στα αιώνια

υγρά της σπλάχνα.

Δεν ανέχτηκε το

γιγαντόσωμο ανάστημα

τής καλοσύνης της,

να βρέχει

το μονοπώλιο

τής ιερής σου μνήμης

για πάντα.

Είπ᾽ από μέσα της:

“Πώς αλλιώς

θα κάνω τον

ληστή

να δακρύσει;

Τον φονιά

να μετανοήσει;

Τον συκοφάντη

να μελαγχολήσει; ”

Κι έσυραν τ᾽

αφρισμένα

χέρια της,

το κοκκαλιασμένο

σου κορμάκι

ως την ακτή,

για να γενεί

η σπιθαμή

τής ύπαρξής σου,

ανεξάντλητη σκάλα,

που ενώνει

γη και ουρανό

κι ανεβοκατεβαίνουν

ανάλαφρα πάνω της

σαν σιγοψιχάλισμα,

αγγελικά τάγματα,

ψυχές,

και υπέραγνα

πνεύματα που

μακαρίζουν

τη μορφή σου.

Και φύσηξε

η γλαυκή

κολυμπήθρα

το απειρόκακο

κορμάκι σου

ως την ακτή,

για ν᾽ αγκαλιαστούμε

όλοι μας τον

χρυσαφένιο λυγμό

τού Ήλιου

για τον χαμό σου,

εκείνου

τού καλόκαρδου

Αστεριού,

που σε καμάρωνε

κάθε που το

λαχταρούσες.

Πονάει, σήμερα,

η αμμοσκέπαστη η γη.

Πονάνε, σήμερα,

οι σοφοί οι σπάροι.

Πονάει, σήμερα,

τού χελιδονιού η φυγή.

Πονάνε, σήμερα, κι

οι γλάροι.

Τώρα δα,

ο Συμπαντικός Πόνος,

έρχεται στη γωνιά που σ᾽

έγειρε το μαυροφορεμένο κύμα,

και ποτίζει

με τ᾽ αναφιλητά του

τα παραπονεμένα

ποδαράκια σου, όπως

με δάκρυα πότιζε

εκείνη η αμαρτωλή η αγία,

τα μαλαματένια πόδια τού Ιησού.

Τώρα δα,

ο Παγκόσμιος Αναστεναγμός,

έρχεται στη γωνιά που σ᾽

έγειρε το μαυροφορεμένο κύμα,

και τραντάζει

με τα βογγητά του

τα άψυχα χεράκια σου, όπως

τραντάζει η αστραπή, την ανεμελιά

τής επαναπαυμένης στιγμής μας.

Τώρα δα,

αθώο μου αγόρι,

έρχομαι να σου ζητήσω

συγχώρεση εκ μέρους

κάθε ανθρώπου επί της γης,

να φιλήσω

το θεϊκό σου

μέτωπο,

και να μεταλάβω

λίγο

από το Άγιο Φως που

άναψε

η λαμπάδα

τής θανής σου,

εκείνης που

λαμπυρίζει

φωτιστικά

τη γέννηση

τής μετάνοιας,

όλου

τού πλανήτη!

Τώρα δα,

μ᾽ έκανες ν᾽ αγαπώ,

ακόμα περισσότερο!

Τώρα δα,

υπόσχομαι περισσότερη,

Ευθύνη!

Αυτή,

Θεέ μου,

Άπνιχτη, άπνιχτη, άπνιχτη

ας μείνει...

Του φιλολόγου και συγγραφέα -ποιητή Παναγιώτη Σκοπετέα

Στην Προυσιώτισσα...

Κιουστέκια οι δρόμοι στης γης τα στήθια, και το νερό που ορμά στις ριζωμένες φλέβες, της δίνει πνοή αθάνατη…

Ανάβαση στου Προυσού τα περάσματα,  σαν κεντητά παραπετάσματα ένα –ένα μας οδηγούν στο απόρθητο ενδιαίτημά της Αειπαρθένου.

Σμίγουν τα βράχια και φτιάχνουν αψίδες στο διάβα  της Κεχαριτωμένης Μάνας.

Τα πατήματά της σμιλεύουν του κρημνού τα χείλη, που αγιάζονται πια αιώνια, σαν να ακούμπησαν πάνω τους τα Άχραντα και Θεία…

Σιωπή μουσουργική και αηδονόφωνα φτερακίσματα  κρατάνε ισοκράτημα σε Θεομητορικό δοξαστικό…

Δωδεκάορτα ζωγραφίζει ο ουρανός, σαν προσμένει να υποδεχτεί την Μητέρα της ζωής …

Ξεπρόβαλλε το ρολόι και το καμπαναριό…Μοιάζει από μακριά σαν θυμιατήρι ναϊδιόσχημο, που το υψώνει ο Απτόμενος των ορέων λίγο  πριν η γύρω πλάση ψάλει τον  επιλύχνιο…

Στέκομαι μπροστά Της και συλλογούμαι πως η ταπείνωση είναι το μόνο γιατρικό.

Στο πιο καταφρονεμένο παλάτι, στο πιο χαμηλό θρονί που είχε ποτέ Βασίλισσα…Κι όμως τούτο η χάρις Της επέλεξε…

Τούτο το μικρό σκοτεινό δώμα που δεν σταματά, να δέχεται δάκρυα-λάφυρα  και παρακλήσεις , σπαραγμούς και ευχαριστίες.

 Ένα σκαμνί απέναντί της προσμένει αμαρτωλού δέηση προς την Θαυματουργό Κυρά.

Πρόμαχος και τερατουργός εξαισίων, αεί προστατεύουσα…

Νώντας Σκοπετέας

Αύγουστος 2015

Της Παναγιάς οι ποιητές .

…Χαράς μου την καρδίαν Συ πλήρωσον Παρθένε,

όπως υμνολογώ Σε, ναέ ευλογημένε.

Ου σθένει πάσα γλώσσα Σοι ψάλλειν υμνωδίαν

ύμνος ηττάται άπας υμνείν Σε κατ' αξίαν.

Συ δίδαξόν με άδειν τηνθείαν υμνωδίαν.

Συ τείχισον τα φρένας, φρούρει μου την καρδίαν.

ίνα υμνώ απαύστως Παρθένε τ' όνομά Σου

και μεγαλύνω ψάλλων το θείον δώρημά Σου…

( Θεοτοκάριο Αγίου Νεκταρίου )

Είναι κάποιοι άνθρωποι απλοί και ταπεινοί στο πνεύμα,  που σεργιανούν αμέριμνοι για τα βιοτικά από την πρόσκαιρη τούτη ζήση στου Παραδείσου τα περιβόλια , που ανασαίνουν βρεμένο χώμα και καθάριο αεράκι αναδεμένο μ ΄αρμύρα και λιβανωτό , που δεν ζητούν τα μάταια της τρυφής και του κόσμου,  μα μόνο με του Ουρανού την αιώνια ελπίδα χορταίνουν και ζουν δίχως παύση την αληθινή χαρά …Δεν θα τους δεις ποτέ τους μελαγχολικούς μα μόνο χαρμολυπημένους . Έχουν Πατέρα για καταφυγή και σκέπη τους και Μάνα Άχραντη και σπλαχνική , της στοργής μεσίτρια,  με παρρησία αδήριτη , που κρατά συνεχώς και διάπλατη της ευσπλαχνίας την πύλη την ωραία ! Πόσα τα ευχαριστώ για την Μάνα του κόσμου ! Αμέτρητα σαν της αμμοθάλασσας τους κόκκους και τόσο ελάχιστα μπρος στο πρεσβευτικό και σωτήριο έργο Της . Τι να Της ανταποδώσεις ; Τι δώρο να Της στείλεις  ; Ποιος θησαυρός του κόσμου τούτου μπορεί να συγκριθεί και να προσφερθεί ανταπόδομα στην Δέσποινα του κόσμου για την Θεία επέμβασή της στης αποστασίας το κρέμνισμα; Δεν είναι τα τάματα τα λαμπερά , δεν είναι ο πλούτος και τα ατίμητα βραβεία στην Διασώζουσα Μητέρα του Κυρίου ! Ουδέν τελούμεν άξιον ! Το ευχαριστώ το αιώνιο , την άσβεστη ευγνωμοσύνη και τιμή , μπορούν να  εκφράσουν μόνο της ψυχής τους  τα δάκρυα!   

Τα σμίγουν με μελάνι κάθε που σουρουπώνει και λόγια ασύγκριτης ομορφιάς και αλήθειας , αγάπης ανυπόκριτης σαν ποτάμια ορμητικά ξεχύνονται από μέσα τους . 
Λαϊκοί ψυχοπλάστες , άλλοι σπουδαγμένοι και άλλοι αμαθήτευτοι με μια μόρφωση υπερκόσμια όλοι τους,  σαν φως που απλώνεται …Χάρισμα Θεόσδοτο , απερινόητη έμπνευση που καταπλήσσει και συγκινεί τους γύρω τους , που τους θαυμάζουν και τους επαινούν και τους ευχαριστούν . Μα εκείνοι οι ευλογημένοι χαμηλώνουν τα μάτια και μιλούν μονάχα για τη Δόξα του Πανάγαθου  και τα μεγαλεία της Παρθένου που βρύει θαύματα και πηγάζει ιάματα , αποστρεφόμενοι της φιλαυτίας και της ανθρωπαρέσκειας  τα τριβόλια …Γιατί γνωρίζουν , πως όσο εύκολα δίνει ο Κύριος στην γραφίδα τους  λόγους ποιητικούς , άλλο τόσο ξαφνικά μπορεί μια στιγμή οίησης να πάρει μακριά και διαπαντός τούτο το δώρο το μονάκριβο , το δοξολογητικό  ! Λαοπρόβλητοι και Θεοπρόβλητοι , συνεχίζουν να αφιερώνουν  καρδιόβγαλτα λόγια και λέξεις στην Κυρία των Αγγέλων ! Είναι της Παναγιάς οι Ποιητές !

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από την εκπομπή με τίτλο :

Της Παναγιάς οι ποιητές.

Και τα δάκρυα να καούν …( Μικρό διήγημα )

 

Δεν ήξερε προσευχές και ύμνους απ έξω ο Πότης …Θαύμαζε και απορούσε με όλους εκείνους που έλεγαν «νερό» τους ψαλμούς , τους χαιρετισμούς της Παναγιάς , τις Παρακλήσεις της και τα κείμενα τα δοξολογητικά  ..Αυτός μόνο  το πιστεύω και το Πάτερ ημών γνώριζε από στήθους …Τα υπόλοιπα τα διάβαζε από μέσα ..Απ τα εγκόλπιά του τα μικρά και τα λιγοστά αγιωτικά του τα βιβλία …Δεν είχε βλέπεις  και πολύ χώρο στο μικρό του δωμάτιο …Που να βρεθεί με τόσα χαρτιά φυλαγμένα παντού ! Σε συρτάρια , στα ράφια της βιβλιοθήκης του,  στην παλιά ντουλάπα , στο κομοδίνο του το διπλανό στο κρεβάτι …Δεν πετούσε τίποτα ο Πότης απ ότι ο Θεός του έστελνε στο δρόμο του …Ό,τι μιλούσε για το μεγαλείο του Χριστού μας,  ήταν για κείνον αιώνια ιερό και είχε υποχρέωση να το κρατήσει σαν φυλαχτό για πάντα …Χιλιάδες Φωνές Κυρίου , κιτρινισμένες απ τον καιρό   μετρούσαν τα χρόνια του και τις Αναστάσιμες Κυριακές της ζήσης του …Περιοδικά , φυλλάδια , λόγοι παρακλήσεως και φωτισμού , με παραστάσεις Αγίων τυπωμένες πάνω τους και το ζωοποιόν ξύλο του Σταυρού ζωγραφισμένο από χέρια ευσεβών στοιβάζονταν στης πίστης του τους σωρούς  …Στενοχωριόταν όποτε έβρισκε στον δρόμο του παραπεταμένα τέτοια σωτήρια γράμματα  , μα και ό,τι συμβόλιζε τον Ουρανό και τους οικήτορές του ,τον έθλιβε να το συναντά πατημένο χάμω σαν σκουπίδι και άχρηστο πράμα . Μάζευε λοιπόν τα χαρτιά των μνημοσύνων και των κηδειών  που ο αέρας έριχνε κάτω , τα σακουλάκια από τα κόλυβα που βρισκε σε κάδους σκουπιδιών έξω από Εκκλησιές   , και καθόταν και έκοβε τους Σταυρούς  και τους  κρατούσε σε ένα συρτάρι…Κι όταν μαζεύονταν αρκετά από δαύτα , τα έπαιρνε και τα έκαιγε στον παλιό φούρνο της γιαγιάς μαζί με τα  χαρτιά που τύλιγαν τo ύψωμα,  που κάθε Κυριακή ο Παππούλης του κράταγε γιατί είχε πάει το πρόσφορο από βραδύς …Τα σάρωνε ύστερα σε ένα φαράσι που το χε μόνο για αυτήν την περίσταση ,  και τα πήγαινε στο χωνευτήρι της Αγιάς Αναστασίας και τα ριχνε μέσα με προσοχή …

-Τι καις συνέχεια ρε Πότη …Πυρομανής θα καταντήσεις τον πείραζαν οι περαστικοί  …

-Έλα να σου πω γιατί τα καίω όλα τούτα είπε κάποτε σε έναν και εκείνος στάθηκε ν ακούσει :

-Αυτά τα καίω γιατί έχουν πάνω το Σταυρό και δεν πρέπει τούτο το σύμβολο να το πατάμε και να το βρωμίζουμε …Τα άλλα τα μικρά που βλέπεις είναι τα τυλίγματα του υψώματος …Ξέρεις τι τυλίγουν όλα αυτά ; Τον ίδιο του Ουρανό ! Άλλοτε τον Αμνό του Θεού που πάντα Νικά ! Την Μητέρα του την Παναγία ! Άλλοτε τους Αρχαγγέλους και τους Αγίους Αγγέλους ! Τον Πρόδρομο Ιωάννη και όλους τους Προφήτες ! Τους Αγίους Αποστόλους , τους Ιεράρχες τους Μάρτυρες , τους Αγίους Αναργύρους , τους Αγίους Θεοπάτορες τον Ιωακείμ και την Άννα τους Δικαίους , τον Άγιο της ημέρας και τον Άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο ή τον Μέγα Βασίλειο ανάλογα με του ποιού την Θεία Λειτουργία επιτελέσαμε ! Κατάλαβες λοιπόν γιατί όλα τούτα είναι ιερά και δεν πρέπει να καταλήγουν μαζί με ακαθαρσίες  και απορίμματα ; Γι αυτό τα καίω για να μην βεβηλωθούν ποτέ ! Ό,τι προσφέρεται στον Κύριο και ό,τι προέρχεται από Εκείνον είναι παντοτινά αγιασμένο και εμείς τιμάμε έστω και στο απειροελάχιστο  Εκείνον με το να το ευλαβούμαστε και να το φροντίζουμε ! Έτσι κάνω και με τα φιτιλάκια απ το καντήλι και τα καρβουνάκια και το λιβάνι απ το θυμιατήρι … Τίποτε δεν πετώ αδιάκριτα  !  Όλα έχουν την αξία τους ! Θυμίαμα ενώπιόν Σου ! δεν έχεις ακούσει που λέμε ; Και η φλόγα ποιόν φωτίζει …Τον Κύριο και τους Αγίους Του δεν φωτίζει; …Πήρε χάρη και  το φιτίλι λοιπόν …Αγιάστηκε κι αυτό και τόσα άλλα ! Να αφήσουμε τα ολοκάθαρα να καταλήξουν σε σκουπιδότοπους με σαπίλα και δυσωδία ; Αυτά που μας ανοίγουν τον Ουρανό , που σκορπούν πνευματικό άρωμα στην ακάθαρτη ζωή μας ; Δεν είναι ευλογημένο αδελφέ μου ! Και στην Εκκλησία έχω πει στην Κυρά – Χρυσάνθη μόλις σκουπίζει, να μην πετάει τις σκόνες όπου και όπου , μα στο χωνευτήρι πίσω απ το Ιερό…Είπαμε όλα ευλογούνται , τίποτα δεν είναι ασήμαντο ! Ως κι το χώμα απ τα παπούτσια μας που μένει στο δάπεδο του Ναού ..Σκέψου πως από εκεί πέρασε στην Θεία Λειτουργία ο ίδιος ο Χριστός…Μόλις κατεβαίνει απ το Δεσποτικό…Ναι ο ίδιος ο Χριστός κατεβαίνει !  για  να εισέλθει  στο Άγιο Θυσιαστήριο και έπειτα στην Μεγάλη Είσοδο που  συμβολίζει τον πηγαιμό  του Κυρίου στα Ιεροσόλυμα για το πάθος και την πορεία Του προς τον Γολγοθά και τον Πανάγιο Τάφο . Τα λεγε όλα τούτα και δάκρυα έτρεχαν από τα μάτια του ! Ο άλλος τον κοιτούσε και εκείνος συγκινημένος με την θέρμη του και την ξεχωριστή του αγάπη, που τίποτα δεν περιφρονούσε και όλα τα περιέβαλε με μια τόσο ασυνήθιστη επιμέλεια  …

-Κλαίς βρε Πότη μου ! του είπε …

-Και αυτά του Κυρίου είναι αδελφέ μου ! Τα δάκρυα είναι σταλμένα από Εκείνον ! Πολύτιμο γιατρικό για την ψυχούλα μας !

Έβγαλε ένα χάρτινο μαντήλι  από την τσέπη και σκούπισε τα μάτια του !

Το ριξε έπειτα και αυτό στην μικρή φωτιά που έκαιγε , σαν την πίστη του και την αγάπη του Χριστού που σκόρπαγε γύρω του !

-Και τα δάκρυα να καούν ! Άγια δώρα ! είπε και σώπασε …

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από το βιβλίο : 

Δάκρυ στο Εγώ ( εκδ.Πρόμαχος Ορθοδοξίας)