Το Συν που μας λυτρώνει …Πέτρου και Παύλου

Το Συν , το Ένα , το ομοθυμαδόν είναι ατελευτήτως το κυρίαρχο και ζωογόνο  ζητούμενο  στην αγία μας πίστη . Το ίνα ώσι έν ήταν το σπαραχτικό αίτημα της συγκλονιστικής προσευχής του Θεανθρώπου λίγο πριν το θεληματικό του  Άγιο Πάθος . Το Συν είναι πάντα το ζητούμενο σε οποιαδήποτε έκφανση της πνευματικής μας  όποιας διαδρομής . Συνεχώς στο νου και στην καρδιά μας ο διπλανός , ο κάθε πλησίον , ελάχιστος των αδελφών Του των ελαχίστων . Συμπροσευχή , συμπόρευση ,συναλληλία συναμαρτωλών ελπιζόντων στην Θεία χάρη και στο άμετρο έλεος του φιλεύσπλαχνου  Πατέρα . Σύναξη ! Σπουδαία μέρα μες στον ευλογημένο ενιαυτό , κάθε εορτή συνάξεως . Μετά από κάθε σπουδαίο γεγονός , καθοριστικό για την σωτηρία των ανθρώπων , μετά από κάθε μεγάλη Δεσποτική ή Θεομητορική εορτή , έχουμε την σύναξη προς τιμήν εκείνου του προσώπου που διαδραμάτισε εξέχοντα ρόλο στις πανίερες μνήμες , στο διαρκές παρόν της Ορθοδοξίας μας . Σε Δεσποτική ή Θεομητορική εορτή , η επομένη ημέρα είναι εξίσου σημαντική και σε αυτήν επαναλαμβάνονται οι περισσότεροι ύμνοι της εορτής ! Μετά τα Χριστούγεννα θα συναχθούμε για να τιμήσουμε την Παναγία . Μετά τον Ευαγγελισμό οι πιστοί συνάζονται για να εορτάσουν τον Αρχάγγελο Γαβριήλ και τα θεία του μελωδήματα . Μετά τα Άγια Θεοφάνεια σύναξη τελούμε του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου . Σε Εκκλησιές οι πιστοί και σε μοσχολιβανισμένες σελίδες του συναξαριού συναθροίζονται όλο και περισσότεροι Άγιοι . Στα πεφιλημένα και λαοφιλή συναξάρια που στήριξαν την πίστη και την διατήρησαν απόρθητη και απαρασάλευτη σε δύσκολους καιρούς διωγμών και Θεομάχων ! Αυτό το συν ευτυχώς κρατά και κάποιους « δυσανεκτικούς» σε ό, τι δεν ευλογεί ο Θεός …Το συν που ξέρει όμως να ορθοτομεί τον λόγο της μόνης Αλήθειας!  Που γνωρίζει να απομακρύνει την κακοδοξία , τους εξωραϊσμούς και τις ανίερες θλιβερές υποχωρήσεις ! 

Δυο είναι αυτοί που συγκρατούν την Εκκλησία στη περίφημη και τόσο συχνά  απαντώμενη εικόνα της συνάξεως των Αγίων Αποστόλων . Πέτρος και Παύλος ! Πάντα τους θωρούμε αντικριστά στις κολώνες των μεγάλων Εκκλησιών ! Ακατάβλητοι στυλοβάτες της Νύμφης του Χριστού ! Και στου Ναούς που τους αφιερώνονται στέκονται στο τέμπλο και οι δυο ! Ποτέ μόνος του  ο ένας ή ο άλλος ! Κάποτε μια ευλαβής γυναίκα θέλησε να αφιερώσει ένα εικόνισμα στον Άγιο Παύλο . Το παρήγγειλε λοιπόν με χαρά να ζωγραφιστεί και έπειτα θα το πήγαινε στην ενορία της,  να το αφήσει σαν τάμα . Το ίδιο βράδυ είδε σε ζωντανό όνειρο , τον Απόστολο των Εθνών γλυκά να την μαλώνει λέγοντάς της : Μην τολμήσεις να πας εικόνισμα χωρίς τον αδελφό μου ! Και έτσι εκείνη η κυρούλα , άλλαξε το σχέδιό της  και παρήγγειλε εικόνισμα και με τους δυο πρωτοκορυφαίους,  όπου εξιστορήθηκε για ακόμα μια φορά ο Άγιος ασπασμός τους!

Γι αυτό και συνεορτάζουν ! Γι αυτό και ατενίζουμε με δέος και έκσταση τον περίφημο εναγκαλισμό τους  και ασπασμό της αγάπης  στις κοινές ιστορικές τους εικόνες σε πολλά ορθόδοξα σεβάσματά μας , στην Πάτμο του  Αγιογράφου Αγγέλου και στην Αγιορείτικη Καρακάλλου της οποίας είναι και προστάτες . Για το παμπόθητο αυτό συν της πίστης μας ! Κάποιοι έχουν ιστορικά αμφισβητήσει την ομόνοιά τους και της ανόθευτη φιλαδελφία τους ! Θυμούνται εκείνο το απόσπασμα από την προς Γαλάτας επιστολή του Παύλου :  «Ὅτε δὲ ἦλθε Πέτρος εἰς Ἀντιόχειαν, κατὰ πρόσωπον αὐτῷ ἀντέστην, ὅτι κατεγνωσμένος ἦν» (Γαλ. 2, 11) . Ατυχώς και  αβίαστα βγάζουν συμπεράσματα για ρήξεις και τσακωμούς και ψυχρότητες ! Οι δυο ακούραστοι εργάτες του Ευαγγελικού Νόμου δεν απώλεσαν ποτέ το συν τους ! Για το  συγκεκριμένο περιστατικό αν κανείς μελετήσει βαθύτερα τις περιστάσεις και τα περιγραφόμενα μα και αν διαβάσει τα σχετικώς παραδομένα από το μελισταγές στόμα του Αγίου Χρυσοστόμου,  θα διαπιστώσει ότι έλαβε χώρα προσχεδιασμένα και από τους δυο τους , προκειμένου κατ οικονομία να ωφεληθούν και να παραδειγματιστούν οι Ιουδαϊζοντες !Να θυμόμαστε  και τούτο : Πως και οι δυο τους  έδιναν ως την τελευταία επίγεια ανάσα τους το μήνυμα της διαρκούς μετανοίας ! Δεν υπήρξε ξημέρωμα  που ο Πέτρος να μην κλάψει θυμούμενος την τριπλή του άρνηση ! Δεν έχανε ευκαιρία ο Παύλος να αυτομέμφεται με τον πλέον αυστηρό τρόπο οικτίροντας τον εαυτό του , αυτοαποκαλούμενος  έκτρωμα και αισθανόμενος ελάχιστος και ανάξιος να λέγεται Απόστολος,  θυμούμενος και αυτός τις ημέρες που εδίωκε με μανία την Εκκλησία του Θεού.

Αυτή η μία ψυχή των Πρωτοκορυφαίων! Το δικό μας Ένα , το Συν και το ομοθυμαδόν ! Αυτή η μια ψυχή της Ορθοδοξίας που δεν διασπάται , δεν κατατέμνεται , δεν ομαδοποιείται ! Είναι Μία όπως η Αγία Καθολική και Αποστολική Εκκλησία! Η Αγία Ορθοδοξία με τους ακρογωνιαίους της λίθους , τον Πέτρο και τον Παύλο ! Ποίοις πνευματικοίς άσμασιν, επαινέσωμεν Πέτρον και Παύλον; τά την αθεότητα σφάττοντα, και μη αμβλυνόμενα στόματα, της. φρικτής του Πνεύματος μαχαίρας…

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από εκπομπή με τίτλο : « Ο ασπασμός της πίστης μας»

Μην μείνει η κλήση αναπάντητη…

Θυμήθηκα σήμερα στο ξεκίνημα της εκπομπής,  εκείνους τους περίφημους προλόγους που μαθαίναμε από τους …εκθεσάδες καθηγητές, με τις χρυσές συνταγές και την μεθοδολογία για την αρχιτεκτονική της έκθεσης…Και γράφαμε τότε,  κάτι στερεότυπους προλόγους…Εννέα στους δέκα ήταν ίδιοι!  Ένα από τα σημαντικότερα προβλήματα των σύγχρονων αναπτυγμένων κοινωνιών είναι…. Ζούμε σε μια εποχή στην οποία αναμφισβήτητα επικρατεί….κλπ.

Γιατί αυτή η αναφορά θα ρωτήσει κάποιος. Σκεφτήκαμε σήμερα στο δικό μας προοίμιο, να χαρακτηρίσουμε την σημερινή εποχή. Με τις ελάχιστες ευλογημένες εξαιρέσεις της μικράς ζύμης που όλον το φύραμα ζυμοί κατά τον Παύλειον λόγον. Είναι η εποχή μας λοιπόν (για να ξαναδιαβούμε τα Παύλεια μονοπάτια) θεοστυγής! Παντού τον συναντάμε τον απροκάλυπτο και λυσσαλέο πόλεμο κατά του Θεού. 

Περικυκλωμένοι, όχι απλά από αθέους μα από Θεομάχους και αθεόφοβους επιτελείς και επιτελάρχες, ηγήτορες και ηγέτες που σπεύδουν να χαρακτηρίσουν ως δυσανεκτικούς,  όσους  ελαχίστους έστω, πειθαρχούν μόνο στον Κύριο και στα πανίερα προστάγματά Του. Να λοιπόν πως θα χαρακτηρίζαμε την σημερινή εποχή: Ασύνετη είναι και άστοργη και αδιάφορη και με όλα τα σκοτεινά στερητικά Α μπροστά της. Και εμείς αμελείς, αδρανείς, ανεκτικοί, αμέριμνοι, ανέγνοιαστοι,  καθεύδοντες, σχεδόν αναίσθητοι! Έχουμε ξαναπεί πως όπως και στο ανθρώπινο,  έτσι και στο Θεϊκό δίκαιο, το ίδιο πλαίσιο ποινής που υπάρχει , για τα εξ ενεργείας τελούμενα εγκλήματα,  εφαρμόζεται και για εκείνα που τελούνται δια παραλείψεως! Και ποιος είμαι εγώ που θα σώσω τον κόσμο ρωτάμε οι περισσότεροι…Άγιος είμαι ή παπάς; Εγώ δεν πειράζω κανέναν! Τι μπορώ άλλωστε να κάνω; Φτωχός εγώ, άσημος, αγράμματος, αδύναμος…Και κάπως έτσι λησμονιέται η ιερή μας καθολική υποχρέωση για στηριγμό, διαφώτιση, για πνευματική ελεημοσύνη και νοιάξιμο  αδελφικό. Μετά μιαν και δευτέραν νουθεσίαν παραιτού…έτσι μου θυμίζεις συναμαρτωλέ αδελφέ μου, ταλαίπωρε εαυτέ μου…Το ξέρεις και μονότονα το επαναλαμβάνεις. Θέσε όμως νου έστω για δυο φορές. Κι εσύ ,στα ψηλά ή στα κατώγεια,  όπου κι αν εργάζεσαι, με ένα Χριστιανικό Ορθόδοξο φυλλάδιο που μιλά για μετάνοια, εξομολόγηση και Θεία Κοινωνία. 

Με τον Χριστοκεντρικό σου λόγο τον απλό και αληθινό. Με μια σιωπή προσευχητική που θα κραυγάζει την αιώνια σωτηρία. Με την εκούσια και ανυπόκριτη  ταπείνωσή σου. Προσπάθησε  να εργαστείς στον ασύνορο αμπελώνα Του. Αλλιώς... Αλλιώς, αλλοίμονο! Εκείνο το πορευθέντες μαθητεύσατε του Χριστού μας, εκείνο το δεύτε οπίσω μου και ποιήσω υμάς αλιείς ανθρώπων, αλλιώς εκείνη η κλήση θα μείνει αναπάντητη και η εποχή μας θα συνεχίσει να είναι Θεοστυγής και άστοργη, με απειράριθμους συνευδοκούντες,  σιγηλούς συναυτουργούς, στο μεγάλο και πλέον φρικαλέο έγκλημα της απωλείας!

Η κλήση του Χριστού μας είναι διαρκής! Είναι αυστηρά προσωπική για τον καθένα μας! Απ όποιο μετερίζι, χρησιμοποιώντας το όποιο Θεόσδοτο τάλαντο, πρέπει  με ζέση να την δεχθούμε υπάκουα και ενεργητικά! Θα δώσουμε λόγο για κάθε αναπάντητη από τις συνεχείς έως της τελευταίας μας πνοής κλήσεις του Αγαθού Πατρός. Σαν τους φτωχούς και ασήμους ψαράδες της Τιβεριάδος, που είπαν το ναι και απροϋπόθετα Τον ακολούθησαν ευθέως! Έβαλαν το θέλω πάνω από το μπορώ! Και έσπειραν τον Θεϊκό λόγο και έριξαν το πιο ακίνδυνο και αβλαβές δόλωμα στις καρδιές των συνανθρώπων τους. Και ανέσυραν απ τον θανατηφόρο  σκοτεινό βυθό,  ελπίζουσες και φωτεινές ψυχές αθάνατες! Ακόλουθοι και εμείς της κλήσης Του αυξάνοντος Θεού. Μιμητές των μαθητών Του, των  οικονόμων των σωτηρίων μυστηρίων Του! Και ο θερίζων μισθόν λαμβάνει και ο σπείρων ομού χαίρει! Μη μείνει η  κλήση αναπάντητη…

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από το βιβλίο: "Αυτοί οι παράξενοι Χριστιανοί"

Εκδ.Πρόμαχος Ορθοδοξίας 2021

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή

Κάθε μέρα Πεντηκοστή...

Χάρις, χάρισμα, χαρισματικός, χαριτωμένος, χαρισματούχος, χαριτόβρυτος…«Η χάρις του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και η αγάπη του Θεού και Πατρός και η κοινωνία του Αγίου Πνεύματος είη μετά πάντων υμών»….«Όπου επισκιάση η χάρις σου Αρχάγγελε, εκείθεν του διαβόλου διώκεται η δύναμις· ου φέρει γαρ τω φωτί σου προσμένειν, ο πεσών Εωσφόρος·» …

Πόσες φορές δεν συναντάμε τούτη τη λέξη-πνοή, την έννοια –πηρύνα,  στην καθημερινή παλαίστρα της πνευματικής ζωής. Κατάγιομη  αυτή, από πάμπολλες ήττες, θλίψεις, πτώσεις, σκοτασμούς, λάθη ατελείωτα, πειρασμούς  και πάθη φιλεπίστροφα.

Τι να ναι αυτό, που μετατρέπει την ήττα σε νέα αρχή, την θλίψη σε κατάνυξη και δάκρυα λυτρωτικά, την απογοήτευση σε ενθουσιασμό, την πτώση σε ανάταση και ανάσταση, τον πειρασμό τον κάνει οδηγό, τα λάθη δρόμους ασφαλείς, τα πάθη αρετές, το σκοτάδι Φως;

Το σκοτάδι, Φως!

Είναι το δώρο του Αγίου Πνεύματος, η Θεία Χάρις θεραπεύουσα και αναπληρούσα…Ο γλυκασμός της επίσκεψης του Θεού Πατέρα!

Το πόμολο πάντα από μέσα! Η πόρτα χτυπά δίχως σταματημό, όσο ανασαίνει τούτο το πρόσκαιρο που ζούμε.

Οι χτύποι θα παύσουν μαζί με κείνους της καρδιάς μας. Δεν θα ακουστούν ποτέ όμως  στην πολύ φασαρία και στην αδιόρθωτη ταραχή, στον βαθύ και στον ράθυμο ύπνο. Μα σαν  η πόρτα ανοίξει, θα πλημμυρίσει το σπίτι από αγάπη, από χαρά ασυνάντητη,  από ατίμητο ανόθευτο Θείο έρωτα, από Φως άσπιλο και τηλαυγές που δεν μπορεί ο μισόκαλος ούτε ελάχιστα να αντέξει. Και φεύγει τότε μακριά!

Να ετοιμαζόμαστε συνεχώς γι' αυτές τα επισκέψεις. Να μην είναι παροδικές και φευγαλέες, μα μόνιμες και ατελεύτητες. Προσοχή στις απάτες και στις μεθοδείες του επίβουλου, που διαρκώς και αυτός προσπαθεί να παραπλανήσει σε τούτο το μέγιστο ζήτημα της Χάριτος.

Ο Κύριος που πάντα μεριμνά και πέμπει πνευματικούς ιχνηλάτες να μας φωτίζουν τους σωτήριους δρόμους της μόνης αλήθειας Του, έστειλε στην σημερινή μας εκπομπή, έναν σπουδαίο εργάτη του αμπελώνα Του, τον μακαριστό Γέροντα Γεώργιο Καψάνη, τον Γρηγοριάτη σοφό Του Άγγελο. Και λέει κάτι τόσο σημαντικό και συνάμα αυτονόητο ο Γέροντας. Σαν τον Ιερό Χρυσόστομο, που κήρυττε  πως ο Χριστιανός Πάσχα επιτελεί, όποτε κοινωνεί του Σώματος και του Αίματος του Κυρίου , έτσι κι αυτός λέγει πως μέσα στην Μάνα Εκκλησία, αδιαλείπτως σε κάθε συγκλονιστική στιγμή της πνευματικής οδοιπορίας και της Λειτουργικής Μυστηριακής ένωσης,  βιώνουμε την Πεντηκοστή! Ζούμε, εν δυνάμει τουλάχιστον, την Πεντηκοστή συνεχώς. Πρέπει να επιδιώκουμε να γίνουμε άνθρωποί Της,  με την χάρη του Τριαδικού Θεού . Ο σοφός ομολογητής Γέροντας,  κοιμήθηκε οσιακά ανήμερα Πεντηκοστής!

Λυτρωτικά  Προνοητής ο Κύριος , θέλησε για ακόμη μια φορά να δυναμώσει την πίστη μας. Έλαμψε στο ιλαρό κεκοιμημένο πρόσωπο του παπά Γιώργη,  η Ορθοδοξία, η μόνη πραγματική Εκκλησία της Πεντηκοστής!

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από το βιβλίο: 

Πόσα χωράνε σε ένα Αμήν; (εκδ.Πρόμαχος Ορθοδοξίας 2019)

Κάτω από τρούλο με χαλκό , Άγιο Ιατρό παρακαλώ …

Όλο μαθαίνουμε , όλο γνωρίζουμε το νέο σε τούτην τη ζωή . Το νέο που θέλγει και σαγηνεύει , που προκαλεί το ενδιαφέρον και την αναζήτηση . Μα πόσο τούτο το νέο μπορεί να κρατήσει το άφθορό του  ; Πόσο θ αντέξει η φρεσκάδα του ; Πόσο θα κρατηθεί καθάριο το πρόσωπό του , από της λήθης την σκόνη και τα νεκρά κύτταρά της ; Μήπως σε χρόνο ελάχιστο θα γίνει και αυτό το νέο παρωχημένο και παλιό ; Μήπως ξεχαστεί τόσο γρήγορα εκείνος ο ενθουσιασμός του πρώτου συναπαντήματος ; Όπως δρόμος χωρίς Θεό δεν αντέχεται όπως είπε ο Σέρβος  Άγιος Νικόλαος  , έτσι και ό,τι εμπεριέχει Θεό ποτέ δεν θα παλιώσει , θα παραμείνει για πάντα αγέραστο και  φαεινό ! Κάθε φορά που φυλλομετράμε τον Ιερό Συναξαριστή το αντιλαμβανόμαστε αυτό ! Όσα αμέτρητα χρόνια κι αν κύλησαν από το ειρηνικό ή το μαρτυρικό τέλος των ηρώων του ,εκείνοι κρατούν το ευλογημένο σφρίγος της πρώτης τους άνοιξης . Εκπέμπουν την ισχύ της ομολογίας , την ακμή του Θεοκινήτου τους  πνεύματος. Και εμείς όλο τους αποζητούμε , συμπαραστάτες  συνοδίτες ,  ιχνηλάτες   και πλοηγούς,  στους τεθλιμμένους δρόμους του Ουρανού μεσίτες ακαταγώνιστους . Δόξα τω Θεώ , ποτέ δεν στερεύει το συναξάρι με τους θαλερούς  της πίστης μας . Νέες σελίδες όλο και προστίθενται ! Νέοι γενναίοι ξεπροβάλλουν και μας συστήνονται  αναζητώντας την θέση τους στην τρομαγμένη μας ψυχή  !Να δίνει ο Θεός να γίνεται όλο και χωρητικότερη !

        Πάνε σχεδόν 20 χρόνια από τότε που έγινε η πρώτη γνωριμιά του Ελληνορθοδόξου κόσμου με έναν νέον Άγιο ! Τον Άγιο Λουκά τον νέο , Ιατρό και Αρχιεπίσκοπο Συμφερουπόλεως Κριμαίας τον Θαυματουργό ! Είκοσι χρόνια διαρκούς και θαυμαστής αποκάλυψης,  μιας συγκλονιστικής μορφής της Ορθοδοξίας ! Και πλέον ο Άγιος είναι παγκόσμιος ! Σπεύδει και παρηγορεί  όπου τον καλούν ! Μα και στην Ελλάδα ιδιαιτέρως ! Τόσοι  μεγάλοι ναοί ανεγείρονται στην χάρη του  , από την Κύπρο ως τον Άθωνα και από την Αθήνα ως την Μακεδονία ! Και πόσα κλίτη ναών και πόσα μικρά ξωκκλήσια καθημερινά δεν του αφιερώνονται ! Σχεδόν μετά από 7 μήνες , από τότε που οσιακά κοιμήθηκε ο μακαριστός μητροπολίτης Αργολίδας κυρός Ιάκωβος , εξελέγη νέος ποιμενάρχης της  ο πατήρ Νεκτάριος Αντωνόπουλος . Ο άνθρωπος που είχε εκ μέρους όλων ημών των Ορθοδόξων Ελλήνων  την πρώτη συνάντηση με τον Άγιο στα μέρη της μαρτυρικής Κριμαίας . Αυτόν οικονόμησε ο Θεός να τον κάνει πανελληνίως γνωστό και τόσο αγαπητό . Πολλοί σκέφτηκαν τότε πως μαζί με τον πατέρα Νεκτάριο , στην Αργολίδα θα «ερχόταν» και ο Άγιος Λουκάς μιας και τόσα χρόνια συμπορεύτηκαν . Αυτονόητος σχεδόν τούτος ο  συλλογισμός . Την ημέρα της ενθρόνισής του ήταν Κυριακή !Ενδέκατο Εωθινό το πρωί στον όρθρο !

Συνειρμός αξέχαστος γεννήθηκε τότε ! Αυτό το Ευαγγέλιο συγκλόνιζε πάντα τον Άγιο Λουκά όπως ο ίδιος μαρτυρούσε ! Ήταν αυτό που έλαμψε και διατράνωσε  μέσα του , την  τόσο δύσκολη απόφαση να εκδαπανηθεί στη διαποίμανση ενός πολυβασανισμένου λαού . Λίγοι στίχοι ξεπήδησαν τότε απ την ψυχή του γράφοντος :  

Με του Ιωάννου τη Γραφή , που ρώταγε ο Χριστός μας τον Πέτρο αν Τον αγαπά ,

 ανέβηκε στο θρόνο του Αη Γιωργιού ο εκλεκτός Επίσκοπος του Ιατρού Λουκά …

Για να ποιμάνει μ’  έλεος Θεού τον κάθε διψασμένο ,

να στρέψει  στα αιώνια , έστω στης ενδεκάτης τη στιγμή   κάθε ξεστρατισμένο …

Άξιος ακούγεται παντού και είναι η αλήθεια !

Και μια ευχή στα μυστικά στέλνεται για βοήθεια …

Όπως ο Ρώσος Άγιος δάκρυζε όταν λεγόταν

το βόσκε τα αρνία μου , τα πρόβατά μου ποίμαινε  και αυτός συγκλονιζόταν ,

έτσι και Συ πάτερ Νεκτάριε πάντα να έχεις στην καρδιά , 

μπρος στην Θαβώρεια Τράπεζα , εκεί στο Σαγματά ,

το άληστο το πρωινό …

και ασίγαστα να σε ακολουθεί πριν το Ελέησόν με ο Θεός ,  

το ενδέκατο Eυαγγέλιο το Άγιο Εωθινό … 

-Ν.Σκ. 25-11-2013-

Σύμπτωση θα πει κανείς …Μα από τότε και τα τελευταία 4 χρόνια  όλο  θαυμαστές «συμπτώσεις» συμβαίνουν στην Αργολίδα ! Η πλέον τρανταχτή : Σχεδόν δίχως κανείς να το καταλάβει , σε χρόνο ανεπανάληπτα σύντομο , πλέον λίγο έξω από το Ναύπλιο λειτουργείται ένας μοναδικά υπέροχος Ναός του Αγίου Λουκά του Ιατρού ! Με χάλκινους τρούλους , που θαρρείς  πως τον ολάνοιχτο ουρανό τους αγγίζουν με τα ακροδάχτυλα των περίτεχνων Σταυρών τους . Γλυκείς ήχοι από βαριές καμπάνες φτερακίζουν χωρίς σταματημό , με προορισμό τους κάθε πονεμένη και καρτερούσα ψυχή αυτού του πρόσκαιρου κόσμου , σκεπάζοντας  τις κραυγές της απαράκλητης απελπισίας . Στο κάτω μέρος του μεγαλόπρεπου Ναού ένα ονειρεμένο μουσείο ξεπροβάλλει . Ο Άγιος παρών ! Όλα του τα Θεόσδοτα τάλαντα τόσο απέριττα και μεστά αποτυπωμένα σε μόλις λίγα τετραγωνικά χώρου ! Άμφια του Αγίου και η μήτρα του η αρχιερατική με την οποία ετάφη ! Το ευωδιαστό χώμα που ακόμα κρατά πάνω της , μοιάζει με σχέδιο αχειροκέντητο , πιο λαμπερό και από τον πιο πολύτιμο λίθο …Και έπειτα τα χαρακτηριστικά στρογγυλά του γυαλιά που κρατούν ακόμα το θάμπος των αστείρευτων δακρύων του πόνου και της παράκλησης . Εδώ και το στηθοσκόπιό του , ακόμα να καρτερά καρδίες συντετριμμένες και τεταπεινωμένες , ζέουσες απ την αγάπη του Πατρός , να λαχταρούν μόνο την Ένωση μαζί Του . Να και το μικρό δισκοπότηρο που την επιτελούσε , αυτό με το οποίο κοινωνούσε τους ασθενείς στην εξορία ! Και ένα μικρό εικονάκι που πάντα κουβαλούσε ο Άγιος μαζί του και μετέτρεπε κάθε σπιθαμή του τόπου του μαρτυρίου του,  σε ουράνιο προσευχητήριο ! Σαν εισέρχεσαι στον νέο του Ναό , στο κέντρο μέσα στην ασημωμένη του λειψανοθήκη , ένα τμήμα από την καρδιά του . Είμαι σίγουρος πως κάποιοι αξιώνονται με την χάρη του Θεού να ακούνε τους χτύπους της ! Δεν έλιωσε ποτέ αυτή η καρδιά ! Εκείνος που την είχε , έλιωνε σαν καθαρό κερί , δεόμενος στον Ύψιστο για κάθε ελάχιστο των αδελφών Του . Και έμεινε αναλλοίωτη! Νέα ! Να μας μεταδίδει τον παλμό της , να μας παρηγορεί στα δύσκολα , να θεραπεύει τα ποικίλα μας    ασθενήματα …

Κάτω από τρούλο με χαλκό , Άγιο Ιατρό παρακαλώ …

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή .

Μάιος 2017

ΙΩΒ

Πλούτος αμέτρητος , επτά γιους και θυγατέρες τρεις …

Και ένα καμίνι με δίνη λάβας στροβίλισε βιός και ό,τι αγαπημένο είχε ο Ιώβ στου δρόμου της ζωής του τα μισά  …

Και εκείνος ο  άμεμπτος, ο ακέραιος, ο ευσεβής, ο ξένος και αμέτοχος προς κάθε πονηρόν και αμαρτωλόν έργον είδε τα πάντα να παραδίδονται στην εξουσία του διαβόλου …

Ληστές και μάχαιρες , ανεμοτσακισμένα ερείπια και φωτιά εξ ουρανού τον δοκιμάζουν …

Γύμνωσε το λεπρό του σώμα , έπεσε χάμω και προσκύνησε και δόξασε τον Κύριο :

ὁ Κύριος ἔδωκεν, ὁ Κύριος ἀφείλατο· ὡς τῷ Κυρίῳ ἔδοξεν, οὕτω καὶ ἐγένετο·

εἴη τὸ ὄνομα Κυρίου εὐλογημένον εἰς τοὺς αἰῶνας !

Είπε …και δεν ημάρτησεν ενώπιον του Κυρίου….

Όλα του τα επέστρεψε  διπλά και ευλόγησε τα έσχατά του , την άλλη μισή ζωή του   :

 τα πρόβατά του εις δεκατέσσαρες χιλιάδες, αι κάμηλοί του εις εξ χιλιάδες, τα ζεύγη των βοϊδιών του εις χίλια, αι θηλυκαί όνοι, που έβοσκαν εις κοπάδια,

ανήλθον εις χιλίας…

Και τα παιδιά Κύριε γιατί δεν του τα δωκες διπλά ;

Είχε δέκα και πάλι δέκα του δωκες …

Μα δεν τα χασε εκείνα τα τεκνία του τα πρώτα …Τα έχει ακόμα …

Δεν χάνεται ό,τι κουβαλά μέσα του ψυχή !

Ζει αιώνια !

Διπλά λοιπόν  ευλόγησε και τα παιδιά !

Πάντα γαρ δύναται Κύριος , αδυνατεί δε Αυτώ ουδέν !

Νώντας Σκοπετέας 

Δεν σταματούν ποτέ ... Χριστός Ανέστη !

Όσο ο καιρός της Αναστάσιμης χαράς , του κενού μνημείου και της τρανής Αγγελικής αναγγελίας κυλά, τόσο τα σημεία στίξης που την συνοδεύουν αρχίζουν να ατονούν και να παραμορφώνονται …Εκείνο το υπέροχο θαυμαστικό που τόνιζε το χαρμόσυνο άγγελμα της Νίκης της ζωής αρχίζει και από εμφατικό της συντριβής του θανάτου, λίγο –λίγο ξεθωριάζει και την θέση του παίρνει ένα ερωτηματικό …Άλλοτε βιαστικό, άλλοτε σβησμένο χωρίς ψυχή και τόλμη…μυρωμένη… Χριστός Ανέστη!! λες ως της Αναλήψεως και για πάντα …και ακούς ένα Καλημέρα δυνατό και ένα άτονο και άπονο Αληθώς απλά για να μην σου χαλάσουν το όνειρο και το …χούι , που τους κάνει να απορούν και να αναρωτιούνται μεγαλόφωνα: Καλά τόσο καιρό έχουμε να ειδωθούμε; Δεν τα χουμε πει;… Τα είπαμε μα τα λέμε και θα τα ξαναπούμε…μπας και κατανοήσουμε το τι λέμε και τι προσμένουμε σε τούτη εδώ τη ζήση…

Και θα αναρωτιούνται κάποιοι που διαβάζουν τούτες τις γραμμές και θα κουνάνε το κεφάλι τους  απογοητευμένοι , συμπνεόμενοι  και νιώθοντας τον…πόνο του γράφοντος που υπερασπίζεται ζεόντως τα Όσια και τα Ιερά …Μα και αυτός ο ίδιος κάποτε το ίδιο ξέψυχος και άτονος ήταν…Σαν παιδί στις παρυφές ενός καλοκαιριού τότε στην αίθουσα ενός φροντιστηρίου ξένων γλωσσών …Μαζί και με άλλους περιμέναμε τρία απογεύματα την εβδομάδα  να φανεί ένα κορίτσι τόσο αλλιώτικο από τα υπόλοιπα …

Θεούσα την λέγαμε!! Μήπως και σήμερα έτσι δεν θα την παρασημοφορούν; Τέλη του Μάη  τότε ήταν και εκείνη η ευλογημένη ψυχούλα–πάντα καθυστερούσε λίγο, τότε πίστευα επειδή έμενε μακριά- έμπαινε μέσα στην τάξη και κοιτάζοντάς μας όλους έλεγε : Χριστός Ανέστη! Και εμείς σπεύδαμε να κοιταχτούμε με νόημα μεταξύ μας και να ονειδίσουμε την μακαριότητά της…  Και είχε τόσα θαυμαστικά η φωνή της…εύηχα, καθάρια, ανόθευτα, αγνά …Της το χρώσταγα για πολλούς καιρούς εκείνο το Αληθώς Ανέστη ο Κύριός μας και ο Θεός μας! Εκείνο το Αληθώς που δεν άκουσε ποτέ της από τα δικά μας περιφρονητικά χείλη …όλων ημών των φυσιολογικών και εντός εποχής παιδιών , των χωρίς συμπλέγματα και πεπαλαιωμένες αντιλήψεις που θα μας έκαναν ακοινώνητους  περιθωριοποιημένους  και αποσυναγώγους …Την έλεγαν Αθανασία …Δεν θα μπορούσε να έχει πιο ταιριαστό όνομα εκείνο το ευλογημένο πλάσμα…Την έχω ακόμα στ αυτιά μου την φωνή της και όλα τα θαυμαστικά που την χρωμάτιζαν …   Αθανασία αδελφή μου!!  Αληθώς Ανέστη ο Κύριος των πάντων! Συγχώρα την ατολμία και την ολέθρια άγνοια…Άξια πληγών και τα δύο...

Αμέτρητοι  είναι του συναξαριού οι ήρωες , που πριν η φωτεινή δεσμίδα του Ουρανού αγκαλιάσει τα καταπονημένα ξέψυχα σώματα  , τα γδαρμένα ,  ματωμένα τα τόσο πληγωμένα , ψέλισαν το δικό τους αλλιώτικο νυν απολύεις . Χριστός Ανέστη φώναξαν και παρέδωσαν το πνεύμα. Γονατίζει η ψυχή μου μπροστά στο συναξάρι ..Ο Άγιος Παναγιώτης ο Ιεροσολημίτης και ο Άγιος Αχμέτ ξεψυχούν ψέλνοντας τον αναστάσιμο παιάνα…Και πόσοι ακόμα…Και ο Άγιος Σεραφείμ του Σαρώφ,  που έλεγε συνέχεια Χριστός Ανέστη χαρά μου…Δεν γνωρίζει χρόνο τούτος ο χαιρετισμός …Δεν γνωρίζει εποχή…Δεν τον σκεπάζει τίποτα. Ούτε η πωρωμένη αφροσύνη, ούτε η σκληρόκαρδη άγνοια , ούτε του διαβόλου τα σκεπάσματα και η σκόνη , απ της αμαρτίας το στροβίλισμα …Στέλνει χαρά και ελπίδα παντού , όταν  τούτον τον χαιρετισμό τον προφέρουν άδολα χείλη και ανυπόκριτες καρδιές…Ωλιγώθησαν είναι η αλήθεια αυτά…Εκλέλοιπεν όσιος …σαν τους φοίνικες που ένας–ένας ξεραίνονται και αποτέμνονται , αφού αρχίζουν να εκλείπουν  σχεδόν ολότελα  και οι δίκαιοι…Δίκαιος ως φοίνιξ ανθήσει…

Μέχρι όμως  να ξεραθεί κι ο τελευταίος φοίνικας θα υπάρχουν οι δια Κύριον  χαρούμενοι τρελοί που όλο με το Χριστός  Ανέστη θα μας χαιρετούν…

Νώντας Σκοπετέας . 
Απόσπασμα από το βιβλίο Πόσα χωράνε σε ένα Αμήν ( Εκδ Πρόμαχος Ορθοδοξίας 2019) 

Απόσπασμα από εκπομπή με τίτλο : Δεν σταματούν ποτέ να το φωνάζουν ...

Σύρε να πεις Χριστός Ανέστη !

Λαμπροφορά η ψυχή . Άμετρη η ευσπλαχνία Του . Από τα σκοτάδια της φυλακής του Άδου , ο Φωτοδότης μας πέρασε στο ανέσπερο Φως . Και από την πικρή σκλαβιά του νοητού Φαραώ , στην ελευθερία της γης της επαγγελίας . Σωσμός από τα κατώτατα της γης . Λύτρωση από τις αιώνιες αλυσίδες , από τα δεσμά του παμφάγου θανάτου. Αναστάσεως ημέρα λαμπρυνθώμεν λαοί , Ιερότατο Πάσχα Κυρίου , καινόν άμωμον, τερπνόν! Απ τον θάνατο στη ζωή ! Από την γη στον Ουρανό ! Χριστός ο Θεός,  ημάς  διεβίβασεν  επινίκιον   άδοντας ! Όσοι χθες συμπορεύθησαν στο Εκούσιον Πάθος με εκούσιο πόθο , όσοι συνετάφησαν αφού πρώτα  συσταυρώθηκαν , σήμερα συνεγείρονται  και γίνονται Θεόπτες , ζουν στο απρόσιτο Φως το Αναστάσιμο. Θα δουν τον Χριστόν Εξαστράπτοντα , γλυκά να τους λέει το Χαίρετε ! Θα αισθανθούν την καθολική τούτη χαρά , να απλώνεται παντού , στα εν Χριστώ έμψυχα και σε όλα ανεξαιρέτως τα άψυχα και άλογα . Ουρανός και γη ευφραίνονται !Ορατός και αόρατος κόσμος συνεορτάζει ! Μια η αιτία ! Η μοναδική τούτης της ευφροσύνης , τούτης της πίστης , της μόνης αληθινής και αιώνιας : Χριστός γαρ εγήγερται! Μεθύσι νέο , καινό , σαν το πιοτό που έσταξε από της αφθαρσίας την πηγή , το κενό μνημείο του Αναστημένου Ναζαρηνού , που παντοδύναμος ηγέρθη ! Του θανάτου η νέκρωση . Του Άδη η καθαίρεση ! Ολόχαροι υμνούμε τον Αίτιον ! Τον μόνον Ευλογητόν των Πατέρων , Θεόν και Υπερένδοξον ! Εορτών Εορτή και πανήγυρις πανηγύρεων ! Και μια υπόσχεση άγκυρα ελπίδας,  στον Ουρανό ριγμένη. Μέχρι τερμάτων αιώνων Χριστέ , μας  υποσχέθηκες να είσαι σιμά μας !

Όλα αυτά τα παραπάνω θα μπορούσαν και να παραλειφθούν. Γιατί θα μπορούσαν να τα εκφράσουν στον υπέρτατο βαθμό τα έκθαμβα και αθώα παιδικά μάτια ενός λαμπαδηφόρου παραστάτη , στο Αναστάσιμο Ευαγγέλιο του Μάρκου, στο λυτρωτικό εωθινό άγγελμα του εν δεξιοίς καθημένου Αγγέλου ! Θα μπορούσαν να τα εκφράσουν στον υπέρτατο βαθμό , δυο μάτια -βρυσούλες που δεν σταματούν να αναβλύζουν ανείπωτη αναστάσιμη χαρά , από μια πολυβασανισμένη Γραία , της ζωής δουλέυτρα ,  κυρτωμένη με το τσεμπέρι , που δεν έμαθε ποτέ της γράμματα και ποτέ της δεν νόησε ούτε μια λέξη,  από τους τεραστίας Θεολογικής αξίας και ποιητικής αίγλης  κανόνες της Αναστάσεως . Θα μπορούσε να τα εκφράσει στον υπέρτατο βαθμό ένας απλοϊκός καλόγερος λίγο πριν τα στερνά του στο περιβόλι της Κυράς , όταν το βράδυ της Αναστάσεως θα λάβει το παράγγελμα : Σύρε να πεις Χριστός Ανέστη , στους πατέρες στο κοιμητήρι ! Και αυτός θα πάρει το φανάρι , που καίει το ανέσπερο Φως και θα πάει στο κοιμητήρι  . Θα ανοίξει την πόρτα στης μνήμης την ιερή την κρύπτη και θα τους πεί : Χριστός Ανέστη αδέλφια μου ! Και κείνοι θα του απαντήσουν : Αληθώς Ανέστη! Όπως κάποτε συνέβη στην Μονή του Οσίου Παύλου στο Όρος , με τον αξέχαστο γέρο Θωμά ! Έτσι και εμείς σκεφτήκαμε μέσα σε τούτο το Πεντηκοστάρι να πάρουμε το ακοίμητο Φως το Αναστάσιμο και να επισκεφθούμε ένα αλλιώτικο κοιμητήρι . Ενός Γέροντα που φύλαξε την Ιεροσύνη ακίβδηλον κατά τον Άγιο Γρηγόριο τον Θεολόγο. 

Δεν θα του πούμε τίποτα άλλο από το πιο μεστό και αυτόφωτο μήνυμα τούτου του μάταιου κόσμου ! Εκεί στον Ναϊσκο της  Αναστάσεως του Χριστού μας ,  κάτω απ το καθολικό του Μοναστηριού του  Ακαθίστου , στης Αργολίδας το αγνάντι , αναπαύεται το σώμα ενός ευλογημένου και ακούραστου εργάτη του Κυρίου μας. Και αυτός συμπορεύθηκε , συσταυρώθηκε και συναναστήθηκε .  Σήμερα ζει μέσα στο ανέσπερο  Φως,  συμπροσδοκώντας μαζί μας την Ζωή του μέλλοντος Αιώνος !  Χριστός Ανέστη Σεβασμιώτατε ! Πάτερ Ιάκωβε πρέσβευε τω Αναστάντι , υπέρ ημών των συναμαρτωλών!

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από σειρά εκπομπών με τίτλο : Σύρε να πεις Χριστός Ανέστη , αφιερωμένων στην μνήμη του Μακαριστού Μητροπολίτου Αργολίδος Ιακώβου του Β΄.

Μια γωνιά του Παραδείσου . Αργολίδος Ιάκωβος Β΄ 1932-2013

Είναι του Παραδείσου σχεδόν όλες οι   τρυφές , οι ωραιότητες , οι χάρες και οι χαρές ,  άγνωστες σε μας. Δεν αντέχει ο άνθρωπος για να τις αντικρίσει. Θα σπάσει η καρδιά του μόλις έστω για ελάχιστα ακουμπήσει εκείνη στον Ουρανό του Ουρανού… Μας το είπε και των Εθνών ο μέγας Απόστολος,  πως κανένα αυτί και μάτι ανθρώπου , δεν μπορεί να συλλάβει το κάλλος και τα αθάνατα αγαθά που περιμένουν τους δικαίους…

Το ίδιο συμβαίνει και στην θέα των Αγίων που θαυμάστωσε ο Κύριος . Δέος και αδυναμία έστω  να θεαθούν, οι τηλαυγείς αστέρες που εμφαίνουν τον μέγα  Ήλιο . Κάποτε ένας απλούς  Θεοτοκόφιλος είπε :- Παναγιά μου να μπορούσα μια φορά μόνο να σε δω και ας έχανα το ένα μου μάτι ! Και του παρουσιάστηκε η λύσασα το σκότος , του νοητού Ηλίου η κατοικία , η μόνη Αγνή και Άχραντος ! Στην θέα της όντως δεν άντεξε και τυφλώθηκε από το ένα του μάτι ! Μα ήταν τέτοια η χαρά του ,  η άφραστη τερπνότητα και η ανεπανάληπτη ευφροσύνη του  , που αμέσως κραύγασε : -Παναγιά μου αν είναι να σε ξαναδώ , ας χάσω το φως μου κι από το άλλο μάτι !

Και του ξαναεμφανίστηκε η Παναγία …Μόνο που τούτη τη φορά αντάμειψε την θυσιαστική του αγάπη,  χαρίζοντάς του ολότελα το φως !

Είναι τα χρώματα άγνωστα λοιπόν , άγνωστες και οι δεκάχορδες σιωπές του Παραδείσου ! Ελάχιστα μας δόθηκαν που να μπορούμε ν ατενίσουμε και να αφουγκραστούμε . Μα κι από αυτά τα λίγα τα φανερωθέντα  , ο πόθος γίνεται δύναμη και αγώνας και δρόμος ατελεύτητος.   Κόπος αδιάκοπος , πόνος αγιαστικός  …Στάσεις λιγοστές , αναπαύσεις άληστες...

Χρόνια είχα να διαβώ την πύλη του ησυχαστηρίου της Παναγιάς του Ακαθίστου  . Ακαθή και αυτή,  πάνω στο βουνό με το αμάραντο ρόδο στην αγκάλη της , σκεπάζει  από τα ανεμοδαρμένα ψηλά,  ολάκερη την Αργολίδα. Πάνε σχεδόν τριάντα χρόνια από τότε που μια ευλαβέστατη γυναίκα η Ιωάννα , η κυρά Νίτσα όπως την φώναζαν , αποκοιμήθηκε με το μέγα Ωρολόγιον στην αγκαλιά . Μόλις είχε τελειώσει το μικρό απόδειπνο έξω από το σπιτάκι της,  που στεκόταν  πριν του χωραφιού της το αλώνι   και την «τσάκωσε» ένας γλυκός απογευματινός ύπνος . 

Είδε τότε σαν σε ζωντανό όνειρο , μια μαυροφορεμένη γυναίκα ,να καθαρίζει από τις πέτρες το αλώνι . Μόλις την ρώτησε ποια είναι και τι δουλειά είχε στο δικό της το μέρος ,  εκείνη της απάντησε : -Είμαι η Σοφία του Θεού και καθαρίζω εδώ που θα φτιαχτεί το σπίτι μου ! Έτσι και γίνηκε ! Μερίμνησε ο Ιάκωβος , ο ταπεινός Δεσπότης . Πήρε πληροφορία ασφαλή !  Ποκάρι  ένδροσο απ τα νερά της Αγιάς Παρασκευής ,  μέσα στο αλώνι της Κυρίας Θεοτόκου,  εκείνο το Θεόσταλτο ονείρατο.  Έψαχνε καιρό  μέρος αγνό και απόκοσμο , στα σύνορα του Παραδείσου , ταμείο αποταγής και ασκητικών παλαισμάτων,  να απιθώσει τις δυο εικόνες της Μάνας που κουβαλούσε σαν μόνη του κληρονομιά , όταν τον κάλεσε ο Κύριος απ τα αγιασμένα της Ηπείρου τα μέρη , να ποιμάνει της Αργολίδας τον λαό . Εκεί στο αλώνι της απλής εκείνης κυράς , προβάλλει από μακριά το μοναστήρι του Ακαθίστου . Η προηγούμενή μου φορά,  ήταν πάλι σαν μια τέτοια μέρα . 

Στο πανηγύρι της πέμπτης Παρασκευής της  θυμιατισμένης Άνοιξης , που πλέον μόνο ελπίδα Ανάστασης μοσχοβολά , σαν το Τριώδι μεσιάσει τις σελίδες της κατάνυξης . Ήταν τότε και ο Γέροντας εδώ . Πασίχαρος και πάντα συγκινημένος ευλογούσε τους πάντες . Στην τράπεζα λίγο αργότερα μας είπε ιστορίες για οδοιπορίες του στην γλυκιά Ορθοδοξία . Ψαλτοτραγουδήσαμε όλοι μαζί ! Ήταν ωραία ! Αξέχαστα ! Σαν φεύγαμε,  ο Γιώργης που σύχναζε στα αγιομέρια των νερών , μυστικά με οδήγησε τότε σε ένα δωμάτιο κάτω από τη γη . Μόλις είχε ξεκινήσει να παίρνει μορφή ένας μικρός Ναός , ακριβώς κάτω απ το καθολικό ! Στα δεξιά του ιερού βήματος ανοιγμένος ένας τάφος ! Εδώ θα έρθει κάποτε!  μου είπε ο Γιώργης συγκινημένος ! Πόση προσπάθεια χρειάζεται αλήθεια και εμπνευσμένη πίστη , να φύγει εκείνο το β απ το μακάβριο , να μεταμορφωθεί αυτό σε Αναστάσιμο και …μακάριο . Ας την χαρίζει ο Κύριος σε όλους μας !

Να μαι λοιπόν ξανά εδώ !Σάββατο του Ακαθίστου !  Ίδια μέρα μετά από 7 ολόκληρα χρόνια . Τέσσερα μετά από την κοίμησή του Γέροντα ! Μαζί με τον Παναγιώτη φτάνουμε με λαχτάρα ! Απ το καθολικό , ακούγεται ψαλτός ο κανόνας  της εορτής . Οι πατέρες και ο ηγούμενος Σεβαστιανός έξω περιμένουν τον Σεβασμιώτατο Νεκτάριο  .-Να πάρουμε πρώτα την ευχή του Γέροντα ! Προλαβαίνουμε να κατέβουμε για λίγο στο εκκλησάκι της Ανάστασης  ! Κράτησε για ελάχιστα  αυτή η εωθινή επίσκεψη . Μα τον χρόνο τον σταματά η γαλήνη , τον πολλαπλασιάζει η εύλαλη σιωπή τον κάνει τόσο σημαντικό ένα φυλαγμένο δάκρυ . Γωνιά του Παραδείσου ! Πρόγευση , άρωμα , σταλιά κι υπόσχεση αιωνίου κάλλους και φωτός ανεσπέρου !  Αβίαστα βγαίνει τούτο στο πρώτο ξάφνιασμα σαν μπαίνουμε  .  Τι χορεία διαλεχτή προβάλει  σε τούτο το ολοφώτεινο κελί !  Τι παρέα εκλεκτών και ταπεινών πρεσβευτών . Από πού να ξεκινήσεις και ως που να φτάσεις ! 

Θεόπτες συνεορταστές , Θεοφόροι συνδαιτυμόνες , ομοτράπεζοι συνδοξαστές στην θριαμβεύουσα Εκκλησία . Προσκαλεσμένοι του Ιακώβου , που εν ζωή τόσο τους αγάπησε και συμπορεύθηκε,  ένα μαζί τους  . Στο τέμπλο μια αλλιώτικη σύναξη των 3 Αγίων που σημάδεψαν τις δυο του γεννήσεις !  Ο Άγιος Θεόδωρος ο Τήρωνας που στο δικό του Σάββατο αντίκρισε το πρώτο φως της ημέρας . 

Γι αυτό και έλαβε δυο ονόματα κατά την βάπτισή του : Δαμιανός-Θεόδωρος . Μαζί με τον Στρατηλάτη ο ιαματικός Ανάργυρος και από πάνω τους ο Άγιος Ιάκωβος ο αδελφόθεος , με «απεσκληρυμμένα πάντα τα γόνατα δίκην καμήλου» αφού συνέχεια προσήύχετο γονυπετής ,  ασιγήτως να διαλαλεί , πως πολύ ισχύει δέησις δικαίου ενεργουμένη ! Θεέ μου πόσοι συνειρμοί σε αγκαλιάζουν ξαφνικά , στη θέα του στο τέμπλο ! Πάντα ο μακαριστός Ιάκωβος είχε προβλήματα με τα γόνατά του !Και μόλις χθες κάποιος αδελφός σχετικά μεγάλος σε ηλικία  από την άλλη άκρη της Ελλάδας  μου ανέφερε πάνω στην κουβέντα  : - Είχατε εκεί στην Αργολίδα , έναν λήσταρχο του Παραδείσου ! Τον Ιάκωβο ! Αυτός αδελφέ μου έχω μάθει πως ό, τι ζητούσε απ τον Θεό  το λάμβανε αμέσως !  Βάλαμε μετάνοια στο μαρμάρινο κιβούρι του. Στο μέρος της κεφαλής του  , εξαίσια αγιογραφημένη η Σταύρωση του Κυρίου μας , απέναντί της η εις Άδου κάθοδός Του . Χαρμολύπη, πένθος χαροποιό , της Ορθοδοξίας η μόνη αλήθεια  . Αντικριστά το εκούσιον Πάθος και η συντριβή του Θανάτου! Στο κέντρο ο Ευαγγελισμός της των πάντων  Χαράς ! Όλη του η επί γης βιωτή , τόσο στενά δεμένη με τούτη την Άγια μέρα και το χαρμόσυνο άγγελμά της.  Το είχε μαρτυρήσει  , πως ο Κύριος θα τον έπαιρνε στην εορτή του Ευαγγελισμού . Και αυτή κρατά και την επαύριον !  

Όντως την επομένη μέρα , στην  Σύναξη του Πρωτοστάτη Αγγέλου , έφυγε για την Άνω Πατρίδα. Πλάι του τώρα ένα μικρό τραπέζι,  με ακοίμητο καντήλι και ένα ψαλτήρι αφημένο . Τούτο το φάρμακο πάντα το σύστηνε ο Γέροντας στο εξομολογητήρι. Και αυτό νόσων πολυτρόπων αλεξητήριον …Ευαγγέλιο και ψαλτήρι έλεγε   , να έχουμε πάντα τον Κύριο μαζί μας ….Προωρώμην τὸν Κύριον ἐνώπιόν μου διαπαντός, ὅτι ἐκ δεξιῶν μού ἐστιν, ἵνα μὴ σαλευθῶ.( Ψαλμ.15,8) . Μπροστά τώρα  στην δική του Αγιογράφηση  . Δεν κατατάσσονται οι Άγιοι σε χαρτιά , μα στις καρδιές και στην ευλογημένη συνείδησή μας  . Αλλοίμονο αν περιμέναμε τις διατυπώσεις και δεν προσευχόμαστε για μεσιτεία στον Άγιο Γέροντα Ιωσήφ τον ησυχαστή , τον Θεογνώστη Σωφρόνιο του Essex , τον  Όσιο γέροντα της υπομονής Εφραίμ τον Kατουνακιώτη , τον Άγιο Γέροντα Ιωσήφ τον Βατοπαιδινό,  που τόσο συκοφαντήθηκε και στεφανώθηκε  .

Μα και στους απλούς και Θεοφωτίστους θαυματουργούς , Αγίους Ιάκωβο Τσαλίκη και τον Πατέρα Αθανάσιο τον Χαμακιώτη . 

Αυτός ο τελευταίος σαν να ενώνει  στερρά και τόσο συγκινητικά την Αρχιερατική διαδοχή στον φωταυγή ουρανό της Αργολίδας , μιας και οι 3 τελευταίοι της Δεσποτάδες ήταν  δικά του πνευματικοπαίδια !

 Στον τοίχο και ο πατέρας του Ιακώβου μας ,  ο Ιγνάτιος , της Άρτας ο αξέχαστος  Αρχιερέας, οι Άγιοι Παϊσιος , Πορφύριος , Φιλούμενος από το φρέαρ του Ιακώβ που τόσο γαλήνευε τον Μακαριστό  σαν το επισκεπτόταν ! 

Και η  Αγία Σοφία της Κλεισούρας , να θυμίζει σε όλους τις προϋποθέσεις του Παραδείσου : Οι ταπεινοί θα τον κερδίσουν! Πολλά υπομονήν να κάμνετε !    Δίπλα στην απεικόνιση του κτήτορος Ιακώβου,  η Βασίλισσα της Άρτης , Αγία Θεοδώρα . Νέοι συνειρμοί τώρα . Αυταπόδεικτη η ακαταγώνιστη μεσιτεία του Αγίου Λήσταρχου … Δεν σου κάνει καρδιά να ξαμακρύνεις . Μετά την απόλυση ξανά εδώ ! 

Τρισάγιο Αρχιερατικό και κόσμος πολύς , σχηματίζει ουρά να πάρει την ευχή του Αγίου . Σταυρώνονται  πάνω του σταυροί και κομποσχοίνια . Ευχές μυστικές , ψυχής μετάνοιες στρωτές . 

Την χαρμόσυνη ημέρα της συνάξεως του Αρχαγγέλου Γαβριήλ , του ανακράζοντος του θείου μελωδήματος , τότε στο ξόδι του κυρού Ιακώβου , λίγοι στίχοι ξεπήδησαν μέσα από την ταλαίπωρη ψυχή μου . Τους ξαναθυμάμαι μαζί με την υπόσχεσή σου άγιε Γέροντα:

Αρχές Αγίας  Σαρακοστής που θα θυμούνται όλοι,

ξεκίνησες τον δρόμο σου για την απάνω Πόλη…

Θα κάνει στάση ο Άγγελος στης Άρτας το γεφύρι,

κι έπειτα στου Μάη το πρώτο σου,  Αργείων το πανηγύρι …

Του Αγίου που αγάπησες και σου φανερωνόταν

Για να σου πει το ευχαριστώ , που στο Άργος του βρισκόταν …

Έδωσες μιαν υπόσχεση , με δάκρυ αγκαλιασμένη

Κάθε ψυχούλα Αργολική την έχει φυλαγμένη

Θα είμαι πάντα είπες εδώ , μαζί σας! αδερφοί μου!

Τεκνία μου αγαπητά , να χετε την ευχή μου …

Μη μας ξεχάσεις Ιάκωβε άξιε Ποιμενάρχη

Μακαριστέ μας Άγιε , λαμπρέ μας Ιεράρχη …

Και εμείς θα μνημονεύουμε αιώνια την μορφή σου ,

που φώτισε τον τόπο μας και την Αγία ψυχή σου …

Πως λαχταρώ να ξαναέρθω στου Παραδείσου τούτη τη γωνιά ! Είθε να μας αξιώσει ο Κύριος ! Πρέσβευε υπέρ ημών ! Χριστός Ανέστη!

Νώντας Σκοπετέας

Σάββατο Ακαθίστου 2017

Απόσπασμα από σειρά εκπομπών με τίτλο : Σύρε να πεις Χριστός Ανέστη !