Επιστρέφοντας απο Όρος.. (μέρος Δ ΄ )

...Περνώντας από Νέα Σκήτη βάλαμε νοερώς μετάνοια στον τάφο του Γέροντος Ιωσήφ του ησυχαστή . Θυμηθήκαμε τότε ένα περιστατικό που λίγες μέρες πριν ο Σιμωνοπετρίτης Μοναχός Αβέρκιος μας διηγήθηκε με γλαφυρό τρόπο …Νεόκοπος στο Περιβόλι της Παναγιάς πολλά χρόνια πριν και περιπλανώμενος στα αγιοβάδιστα εκείνα χώματα ,πέρασε απο ένα νεοσκητιώτικο κελί …Εκεί ο Γέροντας μετά από πολύωρη συζήτηση και πατρικές νουθεσίες του ..έβγαλε να προσκυνήσει διάφορα λείψανα ..(Να σημειώσουμε εδώ ότι ο νέος μας είχε στην ψυχή του λογισμούς αμφιβολίας για την αγιότητα του Αγίου αναβιωτή του ησυχασμού ), δίχως όμως να του πει σε ποιόν ανήκε το καθένα …Ξαφνικά ο Π.Αβέρκιος ένιωσε μια άρρητη ευωδία να αναδύεται από ένα λείψανο …θεώρησε δε ότι όλο το δωμάτιο πλημμύρισε από αυτή …-Πάτερ είπε στον Γέροντα τί θεία ευωδία είναι αυτή που βγαίνει από εδώ; Τίνος είναι αυτό το λείψανο ; …Ο Γέροντας τα ΄χασε…και ο νέος τότε κατάλαβε ότι μόνο αυτός ένιωσε την ασύγκριτη εκείνη ευωδία …Παιδί μου τόσα χρόνια έχω κοντά μου αυτό το λείψανο και δεν έχω αισθανθεί ποτέ αυτό που εσύ ένιωσες με την πρώτη φορά ….ίσως ο Κύριος κάτι θέλει να σου πει …μα τίνος είναι Γέροντα ;ρώτησε ο Π.Αβέρκιος και δάκρυσε συγκλονισμένος μόλις πήρε την απάντηση :Είναι του Γέροντος Ιωσήφ!!! Φτάσαμε επιτέλους στα μέρη της Αγίας Θεοπρομήτορος …Μουλαράκια γαλήνια περίμεναν καρτερικά να φορτωθούν για να ανέβουν και πάλι τον πιο ονομαστό ανήφορο της Αγιορείτικης Παράδοσης …σχεδόν δύο χιλιάδες σκαλιά ως το Κυριακό που προβάλει επιβλητικό όπως το κοιτάς από το μουράγιο…Στάσεις αρκετές για ανάσα και νερό βάλσαμο …Η θέα σε κάθε σκαλί ολοένα και πιο μαγευτική …ο ήχος της γαλήνης γεμάτος από σιωπή και γλυκά κελαϊδίσματα πουλιών που σαν περαστικοί επισκέπτες απ τον Παράδεισο υμνολογούν χωρίς σταματημό τον Πλάστη … Ο ιδρώτας που στάζει νιώθεις ότι ποτίζει το δέντρο της ψυχής σου που μέχρι χθες μόλις φοβόσουν πως θα ξεραθεί…Αν κατορθώσεις να αναμίξεις και την αλμύρα των ματιών σου …τότε το δέντρο θα γίνει ολάνθιστο !!! Σχεδόν σαράντα λεπτά (ευλογημένος αριθμός !!) και μπαίνουμε στο Κυριακό ..Ολόδροσο νερό ,ρακί και λουκουμάκι μας προσφέρει ο Κύριος Αντώνης Λαϊκός έγγαμος με παιδιά που τα τελευταία χρόνια της ζωής του ,με την συναίνεση της συζύγου και του Δικαίου της σκήτης περνά πολύ καιρό εδώ πάνω … Γράψαμε τα ονόματά μας …Ο αρχοντάρης μας ρώτησε για τον Αυγουστίνο μιας και αυτός δεν είχε τηλεφωνήσει για φιλοξενία …Συγκινήθηκε και αυτός με την θαυμαστή περιγραφή της θεοκίνητης περιπέτειάς του …Μας βόλεψε στο δωμάτιο 2 ακριβώς πάνω από το καθολικό με θέα στην γαλάζια αγκαλιά του Αιγαίου … Στις 3:30 το μεσημέρι κατεβήκαμε στο καθολικό …εκεί μας περίμενε ένας σχετικά νέος Ιερομόναχος …μας μίλησε με αγάπη για την Αγία Άννα ,έχοντας μπροστά του το αριστερό της πόδι ,με σάρκα και οστά εδώ και δύο χιλιάδες-εκατό χρόνια τώρα.. Σκεφτείτε μας είπε πως όταν αρχαιολόγοι ανακαλύπτουν ένα ανθρώπινο μέλος μετά από μερικούς μόλις αιώνες όταν το παίρνουν στα χέρια τους αυτό εξαϋλώνεται…κονιορτοποιείται !!!και εδώ έχουμε αυτό το γεγονός μπροστά στα μάτια μας και πάλι είμαστε δύσπιστοι !!!Γι αυτό όμως φροντίζει η Αγία ..κοιτάξτε πίσω σας πόσα τάματα ευγνωμοσύνης και πόσες φωτογραφίες μικρών παιδιών βρίσκονται πάνω στην εικόνα της !!! Ξέρετε τι είναι 10 γιατροί να ..σχίζουν τα πτυχία τους …να λένε ότι η γυναίκα δεν μπορεί ποτέ να αποκτήσει παιδί ,αυτή να έχει ολοκληρωτικά κατεστραμμένες ωοθήκες ,και έπειτα να ΄ρχεται εδώ ο άντρας της με φωτογραφία του μωρού …χαμογελαστού και υγιεστάτου …!!!Θυμήθηκα τότε εκείνη την ευχή ,το Αγία μου Άννα κάνε με μάνα (βλ.αναρτήσεις Σεπτεμβρίου )και πήρα στα χέρια μου ένα φυλλάδιο που δίνουν οι Πατέρες της Σκήτης σε όσουν εναποθέτουν τις ελπίδες τους για καρπόν κοιλίας στην Αγία Γιαγιά του Χριστού μας !!!Είχε τον τίτλο: Ερμηνεία Τεκνογονίας και έλεγε τα εξής : Όσοι επιθυμούν να αποκτήσουν τέκνα κληρονομίας πρέπει πρώτον να εξομολογηθούν έν ειλικρινεί μετανοία και συντριβή τα από της γεννήσεως των αμαρτήματα. Έπειτα εάν ως άνθρωποι αδίκησαν κανένα, να επανορθώσουν την αδικίαν, εάν έχουν με κάποιον μίσος ή έχθρα, να κάμουν συνδιαλλαγήν και αγάπην. Προς τούτοις πρέπει να αισθάνωνται την παρουσίαν του Παντοδυνάμου και Πανάγαθου Θεού πλησίον των ,να προσεύχονται συνεχώς και να δοξάζουν τον Τριαδικόν Θεόν και να ζητούν την ενίσχυσίν Του, να συντρέχουν είς την Εκκλησίαν και να ποιούν ελεημοσύνας το κατά δύναμιν. Όταν κάμουν πάντα τα ανωτέρω χριστιανικά χρέη, να προσκαλέσουν είς τον οίκον των τον ιερέα της ενορίας των να ψάλη αγιασμόν ,εντός του οποίου να ρίψουν και τον αγιασμόν, που είναι με το λείψανον της Αγίας Άννης τελεσμένος. Τότε πρέπει να αρχίσουν νηστείαν 40 ημερών, εκτός Σαββάτου και Κυριακής, κατά τας οποίας θα καταλύουν έλαιον και οίνον, να κοιμώνται και τας 40 αυτός ημέρας χωριστά και να κάνουν από 50 μετανοίας την ημέραν ο καθείς. Κάθε πρωί των ημερών αυτών της διαίτης και της εγκρατείας, να πίνουν έκαστος ολίγον αγιασμόν, να τρώγουν από ένα ύψωμα, που θα τους στείλωμεν και να χρίωνται σταυροειδώς είς το μέτωπον με το άγιον έλαιον από την ακοίμητον κανδήλαν της Αγίας Άννης, που επίσης θα τους στείλωμεν. Παράκλησίς όπως γνωσθή και είς ημάς εγκαίρως η ημερομηνία ενάρξεως των ημερών της νηστείας, δια να τελούμεν είς την Εκκλησίαν της Αγίας Άννης ή το Παρεκκλήσιον καθημερινώς τας 40 αυτάς ημέρας την Θείαν Λειτουργίαν υπέρ αυτών. Επίσης ΠΡΟΣΟΧΗ όπως οι Χριστιανοί μή έχουν ποτέ καμμίαν σχέσιν με την μαγείαν, τα ξόρκια, τα μαντηλίκια, τα χαρτιά και τα λοιπά τεχνάσματα του πονηρού. Ο διάβολος ποτέ δεν θέλει το καλόν των ανθρώπων. Μετά το τέλος των 40 ημερών της νηστείας και της προσευχής να εξομολογηθούν και πάλιν, να προσκαλέσουν 3 ιερείς είς τον οίκον των να ψάλουν Ευχέλαιον ,εάν έχουν την άδειαν του Πνευματικού των να κοινωνήσουν των Αχράντων Μυστηρίων κα μετά 3 ημέρας ας συνέλθουν κατά το ανθρώπινον. Ελπίζομεν ότι η Προμήτωρ Αγία Άννα ,η πρώην στείρα και η Πανάχραντος Κόρη της, η Θεοτόκος, θα πρεσβεύουν θερμά υπέρ αυτών προς τον Σωτήρα ημών Ίησούν Χριστόν και Πολυεύσπλαγχνον Κύριον να εισακούση τας προσευχάς όλων μας και χαρίση είς τους εν ταπεινώσει και μετανοία παρακαλούντες τέκνα κληρονομίας κατά τον πόθον και το συμφέρον των. ΑΜΗΝ. Στις σκήτες το πρόγραμμα δεν μοιάζει με αυτά των Μονών, καθώς τις καθημερινές δεν υπάρχουν τακτικές ακολουθίες ,και οι οποίες τελούνται σε κάθε σκητιώτικο κελί ξεχωριστά …Έτσι μέχρι να βραδιάσει μπορείς να περιπλανηθείς και να αναζητήσεις την δική σου νέα ωφέλιμη για την ψυχή συνάντηση με τον Χριστό και τους Αγίους Του…Μετά την τράπεζα κατηφορίσαμε για το κελί του Παπά Γιάννη…είχαμε ακούσει τόσα πολλά για αυτόν …(συνεχίζεται )

Νώντα Σκοπετέα -Επιστρέφοντας από Όρος 

Επιστρέφοντας απο Όρος.. (μέρος Γ ΄ )

…Θα γίνει Ορθόδοξος ...είπε με περισσή σιγουριά ο Μοναχός Σιλουανός μόλις του συστήσαμε τον νέο μας συνοδοιπόρο τον φίλο μας Αυγουστίνο …Με παίρνετε μαζί σας ;ρώτησε ..Φυσικά του απαντήσαμε ..πάμε Διονυσίου να …συναντήσουμε τον Άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο ,τον Βαπτιστή του Χριστού μας ….ξέρεις εκεί φυλάσσεται ένας από τους ανεκτίμητους θυσαυρούς της πίστης μας ,το χέρι αυτού που βάπτισε τον Κύριο … Χαιρετήσαμε συγκινημένοι τους Γρηγοριάτες Πατέρες ,,και ξεκινήσαμε με το καραβάκι για Διονυσίου ….Λίγο πριν , στο αρχονταρίκι της Μονής ένας Πατέρας ζητούσε σπαρακτικά βοήθεια για τον γιό του ….Ολυμπιονίκης από Χώρα της Ανατολικής Ευρώπης...ένα παληκάρι που εδώ και επτά χρόνια πολεμάει στον πιο σκληρό στίβο της ζωής με τα υψηλά εμπόδια των ουσιών να φαίνονται απροσπέλαστα ως τώρα …το βλέμμα του φανέρωνε απελπισία , μα έκρυβε και ελπίδα …Σίγουρα αν η έκφρασή του μετουσιωνόταν σε κραυγή ,σε όλη την περιοχή της δυτικής πλευράς του Όρους θα αντηχούσε το : Την πάσαν ελπίδα μου, εις σε ανατίθημι, Μήτερ του θεού, φύλαξόν με υπό την σκέπην σου!! Φτάσαμε στον αρσανά της Διονυσίου …τον πιο όμορφο και σύγχρονα σχεδιασμένο …από τα χέρια του Πατρός Παύλου ,πρώην μηχανικού και νυν ακούραστου και ευλογημένου εξομολόγου –αρχοντάρη –λειτουργού και ψυχής της Διονυσίου …Ανεβαίνοντας προσκυνήσαμε μπροστά στον Άγιο Νήφωνα επίσκοπο Κωνσταντινουπόλεως , περνώντας απο την αγιασμένη σπηλίτσα του.

Ο Πατήρ Παύλος , μας υποδέχθηκε εγκάρδια , με εκείνο το κατάγιομο από πάθη και δάκρυα μπλοκάκι του … Αυτός ο ευλογημένος άνθρωπος δεν αφήνει κανέναν να φύγει ανεξομολόγητος και μη αναπαυμένος …δεν σε πιέζει …απλά δεν μπορείς να του αντισταθείς …Όσοι ήρθαν προετοιμασμένοι να του αρνηθούν δεν τα κατάφεραν …το είδα μπροστά στα μάτια μου όταν κάποιος αδερφός που στο ανέβασμα έλεγε με φαινομενικά ακλόνητη αυτοπεποίθηση ότι εγώ δεν εξομολογούμαι !!!,εξομολογήθηκε και μάλιστα δις στον Παπά –Παύλο , μονολογώντας ύστερα σαν μικρό παιδί ευτυχισμένο….ένοιωσε δε και αυτός εκείνο το υπέροχο και στοργικό τράβηγμα του αυτιού από τον Παππούλη ,σήμα κατατεθέν του στο τέλος κάθε ευλογημένης εξέτασης …. Στην Τράπεζα ,η έκπληξη που δοκίμασε ο Μιχάλης ήταν μεγάλη όταν πληροφορήθηκε ότι τα ρεβίθια που απόλαυσε λίγο πριν ήταν άλαδα….Ρωτήσαμε κάποιον Πατέρα στην έξοδο αν υπήρχε κατάλυση ελαίου εκείνη την Τετάρτη…όχι μα εδώ μαγειρεύει η Παναγιά μας ήταν η απάντησή του…. Στα λείψανα ο Αυγουστίνος δεν φάνηκε ….τον βρήκαμε αργότερα να ρεμβάζει ήσυχος την ιερή απεραντοσύνη …αρχίσαμε να μιλάμε για το κομποσκοίνι και την μεγάλη του δύναμη …για την μονολόγιστη ευχή που με σπαστά ελληνικά άρχισε να μαθαίνει …Ζητήσαμε από τον Π.Παύλο κατά την διάρκεια του Αποδείπνου και των Χαιρετισμών να προσκυνήσουμε κομμάτι από τον Ιερό Χιτώνα του Χριστού μας ..ανεκτίμητο κειμήλιο που φυλάσσεται στο ιερό του Καθολικού της Μονής….δεν μας αρνήθηκε ….και τον ευχαριστούμε και πάλι για αυτήν την ανεπανάληπτη ..συνάντηση με την ασύγκριτη αίσθηση του Ζώντος Θεού…Το πρόγραμμα της Διονυσίου διέφερε λίγο από τα υπόλοιπα μοναστήρια που αξιωθήκαμε να επισκεφθούμε τούτη την φορά …ο Όρθρος ξεκινούσε την 1 το πρωί με τους δικούς μας χρόνους …ως τις 4:30 ..έπειτα ξεκούραση για εμάς και στις 6:30 ευλογημένη η Βασιλεία….Μετά την τράπεζα ,ψυχωφελής αναμονή στο αρχονταρίκι της Μονής ως το μεσημέρι που φεύγαμε για Αγία Άννα …Εκεί και ο Ιεροκήρυκας …(έτσι τον αποκάλεσε πειράζοντάς τον καλοσυνάτα ο Π.Παύλος ,που πηγαινοερχόταν ολοένα) κύριος Βασίλης …με πύρινο λόγο που κάποιες φορές μου θύμιζε τον ευλογημένο Παναγόπουλο μας μιλούσε για την καλή προαίρεση και για τις εδώ και 30 χρόνια δικές του Αγιορείτικες θύμισες …Ένα περιστατικό από ένα θαυμαστό συναπάντημά του με τον Γερο-Παϊσιο μας υγραίνει τα μάτια ….

Μέσα δεκαετίας του 80 επισκέφθηκε μαζί με 3 φίλους του τον Γέροντα ...Ένας απο αυτούς είχε την ψυχή του γεμάτη απο μίσος για κάποιους ανθρώπους ...οι μνήμες του εμφυλίου και η απώλεια του αγαπημένου του πατέρα εκείνα τα χρόνια ,μπόλιαζαν ολόκληρη την μέχρι τότε ζήση του ,με σκληράδα και σχέδια αιμοσταγή... Και ο Γέροντας τον έστειλε τότε στην Παναγιά την Πορταϊτισα στην Ιβήρων ..και του είπε να προσευχηθεί μπροστά της με τα χέρια υψωμένα ...έτσι και έγινε ...και τότε έγινε κάτι το συγκλονιστικό ...άρχισε να ουρλιάζει να κλαίει και να χτυπιέται στο στήθος ..Παναγιά μου συγχώρεσέ με!!!σπλαχνίσου με !!!! φώναζε συνέχεια αφήνοντάς τους όλους αποσβωλομένους ...ώρες πολλές μετά και εν ηρεμία , διηγήθηκε στους υπόλοιπους , οτι ένιωσε το χέρι της Παναγιάς να βγαίνει απο την θαυμαστή της εικόνα και να του ξεριζώνει κάτι μέσα απο την καρδιά του ....Πλέον έχει αγάπη για όλους ανεξαιρέτως και ψυχή ....βαθειά !

Ξαφνικά μας πλησιάζει ο Αυγουστίνος …

Μπορώ να προσκυνήσω το χέρι του Αγίου Ιωάννου ;…

Ρωτάμε αμέσως τον Πατέρα Παύλο και αυτός με την σειρά του ,παρακαλεί τον Γέροντα Σωφρόνιο να μεριμνήσει …Μαζί με τον Αυγουστίνο προσκυνούν και δύο περαστικοί σχεδόν αμούστακοι Νεοζηλανδοί Ορθόδοξοι αδερφοί μας …Δεν τον ρωτήσαμε τίποτα …το πρόσωπό του τα μαρτυρούσε όλα ….(συνεχίζεται )

Νώντα Σκοπετέα -Επιστρέφοντας από Όρος 

Επιστρέφοντας απο Όρος.. (μέρος Β ΄ )

Τα χείλη μας ακόμα είναι ζεστά από το χθεσινό πιο ιερό χειροφίλημα της ζωής μας …αυτό της Αγίας Μαγδαληνής .Χέρι που άγγιξε Εκείνον δεν μπορεί παρά να ζεσταίνει τα χείλη, να θερμαίνει τις ψυχές …Φτάσαμε στον αρσανά της Γρηγορίου. Η παιδική χαρά του Αγίου όρους …Έτσι την αποκαλούσε γλυκά ο Γέροντας Παϊσιος θέλοντας να δείξει την αγνότητα και την θαυμαστή παιδικότητα των Μοναχών της.. Σε αυτήν την παιδική χαρά όμως το πιο σημαντικό παιχνίδι που παίζεται ,είναι αυτό της ζωής …μιας ζωής που παλεύει …να χαμογελάσει ξανά …να αισθανθεί δυνατή …μα κυρίως απεξαρτημένη … από όλα τα άλλα πλην του Θεού ..Σ ΄ Εκείνον και την Σπλαχνική Μητέρα του αναθέτουν καθημερινά τις ελπίδες τους όλα τα παιδιά που παλεύουν …καθημερινά με τον Θεό ελπίζοντας πως τελικά θα χάσουν …τα παιδιά του προγράμματος απεξάρτησης της Γρηγορίου …πιασμένα από το χέρι με μάτια που διψούν για αγάπη πηγαίνουν πρόθυμα στα δικά τους διακονήματα, συμπαρίστανται το ένα στο άλλο σου μιλούν με αγάπη και κάνουν μετάνοιες συνεχώς μπροστά στα πόδια του Χριστού …δίνοντας κουράγιο σε σένα που στην αρχή αμήχανα τα κοιτάς…Ο Ηγούμενος της Μονής μια από τις πλέον σεβάσμιες Αγιορείτικες μορφές …ο Πατήρ Γεώργιος Καψάνης …μια πολυδιάστατη προσωπικότητα που στο πρόσωπό του ενώνει το χθες και το σήμερα του Μοναχισμού, με τον σοφό του λόγο …μια διαρκής υπενθύμιση της δικής μας επίγειας αποστολής ,της Θεώσεως ...Ας έχουμε την ευχή του ... Οι μορφές των Πατέρων Φιλοθέου ,Φιλαρέτου ,Ιγνατίου , Σιλουανού ,Αρτεμίου,Δαμιανού , αλλά και όλων των υπολοίπων σου μεταδίδουν το πιο ελπιδοφόρο μήνυμα της πίστης μας και ανεπιτήδευτα σου θυμίζουν τον Άγιο Σεραφείμ του Σάρωφ και τον δικό του ξεχωριστό χαιρετισμό :Χριστός Ανέστη …χαρά μου ! Το λαδάκι από το καντηλάκι της Αγίας Αναστασίας της Ρωμαίας ,μιας από τις προστάτιδες της Μονής αποτελεί το πιο αποτελεσματικό και σίγουρο φάρμακο για κάθε πόνο ψυχής τε και σώματος …ενώ το... Κανόνα Πίστεως και εικόνα πραότητος ..σε ήχο τέταρτο έχει μια ιδιαίτερη κατάνυξη κάθε φορά που ψέλνεται προς τιμήν του …Φρουρού και Σκεπαστή των ναυτικών και της Μονής … Καθισμένοι στο αρχονταρίκι το επόμενο πρωινό συζητούμε για το μυστήριο του Θανάτου με αφορμή την από βραδύς ομιλία του Γέροντος Ιγνατίου ..Μας πλησιάζει ένα νέο παλικάρι γύρω στα 25 …μας μιλά σε σπαστά αγγλικά …φαίνεται καλόκαρδος και διψασμένος να μάθει …Μένουμε άφωνοι όταν μας διηγείται το πώς έφτασε στο Άγιο Όρος από την μακρινή Αργεντινή …-Μόλις τελείωσα τις σπουδές μου στην Νομική ..έχω ιδρύσει δυο οργανισμούς στην πατρίδα μου , μη κερδοσκοπικούς για τα άπορα παιδιά…η μητέρα μου έκανε δώρο για την αποφοίτησή μου ένα ταξίδι στην Ελλάδα …Όταν κατέβηκα από το αεροπλάνο αγόρασα έναν ταξιδιωτικό οδηγό και ανοίγοντάς τον έπεσα πάνω στο Άγιο Όρος …απογοητεύτηκα όταν είδα ότι χρειάζεσαι ένα εξάμηνο για να το επισκεφτείς …μα τα κατάφερα και να που βρίσκομαι εδώ και μιλώ μαζί σας …Συγκλονίστηκα όταν άκουσα το όνομά του …όνομα ενός Αγίου προτύπου μετανοίας για κάθε Χριστιανό Ορθόδοξο …Αυγουστίνος …Ξέρεις την Ιστορία του; τον ρώτησα …Όχι πες μου σε παρακαλώ για αυτόν τον Άγιο … Στάσου του λέω και παίρνω από την βιβλιοθήκη ένα από τα πιο υπέροχα βιβλία της Μονής Παρακλήτου :Χαρίσματα και χαρισματούχοι .. Όσο μπορούμε πιο πειστά του μεταφράζουμε μαζί με τον συνοδοιπόρο μου Μιχάλη το παρακάτω απόσπασμα : ……Όταν ο ιερός Αυγουστίνος ήταν μικρός, αρρώστησε και κινδύνεψε να πεθάνη. Σκέφθηκαν τότε να τον βαφτίσουν. Η μητέρα του όμως προέβλεπε τους δυνατούς πειρασμούς που θ’ αντιμετώπιζε στη νεότητά του και γι’ αυτό ανέβαλε τη βάφτισή του. Μαζί με το γάλα της η ευσεβής μητέρα φρόντισε να μεταδώση στο παιδί της και την ευσέβεια. Διέκρινε όμως σ’ αυτό τον χαρακτήρα του πατέρα του και διαισθανόταν τον κίνδυνο που θα διέτρεχε η ψυχή του μέσα στη διεφθαρμένη κοινωνία εκείνης της εποχής. Όσο μεγάλωνε ο γιος της , μεγάλωναν τα πάθη του και τα όργιά του. Η προσευχή της μητέρας ανέβαινε πύρινη στον θρόνο του Θεού, αλλά φαινόταν πως δεν εισακούεται. Ο Αυγουστίνος πηγαίνει στην Καρχηδόνα για να σπουδάση. Εκεί ψήνεται στο σεξουαλικό καμίνι της διεφθαρμένης πόλεως. Η μητέρα μαθαίνει ότι ο γιος της παραστράτησε , και τρέχει ταραγμένη νομίζοντας ότι η παρουσία της θα τον συγκρατήση. Δυστυχώς τα λόγια και τα δάκρυά της δεν συγκινούν πια την καρδιά του Αυγουστίνου. Δεν χάνει όμως το θάρρος της. Προσπαθεί υπομονετικά να διεγείρη στην ψυχή του την αποστροφή για την αμαρτία. Το αποτέλεσμα είναι πάλι αρνητικό, αλλά η πιστή μητέρα δεν απελπίζεται. « Προσεύχεται εκτενέστερον » και χύνει δάκρυα περισσότερα απ’ αυτά που χύνουν οι μητέρες για τον θάνατο των παιδιών τους. Πόση πικρία δοκιμάζει όταν μαθαίνη ότι ο γιος της έχει σε ηλικία δεκαοκτώ ετών εταίρα και εξώγαμο παιδί! Ελπίζει όμως στη μετάνοιά του. Η ελπίδα αυτή μαζί με τη δυνατή πίστη τη συγκρατούν. - Μια μέρα παιδί μου, του λέει, θα έρθης εκεί που είμαι εγώ. Νέα θλιβερή είδηση καταφθάνει από την Καρχηδόνα. Ο Αυγουστίνος έγινε αιρετικός – μανιχαίος ! Φίδι φαρμακερό δάγκωσε τη Μόνικα, η οποία αυτή τη φορά λυγίζει. Πηγαίνει ξανά μόνη της στην Καρχηδόνα , κλαίει, θρηνεί, ικετεύει. Όλα όμως πάνε χαμένα. Μοναδική παρηγοριά κι ελπίδα της είναι η προσευχή. Μέρα- νύχτα παλεύει με τον Θεό. Καταφεύγει σε κάποιον επίσκοπο, ο οποίος τη συμβουλεύει και την παρηγορεί. Τέλος της λέει: - Πήγαινε στην ευχή του Θεού , παιδί μου. Ποτέ δεν θα χαθή ο γιός τόσων δακρύων! Ο Θεός όμως θέλει να δοκιμάση περισσότερο την ιώβεια υπομονή της . Ο Αυγουστίνος της είπε ότι θα πάη στην Ιταλία. Η Μόνικα , αφού δεν μπορεί να τον μεταπείση, αποφασίζει να πάη μαζί του. Κατεβαίνουν στο λιμάνι, αλλά εκείνος την ξεγελά και εξαφανίζεται . Ταξιδεύει μόνος. Η μητέρα ξημερώνεται στην προσευχή , πνιγμένη στα δάκρυα. Με ραγισμένη καρδία , αλλά με γενναίο φρόνημα, υψώνει τα μάτια στον ουρανό , κι ύστερα αγναντεύει το πέλαγος. - Κύριε ! φωνάζει. Αφήνω το παιδί μου στον ωκεανό της ευσπλαχνίας Σου. Τα κύματα της χάριτός Σου ας το οδηγήσουν στο λιμάνι Σου. Γέρασε η Μόνικα στη σχολή της υπομονής και της ελπίδος. Αντί να επιμένη την επιστροφή του ασώτου υιού, βάλθηκε η ίδια να τον κυνηγά σε στεριές και θάλασσες. Εγκαταλείπει την Αφρική και έρχεται στα Μεδιόλανα ( Μιλάνο) για την τελική επίθεση. Στα Μεδιόλανα ζει το γλυκοχάραμα της επιστροφής του ασώτου. Η μία χαρά διαδέχεται την άλλη : ο Αυγουστίνος αηδίασε τους μανιχαίους και τους εγκατέλειψε. Με βαθιά συγκίνηση τον βλέπει να συχνάζη στα κηρύγματα του αγίου επισκόπου Αμβροσίου και να μιλά γι’ αυτόν με σεβασμό και εκτίμηση. Ο Αυγουστίνος παλεύει. Τα δεσμά της αμαρτίας χαλάρωσαν , αλλά ακόμη δεν έσπασαν. Γι’ αυτό τελικά μνηστεύεται. Τέσσερις γυναίκες τον πολιορκούν εκείνη την εποχή. Δύο ερωμένες , η μνηστή και η μητέρα του. Παλεύουν κι οι τέσσερις να τον κατακτήσουν. Τέλος νικά η μητέρα του , ο άνθρωπος της προσευχής και των δακρύων, της υπομονής και της ελπίδος. Εκείνη που νίκησε τον ατίθασο σύζυγο και τη δύστροπη πεθερά, νίκησε τώρα τον γιό της ύστερα από τριάντα χρόνια αγώνος και προσευχής. Ο Αυγουστίνος παίρνει σταθερή απόφαση να επιστρέψη στον Χριστό και ν’ αφοσιωθή στο έργο της Εκκλησίας Του. Ποιος μπορεί να νιώση τη χαρά της Μόνικας την ώρα που βαπτιζόταν ο γιός της ; Εδώ τελείωσε η αποστολή της. Είδε πια το παιδί της στην αγκαλιά του Κυρίου. - Νυν απολύεις την δούλην Σου, Δέσποτα, εν ειρήνη, ψελλίζει συγκινημένη. Μητέρα και γιός επιστρέφουν στην Αφρική. Στην Όστια, στις εκβολές σταθμεύουν σε μια φιλική έπαυλη για να ξεκουραστούν. Εκεί η Μόνικα αρρωσταίνει και σε λίγες μέρες, σε ηλικία 56 ετών, παραδίδει το πνεύμα της « εν ειρήνη » στον Δέσποτα Χριστό. Ο Κύριος είχε εκπληρώσει και την τελευταία επιθυμία της…. Το πρόσωπο του... Καθολικού Αργεντίνου φίλου μας είχε αλλοιωθεί …Τι σου συμβαίνει ;τον ρωτήσαμε …και η αποκάλυψή του μας συντάραξε συθέμελα …την μητέρα μου ....την λένε Μόνικα !!!!αλλά δεν έχει ιδέα για όλα αυτά !!!μας είπε…. (συνεχίζεται )

Νώντα Σκοπετέα -Επιστρέφοντας από Όρος 

Επιστρέφοντας απο Όρος.. (μέρος Α ΄ )

Πάντα οι εικόνες που παίρνεις μαζί σου κάθε φορά που επιστρέφεις από το ευλογημένο περιβολάκι της Παναγιάς μας, μένουν ανεξίτηλες …παντοτινές πνευματικές βακτηρίες στα δύσκολα που ορθώνονται μπροστά σου … Από την τελευταία μας ιερή περιπλάνηση στα Θεοτοκοβάδιστα μονοπάτια της Αθωνικής πολιτείας θα έχουμε πάντα να θυμόμαστε την καλοσύνη και τα ιλαρά πρόσωπα των Πατέρων στην Σιμωνόπετρα… Εκεί αυτή την φορά συναντήσαμε τον γλυκύτατο Πατέρα Μύρωνα ,άοκνο και φωτισμένο Ιατρό ..των ψυχών μας. Εκτός των πατρικών του γεμάτων από αγάπη ευχών, ένα εξαιρετικά Θεόπνευστο σύγγραμμα του Γέροντός του Αιμιλιανού ,…περί παθών… δόθηκε σαν ευλογία στον συγκινητικό αποχαιρετισμό μας …Το προηγούμενο βράδυ μια συνταρακτική διήγηση για την ιστορία της Μονής καθώς και περιστατικά από την ζωή του Γέροντος Παϊσίου από το στόμα του σεμνότατου μα λαμπρότατου στην όψη Γέροντος Αθανασίου(του πλέον προικισμένου απ τον Θεό σύγχρονου υμνογράφου της Εκκλησίας μας ) είχε προηγηθεί .Η διαπεραστική στην ψυχή και στα μάτια μας έκφραση του προσώπου του ήταν κάτι το ανεπανάληπτο …Εύκολα μπορέσαμε να αντιληφθούμε την γενεσιουργό της δύναμη ,όταν αντικρίσαμε την Βιβλική μορφή του γλυκύτατου κατά σάρκα πατρός του Γέροντος Γαλακτίωνος…Γεμάτη χάρη και η όψη του Αρχοντάρη της Μονής Ιεροδιακόνου Γερβασίου …Του ευχηθήκαμε για την Γιορτή του την Αγιορείτικη ευχή : Τέλος Αγαθό …και αυτός μας κέρασε μαζί με το γλυκό ,το πιο μεστό από ευτυχία και χαρά χαμόγελό του …Λίγο πριν φύγουμε απ την Μονή συναντηθήκαμε με τον Μοναχό Αβέρκιο …Λαμπερό πρόσωπο ,μειλίχιος και οξυδερκής μας έκανε να …καθυστερήσουμε αρκετά για τον επόμενο προορισμό μας …Μας ανάπαυσαν όμως τόσο πολύ τα λόγια του που δεν το σκεφτήκαμε διόλου ..Είναι δε ιδιαιτέρως ψυχωφελές να ακούς τέτοια λόγια γεμάτα από Χριστό και Ορθοδοξία από έναν άνθρωπο που έζησε κοσμικά (στα 20 μου κυκλοφορούσα με harley davidson, δερμάτινη καμπαρντίνα και μαλλί ως την μέση …) και ανακάλυψε το αληθινό φώς της ζωής …Να περάσετε από το κοιμητήριο πριν φύγετε μας είπε σχεδόν επίμονα να πάρετε ευλογία …να δείτε και τα λουλούδια που φύτεψα …ελάτε να σας πάω έχω λίγο χρόνο ….Κατανοήσαμε απόλυτα αυτήν την γλυκιά επιμονή του όταν τον είδαμε να σκύβει και να φιλάει έναν σταυρό πάνω από ένα μνήμα μοναχού …Είναι ο κατά σάρκα πατέρας μου ..μας είπε χαμογελαστός …ήρθε και έγινε μοναχός 3 χρόνια πριν κοιμηθεί …ένας σκληρός επιχειρηματίας που απέκτησε ψυχή μικρού παιδιού μόλις συναπαντήθηκε με τον Κύριό μας και την Παναγία Μητέρα του …Πήραμε το κατηφορικό …πλέον μονοπάτι για την Μονή Γρηγορίου, φορτωμένοι με τα σακίδιά μας που τα ελάφρυναν τόσο ,οι ευχές και οι πραότατες μορφές του Ηγουμένου Γέροντος Ελισσαίου και της ιερής ακολουθίας του…Ευλογείτε Γέροντες !!!(Συνεχίζεται)
                                           Νώντα Σκοπετέα -Επιστρέφοντας από Όρος 

Νοέμβρης μήνας...κρυωμένος μα τόσο ευλογημένος

Νοέμβρης μήνας με καράβι ταξιδεύει...

Χανιά, Ηράκλειο και κόλπο Μιραμπέλου...

του Μεθυστή τα πανηγύρια μνημονεύει..

Αγίου Μηνά και Μιχαήλ του αρχαγγέλου.

Το ρεθυμνιώτικο σκοπό παίζει στη λύρα...

και λέει του έρωτα τα πάθη και τη μοίρα...

Νοέμβρης μήνας...

Νοέμβρης μήνας με το ΚΤΕΛ στην Πάτρα πάει

μέρα γιορτής νιώθει το κρύο ν' αντριεύει

κι αφού ευχήθηκε στην πόλη π' αγαπάει

τριάντα μέρες στη βαλίτσα του μαζεύει.

(Η.Κατσούλης)

Στη Σιάτιστα στο ...πανηγύρι των αγγέλων

Γι αυτόν άκουσα για πρώτη φορά σε ένα αφιέρωμα ραδιοφωνικού σταθμού λίγο καιρό μετά την κοίμησή του …ήταν ένα αναπάντεχο νοερό και συνάμα συνταρακτικό αντάμωμα με έναν σύγχρονο Άγιο γεννημένο στα μέρη που ζώ !Σπουδαίος Επιστήμων με ογκωδέστατο συγγραφικό έργο και …τριμμένο ράσο.. χαμόγελο αγγελικό και ταπείνωση πανεύφημη …

Πέρασε καιρός …Και εντελώς απρόσμενα πάλι λίγες μόλις μέρες πριν, στην προσπάθειά μου για να ακουστεί το ραδιοφωνικό «Εν τω φωτί Σου οψόμεθα φώς» και σε άλλα πλην Αργολίδας(όπου και ήδη ακούγεται) ,ακαταπαύστως Χριστολογικά Ραδιόφωνα «συνάντησα» την ζεστασιά και την εν Χριστώ αγάπη των σεβαστών επιγόνων του …Με την ευλογία του Σεβασμιωτάτου νυν Μητροπολίτου Παύλου και την μεγάλη «ραδιοφωνική» αγκαλιά του π.Βασιλείου (Δ/ντού του ρ.σ. «Ορθοδοξία & Παράδοση 103fm) ,η εκπομπή άρχισε ήδη να μεταδίδεται …στα μέρη όπου σαγήνευσε με το λιτό και ευφρόσυνο πέρασμά του ο Μακαριστός ..φιλομόναχος Επίσκοπος ο Σεβ Μητροπολίτης Σισανίου καὶ Σιατίστης κ. Αντώνιος Κόμπος….αυτός για τον οποίο κατά την κοίμησή του ,στον ουρανό στήθηκε πανηγύρι απ τους αγγέλους…

Ευλόγησον Γέροντα …

Ένα μικρό αφιέρωμα …

Αιτία, ένα γράμμα...

"Στέλιο, αγαπητέ φίλε και αδελφέ, Καλημέρα,

Άργησα να σου γράψω. Απουσίαζα. Σου οφείλω τα βιογραφικά που τα φωτοτύπησα από τον τόμο που εκδόθηκε για τα τριάντα χρόνια της επισκοπικής του διακονίας.

Εκείνο πού θά ήθελα να σε βεβαιώσω είναι ότι αυτός ο άνθρωπος ήταν Άγιος. Ζούσε άγια. Είκοσι χρόνια που τον έζησα από κοντά το έβλεπα, το ένοιωθα. Ακτινοβολούσε φως, γέλιο, ήρεμο. Απλός σ’ όλα του. Φτωχός μέχρι τρέλας. Λιτός απερίγραπτα.

Ντρέπομαι όταν αναλογίζομαι το πόσες φορές λειτούργησα μαζί του κι εγώ φορούσα στολές πλούσιες κι αυτός ήταν πλάι μας φτωχότατος.

Θα σου πω κάτι για να θαυμάσεις πάνω σ’ αυτό. Αγόρασα μια βαλίτσα, κάποτε, για τις στολές μου όταν μετακινούμουνα. Δερμάτινη. Ήλθε λοιπόν στην Εκκλησία, ως τοποτηρητής. Είχε μια βαλίτσα ξύλινη – εσωτερικά επενδυμένη με ταπετσαρία χάρτινη, σαν κι αυτές που έχουν κάτι λαϊκά μπαούλα. Ντράπηκα. Παπάς εγώ. Δεσπότης αυτός. Του λέω, «Γέροντα δεν πάει άλλο. Θα πάρετε τη βαλίτσα τη δική μου».

Επαναστάτησε. «Όχι» μου λέει, «εσύ είσαι οικογενειάρχης, έχεις παιδιά και άλλα τέτοια». Τελικά την πήρε. Ύστερα από μέρες μου τηλεφώνησε. «Έλα να πάμε να λειτουργήσουμε σε κάποια κωμόπολη». Πάω, τι να δω. Η ξύλινη βαλίτσα. «Πάλι τα ίδια» του λέω. «Παιδάκι μου, μου λέει, «έπιασε τόπο, την έδωσα σε μια φτωχιά».

Πήγαμε, κάποτε με του δικούς μου στη Σιάτιστα να τον επισκεφθούμε. Και τι να δούμε: Σφουγγάριζε τις σκάλες της Μητρόπολης. «Αυτά τα λεφτά που θα ’δινα σε μια γυναίκα τα βάζω στο φιλόπτωχο – κι ύστερα μη ξεχνάτε πως αν ήμουνα στο μοναστήρι θα έκανα κάποιο διακόνημα ».

Μου διηγήθηκε κάποιος:

Ήταν ο πρώτος καιρός που είχε έλθει στη Μητρόπολη. Δεν ήταν ακόμα γνωστός. Πήγε μια Κυριακή σε χωριό στο Βόιο. Τέλειωσε η Λειτουργία. Βγήκε έξω και περίμενε κανένας να τον μαζέψει για τον πάει στη Σιάτιστα. Αυτοκίνητο δεν είχε μέχρι που πέθανε. Στάθηκε ένας με το αυτοκίνητό του, αυτός που μου τα διηγείται, και του λέει. «Παπούλη που πας»; Λέει αυτός Σιάτιστα». «Και εγώ εκεί πάω, αλλά έχω δίπλα μου τη γυναίκα μου. Πρέπει να στριμωχθούμε».

Του λέει ο Δεσπότης.

«Στην καρότσα με παίρνεις;

Λέει «Ναι».

Ανέβηκε στην καρότσα ό Δεσπότης. Φτάσαμε στη Σιάτιστα. Θέαμα. Έτρεξαν άνθρωποι. Στάθηκαν μπροστά στον επίσκοπο. Τον βοήθησαν να κατέβει. Χειροφιλήματα. Ρωτάει ο άνθρωπος.

«Ποιος είναι;»

«Ο Δεσπότης», τού λένε.

Αρχίζει να κλαίει. «Έβαλα», μου λέει, «τον Δεσπότη στην καρότσα κι άφησα τη γυναίκα μου στο κάθισμα». Και τέτοια περιστατικά, Στέλιο πολλά. Αυτός ο Άγιος άφησε περιουσία στη Μητρόπολη. Τα μοναστήρια του.

Ατέλειωτες ώρες εξομολόγηση. Η μισή Κοζάνη πήγαινε σ’ αυτόν. Αγρυπνίες. Κόσμος από Καστοριά, Γρεβενά, Κοζάνη, Πτολεμαΐδα. Δυο φορές έκανε τοποτηρητής από 2-3 μήνες και τα γύρισε όλα τα χωριά της περιοχής, εκατόν πενήντα (150) τον αριθμό, από δύο φορές!

Στην Κηδεία του, όταν ο Αρχιεπίσκοπος είπε ότι σήμερα κηδεύουμε έναν άγιο, ο κόσμος όλος φώναξε με μια φωνή τρεις φορές «Άγιος». Ακόμα σηκώνεται η τρίχα μου...

Αυτές τις ημέρες κυκλοφόρησε ένα βιβλίο «Ένας Φιλομόναχος Επίσκοπος».

Μόλις το πάρω θα στο στείλω. Χαιρέτα όλους. Εύχου – Εύχομαι.

Δικός σου,

Παπα-Γιώργης Μπετσάκος

Κοζάνη, 12 Μαρτίου 2006

Πηγή: www.news.athos.gr

Μιά μαρτυρία...

Ήταν ένας σεμνός ηλικιωμένος κληρικός, ψηλός, αδύνατος, ασκητικός, πού ταξίδευε με το καραβάκι στη γραμμή "Δάφνη-Αγία Άννα.

Στη διαδρομή ήταν λιγομίλητος, συμμαζεμένος. Το καραβάκι πέρασε τα μοναστήρια και έφτασε τον αρσανά της Ι. Μονής Αγίου Παύλου, όπου ο ταξιδιώτης κληρικός έκανε, όπως και σε κάθε μοναστήρι, το σταυρό του.

Πέρασαν από το μουράγιο της Ν. Σκήτης και σε λίγο αντίκρισαν την Αγία Άννα και έκανε πάλι με ευλάβεια το σταυρό του.

Εδώ ήταν ο προορισμός του ευλαβούς κληρικού. Σηκώθηκε από τη θέση του μαζί με τους άλλους και μόλις το καραβάκι έπιασε στο μουράγιο οι περισσότεροι κατέβηκαν εκεί. Κατέβηκε και αυτός.

Γύρισε όμως το κεφάλι του προς τα πίσω και είδε έναν νεαρό ιερομόναχο να αγωνίζεται να βγάλει από το καραβάκι ένα σωρό πράγματα που είχε. Δεν χάνει ευκαιρία και τον ρωτάει..

-Να σε βοηθήσω, πάτερ;

-Να είναι ευλογημένο γέροντα, απαντά ο νεαρός ιερομόναχος, κι αμέσως ο ηλικιωμένος κληρικός παρά την ηλικία του με νεανικό φρόνημα, βοήθησε σβέλτα στη μεταφορά των πραγμάτων από το καραβάκι στο μουράγιο. Τελείωσαν, και ο μοναχός ευχαρίστησε τον άγνωστο κληρικό και εκείνος ξεκίνησε από την άκρη του μουράγιου για να πάρει στη συνέχεια τον ανήφορο...

Τότε τον γνώρισαν μερικοί και έτρεξαν κοντά του. Έβαλαν μετάνοια κατά το συνηθισμένο...

- Ευλόγησον, Δέσποτα!

- Ο Κύριος.

- Ευλογείτε, Σεβασμιότατε!

- Ο Κύριος.

Ο μοναχός τα έχασε!

Τόση ώρα λοιπόν τον βοηθούσε ένας Δεσπότης να βγάλει τα πράγματα από το καΐκι; Ποιος νά ήταν άραγε αυτός ο ταπεινός παπάς, όπως έμοιαζε;

Έτρεξε, έβαλε μετάνοια, πήρε ευχή, ζήτησε συγχώρεση που δέχθηκε να γίνει βοηθός του ένας Δεσπότης, κι εκείνος δεν αντέδρασε καθόλου, θεωρώντας το γιά κάτι φυσικό καί ανθρώπινο τό νά προσφέρεις βοήθεια στόν διπλανό σου...

Ποιός Δεσπότης όμως ήταν;

Ήταν ο μητροπολίτης Σισανίου και Σιατίστης Αντώνιος Κόμπος.

Μη μου πείτε τώρα, ότι έχουμε πολλούς σαν κι΄ αυτόν ;

Μιά ακόμη μαρτυρία...

Γειά σας φίλοι μου!

Να σας πω και εγώ λίγα περιστατικά γιά τον μακαριστό Αντώνιο!

Ο επίσκοπος κ. Αντώνιος σπάνια χρησιμοποιούσε αυτοκίνητο, και συνήθως πήγαινε με λεωφορείο σε όλες τις Συνόδους της Εκκλησίας.

Με αποτέλεσμα πολλοί Ιεράρχες τον πείραζαν και τον φώναζαν "ο Επίσκοπος των ΚΤΕΛ".

Μια φορά πανηγύριζε ένα χωριό κοντά στη Σιάτιστα και θα προεξείχε ο Μητροπολίτης. Οδηγό τότε δεν είχε. Οπότε κάνει ωτο-στόπ και στο δρόμο σταματάει ένα τρακτέρ που κουβαλούσε άχυρα με καρότσα.

Ο οδηγός έτσι φτωχό και χωρίς κάτι να δείχνει πως είναι Μητροπολίτης τον πέρασε για απλό μοναχό και του είπε, πως μόνο πίσω στα άχυρα έχει θέση...

Ο Αντώνιος δέχτηκε με χαρά!

Όταν έμπαιναν στο χωριό μέ τόν Δεσπότη πάνω στα άχυρα, κάποιοι χωρικοί τον αντιλήφθηκαν και άρχιζαν να φωνάζουν.

"Ο Δεσπότης ήρθε !....Ο Δεσπότης ήρθε ! "

Οί καμπάνες άρχισαν να χτυπάνε δυνατά και ο οδηγός του τρακτέρ τα έχασε, αλλά μετά από λίγο κατάλαβε τι γινόταν...

Ένα ακόμη γεγονός ήταν, πως είχε ένα κήπο που όλο σκάλιζε φορώντας κάτι παλιά ράσα. Έτσι, όταν μια παρέα από γνωστούς καί φίλους του πήγαν να τον δουν, δέν τόν κατάλαβαν νομίζοντας πως είναι ο κηπουρός...

--Πού είναι ο Δεσπότης; τόν ρωτάνε.

--Τί τον θέλετε; τούς λέει.

--Να πάρουμε την ευχή του.

--Να πάω να τον φωνάξω., τούς λέει.

Πήγε, έβαλε ένα άλλο καθαρό ράσο, και γύρισε κοντά τους...

Τέλος από προσωπική εμπειρία μπορώ να πω, πως είχε την αθωότητα και αγνότητα μικρού παιδιού, και πολύ μεγάλη αγάπη γιά όλο τόν κόσμο, πού τήν καταλάβαινες από τήν συμπεριφορά του...

Οί τελευταίες στιγμές του, κι΄ ένα θαυμαστό γεγονός !

Ο γνωστός διορατικός γέροντας Γαβριήλ πού βρίσκεται λίγο έξω από τίς Καρυές , διαβεβαίωσε ότι όταν κοιμήθηκε ο Μακαριστός Αντώνιος έγινε τέτοιο "γλέντι" στον Παράδεισο που είχε να γίνει από την εποχή τής κοίμησης του Αγίου Νεκταρίου!

Άς δούμε τώρα την περιγραφή πού έδωσε ένας πιστός χριστιανός, σχετικά με τις τελευταίες ώρες του Μητροπολίτου Αντωνίου:

«…Βρέθηκα », λέει, «με το μοναχό, στα χέρια του οποίου κοιμήθηκε ο μακαριστός Μητροπολίτης Σισανίου και Σιατίστης Αντώνιος. Τον παρακάλεσα να μου περιγράψει τις τελευταίες στιγμές της κοιμήσεώς του, και μού είπε»:

«Ο Μακαριστός κατά τις τελευταίες ημέρες ήταν σε άσχημη κατάσταση και είχε δυσκολία ακόμη και στο να μιλήσει. Τον είχαμε πάει στην Αθήνα όπου εκεί έκανε εγχείρηση αφαίρεσης του στομάχου λόγω του καρκίνου που είχε. Την επόμενη ημέρα μετά την εγχείρηση μόλις μπήκαμε στο δωμάτιο τον είδαμε να κλαίει έντονα κοιτάζοντας τον Εσταυρωμένο σε μια εικόνα μέσα στο δωμάτιο του νοσοκομείου

"Τι έπαθες Δέσποτα;" τον ρωτήσαμε. Με δυσκολία ψέλλισε "θα σας πω... θα σας πω..." αλλά μετά από εκεί πλέον δεν μπορούσε να μιλήσει.

Προφανώς κάτι είδε που τον συγκλόνισε...

Μετά, τον φέραμε στο γυναικείο μοναστήρι στο Μικρόκαστρο αλλά δεν ήθελε να τον περιποιούνται οι μοναχές και έτσι καθόμασταν δίπλα του εναλλάξ διάφοροι μοναχοί. Είχα μια αδιόρατη διαίσθηση ότι θα κοιμηθεί στα χέρια μου. Δεν ξέρω γιατί...

Η υγεία του επιδεινώθηκε και τον πήγαμε στο νοσοκομείο Μποδοσάκειο στην Πτολεμαΐδα. Κάποια μέρα δεν υπήρχε άλλος μοναχός να πάει στον Μακαριστό και ο Γέροντας είπε σ' εμένα να πάω μιας κι έτυχε να είμαι δίπλα του εκείνη την στιγμή.

Πήγα στο νοσοκομείο. Ο Μακαριστός ήταν στην εντατική αλλά επειδή ήταν κι άλλοι ασθενείς μέσα δεν ήθελα να είμαι εκεί και παρέμενα στον διάδρομο. Μετά από ώρα η προϊσταμένη με φώναξε και μου είπε ότι ο Δέσποτας τελείωσε...

Με θλίψη μπήκα μέσα κι ασυναίσθητα του έπιασα το χέρι και προσευχόμουνα για περίπου είκοσι λεπτά. Σε κάποια στιγμή πετάχτηκα πάνω συνειδητοποιώντας ότι έπρεπε να ειδοποιήσω την Μητρόπολη και το Μοναστήρι για την κοίμησή του.

Τότε έρχεται κατά πάνω μου έντρομη η προϊσταμένη, μια σκληρή γυναίκα και μου λέει :

--"Πάτερ τι κάνατε όση ώρα τού κρατούσατε το χέρι;"

--"Τι συμβαίνει;" την ρώτησα.

--"Πάτερ αυτό που έγινε είναι εκπληκτικό! Ενώ όταν σας φώναξα όλες οι ενδείξεις από τα μηχανήματα βεβαίωναν ότι ο Δέσποτας είχε πεθάνει από την στιγμή που του πιάσατε το χέρι άρχισαν πάλι να δείχνουν ενδείξεις ανθρώπου εν ζωή!!!

Δεν το πιστεύω! Είμαι συγκλονισμένη... Μόλις του αφήσατε το χέρι οι ενδείξεις στό μηχάνημα ξαναμηδενίστηκαν...""

Ψυχωφελέστατο υλικό ,αφιερωμένο σε αυτόν τον σύγχρονο Άγιο: http://analogion.net/Agiologia/SebAntwniosKompos.html

http://www.youtube.com/watch?v=sAzszDPJfks&feature=related