Πολιορκώντας και επιστρέφοντας…(Του Ασώτου ξανά...)

 

Ξανά η Κυριακή του Ασώτου μπροστά μας. Πέραν των υπολοίπων που λέγονται, για αυτήν τη μεγαλειώδη παραβολή, είναι θαρρούμε και η πλέον προσφιλής, καθώς η πλειονότητα των Χριστιανών μπορούν ευχερώς να την μεταφέρουν, να την διηγηθούν στους άλλους…Είναι αυτό που λέμε, την ξέρουμε απέξω και ανακατωτά…Είναι όμως στ’ αλήθεια έτσι; Σε όλα τα ρήματα της αιωνίου ζωής, τα ευαγγελικά, πρέπει να εφαρμόζουμε την μέθοδο της Ιεριχούς! Την δίδασκε συχνά -πυκνά ο μέγας ερμηνευτής της Αγίας Γραφής, ο μακαριστός πατήρ Αθανάσιος Μυτιληναίος. Δυο εκατομμύρια Ισραηλίτες κατ΄ εντολή Θεού στον Ιησού του Ναυή, περιδιάβαιναν κυκλωτικά τα τείχη της Ιεριχούς, τελείως αμίλητοι, χωρίς άχνα. Εκκωφαντική σιωπή! Για έξι ημέρες έκαναν έναν κύκλο την ημέρα! Την έβδομη μέρα, έκαναν έξι φορές τον γύρο και πάλι βουβοί! Εντός της πόλης τρόμος και έκσταση! Πανικός! Κάτι τρομακτικά πρωτόγνωρο! Δυο εκατομμύρια άνθρωποι σε απόλυτη νεκρική σιωπή! Την έβδομη μέρα λοιπόν, στον έβδομο κατά σειρά κύκλο, οι Ισραηλίτες από εκεί που πορεύονταν σε απόλυτη νεκρική σιωπή, ξεκίνησαν απότομα και ομοθυμαδόν να αλαλάζουν, με τις σάλπιγγες παράλληλα να ηχούν! Ο νέος πανικός που προκάλεσαν, έκανε από μόνα τους τα τείχη της οχυρωμένης πόλης, να πέσουν αμαχητί! Έτσι έλεγε και ο Πατήρ Αθανάσιος, ενεργούσαν οι Άγιοι Πατέρες, (προφανώς και ο ίδιος) οι ερμηνευτές του Ευαγγελικού-Αγιογραφικού λόγου! Συνεχής, σιγηλή υπομονή και πολιορκία των Θείων ρημάτων, μέχρι να λάμψουν μέσα τους! Και έπειτα δοξολογικός αλαλαγμός! Ύστερα και από αναρίθμητες αναγνώσεις, κάποια στιγμή μετά από αυτήν την ευλογημένη σιωπηλή επίμονη και υπομονετική πολιορκία, θα εγκολπωθούμε πανηγυρίζοντας, όλα τα θεία μηνύματα τα σωτήρια, κατακτώντας τη σωτηρία γνώση! Και συμπλήρωνε την ψυχωφελή... εφεύρεσή του ο μακαριστός Άγιος Γέροντας, με το ψαλμικό από τον 125ο: «Οἱ σπείροντες ἐν δάκρυσιν ἐν ἀγαλλιάσει θεριοῦσι» Η μέθοδος της Ιεριχούς εν προκειμένω στην παραβολή του Ασώτου, θα εφαρμοστεί για έναν επιπλέον λόγο! Οι περισσότεροι επαναλαμβάνουμε αυτή την ημέρα ότι εορτάζουμε ως Άσωτοι! Ειλικρινά όμως το εννοούμε αυτό, ή μόνο ταπεινόσχημα το ψελλίζουν τα χείλη και μόνο; Ίσως λοιπόν, εμβαθύνοντας και πολιορκώντας την παραβολή αυτή, το Ευαγγέλιο μέσα στο Ευαγγέλιο, κάποια στιγμή να πέσουν τα τείχη της Ιεριχούς καρδιάς μας και να συναισθανθούμε το μέγεθος της αποστασίας μας, το τόσο μακρινό της αποδημίας μας, το μεγαλείο της επιστροφής μας, τον σωτήριο φόβο για να μην απομακρυνθούμε ποτέ ξανά από την αγκαλιά του φιλεύσπλαχνου Πατέρα, το πανηγύρι και των αλαλαγμό για το έλεος του Ζωοδότη!

Ο ευλογημένος αναμηρυκασμός της πίστης μας, που έλεγε και ο χαριτωμένος παπα-Ανανίας! Πολιορκητές του ελέους του μεγάλου Ερωμένου, του Νυμφίου Χριστού, του σπλαχνικού Πατέρα μας!

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή

Ξημέρωσε Τριώδιο ξανά…

 

«Οι εαυτών επιγνώμονες σοφοί..»(Παρ.13,10)

Ξανά Τριώδιο ξημέρωσε ο Θεός. Πύλες άνοιξε, που φανερώνουν απέραντες θάλασσες οικτιρμών και φιλανθρωπίας. Οι ήρωές του και πάλι ενώπιόν μας. Αγέρωχοι και ζωντανοί, σε παίρνουν από το χέρι, να ξεκινήσετε μαζί την προπαρασκευή για το κενό μνημείο…Όλη μας η ζωή τούτη η ετοιμασία…Και έπειτα τα αιώνια ρήματα του Φωτός. Το Ευαγγέλιο που γράφτηκε μόνο για σένα αδελφέ μου, ταλαίπωρε εαυτέ μου. Ύστερα, πάλι εκείνο το τόσο ειπωμένο αλλά αγέρωχο και αυτό…Και αν μόνο αυτό το χωρίο είχε διασωθεί, θα ήταν από μόνο του ικανό, σαν μια ρανίδα, να γεμίσει ξανά τη θάλασσα του ελέους…Κάθε λέξη, πολύεδρο διαμάντι που έλεγε και ο πατήρ Αθανάσιος. Περβολάκι αγαθό και  φρεσκοσκαμμένο αναζητούν, να πέσουν ακόμα μια φορά  τα λόγια -σπόροι από το Ευαγγέλιο του Οσίου Τελώνου και του Αγίου Ασώτου, της δικαίας Κρίσης και της λυτρωτικής συγχώρησης. Πάθη και αρετές, αγκάθια και υδρόχαρα πρωτολούλουδα, πυρ και Ζωή αιώνια, χώμα και Ουρανός. Αξεθύμαστη η ευωδία τούτου του περιβολιού. Όσο τα οσφράδιά του ανασαίνεις, τόσο ανακαλύπτεις και κάτι νέο. Παραμονές του φετινού Τριωδίου, ξαναδιαβάζοντας την παραβολή του Τελώνου και του Φαρισαίου, ο γνωστός καθρέφτης πρόβαλε μπροστά μας. Αυτός ο καθρέφτης μοιάζει με  τον Θεό τον αμυκτήριστο. Δεν μπορείς με τίποτα να τον ξεγελάσεις. Όσο και αν προσπαθήσεις να φτιασιδώσεις την όψη σου, πάντα θα σου φανερώνει το άγριό της, το αθεράπευτο ακόμα… Κάνεις ακόμα μια προσπάθεια, σιγοψέλνοντας το σύντομο εξαποστειλάρι: «Υψηγορίαν φύγωμεν Φαρισαίου κακίστην, ταπείνωσιν δε μάθωμεν του Τελώνου αρίστην, ίν’ υψωθώμεν βοώντες τω Θεώ συν εκείνω΄ Ιλάσθητι τοις δούλοις Σου, ο τεχθείς εκ Παρθένου, Χριστέ Σωτήρ, εκουσίως». Μα  πάλι δεν τα κατάφερες μόνο το είδωλό  σου να κοιτάς…Σήμερα όμως, σου χαρίστηκε μια σκέψη διαμαντένια να σκορπίσει φως  στα βαθέα και σκοτεινά εσώτερά σου… Δεν υπάρχει χειρότερη μορφή υπερηφάνειας και οιήσεως, από το να μιλάς και να στοχάζεσαι για τούτο το πάθος, φέρνοντας στην σκέψη σου άλλους και όχι αποκλειστικά και μόνο τον τάλανα εαυτό σου… 

Καλή ετοιμασία και μετάνοια! 

Ευλογημένο και καρποφόρο Τριώδιο!

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή

“Χῶμα καὶ Χριστός... Τῶν λεμονΑνθΩν τό συναξάρι...”

Βιωματικοί εκφραστές της Αγίας Πίστης και σύγχρονες μορφές του Ιερού Συναξαριού που συγκλονίζουν,  δείχνοντας τον δρόμο για το αιώνιο Φως, μέσα από τις σελίδες του νέου  βιβλίου του Νώντα Σκοπετέα.

Άγιος Πορφύριος, Άγιος Παϊσιος, Μακαριστός Επίσκοπος Κοσμάς, Γ.Εφραίμ Αριζονίτης, Γ.Εφραίμ Σεραγιώτης, παπά-Νικόδημος ο Πνευματικός,  Δημήτριος Παναγόπουλος, Γερόντισσα Γαλακτία, Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς, π.Αθανάσιος Μυτιληναίος, Άγιος Ιερομάρτυρας Φιλούμενος,  π.Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος, Άγιος Αμφιλόχιος Μακρής, π.Ανανίας Κουστένης, π.Ηλίας Αλευράς, κυρ-Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, κυρ-Φώτης Κόντογλου, κυρ-Κώστας Γανωτής και τόσοι άλλοι,  άγνωστοι στους πολλούς,  μα διαλεχτοί και διδαχτοί του Αγίου Θεού στις σελίδες του  με άρωμα λεμονανθού…

«…Μιὰ σύναξη τέτοιων ψυχῶν λεμονανθῶν εἶναι καὶ τοῦτο τὸ βιβλίο, κατάγιομο ἀπὸ ἀδέξιους λογοτεχνικούς μεταπλασμούς τῶν Θείων προσταγμάτων...Ἄς μυρίσουμε τὶς σελίδες του, νὰ κατανυχθῇ τὸ μέσα μας...Ἴσως νὰ ἔρθει στὴν μνήμη μας ἐκεῖνο τὸ ἄμοιαστο ἄρωμα τῆς ἐλπίδας, ποὺ ξεχύνεται σὰν χαραχτεῖ μὲ τὸ νύχι ἕνα πρωτολέμονο...»

«…Τὰ διαλεχτὰ τοῦ Θεοῦ, τὰ ἐξουθενημένα...! «ἀλλὰ τὰ μωρὰ τοῦ κόσμου ἐξελέξατο ὁ Θεὸς ἵνα τοὺς σοφοὺς καταισχύνῃ, καὶ τὰ ἀσθενῆ τοῦ κόσμου ἐξελέξατο ὁ Θεὸς ἵνα καταισχὺνῃ τὰ ἰσχυρὰ καὶ τὰ ἀγενῆ τοῦ κόσμου καὶ τὰ ἐξουθενημένα ἐξελέξατο ὁ Θεός, καὶ τὰ μὴ ὄντα, ἵνα τὰ ὄντα καταργήσῃ, ὅπως μὴ καυχήσηται πᾶσα σὰρξ ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ....» (Α΄ Κορ. 1, 27-29) Διάλεξε ὁ Κύριος τά... πατημένα ἁρμυρίκια γιὰ νὰ καταντροπιάσῃ τὰ ὑψωμένα χρυσάφια καὶ τὰ πλούτια τοῦ ἀπατεῶνα κόσμου... τοὺς σκλάβους καὶ τοὺς χαμάληδες, τοὺς ἁπλοὺς καὶ σιωπηλοὺς ποὺ κρατοῦν στὰ χέρια ἕνα πολυκαιρισμένο καὶ κιτρινισμένο ἀπὸ τοὺς καιροὺς Εὐαγγέλιο καὶ ὄχι τοὺς διάσημους περισπούδαστους καὶ φωνακλούς, ποὺ κυκλοφοροῦν πάντοτε μὲ μιὰ χρυσοποίκιλτη περγαμηνὴ ἀνὰ χεῖρας... Οἱ πρῶτοι νιώθουν τόσοι ἀδύναμοι ποὺ ὅλα τὰ ἀφήνουν στὴν πρόνοιά Του καὶ προσεύχονται συνεχῶς σὰν τὸν Ἅγιο Γρηγόριο τὸν Παλαμᾶ, ψελλίζοντας: Κύριε φώτισόν μου τὸ σκότος! Οἱ ἄλλοι καμαρώνουν καὶ καυχιῶνται γιὰ τὸ πνευματικό τους σθένος, ποὺ τοὺς ἐπιτρέπει νὰ ἑρμηνεύουν συνεχῶς καὶ ἀλάνθαστα τοῦ Θεοῦ τὰ κρίματα καὶ τὶς ἐντολές... Σκανδαλωδῶς μᾶς ἐλεεῖ ὁ Κύριος καὶ θὰ εἶναι ἀκόμα μιὰ αἰτία τοῦ ἀναπολογήτου μας, τὸ ὅτι συναντᾶμε συνεχῶς τέτοιες διαλεχτές, διδαχτὲς Θεοῦ ψυχές... Ποὺ βάφτισαν τὸν πόνο στὴν κολυμβήθρα τῆς ὑπομονῆς, ποὺ ἐνῷ ἔχουν καθηλωμένα τὰ σωματικὰ τους μέλη, συνεχῶς φτερακίζουν σὲ λιμάνια Οὐράνια, ἐκεῖ ὅπου ἔχουν ριγμένες τὶς ἄγκυρες τῆς αἰώνιας ἐλπίδας τους!Οἱ αἰώνιοι αυτοί λίγοι (το λείμμα) δοξολογητὲς, βάζουν τὶς πολυόμματες ψυχές τους νὰ γονατίζουν, μετανοοῦν διαρκῶς καὶ ἐπικαλοῦνται τὸν Κύριο! Μὲ ἕναν ψαλμό, μιὰ προσευχὴ ἀπὸ τὸ ψαλτήρι, τὸ προσευχητάρι τῶν θλιμμένων ἐλπιζόντων...Και κάποιες λέξεις τὶς τονίζουν πιότερο καὶ τὶς ἐπαναλαμβάνουν συνεχῶς…Τοὺς λέμε μπροστάρηδες καὶ ὅσο ὁ Κύριος μᾶς χαρίζει δύναμη, θὰ συνεχίζουμε τούτη τὴν συναλληλία…

Τὸ ἂν αὐτὸ γίνεται Θεαρέστως, κάποτε θὰ τὸ πληροφορηθοῦμε... Ὡς τότε παρακαλοῦμε τοὺς μπροστάρηδές μας νὰ εὔχονται, κάποτε, ἔστω τὴν ἑνδεκάτην ὥρα, νὰ ἀγαπήσουμε ὅπως ἐκεῖνοι, ὁλοκληρωτικὰ τὸν Ἅγιο ἐν Τριάδι Θεό!»

Στήν φωτογραφία τοῦ ἐξωφύλλου ὁ μακαριστὸς Μητροπολίτης Αἰτωλίας καὶ Ἀκαρνανίας Κοσμᾶς, στοῦ οποίου την ἰερή μνήμη το βιβλίο αφιερώνεται, γονυπετὴς, μετὰ τὴν βραδινὴ προσευχὴ στὴν κατασκήνωση τῆς Ρίζας, τὸ 2019.

(Ἀπὸ τὸ προσωπικὸ ἀρχεῖο τῆς πνευματικῆς του κόρης Σ.Μ., ἡ ὁποία κρυφὰ τὸν ἀπαθανάτισε, πρὸς δόξαν Θεοῦ καὶ ὠφέλεια ψυχῶν καί τὴν ὁποία ὁλόθερμα εὐχαριστοῦμε.

Το σημαντικότερο μέρος των ἑσόδων και όλα τα δικαιώματα του συγγραφέα καὶ ἀπὸ τὴν παρούσα ἔκδοση, θὰ διατεθοῦν γιὰ τὴν ΔΩΡΕΑΝ ἔντυπη διάδοση τῶν Χαιρετισμῶν τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, ὅπου καρδιὰ ὀρθόδοξη χτυπᾶ.

Αγιογραφίες στις σελίδες του βιβλίου από τους εξαιρετικούς αδελφούς και εδώ και χρόνια ευλογημένους συνοδοιπόρους, Φώτιο Κόκκαλη και Αναστάσιο Χλωπτσίδη.

Πολυτονισμὸς: Παναγιώτης Σανταμούρης-

Ἱστολόγιο «ΕΘΝΕΓΕΡΣΙΣ»

ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ  Ἔκδόσεις Ἔφύμνιον https://efymnion.gr/69.80.15.20.79

Με ψυχή Υπαπαντή...

«Ιδού η Παρθένος εν γαστρί έξει καί τέξεται υιόν 

καί καλέσουσι το όνομα αυτού Εμμανουήλ» ( Ησαΐας, ζ 14)

Κοιτώντας την αγιογραφία της  Υπαπαντής, στον περικαλλή Άγιο Νικόλαο  Αχαρνών και στην περίβλεπτη και πολυπροσκυνημένη Παναγία την Καπνικαρέα στο κέντρο της Αθήνας, θα παρατηρήσουμε  ότι εν αντιθέσει με τις πλείστες εικονογραφήσεις της Μεγάλης Εορτής, ο μακαριστός κυρ Φώτης ο Κόντογλου, αναπαριστά  τον Άγιο Συμεών τον Θεοδόχο, να υποδέχεται τον Κύριο σκύβοντας σύγκορμα. Μεταφέρεται έτσι μια κίνηση του Αγίου προς τον Κύριο του Παντός. Τον Απερίγραπτον και Δημιουργόν Θεόν Λόγον. Τον Ήλιο Της Δικαιοσύνης. Το Δεύτερο  πρόσωπο της αδιαίρετης Αγίας Τριάδας. Σαν να τρέμει ο Δίκαιος Πρεσβύτης. Όχι μην του πέσει το τεσσαρακονθήμερο βρέφος…Αλλά γιατί συνειδητοποιεί, ότι το προρρηθέν εκ του Προφήτου Ησσαία, αυτό που κάποτε ο ίδιος ακόμα  αμφισβήτησε ως άκρο των υπερλόγων,   ήρθε ο καιρός για να το δει και να το αγγίξει ολοζώντανο ενώπιόν του. Γιατί γνωρίζει απολύτως πλέον,  πως το βρέφος τούτο, είναι ο τέλειος Θεός και άνθρωπος και Εκείνη που τον κομίζει η μετά τόκον Παρθένος Μητέρα και Βασίλισσα του κόσμου.

Παρατηρώντας αυτή την ταπεινή κλίση του δικαίου Συμεώνος αδελφοί μου, δεν μπορείς  να μην συγκινηθείς και να μην στοχαστείς  πάνω σε αυτούς τους συμβολισμούς, που αποκαλύπτουν την αληθινή πίστη στον Θεάνθρωπο Ιησού. Ο Δίκαιος Συμεών υποκλίνεται για να αγκαλιάσει με δέος άμοιαστο τον Δεσπότη του Παντός. Εμείς που υποδεχόμαστε εντός μας ολόκληρον τον Θεό, πως πρέπει άραγε να στεκόμαστε; Η ψυχή μας αλήθεια,  έχει ποτέ της έστω και ελάχιστα χαμηλώσει, ταπεινωθεί, σύντρομη έχει ποτέ της αναλογιστεί το φριχτό μυστήριο και την απέραντη ευεργεσία; Έχουμε αδελφοί μου αληθινά ψυχή δεομένη, Θεοφοβούμενη; Έχουμε ψυχή Υπαπαντή; 

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή

Από τον φόβο Του ως την αγάπη Του…

 

«…καθήλωσον ἐκ τοῦ φόβου σου τὰς σάρκας μου· 

ἀπὸ γὰρ τῶν κριμάτων σου ἐφοβήθην….

(Ψαλμ.118, 120) 

Κάθε λέξη του αμώμου ψαλμού, συγκλονίζει, προειδοποιοεί και ελέγχει. Φωνή Φιλανθρωποτάτου  Κυρίου που «πασχίζει να τους  σώσει όλους, που αναζητά συνεχώς ψήγματα και ρανίδες ελαφρυντικών αφορμών μετανοίας  για να δικαιολογήσει το πλάσμα του, ως των Εφετών Η ακρότης! Και εμείς οι αγνώμονες και αχάριστοι ευεργετηθέντες, αμαρτάνουμε τόσο, σαν δεν τον επιποθεί η ψυχής μας, σαν δεν τον αναζητά ως το άκρως Εφετόν… Και σαν να μην έφτανε αυτό, εξακολουθούμε φρενοβλαβώς  την ηδονοθηρία μας, αγνοώντας και διστρεβλώνοντας τα κρίματα τα δικαιώματα και τις εντολές του, μη έχοντας ελάχιστο φόβο Θεού. Αυτή η σπαρακτική φωνή του ψαλμωδού, αν κατάφερνε να παρεισδύσει στα απονεκρωμένα εσώτερά μας…Καθήλωσον εκ του φόβου σου τας σάρκας μου...Τότε θα ζούσαμε από εδώ τον Παράδεισο και δεν θα το κουνάγαμε ελάχιστα μη και χάσουμε το Φως το αιώνιο. Θέλει πνευματική βία το πράγμα!  Έχει συνάφεια και  με εκείνη την ποιμενική παροιμία, αυτό το καθήλωσον…Ο φόβος φυλάει τα έρμα…Λίγο πιο πάνω στον άμωμο, ξανά μια κραυγή αγωνίας και σωσμού…Ανακάλεσέ με Σωτήρ και σώσον με…Το απολωλός πρόβατο,  που απομακρύνθηκε από την σωστική σου ποίμνη είμαι εγώ…

-Ουφ καημένε…θα μου ξαναπείς…Μια ζωή πρόβατο θα μείνεις,  φοβισμένος και δειλός, υποταγμένος στον Αφέντη σου...

 -Μα ήμουν χαμένος και αιχμάλωτος και ο Αφέντης Χριστός έδωσε λύτρα για να με ελευθερώσει…

-Στρατιωτική πειθαρχία λοιπόν…Ας είναι…εγώ Δεν θέλω να τον φοβάμαι…Τέτοιον Θεό σατράπη και  καθηλωτικό δεν τον θέλω…

Θυμηθήκαμε και ανακαλέσαμε  ένα κείμενό μας γραμμένο πριν από αρκετά χρόνια…Ας ξαναακουστεί λοιπόν  και στην σημερινή εκπομπή, που κάνει την διαδρομή από τον φόβο Του  μέχρι της Αγάπη Του…

 Μιλούν πολλοί σε τούτους τους καιρούς  και υπό το περίβλημα μιας ψευδώνυμης αγάπης, ακατασχέτως  αγαπολογούν, αμνηστεύοντας κάθε είδος αμαρτίας,  καθώς όπως διατείνονται ο Κύριος είναι …μόνο Κύριος και Θεός της αγάπης, της συγγνώμης, της αγκαλιάς, της  μη κατάκρισης. Είναι για εκείνους ηθικοί τρομοκράτες  όσοι φωνάζουν σπαρακτικά και στεντορεία τη φωνή με ζέση αληθινή και όχι χλιαρά νανουριστικά και νερόβραστα ορθοτομούν τον λόγο της Αληθείας, κηρύττοντας ότι ο Θεός είναι η Αγάπη μα είναι και η Δικαιοσύνη.Μην ξεχνάμε φωνάζουν, τα δικαιώματα τις κρίσεις και τις εντολές Του. Ηθικοί τρομοκράτες λοιπόν ο Καντιώτης, ο Παναγόπουλος, ο π.Αθανάσιος Μυτιληναίος ο αείμνηστος Σωτηρόπουλος και άλλοι πολλοί ακόμα! Και έχουν την συνήθεια (Ω ανόητοι και βραδείς τη καρδία …έτσι μας αποκάλεσε ο ίδιος ο Χριστός μας, όταν δεν μπορούμε να αναγνωρίσουμε την αλήθεια των ρημάτων του) να χρησιμοποιούν τους λόγους ενός μεγάλου Αγίου των ημερών μας, του Αγίου Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτου .Έναν δεν συγκεκριμένο κατά κόρον, τον οποίον πολλές φορές έχουμε αναφέρει και εμείς σε κείμενα και εκπομπές. «Σας έχω φίλους, βρε, δεν το καταλαβαίνετε; Είμαστε αδέλφια. Βρε εγώ δεν είμαι … δεν βαστάω την κόλαση στο χέρι, δεν σας φοβερίζω, σας αγαπάω. Σας θέλω να χαίρεστε μαζί μου τη ζωή». Κατάλαβες; Έτσι είναι ο Χριστός.

Δεν βαστά την κόλαση ο Χριστός, δεν βαστά μαστίγιο! Βέβαια οφείλουμε να πούμε πως όταν ο Χριστός μας χρειαστεί παίρνει  μαστίγιο και ρομφαία…Αλλά ας προσπαθήσουμε να ερμηνεύσουμε τον συγκεκριμένο λόγο του Αγίου Πορφυρίου. Είναι φίλος σας ο Χριστός, είναι η αγάπη και δεν καιροφυλαχτεί για να σε τιμωρήσει! Δηλαδή, δεν λέει ο Άγιος, αμάρτανε παιδί μου και μην σε νοιάζει,  γιατί η αγάπη του φίλου σου Χριστού στο τέλος θα νικήσει και θα σωθείς στα σίγουρα και απροϋπόθετα! Προτρέπει δε  να μην αμαρτάνουμε όχι από φόβο  για να μην τιμωρηθούμε και κολαστούμε. Δεν λέει ο Άγιος ότι δεν υπάρχει κόλαση…Θα ήταν σαν να ανέτρεπε μεταξύ πολλών άλλων και  εκείνο το χωρίο από το Ευαγγέλιο του Φωτός…και εκπορεύσονται οι τα φαύλα πράξαντες εις ανάστασιν κρίσεως… Να μην αμαρτάνουμε γιατί έχουμε έναν Θεό Πατέρα αρχοντικό και καρτερικό, που δεν μας περιμένει στην γωνία να μας συλλάβει σαν αστυνόμος που μοιράζει κλήσεις και βαριά πρόστιμα, αλλά επειδή αυτόν τον Θεό Πατέρα και φίλο μας, δεν μπορούμε από αγάπη και άμετρη ευγνωμοσύνη για τις τόσες ευεργεσίες στην ζωή μας,  να πληγώσουμε αθετώντας το θέλημά Του !

Μην διαστρεβλώνουμε τα λόγια του μεγάλου μας Αγίου, του λατρεμένου Αγίου Πορφυρίου! Μην τα χρησιμοποιούμε για να κομίσουμε προτεσταντικού τύπου βολικές  κακοδοξίες στην ελέγχουσα συνείδησή μας μα κυρίως σε αδαείς και εμπεριστάτους αδελφούς μας που διψούν για τον Χριστό μας και την Αλήθεια Του.  

 

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή

Πρόσεχε τι ζητάς…

 

Το γνωστό παραμύθι με το τζίνι και τις τρεις ευχές που σου δίνει, μια  φανταστική ιστορία καλύτερα,  -γιατί το παραμύθι έχει μέσα του παραμυθία και παρηγοριά-,  για  να επιλέξεις τις  ευχές και ύστερα αυτές  να γίνουν  πραγματικότητα…Μη  μου πείτε, πως έστω και φευγαλέα, δεν σας έχει περάσει ποτέ από το μυαλό, αυτό το φανταστικό- υποθετικό σενάριο, το αν ήμουν πλούσιος που έλεγε και ένα παλιό τραγούδι…Αν ήμουν πλούσιος, καραβοκύρης, βασιλιάς, ταξιδευτής, όσα και εσύ και εσύ και εσύ θα ονειρευτείς… Τι αλήθεια έχεις ονειρευτεί αδελφέ μου, ταλαίπωρε εαυτέ μου, χρήματα πολλά, σπίτια άνετα, αυτοκίνητα αστραφτερά και  πυραυλοκίνητα, διακοπές σε παραδεισένια μέρη…;;Oχι σου λέει ο άλλος, εγώ θα ζητούσα μονάχα την υγεία μου, τίποτε άλλο, μόνο η υγεία και όλα τα υπόλοιπα έρχονται, ακολουθούν.

Eντάξει λοιπόν, πες πως έγινε! απαντά το κουτσονούρικο τζίνι με τα μαύρα τατουάζ και τους χαλκάδες στη μύτη και για να δεις πόσο καλό είμαι με εκείνους που με υπακούν, θα σου δώσω και τα δύο και πλούτη και υγεία, με μία βασική προϋπόθεση όμως…Αν δεν την τηρήσεις, όλα μόνο μιάς θα  χαθούν!  Εκεί στην Εκκλησία που πηγαίνεις τις Κυριακές,  κοίτα δεν έχω πρόβλημα να πηγαίνεις, αλλά σε ένα σημείο θέλω να σιωπάς, να μην απαντάς στον παπά, ή απάντησε, αλλά να μην το εννοείς…Στο σημείο  που λέει τα καλά και συμφέροντα ταις ψυχές ημών,  το παράσχου κύριε εκείνο,  με καίει, σαν  βγει με ειλικρίνεια από το στόμα σου…Αλλιώς…είπαμε….

Φτιάξαμε και εμείς έναν διάλογο, αυτή τη φανταστική ιστορία αδελφοί μου…Μεγάλο το δίλημμα δεν βρίσκετε; Για κάποιους ναι, για κάποιους άλλους εύκολο. Και αυτοί χωρίζονται σε δύο παρατάξεις, εκείνοι που θα κάνουν τυφλή υπακοή στο... τζίνι και στο Παράσχου Κύριε θα σιωπήσουν,  μη και χαλάσει η  συμφωνία και οι άλλοι οι λίγοι οι ελάχιστοι, το λείμμα,  της αγαθής μερίδας οι αέναοι  αναζητητές,  που θα κραυγάσουν με της ψυχής τους την ασίγαστη φωνή:  

Παράσχου Κύριε! Εσύ γνωρίζεις το τι συμφέρει την ψυχή,  τι θα τη βοηθήσει αιώνια να σε αντικρίζει μέσα στο ολόλαμπρο Φως Σου! Ο,τι  συμφέρει την ψυχή μου Κύριε δος μου, μα και αντοχή και υπομονή και πίστη να μην βαρυγκομήσω!  Εσύ είπες Κύριε,  πρώτα από όλα  να ζητάμε την αιώνια Βασιλεία Σου!

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή 

 

Ως το τελευταίο μας βήμα…

 

Ένα παράσχου Κύριε, που πρέπει τα χείλη και η φωνή της ψυχής να βροντοφωνάζει… Ακούγαμε τις προάλλες, ένα  από τα δόξα τω θεώ σε αφθονία, ηχογραφημένα κηρύγματα του Θείου λόγου, από τον Χρυσόστομο των ημερών μας, Άγιο γέροντα Αθανάσιο Μυτιληναίο, πάνω στην ερμηνεία της Θείας λειτουργίας. Ομιλίες που αλλάζουν ζωές, πορείες, και προσανατολισμούς…Περιέγραφε, ή  μάλλον καλύτερα προσομοίαζε, την διαδρομή της πνευματικής ζωής ενός ανθρώπου, σαν μία περίοδο σποράς, ωρίμανσης, ανθοφορίας και καρποφορίας, θέλοντας να τονίσει, πως η μετάνοια και η πνευματική ζωή, δεν είναι μία έννοια, αλλά μια  διαρκής κατάσταση. Σίγουρα τούτη τη στιγμή, θα έρθει ο πονηρός, να ψιθυρίσει στο αυτί μας:  Μέσα είσαι! Θα μας θυμίσει έπειτα, χρόνους πολλούς μέσα στην Εκκλησία,  στην Εξομολόγηση, στην  Θεία Κοινωνία,  στα δάκρυα, στις μετάνοιες, στην ελεημοσύνη, στη διακονία του  πλησίον, στους κύκλους της Αγίας Γραφής, στις ομιλίες στα προσκυνήματα, στα  κομποσκοίνια, στα ακοίμητα καντήλια, στα φροντισμένα προσκυνητάρια, στις νουθεσίες, στις εκπομπές, στις συναντήσεις μας με Αγίους, στα καλά λόγια που ακούσαμε από εκείνους… Κάθε φορά που ένα τέτοιος λογισμός σου έρχεται αδελφέ μου, ταλαίπωρε εαυτέ μου, εσύ να βάζεις στο μυαλό σου δυο σκέψεις:  Χριστιανά τα τέλη της ζωής ημών και έπειτα την απάντηση του Αγίου Αντωνίου, του καθηγητή της ερήμου, μόλις και εκείνου ο διάβολος του ψιθύρισε, βλέποντάς τον να φεύγει με το… express του Παραδείσου για την Άνω Ζωή, την ατελεύτητη…

Μου ξέφυγες, με νίκησες Αντώνιε! Όχι ακόμα! του είπε, ρίχνοντάς του την χαριστική βολή, με το μέγιστο όπλο του φωτός, που καίει τους δαίμονες, την ταπείνωση!  Μόνο μόλις μπήκε μέσα στον Παράδεισο, ο Μέγας Αντώνιος είπε:  Τώρα ναι,  με την χάρη του θεού σε νίκησα!  Ως τα τέλη λοιπόν, όλα παίζονται!  Για λογαριάστε, πόσο θα αναθεωρήσουμε, αν αυτό κατανοήσουμε!  Κανέναν, μα κανέναν απολύτως και πρωτίστως τον εαυτό μας, ούτε θα δικαιώνουμε, αλλά ούτε και θα καταδικάζουμε, ακόμα και αν όλα είναι πρόδηλα ενώπιόν μας, ακόμα και αν για κάποιον μίλησε με καλά λόγια ένας σύγχρονος Άγιος ή γράφτηκε κάτι επαινετικό ή και αρνητικό πριν από χρόνια, αυτό δεν αποτελει κριτήριο ούτε για δικαίωση, ούτε για καταδίκη, αλλά ούτε και για μία ολέθρια, -ας το προσέξουμε αυτό κυρίως στις μέρες μας αδελφοί μου- αμνήστευση… Τη στιγμή εκείνη, που ακούγεται και βρίσκεται σε πλησμονή μέσα στις καθημερινές ακολουθίες της Μάνας Εκκλησίας, αυτή η δέηση προς τον Κύριο.  Χριστιανά τα τέλη της ζωής ημών…Λίγο πριν έχει ακουστεί και μία συναφέστατη επίσης δέηση: Τον υπόλοιπον χρόνον της ζωής ημών…Από εκείνο το παράσχου Κύριε, έως την στιγμή που ο Κύριος θα αποφασίσει, ως Κυριεύων το τέλος μας το επίγειο,  σε αυτόν τον άγνωρο χρόνο που απομένει,  έχουμε μπροστά μας αγώνα. Το έχουμε ξαναπεί και να μας συγχωρέσετε την παλιλογία. Κάθε μέρα που ξημερώνει, πρέπει να επικαιροποιούμε με τις πράξεις μας και το βίωμά μας, την Ορθόδοξη πίστη μας. Οι πράξεις  και το βίωμα του χθες δεν αμνηστεύουν το σημερινό λοξοδρόμημα, την σημερινή βλασφημία της πίστης, το ανοίκειο, το θεοστυγές, το κακόδοξο, το αιρετικό, το αρνησίχριστο και αντίχριστο. 

Το, όχι ακόμα, του Αγίου Αντωνίου, ας φωτίσει της μετανοίας τον δρόμο, ως το τελευταίο μας βήμα.

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή

Παραμονή Πρωτοχρονιάς...Συνθήματα στους τοίχους του Παραδείσου...

Δεν ξέρουμε πότε ακούς τούτη την εκπομπή...Παραμονές Πρωτοχρονιάς του 2025, ή στο Άγιο ξημέρωμά της...Έκλεισες την πόρτα στο πολύβουο και στο πολύφωτο και έμεινες στο ταμιείον σου, με το φως ενός καθαρού κεριού, μόνος μόνω Θεώ, να Τον εκλιπαρείς για παράταση στην παράταση του ελέους Του. Πριν λίγο στο... ρεβεγιόν των θλιμμένων ελπιζόντων, στην αγρυπνία του νέου έτους, γεύτηκες οίνο και ψωμί και ολόκληρος ο Χριστός έγινε πάλι της καρδιάς σου κατακτητής και κατοικητής, ο πιο ειρηνικός, ο πιο χαροποιός, ο πιο ζωοποιός! Σε τέτοιες αληθινά χαρούμενες στιγμές ίσως να συναντιόμαστε! Καλή και Θεάρεστη να ναι η νέα χρονιά!Καλή Πρωτοχρονιά! Με τους ταπεινούς! Τους ελαχίστους των αδελφών Του! Σαν να ακούγεται η φωνή του Κυρίου σε μια αλλιώτικη έκφανση της Ευαγγελικής περικοπής την Κυριακή της κρίσεως… δεῦτε οἱ εὐλογημένοι τοῦ πατρός μου…Αν με αυτούς περάσατε την Πρωτοχρονιά με εμένα την περάσατε! Έχουμε μια πρόταση για αυτό το νύχτωμα αδελφοί μου! Τι λέτε να πάμε κάπου όλοι μαζί; Μην εκπλαγείτε και μην παραξενευτείτε! Θα κάνουμε μια υπόθεση που υπαγορεύει η ιερή μας φαντασία! Θα βρεθούμε έξω από τα τείχη του Παραδείσου! Ατέλειωτα τείχη την πιο ποθηής πατρίδας, της πιο ποθεινής πόλης! Θα κρατάμε στα χέρια μας όλοι από ένα σπρέι! Όχι δεν θα κάνουμε γκράφιτι! Ούτε θα λερώσουμε! Θα γράψουμε όμως σε αυτούς τους τοίχους! Είναι παραμονή νέου έτους! Στο ημερολόγιο απόψε θα γυρίσουμε και θα κόψουμε την τελευταία σελίδα! 365 σελίδες, 365 μηνύματα! Ιερά συνθήματα, Αγιογραφικά, Πατερικά, προτρεπτικά λυτρωτικά! Αυτά που μας ενθάρρυναν στο ξεκίνημα κάθε νέας μέρας. Σαν να μας ειδοποιούσε ο Κύριος με αυτά τα μηνύματα! Ανθολογήσαμε κάποια, σαν ένας πνευματικός αποδεκατισμός αυτών των ιερών συνθημάτων. Να τα δουν έπειτα κάποιοι περαστικοί, ανυποψίαστοι...Να ποθήσουν και εκείνοι την Άνω Ιερουσαλήμ, την αιώνια πατρίδα, την Βασιλεία των Ουρανών! Έστω και ένας, να κάνει τον Ουρανό να πανηγυρίσει! Να γραφτούν και στις δικές μας καρδιές με ανεξίτηλο μελάνι αίματος και δακρύων...Μεγάλος ο πρόλογος, ως συνήθως...Θαρρούμε πως μαζευτήκαμε ήδη πολλοί! Τι λέτε; Ξεκινάμε; 

Νώντας Σκοπετέας 

Παραμονές Πρωτοχρονιάς 2025

 Απόσπασμα από ομότιτλη  εκπομπή

Χριστούγεννα με τον μεγάλο πόθο...

Οι δικές μας οι γιορτές αδελφώνουν τους ανθρώπους, τους ενώνει η αγάπη του Χριστού. Μην κάνετε επιδείξεις.«Ευφρανθήτε εορτάζοντες».Ακούστε τι λένε τα παιδάκια που λένε τα κάλαντα: «Και βάλετε τα ρούχα σας, εύμορφα ενδυθήτε, στην εκκλησίαν τρέξετε, με προθυμίαν μπήτε, ν’ ακούσετε με προσοχήν όλην την υμνωδίαν, και με πολλήν ευλάβειαν την θείαν λειτουργίαν. Και πάλιν σαν γυρίσετε εις το αρχοντικόν σας, ευθύς τραπέζι στρώσετε, βάλτε το φαγητόν σας. Και τον σταυρόν σας κάνετε, γευθήτε, ευφρανθήτε. Δόστε και κανενός φτωχού «όστις να υστερήται». Αθάνατη ελληνική φυλή! Φτωχή μα αρχοντομαθημένη, βασανισμένη, μα χαρούμενη και καλόκαρδη περισσότερο από τους ευτυχισμένους της γης, που τους μαράζωσε η καλοπέραση. Ναι, αδερφοί μου Έλληνες, χαίρετε μαζί με κείνους που χαίρουνται και κλαίτε μαζί με κείνους που κλαίνε, και σ’ αυτή μονάχα θα βρήτε ανακούφιση. Δίνετε στους άλλους απ’ ό,τι έχετε. Το παραπάνω απ’ ότι έχει κανένας ανάγκη, το κλέβει από τον άλλον. «Μακάριον το διδόναι μάλλον, ή λαμβάνειν». Πολλοί από σας θα’ χουνε ίσως περισσότερο από μένα το δικαίωμα να μου πούνε αυτά που λέγω εγώ σε σας. Δεν είμαι «ο ποιήσας και διδάξας», αλλοίμονό μου! Μα για να μη σκανδαλισθή κανένας πως τα λόγια μου είναι ολότελα κούφια, στενεύομαι να πω πως προσπαθώ να μην είμαι ολότελα «ο δάσκαλος που δίδασκε και νόμο δεν εκράτει». 

Δεκέμβριος 1958 – Φώτης Κόντογλου, “Το φοβερόν μυστήριον 

”Έλεγε λοιπόν, ο ψυχογράφος της Ρωμιοσύνης, ο κυρ Φώτης ο Κόντογλου, οτι οι δικές μας οι εορτές αδελφώνουν τους ανθρώπους... Ναι! Τους ενώνει Η Αγάπη του Χριστού μας! Ίνα ώσιν έν! Σύναιμοι και σύσσωμοι Ζώντος Θεού! Οι εορτές και οι παγχαρμόσυνες μέρες τους οδηγούν στο στρωμένο για όλους τραπέζι της Αγάπης! Θείο Σώμα και Αίμα θα προσφερθεί! Μοναδική προϋπόθεση συμμετοχής, μια ρανίδα μετανοίας, να μαλακώσει η σκληρή και πορωμένη από ην αμαρτία ψυχή μας! Η παγωμένη αγάπη να θερμανθεί με τη ζεστασιά που εκπέμπει η ταπείνωση και ο πόθος για τον Χριστό! Δυο ιστορίες-αλήθειες Χριστουγέννων, της εξαιρετικής συγγραφέως Άννας Ιακώβου και του ευλογημένου π.Δημητρίου Μπόκου, για τον μεγάλο πόθο, της συμμετοχής σε αυτό το γιορτάσι των ψυχών, όπου ο Άρτος της αιωνιζούσης Ζωής...Αυτός που χώρισε τον χρόνο, που καινούργιωσε την πλάση! Αυτός που χαροποιεί, ζωοποιεί και αφθαρτοποιεί τους ευλογημένους συνδαιτημόνες...

 Νώντας Σκοπετέας

 Χριστούγεννα 2024

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή

Ο τρόπος απλησίαστος...(Το μυστήριο των Χριστουγέννων)

 

«…Οὐ φέρει τό μυστήριον ἔρευναν· πίστει μόνῃ τοῦτο πάντες δοξάζομεν…» Θα ψαλλεί και φέτος συν Θεώ στους αίνους των Χριστουγέννων. Είναι κάποιες φράσεις μέσα στα Λειτουργικά κείμενα της Αγίας μας Πίστης, που σε κάνουν να ανατριχιάζεις. Αν συνειδητοποιήσεις,  πως όλα, μα όλα, έχουν μια θαυμαστή και απόλυτη συνάφεια με τον Θείο λόγο. Έξοχα σημείωνε ο μακαριστός π.Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος, πως η υμνολογία της Εκκλησίας, δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένας υπέροχος υπομνηματισμός της Αγίας Γραφής.  Όλα τα άφταστης ποιητικής, λογοτεχνικής και Θεολογικής σημασίας κείμενα των λαμπρών αυτών ημερών, αλλά και κάθε ξεχωριστής ημέρας του Ενιαυτού, οδηγούν σε έναν και μόνο προορισμό: Στο να κατανοήσει ο αχάριστος και αιχμάλωτος άνθρωπος, πως μέσα από 2 ακατάληπτα μυστήρια ευεργετήθηκε και ελευθερώθηκε παντοτινά. Δυο ανεπανάληπτα συγκλονιστικά κατανυκτικές νυχτιές, για το ανθρώπινο γένος! Δυο νύχτες της Ένωσης του Θεού με τον άνθρωπο! Η νύχτα του μυστηρίου των Χριστουγέννων και η νύχτα της παράδοσης του Θεοποιητικού και Ζωοποιητικού μυστηρίου των μυστηρίων στον Μυστικό Δείπνο. Εκεί, στο σεσιγημένο και κραυγαλέο ταυτόχρονα, όπως οι Άγιοι Πατέρες χαρακτηρίζουν,  μυστήριο της φάτνης, ο Θεός Λόγος, το δεύτερο πρόσωπο της Αδιαίρετης Αγίας Τριάδας, φόρεσε ανθρώπινη σάρκα. Ο Πλάστης έγινε Αναπλάστης, όπως σημειώνει ο αετός της Θεολογίας Άγιος Γρηγόριος. Η Παναγία μας, αδιαφθόρως γεννά Τον Θεό Λόγο. Και έρχεται η λεγομένη αποφατική Θεολογία, να σταθεί ενώπιον του μεγίστου και προαιωνίου μυστηρίου της σωτηρίας μας. Και το χαρακτηρίζει απόρρητο, ανερμήνευτο, ανείκαστο, ακατάληπτο, απεριννόητο, άρρητο, απρόσιτο, ανεξιχνίαστο…Αυτό το α που στερεί προσθέτοντας πίστη...Έλεγε ο μακαριστός π.Αθανάσιος Μυτιληναίος, ότι για να φτάσει κανείς να χαρακτηρίσει το μυστήριο της Θείας Οικονομίας ανερμήνευτο και ακατανόητο, οφείλει πριν να προσπαθήσει τα μέγιστα, ώστε να το πλησιάσει έστω ελάχιστα ο πεπερασμένος νους του. Με μια άλλη διατύπωση, άλλο το ανερμήνευτο και άλλο το αδιάφορο…Γιατί πολλές φορές μας ικανοποιεί να εκλαμβάνουμε τα…συνθήματα τα ιερά της Αγίας μας Πίστης, με έναν αποκλειστικά δικό μας βολεψό τρόπο. Αφού, λέμε, είναι ακατάληπτος ο Θεός, άφησέ τον εκεί στην Φάτνη του, στα σύννεφα και στον Σταυρό του…και δεν χρειάζεται τίποτα παραπάνω…Μεγάλο σφάλμα, ολέθριο αδελφοί μου! Να αφήνουμε τον Χριστό μας άγνωρο…Ο τρόπος του μυστηρίου είναι απλησίαστος και δεν χρειάζεται, ούτε χωράει έρευνα. Τα γεγονότα όμως, τα ιερά ρήματα, οι αναρίθμητες προεικονίσεις και παρουσίες του Αϊδίου Υιού και Λόγου του Θεού πριν την σάρκωσή Του, μα  και ό,τι καταγράφηκε μέσα στα Ιερά Ευαγγέλια και διέσωσε η Πανίερη μας Παράδοση, πρέπει συνεχώς να βρίσκονται στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος, της καθημερινότητάς μας, της διάνοιας και της καρδιάς μας. Άλλο είναι το πως, που δεν πλησιάζεται και άλλο το Ποιός είναι Εκείνος, που για όλους θυσιάζεται! Δεν θα κατανοήσουμε ποτέ τον τρόπο, αλλά οφείλουμε στην ψυχή μας να γίνουμε γνώστες  των δυο γεννήσεων του Θεού Λόγου: Της άχρονης και της άσπορης! Θα διαβάσουμε λοιπόν σήμερα,  ό,τι πιο ευσύνοπτο και ταυτόχρονα μεγαλειώδες βρέθηκε ελέω Θεού στα χέρια μας. Το σπουδαίο βιβλίο: Το μυστήριο Του Χριστού. Γραμμένο στο περιβόλι της Κυρίας Θεοτόκου από παιδί της διαλεχτό, που φρόντισε να μελετήσει την παραμικρή λέξη πριν την τοποθετήσει πλάι σε άλλη, για να μας κάνει γνωστό το ακατάληπτο μυστήριο… Ας μην ξεχνάμε, ότι εκείνοι που μίλησαν για αυτό  με τρόπο αποφατικό, ήταν σοφοί άνθρωποι με εναργέστατο εντός τους  το Άγιο Πνεύμα Θεό και Κύριο. Έρχεται και σήμερα όμως, μια διδαχτή του Χριστού μας απλούτσικη ψυχή και σου λέει: Κάθε μέρα με την χάρη του Αγίου Θεού, μελετώ και προσεγγίζω το ακατανόητο μυστήριο της Θεανθρώπησης. Πως; την ρωτάς… Απαγγέλοντας καθημερινά όσες περισσότερες φορές μπορώ, τους Χαιρετισμούς της Παναγίας μας! Είναι εκπληκτικό αδελφοί μου! Σε κάθε ανάγνωση των Χαιρετισμών της Κυρίας Θεοτόκου, ιδίως στο ξεκίνημα του οίκου κάθε στάσης τους,  εξιστορείται στην μεγαλοπρέπειά του, το μυστήριο το ξένον και παράδοξον! Μόνο το: … Όλος ην εν τοις κάτω, και των άνω ουδόλως απήν ο απερίγραπτος Λόγος·. συγκατάβασις γαρ θεϊκή, ου μετάβασις δε τοπική γέγονε…,να κατανοήσουμε έστω γραμματικώς, δια της πίστεως και μόνο έπειτα, θα μπορούσαμε να λύσουμε πολλά καινοφανή που έχουν ενσκήψει…Ο νοών νοείτω! Και ο γράφων και αναγινώσκων ταύτα, επίσης…

Καλά και χαρούμενα εν Κυρίω Χριστούγεννα!

Πάντα Χριστούγεννα!

Νώντας Σκοπετέας

Χριστούγεννα 2024

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή όπου διαβάζονται αποσπάσματα από το βιβλίο: «Το μυστήριον Του Χριστού» Εκδ.: ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ «ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΠΡΟΔΡΟΜΟΣ»

 

 

Άμα φύγω να τα πείτε!

Πληθαίνουν οι δυσκολεμένοι, οι αναγκεμένοι στις μέρες μας. Η Παναγιά μας η Παυσολύπη δεν σταματά, γοργά να διαπορθμεύει αιτήματα στον θρόνο του Υιού Της και Θεού μας. Ποτίζει συνέχεια η Κυρά η Παναγιά, όπως θα έλεγε και ο μέγας παρηγορητής των ημερών μας Άγιος Γέροντας Ανανίας, το άνθος της Ελπίδας, να μην μαραθεί. Και δίνει αποστολή στους γνήσιους φίλους  του Υιού της, να ξεριζώνουν ένα-ένα τα αγκαθωτά της βελονίστρας απελπισίας, που πάνε να πνίξουνε το χώμα να μην φυτρώνει ούτε ένας σπόρος…Ο Άγιος Πορφύριος είναι Γεωργός ψυχών! Που σπέρνει ολοένα Την Ελπίδα. Που μαρτυρά παγκοσμίως τον Λυτρωτή Εσταυρωμένο μας! Έμψυχο ανάβλυσμα Πνεύματος Αγίου! Ρείθρα χάριτος να ξεδιψάσουν αμέτρητες ψυχές, να νοτίσει η γη και να ανθίσουν της Ελπίδας οι βλαστοί! Κάθε θαύμα και θαυμάσιο που μαρτυρείται για Εκείνον, κάθε θύμησή του, φωτίζει ακόμα περισσότερο το Πιστεύω, το Ομολογώ και το Προσδοκώ της Αγίας μας Πίστης!

Πορφύριε παγκόσμιε, δώρο Θεού ατίμητο,

φίλε Χριστού θαυματουργέ με χάρισμα αμίμητο,

σπεύδε παντού όπου σε ζητούν, διάσωσε  και προστάτεψε,

σιμά σε κάθε ασθενή  και τις πληγές του γιάτρεψε!

Ο Άγιος Πορφύριος είναι ένας παγκόσμιος Άγιος! Η τρανή, περίτρανη, απτή  απόδειξη για τους δυσπίστους, ότι τα αδύνατα για τους ανθρώπους είναι δυνατά για τον Θεό. Με την ξέχειλη χάρη του Θεού, σαγήνευε και σαγηνεύει ψυχές. Ασύλληπτα, υπέρλογα αυτά τα σημεία που τελούσε, δυνάμει του εν Τριάδι Θεού. Όχι για να εντυπωσιάσει, όχι για να κερδίσει τον θαυμασμό και τον σεβασμό όσων συγκλονισμένοι και ενεοί γίνονταν δέκτες αυτών των απερινοήτων θαυμάτων και θαυμασίων. Μα για να «ψαρέψει» τις ψυχές τους και έπειτα να τους μιλήσει για την Αγάπη! Τον Χριστό! Δεν έφτιαχνε οπαδούς ο Άγιος Πορφύριος! Συνεχώς στράτευε αφιερωμένους, για πάντα πλέον στρατιώτες του Χριστού. Μέγας στρατολόγος, μέγας μύστης Της Αλήθειας και Της Ζωής! Μέγας χαρισματούχος και συνάμα πιο ταπεινός από τους ταπεινούς. Φαινόμενο παγκόσμιο! Σπάνιο δώρημα του Αγίου Θεού σε όλους μας! Δέος, έκπληξη, Δοξολογία! Πορφύριος παρουσιάζεται κάθε 200 χρόνια έλεγε ο Άγιος Παϊσιος ο Αγιορείτης και δεν υπερέβαλλε διόλου…το αντίθετο μάλιστα! Σκεφτείτε πόσο μας ευεργέτησε ο Κύριος!  Φανταστείτε αυτό το ασθενικό και αδύναμο γεροντάκι, που ποτέ του δεν προσευχήθηκε εκείνος να απαλαχτεί από φριχτά άλγη που τον βασάνιζαν, εκεί  από το φτωχό καλυβάκι του, με σκεπή από τσίγκους και τσιμεντόλιθους, να σταυρώνει, τα 4 σημεία του ορίζοντα, έπειτα να σταυρώνει προς την…Αμερική, όπου εκείνη ακριβώς  τη στιγμή ο καρκινοπαθής  αδελφός γιατρευόταν πλήρως!! Και εκείνος ο ταπεινός μιμούμενος τον σφόδρα Αγαπώμενό του Εσταυρωμένο Λυτρωτή, έλεγε συχνά πυκνά όταν κάτι τέτοιο καταπληκτικό συνετελείτο…Άμα φύγω να τα πείτε!!

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από ομότιτλη σειρά 4 εκπομπών, αφιερωμένων στην Ιερή μνήμη του Αγίου Πορφυρίου, όπου διαβάζονται μικρά αποσπάσματα-ανθολογήματα μαρτυριών, από την εξαιρετική σειρά βιβλίων με τίτλο: «Ο Όσιος Πορφύριος ο Προφήτης. Μαρτυρίες». Έκδοση: Αγιοπαυλίτικο Ιερό Κελλί Αγίων Θεοδώρων Αγίου Όρους.

Του σαρανταλείτουργου οι ταματάρηδες…

Μέσα στο παγωμένο σχεδόν μεσόνυχτο ξεκινούν να ετοιμάζονται οι αφιερωμένοι του Αγίου Θεού. Το τάμα του σαρανταλείτουργου και φέτος να ξεπληρωθεί! Όχι για να ακούσουν από τους ανθρώπους το μπράβο…Όχι να'  χουνε να λένε για το κατόρθωμα, πως άντεξαν 40 μέρες και φέτος να μην γράψουν απουσία…Μα για να προσθέσουν έναν μικρό κόκκο της άμμου μπροστά στα πόδια του αφέντη Χριστού. Ισάριθμες ωδές και προσευχές και ύμνους και παρουσίες κι αν Σου ανταποδώσουμε Άγιε Βασιλιά μας, ίσες με την άμμο της θάλασσας και πάλι το ελάχιστο άξιο δεν πράξαμε! Μια χούφτα άμμο από αυτές τις μικρές θυσίες αγάπης, Σου αντιδωρίζουμε  οι ανάξιοι. Και μια ανάσα και μια δροσιά και μια ανάπαυση να βρουν και να συγχωρεθούν τα πεθαμένα μας, όπως λέει ο σοφός λαός μας, οι κεκοιμημένοι μας, όπως ορθώς προστάζει η Αγία μας πίστη…Μα και εμείς να λάβουμε τη χαρά της ένωσης ουρανού και γης! Να γίνουμε Ένα, προσδοκώντας την Ανάσταση των νεκρών σωμάτων. Το τάμα του σαρανταλείτουργου ξεκίνησε και φέτος! Μια ευχή κάνουν όλοι οι ταπεινοί ταματάρηδες. Πάντοτε να οικονομεί ο Κύριος, το όνομά τους να είναι γραμμένο στο πρώτο-πρώτο δίπτυχο, το τυλιγμένο με την λειτουργιά και το νάμα την επομένη του Αη-Φιλίππου. Κι αν είναι θέλημά Του, ας αλλάξει και η θέση του ονόματός τους…Η αθάνατη ψυχή τους και πάλι θα νιώσει τον αναπαμό…

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή

 

Σαράντα ειν' οι Λειτουργιές! Όλοι αναπαυθείτε!

 

Δύο πτυχές για τις ψυχές, ζώντων, κεκοιμημένων!

Ονόματα που καρτερούν δακρύρροα γραμμένων!

Χριστός γεννάται, ψάλλετε λαοί και ανυμνείτε!

Σαράντα ειν' οι Λειτουργιές! Όλοι αναπαυθείτε!

Αντρείεψε ο καιρός σε μήνα Αρχαγγελίτη! Ο Αη Γιάννης ο Χρυσόστομος που καρτέραγε απ του Σταυρού την μέρα εξαιρέτως να μνημονευθεί, εόρτασε ξανά και αυτός! Το έρχου και ίδε του Αγίου Αποστόλου ακούστηκε σαν σάλπισμα εναρκτήριο!

Άφθαρτο χέρι ευλογεί, στόμα Χρυσό μιλάει!

Έρχου και ίδε Φίλιππος λέει και ακολουθάει!

Την επαύριον του Αγίου Φιλίππου, του Αη Φιλίππου την άλλη μέρα που λέει και ο φιλόθεος λαός μας, (Ναι, όσο κι αν κάποιοι με σύστημα και σπουδή, λυσσαλέα πασχίζουν να τον…πιστοποιήσουν ως φιλήδονο, εμείς πεισματικά θα τον προσδιορίζουμε ως φιλόθεο!) πολλοί την προσμένουν! Όχι για να στολίσουν τα Χριστουγεννιάτικα και να αρχίσουν να ετοιμάζουν τις λίστες με τα ψώνια και τους καλεσμένους να συρρεβεγιονάρουν…Έχουνε βέβαια και αυτοί μια λίστα να συμπληρώσουν! Ένα κομμάτι από χαρτί, χωρισμένο στα δυό. Δυό πτυχές για τις ψυχές! Ζώντων και κεκοιμημένων! Αντάμα τα ονόματά τους!

Μη το φοβόμαστε στο πλάι τους να βρεθούμε! Είναι πιο ζωντανοί από τους…ζωντανούς αυτοί! Σε κάθε Θεία Λειτουργία είναι εκεί στην πρόθεση, μαζί με τους Αγγέλους και έπειτα καρτερούν ν ακούσουν το δικό τους…απόπλυνον Κύριε και λυτρωτικά να ξανασάνουν…

Αρχινά η μικρή Σαρακοστή, το ευλογημένο Σαραντάημερο! Θα ξεκινήσουν τα ταπεινά τούτου του κόσμου κάθε αξημέρωτο, αντάμα και αυτοί με έναν φιλακόλουθο παπά και τον πιστό του γέρο-ψάλτη, την μια απ τις σαράντα λειτουργιές! Κάμε Θεέ μου να αξιωθούν πάλι να τις τελέψουν, να τις προκάμουν όλες και φέτος! Και όταν κάποιος δικός τους, που τόσο αγάπησαν σταθεί στην δεξιά μεριά του διπτύχου, γεμίζουν τα μάτια τους με χαρμολύπης δάκρυα!

Μην και ξεχάσουμε κανέναν, στις πτυχές για τις ψυχές! Μην μείνει αδειανό λευκό στο ψυχοχάρτι! Όλοι να αναπαυθούν! Και εκείνος που πάλι θαρρεί πως τον ξεχάσανε και κλαίει με παράπονο απαρήγορο…Θυμήσου τον φέτος αδελφέ μου και γράψτον εκεί στα δεξιά! Κόψε μεγάλο κομμάτι από χαρτί! Δεν τον κουράζεις τον παπά, κι αυτός να΄ ξερες πόσο ευεργετείται! Ξεκινά το Σαραντάημερο! Όνηση και αναπαμό και ελεημοσύνη πνευματική ας προσφέρουμε! Χρέος μας παντοτινά ανεξόφλητο! Κρήνη ξεδιψαστική και αστείρευτη κάθε μικρή σπηλιά, κάθε Αγία προσκομιδή στα Ιερά όλων των Εκκλησιών της φιλόθεης τούτης γης! Εκεί στην Βηθλεέμ και στον φριχτό τον Γολγοθά της Θείας πρόθεσης λαχταράνε οι ψυχές υγεία ψυχής και σώματος, ανάπαυση και πιότερο Φως! Καλό Σαραντάημερο!

Νώντας Σκοπετέας

Aπόσπασμα από το βιβλίο: "Πόσα χωράνε σε ένα Αμήν;"

Εκδ. Πρόμαχος Ορθοδοξίας 2019

και από ομότιτλη εκπομπή του 2017

Δίπλα στο προσκέφαλό μας…

Νοεμβρίου μέρες. Στρωμένη η γης με τα λιόπανα, κάτω από τα Θεόσπαρτα δεντριά της ζωής και του ελέους. Μύρισε το παγωμένο αέρι από τους συνθλιμμένους καρπούς και τα τζάκια αρχίνησαν να φουντώνουν κάθε νύχτωμα, να καψαλιστούν και οι ταπεινές σφελίτσες, να γευτούν οι κοπιάτες τις πρώτες λαμπροπράσινες στάλες του μόχθου τους. Μεγάλες μέρες ξημερώνει ο Νοέμβρης για την Αγία Πίστη. Δεν χωράνε συγκρίσεις . Όσα δάκρυα δοξολογίας δωρίζει ο Θεός, όλα είναι θησαυρός. Κανενός δακρύου το χρυσάφι δεν ζυγίζει παραπάνω…Έτσι είναι και οι Άγιοι του Χριστού οι γνήσιοι φίλοι. Ποιόν να συγκρίνεις και να προτιμήσεις…Ανθρώπινο είναι όμως…Κάποιους Αγίους να τους θεωρείς πιο…δικούς σου. Ξεπροβάλλουν τούτες τις μέρες οι Ταξιάρχες και ο Άγιος Μηνάς, ανίκητοι πολεμιστές του Φωτός…Και πριν ξεκινήσουν μια νέα μάχη παίρνουν ευλογία από τον Επίσκοπο Πενταπόλεως τον μυροβλήτη και θαυματουργό…Αγαπημένος των Ελλήνων. Ο γοργοεπήκοος προστάτης αμετρήτων. Ο Άγιος Νεκτάριος! Σιμά στο κρεβάτι τους, μια εικονίτσα του και ένα αγιωτικό θυμητάρι, από της Αίγινας το παγκόσμιο προσκύνημα. Εκεί και ένα βιβλίο κίτρινο, με τον ταπεινό Άγιο στο εξώφυλλό του. Άλλοι το βγάζουν τέτοιες μέρες από την βιβλιοθήκη της ψυχής τους, το αγκαλιάζουν, το φέρνουν μπροστά στα βουρκωμένα μάτια τους, που ξανά τους αξίωσε ο Κύριος και του μιλούν για βάσανα και σωσμούς…Μελάνι ευωδιαστό από τους χρόνους που κύλησαν και από τις σελίδες του, που έγιναν στηρίγματα και βακτηρίες πνευματικές και αναβαθμοί στων αρετών και στης μετανοίας τον ανηφορικό δρόμο.

 Ένας ακούραστος  εργάτης της Ορθοδοξίας, που φύτεψε μυριάδες μοσκόφυτα δεντριά στις ψυχές  των διψασμένων, ο μακαριστός κυρ-Σώτος ο Χονδρόπουλος, που  συνδέθηκε τόσο άρρηκτα και Χριστοευλογημένα με τον Άγιο Νεκτάριο. Ας μας συγχωρεθεί η τόλμη να τους φανταζόμαστε μαζί να σεργιανάνε στα ασταποβόλα του Παραδείσου λημέρια. Είναι για εμάς ο κυρ- Σώτος τόσο οικείος με τον ερχομό του Νοεμβρίου. Έτσι λοιπόν σήμερα με νοσταλγία και ευλάβεια ελάτε να αγκαλιάσουμε αυτό το μοναδικό βιβλίο. Να θυμηθούμε λίγα συγκλονιστικά αποσπάσματα από τον Άγιο της ταπείνωσης, της ελεημοσύνης, της συγχώρεσης και της ανεξικακίας. Έφτασε και φέτος η Αγία του μνήμη. Δίπλα στο προσκέφαλό μας εκείνος, άγρυπνος φρουρός και προστάτης…

Νώντας Σκοπετέας

                                       Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή

Άνθρωπε γιατί με εγκατέλειψες;

 

                                                                                                       «Γιατί με εγκατέλειψες, ω άνθρωπε;

Γιατί αποστράφηκες από τον αγαπήσαντά σε;

Γιατί πάλιν ενώθηκες με τον εχθρό μου;…»

 (Άγιος Τύχων Επίσκοπος Ζαντόνσκ)

Θα μπορούσε αυτός ο τίτλος να συνοδεύσει μια σειρά αναριθμήτων εκπομπών, ως την τελευταία που ο Κύριος θα μας  επιτρέψει αδελφοί μου. Πλέον όλα γυμνά και τετρχαχηλισμένα μπροστά μας. Αν έστω και ελάχιστα, τα πνευματικά μας αισθητήρια λειτουργούν, καταλαβαίνουμε πως όλο και περισσότερο βυθιζόμαστε…Αλλάζουμε ή βουλιάζουμε!! ήταν το σύνθημα ενός Θεομάχου ηγήτορος του αρκετά προσφάτου παρελθόντος…Αχ και να το πράτταμε όλοι μας  αυτό, στην αληθινή πνευματική του διάσταση...Ιδίως οι άρχοντές μας! Θεομάχοι ηγήτορες, σε μια παγκόσμια κλίμακα όλο και πιο απροκάλυπτα και λυσσαλέα, βάλουν κατά του Εσφαγμένου Αρνίου…Πλέον μοιάζει να μην χρειάζεται η παραμικρή προσπάθεια για να αποκρυπτογραφηθεί ή να αποκωδικοποιηθεί αυτό το σχέδιο, στο οποίο αναζητούνται προς πείραμα και θυσία αμέτρητες…απρόσωπες ψυχές…Το σίγουρο είναι οτι όπως κάθε... σωστός Θεομάχος, έτσι και εκείνοι κινούνται, ή μάλλον έρπονται για να είμαστε ακριβείς, με θαυμαστή εμβρίθεια όσον αφορά τις Γραφές...Και αυτό βέβαια το οφείλουν στο...αφεντικό τους, που είναι μέγιστος...Θεολόγος...Έχουμε ξαναπεί στο παρελθόν από αυτό το μικρόφωνο, πως δεν είμαστε αντιχριστοφοβικοί! Προσπαθούμε, έστω και αν αποτυγχάνουμε συνεχώς, να γίνουμε Θεοφοβούμενοι! Οι  ψυχές μας να λαχταράνε τον Θεό! Εκείνος διψά να τον διψάμε! Να θυμόμαστε τους παλιούς που εύχονταν αλλήλοις: Να σας βλέπει ο Θεός! Οι Θεοφοβούμενοι παππούληδές μας, οι διαλεχτοί του Κυρίου! Να τους μοιάσουμε αδελφοί! Δεν εγκατέλειψαν ποτέ τους τον Θεό! Είχαν συνεχώς την αίσθηση της ολοζώντανης παρουσίας Του δίπλα τους! Και εμείς όλο και πιο συχνά πλέον, μονολογούμε στα εγωιστικά μας παραληρήματα: Που είσαι Θεέ μου; Γιατί μας αφήνεις;Γιατί…Γιατί…Και ο Θεάνθρωπος είναι ακόμα στον Σταυρό και απευθύνει τους λόγους του σε όλους μας! Ο Ιησούς Χριστός! Ο Θεός Λόγος! Ο Αυτός χθες και σήμερον και εις τους αιώνες! Να κάτι όμως που καταφέραμε να αλλάξουμε εμείς οι σύγχρονοι αποστάτες που δεν χορταίνουμε να Τον πικραίνουμε! Εκείνος ο λόγος του Θεανθρώπου πάνω στον Σταυρό, εκείνο το ψαλμικό από τον 21^ο: "…ὁ Θεός μου, πρόσχες μοι· ἵνα τί ἐγκατέλιπές με; μακρὰν ἀπὸ τῆς σωτηρίας μου οἱ λόγοι τῶν παραπτωμάτων μου. " φαντάζει να αντιστρέφεται στις Θεοστυγείς  μέρες μας…Άνθρωπε γιατί με εγκατέλειψες; Που ψάχνεις να βρεις αυτό που σου προσφέρεται άφθονο και περίσσιο από την πηγή της Ζωής, της Υπομονής, της Ελπίδας; Ορίζοντας ορθάνοιχτος μπροστά στα μάτια σου το αιώνιο και εκείνα αλλού κοιτούν, φτάνοντας ως της φαύλης ηδονής τα απροσπέλαστα αδιέξοδα…Άνθρωπε γιατί με εγκατέλειψες;

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή

ΥΓ: Πολύς λόγος γίνεται στις μέρες μας, για την χωροταξική θέση του Εσταυρωμένου Λυτρωτή μας εντός του Ιερού Ναού. Μελετώντας ένα από τα σπάνιας ερμηνευτικής αρτιότητας ομιλήματα του μακαριστού Αγίου Γέροντος π.Αθανασίου Μυτιληναίου, με αφορμή κατηχητικό λόγο του Αγίου Κυρίλλου Ιεροσολύμων, σταθήκαμε σε ένα απόσπασμα από τον προφητικό λόγο του προφήτη Ησαϊα «Εξεπέτασα τας χείρας μου όλην την ημέραν προς λαόν απειθούντα και αντιλέγοντα, οι ουκ επορεύθησαν οδώ αληθινή, αλλ’ οπίσω των αμαρτιών αυτών» (Ησ. 65:2). Το ίδιο απόσπασμα παραθέτει και ο Απόστολος Παύλος στην προς Ρωμαίους επιστολή του ( 10,21) όταν αναφέρεται όχι μόνο στους απειθούντες Ιουδαίους αλλά στους αποστατούντες όλων των αιώνων, επομένως και σε ΕΜΑΣ!  Και πρός τον νέο Ισραήλ λοιπόν ο Σωτήρας του κόσμου απευθύνεται λέγοντας οτι σαν στοργικός πατέρας άπλωσα τα χέρια μου για να σας αγκαλιάσω! Όλους εσάς που απειθείτε και αντιλέγετε! Το... εξεπέτασα σημειώνει ο π.Αθανάσιος είναι μια εικόνα πολύ χαρακτηριστική! Όταν θέλουμε να πείσουμε και να παρακινήσουμε, να  προσκαλέσουμε κάποιους ανθρώπους, χρησιμοποιούμε και κουνάμε τα χέρια μας. Τα έχουμε απλωμένα και προσπαθούμε να πείσουμε...Σας παρακαλώ...Πίσω από την εικόνα οτι ανοίγω τα χέρια μου και προσκαλώ συνεχώς έναν λαόν απειθούντα και αντιλέγοντα, ακινητοποιώντας τα για μια στιγμή ..παρουσιάζεται ο Εσταυρωμένος...Ούτε ως σκάνδαλο , ούτε ως παράταιρος, αλλά ως καύχημα!  Δεν είναι ο πεθαμένος Θεός ο Εσταυρωμένος μας!"…αλλ’ ο Θεός διηνεκώς έστηκεν αναµένων, ει τις ποτε κάλεσειεν αυτόν των οικετών… (Αγ.Ιω.Χρυσ.) Είναι ο φιλόστοργος και παντοτινά αναμένων την επιστροφή ΜΑΣ μακρόθυμος Θεάνθρωπος... Ένας ταπεινός συλλογισμός προέκυψε από αυτό το θαυμάσιο ομίλημα...Μακάρι να βρει τον τόπο του...«Οὐ γάρ ἔκρινα τοῦ εἰδέναι τι ἐν ὑμῖν εἰ μή Ἰησοῦν Χριστόν, καί τοῦτον ἐσταυρωμένον» (Α΄ Κορ. 2,2)

Της Αγνότητας το συναξάρι...

                               

Είναι η ματιά μας μόλις κοιτάμε τον αδελφό, το καθρέφτισμα του προσώπου μας στα μάτια του, που μαρτυρά πολλάκις το μέσα μας και τον βαθμό του ανακαινισμού μας… Είναι η πρώτη σκέψη, ο πρώτος λογισμός, μόλις αντικρίσουμε το ο,τιδήποτε…Το που θα πάει το μυαλό μας, που επίσης μας δίνει να καταλαβαίνουμε, αν έχουμε έστω και ένα βήμα καταφέρει να κάνουμε σε αυτήν την αέναη πορεία…Πόσο λαχταρώ να κατασπάζομαι τα χεράκια των μικρών παιδιών…Των μωρών, των νεοβαπτισθέντων νεοσυλλέκτων στρατιωτών του Χριστού μας…Άγιοι επί της γης...Απειρόκακοι, που δεν τους αγγίζει καμιά πονηρία, καμιά εφάμαρτη  σκέψη, εικόνα, θύμηση…Όλα εκπορεύονται από την καρδιά! Καρδίαν καθαράν κτίσον εν εμοί ο Θεός…Καθαρή καρδιά έχουν μόνο όσοι αγωνίζονται για την αγνότητα…Αγώνας διαρκής, ατελεύτητος και μαρτυρικός, με αντίπαλο τον μυσσαρό και μισόψυχο εχθρό, που και εκείνος αγωνίζεται να μπολιάσει με βρωμιά και δυσωδία την καρδιά και τον νου… Πάλαισμα ασύγκριτο η προσπάθεια του μη μολυσμού…Πρέπει να γνωρίζεις για  να φυλάγεσαι από τις παγίδες και τις κακοτοπιές τις βορβορώδεις…Και να ακολουθείς τους μπροστάρηδες  στεφανηφόρους πρωταθλητές…Μέσα στις σελίδες του συναξαριού θα τους συναντήσεις…Το Συναξάρι της Αγνότητας, ακόμα συμπληρούμενο, έχει πολλές, αμέτρητες  σελίδες κατάγιομες…Είναι τα πρόσωπα των Αγίων του, τόσο αδιάβλητα τόσο ακέραια τόσο καθαρά γεμάτα από αλήθεια και το καλό που δεν νοθεύεται, όπως εκείνων των νηπίων που μόλις έδωσαν υπόσχεση σύνταξης με τον Χριστό και αποταγής του σατανά…Αρκεί μια ματιά πάνω τους για να κατεβάσεις τα δικά σου μάτια, για να θαυμάσεις και να ζηλέψεις αυτό το αγνό που ανίκητο πάντοτε θα θριαμβεύει…Τόσο ουτοπικά ακούγονται για κάποιους όλα αυτά σήμερα…Τόσο ανέφικτα και απλησίαστα…τόσο μακρινά πλέον…Κι όμως το έχουμε ξαναπεί…Το στεφάνι των αθλητών χρειάζεται μια ελάχιστη ρανίδα μετανοίας για να ξαναανθίσει…Ίσως σήμερα αυτή κυλήσει, διαβάζοντας κάποιες σελίδες από της αγνότητας το συναξάρι…

Νώντας Σκοπετέας 

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή

Σημαδεμένοι απ’ την αγάπη Του… (Εκεί που κάνεις τις μετάνοιες…)

 

Κάθε Χριστιανός Ορθόδοξος είναι σημαδεμένος! Έχει σημαδευτεί στο πρόσωπο, στα αυτιά, στο στόμα, στο στήθος, στα πόδια, στα χέρια…Σημαδεμένος και θωρακισμένος με το σημείο του Σταυρού και την πανοπλία του Αγίου Πνεύματος, στρατιώτης του Χριστού νεοσύλλεκτος, μυρωμένος στο μεγάλο μυστήριο του Χρίσματος. Μόνο που αυτά τα σημάδια δεν φαίνονται δια των σωματικών μας οφθαλμών…Μόνο η πνευματική όραση κάποιων διαλεχτών του Κυρίου, μπορεί να τα εντοπίσει εναργή και να θαυμάσει το μεγάλο μυστήριο της Φιλανθρωπίας Του… Είναι βέβαια και κάποια άλλα σημάδια που σπάνια συναντάς, αλλά και που αυτά πολλές φορές μαρτυρούν και…προδίδουν ακάματους πολεμιστές του Χριστού…Σημαδεμένες γροθιές ανθρώπων ταπεινών…Δεν χτύπησαν ποτέ κανέναν για να σημαδευτούν… Μόνο το εγώ τους συνεχώς κατατροπώνουν στο σκάμμα ή καλύτερα στο έδαφος της μετανοίας…Κι αν ποτέ τους ρωτήσεις και σε εμπιστευθούν, θα σου πουν πως το πιο αγιασμένο μέρος του σπιτιού τους, του ταμείου τους, είναι εκείνο το σκάμμα…Ούτε το μέρος με τα αγιωτικά και τα μοναστηριακά θυμητάρια και το καθαρό κερί από την Αγία Πόλη! Εκεί που κάθε βράδυ και κάθε ξημέρωμα τους βρίσκει να βρέχουν με ιδρώτα και δάκρυα τα πόδια του Χριστού, εκεί είναι τόπος που αγιάστηκε! Έτσι έλεγε ο Άγιος Εφραίμ ο Κατουνακιώτης! «Εκεί που μετανίζεις εκεί βρίσκονται τα πόδια του Χριστού!» Θυμάστε τον Μενέλαο τον Σταυροκόπο, που συνεχώς σταυροκοπιόταν και όλοι απορούσαν και γελούσαν με τούτη την παράξενη συνήθειά του; Κάποτε πριν το τέλος του αποκάλυψε πως προσπαθούσε να αναπληρώσει όλους εκείνους που αμελούσαν να τυπώσουν το σημείο του Σταυρού στο σώμα τους, γιατί οι ψυχές τους είχαν παγώσει από το κρύο του κόσμου και από την πλησμονή της θανάσιμης αμαρτίας… Σε ταπεινά κελιά μοναχών, και σε δωμάτια πολυκατοικιών, υπόγεια και ανήλιαγα ασκητών μέσα στον κόσμο, που ακόμα ο Κύριος κρατά στη ζωή για να κρατιόμαστε και εμείς οι υπόλοιποι, αυτοί οι σημαδεμένοι του Θεού αγωνίζονται για κάτι το συγκλονιστικό! Προσπαθούν να αναπληρώσουν μετάνοιες, όσων αχαρίστων-με πρώτον τον γράφοντα- ποτέ δεν γονάτισε η ψυχή τους μπροστά στον Ευεργέτη Εσταυρωμένο Σωτήρα! Πόσο ακόμα θα αντέχουν τούτες οι ηρωικές ψυχές αδελφοί μου; Πόσο βαρύ το φορτίο τους! Έστω και μια εδαφιαία μετάνοια απόψε το βράδυ, μπροστά στα πόδια του Χριστού μας και από σένα αδελφέ μου, ταλαίπωρε εαυτέ μου…να λιγοστέψει αυτό το βάρος…Αν ένα δάκρυ μετανοίας μπορεί αυτοστιγμεί να γεμίσει τη θάλασσα της Θείας ευσπλαχνίας, ίσως μια μετάνοια συντριβής και παρακλήσεως να παρατείνει ακόμα το έλεός Του…Κι αν ποτέ αγριέψει το δέρμα στις γροθιές σου, κατασπάσου αυτά τα σημάδια, όπως καταφιλείς  τα σημαδεμένα από τα καρφιά πόδια του Θεανθρώπου…

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή

Ξανά ο στροφέας…ψηλά!(Όσο υπάρχουν...)

  

"...τ’ άσκημο, φεγγοβόλα

και το συρμένο, υψώσου.

Ήλιε του στίχου μου, 

όλα τ’ αγκάλιασε το φως σου!

Κωστή Παλαμα, 

(Οι καημοί της Λιμνοθάλασσας,

Τα ταπεινά)

Είναι αυτός ο λογισμός, που αρκετά χρόνια σε κάθε ξεκίνημα ραδιοφωνικής χρονιάς έρχεται να μας συναντήσει…Μήπως ήρθε η ώρα να κλείσει το μικρόφωνο και ο στροφέας του ήχου να δείξει το μηδέν; Τόλμημα, αυτή η πολυετής ενασχόληση με τον Θείο λόγο…Έτη φωτός η απόσταση από τα χείλη μας ως την καρδιά… Ακροατές, εκφωνητές μα ουχί ποιητές…Σπλαχνίσου μας Κύριε και μη μας παραδειγματίσεις, για όσα τολμάμε στο δικό σου όνομα να πράττουμε…Είναι αρκετοί οι αδελφοί μας που δεν επιδοκίμασαν ποτέ τούτο το τόλμημα και τους ευχαριστούμε για  τις πνευματικές αντιστάσεις και προσγειώσεις που ελέω Θεού μας δώρισαν…Είναι όμως και εκείνοι οι στίχοι  του ποιητή, που πάνω του  κάθε ζωντανή ψυχή πρέπει να ακουμπά, εκείνοι οι στίχοι του Κωστή Παλαμά, από τους καημούς της λιμνοθάλασσάς  του της λατρεμένης,  που έρχονται  σε κάθε νέα ραδιοφωνική αρχή να μας αγγίξουν τα φυλλοκάρδια…Τα ταπεινά, τα  σάπια κι οι απορριμμένοι σβόλοι, των γιαλών τα χαλίκια και τα αγύρευτα αρμυρίκια…Ένα ποίημα του Παλαμά υπέροχο, γιατί καταπιάνεται με ό,τι πιο ευτελές και ασήμαντο φαινομενικά στα μάτια των πολλών…Τα άψυχα πριάρια, τα φύκια,  τα περιφρονημένα μικρά  ψαρόπουλα, μα και τα έμψυχα βασανισμένα, τα σκλαβωμένα της ζωής τα ιδροκοπημένα…Τους δίνει αγάπη ο ποιητής, εκείνη με την οποία όλα τα έπλασε ο μέγας Ποιητής και Πλάστης. Τους δίνει και φως…Έτσι τελειώνει τούτο το υπέροχο ποίημα:  Το άσκημο, φεγγοβόλα! και το συρμένο, υψώσου! Ήλιε του στίχου μου, όλα τ’ αγκάλιασε το φως σου! Ένας ποιητικός μεταπλασμός εκείνου του συγκλονιστικού χωρίου από την πρώτη επιστολή του Αποστόλου Παύλου προς Κορινθίους!  Τα διαλεχτά του Θεού, τα εξουθενημένα…! «ἀλλὰ τὰ μωρὰ τοῦ κόσμου ἐξελέξατο ὁ Θεὸς ἵνα τοὺς σοφοὺς καταισχύνῃ, καὶ τὰ ἀσθενῆ τοῦ κόσμου ἐξελέξατο ὁ Θεὸς ἵνα καταισχύνῃ τὰ ἰσχυρά καὶ τὰ ἀγενῆ τοῦ κόσμου καὶ τὰ ἐξουθενημένα ἐξελέξατο ὁ Θεός, καὶ τὰ μὴ ὄντα, ἵνα τὰ ὄντα καταργήσῃ, ὅπως μὴ καυχήσηται πᾶσα σάρξ ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ….» (Α΄ Κορ. 1,27-29)

 Διάλεξε ο Κύριος τα… πατημένα αρμυρίκια για να καταντροπιάσει τα υψωμένα χρυσάφια και τα πλούτια του απατεώνα κόσμου…τους σκλάβους και τους χαμάληδες, τους απλούς και σιωπηλούς που κρατούν στα χέρια ένα πολυκαιρισμένο και κιτρινισμένο από τους καιρούς Ευαγγέλιο   και όχι τους διάσημους περισπούδαστους  και φωνακλούς, που κυκλοφορούν πάντοτε με μια χρυσοποίκιλτη περγαμηνή ανά χείρας… Οι πρώτοι νιώθουν τόσοι αδύναμοι που όλα τα αφήνουν στην πρόνοιά Του και προσεύχονται συνεχώς σαν τον Άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά, ψελλίζοντας: Κύριε φώτισόν μου το σκότος! Οι άλλοι καμαρώνουν και καυχιόνται  για το πνευματικό τους σθένος,  που τους επιτρέπει να ερμηνεύουν  συνεχώς και αλάνθαστα του Θεού τα κρίματα και τις εντολές…Σκανδαλωδώς μας ελεεί ο Κύριος και θα είναι ακόμα  μια αιτία του αναπολογήτου μας, το ότι συναντάμε συνεχώς τέτοιες διαλεχτές, διδαχτές Θεού ψυχές… Που βάφτισαν τον πόνο στην κολυμβήθρα της υπομονής, που ενώ έχουν καθηλωμένα τα σωματικά τους μέλη, συνεχώς φτερακίζουν σε λιμάνια Ουράνια, εκεί όπου έχουν ριγμένες τις άγκυρες της αιώνιας ελπίδας τους! Τους λέμε μπροστάρηδες και όσο ο Κύριος μας χαρίζει δύναμη, θα συνεχίζουμε τούτη την συναλληλία με τον στροφέα του ήχου να δείχνει…ψηλά! Το αν αυτό γίνεται Θεαρέστως, κάποτε θα το πληροφορηθούμε…Ως τότε παρακαλούμε τους μπροστάρηδές μας να εύχονται, κάποτε, έστω την ενδεκάτην ώρα,  να αγαπήσουμε όπως εκείνοι, ολοκληρωτικά τον Άγιο εν Τριάδι Θεό!

Καλή ραδιοφωνική χρονιά!

Νώντας Σκοπετέας

Σεπτέμβριος 2024

 

 

Εκεί που οδηγούν τάματα και προσευχές…

 

Κιουστέκια οι δρόμοι στης γης τα στήθια, και το νερό που ορμά στις ριζωμένες φλέβες, της δίνει πνοή αθάνατη…

Ανάβαση στου Προυσού τα περάσματα,  σαν κεντητά παραπετάσματα ένα –ένα μας οδηγούν στο απόρθητο ενδιαίτημά της Αειπαρθένου.

Σμίγουν τα βράχια και φτιάχνουν αψίδες στο διάβα  της Κεχαριτωμένης Μάνας.

Τα πατήματά της σμιλεύουν του κρημνού τα χείλη, που αγιάζονται πια αιώνια, σαν να ακούμπησαν πάνω τους τα Άχραντα και Θεία…

Σιωπή μουσουργική και αηδονόφωνα φτερακίσματα,  κρατάνε ισοκράτημα σε Θεομητορικό δοξαστικό…

Δωδεκάορτα ζωγραφίζει ο ουρανός, σαν προσμένει να υποδεχτεί την Μητέρα της ζωής …

Ξεπρόβαλλε το ρολόι και το καμπαναριό…Μοιάζει από μακριά, σαν θυμιατήρι ναϊδιόσχημο, που το υψώνει ο Απτόμενος των ορέων, λίγο  πριν η γύρω πλάση ψάλει τον  επιλύχνιο…

Στέκομαι μπροστά Της και συλλογούμαι, πως η ταπείνωση είναι το μόνο γιατρικό.

Στο πιο καταφρονεμένο παλάτι, στο πιο χαμηλό θρονί που είχε ποτέ Βασίλισσα…Κι όμως τούτο η χάρις Της επέλεξε…

Τούτο το μικρό σκοτεινό δώμα, που δεν σταματά να δέχεται δάκρυα-λάφυρα  και παρακλήσεις, σπαραγμούς και ευχαριστίες.

 Ένα σκαμνί απέναντί της, προσμένει αμαρτωλού δέηση προς την Θαυματουργό Κυρά.

Πρόμαχος και τερατουργός εξαισίων, αεί προστατεύουσα…(Ν.Σκ., Από το βιβλίο: "Πόσα χωράνε σε ένα Αμήν;" Eκ.Πρόμαχος Ορθοδοξίας 2019)

Μυρτιά, Προυσσός, Άθωνας…Ευωδιαστά και πανσεβάσμια ενδιαιτήματα της Κυρίας Θεοτόκου…

Μυρτιώτισσα Προυσιώτισσα, Κυρά μου Αθωνίτισσα,

στα κεροφώτιστα θρονιά σου, κάποτε σαν αγρύπνησα,

κρυφά σε παρακάλεσα σε ανάγκη για να σπεύσεις,

Και στον Υιό σου τον Κριτή θερμά να μεσιτεύσεις…

Σε αυτήν την τελευταία μας διαδρομή σε ακρογιάλια και κορφές, ο μακαριστός Γέροντας Γρηγόριος ο Δοχειαρίτης, ο Κουβαρίτης, ο Αρχιπελαγίτης, θα μας ταξιδέψει ξανά σε τόπους που αγιάστηκαν από τα έμψυχα αναβλύσματα της χαράς και της χάρης, εκεί που η ταπεινότητα έλαμψε, σαν ακτίνα του Ηλίου της Δικαιοσύνης και γεώργησε τα άνυδρα, χαρίζοντας ανακουφιστικές σκιές σε κάθε διαβατάρη αναζητητή της Αλήθειας...Σκιά και Σκέπη, ταχινές βοήθειες σαν το μαφόριο της Μάνας όλου του κόσμου!   Εκεί πάλι λοιπόν, που τάματα και προσευχές πάντοτε θα οδηγούν τα βήματα και τις ελπίδες μας! Φύλαξον ημάς υπό την σκέπη σου Μήτερ του Θεού Γοργοϋπήκοε!

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από το 7^ο και τελευταίο μέρος της σειράς εκπομπών με τίτλο:

«Σε ακρογιάλια και κορφές»

Καλοκαίρι 2024

Ο δικός τους συγγενής στο νησί...

        

Όλο τα ναύλα ακριβαίνουν! Έγιναν τα θαλασσινά ταξίδια, πολυτέλεια ασυγχώρητη για τους πολλούς και καυχησιά των…ολίγων. Που να φτάσει μια οικογένεια με 6 παιδιά ως τα αγιασμένα της Δωδεκαννήσου…Ο Παύλος με την Λενιώ του, την Γεωργία την Πατρούλα, τον Αθανάσιο, τον Γρηγόριο, την Παϊσία και το Ιακωβάκι το στερνοπούλι…Δυο μηνιάτικα δεν φτάνουν! Μα κι ο πόθος τους ιερός και ευλογημένος! Και υπάρχουν,  δόξα τω Θεώ, ακόμα αμέτρητες τέτοιες φαμελιές, με πόθους αγνούς, θυμιάματα εσπερινού σε καλοκαιρινή γιορτάδα! Είπαμε όμως, σε αυτήν τη σειρά των εκπομπών,  πως προορισμοί μας δεν είναι οι καθαυτοί τόποι αλλά οι φιλόθεες ψυχές που τους αγίασαν. Κι όταν γνωρίζουμε αυτές, είναι σαν έχουμε επισκεφθεί πάλιν και πολλάκις  εκείνα  τα κατάσπαρτα θαλασσινά εικονοστάσια, φιτιλάκια ακοίμητα μέσα στου πελάγους το καντήλι, γνωρίζοντάς τα πιότερο και από τους ντόπιους τους…Κι ας μην τα κατάφεραν λοιπόν, ούτε μια φορά να μεταβούν αυτές οι ευλογημένες οικογένειες στην Πάτμο της Αποκαλύψεως, στην Πάρο την Αγιοτόκο, στην Κάλυμνο των Ακριτών φρουρών της πίστης…Είναι σαν να έγιναν οι Άγιοί τους οι δικοί τους συγγενείς στο νησί…Παίρνουν το ταχύπλοο της προσευχής και αμέσως βρίσκονται εκεί, στα ακρογιάλια και στις κορφές τους να ψάλουν κατανυκτικά το:  Κύριε των δυνάμεων…μη εγκαταλίπης ημάς!  Και τότε κάθε ακρογιάλι μοιάζει με ακτή της Γαλιλαίας και κάθε κορφή με Όρος του Θαβώρ! Κάθε πνευματική κορφή μεταμορφώνει! Κάθε πνευματικό ακρογιάλι φανερώνει τον Αναμένοντα διηνεκώς Αναστημένο Ιησού…

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από σειρά επτά εκπομπών με τίτλο: "Σε ακρογιάλια και κορφές"

Καλοκαίρι 2024