Το Άγιο Όρος μέσα μας ....( IX & Χ τελευταίο )

ΟΚΤΩΒΡΗΣ 2010

ΜΕΡΟΣ IX

Οι αγγελικές φωνές των μοναχών ακούστηκαν μια ανάσα από το δωμάτιό μας …Στην Καρακάλλου υπάρχει η ιερή συνήθεια να τελούνται τις καθημερινές ,δυο ταυτόχρονες Θείες λειτουργίες …H μια στο καθολικό και η άλλη σε ένα από τα παρεκκλήσια της Μονής …Εκείνη την ημέρα …σειρά είχε το εκκλησάκι του Αγίου Παντελεήμονος …δυο βήματα στην κυριολεξία από τα κρεβάτια μας …τι ξεχωριστή ευλογία σκέφτηκα ..…να ζεις σχεδόν μέσα στο ιερό θυσιαστήριο !!! Θυμήθηκα τότε ένα περιστατικό από το βίο του Γέροντος Παϊσίου ,όταν εκείνος λαϊκός Αρσένιος τότε , υπηρετούσε ως ασυρματιστής στο Στρατό...Στα βουνά του Αγρινίου μέσα σε κακουχίες ο γέροντας είχε να λειτουργηθεί πέντε ολόκληρους μήνες …Κάποια ανοιξιάτικη Παρασκευή ο Διοικητής του τον έστειλε στην πόλη να πάρει ανταλλακτικά για τον ασύρματο…Πέρασε τότε από μια Εκκλησία όπου τελούνταν οι Χαιρετισμοί. Έκανε το σταυρό του και τον πήραν τα δάκρυα …-Παναγιά μου πως έχω γίνει έτσι !!! είπε. -Πού να φανταζόμουν ότι αργότερα θα οικονομούσε ο Θεός να έχω εκκλησάκι και μέσα στο καλύβι μου !! Και δόξαζε για αυτό το δώρο σε όλη του τη ζωή μέσα απ τα βάθη της καρδιάς του τον Χριστό μας …Βγαίνοντας λοιπόν από το δωμάτιο αισθάνθηκα αυτήν την απερίγραπτη με λέξεις ιερή αμεσότητα, και μακάρισα όλες εκείνες τις ιλαρές εξαϋλωμένες μορφές , που μπορεί να μην έχουν καμιά απολύτως άνεση ούτε καν τα υποτιθέμενα στοιχειώδη μέσα στο ταπεινό ασκητικό καλύβι τους, μα έχουν όλον τον αληθινό πλούτο της ζωής , μια Αγία Τράπεζα με το αιώνιο το Φώς να την φωτίζει , και έναν Μυστικό Θείο Δείπνο να τους χορταίνει την ψυχή …

Πόση λάμψη μπορούν να σκορπίσουν ελάχιστα αναμμένα κεράκια …πόσο δυνατά μπορεί να ακουστεί μια σχεδόν ψιθυριστή φωνή …Το μεγαλειώδες απέριττο ,που σε κάνει να αισθανθείς περισσότερο βέβαιος από ποτέ ότι εδώ μέσα ανάμεσά μας βρίσκεται τώρα ο ίδιος ο Θεός ...

Θα το θυμάμαι πάντα εκείνο το ανείπωτα κατανυκτικό πρωινό στην Καρακάλλου στο εκκλησάκι του αθλοφόρου Παντολέοντος …

Μετά την νηστίσιμη πρωινή τράπεζα θελήσαμε να πάμε στα μαγειρεία προσμένοντας σε κάποιο ψυχωφελές νέο διακόνημα …

Αυτήν την φορά λέγαμε την ευχούλα καθαρίζοντας δυο τσουβάλια πατάτες …και ο χρόνος κύλησε τόσο γρήγορα και τόσο αγιασμένα ….

Αποφασίσαμε να κατέβουμε στον αρσανά της Μονής ο οποίος απείχε σχεδόν μισή ώρα από το κατηφορικό μονοπάτι στο πίσω μέρος της …Όλο το βράδυ έβρεχε και οι μυρωδιές που θα ξεπηδούσαν από το βρεγμένο χώμα του δάσους ήταν ένα επιπλέον κίνητρο για τον Μιχάλη που δυσκολευόταν στις μετακινήσεις λόγω …ποδιών ….-Παρά λίγο να μην έρθω φέτος …τι θα έχανα Θεέ μου !!! μονολογούσε στην διαδρομή.

Νοικοκυρεμένες καλλιέργειες παντού στο πίσω μέρος της Μονής προς εξυπηρέτηση της ποθητής για κάθε αγιορείτικο μοναστηράκι αυτάρκειας, ευλογημενα λιόδεντρα φορτωμένα καρπό , σαν να καρτερούν ένα χρόνο τώρα να ...ξοδευτούν προς χάριν του Χριστού και των Αγίων του στα καντηλάκια του τέμπλου και των εικόνων...

Ανακαλύπταμε συνεχώς ήχους από τρεχούμενα νερά ,από κελαϊδίσματα…. αγιορείτικων πουλιών ,γευόμασταν άφοβα καρπούς από τα δέντρα ,θαυμάζαμε την πλούσια και αδιείσδυτη βλάστηση ,δοξάζοντας σε κάθε μας βήμα τον Θεό που μας αξίωσε να ζήσουμε και εκείνες τις στιγμές. Σε λίγα λεπτά θαλασσινοί ήχοι και μυρωδιές κυριαρχούσαν στο τοπίο και στις αισθήσεις μας . Η Θάλασσα με την μεγαλόπρεπη άγρια ομορφιά της έντυνε τον θρυλικό κάστρο του αρσανά δίπλα στον οποίο ένα μικρό προσκυνητάρι αναζητούσε τον ζήλο κάθε περαστικού προσκυνητή ….Ανάψαμε το καντηλάκι δίπλα στις εικόνες της Παναγιάς Βρεφοκρατούσας και των αγίων προστατών της Μονής ...Δίπλα τους και ένα μικρό βιβλιαράκι με τον συγκινητικό Βίο του Αγίου Γεδεών του Καρακαλληνού ,για ανάγνωση και ανάπαυση ...

Τί όμορφα που οικονομεί ο Θεός να ..προνοεί ο άνθρωπος!!

Καθίσαμε και συζητούσαμε φωτογραφίζοντας τεράστια κύματα που σαν να συναγωνίζονταν ποιό θα τα καταφέρει να μουσκέψει αγιορείτικη γη …είναι αλήθεια πως εκείνο το πρωινό πολλά τα κατάφεραν . Η γνωστή μελαγχολία της τελευταίας μέρας γέμιζε τα λόγια μας …Αντε πάλι πίσω στη ζούγκλα ….-Θυμήθηκα τότε τον μικρό Σοφό της Αθωνιάδας ….-Παντού μπορείς να φτάσεις στον προορισμό σου στην Θέωση …-Το Άγιο Όρος είναι μέσα μας πλέον … οι παραστάσεις του αενάως θα κυριαρχούν όταν τις αποζητάς στα δύσκολά …του Άθω η Γερόντισσα δεν θα μας αφήσει... Θα μας φυλάττει πάντα υπό την σκέπη της …

Στον ανήφορο με την βοήθεια του ψάλτη της παρέας μας Παναγιώτη ψάλλαμε όλα τα απολυτίκια των ονομάτων μας ….ξαφνιάζοντας ευχάριστα δυο μεγάλους σχετικά σε ηλικία οδοιπόρους που συναντήσαμε να κατεβαίνουν με προορισμό την Θαυματουργή Πορταϊτισσα στην Ιβήρων …

Φτάσαμε στο δωμάτιο τρείς ώρες πριν τον εσπερινό …Ύστερα από λίγο την πόρτα μας χτύπησε ο Μοναχός Α. …Μας φίλεψε άγρια αχλάδια και καραμέλες λεμόνι σαν ευλογία από την πρωινή μας βοήθεια στην κουζίνα …Κρατούσε ένα μεγάλο τετράδιο στο χέρι .-Πάρτε το και γράψτε από τρεις φορές ονόματα ζώντων και κεκοιμημένων μας είπε …Δεν τον ρωτήσαμε που θα τα έδινε ..ήμασταν σίγουροι ότι σε κάποια πολυλυβανισμένη Θεία πρόθεση θα ακουμπούσαν πλέον για πολλούς καιρούς , οι ζωντανές ελπίδες μας για υγεία και Θείο φωτισμό αλλά και ανάπαυση και συγχώρεση των ….πεθαμένων μας .

Μετά την Τράπεζα στο Απόδειπνο και τους χαιρετισμούς της Παναγιάς,στεκόμασταν με τον Μιχάλη στα στασίδια μπροστά από την εικόνα της στη λιτή… ..εκεί σε λίγο ένας μοναχός απήγγειλε τα αμέτρητα χαίρε προς την μείζονα Αγία των Αγίων…Κατάλαβα παρατηρώντας τον πως γνώριζε απ έξω τους Χαιρετισμούς …Κι αυτός στην συνέχεια όταν το αντιλήφθηκε , με ταπείνωση προσπαθούσε να με πείσει για το αντίθετο …Σκέφτηκα δικές μας φαρισαϊκές συμπεριφορές όταν γνωρίζουμε κάποιον ψαλμό ή μια προσευχή και θαύμασα την ξεχωριστή διάκριση εκείνου του μακάριου αναγνώστη …Η υψοποιός ταπείνωση... η τόσο δυσεύρετη αυτή αρετή που τόσο συχνά όμως συναντάς στα θεοτοκοβάδιστα μέρη …Πάλι με κυρίευσε η πρωινή μελαγχολία , μα και πάλι θυμήθηκα το ιερό μας σύνθημα :Το Άγιο όρος μέσα μας ….Μετά την εκ νέου ευωδιαστή προσκύνηση των ιερών λειψάνων , στεκόμασταν έξω περιμένοντας κάποια καινούρια … ευλογημένη περιπέτεια. Μας πλησίασε ο Μοναχός Α. ...έδωσε στον Μιχάλη λαδάκι από το καντηλάκι του Αγίου Γεδεών για τα εγχειρισμένα πόδια του και ..τον έστειλε στον Γέροντα Τ. που εκείνη την στιγμή εξομολογούσε ,για να του διαβάσει μια ευχή …-Μόλις βγει ο φίλος σας ,έχω μια έκπληξη για σας !!! μας είπε ….

(συνεχίζεται με το δέκατο και τελευταίο μέρος …)
Νώντα Σκοπετέα -Το Άγιο Όρος μέσα μας 

ΜΕΡΟΣ Χ και τελευταίο

-Θα ανέβουμε στον πύργο …στο κάστρο της Καρακάλλου !!!Θέλετε ή προτιμάτε να πάτε για ξεκούραση ;;; έχετε και ταξίδι αύριο …Φυσικά δεν χρειάστηκε καν να απαντήσουμε στον Μοναχό Αν. ,μιας και μας δινόταν μια μοναδική ευκαιρία να μεταφερθούμε νοερά σε ένα τόσο αγιασμένο παρελθόν …στην ιστορία της Μονής . Μας μοίρασε μικρούς φακούς γιατί είχε αρχίσει να σουρουπώνει και η ανάβαση στον πύργο ήταν σκοτεινή και σε μερικά σημεία επικίνδυνη … Αρχίσαμε να ανεβαίνουμε προσεκτικά ένας –ένας τα πολύ στενά σκαλοπάτια της πέτρινης σκάλας που οδηγούσε σε κάθε έναν από τους πολλούς ορόφους του κάστρου. Κατά τη διάρκεια ιδίως του 13ου αιώνα η Μονή όπως και όλο το Άγιο Όρος, υπέφερε από τις επιδρομές των Σταυροφόρων και των Καταλανών πειρατών. …

Σε κάθε έναν όροφο και μια αγία τράπεζα και μια αγία πρόθεση …Εκεί οι πολιορκημένοι από σταυροφόρους , πειρατές και κουρσάρους μοναχοί της Καρακάλλου ,κατέφευγαν για να σώσουν κατ αρχάς τα πολύτιμα ιερά κειμήλια της Μονής και έπειτα τις ζωές τους .Και εκεί η μόνη αληθινή τους ανάγκη ήταν η διαρκής τους ένωση με τον Ζώντα Κύριό τους .Σε αυτές λοιπόν τις ταπεινές σχεδόν λαξευτές Άγιες τράπεζες τελούσαν την αναίμακτη φρικτή θυσία και εφοδιάζονταν με την αιώνιο ζωή ,πολλές φορές λίγο πριν κάποιο …. βαρβαρικό στίφος τερματίσει την επίγεια βιωτή τους …

Άλλοτε βέβαια τα κατάφερναν και απομάκρυναν τις πολιορκητικές ορδές των μανιασμένων αλλοθρήσκων ,μηχανευόμενοι τεχνάσματα που ακόμη τα σημάδια τους είναι εμφανή στον επισκέπτη ,όπως οι διάφορες κρύπτες από τις οποίες έριχναν πέτρες , καυτό λάδι και νερό στους επίδοξους πορθητές ….

-Είναι πολύ συγκινητικό …για σκεφτείτε …σε κάθε όροφο υπάρχει και ένας φρουρός άγγελος της Αγίας Τράπεζας …-Έστω και μια φορά να τελεστεί η Θεία Ευχαριστία ο Θεός τοποθετεί αιώνιο ακοίμητο  φρουρό …είναι εδώ τώρα ξέρετε …είπε ο Παναγιώτης …

Την ήδη ιερότατη ατμόσφαιρα ενέτεινε η αναφορά του αδερφού μας μεταφέροντάς μας σε στιγμές όπου το κάστρο αντηχούσε από ύμνους και προσευχές …

Στον τελευταίο όροφο η σκάλα στένευε πάρα πολύ ..-Είναι επίτηδες φτιαγμένη έτσι... Αν οι πολιορκητές έφταναν ως εδώ ,η τελευταία ελπίδα των μοναχών ήταν να τους απωθούν με τα πόδια τους …όσο άντεχαν …

Βγήκαμε στην κορυφή του κάστρου. Η θέα ασύλληπτα μαγευτική ….Η ματιά σου έφτανε μέχρι τις ακτές της Θάσου και της Σαμοθράκης η ψυχή σου ως τον Θεό …

Κατεβήκαμε και ευχαριστήσαμε τον Μοναχό Αν. για αυτήν την ανεπανάληπτη εμπειρία .Θα τον συναντούσαμε και αργότερα στο αρχονταρίκι .

Πήραμε από την προσεγμένη έκθεση της Καρακάλλου φημισμένο κόκκινο καρακαλληνό κρασί και τσίπουρο φτιαγμένα όπως όλα με αγάπη και προσευχή και εκδόσεις της Μονής με σελίδες γραμμένες από την θεόπνευστη γραφίδα του μακαριστού Γέροντος Μαρκέλλου . Σε ένα από τα πανέμορφα μπαλκονάκια της Καρακάλλου υπήρχε ένα ξύλινο καθιστικό το οποίο έβλεπε σχεδόν σε όλο το εσωτερικό του μοναστηριού ...Σε αυτό μάθαμε ότι καθόταν πολλά χρόνια πριν , την νύχτα ο Γέροντας Κοδράτος ο Καρακαλληνός, χειμώνα καλοκαίρι αρκετή ώρα πριν αρχίσουν οι μοναχοί να κατεβαίνουν στο καθολικό για τις ακολουθίες ...Απορούσαν όλοι που τον έβλεπαν πάντα να κάθεται εκεί και όταν τον ρώτησαν τους απάντησε: Προσέχω τα πρόβατά μου !!! Ένας φωτισμένος ασκητής ηγούμενος ,άξιος συνεχιστής του πρώτου που έλαβε εντολή για ποιμεναρχία των προβάτων του από τον Χριστό μας ,του και προστάτη της μονής Αποστόλου Πέτρου ...

Είχε νυχτώσει για καλά όταν συναντηθήκαμε ξανά με τον μοναχό Αν…. μιλούσε σε κάποιους νέους προσκυνητές από την Λάρισα ,περί πειρασμών …-Να θυμάστε τους έλεγε ότι ακόμη και στους χοίρους για να μπουν τα δαιμόνια ζήτησαν άδεια από τον Χριστό μας ,αναφερόμενος στο θαύμα με την θεραπεία του δαιμονισμένου των Γαδαρηνών…επομένως ό,τι αντιμετωπίζει ο άνθρωπος , πειρασμούς και θλίψεις , ο Θεός το επιτρέπει για κάποιο λόγο …

Μείναμε στο τέλος εμείς με τον πατέρα Αν. …Μας διηγήθηκε και άλλες ιστορίες για το μοναστηράκι του στα μέρη του Νέστου αλλά και για τους Αγίους του τόπου της μετανοίας του …-Πάει καιρός μας είπε που ένα βράδυ παρακάλεσα τον Άγιο που ηγουμένευε όταν έκαψαν οι Σταυροφόροι το καθολικό με όλους τους Μοναχούς να φανερώσει και σε εμένα ένα τόσο δα μικρό του λειψανάκι ….Την κάρα του και άλλα μέρη του την φυλάσσουν στην Μητρόπολη ακόμη για λόγους ασφαλείας μέχρι να εγκατασταθούμε ως αδερφότητα στο μοναστήρι …άρχισα λοιπόν να σκάβω με το χέρι μου στο μέρος όπου βρέθηκαν τα οστά και όπου υπάρχει ένας θολωτός τάφος μνημείο …έψαχνα στις άκρες όπου υπήρχε χώμα …. έπειτα από αρκετές ώρες και αφού είχε νυχτώσει είπα με τον λογισμό μου : τελευταία χούφτα χώμα !!!δεν ψάχνω άλλο αφού ο Άγιος δεν θέλει …και αφαιρώντας λίγο-λίγο απ το χώμα είδα ένα μικρό κομμάτι από οστό …η χαρά μου ήταν απερίγραπτη για αυτήν την εμφάνιση …από τότε το έχω μαζί μου και εδώ στην Καρακάλλου …-Ευωδιάζει Γέροντα ;τον ρωτήσαμε όλοι με μια φωνή... -Θέλετε να το προσκυνήσετε ; μας είπε σαν να ήθελε να αποφύγει την απάντηση …

Μετά από δυο λεπτά ο Μοναχός Α. κρατούσε στα χέρια του ένα μικρό ξύλινο κουτί με έναν χρυσό σταυρό πάνω ..-το έφτιαξε ένας φίλος μου μας είπε για τον Άγιο ….Δεν το πιστεύαμε αυτό που ακολούθησε …ένα μικρό κομμάτι σχεδόν 2 εκατοστών από οστό ποδιού όπως πιστοποίησε και ο γιατρός της παρέας μας , εξέχεε άρωμα μοναδικό κάνοντάς μας εκστατικοί να κοιταζόμαστε μεταξύ μας …Το πήραμε μάλιστα ο καθένας στο χέρι του και αφού το ασπαστήκαμε το …αναπνέαμε συνεχώς θέλοντας με αυτόν τον τρόπο να διαλύσουμε και την όποια αμφιβολία σου βάζει ο μισόκαλος σε τέτοιες περιστάσεις …

-Γι αυτό δεν σας απάντησα πριν για να μην σας προκαταλάβω... μας είπε ο καλοσυνάτος αυτός μοναχός στον οποίο δώσαμε όλοι υπόσχεση ότι αργά ή γρήγορα θα επισκεπτόμασταν , στα ασκητικά του λημέρια . Η συνάντησή μας μαζί του θα μείνει σε όλους αξέχαστη …κατάγιομη από αγάπη και Χριστό .Δεν θα ξεχάσω ποτέ μια χαρακτηριστική του αποστροφή για τον Δεσπότη των πάντων κοιτάζοντας μια εικόνα κρεμασμένη στο δωμάτιό μας …-Βρε αν ξέραμε πόσο μας αγαπάει αυτός εδώ… , που πήρε ένα κορίτσι 15 χρονών…. και χώρεσε μέσα της ο Θεός ο ίδιος …ξέρετε τι είναι αυτός …πόσο μας αγαπάει ….Όσα βαθυστόχαστα ,θεόπνευστα και Θεολογικά σχόλια είχα ακούσει ως εκείνη την στιγμή για την ενανθρώπιση του Θεού συνοψίστηκαν σε αυτά τα απλά λογάκια του και στο δάκρυ που επιμελώς δεν κύλησε από τα μάτια του …

Νοιώθαμε τόσο γεμάτοι από αγάπη για όλους τους καρακαλληνούς πατέρες το πρωί μετά την τελευταία μας Θεία λειτουργία και την τράπεζα που την ακολούθησε …Να μου τους προσέχεις αυτούς όταν ξανάρθουν και δεν θα΄ μαι εδώ !!! φώναξε ο Μοναχός Αν. σε έναν Ρουμάνο Πατέρα που περνούσε από την πύλη λίγο πριν έρθει το λεωφορειάκι μας για Δάφνη .Εκείνος χαμογέλασε χωρίς να πει τίποτα. Ένα σακουλάκι με πολλά μικρά κομμένα αντιδωράκια ένα κομμάτι με βαμβάκι ευωδιαστό από τον Άγιο Δημήτριο τον Μυροβλήτη , ένα φυλαχτό από τον Άγιο Σπυρίδωνα ,και ένας βίος του Αγίου Γεδεών ήταν τα τελευταία εγκάρδια δώρα του Μοναχού Αν. Βάλαμε μετάνοια , ευχαριστώντας στο πρόσωπό του όλους τους Αγιορείτες που χάραξαν ακόμη βαθύτερα το περιβόλι της Παναγιάς μας στις καρδιές μας …

Μια ώρα αργότερα περιμέναμε το πλοίο στην Δάφνη και αναπολούσαμε ήδη όλες τις αγιασμένες μέρες της παραμονής μας …Μόνο τον Πατέρα Ευθύμιο δεν συναντήσαμε μα πήραμε ευλογία σκεφτόμουν …..Στον γυρισμό θα πέρναμε μαζί μας και τον Μοναχό Π. που μονάζει στα μέρη μας . Είχαμε κανονίσει από μέρες ότι θα συναντιόμασταν εκείνο το πρωί στην Δάφνη .. Τον αναζητήσαμε και τον είδαμε να κάθεται με …τον π.Ευθύμιο !!!…ο οποίος επέστρεφε …πήραμε συγκινημένοι την ευχή του και την λαμπερή έκφραση του προσώπου του όταν μας χαιρετούσε …

Στην Ουρανούπολη συναντηθήκαμε και με τον Μοναχό Μωυσή τον Αγιορείτη ο οποίος επίσης επέστρεφε στο αγαπημένο του κελί του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου στην σκήτη του Αγίου Παντελεήμονα στις Καρυές ….

Η πραότητα αυτού του ανθρώπου σε εντυπωσιάζει ακόμα και στα ελάχιστα δευτερόλεπτα που διαρκεί ένας χαιρετισμός …μια μετάνοια και μια ευχή .

Πήραμε το δρόμο για το σπίτι …κάναμε προσευχή στο ξεκίνημα και η παρουσία του Μοναχού Π. στο αυτοκίνητο ελάφρυνε λίγο την γλυκιά μελαγχολία της απομάκρυνσής μας από τα ιερά μέρη του Άθωνος …

Λίγες ώρες αργότερα η θέα ενός άψυχου παληκαριού που κείτονταν στην άσφαλτο και οι φωνές πόνου των υπολοίπων τραυματιών ενός σοβαρού ατυχήματος στην εθνική οδό , μας θύμισαν την πλέον ωφέλιμη για την ψυχή μνήμη αυτήν του θανάτου ….Το σύνθημά μας ήταν ένα : Το Άγιο όρος μέσα μας …παντού και πάντοτε ….Ένα άλλο όμως ήρθε εκείνες τις στιγμές να προστεθεί στο οπλοστάσιό μας εναντίον του επίβουλου της σωτηρίας μας :Κράτα τον νου σου στον άδη και μην απελπίζεσαι ….

-Στον Άθωνα βγήκε και αυτό αδερφοί μου ….στον Άθωνα !!!

 

Νώντα Σκοπετέα -Το Άγιο Όρος μέσα μας

(Τέλος και τω Θεώ η δόξα )

Αφιερώνεται σε όλους τους ευωδιαστούς Γέροντες που συναντήσαμε σε αυτήν την μικρή μα τεράστια σε ψυχικό θυσαύρισμα οδοιπορία μας ....ιδίως στον Μοναχό Α. που τόσο πολύ μας ανάπαυσαν τα λόγια του και τα μονίμως υγρά του μάτια …Καλή αντάμωση στο Παρανέστι ...

Στους φωτισμένους ηγουμένους και τις συνοδείες τους ...στους πολλούς αναζητητές της αλήθειας που συναντήσαμε σε κάθε μας βήμα ...παντοτινούς συναμαρτωλούς αδερφούς μας ...

Στον Παναγιώτη τον Γιάννη και φυσικά τον Μιχάλη που αδημονούν για την επόμενη φορά ...Στην διψασμένη ψυχή μας ...Στις οικογένειές μας που πάντα μας στηρίζουν...

Τα ανεξιχνίαστα ....λάθη του Θεού!!!!

.....Τα σαράντα τέσσερα χρόνια της ασκήσεως της Οσίας Μαρίας της Αιγυπτίας στην έρημο, ήταν πολλά ή όχι; Για τα μέτρα τα ανθρώπινα θα λέγαμε πολλά. Και πώς μπορούν να συγκριθούν αυτά τα τόσα πολλά χρόνια με το ένα δευτερόλεπτο της μετανοίας του ληστού πάνω στο σταυρό; Και οι δυο εισέρχονται στον Παράδεισο. Υπάρχει λογική σε τέτοιες ισορροπίες που εμείς τις λειτουργούμε ως μαθηματικές αναζητήσεις; Να τολμήσω να προσεγγίσω αυτό το ερώτημα αρχίζοντας λόγο σύντομο, και αξιοποιώντας την απάντηση που δίνει ο εν αγίοις πατέρας ημών o Ιωάννης ο Χρυσόστομος σε αυτό το φοβερό και συγκλονιστικό ερώτημα. Ποια είναι τα μαθηματικά του Θεού και ποια είναι τα δικά μας; Λέει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, «εκείνο που μπορώ να καταλάβω περισσότερο από το Θεό είναι το ακατάληπτό Του. Και μάλιστα το ακατάληπτο της Αγάπης Του». Και τονίζει, «ω, βάθος πλούτου και σοφίας και γνώσεως Θεού! Ως ανεξερεύνητα τα κρίματα Αυτού, ερευνηθήναι ου δύναται. Πολλώ μάλλον καταληφθήναι αδύνατον. Τα κρίματα Αυτού ανεξερεύνητα. Η ωδή Αυτού ανεξιχνίαστη. Η ειρήνη Του υπερέχει πάντα νουν. Η δωρεά Του ανεκδιήγητος». Αρχίζοντας το λόγο μας με αυτόν τον προβληματισμό, πιθανώς να αρχίζουμε να καταλαβαίνουμε ότι το πώς μπορούμε να εννοήσουμε τα πράγματα του Θεού είναι πολύ σχετικό. Και σίγουρα ακολουθώντας τη διδασκαλία των Πατέρων μας, είναι καλύτερα να αφηνώμεθα στα χέρια Του, παρά να ψάχνουμε το πώς και το γιατί. Αλήθεια, σκεφτήκατε γιατί την πρώτη φορά που μίλησε ο Κύριος στον προφήτη Ωσηέ. την πρώτη φορά που μίλησε, προσέξτε, είπε: «πήγαινε και πάρε γυναίκα σου μια πόρνη. Κι έτσι τα παιδιά που θα κάνεις μαζί της δεν θα έχουν καθόλου δικαιώματα». Πρώτη φορά ομιλεί ο Θεός στον Ωσηέ και του λέει να πάρει μια πόρνη. Ανεξιχνίαστο. Βέβαια οι Πατέρες της Εκκλησίας μετά τόλμησαν να προσεγγίσουν το κείμενο ερμηνευτικά και να πούνε: μα φυσικά θα πάρει ο Ωσηέ μια πόρνη, μια που ο Θεός μετά, μέσα από το έργο της Θείας οικονομίας Του, διάλεξε να αγαπήσει εμάς που είμαστε πόρνοι. Αλήθεια, ποια λογική, φιλοσοφική ή ακόμη και θεολογική, μπορεί να εξηγήσει το ανεξιχνίαστο της αιτήσεως του Θεού προς τον Αβραάμ για να θυσιάσει το γιο του; Μυστήριο ιλιγγιώδες. Το προσέγγισε -σχετικώς πως- ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής λέγοντας ότι «μας προετοίμαζε ο Θεός. Εκείνος το Υιό του θυσίασε. Κι εμείς ανοίξαμε τον δρόμο για Αυτόν, μιας και τολμήσαμε μέσα από το χέρι του Αβραάμ, να θυσιάσουμε το γιο του». Όπως και να' χουν τα πράγματα, οι βουλές του Θεού που λειτουργούν πάντοτε αγαπητικά δεν μπορούν να ερευνηθούν. Γι' αυτό η ζωή μας είναι καλύτερο να λειτουργήσει σε αυτό το μυστήριο που κατανοείται σχετικώς πως, για να γίνουμε ελεύθεροι. Για να βοηθήσω αυτήν την κουβέντα που αρχίσαμε τώρα, θα αφήσω κάποια στίγματα από την ιστορία της Εκκλησίας μας. Θα σας δώσω κάποιες μικρές πτυχές ζωής κάποιων αγίων, οι οποίοι μέσα από το παράλογο μερικές φορές που έζησαν, ήρθαν όχι μόνο σε επίγνωση του Θεού, ήρθαν σε ύψη αγιότητας. Να, να θυμηθούμε συμβολικά αγίους αρκετά αγνώστους στη δική μας σκέψη. Την Οσία Αθανασία τη θαυματουργό, την εν Αιγίνη. Από μικρό παιδί διακρινόταν για την αρετή της. Και επιθυμούσε να αφιερωθεί στο Χριστό, να γίνει μοναχή. Οι γονείς της όμως την υποχρέωσαν να παντρευτεί. Δεκαέξι μέρες μετά το γάμο της κάποιοι βάρβαροι επιτέθηκαν στο νησί, στην Αίγινα, και σκότωσαν τον άντρα της. Η Οσία σκέφτηκε να επωφεληθεί από το γεγονός πια και να επιτελέσει τον πόθο της. Να γίνει μοναχή. Αλλά τότε εξεδόθη ένα αυτοκρατορικό διάταγμα που όριζε την εποχή εκείνη όλες οι χήρες κι ανύπαντρες κοπέλες να νυμφεύονται ειδωλολάτρες. Η Αθανασία έκανε υπακοή στο νόμο. Και σύναψε δεύτερο γάμο. Όμως το παράδειγμα των αρετών της επηρέασε τόσο πολύ τον ειδωλολάτρη σύζυγό της, που μετά έγινε μοναχός. Ποιες είναι οι βουλές του Θεού; Ποιος θα το περίμενε; Μέσα από ανέλπιστα γεγονότα ζωής, η αγία Αθανασία όχι απλώς να σώζεται η ίδια και να γίνεται αγία, [αλλά] να διασώζεται και ο δεύτερος άντρας της, ο ειδωλολάτρης. Ποιος έχει σκεφτεί άραγε το μυστήριο που λειτουργήθηκε στη ζωή ενός μεγάλου Αγίου της Ρωσικής Εκκλησίας; Του αγίου Βασιλείου επισκόπου Ριαζάν. Η βιοτή του ήταν άμεμπτη. Και το υπόδειγμα των αρετών που οικοδομούσε ήταν ακραίο. Ο διάβολος θέλησε να δοθεί εντύπωση ότι ο επίσκοπος αυτός ζούσε βίο ακόλαστο. Πήρε λοιπόν τη μορφή νεαρής κοπέλας και εμφανιζόταν στο παράθυρο της επισκοπικής κατοικίας. Ο λαός σκανδαλισμένος από το θέαμα απεφάσισε να τιμωρήσει τον επίσκοπο. Χωρίς να προηγηθεί εκκλησιαστικό δικαστήριο. Ήταν σίγουροι για την πτώση του επισκόπου. Μια μέρα που το συγκεντρωμένο πλήθος είδε την κοπέλα να φεύγει από το σπίτι του επισκόπου, οι φήμες πολλαπλασιάστηκαν. Ακούγονταν διάφορες κατηγορίες και κάποιοι μάλιστα απειλούσαν να σκοτώσουν τον επίσκοπο. Ο Άγιος κατόρθωσε να πάρει αναβολή, έτσι ζήτησε, μόνο λίγες ώρες. Τη νύχτα προσευχήθηκε πολύ. Ετέλεσε αγρυπνία. Και κατόπιν μετέβη στον καθεδρικό ναό της πόλης του. Κι ανέπεμψε δέηση. Και κατόπιν εναποθέτοντας κάθε ελπίδα του στην Παναγία, με ένα εικόνισμά της στα χέρια του κατευθύνθηκε στον ποταμό Όκα που είναι πλάι στην πόλη αυτή. Ο λαός τον περίμενε για να τον σκοτώσει. Ο Άγιος πήρε τότε τον μανδύα του τον άπλωσε στα νερά του ποταμού και ανέβηκε το ποτάμι σα να ήταν βάρκα. Το είδε ο λαός. Και κατάλαβαν ότι κατέκριναν τον άγιο. Γιατί ο Θεός το επέτρεψε; Γιατί ο Θεός το άφησε; Είναι περιττό το ερώτημα. Το είπαμε. Οι βουλές του Θεού είναι ανεξιχνίαστες. Αλλά όλα αυτά με άλλο τρόπο -και μοναδικό τρόπο- ωφέλησαν το λαό. Κι ακόμη περισσότερο τον επίσκοπο. Η μακαρία Σοφία καταγόταν από τη Θράκη. Ήταν παντρεμένη και μητέρα έξι παιδιών. Οι φροντίδες όμως του σπιτιού της δεν την αποσπούσαν από τα καθήκοντα της ευσεβείας της. Την προσευχή και τον εκκλησιασμό. Επιστρέφοντας στο σπίτι περνούσε μεγάλο μέρος της νύχτας προσευχόμενη. Έγινε το ανέλπιστο. Τα έξι παιδιά της από κάποιους λόγους νόσων πέθαναν το ένα μετά το άλλο. Τότε εκείνη μοίρασε όλα τα υπάρχοντά της στους φτωχούς κι έγινε μητέρα άλλων ορφανών παιδιών. Και στήριγμα στις χήρες. Μην έχοντας άλλη μέριμνα από το να ευαρεστεί το Θεό, πέρασε τον υπόλοιπο χρόνο της ζωής της με νηστεία και προσευχή. Τα μάτια της ήτανε αστ είρευτη πηγή δακρύων. Η τραγωδία του θανάτου έξι παιδιών της άλλαξε πιο βαθιά τη ζωή της. Θα μπορούσε να γίνει αγία και χωρίς τον θάνατο των παιδιών της. Δεν ξέρω το γιατί. Αλλά η τραγωδία δεν ερευνάται. Ερευνάται η κατάληξη. Πού μας πάει η τραγωδία. Μην ξεχνάτε την ιστορία μιας άλλης Αγίας της Εκκλησίας μας, της αγίας Ισιδώρας, της δια Χριστόν σαλής. Ήταν στο μοναστήρι του Ταβενησίου, στην αντίπερα όχθη του Νείλου. Εγκαταβίωνε εκεί και υποκρινόταν τη σαλή. Με σκοπό να επισύρει πάνω της τη χλεύη των ανθρώπων. Ντυμένη στα κουρέλια, επιτελούσε τις πιο ταπεινές εργασίες του μαγειρείου. Και για τροφή αρκούνταν στα ψίχουλα που μάζευε από την τράπεζα. Μιας κι οι άλλες μοναχές την περιφρονούσαν ως τρελή, και μερικές έλεγαν ότι είναι δαιμονισμένη. Μια μέρα ήρθε στο μοναστήρι κατόπιν εντολής Αγγέλου ο άγιος Πιτιρούν. Μεγάλος άγιος της ερήμου του Ταβενησίου. Ονομαστός ασκητής. Κι αφού είδε τις αδελφές, ζήτησε να δει την Ισιδώρα. Αλλά κρίθηκε σωστό να μην έρθει για να μην ρεζιλευτεί η κοινότητα από τη σαλότητά της. Εκείνος όμως επέμενε. Και τότε μόλις ήρθε η Ισιδώρα, ο άγιος Πιτιρούν έπεσε στα πόδια της λέγοντας : «ευλόγησον». Στις αντιρρήσεις ότι η αδερφή αυτή ήταν σαλή και άξια περιφρόνησης, εκείνος απήντησε στις μοναχές ότι αυτή πρέπει να είναι η πνευματική μητέρα τους. Ανέλπιστα γεγονότα αποκαλύπτουν μέσα από την αγάπη του Θεού την αγιότητα της αγίας. Μπορεί και να μην αποκαλυπτόταν. Θα παρέμενε αγία. Αλλά η αγάπη του Θεού έτσι το θέλησε. Για την ταπείνωση των άλλων αδελφών και τη σωτηρία τους. Ποιος έχει ακούσει την ιστορία εκείνων που νομίζουμε πως είναι ζευγάρι, όταν στα συναξάρια της ημέρας της γιορτής τους ακούμε «μνήμη των Οσίων Θεοφάνους και Πανσέμνης»; Όλοι πιστεύουμε πως είναι ένα αγιασμένο ζευγάρι το οποίο ασκήθηκε θεοφιλώς μέσα στο γάμο κι αγίασε. Ακούστε το παράξενο της ιστορίας τους. Ο Άγιος Θεοφάνης ζούσε στην Αντιόχεια. Προήλθε από γονείς ειδωλολάτρες. Παντρεύτηκε σε ηλικία 15 χρόνων. Και τρία χρόνια αργότερα η γυναίκα του εκοιμήθη. Άλλη ήταν η γυναίκα του. Όχι η Πανσέμνη. Τότε έλαβε το βάπτισμα και εγκλείστηκε σε ένα μικρό κελάκι, όχι μακριά από την Αντιόχεια. Για να εργαστεί προς σωτηρία της ψυχής του. Έμαθε ότι εκεί κοντά στην Αντιόχεια, η οποία ήταν μεγάλη και περίφημη πόλη αλλά και πολύ αμαρτωλή ταυτόχρονα, ζούσε μια πόρνη που λεγόταν Πανσέμνη κι έκανε πολλά πράγματα για να απολεστούν οι ψυχές των ανθρώπων λόγω του αμαρτωλού επαγγέλματός της, προσευχήθηκε πολύ στο Θεό. Και του ήρθε ένας φωτισμός. Άφησε το ερημητήριο του και κατέβηκε στο σπίτι του πατέρα του και του ζήτησε, αυτός ο ασκητής ο μοναχός, δέκα λίτρες χρυσού για να παντρευτεί. Έβγαλε τον τρίχινο χιτώνα του, φόρεσε λαμπρά ενδύματα και πήγε στο σπίτι της Πανσέμνης της πόρνης. Αφού έφαγε και ήπιε, τη ρώτησε πόσο καιρό είναι σε αυτό το άθλιο επάγγελμα. Δώδεκα χρόνια, του είπε. Όμως από όλους τους εραστές μου εσύ είσαι ο ομορφότερος, του είπε εκείνη. Και τότε είπε ο Θεοφάνης, «αφού είμαι όμορφος, θέλεις να με παντρευτείς»; Και της είπε μάλιστα, «να, πάρε και χρυσάφι σαν προίκα σου». Εκείνη δέχτηκε. Και της είπε : «πάμε να κάνουμε τις ετοιμασίες του γάμου». Πήγε λοιπόν εκεί που ήταν το κελί του κι απέναντι έκτισε ένα άλλο κελί κοντά στο δικό του. Και επέστρεψε για να επιτελέσει την υπόσχεσή του, το γάμο με την Πανσέμνη. Βέβαια της είπε: «επειδή είμαι χριστιανός, σε παρακαλώ πρέπει να γίνεις χριστιανή για να παντρευτούμε». Εκείνη δίστασε στην αρχή, αλλά το δέχτηκε. Δεν είχε να χάσει και τίποτε. Ωραίος άντρας, νέος και πολλά χρήματα. Κι άρχισε η κατήχηση. Κατά την περίοδο της κατηχήσεως άκουσε η Πανσέμνη για την μέλλουσα κρίση. Και ότι όλες μας οι αμαρτίες μας θα κριθούν από το Θεό. Κι ανάλογα θα κριθούμε για τη σωτηρία μας. Και περιήλθε σε σωτήρια συντριβή. Βαπτίστηκε, ελευθέρωσε τους δούλους της, μοίρασε όλη την περιουσία που απέκτησε με τις αμαρτίες της, και αποσύρθηκε στο κελί που ετοίμασε γι' αυτήν ο Θεοφάνης. Και οι δυο ασκήθηκαν θεοφιλώς. Πράγματι ανεξιχνίαστες οι βουλές του Θεού. Το ανέλπιστο. Καμιά φορά αφήνουμε το Θεό να λειτουργήσει πάνω στη ζωή μας το ανέλπιστο; Ήταν τολμηρό αυτό που έκανε ο Θεοφάνης. Αλλά για το Θεό τα τολμηρά είναι σωτήρια. Μήπως κάποια φορά το μυαλό μας είναι τόσο στατικό και τόσο κλεισμένο, ακόμη - να τολμήσω να το πω - και σε χριστιανικές συμβατικότητες, και δεν αντέχουμε αυτό το ξεπέρασμα; Αυτή την έξοδο; Μέσα από αυτές τις σκέψεις πιθανώς μπορώ να καταλάβω τον Άγιο Ευθύμιο της Ουσδαλίας. Μια μεγάλη περιοχή της Ρωσίας όπου ήταν επίσκοπος. Είχε πολλές αρετές αλλά τις έκρυβε. Και ποτέ δεν τις απεκάλυπτε. Το μόνο που κατάλαβαν από αυτόν ήταν η απάντηση που έδινε στο ερώτημα που τον ρωτούσαν. Άνθρωπε του Θεού, ποια είναι η μεγαλύτερη αρετή, μας λες; Κι απαντούσε «η κρυφίως επιτελουμένη». Κι όλη η ζωή ήταν ένα κρυφτούλι. Όχι από το Θεό. Από τα μάτια των ανθρώπων. Μετά ο Θεός τον δόξασε και τον αγίασε. Άλλη τρέλα. Άλλη υπέρβαση. Ποια η μεγαλύτερη αρετή; Η «κρυφίως επιτελουμένη»! Αν δεν σας κούρασα ήδη, να μιλήσω με δυο λόγια για έναν άλλον άγνωστο Άγιο και πάλι της Ρωσικής γης. Τον άγιο Αρτέμιο της Βέρκολα. Ήταν νέο παιδί 13 χρονών όταν βρισκόταν στο χωράφι του για να δουλέψει εκεί που ήταν τα χωράφια του πατέρα του. Χτύπησε κεραυνός μέσα σε μια καταιγίδα και πέθανε 13 χρονών. Τι είχε κάνει αυτό το παιδί άραγε; Τι άσκηση πρόλαβε να κάνει; Οι χωρικοί βλέποντας ότι το παιδί πέθανε από τον κεραυνό, θεώρησαν ότι ήταν μια κατάρα θεϊκή και μάλιστα ότι το παιδί ήταν πολύ αμαρτωλό. Γι' αυτό τιμωρήθηκε από το Θεό. Γρήγορα-γρήγορα τον έθαψαν κάτω από κάτι ξερόκλαδα μπας και δαιμονιστούν από τον κακό άνθρωπο που χτυπήθηκε από την οργή του Θεού, όπως έλεγαν. Εικοσιδύο χρόνια αργότερα - το 1547 - ένας νεωκόρος του ναού του Αγίου Νικολάου της περιοχής, ο Αγάθων, είδε στον τόπο εκείνον ένα φως μυστηριώδες. Κι ανακάλυψε το σώμα του παιδιού. Το οποίο ευωδίαζε. Κι από τότε και μετά άρχισε να κάνει ατέλειωτα θαύματα. Τι έκανε αυτό το παιδί στη ζωή του; Κανείς δε το ξέρει. Το μυστήριο του Θεού. Το μυστήριο της αγάπης του Θεού. Οι ανεξιχνίαστες βουλές Του. Ποιος μπορεί να τις συλλάβει; Ποιος μπορεί να τις προσεγγίσει; Ποιος μπορεί να καταλάβει το μυστήριο της ανεξιχνίαστης βουλής του Θεού που παίχτηκε εκεί - το Μάιο του '41- στη Σερβική γη; Όταν οι συνεργάτες των Ναζί, οι Ουστάσι, συνέλαβαν κάποιους δήθεν στασιαστές ανάμεσα στους οποίους ήταν κι ο γιος του ιερέα της περιοχής - ο γιος ενός ευσεβούς ιερέως. Ήταν ο πατήρ Μπράνκο Ντομπροσάλεβιτς. Συνέλαβαν το γιο του και πήγαν να τον εκτελέσουν με τους άλλους. Και πήραν μαζί και τον ιερέα. Εκτέλεσαν μπρος στα μάτια του το γιο του και του είπαν, «ξέρεις γιατί σε φέραμε; Για να κάνεις την νεκρώσιμή του ακολουθία». Ο ιερέας, ευσεβέστατος ων, τους είπε : «βεβαίως». Κι έκανε πλήρως την Ορθόδοξη ακολουθία. Υπάκουσε στο θέλημα του Θεού. Και μόλις είπε το «δι' ευχών», τον εξετέλεσαν. Μυστήριο η αγάπη του Θεού. Και πώς αναδεικνύει τους Αγίους. Τι έκανε το μυστήριο του Θεού στην καρδιά του οχτάχρονου Ιωάννη του Κινέζου όταν στο μεγάλο αντιχριστιανικό κίνημα των Μπόξερς στις αρχές του προηγούμενου αιώνα, μαρτύρησαν πολλοί Κινέζοι Ορθόδοξοι. Έπιασαν το παιδί και το ακρωτηρίασαν και του είπαν: «Πονάς; Υποφέρεις;» Και είπε το παιδάκι, «δεν είναι δύσκολο να υποφέρει κανείς όταν είναι με το Χριστό». Τι μυστήριο έκανε αυτό το παιδάκι να πει ότι δεν υποφέρει; Τι μυστήριο επέτρεψε κατά τη δική μας την εσφαλμένη λογική ένα παιδάκι οχτώ χρονών να πεθάνει; Ποιος ξέρει για τον Άγιο Μάλχο από τη Συρία; Που έφυγε κρυφά από το σπίτι του το πατρικό γιατί ήθελαν να τον παντρέψουν. Κι εκείνος δεν ήθελε. Ήθελε να γίνει μοναχός. Και πήγε κι έγινε μοναχός. Κοντά στην Αντιόχεια και πάλι. Όταν πέθανε ο πατέρας του γύρισε σπίτι για να παρηγορήσει τη μητέρα του. Και να ρυθμίσει κάποιες υποθέσεις οικογενειακές. Παρόλη την εντολή του γέροντά του, "μη γυρνάς πίσω, κάνε προσευχή για τον πατέρα σου". Έγινε επιδρομή Σαρακηνών και τον συνέλαβαν οι Σαρακηνοί σα δούλο. Τον πούλησαν μαζί με μια γυναίκα σε ένα καραβάνι. Αυτός που τους αγόρασε τους υποχρέωσε να παντρευτούν. Πού να το περίμενε ο Μάλχος. Από μια ανυπακοή να βρεθεί με το ζόρι παντρεμένος. Αλλά ο Θεός έχει άλλες βουλές. Στο χείλος της απελπισίας ο Μάλχος σκεφτόταν να αυτοκτονήσει. Όταν τότε αυτή η γυναίκα με την οποία δια της βίας τον πάντρεψαν του πρότεινε να ζήσουν με αγνότητα και να παραμείνουν ως ασκητές σε όλη τη ζωή τους. Διδάχτηκε από τη γυναίκα ο Μάλχος. Και τελειώνοντας πώς να ξεχάσω άλλες ανεξιχνίαστες βουλές του Θεού μας. Ας τελειώσω με τον Άγιο Θαλάσσιο το Λίβυο. Από τη Λιβύη ο Άγιος Θαλάσσιος. Αν ψάξετε το συναξάρι της ζωής του δεν θα δείτε κάτι που να μυρίζει -έτσι φαίνεται- αγιότητα. Άλλα τα μέτρα του Θεού όμως. Ο Θεός επέτρεψε να συναντήσει εκεί στη Λιβύη ο Άγιος Θαλάσσιος έναν από τους μεγαλύτερους Αγίους της Εκκλησίας μας. Τον άγιο Μάξιμο τον Ομολογητή. Και επειδή είχε πολλά ερωτήματα, τον ρώτησε μερικά. Κι ο άγιος Μάξιμος του απαντούσε. Του είπε : "τώρα φεύγεις για το ταξίδι σου. Μπορώ να σου γράφω γράμματα και να μου απαντάς; " «Ναι» του είπε ο Άγιος Μάξιμος. Άρχισε να του γράφει γράμματα. «Απορίες του Αγίου Θαλασσίου». Κι ο άγιος Μάξιμος απαντούσε. Έχουν εκδοθεί αυτές οι απαντήσεις. Απαντούσε, απαντούσε, απαντούσε. Κι ο άγιος Θαλάσσιος αυτά που έβλεπε γραμμένα άρχισε να τα ζει. Κι άρχισε η ζωή του να είναι μια μίμηση του αγίου Μαξίμου. Ολόκληρη η ζωή του. Ζούσε από τα γράμματά του. Κι είπε αυτός ο άγιος άνθρωπος μου δίνει απαντήσεις κι εγώ θα είμαι μόνο αναγνώστης; Κι όλη η ζωή του έγινε αγιασμένη. Και τόσο πολύ φωτίστηκε, που στο τέλος έγραψε κι αυτός ένα περίφημο έργο. «Περί αγάπης κι εγκρατείας». Σπουδαίο έργο. Με τέσσερις εκατοντάδες κεφαλαίων. Μιμούμενος τον άγιο Μάξιμο. Από μια γνωριμία. Από κάποια γράμματα. Οι βουλές του Θεού. Το ανεξιχνίαστο του Θεού. Αυτό που δεν μπορείς να καταλάβεις. «τις γαρ έγνω νουν Κυρίου»; Η Αγία Μαρία η Αιγυπτία 44 χρόνια στην Αίγυπτο. Ο ληστής σε ένα λεπτό. Δεν είναι αυτά τα μαθηματικά σωστά. Ο Θεός έχει άλλα μαθηματικά για κείνους σίγουρα τους αγίους που ανέφερα και για όλους εμάς. Το μυαλό μας να είναι πάντοτε ανοιχτό στην αγάπη του Θεού. Το πώς και το γιατί και το πόθεν μπορεί να είναι ανθρώπινα ερωτήματα. Και δεν τα απεμπολούμε. Αλλά έχουμε την τόλμη να ξεπεράσουμε τα δικά μας μαθηματικά για να μπούμε μέσα στην αγάπη του Θεού που έχει άλλα μαθηματικά; Και μας σώζει με έναν άλλο τρόπο; Μέσα από μια σαλότητα και μέσα από μια έξοδο; Εύχεστε Σεβασμιώτατε Δέσποτα η ζωή μας να χαρακτηριστεί από αυτή την ελευθερία κι από αυτήν την έξοδο!

Απομαγνητοφωνημένη ομιλία, του πρωτοπρ. Κωνσταντίνου Στρατηγόπουλου που έγινε στον Ιερό Ναό Κοιμήσεως Θεοτόκου Βούλας, στις 5/4/2009. ΠΗΓΗ: http://www.floga.gr

Θυσία τω Θεώ...

-->

ΙΕΡΕΥΣ ΤΙΣ ΤΟΥ 20ου ΑΙΩΝΟΣ

Τον είδα αιφνίδια μέσα στον τεράστιο θάλαμο με τα 65-70 κρεβάτια μέσα στο πανδαιμόνιο που κάνουν 70 άνθρωποι όταν μαζευόταν και στριμώχνονταν σε ένα μικρό χώρο. Το φως πολύ. Έμπαινε από τα μεγάλα παράθυρα με τα σιδερένια κάγκελα. Ήταν πρωί περίπου 9 ή ώρα, όταν άνοιξε ή βαριά πόρτα, εξωτερική, και ανεβήκαμε ή νέα ομάδα των 1Ο φοιτητών, στο τμήμα αποτοξίνωσης στο Δαφνί. Πρόσωπα εκινούντο αέναα μέσα στο φαρδύ διάδρομο που άφηναν τα κρεβάτια τους. Άνθρωποι από όλα τα μέρη της πατρίδας και από πιο πέρα ακόμη. Με τις χαρακτηριστικές προφορές των Λαρισινών ή των Κρητικών και των νησιωτών. Κοντοί, ψηλοί, μελαχρινοί, άσπροι, αδύνατοι παχείς, πάσχοντες, όλος ό κόσμος αναγκασμένος να συμβιώνει.

Και μέσα σε αυτήν την άμπωτη και πλημμυρίδα των ανθρώπων ένας ψηλός ξανθωπός με μαύρα ρούχα και περιλαίμιο λευκό με λίγο υποτυπώδες γένι ξανθό άρχοντας, ατάραχος, γαλήνιος μέσα σ’ αύτη την ταραχή. Κατάλαβα ότι επρόκειτο για ιερέα. Ευτυχώς είπα μέσα μου, ένας καθολικός ιερέας στο τμήμα αποτοξίνωσης. Ευτυχώς που δεν είναι ορθόδοξος. Να ξεφτιλιζόμαστε στους γιατρούς και στους συμφοιτητές μας!!! Ευτυχώς. Χωριστήκαμε σε δύο ομάδες, βάλαμε τις ιατρικές μας μπλούζες και με τον υπεύθυνο γιατρό προχωρήσαμε στο κρεβάτι του πρώτου ασθενούς. Τον φώναξε ό υπεύθυνος από την παρέα του, ήρθε ένας μικρός μαγκάκος από την Λάρισα ομιλητικός αλλά μαγκάκος. Δεν θυμάμαι τίποτα από το πρώτο αυτό μάθημα ούτε γιατί ήταν μέσα ό ασθενής ούτε τι φάρμακα έπαιρνε απλώς στην ρύμη των λόγων του είπε. “Έχουμε και τον παπά να μας βοηθά και περνάμε καλά και ενώ έπρεπε να φύγουμε σε τρεις μήνες επισπεύσαμε το πρόγραμμα χάρις σ’ αυτόν και θα φύγω σε 1,5 μήνα”. Τότε με τάραξε ο λογισμός μου ένας καθολικός παπάς με το κουστουμάκι του βοήθησε αυτόν εδώ; Αδύνατον, ένας καθολικός παπάς!!!! Στην πρώτη μας αύτη συνάντηση ουδέν έπραξα παρ’ όλο τον φυσικό μου κοινωνικό χαρακτήρα. Έφυγα όταν τελείωσε ό υποχρεωτικός μου χρόνος της παρουσίας.

Στη δεύτερη επίσκεψη την επόμενη εβδομάδα πάλι τα ίδια, άλλος ασθενής και νέα αποκάλυψη: “ευτυχώς που έχουμε τον παπά και μας βοηθά ειδικά τα βράδια που μένουμε με τους εαυτούς μας, μας παρηγορεί, μας εμψυχώνει. Είναι δικός μας παπάς, ορθόδοξος!”

‘Ένα κρύο ρεύμα με διαπέρασε, γκρεμίστηκαν όλα, ό ευσεβισμός μου δεν μπορούσε να δεχτεί ότι ένας παπάς ορθόδοξος ήταν μέθυσος, είχε ανάγκη αποτοξίνωσης και βρισκόταν πίσω από τα σίδερα με άλλους παρανόμους, μέθυσους και ναρκομανείς. Ούτε καν σε κάποιο ιδιωτικό κέντρο αποτοξίνωσης. Ή ιδέα που είχα για άσπιλη εκκλησία και οφειλόταν στη νεότητα μου ξεθώριασε απότομα. Τον πλησίασα, στεκόταν όρθιος και συνομιλούσε με έναν άλλο ασθενή, που έτρεμαν τα χέρια του. Συνομιλούσε άπλα για το τίποτα, ο άλλος τον άκουγε, του έλεγε για τα προβλήματα του, του μιλούσε γρήγορα, ό παπάς άκουγε με μία απέραντη στοργή κοιτάζοντας τον. Είχε πρόσωπο καθαρό, μάτια γαλάζια-θάλασσα, ηλικία 55 χρονών περίπου, χέρια άσπρα δάκτυλα μακριά, τέλος πάντων, όλα πάνω του είχαν κάτι το αρχοντικό. Του απάντησε σιγά με μια προφορά με αγγλική ηχώ. Ήταν ξένος. Παπάς ορθόδοξος ξένος.

Μόλις τελείωσε με τον άρρωστο στράφηκε σε μένα και με ρώτησε: «χάου αρ γιου?». Έμαθα ότι ήταν ‘Έλληνας που γεννήθηκε στο εξωτερικό, οι γονείς του είχαν φύγει για την πέρα από τον Ατλαντικό Αμερική. Τον έστελναν όμως οι γονείς του στους παππούδες του στην Κατερίνη, έτσι είχε μάθει καλά ελληνικά και είχε ένα σύνδεσμο με την παράδοση της χώρας μας. Ένιωθα ήδη άνετα σαν να τον γνώριζα από χρόνια, είχαν φύγει όλοι οι ενδοιασμοί μου.

Τι θέλετε από μένα με ρώτησε.

Θέλω να μάθω γιατί βρίσκεστε σε αυτό το χώρο και θεραπεύεστε, τέλος πάντων να σας γνωρίσω.

Έλατε στο δωμάτιό μου.

Ναι, μέσα σε αυτό το χάλι υπήρχε ένα μικρό δωματιάκι, στενό δωματιάκι με ένα κρεβάτι, παράθυρο βορινό, τοίχοι πανύψηλοί, 4 μέτρα ύψος, ένα γραφείο, εικόνες ρωσικές, καντήλι, κομποσκοίνι, θυμιατήρι, πετραχήλι, φάρμακα πάνω στο γραφείο και βιβλία. Ήταν ένα μικρό καλογερικό κελί μέσα στη ταραχή 70 τροφίμων του ψυχιατρείου. Εκεί άρχισε ή αποκάλυψη της χάρης του Θεού. Το όνομα Νικόλαος, ορθόδοξος ιερέας της αρχιεπισκοπής της Αμερικής. Καθηγητής του Χάρβαρντ στην έδρα των Παλαμικών σπουδών και ποιμαντικής ψυχολογίας. Καθηγητής στο Χάρβαρντ στο μεγαλύτερο πανεπιστημιακό ίδρυμα της Αμερικής και τώρα τρόφιμος της ψυχιατρικής πτέρυγας του Δαφνίου στο τμήμα αποτοξινώσεως, η διαφορά είναι ιλιγγιώδης.

Πάτερ; Πώς φτάσατε εδώ;

Ήμασταν μία παρέα φίλοι που τελειώσαμε τη σχολή του τιμίου Σταυρού στην Βοστόνη. Παντρευτήκαμε, κάναμε παιδιά και γίναμε ιερείς. ‘Ο καλύτερος όλων μας πριν περίπου δέκα χρόνια πέθανε αιφνίδια. Τον κηδεύσαμε και γυρίσαμε στα σπίτια μας. Τότε με κατέλαβε ένα πνεύμα λύπης και από τότε άρχισα να πίνω. Τέλος πάντων σε λίγο καιρό ήμουν εξαρτημένος από το ποτό, εάν δεν έπινα έτρεμα. Δεν μπορούσα να διευθετήσω τα θέματα μου. Στην αρχή το έκρυβα από την γυναίκα μου και τα παιδιά μου, δε μεθούσα αλλά έπινα, ήμουν με ένα ποτήρι στο χέρι. Πειράχτηκε και το ήπαρ μου.

Όλο το θέμα ήταν μία πρόκληση για την ιατρική μου γνώση, τίποτα από τα παραπάνω δεν συμβάδιζε με την νηφαλιότητα του ανδρός με την αρχοντιά του και την έλλειψη νευρικότητας. Είχε έρθει η ώρα να φύγουμε. Του ζήτησα να του φέρω κάτι για παρηγοριά του μέσα σε αυτούς τους τοίχους. Ένα βιβλίο του Ρωμανίδη μου λέει, τον είχαμε δάσκαλο τον Ρωμανίδη. Στη νέα συνάντησή μας την επόμενη εβδομάδα κρατούσα στο χέρι μου το δεμένο βιβλίο του Ρωμανίδη «ΡΩΜΑΙΟΙ Ή ΡΩΜΙΟΙ ΠΑΤΕΡΕΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ». Ανέβηκα τρέχοντας τα σκαλιά να συναντήσω τον Νικόλαό μου τον άρρωστό μου, τον βρήκα στο δωμάτιό του καθισμένο σε μία μικρή πολυθρόνα και στο χέρι του ένα μικρό κομποσκοίνι. Του έδωσα το βιβλίο στα χέρια του. Είχε κόκκινο σκληρό εξώφυλλο, το γύρισε με αγάπη, διάβασε τα κεφάλαια. Χάρηκε σαν μικρό παιδί.

Είμαι εδώ πάνω από τρεις μήνες, βγαίνω σπάνια δεν έχω που να πάω, δεν μου έχουν φέρει ένα δώρο. Πόσο χαίρομαι για αυτό που μου έφερες. Αυτός ο άνθρωπος έφερε αέρα ορθοδοξίας, γκρέμισε το σχολαστικισμό της γερμανικής ιδεολογίας, έδειξε τον πλούτο μας!!! Ότι μας έλεγε ό γέρο Ιωσήφ αυτός το έβαλε στα πανεπιστήμια.

Ποιός γέρο Ιωσήφ;

Ο ησυχαστής, ο παππούς ο σπηλεώτης. Τον γνώρισα το 1960 όταν πήγαινα στο Άγιο Όρος, στη Νέα Σκήτη, με δεχόταν στο κελάκι του. Μου έμαθε να προσεύχομαι με το κομποσκοίνι ώρες και ώρες, φωτόμορφος, γλυκύς, αυστηρός. Προσοχή έλεγε στο νου, πρώτα προσβολή μετά συζήτηση με τον λογισμό μετά συγκατάθεση!!! Συγκατάθεση, θάνατος, αρχή αμαρτίας, η αμαρτία δόντι ιοβόλο του θανάτου. Προσοχή όχι συζήτηση με τον λογισμό, νίψη. Αυτά που ο γέροντας τα παρέδωσε εμπειρικά, ο Ρωμανίδης τα κατέγραψε τα στήριξε αγιοπατερικά και τα εξαπέστειλε στα πέρατα της γης, ώστε να έχουμε και εμείς χαρά εκεί στην Αμερική. Όταν έγινα ιερέας με τον πρώτο μου μισθό έστειλα ένα δώρο στον γέροντα Ιωσήφ, του έστειλα ράσα καλογερικά όχι κάτι το ακριβό, τα είχα τυλίξει και σε ένα γκρι χαρτί, έγραψα την διεύθυνση και τα έστειλα. Μετά από πέντε χρόνια τον έπισκέφθηκα στο κελί του, όπως καθόταν είδα πίσω του στο περβάζι το δώρο μου ανέγγιχτο αμέσως σκούρυνε το προσωπό μου. Του λέω: «Γέροντα σου έστειλα ένα δώρο με τα πρώτα μου χρήματα και εσύ ούτε που το άγγιξες!!!» Μου λέγει: «π. Νικόλαε, παιδί μου δεν μου λείπει τίποτα, έχω τον Χριστό. Δεν μου λείπει τίποτα, το δώρο σου το είδα έσκισα μία άκρη και το είδα. Το άφησα εδώ χρόνια να μου λέγει ο λογισμός άνοιξε το και να τον ξεχνώ αλλά να σε θυμάμαι. Θα μπορούσα να το έχω δωρίσει σε τόσους που έρχονται εδώ αλλά το άφησα για τον παπά Νικόλα, έλα να βάλουμε τον πλάγιο του δεύτερου ήχου να παρηγορηθείς». Μου έμαθε να προσεύχομαι με το κομποσκοίνι για τον κόσμο για τις αμαρτίες μου και πάλι έμπονα για τον κόσμο. Όλες τις ακολουθίες τις έκανε με το κομποσκοίνι έκτος της Θείας Λειτουργίας.

Πάτερ απορώ πώς εσείς που γνωρίσατε ένα τόσο άγιο άνθρωπο πέσατε σ’ αυτό το πάθος της οινοποσίας. Η προσευχή δεν σας προστάτεψε δεν σας βοήθησε να γλιτώσετε από τον πειρασμό αυτόν;

Ευάγγελε μην ξεχνάς το αρκεί σοι η χάρις μου του Παύλου.

Ξέρετε με σκανδάλισε στην αρχή τουλάχιστον το θέμα σας.

Σε σκανδάλισε ή σε φόβισε για το ευόλισθον της φύσεώς μας; Είσαι αυτάρκης στην νομιζόμενη σου καθαρότητα και φοβάσαι μήπως την χάσεις, μήπως κάνεις κάποιο λάθος και χάσεις την καλή γνώμη για τον εαυτό σου και για τους άλλους. Σε νοιάζει τι θα πει ο κόσμος. Αδελφέ μου και φίλε μου η νεότητά σου είναι κακός σύμβουλος όπως και σε μένα κάποτε. Η πείρα του βίου και η συναντίληψη της χάριτος με έπεισε ότι όποιος και αν είμαι ότι και αν κάνω είμαι δεμένος με τον Χριστό και φωνάζω ελέησον με ο Θεός, ελέησον με Κύριε ως οίδας και ως θέλεις ελέησον με. Και λέω μέσα μου όλοι σώζονται εγώ κολάζομαι. Ελπίζω στον Χριστό και στην Παναγία. Ελπίζω στο έλεος του Θεού που χαρίζει τον παράδεισο σ’ αυτούς που πιστεύουν ότι είναι ανάξιοι του παραδείσου.

Και πάλι ο αδυσώπητος χρόνος τελείωνε.

Πάτερ θέλετε να σας φέρω κάτι την επόμενη συνάντησή μας;

Ναι θέλω κάτι επειδή έχω τέσσερα παιδάκια στην πατρίδα και τα έχω επιθυμήσει. Φέρε μου σε παρακαλώ ένα μικρό παιδάκι και φώναξέ με να βγω στο παράθυρο από τα κάγκελα να το δω να δω τα ματάκια του να παρηγορηθώ.

Βρήκα τον μικρό μου βαπτισμένο Σωτήριο τον πήρα αγκαλιά, πέρασα την πόρτα και σταθήκαμε κάτω από τα σίδερα.

Π. Νικόλαε, π. Νικόλαε, ήρθαμε. Πρόβαλε η φιγούρα του πίσω από τα σίδερα άπλωσε τα χέρια του από ψηλά μας κοίταζε, μας χαμογελούσε, μιλάγαμε από εκεί. Χάρηκε, θυμήθηκε τα δικά του, απλώθηκε η νοσταλγία. Δεν ήταν πίκρα ήταν μία νοσταλγία για τον παράδεισο μας. Mας ευλόγησε και αποχωρήσαμε. Ποιος είναι πλούσιος, Λωξάνδρα μου, εν τω ολίγω αναπαυόμενος, τζόγια μου …; Πάτερ, η Αμερική φημίζεται για τα αποτοξινωτικά της κέντρα, πώς ήρθατε σ’ αυτές τις άθλιες συνθήκες.

Ευάγγελε πριν πολλούς μήνες προκηρύχτηκε μια θέση στο πανεπιστήμιο της Αθήνας παλαμικών σπουδών. Ήρθα λοιπόν κι εγώ αφού πήρα την άδεια από το πανεπιστήμιο μου στο Χάρβαρντ να βάλω τα χαρτιά μου γι’ αύτη την έδρα. Οι μήνες περνούν δεν γινόταν τίποτα. Καθηγητικές ίντριγκες, συνεδριάσεις επί συνεδριάσεων, τίποτα. Την έδρα μου στο Χάρβαρντ την είχε πριν από μένα ο Γεώργιος Φλορόφσκι. Αυτός είναι ένας μεγάλος Θεολόγος και πραγματικός φιλέλληνας και είναι ο γέροντας μου.

Από έκπληξη σε έκπληξη.

Γέροντάς σας αυτός ο μέγας;

Ναι και είναι πραγματικά μεγάλος πνευματικός Θεολόγος και σημειοφόρος άνθρωπος θυσίας. Σπουδαγμένος και στην ποιμαντική Ψυχιατρική και στην ψυχολογική αντιμετώπιση των εθισμένων χρηστών σε ουσίες και ποτό. Αλλά όλα αυτά τα ασκούσε με απέραντη αγάπη και υπομονή. Για να κατανοήσεις το μέγεθος του ανδρός θα σου πω μία ιστορία στην οποία ήμουν μάρτυρας της θαυμαστής θεραπείας ενός εφήβου. Μια οικογένεια έφερε το παιδί της 18 ετών που έπασχε από ηβηφρενία. Η κατάσταση ήταν δύσκολη αθεράπευτη σχεδόν τον παρακάλεσαν να τον δεχτεί να τον αναλάβει. Πράγματι τον πήρε σε ένα σπίτι στην εξοχή που είχε πολλά στρέμματα, με σημύδες ένα μεγάλο αγρόκτημα. Μπήκαν μέσα οι δυο τους, το αγρίμι και ο π. Γεώργιος και έκλεισαν την βαριά πόρτα. Μετά τρεις μέρες παρέδωσε το παιδί υγιές και σώφρον στους γονείς. Το παιδί αυτό σπούδασε και είναι υγιής έκτοτε και μάλιστα τώρα είναι και επίσκοπος της Εκκλησίας μας. ‘Όταν τον ρώτησα π. Γεώργιε πώς έγινε αυτό μου είπε ό,τι πήρε το παιδί και του είπε: «παιδί μου εγώ θα καθίσω σ’ αυτήν την σημύδα. Όλος ο χώρος είναι δικός σου, κάνε ό,τι θέλεις και όταν θέλεις έλα να μιλάμε.» Τρεις μέρες και τρεις νύχτες έκανε ό,τι ήθελε. Κατέστρεψε το ψυγείο, την βιβλιοθήκη μου, τα λουλούδια και όποτε ήθελε με πλησίαζε και μιλάγαμε. Εγώ καθόμουν στης σημύδας τον κορμό και περίμενα χωρίς να ταράζομαι για ό,τι γινόταν, τρεις μέρες εκεί δεν σηκώθηκα, δεν έφαγα, δεν ήπια νερό. Την τρίτη ήμερα ήρθε το παιδί γαλήνιο μου φίλησε το χέρι, με σήκωσε, με βοήθησε να περπατήσω γιατί ήμουν σαν πεθαμένος, ανοίξαμε την πόρτα και τον παρέδωσα στους γονείς του. Ιματισμενο και σωφρονούντα. Πάτερ Γεώργιε, και τρεις ημέρες πώς κάνατε τις στοιχειώδεις ανάγκες σας; Τα έκανα πάνω μου δεν μετακινήθηκα καθόλου, ήθελα να δώσω μία θυσία γι’ αυτόν στο Θεό, την υπομονή μου, την κατάργηση των συμβατικών καθημερινών πρακτικών. Δεν είναι τίποτα, ο Θεός μου χάρισε υγιή τον άνθρωπο και δι αυτού μου χάρισε και γεύση της Βασιλείας του. Τέτοιος άνθρωπος ήταν αυτός, αληθής Θεολόγος, άνθρωπος της Λειτουργίας αλλά και πέρα απ’ αυτήν. Πάντα έλεγε: δίδου ημίν εκτυπώτερον, σου μετασχείν, εν τη ανεσπέρω ημέρα της βασιλείας σου.

ΣYZHTHΣH ΣTO MΙKΡO ΔΩMATΙO ΠΕΡΙ THΣ ZΩHΣ ΤΟΥ ΙΕΡΕΩΣ

Από τις συζητήσεις που είχαμε καταθέτω εδώ μερικά.

Πρόσεχε ιερεύ τον εαυτό σου μην ξεχάσεις να βλέπεις τον Θεό.

Ορκίστηκες να έχεις τον νου σου στην Σωτηρία τόσο την δική σου όσο και των άλλων.

Κάθε καιρός είναι κατάλληλος για να δώσεις το Βάπτισμα και την Θεία Κοινωνία γιατί κάθε καιρός είναι κατάλληλος για τον θάνατο.

Να θυμάσαι ότι ο άνθρωπος μπορεί να πει όχι στον Θεό, ο Θεός δεν μπορεί να πει όχι στον άνθρωπο. Αυτού του Θεού είμαστε ιερείς, που επιτρέπει στο πλάσμα του να πει όχι να μην γίνει το θέλημά σου δηλαδή να γεννήσει την κόλαση.

Στους ανθρώπους μπορείς να πεις ότι ο Χριστός κατέβηκε στον Άδη εκεί μας αναμένει όσο πιο βαθύς είναι ο Άδης σου τόσο βαθύτερα είναι ο Χριστός.

Η οδύνη είναι το ψωμί που ο Θεός μοιράζεται με τον άνθρωπο και που έχει υποχρέωση ο δούλος του ο παπάς να μοιραστεί κι αυτός με τον σύνολο του. Στον Σταυρό ο Θεός ενάντια σε ότι είχαμε ποτέ φανταστεί για θεό, τάχθηκε με το μέρος του ανθρώπου.

Ο Θεός έγινε άνθρωπος, δηλώνει την αγάπη του ζητά την αγάπη μας και μας απαλλάσσει από κάθε οφειλή.

Ο αγώνας μας είναι η προσοχή στην πνευματική πηγή του κακού, το οποίο δεν προέρχεται από την φύση αλλά συντελείται μέσα στο πνεύμα.

Αυτός που είδε την αμαρτία του είναι πιο μεγάλος από αυτούς που γνώρισαν αγγέλους. Τότε από την άβυσσο των αμαρτιών μου επικαλούμαι την άβυσσο της Χάριτος σου.

Πρόοδος στον αγιασμό σου, παπά μου, φαίνεται όταν η καρδιά σου ήσυχη διαστέλλεται και ανθίζει σε κοσμική ευσπλαχνία, δεν μπορεί να κρίνει κανένα, σηκώνει το κακό όλου του κόσμου, περνά την Γεθσημανή και καλύπτει τα πάντα με τον μανδύα της αγάπης. Η αγάπη είναι ο Θεός που ρίχνει το βέλος τον Μονογενή του Υιό αφού έβρεξε την ακίδα του βέλους με το ζωοποιό πνεύμα. Η ακίδα είναι η πίστη που όχι μόνο εισάγει το βέλος αλλά και τον τοξότη μαζί της.

Ευάγγελε μου, αν ποτέ γίνεις ιερέας να θυμάσαι ότι αυτό που σκανδαλίζει τους άπιστους δεν είναι οι άγιοι αλλά το αναμφισβήτητο γεγονός ότι δεν είμαστε όλοι άγιοι. Η κατάσταση του κόσμου μοιάζει με αυτήν την προ του Μ. Κωνσταντίνου, και χειρότερη γιατί τότε οι άνθρωποι ήσαν ειδωλολάτρες τώρα είναι άθεοι. Έτσι αντί η εκκλησία να κρίνει τον κόσμο η ‘Εκκλησία κρίνεται από τον κόσμο γιατί ο κόσμος μπορεί να την κατηγορήσει ότι μέσα σε τόσους αιώνες έχασε την ικανότητα της μαγιάς και ΑΝΤΑΝΑΚΛΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ και μάλιστα πιστά. Η εκκλησία από αρραβωνιαστικιά έγινε ΘΡΗΣΚΕΥΤIΚΗ κοινωνία. ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ εξεγείρει, ανατρέπει όχι την δομή του κόσμου αλλά την δομή του ανθρώπινου πνεύματος. Ο Χριστός εντός.

Απόκτησε την εσωτερική ειρήνη και πλήθος ανθρώπων θα βρει την ειρήνη δίπλα σου. Παπά μου, το να πλησιάσεις τον σύγχρονο άνθρωπο είναι τέχνη. Το ουσιώδες είναι να μεταφερθείς στην θέση του, να σβήσεις τον εαυτό σου και να αφήσεις τον Χριστό να μιλήσει.

Όλη σου η Θεολογία που σε έμαθαν σωριάζονται σαν θρύψαλα μπροστά σε ένα εγκληματία, ένα νεκρό, μια μοναξιά. Όμως η ζωντανή ζεστασιά της παλάμης σου μπορεί να κάνει ανθρώπους σβησμένους, λερωμένους κι άσχημους να ακτινοβολούν ξαφνικά ακτίνες Φωτός και να ανασύρεις στην επιφάνεια αυτό που κοιμάται. Την κοινωνία.

Ο Μυστικός Δείπνος, η Θεία Κοινωνία, που ετοιμάζεις είναι μυστήριο εν πορεία, γι’ αυτό στεκόμαστε όρθιοι. Και αν γίνουμε απόβλητοι από την κοινωνική ζωή πρέπει να ωριμάσουμε σαν μία γενιά ομολογητών.

…; …; …; …; …; …;

Πάτερ Νικόλαε είδα ότι είσαι άνθρωπος του Θεού. Σε παρακαλώ πες μου ποιά είναι Η μυστική σου εργασία, τι μου κρύβεις;

«Ευάγγελε μου ήλθε η ώρα νομίζω να μάθεις όλα τα κατ’ εμέ σαν μία παρακαταθήκη Διδασκάλου προς μαθητή. Δεν είμαι άρρωστος τουλάχιστον δεν πάσχω από αλκοολισμό!!!! Μεταξύ των σπουδών μου είναι και η ψυχολογία του χρήστη. Αφού ήρθα στην Αθήνα και κατέθεσα τα χαρτιά μου και ο καιρός περνούσε, με το σήμερα αύριο, μίλησα με τον διευθυντή της κλινικής που είναι φίλος μου από την Αμερική, του είπα για προγράμματα στην Αμερική όπου ο γιατρός ζει μαζί με τους αρρώστους για όλο τον χρόνο του προγράμματός τους με εξαιρετικά αποτελέσματα. Έτσι παρακολουθώ το πρόγραμμα, χωρίς κανείς να το γνωρίζει από τους συναρρώστους μου. Ζω έγκλειστος τρεις μήνες περίπου, επιταχύνθηκε το πρόγραμμα αλλά κυρίως αυτοί που έφυγαν αυτό το διάστημα δεν υποτροπίασαν».

Μα τι μου λέτε, πουλήσατε τον εαυτό σας σαν δούλο εδώ μέσα, δεν βλέπετε ούτε καν παιδιά, υποφέρετε την τρέλα του καθενός.

Ναι αλλά έχω το δωματιάκι μου, την προσευχή μου την πίστη μου, έχω τον καθρέφτη μου όλους τους αδελφούς τους έγκλειστους. Εκείνο που με ξεσχίζει τα σπλάχνα ήταν ότι δεν μπορούσα να λειτουργώ. Τώρα τελευταία παίρνω κι εγώ όπως όλοι μία άδεια και πηγαίνω εδώ σε ένα μοναστηράκι να λειτουργώ και επανέρχομαι.

Μα δεν τρελαθήκατε εδώ μέσα φυλακισμένος αναίτια τόσους μήνες; Πιέστηκα πιέστηκα ήταν εμπειρία τάφου αλλά όμως γνώρισα όλους αυτούς τους φίλους του Χριστού τους ελάχιστους. Αυτούς που πιστεύουν ότι είναι ανάξιοι του παραδείσου, τους συμπαραστάθηκα, τους άκουσα, τους έδωσα λίγο νερό, λίγη πίστη και κυρίως επλατύνθηκα κι εγώ και πάλι δούλος αχρείος είμαι. Αναλογίζομαι την ώρα της εξόδου μου και ελπίζω στο έλεος της εκκλησίας Του και στο ιδικό Του.

Πάτερ Νικόλαε, είστε τόσο νέος ούτε 53.

Ήταν Τετάρτη της πρώτης των νηστειών που κάναμε αύτη την κουβέντα της καρδιάς, που μου χάραξε την καρδιά.

Την Παρασκευή θα πάρω άδεια, θα πάω στο μοναστηράκι που σας είπα για τους χαιρετισμούς και για λειτουργία την Κυριακή της Ορθοδοξίας. Ελάτε κι εσείς να σας δούμε. Πάρτε ένα τηλέφωνο το Σάββατο να σας πούμε την ώρα της Λειτουργίας την Κυριακή.

Πράγματι το Σάββατο των Αγίων Θεοδώρων τηλεφώνησα. Ευλογείτε πάτερ ο Κύριος. Σας παρακαλώ θέλω να μιλήσω στον πατέρα Νικόλαο. Δεν γίνεται, μου είπε. Πότε να ξαναπάρω για τον π. Νικόλαο, πότε; Μόλις προ ολίγου τελείωσε την Θεία λειτουργία κατέλυσε και πέθανε μπροστά στην Αγ. Τράπεζα την ώρα που την ασπαζόταν για να βγει από το Ιερό. Επειδή αργούσε να βγει μπήκε ο εκκλησάρης και τον βρήκε γονατιστό αλλά χωρίς πνοή. Έχει έρθει η αστυνομία, θα τον πάνε για νεκροτομή, θα τον στείλουν στην Αμερική.

Δεν ξέρω τι λέτε, πάτερ, εγώ προχτές του μίλησα, τέλος πάντων ήμασταν μαζί. Ήταν μια χαρά. Δεν μπορεί, δεν είναι αυτός.

Όχι αυτός είναι. Έτσι το ήθελε ο Θεός.

Έτσι ετελειώθη ο Νικόλαος ο άρχων, ο εργάτης των εντολών του Χριστού, ο κρυφός, ο φίλος μου, ο ολιγοήμερος, ο γνήσιος ποιμένας που άφησε τα 99 για το ένα, που πουλήθηκε δούλος σαν κι αυτόν τον επίσκοπο του γεροντικού, ο ιερέας του 20 αιώνος του απατεώνος που τα μάτια του δεν απατήθηκαν αλλά είδε καθαρά την εικόνα του κόσμου χωρίς φαντασία. Aς έχουμε την ευχή του.

(Από το «Ενθύμιο Χειροτονίας εις Πρεσβύτερο π. Ευαγγέλου εξ ιατρών 14/11/2009»)

Η αληθινή και συγκλονιστική ιστορία ενός αγίου παππούλη, ακαδημαϊκού δασκάλου, που κλείστηκε στο ψυχιατρείο για να βοηθήσει τους ασθενείς….

Όσοι αγαπούν τον Χριστό, θα μιλήσει στις καρδιές τους…Eυχαριστίες και στον π.Ευάγγελο Παπανικολάου, πόνημα του οποίου είναι το κείμενο που ακολουθεί και στη χειροτονία του οποίου δόθηκε ως ενθύμιο.

http://anavasi.blogspot.com/

Φτάνει μια ρίζα αμπελιού ....

Του Μακαριστού και Θεοπνεύστου π.Αυγουστίνου Καντιώτη .

Bρισκόμαστε, αγαπητοί, στην περίοδο του τρύγου. Tα σταφύλια κάτω απ’ τις θερμές ακτίνες του ηλίου έχουν πια ωριμάσει. Oι γεωργοί μας πηγαίνουν στα Αμπέλια και τρυγούν το γλυκό καρπό. O τρυγητός χαρά Θεού, δίκαιη πληρωμή των κόπων που καταβάλει ο γεωργός όλο το χρόνο για την καλλιέργεια. Yπάρχουν δε στην πατρίδα μας περιφέρειες, που κατ’ εξοχήν καλλιεργούν τ’ αμπέλια. H κάθε ρίζα, το κάθε κλήμα, είναι ένα θαυμαστό έργο, όπως όλα τα έργα της θείας δημιουργίας. Kάθε ρίζα είναι ένα θαύμα. Mερικοί, πού διαβάζουν ότι ο Xριστός έκανε το νερό κρασί, δεν το πιστεύουν, λέγοντας πως είναι αδύνατο. Αλλ’ ω άπιστε άνθρωπε! Tώρα το καλοκαίρι κάνε έναν περίπατο σ’ ένα αμπέλι, κοίταξε με προσοχή ένα κλήμα κατάφορτο από σταφύλια. H ρίζα χωμένη μέσα στο χώμα, σαν μια αντλία, κατά τρόπο μυστηριώδη ρουφάει νερό, το ανεβάζει ψηλά, το διοχετεύει στον κορμό, στα κλαδιά και στα φύλλα, και το νερό αυτό γίνεται κρασί. Σε ρωτώ· Δεν είναι αυτό ένα θαύμα; H επιστήμη μέχρι σήμερα δεν κατώρθωσε να κάνει μια ρίζα αμπελιού. Φτάνει μια ρίζα αμπελιού ν’ αποδείξει ότι υπάρχει Θεός, που η άπειρη σοφία του δημιούργησε τα πάντα. O Xριστός, ο δημιουργός του αμπελιού, πολλές φορές σαν διδάσκαλος πήρε εικόνες από τ’ αμπέλι, για να κάνει διδασκαλία απλή και παραστατική. Απόδειξης το σημερινό Eυαγγέλιο. Eίναι η ωραία παραβολή του αμπελώνος. ENΑΣ άνθρωπος έκανε ένα χέρσο τόπο αμπέλι. Πόσο κουράστηκε! Έβαλε φωτιά, έκαψε τ’ αγκάθια, έβγαλε τις πέτρες, έσκαψε βαθειά, όργωσε το έδαφος, φύτεψε ρίζες αμπελιού, έβαλε φράχτη γύρω-γύρω, έκανε πατητήρι και έχτισε πύργο. Έτσι έγινε ένα ωραιότατο αμπέλι. Tο αμπέλι αυτό το εμπιστεύθηκε στα χέρια γεωργών, έδωσε εντολή να το καλλιεργούν και στον κατάλληλο καιρό να δώσουν τον καρπό. σαν ήρθε ο καιρός να δώσουν τον καρπό, ο ιδιοκτήτης έστειλε υπηρέτες να παραλάβουν τον καρπό. Αλλ’ οι γεωργοί όχι μόνο δεν έδωσαν καρπό, αλλά φέρθηκαν ελεεινά προς τους απεσταλμένους του αφεντικού. Αλλους πετροβόλησαν κι άλλους σκότωσαν. Kι όταν ο ιδιοκτήτης έστειλε και άλλους υπηρέτες, και σ’ αυτούς έδειξαν την ίδια συμπεριφορά. O κύριος του αμπελώνος αποφάσισε τέλος να στείλει το γυιό του με την ελπίδα ότι θα τον σέβονταν. Αλλ’ όταν πλησίασε ο γυιός, οι γεωργοί τον έπιασαν, τον έβγαλαν έξω από τ’ αμπέλι και τον σκότωσαν. Tι θα κάνει τους γεωργούς ο κύριος του αμπελιού; Pώτησε ο Xριστός. K’ οι άνθρωποι του απάντησαν, ότι ο κύριος του αμπελιού θα τιμωρήσει τους κακούς γεωργούς. «Kακούς κακώς απολέσει». Αυτή είναι η παραβολή. Tι κρύβεται πίσω απ’ αυτήν; Kύριος του αμπελώνος είναι ο Θεός. Αμπέλι είναι ο Iουδαϊκός λαός πρώτα κ’ ύστερα ο χριστιανικός λαός. O Θεός φυτεύει τους πιστούς για να φέρουν καρπό πολύ σαν καρποφόρα κλήματα. Γεωργοί, που πρέπει να καλλιεργούν το αμπέλι, είναι οι πατριάρχες, οι προφήτες, οι επίσκοποι, οι ιερείς και όλοι γενικά οι πιστοί, που πρέπει και αυτοί κάτω από την καθοδήγηση των κηρύκων του Eυαγγελίου να εργάζονται για την καλλιέργεια των ψυχών. Kάθε δε ψυχή είναι ένα είδος αμπελιού. Αλλ’ όπως απ’ το αμπέλι της παραβολής ο Kύριος δεν πήρε ούτε τσαμπί σταφύλι, έτσι και από το λαό που αγάπησε ο Θεός δεν παίρνει πολλές φορές πνευματικό καρπό. Tι συμφορά! Ένα αμπέλι με χίλιες ρίζες και να μη μπορεί να γεμίσει κανείς ούτε ένα καλάθι σταφύλια! Θλιβερό το θέαμα αυτό; Ασύγκριτα πιο θλιβερό το θέαμα μιας ενορίας, μιας επισκοπής, ενός λαού και έθνους ολοκλήρου, που δεν έχει να παρουσιάσει καρπούς πνευματικής ζωής. Λες κ’ έπεσε περονόσπορος του διαβόλου και ξήρανε όλα τα κλήματα. ΑΛΛΑ η παραβολή λέει για τον Kύριο, ότι «εφύτευσεν αμπελώνα και φραγμόν αυτώ περιέθηκε και ώρυξεν εν αυτών ληνόν και ωκοδόμησε πύργον». Αν πρέπει και τα τρία αυτά, φραγμό, πατητήρι και πύργο, να τα ερμηνεύσουμε, τίθεται το ερώτημα· Ποιος είναι ο φραγμός, ποιό το πατητήρι και ποιος ο πύργος; Kαι τα τρία έχουν τη σημασία τους. Eδώ μόνον θα δούμε τι σημαίνει ο φραγμός. Φραγμός, όπως όλοι ξέρουμε, είναι ο φράχτης, που βάζει γύρω από το κτήμα του ο γεωργός, για να το ξεχωρίζει από τα άλλα κτήματα και για να το φυλάξει από κλέφτες και θηρία. Ένα αμπέλι ξέφραγο είναι εκτεθειμένο κι ο καθένας μπορεί να το καταπατήσει. O καλός γεωργός, που πονάει το αμπέλι, αν αντιληφθεί ότι κάπου ο φράχτης έπεσε, φροντίζει αμέσως να τον διορθώσει. O φραγμός είναι απαραίτητος για την ασφάλεια του κτήματος. Oπως ο φράχτης είναι αναγκαίος για το κτήμα, έτσι για το λαό του Θεού, τον πνευματικό αμπελώνα, αναγκαίος είναι ο νόμος του Θεού. O νόμος του Θεού, όπως εκφράζεται στην αγία Γραφή, είναι ο φραγμός, σύμφωνα με την ερμηνεία των πατέρων και διδασκάλων της Eκκλησίας. Φραγμός ο νόμος του Θεού, περιορισμός. «Oυ φονεύσεις», «Oυ μοιχεύσεις», «Oυ κλέψεις», αυτά τα όχι δεν ελέχθησαν για να καταργήσουν την ελευθερία του ανθρώπου, αλλά για να καθοδηγήσουν και να προφυλάξουν τον άνθρωπο από το κακό. Xωρίς τα «όχι» αυτά, χωρίς το φράχτη αυτό, η ανθρώπινη ζωή θα έμοιαζε με αμπέλι ξέφραγο, που κάθε αγριογούρουνο θα μπορούσε να το καταφάει και να το καταστρέψει.Αναγκαίος, αλλά και ωφέλιμος και ευεργετικός ο φραγμός, ο νόμος του Θεού. Kαι ευτυχισμένες θα ήταν οι κοινωνίες, αν τηρούσαν τις εντολές του Θεού. Δυστυχώς ο άνθρωπος του αιώνα μας, που υπερηφανεύτηκε για τα επιστημονικά του κατορθώματα, στρέφεται εναντίον του Θεού, εναντίον των εντολών του Θεού, και φωνάζει· «Kάτω οι φραγμοί! Kάτω οι περιορισμοί! Kάτω οι απαγορεύσεις του Eυαγγελίου! Kάτω ο Θεός!…». O άνθρωπος του αιώνα μας νομίζει, ότι θα είναι ελεύθερος, αν καταστρέψει τους ηθικούς φραγμούς και κινείται ασύδοτος προς κάθε κατεύθυνση. Ξέρετε πως μοιάζει ο άνθρωπος αυτός; Mοιάζει με ξέφραγο αμπέλι. Mοιάζει ακόμα με άλογο, που πάνω στη μανία του σπάει το χαλινάρι και ακάθεκτο πέφτει στο γκρεμό. Αχαλίνωτα άλογα ονόμασε ο άγιος Kοσμάς τους ανθρώπους, και μάλιστα τους νέους, που θέλουν να ζήσουν χωρίς ηθικούς φραγμούς… Mοιάζει πάλι ο άνθρωπος χωρίς ηθικούς φραγμούς με κάποιον που αδιαφορεί για το κόκκινο φανάρι και περνάει απέναντι και σκοτώνεται απ’ τα αυτοκίνητα που τρέχουν ιλιγγιωδώς. O ΑNΘPΩΠOΣ ευχάριστα δέχεται τους περιορισμούς στο δρόμο του, όπως είναι τα κόκκινα φανάρια. Δυσανασχετεί όμως με τους περιορισμούς της αγάπης του Θεού. Θ’ έπρεπε να ευγνωμονεί τον ουράνιο Πατέρα, που με τα «όχι» και τα «μη» θέτει σωτήριο φραγμό.

Άνθρωπε! Mή ξεγελιέσαι. Mή γίνεσαι αμπέλι ξέφραγο. Mή γίνεσαι άλογο αχαλίνωτο.(Απόσπασμα του βιβλίου «ΣΤΑΓΟΝΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΥΔΩΡ ΤΟ ΖΩΝ», του Μητροπολίτου Φλωρίνης Αυγουστίνου Ν. Καντιώτου, εκδοση Γ΄).