Η Παναγία οικονόμησε … Όρος 2014 ( Μέρος 11 τελευταίο )

Γοργοϋπήκοος Κυρά ελπίδα ξανασπέρνει

Απελπισιά και εμπόδια από εμπρός τους παίρνει

Τάμα που εκπληρώθηκε από το παληκάρι

Προσκύνημα ευλαβικό στο Άγιο  Δοχειάρι

Θαύματα και παράδοξα  ακούμε και απορούμε!

Του Αγίου Εφραίμ οι γιατριές την έκπληξη  σκορπούνε…

Έχει προστάτη το  παιδί και πόσο του είναι ευγνώμων

                   Μια αναπνοή ο Άθωνας απ τ’  όρος των Αμώμων !

                     Σελίδα η πρώτη ξεκινά , η θύμηση σιμώνει 

                    με το μελάνι σμίγεται ,   τα μάτια πως θολώνει !

 

….Συμπολίτες των Αγίων και Οικείοι Θεού ! Απομακρύνθηκε ήσυχα όπως μας συνάντησε . Μας άφησε με μια προτροπή , που σε αυτό το ταξίδι σαν να ακούγεται συνέχεια …Ο Ακρογωνιαίος λίθος Χριστός , τα θεμέλια Απόστολοι και Προφήτες και εμείς να παλεύουμε με τον Θεό,  πότε ως ξένοι και πάροικοι να γκρεμίζουμε , πότε ως οικείοι Του και συμπολίτες των Αγίων Του , να οικοδομούμε Σωτηρία . Πάλη διαρκής ως το τελευταίο έκπνευσμά μας …Στην γειτονιά των Αγίων , στην Ουράνια Πατρίδα ταξιδεύουν  τα λόγια του Πατρός Γ.… Είμαστε σίγουροι πως έχει ακόμα πολλά να καταθέσει αφού μέσα από αυτόν ο Κύριος μιλούσε . Και αυτά που έχει να μας πει  ο Κύριος , δεν τα χωρά όλος ο κόσμος !

Ύστερα από λίγο , καθόμαστε στον ξύλινο καναπέ με τα υφαντά  , στην είσοδο του μεγάλου δωματίου , που κάθε φορά ζεσταίνει τις ψυχές μας με τις θεοφώτιστες λαλιές των Κουτλουμουσιανών Πατέρων … Πουλιά του ουρανού , σαν να φτερουγίζουν αθόρυβα και αθέατα μέσα στην γνώριμη φωλιά τους .

Ο Κύριος Γιάννης από τις Σέρρες , στα σαράντα πέντε  περίπου  μαζί με τον γιό του,  τον λεβέντη του , τον Θοδωρή . Μας συστήνει ο Μοναχός Φ. που μας γνωρίζει . Κάθεται κι εκείνος μαζί τους  και συζητά με ενδιαφέρον εδώ και ώρα .  -Να σας πει την ιστορία του ο κυρ-Γιάννης  μας λέει εκείνος …Αυτή κι αν πρέπει να μαθευτεί σε όλον τον κόσμο ! Ξεκινά ο αδελφός  λοιπόν να μιλά γεμάτος από συγκίνηση .- Παιδιά αυτό που συνέβη σε μας είναι μεγάλο θαύμα ! Εγώ είμαι Στρατιωτικός …Με την Εκκλησία-που να ξερα τότε-  θα έλεγα πως  είχα μια καλή σχέση στα όρια του χλιαρού όμως και του καθωσπρέπει του φαίνεσθαι …καταλαβαίνετε …Πριν κάποια χρόνια λοιπόν ο Θοδωρής μας,  ασθένησε με κάποια πολύ σπάνια νευρολογικής φύσεως νόσο …Μια νόσος , που εκφύλιζε το νευρικό σύστημα με βαριές συνέπειες στην κίνηση στην ομιλία και σε άλλες σημαντικότατες λειτουργίες …Μας έπεσε ο ουρανός στο κεφάλι που λένε …Εξετάσεις , διαγνώσεις , αγωνία , φόβος …Μεγάλο χρονικό διάστημα κύλησε και εμείς κινούμασταν στο άγνωστο χωρίς να φαίνεται κάτι ορατό …και η κατάσταση όλο και χειροτέρευε …Ο Θοδωρής έπρεπε να χειρουργηθεί στο κεφάλι …Μια λεπτή επέμβαση,  άκρως αναγκαία όμως για να μπορέσει να ελπίζει ότι θα αποκτούσε ξανά φυσιολογική ζωή …Ένα βράδυ η γυναίκα μου μιλούσε με κάποια φίλη στο τηλέφωνο και της περιέγραφε τις δυσκολίες μας και την επιγενόμενη κρίσιμη επέμβαση . Κι εκείνη,  της είπε να προσευχηθεί στην Παναγία την Γοργοϋπήκοο που ακούει και σπεύδει να βοηθήσει .Η Γυναίκα μου δεν γνώριζε την ύπαρξή της , ούτε και εγώ είχα ακούσει τίποτα τόσα χρόνια …Έκλεισε το τηλέφωνο και έπειτα από λίγο άρχισε να με  φωνάζει ταραγμένη να πάω δίπλα της. Ανησύχησα και έτρεξα να δω τι συμβαίνει …Μου δείχνει την τσάντα της και με ρωτά : Άνοιξες εσύ την τσάντα μου ; Όχι της απαντώ  …Μήπως κάποιο απ τα παιδιά ; Tα ρωτήσαμε κι εκείνα και μας είπαν πως δεν την είχαν καν πλησιάσει …Τότε πώς αυτή η εικόνα βρέθηκε μέσα ; Μας έδειξε τότε μια μικρή εικονίτσα που τι  νομίζετε ότι είχε πάνω της; Την Θαυματουργό Παναγία την Γοργοϋπήκοο παιδιά ! Τα χάσαμε όλοι μας ! Δεν ξέραμε τι να πούμε …Μα μετά το πρώτο ξάφνιασμα, καταλάβαμε πως έστειλε μήνυμα η Παναγία να μην απελπιζόμαστε …Το παιδί χειρουργήθηκε με μεγάλη επιτυχία και το πρόβλημα σχεδόν αποκαταστάθηκε πλήρως … Μπορούσαμε να το καταλάβουμε αυτό,  αφού βλέπαμε τον Θοδωρή ευθυτενή και λυγερόκορμο , να πηγαινοέρχεται στο αρχονταρίκι ενόσω ο Πατέρας του μας μιλούσε .- Γι αυτό παιδιά φέτος μετά από καιρό καταφέραμε με τον γιό μου και εκπληρώσαμε εφέτος το τάμα μας και ήρθαμε στο Δοχειάρι και προσκυνήσαμε την Παναγία ! Δόξα τω Θεώ !

Τα θαύματα όμως δεν σταματούν εδώ ! Ύστερα από λίγο χρόνο και ενώ νόμιζα πως όλα βαίνουν ομαλά νέες αγωνίες μας βρήκαν …Η μια μετά την άλλη … Ο Θοδωρής αρρώστησε ξανά αυτήν την φορά από λευχαιμία ! Η αδελφή μου επίσης χτυπήθηκε από τον Καρκίνο και η Μητέρα μου έξαφνα από εγκεφαλικό σοβαρότατης μορφής …

Απανωτά χτυπήματα ! Μέσα στην στενοχώρια βρέθηκα προσκυνητής στην Αγία Μάκρη και στον Άγιο Εφραίμ –Εκείνες τις μέρες  ήμουν για εκπαίδευση στην Αθήνα- . Τον πίστευα πολύ τον Άγιο . Μην με ρωτάτε δεν ξέρω το γιατί …Κάτι με έσπρωξε εκεί …Και δεν ήταν τυχαίο …Το επόμενο  βράδυ εκεί που κοιμόμασταν άκουσα δυνατά χτυπήματα στην πόρτα ..Κατέβηκα αμέσως μα δεν ήταν κανείς …Ένιωσα και ήμουν σίγουρος πως ήταν ο Άγιος που χτύπησε θέλοντας να μου στείλει ένα σημάδι για την παρουσία και βοήθειά του … Την επόμενη μέρα τα αποτελέσματα των εξετάσεων του Θοδωρή κάναν τους γιατρούς να μην πιστεύουν στα μάτια τους ! Θαύμα έλεγαν ξανά και ξανά ! Η αρρώστια  δεν ήταν καν ανιχνεύσιμη ..Σχεδόν εξαφανισμένη ! Έφυγα βιαστικά  για την Λάρισα όπου νοσηλευόταν η Μητέρα μου με το βαρύ εγκεφαλικό … Όπως ήμουν στο δωμάτιο του Νοσοκομείου  με εκείνη σε άθλια κατάσταση –τα χε χαμένα εντελώς και έλεγε ασυναρτησίες- λέω απ έξω μου : Άγιε μου Εφραίμ βοήθησε την Μητέρα μου σε παρακαλώ ! Εκείνη την ώρα πλημμύρισε το δωμάτιο από ένα πολύ δυνατό άρωμα … Λες και κάποιος ψέκασε τον αέρα …Ήμασταν μόνοι μας ! Βγήκα έξω να δω , δεν ήταν κανείς άλλος …Κατάλαβα τότε πως ήταν ο Άγιος ! Παίρνω την γυναίκα μου στο τηλέφωνο και της λέω: Αύριο η Μάνα θα είναι καλά ! 

Τόσο σίγουρος ήμουν ! Έτσι και έγινε ! Την άλλη μέρα οι νοσηλευτές τα χασαν,  όταν η μητέρα μου τους ζητούσε φαγητό και νερό και εκείνοι έκπληκτοι αναρωτιόνταν που ήταν η γυναίκα που μόλις το προηγούμενο βράδυ ήταν σε τραγική κατάσταση ,που ψεύδιζε λέγοντας ασυνάρτητα λόγια , με πειραγμένες όλες τις  λειτουργίες της από το βαρύ εγκεφαλικό  …Μετά από λίγες μέρες μόλις η μητέρα μου βρισκόταν στο σπίτι της υγιέστατη ! Η αδελφή μου η Ε. παλεύει με τον καρκίνο εδώ και καιρό . Δεν της είχα μιλήσει ως τώρα για τον Χριστό μας και τον Άγιο Εφραίμ τον προστάτη μας …Μόλις το έκανα αναθάρρησε και πάει πολύ καλύτερα ήδη ! Όλα αυτά σας τα λέω προς Δόξαν Θεού . Γιατί θέλω να ακούσει όλος ο κόσμος μέσα από τα γραφτά και τις εκπομπές στο ραδιόφωνο  την μεγάλη παρρησία του Αγίου στον Κύριο !  Τώρα που φεύγουμε θα πάμε να πάρουμε τις φετινές εξετάσεις του Θοδωρή μας …Έχουμε μια μικρή αγωνία !

– Εγώ δεν έχω καμία ! λέει ο μικρός που μας ακούει ! -Ξέρω ότι όλα θα είναι καλά ! Να η πίστη που βουνά θα κινήσει ..Που ταραγμένα νερά δεν θα σκιαχτεί ! Που τον θάνατο θα νοήσει ως αληθινή ζωή ! Ο Θοδωρής ακμαίος και χαρούμενος του Χριστού μας στρατιώτης,  μας γεμίζει με κουράγιο τούτες τις τελευταίες αγιορείτικες στιγμές μας … Τον φαντάζομαι μετά από  χρόνια να ρχεται στην Μάνα Γοργοϋπήκοο , να ξεδιψά αυτός και τα δικά του παιδιά από την θεόβρυτο κρήνη της, τις ροές των θαυμάτων της και την ανέκφραστη πρόνοιά της . Και έπειτα με μια αναπνοή δοξολογική να βρίσκονται όλοι  μαζί  στο βουνό των Αμώμων ευγνωμονώντας τον Προστάτη τους  Άγιο Θεοφόρο Μάρτυρα.   

Κόντευαν μεσάνυχτα και ο ύπνος δεν μας είχε πάρει .  Σκεφτόμουν όλες τις άγραφες ακόμα σελίδες του φετινού ημερολογίου .Γεμάτες μέσα μας με μνήμες αληθινές , με θύμησες φωτεινές κι ακτινοβόλες . Χρέος παντοτινά οφειλόμενο , αυτές να μοιραστούν σαν αντίδωρο από χέρι Παπά Αγιορείτη σε βράχου θυσιαστήριο Άγιο . Τίποτα δικό μας όλα δική Του Ευλογία ! Το ξημέρωμα μας βρήκε να ανηφορίζουμε για τις Καρυές . Ένας ήλιος που πουθενά αλλού έτσι δεν λάμπει στο ανέβασμά του , μας ξεπροβόδιζε . Τώρα θα αρχίσουμε να ζούμε όλα τούτα , που σαν αστραπή πέρασαν από μπροστά μας . Τώρα που το βάρος των λόγων και η ταπεινότητα κάθε μορφής θα ρθει νοσταλγικά να μας συντροφεύσει στο τρικυμισμένο πέλαγο της «έξω» ζωής .

Ξεκινώ να γράφω την πρώτη σελίδα σαν φτάνουμε στην Δάφνη …   

    Του βίου την θάλασσαν, υψουμένην καθορών, των πειρασμών τω κλύδωνι, τω ευδίω λιμένι σου προσδραμών, βοώ Σοι· ανάγαγε εκ φθοράς την ζωήν μου Πολυέλεε  .

       

Λιμάνι του Άθωνα πάντα απάνεμο και γαληνεμένο καρτεράς τα ναυάγιά μας , τις ταλαιπωρημένες άγκυρες-ψυχές μας …

Ασφάλεια και καταφυγή .

Όνειρο και αλήθεια !

 Πάτημα  και πέταγμα !

Ήλιος  και μεσόνυχτο !  

Ζωή και Ανάσταση !

Μυστικά και Φωνές Αγγελικές  !

Ορατά και αόρατα !

Παράδεισος και μετάνοια !

 Ελπίδα και έλεος !

Ο Τίτλος του φετινού ημερολογίου γράφτηκε πριν ξεκινήσουν όλα τούτα …Ήταν στον ερχομό όταν από κακό υπολογισμό κοντέψαμε να μείνουμε δίχως καύσιμα για το αυτοκίνητο δίπλα στην Βόλβη …Ολιγόπιστος και αγχωμένος άκουσα τον Μιχάλη και τον Θεοδόση να λέν: Μην φοβάσαι ! Θα οικονομήσει για όλα  η Παναγία ! Οικονόμησε αδέλφια …Οικονόμησε !

Τέλος και τω Θεώ η Δόξα.

Νώντας Σκοπετέας

Ιανουάριος 2015 

 

Αφιερωμένο σε όλους τους ευωδιαστούς Γέροντες , τα μυρίπνοα άνθη του Αθωνικού Παραδείσου , τα ποτισμένα απ της Παναγιάς τα άχραντα χέρια .

Στον Γιώργη-Ακάκιο ,  που ανεξίκακα και ταπεινά ξέρει να προσμένει το χάδι του Θεού κάθε μέρα που αξιώνεται να ξημερωθεί .

Στον Θεοδόση-Αγάπιο,   που σαν αγνό παιδόπουλο ρούφηξε αξεδίψαστα κάθε στιγμή που κύλησε στα ασκητικά αγιομέρια  .

Στον Μιχάλη-Αγαθάγγελο ,  που  ξέρουμε ότι έχει όλο και  πιο υγρά μάτια κάθε φορά που ξεμακραίνουμε .

Στον Νικόλα-Αλύπιο,   που ένιωσε πόσο ζεστή και ορθάνοιχτη είναι πάντα η αγκαλιά Αυτού που προσμένει τον γυρισμό   .

Στις οικογένειες ,στις συμβίες μας τις στερεές  και στα σπλάχνα μας που μακάρι να μας πουν κάποτε , πως κάθε φορά που επιστρέφαμε γινόμασταν καλύτεροι μπαμπάδες .

Στην πολλάκις καθεύδουσα μα διψασμένη μας ψυχή .

ΥΓ: Τα Μοναχικά ονόματα στο πλάι των συνοδιτών μου είναι αυτά ενός φανταστικού κοινοβίου , σε ένα ερειπωμένο μανιάτικο  μοναστήρι που κάποτε – κάποτε αναπαυόμαστε  νοερώς να αναστηλώνουμε  .

Θαύμα Αγίου Παϊσίου του Αγιορείτου ...

Έλα να κάνουμε προσευχή … 

Φθινόπωρο 1988 …

Με ένα μικρό σακίδιο στον ώμο και ένα χαρτί διπλωμένο στην πάνω τσέπη …της καρδιάς ο Γιώργης… Μαζί με τον Δημήτρη ανέβηκαν στο λεωφορείο για την Αθήνα . Ζεστό το αχάραγο ξύπνημα  , θύμιζε όλα τα πνιγηρά πρωινά του Αυγούστου ,  εκείνου και του προηγουμένου καλοκαιριού , με τους λίβες , τους καύσωνες και τα πρωτόγνωρα  δυσκολέματα για πολλούς ανθρώπους .

Για τους άλλους ήταν έτσι …Για τα δυο Αργειτόπουλα αλλιώς φαινόταν ο καιρός …Σαν ένα φρέσκο,  απαλό αεράκι να ύγραινε τα νεανικά πρόσωπα και τις φλογερές ψυχούλες τους .

Μα δεν ερχόταν απ τα παράλια μέρη του Αργολικού…

Αν τους ρωτούσες σίγουρα εκείνο το πρωινό θα σου απαντούσαν πως η αρμυρωμένη δρόσος ερχόταν απ τα μέρη του Σιγγιτικού κόλπου !! Κι ας ήταν τόσο  μακριά ακόμα ο προορισμός τους ..

Το τέρμα του ταξιδιού ή καλύτερα η αρχή του !

Απ την Αθήνα ως την Ουρανούπολη αμέτρητες οι ώρες μα τόσο γαλήνιες ! Σε λίγες ώρες θ αξιώνονταν να πατήσουν τα χώματα του περιβολιού της Κυρίας Θεοτόκου , θα γνώριζαν επιτέλους τους Αγιορείτες Μοναχούς που τόσο πολλά είχαν ακούσει να λέγονται για αυτούς . Τόσα που στο μυαλό τους είχαν πλάσει τις φιγούρες τους , τα πρόσωπά τους , τις κινήσεις τους , τις φωνές τους…

Έτσι τους περίμεναν και λαχταρούσαν την πρώτη τους συνάντηση μαζί τους . Στην Ουρανούπολη δέος τους κατέβαλε το επόμενο πρωινό , μόλις αντίκρισαν τον πρώτο,  που περίμενε όρθιος τραβώντας το κομποσκοίνι του να μπει στο καραβάκι της επιστροφής στην μετάνοιά του .  Εκείνος αλήθεια ήταν μέσα στις προσδοκίες τους …Αμίλητος , σοβαρός με κάτι παλιά ράσα και ένα ταγαράκι περασμένο με σπάγκο σταυροειδώς επάνω του …

Το βλέμμα του στην θάλλασσα και κάθε αφημένος κόμπος  πρόδιδαν  την ανυπομονησία του για τον γλυκό γυρισμό στην σωτήρια  υπακοή του . 

Τώρα οι ώρες είχαν αρχίσει να επιβραδύνονται . Λεπτό το λεπτό , κύμα το κύμα, ευχή την ευχή ξεπρόβαλλαν οι αγιασμένοι τόποι της άσκησης . Άκουγαν από τους άλλους να τους αναγγέλλουν και ο ενθουσιασμός τους μεγάλωνε ολοένα και περισσότερο !

Δοχειαρίου , Ξενοφώντος , Παντελεήμονος …Στη Δάφνη η χαρά τους  μεγάλη ! Πλήθος αεικινήτων  Μοναχών πηγαινοέρχονταν , οι Λαϊκοί αναζητούσαν το λεωφορειάκι για Καρυές. Κούραση δεν καταλάβαιναν …ήταν τέτοια η θέλησή τους να βρεθούν το συντομότερο στο τέρμα του ταξιδιού ή καλύτερα στην αρχή του …

Ναι , ήταν αποφασισμένοι …Ο Πρώτος Αθωνικός προορισμός τους θα ήταν και ο πλέον διάσημος εκείνον τον καιρό , μα και για πολλούς κατοπινούς …Στην Παναγούδα πήγαιναν ..Στον Γέροντά της …τον Πάτερ Παϊσιο …Να τον ρωτήσουν , να μάθουν , να γλυκαθεί κι άλλο  το μέσα τους , να ζεσταθεί ο πόθος ο ιερός τους … Να ανταμώσουν τον Θεό επί γης ! Στο πρόσωπο αυτού του περίφημου ασκητή με την τεράστια διαδρομή από τα μέρη της Καππαδοκίας ως την ταπεινή Κόνιτσα , το ευλογημένο Σινά και τα Αγιορείτικα λημέρια , ήταν σίγουροι πως θα έβρισκαν να λάμπει το Φως του Ζωοδότη Κυρίου , Εκείνου που είχε κατακτήσει τις καρδιές τους αφού ήταν ο μόνος που τις γνώριζε  τόσο καλά …  Σχεδόν τρέχοντας , μόλις το λεωφορείο τους κατέβασε στην πλατεία , αφού πρώτα ρώτησαν τα σχετικά για τον δρόμο , πήραν την κατηφόρα της Κουτλουμουσίου , αφήνοντας πίσω υπόσχεση πως σε λίγο θα επέστρεφαν να μετανίσουν ,μπροστά στην Φοβερά προστασία μα και στο Άξιον Εστί του Πρωτάτου . 

 

-Συγχώρα μας Παναγία μου ψιθύριζε ο Γιώργης όταν  περνούσαν από μπροστά τους , μα πρέπει να βρούμε τον Γέροντα ! Πρέπει να τον ρωτήσω  για τόσους αδελφούς μας, μα και για μένα τον ταλαίπωρο   ! έλεγε και ασυναίσθητα έφερνε το χέρι του στο ύψος της καρδιάς , στην τσέπη του πουκαμίσου του , βλέποντας ολοένα αν το χαρτί το διπλωμένο ήταν εκεί …Πάνω σε κείνο το χαρτί γραμμένες με λεπτομέρειες  μια-μια ερωτήσεις και προβλήματα αναγκαιμένων αδελφών του . Μυστήρια άλυτα  που σε λίγο αν έδινε ο Θεός , θα απαντούσε ο Καλόγερος με την ξεχωριστή Σοφία χαρισμένη απ τον Δωρεοδότη Δημιουργό των απάντων , χαρίζοντας λύτρωση και ανακούφιση σε ανθρώπους ταραγμένους από πάθη και κινδύνους.   

Η μορφή του  άγνωστη ως τότε για τους δυο συνοδίτες.

Δεν υπήρχαν τότε τα σημερινά μέσα , μα η φήμη του Γέροντα από στόμα σε στόμα είχε προηγηθεί κατά πολύ και έτσι όσοι κατηφόριζαν προς τα μέρη του ακόμα κι αν δεν τον είχαν ματαδεί νιώθανε ότι τον γνώριζαν καλά . Έτσι και ο Γιώργης με τον Δημήτρη τον είχαν φτιαγμένο στην όψη . Αυστηρό , λιγομίλητο , επιβλητικό και αγέρωχο …

Φτάσαν επιτέλους στο τέρμα του ταξιδιού τους ή καλύτερα στην αρχή του !

Κατά παράδοξο τρόπο δεν υπήρχαν άλλοι εκείνη την ώρα στα έδρανα του Πανεπιστημίου της Παναγούδας  …

-Μάλλον τρέξαμε και φτάσαμε πρώτοι ! είπε ο Δημήτρης βλέποντας άδεια την αυλή με τους κορμούς των δέντρων για καθίσματα …Χτυπήσαν το κουδουνάκι  και περίμεναν…Κοίταζαν αχόρταγα γύρω τους το φτωχικό κελί με την παλιά πόρτα και τον σκουριασμένο τσίγκο για χαγιάτι  ..Σε λίγο άνοιξε και ξεπρόβαλλε η μορφή ενός ισχνού και μικρόσωμου Μοναχού …

-Καλώς τα παληκάρια !

-Ευλογείτε !

-Ο Κύριος !

– Τον Γέροντα Παϊσιο ζητάμε Πάτερ!  του είπαν με μια φωνή …

-Του λόγου μου  είμαι βρε λεβέντες  ! Καθίστε να σας στείλω το κλειδί ! Τους είπε και από ένα συρματόσχοινο που ξεκινούσε εκεί δίπλα του τους έστειλε το κλειδί της εξώπορτας της αυλίτσας του . Έκπληξη τους κυρίευσε ..Μα είναι δυνατόν να ναι αυτός ο Γέροντας ! Αλλιώς τον περίμεναν !Εκείνος τους μίλαγε απλά και μάλιστα άρχισε να χαμογελά και ν αστειεύεται μαζί τους…

-Άντε βρε Αργειτάκο ! λέει στον Γιώργη ..Θα πεινάτε ε ; Καθίστε να σας κάνω το τραπέζι …Μα τα δικά μου πορτοκάλια είναι πιο γλυκά από τα δικά σου !!

Δεν χρειάστηκαν άλλη απόδειξη στην δύσπιστο αρχικό ξάφνιασμά τους. Ο Γέροντας χωρίς να του έχουν πει σχεδόν κουβέντα μαρτύρησε απ την αρχή την θαυμαστή διόρασή του …

Μόλις τα θαυμάσια ξεκινούσαν στης Παναγούδας τον τόπο τον παντευλόγητο ! 

Τους πήγε πρώτα  να προσκυνήσουν στο μικρό Εκκλησάκι του Τιμίου Προδρόμου . Μακάρια φτώχεια και απλότητα . Πορφυρά χρώματα και ολοζώντανες  εικόνες πάνω στο ξύλινο τέμπλο με την χαραγμένη ταπείνωση , χώριζαν το μικρό Ιερό απ τον Ναΐσκο  … Τους έδωσε ευλογίες , από ένα μικρό σταμπωτό εικόνισμα της Παναγιάς της Ιεροσολυμίτισας στον καθένα  .  Τους φίλεψε έπειτα ψωμί και ντομάτες γλυκές από τις λιγοστές του ρίζες , που πάντα όμως  έφταναν για να χορτάσουν  τους εκζητούντες τον Κύριον . Βγήκαν  έξω …Ησυχία ανόθευτη με τους ήχους του Θεού μόνο να την αγιάζουν πιότερο . Ακόμα δεν είχε φανεί κανείς !      Μα ήταν δυνατόν ; Συνήθως όλα τα σκαμνιά της αυλής , οι μικροί κορμοί της δίψας για Θεό , ήταν γεμάτοι …Πως έγινε σήμερα τούτο το ανήκουστο ; Ο Γιώργης συνεπαρμένος απ όλα τούτα τα πρωτόγνωρα ένιωθε να μην πατά στη γη …

-Λοιπόν Αργειτάκο άκουσε να σου πω …άρχισε να λέει ο Ασκητής  :

- Πες στην Μ. ότι άδικα περιμένει τον Σ. να την πάρει .Αυτός παιδί μου δεν είναι για οικογένεια…Δεν έχει το μυαλό του για τέτοια πράγματα . Ο Ευλογημένος δεν πρόκειται να δει προκοπή ..Μακάρι να τον ελεήσει ο Κύριος ! Στην εξαδέλφη σου την Δ. πες της να κάνει υπομονή και όλα θα διορθωθούν . Θα κάνουμε προσευχή και όλα θα σιάξουν …

Μίλαγε ο Γέροντας και ο Γιώργης συμφωνούσε κουνώντας το κεφάλι του συγκαταβατικά . Του είπε για όλους όσους ήταν γραμμένοι στο χαρτί του , το χαρτί το διπλωμένο στην πάνω τσέπη …της καρδιάς …Το έβγαλε έπειτα μαζί με ένα στυλό που είχε μαζί του και λέει στον Πάτερ Παϊσιο :

-Λοιπόν Γέροντα για να μην τα ξεχάσω όλα τούτα …Να συνοψίσουμε …Λοιπόν , η Μ. είπαμε άδικα τον περιμένει τον Σ ….και άρχισε να σημειώνει …Μα απότομα σήκωσε το κεφάλι και με έκπληκτα μάτια αποκρίθηκε του Γέροντα …

-Μα πως …αφού το χαρτί τώρα το έβγαλα …αφού δεν …Θεέ μου ! Μόλις μέσα στο γλυκό πνευματικό του μεθύσι , ο Γιώργης κατάφερε να προσγειωθεί στην αντίληψη των Θείων ακαταλήπτων …Ο γέροντας σαν να τους γνώριζε όλους από καιρό , του είχε αναφέρει με κάθε λεπτομέρεια όλα  αυτά που γύρευαν να μάθουν εκείνοι που είχε στην λίστα του , εκείνο το ιδιότυπο δίπτυχο υπέρ υγείας και Θείου Φωτισμού που είχε διπλώσει απ το σπίτι … Έμεινε να κοιτάει τον Γέροντα με θαυμασμό και δέος …

Ο Δημήτρης και εκείνος έμοιαζε αποσβολωμένος και ανήμπορος να αρθρώσει το παραμικρό ... –Αχ βρε Αργειτάκο! συνέχισε ο Πατήρ Παϊσιος …

-Δοξάζετε τον Θεό βρε ! Για όλα ! Δικά του όλα !

Κοίταξε τον Γιώργη στα μάτια και συνέχισε .

–Να πούμε και για τα δικά σου τώρα …

- Ναι Γέροντα …Ξέρετε έχουμε πρόβλημα με τη γυναίκα μου και δεν μπορούμε να κάνουμε παιδί …καιρό τώρα …

Ο Γέροντας χαμήλωσε το βλέμμα του και η φωνή του ακούστηκε και πάλι …

-Μπορείς να αντέξεις παιδί μου όποιον  Σταυρό ο Κύριός μας σου οικονομήσει ;

-Τι να σας πως Πάτερ …Εγώ λέω συνέχεια : Ό, τι δώσει ο Κύριος , μα δεν ξέρω αν μπορώ να τον σηκώσω …δεν ξέρω αν αντέξει η πίστη μου…

-Άκου λοιπόν παιδάκι μου …Η γυναίκα σου στο Άργος είναι έγκυος ! – Μα πως είναι δυνατόν Πάτερ μου ! είπε ο Γιώργης χαμογελώντας .

-Από εκεί έρχομαι λέτε να μην ξέρω ; Δεν υπάρχει περίπτωση το έχουμε ελέγξει !

-Αχ βρε Αργειτάκο άκου τι σου λέω ! Είναι έγκυος η Κυρά σου μα …το παιδάκι που θα γεννηθεί θα …θα γεννηθεί ανάπηρο !

Γι αυτό σε ρώτησα πριν  αν μπορείς να αντέξεις τον Σταυρό !

Ο Γιώργης ένιωσε έναν κρύο ιδρώτα να κατεβαίνει από το πρόσωπο . Ξεροκατάπιε …Τώρα που το καλοσκεφτόταν , αποκλείεται ο Γέροντας να έκανε λάθος σε αυτό που έλεγε . Όλα τούτα τα υπερκόσμια που μπροστά  τους τόση ώρα ξετυλίγονταν , μαρτυρούσαν την θαυμαστή διόραση και τα χαρίσματά του  τα υπερφυή…Δεν μπόρεσε να βγάλει λαλιά...

Συνέχισε ο Γέροντας Παίσιος να μιλά :

- Άκου Αργειτάκο αφού δεν είσαι σίγουρος αν θα αντέξεις θα σου προτείνω κάτι άλλο ! Βγάλε το κομποσκοίνι σου και πάμε μέσα στην Εκκλησία να κάνουμε Προσευχή στον Χριστό μας και Εκείνος θα φροντίσει για όλα …Εσύ Δημήτρη περίμενέ μας εδώ και κέρασε  αυτούς που θα ρθουν !

 –Έλα να κάνουμε προσευχή Γεώργιε !

Μπήκαν ξανά μέσα και γονάτισαν μπροστά στην ωραία πύλη . Άρχισαν να τραβούν  καθ υπόδειξη του Γέροντα κόμπους , επαναλαμβάνοντας την μονολόγιστη ευχή …

Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με ! Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με !

Συχνά πυκνά ο Γέροντας έπαυε για λίγο και σιωπηλά δεόταν …Με το ένα του χέρι κρατούσε το χέρι του Γιώργη …δυναμώνοντας  έτσι τις σιωπηλές προσευχητικές τους καρδιές , σε μια ένωση που όμοια ο νέος δεν είχε αξιωθεί ποτέ του ξανά …Κάτι  ένιωθε σαν  απερίγραπτη ζεστασιά να έχει τρυπώσει από τους πόρους του στα κατάβαθά του …Έχασε την αίσθηση του χρόνου …Δεν πέρασαν όμως παρά μόνο δεκαπέντε μόλις λεπτά της ώρας …

-Σήκω Αργειτάκο ! Ευλογημένο το όνομα του Χριστού μας !

– Τι έγινε Γέροντα ;

-Θα οικονομήσει ο Κύριος και η γυναίκα σου θα αποβάλλει αμέσως το παιδί …

Καινούρια έκπληξη , νέοι λογισμοί αμφιβολίας κυρίευσαν τον Γιώργη …Είπε ένα :

-Να ναι ευλογημένο Γέροντα …μα μετά που το ξανασκεφτόταν δεν το χε πει ποτέ του πιο μηχανικά και άψυχα . Στην αυλή πλέον υπήρχαν αρκετοί προσκυνητές . Καρτερούσαν με αγωνία τον Γέροντα . Ο Δημήτρης μαζί τους κρατώντας το κουτί απ τα λουκούμια  ,  μόλις είχε τελειώσει το κέρασμα .

–Άντε Αργειτάκο είπε ο Πάτερ Παίσιος στον Γιώργη .

-Όλα θα πάνε καλά …Να χεις υπομονή και πίστη ! Και σε λίγα χρόνια που θα είμαι στην Σουρωτή ενταφιασμένος να έρθεις και να μου κάνεις ένα τρισάγιο !

-Με ποιόν Ιερέα να ρθω Γέροντα ;

-Είπα εγώ για Ιερέα ρε παιδάκι μου;

-A κατάλαβα θα έχει εκεί !

-Τίποτα δεν κατάλαβες ακόμα ! Μόνος σου θα είσαι ! Άντε στην ευχή της Παναγίας ! Καλή επιστροφή !

Πήραν να ανηφορίσουν προς τις Καρυές …Στην διαδρομή ο Γιώργης εξιστόρησε όλα όσα έζησε ενωμένος προσευχητικά με τον Γέροντα …Ο Δημήτρης θαύμαζε , μα όπως και ο φίλος του έδειχνε δύσπιστος με όλα τούτα …Το προσκύνημά τους ήταν αναπάντεχα συνταρακτικό ..Αληθινή δοκιμασία του λογικού …Ψηλάφηση της αγιότητας . Είχαν ακούσει πως κάποιοι Άγιοι δεν χρειάζονταν παρά ελάχιστο χρόνο ώστε να συνδεθούν με τον Ουρανό ...Είχαν αξιωθεί να συναντήσουν λοιπόν έναν τέτοιον Άγιο; Στην Ουρανούπολη ο Γιώργης πήρε τηλέφωνο στο σπίτι ..

-Έχω να σου πω κάτι πολύ ευχάριστο ! άκουσε την γυναίκα του να λέει ..Πιάσαν οι προσευχές μας ! Είμαι έγκυος  ! Μα δεν σ ακούω …Γιατί δεν λες τίποτα ; Δεν χαίρεσαι ;  Αυτό δεν θέλαμε ;

- Άκουσέ με …δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα …ο Γέροντας μου είπε πως το παιδί θα γεννηθεί με πρόβλημα …

Η γυναίκα με κλάματα άρχισε να φωνάζει ..

-Ποιός Γέροντας ; Και που ξέρει ; Μην πιστεύεις ό, τι σου λένε …Αντί να χαρείς …

-Καλά ησύχασε της είπε με ήρεμη φωνή  …Θα σε ξαναπάρω σε λίγες ώρες μόλις κάνει στάση το λεωφορείο ….

Όλα πλέον είχαν πάρει μια απίστευτη τροπή …

Το μόνο σίγουρο ήταν ότι πλέον είχε καταλάβει  με τόσο αδιάψευστο τρόπο το πώς ο Θεός και μόνο Αυτός  κουμαντάρει τις ζωές των ανθρώπων…-Γεννηθήτω το θέλημά Σου ! ..ψέλλισε μα δεν ήταν προσευχή αυτό … Μάλλον διαπίστωση ήτανε …

Όμως έμενε ακόμα κάτι από εκείνα που ο Γέροντας είπε για  να συμπληρώσει το διπλωμένο χαρτί …στο μέρος της καρδιάς του…

Λίγες ώρες μετά η γυναίκα του κλαίγοντας, του εξιστορούσε ότι μόλις είχε επιστρέψει  από το Νοσοκομείο…

Είχε αποβάλλει το παιδί … 

Λίγα χρόνια μετά  ο… Πατήρ Γεώργιος τα θυμόταν όλα τούτα μπροστά στο μνήμα του Γέροντα …Φορώντας πετραχήλι ,  με θυμίαμα και δάκρυα ευωδιαστά έψελνε το τρισάγιο υπέρ αναπαύσεως της ψυχής   Μοναχού Παϊσίου και υπέρ του  συγχωρηθήναι αυτού παν πλημμέλημα εκούσιον τε και ακούσιον…

 Έστεκε μόνος του …Όπως του το χε πει ο Άγιος του Θεού , εκείνο το Φθινοπωρινό μεσημέρι στην Παναγούδα …

Το μόνο που δεν του είχε πει, ήταν πως θα περίμεναν δεκαπέντε ολόκληρα χρόνια από τότε  με την παπαδιά του,  για να φέρουν στον κόσμο τα δυο Αγγελούδια τους …

Ή μήπως είχε ξεχάσει τούτο το θαύμα  να το σημειώσει , στο διπλωμένο χαρτί στο μέρος της Καρδιάς του ;

 

Νώντας Σκοπετέας

Αληθινή Ιστορία , έτσι όπως μας την ενεπιστεύθη ο πεφιλημένος Ιερέας και Πνευματικός Πατήρ Γ.Σ.

και   έτσι όπως διασκευάστηκε μερικώς  για ευνόητους λόγους.

13-01-2015 

Χαρμόσυνος ημέρα Αγιοκατατάξεως Παϊσίου Μοναχού Αγιορείτου .

Απόσπασμα από Ραδ.εκπομπή Εν τω Φωτί Σου οψόμεθα Φως με τίτλο :

Έλα να κάνουμε προσευχή μέρος 2

Η Παναγία οικονόμησε … Όρος 2014 ( Μέρος 10)

Κλείνει τα μάτια ο Μοναχός και σιγανά μιλάει

Του στέλνει  λόγια ο Κύριος ,το στόμα του  οδηγάει !

Η αγκαλιά Του είν ανοιχτή,  ουράνιος Αρραβώνας!

Μα αν δεν υπάρξουν δάκρυα θα έρθει  ο Κανόνας !

Μαύρα φοράει η Παναγιά πενθεί την αμαρτία!  

Σώζει τον κόσμο απ την οργή ,  έχει τα δευτερεία !

Πορταϊτίσσης Άγιο Φως το έλεος σκορπίζει  

Και στη Βαβέλ του Αμαλήκ   δίκαιος μόνο  ελπίζει…  

Στο αρχονταρίκι του πρώτου ορόφου που κοιτά  στο καθολικό αναζητήσαμε ανάπαυση και λόγον αγαθό το τελευταίο μας βράδυ στο Όρος. Συναντήσαμε τον Μοναχό Γ. που διαρκώς ανιχνεύει την σπίθα στα μάτια και στην ψυχή κάθε επισκέπτη –προσκυνητή στην Μονή Κουτλουμουσίου. Παλαιός συνενορίτης μου στα μέρη του Αγίου Δημητρίου Αμπελοκήπων στην Αθήνα . Τον θυμάμαι σαν παιδί, να μπαινοβγαίνει εκείνος και να διακονεί στο Ιερό. Και τώρα Μοναχός Κοινοβιάτης, της Ριζαρείου τέκνο πεφιλημένο και του Αγίου Νεκταρίου απόγονος εκλεκτός. Ξεκινά να μας μιλά..Έχει τα μάτια του κλειστά κάτω από ένα ζευγάρι με γυαλάκια . Σαν κάποιος να του ψιθυρίζει τούτα τα λόγια: -Αποστελλώ εις υμάς Ποιμένας και Επισκόπους κατά τας καρδίας υμών …Έλεγε ο Πατροκοσμάς στις διάφορες διδαχές του και προφητείες του εν Αγίω Πνεύματι και πολλές φορές μιλώντας αλληγορικά, ότι στις έσχατες μέρες αδελφοί μου , δηλαδή σε αυτές που όλοι μας βλέπουμε πως διάγουμε , δεν θα υπάρξει αρμονία μεταξύ κλήρου και λαού…  Πιστεύω ακράδαντα ως ένας ελάχιστος Αγιορείτης Μοναχός ότι αυτή η Προφητεία εκπληρώνεται σήμερα ! Πνευματική κατάπτωση! Ανοίγει λίγο τα μάτια και μομφάζει θλιμμένα … -Δεν υπάρχει άλλος δρόμος αδελφοί μου , παρά μόνο η αυθεντική επιστροφή στην γνήσια Εκκλησιαστική ζωή της μετανοίας . Μόνο έτσι θα έρθει η χάρις του Θεού! Δυστυχώς παρ ότι η φιλανθρωπία του Θεού, μας έχει δώσει αδιάψευστα και αμέτρητα σημεία της απανταχού παρουσίας Του μέσω των θαυματουργικών ενεργειών Του, πολλοί από εμάς προσπαθούν να εφεύρουν λύσεις εκεί που δεν υπάρχουν , ενώ όλα είναι εμπρός μας! 

Εάν μπορούσαμε να διαισθανθούμε έστω  την πνευματική συνυπευθυνότητά μας,  θα κατανοούσαμε γιατί ο Κύριος επιτρέπει να γίνονται όλα τούτα, και θα επιστρέφαμε σαν άλλοι  Νινευίτες στην Κιβωτό της Σωτηρίας, που δεν είναι άλλη από την Αγία μας Εκκλησία …Η Αγκαλιά του Ουράνιου Πατέρα μας περιμένει αδιακρίτως να μας υποδεχθεί όπως τον Άσωτο Υιό και να μας σφίξει μέσα της πατρικά …Να μας δώσει τον αρραβώνα της Σωτηρίας από τώρα! Από την παρούσα ζωή αδελφοί μου δια των Ιερών μυστηρίων! Εκείνο το δακτυλίδι που έδωσε ο σπλαχνικός Πατήρ στον Άσωτο,  φανερώνει την Αποκατάσταση και την συνδιαλλαγή με την χάρη του Θεού. Όπως συμβαίνει και με  ένα  νέο ζευγάρι που  δεν αρραβωνιάζεται μόνο κοσμικά αλλά εντός της Εκκλησίας για να ζήσει την χαρισματική ζωή, τον εγκόσμιο αρραβώνα,  ώστε μέσα από την Κοινωνία με τα πρόσωπα να κοινωνήσει με αυτά της Αγίας Τριάδος και να λάβει τον Ουράνιο Αρραβώνα του Αγίου Πνεύματος. Έτσι γίνεται  και με εμάς τους Μοναχούς που θελγόμαστε από Θείο Έρωτα…Αφού διέλθουμε τις δοκιμασίες,  τότε έρχεται το στάδιο του Αρραβώνα,με την Μοναχική μας Κουρά…Κι όπως ο Γάμος,  έτσι και η Μοναχική βιωτή δεν σημαίνει παύση των αγώνων αλλά μάχη που έχει ως τέλος της μα και αρχή την συνάντηση με τον Νυμφίο Χριστό…Ο Αιώνιος Αρραβώνας! 

Ακούμε και θαυμάζουμε την συνεχή ροή των λόγων του. Γραμμένα στης ασκητικής του ζωής τις σελίδες τις αξεθώριαστες , τις λαμπερές! Μοιάζει σαν διδασκαλία αυτή η ώρα που περνά στα νυχτωμένα μέρη της Κουτλουμουσίου μα καθόλου αυτό δεν μας ενοχλεί…Αφενός γιατί ο δείκτης του  χεριού του   δεν κουνιέται προς το μέρος κανενός –άλλωστε όταν αυτό συμβαίνει τα υπόλοιπα τέσσερα δάκτυλα συνήθως δείχνουν αυτόν που…δείχνει –και αφετέρου γιατί στο πρόσωπο αυτού του πραότατου Μοναχού βρίσκει λιμάνι ο Μακαρισμός του Κυρίου μας για τους ποιήσαντες και διδάξαντες…

- Ο Χριστός μας παραπονέθηκε σε μας αδελφοί μου! Ω γενεά άπιστη και διεστραμμένη έως πότε ανέξομαι και έως πότε έσομαι μεθ υμών; Αυτά τα λόγια αρμόζουν στον καθένα μας προσωπικά! Και εδώ η φιλανθρωπία του Θεού δεν έχει όρια! Θα μπορούσε να μας συντρίψει ως σκεύη κεραμέως …Θυμηθείτε τα λόγια του Ψαλμωδού: Ανοίξαντός Σου την χείρα, τα σύμπαντα πλησθήσονται χρηστότητας, αποστρέψαντος δε Σου το πρόσωπον ταραχθήσονται….. Είμαστε λαός αγνώμων και αχάριστος αδέλφια μου!Υπάρχει όμως ένα μεγάλο τείχος που μας προστατεύει ως τώρα … Σε  και τείχος, και λιµένα έχοµεν, και πρέσβιν ευπρóσδεκτον…. Τείχος ει των παρθένων, Θεοτόκε Παρθένε, και πάντων των εις Σε προστρεχόντων…Να λοιπόν πως παρεμβαίνει η Παναγία μας ως φιλόστοργη Μάνα για να καταπαύσει την δίκαιη οργή του Θεού …Παιδιά μου αν για μια στιγμή μόνο σταματήσει η Παναγία μας να ικετεύει δεν θα μείνει καμιά ζωτική ύπαρξη πάνω στη γη …Το έργο της Θεοτόκου είναι το πιο κορυφαίο το πιο λεπτό ανθρώπινο και μητρικό…Πρόσφατα ένας Ταπεινός Γέροντας που όλοι τον γνωρίζουμε είδε την Παναγία με μαύρο πουκάμισο! –Την ρώτησε: Γιατί Κυρά μου μαυροφορείς;  

Και Εκείνη του απαντά: Παιδί μου εφόσον δεν πενθεί ο κόσμος για τις αμαρτίες του , πενθώ εγώ για να μην αφανίσει ο Υιός  μου αυτόν τον κόσμο! Θα με ρωτήσετε τώρα : Θα μπορούσε ο Θεός να αφανίσει τον κόσμο; Στην Παλαιά Διαθήκη παιδιά προτού σαρκωθεί ο Θεός και Λόγος , προ Συλλήψεώς Του, τι έγινε θυμάστε; Ο Κατακλυσμός του Νώε! Παρ ότι ο Νώε και οι οικογένειά του ήταν ενάρετοι δίκαιοι και ευσεβείς , παρά ταύτα ο Θεός βλέποντας το κατρακύλισμα του κόσμου αποφάσισε την καταστροφή τότε …ξέρετε γιατί; Γιατί τότε δεν υπήρχε η Παναγία μας!Να λοιπόν γιατί η Θεοτόκος κατέχει τα Δεύτερα Πρεσβεία …Να γιατί πρέπει  υπερβαλλόντως να την τιμάμε!Το 1940 ο Άγιος Γέροντας μας ο Παϊσιος Την έβλεπε να βοηθά και να κατευθύνει η ίδια τα στρατεύματα! Όμως, όπως έλεγε ο Γέροντας , δεν ανεχόταν να την βλασφημούν στο μέτωπο! Όσοι την βλασφημούσαν πήγαν από βόλι και έναν μάλιστα δεν τον δέχτηκε ούτε το χώμα! Παιδιά , οι βλάσφημοι αν δεν μετανοήσουν και εξομολογηθούν και λάβουν κανόνα,  θα κληρονομήσουν στα σίγουρα την αιώνια κόλαση! Ακούστε ένα θαυμαστό γεγονός που πρόσφατα συνέβη και αποδεικνύει τα παραπάνω: Στην Κρήτη είχε πάει  ένας Μοναχός που ζει σε μια καλύβη που ανήκει στην Μονή μας…Για  να συμπαρασταθεί σε μια ψυχούλα που παλεύει με τον καρκίνο…Πήγε την Κυριακή να εκκλησιαστεί ο Μοναχός σε μια ενορία όπου τελείτο και ένα τεσσαρακονθήμερο μνημόσυνο κάποιου άνδρα . Αυτός ήταν πολύ βλάσφημος και απ ότι πληροφορήθηκε αργότερα ο Μοναχός έφυγε αμετανόητος…


Μόλις τελείωσε το μνημόσυνο και έφτασε η στιγμή να μοιραστούν τα κόλλυβα στους παρευρισκομένους, αυτά μύριζαν τόσο άσχημα που κανείς δεν τα πλησίαζε καν! Πήραν αμέσως τηλέφωνο στο Ζαχαροπλαστείο να διαμαρτυρηθούν οι συγγενείς , μα ο άνθρωπος εκεί τους θύμισε ότι όταν οι ίδιοι τα παρέλαβαν το ίδιο πρωί μόλις πριν λίγες ώρες ήταν φρεσκότατα και μοσχομύριζαν! Αναστάτωση και θλίψη στους συγγενείς του κεκοιμημένου...Όλοι αναρωτιούνταν το γιατί και έψαχναν να βρουν δικαιολογίες για το γεγονός …Τότε πλησίασαν τον Μοναχό δυο μικρά παιδάκια , αγνότατες ψυχούλες και του είπαν πως κατά την Μεγάλη Είσοδο είδαν έναν μαύρο να κάθεται και να  κοπρίζει πάνω στα κόλλυβα! Κατά παραχώρηση Θεού δηλαδή είδαν τον δαίμονα της βλασφημίας να βρωμίζει πάνω στα κόλλυβα που θα μοιράζονταν …Αυτό το αληθινό γεγονός  αν και ακραίο στο άκουσμά του αδελφοί μου , θα πρέπει να λέγεται,  γιατί το πάθος της βλασφημίας είναι καταστροφικό! Κατακρεμνίζεται ο βλάσφημος! Ακούω μερικούς που λένε  : Εγώ για πλάκα βλασφημώ! Αφού πιστεύω …έτσι τα λέω δεν τα εννοώ! Να σε ρωτήσω εσένα  αδελφέ μου …είπε ο πάτερ Γ λες και είχε έναν βλάσφημο απέναντί του … -Έχεις βάλει ποτέ το χέρι σου στην πρίζα για να γελάσεις;…

 Έχει νυχτώσει για τα καλά στο Κουτλουμούσι …Σχεδόν εννιά το βράδυ …Είναι πολύ αργά αν σκεφτείς πως στις 3 θα χτυπήσει το τάλαντο . Δεν σκεφτόμαστε όμως ούτε για λίγο να προτιμήσουμε την ξεκούραση του σώματος από αυτήν της ψυχής . Άλλωστε ο πατήρ. Γ.  έχει ακόμα κλειστά τα μάτια του και έχει να πει ακόμα κάτι… Στο απέναντι κάθισμα ένας Πατέρας με τον γιό του κάθονται ήρεμοι και φαίνεται σαν να μας περιμένουν …

Ο πάτερ Γ. μας μιλά για την Θεία Λειτουργία…Θυμάται τις διδαχές του πατρός Μιχαήλ Καρδαμάκη που ζούσε την Ιεροσύνη με αγνά κίνητρα .

-Παιδιά μου η Θεία Λειτουργία υπάρχει για να υπάρχουμε! Και εμείς πεισματικά καταπατούμε και υβρίζουμε την Μια των Σαββάτων , την εορτή των εορτών , την πανήγυρη των πανηγύρεων ! Αν κατανοούσαμε πως υπάρχουμε μόνο γιατί υπάρχει και τελείται η Θεία Λειτουργία ! Το λέει τόσο όμορφα ο Άγιος Σιλουανός ! Μόλις θα παύσει η Θεία Λειτουργία τότε θα έρθει το τέλος !  Εμάς τους Αγιορείτες μας ελεεί η Παναγία με το Άγιο Φως της Καντήλας της…Η Πορταίτισσα που λάμπει σαν Πανάγιος  Τάφος και που διαβεβαιώνει πως όσο υπάρχει και φωτίζει  τόσο θα ελεεί …

Θα σταματήσει μόνο για να μην καταμολυνθεί απ τον αντίχριστο…Όμως η Παναγιά αδελφοί μου πενθεί μαυροφορώντας  και για μας, βλέποντας την τραγική κατάπτωση την εκκοσμίκευση την απιστία και την έλλειψη φόβου Θεού…Αν μας πάρεις όλους και μας στίψεις , έναν Γερο Παίσιο και έναν Παπά  Εφραίμ Κατουνακιώτη δεν θα βγάλεις …Και έτσι αναλαμβάνει η Παναγία σαν φιλόστοργη Μητέρα να θρηνήσει  και για εμάς …Μόνο αν μείνουμε στην υπακοή εμείς οι Μοναχοί θα σωθούμε ..

Ο Κύριος δίνει δεινά για να κατανοήσουμε την μεγάλη αξία της επιστροφής…Ο Θεός θα βρει τρόπους για να σώσει … Θα δώσει πληγές του Φαραώ…Θυμηθείτε τους ανθρώπους του πύργου της Βαβέλ …Εκεί σύγχυσε την γλώσσα ο Κύριος …Στην σύγχρονη νοητή Βαβέλ του Αμαλήκ όπου η ψυχή μας απειλείται, ο Θεός θα συγχήσει την κατάσταση, τη ζωή μας,  ώστε να επιστρέψουμε στην Κιβωτό της Εκκλησίας μας!

Έστω και την ενδεκάτη αδέλφια μου!Μην αποκάμνετε! Μην απελπίζεστε!   Πολλαί αι μάστιγες του αμαρτωλού, τον δε ελπίζοντα επί Κύριον έλεος κυκλώσει. Η δικαιοσύνη του Θεού αργεί, αλλά δεν λησμονεί! Ας επιστρέψουμε! Προσέλθετε προς αυτόν και φωτίσθητε και τα πρόσωπα υμών ου μη καταισχυνθή…Κοινωνοί της Θείας   Χάριτος ..Συμπολίτες των Αγίων και Οικείοι Θεού! ( συνεχίζεται με το 11^ο και τελευταίο μέρος …)

Νώντας Σκοπετέας /

Η Παναγία οικονόμησε /Ημερολόγιο Όρους 2014/

Για προηγούμενες οδοιπορίες μεταβείτε στο οριζόντιο μενού

 και στην επιλογή : Ημερολόγιο όρους 

Δώδεκα μέρες η γιορτή…Φώτα Χαρά και Αγιασμός

Στο χαρανάκι το μπρούτζινο το νερό λαμποκοπά. Καθρεφτίζει Ουρανό και στερέωμα που βοά την ευδοκία του Πατρός.

Στον πάτο του ασημίζουν τάλιρα και δεκάρικα…Ό,τι περισσεύει μα και ό, τι λείπει από του μόχθου και του ιδρώτα το πλέρωμα.

Ρίχνεται η δραχμούλα, με της ευχής την ελπίδα να αγιαστεί η ζωή σε γη και άνω Πόλη.

Στο πλάι του Παπά –Μιχάλη, παιδόπουλα με τα ρασάκια τους τα πορφυρά,  σ΄αυλές και κατώγια , περβόλια και δακρυσμένα απ του τζακιού τις καπνιές δωμάτια .

Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου Κύριε!

Δεμένο το Σταυρολούλουδο απάνω στο ξύλο της ζωής . Για ελάχιστα βυθίζεται και ευθύς παντού σκορπά της ευλογία και την μαρτυρία της Αγαπητής Υιότητας.

Πρωτάγιαση και γιορτή τρανή. Μέσα σε λίγες μόνο μέρες,  ο Κύριος ξεσπαργανώνεται   και τριάντα  χρονών κατεβαίνει στον Ιερό τον ποταμό πριν αρχινίσει η δημόσιά Του δράση.

 

Κι εγώ μικρό παιδί σιμά στον Παπά. Μια στιγμή κράτησε κείνο το πρωινό στις ρούγες. Σαράντα χρόνια πριν σε μια εικόνα -ονειροδρόμιο.  Αναζητώ συνέχεια κείνες  τις δρόσους τις  μοσχομύριστες.  Νάματα Ιορδάνεια … Τότε νόμιζα πως εμένα με αγίασε πιότερο απ όλους…

Το βράδυ τα τρίτα κάλαντα , τα πιο φτωχά σε παράδες και μποναμά . Τα πιο πλούσια σε αλήθεια: Θεού Παιδί δύνασαι να βαπτίσεις Βαπτιστή;

Πάλι μελαγχολώ όταν απόκριση δεν λαβαίνουμε στο φωτισμένο αρχοντόσπιτο.
Ένα παράπονο μου βγαίνει ξανά όπως τότε: 

 

Δώδεκα μέρες η Γιορτή! Και σήμερα μεγάλη!

Μην τα πληγώσεις τα παιδιά…Μην πεις μας τα παν άλλοι…

Θύμηση ευχή και ανεμελιά, να που η γιορτή τελειώνει

Δεν ξεστολίζεται η ψυχή, μα ένα παιδί βουρκώνει

Πέρασε και του Αη Γιαννιού, σχολειό την άλλη μέρα

Στο καλαντάρι στάσου μπρος νέα Χαρά καρτέρα !

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από το βιβλίο με τίτλο : "Πόσα χωράνε σε ένα Αμήν" και από την εκπομπή με τίτλο :

Φώτα Χαρά και Αγιασμός

Μπροστά στο νέο καλαντάρι ...

...Ένα μεγάλο ουράνιο μπουκέτο από μυρώματα ο χρόνος …

Όλα διαφορετικά μεταξύ τους, μα τόσο αρμονικά βαλμένα, με την κλωστή της Θείας

πίστης να τα δένει σε στεφάνι …

Βασιλικοί, τριαντάφυλλα, χρυσάνθεμα, κατηφέδες , φούλια , παπαρούνες, γεράνια,

κρίνοι, δεντρολίβανα, αγιοκλήματα , μυρσίνες , ανθοί πορτοκαλιάς …

Στολίζουν ένα εικόνισμα, που κάθε μέρα αγκαλιάζει κι άλλη παράσταση Νίκης της Ζωής …

Στην πόρτα σου ο Γενάρης …

 

Φτάσαν στην ξώπορτα φωνές, γλυκολαλούν τραγούδια,

Αρχιμηνιά κι Αρχιχρονιά, μπαξίσια και καλούδια.

Στα χέρια τους το ξάρμενο παλιών ιστορημάτων

κυρ Φώτη σου θυμίζουνε και Άγιο των Γραμμάτων.

Κομμάτι κόψε του Χριστού, κόψε της Παναγίας

και για Ουρανοφάντορα, Βασίλειο Καισαρείας.

Φλουρί σα βρεις, ασπάσου το, κρέμα το στο λαιμό σου,

σαν ανταμώσεις το φτωχό, κάνε το ψυχικό σου.

Χαρά μου, λέει ο Σεραφείμ, όποιον τον συναντάει,

Χριστός Ανέστη! ολοχρονίς με φως τους χαιρετάει !

Στον ιερό τον ποταμό σκύβουνε δακρυσμένοι,

Χατζήδες επιστρέφουνε, νιώθουν χαριτωμένοι.

 

Στων Φώτων τα προεόρτια ανέλαιη νηστεία,

πιες τρεις γουλιές αθάνατες, λάβε την ευλογία.

Πρωί αγίασε ο παπάς, Σταυρός που δάκρυα στάζει

κι ο Βαπτιστής, που καρτερά, μετάνοια προστάζει.

Στη γη περπάτησε ο Υιός, σήμερον Επεφάνη,

Πνεύμα φτεράκισε ψηλά, φτάνει στον Ιορδάνη.

Λεβέντης βούτηξε βαθιά, ευκή της μάνας παίρνει,

γενού  παιδί μου, άξιος! Κι αυτός τα καταφέρνει !

 

Κοινοβιάρχης έκτισε Αγγέλων πολιτεία

και Καλυβίτης ταπεινός αρνείται μεγαλεία.

Στην έρημο καθηγητής Μέγας χαρισματούχος,

στα Γιάννενα Φουστανελάς είναι ο πολιούχος.

Κύριλλος κι Αθανάσιος εκ της Αλεξανδρείας,

Πατριάρχες αγιόλεκτοι, στόματα Ορθοδοξίας.

Μονολογίστως εύχεται Μακάριος της Αιγύπτου

κι ο Ευθύμιος θαυματουργεί … Ω του ακαταλήπτου !

 

Ομολογεί ο Μάξιμος , Γραικός Ρώσους φωτίζει,

Τιμόθεος ο ισόψυχος πολλούς εκχριστιανίζει.

Και στην Περσία μαρτυρά γενναίος Αναστάσης.

Στον Όλυμπο Διονύσιος σε θέλγει να μονάσεις.

 

Θεολογεί Γρηγόριος, οι άγγελοι σιωπούνε,

φίλος, αετός ελεύθερος, εχθροί τον εφθονούνε.

Μα στέκουν πάντα οι Τρείς ψηλά, γραμμάτων Προστασία,

Φωστήρες, ήλιοι άδυτοι, χείμαρροι με σοφία …

 

Φτάνει στην πόρτα σου φωνή με ύμνους του Γενάρη !

Κάτω από το εικόνισμα το νέο καλαντάρι !

Νώντας Σκοπετέας 

Απόσπασμα από την  εκπομπή με τίτλο : μπροστά στο νέο καλαντάρι και 

τη συλλογή στιχουργημάτων : Του Μηνού η ψυχή . 

Οι Γερόντισσες των Χριστουγέννων

Έρχονται και μας βρίσκουν τούτες τις ώρες που οι ψυχές γονατίζουν μπροστά σε ό,τι ταπεινό τις θέλγει και τις δακρύζει , μορφές  που στα σίγουρα κάποτε τις  απαντήσαμε. Γέροντες με αργόσυρτα βήματα και αδύναμες βραχνές φωνούλες έξω από χωριού φωτισμένη Εκκλησιά , που ακόμα το λιβάνι την θαμπώνει και αντηχούν στους θόλους της οι ύμνοι της Θεού Γεννήσεως : Θεὸς ὢν εἰρήνης, Πατὴρ οἰκτιρμῶν,

τῆς μεγάλης Βουλῆς σου τὸν Ἄγγελον….Μυστήριον ξένον ὁρῶ καὶ παράδοξον!

Η αλήθεια και η ζωή μας σε ήχο πρώτο πανηγυρικό!

-Καλή μέρα Παππού ! Χρόνια πολλά! Και του χρόνου! Την ευχή σου! Χαμογελά ο Γεράκος και περνούν από μπροστά του Χριστούγεννα δυσκολεμένα, ξυπόλητα , στερημένα, μα πάντα χαρούμενα! Τα νοσταλγεί , μα δεν λυπάται που φτάνει λίγο-λίγο  στα στερνά. Προσμένει τα αιώνια! Της δοξολογίας τους ατελεύτητους καιρούς! Να και η γραία με το τσεμπέρι , η κερού που βγαίνει τελευταία . Μια γιορτή η ζωή της! Οι Άγιοί της και οι μεγάλες μέρες οι λαμπροστόλιστες. Αγρύπνια και προσμονή με το φως του καντηλιού  ως το πρώτο χάραμα και ελέησον για τους αγαπημένους  σε γη και ουρανό… Στα σκοτάδια βήματα μετρημένα και απαράλλαχτα  απ το καλντερίμι του Σωτήρα ως την πόρτα Του.

 

Φωτίζει το τέμπλο και τα προσκυνητάρι. Δεν αφήνει κανέναν παραπονεμένο! Τίποτα δεν ξοδεύεται , όλα αλλού θα πληρωθούν! Θ' ανάψει την μεγάλη σόμπα ίσα να σπάσει το κρύο της νυχτιάς και θα περιμένει τον παπά και τον ψάλτη να φανούν! Χρόνια τώρα η ίδια μυσταγωγία των ταπεινών ανενδεών διακόνων, μα και  το ίδιο σκίρτημα όταν η εικόνα του Ευαγγελισμού στην ωραία πύλη θα ανοίξει διάπλατα για να ακουστεί το Ευλογητός!

Πάλλευκες  μορφές που καρτερούν τις ομορφότερες αλήθειες, τα μυστήρια της ακλόνητης της πίστης τους! Καλοσυνάδα  που δεν βαρυγκόμησε ποτές της  και  μόνο αγάπη πρόσφερε ως αντίδωρο  στην περιφρόνηση της σκληρής καρδιάς τούτου του άπιστου κόσμου , του λογικού, του μορφωμένου και πολυμέριμνου. 

Δυο τέτοιες Γερόντισσες θα συναντήσουμε στην σημερινή μας εκπομπή. 

Η θειά –Λυγερή απ τις Κυκλάδες και η Γραία Ρηνιώ από τον Ψηλορείτη. Η αγαπημένη συγγραφέας μικρών και …μεγάλων παιδιών, η Άννα Ιακώβου τις φέρνει εδώ μπρος μας!

Εκείνες οι Γερόντισσες ποτέ δεν αρνήθηκαν τη χαρά των παιδιών , την αθωότητα , την Βασιλεία των Ουρανών που κουβαλούσε  η αύρα τους και η καθαρότητά τους !

 Τι κι αν δεν είχαν ποτέ τους παρά ,  για να τους γεμίσουν τις χούφτες   ! Τους γέμιζαν τις καρδιές με καλοσύνη και τους γλύκαιναν τα στόματα με το περίσσευμα της ελπίδας τους  το μελωμένο ! Μακάρια και αυτά τα παιδιά που στάθηκαν μια παραμονή  έξω απ την παλιά  την πόρτα. Ζουν αιώνια στις προσευχές κείνων των αποκαμωμένων μορφών που   αιωνίως στον Κύριο  θα στέλνουν για όλα τους  , τα αμέτρητά τους μνήσθητι …

Την ευχή σας Γερόντισσες! Άραγε να υπήρξατε ποτέ; Μα τι ρωτάω! Εδώ μπροστά μας είναι , είπαμε! Και μας χαμογελούν με εκείνο το χαμόγελο του Παραδείσου , και μας εύχονται: Και του χρόνου καμάρια μου! Και του χρόνου!

Νώντας Σκοπετέας
Απόσπασμα από το βιβλίο με τίτλο : "Πόσα χωράνε σε ένα Αμήν"

και από την εκπομπή με τίτλο :

Οι Γερόντισσες των Χριστουγέννων

όπου και διαβάζεται το βιβλίο με τίτλο :
                                                 Γιορτινά Αφηγήματα της Άννας Ιακώβου .                                                 ( εικονογρ.Αγγελικής Δελεχά /εκδ.Άθως παιδικά ) 

http://noctoc-noctoc.blogspot.gr/2010/02/blog-post_15.html