Το γνώριμο άγνωρο …( Εις μνήμην Αγίου Γέροντος Χριστοδούλου)

 

 Μέσα δεκαετίας του 80. Καλοκαίρι ..Στην κατασκήνωση …των παιδιών η χώρα στον Κάλαμο…Μία ώρα από το σπίτι στην Αθήνα,  μα τόσο μακριά ταυτόχρονα από την γκρίζα καθημερινότητα, σε ένα περιβάλλον που θύμιζε παράδεισο . Οξυγόνο σε αφθονία, γαλάζιο και  χαρά σε πλησμονή. Παιχνίδι , τραγούδι , δροσιές, φιλίες, ζωή …

Για μια οκταετία περίπου, αυτό το καλοκαιρινό όνειρο μονοπωλούσε ολοχρονίς τον συναισθηματικό μου κόσμο , έγινε κάτι σαν σκοπός και προορισμός …Ακατάργητο και αδιαπραγμάτευτο το να με βρεί ο Ιούλιος στα μέρη του Καλάμου . Δεν υπήρξε Αύγουστος επίσης αδάκρυστος και εγώ να μην  τραγουδώ το κατασκηνωτικό ….όχι δεν χωριζόμαστε για πάντα βρε παιδιά και θα ξανανταμώσουμε εδώ μαζί ξανά … Μα ήρθε η ώρα της ωρίμανσης και των σπουδών …Και έγινε μακρινό το πευκοσκέπαστο ονείρατο με τα κελαρυστά νερά και την ανεμελιά της χώρας των παιδιών …Μια χώρα βέβαια χωρίς έστω μια Κυριακή να υμνολογεί τον Κύριο , με μια τυπική προσευχή απ τα μεγάφωνα αν θυμάμαι και καλά …Πολλές φορές απ την σκηνή μας εκεί στης 11^ης κοινότητας τα μέρη, βλέπαμε το βουνό και κάτι φορτηγά αργοκίνητα και φορτωμένα με υλικά ολοένα να πηγαινοέρχονται στον χωματόδρομο …Αργότερα …πολύ αργότερα,  έμαθα που πήγαιναν εκείνα τα φορτηγά …

Πέρασαν περίπου 30 χρόνια από την τελευταία μου κατασκηνωτική περίοδο . Η ανάμνηση διατηρεί χρώματα έστω και ξεθωριασμένα , μα επικαλύπτεται από το απαιτητικό σήμερα και την αδιακρίτως επεμβατική μέριμνα. Πλέον διηγούμαι στα παιδιά μου την ομορφιά εκείνων των καλοκαιριών …Αν είχαμε και μια εκκλησούλα και έναν παππούλη τις Κυριακές …μόνο αυτό έλειπε …το πιο σημαντικό βέβαια…Καλή η ανάπτυξη των δεξιοτήτων και η καλλιέργεια στην κοινωνικότητα μα υπάρχει και μια αθάνατη ψυχή που γυρεύει Το Φως …

2016 .Μέσα στο χαρμόσυνο Πεντηκοστάρι χτυπά το τηλέφωνο …Στην άλλη άκρη μια απαλή ευγενική φωνή, βγαλμένη από σελίδες Ευεργετινού …Χαίρετε, είμαι ο πατήρ Χριστόδουλος, από την Μονή του Αγίου Συμεών στον Κάλαμο …

Την Μεγάλη Παρασκευή ήμουν ασθενής . Ζήτησα από τους πατέρες να μου βάλουν τον σταθμό της Μητροπόλεως Χαλκίδος και άκουσα την εκπομπή σας . Εύχομαι να συνεχίζετε προς δόξαν Θεού . Θα θέλαμε να σας καλέσουμε στην Μονή, για μια ομιλία πάνω σε κατηχητικό λόγο του Αγίου Συμεών του Νέου Θεολόγου…Τι λέτε;

Δέος με καταλαμβάνει …

-Γέροντα να είναι ευλογημένο ! Ζητώ προκαταβολικώς συγγνώμη για την ανεπάρκειά μου …

-Ελάτε και ο Άγιος θα σας δυναμώσει !

Μετά από λίγες εβδομάδες , Κυριακή απόγευμα μαζί με τον Θεοδόσιο τον π.Χρυσόστομο, πνευματικό του τέκνο, και τον π.Ιωσήφ ακολουθούσαμε μετά την Εθνική  τις πινακίδες για την Μονή …

Σε μια στιγμή ο χρόνος σταμάτησε …ή μάλλον γύρισε 3 δεκαετίες πίσω…Ακινητοποίησα το αυτοκίνητο αποσβολωμένος μιας και βρισκόμασταν,  δίχως να το καταλάβω, σε ένα από τα πιο γνώριμα και ονειρεμένα μέρη των αναμνήσεών μου …Στην πύλη της κατασκήνωσης …Εκεί ξεκινούσε το τελευταίο ανηφόρι για την Ιερά Μονή του Αγίου Συμεών του Νέου Θεολόγου . Κατάλαβα τότε που πήγαιναν τα φορτηγά πριν τόσα χρόνια και έπειτα από λίγο, ο ίδιος ο Γέροντας μου εξιστορούσε, ότι τότε που εμείς σαν παιδιά αμέριμνα σεργιανούσαμε στις γειτονιές της Kiderland,  ο ίδιος ο Άγιος Πορφύριος, σχεδόν τυφλός,  μια καλοκαιρινή μέρα Ιουλίου του 1987 υπεδείκνυε με θαυμαστή ακρίβεια ερχόμενος στο χέρσο ακόμα οικόπεδο, που θα ανεγερθεί το κάθε οίκημα , που θα βρεθεί νερό , ποιοι είναι οι γείτονες και που ακριβώς βρίσκονται τα σπίτια τους …Έπειτα ευλόγησε και τις 4 μεριές του ορίζοντα ! Σκέφτηκα πως σίγουρα ήρθε τότε και στις σκηνές μας και μας είδε και μας σπλαχνίστηκε ….Και πως η δική μου ευλογία ( ναι το ξέρω πως είναι σκανδαλώδες) ήταν κάποτε να ξαναγυρίσω σε μέρη που τόσο ερωτεύτηκα,  για να τα αγαπήσω πια  αληθινά, με την αληθινή Αγάπη την αιώνια .

Σήμερα 4^η Κυριακή των νηστειών, τα θυμήθηκα όλα τούτα που ο πατήρ Χριστόδουλος σε μέρα πανηγυρική και ολοφώτεινη, ξεκίνησε να συναντήσει Εκείνον που μόνο λάτρεψε και πόθησε και που δεν έπαψε  ποτέ  να αγωνίζεται γι αυτό   δουλαγωγόντας το σώμα, ανεβαίνοντας την κλίμακα των αρετών …Του Αγίου Ιωάννου της Κλίμακος ξημερώνοντας…

Ομότροπος αυτός με τον μέγα ανατόμο της πίστης μας   Άγιό του Άγιο Συμεών τον τόσο πεφιλημένο…

Και μια κλίμακα πλέον με σαράντα σκαλοπάτια για τον Άγιο Γέροντα  ως την τελική απόκριση…

Για την προηγούμενη με τα τριάντα, έγινε χάριτι Θεού μύστης πνευματέμφορος στην διδασκαλία αναβάσεώς της… Πάθη και αρετές οι βαθμίδες αυτής της σκάλας .Τα πάθη μπορούν να σε κατακρημνίσουν , να σε κρατήσουν στο σκοτάδι , οι αρετές να σε ανεβάσουν στο Φως .

Κάθε λεπτό οδηγεί στην σωτηρία.Το στάδιο των αρετών, καθημερινός τόπος της ψυχής και στο εφήμερο εδώ τα βραβεία και οι αρραβώνες των αθλητών . Πρόγευση αιωνίου …Χρηστός ο Κύριος ! Ο Χριστός μόνο στο κέντρο ! Ο κόσμος απέναντι…

Ήρθε η ώρα της γεύσης της Βασιλείας των Ουρανών Άγιε Γέροντα ! Σε περιμένουν να σε υποδεχτούν μαζί με τον Άγιο Θεολόγο ο πατέρας σου Χερουβείμ και η συντροφιά της Παρακλήτου,  ο ευεργέτης σου Άγιος Καλλίνικος και τόσοι ακόμα …

Με τα αδιαλείπτως ολάνοιχτα πνευματικά σου μάτια, έβρισκες πάντοτε τον τρόπο να κάνεις τα ψυχώλεθρα άγνωρα γνωστά και να αλλοιώνεις όσες ψυχές ο Θείος Έρως έστελνε με τρόπο θαυμαστό  στην ευλογημένη ποίμνη σου .

Πρέσβευε στον θρόνο του Δικαίου Κριτού υπέρ ημών των αμαρτωλών .

Νώντας Σκοπετέας

11-04-2021 Αγίου Ιωάννου της Κλίμακος .

 https://www.youtube.com/watch?v=2RXIRvgMzpg&ab_channel=%CE%A3%CF%84%CE%B5%CF%86%CE%B1%CE%9D%CE%AF%CE%B1%CE%A3%CF%84%CE%AD%CE%A6%CE%B7

Σκανδαλωδώς η αγάπη του με προκάλεσε και πάλι ύστερα από λίγο καιρό...Τότε κάθισε σιμά μου και προλόγισε ξεκινώντας να ψέλνει αναστάσιμα ...Ευωδιαστές οι ανάσες του ...Θυμητάρι το παραπάνω από εκείνη την ημέρα του Κυρίου ...

Να είμαι έτοιμος…(Στου Σταυρού τις γειτονιές)Μέρος 2

-Θα είναι το καλύτερο μνημόσυνο για τον δασκαλάκο μου… είπε και αρχίνησε να θυμάται !

«Ο κύριος  Σωτήρης, Λαμπαδάριος ιεροψάλτης του ιερού ναού Αγίου Γεωργίου… Άοκνος εργάτης του λόγου του Θεού. Καθηγητής μαθηματικών, άνθρωπος των θετικών επιστημών, που το Θείο κήρυγμα και ο λόγος του Θεού, όταν άρχισε να καταλαβαίνει τα Αρχαία Ελληνικά όντας παιδάκι της πρώτης τάξης του εξαταξίου Γυμνασίου τον συνεπήρε , μόλις μια μέρα διάβασε  στο τέμπλο του ναού, το ειλητάριο  με την επιγραφή που βάσταζε  ο Δίκαιος Κριτής στα χέρια Του:  ΕΓΏ ΕΙΜΊ ΤΟ ΦΩΣ ΤΟΥ ΚΌΣΜΟΥ… Ο ΑΚΌΛΟΥΘΩΝ ΕΙΜΊ, ΟΥ ΜΗ ΠΕΡΙΠΑΤΗΣΕΙ ΕΝ ΤΗ ΣΚΟΤΊΑ, ΑΛΛ’ ΕΞΕΙ ΤΟ ΦΩΣ ΤΗΣ ΖΩΉΣ…

 Ο…. Αλέξης που οδήγησε από τότε τα βήματα του …

Διαβάζοντας ο μικρός στρατιώτης του Κυρίου τα Θεία  ρήματα από το Ευαγγέλιο του Φωτός  , προσπάθησε με το μικρό, αλλά κοφτερό και καθαρό μυαλό του να να γνωρίσει τον ‘’ΑΛΈΞΗ ‘’, που έγραφε η επιγραφή στα χέρια του ζωοδότη Χριστού. Αυτό ήταν… το πάθος του για την ανάγνωση του Ευαγγελίου και οποιοδήποτε άλλου χριστιανικού βιβλίου έπεφτε στα χέρια του και αυτό  μέρα με την ημέρα μεγάλωνε μέσα του. Η φλόγα για μάθηση θέριευε καθημερινά, το πάθος του γινόταν ασίγαστο και η γλυκιά επιθυμία και η προσμονή  να γίνει γνώστης του λόγου του Θεού τον είχαν κυριεύσει.

   Τα χρόνια πέρασαν… Ο  μικρός Σωτήρης ήταν πια πρωτοετής στο πανεπιστήμιο… Σπούδασε μαθηματικός… Το παιδικό του όνειρο έβλεπε να παίρνει σάρκα και οστά… Οι αλγόριθμοι, οι εξισώσεις, οι ορίζουσες, οι γραμμικές παραστάσεις, τα κλάσματα και οι αριθμοί φάνταζαν παιχνιδάκια μπροστά του πλέον. Αλλά τον άοκνο και φιλομαθέστατο  φοιτητή εκείνων των ετών και τον μελλοντικό  καθηγητή, τον ένοιαζε  μόνο η ‘’γεωμετρική πρόοδος’’, της ευλογημένης και φιλόχριστης  ζωής του. Με την πρόνοια και την συνεχή Θεία επίβλεψη ο  μικρός επαρχιώτης φοιτητής ,έγινε αξιότιμος κύριος καθηγητής της μαθηματικής επιστήμης. Πρόσωπο σεβαστό με κύρος στον κόσμο, αλλά και μια ψυχή αγνή, ολόλαμπρη και απαστράπτουσα. Και αυτό ήταν το ζητούμενο πάντα για τον φίλτατο κύριο καθηγητή… η σωτηρία της ψυχής του… και της δικής του, αλλά και όσων ανθρώπων συναναστρέφονταν μαζί του…

 Ο πρώτος διορισμός δεν άργησε . Είχε  μεγάλη χαρά λοιπόν και από την  πρώτη του κιόλας τοποθέτηση επιδόθηκε δίχως να υπολογίσει κόπους , στο να  βοηθήσει όσο το δυνατόν περισσότερο όλους τους μαθητές του να γοητευθούν από  τον αχανή  ‘’μυστικό ‘’και ‘’μαγικό ‘’κόσμο των μαθηματικών… Τα πάντα είναι μαθηματικά διατυμπάνιζε πάντοτε και ως καλός δάσκαλος φρόντιζε αυτό να το αποδεικνύει κάθε φορά. Μέσα του όμως η σπίθα που έκαιγε από μικρός για την διδαχή του λόγου του Θεού, είχε θεριέψει και έτσι δεν παρέλειπε ποτέ του να μιλά  στους μαθητές του με λόγια μα κυρίως εμπράκτως,   για Χριστό… για την Αγάπη και την αλήθεια του Ευαγγελικού λόγου…

   Όταν μιλούσε , όλοι τον άκουγαν με θρησκευτική ευλάβεια, αλλά στο κομμάτι της διδαχής του που όλοι προσπαθούσαν να συγκρατήσουν τα καρδιόβγαλτα δάκρυά τους  ήταν όταν αναφερόταν  στους μακαρισμούς! ΜΑΚΑΡΙΟΙ ΟΙ ΠΤΩΧΟΙ ΤΩ ΠΝΕΥΜΑΤΙ , ΜΑΚΑΡΙΟΙ ΟΙ ΚΑΘΑΡΟΙ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ, ΜΑΚΑΡΙΟΙ ΟΙ ΔΕΔΙΩΓΜΕΝΟΙ ΕΝΕΚΕΝ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ, ΜΑΚΑΡΙΟΙ ΟΙ ΕΛΕΗΜΟΝΕΣ… Ένας χείμαρρος δακρύων κατέκλυζαν τότε  το νεανικό πρόσωπο του ‘’Θεολόγου- Λαϊκού Ιεροκήρυκα  ‘’, του  επαρχιώτη καθηγητή των μαθηματικών, παρασύροντας με την θεία χάρη που του προσέφερε απλόχερα το Άγιο Πνεύμα, ακόμα και τον πλέον δύσπιστο από το ακροατήριό του.

   Στην αρχή ήταν λίγοι που τον άκουγαν, είτε από περιέργεια είτε από καλή πρόθεση, είτε από την χάρη των λόγων του. Το ακροατήριο του συνεχώς μεγάλωνε και ο ίδιος αναρωτιόταν πάντοτε: - Τι τιμή μου κάνει ο Κύριος; Περίμενα να διδάσκω 15,άντε το πολύ 20 μαθητές… και τώρα βλέπω από κάτω να με ακούει αρκετός κόσμος. Ποιος είμαι εγώ, αναρωτιόταν πολλές φορές ο καλός καθηγητής. Και το άκρον άωτον στους λογισμούς του; Το ακροατήριο του δεν μάθαινε αριθμούς και θεωρία όπως είχε διδαχθεί στο πανεπιστήμιο… αλλά πράξεις… Πράξεις Χριστού Εσταυρωμένου και Αναστάντος…

  Το μεράκι του όμως ήταν η ψαλτική… Όπου βρισκόταν, σε όποιο μέρος της Ελλάδας, έδινε το παρόν σε κάθε ακολουθία της μάνας Εκκλησίας μας. Πάντα στο αριστερό ψαλτήρι, πότε στο δεξί… πάντα χαμηλών τόνων και με ταπεινότητα που πραγματικά σε ‘’παραξένευε’’… Πάντα βοηθός ψάλτη, ποτέ κύριος και βασικός ψάλτης. Ήρθε η ώρα δάσκαλε να γίνεις Λαμπαδάριος, ακούστηκε από τα χείλη του εφημέριου του ιερού ναού… και αυτός συντετριμμένος απάντησε… Να ‘ναι ευλογημένο! Μέσα του η καλή αμφιβολία πάντοτε… Θα φανώ αντάξιος της τιμής που μου έκανε ο Κύριος; Και έκανε υπακοή… υπακοή τυφλή… υπακοή δόκιμου αγιορείτη μοναχού που προσδοκά την κουρά και την χειροτονία.

   Τα χρόνια πέρασαν και ήρθε η ώρα να πάρει ο αξιότιμος κύριος καθηγητής μετάθεση για την γενέτειρά του. Πολλή μεγάλη χαρά για τον ίδιο και την κατά σάρκα  οικογένειά του… Αλλά ο τόπος που πρωτοδίδαξε; Οι μαθητές του; Οι γονείς τους; Ο εφημέριος του ιερού ναού; Οι φίλοι του; Οι συνάδελφοί του; Μέσα του βίωνε έντονα συναισθήματα χαρμολύπης και αυτά γιγαντώθηκαν, όταν μπαίνοντας στο μικρό υπεραστικό λεωφορείο του ΚΤΕΛ και χωρίς να γνωρίζει ο ίδιος κάτι, είδε σύσσωμη την τοπική κοινωνία να είναι εκεί, σαν ένα σώμα, μια ψυχή να τον αποχαιρετήσει. Όλοι είχαν να πουν ένα καλό λόγο στο κατευόδιο του, αλλά ο δασκαλάκος προσπαθώντας να κατευνάσει τα τόσο ισχυρά  συναισθήματα της ψυχής του ζητούσε συγνώμη από τους υπόλοιπους συνεπιβάτες του, που γινόταν αφορμή να καθυστερήσει το ορισμένο δρομολόγιο.

   Ερχόμενος στην πόλη του, ένιωθε η ευθύνη για να υμνήσει τον Δημιουργό των πάντων να μεγαλώνει μέσα του. Ο πόθος του για την ψαλτική τέχνη τον οδήγησε στο να κάνει μαθήματα βυζαντινής μουσικής και ορθοφωνίας. Οι μαθητές του τον θεωρούσαν πρότυπο χριστιανικής ζωής και προσπαθούσαν πολλοί να μιμηθούν την αγιασμένη βιωτή του.

   Ήρθε κάποια στιγμή λοιπόν το πλήρωμα του χρόνου να αναλάβει ο δάσκαλος το στασίδι που του αναλογούσε… Και ο παντογνώστης Κύριος μας τον ‘’διορισε’’στο χώρο που λάτρευε και ποθούσε από μικρός… ΛΑΜΠΑΔΑΡΙΟΣ ΙΕΡΟΨΑΛΤΗΣ … Τι τιμή ήταν αυτή για τον κύριο Σωτήρη… Η χαρά του απερίγραπτη… Ούτε όταν πέρασε φοιτητής τόση χαρά, ούτε όταν πήρε το πτυχίο του με άριστα, ούτε όταν διορίστηκε… Τίποτα δεν τον συγκινούσε πλέον απ’όλα τα επίγεια. ΤΙΠΟΤΑ… μόνο ο θείος ζήλος να εξυμνεί τον Πανάγαθο Θεό. Ένιωθε ότι είχε βρει το νόημα της εφήμερης και πρόσκαιρης αυτής ζωής του… ΚΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΤΟ ΕΙΧΕ ΒΡΕΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ!!!

   Τριάντα χρόνια ανελλιπούς παρουσίας στο αριστερό αναλόγιο… Είτε στον ιερό ναό της Μεταμορφώσεως του Σωτήριος, είτε στον ιερό ναό του Αγίου Γεωργίου. Ποτέ δεν στενοχώρησε κανέναν… Άνθρωποι κάθονταν  δίπλα του στο ψαλτήρι και περίμεναν καρτερικά να πουν έναν ψαλμό, μια καταβασία, ένα τροπάριο, ένα απολυτίκιο. Θαρρείς ότι ο ταπεινός ιεροψάλτης διάβαζε ενδόμυχα τον πόθο τους και με λεπτές χειρουργικές κινήσεις έστρεφε το μικρόφωνο προς τους ‘’ βοηθούς ‘’ του, για να ψελλίσουν έναν μικρό ύμνο προς τον Κύριο. Ο εφημέριος του  ναού αυστηρός και συνάμα καλλίφωνος ωσάν τα παραδείσια πουλιά τον παρατηρούσε εντονότατα πολλές φορές…

-Αμάν Σωτήρη, όποιος έρχεται δίπλα σου του δίνεις το μικρόφωνο; Αφού είναι παράφωνος, φάλτσος… Σε παρακαλώ πολύ!

Ο καλός δάσκαλος όμως προσπαθούσε να δικαιολογηθεί και να εξηγήσει ψελλίζοντας στον ιερέα.

-Δεν μπορώ να τους αρνηθώ πάτερ! Συγχωρέστε με… έχουν ζήλο να υμνήσουν τον Κύριο μας… Ποιος είμαι εγώ που θα τους το στερήσω;

Και κατεύναζε με αυτόν τον απλοϊκό τρόπο τους ενδοιασμούς και τις ενστάσεις του πρώτο πρεσβυτέρου του ιερού ναού.

   Τα χρόνια πέρασαν… και ο άοκνος εργάτης του λόγου του Θεού και ο υμνητής των θείων γραφών μεγάλωσε, βάρυνε από τα χρόνια και την κρυφή άσκηση , αλλά έστεκε εκεί,  αγέρωχος στο πόστο του. Αναμοχλεύω και νοσταλγώ πολλές φορές τις συζητήσεις μας μετά το πέρας των θείων λειτουργιών. Το βλέμμα μου στο γερασμένο και ταλαιπωρημένο πρόσωπο του ταπεινού ιεροψάλτη. Τα ρούχα του πάντα τα ίδια… η μοναδική του τραγιάσκα κοσμούσε πάντα το κεφάλι του, το φθαρμένο κοστούμι του σιδερωμένο και καθαρό, τα παπούτσια του καλογυαλισμένα, αλλά μοναδικά και αντί για ζώνη μια τριχιά που συγκρατούσε το παντελόνι του. Όσο για χρήματα; Κρατούσε μόνο για τον άρτον ημών τον επιούσιον και τα υπόλοιπα ελεημοσύνες στους φτωχούς…

   Κύριε Σωτήρη του έλεγα πάντα… Έχετε χρόνο; Θα μου πείτε κάτι πνευματικό; Και ποιος είμαι εγώ παιδί μου; Έλεγε με πρωτοφανή ταπεινότητα… αλλά η καθημερινή μου επιμονή πάντα τον ‘’λύγιζε’’ βλέποντας κι αυτός τον τόσο μεγάλο ζήλο μου…

Ατελείωτες ώρες βιωματικής κατήχησης από το στόμα του, ταξίδια νοερά του μυαλού σε αλλοτινές εποχές, ηθικά διδάγματα από τους βίους των Αγίων του Συναξαριού… λόγια που έφευγαν με ταχύτητα φωτός και έβρισκαν καταφύγιο στην διψασμένη και ακαλλιέργητη πνευματική ψυχή μου… Λόγια ανεκτίμητης συναισθηματικής αξίας, πραγματικά μαργαριτάρια χριστιανικής πίστης και αγάπης.

   Μία μέρα τον ρωτώ γεμάτος ‘’περιέργεια’’ -Πόσων ετών είσαι κύριε Σωτήρη;74 μου απαντά γεμάτος ειλικρίνεια… Να τα εκατοστήσεις του εύχομαι…άνθρωπε του Θεού… και πριν προλάβω να εκστομίσω βαρύγδουπες εφήμερες και ‘’ανθρώπινες’’ ευχές… ο κύριος Σωτήρης μου κάνει νεύμα να σιωπήσω λέγοντας μου

-‘’Δεν θέλω παιδί μου πολλά χρόνια… θέλω όταν αποφασίσει ο Κύριος να με καλέσει ‘’ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΕΤΟΙΜΟΣ’’… Και ξέρεις πως θα ήθελα παιδί μου να φύγω; Να ερχόταν ο Άγιος Γεώργιος με το άλογο του να πάρει την άθλια ψυχή μου… να με βάλει στα καπούλια του αλόγου του και όταν φτάσουμε στον παράδεισο, να μου δώσει μια κλωτσιά το ολόλευκο του άτι και να με βάλει εντός της βασιλείας των ουρανών.

   Τα λόγια του με συντάραξαν, το αυστηρό και συνάμα καλοκάγαθο ύφος του με συνέφεραν γρήγορα στην πραγματικότητα αλλά και στην διαπίστωση ότι μπροστά μου έχω έναν ‘’ΑΓΙΟ’’ άνθρωπο… Να είναι ευλογημένο κύριε Σωτήρη, απαντώ και θέλησα γρήγορα να φύγω τώρα την ‘’μεριά’’  που καθόμασταν πάντοτε, γεμάτος τύψεις και ενοχές για την τόσο συνηθισμένη ευχή που του είχα δώσει…

   Μετά από λίγο καιρό ο κύριος Σωτήρης λες για είχε προβλέψει το σχέδιο του Θεού, απουσίασε από Κυριακάτικη Θεία Λειτουργία. Όλο το Εκκλησίασμα αναρωτιόταν. Πως και δεν ήρθε; Λες να είναι άρρωστος; Μήπως του έτυχε κάτι; Η απάντηση ήρθε δια στόματος του ιερέα στο κήρυγμά του.

-Σήμερα αγαπητοί αδελφοί δεν έχει λόγο Κυρίου, παρά μόνο σας ζητώ να προσευχηθείτε εγκάρδια για την ταχεία ανάρρωση του αγαπητού μας κυρίου Σωτήρη.

Ο άοκνος στρατιώτης του Χριστού έπασχε από κάποια θέματα της καρδιάς του… Το έκρυβε επιμελώς απ’όλους γιατί όλοι μας ξέραμε και ξέρουμε ότι οι καρδιές που έχουν τόσο Χριστό μέσα τους δεν έχουν ποτέ προβλήματα… Τουναντίον… Αλλά η πρόνοια του Θεού και η φιλανθρωπία Του, διάλεξαν το μέρος που ήταν το πιο ‘’ πλούσιο’’, να γίνει το διαβατήριο για την μετάβαση στην Άνω Ιερουσαλήμ και να έχει την παρρησία να σταθεί ενώπιον του φοβερού βήματος του Κριτή, να αιτηθεί το έλεος Του και την φιλευσπλαχνία Του, ‘’τολμώντας’’  να ζητήσει την κατάταξή του, εν τόπω φωτεινώ, εν τόπω χλοερώ, ένθα οι δίκαιοι αναπαύονται… 

Η εξόδιος ακολουθία δεν έμοιαζε με συνήθη νεκρώσιμη ακολουθία, παρά με  αναστάσιμη και πανχαρμόσυνη Θεία Λειτουργία. Πλήθος λαού για τα δεδομένα μιας μικρής επαρχιακής πόλης συνόδεψαν τον χριστιανό δάσκαλο στον τόπο της τελευταίας κατοικίας… Πολλά ματιά βούρκωσαν εκείνη την ημέρα, πολλές ψυχές γεωργήθηκαν, πολλοί λογισμοί διορθώθηκαν, πολλοί άνθρωποι άλλαξαν την κοσμοθεωρία τους για τα πρόσκαιρα, τα εφήμερα… Και αυτό χάρη στον ακάματο και ταπεινό δούλο του Κυρίου… τον πράο εργάτη του Ευαγγελίου που πραγματικά κόσμησε με την επίγεια παρουσία του τα αναλόγια των ιερών ναών που διηκόνησε. 

   Ήταν 27/5 ανήμερα του Αγίου Ιωάννου του Ρώσου… η ημέρα εκείνη που ο δασκαλάκος (όπως ήθελε να τον αποκαλούμε), ταξίδεψε για την βασιλεία των ουρανών, φεύγοντας έτοιμος, εξομολογούμενος και έχοντας μεταλάβει των αχράντων μυστηρίων…!Ας έχουμε όλοι μας την ευχή του και να ζητάμε να μεσιτεύει και για μας στον Κύριο μας!

ΚΑΛΗ ΑΝΤΑΜΩΣΗ ΚΥΡΙΕ ΣΩΤΗΡΗ, ΣΕΒΑΣΤΕ ΜΟΥ ΔΑΣΚΑΛΕ!

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΤΩΝ ΠΑΝΤΩΝ!»

Ξεκίνησε τούτο το κείμενο με εκείνον τον νοερό ασπασμό των ποδών,  όλων εκείνων που δεν επιτρέπουν στην εποχή μας να λάβει τον χαρακτηρισμό της αμάρτυρης . Όσο κι αν ο μισόκαλος λαχταρά να της τον προσδώσει,  πάντοτε θα υπάρχουν με την χάρη του Θεού εκείνοι που θα ζουν και αδιαλείπτως θα πορεύονται  με τους μακαρισμούς του Χριστού μας να καθοδηγούν κάθε ελάχιστο βήμα τους ! Γονατιστός στέκω μπροστά σας αδελφοί μου …

Αικατερίνα, Θωμά , Ηλία –Άγγελέ μας , Γεώργιε…Κύριε Σωτήρη του Χριστού μας διαλεχτέ …Ευχή κάνουμε , των ψυχών σας οι κρήνες αστείρευτες πάντοτε να μας ξεδιψούν σαν βρεθούμε και εμείς κάποτε   στου Σταυρού τις αγαπημένες σας  γειτονιές !

Νώντας Σκοπετέας 

Απόσπασμα από κείμενο και εκπομπή με τίτλο : Στου Σταυρού τις γειτονιές !

Με ενταγμένο το κείμενο με τις μνήμες του κ.Θωμά Δρακόπουλου για τον μακαριστό Εκπαιδευτικό και Ιεροψάλτη Σωτήριο Πρεβεζιάνο. 

Θωμά αδελφέ μας από καρδιάς σ ευχαριστούμε για αυτήν την γνωριμιά με έναν διαλεχτό εργάτη του Χριστού μας !

Να είμαι έτοιμος… ( Στου Σταυρού τις γειτονιές) μέρος 1

Όταν βρίσκεις ιερέα παιδί μου πάντα να τρέχεις να του φιλάς το χέρι ! Γερόντισσας τσεμπερούς τα λόγια, της συγχωρεμένης γιαγιούλας μου της  μανιάτισσας . Παρακαταθήκη και εφόδιο τούτες οι ορμήνειες των παλιών  να συντροφεύουν την ζήση μας και κάποτε να ενεργοποιούνται, χαρίζοντάς μας ελπίδα Παραδείσου . Δοξάζω τον Θεό που έφτασε κάποτε εκείνη η αξέχαστη  στιγμή,  που το ράσο γεννούσε μέσα μου Χριστό και ύγραινε τα άνυδρά μου εσώτερα . Δοξάζω ακόμα περισσότερο όμως τον Παντευεργέτη μας , γιατί  μέσα από τα Ουράνια ραδιοκύματα,  στέλνει συνεχώς στο διάβα μου λαϊκούς συναμαρτωλούς αδελφούς , εν ζωή, μα και κεκοιμημένους εν Κυρίω ,  που αμέτρητες φορές νοερώς γονατίζω και καταφιλώ τα πόδια τους…

Ανοιξιάτικο βράδυ μέσα στην πιο θλιμμένη Σαρακοστή της ζωής μας και μιλώ στο τηλέφωνο με τον Θωμά και την Κατερίνα του . Σύζυγοι και γονείς ! Όλα τα γράμματα κεφαλαία ! Τον Συν τους να λάμπει σαν φλόγα λυγερή από ολοκάθαρο κερί μέσα στο σκοτάδι ! Μου θύμισε η γνωριμιά μας μια μαντινάδα απ του Νότου τα ευλογημένα μέρη : Εγώ θαυμάζω το κερί για την υπομονή του ..Που στέκει πάντοτε ορθό κι ας λιώνει το κορμί του !   Δεν είχαμε ανταμωθεί  ποτέ ως τότε ! Στα πρώτα κιόλας λεπτά ένιωσα πως τους γνώριζα από πάντα. Οι Χριστιανοί γνωρίζονται προτού να γνωριστούνε…

Μα είναι και ο Σταυρός που απλωμένος στα πέρατα της πλάσης κατορθώνει με τις στενές οδούς του να σμίγει τις ψυχές και σαν οδοδείκτης  να τις οδηγεί στον φωτισμένο απ τις ακτίνες της Ανάστασης Γολγοθά. Δυο παιδιά,  του Θεού τα δώρα τους,  να λαμπικάρουν πιότερο το Συν τους το ευλογημένο. Ο Γιώργος ο μεγάλος τους και ο Ηλίας-Άγγελος ο μικρός τους ! Εκείνος που γεννήθηκε σε ημερομηνία αξέχαστη . Τρείς διαδοχικοί αριθμοί . Αγιασμένοι  όλοι !

Το 10 , το 11 και το 12 …

Οι εντολές , η μακροθυμία και η αποστολή !

Του Θεού τα μαθηματικά  !

Καλά μαντέψατε !

Ο Ηλίας Άγγελος γεννήθηκε στις 10-11-12 !

Εκείνος ο χρόνος ως την παραμονή της Πρωτοχρονιάς του 2014 !

Κάποιοι που τους γνωρίζουν χωρίς να βλέπουν στο μέσα τους ,  σκέφτονται τώρα  πως ίσως ήταν ο πιο ευτυχισμένος της κοινής ζωής τους ! Με την βοήθεια του Θεού σε εκείνο το τηλεφώνημα κατάλαβα πως η πιο ευτυχισμένη μέρα τους είναι εκείνη που μόλις πέρασε ! Αληθινά χαρούμενοι άνθρωποι ! Που έχουν παραθέσει πάσαν την ζωή τους Χριστώ τω Θεώ ! Μου μίλησαν ανυπόκριτα και πιστεύοντάς το ακραδάντως,  για εκείνο το σχέδιο του Θεού , για την πρόνοια και την παραχώρησή Του . Για το δικό τους μικρό στενό δρομάκι , το  Σταυρουδάκι τους .

 Έναν χρόνο στην εντατική έμεινε ο Ηλίας-Άγγελος . Είχε κλείσει ένα έτος όπου όλα πήγαιναν περίφημα ! Υγιέστατος αναπτυσσόταν και τίποτα δεν προμήνυε πως ένα αντιγριπικό εμβόλιο θα πυροδοτούσε το σύνδρομό του  και μια αντριχιαστική στο άκουσμά της και μόνο σπαστική τετραπληγία. Σήμερα είναι σχεδόν 8 ετών ! Είναι πανέξυπνος και τόσο δραστήριος , έστω και αν το μόνο που καταφέρνει να κουνήσει από το ξανθό  πανέμορφο κεφαλάκι  του και κάτω,  είναι ο δείκτης του αριστερού του χεριού ! Κι όμως με την βοήθεια του Θεού και τους Αγγέλους διακόνους του , την μανούλα του την άγρυπνη , τον πράο πατέρα του και τον γλυκύτατο αδελφό του που όλο αγκαλιά λαχταράνε να τον παίρνουν , την δασκάλα του την σπουδαία και τόσο ακάματη  , καταφέρνει και ολοένα προοδεύει,  μα το κυριότερο είναι ΧΑΡΟΥΜΕΝΟΣ !  Και οι γονιοί του όμως,  πηγές αείρροες χαράς , ασταμάτητα κυλούν και ξεχειλίζουν από αυτό το γιατρικό κάθε πληγής ! Τι κι αν συνεχώς ορθώνονται μπροστά τους τα  φαινομενικά απροσπέλαστα…Και τόσα έξοδα για να βοηθιέται το παιδί… Τους ακούς συνέχεια να λένε : Ποτέ δεν έχουμε,  αλλά πάντα περισσεύουνε !  Ο χρόνος παίρνει άλλη διάσταση όταν συναντάς τέτοιες ψυχές στο διάβα σου ! Έτσι και εγώ πλέον νιώθω «αρχαίος» συγγενής τους . Ιδίως κάθε βράδυ,  που ο Θωμάς στέλνει και σε μένα  ένα μήνυμα στο κινητό . Σοφά λόγια Αγίων του Θεού και από κάτω μια ευχή να σε κάνει να αναρωτιέσαι …Καλό βράδυ σε όλους σας ! Όσο για αύριο  έχει ο Θεός !

Κάποια στιγμή δεν βάστηξα και τον ρώτησα :

-Καλά βρε ευλογημένε …Που την βρίσκετε τέτοια δύναμη ; Αγόγγυστα να υπομένετε τέτοιες δυσκολίες …

Αδελφέ μου , δίνει ο Θεός ! Μας στέλνει δίπλα μας έμψυχες παροτρύνσεις …Εφαρμοσμένα Ευαγγέλια να μας παρηγορούν και να μας οδηγούν …Τους μπροστάρηδές μας που λες και εσύ στις εκπομπές …Θέλεις να σου μιλήσω για τον δικό μου δάσκαλο ;

Μου μίλησε ο Θωμάς για έναν ταπεινό εργάτη του Χριστού μας ! Τον Σωτήριο ! Κατάλαβα πολλά και πήρα απάντηση στην ερώτησή μου …Του ζήτησα κατόπιν να τα μεταφέρει όλα αυτά στο χαρτί .

-Ένας τέτοιος παράξενος Χριστιανός  θα ήθελα πολύ αδελφέ μου Θωμά να προστεθεί  στην ουράνια  συντροφιά αυτού του βιβλίου! 

Χάρηκε σαν παιδί , χαρά μεγάλη σφόδρα !

-Θα είναι το καλύτερο μνημόσυνο για τον δασκαλάκο μου… είπε και αρχίνησε να θυμάται !

( συνεχίζεται...)

 

Νώντας Σκοπετέας 

Απόσπασμα από εκπομπή με τίτλο : Στου Σταυρού τις Γειτονιές 

Αχ αυτά τα ποδαράκια …

Η ζωή δεν μετριέται με τον αριθμό των αναπνοών που παίρνουμε, αλλά με τον αριθμό των στιγμών που μας κόβεται η αναπνοή.

Ωραίο …φαντάζομαι ότι έχουμε όλοι ακούσει πλειάδα τέτοιων ρήσεων με ύφος θυμοσοφικό εμπεριέχον Σοφία Λαού , ανεξίτηλη στον χρόνο που συνοδεύει γενιές που διδάσκει λακωνικά …

Υπάρχουν πολλές …. τέτοια αποφθέγματα που ενίοτε φωτίζουν τα σκοτάδια μας , δίνουν λύσεις ,εξηγήσεις ,και απαντήσεις …Φυσικά και όλα έχουν να κάνουν με την προαίρεση αυτού που τις διαβάζει ή τις ακούει …

Πολλοί τις γράφουμε κιόλας …Θυμάμαι ένα τέτοιο τετράδιο εκατοντάφυλλο που είχα στο δημοτικό και μας έλεγε ο δάσκαλος να γράφουμε μέσα ό,τι μας έκανε εντύπωση …λογοτεχνικό , ποιητικό , παροιμίες και τέτοιες ρήσεις φιλοσοφημένες που δύσκολα αν ψάξει κανείς θα βρει την προέλευσή τους …την πατρότητά τους …Για αυτόν το λόγο εξάλλου αποδίδονται και στη σοφία του Λαού …

Δυο ρήσεις σημάδεψαν τη σημερινή μας εκπομπή : Την δεύτερη θα την ακούσετε να συνοδεύει ένα διήγημά μας , ένα αληθινό ιστόρημα προς το τέλος …Η άλλη έχει ως εξής :

Κάποιος παραπονιόταν ότι δεν είχε παπούτσια να φορέσει …Του έδειξαν κάποιον που δεν είχε πόδια …Μου χε κάνει αίσθηση θυμάμαι όταν το πρωτάκουσα αυτό …

Φανέρωσε πολλά μπροστά μου …Αξίες και πολλές εικόνες …Ανθρώπους καθηλωμένους και σωματικά αδυνάμους …με δυνατές ψυχές όμως που στηρίζουν συνεχώς όσους δίνουν ώθηση στις ρόδες τους …κάνοντας εκείνους να τους έχουν πραγματικά ανάγκη …

Μόνο δοξολογία στο Θεό , όταν συναντάμε τέτοια πόδια …ανήμπορα , αδύνατα , παράλυτα …Αυτοί που δεν έχον πόδια , έχουν φτερά αγγελικά …και υπάρχουν για να μας βοηθήσουν …όχι για να τους οικτίρουμε   …Είναι άξιοι μίμησης και όχι λύπησης… Ένας Χριστός καθισμένος σε αναπηρικό καροτσάκι , σε κρεβάτι εκεί στην άκρη του παραθύρου , σε μια βαριά πολυθρόνα στο μεγάλο μέσα δωμάτιο  …Έχουν φως τα μάτια τους που διαπερνά τις ψυχές μας αβάσταχτο πολλές φορές , μας κάνει να στρέφουμε αλλού το βλέμμα μας …Ανοίγω ξανά τον Θησαυρό Γνώσεων , εκείνο το παλιό τετράδιο της παιδικότητάς μου : Διαβάζω :

Θεριά οι ανθρώποι, δεν μπορούν το φως να το σηκώσουν … Χίλιες φορές να γεννηθείς, τόσες θα σε σταυρώσουν. Κώστας Βάρναλης…

Αχ αυτά τα ποδαράκια ! Πόσους θα πάνε στον Παράδεισο ….

Σε αυτά είναι αφιερωμένη η σημερινή εκπομπή …

Σπύρος Σαλούστρος 

Νώντας Σκοπετέας 

Απόσπασμα από αρκετά παλαιότερη ομότιτλη εκπομπή. Το ξαναθυμόμαστε και το αφιερώνουμε στους ήρωες μιας νέας με τίτλο:"Στου Σταυρού τις Γειτονιές". Αφιερωμένο στην μνήμη του Σπύρου Σαλούστρου από του Παραδείσου τις γειτονιές τις Ανωγειανές... Στον Ηλία -Άγγελο, στον Νεκτάριο , τον Αρσένιο και τόσους άλλους με ποδαράκια φτερά αγγελικά . Στον αξέχαστο Κωστάκη μας τον Μελίτσο που προπορεύεται σε τούτη την διαλεχτή πορεία και ήταν εκείνος που πρωτάκουσε τούτη την φράση, από το στόμα του Αγίου της Παναγούδας ...

 

 

 

Ρύσαι ημάς δια πλήθος παραπτώσεων...

Θέλεις να τα κατέχεις όλα …
Ό,τι δεν έφτασες να ιδείς ,
το βάφτισες αδύνατο και το περιγελάς …
Τον οβολιό με τα α του ουρανού ,
πήρες και τον παράχωσες δίπλα σε ρίζωμα βαθύ του κρίνου του αταπείνωτου …
Το ανερμήνευτο και σεσιγημένο του αμόλυντου, το ακατάληπτο του ασπίλου, του ατρέπτου το απερίγραπτο …
Το σκήπτρο το Αρχαγγελικό δεν το δες που έλαμψε , μηδέ το εύλαλο το θρόϊσμα παρέσυρε χαρμόσυνα του εγώ το θλιβερό το έρπισμα …
Απάντησες ποτέ σου σε όλα τα πως , που σε κρατάνε ζωντανό ; Αναπνοή κι αισθήσεις , το πλάσιμο μέσα στην μήτρα της μητρός ; Τον νου σου τον Θεόσδοτο που και ορά και ακούει;
Κι έφτιαξες απαρήγορες τις λέξεις που προσετάγησαν να σε γεμίσουν με ελπίδα άφθορη …
Κι έγινες αποστάτης χωρίς λύτρωση και ανάκλιση , από Πρωτοστάτης προορισμένος για ύψη δυασανάβατα …
Το δάκρυ και το γένοιτό Της , δεν σου φτασαν για απάντηση , όταν απαίτησες την γνώσιν την άγνωστον να γνώσεις και συνεχάς και σκώπτεις …
Μείνε στην ανεγκώμιαστη γη λοιπόν και άσε τις νεφέλες απάτητες …
Τη ζάλη σου προσεύχομαι να την επισκιάσει του Ύψιστου η Δύναμη η μακρόθυμη…
Κριτού δικαίου δυσώπησις…
Νώντας Σκοπετέας / 2015...
Για την θεμέλιο ημέρα της Σωτηρίας του γένους των ανθρώπων ,
τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου και Μητέρας του Θεού .
26-03-2021...
Ιλαστήριον και Ισχύς και Κραταίωμα και Σκέπη και Οχύρωμα και Βοήθεια και Καταλλαγή και Λιμήν και Νεφέλη και Ιατήρας και Διάσωσμα ...
Μόλις στα ξαναψάλαμε Κυρία Θεοτόκε στον κανόνα σου ...
Πλέον όμως φανερή μπροστά μας μια άβυσσος !
Τόσο μοιάζει να απέχουν τα χείλη μας απ τις καρδιές μας ...
Μάνα μας Παραμυθία ...
Ρύσαι ημάς δια πλήθος παραπτώσεων...

Στου γένους τα ψυχοχάρτια …1821-2021

1821-2021 …Αφορμές και ευκαιρίες …

Διακόσια χρόνια μετά !

Αφορμή για το τίποτα ; Ευκαιρία για λίγους ;

Διακόσια χρόνια μετά !

Αφορμή για ηρωική έξοδο από τον λήθαργο !

 Ευκαιρία για εξόφληση του χρέους των δακρύων !

Διακόσια χρόνια μετά !

Αφορμή για γιορτή χωρίς τιμώμενο πρόσωπο ; Ευκαιρία για βολικές λησμονιές και ανίερες αγιοκατατάξεις;

Διακόσια χρόνια μετά !

Αφορμή για μνημόσυνο ψυχών που έλαβαν την θέση τους στην φωτεινή δρόσο όσων θα πορευτούν εις Ανάστασιν ζωής,  γιατί πολέμησαν για τον Χριστό και την Πατρίδα .

Ευκαιρία να ενωθούμε πολλοί μαζί τους,  γιατί πάντοτε αυτοί οι αντρειωμένοι κουρελήδες θα οδηγούν τους κατακτημένους!

Μια εκπομπή διακόσια χρόνια μετά !

Μέσα σε 60 λεπτά τι να χωρέσει ; Όχι τι θα χωρέσει μα τι θα διεισδύσει στις ψυχές ! Χρειαζόμαστε καλό οδηγό ! Πεπειραμένο ιχνηλάτη στις ατραπούς της ματωμένης μνήμης της ηρωικής !

Η ιερή φαντασία σε επιστράτευση : Στην θέση του επικεφαλής της επιτροπής για τον εορτασμό των 200 ετών από την κήρυξη της Ελληνικής Επανάστασης ορίζεται ο μακαριστός Μητροπολίτης Φλωρίνης Πρεσπών και Εορδαίας κυρός Αυγουστίνος Καντιώτης !

Ο φλογερός πρόμαχος της Ορθοδοξίας !

Ο Χριστοκήρυκας με τον αόργητο θυμό τον ιερότατο !

Για να σκεφτούμε αδελφοί , αν τηρουμένων των αναλογιών η φαντασία μας επαληθευόταν , σε τι χώρα άραγε  θα ζούσαμε σήμερα ;

Διακόσια χρόνια μετά !

  Με αθάνατες αφορμές και άδολες αγνές ευκαιρίες!

Επιλέγει ο Άγιος Γέροντας από την πινακοθήκη  των ηρώων της πίστης της Αγίας και της δοξασμένης λευτεριάς και κατεβάζει τα πορτραίτα ή καλύτερα τα εικονίσματα εκείνων που με την ευχή του Ιησού στο στόμα και πίστη Αγίων  Μακαβαίων  υπερασπίστηκαν όσια και ιερά ! Όπλα τους ακαταγώνιστα το οκταήχι , το ψαλτήρι και το καρυοφύλλι !

Ποιόν να πρωτομνημονεύσεις !

Ο καθένας τους εκπροσωπεί και τους υπόλοιπους !

 Γιατί πάντοτε είχανε για φλάμπουρό τους και κερί άσβηστο εκείνο το ΕΜΕΙΣ , το γνήσια Ελληνικό , το ανόθευτα ηρωικό !

Νώντας Σκοπετέας  

Απόσπασμα από την εκπομπή με τίτλο : Στου γένους τα ψυχοχάρτια …1821-2021

 

 

Τα εικονίσματα στην θέση τους…

…Νύχτωσε για τα  καλά και κατεβαίνουμε τα σκαλοπάτια ως την αυλή του Μοναστηριού . Το γλυκό ημίφως απ τα καντηλάκια του Καθολικού είναι τόσο αρκετό για να λάμψει εκείνος ο μικρός περίγυρος ουράνια , ηλιοστάλακτα  . Ανεβαίνουμε στο δωμάτιό μας  δίπλα ακριβώς στο Αρχονταρίκι . Οι λάμπες σκορπάνε το ομορφότερο φως  σε όλους τους χώρους . Στους διαδρόμους , στους παλιούς τοίχους με τα κάδρα των Αγωνιστών του 21 . Αυτών που πολέμησαν για τον Χριστό και την Πατρίδα . Μοιάζουν να μας κοιτούν επίμονα . Είναι παράπονο αυτό ; Είναι εύλαλη σιωπή  απόγνωσης; Οι ήρωες έχουν σταθερή και αμετακίνητη θέση στη ζωή αυτού του Μοναστηριού , όχι ευκαιριακή , επετειακή όπως στην ανιστόρητη , γεμάτη αμνήμονες κυβερνόντες ,  σύγχρονη υπό ζυγό  Ελλάδα , μα αδιάλειπτη και ζωντανή παρουσία . Το φρόνημά τους μπολιάζει και ενθαρρύνει τις ψυχές όλων των Κωνσταμονιτών  που τους συναπαντούν καθημερινά  στον δύσβατο δρόμο της Μοναχικής ζωής . Μαζί τους και ο ηρωικός και απλούς Γέροντάς τους Αγάθωνας , δυναμώνει τα αταλάντευτα τα βήματά τους .  Σκέφτηκα πως όταν πηγαίναμε και εμείς Σχολείο , τα πορτραίτα του Γέρου του Μοριά και όλων των άλλων κοσμούσαν τους τοίχους των τάξεων . Τώρα ακόμα και του Χριστού το εικόνισμα μετακινήθηκε  στην άκρη μέχρι να βγει έξω ...Για να μην θίγονται οι αλλόθρησκοι λένε …Βαθύς αναστεναγμός και σύναξη στο όνομά του Κυρίου  λίγο πριν σβήσουμε το φως  . Είναι μαζί μας όπως το υποσχέθηκε . Η προσευχή στον φύλακα Άγγελο , να μην συμβεί κάτι που θα Τον απομακρύνει . Σκέπασον ημάς εν τη παρούση νυκτί και διαφύλαξόν ημάς  από πάσης επήρειας του αντικειμένου, ίνα μη εν τίνι αμαρτήματι παροργίσουμε  τον Θεόν, και πρέσβευε υπέρ ημών  προς τον Κύριον, του επιστηρίξαι ημάς  εν τω φόβω αυτού, και αξίους  αναδείξαι ημάς  δούλους της Αυτού αγαθότητος…

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από εκπομπή : Στου γένους τα ψυχοχάρτια 1821-2021

 και από Ημερολόγιο Αγίου Όρους 2013 .

Του Παραδείσου τ' όνειρο ,μέρος 6ο

Είναι εδώ...Προστάτες ατίμητοι...

Στην Εκκλησία θέλει να πάει ο Χριστιανός  , στην Κιβωτό …να μπει μέσα και να νιώσει ασφαλής να αφεθεί στην Θεία πρόνοια !

Να συγχρωτιστεί με τον Εσταυρωμένο , την Παναγία Μητέρα Του , να κατασπαστεί τον Χριστό μας και τους γνήσιους φίλους Του , τα λείψανά τους  !

 Δακρύζουν πολλές φορές οι χαριτόβρυτες  εικόνες …

Πρόσφατα είχαμε αρκετά τέτοια σημεία ..Τι άλλο εκτός του να μας προειδοποιήσουν για ο,τι θα φέρει η αμετανοησία μας   θέλουν να μας πουν αυτά τα δάκρυα ;

Δακρύζει η Παναγιά και μας λέει εκείνη την ώρα ! Είμαι εδώ ! Είμαι εδώ ! Δεν είναι ξύλο και μπογιά τούτο το εικόνισμα ! Είναι το πρόσωπό μου Τα άχραντα χέρια  μου που βαστούν τον βαστάζοντα πάντα ! 

Και εμείς θα κάνουμε από μακριά υπόκλιση αδελφοί μου ; Και την Κυριακή της Ορθοδοξίας θα εορτάσουμε την προσκύνηση των ιερών εικόνων ! Ως εικονομάχοι θα εορτάσουμε ; Μη γένοιτο αδελφοί και πατέρες ! Και θα τελειώσει η θεία Λειτουργία την Κυριακή της Ορθοδοξίας του 2021 πλέον με το δι ευχών των Αγίων Πατέρων ημών; Θα συμπεριλάβουμε και τους Αγίους Πατέρες της εβδόμης Οικουμενικής συνόδου;

Στην    διδασκαλία των Πατέρων της Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου, αναφέρεται ρητώς και διαυγέστατα  μαζί με την προσκύνηση των αγίων εικόνων και  ο ασπασμός τους .

«Τέτρωμαι τω πόθω σου, Μαριάμ, φλέγει με ο έρως καθοράν σου την Ιεράν Εικόνα, Παρθένε, το κάλλος και την δόξαν και κόρον ου λαμβάνω του μεγαλύνειν Σε»!

Μεγαλυνάρι  απ τα υπέροχα που συνήθιζε να γράφει και να  ψέλνει ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης μπροστά στο εικόνισμα της Παναγίας της Γοργοϋπηκόου εκεί στο Δοχειάρι !

 Λέτε να έστεκε στα δυο μέτρα σήμερα αν ζούσε ο Άγιος και να την μεγάλυνε ακόρεστα με υποκλίσεις  απλά εκεί στο παρεκκλήσι της;

Μην τους κρατήσουμε  σε απόσταση...

Δεν είναι ξύλα , χρώματα και φθαρτά υλικά...

Είναι εδώ...Προστάτες ατίμητοι...

Αισθητά σημεία Πνεύματος Αγίου και των χαρισμάτων Του!

 Νώντας Σκοπετέας 

Κυριακή της Ορθοδοξίας 2021

Η συναφής εκπομπή οπτικοποιημένη κατανυκτικά από την αδελφή μας και συνεργάτιδα Στεφανία Στ. https://www.youtube.com/watch?v=RLv7v3khEuQ&t=2404s

 

Ένας Άγιος στο βυθό …Κυριακή της Ορθοδοξίας

Ο Αντώνης ο ψαράς ! Αλατισμένη ύπαρξη !

Νοστίμιζε με τον θαυμαστό Χριστό και τους Αγίους Του κάθε του λέξη ! Χωρίς να έχει ποτέ του εμβαθύνει στου Ευαγγελίου τα σοφά τα ομιλήματα και τις λαλιές του Κυρίου, είχε μια κατά Θεόν Σοφία και εφάρμοζε ανεπιτήδευτα στην πράξη το θείο πρόσταγμα, όλοι μας να είμαστε τέτοιοι άνθρωποι που να μοιάζουμε με το αλάτι της γης που καρυκεύει την ζωή και προστατεύει από την ανελέητη σήψη ο,τι αιώνιο μας δόθηκε σαν δώρο εξ ουρανού, να το παρουσιάσουμε κάποτε σωσμένο και άσηπτο .
Χαιρόσουν να τον ακούς και να τον παρατηρείς αυτόν τον ταπεινό απόγονο των εκλεκτών αλιέων. Πορευόταν από μικρός και αργότερα μόλις έκανε οικογένεια , με όσα διδάχθηκε στο σχολειό της αρετής και της αγαθοσύνης, που ποτέ δεν έπαψε νυχθημερόν να λειτουργεί στο απέριττο σπίτι των γονιών του. Εκεί, μέσα σε όλα διδασκόταν με άρρητα λόγια και έναν τρόπο απερινόητο τα της θείας πίστης μας από ένα άσβηστο καντήλι , που έμαθε κι ο ίδιος πάντοτε να το έχει ακοίμητο , να φλογίζει την προσευχή της γυναίκας του της Ευθαλίας, όποτε εκείνος ξανοιγόταν μεσοπέλαγα να αγρεύσει με κάματο Θεοβλόγητο τα προς το ζην της φαμίλιας τους .
Σιμά στην φλόγα την ιλαρή, είχαν φτιάξει σε ένα μικρό τραπέζι ένα προσκυνητάρι με τον Χριστό Γαλήνιο στο κέντρο και άλλα πολλά εικονίσματα με Αγίους που τους ένιωθαν τόσο δικούς τους, ώστε πάντοτε να τους χαιρετούν με σεβασμό σαν περνούσαν από μπροστά τους.
Έμαθαν έτσι και τα μικρούλια τους και εκείνα τα ευλογημένα μια μέρα , παραπονέθηκαν του πατέρα τους για τον Άγιο Σπυρίδωνα που… μαύρισε ο καημένος .
Μια εικόνα που κάποτε ο Αντώνης αγόρασε από ένα βιβλιοπωλείο , όχι ζωγραφισμένη και φτιαγμένη από χέρια Αγιογράφου, μα κολλημένη σε ένα φτηνό ξύλο από νοβοπάν δηλαδή πριονίδι συμπιεσμένο με κόλλα , που με την παραμικρή υγρασία χαλάει και γίνεται σκόνη .
Άντεξε 15 χρόνια εκείνο το εικόνισμα! Δεν ήταν η υγρασία που το πείραξε , μα η φλόγα του καντηλιού που λίγο –λίγο τόσους καιρούς μουντζούρωσε και θάμπωσε την όψη του Αγίου .
Σκέφτηκε λοιπόν να παραγγείλει μια καινούργια του Αγίου που τόσο ευλαβούντο στο σπίτι τους και εκείνη την παλιά να την κάψει για να μην πεταχθεί και πατηθεί ανίερα . Αλλά πάλι έπειτα , θυμήθηκε μια όμορφη συνήθεια που είχαν οι παλιοί ψαράδες , τα παλιά εικονίσματα και τα αγιωτικά, όλα να τα πετούν στον βυθό της θάλασσας …
Ήξερε πως τούτο δεν θα φαινόταν και τόσο οικολογικό σε κάποιους , μα ένιωθε πως οι Άγιοι μόνο να μολύνουν δεν μπορούν και έτσι πίστευε βαθιά μέσα του πως θα αγιαζόταν ο βυθός και η μάνα του η στοργική η … ιχθυόεσσα .

Αργότερα συνειδητοποίησε πως εκείνη την ημέρα που ταξίδεψε με την εικόνα ως τον Άη Γιώργη, ενάμισι μίλι απ το λιμάνι της Αγίας Γαλήνης , το ημερολόγιο έδειχνε 12 Ιουνίου .
Ανήμερα του Αγίου Πέτρου του Αθωνίτη, του Οσίου Ονουφρίου μα και του Αγίου Τριφυλλίου δηλαδή του διάκου του Αγίου Σπυριδώνου που του φερε το κεραμίδι στην πρώτη Οικουμενική Σύνοδο και έκανε ο Άγιος το μεγάλο θαύμα που κατατρόπωσε τους κακοδόξους.
Σαν έφτασαν λοιπόν στα βαθιά κυανόχρωμα νερά του Αη Γιώργη πήρε την εικόνα στα χέρια του την ασπάστηκε και την πέταξε μέσα τους σιγοψέλνωντας το απολυτίκιο του Αγίου Σπυρίδωνος.
Της Συνόδου της πρώτης ανεδείχθης υπέρμαχος και θαυματουργός Θεοφόρε Σπυρίδων πατήρ ημών …Την έβλεπε να βυθίζεται και συγκινημένος έκανε πολλές φορές τον Σταυρό του ο Αντώνης . Το βράδυ γυρίζοντας στο σπίτι το καντήλι έφεγγε αναμμένο δίπλα στο νέο εικόνισμα του Αγίου .
Πέρασαν σχεδόν έξι μήνες . 9 Δεκεμβρίου του 2009 . Σύλληψη της Παναγίας μας από την Αγία Άννα . Και παραμονές της χάρης του Αγίου ! Γιορτή στο σπίτι όπως κάθε μέρα συμβαίνει στα σπίτια των Ορθοδόξων Χριστιανών που αφ εσπέρας πάντοτε πανηγυρίζουν την Αγία μνήμη των γνησίων φίλων του Χριστού . -Το απόγευμα θα γυρίσω νωρίς! Μην ξεχάσεις τους άρτους και το πρόσφορο για του Αγίου τον εσπερινό είπε στην Ευθαλία φεύγοντας για το μεροκάματο με το καϊκι .
Ξανοίχτηκαν με τον Θανάση ως τον Άσπρο Βόλακα που είχαν ρίξει τα δίχτυα από τα χτες. Άρχισαν να τα ανεβάζουν και εκείνο που είδαν δεν θα πάψουν κι οι δυο τους όσο ζουν να το διηγούνται προς δόξαν Θεού και ωφέλεια των αδελφών τους . Μπλεγμένη στα δίχτυα του Αντώνη του ψαρά και άθικτη, όπως ακριβώς την έριξε πριν από έξι μήνες η εικόνα του Αγίου!
Με δάκρυα στα μάτια την …ξέμπλεξε προσπαθώντας να συνειδητοποιήσει αυτό το μεγάλο θαύμα που ψηλάφιζαν οι αισθήσεις του .
Αξιώθηκα και εγώ ο ταλαίπωρος σε τούτες τις Θεοστυγείς μέρες να αντικρίσω αυτήν την ατίμητη …φτηνή εικόνα, που από τότε έγινε σημείο αναφοράς και θαυμαστών γεγονότων στο ευλογημένο σπιτικό του Αντώνη του ψαρά …του αλατισμένου… που δεν έχασε ποτέ του ως τώρα με την χάρη του Θεού και τις μεσιτείες του Αγίου Σπυρίδωνος τον …αλιστικό του προορισμό …
Ο ίδιος μας διηγήθηκε : Όταν την "ξεψάρισα" από τα δίχτυα, βλέπω ότι ήταν άθικτη! Ούτε στρείδια, ούτε χτυπημένη ή διαλυμένη από το κουτρουβάλημα στο βυθό για τρία χιλιόμετρα απόσταση, επί έξι μήνες, λες και δεν ακούμπησε ποτέ στο βυθό, λες και δε βρισκόταν στη θάλασσα και το πιο συγκινητικό, ήταν 9 Δεκεμβρίου, τρεις ημέρες πριν τη γιορτή του Αγίου.
Ο Άγιος ήθελε να γυρίσει σπίτι του.
ΖΕΙ ΚΥΡΙΟΣ Ο ΘΕΟΣ!

Νώντας Σκοπετέας.

Απόσπασμα από το βιβλίο: "Αυτοί οι παράξενοι Χριστιανοί"
Εκδ. Ιεραποστολικό Σωματείο Πρόμαχος Ορθοδοξίας 2021

Απόσπασμα από εκπομπή με τίτλο : Μην τους κρατάς σε απόσταση 

Αληθινή Ιστορία διασκευασμένη σε διήγημα.

Δόξα τω Αγίω και Παντοδυνάμω Θεώ .

Αντώνη αδελφέ μου σ ευχαριστούμε !

Πάντοτε να είσαι άλας ευλογημένο

και να αγρεύεις μονάχα τον Παράδεισο !

Υγ: Κυριακή της Ορθοδοξίας 2021 ! Θα πανηγυρίσουμε κρατώντας τους αγκαλιά και καταφιλώντας τα πανίερα εκτυπώματά τους !
Μην τους κρατάς σε απόσταση αδελφέ μου ...

Δεν είναι ξύλα , χρώματα και φθαρτά υλικά... 

Είναι εδώ...Προστάτες ατίμητοι...