Είμαστε όλοι μεγάλοι αδελφοί !(Κυριακή του Ασώτου )

Ο μεγάλος αδερφός έκλαψε στην αγκαλιά του Πατέρα μόλις άκουσε τα σπαρακτικά εκείνα λόγια :   νεκρός ην και ανέζησε,  απολωλώς ην Και ευρέθη…

Ήρθε και κείνος ο ταλαίπωρος  εις εαυτόν και φώναξε δυνατά το ήμαρτον …

Και μπήκε ύστερα και έλαμπε  στη  γιορτή …Στο πλάι του Ασώτου .

Μαζί με Χερουβείμ  τραγούδησε  σε κείνο το αξημέρωτο το  πανηγύρι …

Κράτησε σφιχτά  τον αδερφό του και μείναν πάντα μαζί στην άκλειστη την αγκαλιά του Ουρανού …

Και έμειναν εκεί  μαζί με άλλους αμέτρητους , τάγμα ξεχωριστό…

Της μετανοίας χορός αγγελικός  …(απόσπασμα από παλαιότερο κείμενο με τίτλο : Ως τον άσωτον οικτίρμον ! ν.σκ.)

Ναι , ειν αλήθεια πως πολύ θα το θέλαμε έτσι να τελείωνε η γνωστή παραβολή ….Η ετυμηγορία για τον πρεσβύτερο αδελφό να είναι αθωωτική ή έστω στη δικαιοσύνη του Κυρίου μας να μέτρησαν κάποιες ελαφρυντικές περιστάσεις , όπως λεν οι Νομικοί . Η ειλικρινής δική του μετάνοια …Πριν την ετυμηγορία όμως σε μια δίκη , υπάρχουν κι οι αγορεύσεις . Αν το έγκλημα είναι βαρύ , υπάρχουν και ένορκοι που ακούν και σχηματίζουν γνώμη . Να λοιπόν μια ευκαιρία να αρθρώσουμε έναν λόγο , μια άποψη , όχι για βοηθήσουμε στην καταδίκη ή στην αθώωση , μα για να καταδείξουμε οτι στην «αξιόποινη» πράξη ή παράλειψη του μεγάλου αδελφού της παραβολής του σπλαχνικού πατέρα , υπήρξαν και διαχρονικά θα υπάρχουν αμέτρητοι συναυτουργοί , άμεσοι και ηθικοί συνεργοί …Ας θυμηθούμε εκείνο το ξέσπασμα προς τον Πατέρα. 

 -Όταν όμως ήρθε ο  γιός ΣΟΥ ! που κατασπατάλησε την περιουσία σου με πόρνες , έσφαξες για χάρη του το σιτευτό μοσχάρι!  

Εκείνο το : ο γιός Σου …πόσες φορές δεν έχει ξεφύγει μέσα απ τα δικά μας έμμυσα και ακαθαρτώτερα χείλη …Πόσες φορές δεν έχουμε υπερτονίσει εκείνο το Σου πληγώνοντας ανείπωτα τον Πατέρα …Δεν λέμε ο αδελφός μου , που έπεσε , που παρασύρθηκε , που αμέλησε , που έσφαλε , που αστόχησε , που αμάρτησε …Αμάρτησε ο αδελφός Μου ! Όχι ο γιός Σου !

Μα εμείς καμιά σχέση δεν θέλουμε να έχουμε με τον γιό Σου !Μη μας λερώσει τάχα , τον ακηλίδωτο –ω του φαρισαϊσμού ! – λευκό μας χιτώνα …- Ο γιός Σου , που κατασπατάλησε την περιουσία σου με πόρνες ! Πόρνος κι αυτός , αλήτης , ανυπάκουος , Άσωτος ! Βγήκε η ετυμηγορία …Τι να μας πουν τα δάκρυα και τα πρησμένα μάτια του μικρού …Για πάντα τον καταδικάσαμε , αιώνια ! Χαμένο κορμί , χαμένη υπόθεση ! Για πάντα παραβάτης ,  εγκληματίας , δίχως δικαιώματα πλέον ! Ισόβια τα δεσμά του ! Ο γιός Σου ! Η κόρη Σου !

Σκέφτομαι όλους εκείνους  που κυλίστηκαν στη λάσπη της πορνείας ,στα λερά  της σαρκολατρίας  , στον ρύπο της φιληδονίας …Όλους εκείνους τους αμέτρητους , που επί τόσα χρόνια αγκάλιαζαν εφάμαρτα το κορμί της Αγίας Μαρίας της Αιγυπτίας …Όταν η Αγία στην έρημο του Ιορδάνη , με τα καυτά της δάκρυα και την ατελεύτητη στερεή μετάνοιά της , διέγραφε μια- μια από την μνήμη του σπλαχνικού Πατέρα , τις ανείπωτες και θλιβερές μαγαρισιές της ψυχής της , εκείνοι που κάποτε έστω παρέσυρε , συνέχιζαν να σκέφτονται  την Μαρία , ως την πιο μιαρή και πρόστυχη  γυναίκα που είχαν συναντήσει στο διάβα τους…Όταν η Αγία Μαρία η Αιγυπτία συναντούσε τον Όσιο Ζωσιμά , πατώντας πάνω στα Ιορδάνεια νερά , όταν αυτός εξομολογώντας την ανακάλυπτε το δυσθεώρατο μέγεθος της Αγιότητάς  της , όταν εκείνη η τρισμακάρια  γινόταν πρότυπο μετανοίας εις τους απεράντους αιώνες , υπήρχαν οι  αμέτρητοι κάποτε  εραστές της , που ακόμη , δίχως τον παραμικρό δισταγμό , την ελάχιστη επιφύλαξη , την λογάριαζαν για πόρνη ! Και την καταδίκαζαν με τεκμήρια αδιάσειστα , με μαρτυρίες και αποδείξεις ακλόνητες  στην αιώνια κόλαση ! 

Και έτσι έφυγαν κάποτε και εκείνοι οι αμέτρητοι από τούτη την πρόσκαιρη ζωή ! 

Και ανέβηκαν στον Ουρανό να πάρουν την δική τους θέση . Τι έκπληξη δοκίμασαν ! – Αυτή δεν είναι η Μαρία η πόρνη ; Αγία η Μαρία ; Κορυφαία στην χορεία Τους; Τόσα στεφάνια , τόσες τιμές ! Πόσοι άγγελοι γύρω της ! Λάθος κάναμε που την καταδικάσαμε ! Μα δεν ξέραμε ! Που να ξέρουμε …Κύριε πέμψον Λάζαρον…

Ο γιός Σου ! Η κόρη Σου ! Στα δύσκολά τους , στους σκοτεινούς τους καιρούς τους συννεφιασμένους , καμιά σχέση δεν θες να χεις μαζί τους ….Τι γυρεύεις εσύ με δαύτους; Τι μπορεί να σας ενώνει ;  Μην είναι ο Ένας , ο εύσπλαχνος και τόσο πληγωμένος Πατέρας; Πόσο τον πονάει εκείνο το ο γιός Σου …

-Μα τον είδα που  έκλεψε , που λήστεψε , που σκότωσε ! Κτήνος είναι , όχι άνθρωπος ! Δίχως συναίσθημα ! Χωρίς επιστροφή! Καταδικάστε τον ! Καταδίκασέ τον , Πατέρα !     

-Πόσα χρόνια έχεις να τον δεις ; Πόσον καιρό έχεις ν αντικρίσεις τα μάτια του ;

-Ούτε να τον δω δεν θέλω !

-Μα έχει αλλάξει ο αδελφός Σου ! Γύρισε στον εαυτό του ! Είναι άλλος άνθρωπος , καινός ! Φορά την  πρώτη του χιονοφεγγαρώφοτη στολή ! Ξανά ! Δάκρυα διαμάντια κυλούν από τα μάτια του! Έλα και συ παιδί μου να τον δεις !

-Δεν αλλάζει ο άνθρωπος σου λέω ! Υποκρισίες όλα τούτα ! Τεχνάσματα ! Κάθε φορά τα ίδια ! Ο γιός Σου , ο καταφαγών σου τον βίον μετά πορνών ! Δεν μπορώ να έρθω , δεν μπορώ να χαρώ , γιατί είμαι δίκαιος και πάντα ήμουνα σωστός ,  δεν αδίκησα , δεν έβλαψα κανέναν ! Σε τίμησα Πατέρα , σε σεβάστηκα ! Εντολή δική σου δεν παραβίασα ποτέ μου !  Τώρα λοιπόν με πνίγει το δίκιο ! Αυτός να πληρώσει ! Για την έκλυτη ζωή του ! Αυτό είναι το σωστό ! Δεν έρχομαι λοιπόν μέσα στο σπίτι !

-Ναι παιδί μου ! Πάντα φρόνιμος εσύ και υπάκουος , με τίμησες και με σεβάστηκες ! Τον νόμο που σου έδωσα τον τήρησες ! Την καρδιά μου όμως δεν την γνώρισες ποτέ ! Δεν εννόησες ποτέ σου την άμετρη αγάπη μου προς εσένα , τον αδελφό Σου , όλα μου τα  τεκνία ! Τι κι αν άκουσες τόσους μου λόγους , τόσα αιώνια ρήματά μου ! Μίλησα για το απολωλός πρόβατο και τη χαμένη δραχμή ! Ώτα ακουόντων ζήτησα στο τέλος κάθε τέτοιας ιστορίας ! Να μ ακούσετε όμως από καρδιάς ! Να την σμιλέψουν αυτά τα λόγια μου τα αθάνατα ! Δεν σε θέλω μεγάλε γιέ μου , να σαι υπάκουος , φρόνιμος , πειθαρχημένος,  ευσεβιστής , θρησκευτικός , ηθικός , τυπικός …Σε θέλω παιδί μου αληθινά χαρούμενο , σπλαχνικό , οικτίρμονα , συγχωρετικό! –Έλα μέσα παιδί μου ! Αν δεν συγχωρέσεις , δε θα χωρέσεις και συ στην αγκαλιά μου !   

Αν τιμωρήθηκε στη δικαιοσύνη του Πατρός , ο μεγάλος υιός της παραβολής , πρέπει να τιμωρηθούμε όλοι μας ! Με πρώτο τον γράφοντα ! Γιατί ψευδεπίγραφα πιστεύουμε , νοθευμένα αγαπάμε , προσχηματικά συγχωρούμε !Φίλαυτα και συμφεροντολογικά σεβόμαστε τον Πατέρα ! Χαιρέκακοι είμαστε ! Δεν χαιρόμαστε μετά χαιρόντων και δεν κλαίμε μετά κλαιόντων ελαχίστων αδελφών …

Ψάχνουμε το κρίμα , στερούμε απ τον αδελφό μας την δικαιωματική προσδοκία στο έλεος του Πατέρα ! Διαστρεβλώνουμε , τσαλακώνουμε , περιφρονούμε στην πράξη ή στην παράλειψη το μέγα και φιλάνθρωπο μυστήριο της μετανοίας !

Μέσα από μια εξαγνιστική διάθεση αυτομεμψίας και ωφέλιμης για την ψυχή αυτοκριτικής , ομολογώντας την ιδιότυπη αυτή μορφή συναυτουργίας μας με τον Πρεσβύτερο Υιό , ας αναλογιστούμε πως  είμαστε όλοι μεγάλοι αδελφοί του ασώτου !

Υπάρχουν βέβαια και  αγιασμένες περιπτώσεις σπλαχνικών , αμνησίκακων  και συγχωρετικών μεγάλων αδελφών  . Αν κάποιοι αδικούνται μ αυτήν την γενίκευση , ας δεχτούν τη συγγνώμη  μου . Για τους υπόλοιπους που σαν κι εμένα δεν τα κατάφεραν όσο κι αν προσπάθησαν να καθρεφτιστούν σ αυτές τις φωτισμένες εξαιρέσεις , μια ευχή : Καλή και ειλικρινή μετάνοια να έχουμε !

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή της σειράς :

Εν τω φωτί Σου οψόμεθα Φως !