Ψυχή Ορθρία ( Ημερολόγιο Όρους 2015) Μέρος 3

                   

Εξώστης  λιόφωτος ζεστός , μιλά ο Παπά Μύρων !

Για ταπεινούς φιλότιμους , με φρόνημα μαρτύρων …

Της Αναλήψεως φρουρός,  με ευχή του Ιερωνύμου ,

Ποτίζει στο πολύβουο λουλούδι της ερήμου …

Πατέρες Γαλακτίωνα και Γερμανέ ευλογείτε !

Πλέον στον κήπο του Θεού απαύστως θα αινείτε …

Το κοιμητήρι ευωδιαστό , τα  μνήματα ανθισμένα 

για μίσχους έχουν  σώματα κάποτε αναστημένα   !

 

Δεν είχαμε ξανανιώσει τον ήλιο τόσο φίλο μας ! Εκείνο το μεσημέρι του Οκτώβρη ,  στο διάσημο στα πέρατα της γης μπαλκόνι της Σιμωνόπετρας ,δεν σκεφτήκαμε ούτε μια στιγμή να του κρυφτούμε ! Δεν θελήσαμε να αποφύγουμε τις ακτίνες του ηλιάτορα , που πέφταν πάνω μας σαν ευλογίες του Παντουργού  ! Ναι , εδώ ο ήλιος δεν τυφλώνει,  μόνο φωτίζει ! Εδώ ο ήλιος  μόνο θερμαίνει,  δεν βασανίζει της απεραντοσύνης  τους βιγλάτορες, τα αγιασμένα παιδιά του Αγίου Σίμωνος και της Αγιά- Μαγδαληνής,  όποτε στέκονται αντίκρυ του ! Έτσι ήρθε και κάθισε απέναντί μας ο Παπά Μύρων , ο σύγχρονος Γέρων της Αναλήψεως ! Μέσα σε ένα υπέροχο φως ζεστό,  στον εξώστη  που με τα  σήμαντρα - ακροδάκτυλά του , αγγίζει όλο του Θεού το γαλάζιο ! Την τελευταία φορά που τον συναντήσαμε ήταν πάλι σε αυτό το… ψηλό κατάρτι , να μας θέτει νου και να μας γαληνεύει, με αυτήν την τόσο δυσεύρετη στον έξω κόσμο  πνευματική του απαλοσύνη …Και τον  πάντα χαμογελαστό του τρόπο , τον διακριτικό και αταλάντευτο ταυτόχρονα ! 

Εδώ και πολύ  καιρό  ο Γέροντας αποχωρίστηκε την μετάνοιά του έπειτα από σαράντα περίπου έτη ,  και κατέβηκε να διακονήσει στο πολύβουο της Αθήνας ,  σε έναν τόπο όμως που κουβαλά απερίγραπτη αγιοσύνη και πνεύμα ασκητικό ! Στην Ανάληψη , στο μοναδικό Αγιορείτικο Μετόχι στην άχαρη τσιμεντούπολη , εκεί που πλέον ελάχιστοι μένουν επειδή συνειδητά το επιλέγουν , υπάρχει μια δροσερή και ιαματική πηγή σχεδόν  έναν αιώνα  ! Ένα ευσκιόφυλλο και αγλαόκαρπο δέντρο ,που χαρίζει το ξαπόσταμα και τον αναπαμό , σε αμέτρητες ταλαίπωρες ψυχές που καταφεύγουν στον απόσκιο του …Και με έναν μυστικό τρόπο όλες μεταφέρονται στο Άγιο Όρος ! Κυρίως οι γυναίκες που κατά Θεία οικονομία αξιώνονται να πατήσουν στο Περιβόλι της Ενδοξότερής τους .

 Αγιορείτικο το τυπικό και οι αγρυπνίες …Ευωδία  και κερόφως  , όλα σε μια καταπληκτική  μεταβολή και αλλοίωση ! Το Άγιο Όρος και η σοφία του , το πνεύμα του και η παντοτινή του μνήμη , γίνονται κτήμα ακόμα και όσων δεν ταξίδεψαν ποτέ στη σκιά του Άθωνα ! Και ο Παπά Μύρων,  συνεχίζει τον δρόμο που χάραξαν οι Άγιοι προκάτοχοί του ! Κυρίως ενός  όμως , που συνέδεσε τόσο αρμονικά και ανεξίτηλα για την Πατερική μνήμη    τον βράχο του Αγιορείτικου θαύματος με το Θαβώρ των Αθηνών … Ο Γέροντας της Αναλήψεως , ο πατήρ Ιερώνυμος ο Σιμωνοπετρίτης ,εν σώματι άγγελος  θα βρίσκεται όσο χτυπά η καρδιά αυτού του κόσμου , στον ουρανό των δυο καθολικών , απεσταλμένος της θριαμβεύουσας Εκκλησίας, άγρυπνος φρουρός και προστάτης .

Σαράντα χρόνια και εκείνος στην Σιμωνόπετρα , ηγούμενός της άριστος , αγιόφιλος και προσευχόμενος αδιαλείπτως , καλλικέλαδος και ποιητής - υμνογράφος μέγας , απειρόκακος και συγχωρών , συκοφαντηθείς και σιωπών ως αμνός άμωμος ,κατέβηκε το 1930 στο κλινόν άστυ για να μεταφέρει την υπερχιλιόχρονη παράδοση , να  παρηγορήσει αναρίθμητες ψυχές που κατέφυγαν στην Θεόσταλτη παρρησία του , στον μειλίχιο τρόπο του ,στην πάντα ανοιχτή  αγκαλιά του Πατρός και Ποιμένος . Εξήντα χρόνια μετά την τελευτή του το 1957 ,  η παρουσία του είναι κάτι παραπάνω από αισθητή και στις δυο επίγειες εστίες του  ! Καθημερινά  όταν στις παρακλήσεις προς τους προστάτες Αγίους ,  ακούγονται οι ποιητικοί του λόγοι , ντυμένοι με το Σιμωνοπετρίτικο όλως ιδιαίτερο χρώμα του βυζαντινού μέλους    , όλοι οι Μοναχοί και οι ευλαβείς γνωρίζοντες Λαϊκοί , βάζουν μετάνοια νοερώς κάτω από την Αγία Τράπεζα στον ναΐσκο  της Αγίας Μαγδαληνής , όπου θησαυρίζονται  τα λείψανά του!

Εκεί στο εκκλησάκι του ηγουμενείου τα τοποθέτησε μόλις πρωτόρθε απ τα Μετέωρα ο νηπτικός Πατήρ των ημερών μας ο προηγούμενος της Μονής  Γέρων Αιμιλιανός …  Την ίδια ώρα στον Βύρωνα κάποιος μετανίζει και βρίσκει ίαση ψυχής τε και σώματος , στο άδειο μνήμα του  με το αγιασμένο χώμα , πίσω απ το θόλο του ιερού βήματος …

Ο τωρινός Πνευματικός και Οικονόμος του Μετοχιού …εξωνάρθηκα του Παραδείσου , βρίσκεται εδώ απέναντί μας και μας μιλά  : -Παιδιά μου , μην ασχολείστε με το μέλλον ! Έλεγε σοφά ένας : μην δανείζεστε στενοχώρια !  Πόσο δίκιο είχε !   Μην σας απασχολεί το τι θα έρθει και κυρίως το πότε ! Να σας ενδιαφέρει μόνο το παρελθόν σας και το παρόν ! Το παρελθόν που βαραίνει τις ψυχές σας  , να το σβήνετε και  να το τακτοποιείτε μέσα από την Ιερά εξομολόγηση ! Το παρόν να το γεμίζετε με αγώνα , με φιλότιμο και συνέπεια ! Το φιλότιμο και η συνέπεια είναι που γεννούν την Αγιότητα ! Υπάρχουν Άγιοι και σήμερα  , παντού σε κάθε χώρα , στο τελευταίο κομμάτι γης ! Σε κάθε εποχή υπήρξαν και ουδέποτε θα εκλείψουν ! Ξέρετε γιατί ; Γιατί ο Χριστός μας ουδέποτε ,  από καταβολής τούτου του κόσμου,  δεν υπήρξε αμάρτυρος ! 

Δεν άφησε ποτέ τον άνθρωπο χωρίς μαρτυρίες , σημάδια και απτές αποδείξεις ύπαρξής Του ! Πόσο δίκιο έχει ο Γέροντας …Από τον σπερματικό λόγο ως το σήμερα ,  πλήθος αχώρετο  της Μαρτυρίας του Κυρίου μας ! Και εμείς αναζητούμε συνεχώς ένα θαύμα προσωπικό , αυστηρά ατομικό για να πειστούμε …Φτάνει μια ματιά από εδώ που βρισκόμαστε στο ένωμα του κρημνού με την θάλασσα για να το  κατανοήσουμε  …

Ύστερα μας μίλησε για την τόσο σπουδαία αρετή της  ταπείνωσης. – Ο αληθινά ταπεινός είναι εκείνος που δέχεται όλους τους υπόλοιπους όπως κι αν είναι και όποιοι κι αν είναι ! Δεν λογαριάζει τίποτα , δεν μετράει , δεν υπολογίζει …Όλοι είναι αγαπημένοι του ! Ο κάθε διπλανός του ! Να ξέρετε ότι ο ταπεινός είναι αυτός που περνά πάντα απαρατήρητος ! Κάνουμε πολλά πράγματα σε αυτήν τη ζωή ακόμα και έργα αγαθά , λέμε και όμορφα λόγια , μιλάμε ακόμα και για την αξία της ταπεινώσεως , μόνο και μόνο για να φανούμε ! Ενώ ο ταπεινός μιλά και πράττει μόνο για την Δόξα του Κυρίου και το θέλημά του  και αυτός κρύβεται μακριά από τον κόσμο και την ανθρωπαρέσκεια ! 

Θυμηθείτε τον Άγιο μας τον  Γέροντα Ιερώνυμο που τόσο υπέφερε και πόσα δέχτηκε αδιαμαρτύρητα! Από  ηγούμενος εξορίστηκε και έκανε υπακοή και πήγε στην Ανάληψη ! Αληθινά Ταπεινός άνθρωπος ! Γι αυτό και αγίασε !

-Γέροντα εσάς δεν σας λείπει τώρα το Μοναστήρι; -Να σας πω ..Ανθρωπίνως νοσταλγώ την αδελφότητα εδώ ! Μα όλα τα κουβαλάμε μέσα μας ! Έτσι και εγώ το έχω μαζί μου το Όρος και την Σιμωνόπετρα ! Δόξα τω Θεώ ! Για θυμίστε μου τώρα στα πόσα παιδιά έχετε φτάσει ο καθένας …Γιατί ξέρετε τι συνηθίζω να λέω στα νιόπαντρα ζευγάρια που έρχονται για να εξομολογηθούν ; 

Το πρώτο παιδί είναι λίγο βάσανο , το δεύτερο αντίπαλος , το τρίτο ομάδα , το τέταρτο ευτυχία !- Ακριβώς όπως τα λέτε είναι Γέροντα ! είπε με ενθουσιασμό ο Παναγιώτης …Εγώ στο τέταρτο το ένιωσα αυτό ! Γέλασε απ την καρδιά του ο παππούλης και συνέχισε :  Να μην είστε αυστηροί ιδίως με τους εφήβους σας ! Η ψυχή του εφήβου είναι ένα χωράφι …Κατεβαίνουν λοιπόν όσο ο καιρός περνά,  4 ποτάμια ορμητικά σαν χείμαρροι πάνω της ! Το βιολογικό ποτάμι , το γνωστικό , το συναισθηματικό και το κοινωνικό . Το τι κατεβάζουν αυτά τα ποτάμια στο χωράφι της ψυχής ! Πόσα μπάζα , πόσα άχρηστα αντικείμενα ! Και ο γονιός τι πρέπει να κάνει;  Να κάνει τα αποστραγγιστικό έργο ! Με καρτερία και υπομονή το οργώνει όπως είναι ! Και να είστε σίγουροι πως αν έχει σπείρει κάποτε , το χωράφι θα γίνει καρπερό και γόνιμο !   Στα νέα τα παιδιά που έρχονται να εξομολογηθούν τους λέω να κάνουν σωστή , όσο μπορούν , διαχείριση σε τρία πράγματα : Στο χρήμα , στο χρόνο και στο συναίσθημά τους ! Αν μπορέσουν να διαχειριστούν αυτά τα τρία  κατά Θεόν , τότε θα πορευτούν καλά και Θεαρέστως  ! Αν όχι …

Άντε να πάτε τώρα  στην ευχή του Χριστού μας και της Παναγίας μας , να προλάβετε και τον Εσπερινό της Γρηγορίου ! –Γέροντα έχει ευλογία  να βγάλουμε μια φωτογραφία ; - Ευλογημένο να ναι ! Καταδεκτικοί και πράοι , Θεάρεστοι Σιμωνοπετρίτες , τεκνία της Παναγίας ευγενικά , αρχοντικά , φιλέρημα ! Ποτέ δεν θα σου αρνηθούν κάτι  πληγώνοντάς σε. Και συ θα νιώθεις πάντα αληθινά ξεχωριστός  , που έστω και για ελάχιστα στάθηκες στο πλάι τους!   

Κύλησαν με ωφέλεια ανεκτίμητη σχεδόν δυο ώρες στο ξακουστό Μοναστήρι  . Η εικόνα του Παπά Μύρωνα να μας μιλά πατρικά , χαράκτηκε για πάντα μέσα μας . Η φωνή του ψυχο…γραφήθηκε ! Χρέος μας αληθινό η έμπρακτη κυρίως αναπαραγωγή της , σε πολυάριθμες κόπιες …. Μας ξεπροβόδισε ως τη σκάλα και έδωσε τις τελευταίες συμβουλές : -Στον γάμο πάντα το κοινό θέλημα είναι αυτό που αναπαύει τον Θεό  !Αγάπη υπομονή και θυσία !  Την ευχή σου Γέροντα ! Θα ρθούμε να σε δούμε στην νέα καταφυγή σου  στων αναζητητών της αλήθειας και της ζωής τη φωλιά  ,εκεί στην πολύβουη έρημό σου !

Πήραμε το κατηφορικό λιθόστρωτο,  συντροφιά με τον Μοναχό Α. που τόση ώρα με θαυμαστή διάκριση και υπομονή περίμενε να τελειώσει η  συνομιλία μας με τον Παπά . Εκείνος κατέβαινε στον αρσανά , αέρινος και ολόχαρος για κάποιες εργασίες που ήδη γίνονταν εκεί …

             -Πάω να τους βοηθήσω καμιά ωρίτσα ως τον εσπερινό και θα γυρίσω !  μας είπε και εμείς σαστίσαμε! Για εμάς ήταν πραγματικός άθλος το να ανεβοακατέβουμε στην Σιμωνόπετρα και αυτός ο ευλογημένος το παρουσίαζε τόσο εύκολο και φυσιολογικό ! Να ναι η δύναμη της ευχής τέτοια , να ναι η πίστη με την οποία  ο Άγιος Σίμων μπολιάζει όλους τους αφιερωμένους του ιερού του βράχου , να ναι όλα τα περιττά που δεν έχουν θέση στη ζωή τους …Με αυτές τις σκέψεις ήδη διαβαίναμε την πόρτα του πιο ολάνθιστου και χρωματιστού  κήπου της Σίμωνος . Την πόρτα του κοιμητηρίου των Πατέρων της …

Πριν από σαράντα χρόνια,  μόλις ο Γέροντας Αιμιλιανός,  αυτός ο σύγχρονος αξιάγαστος μάρτυρας , της σιωπής πλέον εκκωφαντικός κήρυκας στης Ορμύλιας τα μέρη , ήρθε με την συνοδεία του από το δάσος των βράχων των Μετεώρων , για να δώσει πνοή και νέα ζωή στον ηγιασμένο τούτο τόπο,  πρώτα μερίμνησε να επισκεφτούν  το κοιμητήρι και   να πάρουν την ευχή  απ τους Γεροντάδες , που για εφτακόσια χρόνια κράτησαν την πίστη στερρή  ,το ασκητικό φρόνημα γενναίο και το όνομα Κυρίου ευλογημένο εις τους αιώνες . Τα λαμπερά απομεινάρια της αρετής τόσων αιώνων , ήταν μαζεμένα σε χαριτόβρυτο σωρό στο οστεοφυλάκιο , στο παρεκκλήσιο της  Κοιμήσεως της Θεοτόκου,  που βρίσκεται εντός του κοιμητηρίου .  Ξεχώριζαν μόνο ένα πανέρι και ένα κιβώτιο . Στο πανέρι τα σεπτά  λείψανα και η τίμια κάρα ενός δεσπότη,  του Παντελεήμονος Ανδριανουπόλεως,  ο οποίος κάποτε άφησε τα επίγεια μάταια  και το υψηλό του αξίωμα , για να γίνει ταπεινός Σιμωνοπετρίτης μοναχός και αφανής προσευχόμενος υπέρ του σύμπαντος κόσμου. Στο κιβώτιο το ιερό λείψανο του Γέροντος Ιερωνύμου που είχε κοιμηθεί σχεδόν είκοσι χρόνια πριν . Μέτρησαν οι πατέρες τις κάρες των ασκητών προγόνων τους και τις αρίθμησαν στις 700 ! 

Μια για κάθε έτος αυτής της άληστης διαδρομής στην οδό την μακαρία! Από τότε έχουν προστεθεί και άλλες στην χορεία των Σιμωνοπετριτών αναπαυθέντων αδελφών . Γύρω στις 50 … Παρατηρώ τους σταυρούς στο προσκεφάλι των πατέρων :
 Ιλαρίων Μοναχός …Ανήμερα του Σωτήρος πέρασε στο Φως της Μεταμορφώσεως ο γνωστός… οδηγός της Σιμωνόπετρας με θάνατο μαρτυρικό αφού πνίγηκε στην Αγιορείτικη θάλασσα μετά από ατύχημα  . Τα μοναχικά ονόματα των ισαγγέλων  σχηματίζουν νέο σταυρό με την λέξη μοναχός ή ιερομόναχος !
 Άρρηκτα δεμένα με το όπλο κατά του διαβόλου , σε μια ακροστιχίδα αιωνιότητας !

Στην κορυφή των μνημάτων οι πιο πρόσφατα κοιμηθέντες Πατέρες . Βάζουμε μετάνοια στον Γέροντα Γαλακτίωνα και τον Πατέρα Γερμανό . Μετά των Αγίων ! Ο δεύτερος κοιμήθηκε φέτος ξαφνικά από δηλητηρίαση μανιταριών . Εξεμέτρησε το ζην και ηρπάγη «ίνα μη κακία αλλάξη σύνεσιν αυτού» (Σοφ. Σολομ. 4, 11). Στα δεξιά του ο πατήρ Γαλακτίων , ο βιβλικός και γαληναίος ένθεος Γέρων της Πέτρας ! Ο αγαπημένος όλων ως άλλος Θεολόγος μαθητής του Χριστού μας  …

Ο Γέροντας Γαλακτίων το 2011

Δεν θα λησμονήσουμε ποτέ την πρώτη μας φορά εδώ πάνω πριν χρόνια,  όταν πήραμε την ευχούλα  του …Τον ανταμώσαμε στον συνηθισμένο του πρωινό περίπατο στα ονειρώδη αγνάντια  της μετανοίας του.  Με την γκλίτσα του και το ουράνιο χαμόγελό του,  που γλύκανε και φώτισε τόσο απλά χιλιάδες ψυχές επισκεπτών χωρίς λόγια  . Ή μάλλον έλεγε και λόγια …Τα λόγια του προοιμιακού και του εξάψαλμου που τόσο αγαπούσε να απαγγέλει .  Και εκείνος -ποτέ του δεν είχε αρνηθεί σε κανέναν -  στάθηκε σαν παιδί να φωτογραφηθεί μαζί μας . Σε άλλους χάριζε και μαγκούρες που έφτιαχνε ο ίδιος  για το δρόμο , για  τα φίδια -λογισμούς που παραφυλάνε πάντα , σε άλλους τα περίφημα πλεκτά από τον ίδιο καλάθια . Ηγούμενος  για αρκετά χρόνια στην υπέροχη Κωνσταμονίτου , με τα κατά σάρκα παιδιά του τον πατέρα Αθανάσιο τον μέγα υμνογράφο και πνευματικό  και την ηγουμένη Νικοδήμη μπροστάρηδες σε μια θαυμαστή παγκοινιά αποταγής και μοναστικής πολιτείας … Ο παππούς Γαλακτίωνας  με την πάντα νιούτσικη ψυχούλα , πλέον συνόμιλος αγγέλων , προσδοκά την Ανάσταση και δέεται στον ελεήμονα Θεό ίνα πταισμάτων άφεσιν παράσχη ταις ψυχαίς ημών των περιλειπομένων  ….Λουλούδια ξεπροβάλλουν απ τους ευωδιαστούς τάφους των μοναχών …

Τα νέα τους κελλιά … Μίσχοι τα ασκητικά τους σώματα …Πότισμα τα αποταμιευμένα στου ουρανού την δεξαμενή δάκρυά τους …Πατέρες ευλογείτε ! Χριστός Ανέστη ! ( συνεχίζεται )

Κείμενο - φωτογραφίες/Νώντας Σκοπετέας /Εν τω φωτί Σου οψόμεθα φως

Απόσπασμα από εκπομπή : Ψυχή Ορθρία-Ημερολόγιο Όρους 2015 

Οι παλαιές φωτογραφίες προέρχονται από την Αγιορείτικη Φωτοθήκη και το εξαιρετικό ιστολόγιο :Αγιορείτικες μνήμες .

Ψυχή Ορθρία ( Ημερολόγιο Όρους 2015) Μέρος 2

Γλαρόπουλα ουρανοδρομούν  ,άγγελοι φτερακίζουν,

κάστρο δοχειαρίτικο τα μάτια  αντικρίζουν!

Είκοσι χρόνια ονείρατο, να  που ο  αρσανάς ζυγώνει!

κι ο Αη Νικόλας στοργικά όλους μας αξιώνει!

Το μονοπάτι οδηγεί στην πέτρα αθανάτων

καλόφιδο στη φυλλωσιά , ξεκίνημα θαυμάτων!

Εκάρη νέος μοναχός , τέλη αγαθά να έχει

 του ευχόμαστε από καρδιάς , τους πειρασμούς να αντέχει…

Η μικρά Αγία Άννα , το πολυπόθητο αυτό Θεοπρομητορικό σκαρί των απανταχού  Φιλαγιορειτών , έμοιαζε εκείνο το πρωινό σαν καρυδότσουφλο , ασφαλισμένο και κρατημένο από τον Άη Νικόλα  , με μια αόρατη ουράνια κλωστή ! Είχε κρατήσει  βουβό θυμό το πέλαγος . Αν και έξω είχε άπνοια , το καραβάκι μας τρέκλιζε παραδομένο  πάνω στα κύματα…Ασκοθάλασσα που δεν φοβηθήκαμε διόλου , μιας και οι θαλασσινοί της παρέας , μας καθησύχαζαν με την γαλήνη τους και το χαμόγελό τους . Φρόντισαν για την αφοβιά μας  και τα θαλασσοπούλια με το συντρόφεμά τους το πάντα εύθυμο ! Το αψεγάδιαστο πέταγμα των γλάρων , στοιχίζει πάντα την πορεία μας , με τα φτερά τους τα αγγελόμορφα , πότε οδοδείκτες και πότε ουρανόσημα , να μας καθοδηγούν προς τα ποθεινά λιμάνια της Αθωνικής Πολιτείας . Εγγυητής επίσης , ένα γλαρόπουλο που ατάραχο και καμαρωτό πάει και στέκεται στο πιο ψηλό σημείο του καραβιού ! Σαν Πηδαλιούχος φτερωτός  φαίνεται στο φανάρι δίπλα στην γαλανόλευκη που ανεμίζει . Κάθομαι σε μια θέση  του καταστρώματος. Απέναντί μου ένας αδελφός  γύρω στα 45 …Τον παρατηρώ από ώρα , ήρεμο και χαρούμενο να «ρουφάει»  τις γύρω του εικόνες…Τραβά φωτογραφίες συνεχώς και κάποια στιγμή σε σπαστά αγγλικά με ρωτά : -Πότε φτάνουμε στην Γρηγορίου ; - Μην ανησυχείς ! Θα φτάσουμε πρώτα Δάφνη και ύστερα  από λίγο στην Γρηγορίου ! Και εμείς εκεί θα κατέβουμε ! Ήταν ο Άννα ( Ιωάννης ) από το Αμάν της Ιορδανίας ! Ορθόδοξος Χριστιανός , ένας από τους 150.000 περίπου που αριθμεί η ευλογημένη κοινότητα της …Ουρντούν . -Πρώτη φορά στο Άγιο Όρος Άννα ; -Όχι έχω ξαναέρθει πριν από 20 ολόκληρα χρόνια ! Νεαρός τότε …και πάλι έμεινα στην Μονή του Γρηγορίου ! Στον…Άγιο Γεώργιο Καψάνη ! μου είπε εμφανώς συγκινημένος !

Είχε πληροφορηθεί τα της εκδημίας του Προηγουμένου της Μονής ! -Πολύ με έχει βοηθήσει ο πατήρ Γεώργιος!  μου είπε ο Άννα που έκανε ένα τόσο μεγάλο ταξίδι για να ξανασυνδέσει την ιερή του μνήμη , για να τονώσει το μαρτυρικό  φρόνημά του , για να μπορέσει να οπλιστεί με ομολογιακή πίστη απέναντι σε  όλα αυτά που φαίνονται να πλησιάζουν σιγά –σιγά και στον τόπο του …

Ξεπρόβαλλε το κάστρο της Δοχειαρίου στο βάθος …Εκεί σε 2 μέρες θα αγρυπνήσουν για την Κυρά τους την Γοργοεπήκοο ! Ένα από τα μεγαλύτερα πανηγύρια στο Όρος την ημέρα της Αγίας Σκέπης της Θεοτόκου ! Νιώθουμε στη θέα του πύργου ένα κύμα μητρικής υπόσχεσης για παντοτινή ταχινή βοήθεια να μας δροσίζει τα πρόσωπα ! Δρόσος εκ της Θεοβρύτου Κρήνης !  Όλοι σταυροκοπιούνται στραμμένοι προς το μέρος Της ! Σαν να μεταφερόμαστε ,  οι ευρισκόμενοι στο κατάστρωμα , μπροστά στην εικόνα Της , την τόσο θαυματουργό ! Σαν να ακούγονται τα λόγια που συνέθεσε στη χάρη Της Μάνας Γοργοεπηκόου ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης :  "Συνάχθητε προθύμως εν Μονή τη Θεία Δοχειαρίου, νοσούντων συστήματα, ο Ιατρός γαρ εν ταύτη μένει ο άμισθος"  …

 Η Ξενοφώντος κι αυτή υποδέχεται την νοερή μας μετάνοια σε όλα τα θαύματα και τα θαυμάσιά της ! Η Δάφνη λιόλουστη πια ξεπροβάλλει , έτοιμη να καλωσορίσει τους προσκυνητές της ημέρας ! Για τον καθένα είναι μια στιγμή ξεχωριστή το πρώτο του πάτημα στο Περιβόλι της Παναγιάς  . Για άλλους το παρθενικό , για άλλους το πολλοστό , μα πάντοτε συνοδευμένο από πάνδημη δοξολογία για το  ότι όλοι αξιώνονται να διαβούν  δρόμους που χάραξαν επίγειοι άγγελοι της ασκητικής πάλης … Λίγες στιγμές αργότερα ο Άγιος Νικόλαος,  ο Προστάτης της Μονής Γρηγορίου και η συμπροστάτιδα Αγία Αναστασία η Ρωμαία ,θα μας αξίωναν να κατέβουμε  και εμείς στον γραφικό  αρσανά του Μοναστηριού τους. 

Τα παιχνιδίσματα στα καθάρια νερά και το κρυφτό του ήλιου με τα σύννεφα  , μετέτρεπαν συνεχώς το χιλιόχρωμο κάδρο της Γρηγορίου κείνο το πρωινό . Περιμέναμε για λίγο στο νέο 2^ο αρχονταρίκι που φτιάχτηκε για τους προσκυνητές που διαμένουν στα δωμάτια εκτός της πύλης του Μοναστηριού .

Εκεί ο πάντα γελαστός όπως όλοι οι Γρηγοριάτες πατήρ.Θ. . Τον γνωρίζουμε μιας και κατάγεται από τα μέρη μας και του μεταφέρουμε χαιρετισμούς Λαϊκών και Πατέρων από την Πατρογονική του γη . Τον ευχαριστούμε για το ότι μερίμνησε να μείνουμε για δύο  ημέρες (αντί του συνήθους και επιτρεπομένου της μιας) και κείνος συνεννοείται με τον Πατέρα που είναι αρχοντάρης εντός να μας τακτοποιήσει . Πράγματι πήραμε ένα υπέροχο δωμάτιο με πέντε κρεβάτια στον δεύτερο όροφο δίπλα στο παρεκκλήσι του Αγίου Σπυριδώνου . Βολευτήκαμε αμέσως θαυμάζοντας απ τα παράθυρα  την μοναδική θέα στα γιαλοπερίγιαλα της μονής . Ύστερα από λίγο , στο δωμάτιο μπήκε και ο Χρήστος ,  προσκυνητής και κείνος που θα μοιραζόταν το δωμάτιο μαζί μας . Καθόλου δεν δυσανασχετήσαμε μιας και στο Όρος μάθαμε πια πως ότι γίνεται μόνο ωφέλεια μπορεί να δώσει . Θα το διαπιστώναμε αργότερα μόλις ο συγκάτοικός μας  , θα μας διηγείτο την δική του ιστορία επιστροφής εις εαυτόν …

Γύρω στις δέκα και μισή  το πρωί , πήραμε τις αγριελιές -βακτηρίες μας ,  λίγο νερό για το δρόμο  και ξεκινήσαμε να ανηφορίζουμε από το μονοπάτι προς το μοναστήρι του Ουρανού, στην πέτρα του Αγίου Σίμωνος την πανθαύμαστη … Ολόκαρπες αμάζευτες  ελιές,  αριές , κουμαριές , βελανιδιές , φραγκόσυκα γινωμένα κι η θάλασσα να στέλνει απ το πλάι  μακρόσυρτα ψαλτοτράγουδα μαζί με τη δροσερή της  αλισάχνη  …Καντήλι ο δρόμος ,γιομάτο από ακανόνιστα μπηχτάρια . Ποτισμένο και απ τα  δρωτάρια μας  το χώμα το υγρό , που στέλνει το δικό του ξεχωριστό θυμίαμα στις αισθήσεις . Στεκόμαστε πρώτα στην βρύση που οι Γρηγοριάτες έφτιαξαν για να στηρίξουν αδύναμες ψυχές και πόδια αμάθητα…Έπειτα περνώντας στα σύνορα των Σιμωνοπετριτών βρίσκουμε ανάπαυση στο γνωστό παγκάκι λίγο πιο πάνω απ τον αρσανά τους . 

Ακολουθεί το πασίγνωστο σταυροδρόμι του Παραδείσου . Το προσκυνητάρι της Παναγιάς και δίπλα του ένα κλειστό ξύλινο ερμάρι  , που κάποτε είχα ακούσει πως είχε μέσα ψωμί και ελιές , για κείνους που ξαπόσταιναν πριν τις τελευταίες ανηφόρες ή τους στερνούς  κατήφορους , ανάλογα με την κατεύθυνσή τους . 

Οι ξεθωριασμένες απ το χρόνο παλιές επιγραφές , απευθύνονται στον οδοιπόρο και με λόγους ουρανόσταλτους του Προφητάνακτος , παρηγορούν τους εν χαρά  κοπιώντας και αγογγύστως  πεφορτισμένους οδίτες ,  τους οποίους περιμένουν μαρτυρικοί και αθλητικοί  στέφανοι…Κέρδος ανεκτίμητο για τους διακονητές της υπακοής και της θυσιαστικής αγάπης ! Μπροστά μας δυο Μοναχοί , που εκείνοι την ώρα κατεβαίνουν προς τον αρσανά , πετώντας σχεδόν με ένα πανάλαφρο βήμα,  κρατώντας γεμάτες με λαχανικά τσάντες στα χέρια τους …

Ευλογείτε ! – Ο Κύριος ! Άντε σε δέκα λεπτά θα είστε πάνω ! –Με το δικό σας βήμα πάτερ ! Καλογερικά δέκα λεπτά …με το δικό μας βάλε ένα μισάωρο και βλέπουμε … -Κοιτάχτε να απαλλαχτείτε απ τα βαρίδια ! μας είπε ..και σίγουρα εννοούσε  όχι μόνο τα περιττά  κιλά μα και τα έσω βάρη μας …

Η σκιά του Σιμωνοπετρίτικου βράχου έπεφτε πλέον ανακουφιστικά πάνω μας . Στεκόμαστε και παρατηρούμε από μακριά τις οικοδομικές εργασίες , που ασταμάτητα συνεχίζονται και τους μοναχούς διακονητές των κήπων της μονής . Όλα τα καλά καλλιεργούνται άφθονα και υγιεινά ! Μια κατάγιομη ακτινιδιά προκαλεί τα βλέμματά μας  ! 

Πυκνότατες φυλλωσιές απλώνονται στους πετρόχτιστους μαντρότοιχους λίγα μέτρα πριν την είσοδο του Μοναστηριού . Μένουμε άναυδοι όταν βλέπουμε από μια φυλλωσιά να ξεπροβάλλει ένα μεγάλο φίδι …Ακούνητο και ατάραχο από την παρουσία μας στέκει εκεί και εμάς μας κυριεύει φόβος και πανικός ! Ο πιο ψύχραιμος Θεοδόσιος , παίρνει την φωτογραφική μηχανή και το αποθανατίζει …Εκείνο μετά από λίγο χάνεται στην πρασινάδα , δίχως να φανεί ούτε για μια στιγμή επικίνδυνο …Θυμηθήκαμε τον Άγιο Παΐσιο τον Αγιορείτη που από όλα τα άγρια ζώα λυπόταν τα καημένα τα φίδια που το χειμώνα κρύβονταν στις φωλιές τους και την άνοιξη τα σκότωναν οι άνθρωποι…

Σε όλο το φετινό μας ταξίδι , το νέο βιβλίο με τον βίο του νεοκαταταχθέντος Αγίου συντρόφευε τα βήματά μας και οι συνειρμοί που γεννιόνταν ήσαν αλλεπάλληλοι! Ο Άγιος μιλούσε στα φίδια και εκείνα έκαναν υπακοή στα γεμάτα αγάπη προστάγματά του ! Ως και μετάνοιες βάζανε στους  τρομαγμένους  επισκέπτες στο κελλί του Τιμίου Σταυρού όταν ο Γέροντας εγκαταβίωνε στον λάκκο της Καλλιάγρας . Πληροφορηθήκαμε αργότερα πως όντως το φίδι που είδαμε ήταν ακίνδυνο και για αυτόν τον λόγο οι Μοναχοί το ονομάζουν καλόφιδο  , θυμίζοντάς μας το γνωστό παραμύθι και το διήγημα του Κοσμά  Πολίτη ( σ.σ. στου Χατζηφράγκου) μα και το ότι ο Κύριος όλα λίαν καλώς εποίησε ! Φτάσαμε γύρω στο μεσημεράκι. 

Ο Αρχοντάρης Μοναχός μας θύμισε αμέσως  τον Λαϊκό καλλιφωνότατο ψάλτη  που πριν λίγα χρόνια μας είχε υποδεχτεί όταν αξιωθήκαμε να μείνουμε .Έγινε η κουρά ! του είπαμε με ενθουσιασμό  …Πως ονομάσθηκες αδελφέ ; Μας απάντησε όλο χαρά και δέχτηκε τις ευχές μας για καλό Παράδεισο και τέλος αγαθό ! Τον παρατηρούσα για ώρα ενώ εκείνος φρόντιζε για τα κεράσματά μας …Η σβελτάδα του και η προθυμία του μαρτυρούσαν τον ζέοντα  πόθο του για τον βίο της ασκήσεως , όχι από ανάγκη ή εξαναγκασμό μα από εκούσια και ολόψυχη αγάπη  για τον  συνεργούντα και βοηθό Κύριο μας .  Μέχρι θανάτου πλέον στην υπακοή , στην υπομονή στις θλίψεις , στον μονήρη βίο εν παρθενία και σωφροσύνη και ευλάβεια !

Στο αρχονταρίκι ύστερα από λίγο μπήκαν οι φιλοξενούμενοι της ημέρας . Μαζί τους κι ο παπά –Γιώργης , εκ Σερρών , σεβάσμιος ιερέας με γλυκύτατη και πραεία μορφή , του Θεσβίτη Προφήτη τέκνο διαλεχτό . Μας έδωσε ευχές πατρικές και στείλαμε χαιρετισμούς και σεβάσματα στα ευλογημένα του μέρη . Θα βρισκόμασταν ξανά μαζί με τον παππούλη μετά από δυο μέρες στην σκέπη της Πορταϊτισσας Κυράς σε ένα μοναδικό  οδοιπορικό μνήμης …Έπειτα από λίγο , πρόβαλε και ο αγαπημένος μας Μοναχός Α. , που μας είχε συνεπάρει με τις διηγήσεις του τις τόσο βιωματικές , στις προηγούμενες επισκέψεις μας στην Σιμωνόπετρα. Μας μίλησε και πάλι για τον Μοναχό κατά σάρκα  Πατέρα του ,  του οποίου πριν λίγο καιρό έκανε ο ίδιος την ανακομιδή . Νιώθουμε πάντα την αγαλλίασή του  για την μεταστροφή του  πατρός του λίγο πριν το επίγειό του  τέλος …

Σας έχω μια έκπληξη ! μας είπε … -Ο Γέροντας Ελισσαίος είναι σε προσκύνημα με το λείψανο της Αγίας Μαγδαληνής στο Ιάσιο μα ξέρετε ποιος είναι εδώ μετά από πολύ καιρό ; Ο Παπά –Μύρων ! Ήρθε για λίγες μέρες να μας δει ! Κοιταζόμασταν και δεν πιστεύαμε ότι θα ξαναβλέπαμε στην Πέτρα τον πολυσέβαστο Παπά. Εδώ και χρόνια συνέχιζε την αγιασμένη παράδοση στο μετόχι της Μονής , στην Ανάληψη του Βύρωνα στην Αθήνα . Συνεχιστής τόσων σημαντικών μορφών μα κυρίως του Αγίου Γέροντος Ιερωνύμου του Σιμωνοπετρίτου . -Καθίστε στο μπαλκόνι και περιμένετε να τον φωνάξω ! μας είπε ο Μοναχός Α.  και εμείς χαρήκαμε ανείπωτα για αυτήν την ευλογημένη συγκυρία , βέβαιοι για την ψυχωφέλεια που όλοι μας σε λίγο θα λαμβάναμε …( συνεχίζεται ) 

Κείμενο -Φωτογραφίες : Νώντας Σκοπετέας 

Απόσπασμα από Ημερολόγιο Όρους 2015 με τίτλο : Ψυχή Ορθρία 

  

Ψυχή Ορθρία ( Ημερολόγιο Όρους 2015) Μέρος 1

Ορθρίες ψυχές στα σκοτεινά αναζητούν την λάμψη

Μαύρα φορούν , όλο αγρυπνούν το έλεος να μην πάψει

Στασίδι τρίζει , στέκομαι , την κεφαλή μου κλίνω

Στον Κύριο των δυνάμεων κάθε μου ελπίδα αφήνω …

Πύλη βαριά διάπλατα άνοιξε νέα μέρα

Να την διαβώ παρακαλώ τον σπλαχνικό Πατέρα

Μάνα μου Πορταΐτισσα αξίωσε με πάλι

λέξεις να ρθούν  που να οδηγούν στου Υιού Σου την αγκάλη …

Απ το θρονί σου ευλόγησε οι μνήμες  να γραφτούνε

Χάρη να λάβουν από σε , να μυροβοληθούνε …

Μέρος 1^{Ο   ΟΚΤ.2015}

Είναι οι λέξεις σύμμαχοι της μνήμης …Μπορούν να κρατήσουν την καρδιά ζεστή , να την κάνουν να χτυπήσει πιο γοργά ή και να την σταματήσουν έστω για ελάχιστα …Μια… αρρυθμία που τόσο την καρτερώ , κάθε φορά που το σώμα μου επιστρέφει από το Όρος της σιωπής και της ψυχής , της προσευχής και του αίνου , του ευωδιαστού Περιβολιού και της αμπέλου της αληθινής …Να  μ αξιώσει η Δέσποινα του Κόσμου να συναντήσουν τις θύμισες  λέξεις που να μοιάζουν με απόσκοσμες και εξαϋλωμένες φιγούρες ερημιτών,  που τυπώνονται για πάντα στο μέσα σου …Να χωρέσουν μέσα τους αρίφνητες εικόνες με χρώματα , που μόνο Θεϊκό χέρι παντευλόγητο μπορεί να προσμίξει , συναισθήματα που μόνο τα αστέγνωτα  δάκρυα μπορούν να ταξιδέψουν , σε ένα οδοιπορικό που δεν θα τελέψει , παρά μόνο όταν η στερνή  ανάσα θα ξεφύγει απ τα χείλη …

-Ποια ήταν η καλύτερη φορά σου στο Όρος; …-Ποια η πιο αγαπημένη σου Μονή; …-Ποια σκήτη , ποιο κελί; Ποιος Ηγούμενος , ποιος Αρχοντάρης , ποιος Πνευματικός , ποιος Γέροντας ;...Ποιό μονοπάτι , ποιος αρσανάς , ποια απλωταριά ,ποιο μπαλκονάκι , ποιο κοιμητήρι , θα θυμάσαι περισσότερο; Είναι ερωτήσεις που άκουγα παλιά και απαντούσα , ανακαλώντας στην μάνα μνήμη τις πιο γλυκές μου επιστροφές στου Παραδείσου τ όνειρο, στο μύρισμά του , στο μέσα μου Άγιο Όρος , σε ό,τι η Παναγία οικονόμησε να ζήσουμε και να χαρούμε …

Πέρασαν σχεδόν δέκα χρόνια , και αμέτρητα βήματα σε χώμα υγρό και ευωδιαστό για να καταλάβω πως στον Άθωνα έχει καταργηθεί διαπαντός ο συγκριτικός βαθμός …Παντού και έξαφνα τελείως , ανακαλύπτεις ότι μόνο ο υπερθετικός μπορεί να σταθεί και να κυριαρχήσει …Το άμετρο έλεος , η απεραντοσύνη της μακροθυμίας , η άπειρη αγαθοσύνη , η ατελεύτητη στοργή του Δημιουργού και Πατέρα μας  …Είναι αυτός ο υπερθετικός που κάνει της φύσεως τους όρους να υποχωρούν , τη λογική να αμβλύνεται , τους μοναχούς να αφιερώνονται ολοκληρωτικά , τις ψυχές όρθρου βαθέως να ξυπνούν από τον λιγοστό τους ύπνο …Ορθρίες ψυχές που πασχίζουν να φωτίσουν το σκότος με το αληθινό Φως της Ζωής …Πηγαινοέρχονται σαν στρατιώτες σε μάχη που φουντώνει ολοένα , στην πρώτη γραμμή του αοράτου πολέμου ,δίνουν αίμα και κάθε ικμάδα της δύναμής τους για να λάβουν πνεύμα και παράταση στο έλεος …Τέτοιες ψυχές αξιωθήκαμε να ανταμώσουμε και φέτος …Παιδιά αγαπημένα , Τιμητές  της Παναγίας , ελεύθεροι δούλοι Κυρίου  που δέονται όλο ζέση για τον σύμπαντα κόσμο . Ένας σταυρός και λίγο χώμα το βραβείο τους επί γης ,μόλις σφαλίσουν τα μάτια τους …Ένας θησαυρός ο μισθός τους εν τοις Ουρανοίς, που καμιά λέξη ,έστω και απ την δική μας ευλογημένη γλώσσα ,  δεν έχει βρεθεί ακόμα για να τον  περιγράψει …Την ευχή τους να έχουμε , τις μεσιτείες τους και το χαμόγελό τους το χαρμολυπημένο ! Η Πορταΐτισσα ας δεηθεί για μένα τον ταλαίπωρο να μην ξεχάσω τίποτα , απ όσα στέλνει ευλογίες στα παιδιά της τα πονεμένα που διψούν για τον Παράδεισο ! Στο τέλος αυτού του ταξιδιού ας ευχηθούμε όλοι να έχουμε ορθρίες ψυχές που πασχίζουν για την καλή απολογία …

Ευλογείτε !   

 

Ο Οκτώβριος αγκαλιάζει στοργικά τους Αγίους της ενδέκατης μέρας του…Το πρωινό είναι ακόμα πιο χαρούμενο για όλους μας ! Τέταρτη Κυριακή του Λουκά , των Αγίων Θεοφόρων Πατέρων της εβδόμης Οικουμενικής συνόδου και εμείς μετά το δι ευχών φορτώνουμε τα πράγματα μας και αναχωρούμε γεμάτοι από ιερές προσδοκίες για αναπάντεχα  συναπαντήματα με σύγχρονους Θεηγόρους οπλίτες και αστέρες πολύφωτους και μυρίπνοα άνθη του Αθωνικού Παραδείσου . Οι σφιχτές αγκαλιές των παιδιών μας και τα μελαγχολικά τους προσωπάκια γίνονται ανάγκη και πρόσταγμα και τούτο το ταξίδι να μείνει αλησμόνητο … Τέσσερις φέτος οι ταξιδιώτες . Ο Νίκος δεν μπόρεσε να ρθει  αν και πολύ το ήθελε … Ο Παναγιώτης δεν άντεξε να μην ακολουθήσει τα χνάρια και τα αγιορείτικα σημάδια είκοσι ετών…Ο Μιχάλης και ο Θεοδόσιος συνεπείς στον άγιο πόθο τους …Έτοιμα από καιρό όλα και τα ραβδιά τα καινούρια , αυτά που ο Θεοδόσης έφτιαξε για όλους μας ! Αγριελιά που αντέχει θα βοηθήσει τα βήματά μας στα Θεοτοκοβάδιστα λημέρια ….Ξύλο ισχυρό , γερό πολύ , μοιάζει με την ψυχή μας …Την αγριελιά όσο κι αν την ποτίσεις όσο και την λιπάνεις αν δεν την μπολιάσεις με καθαρή ελιά,  λάδι δεν στάζει …Έτσι κι εμείς αν δεν μπολιαστούμε με τον Ζώντα Χριστό θα μοιάζουμε με ανθεκτικά ξύλα βαλμένα σε χώμα ξερικό … έτοιμα να σπάσουν ...Ταξίδι με έναν καιρό που όμοιό του δεν έχουμε ξανααντικρίσει …Μαύρο πυκνό σκοτάδι μες στο μεσημέρι στα μέρη της Βοιωτικής γης! Νερό από τους ανοιχτούς ουρανούς και φόβος του αγνώστου …Τόσο έντονο το φαινόμενο που στιγμιαία θυμόμαστε τον Άγιο Διονύσιο τον Αεροπαγίτη που σε λίγες μέρες θα συναντήσουμε τιμώμενο με το παλαιό ημερολόγιο στο Όρος : Ή Θεός πάσχει ή τον παν απόλλυται ! Ανοίγουμε τον θησαυρό των Αγίων , ένα βιβλίο με πολλές παρακλήσεις Ουρανίων  γενναιοφρόνων πρεσβευτών …Ψέλνουμε τα απολυτίκιά τους και νιώθουμε πως οδηγούν τα τρομαγμένα λιγοστά χιλιόμετρα που το αυτοκίνητο ίσα που διασχίζει μέσα στην ορμή του καιρού …Με την Θεομητορική επίκληση ξαναγεννήθηκε το φως , όπως και η ελπίδα της αιωνίου ζωής κάθε φορά που της αμαρτίας η δίνη γυρεύει να μας καταπιεί…Σαν να ξημέρωσε πάλι ! Δόξα τω Θεώ ! Άνοιξε ο δρόμος για του Ουρανού την πόλη ξανά μπροστά μας ! Οι ώρες περνούν και η Ουρανούπολη υποδέχεται την αγωνία μας και τα θυμητάρια παλιών ετών . Συναντάμε γνώριμες φιγούρες έστω κι αν δεν τις έχουμε ξανααπαντήσει ποτέ ! Όλοι μας φαίνονται οικείοι ! Συμπολίτες του Ονείρου ! Έχει ο Παράδεισος με μια φωτεινή αλυσίδα δεμένα τα παιδιά του Θεού  και  κάθε της κρίκος είναι ένας επίδοξος οικήτοράς του … Βράδιασε για τα καλά . Στο δωμάτιο σιμά στο δρόμο όλη τη νύχτα ακούω την θάλασσα . 

Σπάνε τα κύματα τόσο κοντά μας και η ανυπομονησία μας μεγαλώνει . Είναι και που το πρωί της Κυριακής  είχε απαγορευτικό ! Νιώθω το πέλαγος να προσπαθεί να γαληνέψει για να ταξιδέψει προσευχές και παρακλήσεις , λαχτάρα και πόνο , τον αγνό πόθο για μετάνοια και εξιλέωση ! Η θάλασσα θα μας φέρει κοντά στα παιδιά της Παναγιάς ! Γαλήνεψέ την  Κύριε!

Ώρα 6 το πρωί της Δευτέρας τελευταίας μέρας του Σεπτεμβρίου με το παλαιό ημερολόγιο . Πρέπει να συντονίσουμε τις ψυχές μας με τους ρυθμούς και το συναξάρι,  που στο Όρος έχουν το δικό τους μέτρημα . Στο λιμάνι ασυνήθιστα πολύς κόσμος ! Ουρά για τον Παράδεισο που μακάρι να μας χωρέσει όλους …μα όλους ! Μακάρι να στοιβάζονται τόσο ασφυκτικά ψυχές στις θύρες του ! Ένα μικρό παιδί , μια σταλιά άνθρωπος σέρνει την βαλιτσούλα του κρατώντας με το άλλο του χέρι τον Ιερέα Πατέρα του ! Ο Παπά Θόδωρος τεκνίο της Παναγίας εκλεκτό  απ το αγαπημένο μου Αιτωλικό ! Και ο μικρός Γιαννάκης το τέταρτο βλαστάρι του,  πρώτη φορά προσκυνητής στο Όρος ! Και ένας άλλος Γιαννάκης λίγο μεγαλύτερός του πριν από 70 περίπου χρόνια  ξεκινούσε με λαχτάρα να συναντήσει τους Αγίους και κάποτε να τους μιμηθεί ….Ο μικρός που είχα μπροστά μου με μετέφερε νοερώς σε κείνο το πρωινό…

 

( από διήγηση του ιδίου του Γέροντος) «Στην σκάλα της Αγίας Άννης τον περίμενε ένα σεβάσμιο Γεροντάκι, ο Γέρο- Αρσένιος. Δεν είσαι συ ο Γιαννάκης από το Βόλο; τον ρώτησε . Ναι, του είπε , Γέροντα, άλλα πως με ξέρετε; -Α, λέγει, ο Γέροντας Ιωσήφ το ξέρει από τον Τίμιον Πρόδρομο. Του εμφανίστηκε απόψε και του είπε: Σου φέρνω ένα προβατάκι, βάλε το στην μάνδρα σου". Κόλλησε η σκέψη του εις τον Τίμιον Πρόδρομο, τον προστάτη του, εις του οποίου την ημέραν των γενεθλίων γεννήθηκε. Αισθανόμουν πολλή ευγνωμοσύνη δια την φροντίδα του αυτήν. - Λοιπόν, Γιαννάκη, πάμε, μου λέγει ο Γέρο Αρσένιος. Πάμε, διότι ο Γέροντας μας περιμένει. Ανηφορίσαμε. Τι αισθήματα! Όση δύναμιν και αν διαδέτη κανείς δεν περιγράφονται. Το βράδυ εκείνο, μέσα στο Εκκλησάκι του Τιμίου Προδρόμου, πού είναι λαξευμένο μέσα στην σπηλιά, έβαλα την μετάνοια της υποταγής μου. Εκεί μέσα εις το παραμικρό εκείνο φως γνώρισε ή ψυχή μου με τον δικό της τρόπον την φωτεινή φυσιογνωμία του αγίου Γέροντος μου Ιωσήφ του Ησυχαστή».

Ο μικρός Γιαννάκης ένας μεγάλος εργάτης του Κυρίου ( πρώτος από δεξιά στην Νέα Σκήτη)  

Σήμερα είναι ένας από τους σύγχρονους Αγίους που άπαυστα και μαρτυρικά υπομένοντας , κανοναρχούν το Θείον έλεος ! Της Φιλοθέου το καύχημα και της Αριζονίτισσας Παναγίας ο παραστάτης ! Ο Γέροντας  Εφραίμ ο Φιλοθεϊτης  , ο κάποτε μικρός Γιαννάκης , ένας μεγάλος εργάτης του αμπελώνος του Κυρίου ! Έλαμψε πάλι η αλυσίδα του Παραδείσου ! Ευχήθηκα να χάιδεψα το κεφάλι ενός μελλοντικού Αγίου ! Ας μεσιτεύσει ο Τίμιος Πρόδρομος και γι αυτό το παιδί που τόσο νωρίς αξιώνεται να γαλουχηθεί με νάματα αιωνίου ζωής , στα ασκηταριά της παναγίας γης του Άθω  …

( συνεχίζεται )

                                                  Νώντας Σκοπετέας

  Απόσπασμα από εκπομπή με τίτλο : Ψυχή ορθρία  

Το γιατρικό του φόβου

Όποιος αγαπά τον Χριστό δεν φοβάται κανέναν και τίποτα!

 ( Αγ.Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης)

  Άβυσσος ο φόβος . Πλημμυρισμένη από το άδηλο , το σκοτεινό , το ταραχώδες . Βυθός απύθμενος , αφώτιστος από του ήλιου τις ακτίνες …Κι η θάλασσα γεμάτη από αθέατες δίνες να σε καταπίνουν …Ολιγόπιστε γιατί διστάζεις ; γιατί φοβάσαι να προχωρήσεις πάνω στα κύματα; Εδώ είμαι πάντα μαζί σου ! –Φοβάμαι Κύριε , τόσα πολλά είναι αυτά  που φοβάμαι , που με ζυγώνουν κάθε στιγμή ! Και όλα ένας φόβος τα σκεπάζει …Του Θανάτου ο φόβος Κύριε ! Η ιδέα του,  συνθλίβει την ταραγμένη μου ψυχή ! Λένε οι γύρω μου πως είναι φυσιολογικό και να μην φοβάμαι το να τον φοβάμαι …Δεν έχουν αισθανθεί ούτε αυτοί , ούτε εγώ , πρώτος εγώ Κύριε , τη νίκη της Ζωής ! Δεν ακούσαμε με τον  αμετάστρεπτο νου μας την αλήθεια της πίστης μας … Το Χριστός Ανέστη εκ νεκρών θανάτω θάνατον Πατήσας… Ούτε το μεταβέβηκεν εκ του θανάτου εις την Ζωήν …-Γιατί πέθανε ο παππούς μαμά ; ρώταγε τις προάλλες ένας μικρούλης πάνω από το μνήμα του παππού του …Κι η μάνα του δεν ήξερε τι να του απαντήσει . Σαστισμένη κι εκείνη έψαξε να βρει μια γρήγορη πειστική απάντηση  …-Γιατί ήταν παππούς και ήταν άρρωστος του είπε …Δεν απάντησε σωστά Κύριε ! Η σωστή απάντηση στην ερώτηση του μικρού γιατί πέθανε ο παππούς,  είναι μια και μόνη : Για να ζήσει ! Ζωή αιώνια ! Και το εφόδιό της : Το σώμα και το αίμα του Ζώντος Θεού ! Το γιατρικό του φόβου ! Μόνο το Θεό να φοβόμαστε , να σεβόμαστε ως πανελεύθεροι δούλοι Του  και τις αμετανόητες αμαρτίες μας να τρέμουμε  . Να αγαπάμε τον Πατέρα μας και να θυσιάζουμε το εγώ μας για την αγάπη και το θέλημα Του . Η αγάπη του Χριστού μας , αυτή που  έξω βάλλει τον φόβο … Είναι  ύπουλο βουνό  ο φόβος , ακανθόσπαρτο με γλιστερές  αποτομιές που οδηγούν στην δαιμονική λύπη …Εμπόδιο στην αληθινή χαρά , την Χριστιανική ζωή της ασύγκριτης  Χαρμολύπης, στο ασυγκράτητο πέταγμα με αγγελικά φτερά στους ανοιχτούς Ουρανούς της ποθεινής Άνω Πατρίδας…   

Είναι δύσκολο το να τα καταφέρεις . Αδύνατο φαίνεται σε κάποιους που πορεύονται μια ζωή ολάκερη φοβισμένοι και δειλοί  και ολιγόπιστοι  , έστω κι αν δείχνουν ισχυροί και αγέρωχοι με αμετασάλευτη πίστη …Δυνατό για το Θεό όμως ! Ας βάλουμε Εκείνον μπροστάρη στον πόλεμο! Για να γίνει ο φόβος του θανάτου μνήμη του σωτήρια . Ο φόβος για το άγνωστο , σιγουριά και ασφάλεια θείας καταφυγής . Ο φοβισμένος άνθρωπος , χαριτωμένος θεραπευμένος απ της ψυχής τα τραύματα . Αυτά που ο φόβος ολοένα αφορμίζει . Αυτά που η πίστη και ο Σταυρός καταπραΰνουν  και επουλώνουν για πάντα .

   Βαθιά ανάσα , ανοίγω τα μάτια , μπαίνει αέρας , ολόδροσος φρέσκος αέρας μέσα μου . Στην εκπνοή εκβάλλονται μαύρες μνήμες σκοτεινές και συνειρμοί αισθήσεων που σαν να είχαν φωλιάσει ακλόνητοι στα κατάβαθά μου και έσπερναν πανικό  σε κάθε μου λογισμό , σε κάθε βαρύ μου βήμα . Ανασαίνω και πάλι το καθάριο αεράκι . Στέλνω ψηλά τα όμματα της καρδίας μου και ένα ατρόμητο δυνατό ελέησον ! Μια στιγμή κράτησε η αφοβιά μου . Βοήθησε Κύριε να την ξαναζήσω και έτσι να τελειωθώ ! Κλείνω ξανά τα μάτια . Ηχεί η φωνή Σου μέσα μου : Μη φοβού , μόνο πίστευε !

  ΥΓ: Να θυμόμαστε πάντα αυτό που ένας σοφός Γέροντας των ημερών μας λέει : Οι Έλληνες δεν έχουν προδιάθεση κατάθλιψης ! Μόνο μετανοίας !

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από την εκπομπή με τίτλο : Το γιατρικό του φόβου ( 2 Μέρη )

Δεν χορταίνεται η αγάπη … Μουελαμπά ξανά και ξανά !

Η Τζάτζα μουτσάρα( η γιαγιά)  :

Εδώ πιο πριν είχε πέτρες και ξερόχωμα , δάκρυα και παράπονο , και πόνο απαράκλητο …

Εδώ πιο πριν ξεχασμένος ήταν ο Θεός , και ο Ουρανός δεν έστελνε φωνές και δρόσους  μα μόνο φωτιά που έκαιγε την ελπίδα …

Θυμάμαι τα χαμόγελα από καλούς ανθρώπους που ψαχναν να πιουν ένα μικρό ξεδιψαστικό όνειρο , που ήξεραν πως κάπου ξημέρωνε Ήλιος άδυτος !

Κι ήρθαν τα δροσερά τα καλοκαίρια με γεμάτες τις χούφτες τους από καραμέλες …

Κι ήρθαν απεσταλμένοι του Ουρανού κρατώντας στα χέρια τους μεγάλους ντορβάδες με  παπούτσια  για να πατούν τη γη γοργόφτερα ποδαράκια μαύρων αγγέλων με κατάλευκες καρδιές …

Και γέμισαν κολυμβήθρες με του εξαγνισμού και της αναγέννησης τα νάματα…

Και σκάφτηκε το ξερόχωμα και μπήκαν θεμέλια η Ελπίδα και το Φως , να στηρίξουν την πιο όμορφη Εκκλησιά του κόσμου …

Το παιδί :

Κι ήρθε και ο Αη Σπυρίδωνας και πήρε στην ποδιά του και στην αγκάλη του όλα τα παιδιά του χωριού μας …Και εκείνος γελούσε συνέχεια φορώντας το μυρωμένο σκουφί του που όλο και του το πέρναμε και το φοράγαμε στα μικρά δικά μας κεφάλια …

Η Τζάτζα μουτσάρα :

Κι ήρθε κι ο παπα-Γιώργης με τον Παπά Εφραίμ και βάλανε Ευλογητός …Και γέμισαν οι άδειοι τοίχοι από Αγίους και παραστάσεις και δωδεκάορτα που ζωντάνευαν μπροστά μας …Και τα πολυκαιρισμένα υφάσματα απόχτησαν το πιο λαμπερό χρώμα της πορφύρας , να σκεπάζουν τα Άγια και τα Αγιωτικά…Και πλημμύρισε το τέμπλο της ψυχής μας από χρυσό και ασήμι και η φτώχεια μας γίνηκε με μιας θησαυρός αδαπάνητος που δεν θα στερέψει ποτέ!

Και ξημέρωσε Ανάσταση !

Το παιδί :

Κάναμε το Σταυρό μας πριν το κουδούνι στο σχολειό ακουστεί …

Τα αδελφάκια μας στην Ελλάδα τώρα κοιμούνται …

Κι ο ίδιος Ουρανός μας ενώνει …

Κι η Αγάπη του Χριστού δεν χορταίνεται …όπως οι καραμέλες…

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από την εκπομπή με τίτλο : Του Θεού η καρδιά χτυπά στο Λουγκουζί .

Αφιερωμένη στην 4η Αποστολή της Ι.Μ.Παναγίας Χρυσοπηγής στην Ουγκάντα .

Ον ο Ιησούς ηγάπα…( Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος)

  

Tον Ιωάννη, τον γνήσιο φίλο του Χριστού,  τον επιστήθιο απόψε δεν θα ξεχάσω!

Σκόρπια κοιτώ το πολύφυλλο  συναξάρι του και εξίσταμαι με τα αμέτρητα  θαυμάσιά του! Επικαλέστηκα τόσους άλλους εκλεκτούς και αφιερωμένους , μα αυτόν που τόσο ο Ιησούς ηγάπα,  δεν τον εφώναξα ποτέ ως τώρα  σιμά μου.

 Καρτερά εκείνος ο τρισμακάριος  από την οπή της γης,  που πνέει αστείρευτη σκόνη του Ουρανού, εκεί στης Εφέσου τα αλησμόνητα χώματα .

 Και ευλογεί ακόμη και φωνάζει: Να αγαπάτε! τίποτε άλλο!…

Γόνος Παρθένου  κι αυτός κατά χάριν, ξεκινά σαραντάημερο σε τρικυμισμένη θάλασσα,  που ο Κύριος δεν της φώναξε «πεφίμωσο» για να παιδεύσει, ακούς; τον πιο διαλεχτό Του! Στης Ιβήρων το λιμάνι καταπλέει, με την Μάνα του στον κλήρο και στο περιβόλι και στον Παράδεισό της, για πρώτη τους φορά!

Στέκεται πάντα άκρυφτος  με αφοβιά κάτω απ τον ματωμένο Βασιλέα,  ατενίζοντας με πόνο  την Σταυρωμένη Αγάπη… Θαβώρ και Γολγοθάς φανερώνουν στα έκθαμβα μάτια του, την ίδια εν τοις υψίστοις Δόξα!

 Αίμα και ύδωρ  αγιάζουν τον κόσμο,  επίχαρμα δαιμόνων,  που αλύτρωτος στενάζει …Τα βλέπει εκείνος να ξεχύνονται από την άχραντη πλευρά του Πατέρα κι Αδελφού του και τα σμίγει με τα δάκρυά του…Ρουφάει της αμπέλου τους κρουνούς, τους ζωοποιούς του πνεύματος, και την βροντή της Τριάδος,την Πανάγια γνώση, την  πέρα από τον νου, την στέλνει να φτερακίσει σε όλα τα έθνη, μήνυμα σωτηρίας    με τον αητό του,  τον  αθάνατο τον παραστάτη…

 "Ὁ ἔχων τὸν Υἱὸν ἔχει τὴν ζωήν, ὁ μὴ ἔχων τὸν Υἱὸν τοῦ Θεοῦ τὴν ζωὴν οὐκ ἔχει"

Παίρνει χαρτί ο Θεόσοφος και ακουμπά σ αυτό  με δέος  την αληθινή Ζωή και το Φώς και την Οδό,  αφού ξετύλιξε από πάνω τους τα μυρωμένα οθόνια…

Αυτουργός νεκρανάστασης κι ο ίδιος, τη μια γοργόφτερος νεοσσός πρώτος τρέχει στο μνήμα το κενό και την άλλη πρεσβύτης διδάσκαλος , φανερώνει  την τελική αποκατάσταση…

Ξημερώνει η Μετάστασις τοῦ Αγίου Ενδόξου και πανευφήμου Αποστόλου…

Στο πρώτο χάραμά της, ενδέκατο εωθινό…Και  πάλι ο  Πέτρος τρις ομολογεί και έπειτα ξαναρωτά με αγωνία  για τον ηγαπημένο: ουτος δὲ τὶ;

Και ο Κύριος με γλυκιά αποτομιά του απαντά  Ἐὰν αὐτὸν θέλω μένειν ἕως ἔρχομαι, τὶ πρὸς σὲ;

Με Ηλία και Ενώχ σε πληγωμένου Ορθοδόξου ονείρατο περιπλανιέται ο Θεολόγος  και προσμένει την σάλπιγγα…

Τους πιστεύοντας τω σεπτώ σου κηρύγματι, ταις σαις ικεσίαις διαφύλαξον ένδοξε Παρθένε!

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από το βιβλίο: Πόσα χωράνε σε ένα Αμήν( Πρόμαχος Ορθοδοξίας 2019)

Απόσπασμα από την εκπομπή με τίτλο :

 Ον Ιησούς ηγάπα