Έφτασε ο καιρός που οι αναμνήσεις πλήθυναν… Δεν το λεγες ποτέ, πώς θα φτανε τούτη η εποχή!
Σε πλησμονή οι θύμησες, ξεπερνούν πλέον κατά πολύ στο ζύγι της ζωής τα όνειρα. Είναι όμορφο να αναπολείς, υπό μία προϋπόθεση όμως και μόνο! Αν δοξολογείς συνεχώς τη μακροθυμία του Θεού, αν όλα σου τα θυμητάρια τα στρέφεις προς τον ουρανό, αν τους δίνεις Χριστό έστω κι αν τότε τούτες οι θύμησες σου οι παιδικές , οι νεανικές, δεν είχαν μέσα τους διόλου, έστω κι αν Αυτός ήταν μόνο μια κάποια αιτία που μετατράπηκε από τον ψεύτη κόσμο σε μία χρήσιμη αφορμή. Θυμάσαι λοιπόν τις γιορτάδες μέρες, των Χριστουγέννων το δωδεκαμέρι, το Πάσχα της μοσκόφυτης πλάσης, το καλοκαίρι των Αγίων και των ξωκκλησιών. Και ψάχνεις να βρεις μέσα τους, πίστη και μυστήριο και το θεανθρώπινο πρόσωπο του Ιησού. Και συναντάς έθιμα και συνταγές και αγαπημένα πρόσωπα που έφυγαν και ήχους και μυρωδιές και γεύσεις. Μα Πουθενά ο Χρηστός Κύριος. Αχ εκείνα τα πανηγύρια του Δεκαπενταύγουστου, με τις σημαιοστόλιστες πλατείες, τα πολλά φώτα, τις ψησταριές, τον πάγο και τις μουσικές ως το πρωί…Μα είναι παραμονή της Παναγίας! Ξημερώνει η μετάσταση της!
Έχει νήστεμα αυστηρό και απόψε! Πώς θα ξυπνήσει ο κόσμος αύριο; Ξημέρωσε και ακόμα χορεύουν!
Ω ποιοί χορεύουν! Θυμάσαι τα νιάτα μας; Ως το πρωί χορός και έπειτα εκεί γύρω στις 10:00 με 10:30 ως την πλατεία να ξανασυναντηθούμε, και ένα κερί στα βιαστικά να ανάψουμε μέσα στην εκκλησία που ο Παπάς κάνει απόλυση…Έχει και λαχειοφόρο και a la tre ... και ωραίους άρτους και …την γιορτάσαμε και φέτος την Παναϊτσα!
Είναι όμορφο να θυμάσαι, αρκεί να μπορείς να γυρίζεις στο τότε και να τα αλλάζεις όλα!
Αυτό θαρρούμε είναι μετάνοια αδελφοί μου! Να γυρίσεις πίσω, να σιγάσεις τις μουσικές, να χαμηλώσεις τα φώτα και να μεταφέρεις το πανηγύρι απολείτουργα, όπως γινόταν στα παλιότερα χρόνια, όταν όλοι οι νηστευτές, οι δεκαπεντιστάδες λειτουργημένοι και κοινωνημένοι, όρθρου βαθέος έρχονταν στην εκκλησία να ακούσουν τα υπέροχα καθίσματα……
Ἀναβόησον Δαυΐδ, τίς ἡ παροῦσα Ἑορτή; Ὁ πάντιμος χορός, τῶν σοφῶν Ἀποστόλων, ἠθροίσθη θαυμαστῶς, τοῦ κηδεῦσαι ἐνδόξως, τὸ σῶμα της Πανυμνήτου Θεοτόκου και τον Πέτρο ένδακρυ να καταπλήττεται ορώμενος την Παρθένο τρανῶς ἡπλωμένην ὑπτίαν …
Να γινόμασταν πάλι παιδιά και νέοι να ξανά πανηγυρίζαμε (συναθροισμένοι, συναγμένοι για να θυμηθούμε και την όμορφη αυτή λέξη το πανηγύρι, παν+αγείρω, συγκεντρώνω, συναθροίζω) και να μην αφήναμε στιγμή να περνά και να καταγράφεται ως μία από τις πολλές ασήμαντες που ζήσαμε, ως δήθεν σημαντικές και μνημειώδεις. Αλλά δόξα τη μακροθυμία του Κυρίου, που φέτος θα ξανά πανηγυρίσουμε και δεν θα αφήσουμε ούτε μία λέξη, ούτε ένα νόημα να το καλύψει ο ήχος της ορχήστρας, καμιά ψησταριά να σκεπάσει του θυμιάματος την δέηση, κανέναν προβολέα να σβήσει το φως των ικετευτικών χεριών, που αναζητούν το θείο Έλεος δια πρεσβειών της απειρογάμου Θεοτόκου. 
Στη μηχανή του ευλογημένου Χρόνου λοιπόν, να γυρίσουμε στο τότε και παραμονές της πανσέπτου μεταστάσεως της υπερενδόξου Δεσποίνης ημών και αειπαρθένου Θεομήτορος, να εισέλθουμε στο Καθολικό ενός ταπεινού Μοναστηρίου που πανηγυρίζει! Στη σκιά του Κισσάβου!
Πώς λάμπει τούτος ο Παπάς που βγαίνει να κηρύξει, πριν ακουστούν τα απόστιχα του εσπερινού! Χρυσό το στόμα του, μέλι ξεβγαίνει μαζί με τις λέξεις! Μια-μια αυτές στολίζουν το κουβούκλιο της Παναγίας μας !
1979! Εσπερινός της κοιμήσεως! Πατήρ Αθανάσιος Μυτιληναίος! Αυτά τα ομιλήματα έχουν σχεδόν την ηλικία αυτού που αναπολεί! Ξεκινά να μιλά. Πολλά είναι αυτά που νοσταλγούμε χωρίς να τα έχουμε ζήσει! Να μια τέτοια στιγμή στην σημερινή μας εκπομπή ! Τώρα που τίποτα δεν είναι δεδομένο μέσα σε απαγορεύσεις αναστολές, ακυρώσεις, στρεβλώσεις και νοθεύσεις, ας μην αφήνουμε καμιά στιγμή να μνημονεύεται για τα ασήμαντα για τις ψυχές, μα από ανεξίτηλες γραφές στο κέντρο της καρδιάς μας! Εκεί, με πύρινα γράμματα η λέξη Ιησούς, δια πρεσβειών Εκείνης που μεγάλωσε τη βασιλεία Του.
Νώντας Σκοπετέας
Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή
Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Γράψτε τα σχόλιά σας εδώ...