Θα είμαι και Εγώ εκεί…

…ἡμεῖς δὲ οὐ τὸ Πνεῦμα τοῦ κόσμου ἐλάβομεν, ἀλλὰ τὸ Πνεῦμα τὸ ἐκ τοῦ Θεοῦ, ἵνα εἰδῶμεν τὰ ὑπὸ τοῦ Θεοῦ χαρισθέντα ἡμῖν. ἃ καὶ λαλοῦμεν οὐκ ἐν διδακτοῖς ἀνθρωπίνοις σοφίας λόγοις, ἀλλ᾿ ἐν διδακτοῖς Πνεύματος Ἁγίου, πνευματικοῖς πνευματικὰ συγκρίνοντες. ψυχικὸς δὲ ἄνθρωπος οὐ δέχεται τὰ τοῦ Πνεύματος τοῦ Θεοῦ· μωρία γὰρ αὐτῷ ἐστι, καὶ οὐ δύναται γνῶναι, ὅτι πνευματικῶς ἀνακρίνεται. ὁ δὲ πνευματικὸς ἀνακρίνει μὲν πάντα, αὐτὸς δὲ ὑπ᾿ οὐδενὸς ἀνακρίνεται....

                                       ( Κορ.Α΄ β΄12-15)

-Πάλι λιβάνισες καλέ μαμά ; Το πρωί δεν ξαναθύμιασες το σπίτι ;

-Καλά παιδί μου , ευωδιαστό άρωμα είναι αυτό , τι σε ενοχλεί ;

-Δεν με ενοχλεί και το ξέρεις …απλά  περιμένω να έρθει η  Μαργαρίτα  η συμμαθήτριά μου να κάνουμε εκείνη την εργασία στην Λογοτεχνία , που σου είπα !

-Ε , και τι την ενοχλεί την Μαργαρίτα  μας καλή μου το λιβανάκι ;

-Να , την άλλη φορά που είχε έρθει , πριν το Πάσχα , που είχες λιβανίσει μου είπε : Πάλι κηδεία είχατε ;

-Α , έτσι το ευλογημένο …Στο δικό της σπίτι δεν λιβανίζουν ;

-Όχι …ούτε πολλές εικόνες έχουν παντού όπως εμείς , μόνο σε μια γωνία στον διάδρομο υπάρχει  ένα εικόνισμα  της Παναγίας , ούτε καντηλάκι έχω δει …

-Και εσύ Κοραλία μου , της μιλάς καθόλου , της λες τίποτα εσύ για όσα τόσα χρόνια έμαθες …για την εξομολόγηση , την Θεία Κοινωνία , τον Εκκλησιασμό , την πνευματική Ζωή ;

-Όχι , διστάζω κάπως  …στην εκδρομή που πήγαμε τις προάλλες   και καθίσαμε κάπου  να φάμε με όλα τα παιδιά απ την τάξη  , έκανα τον Σταυρό μου και εκείνη παραξενεύτηκε και μου είπε …τι είσαι βρε , γριά να σταυροκοπιέσαι ; Μα είναι καλό κορίτσι η Μαργαρίτα μαμά , την θέλω για φίλη μου , είναι όμορφη και διάσημη στο σχολείο…είναι αυτό που λέμε πολύ …famous !Bέβαια κάποιες φορές το παρακάνει και εκείνη και καμώνεται την μεγάλη  …

Χαμογέλασε και σιώπησε   η μάνα της …Εφηβεία σκέφτηκε …Μα είχε εμπιστοσύνη στην μικρή  της κόρη …Προσπάθησε τόσα χρόνια με τον άντρα της,  βίωμα σταθερό  να δώσουν στα παιδιά τους ..εικόνες , παραστάσεις αληθινού Θεού και των Αγίων Του . Έκαναν το σπίτι τους κατ οίκον Εκκλησία …Χριστό τους έδιναν συνέχεια για εφόδιο …Μοναδική  τους προίκα ο Χριστός …Η κληρονομιά των παιδιών τους  και η εν Κυρίω και μόνο  δική τους καύχηση …

Γι αυτό τον λόγο δεν την πίεζε πολύ τώρα στις απότομες αλλαγές του σώματός της , στην δύσκολη αυτή περίοδο για κάθε κορίτσι που σχοινοβατεί  ανάμεσα στην γυναίκα και το παιδί …

-Θέλεις να της μιλήσω της φίλης σου εγώ σαν έρθει ; Να της πούμε δυο λόγια για τον Χριστό μας , να την καλέσουμε μια μέρα με τους γονείς της και τον αδελφό της για φαγητό ;

-Μπα ….άσε καλύτερα ….Δεν ταιριάζετε καθόλου μ αυτούς !

-Καλά όπως θες κορίτσι μου ! Μόνο αν σου δοθεί ευκαιρία πες της κάτι …ή καλύτερα να σου πω …βρες μια αφορμή και πηγαίνετε λίγο πάνω στην γιαγιά σου   την Κοραλία …Αυτή πάντα βρίσκει έναν τρόπο να σε μαγεύει με τις μνήμες και τις διηγήσεις της …Θα χαρεί να την γνωρίσει η φίλη σου ! Τι λες ;

-Θα το σκεφτώ ! Και εμένα με συναρπάζουν οι ιστορίες της γιαγιάς οι αληθινές !

-Με συγκινείς που λες ότι είναι αληθινές , οι ιστορίες της Μάνας μου …Ξέρεις , πολλοί την έχουν λοιδορήσει , την έχουν κοροϊδέψει για αλαφροΐσκιωτη ..Ζουρλοκοραλία την φώναζαν κάποιοι παλιά …Ο Θεός να μην τους ξεσυνεριστεί τώρα που έφυγαν απ την ζωή …Που να πιστέψουν αυτά που έβλεπε η μάνα μου ! Πρέπει να χεις και συ καθαρή καρδιά για να τα πιστέψεις , για να τα νοιώσεις όλα τούτα !   Η μανούλα μου ! Έφτασε ογδόντα  χρονών και το μυαλό της ξυράφι …ο λόγος της τόσο χαρισματικός …οι μνήμες της τόσο ζωντανές …Πόσο λαχταρά τον τόπο της …ειδικά τώρα που την φέραμε μόνιμα εδώ μαζί μας …Της λείπει πολύ το χωριό …Αλλά πλέον δεν την βαστούν τα πόδια της …Πρέπει να την φροντίζουμε , να την προσέχουμε …Σ ευχαριστώ που τόσο την αγαπάς κι όλο ανεβαίνεις πάνω να της κρατήσεις συντροφιά …Εδώ που τα λέμε σου χει και αδυναμία …έχεις το όνομά της ..είσαι και η μικρότερη απ τους  3 σας …

Δεν είχε καταλάβει πως τα λεγε μόνη της τούτα τα τελευταία λόγια η Διαμαντούλα !Εξακολουθούσε να θυμιάζει το σπίτι σε όλα τα δωμάτια και  νόμιζε πως η κόρη της την παρακολουθούσε …Μα η  μικρή είχε βγει ήδη στην αυλή του σπιτιού τους και περίμενε την φίλη της να έρθει …

-Μονολογούσα τόση ώρα  …Αχ παιδάκι μου  …δόξα τω Θεώ , σκέφτηκε και για λίγο μόνο συννέφιασε στην θέα της κόρης της , που έμπαινε στο σπίτι μαζί με την συμμαθήτριά της …

-Καλώς τις συμμαθήτριες είπε, μα η ματιά της δεν έφευγε από το πρόσωπο της Μαργαρίτας …Ένα μικρό αστεράκι τατουάζ στο πλάι του λαιμού της και ένα σκουλαρίκι στην μύτη της , την έκαναν για λίγο να κομπιάσει  … ιδίως μόλις την άκουσε να λέει στην κόρη της :

-Δεν μου είπες με γειά …για το τατουάζ και το σκουλαρίκι …

-Πότε τα έκανες;

-Xθες το απόγευμα και τα δύο …Το τατουάζ είναι προσωρινό! Φεύγει με νερό ! Δεν μου είπες όμως σ΄ αρέσουν ;

-Ναι …δεν λέω …ωραία είναι …μα δεν πόνεσες που τρύπησες την μύτη σου  ;

-E …λιγάκι …μα μπρος στα κάλλη τι είναι ο πόνος ; που λέει και η γιαγιά μου …

-Δεν την έχω γνωρίσει την γιαγιά σου Μαργαρίτα !

-Α είναι πολύ προχώ η γιαγιά μου …Αμα  την δεις δεν θα πιστέψεις ότι είναι 73 χρονών ! Ξανθό μαλλί , περιποιημένη πάντα , στην τρίχα …κοκέτα ! Ούτε 60 δεν την κάνεις !

-Α πρέπει να γνωρίσεις και την δική μας την γιαγιά …την κυρά Κοραλία ! βρήκε ευκαιρία και μίλησε τότε η Διαμαντούλα …Κοίταξε για λίγο την κόρη της μήπως και της θυμώσει , που έκανε εκείνη τελικά  την πρόταση μα δεν κατάλαβε να πειράχτηκε …

-Μόλις τελειώσετε Κοραλία μου,  αν έχει λίγο χρόνο και η Μαργαρίτα μας,  ανεβείτε πάνω να την γνωρίσει !

-Θες να ανέβουμε μετά Μαργαρίτα στην γιαγιά μου ;

-Ναι αμέ ! no problem ! Είναι και η γιαγιά σου προχώ;

-Κατά μια έννοια είναι ! είπε η Κοραλία χαμογελώντας με νόημα στην μάνα της  και πόσο το ευχαριστήθηκε εκείνη  αυτόν της τον λόγο ! Είπαμε , είχε εμπιστοσύνη στην κόρη της ! Πολλές φορές από πολύ μικρή της έλεγε , ο δικός της ο καθρέφτης να ναι πάντα η μορφή της Παναγίας μας !

 

Η πιο όμορφη γυναίκα του κόσμου ! Τούτη την στιγμή  σαν να αισθάνθηκε  πως το κορίτσι της είχε  την ωριμότητα και την δύναμη  πλέον  να καταλάβει τα αληθινά , μα και πως είχε την ευλογημένη  σοφία της γερόντισσας μάνας της σαν πέπλο και πίστης σκέπη  να την προστατεύει …Κάτι θα έβρισκε εκείνη πάλι να θυμηθεί και να φωτίσει  τα… σκοτεινά  !  

Έτσι και έγινε λοιπόν ! Δυο ώρες ύστερα , η γιαγιά Κοραλία υποδεχόταν με χαρά πολύ την εγγόνα της την συνονόματη και την φίλη της την Μαργαρίτα ! Καθισμένη την συνάντησαν στην μικρή της  πολυθρόνα, με την μαγκουρίτσα της , το πάλλευκο κεφάλι της , την μπελερίνα της την πλεχτή και  την ποδιά της ,  με το ραδιοφωνάκι δίπλα της συντονισμένο στον σταθμό της Μητροπόλεως να ακούει τα λόγια και τα τραγούδια του Θεού !   

-Καλώς μου τες  ! Καλώς μου  τες, τις κοπελιές μου τις φωτεινές  ! Πως σε λένε εσένα καμαράκι μου;

-Μαργαρίτα ! Απάντησε η μικρή με ένα συνεχές απορημένο βλέμμα , αφού  αλλιώς είχε συνηθίσει τις γιαγιάδες…

-Αχ τι όμορφο όνομα !  Καλά ψυχή μου ,  Κοραλία μου, γιατί  δεν μου είχες πει πως είχες φίλη με την οποία γιορτάζετε την ίδια μέρα ;

 -Μα …η Μαργαρίτα γιαγιά , γιορτάζει των Αγίων Πάντων ! Έτσι δεν είναι  Μαργαρίτα ;

-Ναι απ ότι ξέρω …Βασικά εγώ στα γενέθλιά μου γιορτάζω …αλλά ναι των Αγίων Πάντων είναι η γιορτή μου κάπου προς το Καλοκαίρι  !

-Παιδί μου γλυκό υπάρχει Αγία Μαργαρίτα , που τιμάται μαζί με την Αγία Κοραλία την 1^η Σεπτεμβρίου !

-Αλήθεια γιαγιά ; Και η Μαργαρίτα είναι μέσα στις 40 παρθένες που γιορτάζουν ; Όπως και  η μαμά μου , η Διαμαντούλα …η Αδαμαντίνη έτσι;

-Ναι μάτια  μου ακριβώς ! Ήταν 40 ασκήτριες ,πάναγνες παρθένες και πανέμορφες ,  η Αδαμαντίνη , η Αθηνά , η Ερασμία , η Ασπασία, η Μαργαρίτα , η Κοραλία , η Σαπφώ , η Ερατώ , η Θεανώ , η Τερψιχόρη , η Αφροδίτη , η Ακριβή , η Καλλιρόη και πολλές ακόμα που με τον δάσκαλό τους τον Αμμούν , που ήταν διάκονος στην Θράκη μαρτύρησαν με φριχτά βασανιστήρια από τον ηγεμόνα … Αυτός άλλες τις  έκαψε ζωντανές, άλλες τις σκότωσε με μαχαίρια και πυρωμένα σπαθιά ,  άλλες τις  αποκεφάλισε,  μαζί με τον δάσκαλό τους στο μαρτύριο ! Μεγάλες Αγίες όλες τους ! Και η Μαργαρίτα βασανίστηκε και θανατώθηκε για την αγάπη του Χριστού μας !

-Πώς  τα θυμάστε όλα αυτά …απόρησε η Μαργαρίτα …  -Αχ μάτια μου , οι Άγιοι θα μας δικάσουν ! -Αχ το Άγιο συναξάρι ! Μια ζωή παιδάκι μου !Μέσα στην Εκκλησία! Κάθε μέρα τόσα χρόνια ! Μα και τώρα,  όποτε μπορώ,  εκεί λαχταρώ να βρίσκομαι ! Μέσα στην Εκκλησία , στις ακολουθίες , στους Εσπερινούς , την ώρα που ξεκινά η γιορτή των Αγίων της ημέρας μετά το Νυν απολύεις του παπά !

-Λίγο ακαταλαβίστικα μου φαίνονται όλα τούτα , είπε η Μαργαρίτα …Εσύ Κοραλία τα καταλαβαίνεις ;                        

-Ναι , απόλυτα !  Και εμένα μου αρέσει πολύ να βρίσκομαι στην Εκκλησία, ιδίως τις Κυριακές ! Παλιά πήγαινα μαζί με την γιαγιά από πολύ πρωί ! Τώρα , πάω βέβαια τακτικά , αλλά καθυστερώ κάποτε-κάποτε και κλέβω μερικές φορές και λίγο ύπνο!   Αλλά προσπαθώ να είμαι κάθε Κυριακή …μεταλαμβάνω κιόλας !

-Α , δεν μας τα χες πει αυτά ! Δεν ήξερα πως ήσουν τόσο της Εκκλησίας !

-Όλοι ψυχή μου της Εκκλησίας είμαστε ! μίλησε η γεροντισούλα με την απαλή της φωνή ! Δεν είσαι εσύ της Εκκλησίας νομίζεις ; Βαπτισμένη είσαι στο όνομά Του ! Δικοί Του είμαστε όλοι ! Δεν πηγαίνεις εσύ αγάπη μου γλυκιά στην Εκκλησία ;Κάθε Κυριακή ;  Να συναντήσεις τον Χριστό μας;

 - Ναι … να σας πω , πηγαίνουμε κάποιες φορές , σίγουρα  την Μεγάλη Εβδομάδα στον Επιτάφιο και στην Ανάσταση! Και το καλοκαίρι στο χωριό του μπαμπά που έχει ξωκκλήσια   …Και με το σχολείο όταν μας πάνε  αλλά όχι και κάθε Κυριακή  ! Άλλωστε έχουμε και ένα Εκκλησάκι , την Αγιά Μαρίνα ακριβώς δίπλα στο σπίτι μας ! Πάμε καμιά φορά με την αδελφή μου και καθόμαστε μόνες μας  ! Είναι ωραία ! Έχει ησυχία ! Μας αρέσει και μένουμε αρκετά ! Ανάβουμε και κεράκια ! Φιλάμε τις εικόνες ! H μητέρα μου λέει πως ο Θεός είναι παντού εξ άλλου !  Όπου κι αν είσαι και του μιλήσεις λέει σε ακούει ! Και εκείνη δεν πάει στην Εκκλησία πολύ συχνά ! Μερικές μόνο φορές , όταν υπάρχει κάποιο μνημόσυνο μας σηκώνει και εμάς και πηγαίνουμε προς το τέλος  ! Άλλωστε δεν συμπαθεί και τον παπά μας ! Είναι λένε  κουτσομπόλης και φιλοχρήματος !

-Ναι παιδάκι μου , καταλαβαίνω ότι μπορεί να μην την  αναπαύει ο παππούλης , μα δεν πάμε για τους παπάδες στην Εκκλησία , πάμε μόνο για τον Δεσπότη Χριστό ! Εκείνοι σαν άνθρωποι αμαρτάνουν όπως όλοι μας , μα μόνο αυτοί μπορούν να μας μεταδίδουν τον Χριστό ! Κι ας είναι τα χέρια κάποιων  τους βρώμικα , χρυσό μας δίνουν , ατόφιο θησαυρό , αμόλυντο ! Ακούστε να σας  πω μια ιστορία από όταν ήμουν και εγώ στην ηλικία των μανάδων σας ! 

Ήμασταν  τότε στο χωριό μας ! Μην κοιτάς τώρα που ερημώσαν τα χωριά και τραβήχτηκαν όλοι στις πόλεις ! Τότε αντανακλούσαν  ζωντάνια οι τόποι μας και είχαν και ενορίες και παπάδες που λειτουργούσαν κάθε μέρα σχεδόν! Εγώ κόρες μου , είχα συνήθειο από μικρό παιδάκι  να πηγαίνω πρώτη στη Εκκλησία ! Ιδίως τις Κυριακές ,  να φιλήσω το Ευαγγέλιο στον Όρθρο και πιο πριν ακόμα ήμουν εκεί  ! Να ακούσω και για την Ανάσταση του Κυρίου ! Εκείνη την ώρα που το φως έξω αρχίζει να αγκαλιάζει την πλάση , μέσα στις Εκκλησίες εξιστορούνται μεγάλα γεγονότα , θαυμαστά πολύ , που κάνουν ακόμα και τους Αγγέλους να εκπλήσσονται ! Ξεκινούσα που λέτε από το σπίτι μας στην πάνω γειτονιά  και έπαιρνα τον κατήφορο για την Χώρα που ήταν η Κοίμηση , η μεγάλη Εκκλησία του χωριού μας ! Καλοκαίρι ήταν θυμάμαι ! Ιούλιος στις αρχές του! Της Αγίας Κυριακής ήταν και  έπεφτε εκείνη την χρονιά και μέρα  Κυριακή ! Όπως πήγαινα λοιπόν πολύ  πρωί , νωρίτερα από τους άλλους τους δικούς μου τον άντρα μου τον συγχωρεμένο και τις θυγατέρες  μας , περνάω μπροστά από την Εκκλησία του Σωτήρα κάτω στο λαγκάδι με τις καρυδιές  …Το θυμάσαι Κοραλία μου που σε πήγαινα μικρούλα και ανάβαμε τα καντήλια κάθε απόγευμα ! 

Περνώντας λοιπόν από την αυλή του Σωτήρα άκουσα ολοκάθαρα από μέσα να έρχονται   ήχοι από  ψαλμουδιές και θυμιατίσματα ! Μπα λέω ! Δεν  είπε ο παπά Λεωνίδας ότι θα λειτουργήσει εδώ σήμερα ! Και μπήκα στον Ναό  ! Μόνη μου ήμουν , ούτε η επιτρόπισσα η θειά Κατίνα , ούτε ο Γιώργης ο καντηλανάφτης  , ούτε ψάλτης, ούτε κανείς συγχωριανός μου…Νωρίς είπα είναι ακόμα …θα αρχίσουν να φτάνουν  σε λίγο ! Μα το ιερό γεμάτο από ιερείς που πηγαινοέρχονταν  ! Και ψέλνανε όλοι τους  συνέχεια …κάπως αλλιώτικα  μου φάνηκαν τα λόγια τους μα ήταν τόσο υπέροχη η μελωδία ! Κάθισα στο στασίδι πίσω απ το παγκάρι και δεν χόρταινα να τους ακούω ! Σκεφτόμουν ! Γιατί τόσοι παπάδες σήμερα και άγνωστοί μου  όλοι τους  ! Θα ήρθαν από την πόλη …Στην χάρη της Αγίας Κυριακής …Μήπως ο Κυριάκος ο Πετρόγιαννος που γιορτάζει σήμερα , ο πρόεδρος της κοινότητας τους έφερε , που θα κανε και αρτοκλασία , αλλά πάλι που είναι οι άρτοι ; Και εσπερινό γιατί έκανε ο παπά –Λεωνίδας  στην Κοίμηση και τίποτε δεν ανέφερε για σήμερα ; Και που είναι ο παπάς μας ; Δεν τον έβλεπα πουθενά ! Έβαλα λογισμό λοιπόν πως μάλλον κάποιος ξένος –επισκέπτης του καλοκαιριού απ τους Αμερικάνους μας , έκανε την λειτουργία και προσκάλεσε τους ιερείς! Μα σε λίγο αυτό που είδα με έκανε να τα χάσω ! Ένας Δεσπότης που φωτοβολούσε το πρόσωπό του και τα άμφιά του λάμπανε , βγήκε και ευλόγησε απ την Ωραία Πύλη ! Μην ήταν ο δικός μας ;Δεν μπορούσα καθόλου να διακρίνω από την λάμψη του  !   Έσκυψα το κεφάλι μου ! Δεν γινόταν  να δω το πρόσωπό του ! Άκουσα μόνο την γλυκύτατη φωνή του ! Δεν ξέρω και εγώ πόση ώρα πέρασε ! Δεν φαινόταν κανείς να έρχεται στο μεταξύ  ! Σκέφτηκα τους δικούς μου που θα πήγαιναν στην Εκκλησία της Κοίμησης και δεν θα με έβρισκαν εκεί !  Φοβήθηκα μη και ανησυχήσουν τόση ώρα που είχε ήδη περάσει !  Φίλησα το εικόνισμα της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος και έκανα να βγω έξω ! Εκείνη την ώρα ξαναπρόβαλλε λουσμένος στο Φως  ο Δεσπότης στην Ωραία Πύλη ! Άκουσα την φωνή του να μου λέει :

-Τέκνον που πάς ;

-Του απάντησα με όση φωνή  μου είχε μείνει ! Σεβασμιώτατε με συγχωρείτε ! Πρέπει να πάω στην Κοίμηση ! Θα ανησυχούν οι δικοί μου !Δεν τους είχα πει πως θα έρθω εδώ και θα με ψάχνουν ! 

-Πήγαινε Κοραλία ! μου είπε Εκείνος ! Θα είμαι και εγώ εκεί !

Βγήκα βιαστική έξω και πήρα τον κατήφορο ξανά ! Σκεφτόμουν συνέχεια αυτό που μου είπε : Θα είμαι και εγώ εκεί !  Θα είμαι και εγώ εκεί !  … Κάποια στιγμή με φώτισε  ο Κύριος και κατάλαβα ! Συγκινήθηκε η Κοραλία και έβγαλε απ την ποδιά της ένα μαντήλι να σκουπίσει τα δάκρυά της !

-Και τι έγινε τελικά ; ρώτησε η Μαργαρίτα που τόση ώρα άκουγε με ενδιαφέρον την διήγηση της γιαγιάς …Η μικρή Κοραλία και εκείνη εκστασιασμένη ! Δεν την είχε ξανακούσει ποτέ τόσα χρόνια τούτη την ιστορία …

-Τελικά καρδιά μου , πήγα στην Κοίμηση! Μόλις ξεκινούσε η Δοξολογία ! Κοίταξα προσεκτικά μέσα στον  Ναό  μήπως και δω τον Λαμπρό Δεσπότη…

-Τον είδες γιαγιά ; ρώτησε τώρα η εγγονή της …

-Ναι …ήταν ακόμα στον Δεσποτικό του Θρόνο και ευλογούσε και έπειτα  μπήκε μέσα στο Ιερό  !Εκεί που βρίσκεται πάντα μαζί με την Μητέρα Του, όλους τους Αγίους και όλους τους Αγγέλους Του ! Σε κάθε Εκκλησία όλες τις μέρες , τις Κυριακές και τις Γιορτάδες ! Εκεί που προσφέρεται   αναίμακτα ο Κύριος και Δεσπότης της ζωής μας ! Στην Θεία Λειτουργία! Μόνο εκεί θα τον συναντήσουμε τον Ζώντα Θεό μας ! Και μόνο εκεί θα ενωθούμε μαζί του ! Την ώρα εκείνη μόνο την ευλογημένη ! Όλες τις άλλες ώρες παιδιά μου φυσικά και υπάρχει παντού ο Χριστός μας, μα δεν μπορούμε να ενωθούμε με το Σώμα και το Αίμα Του ! Αυτή είναι η διαφορά ! Γι αυτό είναι ωφέλιμο για τις ψυχές μας να πηγαίνουμε στον Ναό όταν τελείται το μεγάλο αυτό μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας , μετανοημένοι και εξομολογημένοι , να Τον λάβουμε μέσα μας ! 

Πάντα θα είναι και Αυτός εκεί ! Όπως τότε μου υποσχέθηκε ! Μην τα πείτε αυτά πουθενά παιδιά μου ! Μόνο μετά , που θα φύγω και εγώ ! Πως μου ρθε τώρα και σας το πα ! Σε κανέναν δεν το έχω ομολογήσει τόσα χρόνια που πέρασαν από εκείνη την Κυριακή  ! Ούτε στην μάνα σου Κοραλίτσα μου ! Μόνο στον παπά Λεωνίδα  το είπα τότε τον μακαρίτη που με εξομολογούσε ! Όχι γιατί φοβόμουνα μήπως με ξαναπούν τρελή και αλαφροΐσκιωτη ,τα χα συνηθίσει όλα τούτα ,  μα γιατί φοβόμουν μήπως χάσω εκείνο το Φως του Δεσπότη  …

-Πέρασε η ώρα , είπε η μικρή Κοραλία ! Νύχτωσε έξω ! Θα θες να φύγεις Μαργαρίτα !

-Όχι , μου άρεσε τόσο αυτή η ιστορία ! Σαν να κατάλαβα πολλά σήμερα ! Είχα ακούσει για την Θεία Ευχαριστία στο σχολείο και κάποτε τυχαία που έκανα ζάπινγκ  σε μια εκπομπή , με έναν παππούλη στον Λύχνο , στην τηλεόραση! Μα σήμερα …σαν κάτι να ένιωσα μέσα μου …δεν ξέρω …είναι όντως πολύ προχώ η γιαγιά σου !

-Αφού στο είπα, δεν στο είπα ;

-Να έρχεσαι Μαργαρίτα μου , μίλησε  η γιαγιά , όποτε θες με την φιλενάδα σου  εδώ να μιλάμε ! Πολύ χάρηκα που σε γνώρισα ψυχούλα μου! Φέτος αν θέλει ο Θεός ,  να την γιορτάσετε μαζί την γιορτή  σας ! Πρώτη φορά και εσύ! Και αν είναι ευλογημένο  να κάνουμε μια αρτοκλασία όλες μας στην Εκκλησία , να προετοιμαστούμε  πρώτα όμως και να ευχαριστήσουμε τον Δεσπότη Χριστό που θα μας αξιώσει να ενωθούμε μαζί Του !Γιατί παιδιά μου να τον θυμάστε πάντα τον λόγο Του! Δεν φεύγει ποτέ εκείνη η γλυκιά φωνή του από τα αυτιά και την ψυχή μου:

Θα είμαι και εγώ εκεί !

Νώντας Σκοπετέας

Από το βιβλίο: "Πόσα χωράνε σε ένα Αμήν;''

(εκδ.Πρόμαχος Ορθοδοξίας 2019)

Αληθινό περιστατικό , ( η εμφάνιση του Μέγα Αρχιερέως) από κήρυγμα του Πανιερωτάτου Μητροπολίτου Λεμεσού κ.Αθανασίου , έτσι όπως διασκευάστηκε για τις ανάγκες …εφηβικών ψυχών…

Στην Γέφυρα της Ζωής …

Διὰ σοῦ γὰρ τὸ μεσότοιχον τοῦ φραγμοῦ τὴν ἔχθραν κατέλυσεν,

ὦ ἁγία Παρθένε.

Διὰ σοῦ ἡ οὐράνιος εἰρήνη τῷ κόσμῳ ἐδωρήθη.

Διὰ σοῦ τὰ πέρατα τῆς οἰκουμένης ἐφωτίσθη.

Διὰ σοῦ ἄνθρωποι ἄγγελοι γεγόνασι.

Διὰ σοῦ φίλοι, καὶ δοῦλοι, καὶ τέκνα Θεοῦ ἄνθρωποι ἐκλήθησαν,

καὶ διὰ σοῦ σύνδουλοι ἀγγέλων καὶ συνόμιλοι

ἄνθρωποι ἠξιώθησαν γενέσθαι·

Διὰ σοῦ γνῶσις οὐράνιος, καὶ δοξολογία ἀπὸ γῆς εἰς οὐρανοὺς ἀναπέμπεται.

Διὰ σοῦ παῤῥησίαν ἄνθρωποι ἐν οὐρανῷ πρὸς τὸν Ὕψιστον ἔχουσι.

Διὰ σοῦ τὸν μονογενῆ Υἱὸν τοῦ Θεοῦ ἐγνώκαμεν,

ὃν ἔτεκες, παναγία Παρθένε,

τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστὸν.

Τοῦ ἐν ἁγίοις Πατρὸς ἡμῶν Ἐπιφανίου Κύπρου

ἐπισκόπου πόλεως Κωνσταντίας, τῆς Κυπριωνήσο

Ἐγκώμιον εἰς τὴν Παναγίαν Θεοτόκον/Απόσπασμα

-Σήμερα θα σταματήσω ! Δεν χωράει άλλη αναβολή ! Να περνάω τόσα χρόνια και μια φορά να μην έχω αξιωθεί να προσκυνήσω ! Ντρέπομαι που με ρωτάνε και τους λέω πως δεν έχω πάει ακόμα ! Καλά εσύ που πας κάθε χρόνο στο Όρος και να μην έχεις πάει στον Νοικοκύρη μου λένε  ! Να διαβείς την γέφυρά του ! Να πας και στην Παντάνασσα ! Μεγάλη η χάρη ! Οδηγώντας στην Εθνική από Καβάλα με προορισμό την Αλεξανδρούπολη, τα σκεφτόταν όλα τούτα και ήταν αποφασισμένος μετά από πολλές αναβολές , σήμερα να σταματήσει στο Πόρτο Λάγος ! Στην μαγευτική Λιμνοθάλασσα , στο προσκύνημα το τόσο σπουδαίο για την Ορθοδοξία μας ! Στο μετόχι του Βατοπεδίου το ευλογημένο , που φέρνει το Άγιο  Όρος στον κόσμο και μεταφέρει τους πιστούς στις αυλές της Παντάνασσας , της Παραμυθίας και όλων των θαυματουργών εικόνων της απειρωνύμου Παναγίας και Μητέρας του Θεού ! Είναι αλήθεια πως με την δουλειά του , πάντα ο χρόνος που είχε ήταν ασφυκτικά περιορισμένος , μα σήμερα το δίχως άλλο θα έβρισκε τουλάχιστον μια ώρα να κάνει στάση και να αναπαυθεί η ψυχή του ! Να προσκυνήσει στον Άγιο Νικόλαο τον νοικοκύρη του Μοναστηριού , τον έφορό του , της λίμνης τον γαληνευτή , των ψυχών τον ακαταγώνιστο μεσίτη ! Και ύστερα να γονατίσει μπροστά στην Παντάνασσα , να ικετέψει την Άχραντη Μάνα. Δυο νησάκια,  μια χούφτα γης  βαλμένη  απ του Πλάστη τα χέρια και δυο γεφύρια να ενώνουν το φθαρτό με το άφθαρτο !Να μετάγουν τους εκ γης προς Ουρανόν ! Χαῖρε, κλῖμαξ ἐπουράνιε, δι' ἧς κατέβη ὁ Θεός, χαῖρε, γέφυρα μετάγουσα ἀπὸ γῆς πρὸς οὐρανόν!
Αυτά τα λόγια του ήρθαν  μόνο να πει , μόλις αντίκρισε τούτην την ωραιότητα !

Στο ξεκίνημα της πρώτης γέφυρας που ενώνει την στεριά με τον Άγιο Νικόλαο δυο σημαίες ανέμιζαν ! Ο Σταυρός αγκαλιασμένος από εννιά λωρίδες να συλλαβίζει  τα όσια και ιερά    και ο αγέρωχος Δικέφαλος, μαζί να οριοθετούν  της πίστης το ανυπέρβλητο , της Εληνοορθοδοξίας το ακατάβλητο ! Κάθε βήμα του Παύλου πάνω στο ξύλο, κάθε τρίξιμο ταιριαστό με τούτην την παραδείσια ησυχία ,  και μια αφορμή να κινηθεί η ψυχή του , να χαρεί ανεκλάλητα ! Μπήκε στο καθολικό του Αγίου  , όπου μόλις είχε ακουστεί το δι ευχών της απόλυσης από τον Γέροντα Νήφωνα  ! Βγήκε έπειτα να περπατήσει στο δεύτερο γεφύρι να πάει στην Κυρά ! Είδε που ερχόταν και μια Μοναχή κρατώντας από το χέρι ένα πανέμορφο κορίτσι ! Σταμάτησε το βήμα του νιώθοντας μια απερίγραπτη ευφροσύνη …Το πρόσωπο της Καλόγριας μα και του μικρού παιδιού είχαν μια ασυνάντητη λάμψη ….Με δυνατή χαρούμενη φωνή είπε το:

-Ευλογείτε !

- Ο Κύριος να ευλογεί τον κόσμο Του ! απάντησε η ψηλή ρασοφορεμένη γυναίκα !

-Καλημέρα κορίτσι μου …είπε κοιτώντας την μικρή στα μάτια ..Εκείνη μόνο του χαμογέλασε…Έκανε να συνεχίσει στο γεφύρι για την Παντάνασσα …

Δεν έκανε δυο βήματα και  ακούει την Καλογραία  να λέει στο κορίτσι :

-Πάμε παιδί μου ! Τώρα θα σε πάρω στο δικό μου μοναστήρι ! Εκεί θα μονάσεις !

Προχωρώντας ο Παύλος άρχισε να σκέφτεται τούτον τον λόγο ! Δεν αναπαύθηκε τόσο η ψυχή του! Μα μικρό κορίτσι , ούτε δέκα χρονών δεν ήταν ! Να μονάσει ! Οι γονείς του  που βρίσκονται ; Το ξέρουν άραγε ; Τόσο μικρή ; Πήγε και προσκύνησε στην Παντάνασσα , μα δεν του έφευγε από το μυαλό εκείνο το πανέμορφο κοριτσάκι ! Είχε και αυτός 2 μικρές κόρες και όσο να ναι είχε μια ευαισθησία …Γύρισε βιαστικά πίσω στον Άγιο , να βρεί την Μοναχή να την ρωτήσει , να αναπαύσει κάπως τον λογισμό του… Πουθενά όμως εκείνη ! Κοίταξε ως εκεί που έφτανε η ματιά του να διακρίνει το ράσο της , έψαξε για την μικρούλα …τίποτα !  Εκείνη την ώρα ο  Γέροντας Νήφωνας , ο οικονόμος τότε στο Μετόχι,  έβγαινε από το Ιερό…

-Γέροντα ευλογείτε !

-Ο Κύριος παιδί μου !

-Δεν ξέρω αν με θυμάστε , έχουμε συναντηθεί και στο Βατοπέδι πριν 2 χρόνια περίπου ! Από την Καβάλα είμαι …Να σας ρωτήσω κάτι Γέροντα , μήπως ξέρετε μια Μοναχή που πριν λίγο συνάντησα έξω …κρατούσε από το χέρι ένα μικρό κορίτσι …της έλεγε πως θα την πάρει στο Μοναστήρι της να μονάσει …

-Μοναχή ; Πως ήταν ;

-Mια ψηλή και ένα κοριτσάκι πανέμορφο με μακριά μαλλάκια!

-Εντύπωση μου κάνει παιδί μου …Όσοι Μοναχοί και Μοναχές έρχονται εδώ να προσκυνήσουν πάντα με ειδοποιούν μέσω των αδελφών μας και τους συναντώ στο αρχονταρίκι ! Θα το ήξερα λοιπόν …αλλά μπορεί αυτή να μην ειδοποίησε …ποιος ξέρει …Έλα να καθίσουμε παιδί μου …φαίνεσαι αναστατωμένος …

-Μα ήταν μικρό παιδί …από τώρα στο μοναστήρι …

Το θυμάσαι αδελφέ μου το προσωπάκι της ;

-Φυσικά …σαν να την έχω μπροστά μου !

Άνοιξε ένα συρτάρι ο πάτερ Νήφων και έβγαλε κάποιες φωτογραφίες …

-Αυτά όλα είναι παιδάκια που υποφέρουν από ασθένειες Παύλο μου …Μας τις στέλνουν από κάθε μεριά της γης και κάνουμε προσευχή για τα Αγγελούδια …Τις σταυρώνουμε και κάθε μέρα πάνω στην Παντάνασσά μας …Να πάρε να δεις …Πήρε εκείνος τις φωτογραφίες στα χέρια του …Άρχισε να τις κοιτά μια –μια …

-Πάτερ ! φώναξε σχεδόν ! Να το …να το το κορίτσι !Αυτό είναι ! Ώστε είναι άρρωστη; Τι έχει ;

 Έκλεισε τα μάτια του ο παπάς ! Άρχισαν να κυλούν δάκρυα …δάκρυα ασταμάτητα …Σάστισε ο Παύλος …

-Τι …τι συμβαίνει πάτερ …γιατί κλαίτε ; Δεν πάει καλά το παιδί ;

Μάζεψε ο πάτερ Νήφων όλη του τη δύναμη για να καταφέρει να αρθρώσει λόγο …

-Παύλο μου ζήσαμε ένα μεγάλο θαύμα σήμερα ! Είχαμε επίσκεψη της Κυρίας Θεοτόκου παιδί μου !

-Αλήθεια πάτερ ; Είδα εγώ ο άθλιος ..αξιώθηκα να συναντήσω την Παντάνασσα ; Θα γίνει καλά δηλαδή το κορίτσι ; Γι αυτό την κρατούσε από το χέρι ; Δόξα τω Θεώ !

-Χίλιες δόξες και αμέτρητες Παύλο μου …μα δεν είναι έτσι όπως τα σκέφτεσαι τα πράγματα παιδί μου καλό …είπε ο Γέροντας και με αναφιλητά συνέχισε :   

-Το κοριτσάκι αυτό  χθές εκοιμήθη από καρκίνο. Κι αυτήν την ώρα …παιδί μου …αυτήν την ώρα στην  Λευκωσία  κηδεύεται! Ήταν η Παναγία μας παιδί  μου , που τώρα την έχει στην αγκαλιά της !

Τρείς μέρες ολόκληρες ευωδίαζε με ένα υπερκόσμιο άρωμα  το παρεκκλήσι από την χάρη της Μάνας μας της Γέφυρας! Πλημυρισμένο,  σαν τις ψυχές όσων έγιναν κοινωνοί τούτου του αξέχαστου θαύματος !

Θεοτοκοβάδιστα γεφύρια στον πανίερο τούτο τόπο ,  πάντα θα ενώνουν τον εδώ θάνατο με την εκεί Ζωή !

Το τάγμα το Αγγελικό όλο και αυξάνεται ….

Η προσδοκία μας όλο και ενισχύεται δια της Θεοτόκου…

Παράκληση στις θλίψεις μας …

Γέφυρα και παντελής συντριμμός του θανάτου !   

Νώντας Σκοπετέας

Αληθινή Ιστορία έτσι όπως διασκευάστηκε σε μικρό διήγημα !

Ευχαριστούμε από καρδιάς τον αδελφό μας και συνοδοιπόρο Γεώργιο Δ. ο οποίος την έζησε και μας την γνωστοποίησε .

Ασημένιο Φωτεινό ...( μικρό διήγημα για τον Παράδεισο )

Στου Μόρφου ο Αύγουστος πάντα είναι δακρυσμένος… Παραμονές της Παναγίας, οι μνήμες επιστρέφουν σαν βαρβάρων ριπές εκκωφαντικές , που ακόμα τον στόχο τους δεν πέτυχαν … Η Μηλιά θυμάται όπως πάντα ! Θέλει να μην ξεχνά όσα ο Θεός επέτρεψε να γίνουν στο μαρτυρικό τους τόπο , μα και στο σπίτι τους στην πάνω Ζώθκια και δάκρυα μιας ώριμης πλέον θλίψης , μα και αγέρωχης ελπίδας και προσμονής , δροσίζουν τα σκαμμένα από τον χρόνο μάγουλά της , στου καλοκαιριού το καύμα …
Στην κουζίνα της βρίσκεται και φτιάχνει το ταπεινό φαγί της το αλάδιαγο …Φασολάκια …Να… και αυτά ακόμα , της γης τα γεννήματα , πόσες μνήμες δεν της έφεραν στα μάτια ! Ξεκίνησε και πάλι να ψέλνει λόγια υμνητικά της Παναγίας και του Αγίου τους του Μάμαντος, του ακαταγώνιστού τους προστάτη :
Παφλαγονίας το κλέος και μαρτύρων αγλάϊσμα, φύλαξ και φρουρός των Κυπρίων, ανεδείχθης Μάμα μάρτυς ένδοξε…

Πόσο την ανάπαυε τούτο το τροπάρι …Ένιωθε πως την άκουγε ο Άγιος και γι αυτό φρόντιζε όλα τα λόγια του να ακούγονται καθάρια …Τίποτα δεν αμελούσε η Μηλιά , και πάντα σκόρπιζε του Θεού την Σοφία στους γύρω της… Δεν είχε γνώσεις και σπουδές … Ήτανε όπως έλεγε και ο Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος , διδαχτή του Θεού , με πίστη αδίσταχτη, μόνιμη κάτοικος της πανελεύθερης πατρίδας του ζωντανού Ευεργέτη , που κανένας δαιμονοκίνητος εισβολέας-κατακτητής δεν θα καταστήσει ποτέ κατεχόμενη ! Του Νομοδότη τα έργα και τα ρήματα , γραμμένα ανεξίτηλα πάντα στην καρδιά της , με της ιερής συνείδησης την αιμάτινη μελάνη, να συμμαρτυρά τα κρύφια Θεάρεστα …

Ακόμα και τον γιό της τον Δεσπότη συμβούλευε και εκείνος με πόση αγάπη και υπακοή την αντίκριζε …Μωρός και ταπεινός γινόταν , ρουφώντας αξεδίψαστα τα λόγια της και τις νουθεσίες της … Πρόσεχε Δεσπότη μου , να μη γείρει ο νούς σου! Πρόσεχε !…έτσι του επαναλάμβανε ως το τέλος της …
Την θάλασσαν διήλθεν ώσπερ ζών, και ταύτης τρικυμίας χαλινών, θαυμασίως λάρνακά σου, Μόρφου τη πόλει κατεστήριξας…
-Τέτοιες μέρες ήταν που ο Πέτρος το σπλάχνο μου έφυγε …Στις μέρες τις φριχτές , στου Αττίλα τον όλεθρο, παραμονές της Παναγίας σκοτώθηκε σε εκείνο το δυστύχημα .…
-Αχ γιέ μου ..24 χρονών παληκάρι … Κάνε Άγιέ μου να ναι μαζί όλοι εκεί κοντά σου… Θυμόταν η Μηλιά τον άνδρα της τον Νικόλα που έφυγε νέος στα 50 του και τον άλλον το γιό τους τον Ανδρέα , μα και την αγιασμένη μάμα της την Μυροφόρα την Θεοχάραινα , της κάτω Ζώδειας την Οσία γυναίκα …
-Δόξα σοι ο Θεός …μονολόγησε και τέλεψε του Αγίου το απολυτίκιο …
Διό εν τη μνήμη σου σοφέ, ευώδες μύρον βρύει εξ αυτής. Δόξα τω Θεώ τω ενεργούντι δια σού πάσιν ιάματα…
-Αχ η μανούλα μου με το νέο της φόρεμα του Παραδείσου την στολή ! μονολόγησε ξανά κατεβάζοντας απ την φωτιά τα φασολάκια …
Χαμογέλασε στον συνειρμό που ήρθε και την συνάντησε ! -Φασολάκια καθάριζε κι η θεία Μάρθα η αδελφή της μάμας μου μόλις εκείνη της εμφανίστηκε μετά τον θάνατό της !
Δεκαεπτά χρόνους μικρότερη από την Μυροφόρα …Σαν μάνα της πάντα την ένιωθε σε ολάκερη την ζωή τους ! Και μόλις έφυγε, ένιωσε πως ορφάνεψε ξανά ! Τι κι αν έφτασε εκείνη στα 97 …Τον ένιωσε τον αποχωρισμό έστω τον πρόσκαιρο στα κατάβαθά της η θειά Μάρθα ! Στα 80 της τότε , όλα όσα της δίδαξε η αδελφή της πλέον ήταν δικό της βίωμα και οι προσευχές οι τόσες που από μικρή της μάθαινε, συνέχεια δεν έφευγαν από τα χείλη της …Ένιωσε παράξενα που ξεκίνησε να προσεύχεται με μια δική της προσευχή- παράκληση αμέσως μετά την κηδεία της… Φτάνει λίγο-λίγο και το δικό μου τέλος σκεφτόταν συνέχεια …
-Αχ αδελφούλα μου , μανούλα μου Μυροφόρα, πολύ σε παρακαλώ, πες στον Χριστό μας να με βάλει όπου είσαι και εσύ ! Μήνες ολόκληρους τούτην την ευχή !
-Να με βάλει ο Χριστός μας όπου είσαι κι εσύ !
Και έφτασε εκείνο το μεσημέρι στην κουζίνα της θειάς Μάρθας …Καθάριζε φασολάκια μόλις της εμφανίστηκε μπροστά της η Μυροφόρα …Σάστισε απ το απότομο , μα γαλήνεψε αμέσως μόλις αντίκρισε το αγαπημένο πρόσωπό της! Μέσα στο Φως τούτο λουσμένο ! Ντυμένη με ένα γαλάζιο ασημένιο φωτεινό φόρεμα ! Δεν ήταν όνειρο , ήταν υπόσταση και γεγονός ! Μπροστά της η αδελφή της !
–Μυροφόρα μου , αδελφούλα μου ,ήρθες ! Που είναι τα τσεμπέρια σου τα διπλά στο κεφαλάκι σου , τα μαύρα σου τα ρούχα ; Τι είναι τούτο που φοράς αδελφή μου ;
-Αυτά φοράμε εδώ , τούτα είναι τα ρούχα όλων μας στη χορεία !
-Μυροφόρα μου ,είχα ξεχάσει πόσο όμορφη ήσουν ! Με άκουσες και ήρθες αδελφούλα μου, μανούλα μου ! Πες μου σε παρακαλώ ,έχω αγωνία … παρακάλεσες τον Χριστό μας για εκείνο που σου είπα τόσες φορές ;
-Ναι , παρακάλεσα , πολλές φορές και πολύ θερμά !
-Και λοιπόν , τι σου αποκρίθηκε ο Κύριός μας ; Θα με βάλει και εμένα εκεί που είσαι και εσύ; Να είμαστε ξανά συνέχεια μαζί ;
-Αδύνατον ! μου είπε ο Κύριος !
-Αδύνατον ;μα γιατί ;
-Γιατί Μάρθα , εμένα με έχει βάλει η Θεία του Δικαιοσύνη πολύ ψηλά ! Δεν γίνεται μου είπε να έρθεις εσύ εκεί !
-Τόσο άθλια είναι η ψυχή μου …που δεν αξίζει …είπε θλιμμένη η Μάρθα ..
-Όχι , δεν είναι αυτό …Εμένα μόλις ανέβηκα με τον Άγγελό μου και Τον προσκύνησα για τρίτη φορά στις σαράντα ημέρες , ο γλυκύτατος Ιησούς χαμογέλασε και είπε : Η Μυροφόρα να οδηγηθεί στην χορεία των Παρθένων , των Οσίων γυναικών !
-Μα , Μυροφόρα μου,  εσύ είχες 4 γέννες, πως και σε έβαλε εκεί ο Χριστός μας ;
-Στον Ουρανό αδελφή μου η παρθενία δεν λογαριάζεται όπως κάτω στην γη …Απ όταν κοιμήθηκε ο Θεοχάρης , που έμεινα 35 χρονών μόνη μου με 4 παιδιά , τόσο πολύ πρόσεχα τον νου μου , που ούτε καν δεν σκέφτηκα ποτέ τίποτα το εφάμαρτο , το ακάθαρτο έστω στο ελάχιστο να τον λερώσω ! Εξήντα-δύο χρόνια στα μαύρα , με εκείνο το διπλό μαντήλι στο κεφάλι ! Όχι γιατί πενθούσα , μα γιατί συνέχεια ζούσα του Αποδείπνου τα λόγια …για την νήφουσα καρδιά ! Συνέχισε Μάρθα μου τον αγώνα σου ! Στέλνε λαχτάρα σωτηρίας και φιλότιμο στον Ουρανό ! Στέλνε δάκρυα μετανοίας , ελεημοσύνες και προσευχές ! Κράτα ως το τέλος τον καλόν αγώνα και έχει καλόν και όμορφον τόπο και για σένα ο Χριστός μας …
Έσβησε όπως ήρθε εκείνη η υπερκόσμια λάμψη …Χάθηκε η μορφή της από μπροστά …Μα έμειναν τα λόγια της αδελφής της τα τελευταία, τα γεμάτα αληθινή Ζωή ... Θυμόταν και η Μηλιά ως το τέλος της το επίγειο, τα θαυμάσια που έζησε η θειά της εκείνο το μεσημέρι …
Η θειά Μάρθα ακόμα και σήμερα που έφτασε 103 ετών , νήφει και προσδοκά τον καλόν τον τόπο τον ετοιμασμένο …Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε που είδε την αδελφή της την Μυροφόρα λουσμένη στο Φως ! Δεν κύλησε μέρα που να μην προσπαθεί να του αλλάξει του Χριστού μας την γνώμη και το αδύνατον που κάποτε αποκρίθηκε… Μια νέα προσευχή –παράκληση από τότε δεν έλειψε στιγμή απ την καρδιά της: Να μπορούσε λέει να ντυθεί κι η ίδια εν εκείνη τη ημέρα, αυτό το …Ασημένιο Φωτεινό !

Νώντας Σκοπετέας 

Διασκευασμένο διήγημα από ομιλία του Πανιερωτάτου Μητροπολίτου Μόρφου κ.Νεοφύτου. 

Εις μνήμην και αγαθή ανάμνηση της κατά σάρκα Μητέρας του Μηλιάς και της Γιαγιάς του Μυροφόρας …

Έξω απ την Εκκλησία στέκει η απελπισία … Κι αν έχεις λύπη ο Χριστός σου λείπει …

Εκείνο το λαμπύρισμα της φλόγας στο καντήλι πως το σπάει το  σκοτάδι…Πως το τιθασεύει το αγρίεμά του! Πως διαλύει των πειρασμών την νύχτα! Πως γαληνεύει η ψυχή με αυτήν την μικρή σπίθα! Ξέχειλο το καντήλι με έλαιον και προσευχή για έλεος! Κάθε σπινθηροβόλημα και ένα ελέησον , ένα μνήσθητι, ένα βοήθησον, ένα φώτισον, ένα αξίωσον, ένα ενίσχυσον, ένα διάσωσον, ένα επίβλεψον, ένα ιάτρευσον, ένα σώσον …Υπάρχουν ψυχούλες που κρατάνε άσβηστο το καντήλι-ενίοτε ολοχρονίς και με φως απ τον Πανάγιο Τάφο –κι όποτε αντικρίζουν την στάθμη του Θεϊκού ελέους να υποχωρεί σπεύδουν να την ανεβάσουν εκλιπαρώντας να μην έχει  άμπωτη του Χριστού ο σπλαχνισμός…Προσθέτουν λαδάκι και ευχές και ονόματα αναγκεμένων σε γη και ουρανό…Καμιά φορά αν ξεχαστούν αρχίζει το φιτίλι να τσιρτσιρίζει! Παλεύει η φλογίτσα, ισχνή πια να κρατηθεί αναμμένη…Ψάχνει να βρει μια ρανίδα ελέους να μείνει ζωντανή…Την ακούει η ψυχούλα…Παίρνει το λαδικό αμέσως  και την ζωοδοτεί …Και ξαναλάμπει εκείνη και ξαναδιαλύει λυτρωτικά το σκότος…

Πόσο μοιάζει η ζωή μας μ αυτήν την φλόγα! Έχει λάμψη και φως Θεόσδοτο η ζωή! Πάει  να ξεπνεύσει  κάποιες στιγμές. Επεμβαίνει ο Κύριός μας και εκχέει έλεος και έτσι κρατιέται η ζωή απ Την Ζωή! Κραυγάζει και αυτή κάποιες φορές, ικετεύοντας για έλεος και…λάδι στο καντήλι της! Είναι υπολογισμένη και η τελευταία σταγόνα! Ο Χριστός μας γνωρίζει την ποσότητα την ακριβέστατη! Πόσο λαδάκι θα κάψει του καθενός μας το καντήλι! Ούτε λιγότερο, ούτε ρανίδα παραπάνω! Την ακριβέστατη ποσότητα! Εδώ όμως έρχεται να παίξει σπουδαίο ρόλο το απολύτως σεβαστό και απαραβίαστο απ τον Θεό αυτεξούσιο του ανθρώπου! Ο Χριστός που γνωρίζει μα δεν προορίζει!

Τις περισσότερες φορές, θέλουμε εμείς να κανονίζουμε την στάθμη του λαδιού…Πόσες φορές έχουμε πει για κάποιον άρτι κοιμηθέντα αδελφό μας: Τον πήρε ο Θεός; Έχουμε άραγε σκεφτεί πως τις περισσότερες από αυτές τις φορές κάνουμε μεγάλο λάθος; Αυτός ο αδελφός μας κάπνιζε για 30 χρόνια 2 πακέτα τσιγάρα την μέρα και αρρώστησε στους πνεύμονες…Ο άλλος έπινε μια μπουκάλα  τσίπουρο στην καθισιά του και νόσησε το ήπαρ του…Ο τρίτος έτρεχε με 280 χλμ/ώρα στην Εθνική και έχασε τον έλεγχο! Το αυτεξούσιο λοιπόν! Όλοι οι παραπάνω έδωσαν μια και έχυσαν το λάδι απ της ζωής τους το καντήλι! Τους πήρε ο Θεός; Μα είχε πολύ λαδάκι ακόμα να κάψει…Και εκείνο το ψαλμικό που λέει ότι  αν μη Κύριος φυλάξει εις μάτην εκοπίασαν οι φυλάσσοντες δεν ισχύει; Ισχύει, μα για τους όντως  φυλάσσοντες, τους σώφρονες, τους νουνεχείς…όχι για τους  ασύνετους, του αυτεξουσίου τους αφέντες!

Από τη μια το αλόγιστο αυτεξούσιο και από την άλλη η χάρυβδη της απελπισίας. Αυτό το δαιμονοκίνητο αίσθημα που σπέρνει ο μισόψυχος εχθρός. Χιλιάδες αδελφοί μας , ιδίως στις μέρες μας,  ολέθρια  αγνοούν ότι ο Χριστός μας είναι εκείνος που κυριεύει σε ζωή και σε θάνατο! Και γίνονται οι ίδιοι κυρίαρχοι…Θέτουν τέρμα στην ζωή! Πράξη εγωισμού; Συγχύσεως του νου; Όπως και να χει την φλόγα στο καντήλι δεν την έσβησε ο Θεός! Δεν ξέρουμε πως θα κρίνει ο Κύριός μας…Οι περισσότερες από αυτές τις ψυχούλες είχαν πολύ ταλαιπωρηθεί…Κάνουμε συνεχώς προσευχή! Δεν τις ξεχνάμε! Ο Κύριος μόνο γνωρίζει! Τις γαρ έγνω νουν Κυρίου; ή τις σύμβουλος Αυτώ εγένετο; Αυτό όμως που μπορούμε και οφείλουμε συνεχώς να διαλαλούμε και βιωματικά να πρεσβεύουμε, είναι πως ο Χριστός μας είναι  Η μόνη Χαρά! Ο Εγείρων από γης πτωχόν και από κοπρίας ανυψών πένητα(ψαλμ.11)!  Αυτός που ανατρέπει όλα τα ανέλπιδα! Να διαλαλούμε τα Παύλεια Ουρανόγραφτα ρήματα, ότι η θλίψη θα φέρει την υπομονή, η υπομονή θα γεννήσει την αρετή και η αρετή την Ελπίδα!    Έξω απ την Εκκλησία στέκει η απελπισία…Κι αν έχεις λύπη ο Χριστός σου λείπει…(απόφθεγμα Αγίων Γερόντων) 

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή

Δεμένα τα χέρια του Θεού …

Μια τόσο ευλογημένη χώρα να πορεύεται σε μια αχαλίνωτη πνευματική κατάπτωση …Ξεχειλίζει η θλίψη και η οργή, όταν αναλογίζεσαι όλα αυτά που νομοθετούν και θεσμοθετούν το παρά την φύσιν, αγνοώντας την δικαιοσύνη του Θεού,  μεταλλάσσοντας την αλήθεια Του εν τω ψεύδει,  κατά το Παύλειο ρηθέν…Θες να φωνάξεις, να εκφράσεις τον θυμό σου, να βγεις στους δρόμους, αφού πρώτα βγεις από τον λήθαργό σου, σε μια ειρηνική διαδήλωση με τον Σταυρό να προπορεύεται…Στρέφεις πολλές φορές το βλέμμα σου στον Ουρανό και σαν τον Ιερό Ψαλμωδό ρωτάς τον Κύριο: Κύριε πότε επόψη; Γνωρίζω Κύριε πως το τόξο σου είναι τεντωμένο και έτοιμο, η ρομφαία σου στιλβωμένη… Πότε Κύριε θα ρίξεις την ματιά σου να δεις όλα τα εγκλήματα και τα…μη καθήκοντα (Ρωμ 1,28) που αποτολμώνται;Ουχί πάντες γνώσονται οι εργαζομένοι την ανομίαν;( Ψαλμ 13,4)  Δεν θα συνετιστούν Κύριε όλοι εκείνοι που τον Νόμον σου καταδιώκουν και καταπατούν; Αλήθεια, δεν δύναται ο Κύριος εν ριπή οφθαλμού όλα αυτά να τα διορθώσει;

 Θυμάμαι μια ιστορία , που πριν χρόνια στο Αρχονταρίκι της Σιμωνόπετρας, ένα Φθινοπωρινό βράδυ μας διηγήθηκε ο Γέροντας Αθανάσιος ο Σιμωνοπετρίτης…ο γνωστός εξομολόγος, στην…ενδεκάτη ώρα του Χαριλάου Φλωράκη…

Βρισκόμαστε στην Ελλάδα της  δεκαετίας του 1950…Το 1952 την πρωθυπουργία αναλαμβάνει ο πρόεδρος του «Ελληνικού Συναγερμού» και Στρατάρχης Αλέξανδρος Παπάγος . Εκείνη την περίοδο το Άγιο Όρος έχει σχεδόν ερημώσει…Μερικά Γεροντάκια αποκαμωμένα , διάσπαρτα εδώ και εκεί …Θλίψη για τον μαρασμό του Περιβολιού της Παναγίας μας… Εκπονήθηκε τότε ένα σχέδιο εξαιρετικά μεγαλόπνοο, μα άκρως θεοστυγές και ασεβές προς την Μητέρα του Χριστού μας! Ένα κοινά σχεδιασμένο «έγκλημα», ένα σχέδιο το οποίο προωθήθηκε από τα αρμόδια υπουργεία και ήταν έτοιμο για άμεση υλοποίηση! Στο Υπουργείο Δημοσίων Έργων τότε προΐστατο ο Κωνσταντίνος Καραμανλής. Το σχέδιο εν συντομία προέβλεπε: Άπαντα τα Γεροντάκια, οι εναπομείναντες δηλαδή Μοναχοί σε όλες τις Μονές και τα ασκηταριά του Αγίου Όρους –όχι παραπάνω από ογδόντα ψυχές – θα οδηγούνταν να εγκαταβιώσουν πλέον στην Ιερά Μονή Μεγίστης Λαύρας. Όλα τα άλλα Μοναστήρια θα γίνονταν μεγάλες ξενοδοχειακές μονάδες με άκρως οργανωμένες παραλίες και τουριστικές υποδομές..Η Σιμωνόπετρα θα γινόταν καζίνο, στο οποίο ο κόσμος (άντρες και γυναίκες, αφού δια του ιδίου Νόμου θα κατηργείτο και το άβατον) θα ανέβαινε με τελεφερίκ! Ένα νέο παγκοσμίου ενδιαφέροντος Τουριστικό θέρετρο ήταν έτοιμο να δημιουργηθεί άμεσα! Τι απέγινε άραγε εκείνο το σχέδιο της κυβέρνησης του Αρχιστρατήγου και Πρωθυπουργού Παπάγου; Μετά από μια εξαιρετικά σύντομη ασθένεια ο Παπάγος κοιμήθηκε τον Οκτώβριο του 1955. 

Ο τότε βασιλιάς Παύλος,  διορίζει προς κατάπληξη όλων πρωθυπουργό τον Κωνσταντίνο Καραμανλή! Η πρώτη ενέργεια που έκανε εκείνος μόλις ανέλαβε την πρωθυπουργία : Ακύρωσε τον προωθηθέντα  νόμο!  Και έγινε όπως μας έλεγε εκείνο το βράδυ ο παπά Αθανάσης, ακουσίως έστω, νέος Κτήτορας του Αγίου Όρους! Τι άραγε ήταν αυτό που τον οδήγησε σε μια τέτοια απόφαση; Τι ήταν αυτό που επί 400 και πλέον χρόνια σκλαβιάς δεν επέτρεψε στους  Τούρκους να διαλύσουν το Όρος και να το αφομοιώσουν πλήρως;

 Αντίθετα δια νόμων το προστάτευσαν και δεν έθιξαν τίποτα απολύτως για τόσους αιώνες, όσους και ένας υπόδουλος λαός άντεξε και διατήρησε γλώσσα , ιστορία και πίστη! Τι ήταν αλήθεια εκείνο που δρόσιζε καμίνους, μετέτρεπε άγρια θηρία σε ήμερα ζωάκια μέσα σε φριχτούς λάκκους; Ήταν του Θεού τα χέρια! Που κάποιοι συνεχώς κινούσαν! ….κἂν τῶν ἱματίων αὐτοῦ ἅψωμαι σωθήσομαι…( Μαρκ.5,28)

Και μόνο τα ρούχα του να αγγίξω  θα σωθώ,  έλεγε η Αγία Βερονίκη,  η αιμορροούσα γυνή του Ευαγγελίου! Και έτσι έγινε! Θυμόμαστε την συνέχεια …Ρωτά ο ίδιος ο Θεός , ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός: Τίς μου ἥψατο τῶν ἱματίων ; Δεν ήξερε ο Χριστός μας, ο Παντεπόπτης και Παντογνώστης ποιος τον άγγιξε ;Δεν ήξερε ποιος Tου κίνησε τα χέρια; Την δίνει την απάντηση ο ίδιος ο Χριστός μας λίγο πιο κάτω:…θύγατερ, ἡ πίστις σου σέσωκέ σε… ύπαγε εις ειρήνην, και ίσθι υγιής από της μάστιγός σου!

Είναι η πίστη η προσευχητική που μπορεί να αλλάξει τα πάντα, να ακυρώσει νόμους και συμφωνίες, να μεταστρέψει νόες, να μεταμορφώσει το άγριο σε άγιο, να φωτίσει το πυκνό σκοτάδι! Η Προσευχή που εκλύει την πίστη! Που λύνει και κινεί τα χέρια του Θεού! Στην πλειονότητά μας όμως εμείς πως στ' αλήθεια προσευχόμαστε; Μήπως προσεύχεται μόνο  το εγώ μας; Να βγούν καλές οι εξετάσεις στον Γιατρό…Να πετύχει στην Πανελλήνιες το παιδί...Να πάει καλά η επιχείρηση…Ποιός αλήθεια προσεύχεται για τον διπλανό του; Τον Διευθυντή , τον Προϊστάμενο, τον δύστροπο συνάδελφο, τον ακατανόητο γείτονα, τον ανεκδιήγητο Υπουργό, τον Κυβερνήτη που μας οδηγεί στο τέλμα; Κάνουμε εμείς τέτοια προσευχή, ή μένουμε στον κόσμο μας και στα πολύ δικά μας…Να κάνουμε προσευχή για τον σύμπαντα κόσμο! Να τους βάζουμε όλους μέσα!

Στην προσευχή μας, στην διάνοιά μας όταν λέμε την ευχή, το Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με! Πέντε λεξούλες σαν τις  πέντε πέτρες που είχε στον κόρφο του και από εκεί  έβγαλε να πολεμήσει και να νικήσει,  ο φαινομενικά αδύναμος και ανυπεράσπιστος Δαυίδ, μπροστά στον δαιμονιωδώς πανίσχυρο και δυσθεώρατο Γολιάθ… Φώτισε Κύριε αυτούς που κυβερνούν , βοήθησε να επιστρέψουν και να επιστρέψουμε! Μη τους και μας παραδειγματίσεις…εν προστάγματι ω ενετείλω…   

  Να τροποποιήσουμε την προσευχή μας έλεγε ο κυρ –Δημήτρης ο Παναγόπουλος! Μόνο έτσι δεν θα επιτρέψει ο Κύριος να συμβούν όλα εκείνα που φαίνονται να έρχονται!

 Μόνο έτσι θα λυθούν τα χέρια του Θεού επ ωφελεία των ψυχών μας! Αλλιώς,  συνεχώς θα παραμένουν δεμένα! Και πολλά θα γίνονται,  ενώ Εκείνος θα έχει αποστρέψει το βλέμμα Του, αφού δεν αντέχει να θωρεί το αμετάστρεπτό μας συνεχώς να εφευρίσκει το κακό και την ανεμική μας πίστη κοντόφθαλμα να περιστρέφεται γύρω από την ολοδική της δικαιοσύνη…Να μιμηθούμε εκείνα τα λιγοστά ταπεινά  γεροντάκια στον Άθωνα την εποχή του Παπάγου …  

Τα γόνατά μας και τα δάκρυά μας για τον Σύμπαντα κόσμο!  

Αυτά και μόνο θα λύσουν του Θεού τα χέρια!

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από   το βιβλίο: "Αυτοί οι παράξενοι Χριστιανοί"

Εκδ.Ιεραποστολικό Σωματείο "Πρόμαχος Ορθοδοξίας" 2021

Είμαστε ακόμα ζωντανοί ;

Ο πεθαμένος δεδικαίωται ! Το έχουμε ακούσει όλοι μας στα σίγουρα αυτό …Σε κάποια νεκρώσιμο , σε ένα μνημόσυνο από κάποιον που ο …πεθαμένος κάποτε πίκρανε πολύ …μα τώρα τον συγχώρεσε εκείνος , ή στην εμμονή και στο μνησίκακό του , ένας άλλος  του αντέτεινε τούτο το επιχείρημα: Ο πεθαμένος δεδικαίωται! Παύλειο το ρηθέν , μα έχει και συνέχεια , έχει και ένα συμπλήρωμα τούτη η φράση : «ο αποθανών δεδικαίωται από της αμαρτίας»( Ρωμ 6,7) . Αυτό το συμπλήρωμα αν δεν υπήρχε , πόσο θα μας βόλευε ! Η …ωριγενίστικη απουσία του , θα ακύρωνε την δικαιοσύνη του Θεού και το πύρινο σκοτάδι της κολάσεως, της ετοιμασμένης τω διαβόλω και τοις αγγέλοις αυτού !Δεν μπορεί λοιπόν να αμαρτάνει ο αποθανών ! Λογικό δεν είναι ; Βαθιά τα Παύλεια ρήματα και τα νοήματα ! Δια του βαπτίσματός μας συσταυρωθήκαμε και συνετάφημεν τω Χριστώ ! Νεκρώθηκε η αμαρτία ! Βαπτιστήκαμε και ξαναγεννηθήκαμε ! Ζωντανέψαμε ! Θάψαμε στην Ιερή κολυμβήθρα την αμαρτία ! Είμαστε πλέον ζωντανοί ! Ο παλαιός άνθρωπος έμεινε εκεί , συνεσταυρώθη και συνετάφη ! Πεθαμένος για την αμαρτία ! Αυτός είναι ο αποθανών, ο  οποίος δεδικαίωται , μένει ανέγγιχτος και ανεπηρέαστος από την αμαρτία ! Ο νεκρός φυσικά και δεν αμαρτάνει ! Επομένως και ο νέος άνθρωπος , ο μόνος αληθινά ζωντανός , ο Χριστιανός Ορθόδοξος δεν μπορεί , δεν είναι δυνατόν και κατά φύσιν να αμαρτάνει ! Τούτο λέγει ο Απόστολος των Εθνών στο σπουδαίο τούτο χωρίο της προς Ρωμαίους ! 

Ότι ο Χριστιανός Ορθόδοξος  που έχει γίνει νεκρός για την αμαρτία δεν μπορεί πλέον να αμαρτάνει ! Ο αποθανών , δηλαδή ο ζωντανός ! Εκείνος που ζει μυστηριακά , εν μετανοία , εν εξομολογήσει , και κοινωνία μετά του Αδιαιρέτου Τριαδικού Θεού , είναι μακριά από την αμαρτία ! Πόσα στ αλήθεια δεν παρερμηνεύουμε , πόσα δεν αγνοούμε ! Πόσα δεν διαστρεβλώνουμε και πόσα δεν πετάμε , επειδή δεν ταιριάζουν στον ολοδικό μας Θεό ! Άχρηστα και αταίριαστα στους νεκροζώντανους αγαπολόγους καιρούς μας ! Ας πάμε τώρα στο Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο:

 Ἕτερος δὲ τῶν μαθητῶν αὐτοῦ εἶπεν αὐτῷ· Κύριε, ἐπίτρεψόν μοι πρῶτον ἀπελθεῖν καὶ θάψαι τὸν πατέρα μου. ὁ δὲ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτῷ· ἀκολούθει μοι, καὶ ἄφες τοὺς νεκροὺς θάψαι τοὺς ἑαυτῶν νεκρούς.                              ( Ματθ. 8,21-22 )

Ο Χριστός μας λέει σε έναν από τους μαθητές που τον ακολουθούν , ο οποίος ζητά την άδειά Του για λίγο να απομακρυνθεί , ώστε να φροντίσει για την ταφή του πατέρα του : Άφησε τους νεκρούς να θάψουν τους νεκρούς τους ! Ασυνήθιστα σκληρός ο λόγος του Χριστού μας σε αυτό το χωρίο ! Μα δεν μίλησε ποτέ ο Χριστός μας εξωραῒζοντας , στρογγυλεύοντας και αγαπολογώντας ! Δεν είναι ψυχοερευνητής ο Χριστός μας ! Είναι ψυχογνώστης!Είναι ο Κύριος της Ζωής και του θανάτου ! 

Εκείνος μόνο γνωρίζει ποιος είναι ζωντανός και ποιος νεκρός ! Αυτός θα κρίνει ποιοι διήγαγαν τούτο το πρόσκαιρο ως ζωντανοί και ποιοι ως πεθαμένοι ! Ζωντανοί όσοι προσπαθούν συνεχώς να γίνονται νέοι άνθρωποι , να διατηρήσουν την αναγέννηση που έλαβαν την ημέρα της βαπτίσεώς τους,  μα και κάθε αναγέννηση στο δεύτερο και απειραρίθμως επαναλαμβανόμενο λουτρό της Ιεράς Εξομολογήσεως !

Ζώντας εν Χριστώ και για τον Χριστό , όσοι πορεύονται  την οδόν της μετανοίας αδιαλείπτως,  ως την τελευταία τους επίγεια ανάσα,  ακολουθώντας τον Αρχηγό και Τελειωτή της πίστης μας ! Αιώνια ζωντανοί ! Κάποτε θα μεταβούν εκ του θανάτου εις την Ζωήν ! Στον αντίποδα νεκροί που ναι περπατούν , ναι ανασαίνουν , όμως απλά υπάρχουν !Μακριά απ ο,τι μπορεί να ξεδιψάσει , να χορτάσει , να φωτίσει !Επίπλαστες χαρές , ψεύτικες ελπίδες και ένας θάνατος που παραμονεύει μαζί με το σκοτάδι που αιώνια τον αγκαλιάζει!  Νεκροζώντανοι όσοι δεν ακολουθούν τώρα τον Χριστό μας !  Ο ίδιος το είπε !  Εκείνος που νίκησε τον θάνατο! Που μας έδωσε το νίκος και την αιώνια Ζωή! 

    «Με κρατάς , σε κρατώ και μετά γκρεμός και μετά το τέρμα …» λέει ο γνωστός στίχος του περιάκουστου τραγουδιού … Δεν έχει   όμως τέρμα το αιώνιο για τους Ζωντανούς ! 

Μα για να αναρωτηθούμε όλοι μας σήμερα και πρώτος ο γράφων,  με τον τίτλο αυτού του τραγουδιού , βάζοντας στο τέλος του όμως όχι θαυμαστικό μα ένα ανήσυχο και αγωνιώδες  ερωτηματικό : Είμαστε ακόμα ζωντανοί ; Είμαστε ;

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή