Το Άγιο όρος μέσα μας ....( ΙΙΙ)

ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 2010

ΜΕΡΟΣ ΙΙΙ

Φτάσαμε στην Δάφνη . Εκεί θα περιμέναμε λίγη ώρα μέχρι κάποιο λεωφορείο να μας μετέφερε στις Καρυές . Συναντηθήκαμε με άλλους συντοπίτες μας που είχαν διαφορετικό προορισμό .Ανάμεσά τους και μια παρέα τεσσάρων νέων παιδιών που επισκέπτονταν το Άγιο όρος για πρώτη φορά και είχαν ήδη αποχαιρετίσει την πρώτη αγιορείτικη συνοδεία …-Λοιπόν Ν….. πώς σου φaίνεται ; ρώτησα έναν από αυτούς . -Απίστευτο …νιώθω ότι το όρος είναι μια ….μαγιά πίστης και Χριστιανικής ζωής. Βγαίνοντας έξω θα την πάρω μαζί μου και εύχομαι να βοηθήσει ….

Μαγιά πίστης !!! Από έναν άνθρωπο που βρίσκεται στο ξεκίνημα και που ίσως δεν γνωρίζει πολλά ….μα συνέλαβε από την πρώτη του μέρα την σπουδαιότητα του ιερότατου μέρους που η ίδια η Παναγιά μας επέλεξε για περιβόλι της . Στριμωγμένοι απίστευτα μα δίχως να μας νοιάζει διόλου πήραμε με το λεωφορειάκι τον ανηφορικό δρόμο για την πρωτεύουσα….Από το κέντρο των Καρυών η Σκήτη του Αγίου Ανδρέα και του Μεγάλου Αντωνίου απέχει μόλις 5 λεπτά με τα πόδια .

Έτσι σε λίγο περνάγαμε δίπλα από τις τεράστιες καμπάνες ,σήμα κατατεθέν της Σκήτης . Είναι αλήθεια πως κάθε φορά που ερχόμαστε τα τελευταία χρόνια θαυμάζουμε το πόσο αλλάζει ολοένα η εικόνα της . Η ερημωμένη για πάνω από 20 έτη σκήτη του 1990 έχει δώσει την θέση της σε μια ζωντανή κυψέλη πνευματικότητας και ορθοδοξίας ….οι εργασίες συνεχίζονται σχεδόν ασταμάτητα και οι εκπλήξεις διαδέχονται η μια την άλλη …

Ανεβήκαμε στο αρχονταρίκι …εκεί βρίσκονταν ήδη άλλοι 30 περίπου προσκυνητές ..γύρω - γύρω στους τοίχους , πολλές φωτογραφίες γερόντων κεκοιμημένων και ζώντων. Όσο διαρκούσε το κέρασμα και η τοποθέτησή μας στα δωμάτια αρχίσαμε να τους αναγνωρίζουμε …Εφραίμ Κατουνακιώτης , Ιωσήφ ο Ησυχαστής , Αντώνιος Κόμπος , Εφραίμ Αριζονίτης και τόσες άλλες αγιασμένες μορφές ησυχίας και προσευχής έχουν πάρει στους τοίχους τη θέση τους δίπλα σε άγνωστες για εμάς ,μα τόσο γνώριμες στον Ύψιστο φιγούρες άλλων αιώνων …Φωτογραφίες τραβηγμένες και στο πρότυπο για την εποχή του φωτογραφείο της σκήτης , οι περισσότερες σε μαγνητίζουν να σκεφτείς ένα τόσο μακρινό και πνευματικά ευωδιαστό παρελθόν . Ο Αρχοντάρης μας είπε πως εκείνη την ημέρα ειδικά το πρόγραμμα θα είχε μια διαφορά απ ότι συνήθως . Η τράπεζα θα άρχιζε στις 2 το μεσημέρι και στις 5 θα ξεκινούσε ο εσπερινός και το απόδειπνο με τους Χαιρετισμούς του Σταυρού . Δεν μας εξήγησε τον λόγο της διαφοροποίησης τον οποίο αντιληφθήκαμε λίγο αργότερα . Μας τοποθέτησαν στα δωμάτια δίπλα στην πύλη . Ποτέ ξανά δεν είχα συνειδητοποιήσει πως μια εικόνα του Χριστού μας μπορούσε να κάνει ένα πολύ παλιό δωμάτιο να φαίνεται τόσο μα τόσο όμορφο …. Βγήκαμε αμέσως στο προαύλιο μιας και η ώρα της τράπεζας πλησίαζε . Ο Δικαίος της Σκήτης Προηγούμενος Εφραίμ στεκόταν στην είσοδο σαν κάποιον να ανέμενε ….Πήραμε θέση περιμένοντας να μας ειδοποιήσουν μπροστά από την τράπεζα στο πίσω μέρος του ναού . Ύστερα από λίγο ακούστηκε μια ουράνια υμνωδία που μας έκανε να αναριγήσουμε …Οι μικροί μαθητές της Αθωνιάδος Σχολής η οποία βρίσκεται δίπλα ακριβώς στην Σκήτη , μαζί με τους διδασκάλους τους και τον Γέροντα Εφραίμ να προπορεύεται έρχονταν ψάλλοντας για την τράπεζα . Εκείνη ειδικά την μέρα λοιπόν στρώθηκε τράπεζα για περίπου 150 ανθρώπους .Πλούσια τα ελέη και ο τραπεζάρης μονίμως να φροντίζει τους πάντες …. Ο Αναγνώστης διάβαζε θαυμαστές διηγήσεις από το Γεροντικό καθώς και τον βίο της Αγίας Ευφημίας της οποίας η μνήμη εορταζόταν εκείνη την ημέρα με το παλαιό ημερολόγιο το οποίο ακολουθεί το Όρος όλες τις εκκλησιαστικές περιόδους του έτους πλην των περιόδων της Μ. Τεσσαρακοστής και του Πάσχα . Έπειτα μας μοιράστηκαν κόλλυβα …σπερνά τα πε κάποιος διπλανός μου θυμίζοντάς μας την ελπίδα που φωλιάζει στις ψυχές μας και τις αμέτρητες ευχές που αυτά συμβολίζουν . Σηκωθήκαμε για την προσευχή στο τέλος και για να ακουστεί από τους μαθητές της Αθωνιάδας Σχολής το πιο υπέροχο Άξιον Εστί που είχαμε ποτέ ακούσει σε ήχο δεύτερο αθωνικό ή Αγίου όρους όπως λέγεται. Οι μαθητές της Σχολής δεν ήταν ομοιόμορφα ντυμένοι όπως παλιά . Ωστόσο κάποιοι είχαν διατηρήσει την παραδοσιακή φορεσιά του ράσου με το καλιμαύχι .Όταν βρίσκεσαι στα μέρη του Άθωνος πάντα χωρίς να το θέλεις αποκτάς μια συνήθεια που στον έξω κόσμο σίγουρα παρεξηγείται .Προσπαθείς να «υποκλέψεις» στιχομυθίες μεταξύ Γερόντων δοκίμων ,προσκυνητών ,γιατί διψάει η ψυχή ,γιατί χρειάζεσαι να μπολιαστείς με πείρα αγιορειτών πατέρων, με νοσταλγικές αναμνήσεις και εμπειρίες γηραιών προσκυνητών που συνάντησαν έναν γέροντα - Παϊσιο ,έναν γέροντα Ιωσήφ ,έναν παπά Τύχωνα ,που σφυρηλάτησαν την πίστη τους βαδίζοντας στενά και δύσβατα ασκητικά μονοπάτια ,που είδαν τα θαύματα και τα θαυμάσια του Θεού να ξεδιπλώνονται απλόχερα μπροστά στα μάτια τους . Στην έξοδο από την Τράπεζα «υπέκλεψα» τον διάλογο ενός προσκυνητή όχι με κανέναν τέτοιον σεβάσμιο Γέροντα μα με έναν μαθητή της Αθωνιάδος Σχολής . Αυτός δεν θα ήταν πάνω από τα 15 . Κι όμως η σοφία των λόγων του ήταν θαυμαστή και όλως δυσανάλογη με το παρουσιαστικό του -….Αδερφέ μου έλεγε δεν έχει σημασία που θα βρεθείς στην ζωή σου …σίγουρα εδώ η σχολή ευνοεί την πνευματική σου πρόοδο ,μα δεν αρκεί αυτό .Χρειάζεται αγώνας όπου και να είσαι είτε εδώ , είτε έξω. Η Θέωση πρέπει να ναι ο σκοπός κάθε ανθρώπου όπου και να βρίσκεται …. Είχαμε ακόμη 2 ώρες σχεδόν για τον Εσπερινό και θελήσαμε να τις εκμεταλλευτούμε. Πήραμε τον δρόμο για την Καψάλα και το κελί του πατρός Ευθυμίου, μιας από τις πλέον σεβάσμιες σύγχρονες μορφές του Αγιορείτικου ησυχασμού . Περάσαμε από Μπουραζέρι και ευχηθήκαμε κάποτε να φιλοξενηθούμε στον Άγιο Νικόλαο ,μα μιας και δεν είχαμε πολύ χρόνο δεν σταματήσαμε συνεχίζοντας τον δρόμο μας για το κελλί  όπου ησυχάζει ο Γέροντας με την μικρή του συνοδεία . Ένα μικρό ανηφορικό μονοπάτι και σε λίγο βρισκόμαστε έξω από την μικρή πόρτα. Εκεί υπήρχε η αύρα της Παναγούδας και του Γέροντος Παϊσίου πνευματικού πατέρα του παπά-Ευθύμη , με ταπεινά καθίσματα από κορμούς δέντρων να σε γυρίζουν σε αυτά που ποτέ δεν έζησες και όμως πάντα θα νοσταλγείς …. Δεν απογοητευτήκαμε όταν ένας από τους υποτακτικούς του Γέροντα μας είπε πως εκείνος έλειπε και πως θα επέστρεφε το Σάββατο…Κι αυτό γιατί ήταν σαν να τον συναντήσαμε στα ιλαρά πρόσωπα που είχαν τα καλογέρια του … Ο Μοναχός μας προσέφερε κέρασμα λουκούμι και δροσερό νερό. Ήταν ίσως η πρώτη φορά που αισθανθήκαμε τόσο ευλογημένοι πίνοντας ένα ποτήρι νερό .Και αυτό γιατί συνειδητοποιήσαμε ότι πουθενά στο κελί δεν υπήρχε βρύση και φυσικά ούτε ρεύμα …-Το κουβαλάμε από μακριά μας είπε όταν τον ρωτήσαμε ο Μοναχός ο οποίος έπλενε μια μεγάλη κατσαρόλα κάνοντας συντονισμένες κινήσεις ώστε να μην πηγαίνει χαμένη ούτε σταγόνα … Πιείτε και άλλο παιδιά μας είπε είστε κουρασμένοι !!!! Χαμογελάσαμε με νόημα αρνούμενοι να τους στερήσουμε κι άλλο υπερπολύτιμο νεράκι και θελήσαμε να αφήσουμε κάποια ονόματα για τον Πατέρα Ευθύμιο όταν θα γύριζε . Φύγαμε παίρνοντας μαζί μας ευλογίες του Γέροντα ένα πολύ όμορφο οπτικοακουστικό υλικό αφιερωμένο στον Γέροντα Παϊσιο και τις εικόνες αυτάρκειας ταπεινότητας και αληθινής ευτυχίας που εξέπεμπαν αβίαστα οι Μοναχοί της ευλογημένης αυτής συνοδείας .Σε λίγο θα μπαίναμε για πρώτη φορά στον συνταρακτικά επιβλητικό ναό του Αγίου Ανδρέα για τον Εσπερινό .

(…. Συνεχίζεται )Νώντα Σκοπετέα -Το Άγιο Όρος μέσα μας