Ψυχή Ορθρία ( Ημερολόγιο Όρους 2015) Μέρος 12 -τελευταίο

 

Ψάχνει ο Κύριος αφορμή για να δικαιολογήσει

Στο πλάσμα του το αγαπητό κρίμα να μην λογίσει…

Υπομονής η αρετή την πίστη θεραπεύει

              Άσπλαχνη κάνει  οικτίρμονα,  το άγριο ειρηνεύει!

Σαν χείμαρρος τα λόγια του , με αφοβιά ελέγχουν

Του μοναχού τα ρήματα τη νήψη  περιέχουν!

Επιστροφή απ τον Άθωνα στου δελφινιού τη ράχη!

Βοήθα Πορταϊτισσα να μην χαθεί η  μάχη!

Μάνα μου Προστατεύουσα  ευχαριστώ σε πάλι

Που έστειλες λέξεις να οδηγούν στου Υιού Σου την αγκάλη…

Απ το θρονί σου ευλόγησε οι μνήμες  να σε υμνούνε,

χάρη να λάβουν από σε, ποτέ να μην σβηστούνε  …

Στο κελί-σύννεφο  των Καρυών λίγο πριν τον εσπερινό συνεχίζουμε να ακούμε τα σοφά λογάκια του ταπεινού Γέροντα… -Ξέρετε παιδιά μου, ένας άνθρωπος που μπορεί και δεν τηρεί την κεκανονισμένη νηστεία αμαρτάνει! Και το άλαδο να μην το χαλάτε αν μπορείτε να αντέξετε και έχετε ευλογία του πνευματικού! Ξέρετε,  ο  Κύριος  τόσο πολύ αγαπά τον άνθρωπο που ψάχνει συνεχώς να βρει έναν λόγο για να τον υπερασπιστεί! Να τον δικαιολογήσει…Γι αυτό δίνει σε εκείνον τον άνθρωπο που μπορεί και δεν νηστεύει,  μια αρρώστια, μια αιτία δηλαδή, ώστε να τρώει έπειτα δικαιολογημένα ως ασθενής! 

Δεν τα κατανοούμε όλα αυτά όμως! Δεν αντιλαμβανόμαστε ότι η μη τήρηση της νηστείας, μας βλάπτει…Νομίζουμε ότι αρρωσταίνουμε  μόνο από κληρονομικότητα  και από χίλιες δυο άλλες αιτίες…Και τη νηστεία δεν την σκεφτόμαστε καθόλου… Αμελητέα υπόθεσις…Και λέμε μετά για τα εξερχόμενα και άλλα τέτοια που διόλου δεν στέκουν…Παρανοούμε και παραμορφώνουμε τα λόγια του Κυρίου…Να έχετε λοιπόν υπομονή και να διδάσκετε με το βίωμα τα παιδιά σας! Να μην είσαστε Θεοί εσείς για εκείνα τα καημένα ! Να βάζετε πάντα μπροστά τον Χριστό! Όταν σας ζητούν κάτι, μην τους το δίνετε αμέσως ακόμα κι αν το μπορείτε…Πάρτε τα από το χεράκι και πηγαίνετε να γονατίσετε μπροστά στο εικονοστάσι και στον Δεσπότη Χριστό μας! Να καταλάβουν πως όλα είναι δικά Του δώρα, ακόμα και τα πιο απλά τα πιο καθημερινά!

Μεγάλο εφόδιο η υπομονή παιδιά μου! Σπουδαία αρετή! Ήταν πριν από είκοσι –εικοσιπέντε χρόνια  σε μια πόλη εδώ  στα βόρεια, ένα αντρόγυνο νέων Μουσουλμάνων. Ο άνδρας κάποια στιγμή έδωσε ο Κύριος να φωτιστεί και να γίνει Χριστιανός. 

Η γυναίκα του απελπίστηκε…Πήγε στον ιερέα τους και ρώταγε να δει τι θα κάνει . Και εκείνος της είπε: -Θα σταματήσεις να του φτιάχνεις φαγητό και κάθε βράδυ την ώρα που θα τον βλέπεις να προσεύχεται, θα πηγαίνεις να γεμίζεις έναν κουβά με κρύο νερό και θα τον πετάς πάνω του! Έτσι και έκανε! Δεν ξαναμαγείρεψε ποτέ για τον άντρα της και κάθε βράδυ τον έκανε μούσκεμα με τον κουβά, την ώρα που τον έβλεπε να γονατίζει! Εκείνος ατάραχος! Δεν της μίλησε ποτέ, δεν της παραπονέθηκε καθόλου! Ούτε έφυγε απ το σπίτι! Συνέχιζε να προσεύχεται και μόλις τελείωνε, πήγαινε και έβγαζε τα μουσκεμένα του ρούχα και φόραγε αμίλητος τα στεγνά που είχε έτοιμα ήδη! Ξέρετε πόσο κράτησε αυτό το μαρτύριό του; Δυο χρόνια ολάκερα! Και ένα βράδυ την ώρα της προσευχής , πάει η γυναίκα του και γονατίζει κλαίγοντας δίπλα του και του λέει : -Θέλω και εγώ να γίνω Χριστιανή! Ό, τι και να ναι αυτό που πιστεύεις,  για να σου δίνει τόση υπομονή και τόση αγάπη , θέλω να το ασπαστώ και εγώ! 

Και έγινε και εκείνη Χριστιανή και έπειτα κάνανε και 3 αγόρια! Το πρώτο μάλιστα το είπανε Αρσένιο  αφού το βάφτισε ο Γέροντας Παϊσιος! Και έρχονταν ο πατέρας μαζί με τους γιούς στην Παναγούδα που ακόμα ήτανε ο Άγιος  και θαύμαζε ο Παππούς την αγνότητα των παιδιών! Κάποτε που είχαν έρθει τους λέει :-Πάρτε λουκουμάκι ευλογημένα! Και του απαντά το μεγάλο παιδί :-Πρώτα προσκύνημα και ύστερα λουκούμι Γέροντα!  Κανένας δεν μου είχε απαντήσει έτσι! έλεγε ύστερα ο Άγιος! 

Κλείνω τα μάτια μου, προσπαθώντας να φυλακίσω όσα ρήματα ζωής αιωνίου αποτυπώθηκαν στα τόσο μεστά λόγια του Γέροντα.

Τα ξαναανοίγω μπροστά στην Αγία Παρασκευή, στο Θεολόγο Άγιο Γρηγόριο, στην Αγία Άννα , στον Άγιο Αλύπιο και στην Αγία Αναστασία την Φαρμακολύτρια. Χορεία Αγίων που θαυμάστωσαν τον Κύριο , βαλμένοι δίπλα –δίπλα στο καθολικό της Κουτλουμουσίου. 

Καθόμαστε έπειτα έξω από την τράπεζα και περιμένουμε τον αγαπημένο μας πατέρα Γ. να μας συναντήσει. Παρατηρώ την ξυλόγλυπτη παράσταση των Φρουρών Αρχαγγέλων. Πάντα στο Όρος θα υπάρχει κάτι, που να μιλήσει για πρώτη φορά μέσα σου! Ακόμα και εδώ που τόσα χρόνια χωρίς διάλειμμα αξιωνόμαστε να έρθουμε! Το ίδιο συμβαίνει και με τις αγιογραφίες, στην είσοδο της Φοβεράς Προστασίας! Ασύλληπτης ωραιότητας και μηνυμάτων αποκαλυπτικών! Έρχεται ο πάτερ…Σουρουπώνει έξω και καθόμαστε υπό των φως των καντηλιών στα μεγάλα καθίσματα του εξωνάρθηκα…

Το μεγάλο κρεμαστό ρολόι ηχεί και μετρά  ασταμάτητα… Εκείνος δεν κάνει προλόγους! Ως συνήθως ξεκινά με ουσία …

-Μας καταστρέφει η πολυποίκιλη άγνοιά μας! Αδελφοί μου  είμαστε ευεργετημένοι ως Ορθόδοξοι Έλληνες Χριστιανοί … Είμαστε ο νέος περιούσιος λαός του Κυρίου ! Πολιτογραφούμεθα στη Βασιλεία του Θεού μέσω του Αγίου Βαπτίσματος! Αλλά πως το καταντήσαμε το Άγιον Βάπτισμα! Κοσμικό πέρα για πέρα, με αναδόχους που δεν γνωρίζουν ούτε πως διαβάζεται το σύμβολο της Πίστεως! Χωρίς μυστηριακή ζωή και πλήρη άγνοια! Δεν έχουμε παιδιά πνεύμα μαθητείας ! Να μαθητεύσουμε πάνω στο συναξάρι.Είναι στο σήμερα οι Άγιοι! Δεν πάλιωσαν , ούτε ξεπεράστηκαν! 

Σαν τον Χριστό μας!  Ιησούς Χριστός χθες και σήμερον ο αυτός και εις τους αιώνας. Μόνο από εκεί θα μάθουμε για τις αλήθειες της πίστης και το κυριότερο θα πληροφορηθούμε για τις μεθοδείες του σατανά! Άλλη άγνοια αυτή! Αγνοούμε την ύπαρξη του Αοράτου Πολέμου όπως τον αποκαλούσε ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης. Νήψεσθε, γρηγορήσατε, αγρυπνήσατε! Λέων ορυόμενος ο διάβολος! Θυμηθείτε πως το λέει ο μέγας Απόστολος Παύλος: Ενδύσασθε τὴν πανοπλίαν τοῦ Θεοῦ πρὸς τὸ δύνασθαι ὑμᾶς στῆναι πρὸς τὰς μεθοδείας τοῦ διαβόλου· ὅτι οὐκ ἔστιν ἡμῖν ἡ πάλη πρὸς αἷμα καὶ σάρκα, ἀλλὰ πρὸς τὰς ἀρχάς, πρὸς τὰς ἐξουσίας, πρὸς τοὺς κοσμοκράτορας τοῦ σκότους τοῦ αἰῶνος τούτου, πρὸς τὰ πνευματικὰ τῆς πονηρίας ἐν τοῖς ἐπουρανίοις….Θυμηθείτε και την Κυριακή της Τυρινής! Τω εχθρώ αντιμαχησόμεθα!

Εδώ όμως έρχεται και η άλλη ολέθρια άγνοια. Αμφιβάλλουμε για την ύπαρξη του Θεού, της ψυχής…Τίποτα δεν υπάρχει! Γι αυτό μας κυβερνούν οι άθεοι! Αφού κατά τον λαόν σου έχεις και τον αρχηγό σου! Αν είχαμε εμείς πνευματική ζωή,  θα αντικατοπτριζόταν πάνω μας η χάρη του Παναγίου πνεύματος! Μα εμείς θέλουμε να σωθούμε όπως μας αρέσει! Μόλις πας να μάθεις οδήγηση, λες στον δάσκαλο θα σου πω εγώ πως θα οδηγώ; Όχι βέβαια, τον ακούς ευλαβικά σε ό, τι θα σου πει , για να μάθεις κάποτε να οδηγείς! Αλλά τον Θεό θέλουμε να τον συμμορφώσουμε με το θέλω μας! Λες και δεν υπάρχει δοσμένος υπ ' Αυτού ένας …πνευματικός κώδικας!

Ακούμε τον χειμαρρώδη  λόγο του Αγιορείτη Μοναχού που άμεσα και ανεξωράιστα  ελέγχει και αφυπνίζει. Μνημονεύει όπως πάντα μεγάλες μορφές Αρχιερέων. Τον μακαριστό Νικόλαο Χαλκίδος που η κάρα του ευωδιάζει εκεί στη Βάθεια …τον Σιατίστης μακαριστό Αντώνιο και πολλούς άλλους …-Οι σύγχρονοι Ιεράρχες πρέπει να αποκτήσουν το γενναίο φρόνημα των 3 Ιεραρχών! Πάντα εις τύπον Χριστού.Να μην φοβούνται να ελέγξουν. 

Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος τίποτα δεν υπολόγισε!  Δεν τον ένοιαξε να χάσει τον πατριαρχικό του θρόνο, να εξοριστεί…Τέτοια Αγιότητα βίου θέλει ο Χριστός μας! Να έχει λόγο ο Αρχιερέας! Να χρησιμοποιεί τη ράβδο του! Να μην καταντά εκείνη διακοσμητική! Να ναι πότε στήριγμα και βακτηρία και πότε βαριά και παιδαγωγική σε όσους κακοδοξούν, αθεούν και Θεομαχούν! Γιατί διαφορετικά θα ισχύσει αυτό που σημειώνει ο Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος: …όστις δεν ομολογεί Χριστό εν σαρκί εληλυθότα είναι υιός  και σύμμαχος του αντιχρίστου!

Είναι τετυφλωμένος ο λαός μας! Και σας Έλληνες έχουμε τεράστιο μερίδιο ευθύνης! Πληγές Φαραώ είναι αυτές που δεχόμαστε! Εκμοντερνιστήκαμε με τους Ευρωπαίους στο πνεύμα της Αθεϊας…Ξέρετε γιατί πήρε νωρίς ο Κύριος τον Γέροντα Παϊσιο τον παππού μας; Γιατί αν ζούσε σήμερα ποιος θα άκουγε τους λόγους του; Σήμερα οι λόγοι του ακούγονται, αναπαύουν, φωτίσουν  και σώζουν!  Ψάχνει ο Κύριος το φιλότιμό μας! Παραχωρεί τα μαρτύρια του σύγχρονου ανθρώπου. Το πρώτο της συνειδήσεως, με μια συκοφαντία ας πούμε όπως στον βίο του Αγίου Νεκταρίου και της ασθένειας έπειτα…Βλέπετε πόσο υποφέρει ο σύγχρονος άνθρωπος…Αυτοί που θα μαρτυρήσουν στο σήμερα παιδιά θα είναι οι μεγαλύτεροι Άγιοι όλων των εποχών! Έτσι έλεγε ο Άγιος Παϊσιος! Γιατί θα το κάνουν με ενυπόστατο τον αντίχριστο! Δεν ξέρουμε πότε θα έρθει βέβαια, ούτε αν έχει γεννηθεί...

Ο Θεός δεν θ αφήσει όμως τους γνήσιους δούλους Του! Αρκεί να έχουμε εμείς νήψη και πνευματική ετοιμότητα ! Θα μας βοηθά πάντα η Παναγία μας! 

Εδώ έχουμε την Φοβερά Προστασία,που πόσες φορές δεν αξιώνονται να την βλέπουν οι ταπεινοί Γεροντάδες! Κάθε βράδυ περνά απ τα κελιά… Την έβλεπε συνέχεια ο Άγιος Παϊσιος και το έλεγε στους Πατέρες μας! Ξέρετε παιδιά , μετά τον θάνατό μας θα καταλάβουμε πόσο τεράστιο και σωτήριο είναι το μεσιτευτικό έργο της Παναγίας μας! Η παρακλητική Της πρεσβεία! Θυμηθείτε τον Δεκαπενταύγουστο στην ενάτη ωδή : Σώζεις αεί Θεοτόκε την κληρονομίαν  σου!  Εγγυάται η Παναγία! Εγγυάται η Πορταΐτισσα! Όσο υπάρχει δεν θα λείψει το έλεος από τον κόσμο! Όταν εξαφανιστεί η εικόνα της λένε οι Πατέρες , σε 3 ημέρες το Όρος θα βυθιστεί για να μην το πατήσει ο Αντίχριστος… Πέρασαν ώρες συντροφιά με τον ακούραστο πατέρα Γ. στο Κουτλουμούσι . 

Η ψυχωφελής μας συνεύρεση συνεχίστηκε στο Αρχονταρίκι του 2^ου ορόφου που πόσες αναμνήσεις κάθε φορά μας ξυπνά! Έφερε και βιβλία ο Γέροντας και μας διάβασε λόγους αφύπνισης του Αγίου Παϊσίου, αλλά και ουράνια μηνύματα που είχε σταχυολογήσει ο πολυσέβαστος Γέροντας Συμεών Κραγιόπουλος, που πριν μόλις λίγο καιρό είχε κοιμηθεί!

Γλυκός ο σύντομος ύπνος μας ως το ξημέρωμα. Το όνειρο του Παραδείσου δεν το ξυπνά κανένα φως ημέρας, δεν το διακόπτει κανένας ήχος αυτής της γης …Μια τελευταία ματιά στο μολυβοσκέπαστο καθολικό. Μια στερνή προσκύνηση στην φοβερά Προστασία και στο εικόνισμα του Αγίου Παϊσίου του Κουτλουμουσιανού. 

Πως περηφανεύονται οι ταπεινοί για τους Ουρανομύστες προγόνους τους! Φορτωμένοι παίρνουμε τον δρόμο για τις Καρυές. Βιαστικά και αγχωμένα περνάμε μπροστά από  την αυλή του κελιού του Αγίου Νικολάου και του Γέροντος Ιούστου. Πάνω στον ξύλινο φράχτη , τα τελευταία μηνύματα του φετινού μας ταξιδιού , εκ του Ιερού Χρυσοστόμου: Ο Θεός δημιούργησε 2 κόσμους .Ο ένας παρών, ο άλλος μέλλων. 

Ο ένας αισθητός, ο άλλος υπεραισθητός. Ο ένας υποστατικός , ο άλλος ασώματος. Τον έναν τον βλέπουμε εμπειρικά, τον άλλον με την πίστη. Τον έναν τον έχουμε στα χέρια , τον άλλον στις ελπίδες. Τον έναν τον έταξε για αγώνα, τον άλλον για βραβείο. Ο ένας συντροφεύεται με αθλήματα, με πόνους με ιδρώτες και ο άλλος με στεφάνους, επαίνους και αμοιβές. Ο ένας είναι πέλαγος και ο άλλος λιμάνι. Ο ένας σύντομος και ο άλλος αθάνατος! Φαίνεται ο χρόνος μέχρι τη Δευτέρα παρουσία πολύς;

Δεν είναι! Έτσι λέει το χρονόμετρο του Θεού !  Τρέχω για να προλάβω τους υπόλοιπους! Χαλασμένο το ταχύπλοο με το οποίο από καιρό είχαμε κάνει κράτηση για την έξοδό μας! Χαμογελάμε αφού γνωρίζουμε πως είναι για καλό! Τα δελφίνια που κολυμπάνε έπειτα από λίγες ώρες  δίπλα στο κατάμεστο αργό καράβι , μας  το πιστοποιούν! Γίνονται αφορμή για να γνωριστούμε με μια ευλογημένη παρέα Αιτωλών αδελφών μας  προσκυνητών! Αρχηγός τους ο παπά Λεωνίδας απ την Παλαιομάνινα, στο ευλογημένο Ξηρόμερο  . Υπερπολύτεκνος , του Παραδείσου ονειρευτής, του Αγίου Βασιλείου ταπεινός διάκονος ως Λαϊκός , τώρα στην ωριμότητα της ψυχής του, της Αγίου Θυσιαστηρίου υπηρέτης και δούλος πιστός! Άσπρα γένια τα στολίδια του, μαυρόρασα τα ντύματά του. 

Λεβέντικη η μορφή του, σαν παιδιού η καρδιά του!   Λεπτά μετρημένα ως την Ουρανούπολη κράτησε η συνάντησή μας. Όσο κράτησε και ο χορός των δελφινιών που μας ξεπροβόδισαν. Όσο άντεξε και ο Άθωνας να κρατηθεί στον ορίζοντά μας.Αγκαλιαζόμαστε και δίνουμε υποσχέσεις, που μόνο ο Κύριος γνωρίζει αν ποτέ θα πραγματοποιηθούν. Μα υπάρχει κι ο Ουρανός.

 

Και εκεί το γαλάζιο δεν σώνεται! Και ο Άθωνας δεν μικραίνει. Και οι αγκαλιές δεν κλείνουν! Και η ψυχή  ποτέ δεν καθεύδει. Άγρυπνη και συνεχώς ορθρία θα αδημονεί για το πανηγυρικό μήνυμα του νεανίσκου εν δεξιοίς καθημένου Αγγέλου! Πάντα όταν τον φέρνω στο νου μου , μου θυμίζει Αγιορείτη …     

Τέλος και τω Θεώ η Δόξα.

Κείμενα -Φωτογραφίες   

Νώντας Σκοπετέας

Φεβρουάριος  2016 

  

Αφιερωμένο σε όλους τους ευωδιαστούς Γέροντες , τα μυρίπνοα άνθη του Αθωνικού Παραδείσου , τα ποτισμένα απ της Παναγιάς της Πορταϊτισσας  τα άχραντα χέρια .

Στον Θεοδόση,   που δεν σταμάτησε λεπτό να ρουφά τις Αγιορείτικες δρόσους και να τις κλείνει μέσα στης ψυχής του τους αποταμιευτήρες .

Στον Παναγιώτη , που με την χαρά του και το ανύστακτο πνεύμα του πάντα θα είναι απαραίτητο χρώμα στη ζωγραφιά του Αθωνικού μας  δρομολογίου  .

 Στον Μιχάλη ,  που  ξέρουμε όλοι ότι  έχει όλο και  πιο υγρά μάτια κάθε φορά που ξεμακραίνουμε . 

Στις οικογένειες ,στις συμβίες μας τις υπομονετικές   και στα σπλάχνα μας που μακάρι να μας πουν κάποτε , πως κάθε φορά που επιστρέφαμε γινόμασταν καλύτεροι μπαμπάδες .

Στην πολλάκις καθεύδουσα μα διψασμένη για τις ορθρινές αλήθειες  ψυχή μας  .