Άρωμα ανεξάντλητο ( Άγιος Πορφύριος )

Πόσο όμορφα είναι όλα του Θεού τα φτιάγματα! Πάντα εν σοφία εποίησε, εν αρμονία , εν γαλήνη ! Η ωραιότητα της ανόθευτης πλάσης που αντιστέκεται στο πολλάκις ανίερο και ακαλαίσθητο αυτεξούσιο του ανθρώπου,  είναι συγκλονιστική! Τι κάλλος προσφέρουν τα ανθισμένα χώματα της γης! Μια πανδαισία χρωμάτων φέρτε μπροστά στα μάτια σας και γαληνέψτε! Και δοξολογείστε τον Μεγάλο Ζωγράφο, γι αυτόν τον αχειροποίητο ασύνορο καμβά τον υπέροχο ! Τώρα πάρτε στα χέρια σας το πιο αγαπημένο σας ευωδιαστό λουλούδι! Αυτό το άρωμα ! Αυτή η μοσχοβολιά του ! Μια γαρδένια , ένα γιασεμάκι , ένα νυχτολούλουδο , ένα τριαντάφυλλο , μια λεβάντα, ένα γαρύφαλλο , ένα αγιόκλημα! Ένα τόσο δα ανθάκι κρατήστε και αρχίστε να το ανασαίνετε! Συνέχεια εισπνέετε  το άρωμά του, ξανά και ξανά και ξανά ! Μα… δεν σταματά η ευωδία! Όσες,  αμέτρητες ανάσες και αν του κλέψετε , το άρωμά του ανεξίτηλο , ανεξάντλητο!

Έτσι ακριβώς συμβαίνει αδελφοί μου συναμαρτωλοί και με του ουρανού τα άνθη τα πανεύοσμα  ! Με τους Αγίους του Θεού ! Με τους γνήσιους φίλους του Χριστού μας ! Τους δικούς μας μεσίτες στον θρόνο του Δεσπότη και Κριτή ! Δεν εξαντλείται  το άρωμά τους! Η πνευματική και μεθυστική τους ευωδία! Θες συνεχώς να ρουφάς την μυροβόλα αγιότητά τους! Να θεραπεύεις έτσι της ψυχής τα δυσώδη τραύματα !Να φυλακίζεις την μυρωδιά του θαυμαστού τους βίου μέσα στην καρδιά σου !

Κρατώ στα χέρια μου ανθό, από Θεό σπαρμένο

Τον ανασαίνω , τον ρουφώ , θυμίαμα αγιασμένο !
     Μίσχο βαστώ και έναν βλαστό που όλα τα γαληνεύει !

   Του Παραδείσου το άρωμα ποτέ του δεν στερεύει!

Μα πόσες εκπομπές θα γίνουν, πόσα βιβλία θα γραφτούν , πόσες ακολουθίες , πόσα απολυτίκια και ποιήματα πόσα αφιερώματα και πόσα δάκρυα θα κυλήσουν για τους Αγίους των ημερών μας ; Ξανά για τον Άγιο Πορφύριο θα μιλήσουμε ; Ναι , ξανά ! Το άρωμα του Αγίου αξεθύμαστο , εξαπλώνεται προσπαθώντας να σκεπάσει τις δυσωδίες των σκοτεινών ημερών μας ! Και εμείς έχουμε τόση ανάγκη από ευωδιαστές αναπνοές!

Δεν σταματούν τα σημεία , τα θαύματα , οι αποκαλύψεις , τα αρώματα που ξεχύνονται από τις σελίδες του συναξαριού όταν σταματά το φυλλομέτρημά του στην δεύτερη μέρα του Δεκεμβρίου ! Ανάσα και δάκρυ , λέξη και εκχύλισμα Χριστού και Παραδείσου!Άρωμα ανεξάντλητο! Ο Άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης, ο διορατικός και ιαματικός, ο θαυματουργός, ο παγκόσμιος Άγιος!  Στην απειράριθμη ανθοδέσμη του δωρεοδότη Χριστού μας ,ανήμερα της οσίας του μνήμης, ένα εικόνισμά του,στολισμένο με όλα τα μυρίπνοα δημιουργήματα του Μεγάλου Σπορέα!

                                                                      Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή και το βιβλίο: "Αυτοί οι Παράξενοι Χριστιανοί"( εκδ.Πρόμαχος Ορθοδοξίας 2021

Όρος ασύνορο Ημερολόγιο Άθωνος 2019 (μέρος 2)

Στάμνες παντού θυμίζουνε  Κυρία  Μανναδόχο,  

Γοργοϋπήκοη στοργή ,  Πηγή την Ζωοδόχο.

Ο Διογένης άσβηστο κρατάει το λυχνάρι

άνθρωπο όλο αναζητά, σοφίας το συναξάρι.

Του Καλλινίκου  η άβυσσος έλαιον αναβλύζει

Το άψυχο διάλεξε ο Θεός θαυμάσια να σαλπίζει.  

Του νέου ηγουμένου η ψυχή με λέντιο ζωσμένη

                                                   δοσμένη θυσιαστικά σε Αγάπη Εσταυρωμένη

Γεμάτη από σταμνιά η Δοχειαρίου και οι αυλές της  . Όλα συμβολίζουν , όλα εικονίζουν της μόνης αληθινής πίστης τα σημαίνοντα ! Γραμμένα πάνω τους παλαιοδιαθηκικά χωρία για τα δεδοξασμένα και τα αξιάκουστα της θείας ευεργεσίας,  για το περιήχημα των προφητών,  την παμμακάριστο Θεοδόχο και Θεοτόκο Μάνα όλου του κόσμου ! Μα και κάτι πηγαίο που κάθε ευγνώμων ψυχή αναφωνεί, τυπωμένο και αυτό σε μια ψηλόκορμη στάμνα: «Ο ουρανός δεν μπόρεσε να Τον χωρέσει και μια γυναίκα Τον εχώρεσε ! Ω στάμνα !»  

 Στην είσοδο της αυλής καθισμένος στο αγαπημένο του  πυθάρι ο Διογένης σε αγαλμάτινη αναπαράσταση, κρατώντας πάντοτε αναμμένο το λυχνάρι του ! Ο κυνικός φιλόσοφος που διόρθωνε και νουθετούσε τους φίλους του με τρόπο μνημειωδώς δηκτικό και πολλάκις ακατάληπτο στο πρώτο άκουσμα, αναζητά πάντοτε την αλήθεια και τον άνθρωπο που την βιώνει ,εκείνον   που ζει αυτάρκης και ασκητικός εμβαθύνοντας συνεχώς μέσα του …Σκέφτομαι πως θα ταν από τους πρώτους που θα πίστεψαν και θα δέχθηκαν τον Χριστό ως Λυτρωτή και Σωτήρα μόλις ο αναστηθείς Θεάνθρωπος κατέβηκε για 33 ώρες στον Άδη και κήρυξε  και νεκροίς ευηγγελίσθη» (Α΄ Πέτρου Δ,6). 

Τους αγαπάνε και τους αναπαριστούν τους Αρχαίους φιλοσόφους μας οι Αγιορείτες. Αποθησαυρίζουν την σοφία τους και αναγνωρίζουν τον προδρομικό σπερματικό  τους λόγο. Τους τιμούν ως Χριστιανούς και τους συγκαταριθμούν μετά των Αγίων. Έλεγε κάποτε ο μακαριστός Παναγόπουλος ότι εμφανίσθηκε στον ύπνο κάποιου που τον κατηγορούσε ως άθεο και κολασμένο ο Πλάτωνας και με παράπονο του είπε : Γιατί με κατηγορείς ; Εγώ μόλις ο Χριστός κατέβηκε και κήρυξε το σωτήριόν Του  στον κατώτατο Άδη, εκεί  στην καρδιά της γης,  τον πίστεψα, τον ακολούθησα και ελευθερώθηκα! Τα γνώριζε όλα αυτά και έτσι θαυμάσια   έλεγε ο Άγιος Ιουστίνος ο φιλόσοφος και του Χριστού μας μάρτυς: «Οι μετά λόγου βιώσαντες Χριστιανοί εισί καν άθεοι ενομίσθησαν». Σε ένα τοίχο βαλμένο ένα μάρμαρο με μια υπέροχη ιστορία χαραγμένη πάνω του. Δίπλα του ακόμα ένα δοχείο, μια πύλινη λαδούσα. Η άβυσσος  του μοναχού Καλλινίκου. Στα 1965 στην Κύμη δυο φτωχές γυναίκες που ξενυχτούσαν με αγρύπνια κάποιον κεκοιμημένο, η κυρά Ελένη και η κυρά Αμυγδαλιά, κατέβηκαν στα μισά της νύχτας  στο λαδαριό της πρώτης  όπου διαπίστωσαν ότι το καλογερικό σταμνί, φτιαγμένο στο Άγιον Όρος από τον μοναχό Καλλίνικο, ξεχείλιζε από λάδι ! Ανασκουμπώθηκαν και ξεκίνησαν να γεμίζουν όλα τα αδειανά κιούπια  με το  λάδι που έρρεε  στο δάπεδο. Κάποια στιγμή η κυρά Αμυγδαλιά ρώτησε την κυρά Ελένη : -Τούτη η άβυσσος πόσο ακόμη λάδι θα μας δώσει; Και αμέσως σταμάτησε η ανάβλυση ! Οι Κουμιώτες , αυτοί  που έζησαν εκείνο το τόσο ζωντανό θαύμα ονόμασαν το κιούπι του Καλλινίκου Άβυσσο.     Το πήρε ο μακαριστός Γρηγόριος λοιπόν και το έφερε σε τούτη την ονομαστή αυλή! Να μνημονεύουν όλοι εκείνο το μεγάλο θαύμα που οι δοχειαρίτες βιώνουν συνεχώς. Να παρηγοριούνται και να ελπίζουν ! Να θυμούνται πως εάν οι άνθρωποι σιωπήσουν τα θαυμάσια του Θεού , κεκράξονται οι λίθοι και τα άψυχα δημιουργήματα των χειρών τους!   

  

Ένα ανεξάντλητο δοχείο χάριτος και ελέους τούτο το κοινόβιο. Μια μέρα μετά την σύναξη των Αρχαγγέλων το Δοχειάρι πανηγυρίζει την σύναξη των Οσίων και Θεοφόρων  κτιτόρων του    Ευθυμίου και Νεοφύτου. Ευθύμιον συνάμα τω Νεοφύτω, τιμώ κτίσαντας την μονήν Αρχαγγέλλων. Μαθητής του Αγίου Αθανασίου του Αθωνίτη ο πρώτος είχε το διακόνημα να είναι της Μεγίστης Λαύρας ο δοχειάριος. Ίδρυσε λοιπόν το μοναστήρι των Αρχαγγέλων που έλαβε τον τίτλο από το προηγούμενο αξίωμα του κτήτορός του. Δεύτερος ηγούμενος χρημάτισε ο ανεψιός του Νεόφυτος που αφιέρωσε όλην του την μεγάλη περιουσία στην Μονή οικοδομώντας κτίρια, κατασκευάζοντας πλοία , φυτεύοντας μεγάλες εκτάσεις με αμπέλια και το σπουδαιότερο αναγείροντας το καθολικό των Ταξιαρχών. Αυτό το ολοκλήρωσε στα μέσα σχεδόν του 16^ου αιώνα ο μοναχός Γεννάδιος ο πρώην ιερέας Γεώργιος απ την Αλεξανδρούπολη που θεραπεύτηκε από ανίατη ασθένεια πίνοντας από το Αγίασμα των Αρχαγγέλων . Μια αλυσίδα ηγουμένων που φτάνει ως τις μέρες μας και τον νέο ηγούμενο τον φιλήσυχο και πράο Αμφιλόχιο. Γιός του ευλαβέστατου παπά-Γιάννη Παπαντωνίου, ο μικρός Θεοφάνης διδάχθηκε την αγάπη του Χριστού  στην γενέτειρά του στο Στεφάνι,  εκεί που ενώνονται τα βουνά  της Κορίνθου και της Αργολίδας. Αμούστακο παλικάρι, πήρε τον δρόμο για της Προυσιώτισσας τον ιερό τον βράχο , όπου πρωτοφόρεσε το μοναχικό του τριβώνιο και εκάρη με το όνομα Αμφιλόχιος. 

Από τα κάστρα της Αρχόντισσας της Ρούμελης βρέθηκε σχεδόν  αμέσως στον καστρόπυργο της Δοχειαρίου ως έσχατος και ταπεινός διάκονος μυσταγωγούμενος από τον Γέροντά του Γρηγόριο. Τον Άγιό του χειροτόνησαν επίσκοπο, οι απεσταλμένοι Άγγελοι του Θεού. Τον νέο ηγούμενο της Δοχειαρίου επέλεξαν οι συμμοναστές του, εκείνοι που  ελέω Θεού θα στελεχώσουν εν εκείνη τη ημέρα το εκπεσόν τάγμα του εωσφόρου. Δεν πάει πολύς καιρός από τότε που πρωτοανέβηκε στο ηγουμενικό με δέος και συστολή αξέχαστη για όποιον τον αντίκριζε εκείνες τις συγκλονιστικές στιγμές που η θυσιαστική αγάπη και η υπακοή οδηγούν τους αληθινούς ποιμένες. Ξέχειλα από ταπείνωση τα πρώτα του τότε λόγια: 

 

«Εύχεστε. Εύχεστε αδελφοί και πατέρες. Κι εσείς οι πρεσβύτεροι αδελφοί μου, που μειράκιο κάποτε με δεχτήκατε στην αρτιπαγή ποίμνη του Πατρός και με την αγάπη και τις ευχές σας με στηρίξατε. Κι εσείς οι νεότεροι και ακόμα οι νεότατοι αδελφοί μου, που μαζί περπατήσαμε στο δρόμο της υπακοής. Υπήρξε και άλλη δύσκολη στιγμή στη ζωή μου, όταν τέθηκε στους ώμους μου ασήκωτο το βάρος της Ιερωσύνης. Τότε είχα όμως και τον Κυρηναίο. Τώρα όμως; Και πάλι Χριστέ ηγού. Κυρία Θεοτόκε Γοργοϋπήκοε, Άγιοι Αρχάγγελοι, Όσιοι, Άγιε Νικόλαε συμπαθέστατε Πάτερ, Όσιοι και θεοφόροι Πατέρες και κτήτορες της Μονής μας, Ευθύμιε και Νεόφυτε με όλους που απ’ αιώνος διέλαμψαν και στο Άγιο ημών Όρος και στη Μονή μας, πρεσβεύσατε υπέρ ημών και ευλογήστε μας με τις πρεσβείες σας. 

Έτσι το θελήσατε αδελφοί μου, έτσι και θα προχωρήσουμε. Θα κλίνω την κεφαλή, θα πω το «να ‘ναι ευλογημένο», αλλά δεν σας κρύβω ότι αισθάνομαι ως πρόβατον επί σφαγήν. Μαζί και πάλι στη Θεία Λατρεία, στη διακονία και σε ό,τι απαιτεί η κοινοβιακή τάξη. Μέσα μου όμως καίει ένας πόθος και θα σας τον εξομολογηθώ. Αν θα θέλατε κι εσείς να θυμηθούμε, και να μιμηθούμε ιδίως, τον αείμνηστο Γέροντα στα νιάτα του. Πολύ θα ήθελα με τις ευχές σας, με την συμπαράστασή σας, να μιμηθούμε εκείνα που μας δίδαξε όταν δεν τον είχαν καταβάλλει τόσο πολύ οι ασθένειες. Έτσι επιθυμούμε να προχωρήσουμε μαζί όλοι, με ταπείνωση και αγάπη στα ίχνη που μας χάραξε, σε όσα μας δίδαξε και σε όσα μας παρέδωσε. Μπορεί να μην φτάνουμε όλα όπου έφτανε εκείνος αλλά θα προσπαθήσουμε όλοι μαζί να προχωρήσουμε και σ’ αυτόν τον δρόμο. [….]Θα προχωρήσουμε όπως μας χάραξε ο Γέροντας. Οι Άγιοι Αρχάγγελοι, η Κυρία Θεοτόκος, οι Όσιοι κτήτορες, να μας καθοδηγούν στη νέα πορεία. Και εύχεστε και πάλι αδελφοί μου.»

Καθισμένοι στο ισόγειο αρχονταρίκι της Δοχειαρίου παίρνουμε το Αγιορείτικο κέρασμα και γράφουμε τα ονόματά μας στο βιβλίο διαμενόντων. Επισκέπτες προσκυνητές εισέρχονται και έπειτα από λίγο κατευθύνονται προς το προσκύνημα της Παναγίας, που ανοίγει κατά τακτά χρονικά διαστήματα. Βρίσκουμε ευκαιρία και στεκόμαστε για πρώτη φορά μπροστά στην Γοργοϋπήκοο Κόρη. Όλοι γονατιστοί!

 Δεν γίνεται να μην κλίνεις το γόνυ μπροστά στην έφορο και προστάτιδα της ιερής αυτής μάνδρας. Γονατιστοί και όσοι γράφουν τα αναρίθμητα ονόματα που θα διαβαστούν ενώπιόν της. Μικρές φωτιές λιώνουν τα καθαρά κεριά που λαμπυρίζουν στην είσοδο. Μια καπνοδόχος οδηγεί το κάψιμό τους έξω. Μέριμνα πρωτίστης επιμελείας το να μην καπνίζονται αυτά τα πανίερα δώματα της δοχειαρίου. Ο μοναχός Νείλος ο τραπεζάρης της μονής στα μέσα του 17^ου αιώνα, κάποτε που περνούσε με αναμμένο το δαδί του μπροστά από την εικόνα της Παναγίας, άκουσε μια φωνή να του ζητά να μην ξαναπεράσει από εκεί, αλλά να επιλέγει άλλη διαδρομή για το διακόνημά του, ώστε να μην καπνίζει την εικόνα της . Εκείνος θεώρησε πως κάποιοι     αδελφοί του τον πείραζαν προσποιούμενοι την φωνή και δεν έδωσε σημασία συνεχίζοντας το γνώριμο δρομολόγιό του για την τράπεζα. Τον βρήκαν ένα επόμενο πρωινό,  τυφλό να παρακαλάει γονυπετής την Κυρία Θεοτόκο να του ξαναχαρίσει το φως του. 

Και Εκείνη του το ξανάδωσε μαζί με την υπόσχεση ότι θα φροντίζει παντοτινά το μοναστήρι, σπεύδοντας γοργά στις ικεσίες τους.   Έφτιαξαν λοιπόν στα δεξιά της τον ναό της και όρισαν σαν διακόνημα του μοναστηριού τους, ένας μοναχός, ο καλούμενος προσμονάριος, να βρίσκεται τις περισσότερες ώρες της ημέρας μπροστά της στις ακοίμητες καντήλες της, διαβάζοντας την παράκλησή της. Στεκόμαστε για κάμποση ώρα μπροστά της. Αμέτρητα τάματα ευλαβείας μαρτυρούν σωσμούς και πρεσβείες. Σε αυτό το  πανίερο σέβασμα των Ορθοδόξων αποτυπώνεται η ευγνωμοσύνη των ανακληθέντων  και ιαθέντων για την πολυώνυμη Μητέρα,  την  Ταχύτερη απάντων των Αγίων εις βοήθειαν ! Ένα πακέτο με τσιγάρα και έναν αναπτήρα αφήνει μπροστά της ένας αδελφός. Τα πάθη θέλουν απροσμάχητο στηριγμό και αγάπη άπειρη, για να μην επιστρέψουν εκεί που κάποτε κυριαρχούσαν. Άλλος γονατιστός ενώπιόν της,  της μιλά χωρίς να τον νοιάζει που τον ακούμε, για 2 καρκινοπαθείς που γυρεύουν ελπίδα. Τα δάκρυά του λάμπουν περισσότερο από όλα τα ατίμητα που ντύνουν την Γοργοϋπήκοο. Σαν να τα πήρε Εκείνη και τα κέντησε διαμάντια στο πουκάμισό της.       

          Επιστρέφουμε στο αρχονταρίκι .  Ένας νεαρός μοναχός μιλά στα αγγλικά με έναν επίσης νέο προσκυνητή. Του εύχεται σύντομα την κουρά …Κάποιος από εκείνους που περιμένουν για δωμάτιο σηκώνεται και τον ρωτά αν είναι από την Αριζόνα …Θείος φωτισμός και έμπνευση  , προσδοκία και ανάγκη για μεσιτεία τον οδηγούν. Έκπληκτοι ακούμε τον αδελφό μας τον Ορθόδοξο Αμερικανό Νικόλαο,   να του απαντά ότι ζει εκεί ! -Σας παρακαλώ δώστε το όνομα της Μ που νοσεί βαριά ! Στον Γέροντα Εφραίμ και στους πατέρες , σας παρακαλώ !  -Να ναι ευλογημένο λέει εκείνος και το σημειώνει αμέσως! 

Βρέθηκε αγγελιοφόρος της δέησης για το Άγιον Όρος της Αμερικής! Η γνωστή αλυσίδα της πίστης και της προσευχής ξανά αστράφτει μπροστά μας !   Σε λίγο δίπλα μας κάθεται ένας μεγάλος σε ηλικία αδελφός μας από την Δράμα. Ζητά ευγενικά από τον αρχοντάρη πατέρα Χ. να του υποδείξει το πώς θα συναντήσει τον Μοναχό Σ. –Έχω να τον δω πάνω από 20 χρόνια ! Ήμουν καρδιακός φίλος με τον κατά σάρκα πατέρα του ! Σας παρακαλώ ειδοποιείστε τον ! Τόσο συγκινητική η συνάντησή τους μετά από λίγο ενώπιόν μας ! Άθελά μας ακούμε τους διαλόγους τους! Συζητούν και για τον κεκοιμημένο πατέρα του Μοναχού Σ.Εκείνον ακούμε να λέει με μια γλυκιά θλίψη : –Ο καημένος ταλαιπωρήθηκε πολύ στο τέλος ! Πέντε χρόνια πάλεψε ! Ατακτοποίητος ήταν αλλά με πρόνοια Θεού αρρώστησε και στο τέλος ειρήνεψε μαζί Του ! Και εξομολογήθηκε και μετέλαβε τα τελευταία του Χριστούγεννα! Δόξα τω Θεώ !  Στον νου μας έρχεται αμέσως ένας άλλος κατά σάρκα γονέας Δοχειαρίτη παπά  ! 

Ο μακαριστός Στυλιανός Παπαδόπουλος ! Ο χαρισματικός καθηγητής της Θεολογίας ,ο μύστης της Πατρολογίας , ο  κήρυκας , ο πολυγραφότατος βιογράφος των αετών του πνεύματος Ιεραρχών και των εκλεγμένων παρά Θεού ταπεινών Αγίων, ο  Μοναχός Γεράσιμος Δοχειαρίτης ! Αφιέρωσε την ζωή του με ζέση και ανυπότακτο φρόνημα στην Ορθοδοξία και τον Αρχηγό της Χριστό. Και επέστρεψε στην γη εξ ης ελήφθη φορώντας το μοναχικό του ένδυμα ως Μοναχός Γεράσιμος. Σπάνια περίπτωση ομολογίας χωρίς τέλος η ζωή του ! Διδάσκει τώρα ακόμα περισσότερο απ΄όταν στα πανεπιστημιακά έδρανα σαγήνευε με την Θεόσδοτη βαθιά του γνώση . Συναντάμε ύστερα από λίγο τον κατά σάρκα υιό του λοιπόν και είναι σαν να κάνουμε γνωριμιά και με τον μακαριστό κατά σάρκα πατέρα του και αιώνιο πλέον συμμοναστή του. Ήταν σχεδόν πέντε χρόνια πριν παραμονές Θεοφανείων στο Όρος όταν θαυμάσαμε την δύναμη και την πίστη του όταν πάνω από τα ανοιγμένα  σωθικά της μητέρας γης,  της χιονισμένης Αθωνικής, όταν ο παπά- Φιλόθεος έψελνε  πάνω από το σεπτό σκήνωμα του πατρός του πριν εκείνο επιστρέψει στο χώμα  : 

«Γη χανούσα υπόδεξαι τον από σου πλασθέντα, χειρί Θεού το πρότερον, πάλιν δε υποστρέφοντα προς σε την τεκούσαν το γαρ κατ' εικόνα ο Κτίστης προσέλαβε, το σώμα το ίδιον» Τον βρίσκουμε με τα ρούχα του διακονήματός του ! Εδώ στο Δοχειάρι είναι μαραγκός !Το ευλογημένο επάγγελμα του Χριστού διάλεξε για να προσφέρει !  Τις μέρες αυτές εκατοντάδες στασίδια ετοιμάζονται να πάρουν την θέση τους σε τόπους λατρείας του Ζώντος Θεού ! Δεν εμποδίζει κανένα παρελθόν και καμιά καταγωγή το να υπηρετείς και το να βιώνεις στην πράξη το λυτρωτικό  κοπιώμεν εργαζόμενοι ταις ιδίαις χερσί…Το δίδαξε όσο κανείς άλλος ο μακαριστός τους Γέροντας…( συνεχίζεται με το 3^ο μέρος)

Νώντας Σκοπετέας 

 Για Αγιορείτικες οδοιπορίες παρελθόντων ετών , αναζητήστε τις στο διαδίκτυο με τους εξής τίτλους : «Επιστρέφοντας από Όρος», «Το Άγιο Όρος μέσα μας» , «Του Παραδείσου τ’ όνειρο» , «Μύρισε Παράδεισος» , «Η Παναγία Οικονόμησε» , «Ψυχή Ορθρία» , «Δεν χαμηλώνει ο Άθως», «Δάκρυα σταλάζει ο Άθωνας» «Όσο ανασαίνω θα διψώ» ή στο οριζόντιο μενού του ιστολογίου μας «Εν τω Φωτί Σου οψόμεθα Φως» στην ενότητα : Ημερολόγιο Όρους .

Όρος ασύνορο (Ημερολόγιο Άθωνος 2019 (μέρος 1)

Τέλος , τέρμα και άκρια δεν έχει το Άγιον Όρος

Όπου οδηγεί η Παναγιά , γίνεσαι Χριστοφόρος

Ανόθευτή του η ομορφιά, θάλασσα  η ευλογία

αχείμαστή του η άνοιξη , ζώσα η μαρτυρία.

Στων πρεσβευτών του τις μορφές,  θυσία  του ελαχίστου

στων καντηλιών τους τις φωτιές,  η  επίγνωση του απίστου.

Δεν είναι απόδημη η καρδιά που γεύτηκε το Θείο

Να μεγαλώσει σαν ποθεί της χάρης  το δοχείο

Μύρια ψηφιά δεν μου αρκούν μια εικόνα του να φτιάξω

Σε εικονοστάσι αθωνικό να βρω να συνταιριάξω.

Και μύριες λέξεις κι αν γραφτούν το αιώνιο δεν τ΄ αγγίζουν

Όνειρο αχειροποίητο πλάθουν ψυχές  που ελπίζουν

           Κάθε φορά που στου Άθωνα τα αγιομέρια πατάς, όταν  το άμοιαστο δαντέλωμα του γαλάζιου του σε σαγηνεύει  και πάλι,  νιώθεις πως ξανασυναντάς μια καρδιά αφημένη, αγκυροβολημένη για πάντα εκεί . Δεν είναι απόδημη η καρδιά που επιστρέφει σε μέρη που αναπαύεται ! Άκουσε κάποτε ο Κύριος το σπαραχτικό της “Καλόν εστίν ημάς ώδε είναι” και δια πρεσβειών της Μάνας όλου του κόσμου και πυλωρού του επίγειου τούτου παραδείσου,   οικονόμησε ένα μόνιμο ολοδικό της στασίδι-απάγκιο,  σιμά σε πολυκάντηλο Θρονί,  σε Προστασία Φοβερή, σε Γοργοϋπήκοο βοηθό , σε Ελαιοβρύτισσα Γερόντισσα δεόμενη στον μέγα Χορηγό… Τον πρώτο-πρώτο  ζήλο μας αναζητάμε, σαν τον δρόμο ξαναπαίρνουμε για το Όρος. Τον πλατυσμό της θηριάλωτης καρδιάς μας προσδοκάμε , σαν το άγριο στενεύει το άγιό της. Αρχινά και πάλι ένα οδοιπορικό θαυμασίων εμπειριών σε Θεοτοκοβάδιστα μονοπάτια. Εκ προοιμίου το μόνο που είναι γνωστό για της  ψυχής την γραφίδα,  είναι πως είναι πάμφτωχες οι λέξεις για να εξιστορήσουν όσα τα μάτια είδαν και όσα οι εύλαλες σιωπές του Όρους αντήχησαν. Ένα μικρό ψηφιδωτό ας δώσει ο Κύριος να ξαναφτιαχτεί με αυτά τα παντοτινά θυμητάρια.  Στο πίσω μέρος του να στάξει καθαρό κερί και να κολλήσει άλλο ένα διαμονητήριο με τα ονόματα των φιλαγιορειτών- συνταξιδιωτών. Μετά από δέκα και πλέον χρόνια καταγραφής της σωστικής μνήμης,  μια ευχή μονάχα σε τούτο  το ξεκίνημα. Μια ψυχή έστω, να επιστρέψει από της  απιστίας την μακρινή την χώρα,  να οδηγηθεί νοερά στην αιώνια άνοιξη του ασύνορου Αθωνικού λειμώνα, να γευτεί με τα ακροδάχτυλά της  την γλυκύτητά του  , να οσφρανθεί  τους ανθούς του,  σαν εκείνοι  προσφέρονται σε εσπερινή ατέρμονη διάχυση, να συμποθήσει την σωτηρία με όλους εκείνους που παλεύουν καθημερινά με τον μισόθεο εχθρό, τον ακοίμητο. Νέοι αθωνίτες εν σώματι άγγελοι προστίθενται στο άγιο συναξάρι παραμυθώντας τις πολιορκημένες ψυχές μας.  Αναρίθμητοι αφανείς σημειώνονται  συνέχεια στα ιερά κατάστιχα του άνω στερεώματος  σαν το ζεστό σώμα τους παραδοθεί στο χώμα του περιβολιού της Κυρίας Θεοτόκου. Μια ψυχή έστω,  να βρεθεί διαβάζοντας τούτες τις σελίδες,   να μιμηθεί όσους στεφάνωσε ο Ουρανός… 

Δάφνες σε μέρα θύμησης,   ηρωική  και αγία

Ονόματα που σκάλισε η Θεοτοκοφιλία

Το ένθεο και το ευλαβές ακολουθούν το ράσο

Τον ζήλο του τον ζηλευτό,  πώς να μην τον θαυμάσω;

Πρόμαχοι οι Αρχάγγελοι τα όπλα τους  κραδαίνουν

Του δράκοντος  τα τάγματα άλλο να μην πληθαίνουν .

Γρηγόριος δεν σταματά τεκνία να εποπτεύει

Χαράγματα σε μάρμαρο ζητούν να ικετεύει

 

       Μια μέρα μετά της Αγίας Σκέπης και του γενναίου Όχι τις ιερές τις θύμησες, οι ίδιοι συνοδοιπόροι με τον Παναγιώτη , τον Θεοδόση και τον Φώτη,  ξαναξεκινήσαμε, αξεδίψαστα  ελπίζοντας στον νέο νου τον αλλαγμένο, που η ανόθευτη χάρη του Αγίου Όρους σε βοηθά κάθε φορά να ελεηθείς. Σουρούπωμα μπήκαμε  στην Ουρανούπολη , με την γαλανόλευκη να κυματίζει πάνω από δάφνες   αφημένες σε ηρώο που κοιτά προς την ανατολή και τον Άθωνα.
 Η θάλασσα, καθρέφτης υπέροχων χρωμάτων που προσφέρει  ο φωτοσκεδαστής Πλάστης , γαλήνια συμμαχεί με την επιθυμία μας ως το πρωί της εν πλω εισόδου στον πρώτο σταθμό μας. Στο λιμάνι περιμένουν τους προσκυνητές σκαριά που η λυτρωτική Θεοτοκοφιλία ονοματοδότησε,  σκαλίζοντας  στην πρύμνη τους το πολυθρύλητο θαύμα της πίστης μας. Πορταϊτισσα , Άξιον εστί , Οδηγήτρια,   Ευαγγελίστρια,  Παναγιά… Πλέον στην  Ουρανούπολη έχουμε έναν επιπλέον λόγο να σταθούμε λίγες ώρες παραπάνω απ όσο συνήθως. Ο νέος της ιερέας ο πατήρ Γεώργιος , ο παλιός και καλός μας φίλος και πνευματικός μας αδελφός. 

Με ιδιαίτερη συγκίνηση ασπαστήκαμε για πρώτη φορά ύστερα απ την χειροτονία του το χέρι του . Νέος ακόμα σε ηλικία , με ενθουσιασμό και πόθο για όλους τους Ουρανοπολίτες του…Θα αγωνιστεί να ισχύσει για τον καθέναν τους ξεχωριστά αυτό που λέει ο λαός μας : Όνομα και πράγμα! Δύσκολη και τόσο απαιτητική  η αποστολή του ποιμένα, μα εδώ έχουμε μια ειδική περίπτωση . Κάθε βήμα σε αυτήν την πόλη  είναι ικανό να σε συνδέσει προσευχητικά με τον Άθωνα ! 

Κάθε στροφή του βλέμματός σου προς τα πανίερα σεβάσματά του,  φέρνει στα χείλη σου την ευχή του Ιησού , την βέβαιη ελπίδα του Αναστάντος , την εγγύηση της μεσίτριας Θεομήτορος.  Τόσο κοντά μα και τόσο μακρινά για κάποιους,  ανάλογα με την πανίσχυρη προαίρεση που νικά ακόμα και ολοζώντανα θαύματα ενίοτε προσπερνώντας και απαξιώνοντάς τα. Ταιριαστό το ράσο με το φρόνημά του ! Έτσι πρέπει να ναι ! Χαιρόμαστε για τον παπά Γιώργη ! Καμιά φορά μας ξεφεύγει το όνομα σκέτο μα εκείνος είναι μαθημένος στην διάκριση και στο να παραβλέπει …Τόσα χρόνια εξασκημένος στο πλάι του κοινού μας πρώτου πνευματικού του παπά Λιά μας του πεφιλημένου εκεί στην Πρόνοια του Αναπλιού . Εκείνου που τοις πάσι γέγονε τα πάντα για αναρίθμητες ψυχές αναγκεμένες… Θυμόμαστε μαζί  τα περασμένα και γλυκαίνει ακόμα περισσότερο το μέσα μας. Τις πολύωρες αναμονές πριν την εξομολόγηση, τους υπέροχους αναστάσιμους εσπερινούς των Σαββάτων στο ψαλτήρι, τις Μεγάλες Εβδομάδες τις ευωδιαστές από τους πορτοκαλανθούς , τα πανηγύρια του Βασιλέως Παρακλήτου,  στο τέλος του Τριωδίου των ρόδων, τον βράχο των Αγίων Πάντων στο ύψωμα στην γειτονιά των Ρώσικων … Φέρνουμε μπροστά μας όσους ακόμα λειτούργησαν στο ιερό της Αγίας Τριάδας, τον παπά Γιάννη τον πραότατο και απλό , τον πατέρα Πολύβιο τον οξυδερκή αναζητητή της Αλήθειας …

-Ξέρετε κάποτε που πήγα να βάλω λιβάνι στο θυμιατό και απρόσεχτα μου έπεσε λίγο κάτω, μόλις πήγα να το μαζέψω για  να το βάλω στο  αναμμένο καρβουνάκι, με σταμάτησε ο παπά Πολύβιος! -Παιδί μου αυτό που έπεσε , πέταξέ το , μην το χρησιμοποιείς σε παρακαλώ…Στον Κύριο προσφέρουμε πάντοτε ο,τι καλύτερο και καθαρότερο έχουμε ! Και ξέρετε αδελφοί μου , μόλις προχθές το ίδιο περιστατικό μου συνέβη  με ένα παπαδάκι στο ιερό του Αγίου Κωνσταντίνου! Και χωρίς δεύτερη σκέψη του είπα ακριβώς τον ίδιο λόγο !

Λυχνοφόρος η ανάμνηση  του πατρός Γεωργίου !  Χριστοφόροι οι πιστοί ευλαβείς , διδάσκουν πάντοτε με το παράδειγμά τους!  Γίνεται η ορθοπραξία τους  αφορμή για ζήλο ζηλευτό. Περπατήσαμε ως τα δωμάτιά μας και αποχαιρετιστήκαμε με συγκίνηση. Στον δρόμο διαπιστώσαμε και θαυμάσαμε την άμεση επικοινωνία του με τα νέα παιδιά της Ουρανούπολης . Στο πρόσωπό του βρήκαν έναν πατέρα να γεννά μέσα τους τον Χριστό , έναν φίλο να εμπιστευθούν , έναν οδηγό στα δύσβατα και σκοτεινά της πειραστικής νεότητας.Σύννεφα διαβατάρικα  στον πρωινό ουρανό που σχεδόν ακουμπά το επιβλητικό κάστρο στα αμμουδερά του μουράγιου της Ουρανούπολης. Θαλασσοπούλια  μόνο παρεμβάλλονται λουφάζοντας στην στέγη του, περιμένοντας και εκείνα το πρώτο μπάρκο που θα ακολουθήσουν.

Ειδικά …διαμονητήρια με άληκτη διάρκεια, τους  διαθέτει κάθε καλοσύνη του καιρού. Σήμερα είναι μια τέτοια μέρα,  να φτερουγίσουν ολόχαρα ως τα βαθύτερα του Αθωνικού πελάγους, να συντροφέψουν παραδείσου ονείρατα στο κύμα . Αναμένοντας να βάλει μπρος η Οδηγήτρια, παρατηρούμε και φωτογραφίζουμε τον ήρεμο ψαρά επιδέξια όρθιο στην βάρκα του, για ώρα να εξασκείται στην υπομονή που όλα τα ευλογημένα εξασφαλίζει. Δεν αργεί να έρθει η στιγμή του ξεκινήματός μας με το γοργό πλοιάριο. Οι πρώτες μορφές Αγιορειτών πατέρων που επιστρέφουν στις μετάνοιές τους μας αναπαύει. Δυο κάθονται μπροστά μας . Ένας λαϊκός τους συνοδεύει . Τους μιλά και εκείνοι σιωπηλά ακούν και χαμογελούν σε ό,τι τους λέει. Τόσο ασυνάντητο στις μέρες μας  το απροσποίητο,  το ανυπόκριτο, το αληθινό! Απερίγραπτο επίσης! Αχ και να βλέπατε  τα πρόσωπά τους! Η θέα τους και μόνο, ελέγχουσα, αποτρεπτική για ό,τι δυσαρεστεί τον Θεό.

             

Κατεβήκαμε στο Δοχειάρι. Αρκετά χρόνια  μετά,  ερχόμαστε όχι σαν περαστικοί προσκυνητές αλλά ως διαμένοντες προσμονάριοι της Γοργοϋπηκόου για μια αλησμόνητη μέρα ! Μια μέρα που η Αρχόντισσα του μοναστηριού έχει την άνωθεν δύναμη,  να την πολλαπλασιάσει σε άπειρη ευλογία, σε περίσσεια χάρη. Οι Ταξιάρχες με βγαλμένα σπαθιά και ρομφαίες απ τα θηκάρια, στέκουν ακλόνητοι  πάνω στις πανύψηλες μαρμάρινες κολώνες. Θυρωροί ανυπότακτοι και πρόμαχοι της μόνης ορθής πίστης.  Το Δοχειάρι εκπέμπει συνεχώς το Στώμεν καλώς. Οι μοναχοί του επαγρυπνούν, μην μεγαλώσει κι άλλο το πλήθος εκείνων που ακολούθησαν τις αποστράτιες δυνάμεις, όπως ο Θεολόγος Άγιος Γρηγόριος ονομάτισε όσους ακολούθησαν τον εωσφόρο στην κατάπτωσή του.  Στην αυλή γίνονται μεγάλες εργασίες ενίσχυσης του καθολικού τους. 

Εργάτες και μηχανικοί πηγαινοέρχονται με τάξη και ησυχία  γνωρίζοντας απόλυτα το ιερότατο του χώρου. Σίγουρα νιώθουν  ευλογημένοι που εργάζονται  σε τούτο το πολυαίωνο ενδιαίτημα. Πλέον στην αυλή της εισόδου κατοικεί ένας άλλος Γρηγόριος,  ο Πάριος , ο Αρχιπελαγίτης ο νέος κτίτωρ της Μονής. Εποπτεύει όπως πάντοτε τα πεφιλημένα του τεκνία!  Στον θολωτό του τάφο μας οδηγούν τα πρώτα μας βήματα και ασπαζόμαστε το σταυρό του. Στο βορινό του τοιχίο αγιογραφημένη αιώνες τώρα  η δέηση της Παναγιάς και του Τιμίου Προδρομου.  Στο μάρμαρό που τον σκεπάζει διαβάζουμε σε έμμετρο λόγο και σε λίγες χαραγμένες αράδες,  όλην την θαυμαστή διαδρομή ενός γνησίου δούλου του Χριστού μας. Μια διαδρομή που διαρκώς αυτό που  αποζητούσε,  ήταν το να είναι αρεστή και μόνο στον Θεό και όχι στους ανθρώπους. Εκείνους , πολλές φορές εκουσίως τους μπέρδευε ώστε να μην τον επαινούν. Όμως όσο κι αν προσπαθούσε,  αμέτρητοι  σαγηνεύθηκαν  από τον ευθύ και ανυπόκριτο τρόπο του, τις όλο βαθιά νοήματα παραινέσεις του,  μα  και από τις πλείστες όσες δακρυσμένες στιγμές του. Πριν δέκα περίπου χρόνια,  παραμονές Αγίας Σαρακοστής ήταν όταν βρεθήκαμε για πρώτη μας φορά στης Δοχειαρίου τα μέρη. Απόγευμα μετά τις ακολουθίες,  περιφερόμασταν στα κλιμακωτά δώματα με τις γαλάζιες θέες. 

Για λίγο βγήκαμε και έξω,  με κατεύθυνση προς την απλωταριά της Μονής. Στην πύλη ακριβώς ένας πατέρας με κουρελιασμένα ξέχρωμα από τον ήλιο ράσα  πότιζε τις γλάστρες έχοντας γύρω του δεκάδες γάτες. -Ευλογείτε του είπαμε ! -Εσύ ποιος είσαι ; Εξομολογείσαι βρε όλες τις αμαρτίες σου ; απάντησε απρόσμενα ο μοναχός,  ξαφνιάζοντάς μας με την αποτομιά του ..-Ναι πάτερ , έχω εξομολόγο , προσπαθώ να του τα λέω όλα  ! Γλύκανε το ίδιο απότομα το πρόσωπό του ! -Άντε τότε , συνέχισε ! είπε και αμέσως περιέλαβε έναν λαϊκό που είδε να καπνίζει ! –Βρε συ , τι λέγαμε όλο το πρωί;, θέλεις και να σου δώσω ευλογία ! Δεν μου είπες ότι το έκοψες ; Φέρε μου γρήγορα το πακέτο ! Μετά από λίγο μάθαμε ότι εκείνος ο παράξενος μοναχός ήταν ο ηγούμενος Γρηγόριος. Γνωρίσαμε τότε , εκείνο το απόγευμα και αρκετούς αδελφούς μας φιλοδοχειαρίτες! Θυμάμαι την αγάπη τους για τον Γέροντα και το Μοναστήρι !- Δεν μπορούμε πλέον να πάμε αλλού ! Πηγαίνουμε για προσκύνημα και σε άλλες μονές αλλά η καρδιά μας βρίσκεται όλο εδώ ! Δίπλα στην μάνα Γοργοϋπήκοο και τον Γέροντά μας !     Την αγάπη των παιδιών του διακρίνουμε στα σκαλισμένα γράμματα απάνω στο μνήμα του. Εκείνων που τον παρακαλούν ως άλλοι Ελισσαίοι και  πορευόμενοι προς Εμμαούς να μην τους εγκαταλείψει στον διαρκή πόλεμο με τον φθονερό αρχέκακο που δεν παύει να εξυφαίνει σχέδια απωλείας  : 

Ζήσεται η ψυχή μου και αινέσει Σε

Σήματι τώδε τελευτά του θύτου Γρηγορίου Άλγη άθλοι παλαίσματα άχθη μυρία βίου

Άθως Μυρτέα και Πυρσός υπώρειαι Βερτίσκου κτίτορα επιγράφονται τοις πόνοις σου αυχούσι.

Την σάρκα εδαπάνησαν πλειστ΄αργαλέαι νόσοι, το πνεύμα ηλευθέρωται προς ουρανούς απέπτη

Απόθες βάρος της σαρκός , χιτώνας δερματίνους, ους εξηφάνατο κακώς του φθονερού η κρόκη      

Ω πάτερ, πάτερ σην ευχήν ώς μηλωτήν παράσχου οδυρομένοις τέκνοις σου και απορφανισθείσι

Είσελθε πάτερ, είσελθε προς πλάτος Παραδείσου , τα χερουβίμ παραχωρεί είσοδον τη ψυχή σου

Τους ουρανούς περιπολών μη παύση εποπτεύων, την ποίμνην ην συνήγαγες ευχαίς σου περιέπων

Όπως του βίου πέλαγος ευτόνως διελθόντες συν σοι Θεόν υμνήσωμεν εις πάντας τους αιώνας.

( συνεχίζεται με το 2^ο μέρος)

Νώντας Σκοπετέας  

 Για Αγιορείτικες οδοιπορίες παρελθόντων ετών , αναζητήστε τις στο διαδίκτυο με τους εξής τίτλους : «Επιστρέφοντας από Όρος», «Το Άγιο Όρος μέσα μας» , «Του Παραδείσου τ’ όνειρο» , «Μύρισε Παράδεισος» , «Η Παναγία Οικονόμησε» , «Ψυχή Ορθρία» , «Δεν χαμηλώνει ο Άθως», «Δάκρυα σταλάζει ο Άθωνας» «Όσο ανασαίνω θα διψώ» ή στο οριζόντιο μενού του ιστολογίου μας «Εν τω Φωτί Σου οψόμεθα Φως» στην ενότητα : Ημερολόγιο Όρους .

Πρώτη είδηση: Αρχίζει το σαρανταλείτουργο των Χριστουγέννων!

Η ζωή και η καθημερινότητα των χαρούμενων αγωνιστών! Των χαρμολυπημένων ψυχών, των λίγων αλλά εκλεκτών, δρόμος για μίμηση, αγκαθόστρωτος και ανηφορικός! Άθελά τους μας ελέγχουν για το δικό μας ευρύχωρο και κατηφορικό μονοπάτι…Τις συνήθειές τους δεν τις έχουν οι πολλοί! Το τυπικό τους,  που ακολουθούν απαρεγκλίτως! Τον κανόνα τους που για χρόνια πιστά τηρούν! Ξεκινά η μέρα τους! Ανάβουν καντήλι, πίνουν αγιασμό, παίρνουν αντίδωρο, λιβανίζουν! Εκ του ύπνου εξανιστάμενοι δοξολογούν! Και ξεκινά έπειτα το σήμερόν τους…Συνήθως δύσκολο και απαιτητικό! Λύχνος αναμμένος η παρουσία τους, διαφωτιστική κάθε τους λέξη! Λόγο σαπρό τον αποφεύγουν! Κι αν τους ρωτήσεις για πράγματα που οι πολλοί ήδη τα γνωρίζουν, εκείνοι με μια Χριστοδώρητη αφελότητα κάνουν τους υπόλοιπους να αναρωτιούνται και πολλάκις να αναφωνούν: Καλά, εσύ ζεις στον δικό σου κόσμο! Ναι, στον δικό τους κόσμο ζουν και για τον σύμπαντα κόσμο προσεύχονται! Τις ειδήσεις τούτου του κόσμου που οι πολλοί τις θεωρούν σπουδαίες, εκείνοι τις αγνοούν και μάλλον ποτέ δεν θα τις μάθουν…Αν τους ρωτήσεις γιατί η σημερινή μέρα είναι σπουδαία, αυτών το μυαλό και η καρδιά ενστικτωδώς θα τρέξουν στις σελίδες του ευλογημένου συναξαριού. Και κάποιες μέρες που άλλοι τις θεωρούν  ασήμαντες,  για  εκείνους είναι σταθμοί και αφετηρίες! Όχι πως υπάρχει κάποια μέρα λιγότερο ευλογημένη.

Κάθε μέρα είναι πανηγύρι στη ζωή αυτών των εκλεγμένων του Θεού, των ταπεινών τούτου του κόσμου. Κυριακές, γιορτάδες που εναλλάσσονται δίνοντας νόημα, Φως και Αλήθεια στην ζήση τους. Μα, αν τους ρωτήσεις το πρωί της 15^ης Νοεμβρίου ποια είναι η πιο σημαντική είδηση, το γεγονός της ημέρας αυτής στα μέσα του Νοέμβρη, μια θα είναι η απάντησή τους: Αρχίζει το σαρανταλείτουργο! Ξεκινά ένα δρομολόι αναπαμού και όνησης μεταξύ ουρανού και γης αδιάκοπο! Βάλτε λοιπόν δίπλα σ αυτό το χαρμολυπημένο άγγελμα όποια είδηση θέλετε! Πάρτε την πιο διάσημη από το: «σαν σήμερα» όλων των χρόνων και των αιώνων που πέρασαν! Καμιά δεν έχει τόσο ξεχωριστή σημασία! Καμιά δεν αγκαλιάζει τόσες, μυριαρίθμητες ψυχές που καρτερούν τούτη την πρώτη και κορυφαία είδηση ! Αρχίζει το σαρανταλείτουργο των Χριστουγέννων! 

Νώντας Σκοπετέας 

Απόσπασμα από το βιβλίο: "Αυτοί οι παράξενοι Χριστιανοί" 

Εκδ. Ιεραποστολικό Σωματείο Πρόμαχος Ορθοδοξίας 2021

Αγαπάς τον Θεό ;

-Αγαπάς τον Θεό ;

-Θ ΄αστειεύεσαι βέβαια! Δεν με ξέρεις καλά ! Δεν με έχεις ζήσει! Δεν έχω  κάτσει ποτέ στο τραπέζι και να μην  έχω κάνει τον Σταυρό μου ! Τα κομποσχοίνια στα χέρια μου δεν τα βλέπεις; Δεν έχεις παρατηρήσει που κάθε τόσο τα φιλώ ; Τον έχω μέσα μου εγώ τον Θεό !

-Αγαπάς τον Θεό ;

-Με έχεις δει ποτέ να λείπω Κυριακή από την ενορία μας ; Μαζί με τον παπά φτάνω το πρωί ! Όρθρου βαθέος! Και στα διακονήματα πρώτη ! Να σκουπίσω , να γυαλίσω! Γι αυτό και δεν με εγκαταλείπει ποτέ η Παναϊτσα!

-Αγαπάς τον Θεό ;

-Τα βλέπεις τα καινούρια τα καντήλια στο τέμπλο; 8 εκεί και άλλα 4 στα προσκυνητάρια ! Ξέρεις πόσο μου στοίχισαν ; Διακοπές δεν πήγα φέτος ! Το τάμα βλέπεις…Όχι σαν κάτι άλλους ! Μόνο Σταυρούς και μετάνοιες ! Εδώ φαίνεται αν αγαπάς τον Θεό !

-Αγαπάς τον Θεό ;

-Εγώ δεν αγαπώ τον Θεό;  Γεμάτο το σπίτι μου με εικόνες, λιβάνι μυρίζει συνεχώς , καντήλι ακοίμητο , ασταμάτητα μεταδίδει το ραδιόφωνο της Μητροπόλεως τον σταθμό! Άσε τα δάκρυα που μου γεμίζουν τα μάτια μόλις ακούσω για κανένα θαύμα …

   Διαφορετικές φαινομενικά αποκρίσεις σε μια ερώτηση, έναν έλεγχο της συνείδησης… Το ευλογημένο δώρο του Θεού στον άνθρωπο! Ελέγχει και σωφρονεί, όταν της επιτρέπουμε βέβαια να επιτελέσει τον Θεόσδοτο ρόλο της και δεν την περιορίζουμε, δεν την κοιμίζουμε αυτάρεσκα και ανθρωπάρεσκα. Σε όλους μας έχει υποβάλλει  αυτή την ερώτηση ! Πάλιν και πολλάκις! Και δεν θα πάψει ως την ύστατη πνοή μας να μας ρωτά:  Αγαπάς τον Θεό ;

Είναι εντολή του Θεού , του Σωτήρα μας Χριστού τούτη η αγάπη ! Ένας νομικός κάποτε πειράζοντας τον Κύριο τον ρώτησε για το ποια είναι η πιο μεγάλη εντολή μέσα στον νόμο . Στο κατά Ματθαίον συναντάμε αυτόν τον διάλογο . Έλαβε μια άληστη απάντηση ο νομικός: Θ αγαπάς τον Κύριο και Θεό σου , εξ όλης καρδίας ψυχής και διανοίας. Η πρώτη και μεγάλη εντολή ! Είναι άραγε τα παραπάνω που απαντήθηκαν, εκείνα που ζητά ο Κύριος; Μήπως απλά είναι ένας γλυκασμός της ψυχής ; Ευλογημένα όλα και άγια , μα για να προστρέξουμε  πάλι στο Ευαγγέλιο του Φωτός, στο κατά Ιωάννη. Όλες οι ερωτήσεις βρίσκουν απαντήσεις μέσα στον λόγο και στον νόμο του Σωτήρος !Δεν υπάρχει το παραμικρό που να άφησε αναπάντητο ο Θεός Λόγος ! Εάν αγαπάτε με , τας εντολάς τας εμάς τηρήσατε! Αυτή είναι η αληθινή και η ειλικρινής αγάπη ! Όποιος εγκολπώνεται και φυλάττει τις εντολές και τα δικαιώματα μου , μόνο αυτός με αγαπά λέει μόλις λίγο παρακάτω ! Ο έχων τας εντολάς μου και τηρών αυτάς , εκείνος εστίν ο αγαπών με. Ο δε αγαπών με αγαπηθήσεται υπό του Πατρός μου και Εγώ αγαπήσω αυτόν εμφανίσω αυτόν εμαυτόν.                                                               

Σ αυτόν δηλαδή που αληθινά με αγαπά , τηρώντας τις εντολές μου, σ αυτόν θα φανερωθώ ! Ω , τι βραβείο έχει αυτή η αγάπη ! Τι ατίμητο δώρο ! Αν αγαπάς τον Θεό , αγαπάς τον κάθε αδελφό σου όμως ! Ιδού μια δικλείδα αγάπης! Ένα δύσκολο όντως κριτήριο ! Μα πόσο αξίζει , όταν το βραβείο της, είναι η αποκάλυψη του Θεού στην ζωή μας !

Απόδειξη αγάπης , η τήρηση των εντολών Του ! Όπως ακριβώς μας τις παρέδωσε! Ούτε σουλουπωμένες , ούτε στρογγυλεμένες , ούτε προσαρμοσμένες στο θεοστυγές σήμερα και στο άθεσμο εγώ…Πάσαν δικαιοσύνη θα τηρήσουμε ! Αλλιώς , δεν Τον αγαπάμε ! Κι αν σχεδόν πάντα δεν τα καταφέρνουμε, ωκεανός ο ιλασμός και η μακροθυμία Του ! Ξανά θα μας συγχωρήσει, αν μας σκεπάσει το άγιο το πετραχήλι! Με ειλικρινή μετάνοια και όχι την αυτοδικαίωση που απλόχερα μας προσφέρει η συναισθηματική αγάπη και η αγαπολογία που όλα σχεδόν τα επιτρέπει , εθελοτυφλώντας και διαστρεβλώνοντας τα ευαγγελικά κελεύσματα.  Μια πρώτη ειλικρινής απάντηση στο ερώτημα που έθεσε ο σημερινός τίτλος της εκπομπής μας , είναι ότι δεν σ αγαπώ αληθινά Θεέ μου ! Βοήθησέ με όμως κάποτε να τα καταφέρω ! Αμήν ! Γένοιτο!  

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή