Μύρισε Παράδεισος ( μέρος ια΄)

ΆΓΙΟΝ ΌΡΟΣ ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 2012 ΧΙ

 

Ανεβήκαμε στον πρώτο όροφο των μαγειρείων . Εκεί ήδη άνοιγαν φύλλο για σιροπιαστό ,  ένας Μοναχός και ένας δόκιμος από την Κύπρο . Απέναντί τους σε ένα μεγάλο τραπέζι , μια παρέα νέων από την Θεσσαλονίκη είχε ξεκινήσει να καθαρίζει  καρύδια για το γλυκό . Ξεκινήσαμε μαζί τους και εμείς . Ο δόκιμος μοναχός, μας κατηύθυνε  με νοήματα και μόνο , αφού δεν σταμάτησε ούτε λεπτό να λέει προφορικά  την ευχή : Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον με , Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με … Δεν έκανε επίδειξη ούτε ήθελε να μας κάνει να τον μακαρίσουμε . Ήταν ο κανόνας που ο Γέροντας του είχε βάλει . Να λέει την ευχή , τώρα στην αρχή ώστε να την ακούει ο ίδιος και να την συνηθίζει . Να γίνει κάτι σαν την αναπνοή του , το ίδιο ζωτική για το είναι του . Δεν προλάβαμε να το δοκιμάσουμε  εκείνο το γλυκό μα είμαι σίγουρος πως θα ταν το πιο νόστιμο που θα χαμε ποτέ μας φάει .Η δύναμη της ευχής χαρίζει το ευ σε  όλες τις αισθήσεις , ακόμα και στην γεύση …

Στην αίθουσα ομιλιών λίγο αργότερα ακούγαμε την ήρεμη φωνή του Γέροντα Εφραίμ να μας μιλά για τους ιδιόρρυθμους ανθρώπους . Αυτούς που πιστεύουν σύμφωνα με μια δική τους φιλοσοφία , αυτούς που θέλουν να προσαρμοστεί το Θείο στις δικές τους ανάγκες και πιστεύω . Δεν ξέρω πόσους μπορεί να περιέχει το Αυτούς …Ξέρω μόνο πως σίγουρα τα λόγια του Γέροντα αφορούσαν και εμένα που συνεχώς αναζητώ έναν Θεό στα μέτρα μου …

Θυμήθηκε κάποιον που δεν προσκυνούσε τις Ιερές Εικόνες  και θεωρούσε υπερβολικό κάποιοι να τις σέβονται τόσο , κάνοντας μετάνοιες μπροστά τους και εκφράζοντας παντοιοτρόπως την αγάπη τους απέναντί τους . Κάποτε λοιπόν εξέφρασε ως άλλος… εικονομάχος την άποψή του στον Γέροντα . Εκείνος δεν του μίλησε δογματικά ξεκινώντας ίσως απ το ότι η τιμή μεταβαίνει εις το πρόσωπον … μα του ζήτησε να απαντήσει σε έναν φαινομενικά απλό συλλογισμό .

– Φαντάσου να χεις ένα παιδί στην ξενιτιά και να μην το χες δει για πολλά χρόνια. Και απ αυτό να σου χει μείνει μια μόνο φωτογραφία του να στο θυμίζει . Πες μου λοιπόν πόσες φορές θα την αγκάλιαζες και θα την φιλούσες κάθε μέρα ; Το ίδιο γίνεται και με τους Αγίους που προσκυνάμε . Την αγάπη μας τους δείχνουμε τον σεβασμό μας και την λαχτάρα μας κάποτε να τους ανταμώσουμε στα μέρη της Άνω Ιερουσαλήμ . Θυμήθηκε έπειτα κάποιες Μανάδες που θέλανε τα παιδιά τους να κοινωνούν πρώτα,  πριν απ όλους τους άλλους για να μην κολλήσουν κάποια ασθένεια , μα και τις αμέτρητες φορές που ο ίδιος και άλλοι Πατέρες έχουν καταλύσει μετά από Κοινωνία ανθρώπων με σοβαρά μεταδιδόμενα νοσήματα χωρίς φυσικά να έχουν υποστεί το παραμικρό . Μας μίλησε ακόμα  για τον Γέροντά του Ιωσήφ  . Συγκινημένος μας αποκάλυψε πως όποτε συναντά κάποια δυσκολία πηγαίνει στον τάφο του και ζητά την βοήθειά του . Κοιταχτήκαμε όταν ο Γέροντας μίλησε για ζωντανή παρουσία . Όπως και να την εννοούσε ,  το νοιώθαμε και εμείς πως ο Γέροντας Ιωσήφ τριγυρνούσε μέσα στο αγαπημένο του Μοναστήρι προστρέχοντας δίπλα σε κάθε του δυσκολεμένο παιδί . Πήραμε την ευχή του Γέροντος μαζί με ένα μικρό βιβλιαράκι με πατρικές νουθεσίες του παππού τους Ιωσήφ του ησυχαστή . Στην έξοδο της αίθουσας στεκόμαστε και ανοίγουμε να διαβάσουμε κάτι βιαστικά  στις μέσα του σελίδες . Ένα τόσο δα μικρό βιβλιαράκι , εγκόλπιο παρηγοριάς και ζέουσας αγάπης στον Χριστό και την Παναγία Μητέρα Του :

῎Ω γλυκειά μας Μανούλα, ὤ φῶς τῆς ψυχῆς μας, ὤ ἀγάπη ἀνόθευτος, ὤ ζωὴ τῆς ψυχῆς μας! Μὲ τὸ ὄνομά Σου στὸ στόμα νὰ ξεψυχίσωμε, μὲ ἕνα γλυκύτατον φίλημα νὰ μᾶς παραλάβης καὶ εἰς τοὺς κόλπους Σου νὰ ὑποδεχθῆς! ῎Ω μάννα, μέλι καὶ νέκταρ γκυκύτατον, ὤ εὐωδία καὶ μυρίπνοον ἄρωμα!…      

Νύχτα   στο Βατοπαίδι . Πηγαίνοντας για ύπνο περάσαμε από τον τάφο του Γέροντα Ιωσήφ . Κάθε φορά που περνούσα από μπροστά  συνήθιζα να «κλέβω» λίγο απ το άρωμα , που τα βασιλικά που τον  αγκάλιαζαν ξέχυναν στον αγιορείτικο αέρα , χαϊδεύοντάς τα . Και έπειτα έφερνα το χέρι μου στο πρόσωπο και ανάσαινα  τον Παράδεισο…..

Τέσσερις το πρωί κατεβήκαμε στο Καθολικό για τις ακολουθίες .Στα σκαλοπάτια της Παραμυθίας ανεβοκατεβαίνουν συνεχώς προσκυνητές.Ο πατήρ Ε.ο Γάλλος  εξομολογούσε  συνεχώς και ακούραστα .Ασυναίσθητα παρακολουθώ και θαυμάζω  τους Μοναχούς που αεικίνητα περνούν συνεχώς από μπροστά μας μέσα στο πυκνό σκοτάδι του μεσονυχτικού . Εμείς κάνουμε αργά προσεχτικά βήματα ψηλαφώντας διστακτικά  τη νυχτιά  και εκείνοι σχεδόν τρέχοντας διακονούν και λατρεύουν , δέονται και οικονομούν …γνωρίζοντας την παραμικρή σπιθαμή του οίκου του Πατρός τους . Δεν είναι εξοικείωση αυτό δεν είναι η δύναμη της συνήθειας μα η λαχτάρα για καρδιακή  προσφορά , ολοκληρωτική και ολοπρόθυμη που ξεπερνά κάθε φαινομενικά ανυπέρβλητο  εμπόδιο  . Από μπροστά μας περνά ο Ιερομόναχος που ιερουργεί . Η καρβουνόσκονη λιώνει  μεθυστικά το λιβάνι…Σε κάθε τίναγμα του θυμιατού μια διάχυτη λάμψη σπάει το βαθύ μαύρο  και γαληνεύει τις ψυχές μας .

Βγαίνουμε για λίγο έξω και κατευθυνόμαστε προς την πίσω μεριά του καθολικού. Στο παρεκκλήσι του Αγίου Δημητρίου γύρω στους είκοσι διακονητές  , Μοναχοί και Λαϊκοί διαβάζουν ψυχοχάρτια για ώρες . Αναρίθμητες  ψυχές προσμένουν καρτερικά …να βρουν φώτιση και ανάπαυση . Τα ονόματα  ολοένα  και πληθαίνουν μα αυτό δεν εμποδίζει αυτούς τους ευλογημένους μέσα στην νύχτα να προφέρουν ικετευτικά χιλιάδες ονόματα . Σε λίγο όλα τα  κοντινά στο καθολικό εκκλησάκια φωτίζονται για να ακουστεί η πανηγυρική φράση : Ευλογημένη η βασιλεία του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος. Εμείς έχουμε πάρει θέση από νωρίς στο κοντινό μας παρεκκλήσι του Αγίου Παντελεήμονος . Με έκπληξη βλέπουμε να πλησιάζει ο Γέροντας Εφραίμ μαζί με τον Γέροντα Θωμά και αρκετούς να τους ακολουθούν . Θα είχαμε την σπάνια χαρά να λειτουργηθούμε με τον Γέροντα Εφραίμ  στο ιερό θυσιαστήριο και τον γλυκόλαλο Πατέρα Θωμά στο αναλόγι . Και ήταν όντως μια ανεπανάληπτη εμπειρία . Μεγαλόπρεπα σεμνή , πανηγυρικά κατανυκτική ακολουθία , έθελξε μοναδικά όσους εκείνο το πρωινό εκκλησιάστηκαν μαζί μας . Ο Γέροντας με πρόσωπο ανεξήγητα φωτεινό για την λογική μας  ,έδινε σε κάθε δευτερόλεπτο την σημασία που του ανήκε . Το χερουβικό από τον Γέροντα Θωμά σε ήχο πλάγιο του πρώτου ανέβασε έστω και για ελάχιστα τις ψυχές μας  , εκεί που οι άγιοι άγγελοι δορυφορούν, να περιβάλλουν και αυτές οι αμαρτωλές και ακάθαρτες  τον Βασιλέα της Δόξης . Ψάλαμε  όλοι μαζί το Άξιον Εστί και έπειτα από λίγο βιαστικά αφήναμε πίσω μας τον Ιερότατο Βατοπαιδινό Λιμένα με αναμνήσεις παντοτινές και έναν ανθό Βασιλικού  να μας θυμίζει την πνοή  του Παραδείσου .

Στη Δάφνη η γνωστή χαρμολύπη του αποχωρισμού μας έκανε σιωπηλούς να αποζητάμε τις τελευταίες εικόνες . Στο ταξίδι ως την Ουρανούπολη αλλά και αργότερα στο αυτοκίνητο προσπαθούσαμε να διατηρήσουμε  ως συνήθως την αγιορείτικη ατμόσφαιρα . Ξεκινήσαμε να θυμόμαστε αυτά που μας έκαναν την μεγαλύτερη εντύπωση . Κρατούσα στο χέρι τον Βασιλικό από τον τάφο του Γέροντος Ιωσήφ και τον έτριβα με τα δάχτυλά μου , να ξαναμυρίσει ο Παράδεισος . Πήραμε τον δρόμο για Σουρωτή και τον Γέροντα Παϊσιο  . Παρασκευή μεσημεράκι γύρω στις δώδεκα . Σε λίγο θα τον συναντούσαμε ….Κάποιοι για πρώτη μα αλησμόνητη  φορά …νώντας σκοπετέας 

( συνεχίζεται με το δωδέκατο και τελευταίο μέρος )

                                                                                     Αναζητήστε τις προηγούμενες οδοιπορίες μας στα Θεοτοκοβάδιστα μονοπάτια της Αθωνικής Πολιτείας στις αναρτήσεις με τίτλο : Επιστρέφοντας από όρος ( 6 συνέχειες) και το Άγιο όρος μέσα μας ( 10 συνέχειες)                             

Μύρισε Παράδεισος (μέρος ι ΄)

  ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 2012   Χ

Ένα παράθυρο με θέα στο απάνεμο λιμανάκι….Καθόμαστε και ιχνηλατούμε  τα χνάρια  του χρόνου που  σε κάνουν να φαντάζεσαι το μακρινό παρελθόν , πλάθοντας με το μυαλό σου εικόνες χρωματισμένες αξεθώριαστα απο ουρανό και θάλασσα… Μορφές  αμέτρητων μακαριστών Πατέρων περνούν από μπροστά σου  μέσα στην αγιασμένη τους καθημερινότητα . Το Βατοπαίδι σε κάθε του γωνιά προκαλεί τις αισθήσεις σου σε ένα παιχνίδι με τον χρόνο . Αυτόν που αν και αδυσώπητος ξέρει καλά  να σέβεται αυτά που ο Θεός μέσω του ανθρώπου δημιούργησε για να μείνουν αθάνατα έως της συντελείας . Ο Μιχάλης απορεί με θαυμασμό για την απέραντη έκταση της Μονής . Δεν μπορούσε να συνειδητοποιήσει το πώς όλα αυτά συντηρούνται ...Έργο τεράστιο που με υπομονή και καρτερία συνεχίζουν  οι σημερινοί απόγονοι  μιας μακραίωνης οδοιπορίας  που γαλούχησε ένα Έθνος  , βάσταξε Ιερά και Όσια , ανέδειξε Θείους Πρεσβευτές στα μέρη της Άνω Πατρίδας .

Στην έκθεση της Μονής ένας νεαρότατος Μοναχός όχι παραπάνω από 19 ετών μας πλησιάζει και μας προτείνει ένα βιβλίο του Γέροντος Ιωσήφ του Ησυχαστού . Χαμογελά με νόημα όταν του λέμε πως αυτός είναι δισέγγονός του κατά την ακολουθία των Μοναχικών γενεών …

  Το καθολικό είναι ασφυκτικά γεμάτο στον εσπερινό . Πανηγυρική ατμόσφαιρα με τους χορούς να πυκνώνουν όλο ένα από καλλικέλαδους Μοναχούς . Στο δεξί ψαλτήρι θέση έχει λάβει ο Γέροντας Θωμάς . Λίγο πριν είχαμε γίνει μέτοχοι της χαράς και της συγκίνησης που προκάλεσε στους Βατοπαιδινούς Μοναχούς η άφιξη αυτού του φιλερήμου αηδονιού του Όρους στο Μοναστήρι τους  . Από την ξακουστή συνοδεία των Θωμάδων με την χαρακτηριστική ,  βαθιά γεμάτη απ του Χριστού τον πόθο φωνή ,  ξεκίνησε να ψέλνει υπέροχα  το δοξαστικό των εσπερίων σε ήχο πλάγιο του τετάρτου .  Σπάνιο στ αλήθεια ηχόχρωμα για έναν από τους κορυφαίους ψαλτάδες των  εκλεκτών Μοναχικών χορών . Από έντεκα χρονών που ήρθε ως μικρός Αντώνιος στο ασκητήρι των Θωμάδων ,  και εξήντα χρόνια τώρα  ασιγήτως δοξολογεί την Παναγιά  , που του έταξε τότε μικρό παιδί  στ όνειρό του , έναν επίγειο Παράδεισο στο ευάνθιστο Περιβολάκι Της…Και δεν λείπει σχεδόν ποτέ από τα μεγάλα πανηγύρια της Αθωνικής Πολιτείας , από το επιβλητικό Μοναστήρι ως το πιο μικρό κελλάκι της ερήμου  κάθε φορά που  αυτό τιμά τους Κορυφαίους Προστάτες του .

  Μαζί με τον Ιερομάρτυρα Φωκά οι Βατοπαιδινοί εορτάζουν έναν μεγάλο Άγιο του Όρους : Τον Άγιο Κοσμά τον Ζωγραφίτη τον μεγαλύτερο ασκητή της Μονής Ζωγράφου αυτόν που  σε μία πανήγυρη της μονής Βατοπαιδίου είδε έκθαμβος τη Θεοτόκο εν υποστάσει  να υπηρετεί τους εκεί μοναχούς. Αυτόν που ο Κύριος εθαυμάστωσε , ώστε σήμερα να μνημονεύεται ως ένας απ τους μεγαλύτερους αναχωρητές  , εργάτες του αμπελώνος Του .

Στην πιο όμορφη και επιβλητική τράπεζα με τα μαρμάρινα τραπέζια και τα καθίσματα δεν ελαττώθημεν κανενός αγαθού ….Απέναντί μου ένας καλοκάγαθος στην όψη νεαρότατος αδερφός  από την Γαλλία . Κάθε του κίνηση αργή και δοξολογική . Τα μάτια του κοκκινισμένα συχνά έμεναν κλειστά για αρκετά δευτερόλεπτα . Ζούσε την κάθε στιγμή της μεταστροφής του στην Ορθοδοξία ευγνωμονών …. Λίγο αργότερα τον ξανασυναντήσαμε σιμά στην Παραμυθία …

 Ακολούθησε η προσκύνηση των Αγίων λειψάνων . Η Τίμια ζώνη της Παναγιάς μας δεσπόζει δίπλα στα λείψανα του Αγίου Χαραλάμπους του Αγίου Στεφάνου και τόσων άλλων , μα και της Κάρας του Μελίρρυτου Στόματος , του Φωστήρα της τρισηλίου Θεότητος , Αγίου Ιωάννη του Χρυσοστόμου , με το άφθαρτο αριστερό του αυτί να θυμίζει σε όλους  ότι σ αυτό γερμένος  ο ίδιος ο  Απόστολος Παύλος , θαυμαστά  υπαγόρευσε την ερμηνεία των συγκλονιστικών του επιστολών . Ένας Πατέρας από την δεξιά πύλη του ιερού δίνει  μικρά αγιασμένα κομμάτια περασμένα από την Τίμια Ζώνη ,  σαν ευλογία στους προσκυνητές που αποζητούν την θαυμαστή επέμβαση στο ανέφικτο , το αδύνατο παρ ΄ ανθρώποις  , το παρά την λογική που μάχεται την πίστη   . Ξεκινήσαμε έπειτα ένα οδοιπορικό στις απέραντου κάλους ιερές και συνεχώς θαυματουργές  εικόνες της Παναγιάς . Πρώτη η  Παναγία η Βηματάρισσα ή  Κτητόρισσα ,η «εφέστιος» εικόνα της Μονής στο σύνθρονο του Ιερού Βήματος. Νοιώθεις ότι από κάπου θα ξεπροβάλλουν ιερές φιγούρες από το πολύ μακρινό παρελθόν . Ο  Μοναχός Σάββας με μια άσβεστη λαμπάδα , σαν αυτή που έκαιγε εβδομήντα ολόκληρα χρόνια μέσα στο πηγάδι του ιερού βήματος όπου την έβαλε μαζί με την εικόνα δέκα αιώνες πριν  για να την  σώσει . Δίπλα του κλαίγοντας μετανοιωμένος ο Ιεροδιάκονος και εκκλησιάρχης του καθολικού που κάποτε μαχαίρωσε την Μάνα του  στο πρόσωπο κάνοντάς την Εσφαγμένη . Πλάι τους και ο δοχειάρης Γεννάδιος ευγνωμονεί την πρόνοια της Κυρίας Θεοτόκου της Ελαιοβρύτισσας που δεν αφήνει ποτέ να στερέψει το λάδι απ το Μοναστήρι τους … Μπροστά  στην Παντάννασσα γονατιστός ο πόνος ο δυσβάσταχτος παρακαλεί και δέεται να γίνει υποφερτός και αγιαστικά σωτήριος . Η Αντιφωνήτρια ελέγχει αυστηρά με το βλέμμα της , έτοιμη να αποδιώξει ό, τι επιβουλεύεται το δικό της θέλημα να τριγυρνούν μόνο Μοναχοί στα μέρη που διάλεξε για περιβόλι . Ανεβήκαμε τα σκαλοπάτια για το παρεκκλήσι της Παραμυθίας . Αποτυπωμένη η μέγιστη παρρησία προς τον Δημιουργό , αυτή που μπορεί να μεταστρέψει την Θεία βούληση . Το χεράκι του Χριστού κρατημένο από την Παναγιά Μητέρα Του  που πάντα θα στρέφει το πρόσωπό της  να μας φωνάξει να προσέξουμε , να φυλαχτούμε απ το κακό. Λίγο πριν είχε διαβαστεί η παράκλησή Της . Απ το μικρό Ιερό βγαίνει ένας ιλαρότατος στην όψη Ιερομόναχος . Τον ακούμε να συνομιλεί στα Γαλλικά με τον αδερφό μας απ την τράπεζα .   Είναι ο πατήρ Ε .ο Γάλλος . Ένας απ τους πιο χαρισματικούς εξομολόγους του Όρους . Η φυσική του ευγένεια , η πραότητά του και η αγάπη που σου μεταδίδει όταν σε κοιτά μας έκανε να μένουμε και μετά την προσκύνηση , χωρίς να ξέρουμε τον λόγο μέσα στο μικρό παρεκκλήσι . Μας πλησιάζει με διάκριση  . Φιλάμε το χέρι του και μας ζητά τα ονόματά μας καθώς και των οικογενειών μας . Ο Μιχάλης μένει λίγο παραπάνω για να εξομολογηθεί . Το πρόσωπό του όταν βγαίνει έπειτα από λίγη ώρα μαρτυρά πολλά . Κατεβαίνουμε βιαστικοί τα σκαλοπάτια …Ακούγονται ουράνιες μελωδίες δυνατά από τα μέρη της Λιτής. Τελειώνοντας το Απόδειπνο και τους Χαιρετισμούς όλοι οι Μοναχοί και οι επισκέπτες ψέλνουν για την Ωραιότητά Της για την υπέρλαμπρη Αγνεία Της , απορούντες και εξιστάμενοι σαν τον Αρχάγγελο  για το ποιό  εγκώμιο και ποια ονομασία μπορούν επαξίως να αποδοθούν στην Κεχαριτωμένη Μητέρα . Αληθινά δεν είχα νοιώσει ξανά τέτοια ομόψυχη έκφραση αγάπης . Ταυτόχρονα όλοι περνούν μπροστά από τον Γέροντα Εφραίμ και παίρνουν την πατρική του ευχή . Το πρόσωπό του φωτεινό δεν προδίδει στο ελάχιστο την ταλαιπωρία  που έχει υποστεί , τις λοιδορίες και τις κατηγόριες  που έχει υπομείνει , τον άδικο πόλεμο που  στήθηκε και τα άρον άρον που ακόμα ηχούν στα αυτιά του. Ένας Καλόγερος που μένει σε κελί που ίσα τον χωρά , τρώει άλαδα όσπρια διακόσιες μέρες τον χρόνο και ξυπνά από τις δύο το πρωί  για να εξομολογήσει αυτούς που δεν πρόλαβαν μέχρι τις έντεκα  …..Αληθινά θελκτικό και αξιοζήλευτο … πρόγραμμα ζωής για τον καθένα μας , μα κυρίως για όλους εκείνους που κρίνουν χωρίς να γνωρίζουν και πάντα παραγνωρίζουν . Βλέποντάς τον έπειτα να χαίρεται σαν μικρό παιδί , συνομιλώντας με νεαρούς προσκυνητές –πνευματικοπαίδια του βηματίζοντας μπροστά απ το καθολικό και  νουθετώντας τους  ,αντιληφθήκαμε ξανά ότι αυτός ο άνθρωπος κουβαλά στις πλάτες του αμέτρητες ψυχές μα και ένα φορτίο που ελάχιστοι θα μπορούσαν ν αντέξουν. Λίγο αργότερα θα τον ακούγαμε να μας μιλά στην μεγάλη αίθουσα του δευτέρου ορόφου για τις ιδιορυθμίες των  σύγχρονων ανθρώπων μα και για τον Γέροντά του Ιωσήφ τον Βατοπαιδινό .Ένας χαμογελαστός Μοναχός μας πλησίασε και μας ζήτησε ευγενικά στο διάστημα που απέμενε ως την ομιλία να βοηθήσουμε στα μαγειρεία . Εκεί ετοίμαζαν γλυκό σιροπιαστό για την Τράπεζα του Σαββάτου και θέλανε διακονητές για σπάσιμο καρυδιών …                                      ( συνεχίζεται )  

νώντας σκοπετέας 

 Αναζητήστε τις προηγούμενες οδοιπορίες μας στα Θεοτοκοβάδιστα μονοπάτια της Αθωνικής Πολιτείας στις αναρτήσεις με τίτλο : Επιστρέφοντας από όρος ( 6 συνέχειες) και το Άγιο Όρος μέσα μας ( 10 συνέχειες)      

Μύρισε Παράδεισος ( Μέρος θ΄)

ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 2012   IX

 

Τα χαλάζι έπεφτε με ορμή  πάνω στο βαριά μολυβδόφυλλα  της στέγης του καθολικού της Κουτλουμουσίου , στο ξεκίνημα της τέταρτης ημέρας του Οκτώβρη . Σε σχήμα γροθιάς με ταχύτητα μεγάλη και τον ουρανό ανοιχτό να αστραποβροντά συνεχώς … Θεομηνία  θα έλεγε οποιοσδήποτε άλλος … Ευλογία κάθε Μοναχός … Δεν το πιστεύαμε όταν το ακούσαμε δυο ώρες αργότερα γύρω στις δέκα , μόλις ο ήλιος έδωσε τέρμα σ αυτό το απρόσμενο φαινόμενο . –Μας έριξε και τα καρύδια! Και έτσι θα τα μαζέψουμε άκοπα από τόσο ψηλά που βρίσκονταν  …μας είπε ένας Μοναχός που μάζευε με μια σκούπα όλες τις ελιές που το χαλάζι έριξε από τα λιόδεντρα της αυλής . Δεν είναι απλά μια φιλοσοφία ζωής , είναι η βαθιά πίστη στο θέλημα του Θεού στην παραμικρή του έκφανση . Το χαμόγελό τους το ατάραχο αυτό μαρτυρά συνεχώς. Στην είσοδο ένας δόκιμος μοναχός γύρω στα 50 έχει μαζέψει τρείς μεγάλους κουβάδες με καρύδια που έπεσαν από τα θεόρατα δέντρα  . Μας προσφέρει και εμείς αρχίζουμε να σπάμε γονατιστοί και να γευόμαστε με μια πρωτόγνωρη διάθεση ευγνωμοσύνης για τα φαινομενικά ελάχιστα …. Αυτά που η Θεία ευλογία  μετουσιώνει σε σημαντικά και σπουδαία . Περιμένοντας την καμπάνα να χτυπήσει για την πρωινή τράπεζα καθίσαμε για λίγο στο αρχονταρίκι . Εκεί γνωρίσαμε τον κύριο Γιάννη από την Θεσσαλονίκη .  Έναν ηλικιωμένο κύριο που είχε έρθει να προσκυνήσει την Φοβερά Προστασία μαζί με έναν φίλο του . Μάστορας και συντηρητής εκκλησιαστικών επίπλων, είχε δουλέψει όπως μας αποκάλυψε  στο Άγιο Όρος . Είχε να ρθει χρόνια και ήταν πολύ χαρούμενος που τα κατάφερε επιτέλους . Μας αποκάλυψε ότι για πολλούς καιρούς είχε εργαστεί στην ερειπωμένη για χρόνια Σκήτη του Αγίου Ανδρέα . Θυμήθηκε πολλά … Με αγάπη αναπολούσε εκίνες τις μέρες …Την πολυθρόνα την περίτεχνη δίπλα στο Δεσποτικό την εικόνα του Άξιον Εστί που κατεβαίνει από ψηλά , τους 85 μαθητές της Αθωνιάδας Σχολής που τότε βοηθούσαν συνεχώς στις εργασίες . Είχε να πάει από τότε που στην Σκήτη εγκαταστάθηκαν ο Μακαριστός Γερο –Ανδρέας με τους δυο του γιούς τον Πατέρα Παύλο και τον Πατέρα Μάξιμο , ο πρώτος τώρα στην Αφρική στην Ιεραποστολή και ο δεύτερος σε Μοναστήρι της Βόρειας Ελλάδας . -Τον ήξερα τον Γέροντα από τότε που ήταν λαϊκός και λεγότανε Ευστάθιος . Ήταν μάστορας καλός …σιδεράς από τους λίγους  …Θυμήθηκα τότε την μεγάλη καγκελόπορτα στο Σεράι . Ένα από τα τελευταία έργα που έγιναν με την δική του επίβλεψη λίγο πριν κοιμηθεί και ταφεί στον περίβολο της αγαπημένης του Σκήτης . Πληροφορούμε τον συμπαθέστατο μαστρο-Γιάννη  πως το Σεράι πλέον έχει μεταμορφωθεί ριζικά , ότι ο Γέροντας Εφραίμ το έχει ξανακάνει σημείο αναφοράς και θέλξης αφοσιωμένων παιδιών της Θεοτόκου .

Εκείνος  συγκινείται μιας και δεν είχε ακούσει τίποτα τόσα χρόνια.  Δεν βλέπει την ώρα να ξαναπάει στα γνώριμα εκείνα μέρη . Ίσως ξαναδεί αυτά που τότε έφτιαξε και που θα κουβαλούν για  πάντα τα αποτυπώματα της ψυχής του.

Μετά την πλούσια  τράπεζα με το λαδερό λόγω Πέμπτης φαγητό φορτωθήκαμε τα πράγματά μας και αποχαιρετίσαμε το όμορφο Κουτλουμούσι . Έξω ακόμα ο δόκιμος μοναχός μάζευε καρύδια – Με το καλό η κουρά ! του ευχηθήκαμε κάνοντάς τον να χαμογελάσει ευτυχισμένα …

Αποχαιρετίσαμε και τον Γ. έναν ενθουσιώδη νεαρό  διακονητή από την Κρήτη που θα έμενε για αρκετό καιρό ακόμα στο Μοναστήρι , τον οποίο συναντούσαμε κατά την παραμονή μας συνεχώς όπου κι αν βρισκόμασταν . Ποιός ξέρει… είπαμε… ίσως την επόμενη φορά που θα ρθουμε να τον βρούμε ρασοφόρο ….Λίγα μόλις μέτρα έξω από τον φράχτη της Κουτλουμουσίου στο κάθισμα του Αγίου Νικολάου ο Γέροντας Ιούστος μας καλεί για ένα κέρασμα πάνω . Πολλές φορές είχαμε θαυμάσει την ωραιότητα αυτού του καθίσματος και μας παρουσιαζόταν μια μοναδική ευκαιρία . Προσκυνήσαμε στο εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου  με τις εξαιρετικές παλιές δυτικότροπες αγιογραφίες . -Κάθε Σάββατο λειτουργείται μας είπε ο Γέροντας …μακάρι να μένατε κι άλλο είναι πολύ όμορφα !

Περάσαμε στο δωμάτιο με τα μεγάλα παράθυρα και την μαγευτική θέα στον Άθωνα με τα μέρη που αυτός  αιώνια σκεπάζει . «Μη με ρωτάς ποιο είναι το μέτρο της Αγάπης.  Δες τον Σταυρό .» διαβάζω γραμμένο σε μια μικρή κορνίζα . Ο Γέροντας θυμάται όταν κάποτε φιλοξένησε έναν Δεσπότη . Του ζήτησε να τον εξομολογήσει και εκείνος γονάτισε μαζί του για να διαβάσουν την άγνωστη για πολλούς ακολουθία της εξομολογήσεως …Μνημόνευσε  έπειτα έναν σεβάσμιο καθηγητή της Χάλκης που έλεγε πως το ψέμα είναι σαν ένα μεγάλο μπαλόνι και η αλήθεια σαν μια λεπτή βελόνα … Αναμνήσεις ενός ανθρώπου που αφιέρωσε την ζωή του στην ανάπαυση των αδερφών του από μικρό παιδί ,  τότε που ως Ιωάννης δεν σταματούσε να μάχεται για την αλήθεια του ευαγγελικού λόγου του μόνου αψευδούς  και ακλόνητου . Τώρα στο ευλογημένο του γήρας αναπολεί , παραδειγματίζει , μετακενώνει όλη την Χριστοδίδακτη σοφία του σε κάθε περαστικό αναζητητή της , μέσα και από πολλά βιβλία  πονήματα του ιδίου  που καλογραμμένα   την συμπυκνώνουν . Πήραμε αρκετά από αυτά μαζί  και βιαστικοί τον αφήσαμε με χαρά να μας αποχαιρετά από το μπαλκονάκι του , ελπίζοντας να τον ξανανταμώσουμε .

Είχαμε λίγο χρόνο μέχρι το λεωφορείο να ξεκινήσει για Βατοπαίδι . Μπήκαμε σε κάποια απ τα ευωδιαστά μαγαζάκια με τα χειροποίητα λιβάνια και τα αγιωτικά ενθύμια του Όρους . Ο Αριστοτέλης αναζητά θυμιατήρι για την γυναίκα του και κομποσκοινάκια για τα παιδιά του . Ξεχνιόμαστε και οι δύο . Μας φωνάζουν να ξεκινήσουμε . Το μικρό λεωφορειάκι γεμάτο από Έλληνες και Ρώσους προσκυνητές . Μαζί τους και ένας ιερέας . Σε λίγο το Βατοπαίδι ξεπροβάλει από ψηλά . Είναι το μοναστήρι που επισκέφτηκα όταν  πρωτοήρθα αρκετά χρόνια πριν . Η Μονή της μετανοίας μου . Κάποτε είχα ακούσει πως το Βατοπαίδι και η Αγια  Σοφιά αποτελούν τους πυλώνες του Έθνους και της Ορθοδοξίας . Μια ζωντανή ιστορία θα επισκεπτόμασταν εντός ολίγου . Έναν τόπο ιερό που αενάως θα στηρίζει και θα μαρτυρά την πίστη μας την Αγία , την πάντοτε πολεμουμένη . Αφήσαμε τα διαμονητήριά μας στην είσοδο και ανεβήκαμε στον πρώτο  όροφο του μπροστινού μέρους όπου βρίσκεται το Αρχονταρίκι , το οποίο ήταν γεμάτο από αδερφούς μας Κυπρίους που μόλις είχαν αφιχθεί από Θαλάσσης και την Ιερισσό . Μετά από μια ώρα περίπου ο ευγενέστατος και υπομονετικός αρχοντάρης μας ενημέρωσε ότι όλα τω δωμάτια της νέας πτέρυγας είχαν γεμίσει και έτσι μας παρακάλεσε να μείνουμε στο πίσω μέρος της Μονής στα δωμάτια του παλαιού νοσοκομείου-γηροκομείου της Μονής . Δεν μπορεί είπα μέσα μου κάτι καλό  θα προκύψει και από αυτό …Δεν έπεσα έξω … Μαζί με έναν γεμάτο χάρη  νεαρό Μοναχό πήραμε τον κατηφορικό  δρόμο για την παλιά πτέρυγα . Στρίψαμε αριστερά από το καθολικό ακριβώς πίσω απ το παράθυρο του ιερού . Σταματήσαμε απότομα όταν αντιληφθήκαμε ότι περνάγαμε μπροστά από τον τάφο του Γέροντος Ιωσήφ του Βατοπαιδινού .

Αυτού που κοιμήθηκε με τρόπο θαυμαστό δείχνοντας σε όλους μας πως χαμογελάει ο Θεός … Αυτή ήταν λοιπόν η εξαιρετική ευλογία μας απ αυτήν την αρχικώς φαινομένη ταλαιπωρία …να διαβαίνουμε συνεχώς μπροστά απ τον τάφο του Γέροντα και να του βάζουμε μετάνοια ….Παρατήρησα τότε και κατάλαβα βλέποντας δυο άλλους Μοναχούς που εκείνη την ώρα περνούσαν από μπροστά , ότι όποιος  περνούσε απ τον Παππού –Ιωσήφ έβαζε μετάνοια, ασπαζόταν τον Σταυρό που αγκάλιαζαν τρυφερά τα βασιλικά σταυρολούλουδα και συνέχιζε για το διακόνημά του …

Μπήκαμε στον περίβολο του παλαιού Νοσοκομείου . Σαν να μεταφερθήκαμε με μιας στο χθες . Τίποτα δεν μαρτυρούσε το σήμερα και αυτό μας ενθουσίασε ανείπωτα . Ανεβήκαμε τα σκαλοπάτια . Μπροστά μας το παρεκκλήσι του Αγίου Παντελεήμονος . Πάλι μπροστά στον Μιχάλη … ακριβώς δίπλα στο μεγάλο παλιό  δωμάτιο που θα μέναμε με θέα στον αρσανά της Μονής  …Βλέπουμε μια μικρή ανακοίνωση στον τοίχο του : Παρακαλείστε να μην θορυβείτε οι Μοναχοί ησυχάζουν …Θα μείνουμε  δίπλα τους ! Εκεί που νυχθημερόν δίνουν τον αγώνα τους κατά του μισοκάλου , να αφουγκραστούμε τα ασκητικά τους παλαίσματα ,να νοιώσουμε την αέναη  αγωνία τους , να καταλάβουμε τα περίσσεια σε αγάπη  κίνητρά τους . Έφτανε να κοιτάξεις τα παλιά τους κελιά χωρίς το παραμικρό  ίχνος άνεσης ….

Δεν είναι λοιπόν η χλιδή και η καλοπέραση που οι αδαείς επαΐοντες διαλαλούν αντρόπιαστα , μα ο πόθος του Θεού…Το πνεύμα , η λύτρωση και η σωτηρία που θα λάβουν ως μισθαποδοσία στο αίμα  που θα προσφέρουν μέχρι το επίγειο τέλος τους , την αρχή της αληθινής ζωής …..( συνεχίζεται )                    

 νώντας σκοπετέας

  Αναζητήστε τις προηγούμενες οδοιπορίες μας στα Θεοτοκοβάδιστα μονοπάτια της Αθωνικής Πολιτείας στις αναρτήσεις με τίτλο : Επιστρέφοντας από όρος ( 6 συνέχειες) και το Άγιο Όρος μέσα μας ( 10 συνέχειες)                           

                  

Μύρισε Παράδεισος ( μέρος η΄)

ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 2012 VIIΙ

….Δωμάτιο στον δεύτερο όροφο με θέα το πασίγνωστο μολυβοσκέπαστο καθολικό της Κουτλουμουσίου, δίπλα στο ζεστό  αρχονταρίκι με την μεγάλη  βιβλιοθήκη για τους προσκυνητές  και τις πολλές ιστορικές φωτογραφίες στους τοίχους του . Σαν να μην κύλησε μέρα από την τελευταία μας επίσκεψη , Κυριακή της Τυρινής ήταν πριν από πέντε περίπου χρόνια . Όλα γνώριμα , όλα οικεία , με μια ενθουσιαστική αίσθηση επιστροφής σε αγαπημένα μέρη , άσβηστα πλέον στο μυαλό και την ψυχή με τα χρώματα των Αγίων.  Όπως αυτά που  μοναδικά τόσους αιώνες και ανεξίτηλα  σου εντυπώνονται μόλις τα μάτια σου πέσουν πάνω στην Φοβερά Προστασία , την σπάνια αυτή εικόνα της Παναγιάς , της Προστάτιδος της Μονής . Λίγο πριν είχαμε αγοράσει από τις Καρυές , μια μικρή πλαστική εικονίτσα , αντίγραφό της για ευλογία . Στο πίσω της μέρος διαβάσαμε :

Αυτή η εικόνα της Θεοτόκου ήταν το μόνο αντικείμενο που σώθηκε από μια φοβερή πυρκαϊά, η οποία κατέστρεψε ολόκληρο, ένα μετόχι της μονής στην Κρήτη. Μεταφέρθηκε στη μονή, όπου εξακολουθεί να επιτελεί πολλά θαύματα, όπως μαρτυρείται από τους Πατέρες της μονής και τους προσκυνητές. Σε πρόσφατη πυρκαϊά του δάσους της Μονής, οι μοναχοί έτρεξαν επί τόπου με την εικόνα και σε λίγο ραγδαία βροχή σταμάτησε την καταστροφή. Βρίσκεται στο τέμπλο παρεκκλησίου του Καθολικού και την Τρίτη της Διακαινησίνου λιτανεύεται από το μοναστήρι στο Πρωτάτο, όπου ανταποδίδει την επίσκεψη του “Άξιον Εστίν”, που έχει γίνει την προηγούμενη μέρα στο Κουτλουμούσι.

Στις 4 το απόγευμα βρισκόμασταν αντίκρυ στο προσκυνητάρι Της . Δίπλα μας κάποιοι αδερφοί μετάνοιζαν συνεχώς μπροστά της . Εσπερινός του Αγίου Κοδράτου και του Προφήτη Ιωνά , αυτού που προέγραψε μέσα στο κήτος την τριήμερη έγερση του Χριστού μας  . Οι συνειρμοί που γεννιούνται στην θύμιση του βίου του «μικρού»προφήτη της Παλαιάς Διαθήκης μας κάνουν να φοβόμαστε μα και να ελπίζουμε . Μια παγκόσμια νέα Νινευή , έδρα πλάνης μάταιων καλλωπισμών και οργίων, είναι σήμερα  ο έξω κόσμος . Και εμείς σύγχρονοι   Νινευίτες . Κάθε Μοναχός και του Θεού εκλεκτός ένας νέος Ιωνάς , μας μεταφέρει το μήνυμα της επερχόμενης καταστροφής, καλώντας μας σε μετάνοια . Αυτή είναι η μόνη ικανή να  φέρει την αγαθότητα του Θεού, πάνω από τη δικαιοσύνη Του. Οι Νινευίτες του τότε μετανόησαν και νήστεψαν για σαράντα ημέρες μεταστρέφοντας την Θεϊκή απόφαση . Οι Νινευίτες του σήμερα μπορούν να ακούσουν  άραγε  ευκρινώς τις εύηχες σάλπιγγες των θείων κριμάτων ;

Στην τράπεζα λίγος χαλβάς με ελιές και ντομάτα στεγνά από λάδι  περίμεναν όλους εκείνους που θ αξιώνονταν να μεταλάβουν την επομένη .

Έπειτα , εν όσο  διαρκούσε το Απόδειπνο με τους Χαιρετισμούς εμείς προσκυνήσαμε μαζί με την κάρα του Αγίου Αλυπίου τμήμα της Κάρας της Αγίας Παρασκευής , το χέρι αυτού που έγραψε την σωτήρια προτροπή : «Μνημονευτέον Θεού μάλλον ή αναπνευστέον» , ενός εκ των τριών Θεολόγων της πίστης μας του Αγίου Γρηγορίου, μα και το δεξί πόδι της Αγίας Άννης . Οι ιεροί συνειρμοί συνεχίζονταν στο Κουτλουμούσι …Ο Νικόλας μας φανέρωσε το πόσο συγκλονίστηκε μιας και θεώρησε πως αφού προσκύνησε την σύναιμη Θεοπρομήτορα ήταν σαν να ασπάστηκε την ίδια την Παναγιά . Μια ευλογημένη υπερβολή  ,φανέρωνε για ακόμη μια φορά το θαυμαστό δέος που πρέπει να μας κυριεύει κάθε φορά που συναντιόμαστε με τις απτές για τις αισθήσεις μας  αποδείξεις της Θείας παρουσίας . Για την αξία τους , λίγα λεπτά αργότερα συζητούσαμε καθισμένοι στην λιτή του καθολικού με τον Πατέρα Γ.

Στενοχωριέται που οι σύγχρονοι Μοναχοί όπως λέει κρατούν περισσότερο το κινητό από το κομποσκοίνι . Εμείς αντιτάσσουμε πως ελάχιστους τέτοιους έχουμε συναντήσει στις μέχρι τώρα οδοιπορίες μας . Εκείνος νοσταλγεί τους παλιούς …

-Αδερφοί μου παλιά το θαύμα ήταν η καθημερινότητα του Μοναχού ….Δεν ήταν κάτι το σπάνιο , το δυσεύρετο , μα το φυσικό …σήμερα όποτε συμβαίνει κάποιο θαυμαστό γεγονός το κουβεντιάζουμε για χρόνια …παλιά δεν υπήρχε μέρα που να μην κυλά με θαύματα και θαυμάσια ….Καταλάβαμε όλοι την αγωνία του και νοιώσαμε ακόμα πιο υπεύθυνοι για τις δικές μας βιωτές …Αν αυτοί εδώ νοιώθουν ότι δεν ευαρεστούν στο ελάχιστο τον Θεό φαντάσου εμείς ….-Μετάνοια παιδιά μόνο αυτό …ήταν τα τελευταία του λόγια . Μας μοίρασε μικρές ευλογίες , εικόνες και κομποσκοινάκια αλλά και μερικές ψυχωφελείς σελίδες γραμμένες για τον Παππού Παϊσιο όπως μας είπε . Ο Μιχάλης έρχεται και μας ψιθυρίζει εμφανώς έκπληκτος  :-Μου έδωσε μια εικόνα του Αγίου Παντελεήμονα ..Ξέρετε είναι ο προστάτης μου …Όπου κι αν βρίσκομαι πάντα με έναν απίστευτο  τρόπο αυτός με ακολουθεί …Που το ήξερε ο πάτερ  Γ ;Δεν περίμενε απάντηση…Θυμήθηκε αυτά που ελάχιστα πριν είχε ακούσει από κείνον …. το θαυμαστό  είναι  η καθημερινότητα του Μοναχού!

Η Παναγούδα σαν πίνακας προβάλλει μπροστά σου όταν παίρνεις τον κατηφορικό δρόμο στο πίσω μέρος της Μονής . Κάναμε έναν μικρό περίπατο και αγναντέψαμε προσευχητικά όλους τους σεπτούς  Γέροντες, που είχαμε άλλοτε επισκεφθεί στα ασκητικά τους κονάκια . Είχα ακούσει , πως τα βράδια του χειμώνα  ,από παντού σ αυτά τα μέρη κάποιοι παλιότερα , έβλεπαν να ξεπηδούν από τις στέγες  φλόγες ικεσίας , σπίθες  σμιξήματος ουρανού και γης . Ήμουν σίγουρος βλέποντας το κελί της Παναγούδας  πως ακόμα υπάρχουν τέτοιες καθαρές καρδιές που ατενίζουν τους φλογερούς ικέτες του Θεϊκού ελέους…κάθε νύχτα χωρίς σταματημό .

Στο δωμάτιό μας πριν καληνυχτιστούμε  αρχίσαμε χαμηλόφωνα  να διαβάζουμε ένα βιβλίο που όλοι μας αγαπάμε . «Ασκητές μέσα στον κόσμο» ο τίτλος του . Γραμμένο λίγα μόλις λεπτά  μακριά από εκεί που βρισκόμασταν …στο κελί του Γέροντος Ευθυμίου στην Καψάλα . Η ιστορία μιας σύγχρονης ασκήτριας , που ποτέ μεν δεν πάτησε στο περιβόλι της Παναγιάς μα έζησε με φρόνημα ηρωικό και αγιορείτικο  , της συγχωρεμένης Κονιτσιώτισσας Κυρίας Καίτης Πατέρα μας έκανε να την μακαρίσουμε συνεπαρμένοι από τον Θεϊκό της πόθο και  την αχόρταστη για αδιάλλειπτη ένωση με τον Ζώντα Θεό οδοιπορεία  της . Έκανε κάθε νύχτα με όποιο καιρό ,  χιλιόμετρα ολόκληρα  προκειμένου να μην μείνει αλειτούργητη ούτε μια μέρα στη ζωής της , για να βρει Εκκλησιά ανοιχτή και Παπά ντυμένο μ άμφια να λάβει απ τα χέρια του άχραντο σώμα και τίμιο αίμα Χριστού . Και το αξιώθηκε  μέχρι την τελευταία της αναπνοή να υποδέχεται ακατάκριτα τον αγιασμό των αχράντων μυστηρίων εις ίασιν ψυχής τε και σώματος …Κλείσαμε τα μάτια μας και ευχηθήκαμε να αποκτήσουμε και εμείς κάποτε έστω και στο ελάχιστο την δίψα αυτής της Αγίας μορφής  για τις  επουράνιες δωρεές …Αυτές που σε λίγες ώρες θα αξιωνόμασταν να μεταλάβουμε και εμείς οι ταλαίπωροι , με τις τραυματισμένες ψυχές …

Πριν ξεκινήσει ο εξάψαλμος βρισκόμασταν όλοι στα στασίδια πίσω από το δεξί αναλόγιο . Σε λίγο ο Γέροντας Ι .άρχισε αργά με την γερασμένη του φωνούλα να τον απαγγέλει …Κατανυκτικά ,εμφατικά, ήταν σαν να τον ακούγαμε όλοι μας για πρώτη φορά …Δίπλα μου ένας αδερφός στέκεται κυριολεκτικά ασάλευτος…Το πρόσωπό του έχει πλημμυρίσει από δάκρυα …Δεν τα βλέπω μες στο σκοτάδι , ούτε τα ακούω …Είναι βουβά διαμάντια κατάνυξης και σωτήριας συντριβής , αγάπης ανυπόκριτης , ελπίδας αιωνιότητας .  Ο Πατήρ . Γ. εξομολογεί στο εκκλησάκι της Φοβεράς Προστασίας . Εξαγνιστικές παντοτινές στιγμές για κάθε εσκοτισμένη ψυχούλα  στο γλυκό ημίφως της Παναγιάς… Γύρω στις έξι μεταφερθήκαμε για την Θ. Λειτουργία στο παρεκκλήσι που φτιάχτηκε πρόσφατα στην είσοδο του Μοναστηριού , εκεί που παλαιότερα ήταν η έκθεση . Θεέ μου ,πώς όλα τα κτιστά μεταμορφώνονται υπερκόσμια με την δική Σου και μόνο παρουσία …. Μια μικρή αίθουσα είχε μετατραπεί σε ολόλαμπρο Θεϊκό κατοικητήριο … Μεταλάβαμε μέσα σε μια πανευφρόσυνη ατμόσφαιρα και έπειτα ο Πατήρ. Γ . μας έβαλε να διαβάσουμε την Ευχαριστία . Νοιώθαμε εκστατικά ευλογημένοι και θέλαμε να εγκλωβίσουμε αν γινόταν κάθε δευτερόλεπτο εκείνου του πρωινού . Ανεβήκαμε έπειτα στο δωμάτιό μας χωρίς ν ανταλλάξουμε πολλές κουβέντες και κοιμηθήκαμε ήρεμοι και γαλήνιοι για δυο ώρες . Μέχρι να μας ξυπνήσουν οι αστραπές και το χαλάζι που έπεσε για πολύ ώρα στα μέρη των Καρυών …( συνεχίζεται ) 

νώντας σκοπετέας 

 Αναζητήστε τις προηγούμενες οδοιπορίες μας στα Θεοτοκοβάδιστα μονοπάτια της Αθωνικής Πολιτείας στις αναρτήσεις με τίτλο : Επιστρέφοντας από όρος ( 6 συνέχειες) και το Άγιο όρος μέσα μας ( 10 συνέχειες