Να γεννήσει η νύφη τα κουφέτα…

Πάντοτε τα λόγια του Κυρ- Φώτη του Κόντογλου με συγκλονίζουν! Ψυχογράφος της Ρωμιοσύνης και ανατόμος της πληγωμένης Ορθοδοξίας των Ελλήνων,  με διαπιστώσεις και προρρήσεις  που σήμερα πλέον  γίνηκαν άλγη,  σωπασμένα και σκεπασμένα με  πλουμιστές θωπείες από μια νόθα αγάπη άνοιαστη, που συνεχώς με τον απατεώνα κόσμο θέλει να συμμαχεί και σε αυτόν και μόνο νοιάζεται  να αρέσει! Τύφλωση στ’ αλήθεια! Μεσούσης της ημέρας,  με έναν Ήλιο άδυτο συνεχώς στο μέσο και εμείς ολοένα να ανασηκώνουμε το τυφλοπάνι μας,  μήπως και παρεισδύσει μια αχτίδα από Φως και μας βλάψει…   

"Μετὰ χαρὰς δέχουμαι κάθε κακοπάθηση, γιατί ἀλλοιῶς δὲν ἀνοίγουνε τὰ μάτια στὸ ἀληθινὸ τὸ φῶς" έλεγε ο Κυρ -Φώτης ο Κόντογλου,  ένας απ’ τους πιο καταρτισμένους εισηγητές στο Πανεπιστήμιο της Αληθινής Ζωής,  στα έδρανα  της Πονεμένης χαράς! Και πόσο μου θυμίζουν αυτά τα σοφά του τα λόγια,  εκείνο το παράγγελμα του Αποστόλου των Εθνών στον πιστό του μαθητή τον Τιμόθεο! Τέκνον Τιμόθεε, νῆφε ἐν πᾶσι, κακοπάθησον(Προς Τιμόθεον Β΄, δ΄ 5) Η  Νήψη!Ένα  απέραντο πέλαγος! Φυλάκιο σωφροσύνης  και μεγίστης επιφυλακής  στα σύνορα με τον εχθρό,  που παραμονεύει μια στιγμή και μια κερκόπορτα να βρει αφύλαχτη με τον φρουρό της  καθεύδοντα!  Εκείνη η κερκόπορτα!

Πόσες φορές δεν έχουμε περάσει όλοι το κατώφλι της! Αυτό που οδηγεί στον μισόψυχο κόσμο! Δεινή η ραθυμία της αφύλαχτης σκοπιάς! Μεγάλη η μετάνοια της επιστροφής στην… διατεταγμένη,  από την Κεφαλή της στρατιάς,  θέση.  Και έπειτα το άλλο παράγγελμα του Θείου Παύλου! Άλλη άμετρη θάλασσα! Η κακοπάθεια! Μα  είναι δυνατό κάτι που ξεκινά με το κακό να μπορεί  γεννήσει χαρά και αγαθό; Τo κακό απ΄το καλό αδελφέ μου απέχει ένα γράμμα, μα και μια αιωνιότητα! Και αυτή δεν την κερδίζεις καθήμενος αναπαυτικά και  σταυροπόδι όπως έλεγε ένας Άγιος των ημερών μας ( σ.σ. π.Αθανάσιος Χαμακιώτης). Μπορείς να υπομείνεις θλίψεις,  στενοχώριες και  διωγμούς;  Να σε περιφρονούν και εσύ μονήρης και αβοήθητος από ανθρώπους,  να χαίρεσαι και να δοξάζεις τον Θεό  που οι πολλοί σε αποδιώχνουν και σε λογαριάζουν σαν  ένα απόβλητο, ένα περίψημα αποκρουστικό ; Και έπειτα το σώμα σου να κάνεις υπάκουο δούλο και αυστηρά  να το υποτάσσεις με νηστείες αγρυπνίες και μια γεύση εκούσια πικρή  συνέχεια στο στόμα; Και εσύ αδελφέ μου, ταλαίπωρε εαυτέ μου θα μου πεις : Πού όλα αυτά στο σήμερα; Τόσο δυσεύρετα , τόσο αγνοημένα! Μόνο για παράξενους και αποσυναγώγους! 

-Ὅσοι ἀποθνήσκουν στερούμενοι θὰ ζήσουν αἰώνια! Και αυτό την φράση  κάποτε την  άκουσα σε…μάθημα ταπεινού Αγιορείτη ( σ.σ. π.Λουκάς Φιλοθεϊτης) μα έμεινε για μένα από τότε  ως και σήμερα που σου μιλώ θλιβερά  αξεκίνητη η διαδρομή  της,  από τα χείλη και το κήρυγμα,   ως την καρδιά και το βίωμα! 

Αχ και να γύριζα πίσω σε εκείνα τα χρόνια, τα ασπρόμαυρα, τα αγνά, τα δακρυσμένα απ την καπνιά του τζακιού, με την πυροστιά ολημερίς μέσα του και την χαρά την πονεμένη, σαν ζώπυρο να θερμαίνει το μέσα των ανθρώπων! Συνηθίζω να την λέω αυτήν την φράση: Να νοσταλγούμε όσα ποτέ μας δεν ζήσαμε! Και φτάνει μια ευλογημένη στιγμή  και  αυτά που πολλές φορές λέμε για να εντυπωσιάσουμε πρώτα τους εαυτούς μας τους ανθρωπάρεσκους και ύστερα τους γύρω μας, παίρνουν ψυχή και σώμα και έρχονται και μας συναντούν και μας ελέγχουν… Και έρχονται και άλλοι έμπειροι, παλιοί καθηγητάδες  στα έδρανα της απαράκλητης σύγχρονης  μοναξιάς μας,  να μας διδάξουν με την απλότητά τους και την εντός τους Σοφία του Θεού! Δεν έχουν αυτοί οι ταπεινοί πτυχία, περίλαμπρα βιογραφικά  και περγαμηνές τετιμημένες! Έχουν πίστη άδολη και θερμουργό μέσα τους το Άγιο Πνεύμα! Το Φως και το έργο του Νόμου είναι αναμμένο και γραμμένο στις καρδιές τους με πύρινο μελάνι  και σε αυτό το δωρισμένο απ τον Θεό χάρισμα, δίνει πάντοτε συμμαρτυρία η ασφαλής πυξίδα της συνείδησής τους! Ένα πρωινό Χριστουγέννων απολείτουργα, η  μνήμη του αδελφού μου του Δημητρίου, άρχισε μεγαλόδωρα να ξετυλίγεται μπροστά σε μένα,  τον αμαθή και αρχάριο,  για όσα κρατούν τις πνευματικές αισθήσεις σε ενάργεια και επιφυλακή. Η κουβέντα ξεκίνησε περί νηστείας! Τίποτα το θεωρητικό! Μόνο βίωμα αληθινό και παιδεμένο! Ούτε αναφορές σε όσα άγια γράφτηκαν ούτε εγκεφαλική Θεολογία των περισπουδάστων , ούτε κοσμική σοφία! Η Αλήθεια του Ζωντανού Θεού, από όσους δίδαξε ο Κύριος και μόνο!

-Κάποτε, νεότατος ήμουν, παράλληλα με την κύρια  εργασία μου ως εκπαιδευτικός ,δούλευα και αλλού, νυχθημερόν, θέλοντας να αποκτήσω όλο και περισσότερα! Δεν άφηνα που λες  στον εαυτό  μου περιθώρια ούτε να πάω στον γιατρό για ένα δόντι χαλασμένο! Τόσος ήταν ο πόθος μου (τα θυμάμαι τώρα αλήθεια και απορώ με τα σκοτάδια μου) που για να μην χάσω μια αμοιβή έπινα τα χάπια τα αναλγητικά με τις χούφτες! Όπως ήταν επόμενο έπαθα ζημιά ! Τρύπησε το στομάχι μου! Μέρες πολλές στο νοσοκομείο και έπειτα κλινήρης να μην μπορώ να φάω παρά ελάχιστα και πάρα πολύ ελαφρά! Έμεινα σκελετός! Ονούφριος που λέμε! Μεγάλη η χάρη του Αγίου!  Άργησα να πάω στο σχολείο! Μήνες ολόκληρους! Έπρεπε κάποτε να επιστρέψω! Την πρώτη μέρα που γύρισα  σε κακά χάλια, αδύναμος και κατεξουθενωμένος με ενημέρωσαν να μπω σε ένα τμήμα κάπως ζωηρό και ατίθασο που λέει και ο Γυμνασιάρχης στην παλιά ταινία! Αλλά εδώ το σενάριο μάλλον δεν προσιδίαζε σε κωμωδία… Όλοι οι συνάδελφοι είχαν να λένε για δύσκολα παιδιά σε ζόρικη εφηβεία   χωρίς χαλινό και εξαιρετικά  ανυπάκουα ! Ένα κράμα χαρακτήρων εκρηκτικό! Μεγάλη προσπάθεια κατέβαλαν όλοι οι συνάδελφοι  κάπως τουλάχιστον να γίνει ένα υποτυπώδες μάθημα! Μπήκα λοιπόν να διδάξω περιμένοντας να διαπιστώσω και εγώ τα όσα ζοφερά μου είχαν περιγραφεί! Η φωνή μου ίσα που έβγαινε ! Μπαίνω κυριολεκτικά  μέσα σε μια οχλοβοή   και κατευθύνομαι στην έδρα! Μόλις σήκωσα το κεφάλι μου να κοιτάξω τα παιδιά λες και κάποιος σίγασε εντελώς τα πάντα!  Δεν ακουγόταν πλέον το παραμικρό! Έγινε το μάθημα με τέτοια ησυχία και τάξη που κανείς από τους υπόλοιπους καθηγητές δεν το πίστευαν!  Αυτό βέβαια  πρέπει να σου πω πως κράτησε μόνο για μερικές εβδομάδες! Μόλις άρχισα να τρώω κανονικά και να ανακτώ δυνάμεις,  σιγά- σιγά ο διακόπτης της έντασης δυνάμωνε μέχρι που ...τερματίστηκε… Όσο έστω και αναγκαστικά νήστευα,  ήταν τέτοια η μορφή μου που από μόνη της επέβαλλε έναν σεβασμό…Το μαχαίρι της νηστείας έκοβε κάθε διάθεση για πλάκες και καλαμπούρια! Αλλά που να κρατήσω το ασκητικό μου παρουσιαστικό! Δύσκολο το πάλαισμα τούτο! Θέλει να επιβάλλεσαι στον εαυτό σου! Βιαστής της Βασιλείας των Ουρανών   κάθε  γνήσιος νηστευτής ! Όχι σαν και εμάς που στις Σαρακοστές τρώμε μαγιονέζα νηστίσιμη και τυρί… ευλογημένο ! Θα σου μιλήσω για τις γιαγιάδες μου αδελφέ μου ! Ασκητικές μορφές! Ιδίως η γιαγιά η  Σταμάτα! Κάθε της ελάχιστη κίνηση, κάθε της μετρημένη λέξη χωρίς αστοχιά,  ένα Στώμεν καλώς! Πολλά θυμάμαι από εκείνη! Στερημένα τόσο τα χρόνια τους! Μα χαρούμενοι άνθρωποι,  με ζωντανές καρδιές που σε κοίταζαν με μάτια διορατικά κατευθείαν στην ψυχή ! Μόχθος και ιδρώτας χωρίς σταματημό! Νύχτα με νύχτα και βαρυγκόμια …ουδαμού! Δεν υπήρχε για εκείνους τους ανθρώπους τίποτα που να δυσκολεύει το πρέπει τους! Έβρισκαν πάντοτε τον τρόπο να προχωρήσουν στο ανηφόρι! Η προγιαγιά μου σαν νύχτωνε και ήθελε να ράψει , προσάρμοζε ένα μικρό λυχνάρι που κατέληγε μαζί με την μακριά πλεξούδα των μαλλιών της! Και με αυτό το λιγοστό φως απ το μπαμπάκι και το λαδάκι  μάνταρε τα ρούχα!  Ακούς ευμήχανο που είχαν; Έπειτα,  να χαράξει η μέρα και να κοιμούνται ; Ανήκουστο για εκείνες! Να μην σας βρει ο ήλιος στο κρεβάτι μας ορμήνευαν! Κάποια μέρα μικρό παιδάκι ήμουν και με είχε πάρει ο ύπνος και εκείνη σαν με κατάλαβε,  σφάλισε με τα χέρια  τα μάτια της απ την ντροπή της να μην με δει! Σήκω ευλογημένο παιδί! Άρχισε να σκούζει !  Βγήκε ο ήλιος και εσύ κοιμάσαι! Δεν τις θυμάμαι να στέκονται  άπραγες ΠΟΤΕ! Ούτε καθισμένες! Θεωρούσαν αμαρτία ακόμα και  κάποιος να κάθεται σε καρέκλα χωρίς αιτία !  Αξημέρωτα έπιαναν να φτιάξουν και να φουρνίσουν  το ψωμί! Μέσα στο σκοτάδι θυμάμαι εκείνους τους γνώριμους ήχους από τις σκάφες  και εκείνες τις μυρωδιές απ’  το καμένο ξύλο! Και αυτά τότε ήταν η καθημερινότητά τους! Σήμερα άμα το ψωμί λίγο μπαγιατέψει το τρώει ο σκύλος και αυτός αν δεν τον έχουμε πριν χορτάσει με τα πεταμένα φαγητά μας! Θα βγάλουν ποδάρια αυτά τα καρβέλια σε λίγο καιρό έλεγε ένας παππούλης και θα μας πάρουν στο κυνήγι!  Πόσο νήστευαν αδελφέ μου αυτοί οι άνθρωποι ! Όχι από ανάγκη! Όχι! Είναι προσβολή στην μνήμη τους αυτό που λένε: Νηστεύει ο δούλος του Θεού επειδή δεν έχει να φάει! Νήστευαν γιατί πίστευαν βαθιά μέσα τους πως η νηστεία είναι του Θεού πρόσταγμα! Πως Εκείνος Θεανθρώπησε και Σταυρώθηκε για αυτήν την παρακοή στην  νηστεία! Μέσα στον Παράδεισο Νομοθετήθηκε! Έτσι δεν έλεγε ο Μέγας Βασίλειος; Έλα και πες μου τώρα πως η γιαγιά η Σταμάτα και η προγιαγιά μου η γιαγιά Μάνε είχαν διαβάσει Πατερική Θεολογία…Το Πιστεύω και το Πάτερ ημών μόνο ήξεραν και έλεγαν συνέχεια! Αλλά στα κατάβαθά τους γνώριζαν την τεράστια σημασία κάθε αρετής, γιατί την βίωναν απροσποίητα και εθελούσια! Την ελιά την έκοβαν στην μέση για να την φάνε! Μια φορά την μέρα μέσα στην Σαρακοστή λίγο ψωμί και μετρημένες ελιές! Ποτέ παραπάνω! Κανόνας αυστηρός! Θυμάμαι μια φορά σαν μεγάλωσα πρόσφερα στην γιαγιά μου ένα γλυκό! Και εκείνη επειδή είχε φάει ξανά μέσα στον μήνα (αυτό το έμαθα μετά από την μάνα μου την συγχωρεμένη την Φώτω) βρήκε μια πρόφαση και το αρνήθηκε! 

Μια φορά στο τόσο γλυκό γεύονταν! Και εμάς σαν είμασταν μικροί και λαχταρούσαμε την καραμέλα και την λιχουδιά,  εκείνη έβρισκε τον τρόπο να μας μαθαίνει το μέτρο και την στέρηση που τις ψυχές φωτίζει!  Είχε στο φτωχικό της μια κούκλα από εκείνες τις μεγάλες που είχαν τότε τα κοριτσάκια μονάκριβες και σπάνιες, που έμοιαζαν με μικρά κορίτσια αθώα ακαλλώπιστα και απαραμόρφωτα! Η γιαγιά σαν γινόταν κανένας γάμος στο χωριό κρατούσε μια- δυο μπομπονιέρες! Μόλις λοιπόν της ζητούσαμε γλυκό πήγαινε και στηνόταν μπροστά στη…νύφη και μας έλεγε: Για να δούμε μήπως γέννησε η νύφη κανένα κουφετάκι; Ακόμα θυμάμαι την χαρά μας σαν πρόβαλλε στην χούφτα της ένα  κουφέτο! Δεν έχω φάει ποτέ αδελφέ μου τίποτα πιο γλυκό από εκείνα τα μικρά κουφέτα της νύφης! Ο Θεός να τις αναπαύσει! 

Αξέχαστο εκείνο το πρωινό των Χριστουγέννων! Υγρά μάτια και θύμησες αγιαστικές! Διδάχος,  η μνήμη των ταπεινών και εκλεκτών του Κυρίου! Όλα για την χάρη και την αγάπη του Χριστού! Μια θαυμαστή γνώση σχεδόν εγγενής! Ο κόπος όσων ζουν εν Χριστώ! Το πικρό, που πάθη γιατρεύει και τις ψυχές σμιλεύει! Η στενή πύλη του Σταυρού απέναντι απ την κερκόπορτα του ηδέος κόσμου! Ψυχή και σάρκα, πορεύονται σχεδόν πάντοτε αντιθέτως! Πασχίζεις αδελφέ μου, ταλαίπωρε εαυτέ μου  ως το τέλος, μάταια όμως, να συνταιριάξεις την κατεύθυνση!   Σαν να σε ακούω να μου λες:

Να χαμε ένα τόσο δα κουφετάκι!

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από εκπομπή με τίτλο: Παλεύουμε; 

Αγία Τεσσαρακοστή 2022

Ευχαριστίες στον αδελφό μας και συνοδοιπόρο Δημήτριο Π. για τα αξέχαστα τούτα πνευματικά κεράσματα…

Την ευχή τους να έχουμε αδελφέ μου!

Καλή Σαρακοστή!

ΥΓ: Στην αρχική φωτογραφία η μακαριστή κυρά Σοφία, μια Αγία ψυχή που βίωνε τον Χριστό και τον Σταυρό. Ευχαριστίες στον αγαπητό π.Δημήτριο Ευθυμίου που την απαθανάτισε με τον φακό του και την ευγενική του ψυχή!

Στα έδρανα της απαράκλητης μοναξιάς…( Κυριακή της Κρίσεως)

Εις τήν κοιλάδα τού κλαυθμώνος, εις τόν τόπον όν διέθου, 

όταν καθίσης Ελεήμον ποιήσαι δικαίαν κρίσιν, 

μή δημοσιεύσης μου τά κεκρυμμένα, μηδέ κατακρίνης με ενώπιον τών Αγγέλων, 

αλλά φείσαί μου ο Θεός, καί ελέησόν με.

( Κάθισμα Κατανυκτικό πλ΄β πρωί Δευτέρας)

Κάθε λέξη κάθε φράση του Ιερού Ευαγγελίου είναι ικανή από μόνη της να γεμίσει όλα τα βιβλία του κόσμου. Είναι ο Λόγος του Θεού μια απέραντη θάλασσα με μηνύματα και συνειρμούς ιερούς. Η κάθε λέξη αντανακλά σε μια άλλη, η κάθε φράση οδηγεί σε μια άλλη. Και έτσι λέξη με την λέξη, βήμα το βήμα χαράσσεται  μια  οδός ανηφορική που έχει κατάληξή της μια ολοφώτεινη πύλη,  μιας ανυπέρβλητης πόλης,  της Άνω Ιερουσαλήμ, της Ουράνιας Πατρίδας. Μόνο που αυτήν την οδό την στενή δεν την βαδίζουν πολλοί παρά ελάχιστοι. Και είναι ολοφώτεινη και η οδός σε όλη την διαδρομή της. Δεν σκοτεινιάζει ποτέ αφού την καταυγάζει το άπλετο Φως του Κυρίου! Πάντα ο Ήλιος εις το μέσον! Μεσούσης της ανύχτωτης ημέρας,  και εμείς σφαλίζουμε τα μάτια μας ερμητικά, πεισματικά, να μην το αντικρίσουμε αυτό το Φως! Και έτσι ηθελημένα μένουμε στο σκοτάδι, λοξοδρομούμε και βαδίζουμε την ευρύχωρη οδό της πρόσκαιρης και επίπλαστης τέρψης, που τερματίζει στην πύλη του κλαυθμού και  της κολάσεως.

 Δεν είναι ο Θεός τιμωρός. Είναι Πατέρας που μακροθυμεί και μας περιμένει, όχι στην στροφή  για να μας συλλάβει, αλλά στην είσοδο της Φωτεινής Πόλης της Νέας Ιερουσαλήμ για να μας αγκαλιάσει. Είναι Η Αγάπη μα και Δικαιοσύνη! Δικαιοσύνη που αποδίδεται  από τον Δίκαιο Κριτή σε ένα δικαστήριο…μονοπρόσωπο, μονομελές και  στην έδρα μα και στα έδρανα των συνηγόρων… Εκεί καθισμένος ο καθένας μας αυτοκατακρινόμενος δίχως κανένα στοιχείο υπερασπιστικό. Εκεί θα θυμηθεί όλες τις χαμένες ευκαιρίες, όλες τις φορές που ξανασταύρωσε τον Ευεργέτη του αμετανόητα και εμμονικά! Όλες τις φορές που νουθετήθηκε, αλλά αγνόησε χλευαστικά,όλες τις φορές που άκουσε ρήματα Ζωής αιωνίου αλλά τα αθέτησε επηρμένα… Και όταν αυτά τα ρήματα τα είπε το άχραντο στόμα του Κυρίου στεντορεία τη φωνή, κράζοντας, για να μην μείνει κανείς χωρίς την σωστική γνώση τότε…ω τότε… Δεν θα μπορεί να αρθρώσει λέξη να βρει μια περίσταση ελαφρυντική…Μπροστά του το Ευαγγέλιο του Φωτός και οι λέξεις που φώναξε σε όλους μας  ο Κύριος:

 Ἰησοῦς δὲ ἔκραξε καὶ εἶπεν· ὁ πιστεύων εἰς ἐμὲ οὐ πιστεύει εἰς ἐμέ, ἀλλ' εἰς τὸν πέμψαντά με, καὶ ὁ θεωρῶν ἐμὲ θεωρεῖ τὸν πέμψαντά με. Ἐγὼ φῶς εἰς τὸν κόσμον ἐλήλυθα, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς ἐμὲ ἐν τῇ σκοτίᾳ μὴ μείνῃ. Καὶ ἐάν τίς μου ἀκούσῃ τῶν ρημάτων καὶ μὴ πιστεύσῃ, ἐγὼ οὐ κρίνω αὐτόν· οὐ γὰρ ἦλθον ἵνα κρίνω τὸν κόσμον, ἀλλ' ἵνα σώσω τὸν κόσμον. Ὁ ἀθετῶν ἐμὲ καὶ μὴ λαμβάνων τὰ ρήματά μου, ἔχει τὸν κρίνοντα αὐτόν· ὁ λόγος ὃν ἐλάλησα, ἐκεῖνος κρινεῖ αὐτὸν ἐν τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ·( Ιωάν.12,44-48)

Ναι αδελφέ μου, ταλαίπωρε εαυτέ μου , εσύ έφτιαξες τούτον τον δρόμο του οδυρμού, εσύ ζεις από τούτη την ζωή τον αιώνιο θάνατο και  την κόλασή σου. Ναι είναι ο Κύριος η Άκρα Ευσπλαχνία, η Άκρα Συγχώρεση, η Άκρα Μακροθυμία, των Εφετών η Ακρότης, Ο πιο δίκαιος από τους δικαίους, Εκείνος που αναζητά ως την τελευταία σου αναπνοή δικαιολογητική αφορμή για την αθώωσή σου! Για αυτό, ΕΣΥ θα είσαι εκείνος που την φοβερή εκείνη ώρα,  θα δώσεις στην έδρα του Δίκαιου  Κριτή, την ετυμηγορία του αυτοκατακρίτου… Πόσα κρυπτά εσύ και μόνο θα δημοσιεύσεις, πόσα βιβλία  εσύ και μόνο θα ανοίξεις, πόσες διάνοιες πράξεις και ενθυμήσεις θα αποκαλύψεις, πόσες σπαταλημένες ευκαιρίες θα θρηνήσεις…

Αλλά τώρα πριν φτάσεις σε αυτά τα άδεια έδρανα της απαράκλητης μοναξιάς, άκου την ψυχή σου που και εκείνη κράζει σαν τον Κύριο του Ελέους.

Ὁ Θεός, ἐπίστρεψον, σῷσόν με, ὡς μόνος εὔσπλαγχνος.

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή

Χώμα και Χριστός…Καθρέφτης κι Ουρανός …

 

-Τι σχέση έχει αυτό με τον Χριστό; Μη τα συνδέεις όλα μαζί Του! Αυτό είναι κάτι εντελώς ασυναφές!

-Μόλις συνειδητοποιήσεις,πως όλα ξεκινούν και τελειώνουν από Εκείνον και σε Εκείνον, τότε θα μπορέσεις να δεις! Τώρα τα μάτια της ψυχής σου….είναι κλειστά!

-Μα πως είναι δυνατόν να συζητάμε για ένα τέτοιο θέμα και εσύ να μου προβάλλεις σαν αιτία το ότι δεν είναι ο Χριστός στο κέντρο της ζωής μου;  Εσύ σε όλα,  μα σε όλα βάζεις πρώτα τον Χριστό;

Είναι ένας…κοινός  διάλογος, ίσως και με την άγρυπνη συνείδησή μας,  αυτός που σας μεταφέραμε αδελφοί μου, με αφορμή όλα αυτά τα ζοφερά που διάγουμε! Προβληματισμοί, διλήμματα ,αυτοεκβιαστικά τις περισσότερες φορές, εκούσια… αδιέξοδα! Ειλικρινά προβληματιζόμαστε πολύ, όταν σε διάφορα από τα παραπάνω ακούμε: Αυτό το θέμα δεν είναι πνευματικό! Μα όλα είναι πνευματικά! Τα πάντα έχουν αυτήν την διάσταση! Χωρίς εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν» (Ιω.15:5) λέει ο Χριστός μας σε όλους εμάς ασίγαστα και αιώνια! Τα πάντα από Αυτόν και σε Αυτόν! Τα πάντα και εν πάσι Χριστός! (Κολ.3,11)  γράφει ο Απόστολος Παύλος στην επιστολή του προς Κολοσσαείς!…τὰ πάντα δι' αὐτοῦ καὶ εἰς αὐτὸν ἔκτισται·….. καὶ αὐτός ἐστι πρὸ πάντων, καὶ τὰ πάντα ἐν αὐτῷ συνέστηκε…(Κολ.1,16-17)

Ο Θείος Παύλος τα είπε! Εσύ αδελφέ μου, ταλαίπωρε εαυτέ μου τα βιώνεις; Τον έχεις τον Χριστό Πατέρα, αρχή και τέλος και κέντρο της βιωτής σου; Έτσι θέλεις να πιστεύεις;

Θα  σας διηγηθούμε μια απάντηση που μας εστάλη για να μας προσγειώσει, όταν στο πολύ κοντινό παρελθόν, αναρωτηθήκαμε για το αν ο Χριστός δεσπόζει στη ζωή μας! Πρόσφατα λοιπόν σε μια συνεργασία που είχαμε με αγαπητή συνάδελφο στην υπηρεσία που εργαζόμαστε, θελήσαμε να αναγνώσουμε τον αριθμό, την ταυτότητα μιας αναρτημένης πράξης, μιας απόφασης στο διαδίκτυο . Ξεκινήσαμε λοιπόν να εκφωνούμε γράμματα και αριθμούς, όσο το δυνατόν πιο καθαρά και με εύηχο τρόπο, ώστε να αποφευχθούν τυχόν λάθη. Τα σύμφωνα γράμματα, επειδή είναι εύκολο να παρακουστούν, πάντοτε συνηθίζουμε να λέμε μαζί τους και μια συνοδή  λέξη που ξεκινά από αυτά για ασφάλεια. Λέμε Φ όπως φωτιά, Ψ όπως ψωμί, Ξ όπως ξύλο κ.ο.κ.  Μέσα στην ταυτότητα εκείνου του εγγράφου,  υπήρχε και το γράμμα Χ. Στον ειρμό της υπαγόρευσης λοιπόν,  είπαμε μεταξύ των υπολοίπων γραμμάτων και το Χ όπως χώμα! Η συνάδελφος σταμάτησε και μας κοίταξε απορημένη. Τότε εμείς επαναλάβαμε: -Χ όπως χώμα! γιατί σταμάτησες; Χαμογέλασε εκείνη και μας διαβίβασε το μήνυμα γροθιά στο στομάχι του εγώ μας!

-Σταμάτησα , γιατί περίμενα να πεις Χ όπως Χριστός !

Λάβαμε την απάντηση! Για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολύ! Για να σταθεί ο Ήλιος της Δικαιοσύνης, ο Χριστός στο κέντρο , θέλει δουλειά και αγώνα ως την τελευταία μας αναπνοή! Δεν ήταν τυχαία η επιλογή της λέξης χώμα! Ό,τι πιο κοντινό σε εμάς το χώμα! Αυτό το χωμάτινο, το χοϊκό , το σάρκινο του κόσμου, του εχθρού της ψυχής! Ο πρώτος Αδάμ δεσπόζει! Ο Δεύτερος, ο Νέος  Αδάμ τις περισσότερες φορές μπαίνει στο περιθώριο, στη γωνιά σε ένα προσκυνητάρι, στα σύννεφα! Ο εξαπατηθείς, χωματένιος, ψυχικός  άνθρωπος  με τα απονεκρωμένα πνευματικά του αισθητήρια, ο θνητός και φθαρτός, ο υποδουλωμένος, στα αμετάνιωτα πάθη, ο νεκρός και απολωλώς, ο καθρέφτης μας!

                   

Ο άλλοτε άσωτος και αναζήσας, ο αλλοιωμένος από τον Θείο Έρωτα πνευματικός, επουράνιος άνθρωπος με την πολυόμματη ψυχή, εν μετανοία και εξομολογήσει, σύναιμος και σύσσωμος Χριστού, ο Ουρανός μας!

Χώμα και Χριστός! Στην παλαίστρα της αιώνιας απολύτρωσης! Όπως μας το μεταφέρει ξανά ο Θείος Παύλος στην πρώτη προς Κορινθίους Επιστολή του:

 ….ὁ πρῶτος ἄνθρωπος ἐκ γῆς  χοϊκός, ὁ δεύτερος ἄνθρωπος ὁ Κύριος ἐξ οὐρανοῦ.  οἷος ὁ χοϊκός, τοιοῦτοι καὶ οἱ χοϊκοί, καὶ οἷος ὁ ἐπουράνιος, τοιοῦτοι καὶ οἱ ἐπουράνιοι. καὶ καθὼς ἐφορέσαμεν τὴν εἰκόνα τοῦ χοϊκοῦ, φορέσομεν καὶ τὴν εἰκόνα τοῦ ἐπουρανίου.( Α΄Κορ.15,47-49)

 Και καθώς φορέσαμε σαν άλλο ρούχο την φορεσιά την χωμάτινη, έτσι θα ενδυθούμε ξανά την χιονοφεγγαρόφωτη στολή της ψυχής, την πρώτη και βγαλμένη φορεσιά, την εικόνα του επουράνιου ανθρώπου. Εκείνος ο σπλαχνικός Πατέρας στο κέντρο ! Πρώτη θύμηση , πρώτη καταφυγή, πρώτη αναζήτηση! Χωρίς Χριστό Κύριο και Αρχηγό, ένα τίποτα, χώμα ξερό και άνυδρο γεμάτο ζιζάνια! Το Χ και το Ψ,  δεσπόζοντα όπως το χώμα και το ψέμα!

 Ο Χριστός παντού! Και το Φ του φόβου…ουδαμού!

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή .

Το πανίσχυρο θέλω...( Ακόμα ένα Τριώδιο κι ακόμα ανασαίνω!)

Την ψυχήν μου Παρθένε την ταπεινήν, ἀπο βρέφους μολύνας ὁ μιαρός,

και λόγοις και πράξεσιν, ἐμαυτὸν κατερρύπωσα,

και οὐκ ἔχω τι πρᾶξαι, οὐδὲ καταφύγιον,

ἀλλ' ουδ' ἄλλην ἐλπίδα, πλήν σου Κόρη ἐπίσταμαι.

Φεῦ μοι τῷ ἀχρείῳ! Διὰ τοῦτο ἱκέτης, προς σε την Πανάχραντον,

νῦν προστρέχω καὶ δέομαι, ὁμολογῶν σοι τοἭμαρτον.

Πρέσβευε τῷ σῷ Υἱῷ καὶ Θεῷ, τῶν πταισμάτων ἄφεσιν δοθῆναί μοι·

εἰς σε γὰρ πᾶσαν ἐλπίδα, ἀνέθηκα Δέσποινα.

( Θεοτοκίον κάθισμα εκ των μηναίων)

«Εν τω Άδη ουκ εστί μετάνοια». Του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου μία φράση με περιεχόμενο παραινετικό, συμβουλευτικό και επουδενί λόγω απειλητικό…

Καιρός του μετανοείν ο χρόνος της παρούσας ζωής! Μια μετάνοια διαρκής, αυτοθέλητη και κυρίως ειλικρινής! Ου μυκτηρίζεται ο Θεός! Δεν ξεγελιέται ο Δίκαιος Κριτής! Γιατί αυτό το αυτοθέλητο, αυτή η εκούσια και θεληματική κατάσταση, που η ψυχή και μόνο υπαγορεύει και κανένα υστερόβουλο κίνητρο η μία προσποιητή φαρισαϊκή εικόνα του καλού και μετανοούτος Χριστιανού, θα μας συνοδεύει ως την στερνή μας πνοή και θα μας συντροφεύει αιωνίως! Η θεληματική μετάνοια όμως έχει έναν θανάσιμο για την ψυχή εχθρό, την θεληματική αμαρτία! Όταν δηλαδή κάποιος γνωρίζει τι είναι αυτό που τον απομακρύνει από το Φως του Χριστού, από τις κρίσεις τα δικαιώματα και τις εντολές Του και παρόλη τη γνώση αποστατεί, περιφρονώντας Την Αλήθεια αρχικά και στη συνέχεια θλιβερά αυτόδικαιούμενος διαστρεβλώνοντάς την…Έλεγε ο Άγιος Παϊσιος για τούτη την διαστρέβλωση, που τόσο γνώριμη των ημερών μας είναι:

Για έναν που σκέφτεται σωστά, πνευματικά, λύνονται όλα τα προβλήματα μέσα από την Αγία Γραφή και τα Πατερικά βιβλία. Τα βλέπει μέσα εκεί ξεκάθαρα. 

Έναν όμως πού δεν κάνει εργασία πνευματική και ή ψυχή του δεν είναι εξαγνισμένη, δεν τον βοηθάει ούτε ή Αγία Γραφή, γιατί όλα τα ερμηνεύει... ανάποδα.

Η προς Εβραίους επιστολή του Αποστόλου Παύλου, μας δίνει μία ξεκάθαρη εικόνα για εκείνους που θεληματικά αμαρτάνουν:

«…Ἑκουσίως γαρ ἁμαρτανόντων ἡμῶν μετὰ το λαβεῖν τὴν ἐπίγνωσιν τῆς ἀληθείας, οὐκέτι περὶ ἁμαρτιῶν ἀπολείπεται θυσία, φοβερὰ δέ τις ἐκδοχὴ κρίσεως καὶ πυρὸς ζῆλος ἐσθίειν μέλλοντος τοὺς ὑπεναντίους. ἀθετήσας τις νόμον Μωϋσέως χωρὶς οἰκτιρμῶν ἐπὶ δυσὶν ἢ τρισὶ μάρτυσιν ἀποθνήσκει· πόσῳ δοκεῖτε χείρονος ἀξιωθήσεται τιμωρίας ὁ τον υἱὸν τοῦ Θεοῦ καταπατήσας καὶ τὸ αἷμα τῆς διαθήκης κοινὸν ἡγησάμενος, ἐν ᾧ ἡγιάσθη, καὶ τὸ Πνεῦμα τῆς χάριτος ἐνυβρίσας;…» (Εβρ. 10,26-29)

Πόσα Τριώδια αδελφέ μου, ταλαίπωρε εαυτέ μου, έχεις αξιωθεί να ζήσεις; Πόσες πύλες μετανοίας μπροστά στα μάτια σου έχουν ανοίξει, πόσες παραβολές Τελώνου και Φαρισαίου, Ασώτου Υιού και Σπλαχνικού Πατέρα; Πόσες Κυριακές Κρίσεως, πόσες αναμνήσεις της εξορίας του Αδάμ; Το μετά το λαβεῖν την ἐπίγνωσιν τῆς ἀληθείας, δεν είναι για σένα καθρέφτης; Νομίζεις  πως δεν θα αξιωθείς τιμωρίας επειδή περιφρόνησες το αίμα της νέας Διαθήκης, ή σου φαίνεται πως επειδή αυτοδικαιώθηκες ως άλλος… Όσιος τελώνης, κατακρίνοντας συνεχώς όλους τους υπόλοιπους ως φαρισαίους, ή γιατί θυμήθηκες δακρυσμένος την κάποτε δική σου επιστροφή στο σπίτι από την μακρινή χώρα, ή επειδή σου ήρθε φίλαυτα στη μνήμη εκείνη η δωρεά σου η γενναία στα ορφανά της γειτονιάς σου, ή τέλος επειδή νήστεψες και εσύ ένα -δυο τριμεριά, ανήκεις στην κατηγορία όσων έμειναν στερρεοί και δεν εβλασφήμησαν, δεν ξανασταύρωσαν Τον Αναστάντα; Και πόσο εσένα τον ίδιο κοροϊδεύεις αδελφέ μου, ταλαίπωρε εαυτέ μου, αν θαρρείς πως αν μετά από όλη αυτή την τωρινή σου αποστασία θα κατορθώσεις λίαν ευκόλως με την… χάρη που φαντάζεσαι οτι  σου περισσεύει, να ανακαινιστείς εις μετάνοιαν! Η γη σου, η κάποτε εύφορη, μόνο αγκάθια πλέον ξεβγάζει και φωτιά θα τα περικυκλώσει να τα αφανίσει! Πάλι στην προς Εβραίους:

«… ἀδύνατον γὰρ τοὺς ἅπαξ φωτισθέντας γευσαμένους τε τῆς δωρεᾶς τῆς ἐπουρανίου καὶ μετόχους γενηθέντας Πνεύματος Ἁγίου καὶ καλὸν γευσαμένους Θεοῦ ῥῆμα δυνάμεις τε μέλλοντος αἰῶνος, καὶ παραπεσόντας, πάλιν ἀνακαινίζειν εἰς μετάνοιαν, ἀνασταυροῦντας ἑαυτοῖς τὸν υἱὸν τοῦ Θεοῦ καὶ παραδειγματίζοντας. γῆ γὰρ ἡ πιοῦσα τὸν ἐπ᾿ αὐτῆς πολλάκις ἐρχόμενον ὑετὸν καὶ τίκτουσα βοτάνην εὔθετον ἐκείνοις δι᾿ οὓς καὶ γεωργεῖται, μεταλαμβάνει εὐλογίας ἀπὸ τοῦ Θεοῦ· ἐκφέρουσα δὲ ἀκάνθας καὶ τριβόλους, ἀδόκιμος καὶ κατάρας ἐγγύς, ἧς τὸ τέλος εἰς καῦσιν….» (Εβρ. 6,4-8)

Ακόμα ανασαίνεις! Είναι εγγύηση μακροθυμίας και Χρηστότητας κάθε σου ανάσα! Ανάστα! Ξέχνα τους ρόλους που βολεύουν την ανθρωπαρέσκεια και την αυτοδικαίωσή σου ! Χτύπα ξανά τα στήθη σου στο ταμείο σου ! Ζήτα τους οικτιρμούς από τον προδομένο Πατέρα με ταπείνωση και συναίσθηση της αποστασίας σου! Αναθεώρησε τα περί αρετών σου! Νιώσε στα αλήθεια ο τελευταίος αμαρτωλός! Ένα περίψημα! Κλάψε για την δική σου εξορία στις παρυφές του σκότους… Αυτομέμψου αδελφέ μου, ταλαίπωρε εαυτέ μου! Και έπειτα, έλπισε στον Κύριο! Στη Ζωή, Στο Φως και Στην Ελπίδα! Να αυτοκατακριθείς! Μόνο έτσι θα νιώσεις ότι το αίμα του μόνου Αναμάρτητου χύθηκε για την Σωτηρία των αμαρτωλών, ων πρώτος ει εσύ! Τώρα! Καιρός του ποιήσαι τω Κυρίω ! Στον Άδη αν δεν το πράξεις εδώ, δεν θα μπορείς! Μα ούτε θα θέλεις! Από τούτο το πρόσκαιρο ζούμε Τον Παράδεισο ή την κόλασή μας! Στο εδώ, εκείνο το ΘΕΛΩ, είτε θα υποταχθεί πανελεύθερα στον Θεό ή θα Τον παραμερίσει χωρισμένο από Εκείνον αιώνια! Και να θυμόμαστε αυτό που έλεγε ο αββάς Δωρόθεος, πως όταν δεν συνηθίζει ο άνθρωπος να κατηγορεί τον εαυτό του, δεν θα αργήσει να θεωρήσει αίτιο του κακού, ακόμα και αυτόν τον ίδιο τον Θεό...

                                

Νώντας Σκοπετέας

Με αποσπάσματα από ομότιτλη εκπομπή

Αρχή Τριωδίου 2022

 

Έχει απαντήσει ο ίδιος ο Χριστός μας !

«…Ἐγὼ λοιπὸν τί θὰ τοὺς πῶ; Ὅτι ὁ Θεὸς δὲν σὲ θέλει ἔτσι. Καὶ θὰ μοῦ ἀπαντήσει: γιατί, στὸ εἶπε; Καὶ τί θὰ τοῦ ἀπαντήσω ἐγώ; Ὅτι μοῦ τὸ πε;»

Σεβασμιώτατε , Ζων ο Λόγος του Θεού και ενεργής ! Ζῶν γὰρ ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ καὶ ἐνεργὴς καὶ τομώτερος ὑπὲρ πᾶσαν μάχαιραν δίστομον καὶ διϊκνούμενος ἄχρι μερισμοῦ ψυχῆς τε καὶ πνεύματος, ἁρμῶν τε καὶ μυελῶν, καὶ κριτικὸς ἐνθυμήσεων καὶ ἐννοιῶν καρδίας...( Εβρ. 4,12)

Έχει μιλήσει λοιπόν μέσα στο Ευαγγέλιο ο Κύριος και σας δίνει την απάντηση να την χρησιμοποιήσετε ευχερώς και προς ωφέλεια ψυχών αν ποτέ σας κάνουν αυτήν την ερώτηση άνθρωποι που θέλγονται από το ίδιο φύλο ! Διαβάστε σας παρακαλούμε το παρακάτω απόσπασμα από παλαιότερο ( Μάρτιος 2020) κείμενό μας .

….Κάποιοι μιλούν και παραμιλούν για μια σχεδόν απροϋπόθετη Θεία κοινωνία –γιατί αυτή είναι η πεμπτουσία και το υπέρτατο ζητούμενο της Ορθοδόξου πίστεώς μας , η ένωση με τον Χριστό- η οποία βασίζεται αποκλειστικά στις καλές μας πράξεις , στην βοήθεια των φτωχών , στην αλληλεγγύη , στο ευσυγκίνητό  μας , στο να μιμηθούμε τον Χριστό μας έστω,  ο οποίος λεν δεν κατέκρινε ποτέ τους άλλους…( Ξεχνούν όμως οι αδελφοί μας , -προσπαθούμε να μην  λογιστούμε  ότι παρασιωπούν-, του Αγίου Χρυσοστόμου τον λόγο : Το μην κρίνετε ίνα μην κριθείτε , περί βίου εστίν , ου περί πίστεως !), Αυτοί λοιπόν  υπερτονίζοντας και παρατονίζοντας την αγάπη που έχει ο Χριστός μας , παρέχουν έναν εξωραϊσμένο , στρογγυλεμένο λόγο και άφθονες δικαιολογίες και άλλοθι στην πάντα ελέγχουσα Θεόσπαρτη  συνείδηση, ιδίως των νέων ανθρώπων, που καλόπιστα και ανεπιφύλακτα τους εμπιστεύονται, εναγωνίως γυρεύοντας παραμυθία και παρηγοριά στην πειραστική τους νεότητα και προσπαθώντας να συνταιριάξουν τον κόσμο και την ξέφρενη σάρκα,  με τον Χριστό. Όσοι εν είδη ψυχολογικών υποστηρικτών , ( στ αλήθεια πολλές φορές μοιάζουν τόσο με τους Motivational Speakers)  εκκοσμικεύουν με αγαπητικά επικαλύμματα και ακατασχέτως αγαπολογούν  , φοβόμαστε πως λοξοδρομούν και δεν ορθοδοξούν… Τελεύουν τις προσευχές τους με το δι ευχών των Αγίων Πατέρων ημών… μα εκείνων των παγχρύσων στομάτων του Λόγου,  των ακαθαίρετων «πύργων» , τις φωνές ενίοτε παραφράζουν είτε  αγνοούν και ενίοτε λοιδορούν… Ανήκουν αυτά λένε  σε άλλη εποχή .

Πολύ μακρινή ! Δεν καταδίκασε προσθέτουν ο Χριστός ! Μόνο συγχώρεσε ! Δεν λιθοβόλησε την μοιχαλίδα ! Αλήθεια ως εκεί μόνο θυμάστε ;  «…πορεύου και από του νυν μηκέτι αμάρτανε! -Ιωάν. η.11» Τι εννοούσε με εκείνο το μηκέτι ο μόνος αναμάρτητος ; Φυσικά και θα την ξανασυγχωρούσε αν εκείνη και πάλι προσέτρεχε μετανοημένη στα άχραντα πόδια του. Μα δεν αμνήστευσε και δεν στρογγύλεψε την μοιχεία!

Μάλιστα ο Χριστός μας καταδίκασε αυστηρότατα το άθεσμο που σήμερα προελαύνει και ενίοτε παρελαύνει… Θέλουμε απόδειξη περί τούτου ; Γιατί πολλοί διατυμπανίζουν ότι ο Χριστός δεν ασχολήθηκε με κανενός είδους προσανατολισμό… Άλλα λένε είναι εκείνα που στηλίτευε… Εσύ αδελφέ μου , λαϊκέ και φευ… κληρικέ  , που λες με την γλυκύτατη φωνή σου και το μεταδοτικό,  θεόσδοτο και προς πολλαπλασιασμό,  ταλαντό σου κάτι τέτοιο, τρέξε σε εκλιπαρώ στο Φως του Ευαγγελίου ( εκτός αν άρχισες και αυτό να το αμφισβητείς) και δες εκεί τι είπε ο Χριστός μας που και χθες και σήμερα και στους αιώνες θα είναι ο ίδιος!

( Λουκάς. 10,11-12)…. καὶ τὸν κονιορτὸν τὸν κολληθέντα ἡμῖν ἀπὸ τῆς πόλεως ὑμῶν εἰς τοὺς πόδας ἡμῶν ἀπομασσόμεθα ὑμῖν· πλὴν τοῦτο γινώσκετε, ὅτι ἤγγικεν ἐφ᾿ ὑμᾶς ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ. λέγω δὲ ὑμῖν ὅτι Σοδόμοις ἐν τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ ἀνεκτότερον ἔσται ἢ τῇ πόλει ἐκείνῃ.  ( Μάρκος.6, 11) καὶ ὅσοι ἐὰν μὴ δέξωνται ὑμᾶς μηδὲ ἀκούσωσιν ὑμῶν, ἐκπορευόμενοι ἐκεῖθεν ἐκτινάξατε τὸν χοῦν τὸν ὑποκάτω τῶν ποδῶν ὑμῶν εἰς μαρτύριον αὐτοῖς· ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἀνεκτότερον ἔσται Σοδόμοις ἢ Γομόῤῥοις ἐν ἡμέρᾳ κρίσεως ἢ τῇ πόλει ἐκείνῃ.

Θα επιβληθεί στα Σόδομα και στην Γόμορα  πιο υποφερτή τιμωρία …Θα τιμωρηθούν δηλαδή ! Γιατί θα τιμωρηθούν ;  Για ποιόν λόγο έβρεξε φωτιά και θειάφι εκεί  ; Μήπως για μια συγκεκριμένη πράξη …;

Με όλην την δύναμη της ψυχής μας λέμε πως δεν υπάρχει καμιά απολύτως πράξη που αν την εξομολογηθούμε μετανοημένοι δεν θα μας συγχωρεθεί ! Αν ακόμα με φιλότιμο αναγνωρίσουμε τα όποια πάθη μας,   που ναι είναι τόσο φιλεπίστροφα και με φιλότιμο προσπαθήσουμε να παλέψουμε με αυτά για να τα νικήσουμε με την βοήθεια του Θεού ! Αλλοίμονο όμως ,   ας μην δίνεται απροϋπόθετη άφεση χωρίς φάρμακο , χωρίς θεραπεία , χωρίς τους Θεοπαράδοτους κανόνες , που κάθε πνευματικός εξατομικεύοντας θα έχει ως φωτεινό σημείο αναφοράς χωρίς να τους εξαφανίζει ή στρεβλώνει. Γιατί άλλο Αγάπη και άλλο αγαπολογία ! Άλλο συγχωρώ και άλλο αμνηστεύω άκριτα και ισοπεδωτικά  στο όνομα της αγάπης που ο Χριστός έχει !  Γιατί ο Χριστός μας είναι ο ίδιος  Η ΑΓΑΠΗ , δεν έχει απλά αγάπη συναισθηματική,  δακρύβρεχτη, συγκινησιακή …Αν έχουμε τον Χριστό μέσα μας,  άρα και ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ,   ακολουθούμε  τον νόμο Του τον Ευαγγελικό , τις εντολές Του, τα Χρηστά Του κρίματα και τα μαρτύριά Του ! Βαδίζουμε την στενή και τεθλιμμένη  οδό των δικαιωμάτων και του θελήματός Του !  Αυτός είναι και μόνο ο ορθός δρόμος ! “Ο έχων τας εντολάς μου και τηρών αυτάς, εκείνος εστιν ο αγαπών με” (Ιωάν. δ’, 21) Όσοι αλλιώς πορεύονται με μια κάποια αγάπη …δεν ορθοδοξούν μα λοξοδρομούν …Ας φωτίσει ο Κύριος όλους μας !

Νώντας Σκοπετέας

Τριώδιο 2022 

 

Για Απόδειπνο στου ταπεινού Επισκόπου το…σπίτι(Επίσκοπος Κοσμάς+)

Είναι σούρουπο… ανοιξιάτικο μέσα στον Χειμώνα ! Δωδεκαήμερο Χριστουγέννων με τα φώτα της πόλης αναμμένα και της ψυχής τις κεροφώτιστες μαρμαρυγές, να προσπαθούν να λαμπυρίσουν μέσα σε σκοτάδι πνιγηρό που όλο και πυκνώνει ! Βρίσκομαι στα μέρη του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού ! Στα χώματα που διάβηκε και αγίασε ! Την αγαπώ αυτή τη γη ! Την νιώθω σαν δεύτερη πατρίδα μου ! Μένω μακριά με του σώματός μου τις αισθήσεις, μα η ψυχή μου, όλο λαχταρά εδώ να βρίσκεται και νοερώς να σεργιανά. Χρόνια τώρα έρχομαι στα ουράνια ραδιοκύματα αυτού του τόπου, με την ευλογία ενός ταπεινού καλόγερου, που ο Ουρανός συμμαρτύρησε και οι ταπεινοί ήρωες του συναξαριού μεσίτευσαν, ώστε πριν από 15 τόσα χρόνια, να εκλεγεί Επίσκοπος ! Έτσι το είχαν «δει» από όταν ήταν Ιερέας και έτρεχε ο πατήρ Κοσμάς σαν το διψασμένο ελάφι, στις κρήνες της Αγιότητάς τους, ο Άγιος Πορφύριος και ο με συγχωρείτε, ο Άγιος Ιάκωβος . Ο πρώτος σαν καταλάβαινε με την διόρασή του πως στο τηλέφωνο που χτυπούσε ήταν ο τότε Ιεροκήρυκας απ την Αιτωλοακαρνανία, διέκοπτε ό,τι κι αν είχε, λέγοντας: Σταθείτε, περιμένετε, γιατί με παίρνει τηλέφωνο ο Δεσπότης! Ο δεύτερος, ο Θεοχαρίτωτος θεράπων του Χριστού και γλυκύτατος υποτακτικός του Οσίου Δαυίδ, του έλεγε σαν συναντιόνταν και τον εξέπληττε τότε στ’ αλήθεια : Αυτό που σας λέω πάτερ Κοσμά ! Θα γίνετε Δεσπότης!

                                      

Εκλεκτός Επίσκοπος , Διαλεχτός Χριστού !

Θα φροντίσω επιμελώς βέβαια τίποτα από όλα αυτά να μην του πω τώρα που θα τον επισκεφθώ, γιατί είμαι βέβαιος πως γλυκά θα με μαλώσει και χαμηλώνοντας το πρόσωπό του θα ψελλίσει :

«Ω, μην ασχολείστε με τον Παλιό -Κοσμά! Όλο θάλασσα τα κάνει ! Ένα μειράκιον είναι και τίποτα παραπάνω !

Να είμαστε πράοι αδελφοί μου και ευγενικοί με τον κόσμο! συνηθίζει να λέει . Επίσης: «Δεν θα σώσουμε εμείς τον κόσμο. Καθήκον μας είναι να δώσουμε την Μαρτυρία Ιησού Χριστού. Τα υπόλοιπα τα ξέρει ο Θεός».

Ελάτε λοιπόν, πριν φτάσω στο φτωχό και απέριττο σπιτάκι του, να σας πω μερικά για εκείνον, που οι περισσότεροι τουλάχιστον δεν τα γνωρίζουν !

Αυτός αδελφοί μου ο …παλιό Κοσμάς… ο Δεσπότης, σχεδόν ποτέ δεν ξεκουράζεται ! Όλο προσπαθεί να υπακούσει στου Χριστού μας τα προστάγματα και να κακοπαθεί και να νήφει και να μένει ξυπνητός, με τα μάτια της ψυχής του ορθάνοιχτα , τα αυτιά του να ακούνε μόνο τα σαλπίσματα της μετανοίας τα ασίγαστα , τη γεύση του να λαχταρά την Χρηστότητα του Ζώντος Θεού , την αφή του να αναζητά και να ψηλαφά συνεχώς ακήρατες πλευρές του Εσταυρωμένου Λυτρωτή, την όσφρησή του να ανακαλύπτει μυρόπες και μυροφόρες καρδιές στο εωθινό Αναστάσιμο δρομολόγιο προς το κενό μνημείο! Λιγόφαγος και νηστευτής! Δεν τον θυμούνται σχεδόν ποτέ να τρώει κρέας και πλούσια φαγητά !
Υπάρχουν άνθρωποι φτωχοί στο ποίμνιό μου που δεν έχουν τα στοιχειώδη και εγώ θα τρώω κρέας ; αναρωτιέται και πάλι χαμηλώνει το κεφάλι ! Μόνο κάποιες λίγες φορές τρώει να δυναμώσει κάνοντας υπακοή και μόνο ο φιλάσθενος! Αυτός ο Δεσπότης, μόλις εκάρη μοναχός αποποιήθηκε κάθε κληρονομικού δικαιώματος γράφοντας στα αδέλφια του : «Δεν επιθυμώ να έχω τίποτε από οποιαδήποτε οικογενειακή κληρονομιά ή απολαβή. Εγώ είμαι καλόγερος! Μην με ανακατεύετε με αυτά σας παρακαλώ ! Πλήρης αποταγή και ξενιτεία !

        

Η ψυχή του ολότελα δοσμένη στον Παντευεργέτη Λατρευτό του Νυμφίο, αποξενωμένη από τον κόσμο! Γι αυτόν τον λόγο με ελάχιστες εξαιρέσεις, από την μοναχική του κουρά μέχρι και την εις Επίσκοπον εκλογή του, δεν συμμετείχε στην τέλεση του μυστηρίου του γάμου. Κι αν ακόμα έπρεπε , για κοινωνικούς λόγους, να παρευρίσκεται, δεόταν ολόθερμα από το Ιερό Βήμα, χωρίς να λαμβάνει μέρος. Έλεγε πάντα σχετικώς: «Είμαι καλόγερος. Τι δουλειά έχω με τους γάμους;». Ως επίσκοπος βεβαίως, αναγκάζεται κάποτε-κάποτε να ευλογεί μερικά μυστήρια, αλλά κι αυτό το κάνει με πολλή φειδώ και διάκριση. Αφιλοχρήματος και ελεήμων ! Ω πόσο ελεήμων, πάντα εν κρυπτώ και παραβύστω! Όταν κάποιος εμπερίστατος του ζητά βοήθεια, του δίνει χωρίς να υπολογίζει καθόλου τις προσωπικές του ανάγκες και έχοντας παραδομένη πάσαν τη ζωή του Χριστώ τω Θεώ. Έτσι, πολλές φορές, έρχονται στιγμές που δεν έχει χρήματα, να αγοράσει ακόμη και τα απαραίτητα, για το καθημερινό του (ούτως ή άλλως λιτό) γεύμα.

                                   

Κάποιον θα στείλει ο Κύριος να δανείσει και εμένα πάντοτε σκέφτεται. Η γνώμη του ποτέ δεν φανερώνεται ισχυρή ! Και σαν θέλει κάτι σπουδαίο να αποφασίσει, δεν διστάζει να ρωτήσει ένα μικρό παιδί για να του πει ! Πολλές φορές του αναφέρουν περιπτώσεις, και κληρικών ακόμη, (ευεργετημένων συνήθως από τον ίδιο) οι οποίοι τον κατηγορούν ή του υπονομεύουν τις ποιμαντικές του προσπάθειες, κι αυτός μονίμως απαντά : «Αφήστε, μη λέτε τίποτε, μήπως και στενοχωρήσουμε το παιδί».

Ως Επίσκοπος θα μπορούσε να διαμένει δωρεάν στο επισκοπικό μέγαρο, στο Μεσολόγγι. Το αρνήθηκε, για να μην «φορτώσει με έξοδα τη μητρόπολη», όπως λέει. Γι’ αυτό, ή διαμένει σε ένα διαμερισματάκι στο Μεσολόγγι, το οποίο πληρώνει με αποκλειστικά δικά του χρήματα, ή μένει στο πατρικό του σπίτι στο Αγρίνιο, επιλέγοντας να μετακινείται συνεχώς με το αυτοκίνητο, απ’ το Αγρίνιο στο Μεσολόγγι και αντίστροφα. Εκεί πάμε τώρα !

Στο πατρικό του σπίτι! Εκεί ο Επίσκοπος Κοσμάς μένει με την αδελφή του την Ελένη τα τελευταία χρόνια, για να την φροντίζει, που είναι αυτή αναγκεμένη, στερούμενη τους σωματικούς της οφθαλμούς!

Δεν έχουμε ενημερώσει κανέναν !

Το σπίτι είναι ανοικτό για τον καθένα μέχρι τα μεσάνυχτα, σε καθημερινή βάση. Λαϊκοί και κληρικοί έρχονται εκεί, πολλές φορές σαν κι εμάς απροειδοποίητα, συνομιλούν μαζί του, φιλοξενούνται από τον ίδιο Αβραμιαία, τρώνε ό,τι οικονομεί η ανυπόκριτη αγάπη του , ή απλά αναζητώντας άνθρωπο να τους παρασταθεί στον πόνο και στην θλιμμένη μοναξιά, περνούν χαρούμενα και ωφέλιμα την ώρα τους με τον καλόκαρδο και πάντοτε καταδεκτικό Επίσκοπό τους , χωρίς ποτέ κανείς να τους εμποδίσει ή να τους αποθαρρύνει .

                  

Κατά τις 11 το βράδυ, εκεί στο λιτό αυτό σπιτάκι, συνήθως γίνεται το Απόδειπνο, μετά των Χαιρετισμών στην Υπεραγία Θεοτόκο , με την σ   υμμετοχή όλων των τυχόν παρευρισκομένων. Στο τέλος άλλης μιας Χριστιανικής ημέρας , το ομοθυμαδόν της πίστης μας το ποθητό και οι ολόψυχες ευχές του πατρός Κοσμά στα τεκνία του, να τα τειχίζουν να τα φρουρούν από τον ζοφερό ύπνο της αμαρτίας ! Τα μεσάνυχτα που η εξώπορτα κλείνει, ο Επίσκοπος πολλές φορές θα καθαρίσει και θα προετοιμάσει το σπίτι για την επόμενη μέρα. Ακολουθούν οι ιερές εκείνες ώρες της ησυχίας και της προσευχής !

Οι ώρες της φροντίδας και της τροφής της ψυχής με τα ουράνια πνευματικά εδέσματα ! Δέεται εμπόνως για κάθε ενδεή που του ζήτησε να μεσιτεύσει… ( Πόσοι δεν έχουν να μαρτυρήσουν περί τούτου …εκ του αποτελέσματος και της αισίας εκβάσεως…) Και έπειτα πλησιάζοντας στο μεσόνυχτο μελετά ! Εκτός από την Αγία Γραφή, προτιμά να διαβάζει ομιλίες του Ιερού Χρυσοστόμου και του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά. Όχι πως αποφεύγει όλους τους υπολοίπους Αγίους πατέρες, αλλά αυτούς τους δύο τους προτιμά και τους συνιστά περισσότερο. Αφού τελειώσει , τότε θα αναπαυθεί για ελάχιστες ώρες, μέχρι τις 5,30 το πρωί (αν έχει Θ. Λειτουργία), ή τις 6,30, εάν είναι να μεταβεί, προσευχόμενος πάντα, στο επισκοπείο στο Μεσολόγγι. Πριν φύγει όμως, θα διαβάσει τον Όρθρο της ημέρας που ο Κύριος φανέρωσε.

Φτάσαμε λοιπόν ξανά νοερώς εδώ !

                          

Ασυνάντητη σιγή , σχεδόν θλιμμένη ! Δυο προσκλητήρια προσευχής στερεωμένα στην πόρτα του κλειστού σπιτιού ! Ένας Σταυρός πάνω- πάνω και έπειτα 2 αγγέλματα ! Η Ελένη και ο μικρότερος αδελφός της ο Κωνσταντίνος και μετέπειτα Κοσμάς Ιερομόναχος και Αρχιερέας έφυγαν για πάνω ! Για την Άνω Ιερουσαλήμ ! Με διαφορά λίγων ημερών ! Τώρα ο παροντικός χρόνος θα αλλάξει; Θα αρχίσουμε να μιλάμε για τότε ; Μη γένοιτο ! Χριστός Ανέστη αδελφοί μου ! Ακούμε ξανά την φωνή του ταπεινού Επισκόπου ! -Ελάτε να κάνουμε το Απόδειπνο με τους Χαιρετισμούς ! Όλα στο παρόν ! Και εκείνα τα 2 αδέλφια πιο πολύ τώρα μαζί μας ! Το Απόδειπνο θα γίνει και απόψε λοιπόν! Το ομοθυμαδόν και πάλι θα λάμψει σιμά σε ένα ταπεινό μνημούρι φωτισμένο από αγνά κεριά προσευχής ! Πάνω του μικρά παιδιά και ταπεινά του κόσμου τούτου, έγραψαν με λευκά πετραδάκια την λέξη Άγιος! Τώρα εδώ θα ερχόμαστε, να παρακαλάμε τον Άγιο ακαταγώνιστα να μεσιτεύει, για παράταση στην παράταση του ελέους …

Νώντας Σκοπετέας

Με αφορμή την συμπλήρωση 40 ημερών από της κοιμήσεως του μακαριστού Μητροπολίτη Αιτωλίας και Ακαρνανίας κυρού Κοσμά, ενός μεγάλου Αγίου του αιώνα μας ...

Μόνο πιστοποιητικό η πίστη ! ( Για να πλησιάσουμε Τον Ζωντανό Θεό )

Η καρδιά της καρδιάς της πίστης μας. Η ουσία, ο πυρήνας, το μόνο ζωοποιητικό και σωστικό μυστήριο των μυστηρίων ! Ο Χριστός μας προσφέρων και προσφερόμενος ! Όχι συμβολικώς , όχι για την συνήθεια , το έθιμο και το καλό ! Πραγματικά , υποστατικά με τρόπο κρύφιο , απρόσιτο για την πεπερασμένη μας λογική και τις σωματικές μας αισθήσεις. Εμπειρικά και όχι γνωστικά . Γευόμαστε με τις σωματικές μας αισθήσεις άρτο και οίνο , μα με τις πνευματικές Το Σώμα και Το Αίμα Του Χριστού!

…᾿Εμάχοντο οὖν πρὸς ἀλλήλους οἱ ᾿Ιουδαῖοι λέγοντες· πῶς δύναται οὗτος ἡμῖν δοῦναι τὴν σάρκα φαγεῖν; εἶπεν οὖν αὐτοῖς ὁ ᾿Ιησοῦς· ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἐὰν μὴ φάγητε τὴν σάρκα τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου καὶ πίητε αὐτοῦ τὸ αἷμα, οὐκ ἔχετε ζωὴν ἐν ἑαυτοῖς.ὁ τρώγων μου τὴν σάρκα καὶ πίνων μου τὸ αἷμα ἔχει ζωὴν αἰώνιον, καὶ ἐγὼ ἀναστήσω αὐτὸν ἐν τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ. ἡ γὰρ σάρξ μου ἀληθῶς ἐστι βρῶσις, καὶ τὸ αἷμά μου ἀληθῶς ἐστι πόσις. ὁ τρώγων μου τὴν σάρκα καὶ πίνων μου τὸ αἷμα ἐν ἐμοὶ μένει, κἀγὼ ἐν αὐτῷ. καθὼς ἀπέστειλέ με ὁ ζῶν πατὴρ κἀγὼ ζῶ διὰ τὸν πατέρα, καὶ ὁ τρώγων με κἀκεῖνος ζήσεται δι’ ἐμέ. οὗτός ἐστιν ὁ ἄρτος ὁ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καταβάς, οὐ καθὼς ἔφαγον οἱ πατέρες ὑμῶν τὸ μάννα καὶ ἀπέθανον· ὁ τρώγων τοῦτον τὸν ἄρτον ζήσεται εἰς τὸν αἰῶνα. Ταῦτα εἶπεν ἐν συναγωγῇ διδάσκων ἐν Καπερναούμ.(Ιωάν.6, 52-59)

 Συμβούλευε ένας Άγιος Γέροντας των ημερών μας ο μακαριστός π.Δανιήλ Γούβαλης , αν κάποιος δεν προλάβει να διαβάσει προσευχόμενος και ένδακρυς έστω με μια ουρανόσταλτη ρανίδα στα μάτια , ολόκληρη την θεραπευτική και  ιερότατη  ακολουθία της Θείας Μεταλήψεως , τουλάχιστον να διαβάσει ( μεταξύ και άλλων χωρίων από την Παλαιά και από το 6 ο κεφάλαιο του ηγαπημένου μαθητή) αυτό το απόσπασμα από το κατά Ιωάννην.

Να καθρεφτιστούμε αδελφοί μου όμως συντετριμμένοι σε μια φράση που ακούστηκε εκείνη την ημέρα που ο Κύριός μας αποκάλυψε το μυστήριο των μυστηρίων διδάσκοντας στην συναγωγή της Καπερναούμ. Ακριβώς ακολουθεί στον 60^ο στίχο του 6^ου κεφαλαίου :

Πολλοὶ οὖν ἀκούσαντες ἐκ τῶν μαθητῶν αὐτοῦ εἶπον· σκληρός ἐστιν οὗτος ὁ λόγος· τίς δύναται αὐτοῦ ἀκούειν;

Παραδέξου το αδελφέ μου , ταλαίπωρε εαυτέ μου , από τα χείλη έστω της διάνοιάς σου , έχει ξεστομιστεί αυτός ο λόγος! Έχεις και συ γογγύσει, έχεις αμφιβάλλει , έχεις αναρωτηθεί  …Ψωμί και κρασί γεύεσαι από χέρι ανθρώπου και φοβάσαι ! Και νιώθεις ότι απειλείσαι και διστάζεις ! Και βλασφημείς το πανάγιο μυστήριο των μυστηρίων ! Θες να κατανοήσεις το άκτιστο και το υπερφυές ! Να το φέρεις στα δικά σου κτιστά μέτρα που νοθεύονται μολύνονται και πεθαίνουν! Άρτος Ζωής αιωνιζούσης είναι τούτο το μυστήριο ! Αρνείσαι τον Τριαδικό Θεό ! Το Άγιο Πνεύμα ! Μα δεν θα παρέμβει ποτέ ο Κύριος για να σε πείσει ! Η πειθώ παραμερίζεται ! ᾿Εκ τούτου πολλοὶ ἀπῆλθον ἐκ τῶν μαθητῶν αὐτοῦ εἰς τὰ ὀπίσω καὶ οὐκέτι μετ’ αὐτοῦ περιεπάτουν. Εἶπεν οὖν ὁ ᾿Ιησοῦς τοῖς δώδεκα· μὴ καὶ ὑμεῖς θέλετε ὑπάγειν; ( Ιωάν.6, 66-67)

Το αυτεξούσιο είτε θα σε οδηγήσει να Τον εγκαταλείψεις και εσύ εκεί στην συναγωγή της Καπερναούμ , είτε στην πίστη ότι αυτό που γεύεσαι σαν ψωμί και κρασί είναι ολόκληρο Το Σώμα και ολόκληρο Το Αίμα του Υιού του Θεού ! Φόβος Θεού , Πίστη και Αγάπη ! Τρείς προϋποθέσεις αδελφέ μου , ταλαίπωρε εαυτέ μου ! Τα πιστοποιητικά σου για να πλησιάσεις Τον  Ζωντανό Θεό. Και αυτές οι προϋποθέσεις κρύβουν μυστήριο ! Δεν είναι αυτό που ακούγεται ! Θέλουν και αυτά βίωση ! Αλλιώς άκυρα  θα είναι τα πιστοποιητικά της αδύναμης λογικής μας ! Σαν κερί και χορτάρι ξερό θα φλεχθεί . Κρίμα και κατάκριμα! Δεν το λέμε εμείς ( κάποιος αδελφός παλαιότερα έσπευσε να μας χαρακτηρίσει σκοταδιστικά σχιζοφρενείς …Είναι δυνατόν , είπε , να μεταλάβει θάνατο ο αναξίως προσερχόμενος ; Ο Χριστός είναι αγάπη !)

Δες αδελφέ μας στην Α΄προς Κορινθίους:  ὁ γὰρ ἐσθίων καὶ πίνων κρίμα ἑαυτῷ ἐσθίει καὶ πίνει μὴ διακρίνων τὸ σῶμα.  διὰ τοῦτο ἐν ὑμῖν πολλοὶ ἀσθενεῖς καὶ ἄρρωστοι, καὶ κοιμῶνται ἱκανοί.( Α΄Κορινθ. 11,29-32)

Η διάκριση και η πίστη ! Μην μείνει άγνωρος ο Χριστός μας ! Η καταστροφική αγνωσία της πίστης μας! Της μυστηριακής και Αγιοπνευματικής μας πίστης !

Την ανέστησε για να την κοινωνήσει!   (σ.σ. Από τον βίο του π.Σπυρίδωνος Ξένου Νεοσκητιώτη) 
Πες το αυτό στην... λυγερόκορμη λογική σου αδελφέ μου , ταλαίπωρε εαυτέ μου και έπειτα κλάψε για τους χλευασμούς και τα ονειδίσματα που εκείνη με μια ψευδόσοφη παρρησία θα σου προσφέρει .
Τόλμησε να την σωπάσεις....
Κι όταν σου γυρεύει πιστοποιητικά, εσύ πρόσφερέ της ταπεινά το πιο διαρκές , το αιώνιο ! Ας προσευχηθούμε σε αυτήν την σειρά των εκπομπών όσα ακουστούν να μας οδηγήσουν στην πίστη που θα διαλύσει το σκοτάδι της λογικής που βλασφημεί το πρόσωπο του Θεανθρώπου Σωτήρα μας ! Μόνο πιστοποιητικό η πίστη !

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από ομότιτλη σειρά 3 εκπομπών

Όσο για αύριο... έχει ο Θεός !

Μὴ φοβοῦ, μετὰ σοῦ γάρ εἰμι·

 μὴ πλανῶ, ἐγὼ γάρ εἰμι ὁ Θεός σου ὁ ἐνισχύσας σε καὶ ἐβοήθησά σοι

 καὶ ἠσφαλισάμην σε τῇ δεξιᾷ τῇ δικαίᾳ μου.( Ησαϊας 41,10)

Καλό βράδυ σε όλους ! Όσο για αύριο έχει ο Θεός ! Πίστη και πολλές υπομονές χρειάζεται να έχουμε ! Μην ανησυχείτε για τίποτα ! Τον τελευταίο λόγο τον έχει πάντα ο Θεός ! Όλα γίνονται σύμφωνα με το σχέδιό Του ! Καλό βράδυ σε όλους ! Όσο για αύριο έχει ο Θεός ! Τί γάρ ὠφελήσει ἄνθρωπον ἐάν κερδήση τόν κόσμον ὄλον, καί ζημιωθῆ τήν ψυχήν αὐτοῦ; Καλό βράδυ σε όλους ! Όσο για αύριο έχει ο Θεός ! Να εύχεστε να είστε μέλη στα σχέδια του Θεού για τις δοκιμασίες που ζούμε αλλά και για αυτές που θα έρθουν! Καλό βράδυ σε όλους ! Όσο για αύριο έχει ο Θεός ! Τὰ ἀδύνατα παρὰ ἀνθρώποις δυνατὰ παρὰ τῷ Θεῷ ἐστιν. Να έχετε πίστη και υπομονή ! Ο Θεός να σας δίνει δύναμη ! Η Παναγία μας να πρεσβεύει για όλους ! Πάντα έχει ο Θεός !

Ένα απόσπασμα από τον προφήτη Ησαϊα στο ξεκίνημα και έπειτα μερικά από τα εκατοντάδες μηνύματα που τα τελευταία χρόνια έρχονται κάθε νύχτωμα στο κινητό μας! Όσο κυλάει ο χρόνος, τόσο αποκαλύπτεται η  ουτιδανότητα και κυρίως το ολιγόπιστό μας αδελφοί! Υπάρχουν άνθρωποι που είναι ικανοί από στήθους να θυμηθούν ολόκληρο τον Ησαϊα ….και τα 66 κεφάλαιά του! Και ακόμα περισσότερα! Είναι υπαρκτό αυτό που γράφουμε,  αλλά εμείς το αναφέρουμε με μια συμβολική διάθεση ….Αυτοί που γνωρίζουν τα πολλά...ίσως –ίσως πολυγραφότατοι, μεταφρασμένοι,  με θαυμαστή ευστροφία και ευγλωττία, αυτοί που μπορούν να σου μιλήσουν υπέροχα και για ατέλειωτες ώρες για την ύπαρξη του Θεού για την υπόστασή Του, για την αποκάλυψή Του,  μέσω των μυστηρίων Του , των ακτίστων ενεργειών Του και της άγνωρης άκτιστης ουσίας Του…Αυτοί οι πολύφθογγοι ρήτορες και γραφιάδες για τον Χριστό , πολλές φορές αποδεικνύεται στην πράξη ότι ουδόλως πιστεύουν ! Ακούγεται οξύμωρο ! Δεν είναι ! Γιατί στην θεωρία , στο ανώδυνο , στο ατσαλάκωτο , σε ό,τι αφορά τους δίπλα και τους απέναντι, με έναν Θεό στα σύννεφα κάπου κρυμμένο , τα πράγματα φαίνονται εξαιρετικά ! Μόλις η φωτιά του κινδύνου , της απειλής και  το ζοφερό του κλυδωνισμού μας περικυκλώσει,  τότε όλα τα παραπάνω πηγαίνουν έναν ωραίο «περίπατο» στις αυλές της λογικής , του ορθολογισμού και της εκλογίκευσης της πίστης , της εκφιλοσόφησης των Θείων Ευαγγελικών προσταγμάτων, της επεξήγησης του μυστηρίου , της έρευνας και επανεξέτασης του δόγματος !

 Πίστη ( έλεγε ένας Άγιος των ημερών μας ο μακαριστός π.Αθανάσιος Μυτιληναίος) δεν είναι να πιστεύεις στην ύπαρξη του Θεού! Πίστη είναι να εμπιστεύεσαι απόλυτα την πρόνοιά Του! Τα παραπάνω μηνύματα στο κινητό   τα στέλνει ένας άνθρωπος που βιώνει ακριβώς αυτό! Πίστη στην πρόνοια του Θεού! Έχει ο Θεός! Το ζει αυτό το μήνυμα! Μέσα στον πόνο, την διακονία των εμπεριστάτων, στην οικονομική δυσκολία , στην ασθένεια, ζει το έχει ο Θεός! Η άγκυρα της ελπίδας στον Ουρανό! Και παίρνουμε ελπίδα απ΄την ανέκπτωτη ελπίδα Του !Ελπίδα είναι η χαρά πριν την χαρά…έλεγε πάλι ο πατήρ Αθανάσιος! Το έχει ο Θεός , ο προνοητής Θεός είναι η Ελπίδα! Η χαρά πριν την χαρά ! Η άγκυρα στον Ουρανό! Μόνο πίστη ζητά απ τον προνοητή τον Μέγα! Και ποτέ, μα ποτέ δεν δανείζεται στενοχώρια! Αμέτρητες οι πτυχές της Θείας πρόνοιας , του Θεϊκού σχεδίου , της μέριμνας του Θεού για κάθε πλάσμα Του ! Είναι προσευχή σπουδαία αυτό το έχει ο Θεός! Δοξολογική , που αμοίβεται περισσότερο και από το Κύριε ελέησον, όπως έλεγε ο παπά –Τύχων ο Άγιος ο Αγιορείτης και πνευματικός του Αγίου Παϊσίου!

Έχει ο Θεός ! Πάντα έχει ο Παντοδύναμος !

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή  

Ο Σταυροκόπος…(Διήγημα για παράΞενους που δεν πάγωσε η αγάπη τους...)

Σώσον με, Κύριε, ὅτι ἐκλέλοιπεν ὅσιος( Ψαλμ.11,2)

Άκουγε μικρός που ήτανε στα καφενεία του χωριού που είχαν πικάπ, ένα τραγούδι που τον έκανε να λυπάται …Ωραίο τραγούδι από τον υπέροχο «Δρόμο»…

Είχε μιαν απλή καρδιά και τον λέγαν Γιάννη …Τον φωνάζανε τρελό… Η απλή του η καρδιά πια δε θα στενάζει… Του την κλέψαν τα παιδιά για να κάνουν χάζι…

Ο τρελός ήταν ο τίτλος του …Ο Γιάννης με την κλεμμένη καρδιά έγινε τότε για αυτόν ένα πρόσωπο αγαπημένο, που αντανακλούσε στις μορφές όσων τρελών και περιφρονημένων αντίκριζε στο διάβα της ζωής του. Ένας δε από αυτούς, ήταν το πιο αναγνωρίσιμο πρόσωπο του μικρού τους χωριού, μια μορφή που κυκλοφορούσε συνεχώς στα καλντερίμια και στις ρούγες ολημερίς, με το φτωχό μα πάντοτε καθαρό του ντύσιμο και το ραβδί του το ακανόνιστο. Ήταν ο Μενέλαος ο Χωματιανός ο…τρελός παράξενος του χωριού, ο νεωκόρος της Κοιμήσεως, γνωστός με το προσωνύμι Σταυροκόπος… Όποτε και να περπατούσες στο χωριό, χειμώνα καλοκαίρι, δεν υπήρχε περίπτωση να μην τον συναντήσεις …Κι αν τον ρώταγες, όλο κάπου σου έλεγε πως είχε να πάει, ένα θέλημα του παπά να κάνει, κάποιον να συναντήσει στο τέρμα του δρόμου …Το παρατσούκλι του είχε βγει από νέος που ήταν, γιατί ο Μέλος ο Σταυροκόπος δεν σταματούσε ποτέ να σταυροκοπιέται…Δεν ήταν δα και εντελώς ανεξήγητη αυτή του η συνήθεια, γιατί στο χωριό τους κάθε γειτονιά έχει και το εκκλησάκι της και το προσκυνητάρι της …

Μα αυτό που όλους τους παραξένευε και τους έκανε να γελάνε μαζί του, ήταν το πόσες φορές εκείνος έκανε τον Σταυρό του, όχι μόνο όταν τον έβλεπαν με το ρασάκι του μέσα στην Εκκλησία αλλά και έξω παντού! Ειδικά τα καλοκαίρια στην μεγάλη πλατεία της Παναγίας, τον έβλεπαν να μην σταματά…για ώρα πολύ να σχηματίζει αργά πάνω του το σύμβολο που ζωή ποιεί… Και να σου τα κρυφόγελα και τα πειράγματα και να και τα μικρά παιδιά, να περνούν με τα ποδήλατα από μπροστά του και να μιμούνται τον τρόπο του και να σταυροκοπιούνται τάχατες και κείνα με ξεκαρδίσματα. Εκεί στην πεζούλα του μπάρμπα- Κώστα του καφετζή του αδελφού της μάνας του , κάτω απ την μεγάλη μουριά, που του άρεσε να πίνει απειρόκακος και χαρούμενος την πορτοκαλάδα του την κερασμένη, τον έβλεπε και αυτός πάντα και θυμόταν τους στίχους απ'το τραγούδι το παλιό το αγαπημένο και χαιρόταν που ο Μέλος ο Σταυροκόπος, είχε την καρδιά του αστένακτη και απαλλαγμένη από κάθε τι το γήινο και το μικρό.

Ήταν καλοκαίρι του Σωτήρος ανήμερα, πριν από μερικά χρόνια, προτού κοιμηθεί ο παράξενος τούτος άνθρωπος! Το παιδί μεγάλωσε! Φοιτητής πια στο Πανεπιστήμιο! Οδοντίατρος! Μόλις είχαν αφιχθεί απ την Αθήνα στο λατρεμένο τους χωριό και περπάτησε ανυπόμονα ως την πλατεία, που ήταν γεμάτη από τους συγχωριανούς του και τους πρωτευουσιάνους παραθεριστές! Ασίγαστος θόρυβος ζωής και τόσες αναμνήσεις να συνοδεύουν κάθε του ματιά! Πήγε και κάθισε στο καφενεδάκι το παλιό. Εκεί ο Μέλος, σταθερά στην πεζούλα του, σαν να μην πέρασε στιγμή από την τελευταία τους συνάντηση …Καταχάρηκε εκείνος που τον είδε! Τον αγκάλιασε και του φίλησε το χέρι! Ένιωσε τέτοιο δέος ο νεαρός! Και τέτοια αγάπη να τον πλημμυρίζει που τον συντάραξε… Τόσα χρόνια ποτέ δεν είχε κάτσει κοντά του να μιλήσουν πέραν των συνηθισμένων και τυπικών χαιρετισμών στα βιαστικά … Άρχισαν να κουβεντιάζουν και να λένε τα νέα τους! Όλο ενδιαφέρον ο Σταυροκόπος τον ρωτούσε για τις σπουδές του,τα αδέλφια του, τους γονείς του, την πνευματική του ζωή στην Θεσσαλονίκη …Και την ώρα που μιλούσε κοιτούσε έντονα ολόγυρά του και κάθε λίγο και λιγάκι ως συνήθως έκανε…τι άλλο; Τον Σταυρό του!

-Μέλο μου να σε ρωτήσω κάτι…χρόνια το θέλω μα δεν τολμούσα γιατί πίστευα πως θα σε πειράξει …

-Πες μου Αποστόλη μου…Αλίμονο, γιατί να πειραχτώ; Εσύ είσαι του Θεού παιδί! Από μικρό σε καμαρώνω και σένα και όλους σας! Είσαι ευλαβής! Πήρες απ τους γονείς σου αλλά και από τον παππού σου τον συγχωρεμένο τον Λυκούργο και την γιαγιά σου την Θεώνη την αγία ψυχούλα! Αχ, πόσο τους αγαπώ αυτούς μάτια μου ! Πάντοτε με τον καλό λόγο μαζί μου! Και πόσο με βοηθούσαν στα δυσκολέματά μου! Εύχομαι συνεχώς για την ανάπαυσή τους! Και λέω και στον παπά συνέχεια να τους μνημονεύει!

-Να, αυτό που όλο κάνεις τον Σταυρό σου, εμένα καθόλου δεν με ενοχλεί …ίσα –ίσα με αναπαύει …αλλά τόσα χρόνια που σε γνωρίζω δεν βαρυγγόμησες ποτέ που όλοι σε…κοροϊδεύουν και γελάνε μαζί σου;

-Να βαρυγγομήσω; Να χάσω τον μισθό μου βρε παιδί; Δεν έχεις διαβάσει το Ευαγγέλιο που μακαρίζει όσους τους κοροϊδεύουν για την χάρη του Χριστού μας; Θα σου πω λοιπόν και σε παρακαλώ να μην το πεις σε κανέναν, μέχρι που να μου πάρει την ψυχή ο Αρχάγγελος! Θέλω να μου το υποσχεθείς!

-Ναι Μέλο μου ! Στο υπόσχομαι!

-Ρίξε μια ματιά γύρω σου παιδί μου! Πόσοι άνθρωποι! Πόσες ψυχές! Πόσα μικρά παιδιά! Στο κέντρο ο Ναός της Παναγίας μας! Ο οίκος του Πατέρα μας! Η Εκκλησία που βαπτιστήκαμε που γευτήκαμε την γλυκάδα της πίστης μας, εκεί που κάποια στιγμή θα μας φροντίσουν στο στερνό μας μονοπάτι…Όλους αυτούς τους νοιάζομαι και τους αγαπώ και δεν με νοιάζει που με έχουν για τρελό και αλλόκοτο …Μόνο κάτι με στενοχωρεί, αλλά ποτέ δεν τους το λέω! Νιώθω χρόνια τώρα πως η αγάπη τους για τον Χριστό μας την Παναγιά και τους Αγίους έχει παγώσει! Και το ελάχιστο δεν κάνουν για να στείλουν πάνω ένα ευχαριστώ για όλα τα καλά που μας χαρίζει ο Πανάγαθος…Ούτε έναν Σταυρό παιδί μου! Ούτε έναν Σταυρό! Κάποτε λοιπόν, ήμουν πολύ νέος ακόμα το πήρα απόφαση…

-Τι αποφάσισες Μέλο μου;

-Ρίξε μια ματιά γύρω σου παιδί μου! Πόσοι άνθρωποι! Πόσες ψυχές! Αυτό που δεν κάνουν…κάνω …Τους παρατηρώ έναν–έναν…Και για όποιον αδιάφορος δεν κάνει τον Σταυρό του που ζυγώνει στον οίκο του Θεού, τον κάνω εγώ το σταυροκόπημα για εκείνον, τον αναπληρώνω και παρακαλάω τον Κύριο να τον λογαριάσει στον δικό του τον μισθό… Έτσι κι όταν συναντώ κάποιον στον δρόμο να περνάει από τα ξωκκλήσια μας και τα προσκυνητάρια μας! Κατάλαβες τώρα; Σου φαίνεται τρελό; Για την αγάπη του Χριστού ! Μην πεις σε κανέναν τίποτα! Μου το υποσχέθηκες! Άντε πάμε στην Παναγία να συμπληρώσουμε λαδάκι στα καντήλια!

Προχώρησε ο Μενέλαος ο Σταυροκόπος κάνοντας τον Σταυρό του για όποιον νιόφερτο συναντούσε να έρχεται προς το μέρος του. Τον ακολούθησε κατασυγκινημένος , χωρίς να μπορεί να αρθρώσει κουβέντα! Στην απέναντι είσοδο της πλατείας έμπαινε εκείνη την στιγμή η Ρεβέκκα και ο Νίκος με τα 6 τους παιδιά! Ασυνάντητη η ευλάβεια αυτής της ευλογημένης φαμίλιας! Έκαναν όλοι τον Σταυρό τους! Τον κοίταξε με νόημα και αγάπη ο…τρελός…Μια φορά μόνο τότε σταυροκοπήθηκε και άνοιξε την πόρτα της Παναγίας ψιθυρίζοντας…Εἰσελεύσομαι εἰς τὸν οἶκον σου, προσκυνήσω πρὸς ναὸν ἅγιόν σου ἐν φόβῳ σου Κύριε…

Νώντας Σκοπετέας

 Εις μνήμην Π.Σ

Απόσπασμα από το βιβλίο:"Αυτοί οι Παράξενοι Χριστιανοί"( εκδ. Ιεραποστολικό Σωματείο Πρόμαχος Ορθοδοξίας) και  την εκπομπή με τίτλο : Πάγωσε η αγάπη