Πού πήγε το μαγκάλι;

 

Στοχασμοί της συνείδησης που αγρυπνά…

Η αναγαγούσα μάνα-μνήμη της ρίχνει κι απόψε σχοινί, σαν μεσοπέλαγα ναυαγεί…

Μαύρη κι αφέγγαρη η θάλασσα, ανταριασμένη από κύματα που γυρεύουν να με καταπιούν…

Σαν πρώτος ήλιος και κελάηδημα πρωινό,  οι θύμησες μπάζουν από τις χαραμάδες της πόρτας στο νέο σου ζωντάνεμα…

Ταξιδεύεις στα χρόνια τα αγνοκέρια σου, που φώτιζαν τη χαμοκέλα  την ταπεινή, σαν ετοιμαζόσουν μπροστά στο αναμμένο μαγκάλι, με μια μπουκλιά αγιασμό και μια ψίχα αντίδωρο να μυρώνει το στόμα…

Στον πάνινο τορβά σου, μαζί με το αναγνωστικό και το χοντρό τετράδιο και ένα κούτσουρο για την ξυλόσομπα της τάξης, το δικό σου μερίδιο στην θαλπωρή και στον πολλαπλασιασμό της αγάπης…

Σιμά στην αίθουσα, το μικρό δωμάτιο της δασκάλας. Στο διάλειμμα και πάλι θα κλέψεις εικόνες από το καντήλι πάνω στο μικρό τραπέζι και τις κόκκινες βελέντζες στο ντιβανάκι της γωνιάς…

Πόσο μιλούσε εκείνη για τον Χριστό Σωτήρα, για ηρωικούς αγίους και αγιασμένους ήρωες…

Μια μέρα την ώρα της Ιστορίας των γενναίων, σταμάτησε απότομα και στάθηκε δίπλα στο παράθυρο κοιτάζοντας προς της αυλής τις λεύκες…

-Ποιόν από όλους αυτούς θέλετε να συναντήσετε στην άλλη ζωή; μας ρώτησε.

-Tον Κολοκοτρώνη κυρία! -Τον Άγιο Μόδεστο!...Εσείς κυρία;

-Εγώ…εγώ την μάνα μου που δεν την γνώρισα…

Ω εκείνα τα δάκρυά της δίπλα στο παράθυρο…Να’  ξερες τότε την αξία τους! Θα έβγαζες αμέσως το μαντήλι σου να τα φυλάξεις…

Μα τα σφούγγισε τότε στα μυστικά η άνυδρη ψυχή σου…

Κι είναι  εκείνα τα δάκρυα, σαν ρανίδες  ποθητής  βροχής, αργοπέφτοντας  από τα μεσοδόκια και την καλαμωτή του παλιού σχολειού, που ακόμα την υγραίνουν…

Για αυτήν την βροχή σου μίλησα, μόλις απόρησες αχάραγα σαν σε ρώτησα: Πού πήγε το μαγκάλι;;

Νώντας Σκοπετέας

Εις μνήμην της κυρίας Δήμητρας της δασκάλας…

Μ.Π πολύ σε ευχαριστούμε για τις σωστικές σου θύμησες…

Εκείνο το άγγιγμα...

 
Τις ο αψάμενός μου; Αναρωτήθηκε ο Θεάνθρωπος Ιησούς περπατώντας ανάμεσα στο πλήθος που τον συνέθλιβε…

Αρκεί ένα άγγιγμά Του, να θεραπεύσει, να φωτίσει, να ουρανοδρομήσει…

Μα πριν αυτό το άγγιγμα το Θεϊκό, πρέπει να υπάρξει ένα δικό μας, ταπεινό γεμάτο ζέση και πίστη. Σαν ένα ευλογημένο προαπαιτούμενο, το να βιωθεί εκείνο το «τα αδύνατα για τους ανθρώπους δυνατά παρά τω Θεώ εστίν»…Να βιωθεί η αίσθηση της πατρικής απέραντης και θυσιαστικής Αγάπης, που αν το ζητήσουμε και μόνο τότε, θα υπερβεί τον νού και τη λογική, πάντοτε προς το συμφέρον της ψυχής…Και τότε είναι που θα πλησιάζουμε συνεχώς και θα ακουμπάμε σαν άλλη Αγία Βερονίκη το κράσπεδο των ιματίων Του. Σε μια εικόνα χάρτινη, που θα κατασπαζόμαστε, σε ένα απειροελάχιστο μυρίπνοο απομεινάρι Αγίου, με το οποίο θα σταυρώνουμε το πονεμένο σώμα και την βασανισμένη ψυχή μας…Όση πίστη το συνοδεύει αυτό το άγγιγμα, τόση θα είναι και η Θεία επέμβασή Του. Με έναν άλλο τρόπο, γίνεται εδώ το ζήτημα ποσοτικό. Μόνο που το μέτρο που θέτει ο Κύριος δεν ζυγίζεται, μα αυτεξουσίως και  μόνο βιώνεται…Ο κόκκος σινάπεως δεν είναι μονάδα μέτρησης, μα σύμβολο ειλικρίνειας και  αλήθειας, σήμα κατατεθέν της ανυπόκριτης αγάπης προς τον Κύριον και Θεό μας. Τότε τούτο το άγγιγμα θα γίνει…λυτήριο των αμπλακημάτων μας και των φριχτών αποστασιών μας,  που σαν δεσμά  κρατούν δεμένα και ανήμπορα τα χέρια Εκείνου που συνέτριψε τους αιώνιους μοχλούς του Θανάτου…

«…Τι ήταν αυτό που επί 400 και πλέον χρόνια σκλαβιάς δεν επέτρεψε στους  Τούρκους να διαλύσουν το Όρος και να το αφομοιώσουν πλήρως;

 Αντίθετα δια νόμων το προστάτευσαν και δεν έθιξαν τίποτα απολύτως για τόσους αιώνες, όσους και ένας υπόδουλος λαός άντεξε και διατήρησε γλώσσα, ιστορία και πίστη! Τι ήταν αλήθεια εκείνο που δρόσιζε καμίνους, μετέτρεπε άγρια θηρία σε ήμερα ζωάκια μέσα σε φριχτούς λάκκους; Ήταν του Θεού τα χέρια! Που κάποιοι συνεχώς κινούσαν!..κἂν τῶν ἱματίων αὐτοῦ ἅψωμαι σωθήσομαι…( Μαρκ.5,28)

Και μόνο τα ρούχα του να αγγίξω θα σωθώ,  έλεγε η Αγία Βερονίκη,  η αιμορροούσα γυνή του Ευαγγελίου! Και έτσι έγινε! Θυμόμαστε την συνέχεια …Ρωτά ο ίδιος ο Θεός , ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός: Τίς μου ἥψατο τῶν ἱματίων; Δεν ήξερε ο Χριστός μας, ο Παντεπόπτης και Παντογνώστης ποιος τον άγγιξε ;Δεν ήξερε ποιος Tου κίνησε τα χέρια; Την δίνει την απάντηση ο ίδιος ο Χριστός μας λίγο πιο κάτω:…θύγατερ, ἡ πίστις σου σέσωκέ σε… ύπαγε εις ειρήνην, και ίσθι υγιής από της μάστιγός σου!

Είναι η πίστη η προσευχητική που μπορεί να αλλάξει τα πάντα, να ακυρώσει νόμους και συμφωνίες, να μεταστρέψει νόες, να μεταμορφώσει το άγριο σε άγιο, να φωτίσει το πυκνό σκοτάδι! Η Προσευχή που εκλύει την πίστη! Που λύνει και κινεί τα χέρια του Θεού! Στην πλειονότητά μας όμως εμείς πως στ' αλήθεια προσευχόμαστε; Μήπως προσεύχεται μόνο  το εγώ μας; Να βγούν καλές οι εξετάσεις στον Γιατρό…Να πετύχει στην Πανελλήνιες το παιδί...Να πάει καλά η επιχείρηση…Ποιός αλήθεια προσεύχεται για τον διπλανό του; Τον Διευθυντή , τον Προϊστάμενο, τον δύστροπο συνάδελφο, τον ακατανόητο γείτονα, τον ανεκδιήγητο Υπουργό, τον Κυβερνήτη που μας οδηγεί στο τέλμα; Κάνουμε εμείς τέτοια προσευχή, ή μένουμε στον κόσμο μας και στα πολύ δικά μας…Να κάνουμε προσευχή για τον σύμπαντα κόσμο! Να τους βάζουμε όλους μέσα!

Στην προσευχή μας, στην διάνοιά μας όταν λέμε την ευχή, το Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με! Πέντε λεξούλες σαν τις  πέντε πέτρες που είχε στον κόρφο του και από εκεί  έβγαλε να πολεμήσει και να νικήσει,  ο φαινομενικά αδύναμος και ανυπεράσπιστος Δαυίδ, μπροστά στον δαιμονιωδώς πανίσχυρο και δυσθεώρατο Γολιάθ… Φώτισε Κύριε αυτούς που κυβερνούν , βοήθησε να επιστρέψουν και να επιστρέψουμε! Μη τους και μας παραδειγματίσεις…εν προστάγματι ω ενετείλω… 

  Να τροποποιήσουμε την προσευχή μας έλεγε ο κυρ –Δημήτρης ο Παναγόπουλος! Μόνο έτσι δεν θα επιτρέψει ο Κύριος να συμβούν όλα εκείνα που φαίνονται να έρχονται!           

 Μόνο έτσι θα λυθούν τα χέρια του Θεού επ ωφελεία των ψυχών μας! Αλλιώς,  συνεχώς θα παραμένουν δεμένα! Και πολλά θα γίνονται,  ενώ Εκείνος θα έχει αποστρέψει το βλέμμα Του, αφού δεν αντέχει να θωρεί το αμετάστρεπτό μας συνεχώς να εφευρίσκει το κακό και την ανεμική μας πίστη κοντόφθαλμα να περιστρέφεται γύρω από την ολοδική της δικαιοσύνη…

…Τα γόνατά μας και τα δάκρυά μας για τον Σύμπαντα κόσμο!

Αυτά και μόνο θα λύσουν του Θεού τα χέρια!

 

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή και κείμενο με τίτλο 'Δεμένα τα χέρια του Θεού" και  το βιβλίο: "Αυτοί οι παράξενοι Χριστιανοί", Εκδ.Ιεραποστολικό Σωματείο "Πρόμαχος Ορθοδοξίας" 2021, με εισαγωγικό συμπλήρωμα τον Οκτώβριο του 2023

Να’ ταν και να μοιάζαμε….

 

Ὑπὲρ τῆς εἰρήνης τοῦ σύμπαντος κόσμου….τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν. 

Ξεκίνησε η Θεία Λειτουργία. Με τα ειρηνικά! Μαζεμένα, συναγμένα πολλά παρακαλετά, να φτάσουν ως τον θρόνο του Αγίου Θεού! Όλα μας τα ποθούμενα σε αυτήν την μεγάλη συναπτή! Και πρώτο μας αίτημα η Ειρήνη για όλον τον κόσμο! Και δίνει ο Κύριος μεγάλα διαστήματα με τέτοια Ειρήνη αδιατάραχτη! 

Και εδώ παρουσιάζεται κάτι εξαιρετικά οξύμωρο! Όσο απομακρύνεται ο άνθρωπος από την εποχή του πολέμου, τόσο χαλάει. Γίνεται χαλασμένος άνθρωπος, «κατεφθαρμένος εις τον νούν», όπως περιγράφει ο Απόστολος Παύλος, στο τελευταίο του γράμμα προς τον αγαπημένο του μαθητή και συνεργάτη Τιμόθεο! 

Όσο πιο πίσω πας και πλησιάζεις προς τα χρόνια της συντριβής και του πολέμου, τόσο περισσότερο συναντάς αγνές ψυχές, φιλότιμες και φιλόθεες, απονήρευτες, σωφρονούσες και αταλάντευτα πιστές. 

Να παρακαλάμε για πόλεμο λοιπόν; Μη γένοιτο! 

Για Ειρήνη να παρακαλάμε, αλλά για την Ειρήνη του Χριστού!

 Εκείνος είναι ο αρχηγός της Ειρήνης και ο Σωτήρας των ψυχών μας! Αλλιώς μιλάμε για μια επίπλαστη Ειρήνη, που γίνεται εργαλείο διαφθοράς και απώλειας.

 Η χρηστότητα του Κυρίου και η Ειρήνη που μας χαρίζει φιλεύσπλαχνα, αν δεν οδηγεί σε μετάνοια είναι άχρηστη και πιο ολέθρια και από αυτόν τον πόλεμο! Ακούγεται παράξενο, μα...να ταν και να μοιάζαμε με τα παιδιά του πολέμου! Ας γίνουν αυτά τα πρότυπά μας! 

Δεν είναι μόνο η νοσταλγία που μας επιστρέφει σε εκείνα τα φτωχά και τόσο ταλαιπωρημένα χρόνια των προγόνων μας. Είναι η ανάγκη να ξεφύγουμε από τούτην την διαστροφή των «ειρηνικών» και ανέμελων καιρών...να  γλιτώσουμε από ό,τι βλάπτει και αλλοιώνει αι αυτήν την ίδια μας την φύση, να συμμαχήσουμε επιτέλους με την άγρυπνη και αλάνθαστη συνείδησή μας, εναντίον του πονηρού και του μισόθεου.

 

Νώντας Σκοπετέας

Οκτώβριος 2023

Ποιος θα το πει το ουκ εξεστί σοι;

Όσα αιώνια ρήματα έχουν γραφεί σε χρόνο παρελθοντικό οφείλουμε να τα αντικαταστήσουμε χρονικά! Η χρονική αντικατάσταση της αυτομεμψίας και της μετανοίας! Όλα να μεταφέρονται στον παρόντα χρόνο, οπότε και θλιβερά ΑΝΑΣΤΑΥΡΩΝΟΥΜΕ τον Κύριο των πάντων! Κάθε λέξη δε από τον Θείο Λόγο δίνει απάντηση σε ό,τι σκοτεινιάζει το μέσα μας! Πόσο διαρκεί η ανάγνωση ενός κεφαλαίου από την Αγία Γραφή; Ελάχιστα στ΄αλήθεια!  Ένα κεφάλαιο για παράδειγμα από την δεύτερη επιστολή του Πρωτοκορυφαίου Πέτρου; Ας πάμε εκεί λοιπόν στο δεύτερο κεφάλαιό της! Ξεκινά με το "Εγένοντο"και θα μπορούσε κανείς ελαφρά τη καρδία να υποστηρίξει πως αυτά γράφτηκαν για το τότε, αλλά αμέσως πιο κάτω  συνεχίζει σε χρόνο μελλοντικό με το "εξακολουθήσουσιν" και το "βλασφημηθήσεται" η οδός της αληθείας...

"...Ἐγένοντο δὲ καὶ ψευδοπροφῆται ἐν τῷ λαῷ, ὡς καὶ ἐν ὑμῖν ἔσονται ψευδοδιδάσκαλοι, οἵτινες παρεισάξουσιν αἱρέσεις ἀπωλείας, καὶ τὸν ἀγοράσαντα αὐτοὺς δεσπότην ἀρνούμενοι ἐπάγοντες ἑαυτοῖς ταχινὴν ἀπώλειαν...(Β Πε. 2,1) "καὶ πολλοὶ ἐξακολουθήσουσιν αὐτῶν ταῖς ἀσελγείαις, δι᾿ οὓς ἡ ὁδὸς τῆς ἀληθείας βλασφημηθήσεται..."(Β Πε. 2,2)"...ὀφθαλμοὺς ἔχοντες μεστοὺς μοιχαλίδος καὶ ἀκαταπαύστους ἁμαρτίας, δελεάζοντες ψυχὰς ἀστηρίκτους..."(Β Πε. 2,14)    

 Αυτές οι αστήρικτες ψυχές! Θυμόμαστε τον π.Αθανάσιο Μυτιληναίο πως στέναζε και έκανε μια...λαλίστατη παύση, κάθε φορά που θυμόταν αυτό το χωρίο... Πόσες δεν περνούν καθημερινά από δίπλα μας και ΕΜΕΙΣ τις παρασύρουμε και τις εξαπατούμε με τα λόγια ή το βίωμά μας, ή το πιο σημαντικό παραλείπουμε να μιλήσουμε για τον Χριστό μας εν Αληθεία;

Περιστοιχιζόμαστε από ανθρώπους που αγαπάμε και μας αγαπούν. Η οικογένειά μας, οι φίλοι μας και οι οικείοι, οι συνάδελφοι και συνεργάτες μας.

Τους περιβάλλουμε με την αγάπη μας, το νοιάξιμό μας, το ανύστακτο ενδιαφέρον μας. Όχι υπολογιστικά και με υστεροβουλία, μα θυσιαστικά και άρα αληθινά. Η αληθινή αγάπη εξάλλου έχει 2 βασικές προϋποθέσεις. Πρώτον είναι απροϋπόθετη! Και δεύτερον έχει θυσία του εγώ μας. Αλλιώς είναι κάποια ψευτοαγάπη, ευκαιριακή του….μισθωτού συμφέροντος χωρίς στερρές βάσεις. Μέσα στο εγώ, κρύβεται πάντοτε το ανθρωπάρεσκο. Επομένως και αυτό πρέπει να θυσιάζεται για την αγάπη. Εδώ είναι που δυσκολεύουν πολύ τα πράγματα λοιπόν…Γιατί όταν αγαπάς, πρέπει να γίνεσαι και ενίοτε δυσάρεστος. Λέει ο απλός λαός   θυμοσοφώντας,  ότι όποιος σε αγαπάει σε κάνει και κλαις…Αυτό το ακούγαμε από μικροί και είναι αλήθεια ότι δυσανασχετούσαμε με τον θυμόσοφο που το κυκλοφόρησε…Αλλά πλέον, το πιστεύουμε όσο λίγα σοφά λόγια  των πεπειραμένων τούτης της ζήσης. Και πιο πολύ, θαυμάζουμε όσους το βιώνουν τούτο το γνωμικό, αδιαφορώντας για το αν θα προκαλέσουν την δυσαρέσκεια όσων έχουν δίπλα τους. Και περισσότερο ζηλεύουμε όσους το τηρούν, δυσαρεστώντας εκείνους από τους οποίους εξαρτώνται, μη θυσιάζοντας την αλήθεια. Έλεγε ο μέγας π.Αυγουστίνος Καντιώτης, ότι αγάπη χωρίς την αλήθεια είναι απάτη. Ναι, αν το καλοσκεφτούμε εξαπατάς όποια αστήρικτη ψυχή «νανουρίζεις» και φασκιώνεις μη φανερώνοντάς της την ασχήμια της, το ότι δεν ευαρεστεί τον Θεό, το ότι αμαρτάνει, το ότι δεν της επιτρέπεται κάτι τέτοιο. "Ουκ εξεστί σοι"…με άλλα λόγια, αληθινά, αιώνια, Ευαγγελικά! Εκείνος που μνημειωδώς το ξεστόμισε αποκεφαλίστηκε, δίχως δίκη και υπεράσπιση…Με συνοπτικές διαδικασίες, επειδή μόνο ήλεγξε τον μοιχό και ανήθικο άρχοντα…Όπως ακριβώς θα «αποκεφαλιζόταν» και στις μέρες μας, αν ήλεγχε όσους με υπερηφάνεια Θεοστυγή νομοθετούν και βιώνουν τα άθεσμα και τα μη καθήκοντα «…πεπληρωμένους πάση αδικία πορνεία, πονηρία, πλεονεξία, κακία, μεστούς φθόνου, φόνου, έριδος, δόλου, κακοηθείας, ψιθυριστάς, καταλάλους, θεοστυγείς, υβριστάς, υπερηφάνους, αλαζόνας, εφευρετάς κακών, γονεύσιν απειθείς, ασυνέτους, ασυνθέτους, αστόργους, ασπόνδους, ανελεήμονας…».( Ρωμ.1,28-31)

Ο Ντοστογιέφσκι έλεγε πως "χωρίς Θεό όλα επιτρέπονται".  Και ο Θείος Παύλος το λέει το όλα επιτρέπονται,  συμπληρώνοντας όμως, πως την ψυχή δεν την συμφέρουν όλα.

"...Πάντα μοι ἔξεστιν, ἀλλ᾿ οὐ πάντα συμφέρει· πάντα μοι ἔξεστιν, ἀλλ᾿ οὐκ ἐγὼ ἐξουσιασθήσομαι ὑπό τινος..."( Κορ.Α΄6,12) 

Ποιος όμως θα το ξεστομίσει  σήμερα αδελφοί μου το "ουκ εξεστί σοι"; Σπανίζουν θλιβερά οι ελεγκτικές φωνές κυρίως των ποιμένων μα και των λαϊκών αδελφών  που ναι σιωπούν...ΣΙΩΠΟΥΜΕ, συνένοχα. Ναι, χρειάζεται περισσή διάκριση και βίωμα των δικαιωμάτων του Αγίου Θεού για να ελέγξεις. Και σε όσους αντιτείνουν τα περί κατακρίσεως τι θα πεις; Τι θα έλεγε στις μέρες μας ο Τίμιος Πρόδρομος, σαν θα  τον κατηγορούσαν για κατάκριση, όταν θα ήλεγχε όσους μετέβαλλαν την φυσικήν χρήσιν εις την παραφύσιν;(Ρωμ.1,26) Χρυσοστομικά θα τους απαντούσε, ότι το μην κρίνετε περί βίου εστίν και ου περί πίστεως…Φαίνεται οξύμωρο, μα αν σκεφτούμε πως στις μέρες μας αμνηστεύεται νομιμοποιείται και επιβάλλεται με υπερηφάνεια η διαστροφή του Θείου και απαρασάλευτου εις τους αιώνας νόμου του Θεού, τότε θα κατανοήσουμε γιατί όλοι μας ανεξαιρέτως, όντας ζωντανά μέλη της Εκκλησίας Του, οφείλουμε να λέμε όλο και συχνότερα πλέον γαλήνια και αγαπητικά με σκοπό και μόνο το να θέσουμε νου, το ουκ εξεστί σοι…Διαφορετικά εν εκείνη τη ημέρα θα ακούσουμε επαναλαμβανόμενα και αναπολόγητα ουαί από το άχραντο στόμα του Δικαίου Κριτή, για όλες τις ψυχές που εγκαταλείψαμε αστήρικτες…Μη γένοιτο αδελφοί μου!

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή

Διψάει η ψυχή να ξαναζήσει Οκτώβρη…

 

Χρυσοκίτρινες μέρες, γαλανές ψυχές και ο Οκτώβριος ξανά να προσπαθεί εποχές να εναρμονίσει. Κουβαλάει πάνω του θύμησες καλοκαιρινές και ελπίδες του χειμώνα…Όψιμα και πρώιμα αναμετριόνται ποιο θα διαφεντέψει το μέσα μας. Και ένα χρυσάνθεμο κομμένο από στεφάνι Αγίου σε απόγευμα γιορτάδας σταυρώνεται μαζί με τα δάχτυλα που το βαστούν σφιγμένα σε Τριαδικό δοξολόγημα. Νυχτώνει νωρίς πια…Παλεύει το φως να κρατηθεί  κι αποσπερού σαν ξεμακραίνω απ’  το ξωκκλήσι του πυρπολητή  Αη Δημήτρη στον λόφο του τον αγιασμένο, από παπάδες ήρωες και απλούς. Παραμονή απ΄ τις πιο καρτερικές της ζήσης μου. Αναρωτιέμαι ποιος με έμαθε  να αγαπώ τόσο τον Οκτώβρη, τους Αγίους του  και τα χρυσάνθεμα των προσκυνηταριών τους. Κάποτε έβαλα πολλούς στη σειρά να φτιάξω και εγώ ένα διάδημα με λέξεις και ρίμες-μνήμες.

Αϊ-Δημητριάτης βροχερός φόρεσε ένα ρασάκι
σε αγρυπνία ταπεινή λαλεί ένα κοντάκι.
Καλλικελάδου Ρωμανού, Οσίου Ιωάννη,
νόμισμα κράτησε χρυσό και Μαϊουμά στεφάνι.

Διονύσιος και Ιερόθεος, διάσημοι Αθηναίοι,
του Παύλου ήταν μαθητές, Επίσκοποι γενναίοι.
Και οι στρατιώτες του Ιησού, ο Σέργιος με το Βάκχο,
ασπάζονται Μονογενή, αρνούνται θεομάχο.

Απόστολοι , Ομολογητές και Θεολόγος Νέος
τις μέρες τις λαμπρύνουνε, είν’ του Οκτωβρίου κλέος.
Και τον Καψάλη ασκητή, το θαλερό Αρτέμη
εύλαλα χείλη τους φιλούν σε Εικόνα στολισμένη.

Κηρύττει ο Εκατόνταρχος Χριστό Αναστημένο.
Ο ιερότατος Λουκάς αγιογραφεί Παρθένο.
Της Οδηγήτριας τη ματιά με δέος να κοιτάξεις
και να θαυμάσεις ύστερα των Μαθητών τις Πράξεις …

Καλοκαιράκι άμοιαστο τιμά τον Πολιούχο,
γάλα για αίμα έσταξε στο λογχισμένο ρούχο.
Κι ο καβαλάρης Άγιος απίστους αφανίζει,
πεντάκλιτη Βασιλική με μύρο ξεχειλίζει.

Ανέμισε η Λευτεριά στης Πίνδου τα αγιομέρια
του Αργυροκάστρου οι νικητές σηκώνουνε τα χέρια !
Ευχαριστούν τη Δέσποινα, τη Σκέπη την Αγία,
Γοργουπήκοος Ουρανός πάνω απ΄την Αλβανία.

Βαστώ κοντάρι με Σταυρό, του Δίκαιου Ρομφαία,
χρυσάνθεμα και γαλανό στην ένδοξη σημαία.

Κι αποσπερού το ψιθυρίζω σαν ξεμακραίνω. Είναι πυκνό το σκοτάδι και σκληρό πια σαν τις καρδιές μας. Βοηθήστε Άγιοι του Θεού, να μαλακώσει η γη μας η άνυδρη. Λιγόστεψαν τα χρυσάνθεμα σαν τις προσευχές μας. Μην μας εγκαταλείψει το έλεος του Πλαστουργού μας…Διψάει η ψυχή να ξαναζήσει Οκτώβρη…

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή 

Και είναι ελάχιστοι οι Άγιοι από τους αμέτρητους της σύναξης του Οκτώβρη που χώρεσαν σ΄ αυτό το στεφάνι με τις λέξεις και τις μνήμες- ρίμες...Όσοι δεν μπήκαν, δεν παραπονιούνται...Μόνο ρίχνουν κι εκείνοι το Φως τους οι φωτοφόροι και φωτοβόλοι, να σπάσουν τα σκοτάδια τα μισόθεα.Αντίδικός τους η αμαρτία, τα είδωλα και η πλάνη. Καμία έκπτωση, κανένας συμβιβασμός ως το ένδοξο τέλος της επίγειας ζωής τους.  Σκεφτήκαμε σε αυτήν την εκπομπή στα μέσα του Οκτωβρίου να συναχθούμε και να συναντηθούμε με 6 ζεύγη και χορείες αγίων, ίσως λιγότερο γνωστών για τους πολλούς. Κυπριανός και Ιουστίνη, Δομνίνα, Βερίνη και Προσδόκη, Ανδρόνικος και Αθανασία, Ευλάμπιος και Ευλαμπία, Ζηναϊς και Φιλονίλλη, Ζηνόβιος και Ζηνοβία. Παμφίλτατοι διαλεχτοί του Χριστού μας, θα δώσουν και σήμερα απαντήσεις με τους βίους τους, σε πολλά ψευτοδιλήμματα του σύγχρονου πραιτωρίου...

Έως ενός...

....πάντες ἐξέκλιναν, ἅμα ἠχρειώθησαν, οὐκ ἔστι ποιῶν ἀγαθόν, οὐκ ἔστιν ἕως ἑνός.(Ψαλμ.52)

Το ψαλτήρι, το προσευχητάρι των θλιμμένων ελπιζόντων σταλάζει βάλσαμο στις πληγωμένες ψυχές των ανθρώπων! Ουράνια δρόσος και  παραμυθία που διεισδύει από μικρές τρίσβαθες  χαραμάδες και αδιόρατα γαληνεύει! Δεν χαϊδεύει όμως ο Ιερός ψαλμωδός! Μας γεμίζει τις καρδιές με την ελπίδα του αιωνίου, μα ενίοτε μας προειδοποιεί, μας αφυπνίζει μας τρομάζει! Τρόμος και έκστασις! Μπροστά στο άγγελμα της Αναστάσεως! Τρόμος και έκστασις μπροστά στις θλιβερές διαπιστώσεις που αλίμονο δεν αφορούν το παρελθόν και το τότε μα το σήμερα όσο ποτέ! Στον 52^ο ψαλμό…πάντες ἐξέκλιναν, ἅμα ἠχρειώθησαν, οὐκ ἔστι ποιῶν ἀγαθόν, οὐκ ἔστιν ἕως ἑνός….Ἀλλ’ εἶδεν ὅτι ὅλοι ἐξετράπησαν ἀπὸ τὴν εὐθεῖαν ὁδὸν καὶ ὅλοι κατήντησαν εἰς ἐξαχρείωσιν καὶ διαφθοράν. Δὲν ὑπάρχει κανεὶς ποὺ νὰ πράττῃ τὸ ἀγαθόν· δὲν ὑπάρχει οὔτε ἕνας. Τρομερή η διαπίστωση! Ιδίως αν αντιληφθείς ότι αυτός ο ένας οφείλει να είσαι εσύ αδελφέ μου, ταλαίπωρε εαυτέ μου! Δίχως φυσικά αίσθηση τέτοιας σημαντικότητας και αξιοσύνης! Αλλά αυτομεμπτικής  συναίσθησης που κανέναν άλλον δεν κατηγορεί πλην του αθλίου εαυτού μας και μόνο.

Λιγοστεύουν οι μέρες αδελφοί μου! Τα σημεία των καιρών δεν αφήνουν περιθώρια για εξωραϊσμούς και εφησυχάσεις! Εγώ φταίω για όλα!

Έλεγε ο Άγιος Γέροντας Εφραίμ ο Σεραγιώτης: «…Ταπεινώσου, αν θέλεις να ταπεινωθούν οι διάβολοι που σε θλίβουν. Ρίξε τον εαυτόν σου κάτω απ’ όλους και πες: «Εγώ είμαι ο τελευταίος του κόσμου και εγώ φταίω για όλα.»

Να το κάνεις αλλά όχι προσχηματικά, όχι αυτάρεσκα και ανθρωπάρεσκα με τον γνωστό σου ευσεβισμό, αλλά ειλικρινώς και καρδιακά!

Έλεγε ο μέγας Ντοστογιέφσκυ «…μονάχα ένας τρόπος σωτηρίας υπάρχει. Να πάρεις επάνω σου όλες τις αμαρτίες των ανθρώπων όταν αναλάβεις τα πάντα και για τους πάντες. Θα δεις αμέσως πως πραγματικά έτσι είναι, πως είσαι ένοχος για τους πάντες και για τα πάντα».

Να σε τρομάζει εκείνο το έως ενός! Πόσα χρόνια έρχεται και ξαναέρχεται ο Κύριος να επιθεωρήσει την άκαρπη συκιά στον αμπελώνα σου; Και όλο παράταση ζητάς, να μην την κόψει, μέχρι να την ξανασκαλίσεις  και να την φροντίσεις πιότερο…Και όλο άκαρπη μένει, αφού λογαριάζεις αυτή την παράταση με το μέτρο της δήθεν  αγάπης των στρεβλοδόξων που αγνοούν ότι μόνο η μετάνοια θα πέσει σαν κοπριά γύρω από τον κορμό της…

Αναζητώντας τους δέκα των σύγχρονων Σοδόμων και τον ένα του 52^ου ψαλμού, τους κανονάρχες του Θείου ελέους, λέμε πάλιν και πολλάκις το παράτεινον Κύριε το έλεός Σου…

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή 

Στην οικοδομή με υλικά την πίστη και την γνώση…

 

Η εμπιστοσύνη…Τι λέξη, τι έννοια, τι εφόδιο για κάθε άνθρωπο! Εμπιστεύεται κανείς όποιον αποπνέει αλήθεια, ειλικρίνεια, ακεραιότητα, δικαιοσύνη, ασφάλεια…Από μωρό παιδί ο άνθρωπος μαθαίνει να εμπιστεύεται. Πρώτα εκείνους που έχει γύρω του. Γίνεται πυξίδα του η εμπιστοσύνη και μαθαίνει να την ακολουθεί για να μην χάνει  τον δρόμο και τον προσανατολισμό του. Μεγαλώνοντας αρχίζει να εμπιστεύεται όλο και περισσότερους, να οικοδομεί σχέσεις εμπιστοσύνης. Θυμάστε ένα σλόγκαν παλιάς διαφήμισης; Έχουν πολύ «ψωμί» αυτά τα συνθήματα! Διαφήμιζε ένα υγρό καθαρισμού… «Αυτήν ξέρετε, αυτήν εμπιστεύεστε!» Άρα για να εμπιστευθείς κάποιον πρέπει και να τον γνωρίζεις…Πως μπορείς να εναποθέσεις την ελπίδα ή την ασφάλειά σου σε κάποιον που σχεδόν αγνοείς; Κι αν σου χρειάζεται η γνώση για ένα υγρό καθαρισμού, πόση γνώση χρειάζεσαι για Εκείνον που καθαίρει συνεχώς την ψυχή σου;

Από την άλλη σχεδόν πάντοτε και όσον αφορά την εμπιστοσύνη,  δίπλα στη γνώση πρέπει, όχι λόγω ετυμολογίας μα σχεδόν νομοτελειακά, να συμπορεύεται και η πίστη. Για να το σκεφτούμε. Μπαίνουμε σε ένα καράβι. Εμπιστευόμαστε την εταιρία, που ενίοτε γνωρίζουμε την πορεία και την αξιοπιστία της. Στις πλείστες των περιπτώσεων όμως, αγνοούμε παντελώς τον κυβερνήτη…τον καπετάνιο! Πιστεύουμε όμως ότι και την εξειδίκευση και την εμπειρία διαθέτει και μάλιστα πλούσια, ώστε να οδηγήσει το πλοίο μας και εμάς με ασφάλεια, σε λιμένα αποβίβασης…

Αδελφέ μου, ταλαίπωρε εαυτέ μου πόση εμπιστοσύνη δείχνεις στον Μεγάλο Καπετάνιο, τον Αρχηγό της γαλήνης;

…πιστὸς ὁ Θεὸς δι᾿ οὗ ἐκλήθητε εἰς κοινωνίαν τοῦ υἱοῦ αὐτοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ τοῦ Κυρίου ἡμῶν.( Α Κορ. 1,9)

 Ερμηνεύει ο μακαριστός Π.Τρεμπέλας:

Περὶ αὐτοῦ δὲ νὰ εἶσθε βέβαιοι, διότι ὁ Θεός, ἀπὸ τὸν ὁποῖον ἐκαλέσθητε νὰ γίνετε συμμέτοχοι τῆς ἐνδόξου ζωῆς τοῦ Υἱοῦ του, Ἰησοῦ Χριστοῦ τοῦ Κυρίου μας, εἶναι ἀξιόπιστος καὶ τηρεῖ ὅλας τὰς ὑποσχέσεις του, δι’ αὐτὸ δὲ καὶ ὀφείλει ὁ καθένας μας νὰ βασίζεται ἀδιστάκτως εἰς αὐτόν.

Πιστός ο Θεός! Αξιόπιστος! Άξιος εμπιστοσύνης! Άξιος πίστης αδίσταχτης! Πίστη όχι μόνο στην ύπαρξη, μα στην πρόνοιά Του! Δεν σταματά αυτή η πορεία προς την απόλυτη παράδοση στα χέρια Του! Στο  Άγιο θέλημά Του! Θεία οικοδομή εμπιστοσύνης!

Τον γνωρίζεις για να Τον εμπιστευθείς; Της καρδιάς σου τα φύλλα έχουν έστω μια χαραμάδα να παρεισδύσει το Φως Του; Και αυτή η γνώση που έχεις, γίνεται αγάπη και βίωμα Χριστού;

Πάλι στην Α΄προς Κορινθίους.…ἡ γνῶσις φυσιοῖ, ἡ δὲ ἀγάπη οἰκοδομεῖ. εἰ δέ τις δοκεῖ εἰδέναι τι, οὐδέπω οὐδὲν ἔγνωκε καθὼς δεῖ γνῶναι·(Α΄Κορ.8,2)

 Ερμηνεία Ι.Κολιτσάρα:  Η γνώσις όμως χωρίς την ορθήν πράξιν οδηγεί εις κουφότητα και αλαζονεία, ενώ η αγάπη οικοδομεί και ωφελεί τον πλησίον. Εάν δε κανείς νομίζη ότι γνωρίζει κάτι, αυτός ακόμη δεν έχει γνωρίσει τίποτε, όπως πρέπει να το γνωρίζη εις βάθος και πλάτος.

Δύσκολο το μίγμα, το… χαρμάνι της Θείας Οικοδομής. Γνώση και βιωματική πίστη συνεχώς αναμειγνύονται! Δοκιμές επί δοκιμών…Τα θεμέλια τις περισσότερες φορές σαθρά…Θέλει γκρέμισμα τότε και πάλι από την αρχή…Ο Μέγας Κτίστης αναμένει πάντοτε με άπειρη συγκατάβαση. Το σχέδιό Του είναι κοινό και απαράλλαχτο! Το όνομά του: Σωτηρία!

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή

Ερχόμενος και Αναμένων…

 

"Ιδού ο Νυμφίος Έρχεται"( Ν.Γύζης)

…αλλ’ ο Θεός διηνεκώς έστηκεν αναµένων,

ει τις ποτε κάλεσειεν αυτόν των οικετών…

Αγ.Ιω.Χρυσ.

Έχει ακουστεί μέσα σε αυτήν την ραδιοφωνική πολύχρονη συμπόρευση,  πολλές φορές η φράση:  η θεματολογία της σημερινής εκπομπής. Θεματολογία είναι ένα σύνολο θεμάτων που συγκροτούν ένα θέμα, μια έννοια, ένα αντικείμενο. Χριστού η θεματολογία. Στο κέντρο ο Χριστός μας. Και πάλιν και πολλάκις και πάντοτε και για όσο το έλεός Του μας επιτρέπει να συνεχίζουμε να τολμάμε να μιλάμε για Εκείνον. Χριστού η θεματολογία. Χριστού η…πολυλογία! Χριστού η…παλιλογία! Ναι, ας χαρακτηριζόμαστε αδελφοί μου βαρετοί και επαναλαμβανόμενοι, χωρίς πρωτοτυπίες και εκπλήξεις…Δεν πρωτοτυπεί, όποιος αποκλίνει από τα ρήματα της αιωνίου Ζωής! Κινδυνεύει να γκρεμιστεί σε βάραθρο απωλείας και να παρασύρει κι άλλους δυστυχώς, με τις πρωτοτυπίες του και τα εφευρήματά του, τις δοκησισοφίες του και τις ψυχολογίες του…τα life coaching και τις ψεύτικες ελευθερίες του…Το είπε ο Χριστός μας στο Ευαγγέλιό Του; Τέρμα και Αρχή! Είναι νόμος! Δεν επεξηγείται, δεν προσαρμόζεται, δεν τροποποιείται, δεν στρεβλώνεται…Συνήθως όποιος αναλύει προς το συμφέρον της σάρκας και όχι προς το συμφέρον της ψυχής, μετατρέπεται ο ίδιος σε έναν κακόδοξο εχθρό του Χριστού, ο οποίος, αλίμονο θα διασκορπίζεται κάθε στιγμή στη θέα του Αναστημένου Λυτρωτή. Στους περισσοτέρους μας αρέσει, είναι η αλήθεια, ο ευρηματικός λόγος, ο πρωτότυπος, ο γεμάτος από σύγχρονες καταστάσεις και παραδείγματα, από την καθημερινότητα του καθενός την δύσβατη, πολλές φορές όμως διάσπαρτος από μικρά σποράκια αμφιβολίας, για το αν όσα παραδόθηκαν από τους Αγίους Πατέρες στις κατοπινές γενιές του Θεανθρώπου Ιησού είναι σε ισχύ και μπορούν να γίνουν βίωμα στο σήμερα…Και έτσι τερπόμενοι και τρεπόμενοι  δίχως να το καταλάβουμε εγκαταλείπουμε τον λόγο του Θεού, τα λόγια τα Άγια και νιώθουμε ότι μας καλύπτει απόλυτα  το ομίλημα του σύγχρονου και σπουδαγμένου στις Λωζάνες…Ιεροκήρυκος με το κανάλι στο διαδίκτυο και τα αμέτρητα βιβλία best seller…Ποιος άραγε αναπαύεται και δυναμώνει με τα λόγια του αμώμου που επαναλαμβάνονται καθημερινά στο μέσο της νύχτας;  Εκείνη την ώρα που ακούγεται το Ιδού ο Νυμφίος έρχεται και το εξαποστειλάρι Τον Νυμφώνα σου βλέπω…Παλιλογεί ο ψαλμωδός και ο Αναγνώστης σε κάθε μεσονυχτικό! Παλιλογεί ο Ιερέας κάθε Κυριακή εξιστορώντας των Εωθινών τα θαύματα και τα θαυμάσια! Παλιλογεί ο Ιεροψάλτης σε κάθε δοξολογία και χερουβικό ύμνο! Παλιλογεί ο Χριστός που μόνο το μετανοείτε κραυγάζει και περιμένει… Απορούμε και καλά κάνουμε με την μακροθυμία Του. Τόσο που γινόμαστε εκμεταλλευτές της χρηστότητας και της αγαθότητάς Του. Μα δεν την εκμεταλλευόμαστε για να μετανοήσουμε αδελφοί, μα για να παρατείνουμε το φιλήδονο και  βολεψό εγώ μας. Και Εκείνος έρχεται και περιμένει…Με άκλειστη την αγκαλιά του την σταυρωμένη. Με την άμοιαστη  απαλάδα και την αρχοντιά Του μα και με την παιδαγωγία Του…Οι σοφοί κατά Θεόν άνθρωποι, τα ταπεινά του κόσμου, οι διαλεχτοί και διδαχτοί του Κυρίου, που δεν χρειάζονται κανένα ομίλημα και κανένα κείμενο περισπούδαστου "πνευματικού καθοδηγητή" για να λάβουν πνευματικές αποφάσεις και να απαντήσουν στα διλήμματα του...σύγχρονου πραιτορίου, παρά μόνο την βεβαία και ασφαλή συνείδησή τους, ποτέ δεν χρησιμοποιούν φράσεις του τύπου : φυσική καταστροφή , κλιματολογική αλλαγή και άλλα τέτοια ασύνετα, παρά μόνο μια : ΘΕΟΜΗΝΙΑ ! Του Θεού η μάνητα, θέτει νου και απερινόητα , μα τόσο παιδαγωγικά, αποκαλύπτει το μέγα Του έλεος... Ας παλιλογήσει ο Ιερός ψαλμωδός: ...ὅσας ἔδειξάς μοι θλίψεις πολλὰς καὶ κακάς, καὶ ἐπιστρέψας ἐζωοποίησάς με, καὶ ἐκ τῶν ἀβύσσων τῆς γῆς πάλιν ἀνήγαγές με. ( Ψαλμ.70,20)

Έρχεται και περιμένει… Να ακούσει την φωνή την παρακλητική, την υιική ικεσία του απολωλότος…Να επιστρέψουμε, όχι ψεύτικα και υπολογιστικά, μα για την αγάπη Του και μόνο! Κάθε στιγμή Σταυρός κι Ανάσταση! Μεγάλη Παρασκευή και Πάσχα!

Τίποτα πρωτότυπο και στην σημερινή μας θεματολογία λοιπόν…

Ο Χριστός Ερχόμενος και Αναμένων…

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή

Του Άη Γιαννιού του Νηστικάρη...

Λαϊκές δοξασίες…αναρίθμητες συνήθειες γενεών και γενεών…όλες αφιερωμένες στον Αη Γιάννη τον Πρόδρομο που αυτήν την ημέρα λέγεται και Νηστευτής…και Νηστικάρης…και Θερμαστής και Ριγολόγος και Κρυαδίτης…Η λαϊκή παράδοση, γραφική για τους σύγχρονους πανεπιστήμονες ορθολογιστές…δεν επιβάλλει, όπως συνηθίζεται να λέγεται, απλά τιμά, σέβεται και αγαπά όλους τους Αγίους, κάποιους δε ιδιαίτερα ….Η τελευταία μεγάλη γιορτή του εκκλησιαστικού έτους ,αφιερωμένη στον σεβασμιώτερο όλων των προφητών, στον αρχηγό του αγγελικού τάγματος και όλης της μοναχικής πολιτείας, αυτόν για τον οποίο ο Χριστός μας ,είπε :ευτυχισμένη η μάνα που γέννησε τέτοιο παιδί …Έστω και νοερά αυτήν την ημέρα γονατίζω και προσκυνώ το χώμα ποτισμένο με το αίμα από τον αποκεφαλισμό του αγγελόμορφου Αγίου, αληθινά ανεκτίμητος θυσαυρός, φυλαγμένος στο Μοναστήρι Του στις Σέρρες…Και έπειτα οι θύμησες οδηγούν τα βήματα της ψυχής μου σε ένα ξωκκλησάκι αγαπημένο...

H τελευταία γιορτή του καλοκαιριού…εκεί, που όλο το υπόλοιπο καλοκαίρι μας έφταναν τα νυχτερινά βήματά μας…η περίφημη βόλτα ως τον Αϊ Γιάννη…κάθε βράδυ όλα τα παιδιά του χωριού ξεκινούσαμε με προορισμό τον…ουρανό του μικρού ξωκκλησιού στην άκρη του δρόμου λίγο πρίν τα αλώνια…εκεί δίπλα στην ξακουστή του βρύση με την μεγάλη γούρνα για να ποτίζονται τα ζα, σημείο αναφοράς και συνάντησης για ατέλειωτες γενιές μανιατών . Αμέτρητες και οι φορές που όλοι μας …ασεβείς κι αθώοι καθόμασταν στην σκεπή του κοιτάζοντας τον μανιάτικο ουρανό περιμένοντας αυτός να… ξεκρεμάσει ένα από τα άπειρα μικρά του φώτα και εμείς έπειτα να ευχηθούμε μυστικά για να πιάσει η ευχή…Κάθε που τέλειωνε το πανηγύρι της ανεμελιάς...της παιδικής μας αγαθοσύνης, το πανηγύρι του λατρεμένου μας Αυγούστου στην ανάλαδη εικοστή εννάτη του, η βόλτα γινόταν πλέον επίσημη ..Φορώντας τα καλά μας κατεβαίναμε στην μικρή του αυλή να προσκυνήσουμε την Τίμια κεφαλή Του επίγειου Αγγέλου και να ακούσουμε εκείνο το συγκλονιστικό μικρό δοξαστικό που τότε ελάχιστα καταλαβαίναμε, μα η ένταση της φωνής του ψάλτη μας έκανε να συλλογιζόμαστε το μαρτύριο του σεβασμιώτερου των προφητών: Πάλιν Ἡρῳδιὰς μαίνεται, πάλιν ταράττεται, Ὢ ὅρχημα δόλιον, καὶ πότος μετὰ δόλου! ὁ Βαπτιστὴς ἀπετέμνετο, καὶ Ἡρῴδης ἐταράττετο….

Πέρασαν πολλά καλοκαίρια από τότε…Αυτά μίκρυναν αναγκαστικά, οι βόλτες και αυτές λιγόστεψαν ..η ανεμελιά και κυρίως η παιδική αθωότητα έγιναν μνήμες πολύτιμες να κρατηθείς ζωντανός στις σκοτεινές και ανίερες μέρες μας ..και ο Άϊ Γιάννης μας με τις υπέροχες βυζαντινές αγιογραφίες και το πάντα κατανυκτικό του ημίφως…έγινε ακόμη πιο…έμορφος που λένε κι οι μανιάτες…Η οικογένεια που πολλές δεκαετίες τον ευλαβείται ιδιαιτέρως, φρόντισε ώστε το αγαπημένο εκκλησάκι να αναστηλωθεί εντυπωσιακά και να αποκτήσει μια ακόμη πιο μεγάλη και άνετη αυλή με πολλά πετρόχτιστα καθίσματα για τους προσκυνητές. Η αρτοκλασία μου θύμισε παλιές εποχές με πολλούς, πλέον κεκοιμημένους εξωχωρίτες...τον μπάρμπα Μίμη τον ψάλτη, τον θρυλικό Χρήστακα τον μπάρμπα Νώντα τον λεβεντάνθρωπο και τόσους άλλους που μόλις πέρυσι συνάντησα για τελευταία φορά στην αυλή του αέναου κήρυκα της Μετανοίας …Μια τελευταία ματιά στην εικόνα Του για δύναμη… και ένα καλή αντάμωση ….που όλο και πιο απροσποίητα βγαίνει από τα χείλη όλων των …ξενιτεμένων , όταν η τελευταία καλοκαιρινή τους βόλτα έφτασε και φέτος στο τέλος της, μελαγχολούν γλυκά τα μάτια μας και τις ψυχές μας… Και του χρόνου! Και του χρόνου εδώ στην χάρη Του Προδρόμου και Προφήτη του Σωτήρος Χριστού....Ξεχωρίτες! ζωντανοί και ταξιδιώτες: Καλό Παράδεισο!

Νώντας Σκοπετέας

Με απόσπασμα από το βιβλίο: Πόσα χωράνε σε ένα Αμήν(Εκδ Πρόμαχος Ορθοδοξίας 2019)

Δεκαπενταύγουστος! Άλλη μια ευκαιρία...

 

Χαρείτε  ρημοκλήσια ταπεινά, στου ουρανού τις άκριες υψωμένα

 και σεις τα θαλασσάρικα μ ΄αρμύρα κεντημένα …

Χαρείτε αγέρηδες λιβανωτοί και κύματα του μελτεμιού

 που μοιάζετε με σκαλοπάτια ασβεστωμένα,

 να φέρετε στη Χάρη Της

τα πονεμένα τάματα και γόνατα απ τις μετάνοιες ματωμένα…

Χαρείτε σταυρολούλουδα και ανθοί που θα πλεχτείτε γύρω απ την κλίνη Της,

ζωή αιώνια αποχτώντας

και άρωμα αμάραντο στη μνήμη μας  σκορπώντας…

Χαρείτε σεις ψαλτάδες και ιερείς του Υψίστου ευλογημένοι, που θα ξαναλαλήσετε πως της φύσεως οι όροι θα είναι πάντα νικημένοι…

Χαρείτε σεις Γυναίκες που η εκλεκτότερή σας με σώμα και ψυχή, στου Θεϊκού Νυμφώνα τα Παλάτια, στα χέρια του Αναστημένου Σπλάχνου Της,

Βασίλισσα οδηγείται

 και από υπερκόσμιες τάξεις, αντάμα με Αποστόλους και Θεοσόφους Ιεράρχες λαμπρά δορυφορείται…

Όλος ο κόσμος, τα πέρατα της γης, ζωή ας χαρεί αληθινή, αυτή που ανατέλλει, του Αυγούστου την δεύτερη Ανάσταση ας Την πανηγυρίσει!

Ακοίμητη χαρά των θλιβομένων, ελπίδα αμετάθετη, τάφος ποτέ δεν θα κρατήσει…

Προπομπή με της Χαράς τα δάκρυα…

Ξόδι ολόχαρο εξαπτερύγων και δυνάμεων ασωμάτων, γης και ουρανού, ανθρώπων ιλαρών και έκπληκτων Αγγέλων…

Λιτανεία της τρανώς Ηπλωμένης Υπτίας ΜητροΘέου, απ της Καταπολιανής τους ολάνθιστους τους κήπους, ως το περιβολάκι του καμαροσκέπαστου μικρού μοναστηριού Της στου Παραδείσου  τ΄ αγνάντι… ( Ν.Σ 2013)

Όχι άλλος ένας Δεκαπενταύγουστος, μα ένας άλλος να είναι αυτός! Φαίνεται ο χρόνος να λιγοστεύει! Και με εσχατολογική ενατένιση να μην το δούμε αυτό, στα σίγουρα κάθε μέρα που περνά λιγοστεύει αυτές τις ανυψωτικές ευκαιρίες για τις ψυχές μας! Γιατί ανυψώνεται η ψυχή κάθε Ορθοδόξου Χριστιανού τούτες τις άγιες μέρες της Παναγιάς! Κάθε ικεσία και άγιο παρακαλετό προς την Βασίλισσα, την Δέσποινα, την Μάνα όλου του κόσμου, την Άνασσα κι Ανάσα όλων μας, ανεβάζει την ψυχή στα Ουράνια να προγευτεί τα της άνω Ζωής! Σωστική η μεσιτεία της Κυρίας Θεοτόκου! Λιμάνι, καταφυγή και σκέπη Θεία! Αν εννοούσαμε σε βάθος έστω μια προσφώνησή της! Μια λέξη τιμητική από την μικρή ή την μεγάλη Παράκληση, δεν θα έπαυε συνεχώς, ευκαίρως ακαίρως, μαζί με την μονολόγιστη ευχή του γλυκύτατου Ιησού να επαναλαμβάνεται το: Υπεραγία Θεοτόκε σώσον ημάς! Τέτοιες λέξεις και προσφωνήσεις θα ακουστούν σε ακόμα μια εκπομπή παραμονές της Κοιμήσεως της Υπερευλογημένης Θεοτόκου!

Νώντας Σκοπετέας

Με αποσπάσματα από ομότιτλη εκπομπή

Δεκαπενταύγουστος 2023

Ζητά η ψυχή να μεταμορφωθεί...

Ζητά η ψυχή να υψωθεί στο απρόσκοπτο Φως! Δεν μετριούνται τα ψηλώματα που ποθεί να πατήσει! Ζητά να μεταμορφωθεί στον παρόντα κόσμο, να προγευτεί την μέλλουσα αιώνια λαμπρότητα! Τα υψώματά της απρόσμενα εμφανίζονται στην πορεία της! Ποθεί να τα ανέβει και να μείνει εκεί! Δεν χρειάζεται τίποτε άλλο από το να ατενίζει τη δόξα του Κυρίου! Να κραυγάσει το καλόν υμάς εστίν ώδε είναι!

Κύριε, καλόν ἐστιν ἡμᾶς ὧδε εἶναι…

Στην  στιγμή που για πρώτη φορά φωταγωγήθηκε η ψυχή μας με το  αναλλοίωτο το  φως…

Καλόν ἐστιν ἡμᾶς ὧδε εἶναι…

Τότε που για ελάχιστα νοιώσαμε αγάπη αληθινή, του Σταυρωμένου  την αγάπη, που χώραγε μέσα της…δήμιους  και διώκτες…

Καλόν ἐστιν ἡμᾶς ὧδε εἶναι…

Όταν στου πετραχηλιού τα κρόσσια αφήσαμε λυτρωτικά να κυλήσουν διαμάντια καρδιοστάλαχτα , ξαναφορώντας τον χιτώνα τον πρώτο μας τον Φωτεινό…

Καλόν ἐστιν ἡμᾶς ὧδε εἶναι Κύριε…

κάτω απ την Θεϊκή Σου Νεφέλη που επισκιάζει του μισεμού τον φόβο , της αμαρτίας το πηχτό σκοτάδι…

᾽Εγέρθητε καὶ μὴ φοβεῖσθε! είπες Κύριε…

κι ευχήθηκα το ταξίδι το αιώνιο του καθενός παιδιού Σου ν ΄αρχίσει μ ένα Σου πρόσταγμα ξανά, στης δικής του  Μεταμόρφωσής  την ιερή την ώρα… νυν απολύεις στερνά ανασαίνοντας…

Σε τέτοια υψώματα θα ανέβουμε αδελφοί μου! Νοσταλγώντας ακόμα και  όσα δεν ζήσαμε ποτέ! Παραμονές Μεταμορφώσεως στην κορυφή του Άθωνα και στο Θαβώρ, με ένα κομμάτι Νεφέλης στο χέρι και στον Χριστό στο Κάστρο του κυρ Αλέξανδρου, με καλοκαιρινό πρίμο καιρό, σε αγρυπνία  του αρχαίου κόσμου! Όρη μεταμορφώσεως παντού μας περιμένουν! Η θλιβερή αγνωσία του Θεού σαν παχυλή αχλύ τα κρύβει! Η γνώση και η συνεχής προσπάθεια για επίγνωσή Του, σαν νεφέλη φωτεινή τα φανερώνει μπροστά στα έκθαμβα μάτια μας! Λάμπει η μεγάλη γιορτάδα του Δεσπότη Σωτήρος Χριστού μέσα στο δεκαπεντάρι της Παναγίας Μητέρας μας! Λάμψον και ημίν τοις αμαρτωλοίς το Φως Σου το αϊδιον!

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή

Να είστε περήφανοι…!(Το σήμερον και το...σήμερα)

…λέγουσι τοῖς ἀπωθουμένοις τὸν λόγον Κυρίου· εἰρήνη ἔσται ὑμῖν· καὶ πᾶσι τοῖς πορευομένοις τοῖς θελήμασιν αὐτῶν, παντὶ τῷ πορευομένῳ πλάνῃ καρδίας αὐτοῦ εἶπαν· οὐχ ἥξει ἐπὶ σὲ κακά. (Ιερ. 23,17)         

 

Ευλογημένη η μονοτονία που ωφελεί τις ψυχές! Τα ιερά συνθήματα που επαναλαμβάνονται! Ο διαρκής ενεστώτας της Αγίας μας πίστης! Το σήμερον το πανίερο! Όλα στο παρόν! Ίδιος και αμετασάλευτος ο Θεός Λόγος, χθες και σήμερον και εις τους αιώνες! Τίποτα δεν ξεθυμαίνει, δεν ξεθωριάζει, δεν ξεμακραίνει από τον όντως Όντα! Όσο κι αν το θεοστυγές σήμερα πασχίζει να φαλκιδεύσει με εκφιλοσοφήσεις και εξακαδημαϊσμούς τον Νόμο του Θεού, αυτός έχει ισχύ διαρκή και δεν επιδέχεται αμφισβητήσεων, τροποποιήσεων και εναρμονίσεων! Τότε, σου λένε οι…αναθεωρητές, ήταν τόσο διάφορα τα πράγματα! Σήμερα, αλλιώς βέβαια πρέπει να εφαρμόζεται ο Θείος Λόγος! Με άπειρες στρεβλές οικονομίες, αλλά κυρίως με αμέτρητες βλάσφημες αμνηστεύσεις και ακόμα-ακόμα και άθεσμες νομιμοποιήσεις! Δεν θέλουμε να το πιστέψουμε, ότι ακούστηκε από στόμα ανωτάτου κληρικού,  πνευματικού των ημερών μας, ότι η Ιερή Αποκάλυψη γράφτηκε για να εξυπηρετήσει συγκεκριμένες ανάγκες του τότε και ότι είναι λάθος να συγκαταριθμείται πλέον στα 76 βιβλία της Αγίας Γραφής, ως εξαιρετικώς ανεπίκαιρη!! Άπαγε! Ο νόμος και το θέλημα του Θεού, δεν έπαψαν ποτέ να κοινολογούνται στους ανθρώπους! Ο Φιλάνθρωπος πέμπει πάντοτε τους απεσταλμένους του, ελεγκτικά και αγαπητικά να διαφωτίζουν, εμπόνως να  προειδοποιούν και πατρικά να προσφέρουν την ελπίδα και την  θεραπεία. Ένδειξη της ατελεύτητης μακροθυμίας ενός πανοικτίρμονος Πατρός, που έρχεται συνεχώς πρώτος σε συνάντηση, επιποθώντας την καταλλαγή με το πλάσμα Του! Στις μέρες μας πλήθυναν οι «αγαπητικές» φωνές ανθρώπων, που ενώ μπορούν και είναι διαπιστευμένοι να μεσολαβήσουν για τούτη την συνάντηση, όλο και αποπροσανατολίζουν απ΄την οδό της μετανοίας,  τους εν διαστάσει αποστατούντες, εξωραϊζοντας το Θεομίσητο και το εφάμαρτο! Ως άλλοι ψευδοπροφήτες, βλέπουν παντού την αγάπη του Θεού που όλα τα σκεπάζει. Ομογενοποιούν δε σύμπασες τις έστω ελάχιστες γνήσιες... άνωθεν επιτετραμμένες φωνές του σήμερα, που αγωνιωδώς κραυγάζουν το:  μετανοείτε, έρχεται η δικαία οργή του Θεού! 

Μην ακούτε τους επικίνδυνους καταστροφολόγους σου λένε εκείνοι! Δεν πρόκειται να γίνει τίποτα! 

Κάπου τα έχουμε ξαναδεί όλα τούτα! Στην Παλαιά Διαθήκη! Και τότε...νανούριζαν την παραπικραίνουσα, πονηρευομένη  και ασχημονούσα γενεά λέγοντάς της: Δεν θα πάθετε κανένα κακό! Συνεχίστε έτσι! Να είστε περήφανοι…!

Νώντας Σκοπετέας

23 Ιουλίου 2023

Μνήμη προφήτου Ιεζεκιήλ

 

Ε εσύ εκεί έξω, μας ξεκούφανες ρεε!(+π.Ανανίας Κουστένης)

 

Ο πατήρ Ανανίας! Κάθε πρωί βγαίνω στο μπαλκόνι μου και προσανατολίζομαι προς της Καρακαλλούς τα μέρη! Την ευχή σου παππούλη μου του λέω! Και την στέλνει αδελφέ μου! Τώρα είναι πιο κοντά μου από ποτέ! Πόσες αναμνήσεις έχω από αυτόν τον Άγιο άνθρωπο! Δεν θα λησμονήσω ποτέ την μέρα που τον πρωτοσυνάντησα! Πάνε σχεδόν 30 χρόνια! Τότε ήμουν στην Αθήνα και εργαζόμουν σε χοιροσφαγεία! Είχα έναν φίλο-αδελφό τον Δημητράκη! Κάτι δύσκολο τον βρήκε και μπήκε στο Νοσοκομείο! Έπρεπε να χειρουργηθεί! Εγώ απ΄έξω από το χειρουργείο όλην την ώρα! Δόξα τω Θεώ πήγε καλά! Μετά από λίγες ώρες τον συνάντησα στο δωμάτιο! Όλα είχαν πάει κατ’  ευχήν! Εκείνος το πρώτο πράγμα που μου είπε(τότε δεν υπήρχαν κινητά τηλέφωνα για να επικοινωνήσει) ήταν: -Αδελφέ μου Θανάση σε παρακαλώ να μου κάνεις μια μεγάλη χάρη! Θα πας να συναντήσεις τον πνευματικό μου τον πατέρα Ανανία! Μένει σε μια πολυκατοικία στην οδό Μετσόβου! Σε παρακαλώ να πας να τον βρεις και να του μεταφέρεις τα καλά τα νέα! Έτσι και έγινε λοιπόν! Μετά από λίγη ώρα βρισκόμουν έξω από την πόρτα του διαμερίσματός στην οδό Μετσόβου! Εκεί στα χαμηλά, στα ταπεινότερα της Αθήνας, ζούσε αυτός ο υπέροχος παπάς! Η πόρτα ήταν ανοιχτή! Μου θύμισε πόρτα ιατρείου που δεν κλείνει όσο ο γιατρός εξετάζει! Μπήκα μέσα χωρίς να χτυπήσω, αθόρυβα και προσδοκώντας κάποιος να μου νομιμοποιήσει αυτήν μου την αναίδεια…Δεν ήταν κανείς εκεί, σε ένα μικρό χώρο σαν σαλονάκι με καθίσματα και τόση ωραία ακαταστασία! Παντού κεράσματα, άπειρα βιβλία στιβαγμένα και εικόνες …πω-πω πόσες εικόνες! Μύριζε λιβάνι και καθαρό κερί! Άκουσα στο μέσα δωμάτιο με κλειστή την πόρτα συνομιλίες! Δεν ήξερα τι να κάνω…Δεν έφυγα…Θέλοντας και μη, άρχισα να ακούω! Ήταν ο Γέροντας και μια γυναίκα! Εκείνη, κλαίγοντας του μιλούσε και τι του έλεγε αδελφέ μου; -Πάτερ το πήρα απόφαση! Θα αυτοκτονήσω! Δεν αντέχω άλλο!  Και ο πατήρ Ανανίας της απαντά! -Να σε ρωτήσω…με τι τρόπο σκέφτεσαι να γίνει; Εγώ αδελφέ μου ταράχθηκα! Βρε παπά, λέω από μέσα μου, τι είναι αυτά που της λες; Ακούς εκεί να την ρωτάς τον τρόπο! Αυτό σε ενδιαφέρει; Πες της μωρέ για τη χαρά της ζωής, μίλα της για τον Χριστό, για το έγκλημα το μεγάλο που πάει να κάνει, που θα χάσει την ψυχή της! Και ξαφνικά αδελφέ μου ακούω από μέσα την βαριά φωνή του παπά Ανανία να λέει: - Εεεε…εσύ που είσαι έξω! Μας ξεκούφανες ρεε!! Κοκκάλωσα αδελφέ! Άρχισα να καταλαβαίνω ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με…περίπτωση! Άνοιξε η πόρτα μετά από λίγο! -Δεν θα κάνεις τίποτα Βαγγελιώ μου!  Άσε να το σκεφτούμε καλύτερα και μαζί θα αποφασίσουμε! Εξατομίκευε ο παππούλης! Δεν της είπε τα…κλασσικά! Ήθελε πρώτα να της γλυκάνει τον πόνο! Όχι με αυστηρότητες και απαγορεύσεις! Ήθελε να της κερδίσει πρώτα την εμπιστοσύνη! Και έπειτα με την προσευχή του, να την μπολιάσει με την χαρά του Χριστού! Έτσι και έγινε από ότι έμαθα μετά από καιρό! Όχι μόνο δεν αυτοκτόνησε εκείνη η ψυχή, αλλά απόκτησε οικογένεια και Την Ελπίδα στη ζωή της! Συνέχεια υπό την σκέπη του παππούλη!  Για να επιστρέψω στην δική μας γνωριμία τώρα…Μόλις μείναμε μόνοι με ρωτάει!

-Εσύ ποιός είσαι;

-Με λένε Θανάση του λέω!

-Και τι γυρεύεις εδώ;

-Με έστειλε ο Δημήτρης το πνευματικοπαίδι σας, να σας πω ότι όλα πήγαν καλά στο νοσοκομείο! Χειρουργήθηκε και οι γιατροί είπαν ότι σε λίγες μέρες θα βγει!

-Α καλά! Δόξα τω Θεώ! Εσύ που εργάζεσαι;

-Εγώ…στα γουρούνια πάτερ μου!

-Ωραία! Σε πάω! Θανάση όλα είναι του Θεού! Εκείνος κανονίζει! Πάντοτε να βλέπεις την φωτεινή πλευρά των πραγμάτων!

Αυτές ήταν αδελφέ μου οι πρώτες του κουβέντες σε μένα! Από τότε τον συνάντησα άπειρες φορές! Και έμαθα κοντά του ακριβώς αυτό! Να χαίρομαι και να ελπίζω! Δεν χρειάζεται τίποτε άλλο! Πανεπιστήμιο  ο παπά-Ανανίας! Να έχουμε την ευχή του!

Νώντας Σκοπετέας

Διασκευή από προφορική εξιστόρηση του αδελφού μας Α.Α. πνευματικού τέκνου του μακαριστού πατρός Ανανία Κουστένη. Τον ευχαριστούμε από καρδιάς για τις άγιες και αγνές του θύμησες.

Αποσπάσματα από ομότιτλη σειρά 4 εκπομπών όπου διαβάζονται εκτενή αποσπάσματα από το εξαιρετικό βιβλίο: «ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΜΥΑΛΟ Π. ΑΝΑΝΙΑΣ ΚΟΥΤΣΕΝΗΣ», του συγγραφέως Κώστα Γ. Παναγόπουλου και τις εκδόσεις «Άθως»

Οι φωτοβολίδες του παπά- Ανανία...

 

Όπως όλα τα θεωρούσε στην θετική και ψυχωφελή τους έκφανση και δοξολογούσε πάντων ένεκεν, έτσι σε αυτό το πνεύμα είχε και εφάρμοζε κάτι μοναδικό ο π.Ανανίας. Είχε την «Αγία μεταστρεψιμότητα»! Όλα τα έστρεφε στον Ουρανό! Τα μετέτρεπε σε  φωτοβόλα! Και έτσι δεν υπήρχε ελληνικό τραγούδι και οι στίχοι του,  που να μην μπορεί να χρησιμοποιήσει ο παππούλης παρένθετα στα ομιλήματά του! Και απορούσες πως ήταν δυνατόν, αυτός ο μελετητής, ο μύστης της Ορθοδοξίας, της Πατερικής Θεολογίας, της Ιστορίας, της Ελληνικής γλώσσας, ο μεταφραστής του Αγίου Ρωμανού του Μελωδού, να είναι ειδήμονας και να μην του ξεφεύγει στιχάκι τραγουδιού, εφόσον βέβαια είχε ψυχή και μπορούσε και αυτό ακόμα να οδηγήσει στο «άνω σχώμεν τας καρδίας»! Θυμόμαστε χαρακτηριστικά σε μια από τις εκπληκτικές εκείνες  παρεκβάσεις του, τις μακροσκελείς, τις απολαυστικές τις τόσο συναφείς και ωφέλιμες, να σταματά θυμούμενος ένα στιχάκι του Θεού…-Οι κυβερνήσεις πέφτουνε μα Η Αγάπη μένει, που λέει και το γνωστό ωραίο άσμα… -Του μακαρίτη του Εμμανουήλ οι στίχοι!- Η Αγάπη με κεφαλαία! Ο Χριστός μας μένει! Μας γονατίζει μα και μας ανασταίνει!  Ιδού το παιδαγωγικό της Θείας πρόνοιας, μα Αυτή, Η Αγάπη , ο Χριστός μας ανασταίνει! Και έτσι  ο πατήρ Ανανίας έφτιαξε ένα υπέροχο τζουκ μποξ, με αναρίθμητα τραγούδια και στιχουργήματα που κοίταζαν ψηλά! Άσματα εν δυνάμει και με δύναμη Χριστοκεντρική! Κάντε το πείραμα! Θα εκπλαγείτε! Όλα μπορούν και μιλάνε για τον Χριστό! Όλα είναι ίδια αν δεν τ΄αγαπάς! Όλα μένουν ίδια, άμα δεν τα πας! Πόσο τον γοήτευε και αυτός ο στίχος! Και πόσο δίκιο είχε να του αρέσει! Ό,τι περιβληθεί με Την Αγάπη δεν θα μείνει…φωτοβολίδα! Θα γίνει Φως ανέσπερο!

Νώντας Σκοπετέας

Αποσπάσματα από ομότιτλη σειρά 4 εκπομπών όπου διαβάζονται εκτενή αποσπάσματα από το εξαιρετικό βιβλίο: «ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΜΥΑΛΟ Π. ΑΝΑΝΙΑΣ ΚΟΥΣΤΕΝΗΣ», του συγγραφέως Κώστα Γ. Παναγόπουλου και τις εκδόσεις «Άθως»

Ο κυρ-Παναγιώτης στο ΦΩΣ! (Εις μνήμην Παναγιώτη Οικονόμου)

 

«Εν τω ουρανώ τους οφθαλμούς μου αίρω,

προς σε Λόγε οίκτειρόν με,

ίνα ζω σοι»

(Αναβαθμοί Παρακλητικής πλ. β’)

Έχει μάτια η καρδιά! Έχει μάτια η ψυχή! Στον Ουρανό εκπέμπονται να πάρουν σαν ανταπόδομα την επίλαμψη Εκείνου, του Θεανθρώπου, που έπλασε όμμα από χώμα και σίελο, βγαλμένο από το άχραντο στόμα Του!

Όλα τα πνευματικά, που την ψυχή ανεβάζουν στο Φως, δεν θα είχαν καμία υπόσταση όμως, αν τα πρέσβευαν μονάχα οι ακροατές σαν τον ταλαίπωρο γράφοντα, αλλά οι ποιητές του Νόμου του Θεού, οι βιωματικοί εκφραστές της μόνης Αλήθειας, οι μπροστάρηδές μας, σαν τον αξέχαστο Παναγιώτη Οικονόμου. Τον πρόεδρο των τυφλών! Εκείνον που οδηγούσε τους τυφλούς, όχι όμως σε βόθυνον απωλείας, μα σε λειμώνα φωτόλαμπρο από το ανέσπερο Φως! Ο κυρ-Παναγιώτης, που έβλεπε τόσο καθαρά μέσα στα κατάβαθά σου! Που κάθε του λέξη φανέρωνε την ελπίδα και την προοπτική της αιωνιότητας! Ένας ανδρειωμένος αγωνιστής της ζωής και του Παραδείσου! Ένα πάλαισμα όλη του η επίγεια βιωτή, Θεαρέστως και αλίμονο όχι αυτάρεσκα, να αναπαύει κάθε εμπερίστατο πλησίον του! Τον γνωρίσαμε πριν από 20 περίπου χρόνια και θαυμάσαμε τότε και κατεβάσαμε τα δικά μας μάτια, σαν κατανοήσαμε πως στα αλήθεια είναι να αγαπάς τον κάθε διπλανό σου και να μοχθείς για αυτόν!

Ήταν…ΕΙΝΑΙ από τους ανθρώπους, που αν συναντήσεις έστω και μια φορά στη ζωή σου, χαράσσουν στην μνήμη σου ανεξίτηλα την φωτοβόλα μορφή τους! Πριν λίγο μόλις καιρό τον συναντήσαμε για τελευταία φορά! Μαζί με τον αγαπημένο του γιό τον Γεράσιμο, είχε έρθει Κυριακή να εκκλησιαστεί στην Πορτοκαλούσα! Δεν είπαμε πολλά! Μας έσφιξε το χέρι! Αντανακλαστικά σχεδόν χαμηλώσαμε ξανά το βλέμμα! Δεν αντέξαμε και πάλι το Φως που εξέπεμπαν τα μάτια του!

Δεν είναι παράδοξο αδελφέ μου αναγνώστη τούτου του μικρού αφιερώματος, που σε ένα κείμενο γραμμένο στην μνήμη ενός τυφλού, «πλεόνασε» η λέξη ΦΩΣ! Ούτε τα χρώματα είναι παράδοξα σαν θυμόμαστε τον κυρ-Παναγιώτη! Ο δικός του ο δρόμος για τον Ουρανό δεν είναι απλά επτάχρωμος σαν της μυθολογικής και οικείας του Ίριδας! Είναι κατάγιομος από όλα τα χρώματα του Μεγάλου Ζωγράφου! Ο καμβάς ο ατέρμονος, ήταν πάντοτε ολοζώντανος και ωραιότατος μπροστά στα ορθάνοιχτα μάτια της ψυχής του!

Εκεί στην πύλη του Παραδείσου για όπου τώρα ταξιδεύει, θα τον περιμένει μαζί με άλλους πολλούς και ο πεφιλημένος του Δεσπότης της Χίου ο Παντελεήμων Φωστίνης, που τόσο θαύμαζε! Αξέχαστος ο τρόπος που κάποτε μας διηγήθηκε για εκείνον και την ακίβδηλη Ιεροσύνη του. Εκεί θα τον περιμένουν και πολλοί ευεργετημένοι αδελφοί του να τον αγκαλιάσουν στοργικά, μετά την συνάντησή του με τον αφέντη Χριστό! Στα σίγουρα θα γνωριστεί μαζί του και η Αναστασία, που στερήθηκε τη σωματική όραση αλλά με την μέθοδο Μπράιγ, ψηλαφητά για πολλά χρόνια ρουφούσε κάθε λέξη του Αγίου Ευαγγελίου, με τα ακροδάχτυλα της και προς το τέλος της, σαν ξεράθηκαν και εκείνα, διάβαζε ακουμπώντας στην Αγία Γραφή τα χείλη της! Κοιμήθηκε οσιακά η Αναστασία, ψελίζοντας το: ἐν ἀρχῇ ἦν ὁ Λόγος! Και αυτό ταιριαστό για τα δικά του στερνά λόγια! Εμείς σαν να τον ακούσαμε πριν ξεπνεύσει για τελευταία φορά, να ψελλίζει του Θεοδόχου Συμεών το άληστο ρήμα: Nῦν ἀπολύεις τὸν δοῦλόν σου, δέσποτα, κατὰ τὸ ῥῆμά σου ἐν εἰρήνῃ, ὅτι εἶδον οἱ ὀφθαλμοί μου τὸ σωτήριόν σου…

Καλή αντάμωση κυρ-Παναγιώτη!

Στο αιώνιο Φως του Χριστού πορεύου μακάριε!

14-07-2023

Νώντας Σκοπετέας

(Εις μνήμην Παναγιώτη Οικονόμου

προέδρου Συλλόγου Τυφλών Νομού Αργολίδας “Η Ίριδα”)

Η παστρική εξομολόγηση...(Με ένα τετράδιο στην Παναγούδα…)

Ήθελε μόνο να τον δει! Να εκπλαγεί το μέσα του στο πρώτο αντάμωμα της ματιάς του! Να δροσιστεί με μια του κουβέντα μόνο! Καλοκαιράκι ήταν στα μέσα του! Μπορεί και 12 του Αλωνάρη! Δεν θυμάται ακριβώς! Δεν λησμονά το καταμεσήμερο στα μέρη της Παναγούδας 40 χρόνια πριν!  Στάθηκε έξω στην αυλή μαζί με άλλους πολλούς! Ζωγραφισμένη η αδημονία στο πρόσωπά τους! Βγήκε μετά από λίγο ο Γέροντας! Πως αγκάλιαζε τους νιόφερτους!

-Καλώς το παλικάρι, είπε και ο Αθανάσιος ένιωσε, πως αυτές ήταν οι πιο γλυκές λέξεις που είχε ποτέ του ακούσει! Σουρούπωνε πιά, όταν ήρθε η σειρά του να δει τον Γέροντα κατά μόνας! Ξεκίνησε να του μιλά για όσα τον ταλάνιζαν…

-Αθανάσιε για όλα αυτά που μου λες, ένα είναι το φάρμακο παιδάκι μου! Η παστρική εξομολόγηση! Τίποτε άλλο! Αυτό θα σε λυτρώσει!

Δεν το κατάλαβε το για πότε επέστρεψε στη Θεσσαλονίκη και για πότε ξαναβρέθηκε ύστερα από λίγες μόνο μέρες στην αυλή του Γέροντος Παϊσίου! Ακολούθησε την συμβουλή του! Είχε επιστρέψει μαζί με ένα τετράδιο…παραμάσχαλα! Γεμάτο εκείνο από αμαρτίες! Εγκαύματα ηδονών, τραύματα και μώλωπες από τα αμείλικτα  πάθη της πειραστικής νεότητας… Σχεδόν το γέμισε εξιλεωτικά ως το τέλος του! Μα δεν αρκούσε μόνο αυτό! Ήταν έτοιμος και αποφασισμένος όσο ποτέ του,  να μην παραλείψει ούτε μια λέξη μπροστά στον Γέροντα! Του το έδειξε λοιπόν με λαχτάρα, μα η απάντησή του του έκοψε τον ενθουσιασμό!

-Δεν εξομολογώ εγώ παιδάκι μου! Δεν έχω ιεροσύνη! Εγώ είμαι ένας αμαρτωλός μοναχός! Μην απογοητεύεσαι! Δόξα τω Θεώ! Υπάρχουν πνευματικοί ενάρετοι και ευλαβέστατοι! Θα σου πω, πώς να πας να συναντήσεις τον δικό μου πνευματικό τον παπά-Νικόδημο!  Αν δώσει ο Θεός και τον βρεις…θα σε αναπαύσει ο Γέροντας! Μακάριος και πτωχός! Τα αρετής τέκνο εκλεκτό! Για να καταλάβεις, κάποτε μου παραπονιόταν ότι έκανε αγρυπνία  και δεν είχε μια στάλα λάδι για το καντήλι! Θεοσκότεινα μέσα στο κελί και εκείνος με ένα αποσωμένο κεράκι διάβαζε τα γράμματα των ακολουθιών.

-Ξαφνικά Παϊσιε, άρχισε να μου περιγράφει, γέμισε με Φως το κελί! Ω πόσο Φως! Δεν ξέρω αν χθες τη νύχτα το αντιλήφθηκες και εσύ! Όλη η περιοχή μας ήταν γεμάτη από Φως! Και το έλεγε έτσι απλά σαν να σου περιέγραφε κάτι τόσο καθημερινό! Καταλαβαίνεις παιδί μου ποιον θα πας να συναντήσεις;

Μετά από λίγο ήταν έξω από το κελάκι του! Έδωσε ο μακρόθυμος Κύριος και ήταν εκεί!

-Σε περίμενα! του είπε σαν τον είδε, με το που άνοιξε με δυσκολία  μια σιδερένια  μαγκωμένη από τον χρόνο πόρτα! Με ένα χιλιομπαλωμένο ράσο, με γένια και μαλλιά απεριποίητα και κολλημένα από την αλουσία! Μα με ένα ασύλληπτο φως να ξεβγαίνει από το μέτωπο και τους κροτάφους… Και ευωδία! Απερίγραπτη ευωδία!

-Πήγαινε παιδί μου μέσα στον Ναό και αν θέλεις διάβασε τον 50^ο ψαλμό! Τον γνωρίζεις;

-Βέβαια πάτερ Νικόδημε! Να είναι ευλογημένο!

Πήγε και στάθηκε μέσα στο  εκκλησάκι και ξεκίνησε να απαγγέλει μεγαλοφώνως και εύηχα το ελέησόν με ο Θεός! Αργά και  καθαρά, να ακούει και ο Γέροντας που ήταν ακόμα στην αυλή. Μπήκε ύστερα από ελάχιστα και πλησίασε την ωραία πύλη! Πήρε στα χέρια του το πετραχήλι που ήταν σε ένα κρεμασταράκι  πάνω απ΄το δεξί βημόθυρο σιμά στον αφέντη Χριστό. Εκείνον πλησίασε σέρνοντας αργά τα πόδια του ο πατήρ Νικόδημος…Ο Αθανάσιος συνέχιζε να απαγγέλει με απαράλλαχτο το ύφος: -Κύριε τα χείλη μου ανοίξεις και το στόμα μου αναγγελεί την αίνεσίν σου… Μα χαμήλωσε απότομα όταν άκουσε τον παπά με τρεμάμενη φωνή να συλλαβίζει τραυλίζοντας: Κύ…κύ..ριε Ι…Ι..Ιησού…ε…ε…ελέ…ησόν…με…Σαν να έβλεπε κάτι τρομερό, που τον έσπρωχνε προς τα  πίσω, συνέχιζε με εντεινόμενη τη συστολή, σαν φοβισμένο μωρό, να μαζεύει τους ώμους του, στην κυριολεξία τρικλίζοντας, με το κεφάλι τελείως κατεβασμένο…Σταμάτησε την απαγγελία ο Αθανάσιος! Κατάλαβε ότι ο Γέροντας εκείνη την ώρα είχε την αίσθηση της ολοζώντανης παρουσίας του Χριστού. Πώς μπορούσε να συνεχίσει να απευθύνεται στον Πανοικτίρμονα Πατέρα Θεό, με το πομπώδες και το επιτηδευμένο, που του φανέρωσε τόσο διακριτικά και αληθινά ο Γέροντας; Διέκρινε αυτός ο αγιασμένος, τα  στομφάζοντα χείλη της καρδιάς του…Σχεδόν ψιθυρίζοντας και με πρωτόγνωρο δέος πλέον, ψέλλισε τα τελευταία λόγια του ψαλμού.

Ήρθε και στάθηκε δίπλα του ο παπά Νικόδημος.  

-Ωραία είναι εδώ Γέροντα! Μακάρι να μπορούσα και εγώ να μείνω στο Όρος να μονάσω!

-Εσύ παιδί μου, θα κάνεις οικογένεια με τη χάρη του Θεού! Πες μου τώρα τι σε βαραίνει;

Ξεκίνησε να διαβάζει με συντριβή  από τα γραμμένα  του τετραδίου! Στην αρχή ο πάτερ τον άκουγε σιωπηλός! Είχε περάσει αρκετές σελίδες, όταν του είπε να συνεχίσει και να μην σταματήσει, ενώ εκείνος βγήκε έξω και απομακρύνθηκε στο τέρμα της αυλής, όπου άρχισε να σκαλίζει κάτι λάχανα και ζαρζαβάτια που είχε φυτεμένα!  Του έκανε μεγάλη εντύπωση του Αθανασίου αυτό το γεγονός, αλλά έκανε υπακοή και σε λίγη ώρα είχε τελειώσει το τετράδιο των αμαρτιών του. Έβαλε όμως λογισμό και φυσικό ήταν τούτο, ότι τα μισά και παραπάνω από όσα είχε αναγνώσει, δεν τα είχε διόλου ακούσει ο Γέροντας από εκεί που βρισκόταν…Έπειτα από λίγο ξαναμπήκε μέσα και τον κοίταξε κατάματα. Άρχισε λοιπόν να του μιλά και να του δίνει σοφές συμβουλές, για όλα όσα είχε διαβάσει…Κυρίως για εκείνα, που υποτίθεται ότι ποτέ του δεν άκουσε!!Δεν λησμονά ποτέ εκείνη την…παστρική ημέρα, την γενέθλιά του, στο κελίον του Γέροντα Νικοδήμου του πνευματικού του Αγίου Παϊσίου! Στον Ουρανό οι Άγιοι μαζί πρεσβεύουν για όλους μας και για τον Αθανάσιο το πνευματικοπαίδι τους! Θυμάται ότι εκείνη την ημέρα ο πατήρ Νικόδημος του έδωσε ένα μικρό κομμάτι βαμβακιού με λαδάκι από το καντήλι του Χριστού! -Πάρε Θανάση παιδί μου από το λαδάκι αυτό να το έχεις! Το θυμήθηκε ο Αθανάσιος μετά από αρκετό καιρό σε μια πολύ δύσκολη στιγμή του! Τα φιλεπίστροφα πάθη τον είχαν περικυκλώσει! -Μόλις σταυρώθηκα αδελφέ μου, σαν να με ξελευτέρωσε κάποιος από δεσμά! Τόση δύναμη είχε η προσευχή αυτού του Γέροντα! Να έχουμε την ευχή τους!

Παραμονές της μνήμης του Αγίου Παϊσίου του Αγιορείτη γράφτηκε αυτό το διήγημα με τις μυρωμένες και φωτοβόλες θύμησες. Στον Ουρανό, νέφη απειραρίθμων αγίων, που δεν δοξάστηκαν  ποτέ στη γη, σαν τον ταπεινό πατέρα Νικόδημο τον Κρήτα. Και άλλα, που ευδόκησε ο Κύριος να μας είναι γνωστά και ευλαβώς να τιμούμε κάθε χρόνο την αγία τους μνήμη, σαν τον ασκητή της Παναγούδας τον πεφιλημένο. Όσο όλοι αυτοί έζησαν επι γης, συνέβαινε κάτι το  εκπληκτικό, που συνεχώς πιστοποιείται από όσους είχαν την ευλογία να τους ζήσουν! Είχαν την αίσθηση του Θείου υπεραισθητού  και την ασύληπτη εμπειρία του ακτίστου Φωτός...Κατόρθωσαν όμως και για αυτό τόσο μας αναπαύει η μνήμη τους, όλα αυτά τα υπέρλογα, να τα σμίξουν με την ταπείνωση της αυτομεμψίας του εσχάτου των αμαρτωλών...Τούτη την οδό της Αγιότητας, καλούμαστε όλοι να πορευθούμε! Αδύνατο αυτό, θα αντιτάξουν και πάλι οι πολλοί τούτου του κόσμου! Τίποτα το αδύνατο για τον Άγιο Θεό, που πάντοτε ενισχύει! Αρκεί μόνο αυτή η οδός να ξεκινήσει με μια...παστρική εξομολόγηση...

Νώντας Σκοπετέας

Αληθινή ιστορία όπως διασκευάστηκε σε διήγημα.

Από καρδιάς ευχαριστούμε τον αδελφό μας Αθανάσιο Α. που με αγάπη Χριστού μας διηγήθηκε προς δόξαν Τριαδικού Θεού και ωφέλεια ψυχών.