Ο δικός μου Σταυρός ...το δικό μου θαύμα (μέρος 2ο)

Όταν ξύπνησα, αν και χαμένη δεν πολύ καταλάβαινα, είδα ένα πράσινο σεντόνι στο πρόσωπό μου και στο λαιμό καταλάβαινα τσιμπήματα και τον αναισθησιολόγο να μου βάζει φάρμακα. Ο λαιμός δεν με πονούσε, αλλά με πονούσε πολύ το χέρι μου, υπερβολικά θα έλεγα. Δεν μπορούσα λοιπόν να αντέξω και φώναζα. Ο γιατρός με ρωτούσε συνέχεια αν με πονάει ο λαιμός και εγώ έλεγα όχι το χέρι μου! Ρώταγα συνέχεια, αν τελειώνουμε και μου λέγανε ότι σε λίγο τελειώνουμε. Μετά με πήγαν στο θάλαμο ανανήψεως και εκεί με κρατήσανε αρκετή ώρα για να συνέλθω. Μου βάλανε και μάσκα οξυγόνου, γιατί είχα από το πρωί ξεκινήσει συριγμό μεγάλο, επειδή η τραχεία έκλεινε και η ανάσα δυσκολευόταν πάρα πολύ. Στην ανάνηψη ηρέμησα και δόξαζα τον Θεό που όλα πήγαν καλά! Εκεί, λοιπόν, με πρόσεχε μια γιατρός και με ρώτησε αν θέλω να φωνάξει κανέναν από τους δικούς μου και της έγνεψα καταφατικά. Είπε στον Ανδρέα να έρθει μέσα, όπως και ήρθε και μάλιστα τον είδα πολύ χαρούμενο. Όλα είχαν πάει καλά μέχρι εκείνη τη στιγμή και επαληθεύτηκαν οι λόγοι του, στο ότι όλα θα πάνε καλά, να μην φοβάμαι.

Με μεταφέρανε στο δωμάτιο και εκεί προσπαθούσα να συνέλθω από τα ναρκωτικά που μου βάλανε. Το βράδυ εκείνο δεν κοιμήθηκα καθόλου. Ήταν το χειρότερο βράδυ της ζωής μου. Ήταν το βράδυ που ήρθα αντιμέτωπη με το θάνατο. Ο όγκος στο λαιμό αναπτύχθηκε κι άλλο και έκλεισε σχεδόν τελείως την τραχεία μου και δεν μπορούσα να αναπνεύσω. Μου βάλανε στο τέρμα το οξυγόνο και πάλι με μεγάλη δυσκολία έπαιρνα ανάσα. Στεκόμουν καθιστή στο κρεβάτι και γερμένη προς τα μπρος και μόνο έτσι κάπως ζούσα. Όταν ξάπλωνα προς τα πίσω δεν ανάσαινα καθόλου. Όλοι προσευχόταν εκείνη τη βραδιά περισσότερο για μένα. Ο Ανδρέας ξενύχτησε κοντά μου, όπως και η μητέρα μου. Ρωτούσα τον Ανδρέα γιατί είμαι έτσι και μου έλεγε ότι είμαι αγχωμένη από το χειρουργείο και ότι αν ηρεμήσω θα αναπνέω καλύτερα. Το πίστεψα αυτό και προσπαθούσα να είμαι όσο πιο ήρεμη γινόταν, αλλά καμία αλλαγή μάλλον χειρότερα θα έλεγα γινόταν τα πράγματα όσο περνούσαν οι ώρες. Πραγματικά φοβόμουνα πάρα πολύ και το έδειχνα. Έβλεπα το θάνατο να πλησιάζει, ήξερα ότι τώρα τα πράγματα φτάνουν στο τέλος τους. Κοβόταν η ανάσα μου, δεν μπορούσα να μιλήσω… τίποτα δεν με έσωζε, μόνο ο Θεός! Ο Ανδρέας μου έδινε κουράγιο και μου έλεγε ότι όλα θα πάνε καλά! Το πρωΐ που πέρασαν οι γιατροί να με δουν δεν μπορούσα να μιλήσω και ήμουν εξαντλημένη. Με δυσκολία τους μίλησα και αμέσως μου κάνανε ένεση κορτιζόνης και με αυτή κάπως συνήλθα και ηρέμησα λιγάκι. Με μεταφέρανε στην ογκολογική κλινική του νοσοκομείου και μου βάλανε την πρώτη χημειοθεραπεία, χωρίς να έχει βγει η βιοψία και χωρίς να γνωρίζουν τι είδος καρκίνο έχω. Απ΄ ότι έμαθα αργότερα, ακόμη και στο Memorial, το καλύτερο νοσοκομείο στην Αμερική πήραν και ζήτησαν οι γιατροί συμβουλές για τι έπρεπε να κάνουν στην περίπτωσή μου. Ήταν επείγουσα ανάγκη να κάνουν κάτι γιατί πέθαινα. Έπρεπε να μου βάλουν το φάρμακο, το οποίο ήταν ένα γενικό μίγμα φαρμάκων κατά προσέγγιση, ώστε να περιλαμβάνει η θεραπεία όσο γίνεται πιο πολλές μορφές καρκίνου και χωρίς να γνωρίζουν, αν τελικά θα έκανε κάτι. Έπρεπε όμως κάτι να γίνει άμεσα, αφού δεν υπήρχε άλλη επιλογή.

Άρχισα να αισθάνομαι πολύ καλύτερα και την επόμενη μέρα που με επισκέφθηκαν οι γιατροί μείνανε με ανοιχτό το στόμα. Με ακουμπούσαν στο λαιμό εκεί που είχε γίνει η βιοψία και γενικά σε όλο το δεξί μέρος που είχα το πρόβλημα και δεν υπήρχε πια κανένα πρήξιμο. Δεν μπορούσαν να καταλάβουν πως μέσα σε μία μέρα έφυγε όλος αυτός ο όγκος που κόντεψε να με σκοτώσει. Στο χέρι μου εξακολουθούσα να πονάω πάρα πολύ, αλλά με συχνές ενέσεις παυσίπονες που μου κάνανε ηρεμούσα κάπως. Το μεγάλο θαύμα είχε γίνει! Είχα σωθεί από αυτό το τέρας που λέγεται καρκίνος. Ήμουν, βέβαια, σε αθλία κατάσταση σωματικώς, με πρησμένα και τα δύο μου χέρια και πολύ καταβεβλημένη. Το ένα χέρι, το δεξί ήταν πρησμένο λόγω της νόσου που είχε πιάσει όλα τα νεύρα και το άλλο, το αριστερό ήταν κι αυτό πολύ πρησμένο από τις ενέσεις που συνέχεια μου κάνανε και τις πεταλούδες και τους φλεβοκαθετήρες που μου βάζανε και μου βγάζανε συνέχεια. Το δεξί μου χέρι ήταν εντελώς άχρηστο εκείνη την περίοδο. Εκτός από το πρήξιμο δεν μπορούσα πλέον να το κινήσω καθόλου. Ήταν ανάπηρο πλέον. Αυτό που φοβόμουνα όταν με πονούσε υπερβολικά στο σπίτι και ούρλιαζα το είχα πάθει. Φώναζα τότε «το χάνω το χέρι μου, το χάνω…» κι έτσι τελικά είχε γίνει. Επειδή, το χέρι μου το αριστερό δεχόταν όλα τα τρυπήματα κάποια στιγμή δεν γινόταν να βρουν άλλες φλέβες (οι περισσότερες ήταν καταμαυρισμένες), οπότε έπρεπε να μπω πάλι χειρουργείο για να μου βάλουν καθετήρα σε μηριαία φλέβα. Έτσι, λοιπόν, ξαναμπήκα χειρουργείο και με απλή τοπική αναισθησία μου τοποθετήσανε το φλεβοκαθετήρα στο δεξί μου μηρό. Από κει περνάγανε όλες τις θεραπείες όσο ήμουν στο νοσοκομείο και από κει μου παίρνανε και αίμα όταν χρειαζόταν. Μία φορά που ο αιματοκρίτης μου είχε πέσει κάτω από 30 μου τον ενισχύσανε βάζοντάς μου αίμα. Και αυτή η διαδικασία (μετάγγιση αίματος) έγινε από τη μηριαία φλέβα. Περιττό, βέβαια, είναι να πω ότι όλες αυτές οι διαδικασίες για μένα ήταν πολύ ψυχοφθόρες. Ο Θεός όμως μου έδωσε τη δύναμη να τα αντέξω όλα αυτά τότε! Με το χέρι μου σε αυτή την κατάσταση δεν μπορούσα να πάω μόνη μου ούτε τουαλέτα. Από την επέμβαση του παιδιού χρειάστηκε να μου βάλουν για μια βραδιά καθετήρα, γιατί δεν έπρεπε καθόλου να σηκωθώ και να πάω στην τουαλέτα. Αυτό, λοιπόν, μου δημιούργησε μια ακράτεια για ένα διάστημα πράγμα που μας δυσκόλεψε τη ζωή. Τα έκανα πάνω μου κυριολεκτικά στην αρχή. Ευτυχώς, σε όλα αυτά είχα πολλούς ανθρώπους βοηθούς. Μου κουβαλούσαν το χέρι και με βοηθούσαν μαζί με τον άντρα μου ή τη μητέρα μου να κάνω τις σωματικές μου ανάγκες. Σιγά σιγά μου είπαν να αρχίσω να περπατάω. Να κάνω μερικές βόλτες πάνω κάτω στο διάδρομο του νοσοκομείου. Είχα το χέρι βέβαια, αλλά ευτυχώς, όπως είπα, είχα βοηθούς που ήταν δίπλα μου και έτσι σιγά σιγά περπατούσα στο διάδρομο.

Οι πόνοι στο χέρι ήταν ακόμη αβάσταχτοι, οπότε κάθε μέρα μου κάνανε ενέσεις πολύ δυνατές για να ηρεμώ και να περνάει λίγο ο πόνος. Μου δίνανε και πολλά χάπια, τα οποία δεν ήξερα τι ήταν, αλλά θυμάμαι ότι κάνα δυο με χτύπησαν στο στομάχι. Τόσο δυνατά φαίνεται ότι ήταν! Έτρωγα τα φαγητά που φέρνανε, και μάλιστα τα έτρωγα με βουλιμία, γιατί με είχαν αφήσει πολλές μέρες εντελώς νηστική για τις επεμβάσεις. Τα φαγητά ήταν σούπες και εντελώς άνοστα και με ελάχιστο λάδι, αλλά εμένα μου φαινόταν σαν μεζέδες απ΄ την πείνα. Τον καιρό που ήμουν σε αυτή την κατάσταση ήρθαν πολλοί άνθρωποι και με επισκέφθηκαν. Ακόμη και άνθρωποι που δεν περίμενα… Να τους έχει ο Θεός πάντοτε καλά! Τους ευχαριστώ όλους μέσα από την καρδιά μου!!! Μέρα με τη μέρα γινόμουν όλο και καλύτερα! Την ημέρα της εορτής του Αγίου Δημητρίου και ανακομιδής των λειψάνων του Αγίου Γεωργίου του Νεομάρτυρα από τα Γιάννενα (26 Οκτωβρίου 2010) πήρα εξιτήριο και βγήκα από το νοσοκομείο. Αυτή τη μέρα δεν θα την ξεχάσω ποτέ!

Εκείνη τη μέρα ήρθε κι η φίλη μου η Ελπίδα από την Αθήνα για να βοηθήσει λίγο κι αυτή στο σπίτι. Στο σπίτι οι πόνοι στο χέρι συνεχίζονταν ακάθεκτοι. Δεν με πιάνανε τα απλά και έτσι χρειαζόμουνα και ναρκωτικά φάρμακα. Ήμουν ακόμη σε πολύ άσχημη κατάσταση με τρομερούς πόνους. Από την κλινική μου χορήγησαν τα πιο βαριά για τον πόνο φάρμακα (Durogesic αυτοκόλλητα). Έτσι είχα ήδη ένα αυτοκόλλητο πάνω μου και το άλλαζα κάθε τρεις μέρες. Αλλά χρειαζόμουν κι άλλα, γιατί ο πόνος εξακολουθούσε να με ταλαιπωρεί. Πήγε, λοιπόν, ο Ανδρέας πάλι στην κλινική και ρώτησε κάποιον ογκολόγο και του είπε, αφού έχει ήδη ένα ας προσθέσει και ένα δεύτερο. Αυτό και έκανα. Όμως, στο ίντερνετ ο Ανδρέας έμαθε για το ιατρείο πόνου. Υπήρχε και στο Π.Ν.Ι με διευθυντή τον κ. Παπαδόπουλο καθηγητή αναισθησιολογίας. Ο συγκεκριμένος καθηγητής ήταν και στο χειρουργείο μου για το παιδί, οπότε τον γνωρίζαμε. Πήγαμε, λοιπόν, μια μέρα στο ιατρείο του και με εξέτασε. Μου έδωσε θεραπεία για τους πόνους με πολύ ισχυρά ναρκωτικά φάρμακα, όπως και τα αυτοκόλλητα, που ήδη έβαζα. Πρόσθεσα, λοιπόν, κάτι γλειφιτζούρια (Actiq), τα οποία ήταν σαν κανονικά γλειφιτζούρια, μόνο που αυτά ήταν οπιούχα, και βοηθούσαν πολύ στην ανακούφιση από τους ισχυρούς νευροπαθητικούς πόνους. Επίσης, έπαιρνα σε χάπια τα Lyrica, που ήταν κι αυτά φάρμακα πρώτης γραμμής για το νευροπαθητικό πόνο. Ακόμη, έπρεπε να παίρνω και κάποια αντικαταθλιπτικά φάρμακα (Efexor), τα οποία βοήθησαν αρκετά στην ψυχολογία μου, γιατί κατά τη διάρκεια των χημειοθεραπειών έμενα σπίτι και δεν έβγαινα καθόλου παρά μόνο για τις θεραπείες. Βέβαια, καλυτέρευα μέρα με τη μέρα, οπότε και η ψυχολογία μου ανέβαινε… αν και δε μπορώ να πω ότι ήταν και καθόλου χαμηλή! Δόξα τω Θεώ που μου έδωσε μεγάλη ψυχική αντοχή σε όλα αυτά! Όταν πια δεν πόναγα τόσο δυνατά και οι χημειοθεραπείες λειτουργούσαν κανονικά και γινόμουν καλά πήγα ξανά στο ιατρείο πόνου και ο γιατρός μου σταμάτησε τα γλειφιτζούρια και βγάλαμε και τα αυτοκόλλητα. Αντί αυτών των ναρκωτικών έγραψε να παίρνω για το δυνατό πόνο τις παυσίπονες σταγόνες (Tramal). Περνώντας, όμως, ο καιρός και οι χημειοθεραπείες, ο πόνος γινόταν και πιο ομαλός και μόλις ήταν ανεκτός πια σταματήσαμε και τις σταγόνες. Πλέον για τον πόνο έπαιρνα μόνο τα χάπια (Lyrica) και τα αντικαταθλιπτικά (Efexor) και τα έπαιρνα μέχρι και που τελειώσανε και οι χημειοθεραπείες και άρχισα να βγαίνω έξω από το σπίτι και να ζω όπως και πριν πάθω αυτά που έπαθα. Βέβαια, όλα αυτά που έπαιρνα ήταν πολύ ισχυρά φάρμακα και η διακοπή τους έγινε σιγά σιγά και όπως ακριβώς μου έλεγε ο γιατρός. Αυτά δεν κόβονται απότομα. Στην αρχή υπέφερά πολύ ακόμη και στο σπίτι όταν επιστρέψαμε, στην πορεία όμως καλυτερεύοντας η υγεία μου υποχωρήσανε και οι πόνοι.

Τώρα που τα γράφω όλα αυτά είμαι εντελώς καλά με τη ΜΕΓΑΛΗ ΒΟΗΘΕΙΑ του ΘΕΟΥ, της ΠΑΝΑΓΙΑΣ μητέρας μας και όλων των ΑΓΙΩΝ! Ευχαριστώ πάρα μα πάρα πολύ όλους τους ανθρώπους που με βοηθήσανε με οποιονδήποτε τρόπο όλο αυτό το διάστημα που υπέφερα! Τους ευχαριστώ όλους πάρα πολύ για τις προσευχές τους για μένα! Ευχαριστώ όμως ιδιαιτέρως τον άντρα μου Ανδρέα που στάθηκε δίπλα μου και με ενίσχυε πολύ ψυχολογικά, τους γονείς μου, που φροντίζανε τα πάντα σε θέματα νοσηλείας μου και όλα τα υπόλοιπα στο σπίτι και φυσικά για τις προσευχές τους.

Θα πρέπει, όμως, να αναφέρω και κάποια περιστατικά που με συγκλόνισαν και πραγματικά ήταν μηνύματα απ΄ τον ουρανό! Όταν βρισκόμουν στο νοσοκομείο η κα. Χρυσούλα πήγε στο ναό του Αγίου Γεωργίου στην Πλατεία Πάργης στο κέντρο των Ιωαννίνων. Εκεί φυλάσσονται και τα Άγια Λείψανα του Αγίου Γεωργίου, που θαυματουργούν καθημερινά σε όσους τα προσκυνούν με πίστη βαθιά! Πήγε, λοιπόν, ένα μεσημέρι και η εκκλησία ήταν άδεια… Όταν βρέθηκε στο τέμπλο του ναού και μπροστά στην εικόνα του Αϊ Γιώργη προσευχήθηκε με πίστη και για μένα που βρισκόμουν στο νοσοκομείο και έκλεισε τα μάτια της παρασυρόμενη από την ένθερμη καρδιακή προσευχή και σε κάποια στιγμή βλέπει μπροστά της τον Άγιο να με έχει στην αγκαλιά του! Θαύμασε και συγκινήθηκε βαθύτατα η κα. Χρυσούλα, αλλά και χάρηκε για μένα, που κατάλαβε ότι θα γίνω καλά και ότι ο Άγιος Γεώργιος ο προστάτης μου με έχει στις αγκάλες του! Αυτό μου το διηγήθηκε αργότερα όταν ήρθε στο νοσοκομείο να με δει.

Ένα άλλο θαυμαστό γεγονός μας διηγήθηκε η κουμπάρα μας. Το καλοκαίρι του 2010 πήγε για προσκύνημα στη Μυτιλήνη στον Άγιο Ταξιάρχη Μανταμάδων! Όταν μπήκε και προσκύνησε τον Αρχάγγελο είδε να είναι πρησμένη όλη η μία πλευρά του προσώπου του…! Αφού, όταν μίλησε με άλλους προσκυνητές έξω από το ναό της είπαν με θαυμασμό για το ξίφος του Ταξιάρχη. Αλλά εκείνη δεν είχε δει κανένα ξίφος, μόνο το πρήξιμο… και ξαναμπήκε να προσκυνήσει και είδε πάλι το ίδιο πράγμα! Δεν φαντάστηκε, βέβαια, ότι ήταν ένα σημάδι για μένα, που θα πρηζόμουν από τη μία πλευρά και μάλιστα θα κινδύνευε και η ζωή μου!

Το τρίτο θαυμαστό γεγονός το πληροφορήθηκα την τελευταία μέρα μου στο νοσοκομείο. Όταν ετοιμαζόμουνα να φύγω και φτιάχνανε το εξιτήριο οι γονείς μου, πήρα την καλύτερή μου φίλη, την Ελπίδα, που ήρθε από την Αθήνα για να βοηθήσει κι αυτή στον αγώνα μου, και κρατώντας μου το πονεμένο μου χέρι πηγαίναμε βόλτες στο διάδρομο της ογκολογικής του νοσοκομείου. Μαζί μας ήταν και ο Ανδρέας. Κάποια στιγμή βλέπω μία κυρία να έρχεται προς σε μας με ένα μεγάλο χαμόγελο και μεγάλη χαρά και με αγκαλιάζει, με φιλάει και μου λέει ¨κορίτσι μου, μην ανησυχείς καθόλου και για τίποτα, θα γίνεις καλά¨. Εγώ είχα μείνει άφωνη. Κατάλαβε την απορία μου και μου λέει ¨δεν με θυμάσαι; Είμαι η μητέρα της Μαρίας που είχαμε γνωριστεί πάνω στη μαιευτική και ήσουνα στο δωμάτιο μαζί με την κόρη μου¨. Τότε κατάλαβα, ότι ήταν η κα. Σπυριδούλα και πράγματι ήμουνα με την κόρη της στο ίδιο δωμάτιο, όταν στην αρχή είχα νοσηλευτεί στη μαιευτική κλινική του νοσοκομείου. Με αγκάλιαζε και με μεγάλη χαρά μου έλεγε ότι θα γίνω σίγουρα καλά! Μου είπε, ότι δεν ήταν και τόσο της εκκλησίας άνθρωπος και δεν πίστευε τόσο βαθιά, αλλά τώρα όλα άλλαξαν. Τη ρώτησα γιατί, και μου λέει ότι είδε στον ύπνο της την Παναγία μας και της είπε, ότι η Γεωργία θα γίνει καλά! Μας έπιασε δέος όλους! Η Γεωργία θα γίνει καλά! Από τότε πιστεύω μας λέει … Μας προσκάλεσε να την επισκεφθούμε στην Κέρκυρα, όποτε θέλουμε και μας έδωσε και το τηλέφωνό της. Εκείνη τη μέρα γένναγε η κόρη της και εγώ βγήκα σώα από το νοσοκομείο! Ημέρα του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Δημητρίου του Μυροβλήτου και ανακομιδής των λειψάνων του Αγίου Γεωργίου του Νεομάρτυρος εξ΄ Ιωαννίνων (26 Οκτωβρίου 2010)!

Πέρασα πολλούς πόνους και πηγαινοερχόμουν στο νοσοκομείο για πολλούς μήνες, αλλά ο Θεός με βοήθησε και η Παναγία, η μητέρα όλων μας, στάθηκε άγρυπνος φρουρός στο πλάι μου! Όταν με είχε κοιτάξει ο γυναικολόγος μου, όσο ήμουν ακόμη στο νοσοκομείο, είχε βρει ινομυώματα αλλά και κάποια ογκίδια, τα οποία δεν πείραξε βέβαια καθόλου και μου είχε πει να με ξαναδεί μετά τις θεραπείες. Όντως, πήγα ένα μήνα μετά τις θεραπείες και με ξαναείδε. Τα έχασε κι αυτός, όπως και οι άλλοι γιατροί. Δεν υπήρχε τίποτα στη μήτρα, ήμουν και σε αυτό το κομμάτι πεντακάθαρη! Μάλιστα, μου είχε πει να κάνω το σταυρό μου και να δοξάζω το Θεό, που πήγαν όλα τόσο καλά με την υγεία μου και που επήλθε πλήρης ίαση! Ακολούθησα, βέβαια, κανονικά την τάξη των φαρμάκων και έκανα ακριβώς ότι έλεγαν οι γιατροί και τις χημειοθεραπείες που έπρεπε. Δέχτηκα όμως και όλες τις συνέπειες από τις θεραπείες, που αναγκαστικά έπρεπε να κάνω. Ναυτίες, πονοκεφάλους, ζαλάδες, υπνηλία, μου έπεσαν όλα τα μαλλιά και είχα και προβλήματα με τα δόντια μου. Το ανοσοποιητικό μου σύστημα έπεσε και έγινα ευαίσθητη στις ασθένειες και στα κρυώματα. Ο οργανισμός μου έγινε σαν μωρού παιδιού, και έτσι έπρεπε να μείνω σπίτι στη ζέστη, χωρίς να εκτίθεμαι στο κρύο και στα μικρόβια. Στις χημειοθεραπείες η κατάσταση δεν ήταν και η καλύτερη. Μου έβαζαν βαριά φάρμακα και ήμουνα χάλια για καμιά δυο μέρες. Άλλοι ασθενείς υπέφεραν πολύ περισσότερο απ΄ ότι εγώ. Και σ΄ αυτό με βοήθησε πάρα πολύ ο Θεός! Αν και ήταν βαριά τα φάρμακα ο οργανισμός μου τα δέχτηκε χωρίς πολλές και μεγάλες αντιδράσεις και ολοκλήρωσα έτσι τις θεραπείες με μεγάλη επιτυχία! Στην τελευταία αξονική τομογραφία επισφραγίσθηκε το μεγάλο θαύμα με την τελεία ίασή μου!

Σκοπός αυτού του πονήματος είναι να τονιστεί το θαύμα προς δόξαν Θεού, αλλά και για την πνευματική ενίσχυση αυτών που θα το διαβάσουν. Εύχομαι να επιτύχει το σκοπό του και να δώσει θάρρος και δύναμη σε πολλούς ανθρώπους και να αισθανθούν ότι ο Θεός είναι δίπλα τους. Να στηρίξουν σ΄ Αυτόν όλες τους τις ελπίδες για τη σωτηρία της ψυχής και του σώματός τους. Αν συνειδητοποιήσουμε το μεγαλείο του Κυρίου μας τότε θα κατανοήσουμε ότι «τὰ ἀδύνατα παρὰ ἀνθρῶποις δυνατὰ παρὰ τῷ Θεῷ ἐστιν».

Η αληθινή ιστορία της εν Χριστώ αδερφής μας Γ.Τ. Την ευχαριστούμε απο ψυχής όπως και τον σύζυγό της Ανδρέα που μας την εμπιστεύθηκαν προς ωφέλεια και κουράγιο σε όσους αγκαλιάζουν τον πόνο στις μέρες μας ....

«Δόξα τῷ Θεῷ πάντων ἕνεκεν»

Ο δικός μου Σταυρός , το δικό μου θαύμα ...(μέρος 1ο)

Κατά την περίοδο της εγκυμοσύνης μου, μου παρουσιάστηκε ένας όγκος στο κάτω δεξί μέρος του λαιμού, ο οποίος μεγάλωνε ταχύτατα. Ο γιατρός μου έλεγε να περιμένω πράγμα που επιδείνωσε την κατάσταση. Εκείνες τις μέρες τρέχαμε από γιατρούς σε γιατρούς. Όλοι μου λέγανε ότι δεν είναι κάτι ανησυχητικό και κάτι κακό. Σε κανέναν δεν πήγε τότε στο μυαλό. Έπρεπε, βέβαια, να κάνω εξετάσεις, αλλά λόγο της εγκυμοσύνης εγώ δεν έκανα και το άφηνα. Δεν έπρεπε, όμως, όπως φάνηκε στην πορεία. Άρχιζα να έχω προβλήματα με τον όγκο αυτό. Με δυσκόλευε στην αναπνοή, στο φαγητό και στον ύπνο. Έτσι, μπήκαμε στη διαδικασία να το ψάξουμε. Εμένα, βέβαια, από την πρώτη στιγμή που το είδα στον καθρέφτη και το έπιασα δεν μου άρεσε καθόλου και η αλήθεια είναι ότι φοβήθηκα πολύ. Ο όγκος μεγάλωσε υπερβολικά, είχε φτάσει τα 13,5 cm. και εκεί ήταν που έπρεπε να κάνω κάποια εξέταση για να δούμε τι γίνεται. Έκανα τελικά, σε ένα κέντρο ειδικευμένο σε αυτές τις εξετάσεις μία μαγνητική στο λαιμό. Δεν επηρέαζε βέβαια το βρέφος, αλλά για καλό και για κακό ο γιατρός μου πρότεινε να περάσει ένα διάστημα, να κλείσω τους τρεις πρώτους μήνες, που γίνεται η οργανογένεση του παιδιού και μετά να πάω να κάνω την εξέταση, όπως και έγινε. Τα αποτελέσματα, όπως ήταν αναμενόμενο δεν ήταν καλά. Έδειξαν μεγάλο όγκο, που εκτεινόταν από τον αυχένα μέχρι κάτω το θώρακα. Δεν ήταν, λοιπόν, μόνο ο λαιμός και τα 13,5 αυτά εκατοστά, αλλά υπήρχε και εσωτερικός όγκος χειρότερος ακόμα. Επίσης, έπιανε όλα τα νεύρα του δεξιού μου χεριού, πράγμα που μου δημιούργησε ακόμη ένα σοβαρό πρόβλημα με τρομερούς πόνους στο χέρι και στον ώμο.

Στις 4 Οκτωβρίου το απόγευμα πήγαμε σ’ έναν γιατρό, που μας είχε συστήσει ο γυναικολόγος, ο όποίος ήτανε αγγειοχειρουργός (ο κ. Ματσάγγας). Με εξέτασε, είδε και τη μαγνητική που είχα βγάλει και μας είπε κατηγορηματικά και ευθέως ότι αν περιμένω να γεννήσω θα πεθάνω κι εγώ και το παιδί υπό αυτές τις συνθήκες. Μου είπε ,όσο σκληρό και να είναι, να κάνω διακοπή της εγκυμοσύνης μήπως τουλάχιστον σωθώ εγώ, γιατί ο όγκος αυτός είναι τεράστιος και κοντεύει να με πνίξει. Όταν τον ρώτησα πόσο καιρό έχω ζωή ακόμη, μου είπε ότι έχω κάποια εικοσιτετράωρα και ότι έπρεπε να δράσουμε όσο γίνεται πιο γρήγορα, όσο επικίνδυνα και αν είναι όλα πλέον. Μας είπε ότι αυτός ο όγκος δε βγαίνει με τίποτα χειρουργικά στην παρούσα φάση, γιατί θα πρέπει να γίνει εγχείρηση και να ανοίξουμε το στέρνο (τύπου ανοιχτής καρδιάς), έχοντας μια τεράστια μάζα πιασμένη με νεύρα ,αγγεία και αρτηρίες συν την εγκυμοσύνη, με αποτέλεσμα τέτοιες επεμβάσεις να μη γίνονται ούτε στο Huston με επιτυχία. Μας είπε 80% αν γινόταν κάτι τέτοιο θα ήταν η πιθανότητα θνησιμότητας και ένα 20% να μείνω φυτό. Έτσι πήραμε την απόφαση μέσα σε ένα βράδυ να κινήσουμε ενέργειες για τη διακοπή της εγκυμοσύνης, αφού δεν υπήρχε κάτι άλλο να κάνουμε, και να ναι καλά ο γιατρός που μας διαφώτισε πλήρως πράγμα που δεν κάνανε οι άλλοι γιατροί. Με το που γυρίσαμε από το γιατρό εκείνο το απόγευμα πήγαμε όπως ήμασταν στον τάφο του Αϊ Γιώργη στο παρεκκλήσι του Μητροπολιτικού Ναού των Ιωαννίνων! Εκεί προσευχηθήκαμε κι οι δυο μας τόσο έντονα που λίγες φορές το κάναμε στη ζωή μας… Κλαίγαμε, κλαίγαμε φανερά χωρίς να μας νοιάζει αν θα μας δούνε… κλαίγαμε και παρακαλάγαμε τον Θεό και τον Άγιο Γεώργιο να κάνουν κάτι… Σε μια στιγμή που είχα μείνει μόνη μου στο παρεκκλήσι και ο άντρας μου (Ανδρέας) είχε βγει έξω, έπεσα πάνω στον τάφο του Αϊ Γιώργη μου και του ¨φώναζα¨ για βοήθεια. Εκείνη, λοιπόν, την ώρα που έδειχνε ότι δεν υπάρχει καμία απάντηση, άκουσα πολύ καθαρά ένα κρότο από το σημείο που είναι το εξομολογητήριο, σαν κάποιος να έριξε κάτι κάτω. Βέβαια, δεν ήταν κανένας σε εκείνο το σημείο αλλά και γενικά στο παρεκκλήσι εκείνη την ώρα. Μάλιστα πήγα να δω και δεν υπήρχε τίποτα και κανείς…! Πίστεψα, λοιπόν, ότι ο Άγιος με πληροφόρησε με αυτόν τον τρόπο ότι όλα θα πάνε καλά! Μετά τον τάφο του Αγίου, που φύγαμε κλαίγοντας και με ανάμεικτα συναισθήματα, πήγαμε σε γνωστό μας γυναικείο μοναστήρι (Καστρίτσα) και μιλώντας με τις αδερφές ηρεμήσαμε αρκετά! Συμβουλευθήκαμε τον πνευματικό μας και άλλους ιερείς και με την ευλογία τους πήραμε την απόφαση.

Στις 5 Οκτωβρίου μπήκα στο νοσοκομείο, στη μαιευτική κλινική για να γίνει η αποβολή. Μου έγιναν οι απαραίτητες εξετάσεις και την ίδια μέρα το απόγευμα με επισκέφθηκε και γνωστός μας ιερέας, που έστειλαν οι αδελφές από το μοναστήρι της Καστρίτσας, να με εξομολογήσει και να με κοινωνήσει μιας και οι επεμβάσεις από εδώ και πέρα θα ήταν επικίνδυνες για την υγεία μου.

Την επόμενη μέρα 6 Οκτωβρίου με πήγαν στην γυναικολογική κλινική και την ίδια μέρα μου έβαλαν φάρμακο ενδοκολπικά, ούτως ώστε να αποβάλλω. Θα χρειαζόταν όμως πολλές ώρες (ίσως και 24 ώρα) για να γίνει αυτό απ΄ ότι μου είπε ο γιατρός μου. Με συμβούλεψε να χαλαρώσω και να ηρεμήσω. Όμως εγώ ήμουν σε άσχημη ψυχολογική κατάσταση με πολύ μεγάλη αγωνία και με πόνους φυσικά ισχυρούς στο χέρι μου. Δεν έπρεπε να περάσουν πολλές ώρες, γιατί η κατάσταση με τον όγκο στο λαιμό χειροτέρευε….Κατά τις 9 το βραδάκι εκεί που περπάταγα με τη μητέρα μου στο διάδρομο του νοσοκομείου ξαφνικά κατάλαβα κάτι δυνατό να συμβαίνει μέσα μου και με ορμή έσπασαν τα νερά…φοβήθηκα τόσο και ξαφνιάστηκα που φώναξα και ήρθαν οι νοσηλεύτριες και με καθησύχασαν. Μου είπαν ότι δεν είναι τίποτα και να μην φοβάμαι. Στη συνέχεια, άρχισα να βλέπω και αίμα και κατάλαβα ότι ο Θεός με λυπήθηκε και η ώρα του χειρουργείου έφτανε πολύ σύντομα. Πήρα τηλέφωνο τον σύζυγό μου (ο οποίος γύρναγε από κάποιο ταξίδι) και του έλεγα ότι με προλαβαίνει δε με προλαβαίνει για το χειρουργείο…Στο μεταξύ μου είπαν κάποιες γυναίκες (προφανώς ειδικευόμενες) γυναικολόγοι να πάω να με δουν για να ενημερώσουν τους γιατρούς. Πάνε να με εξετάσουν και να δουν την κατάσταση του τραχήλου και πονούσα αβάσταχτα, μέχρι που έκλαιγα από τον πόνο και τον φόβο ταυτόχρονα…Με τα πολλά κατάφεραν και είδαν ότι η κατάστασή μου ήταν για χειρουργείο… ενημέρωσαν αμέσως το γιατρό μου τον κ. Στέφο και μου είπαν να ετοιμαστώ για να μπω χειρουργείο και μου δώσανε να φορέσω μια ειδική πράσινη μπλούζα.

Πήγαμε μέχρι την είσοδο του χειρουργείου μαζί με τους δικούς μου (Τον Ανδρέα και τη μητέρα μου), τους χαιρέτησα κι εκείνοι το ίδιο και μπήκαμε σε ένα μακρύ διάδρομο, που μου άλλαξε κρεβάτι ο τραυματιοφορέας και με οδήγησε στο χειρουργικό θάλαμο. Εκεί με βάλανε στο χειρουργικό τραπέζι και σαν χαμένη κοίταζα γύρω τους ειδικευόμενους γιατρούς και τους νοσοκόμους…Σκέφτηκα να κάνω για μια ακόμη φορά την προσευχή μου και να ζητήσω μόνο να ζήσω… η περίπτωσή μου ήταν πολύ δύσκολη. Μπορούσε ανά πάσα στιγμή να γίνει κάτι και να έσπαγε ο μεγάλος όγκος που είχα στο λαιμό και να πέθαινα από εσωτερική αιμορραγία. Σε λίγο ήρθε κι ο γιατρός μου. Μόλις τον είδα βούρκωσα, τον έπιασα απ΄ το χέρι λες και ζητούσα κάποια βοήθεια κι από εκείνον, λες και του έλεγα κάντε ότι περνάει απ΄ το χέρι σας… Σε λιγάκι είδα και τον άλλο γιατρό μου (κ. Παπαδόπουλο – αναισθησιολόγο) και τι χαρά έκανα που δεν λέγεται με λόγια. Τώρα ήξερα ότι οι γιατροί μου ήταν κοντά μου και θα έκαναν τα πάντα ανθρωπίνως για να ζήσω. Ρώτησα τον γυναικολόγο μου αν πειράζει να έχω στο χέρι ένα κομποσχοινάκι από το Άγιον Όρος και μου είπε όχι κανένα πρόβλημα, να το φοράς! Τον ευχαρίστησα και ενώ με συνέδεαν με τα μηχανήματα έκανα μυστικά την προσευχή μου και είπα στον Κύριό μας Ιησού Χριστό να με αφήσει να ζήσω κάποιον καιρό ακόμη όχι μόνο για μένα, που είχα και έχω πολλές αμαρτίες, αλλά και για τους δικούς μου ανθρώπους. Αυτοί αν με χάνανε οι μεν γονείς μου θα με ακολουθούσαν στον τάφο, ο σύζυγός μου δε, αν δεν χανόταν σίγουρα θα κατέληγε στο ψυχιατρείο. Αφού, λοιπόν έκανα την προσευχή μου, οι γιατροί ήδη είχαν ξεκινήσει να με ετοιμάζουν για την επέμβαση. Μου έβαλε μια μάσκα με οξυγόνο ο αναισθησιολόγος και μάλιστα χαριεντιζόμενος μου λέει αυτό είναι αέρας απ΄ το Μέτσοβο για να μη φοβάμαι, γιατί άκουγα κι εγώ η ίδια την καρδιά μου στα μηχανήματα και πήγαινε πάρα πολύ γρήγορα. Η αλήθεια ήταν ότι φοβόμουν πάρα πολύ! Μετά από λίγο ρώτησε ο αναισθησιολόγος τον γυναικολόγο αν είμαστε έτοιμοι να μου βάλει φάρμακο να υπνωθώ και εκείνος απαντά ναι. Κι έτσι ξεκινήσαμε… Μου έβαλε φάρμακο και το κατάλαβα, γιατί είχε μια άσχημη οσμή. Από κει και μετά δεν κατάλαβα τίποτα. Μόνο κατάλαβα όταν ξύπνησα ότι κατά πρώτον είμαι ζωντανή και όλα πήγαν καλά και κατά δεύτερον ότι πονάω χαμηλά. Σε λίγο ήρθε ο γιατρός μου και με χαμόγελο μου λέει ότι το παιδί ήταν άρρωστο και ούτως ή άλλως θα έπεφτε και μόνο του μετά από καμιά βδομάδα, αλλά εμείς φυσικά δεν είχαμε τόσο χρόνο στη διάθεσή μας. Με πήγαν, λοιπόν, στο δωμάτιό μου και συνάντησα πάλι τους δικούς μου. Όλο το βράδυ το πέρασα ξαπλωμένη σ’ ένα κρεβάτι και με έντονους πόνους λόγω της επέμβασης. Την επόμενη ημέρα ήρθε και με είδε ο γιατρός μου, μου έκανε τα απαραίτητα και μου επέτρεψε να σηκωθώ και να πάω στο μπάνιο. Το χέρι μου πήγαινε από το κακό στο χειρότερο και δεν μπορούσα πλέον σχεδόν να το κινήσω.

Την επόμενη ημέρα βγήκα από το νοσοκομείο και πήγαμε στο σπίτι. Στο θέμα το γυναικολογικό όλα ήταν εντάξει, αλλά η κατάσταση του λαιμού και του όγκου χειροτέρευε, καθώς και οι πόνοι γινόταν φριχτοί και αβάσταχτοι. Το επόμενο βράδυ ήταν από τα χειρότερα της ζωής μου. Ο όγκος μεγάλωνε με ταχύτατους ρυθμούς μέσα μου με αποτέλεσμα να πιάνει συνεχώς περισσότερα αγγεία και νεύρα από τον αυχένα, τον θώρακα και το δεξί μου χέρι. Την ημέρα δεν άντεχα και το βράδυ ούρλιαζα σαν το σκυλί απ΄ τους πόνους… Μας άκουγε όλο το τετράγωνο… υποφέραμε όλοι… ήταν πολύ σκληρό. Δεν μπορούσα ούτε να φάω πλέον και τελευταία μου είχε δημιουργήσει κι άλλο πρόβλημα. Μούδιαζε το κάτω χείλος μου και το σαγόνι ανά μία ώρα περίπου. Ήταν πραγματικό βασανιστήριο! Καταλάβαινα ότι αυτό δεν θα ήταν εύκολο να αντιμετωπιστεί… αχ πόσο φοβόμουν τότε! Έκανα συνέχεια προσευχή και ειδικά στην Παναγία μας! Φώναζα στην Μάνα μας για βοήθεια! Φώναζα, ούρλιαζα απ΄ τους πόνους συνέχεια! Παρακάλαγα να με αφήσουν αυτοί οι πόνοι έστω και για πέντε λεπτά. Αχ Θεέ μου! Μόνο ο Κύριος μου έδινε δύναμη να αντέξω τότε! Σάββατο βράδυ οι πόνοι γινόταν όλο και πιο αφόρητοι, δεν μπορούσα πλέον να τους αντέξω και ούτε φάρμακα, ούτε παυσίπονα δεν μπορούσαν να μου κάνουν τίποτα. Οπότε τρέξαμε στο εφημερεύoν νοσοκομείο ‘‘Χατζηκώστα’’ μαζί με την μητέρα μου και το σύζυγό μου. Στη διαδρομή ούρλιαζα από τον πόνο και κρατούσα το χέρι μου χωρίς να μπορώ να κάνω τίποτα. Όταν φθάσαμε στο νοσοκομείο ζητήσαμε επειγόντως μια παυσίπονη ένεση και κάποιον ιατρό να με δει. Ήρθε ένας ιατρός, μου έκανε παυσίπονη και ηρέμησα για κανένα δίωρο χωρίς βέβαια να περάσει τελείως ο πόνος. Μετά όμως ξεκίνησε πάλι να με παιδεύει και να φουντώνει. Χρειαζόμουν πάλι ένεση, πράγμα που δυσκόλεψε τους ιατρούς, γιατί έπρεπε να γίνεται κάθε έξι ώρες. Μου έκαναν κι άλλη ένεση τελικά και ηρέμησα λίγο. Εκείνο το βράδυ ήταν από τα χειρότερά μου… δεν κοιμήθηκα καθόλου, ούτε βέβαια ο Ανδρέας και η μητέρα μου. πόναγα, πόναγα υπερβολικά… τι θα γινόταν δεν γνώριζα. Αυτό που ήξερα ήταν ότι πόναγα και δεν μπορούσα να κάνω τίποτα. Μόνο στο Θεό ήλπιζα να με βοηθήσει. Όταν χάραξε και ήταν μέρα πλέον πήγαμε στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Ιωαννίνων.

Εκεί μας είπαν να πάμε στα επείγοντα και να με δουν οι γιατροί εκεί. Ήταν ημέρα Κυριακή και στα επείγοντα γινόταν χαμός. Περιμέναμε ώρες... κι έρχονταν συνέχεια γιατροί και άλλοι γιατροί και με έβλεπαν. Έβλεπαν το λαιμό και το χέρι μου και δεν ήξεραν τι ήταν και πως αντιμετωπίζεται. Με τρυπούσαν συνέχεια για να μου κάνουν εξετάσεις και για να μου βάλουν φλεβοκαθετήρες που χρειαζόταν για να κάνω αξονική και για να γίνει ταυτόχρονα και εισαγωγή στο νοσοκομείο. Δεν ήξεραν βέβαια οι γιατροί σε ποια κλινική να με βάλουν. Ενημέρωσαν και το γυναικολόγο μου και τελικά αποφάσισαν να με πάνε στην χειρουργική. Με πήγαν με καροτσάκι, αν και μπορούσα να περπατήσω άνετα. Ο θάλαμος που βρέθηκα είχε άλλους 5 ασθενείς και με μένα 6. Πέρασε η Κυριακή και η Δευτέρα με φοβερούς πόνους. Την Τρίτη ήρθαν οι γιατροί και με είδαν. Η κατάστασή μου χειροτέρευε… οι γιατροί ενημέρωναν τους δικούς μου και τους έλεγαν ότι δεν έχει ΚΑΜΙΑ πιθανότητα να ζήσει «κρίμα και είναι νέα κοπέλα», βέβαια, κανείς δεν μου το έλεγε. Δεν χρειαζόταν όμως και μεγάλη φιλοσοφία, η υγεία μου ήταν χειρότερα από ποτέ. Ξεκίνησαν λοιπόν οι εξετάσεις και οι εξετάσεις των εξετάσεων, που όμως δεν οδηγούσαν πουθενά. Δίπλα σε μας είχε τον άντρα της μία κυρία που για μένα έγινε ένας δεύτερος Σίμωνας Κυριναίος! Ήταν η κυρία Χρυσούλα, η οποία μου στάθηκε πάρα πολύ και με βοήθησε πάρα πολύ με τις προσευχές της! Γνωριστήκαμε γιατί καταγόταν κι εκείνη απ΄ το Αιτωλικό, όπως και ο Ανδρέας. Όταν, λοιπόν, βρισκόταν στο διάδρομο ο αδερφός του Ανδρέα τη γνώρισε και της είπε για μένα. Έτσι ήρθε να με δει και από τότε την έχω στην καρδιά μου! Ερχόταν δύο και τρεις φορές τη μέρα να με δει και να μάθει για την εξέλιξη της υγείας μου. Την ευχαριστώ πραγματικά για όλα!!!

Επειδή, λοιπόν, δεν βρίσκανε τι έχω για να το καταπολεμήσουμε μου έκαναν μια μέρα κυτταρολογική εξέταση στο λαιμό με σύριγγα. Τραβήξανε την πρώτη φορά αλλά μαζί με το υγρό βγήκε και αίμα. Τη δεύτερη φορά πετάχτηκε κατ΄ ευθείαν αίμα και το κλείσανε αμέσως φοβούμενοι την ατάσχετη αιμορραγία. Υπήρχαν πολλοί φόβοι τότε, από το να κλείσει τελείως η τραχεία μου και να μην μπορώ να πάρω ανάσα και να πνιγώ, μέχρι και να σπάσει όλος ο όγκος εσωτερικά και να πεθάνω από εσωτερική αιμορραγία. Εγώ βέβαια λόγο του τεράστιου πόνου στο χέρι δεν μπορούσα να σκεφτώ τίποτε άλλο. Η κυρία Χρυσούλα έκανε πολλές και συνεχείς προσευχές για μένα. Και όσους μοναχούς ήξερε τους έπαιρνε τηλέφωνο και τους έλεγε για μένα, ούτως ώστε να προσευχηθούν κι εκείνοι. Από αυτή βέβαια τη μικρή βιοψία που μου κάνανε δεν έβγαλαν κανένα συμπέρασμα οι γιατροί για το τι ακριβώς είναι αυτό που έχω, οπότε την επόμενη μέρα με πήραν το πρωί για το άλλο νοσοκομείο, λόγω έλλειψης ιατρικού υλικού. Έπρεπε να βγάλω αξονική και θα έβλεπαν τι θα γινόταν. Πράγματι πήγα μαζί με τη μητέρα μου και έναν συνοδό γιατρό με ασθενοφόρο (κινητή μονάδα) στο νοσοκομείο «Χατζηκώστα» για την αξονική. Εκεί με περάσανε αμέσως ως υπέρ επείγον περιστατικό και έκανα την εξέταση. Είχα επίσης ένα μεγάλο άγχος με την εξέταση μην με πειράξει το φάρμακο, γιατί δεν είχα ξανακάνει. Όμως δόξα τω Θεώ όλα πήγαν πολύ καλά! Μετά από καμιά ώρα πήγε ο Ανδρέας και πήρε τα αποτελέσματα. Έδειξε βέβαια ότι πρόκειται για καρκίνο και μάλιστα πολύ επιθετικής μορφής, αλλά δεν μπορούσε να δείξει για τι είδους καρκίνο επρόκειτο. Απ΄ ότι έμαθα κατόπιν υπάρχουν τριών ειδών όγκοι, τα καρκινώματα, τα λεμφώματα και τα λιπώματα. Όπως φάνηκε στο τέλος εγώ είχα λέμφωμα non hodgkin.Έτσι, λοιπόν, οι γιατροί δεν μπορούσαν να δουν από την αξονική ποιο από τα τρία είδη είχα. Έτσι έπρεπε αναπόφευκτα να προβούμε σε κανονική βιοψία. Αυτό βέβαια ήταν πολύ επικίνδυνο για μένα, αλλά δεν γινόταν αλλιώς.

Δεν μπορούσαμε να περιμένουμε καθόλου κι έτσι οι γιατροί στη χειρουργική μου το ανακοίνωσαν το ίδιο βράδυ. Εμένα, βέβαια, με έπιασε πανικός και φοβία μεγάλη για την επέμβαση αυτή, γιατί γνώριζα την επικινδυνότητα της κατάστασης και δεν ήθελα να γίνει έτσι γρήγορα, χωρίς καμία ψυχολογική και πνευματική προετοιμασία. Βέβαια, ήρθε ο ίδιος ο γιατρός που θα με χειρουργούσε και μου είπε, ότι είναι για το καλό μου και ότι δε γίνεται να περιμένουμε καθόλου. Αυτό βέβαια το καταλάβαινα κι εγώ απλά φοβόμουνα πάρα πολύ και ήθελα να κερδίσω με κάθε τρόπο χρόνο, μα δε γινόταν. Έπρεπε να γίνει η επέμβαση εκείνη τη νύχτα. Πήρα, λοιπόν, την απόφαση και είπα το ναι, και επειδή δεν μπορούσα να γράψω, γιατί το χέρι μου ήταν πλέον εντελώς νεκρό και πρησμένο, υπέγραψε για μένα ο Ανδρέας. Χαιρέτησα, λοιπόν, τους δικούς μου και μπήκαμε στο χειρουργείο. Με μεγάλο φόβο και αγωνία για το αν θα έβγαινα ζωντανή, αρχίσανε να μου βάζουνε φάρμακα για να πέσω σε μέθη και να μην καταλαβαίνω. Προσευχόμουνα όσο μπορούσα πριν κοιμηθώ και ήλπιζα στο Θεό!....

Η αληθινή ιστορία της εν Χριστώ αδερφής μας Γ.Τ. Την ευχαριστούμε απο ψυχής όπως και τον σύζυγό της Ανδρέα που μας την εμπιστεύθηκαν προς ωφέλεια και κουράγιο σε όσους αγκαλιάζουν τον πόνο στις μέρες μας .... (η συνέχεια σε λίγες μέρες )

Μάνα ...Δέσποινα

Πάνω στην έμψυχο

κιβωτό του Θεού ας μην αγγίζει ολότελα χέρι αμαρτωλό. Αλλά χείλια πιστά ας ψέλνουνε με αγαλλίαση, χωρίς να σωπάσουνε, σαν νά ναι η φωνή του Αγγέλου κι ας φωνάζουνε: Χαίρε κεχαριτωμένη, ο Κύριος μετά σου...

(Φ.Κόντογλου ) Μυστική Παράκληση Δέσποινα,κανένα φόρεμα τη γύμνια μουδε φτάνει να σκεπάση,

η μοναξιά μου είναι σαν τ’ άδειο, σαν τ’ αλόγιστοχυμένο προτού νάρθη η πλάση,

η αρρώστια μου βογγάει σαν τα μεγάλα δάσηκαθώς τα δέρνει η μπόρα.

Ήρθεν η ώρα η φοβερή, ωχ! ήρθε η ώρα.

Εσύ παρθένα, εσύ μητέρα,κι από δροσιά, κι από κελάϊδισμαστάλα του αιθέρα,ήρθεν η ώρα η φοβερή, ωχ! ήρθε η ώρα.

Πρόστρεξε, Μυροφόρα,μονάχα Εσένα πίστεψα και λάτρεψα μονάχα Εσένα από τα πρωτινά γλυκοχαράματα κι ως τώρα μες στα αιματοστάλαχτα μιας ωργισμένης δύσης. Δέσποινα, στήριξέ μ’ Εσύ και μη μ’ αφήσης.Δέσποινα,βήμα δεν έχω μήτε φτέρωμα,με γονατίζει το στοιχειό της θλίψης.

Υψώσου ποιος μου λέει; δε δύναμαι,δύνασαι κάτου

Εσύ ως εμέ να σκύψης;Ρίξε από πάνου σου,στους αθανάτους τη θεόπρεπη παράτησε αλουργίδα του Ολύμπου,έλα, κατέβα ολόγυμνη, βαφτίσου στον Ιορδάνη του δακρύου,κι ύστερα κρύψε το τρανό κορμί το ηλιόχαροστη σκέπη τη γαλάζια της Αειπάρθενης, που ειν’ η χαρά των ασκητών και των μαρτύρων.

Δεν εισ’ Εσύ των εθνικών ηδονολάστρα η Μούσα,της πλαστικής και της σκληρής χαράς δεν είσαι η Πιερίδα,του σπλάχνους του τρανού βαθιογάλανηφορείς . Εσύ πορφύρα κι από του θρήνου κατεβαίνεις την πατρίδα.

Α! δείξου στο μικρό και τον ανήμπορο, και δείξου καθώς δείχνεσαι στους ταπεινούς,και φτάσε καθώς φτάνει στους αμαρτωλούς,και δείξου καθώς δείχνεται στους σκλάβους η Αγιά Λεούσα. Άκου, ένα σκούσμα τον αέρα σπάραξε·

Ποιος κλαίει ;Κοίτα, βροχή από λάβα βρέχει ένας θειφότοπος·τι κλαίει ;

Έλα κοντά, ένας ήσκιος αργοσάλεψε,και λέει :

Του τραγουδιού σου δε γυρεύω πια το θρίαμβο,μηδέ τον κόσμο τον ολάκριβο, τη Λύρα,μηδέ τη μοίρα του δοξασμένου διαλεχτού σου, Δέσποινα!Λυπήσου,και πλάσε μου,και στείλε μου έναν ύπνο ήσυχο ήσυχο,με του παιδιού το γλυκανάσασμα,μαζί μου.

(Κ.ΠΑΛΑΜΑΣ)

Αναπνέοντας τον πόνο ...

Στολές και μάσκες παντού …Άνοιξε το Τριώδιο λένε οι μεγάλοι και ο ουρανός γεμίζει πυροτεχνήματα και λάμψεις στα μέρη του ….Και αυτός που δεν έκλεισε ακόμα τα έντεκα του χρόνια , ξέρει καλά πως αυτό που άνοιξε δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα βιβλίο που το σφιχταγκαλιάζει κάθε πονεμένη τελωνική ψυχή κάθε λυτρωμένος κουρελής άσωτος που πάντα θα επιστρέφει …

Και τον πονάει να βλέπει ανθρώπους τριγύρω του με αλλοιωμένη την εικόνα που τους έδωσε ο Θεός να πανηγυρίζουν με σφυρίχτρες στο στόμα …τις ίδιες που κάποτε ίσως χρησιμοποιήσουν εκπέμποντας βοήθεια μέσα από χαλάσματα της σεισμόπληκτης πρωτεύουσας του κεφιού και της διασκέδασης …

Η δική του η μάσκα ευωδιάζει αναπνοές πόνου και γαλήνιας καρτερίας …η δική του η μάσκα γίνεται μούσκεμα, όταν διαμάντια στάζουν τα μικρά θλιμμένα του μάτια ….την έχει για να τον προστατεύει από τα διάφορα αόρατα μικρόβια που μπορούν να τον νικήσουν …σαν όλα τα αόρατα μισόκαλα δαιμόνια που …ξεστρατίζουν όλους τους πανηγυριστές της πόλης του ….-Καλύτερα που έχω λευχαιμία μονολογεί … και έχω τέτοια μάσκα ...ο Θεός μου την χάρισε!

Σήμερα Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως φορώντας την μάσκα του θα προσκυνήσει τον Σταυρό που στέκεται τόσο παρηγορητικά στην μέση της Εκκλησιάς …Και θα σταθεί στην ουρά δίπλα στα περίεργα βλέμματα των πολλών για να μεταλάβει τον άρτο της αιωνιζούσης ζωής …

Ναι… αυτός που τρέμει στην ιδέα ότι ένας μικρός ιός μπορεί να τερματίσει την τόσο σύντομη ζωή του θα σταθεί στην ουρά περιμένοντάς τους όλους να μεταλάβουν …. Ναι ...αυτός τελευταίος θα προσέλθει , θα πλησιάσει τον ζώντα Θεό που μεταδίδει μόνο καθαρή -αληθινή ζωή απρόσβλητη απο οτιδήποτε το μιαρό και το εφάρματο ...

Και αφού κατεβάσει για λίγο την μάσκα του θα τον υποδεχθεί γεμάτος ανείπωτη χαρά ….και ύστερα θα την ξαναανεβάσει ….

νώντας σκοπετέας 

Απόσπασμα απο ραδιοφ.εκπομπή-Αληθινή ιστορία στην οποία για ευνόητους λόγους δεν παρατίθενται περαιτέρω στοιχεία . Από προφορική διήγηση ευλογημένου πνευματικού Πατρός τον οποίον και ευχαριστούμε για τα δάκρυα που στάλαξε στην άνυδρη ψυχή μας .

Μετανοίας καιρός και δεήσεως ώρα ...

Η προ του Πάσχα περίοδος που διερχόμαστε γεννά ή θα πρέπει να γεννά κάποια ιδιαίτερα συναισθήματα μέσα μας. Η ωραιότατη και κατανυκτική υμνογραφία αυτής της περιόδου, οι πολλές λατρευτικές ευκαιρίες, η σαρακοστιανή νηστεία θέλουν να μας συγκεντρώσουν. Να σκύψουμε μέσα μας, να προβληματιστούμε, να προβούμε σε έναν αυτοέλεγχο προς ειλικρινή μετάνοια.

Ο πολύς κόσμος αγνοεί ή δεν θέλει να προσεγγίσει το νόημα των ημερών αυτών, συνεχίζοντας τη μονότονη ζωή του. Ενώ λέει πως η ζωή τον κουράζει, δεν κάνει ούτε βήμα για μια ουσιαστική αλλαγή. Δίαιτα αυστηρή κάνει, αλλά νηστεία δεν κάνει. Στον ψυχολόγο πηγαίνει, στην τηλεόραση κάθεται ώρες, αλλά στον εξομολόγο δεν πηγαίνει, ούτε στην εκκλησία. Δεν θέλει ο άνθρωπος σήμερα να δώσει κάτι, μόνο να πάρει, δίχως μόχθο και καμία προσωπική θυσία. Φοβάται να δει κατάματα τον εαυτό του. Συστηματικά τον αποφεύγει. Αγωνιά στο εσωτερικό κενό του. Η Σαρακοστή λειτουργεί σαν ακτινογραφικό μηχάνημα, σαν φωτογραφική μηχανή, σαν καθρέφτης. Κατά κάποιο τρόπο τη θεωρούμε αποκρουστική, γιατί θα αποκαλύψει την κρυφή πραγματικότητά μας. Το πνεύμα της καταναλώσεως, της ευκολίας, του αταπείνωτου φρονήματος δεν αφήνει τον άνθρωπο να απαλλαγεί από πολλά περιττά που έχει γεμίσει η ζωή του. Η Σαρακοστή είναι μια παρέκκλιση και μια ευκαιρία για μεταμόρφωση. Μια ευχή που λέγεται στις ιερές ακολουθίες όλης αυτής της περιόδου πεντακόσιες φορές, του οσίου Εφραίμ του Σύρου, λέει να αφήσουμε το πνεύμα της αργίας, της περιέργειας, της φιλαρχίας και της αργοσχολίας και να αποκτήσουμε σωφροσύνη, ταπεινοφροσύνη, υπομονή και αγάπη. Η ωραία και μεστή αυτή προσευχή καταλήγει ζητώντας από τον Θεό: «Δώρησαί μοι του οράν τα εμά πταίσματα και μη κατακρίνειν τον αδελφόν μου». Να αφήσουμε, δηλαδή, το κουτσομπολιό, την ετεροπαρατήρηση, τη συνεχή αυστηρή κριτική, και να στραφούμε εντός μας, διορθώνοντας τα σφάλματά μας. Η Σαρακοστή θέλει να μας αυτοσυγκεντρώσει και να συνδράμει στη θεραπεία μας από πνευματικά νοσήματα, που μας σκοτίζουν τον νου, μας δυσκολεύουν και στενοχωρούν τη ζωή μας. Αν καταφέρουμε έναν βαθμό αυτογνωσίας και μετανοίας, τότε η Σαρακοστή δεν θα είναι μια σκυθρωπή και στείρα περίοδος, αλλά ένας σταθμός, που δεν θα είναι γεμάτος από καθηκοντολογικές υποχρεώσεις, αλλά ένα μαλάκωμα της πέτρινης καρδιάς μας, που θα οδηγήσει σε φιλαδελφία και φιλοθεία. Ο πολύς ορθολογισμός των δύσκολων καιρών θέλει να μας απομακρύνει μακριά κάθε μυστικισμό, ησυχασμό, μυστήριο ιερό, υπέρλογο και μεταφυσικό. Τα αποτελέσματα αυτής της απομακρύνσεως έχουν γίνει φανερά. Μελαγχολία και απελπισία επικρατούν, που θλίβουν τους πολλούς. Ωρίμασε ο καιρός για μια εκ βαθέων παραδοχή της αποστασίας και μια επιστροφή στο λίκνο της σταυρωμένης αγάπης. Τη Σαρακοστή συχνά συμβαίνουν πειρασμοί, δοκιμασίες, σκάνδαλα και πτώσεις. Είναι για να μας ωριμάσουν περισσότερο, να μας ισορροπήσουν και να μας φρονηματίσουν. Η ζωή των χριστιανών, ας μη το λησμονάμε ποτέ, είναι σταυρική. Δίχως σταύρωση δεν έρχεται ανάσταση. Η Σαρακοστή είναι μια ωραία και καλή προετοιμασία, ένας διάδρομος ημίφωτος, που οδηγεί σε φωτεινό σαλόνι. Τα πόδια της Σαρακοστής είναι η προσευχή και η νηστεία. Προσευχή και νηστεία δίχως ταπείνωση και αγάπη δεν έχουν κανέναν καρπό. Νηστεία και προσευχή θέλουν να μετριάσουν τον πολύ εγωισμό μας. Ας μη χάσουμε την ευκαιρία και αυτής της Σαρακοστής, καθώς θα πλησιάζει στη δύση της. Μέσα στην Εκκλησία τα προβλήματα βρίσκουν λύση. Ο παγερός χειμώνας φέρνει την άνοιξη. Το Τριώδιο το ακολουθεί το Πεντηκοστάριο. Η συννεφιά ποτέ δεν είναι μόνιμη. Μετά από αυτήν η λιακάδα είναι πιο ωραία. Τώρα, όπως λέει ένα υπέροχο τροπάριο, είναι «μετανοίας καιρός και δεήσεως ώρα».

Μωυσή Αγιορείτη

πηγή:http://psigmataorthodoxias1.wordpress.com

Μια άλλη Σαρακοστή ...όχι άλλη μια ...

Κυριακή της Τυρινής …Λαχτάρα στην ψυχή του …Το στάδιο των αρετών ορθώνεται πνευματικά θελκτικότατο εμπρός του ….Κάθε αμαρτωλός όπως ωραία γράφτηκε κρύβει αλυσοδεμένο μέσα του έναν άγιο …Φέτος θέλει να τα καταφέρει να σπάσει τα δεσμά του …Σκέψεις ,σχέδια για πνευματικά παλαίσματα για αμέτρητες πνευματικές σελίδες που φέτος θα αντικαταστήσουν την τηλεόραση , για πνευματικούς λόγους που θα πάρουν την θέση των ασμάτων και της μουσικής υπόκρουσης στις καθημερινές διαδρομές του με το αυτοκίνητο ….

Αρχίζουν και οι κατανυκτικοί εσπερινοί και οι Προϋγιασμένες και οι Χαιρετισμοί …δεν θα λείψει φέτος από καμία …θα ναι πάντα εκεί από την αρχή ….Και θα νηστέψει φέτος …Δόξα τω Θεώ δεν έχει προβλήματα υγείας και δεν είναι και ασθενικός για να του λείψει κάτι…και θα ναι λιγόλογος …όχι αργολογίες ανούσια ρήματα …κατακρίσεις για να περνά η ώρα και πάντα για το …καλό των άλλων…άλλωστε πόσες μέρες είναι μέσα στο χρόνο ….όπως πολύ εύστοχα κάποιος είπε :ένας πνευματικός δεκατισμός ….

Μα και όλες να τις μετρήσει μια-μια βγαίνουν σαράντα οκτώ μέχρι το βράδυ της Αναστάσεως …δεν θ αφήσει καμιά λοιπόν να περάσει χωρίς να βιώσει την ιερή χαρμολύπη την αγία κατάνυξη… φέτος θα διεκδικήσει με όλην του τη δύναμη τον αληθινό στέφανο από τον Παμβασιλέα Χριστό …. Και θα πολεμήσει αληθινά τον μισόκαλο εχθρό με θώρακα την προσευχή περικεφαλαία την ελεημοσύνη και μαχαίρι την νηστεία …

Και άρχισαν να κυλούν οι μέρες …και η τηλεόραση δεν έκλεισε …με το πρόσχημα της ενημέρωσης και της….χρεοκοπίας έμενε σταθερά ανοιχτή …Τα μόνα που έκλειναν ήταν τα μάτια όποτε το βράδυ πριν τον ύπνο διάβαζαν ελάχιστες γραμμές από την ουρανοδρόμο κλίμακα …Και η νηστεία έγινε …χημεία .

Νηστίσιμα πολλών λογιών και περίτεχνες συνταγές χωρίς λάδι…Και αντί να «βουτήξει» μέσα στον βυθό της ψυχής του βούτηξε πάλι στον βυθό της θάλασσας για οστρακοειδή και θαλασσινά … Και το σαββατοΚύριακο το τραπέζι σαν γιορτινό …όσο για προσευχή όλα βιαστικά και όπως πάντα διεκπεραιωτικά …είναι και η νηστεία βλέπετε που εξουθενώνει …πρόλαβε βέβαια και άναψε το κεράκι του σε όλες τις ακολουθίες ώστε να μην τον ελέγχει ο αλυσοδεμένος άγιος που και εφέτος έμεινε δέσμιος εντός του …

Βράδυ Ανάστασης …και αυτός στέκεται μελαγχολικός περιμένοντας το άγιο φως …Πώς άφησε τόσες μέρες να περάσουν σαν μια ανάσα δίχως οξυγόνο ….Δεν τα κατάφερε και φέτος να την ζήσει όπως την είχε ονειρευτεί …

Τούτο το γεμάτο λύπη και αλήθεια όνειρο τον ξύπνησε χαράματα καθαροΔευτέρας …όνειρο που το χε ζήσει τόσες φορές ….Στέκεται εμπρός στο αναμμένο καντηλάκι της Παναγιάς …Είναι ώρα για υποσχέσεις ιερές ..αγιασμένες ..ώρα για δράση …Περιζωσάμενος την οσφύν….θα αναμετρηθεί με τον εαυτό του ,θ αγαπήσει με πράξεις …θα νεκρώσει ό,τι το παλαιό προσφέροντας άσκηση και αφοσίωση…Φέτος θα τα καταφέρει να ζήσει όχι άλλη μια Σαρακοστή …μα μια άλλη Σαρακοστή …..

Καλό Στάδιο σε όλους !!!

Νώντας Σκοπετέας

Να ζήσουμε μια άλλη Σαρακοστή ...όχι άλλη μια ... 

Πρίν το κενό μνημείο ...ο Γολγοθάς του πόνου

Γ.ΜΩΥΣΗΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ

Πήγαμε να πάρουμε την ευχή του …Κυριακή Τυρινής Απόγευμα πρίν λίγα χρόνια …Σε λίγο θα άρχιζε ο εσπερινός της συγχώρεσης …Δεκαπέντε λεπτά με τα πόδια από την Μονή Κουτλουμουσίου όπου φιλοξενούμασταν … Στην σκήτη του Αγίου Παντελεήμονος …με την πνευματικώς θελκτική Παναγούδα να ακτινοβολεί ακριβώς απέναντι …Πήγαμε να προσκυνήσουμε στο καθολικό και ακολούθως κατευθυνθήκαμε στο κελί του Γέροντος ….Μας υποδέχτηκε ένας καλοσυνάτος επιβλητικός στην μορφή πατέρας …-Είναι εδώ ο Γέροντας ;…-Εδώ είναι αναπαύεται …-.Να μην τον ενοχλήσουμε …-Όχι ….περιμένετε θα σας δεί ….Μας κέρασε κουραμπιέδες και δροσερό νερό …-Φάτε όσους μπορείτε…μας είπε συνοδεύοντας την προτροπή του και από ένα γνωστό Αγιορείτικο ανέκδοτο ….:-Σήμερα φάτε που έχει πίτα ,γιατί από αύριο έχει μόνο κοίτα !!!! Σε λίγο πρόβαλλε ο Γέροντας …Βιβλική μορφή με φωνή απίστευτα γαλήνια και μια ιλαρότητα άκρως ευδιάκριτη …-Καλώς τους …-από πού έρχεστε …-με τι ασχολείστε ….Μας μίλησε αρκετή ώρα …Κάποες στιγμές άθελά μου έκλεινα τα μάτια μου για να απολαύσω αυτήν την απίστευτη ηρεμία που ανέδυαν τα λόγια του …Σε μια στιγμή κάποιος απ την παρέα εξέφρασε μια απορία που μας ξάφνιασε όλους:-Γέροντα στις εκπομπές που κάνετε στο Ραδιόφωνο καμιά φορά ακούγονται κάποιοι περίεργοι θόρυβοι …τι είναι;… Χαμογέλασε καλοσυνάτα μα το χαμόγελό του, όπως και όλα τα αγιορείτικα χαμόγελα έκρυβε μια αδιόρατη θλίψη … -Από το στομάχι μου και το έντερό μου είναι ο θόρυβος παιδί μου …!!!!!-Έχω κάνει 12 εγχειρίσεις ως τώρα ….!!!-Κάποια στιγμή έπαιρνα ημερησίως 36 χάπια …!!!-Δόξα τω Θεώ …Δόξα σοι Κύριε ….!!!!! Για λίγο σαστίσαμε …Αυτός ο λεβεντάνθρωπος …ο φαινομενικά ακμαιότατος και δυνατός 57 μόλις ετών τότε να έχει τόσο κλονισμένη υγεία … -Ο Πόνος είναι ευλογία …-παραμυθία της ψυχής μας είπε - Μέσα από τον πόνο θα συναντήσουμε Εκείνον …. θα βρούμε τον Θεό….-είναι δύσκολο να το καταλάβεις το γνωρίζω … …-είναι κάτι που θέλει αγώνα ….- με υπομονή κι ελπίδα να σηκώσετε τον Σταυρό σας …-όποτε θελήσει ο Κύριος… -Πάτε τώρα στον Εσπερινό της συγχώρεσης…-Καλόν αγώνα και καλή Ανάσταση παιδιά μου …. Μας έβγαλε ως έξω δίνοντάς μας ευχές πατρικές και ένα μικρό βιβλιαράκι για ευλογία ….: ΤΟ ΑΛΗΘΙΝΟ ΝΟΗΜΑ ΤΟΥ ΠΟΝΟΥ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ Αφιέρωμα σε όλους εκείνους που με υπομονή κι ελπίδα σηκώνουν τον σταυρό τους …. Γραμμένο από τον ίδιο ….αυτόν που πονάει και δοξολογεί ,υποφέρει και ευχαριστεί! Για αυτόν που ο πόνος νοηματοδοτεί την ύπαρξη ..ανοίγει τον δρόμο για την σωτηρία …την αιώνια χαρά !!!!

Γιατί να πονώ Θεέ μου; Είναι αλήθεια πως σήμερα υπάρχει άφθονος σωματικός και ψυχικός πόνος. Άλλοτε ευθύνεται γι' αυτόν ο άνθρωπος και άλλοτε όχι. Σημασία έχει την ώρα του πόνου κάποιος να τον συνδράμει. Να μη τον αφήσει ν' απογοητευθεί, να πνιγεί στη μοναξιά, να πονέσει ακόμη πιο πολύ. Με αυτή την προοπτική γράφθηκε και το κείμενο που ακολουθεί, από ένα άνθρωπο που πόνεσε πολύ. Γνωρίζω πως ο πόνος σ' έφερε στο κρεβάτι του πόνου ή σ' έκλεισε στο σπίτι σου. Η επίσκεψη του πόνου στη ζωή σου δεν είναι ασφαλώς κάτι δίχως σημασία και σκοπό. Δεν είναι καθόλου ένα τυχαίο γεγονός. Δεν πιστεύουμε στην τύχη. Το Ευαγγέλιο λέει πως κάτω από τη ματιά του Θεού είναι και το πέσιμο του κάθε φύλλου από το δένδρο. Πόσο μάλλον από τα προβλήματα των παιδιών Του. Ο Θεός δεν παύει ποτέ να ενδιαφέρεται για τα μετάνοια και τη σωτηρία μας και προσφέρει μύριες ευκαιρίες και ανοίγει διάφορους δρόμους. Αν την υγεία μας, αγαπητοί μου, τη σπαταλήσαμε σε ανώφελα έργα, καλούμεθα τώρα, να μελετήσουμε το παρελθόν, να δούμε βαθύτερα τον όχι και τόσο γνωστό εαυτό μας. Είναι μία μεγάλη ακόμη ευκαιρία που μας δίνει ο Πανάγαθος Θεός, για να σκύψουμε μέσα μας, να μετανοήσουμε ειλικρινά, να προσευχηθούμε θερμά, να γνωρίσουμε την ακένωτη χάρη των ιερών μυστηρίων της αγίας μητέρας μας Ορθόδοξης Εκκλησίας. Η ασθένεια δεν προέρχεται, αδελφοί μου, από την τιμωρία ενός εκδικητή Θεού. Η αντίληψη αυτή είναι ανορθόδοξη, πέρα για πέρα λαθεμένη. Ο Θεός μας μόνο αγαπά και δεν τιμωρεί τα πλάσματά Του. Ο Θεός είναι μακρόθυμος, πολυέλεος, πολυεύσπλαχνος, πανάγαθος και αληθινός. Τ' όνομα του Θεού είναι αγάπη, λέει ο αγαπημένος του μαθητής Ιωάννης ο Θεολόγος. Παραχωρεί, επιτρέπει παιδαγωγικά προς βοήθεια την ασθένεια, για να μας φρονηματίσει, να μας διορθώσει, να μας προσγειώσει και ταπεινώσει. Ο πόνος έτσι μπορεί να γίνει αφορμή, για μία πιο ουσιαστική και βαθειά γνωριμία μας με τον Θεό, και όχι να τα βάλουμε μαζί του. Ο πόνος μπορεί να μας συνδράμει να γίνουμε πιο ανεκτικοί και συμπονετικοί με τους αδελφούς μας και να γνωρίσουμε τον άγνωστο εαυτό μας. Είπαν ορθά πως όποιος έχει υποφέρει πολύ μοιάζει μ' εκείνον που γνωρίζει πολλές γλώσσες κι έτσι μπορεί να καταλάβει πολλούς και να τον καταλάβουν πολλοί. Αν εκμεταλλευθούμε την πράγματι σημαντική ευκαιρία, μπορεί ο σωματικός πόνος να γίνει θεραπευτής της αθάνατης ψυχής μας. Ο πόνος τότε θα γίνει ευλογία. Δεν ζητάμε βεβαίως εμείς οι πιστοί τον πόνο νοσηρά στη ζωή μας. Η Εκκλησία μας πάντοτε εύχεται υπέρ υγείας και διαφωτίσεως των τέκνων της. Εάν έλθει όμως ο πόνος να τον υπομείνουμε καρτερικά κι ελπιδοφόρα και θα έχουμε, αλήθεια, μεγάλο κέρδος. Με τον τρόπο αυτό ο σκοπός της δοκιμασίας μας θα έχει επιτευχθεί, αφού θα έχει μαλακώσει η καρδιά μας και θα έχουμε βοηθηθεί στο να γνωρίσουμε τον πραγματικό εαυτό μας και τον Θεό μας. Είναι επίσης αλήθεια, αγαπητοί μου, πως οι πονεμένοι λειαίνονται, και αυτοί τελικά έχουν κάτι σημαντικό να πουν, ως εμπειρικό και βιωματικό. Πίσω από κάθε ανθρώπινο πόνο κρύβεται το χέρι του Θεού που ευλογεί. Μακάριοι οι πονεμένοι ως πλούσια ευλογημένοι. Είναι ακόμη αλήθεια πως στα χείλη του κάθε πονεμένου συχνά ανεβαίνει εκείνο το γνωστό και βαθύ «γιατί σ' εμένα Θεέ μου»; Στο ανθρώπινο αυτό «γιατί» δεν νομίζουμε ότι υπάρχει μία εύκολη και γρήγορη απάντηση. Η απάντηση θα έρθει πιο αργά από τον ίδιο τον Εσταυρωμένο Θεάνθρωπο. Ο άνθρωπος αξιώνεται να συμμετέχει στον σταυρό του Κυρίου. Μη νομίζετε ότι είναι κάτι μικρό αυτό. Μέσα από τον πόνο οι προσευχές είναι σίγουρα πιο κατανυκτικές, πιο θερμές, πιο ευπρόσδεκτες. Δίνουν κατ' αρχάς τη γαλήνη της υπομονής στη δοκιμασία, λιγοστεύουν την απαιτητικότητα, ταπεινώνουν αληθινά, χαρίζουν τη χαρά της ελπίδος και την υγεία της ψυχής. Μέσα μας θα βρούμε τον Θεό. Όσο πιο γρήγορα τον συναντήσουμε τόσο πιο γρήγορα θ' απελευθερωθούμε και θα χαρούμε αληθινά. Είπαν ωραία πως πριν μας στείλει ο Θεός τον σταυρό που σηκώνουμε, τον ζύγισε, τον είδε καλά, τον εξέτασε προσεκτικά με την πανσοφία, την αγάπη και τη δικαιοσύνη Του. Το αγαθό βλέμμα Του τον παρακολούθησε και η μεγάλη Του καρδιά τον θέρμανε, αφού τον ξαναζύγισε με την άπειρη στοργή Του. Νομίζεις πως είναι πιο βαρύς απ' ότι μπορείς να σηκώσεις, ενώ έχεις άγνωστες και ανακάλυπτες δυνάμεις μέσα σου. Μη χάνεις το θάρρος σου, μη τα βάζεις με τον Θεό, γνωρίζει πολύ καλά τι κάνει. Τον ευλόγησε πριν τον θέσει τον σταυρό στους ώμους σου. Σίγουρα μπορείς να τον σηκώσεις. Μη λησμονάς πως πάντα πριν το Κενό Μνημείο είναι ο Γολγοθάς. Η Ανάσταση έπεται της Σταύρωσης. Είναι γεγονός πως η ζωή μας είναι ζυμωμένη με δάκρυα που προέρχονται από τον πόνο της ασθένειας, των θλίψεων, των βασάνων, της εγκατάλειψης και της μοναξιάς. Έχουν γίνει αχώριστοι σύντροφοι. Ο λόγος του Θεού, η Αγία Γραφή, μας πληροφορεί πειστικά πως η ασθένεια, ο πόνος, η θλίψη, ο θάνατος δεν υπήρχαν από την αρχή της δημιουργίας. Πρόκειται για μεταπτωτικά φαινόμενα. Η φθαρτότητα, η ασθένεια, ο πόνος είναι αποτέλεσμα της παρακοής των πρωτοπλάστων στον Δημιουργό τους και η υπακοή τους στον δαίμονα. Ο αποχωρισμός του ανθρώπου από τον Θεό έχει οικτρές συνέπειες. Η απελευθέρωση του πιστού από τα δαιμονικά δεσμά μπορεί να τον κάνει να βρει το πνευματικό περιεχόμενο της δοκιμασίας του και τότε η δοκιμασία να γίνει σημαντική ευκαιρία, όπως είπαμε, βαθύτερης γνώσης του Θεού και συναντήσεώς του με Αυτόν. Οι ιερείς της Εκκλησίας μας είναι νοσηλευτές και η Εκκλησία μας θεραπευτήριο. Οι ιερείς πλησιάζουν τους ασθενείς για να τους απελευθερώσουν, να τους επαναπροσανατολίσουν, να τους ανορθώσουν δια της μετανοίας. Συμμετέχουν όσο μπορούν στον πόνο για να τους τον απαλύνουν και να κάνουν πιο ελαφρύ τον σταυρό τους. Είναι μεγάλη η παράκληση των πασχόντων όταν κατανοήσουν το νόημα του σταυρού τους. Η προσωπική άρση του σταυρού νοηματιζόμενη συντελεί στην ανόρθωση. Βλέποντας ο ταλαιπωρούμενος και δοκιμαζόμενος άνθρωπος τη δοκιμασία του ως θεία επίσκεψη και θεία παιδαγωγία μεταβάλλει τη στάση του, αντιμετωπίζει το πρόβλημα πολύ διαφορετικά, αν δεν γεμίζει χαρά γεμίζει πάντως ελπίδα. Η θεία Χάρη μπορεί να οδηγήσει σε αυτή την ωριμότητα τον σκληρά δοκιμαζόμενο. Εμείς θα πούμε τον καλό λόγο, αλλά η Χάρη του Θεού θα ολο­κληρώσει το έργο αυτό. Το ευχολόγιο στα χέρια του ιερέως είναι πολύ παρηγορητικό στις δύσκολες αυτές ώρες. Η σύνοψη ή το προσευχητάρι, με την Παράκληση της Παναγίας και τους υπέροχους Χαιρετισμούς, στα χέρια του ασθενούς είναι φτερά ειρήνης. Η Παναγία, η μάνα όλων των πονεμένων, που πόνεσε τόσο πολύ και συμπονά όλους τους πονεμένους, δίνει μια γλυκειά παραμυθία και μεγάλη ενίσχυση σε όλους. Μη φοβόμαστε το ιερατικό πετραχήλι, τον τίμιο σταυρό, το άγιο έλαιο, τα τίμια και χαριτόβρυτα λείψανα, τον αγιασμό, το αντίδωρο, τη θεία Κοινωνία. Επανερχόμενοι στο δύσκολο ερώτημα γιατί ο Θεός να επιτρέπει να ταλαιπωρείται το πλάσμα του, να βασανίζεται και ν' αγωνιά μέσα στον πολύ πόνο, ταπεινά θα πούμε πάλι: Ο πόνος μας αφυπνίζει να ενδιαφερθούμε καλύτερα για τη μετάνοια, την ταπείνωση, την αναθέρμανση της πίστης μας και τη συμπόνια του πλησίον μας. Ο πόνος, σωματικός ή ψυχικός, μας επισκέπτεται για κάποιο ιδιαίτερα σοβαρό λόγο. Για να ξαναδούμε την πορεία, τους στόχους και τον σκοπό της εφήμερης ζωής μας. ….

Άγιον Όρος Ιερά Σκήτη Κουτλουμουσίου Πάσχα 2008 .

ελάχιστος μοναχός Μωυσής Αγιορείτης .

Απόσπασμα από : ΤΟ ΑΛΗΘΙΝΟ ΝΟΗΜΑ ΤΟΥ ΠΟΝΟΥ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ: «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ» ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 2008

Οι ψυχούλες με τις πάλλευκες στολές...

Πριν λίγο καιρό, είχα μια ουράνια πνευματική αποκάλυψη από κάποιον λειτουργό του Υψίστου, που ήτο κατάκοιτος στο κρεβάτι του πόνου και του μαρτυρίου. Τον γνώρισε και η πρεσβυτέρα. Όχι μόνον δοξολογούσε, και ευχαριστούσε τον Θεόν για τα σωματικά μαρτύρια εξαιτίας της ασθενείας του, αλλά και συνεχώς παρακαλούσε τον Χριστόν να τον ελεήσει σαν τον πλέον αμαρτωλόν με την φράση:

«Σε ευχαριστώ, Χριστέ μου, και ελέησέ με, τον αμαρτωλόν».

Μέρα νύχτα. Κάθε ώρα, κάθε στιγμή, πότε ψιθυριστά, πότε από μέσα του, πότε με τον ενδιάθετο λόγο, πάντοτε με το κομποσχοίνι στο χέρι, και άλλοτε απ’ το βάθος της καρδιάς του, βίωνε όπως έλεγε, την απόλυτη ουράνια ευτυχία. Μια ευτυχία που ένοιωθε πολλές ότι ήτο έτοιμη να τον σκάσει. Να του σχίσει τα σπλάχνα. Που ήθελε να βάλει σ’ αυτήν την ευτυχία, που την ένοιωθε σαν μια απέραντη ουράνια αγκαλιά όλον τον κόσμο, για να τη γευθεί λίγο και αυτός, που βρίσκεται μακριά απ’ τον Θεόν.

Μια φορά ήταν τόση η πληρότητα αυτής της παραδόξου νοεράς προσευχής, που αρπάχτηκε ο νους του, δεν ξέρει πως, στο Θρόνο του Θεού. Βρέθηκε στη Βασιλεία του Θεού. Στη βασιλεία των Ουρανών, όπου στο βάθος ίστατο ο Θρόνος του Κυρίου όλο φως, όλος δόξα.

Ήταν, όμως, τόσο εκτυφλωτικόν αυτό το φως της δόξης του Θεού, που και αυτές οι ουράνιες δυνάμεις των αγγέλων και αρχαγγέλων δεν μπορούσαν να το ατενίζουν, αλλά με σκυμμένες τις κεφαλές τους θυμιάτιζαν με ολόχρυσα και ολοφώτεινα θυμιατήρια τον ουράνιον θρόνον του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού, ενώ ταυτόχρονα πληροφορείτο η ψυχή του ότι αυτές οι ουράνιες ασώματες δυνάμεις είναι οι ίδιες που ολόθερμα επιθυμούν, όχι μόνον να ακούσουν την Ευαγγελικήν φωνήν του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού, αλλά και υπερφυώς να δουν, αν τους το επέτρεπε ο Θεός το πρόσωπο της Αγίας Αναφοράς και απολαύσωσιν επι της γης και δη επί της Αγίας Τραπέζης τα φρικτά τελούμενα της Θείας και Ιεράς Λειτουργίας, όπως τούτο βεβαιώνεται και από την πέμπτη ευχή στο μυστήριον του Ιερού Ευχελαίου.

Μαζί με τους θυμιατίζοντας αγγέλους και γύρω απ’ τον θρόνον του Θεού, είδε, επαναλαμβάνω, με τα μάτια της ψυχής του, εκείνος ο παππούλης, και τον Χορό των Αγίων Αποστόλων. Και αυτοί με θυμιατά. Και πέριξ αυτών των χορών, των μεγάλων Ιεραρχών και Οικουμενικών διδασκάλων, το αμέτρητο πλήθος των Ιερομαρτύρων, τους χιλιάδες χιλιάδων επισκόπων, πρεσβυτέρων, ιερομονάχων και διακόνων, που καταξιώθησαν της Βασιλείας του Θεού και όλες αυτές οι μυριάδες, μόνον των αγίων ιερομένων, να θυμιατίζουν μεγαλόπρεπα, αλλά ταπεινά και με δέος και με πολλή αγάπη μαζί με τους Αποστόλους τον Ουράνιον αυτόν Θρόνον της Δόξης του Θεού. Και να που σε λίγο, τα κατάπληκτα μάτια της ψυχής του, αντικρύζουν, ώ της δικαιοσύνης Σου Χριστέ μου, ώ της απεράντου μακροθυμίας Σου, της μεγαλοσύνης Σου, της μεγαλοπρέπειάς Σου Κύριε, είδε και κάποιες απειράριθμες ψυχές να θυμιατίζουν και αυτές με ολόχρυσα θυμιατήρια τον Θρόνον του Θεού.

Ποιες ήταν; Ήσαν αυτές που καταφρονήθησαν σε αυτόν τον κόσμο, όπως οι διανοητικώς ανάπηροι, οι διανοητικώς καθυστερημένοι, οι μικροί και οι μεγάλοι με το σύνδρομο Down, όλα τα ανάπηρα παιδιά στο μυαλό και συνάμα τα σπαστικά στο σώμα. Και γενικώς όλες εκείνες οι ψυχούλες, που στον κόσμο μας περιφρονήθηκαν και περιγελάστηκαν ως αγαθούληδες, κλείνοντάς τες πολλές φορές σε άσυλα, ακόμα και σε φρενοκομεία, αυτές θυμιάτιζαν, μαζί με τους Αγίους, τον Θρόνον του Θεού ΚΑΙ ΟΧΙ ΕΜΕΙΣ, οι καλοί δήθεν χριστιανοί, με τις δήθεν καλές μας καλοσύνες.

Όχι εμείς που διαλαλούμε ότι αγαπάμε όλο τον κόσμο και κρυφά αμαρτάνουμε! Αλλά οι διανοητικώς ανάπηροι. Τα διανοητικώς ανάπηρα παιδιά. Και όλες αυτές οι ψυχούλες ήσαν ενδεδυμένες με ολοφώτεινες πάλλευκες στολές, ενώ οι μυριάδες των ιερωμένων ανάλογα με την επί γης αγιότητά τους και τους αγώνες τους, που έδωσαν για τη θέωσή τους, είχαν ολόχρυσες ολόλαμπρες στολές, η λαμπρότητα, όμως, του καθενός εξ αυτών διέφερε από την λαμπρότητα των άλλων.

Η κάθε ψυχή έλαμπε με τη δική της δόξα. Αλλά να, επαναλαμβάνω, που το πλέον αξιοθαύμαστο και ουράνιο αυτό θεϊκό όραμα, είδε ότι ήτανε μαζί με την χορεία των δώδεκα Αποστόλων, των Μεγάλων Ιεραρχών, των Θεοφόρων Πατέρων, των ιερομαρτύρων, των καταξιωμένων αγίων επισκόπων, πρεσβυτέρων και διακόνων στους είκοσι αιώνες που πέρασαν, ήσαν θυμιατίζοντες, και τα διανοητικώς καθυστερημένα παιδιά, πλημμυρισμένα, όπως το τόνισε και ο γέροντάς μας στην τελευταία επίσκεψή του, από φως, από σοφία, και από δόξα, πολλή δόξα.

Και πολλή σοφία, και πολύ φως. Όμοια με των Αγίων.

Το ερώτημα που βάζω για μένα, πούμαι ανάξιος λειτουργός του Υψίστου, αλλά και για όλους τους ιερείς, επισκόπους και διακόνους των ημερών μας, που θυμιατίζουμε το επίγειο θυσιαστήριο της Αγίας Τραπέζης, στον όρθρο, στον Εσπερινό, και ειδικά στη Θεία Λειτουργία, άραγε θα αξιωθούμε εμείς του εικοστού αιώνος οι ιερωμένοι να θυμιατίζουμε και το υπερουράνιο θυσιαστήριο;

Ή θα βρεθούμε στο αιώνιο σκοτάδι και στο άκτιστο πυρ της Κολάσεως θυμιατίζοντας τον Αρχισατανά και τα δαιμόνιά του; Ασφαλώς με την αμετανόητη κακία μας και την πονηριά μας, γι’ αυτό να παρακαλάτε τον Θεόν νάχουμε όλοι εμείς οι ιερείς μετάνοια αληθινά, και ασφαλώς πρώτος εγώ, ων πρώτος ειμί εγώ, αυτό το τόνισε επιγραμματικά ο Απόστολος Παύλος, - δεν θα του το πω εγώ για τον εαυτό μου; θάναι γελοίο να μην το πω και να μην το πιστεύω.

Μετάνοια, λοιπόν, είθε να χαρίζει ο Θεός σε όλους τους κληρικούς παντός βαθμού, σε όλους τους μοναχούς, Αγιορείτας και μη, μετάνοια και στους άρχοντας ημών, και στους αρχομένους, μετάνοια στον Ορθόδοξο Ελληνικό λαό, μετάνοια σ’ όλους εμάς.

Απομαγνητοφωνημένα κηρύγματα

του Πρωτοπρεσβυτέρου π. Στεφάνου Αναγνωστοπούλου

http:apantaortodoxias.blogspot.com

Η έμπρακτη ανθρωπιά μας ...ο καλύτερος υπερασπιστής μας εν τη φοβερά ημέρα ...

Η Δευτέρα Παρουσία του Χριστού, Η Κρίση και ο διαχωρισμός των ανθρώπων..... Βαρυσήμαντα πράγματα! Το ιερό Ευαγγέλιο μας μιλάει γι' αυτό. Και ο Δίκαιος Κριτής, ο φιλάνθρωπος Χριστός μας, για να ξεχωρίσει τους καλούς από τους κακούς, θέτει ως κριτήριο την έμπρακτη αγάπη και μάλιστα την αγάπη εκείνη που γίνεται με εύκολο τρόπο.

Ο Υιός του Θεού έγινε και Υιός του ανθρώπου. Πήρε επάνω του όλη την ανθρώπινη φύση, οπότε κάθε ανθρωπάκος είναι δικός Του, ακόμα και ο μη χριστιανός, ο οποίος με τη σάρκωση, τον Σταυρό και την Ανάσταση του Ιησού έγινε δυνάμει χριστιανός, αντιπροσωπεύεται από τον Κύριο. Και μας έδωσε Εκείνος την εύκολη αγάπη. Μας είπε δηλαδή: «Επείνασα και μου δώκατε να φάω, εδίψασα και με ποτίσατε. Και ήμουν γυμνός και με σκεπάσατε». Οι βασικές, απόλυτες ανθρώπινες ανάγκες. Οποιος πεινά πραγματικά λίγο ψωμάκι θέλει. Και όποιος διψά λίγο νεράκι. Μάλιστα, στην Παλαιστίνη ήταν λιγοστό. Και όποιος δεν έχει να βάλει τίποτα επάνω του ένα ρουχαλάκι χρειάζεται. Πολύ σπουδαία αυτά. Και μάλιστα απευθύνεται εδώ ο Χριστός στη φιλαυτία μας. Κι εμείς, αν πεινάγαμε, θα θέλαμε να μας δώσουν να φάμε και αν διψάγαμε, θα θέλαμε να μας ποτίσουν κι αν δεν είχαμε ρούχο να βάλουμε επάνω μας, θα θέλαμε ένα ρουχαλάκι. Ε, αυτό που θέλουμε εμείς το θέλουν ακριβώς και οι άλλοι. Οι άλλοι, οι χριστιανοί αδελφοί μας και οι υπόλοιποι συνάνθρωποι, τα πλάσματα του Θεού. Στη συνέχεια ο Κύριος λέγει άλλες τρεις καταστάσεις ανθρώπων: τους φυλακισμένους, τους αρρώστους και τους ξένους. Είναι κακό η φυλακή και μάλιστα να είσαι μέσα άδικα κρατούμενος. Είναι κακό η ξενιτιά, διότι δεν έχεις κανέναν, δεν νιώθεις στήριγμα, αισθάνεσαι μόνος. Και ακόμα, η αρρώστια, η ανημπόρια και η κατάκλιση στο κρεβάτι είναι από τα πιο σοβαρά. Νομίζεις πως πεθαίνεις, πως χάνεσαι, πως φεύγεις. Κι αν έρθει κάποιος να σε δει, σου φέρνει τη ζωή, σου δίνει την ευχή να γίνεις καλά. Και τότε παίρνεις τα πάνω σου, παίρνεις δύναμη. Και σημειώνουν οι πατέρες και ερμηνευτές ότι ο Κύριος δεν θα μας πει: «Γιατί δεν αναστήσατε και δεν κάματε καλά τον πεθαμένο; Γιατί δεν βγάλατε από τη φυλακή τον φυλακισμένο; -δεν είναι κι εύκολο- και γιατί δεν δώσατε τα πάντα στον ξένο;..», αλλά «... γιατί δεν τον επισκεφθήκατε;». Είχαμε πάει κάποτε στη φυλακή με έναν συνάδελφο, να ιδούμε έναν ανθρωπάκο του λαού, που έλεγε πως ήταν άδικα κρατούμενος. Μόλις μας είδε, πηδούσε απ' τη χαρά του, λες και του προσφέραμε τον Παράδεισο. Κι είπαμε με τον παπά φεύγοντας, -και νιώθαμε μεγάλη χαρά-, πως πήγαμε και είδαμε τον Χριστό στη φυλακή, και πήραμε απ' τη χαρά του Χριστού. Είναι πολύ σημαντικά αυτά. Με απλά πράγματα, με απλές κινήσεις, με απλές πράξεις και με τα ποδαράκια και τα χεράκια μας μπορούμε να κάνουμε τόσα καλά στους εν Χριστώ αδελφούς μας και στα υπόλοιπα ανθρωπάκια. Μπορούμε να κάνουμε. Αλλά τι κάνουμε; Αμελούμε. Αμελούμε και μας ξεφεύγει το καλό από τα χέρια. Περνάει ο καιρός, διαβαίνουν οι χρόνοι, γερνάμε και μετά είμαστε ανήμποροι να κάνουμε τίποτα και χτυπάμε κάποτε και το κεφάλι μας. Ο Κύριος, λοιπόν, Ιησούς Χριστός, στη Δευτέρα Παρουσία αυτές τις πράξεις μας θα βάλει μπροστά και με βάση αυτές θα μας κρίνει. Γιατί Εκείνος, τηρουμένων των αναλογιών, ήλθε στη Γη για να μας ελεήσει, για να μας θρέψει με τον ουράνιο και υπερουράνιο άρτο, το Σώμα και το Αίμα Του, να μας ποτίσει με το αθάνατο νερό, που 'ναι το Αγιο Πνεύμα και η Θεία Του Χάρις, και να μας ντύσει με τον χιτώνα της αφθαρσίας και να μας βγάλει από τη φυλακή και τον εγκλωβισμό του εγωισμού και της φιλαυτίας και να μας κάμει δικούς Του, που 'μαστε ξένοι, και να μας θεραπεύσει, που 'μαστε άρρωστοι ψυχή τε και σώματι. Οι κακοί δεν θα καταλάβουν τίποτα στη Δευτέρα Παρουσία, γιατί ποτέ δεν κατάλαβαν ούτε τον Χριστό ούτε τον συνάνθρωπο, γι' αυτό και αποκόπτονται και πηγαίνουν στη βασιλεία του σκότους και του διαβόλου. Και δεν θα τους στείλει ο Χριστός. Θα πάνε μόνοι τους εκεί, γιατί εκεί ανήκουν. Ενώ οι καλοί θα μείνουν μαζί με τον Χριστό, γιατί Του ανήκουν.

Ας μας φωτίσει ο Χριστός να κάνουμε πάντοτε έμπρακτη αγάπη κι αυτή θα είναι ο καλύτερος συνήγορός μας κατά τη Δευτέρα Του Παρουσία.

Του Aρχιμανδρίτη Ανανία Κουστένη