main menu

Επιλέξτε ετικέτα για εμφάνιση των αντιστοιχων αναρτήσεων. Αρχική Σελίδα

Απενεργοποιημένη Λειτουργία

7 Μαρ 2022

Μην ανησυχείς…Στο υπόσχομαι, μαζί θα πάμε στον Παράδεισο!


Ο Παράδεισος!  Προορισμός και σκοπός, αφετηρία αιωνίου Φωτός και λόγος υπάρξεως μα και σταυρικής πορείας στην παρούσα ζωή για κάποιους,  έστω λίγους. 
Για τους περισσοτέρους, μια αφηρημένη έννοια ευδαιμονίας, κάτι αθέατο και απροσδιόριστο , το κάπου αλλού , το άγνωρο!  Για την Αναστασία, από τότε που συνειδητοποίησε την αξία την ατίμητη και το μέγεθος το δυσθεώρατο, ο Παράδεισος έγινε όμως ένα επίμονο και ασίγαστο άγχος, μια ορμητική αγωνία, που την παρέσυρε σε μια ασύμβατη με την ειρήνη και την γαλήνη του Χριστού ένταση και ένα βάρος τόσο δυσβάσταχτο, που χρόνια τώρα κουβαλούσε! Αγωνιζόταν ναι, μα όλα τα αντίκριζε εφάμαρτα γύρω της, επικίνδυνα για την  απώλεια της ψυχής της…
 Ένας ψυχαναγκασμός χωρίς χαρά, που τόσο διαστρέβλωνε εκείνο το αυτεξούσιο και θυσιαστικό, του όστις θέλει οπίσω μου ελθείν…Μια αυστηρή υποχρέωση, ένα επιβεβλημένο καθήκον και ένας Χριστός με μαστίγιο,  δαμόκλειο σπάθη  και ποινολόγιο ανά χείρας. Μια χρόνια κατάσταση, που έκανε και τους γύρω της να απορούν και συχνά πυκνά να την οικτίρουν για αυτήν της την τόσο στρεβλή προσέγγιση, μα κυρίως για το ότι η συμπεριφορά της εξέπεμπε μια νοσηρότητα και μια πλήρως αλλοιωμένη εικόνα ενός Φιλόστοργου και συγγνωμικού Πατέρα, που δεν καραδοκεί εκδικητικά  για την αποστασία, μα όλο μακρόθυμα καρτερά,  έστω και την ενδεκάτη ώρα, την επιστροφή και την αρχοντική, ανυστερόβουλη αφοσίωση, στις κρίσεις και τις εντολές Του. 
Όλα τούτα, πάλιν και πολλάκις, της τα είχε επαναλάβει ο πνευματικός της πατέρας, ο πατήρ Φ.,ο τόσο χαριτωμένος Αγιορείτης, που ζούσε με χαρά  από εδώ τον Παράδεισο, ο καλλικέλαδος παπάς  και πνευματικός αναρίθμητων ψυχών! Κάθε που έβγαινε στον έξω κόσμο ο παππούλης για εξομολόγηση, η Αναστασία πρώτη τον περίμενε!

Και πάλι οι ίδιες φοβίες και οι καταδικές της αναστολές και απογοητεύσεις, η αφόρητη πίεση και οι σχεδόν εμμονικές ενοχές που πάντοτε την οδηγούσαν νοερώς στα βάραθρα της ετοιμασμένης για …εκείνην κολάσεως.    Ούτε αυτός  ο τόσο ευμήχανος και γλυκύτατος πατέρας δεν τα είχε καταφέρει τόσα χρόνια τώρα να της «πάρει» , να της καταλαγιάσει αυτήν την  βαθιά ανησυχία και το ανειρήνευτο.  Ματαίως πάσχιζε και ο σύζυγός της ο Πασχάλης, να την δει κάποτε ήρεμη και τακτοποιημένη εντός της! Εκείνος, ατάραχος με μια ψυχή απάνεμη, για πολλούς καιρούς  υπέμενε με αγάπη τους πανικούς και τους «κυματισμούς» της,  προσευχόμενος συνεχώς  να μην καταλήξει όλος  αυτός ο…σάλος σε ένα θλιβερό ναυάγιο μα σε λιμένα εύδιο. Το συζητούσε συχνά με τον κοινό τους πνευματικό και τον θερμοπαρακαλούσε να προσεύχεται, κάποτε να έρθει η νηνεμία στην ψυχούλα της.

Κύλησαν τα χρόνια και κάποτε η Αναστασία ασθένησε από την καρδιά της. Να ταν όλη αυτή η τρικυμισμένη  της πορεία και το μόνιμο άλγημα της κολάσεως που την λάβωσε, ή το πανευμήχανο του Γαληνευτή των ψυχών,  που την ελέησε να βρεθεί σε ένα κρεβάτι Νοσοκομείου, λίγο πριν το χειρουργείο;  Και σε αυτήν την στιγμή το άγχος του… Παραδείσου δεν την είχε εγκαταλείψει. Στην τελευταία εξομολόγηση ο πατήρ Φ. της είπε κάτι που την εξέπληξε μεν,  μα δεν την ησύχασε κιόλας! Αφού και πάλι του παρέθεσε όλα αυτά για τα οποία ήταν άξια της κολάσεως και της αιώνιας τιμωρίας, εκείνος σχεδόν γελώντας της είπε:

-Βρε ψυχή ευλογημένη, δεν κουράστηκες τόσα χρόνια να βασανίζεις τον εαυτό σου και τους γύρω σου; Τι θα γίνει με σένα; Θέλεις να σου υπογράψω ότι θα μπεις στον Παράδεισο; Θα κάνω κάτι καλύτερο με την βοήθεια του Αγίου Θεού και τις μεσιτείες της Γοργοεπηκόου Μητέρας μας! Σου υπόσχομαι λοιπόν ότι όλα θα οικονομηθούν για να μπούμε μαζί εκεί που ποθείς! Πιασμένοι χέρι –χέρι!

Η χαρά όλων ήταν μεγάλη λοιπόν, μόλις αντίκρισαν ξαφνικά τον Γέροντα στο Νοσοκομείο έξω από το δωμάτιο της Αναστασίας.

-Πάτερ την ευχή σας! Πως έγινε αυτό το θαύμα και ήρθατε; Δεν μας είχατε ενημερώσει ότι θα βγαίνατε από το Όρος!

-Πασχάλη μου και εγώ νοσηλεύομαι στον απάνω ακριβώς όροφο στην Ορθοπεδική! Θα κάνω ένα χειρουργείο στο πόδι μου επαναληπτικό τελικά  και ήρθα εκτάκτως! Πώς είναι η Αναστασία;

-Δεν είναι πολύ καλά πάτερ! Είναι σοβαρό το χειρουργείο, αλλά ελπίζουμε στο έλεος του Κυρίου! Βέβαια κατά τα λοιπά όπως τα ξέρετε! Το μόνιμο μαρτύριο με το αν θα χάσει τον Παράδεισο! Αδιόρθωτη η κατάσταση! Ούτε  αυτό που την είπατε την τελευταία φορά δεν την ηρέμησε! Μια ατέλειωτη ταραχή! Και πόσο φοβάμαι ότι αυτό της προκάλεσε το πρόβλημα τελικά!

-Κοίτα, έχω φέρει το πετραχήλι μαζί μου! Θα μπω μέσα να της κάνω έκπληξη και να την εξομολογήσω να πάρει κουράγιο! Μην αφήσεις για λίγο κανέναν να μας διακόψει  σε παρακαλώ!

 Μπήκε στο δωμάτιο της Αναστασίας ο παπάς ο Αγιορείτης! ‘Υστερα από δεκαπέντε περίπου λεπτά βγήκε χαμογελαστός! Ευλόγησε τον Πασχάλη χωρίς να μιλήσει και απομακρύνθηκε ήσυχα! Δεν πίστευε εκείνος σε αυτό που είδε και άκουσε μόλις ήρθε ξανά στο πλευρό της! Μια Αναστασία αγνώριστη! Γαληνεμένο ανείπωτα και φωτεινό το πρόσωπό της! Ένα χαμόγελο αλλιώτικο, ίδιο με  εκείνο του παππούλη πριν από λίγο!  Πρώτη φορά στα τόσα χρόνια άκουσε τέτοιο ήχο να βγάζει η φωνή της! Ασυνήθιστα απαλά του μίλησε:

-Πασχάλη μου είμαι πολύ καλά! Δόξα τω Θεώ! Ειλικρινά δεν έχω ξανανιώσει τόσο όμορφα! Να ναι ευλογημένος ο πάτερ! Πάλι το ίδιο με είπε! Με υποσχέθηκε ότι θα μπούμε μαζί στον Παράδεισο! Χέρι-χέρι κρατημένοι!  Άντε τώρα πάνε σπίτι να ξεκουραστείς και εσύ λίγο! Όλο το βράδυ δεν έκλεισες μάτι!  Και έρχεσαι ξανά το απόγευμα καλέ μου! Συγγνώμη για όλα! Τώρα είμαι πολύ καλά!

Έφυγε μέσα στην χαρά ο Πασχάλης! Μετά από τόσα χρόνια, πρώτη φορά είδε την γυναίκα του τόσο ήσυχη, μέσα σε μια σχεδόν υπερκόσμια λάμψη! Τι καλά που ήρθε ο πάτερ! Σκεφτόταν και ήλπισε τώρα περισσότερο πως όλα θα πάνε καλά με το δύσκολο χειρουργείο! Έπεσε να ξεκουραστεί για λίγο! Ένας βαθύς ύπνος το πήρε μα τον διέκοψε το τηλέφωνο που ακούστηκε δίπλα του! Ω πόσο αλησμόνητο θα του μείνει εκείνο το εσπερινό τηλεφώνημα!

–Κύριε Φιλοθεϊδη, πρέπει να έρθετε αμέσως! Η σύζυγός σας….! Υπέστη δεύτερο οξύτατο έμφραγμα...Προσπαθούμε να την επαναφέρουμε! Ελάτε σας παρακαλώ!

Έφτασε έπειτα από μισή ώρα! Δεν την πρόλαβε ζωντανή! Είχε ήδη κοιμηθεί μόλις τον κάλεσαν αλλά δεν του το είπαν από τηλεφώνου όπως συνηθίζεται σε τέτοιες περιπτώσεις . Έκλαψε σαν παιδί μόλις το έμαθε και έφερε αμέσως στο νου του εκείνη την τελευταία εικόνα της την γαληνεμένη!- Έτσι θα σε θυμάμαι Αναστασία μου! Τα κατάφερες τελικά! Μονολογούσε και βημάτιζε έξω από το δωμάτιο μέχρι να την πάρουν…Θυμήθηκε τον παππούλη στον πάνω όροφο τότε και γρήγορα ανέβηκε τις σκάλες για να τον ψάξει και να του αναγγείλει…Βρέθηκε τότε  μπροστά σε μια αναστάτωση, όπου γιατροί και νοσηλευτές με αγωνία στα πρόσωπά τους έσπευδαν σε ένα δωμάτιο στο βάθος του διαδρόμου της Ορθοπεδικής κλινικής. Δεν θέλησε να προχωρήσει τότε για να μην μπλεχτεί στα πόδια τους και ξανακατέβηκε στο καρδιολογικό, περιμένοντας κάποιον να τον ενημερώσει για τα διαδικαστικά… Βγήκε για λίγο στο μπαλκόνι και έκανε προσευχή με το μικρό του κομποσχοίνι!  Κύριε Ιησού Χριστέ ανάπαυσον την ψυχή της δούλης Σου Αναστασίας! Κόμπος και δάκρυα! Μια χαρμολύπη τον έκανε να αισθανθεί τύψεις…Μήπως ήταν νωρίς ακόμα να έχει τέτοια συναισθήματα; Μα σαν θυμόταν την τελευταία εκείνη εικόνα της...χαρά αληθινή  ερχόταν να αναδευτεί από τώρα με του αποχωρισμού την λύπη την δυνατή… Μετά από λίγο επέστρεψε στο δωμάτιο. Άρχισε κλαμένος να μαζεύει τα πράγματά της! Απ έξω ξανά αναστάτωση, όπως πριν λίγο στον πάνω όροφο. Βγήκε να δει…Ρώτησε μια νοσηλεύτρια που εκείνη την ώρα περνούσε …

-Τι συμβαίνει; Έγινε κάτι; Ναι πριν λίγο μας έφεραν με θρόμβωση έναν παπά από την Ορθοπεδική! Δυστυχώς πέθανε! Δεν τον πρόλαβαν!

Ναι, ήταν ο παππούλης τους ο γλυκύτατος! Που πριν λίγο τους είχε επισκεφθεί και τίποτα δεν προϊδέαζε το τι θα ακολουθούσε...

 Μόνο που ο Πασχάλης γνώριζε μετά από τόσα χρόνια, πως τούτος ο εν σώματι Άγγελος, πάντοτε μα πάντοτε,  κρατούσε τις υποσχέσεις που έδινε…

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από εκπομπή με τίτλο: Παλεύουμε;

Μεγάλη Τεσσαρακοστή 2022

Αληθινό περιστατικό, διασκευασμένο σε διήγημα με αλλαγμένα τα ονόματα για ευνόητους λόγους.

 Εις μνήμην π.Φ.Αγιορείτη.

Δεν υπάρχουν σχόλια :

Δημοσίευση σχολίου

Γράψτε τα σχόλιά σας εδώ...

Ας επιλέξουμε ...Το τίμημα ή το αντίτιμο ...

Ας επιλέξουμε ...Το τίμημα ή το αντίτιμο ...
Βαπτίστηκες και αναγεννήθηκες ... Μετανόησες κάτω από πετραχήλι και ξαναβαπτίστηκες ... Μετέλαβες τα άχραντα μυστήρια και ένιωσες ξανά βαπτισμένος εις το όνομα του τρισυπόστατου Θεού ... Υπάρχει ακόμα ένα βάπτισμα το τέταρτο κατά σειρά .. το βάπτισμα της ομολογίας ...στο αίμα της Πίστης ... Άραγε πόσοι από εμάς θα το αγαπήσουμε ; Τον Αναστάντα Θεό ας ομολογήσουμε ...Και ας πληρώσουμε το τίμημα της Ομολογίας ...όχι το αντίτιμο της απωλείας ...! Καλό Παράδεισο ! ( Νώντας Σκοπετέας. 2009)

Απολυτίκιο Αγίου Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου. Ακούστε το από την αδελφή μας Νεκταρία Καραντζή

Απολυτίκιο Αγίου Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου. Ακούστε το από την αδελφή μας  Νεκταρία Καραντζή
Τον θαυμάσιον μύστην Χριστού υμνήσωμεν , Μηλεσίου το κλέος και των Γερόντων φωνή , την βοήθειαν ημών και διόρασιν ˙ Τον αναπαύσαντα σοφώς τας ψυχάς των ασθενών , του πνεύματος συνεργεία . Πορφύριον Καυσοκαλυβίτην ,επικαλέσωμεν άπαντες. // Nώντας Σκοπετέας 27-11-2013 Απολυτίκιο με την ευκαιρία της επισήμου Αγιοκατατάξεως του Γέροντος Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτου . Σημ: Το απολυτίκιο δεν περιέχεται σε αναγνωρισμένη ακολουθία , αλλά είναι προϊόν ευλαβείας και απέραντης ευγνωμοσύνης , προς τον Μεγάλο Άγιο του Θεού , στην μεγάλη η μέρα της Αγιοκατατάξεώς του .

Ουράνια Συντροφιά...

Ουράνια Συντροφιά...
Παλαιά συνηθίζαμε, κατά την εορτή των Θεοφανείων, ν' αγιάζομε τα σπίτια. Κάποια χρονιά επήγα κι εγώ κι αγίαζα. Χτυπούσα τις πόρτες των διαμερισμάτων, μου ανοίγανε κι έμπαινα μέσα ψάλλοντας: "Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου Κύριε...". Όπως πήγαινα στην οδό Μαιζώνος, βλέπω μια σιδερένια πόρτα. Ανοίγω, μπαίνω μέσα στην αυλή, που ήταν γεμάτη από μανταρινιές, πορτοκαλιές, λεμονιές, και προχωρώ στη σκάλα. Ήταν μια σκάλα εξωτερική, που ανέβαινε πάνω και κάτω είχε υπόγειο. Ανέβηκα τη σκάλα, χτυπάω την πόρτα και παρουσιάζεται μια κυρία. Αφού μου άνοιξε, εγώ άρχισα κατά τη συνήθειά μου το "Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου, Κύριε...". Με σταματάει απότομα. Εν τω μεταξύ με ακούσανε και δεξιά κι αριστερά στο διάδρομο βγαίνανε κοπέλες απ' τα δωμάτια. "Κατάλαβα, έπεσα σε οίκο ανοχής", είπα μέσα μου. Η γυναίκα μπήκε μπροστά μου να μ' εμποδίσει. -Να φύγεις, μου λέει. Δεν κάνει αυτές να φιλήσουν το Σταυρό. Να φιλήσω εγώ το Σταυρό και να φύγεις, σε παρακαλώ. Εγώ τώρα πήρα σοβαρό και επιτιμητικό ύφος και της λέω: -Εγώ δεν μπορώ να φύγω! Εγώ είμαι παπάς, δεν μπορώ να φύγω! Ήλθα εδώ ν' αγιάσω. -Ναι, αλλά δεν κάνει να φιλήσουν το Σταυρό αυτές. -Μα δεν ξέρομε αν κάνει να φιλήσουν το Σταυρό αυτές ή εσύ. Διότι αν με ρωτήσει ο Θεός και ζητήσει να Του πω ποιος κάνει να φιλήσει το Σταυρό, οι κοπέλες ή εσύ, μπορεί να έλεγα: "Οι κοπέλες κάνει να τον φιλήσουν και όχι εσύ. Οι ψυχές τους είναι πιο καλές από τη δική σου". Εκείνη τη στιγμή εκοκκίνησε λίγο. Της λέω λοιπόν: -Άσε τα κορίτσια να φιλήσουν το Σταυρό. Τους έκανα νόημα να πλησιάσουν. Εγώ πιο μελωδικά από πρώτα έψαλλα το "Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου Κύριε...", διότι είχα μια χαρά μέσα μου, που ο Θεός οικονόμησε τα πράγματα να πάω και σ' αυτές τις ψυχές. Φιλήσανε όλες το Σταυρό. Ήταν όλες περιποιημένες, με τις πολύχρωμες φούστες κ.λπ. Και τους είπα: -Παιδιά μου, χρόνια πολλά. Ο Θεός μάς αγαπάει όλους. Είναι πολύ καλός και "βρέχει επί δικαίους και αδίκους". Όλοι Τον έχομε Πατέρα και για όλους μας ενδιαφέρεται ο Θεός. Μόνο να φροντίσομε να Τον γνωρίσομε και να Τον αγαπήσουμε κι εμείς και να γίνομε καλοί. Να Τον αγαπήσετε και θα δείτε πόσο ευτυχισμένες θα είστε. Κοιτάξανε απορημένες. Κάτι πήρε η ψυχούλα τους η ταλαιπωρημένη. -Χάρηκα, τους λέω τέλος, που μ' αξίωσε ο Θεός να έλθω σήμερα και να σας αγιάσω. Χρόνια πολλά! -Χρόνια πολλά, είπαν κι εκείνες κι έφυγα./Γ.Πορφύριος

η προσευχή του Κυρ -Φώτη...

η προσευχή του Κυρ -Φώτη...
Σε ευχαριστώ, Κύριε πολυέλεε, σε υμνώ, σε δοξάζω, γιατί μ' έπλασες από το τίποτα. Αλλά δεν μ' έπλασες μοναχά μια φορά, αλλά και κάθε μέρα με πλάθεις από το τίποτα, επειδή και κάθε μέρα με βγάζεις από τον ίσκιο του θανάτου που ξαναπέφτω. Μέσα στον ακαταμέτρητο τον κόσμο, μέσα στη μερ­μηγκιά των ανθρώπων, είμαι ένα τίποτα. Ο κάθε άνθρωπος είναι ένα τίποτα. Και μολαταύτα τον κάθε άνθρωπο τον θυμάσαι και τον βρίσκεις και τον τραβάς προς εσένα, και τον ζωοποιείς από πεθαμένον, και τον ξαναπλάθει το πατρικό χέρι σου, σαν να είναι ο καθένας μας μοναχά αυτός στον κόσμο. Η κραταιά δύναμή σου βαστά όλη την κτίση κι' όλες τις ψυχές σαν νάναι μια και μοναχή. Και τις κάνεις να νοιώσουνε την αθανασία σαν νάναι μια και μονάχη η καθεμιά και σε νοιώθουνε πατέρα τους σπλαχνικόν, που δεν κουράζεται να συχωρά και να ξαναπλάθει τον εαυτό μας, που πεθαίνει κάθε ώρα από την αμαρτία. ~Φώτης Κόντογλου~