Άφες μοι ίνα αναψύξω προ του με απελθείν και ουκέτι ου μη υπάρξω.(Ψαλμ.Δαυίδ)
Χαίρετ' ο Ιωακείμ κι η Άννα,
που γέννησαν χαριτωμένη κόρη
στην Παναγίτσα στο Πυργί!
Χαίρεται όλ' η έρημη ακρογιαλιά
κι ο βράχος κι ο γκρεμός αντίκρυ του πελάγους,
που τον χτυπούν άγρια τα κύματα,
χαίρεται απ' την εκκλησίτσα,
που μοσχοβολά πάνω στη ράχη.
Χαίρεται τ' άγριο δέντρο, που γέρνει
το μισό απάνω στον βράχο, το μισό στον γκρεμό·
χαίρετ' ο βοσκός, που φυσά τον αυλό του,
χαίρετ' η γίδα του, που τρέχει στα βράχια,
χαίρεται το ερίφιο, που πηδά χαρμόσυνα.
Κι η πλάση όλη αναγαλλιάζει
και το φθινόπωρο ξανανοιώνει η γης,
σα σεμνή κόρη, που περίμενε χρόνια
τον αρραβωνιαστικό της απ' τα ξένα
και τέλος τον απόλαψε πριν είναι πολύ αργά·
και σαν τη στείρα γραία, που γέννησε θεόπαιδο
κι ευφράνθη στα γεράματά της!
Δος μου κι εμένα άνεση, Παναγιά μου,
πριν ν' απέλθω και πλέον δεν θα υπάρχω.
Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης (στην Παναγίτσα στο Πυργί )
Θυμάμαι σαν τώρα παιδί στο πρώτο χειμώνιασμα του Νοέμβρη που γιορτάζουν όλες οι Δέσποινες να ρωτώ τον πατέρα μου το πρωί στην εκκλησιά για την εικόνα που λουλουδοστόλιστη έστεκε περιμένοντάς μας καρτερικά στον σολέα …
Θυμάμαι λοιπόν εκείνη την πρώτη βιαστική απάντηση που μου έδωσε όταν τον ρώτησα τι εικόνα ήταν αυτή …μου χε κάνει εντύπωση βλέπετε …δεν ήταν όπως οι περισσότερες ..είχε κάτι το ιδιαίτερο …Εκείνη η απάντηση εντυπώθηκε τόσο καλά μέσα μου ώστε και τώρα μετά από τόσα χρόνια να την δίνω και εγώ στην αντίστοιχη ερώτηση των δικών μου παιδιών :Είναι η Παναγιά μας 3 ετών !!! Χρόνια πολλά !!!Μεγάλη γιορτή …Θεομητορική !!! 
Όπου κι αν βρεθούμε σήμερα στην Παναγιά την Πορτοκαλούσα ή την Κατακεκκρυμένη στο Άργος ,στην Καπνικαρέα ,στην Σαντορίνη στο ημεροβίγλι ,στην Παναγία Βαροσίου στην Ελασσόνα ,στην Χωριστή στη Δράμα ,στην αγαπημένη μου Μάνη στα Εισόδια του Προαστείου ,ας κοιτάξουμε την Παναγιά μας ευλαβικά και ας της εκφράσουμε την αγάπη μας την ικεσία μας τον πόνο και τη χαρά μας …κι ας είναι μόνο τριών ετών …αυτή σίγουρα θα μας ακούσει και όπως πάντα γλυκά θα μας σκεπάσει με την προστασία της … 
Από το βιβλίο
Ο Μυστικός κόσμος των Βυζαντινών Εικόνων
(τόμος δεύτερος)
Χρήστου Γ. Γκότση
Εκδ. Αποστολική Διακονία
Η ιερή ακολουθία της εορτής των Εισοδίων της Θεοτόκου και η σχετική εικόνα υπηρετούν ένα βαθύτερο σκοπό: χειραγωγούν τον πιστό στο μυστήριο της σάρκωσης του Υιού και Λόγου του Θεού. Η είσοδος της Θεοτόκου στο ναό είναι το προοίμιο της εύνοιας του Θεού στους ανθρώπους, η προκήρυξη της σωτηρίας των ανθρώπων, η αναγγελία του Χριστού και η πραγματοποίηση του σχεδίου της θείας, οικονομίας. Αυτά διακηρύσσει το απολυτίκιο της εορτής.
«Σήμερον της ευδοκίας Θεού το προοίμιον και της των ανθρώπων σωτηρίας η προκήρυξις. Εν Ναω του Θεού τρανώς η Παρθένος δείκνυται και τον Χριστόν τοις πάσι προκαταγγέλλεται. Αυτή και ημείς μεγαλοφώνως βοήσωμεν Χαίρε της οικονομίας του Κτιστού η εκπλήρωσις.»
Ο ορθόδοξος αγιογράφος με βάση τις παραπάνω πληροφορίες της απόκρυφης διήγησης και τη δογματική διδασκαλία της Εκκλησίας για τη Θεοτόκου συνθέτει την εικόνα των Εισοδίων.
Το κύριο πρόσωπο της εικόνας είναι η τριετής Παναγία. Εικονίζεται τη στιγμή που την υποδέχεται στο ναό ο ιερέας Ζαχαρίας, ο μετέπειτα πατέρας του Προδρόμου, καθώς την παραδίδουν ευλαβικά οι θεοσεβείς γονείς της. Πίσω τους ακολουθούν οι παρθένες, «οι αμίαντες θυγατέρες των Εβραίων», που κρατούν αναμμένες λαμπάδες.
Η Παναγία δε ζωγραφίζεται φυσιοκρατικά. Δεν εμφανίζει δηλαδή τίποτε το παιδικό, εκτός από το μικρό μέγεθος του σώματός της. Αυτό γίνεται σκόπιμα. Ο ορθόδοξος αγιογράφος θέλει να μάς απομακρύνει από το γράμμα της διήγησης («τριετής η παις»), για να συλλάβουμε το πνεύμα της, την εκκλησιολογική της διάσταση. Η Παναγία είναι η Θεοτόκος, η Μητέρα του Θεού. Γι'; αυτό ο υμνωδός μάς καλεί «την νηπιάζουσαν φύσει και υπέρ φύσιν Μητέρα αναδειχθείσαν του Θεού ευφημήσωμεν ύμνοις» (Τροπάριο του όρθρου).
Η Παναγία εικονίζεται ως ώριμη γυναίκα με το γνωστό μαφόριό της, όπως τη βλέπουμε στις εικόνες της.
Το ίδιο κάνει και ο υμνωδός της Εκκλησίας και για τις λαμπάδες των παρθένων. Οι αναμμένες λαμπάδες δεν είχαν σκοπό να εμποδίσουν την τριετή παιδίσκη να γυρίσει πίσω, στο σπίτι της, καθώς ήταν στο δρόμο προς το ναό -αυτό λέει η απόκρυφη διήγηση- αλλά τούτο: να υποδείξουν τη νοητή λαμπάδα, την Παναγία, και προδηλώσουν έτσι την ανείπωτη μελλοντική αίγλη. Αυτή η αίγλη θα ήταν ο Χριστός, γιατί από την Παναγία θα ανέλαμπε (θα γεννιόταν) φωτίζοντας τους καθισμένους στο σκοτάδι της αμαρτίας ανθρώπους. Αυτόν το συμβολισμό παρουσιάζει το δ'; στιχηρό προσόμοιο του εσπερινού, ήχος δ'; «Αι νεανίδες χαίρουσαι και λαμπάδας κατέχουσαι, της λαμπάδος σήμερον προπορεύονται της νοητής και εισάγουσιν αυτήν εις τα Άγια των Αγίων ιερώς προσηλούσαι την μέλλουσαν αίγλην άρρητον εξ αυτής αναλάμψειν και φωτίσειν τους εν σκότει καθημένους, της αγνωσίας εν Πνεύματι».
Σε πολλές εικόνες πίσω από το Ζαχαρία, αριστερά, παριστάνεται η Παναγία να κάθεται σε καθέδρα με τρία σκαλιά (είναι η αναβαθμοί του θυσιαστηρίου του απόκρυφου κειμένου) και να περιμένει την τροφή που της φέρνει ο άγγελος Γαβριήλ. Η Παναγία να παραμείνει στο Άγιο των Αγίων ως νέα Κιβωτός της Διαθήκης, ως η «έμψυχος κιβωτός» και στα δώδεκα χρόνια της παραμονής της εκεί θα τρέφεται θαυματουργικά με ουράνια τροφή. 
Χαίρετ' ο Ιωακείμ κι η Άννα,
που γέννησαν χαριτωμένη κόρη
στην Παναγίτσα στο Πυργί!
Χαίρεται όλ' η έρημη ακρογιαλιά
κι ο βράχος κι ο γκρεμός αντίκρυ του πελάγους,
που τον χτυπούν άγρια τα κύματα,
χαίρεται απ' την εκκλησίτσα,
που μοσχοβολά πάνω στη ράχη.
Χαίρεται τ' άγριο δέντρο, που γέρνει
το μισό απάνω στον βράχο, το μισό στον γκρεμό·
χαίρετ' ο βοσκός, που φυσά τον αυλό του,
χαίρετ' η γίδα του, που τρέχει στα βράχια,
χαίρεται το ερίφιο, που πηδά χαρμόσυνα.
Κι η πλάση όλη αναγαλλιάζει
και το φθινόπωρο ξανανοιώνει η γης,
σα σεμνή κόρη, που περίμενε χρόνια
τον αρραβωνιαστικό της απ' τα ξένα
και τέλος τον απόλαψε πριν είναι πολύ αργά·
και σαν τη στείρα γραία, που γέννησε θεόπαιδο
κι ευφράνθη στα γεράματά της!
Δος μου κι εμένα άνεση, Παναγιά μου,
πριν ν' απέλθω και πλέον δεν θα υπάρχω.
Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης (στην Παναγίτσα στο Πυργί )
Θυμάμαι σαν τώρα παιδί στο πρώτο χειμώνιασμα του Νοέμβρη που γιορτάζουν όλες οι Δέσποινες να ρωτώ τον πατέρα μου το πρωί στην εκκλησιά για την εικόνα που λουλουδοστόλιστη έστεκε περιμένοντάς μας καρτερικά στον σολέα …
Θυμάμαι λοιπόν εκείνη την πρώτη βιαστική απάντηση που μου έδωσε όταν τον ρώτησα τι εικόνα ήταν αυτή …μου χε κάνει εντύπωση βλέπετε …δεν ήταν όπως οι περισσότερες ..είχε κάτι το ιδιαίτερο …Εκείνη η απάντηση εντυπώθηκε τόσο καλά μέσα μου ώστε και τώρα μετά από τόσα χρόνια να την δίνω και εγώ στην αντίστοιχη ερώτηση των δικών μου παιδιών :Είναι η Παναγιά μας 3 ετών !!! Χρόνια πολλά !!!Μεγάλη γιορτή …Θεομητορική !!! Όπου κι αν βρεθούμε σήμερα στην Παναγιά την Πορτοκαλούσα ή την Κατακεκκρυμένη στο Άργος ,στην Καπνικαρέα ,στην Σαντορίνη στο ημεροβίγλι ,στην Παναγία Βαροσίου στην Ελασσόνα ,στην Χωριστή στη Δράμα ,στην αγαπημένη μου Μάνη στα Εισόδια του Προαστείου ,ας κοιτάξουμε την Παναγιά μας ευλαβικά και ας της εκφράσουμε την αγάπη μας την ικεσία μας τον πόνο και τη χαρά μας …κι ας είναι μόνο τριών ετών …αυτή σίγουρα θα μας ακούσει και όπως πάντα γλυκά θα μας σκεπάσει με την προστασία της …
Από το βιβλίο
Ο Μυστικός κόσμος των Βυζαντινών Εικόνων
(τόμος δεύτερος)
Χρήστου Γ. Γκότση
Εκδ. Αποστολική Διακονία
Η ιερή ακολουθία της εορτής των Εισοδίων της Θεοτόκου και η σχετική εικόνα υπηρετούν ένα βαθύτερο σκοπό: χειραγωγούν τον πιστό στο μυστήριο της σάρκωσης του Υιού και Λόγου του Θεού. Η είσοδος της Θεοτόκου στο ναό είναι το προοίμιο της εύνοιας του Θεού στους ανθρώπους, η προκήρυξη της σωτηρίας των ανθρώπων, η αναγγελία του Χριστού και η πραγματοποίηση του σχεδίου της θείας, οικονομίας. Αυτά διακηρύσσει το απολυτίκιο της εορτής.
«Σήμερον της ευδοκίας Θεού το προοίμιον και της των ανθρώπων σωτηρίας η προκήρυξις. Εν Ναω του Θεού τρανώς η Παρθένος δείκνυται και τον Χριστόν τοις πάσι προκαταγγέλλεται. Αυτή και ημείς μεγαλοφώνως βοήσωμεν Χαίρε της οικονομίας του Κτιστού η εκπλήρωσις.»
Ο ορθόδοξος αγιογράφος με βάση τις παραπάνω πληροφορίες της απόκρυφης διήγησης και τη δογματική διδασκαλία της Εκκλησίας για τη Θεοτόκου συνθέτει την εικόνα των Εισοδίων.
Το κύριο πρόσωπο της εικόνας είναι η τριετής Παναγία. Εικονίζεται τη στιγμή που την υποδέχεται στο ναό ο ιερέας Ζαχαρίας, ο μετέπειτα πατέρας του Προδρόμου, καθώς την παραδίδουν ευλαβικά οι θεοσεβείς γονείς της. Πίσω τους ακολουθούν οι παρθένες, «οι αμίαντες θυγατέρες των Εβραίων», που κρατούν αναμμένες λαμπάδες.
Η Παναγία δε ζωγραφίζεται φυσιοκρατικά. Δεν εμφανίζει δηλαδή τίποτε το παιδικό, εκτός από το μικρό μέγεθος του σώματός της. Αυτό γίνεται σκόπιμα. Ο ορθόδοξος αγιογράφος θέλει να μάς απομακρύνει από το γράμμα της διήγησης («τριετής η παις»), για να συλλάβουμε το πνεύμα της, την εκκλησιολογική της διάσταση. Η Παναγία είναι η Θεοτόκος, η Μητέρα του Θεού. Γι'; αυτό ο υμνωδός μάς καλεί «την νηπιάζουσαν φύσει και υπέρ φύσιν Μητέρα αναδειχθείσαν του Θεού ευφημήσωμεν ύμνοις» (Τροπάριο του όρθρου).
Η Παναγία εικονίζεται ως ώριμη γυναίκα με το γνωστό μαφόριό της, όπως τη βλέπουμε στις εικόνες της.
Το ίδιο κάνει και ο υμνωδός της Εκκλησίας και για τις λαμπάδες των παρθένων. Οι αναμμένες λαμπάδες δεν είχαν σκοπό να εμποδίσουν την τριετή παιδίσκη να γυρίσει πίσω, στο σπίτι της, καθώς ήταν στο δρόμο προς το ναό -αυτό λέει η απόκρυφη διήγηση- αλλά τούτο: να υποδείξουν τη νοητή λαμπάδα, την Παναγία, και προδηλώσουν έτσι την ανείπωτη μελλοντική αίγλη. Αυτή η αίγλη θα ήταν ο Χριστός, γιατί από την Παναγία θα ανέλαμπε (θα γεννιόταν) φωτίζοντας τους καθισμένους στο σκοτάδι της αμαρτίας ανθρώπους. Αυτόν το συμβολισμό παρουσιάζει το δ'; στιχηρό προσόμοιο του εσπερινού, ήχος δ'; «Αι νεανίδες χαίρουσαι και λαμπάδας κατέχουσαι, της λαμπάδος σήμερον προπορεύονται της νοητής και εισάγουσιν αυτήν εις τα Άγια των Αγίων ιερώς προσηλούσαι την μέλλουσαν αίγλην άρρητον εξ αυτής αναλάμψειν και φωτίσειν τους εν σκότει καθημένους, της αγνωσίας εν Πνεύματι».
Σε πολλές εικόνες πίσω από το Ζαχαρία, αριστερά, παριστάνεται η Παναγία να κάθεται σε καθέδρα με τρία σκαλιά (είναι η αναβαθμοί του θυσιαστηρίου του απόκρυφου κειμένου) και να περιμένει την τροφή που της φέρνει ο άγγελος Γαβριήλ. Η Παναγία να παραμείνει στο Άγιο των Αγίων ως νέα Κιβωτός της Διαθήκης, ως η «έμψυχος κιβωτός» και στα δώδεκα χρόνια της παραμονής της εκεί θα τρέφεται θαυματουργικά με ουράνια τροφή. 
5 ουκ ασχημονεί, ου ζητεί τα εαυτής, ου παροξύνεται, ου λογίζεται το κακόν,
μτφ.δεν πράττει τίποτε το άσχημον, δεν ζητεί τα ιδικά της συμφέροντα, δεν ερεθίζεται από θυμόν και οργήν, δεν σκέπτεται ποτέ κακόν κατά του πλησίον, ούτε λογαριάζει το κακόν πού έπαθε από αυτόν.
6 ου χαίρει επί τη αδικία, συγχαίρει δε τη αληθεία 
9 εκ μέρους δε γινώσκομεν και εκ μέρους προφητεύομεν.
Μια πιο αναλυτική και συγχρόνως απλή ανάλυση των στίχων της παραπάνω επιστολής σε απλή δημοτική γλώσσα...
Το πρώτο πράγμα που μαθαίνουμε ότι η αγάπη κάνει είναι ότι μακροθυμεί. Το ρήμα "μακροθυμώ" είναι σύνθετη λέξη από το "μακρύς" και "θυμός". "Μακροθυμώ" λοιπόν σημαίνει "καθυστερώ πολύ πριν να 
Κάτι άλλο που η αγάπη δεν κάνει είναι να ασχημονεί. "Ασχημονέω" σημαίνει "συμπεριφέρομαι απρεπώς, δε έχω την πρέπουσα συμπεριφορά, δρω ηθικώς άσχημα". Το λάθος της ομοφυλοφιλίας αποκαλείτε "ασχημοσύνη" (το προιον του "ασχημονέω"). Η αγάπη επομένως δεν συμπεριφέρεται με απρεπή τρόπο, και όταν μια τέτοια συμπεριφορά παρατηρήται δεν προέρχεται παρά από τον παλιό άνθρωπο.
Κάτι άλλο που η αγάπη επίσης δεν κάνει είναι να ζητά "τα εαυτής". Υπάρχουν αρκετά μέρη στην Βίβλο που μας λένε να μην ζητάμε τα δικά μας, δηλαδή αυτά που έχουν να κάνουν με το άτομο μας. Όταν περπατάμε με αγάπη δεν επιζητούμε να ικανοποιήσουμε το άτομο μας, θέτοντας το σαν το κέντρο των δραστηριοτήτων μας. Σε αντίθεση υπηρετώντας τον Θεό με αγάπη, επιζητούμε να ικανοποιήσουμε, να ευλογήσουμε τους άλλους αδερφούς μας. Αυτό ακριβώς έκανε ο Ιησούς Χριστός για μας. Υπηρέτησε τον Θεό με αγάπη και δεν κοίταξε τα του ατόμου του. Γι'αυτό και δέχτηκε να υποστεί το μαρτύριο του σταυρού. Ο Ιησούς εξαιτίας της αγάπης που είχε για μας, άδειασε, εκκένωσε, τον εαυτό του, το άτομο του, και πήγε στον σταυρό για το χατίρι μας. Μήπως όμως πήγε χαμένος ή έκανε τζάμπα κόπο; ΟΧΙ. Αντίθετα επειδή το έκανε αυτό ("ΔΙΑ ΤΟΥΤΟ" όπως λέει το κείμενο) "ο Θεός ΥΠΕΡΥΨΩΣΕΝ αυτόν". Όταν αγαπάμε βάζουμε το άτομο μας σε δεύτερη μοίρα και τους αδερφούς μας στο σώμα του Χριστού σε πρώτη. Το αποτέλεσμα δεν είναι ατομικό χάσιμο αλλά πλήθος από αμοιβές στον ουρανό και εδώ. Κάτι άλλο που η αγάπη δεν κάνει είναι ότι δεν παροξύνεται. Το ρήμα "παροξύνω" σημαίνει "ακονίζω τροχίζοντας πάνω σε κάτι, προτρέπω, παροργίζω". Το αντίστοιχο ουσιαστικό είναι η λέξη "παροξυσμός". Όταν αγαπάμε λοιπόν δεν παροξυνόμαστε. Επομένως ο παροξυσμός, ο θυμός, δεν μπορεί σε καμιά περίπτωση να συνυπάρχει με ειλικρινή αγάπη, αφού είναι αντίθετος προς αυτήν. H αγάπη δεν λογαριάζει το κακό. Με αλλά λόγια η αγάπη δεν μετρά δεν υπολογίζει το κακό που μπορεί να τις έχει γίνει. Δεν κρατάει ανοιχτούς λογαριασμούς όπως λέμε. Αντίθετα ξεχνά γρήγορα και μόνιμα τα κακά τα οποία μπορεί να τις έχουν γίνει. Μερικές φορές οι άνθρωποι του κόσμου, δουλεύουν για χρόνια σχεδιάζοντας πως θα εκδικηθούν εκείνους που τους έχουν βλάψει. Εντούτοις, όταν κάποιος περπατά με την νέα φύση, όταν περπατά με αγάπη, τότε δεν κρατάει τα "δεφτέρια" ανοιχτά, φυλώντας το μανιάτικο όπως λέμε, αλλά ξεχνά και κοιτά μπροστά.
Η αγάπη δεν χαίρεται με την αδικία. Η λέξη "αδικία" σημαίνει "αυτό το οποίο δεν είναι σε συμφωνία με το σωστό, αυτό που δεν έπρεπε να είναι εξαιτίας αποκεκαλυμένης αλήθειας, το λάθος. Κάθε τι που δεν είναι σε συμφωνία με την αλήθεια είναι αδικία. Και αφού από το κατά Ιωάννη 17/ιζ/17 γνωρίζουμε ότι η αλήθεια είναι ο Λόγος του Θεού, οτιδήποτε είναι ενάντια σ'αυτόν τον Λόγο είναι αδικία. Έτσι λοιπόν σύμφωνα με αυτό το απόσπασμα, η αγάπη χαίρεται με την αλήθεια, τον Λόγο του Θεού, και όχι με ότι είναι ενάντια της και το οποίο είναι αδικία.
Περνώντας στα τελευταία τέσσερα πράγματα που η αγάπη κάνει διαβάζουμε ότι τα "στέγει" όλα. Μέσω της αγάπης που τα πάντα στέγει, υποφέρει, ανέχεται, ο Παύλος και οι συνοδοί του υπέφεραν τα πάντα για χάρη του ευαγγελίου του Χριστού.
Κάτι άλλο που η αγάπη κάνει είναι να πιστεύει τα 
...Εις την σκάλα της Αγίας Άννης περίμενε ένα σεβάσμιον Γεροντάκι, ο Γέρο- Αρσένιος.
Δεν είσαι συ ο Γιαννάκης από το Βόλο; με ερωτά.
Ναι, του λέγω, Γέροντα, άλλα πως με ξέρετε;
-Α, λέγει, ο Γέροντας Ιωσήφ το ξέρει από τον Τίμιον Πρόδρομο. Του εμφανίστηκε απόψε και του είπε: Σου φέρνω ένα προβατάκι, βάλε το στην μάνδρα σου".
Εγώ, κόλλησε η σκέψη μου εις τον Τίμιον Πρόδρομο, τον προστάτη μου, εις τον οποίου την ημέραν της γεννήσεως γεννήθηκα. Αισθανόμουν πολλή ευγνωμοσύνη δια την φροντίδα τον αυτήν.
- Λοιπόν, Γιαννάκη, πάμε, μου λέγει ο Γέρο Αρσένιος. Πάμε, διότι ο Γέροντας μας περιμένει.
Ανηφορίσαμε. Τι αισθήματα! Όση δύναμιν και αν διαδέτη κανείς δεν περιγράφονται.
Το βράδυ εκείνο, μέσα στο Εκκλησάκι τον Τίμιο Πρόδρομο, πού είναι λαξευμένο μέσα στην σπηλιά, έβαλα την μετάνοια της υποταγής μου. Εκεί μέσα εις το παραμικρό εκείνο φως γνώρισε ή ψυχή μου με τον δικό της τρόπον την φωτεινή φυσιογνωμία του αγίου Γέροντος μου.
Ήμουν ο μικρότερος της Συνοδείας κατά σωματική και πνευματική ηλικία. και ο Γέρων Ιωσήφ υπήρξε ένας από τα μεγαλύτερα αγιορείτικα πνευματικά αναστήματα του καιρού μας. Έμεινα πλησίον τον δώδεκα έτη μαθητευόμενος παρά τους πόδας τον. Τόσο έζησε μετά ταύτα.
Με αξίωσε ο Θεός να , τον υπηρετήσω μέχρι τελευταίας αγίας του πνοής. Και ήταν άξιος πάσης υπηρεσίας έναντι των πολλών του πνευματικών κόπων έναντι των αγίων του ευχών, τας οποίας μας άφησε βαρύτιμο πνευματική κληρονομίαν. Τον γνώρισα όντως θεοφόρο. Πνευματικός στρατηγός άριστος. Εμπειρότατος εις την πάλη κατά των παθών και των δαιμόνων. Δεν ήτο δυνατόν να έλθει πλησίον τον άνθρωπος, όσον εμπαθής και αν ήταν, και να μη θεραπευθεί. Αρκεί μόνον να τον έκαμνε υπακοή.
Αναφερόμενος εις τους μοναχούς υπεράνω όλων έθετε την Χριστομίμητο υπακοή. Δια τους κοσμικούς πρόκρινε την νοερά προσευχή, αλλά πάντοτε τη υποδείξει εμπείρων οδηγών. Διότι είχε πολύ φοβηθεί το μάτι τον από τις πλάνες των ανθρώπων.
- Είδες άνθρωπον να μη συμβουλεύεται ή να μην τηρεί τις συμβουλές; Εις ολίγον καιρόν περίμενε να τον δεις πλανεμένο. Αυτό συχνά μας το έλεγε.
Εις την τάξιν μας την ασκητική ήτο αυστηρότατος. Αγάπησε με όλη του την ψυχήν "νηστεία, αγρυπνία, προσευχή". Το ψωμάκι τον και το φαγάκι τον πάντοτε με μέτρον. Δεν έτρωγε δε φαγητό πρόσφατο, εάν γνώριζε ότι υπήρχε κάτι περίσσευμα της χθες ή τρίτης ημέρας. Εις ημάς όμως τους νέους ήτο μετριοπαθής ως προς την δίαιτα. Διότι διέβλεπε τόσες σωματικές αδυναμίες, όπου έκρινε ότι έπρεπε να μας οικονομήσει. Αλλ' ή επιείκεια του εφαίνετο ωσάν να εξηντλείτο όλη εις αυτήν την συγκατάβαση. Πέραν τούτον σφόδρα απαιτητικός. "Όχι ότι δεν γνώριζε να συγχωρεί σφάλματα ή να ανέχεται αδυναμίες, αλλά ήθελε από ημάς να επιστρατεύομε όλες τις δυνάμεις ψυχής και σώματος εις την άσκηση. Διότι έλεγε ότι δεν δίνουμε να το χρησιμοποίηση ο Θεός, το χρησιμοποιεί ο άλλος. Δι' αυτό και ο Κύριος μας δίδει εντολή να τον αγαπώμεν εξ όλης ψυχής και καρδίας, δια να μη ευρίσκει τόπον και ανάπαυσιν ο πονηρός να σταθεί μέσα μας". 
Αγρυπνούσαμε κάθε νύκτα. Αυτό ήτο το τυπικόν μας. Απαιτούσε να αγωνιζώμεθα μέχρις αίματος εναντίον του ύπνου και των αισχρών λογισμών. Εκείνος αγρυπνούσε σκοτεινά μέσα στο κελλάκι του με αχώριστο σύντροφο την αδιάλειπτο νοερών προσευχή. Καίτοι απομονωμένος εκεί μέσα έδειχνε ότι γνώριζε τι συμβαίνει έξω πώς κινούμεθα ημείς και πώς πορευόμεθα. Με μίαν απλή ματιά διάβαζε τους λογισμούς μας. Και, όταν έβλεπε ότι είχαμε ανάγκην τονώσεως πνευματικής, μας διηγείτο διάφορα θαυμαστά κατορθώματα των Αγιορειτών Πατέρων. Εις την διήγηση του ήτο χαριέστατος. Όταν μιλεί ήθελες συνεχώς να τον ακούς. Παρ' όλον όμως το φυσικό διηγηματικό του χάρισμα, όταν έφτανε να μας ομιλεί δια τον θείων φωτισμό, δια τις καταστάσεις της χάριτος, πολλές φορές έδειχνε ότι στενοχωρείται, διότι το πτωχό ανθρώπινο λεξιλόγιο δεν τον βοηθούσε να έκφραση εκείνα του τα βαθιά νοήματα. "Έμεναν ωσάν άφωνος, ωσάν μακράν οπό ημάς, μη δυνάμενος να ομιλήσει δι' εκείνα όπου ευρίσκονται εις την υπεράγνωστον, υπέρλαμπρο, ακρότατη κορυφή των μυστικών λογίων εκεί όπου τα απλά και απόλυτα, τα άτρεπτα και απόρρητα μυστήρια της Θεολογίας.
Δεν είχε σπουδάσει ο Γέροντας μου Θεολογία. Όμως θεολογεί με πολλή βαθύτητα. Γράφει εις μία από τις επιστολές του "ό αληθής Μοναχός, όταν εν τη υπακοή και τη ησυχία καθαρίση τας αισθήσεις και γαληνιάση ό νους και καθαριστή ή καρδία του, τότε λαμβάνει χάριν και φωτισμό γνώσεως και γίνεται όλος φως, όλος νους, όλος διαύγεια και βρύει θεολογία, όπου αν γράφουν τρεις δεν προλαμβάνουν το ρεύμα της χάριτος όπου βρύει κυματωδώς και σκορπίζει ειρήνη και άκρα ακινησία πασών εις όλον το σώμα. Φλογίζεται ή καρδία από θεία αγάπη και φωνάζει: Κρατεί, Ιησού μου, τα κύματα της χάριτος σου, ότι αναλύομαι ώσει κηρός. Και όντως αναλύεται μη βαστάζων. Και αρπάζεται ο νους εις την θεωρία, και γίνεται σύγκρασις, και μετουσιουται ο άνθρωπος, και γίνεται ένα με τον Θεόν, ώστε να μη γνωρίζει ή να χωρίζει τον εαυτόν του καθώς ο σίδηρος εις το πυρ, όταν ανάψει και αφομοίωση εις το πυρ."
Από τα λόγια του αυτά φαίνεται ότι ο θείος γνόφος, τον οποίον καταυγάζει το άκτιστο φως, δεν του ήτο άγνωστος και απρόσιτος περιοχή, αλλά τον γνώριζε ως χώρον και τρόπον παρουσίας Θεού ως μυστήριον απόρρητον, ως φως υπέρλαμπρο και υπερφανέστατο. Και τούτο διότι ο Γέροντας μου γνώριζε να προσεύχεται. Πολλές φορές, όταν έβγαινε από την πολύωρο καρδιακήν προσευχή του, βλέπαμε το πρόσωπον του αλλοιωμένο και φωτεινό. Δεν είναι διόλου θαυμαστό το ότι το φως εκείνο μέσα εις το όποιον λούζετο συνεχώς ή ψυχή του, κατά καιρούς περιέλουε εμφανώς και το σώμα του. Εξ άλλου το φωτοστέφανο των Αγίων δεν είναι τίποτε άλλο παρά αυτή ή ανταύγεια του άκτιστου φωτός της χάριτος, όπου λάμπει και χρυσαυγίζει μέσα τους. 
Η αγνότητα του Γέροντος ήτο κάτι το θαυμαστόν.
Ενθυμούμαι, όταν έμπαινα το βράδυ εις το κελλάκι του, ευωδίαζε όλο. Η δε οσμή της προσευχής του αισθανόμουν να διαποτίζει ό,τι τον περιέβαλε, επηρεάζοντας όχι μόνον τις εσωτερικές αλλά και τις εξωτερικές μας αισθήσεις. Όταν μας ομιλούσε δια την αγνότητα ψυχής και σώματος, έφερνε πάντοτε ως παράδειγμα την Παναγία μας. - Δεν ημπορώ να σας περιγράψω, έλεγε, πόσον αρέσκει ή Παναγία μας την σωφροσύνη και καθαρότητα. Επειδή αυτή είναι η μόνη αγνή Παρθένος δι' αυτό και όλους τοιούτους μας θέλει και αγαπά. Και πάλιν έλεγε δεν υπάρχει άλλη θυσία πλέον ευώδης εις τον Θεόν, όσον ή αγνότητα του σώματος, όπου αποκτάται με αίμα και αγώνα φρικτό. Και κατέληγε βιαστείτε όθεν καθαρεύοντες την ψυχήν και το σώμα μη δέχεσθε ποσώς αισχρούς λογισμούς.
Αν ειπείτε δια την σιωπή λόγον δεν έβγαζε χωρίς ανάγκης. Ιδιαιτέρως την Μεγάλη Τεσσαρακοστή, όταν ήσαν μόνοι των με τον Γερο- Αρσένιο, τηρούσαν σιωπή όλη την εβδομάδα. Ομιλούσαν μόνον από του Εσπερινού του Σαββάτου έως το Απόδειπνο της Κυριακής, και έκτοτε σιωπηλοί όλη την εβδομάδα. Με νοήματα συνενοούντο. Και, επειδή πολλή ωφέλεια είχε ιδεί από την άσκηση της σιωπής, απαγόρευε και εις ημάς να ομιλούμε μεταξύ μας μόνον δια τα απολύτως αναγκαία επέτρεπε να χαλούμε την σιωπή. "Όταν μας έστελνε έξω του ησυχαστηρίου μας δια κάποιον "διακονίαν" δεν μας επέτρεπε να μιλήσομε με κανένα. Ενθυμούμαι, όταν επέστρεφα, πάντοτε μου έκαμε ακριβή εξέτασιν, εάν τήρησα απόλυτον υπακοή και σιωπή. Εις παράβαση δύο-τριών λέξεων ο πρώτος μου "κανόνας" ήταν διακόσιες μετάνοιες. "Όμως ήξερε αυτός ο ουράνιος άνθρωπος με τόση δεξιοτεχνία να θεραπεύει τα πάθη των υποτακτικών του, ώστε μόνον να έμεναν πλησίον του και γινόντουσαν άλλοι άνθρωποι. Άλλα ολίγοι έμεναν. Ενώ πολλοί πέρασαν. Δεν ήτο εύκολων να μείνει κανείς κοντά του. Ιδίως την ταπεινότητα μου ή πατρική του αγάπη μου έκαμε τόση παιδεία, όπου ίσως μερικών θα εφαίνετο απίστευτο, εάν ήκουον. Λόγου χάριν, εις τα δώδεκα έτη, όπου εζήσαμεν μαζί, μετρημένες φορές άκουσα το όνομα μου από το στόμα του. Δια να με προσφώνηση, να με φωνάξει, χρησιμοποιούσε όλους τους ονειδισμούς και όλα τα ανάλογα κοσμητικά επίθετα. "Όμως τι στοργή μέσα εις αυτά τα περίτεχνα σκώμματα Τι ενδιαφέρον αγνό πίσω από τους ονειδισμούς αυτούς! Και πόσον ευγνωμονεί τώρα η ψυχή μου δι' εκείνες τις χειρουργικές επεμβάσεις της καθαρότατης γλώσσης του!
Μείναμε εις την έρημο αρκετούς χρόνους. Άλλ' όμως από τις διάφορες κακουχίες σχεδόν όλοι ασθενήσαμε. Ό Γέροντας επήρε εις την προσευχή του την πληροφορία πώς έπρεπε να κατεβούμε παρακάτω όπως και έγινε. Εκεί το κλίμα ηπιότερων, οι κόποι μετριότεροι, και συνήλθαμε. Έκτος του Γέροντος αυτός ήταν ασθενής εις όλη του την ζωή. Θέλετε από την νηστεία, θέλετε από τους κόπους της αγρυπνίας, από τον ίδρωτα της προσευχής ή από συνεργία πειρασμού, πάντως από όλα αυτά έφθασε να είναι όλος μία πληγή. Μιαν ήμερα τον ερώτησα: - Γέροντα, γιατί κάμετε τώρα τόση νηστεία, έπειτα από τόση εξάντληση;
Και μου απήντησε:
- Τώρα, παιδί μου, νηστεύω να δώσει σε σας την χάριν Του ο αγαθός μας Θεός.
Όμως, παρά τας σωματικός του ασθενείας και πόνους, αισθανόταν μέσα του τόση ψυχική ευφορία και μακαριότητα, όπου δυσκολεμένος να την περιγράψει έλεγε ότι κάτι ωσάν Παράδεισος είναι μέσα του.
Τέλος ήλθε και ό καιρός της αναχωρήσεως του. Τον θάνατο τον ανέμενε εις όλη του την ζωήν. Διότι ή παραμονή του εδώ ήταν αγώνας και κόπος και πόνος. λαχταρούσε ή ψυχή του ανάπαυσιν και το σώμα του επίσης. Και εις ημάς, παρ' ότι απ' αρχής μας είχε εμφυτεύσει έντονο την μνήμην του θανάτου, έκαμε πολύ ισχυρά εντύπωση ή εξοικείωση του με το "φοβερότατων του θανάτου μυστήριον". έδειχνε ότι ετοιμάζεται δια πανήγυρη. Τόσον ή συνείδηση του τον πληροφορεί περί του θείου ελέους. Όμως τις τελευταίες ήμερες έκλαυσε πάλιν πέραν τον συνηθισμένου. Του λέγει ο Γέρο-Αρσένιος, να τον παρηγόρηση: - Γέροντα, τόσους κόπους, τόση προσευχή κάματε εις όλη σας την ζωήν, τόσα κλάματα πάλιν κλαίτε; Τον κοίταξε ο Γέροντας και αναστέναξε: - "Ε, Γέρο Αρσένιε! άλήθεια είναι αυτά όπου είπες, αλλά άνθρωπος είμαι. Μήπως γνωρίζω αν ήσαν αρεστά όσα έπραξα εις τον Θεόν μου; Αυτός Θεός είναι δεν κρίνει καθώς ημείς οι άνθρωποι. Και μήπως θα ξαναγυρίσομε πάλιν εδώ δια να κλαύσωμεν; Ό,τι προλάβει τώρα ο καθένας μας. Όσο πενθήσει και κλαύση, τόσον θα παρακληθεί.
Η αγάπη του προς την Παναγία μας είναι ανωτέρα πάσης περιγραφής. Μόνον πού ανέφερε το όνομα της τα μάτια του έτρεχαν. Την παρακαλούσε οπό καιρόν, να τον πάρει, να ξεκουραστεί. Και τον εισήκουσεν ή Παντάνασσα. Τον πληροφόρησε ένα μήνα πριν δια την αναχώρησίν του. Με κάλεσε τότε ο Γέροντας και μου υπέδειξε τι να ετοιμάσουμε. Περιμέναμε την παραμονή της κοιμήσεως του - 14 Αυγούστου 1959 - πέρασε να τον ιδεί ο κ. Σχοινάς από τον Βόλο ήσαν γνώριμοι πολύ.
Τι κάμετε Γέροντα, του λέγει, πως έχει η υγεία σας;
Αύριο Σωτήρη, αναχωρώ δια την αιώνια πατρίδα. Όταν ακούσης τις καμπάνες, να ενδυμηθής, τον λόγον μου.
Το βράδυ εις την αγρυπνία της Κοιμήσεως της Παναγίας μας ο Γέροντας συνέψαλλε όσον ήδύνατο με τους Πατέρας. Εις την Θεία Λειτουργία την ώραν πού κοινώνησε τα Άχραντα Μυστήρια είπε: "έφόδιον ζωής αιωνίου". Ξημέρωσε 15η Αυγούστου. Ό Γέροντας κάθεται στην μαρτυρική του πολυθρονίτσα στην αυλή του ησυχαστηρίου μας. Περιμένει την ώραν και την στιγμήν. Είναι σίγουρος δια την πληροφορία πού του είχε δώσει ή Παναγία μας, αλλά βλέποντας την ώραν να περνά και τον ήλιον να ανεβαίνει του έρχεται κάτι ωσάν στενοχώρια, ωσάν αγωνία δια την βραδύτητα. Είναι ή τελευταία επίσκεψις του Πονηρού. Με φωνάζει και μου λέγει: - Παιδί μου, γιατί αργεί ο Θεός να με πάρη; Ό ήλιος ανεβαίνει και εγώ είμαι ακόμη εδώ! Βλέποντας εγώ τον Γέροντα μου να λυπήτε και σχεδόν να αδημονεί του λέγω με θάρρος: - Γέροντα μη στενοχωρήστε, τώρα εμείς θα κάνομε "ευχή" και θα φύγετε. Σταμάτησαν τα δάκρυα του. Οι πατέρες, ο καθένας το κομποσχοίνι του και έντονο την ευχή. Δεν πέρασε ένα τέταρτο και μου λέγει: - Κάλεσε τους Πατέρες να βάλουν μετάνοια, διότι φεύγω. Βάλαμε την τελευταία μετάνοια. "Έπειτα από λίγο σήκωσε τα μάτια του υψηλά και έβλεπε επιμόνως επί δύο λεπτά περίπου. Κατόπιν γυρίζει, και πλήρης νηφαλιότητας και ανέκφραστου ψυχικού θάμβους μας λέγει:
- Όλα τελείωσαν, φεύγω, αναχωρώ, ευλογείτε!
Και με τις τελευταίες λέξεις έγειρε το κεφάλι του δεξιά, ανοιγόκλεισε δύο-τρεις φορές ήρεμα το στόμα και τα μάτια, και αυτό ήταν. Παρέδωκε την ψυχήν του εις χείρας Εκείνου τον οποίον πόθησε και δούλευσεν εκ νεότητας.
Θάνατος όντως οσιακός. Εις ημάς σκόρπισε αναστάσιμων αίσθησιν. Μπροστά μας είχαμε νεκρό και ήρμοζε πένθος, όμως μέσα μας ζούσαμε άνάστασιν. Και τούτο το αίσθημα δεν έλειψε πλέον με αυτό συνοδεύεται έκτοτε η ενδύμησις του αειμνήστου αγίου Γέροντος.
Όλα γαλήνια ,μοναδικά και εσύ εκστατικός
…Φιλήσαμε το χέρι των Πατέρων και ο Π.Βαλερίων άνοιξε την τεράστια αγκαλιά του ασπαζόμενός μας πατρικώς και σταυροειδώς τρείς φορές …Απερίγραπτη η ζεστασιά και η Χριστιανική αγάπη που μας μετέδωσε αυτός ο σεπτός παππούλης …ένα από τα πολύτιμα δώρα που παίρναμε μαζί μας στον ..κόσμο ,μαζί με την ανάμνηση της Βιβλικής του μορφής .Ο Κύριος Αντώνης θυμούμενος ένα από τα ξακουστά αστεία του Π.Παϊσίου μας είπε :Ελάτε να σας πάω ως το πρακτορείο …και μας ξεπροβόδισε ως την πόρτα του Κυριακού …
Είχαμε ακούσει τόσα πολλά για τον περίφημο Παπά –Γιάννη ,που αυτό ήρθε απλά να προστεθεί στις τόσες θαυμαστές διηγήσεις...να δυναμώσει όμως πιότερο την πίστη μας σε όλους αυτούς τους σύγχρονους χαρισματούχους που τόσο τους έχουμε ανάγκη στα δύσκολα που πάντα θα έρχονται … να θυμίσει σε όλους εμάς τους σύγχρονους ορθολογιστές την θαυμάσια ρήση του Αγίου Αθανασίου 
Λίγο πρίν έρθει το καραβάκι μας ,ο Μιχάλης με κοίταξε με ένα κάπως θλιμμένο χαμόγελο…Θαρρώ πως
Τώρα ας μεταφέρουμε όσο το δυνατό πιο προσεκτικά αυτήν την εύθραυστη απο τον έξω κόσμο χάρη της οποίας αξιωθήκαμε …ας κλείνουμε τα μάτια και ας μεταφερόμαστε νοερά και πάλι εδώ στο περιβολάκι της Παναγιάς μας …στο μεσονυκτικό ...να παίρνουμε την ευχή τους ,να νοιώθουμε την πραότητά τους να δυναμώνουμε από του θανάτου την αφοβιά τους …
Κάποιος από τους Έλληνες της συντροφιάς θέλοντας να δείξει την αγάπη του και τα δικά του αισθήματα είπε απευθυνόμενος στον Π.Βαλερίωνα θέλοντας προφανώς να του κεντρίσει το ενδιαφέρον : 
Αυτός ήταν και ο μόνος ταιριαστός υπότιτλος για εκείνη την ανεπανάληπτη βραδιά ,αληθινό Θεϊκό δώρο στην Σκήτη της Αγίας Άννας …
7-11-06 /αναρτάται με την ευλογία του}.
Προς το παρόν είπα μέσα μου , αυτό που ….συμφεροντολογικά μπορώ να κάνω μαζί του είναι να κάνω ένα τάμα: Να Τον παρακαλέσω και να του πω : Άγιε Νεκτάριε εσένα που σε γνώρισα λίγους μήνες πριν τις Πανελλήνιες εξετάσεις που έχω τόσο άγχος και τόση αγωνία αν θα περάσω στη σχολή που θέλω, σε παρακαλώ Πρέσβευε, Μεσίτευσε στον Θεό να πετύχω . Δεν έχω κάτι άλλο να σου ζητήσω γιατί δεν σε ξέρω και καλά και δεν θέλω να εκμεταλλευτώ αυτήν την ....γνωριμία μαζί σου .Τίποτα άλλο . Και κάθισα λοιπόν και τελείωσα το διάβασμά μου. Θυμάμαι όμως μερικά δυνατά περιστατικά του Αγίου Νεκταρίου …. Διάβαζα αυτό το κομμάτι αυτό που έλεγε ότι όταν ήτανε μικρός ο Άγιος Νεκτάριος. …(γεννήθηκε στο τέλος του 19ου αιώνα ) τον έστειλαν οι γονείς του στην Κωνσταντινούπολη να εργαστεί σε κάποιο καπνοπωλείο ….δεν σας λέω ονόματα δεν σας λέω ημερομηνίες ….σας συστήνω όμως να διαβάσετε αυτό το βιβλίο και όποια άλλα κυκλοφορούν του Αγίου Νεκταρίου ,περιστατικά της ζωής του ,θαύματα ,ομιλίες ανθρώπων που τον γνώρισαν ….υπάρχουν πολύ ωραία βιβλία….. Ο Άγιος λοιπόν (Αναστάσιο τον λέγανε όταν ήταν μικρό παιδί ) δούλευε για να βοηθήσει τους δικούς του …. Κάποια στιγμή λοιπόν παλιώσανε τα ρούχα του και πήγε στον καπνοπώλη ,τον επιχειρηματία να ζητήσει κάποια βοήθεια….Του λέει λοιπόν ντροπαλά : ….ξέρετε Κύριε ……τρυπήσανε τα παπούτσια μου κι οι κάλτσες μου και τώρα κάνει κρύο το Χειμώνα και θα θελα αν μπορείτε να με βοηθήσετε λίγο … Αυτός θύμωσε του λέει : ….Φύγε από εδώ δεν έχω περισσευούμενα λεφτά για σένα …είσαι βάρος στη δουλειά μου ….κάνε τη δουλειά σου καλά κι άστα αυτά …τις υπερβολές…τα βγάζεις πέρα . Και δεν του έδωσε καμία σημασία .
Ένα μικρό παιδάκι ήταν τότε αυτός ο Άγιος ….ξεκίνησε από μικρό παιδάκι με τόση ταλαιπωρία στη ζωή ….πόνο ,πολύ πόνο. όλη του η ζωή ήταν ένας πόνος ….Μέχρι που έφυγε από τον κόσμο αυτό ήπιε πολύ πίκρα ο Άγιος Νεκτάριος . Φεύγει λοιπόν ,πάει στο δωμάτιό του και άρχισε να γράφει ένα γράμμα .όχι όμως στους γονείς του …αυτοί ήταν φτωχοί .Έγραψε ένα γράμμα στον Ιησού Χριστό .Έτσι τελείωνε το γράμμα : «ΣΤΟΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟ» Δ/νση: ΣΤΟΥΣ ΟΥΡΑΝΟΥΣ. ΤΟ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΣΟΥ ΠΑΙΔΙ Ο ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ …. Του έγραψε ένα γράμμα τόσο καρδιακό, τόσο απλό,με τόση θερμή πίστη όμως. Και του είπε ….περίπου τα παρακάτω….: Κύριε μου σε παρακαλώ ,συγχώρεσέ με που σε ενοχλώ.... ξέρω ότι έχεις πολλά στο μυαλό σου ,έχεις τόσο κόσμο να ασχοληθείς, αλλά έχω κι εγώ ένα πρόβλημά μου να Σου πω και αυτό είναι απλό κι εύκολο για Σένα…. βρες μια λύση…τρύπησαν τα παπούτσια μου …κρυώνω!! δεν έχω ρούχα να ντυθώ …αν θέλεις Εσύ βοήθησέ με σε παρακαλώ …εγώ σε αγαπώ πολύ Εσύ κανόνισε πως θα με βοηθήσεις . Κλείνει το γράμμα ,σηκώνεται το πρωί με το κρύο να το στείλει …στους ουρανούς …..Τί θα ένιωθε αυτός ο ταχυδρόμος εάν έπαιρνε αυτό το γράμμα και έβλεπε τυχαία να γράφει παραλήπτης :ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ στους Ουρανούς ;….Η ωραιότερη Διεύθυνση στην οποία όμως δεν θα έφτανε ποτέ από τα Ταχυδρομεία αυτού του κόσμου!!!. Κατά Θεϊκή συγκυρία επέτρεψε ο Θεός να βγαίνει το πρωί ο γείτονάς τους ο Κυρ-Θεμιστοκλής, ο οποίος είδε τον μικρό Αναστάση ..... -Αναστάση που πας με αυτό το κρύο;…. -Πάω να στείλω τα γράμματα … -Φέρε εδώ παιδάκι μου ….μαζί με τα δικά μου θα στείλω και τα δικά σου . Τα παίρνει κι όπως τα ξεφύλλισε στο χέρι του, είδε την Διεύθυνση ….κατάλαβε ότι πρόκειται για κάτι που δεν θα γίνει ανθρωπίνως ….παραβίασε το απόρρητο της παιδικής αυτής ψυχής ,και προς έκπληξή του και με συγκίνηση διάβασε αυτά τα λόγια ….. «ΣΤΟΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟ» ….. το μικρό παράπονο και την θερμή προσευχή του μικρού Αναστάση …Και τι κάνει αυτός ο άνθρωπος;.....Ετοιμάζει ένα δεματάκι με φανέλες ,ζακέτες ζεστές ,ρουχαλάκια ,τα βάζει σε ένα δέμα και πάνω του γράφει : ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΑΝΑΣΤΑΣΗ Ο ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΟΥΡΑΝΟΥΣ . 
Το βάζει έξω από το μαγαζί το πρωί ,το παίρνει ο Αναστάσιος με το που ξύπνησε και αρχίζει να πηδάει από τη χαρά του σαν τρελός και να φωνάζει : Χριστέ μου Σ΄ αγαπώ ,Χριστέ μου Σ’ ευχαριστώ , Χριστούλη μου… άκουσες την προσευχή μου ……. Ένα παιδάκι που από μικρός είδε τα θαύματα του Θεού …. με τέτοια ζωντανή πίστη τόσο θερμή που τον συνόδευε σε όλη του τη ζωή …Μιλούσε στο Θεό …..Τον αισθανόταν ...Μιλούσε στον Χριστό και κατέβαζε τον ουρανό στην γη, Έκανε θαύματα η προσευχή του... ήταν μια ζωντανή επαφή αυτή που είχε με τον Χριστό ….Όμως το αφεντικό του είχε άλλη γνώμη και όταν τον είδε έτσι καλοντυμένο ..... : -Πώς έγινες έτσι κουστουμαρισμένος; Ποιος σε έφτιαξε έτσι κύριο; Πού τα βρήκες τα λεφτά Και ο Αναστάσιος του απαντά με απλότητα ….. - …..Ξέρετε είναι μυστικό … -Για πες το μυστικό σου γιατί κάτι υποπτεύομαι ….αυτός νόμισε ότι του έκλεψε λεφτά από το συρτάρι. -…..Ξέρετε μου τα έστειλε ο Ιησούς Χριστός … -…Ο Ιησούς Χριστός ;;;;;; Έλα εδώ και θα σου πω !!!!! Και αρχίζει να τον κτυπά και να τον κυνηγάει μέσα στο μαγαζί ..... -Λέγε που βρήκες τα λεφτά ...... -Μα σας λέω αλήθεια έστειλα ένα γράμμα στον Ιησού Χριστό και μου απάντησε….Τί φταίω εγώ δεν έχω κλέψει ….Ο Χριστός με άκουσε ….έστειλα γράμμα… το γράφει κιόλας ….να…!! Κι από τις φωνές τα κλάματα και τη φασαρία τον ακούει ο Κύριος Θεμιστοκλής .
Πάει στο αφεντικό του λοιπόν και του λέει : -Άσε το παιδί… έλα να σου πω το μυστικό του… μην του χαλάσουμε αυτήν την απλή πίστη που έχει στην καρδούλα του ….εγώ του τα έδωσα αλλά κοίτα τι βρήκα …κοίτα τι γράμμα διάβασα ….έχεις δίπλα σου ένα παιδί θαυμάσιο δουλεύει στο μαγαζί σου ένα παιδί που έχει ζωντανή πίστη στον Χριστό …. Και πέρασε τόσες περιπέτειες στη συνέχεια στη ζωή του, άλλαξε τόσες δουλειές ,έφτασε να σπουδάσει να γίνει δάσκαλος ,να γίνει μοναχός στη Χίο ,να χειροτονηθεί ,να γίνει Επίσκοπος να τον διώξουν από την Αλεξάνδρεια να τον συκοφαντήσουν …… Πιστεύω οτι μέσα σε όλα τα άλλα που είχε περάσει ο Άγιος .... αυτά που τον έκαναν Άγιο ..όπως δηλαδή το να είσαι Άγιος και να σε λένε ανήθικο ….το να αγαπάς το Θεό πάνω από όλα και να σε συκοφαντούν λέγοντας ότι αγαπάς ανθρώπους εμπαθώς ….το να σε κατηγορούν και να το δέχεσαι ….αυτό είναι που νομίζω περισσότερο από όλα τα άλλα ελκύει τη χάρη του Θεού επάνω στην ψυχή του ανθρώπου . 
Για όλους τους λόγους είναι άγιος ο Άγιος Νεκτάριος και επειδή ήταν ελεήμων και επειδή ήταν ταπεινός και επειδή ήταν νηστευτής ,άνθρωπος αγάπης ,δεν υπάρχει αρετή που ο Άγιος δεν εξάσκησε στη ζωή του ,είχε τους καρπούς του Αγίου Πνεύματος όλους τους καρπούς … ,αλλά το να δεχτεί να τον συκοφαντούν και αυτό να τον συνοδεύει σαν «ρετσινιά»σε όλη του τη ζωή δεν ήταν μικρό πράγμα . Πήγαινε στη Λαμία λοιπόν διωγμένος να κηρύξει ….-του έδωσαν το δικαίωμα απλώς να παρίσταται σε απλές ιεροπραξίες δηλαδή να κάνει μνημόσυνα -…Ένας επίσκοπος……!!!!κατάντημα δεν ήταν αυτό ;;;;..και το δέχτηκε …και έγινε ΄΄Αγιος ….και ο κόσμος στην Λαμία να γελάει ... και να τον ειρωνεύονται και να λένε : ξέρουμε ποιός είναι αυτός …ξέρουμε το παρελθόν του και ξέρουμε το ποιόν του ….. 
Να τον κοιτάνε με νόημα λοιπόν και αυτός να τα ανέχεται και να τα δέχεται ταπεινά και να ξεσπά μόνο σε προσευχή και μόνο σε δάκρυα και μόνο σε γονυκλισίες …τα γόνατά του πραγματικά μονίμως τα είχε ακουμπημένα στη γη ….προσευχόταν ατελείωτες ώρες …προσευχόταν τόσο πολύ, που πολλές φορές ξεχνιόταν, έχανε την αίσθηση του χρόνου …του χώρου ….της πείνας η οποία τον βασάνισε πολύ στη ζωή του ….πείνασε …όχι αστεία …υπήρχαν μέρες που δεν είχε να φάει ….Νοίκιαζε στην περιοχή του Ρέντη ,στο σπίτι μιας κυρίας Ανδρομάχης και είχε μέρες να φάει και είχε και μήνες να πληρώσει το ενοίκιο ….έγραφε κάποια βιβλία τότε :''το γνώθι σ αυτόν'' , ''το Θεοτοκάριο'' , ''το εξομολογητάριο'' ,τα βιβλία τα πνευματικά :''περί επιμελείας ψυχής'' και όποια άλλα βιβλία κυκλοφορούν σήμερα ,και ήλπιζε ότι από αυτά θα πλήρωνε τα χρέη του …αλλά εις μάτην .... ,ποιοί αγόραζαν τότε τέτοια και τόσα βιβλία …δεν υπήρχε τέτοια διάδοση μεγάλη ,δεν υπήρχαν και τα μέσα δεν υπήρχε και η άνεση στον κόσμο …. Έκανε λοιπόν προσευχή ...Αυτή η γυναίκα όμως τον σεβόταν ,και κάποια στιγμή κατάλαβε πως επί τρείς μέρες ήταν κλεισμένος στο δωμάτιό του .Δεν βγήκε έξω, δεν άκουσε την πόρτα να ανοίγει ...Ανησύχησε λοιπόν και πήρε ένα πιάτο σούπα να του πάει....Χτυπάει την πόρτα …τίποτα …ξαναχτυπάει δεν απαντά ο Άγιος Νεκτάριος .Αυτή άρχισε να ανησυχεί ……μήπως έπαθε τίποτα …..παραβιάζει την πόρτα και βλέπει τον Άγιο να κάθεται μπροστά στον Εσταυρωμένο γονατιστός με τα μάτια βουρκωμένα και μόνο όταν άνοιξε την πόρτα η κυρία Ανδρομάχη κατάλαβε ο Άγιος ότι κάποιος μπήκε και προσγειώθηκε πάλι στη γη …κατέβηκε από τους ουρανούς …κατέβηκε από τη θέα του Θεού ,από το θρόνο του Θεού …και μένει αυτή με το πιάτο στα χέρια σύξυλη να τον κοιτάει και να του λέει : Έίστε Άγιος άνθρωπος …ξεχάστε και τα ενοίκια ξεχάστε τα όλα σας τα χαρίζω …όποτε μπορέσετε.. αν μπορέσετε …δεν πειράζει …φιλοξενώ στο σπίτι μου έναν Άγιο …
Τρείς ολόκληρες μέρες νηστικός ……..Έχετε κάνει ποτέ αδερφοί μου τριήμερο ;όσοι κάνουν ξέρουν τι θα πει ….Μπορείς να κάνεις προσευχή στο τριήμερο εύκολα; ούτε προσευχή δεν μπορείς να κάνεις όταν πεινάς…όταν πεινάς, δεν μπορείς εύκολα να μιλήσεις στο Θεό .Όταν το στομάχι σου είναι άδειο …όταν το στομάχι σου γουργουρίζει και νιώθεις την ανάγκη την επιτακτική να αυτοσυντηρηθείς ,να ζήσεις, αυτό είναι το πρώτο… δεν μπορείς να προσευχηθείς εύκολα …πόσο μάλλον να ξεχαστείς …να ξεχάσεις που βρίσκεσαι να μην ακούς τον θόρυβο της πόρτας να μην καταλαβαίνεις πού είσαι … Αυτός ήταν ο Άγιος και μια τέτοια προσευχή έφερε τόσα θαύματα στη ζωή του ,αλλοιόνωντας τις ψυχές αυτών που τον πλησίαζαν ,επηρεάζοντας τους ανθρώπους ,ελκύοντας τη χάρη του Θεού ο οποίος σιγά – σιγά τον δόξαζε ....δίνοντάς του όμως και πολλούς σταυρούς ,αλλά και τεράστια δόξα … Πώς τα συνδύαζε αυτά ο Χριστός …τον είδε ευγνώμονα ,τον είδε ανθεκτικό ,τον είδε δυνατό και του έδωσε ….του έδωσε για να βλέπουμε κι εμείς και να παρηγοριόμαστε …του έδωσε για να έχει ο Άγιος Νεκτάριος χάρη …να μας δίνει και εμάς και να επιτελεί ένα σωρό θαύματα. Και όταν αργότερα μετά από τόσες περιπέτειες έγινε Διευθυντής στη Ριζάρειο Σχολή ,εκεί πλέον με τέτοια αγάπη και τέτοια ταπείνωση και με τέτοια διακριτικότητα ,αντιμετώπισε τα πάντα και μας έδωσε παντοτινά διδάγματα και μηνύματα κάνοντάς μας να καθρεφτιζόμαστε και να ντρεπόμαστε ….και ντρεπόμαστε ξέρετε γιατί; Γιατί περπατάμε στους ίδιους δρόμους που περπάτησε και ειδικά εμείς που μένουμε στην Αθήνα και στα περίχωρα ,εκεί που πάτησε ο Άγιος Νεκτάριος στον Ευαγγελισμό απέναντι στο εκκλησάκι του Αγίου Γεωργίου απέναντι απο τον Ευαγγελισμό ,εκεί που υπάρχει το κάθισμά του, το στασίδι του με ένα κομποσκοινάκι μπροστά….εκεί που σήμερα δεν κάθεται κανείς γιατί εκεί είναι η θέση του Αγίου Νεκταρίου …του Διευθυντού της Ριζαρείου .
Τον τόπο αυτό τον είχε ποτίσει ο Άγιος με τις προσευχές του με τα δάκρυά του με τις αγρυπνίες του και τα ξενύχτια του ,τα οποία ήταν και για να συγγράφει ,ήταν και για να προσεύχεται και για να σκέφτεται ήταν και για να συζητά και για να εξομολογεί ήταν και για να ζει αυτό που τον καλούσε ο Θεός να ζήσει την κάθε στιγμή . Και όταν υπήρχαν φασαρίες και όταν τα παιδιά τσακώνονταν μέσα στη σχολή , γιατί υπήρχαν παιδιά από όλες τις περιοχές της Ελλάδας στη Ριζάρειο …..όταν όπως λέγεται τσακώθηκαν κάποτε κάποιοι …ο ένας από χωριό κι ο άλλος από την πόλη ….λέγοντας ο ένας στον άλλο ότι ….είσαι βλάχος και μυρίζεις χωριατίλα …..κι εσύ είσαι χειρότερος από μένα ….και άρχισαν να τσακώνονται και να χτυπιούνται ….τότε τους βλέπει ο Άγιος Νεκτάριος και στενοχωρήθηκε πάρα πολύ γι αυτό που συνέβη στη σχολή... Δεν νευρίασε όμως …..τ’ ακούτε οι γονείς ; τ’ ακούνε οι μεγάλοι; τ’ ακούμε εμείς οι δάσκαλοι ;…οι ιερείς που καμιά φορά ως άνθρωποι όλοι πέφτουμε σ’ αυτήν την παγίδα ….λέμε ότι θυμώνουμε όλοι για το καλό του άλλου ,αλλά καμιά φορά θυμώνουμε εμπαθώς ,θυμώνουμε επειδή εμείς θιγόμαστε και ενοχλούμαστε ….Ο Άγιος Νεκτάριος πληγώθηκε για το Θεό ,λυπήθηκε για το Θεό ,μόνο γι’ αυτό….. Τους φωνάζει στο γραφείο κι αυτοί τρέμανε και ετοίμαζαν τις βαλίτσες τους …….και τους λέει ο Άγιος Νεκτάριος : Ο ένοχος θα τιμωρηθεί .Πρέπει να μπει τάξη σ’ αυτήν την σχολή ,δεν επιτρέπεται να είστε υποψήφιοι…. Κληρικοί κάποια στιγμή …τελειώνετε σχολή εκκλησιαστική και να θυμώνετε ,να τσακώνεστε να βρίζεστε μεταξύ σας …μα τότε τι να κάνουν οι άλλοι στον κόσμο;!!! Πηγαίνετε τώρα και θα σας πω τι θα γίνει . Και φεύγουν τρέμοντας και ο Άγιος Νεκτάριος δίνει εντολή σ’ αυτόν που σέρβιρε το φαγητό, για τρείς μέρες να μην του σερβίρει .... και να μην τρώει τίποτα ο ίδιος …Να κάθεται μαζί στην τραπεζαρία με τα παιδιά να τρώνε όλοι και αυτός να κάθεται νηστικός και να κάνει μόνο την προσευχή …. Δέσποτα Άγιε ευλόγησον την βρώσιν και την πόσιν των δούλων σου .Καθίστε .Κάθονταν όλοι ….Τρώτε….κι ο Άγιος δεν έτρωγε….και τον κοίταζαν όλοι νηστικό ,πέρασε η πρώτη μέρα ,πέρασε το απόγευμα ,ήρθε το βράδυ ήρθε η δεύτερη μέρα …δεν άντεχαν πια ….Αυτή ήταν η τιμωρία στον ένοχο …..ο ένοχος ήταν ο πειρασμός …ο ένοχος ήταν ο διάβολος …κι ο διάβολος τιμωρείται ….η εκδίκηση στον διάβολο είναι η αγάπη είναι η ταπείνωση ,είναι η νηστεία ,είναι η θυσία κι η αυστηρότητα στον εαυτό μου και όχι στον άλλον. Αυτό έζησε ο Άγιος και ο διάβολος καιγόταν και όχι μόνο καιγόταν αλλά και οι ψυχές των παιδιών αλλοιώνονταν και συγκινήθηκαν απερίγραπτα …. Πάνε λοιπόν τον βρίσκουν στο γραφείο και του λένε : Σας παρακαλούμε Άγιε Σχολάρχα δεν θα το ξανακάνουμε…φάτε δεν αντέχουμε να σας βλέπουμε νηστικό δεν θα ξανατσακωθούμε …συγχωρέστε μας . Αυτό έκανε ο Άγιος Νεκτάριος …και όταν έβλεπε στη σχολή κάτι να μην πηγαίνει καλά η λύση ήταν μία: προσευχή ,γόνατα, σιωπή ,ταπείνωση ,και δάκρυα. Όλα τα αντίθετα από αυτά που κάνουμε εμείς. Εμείς μιλάμε, φωνάζουμε, τσακωνόμαστε, τηλεφωνάμε, επικοινωνούμε αλλά δεν προσευχόμαστε. Κάτι μας τραβάει μακριά από αυτή τη λύση του προβλήματος που είναι να κλείσεις τα χείλη και να ανοίξεις την καρδιά σου μόνο στο Θεό, για να φέρει τέλεια λύση και τέλεια φώτιση … Και όταν άλλη φορά πάλι στη Ριζάρειο ένα παιδί είχε πυρετό και «ψηνόταν» και κινδύνευε να φύγει από τον κόσμο αυτό ,ο Άγιος Νεκτάριος έμεινε όλη τη νύχτα προσευχόμενος …Θεέ μου σε παρακαλώ …. Παναγία μου..... προσευχόταν πολύ να γίνει το θαύμα …και το πρωί ο πυρετός είχε πέσει …το φιλέρημο αηδόνι ….έτσι το έλεγε αυτό το παιδί …. ο Νικόλας απο το Μέτσοβο .....που έψελνε και είχε γλυκιά φωνή ... 
Και όταν οι δύο υπάλληλοι που δούλευαν στα αποχωρητήρια κάποτε τσακώνονταν γιατί ο ένας δεν καθάριζε όπως έπρεπε κι ο άλλος ήταν πιο συνεπής και παρεξηγήθηκαν …τους φώναξε ο Άγιος Νεκτάριος που τους άκουσε στους περιπάτους που έκανε τα βράδια γύρω-γύρω στη σχολή τειχίζοντάς την με την προσευχή του και το κομποσκοίνι του και με τους στεναγμούς των δακρύων του και τους λέει : -Σας άκουσα που τσακώνεστε …Δεν επιτρέπεται αυτό που κάνετε στο χώρο αυτό που κινείστε …για λίγες μέρες αφήστε..... θα καθαρίζω εγώ τις τουαλέτες .Δεν θα το πείτε σε κανέναν αυτό … Του λένε: -Αν είναι δυνατόν Σεβασμιότατε εσείς θα καθαρίζετε τουαλέτες ..αν είναι δυνατόν …Σας παρακαλούμε … -.Αυτό που σας είπα τους λέει …και αλλοίμονό σας αν μάθω ότι το διαδώσατε και είπατε ότι θα κάνω αυτή τη δουλειά… Σηκωνόταν λοιπόν το πρωί κρυφά από τους άλλους ο Επίσκοπος Πενταπόλεως ,ο Άγιος των θαυμάτων ,της προσευχής που μπροστά του οι Άγγελοι υποκλίνονταν που ο Θεός τον θαύμαζε ,που ο Σταυρός του τόσο τον πονούσε …κι όμως σηκωνόταν και διακονούσε. Θυμάμαι επ ευκαιρία τον πνευματικό μου που μου είχε πει :Αν μπορείς να διακονείς τον αδερφό σου έτσι... αν μπορείς να ακουμπήσεις τον αδερφό σου και στη βρωμιά του και στον πόνο του …και στην αδυναμία του ,όπως έκανε ο Άγιος πηγαίνοντας στα αποχωρητήρια ,τότε αγγίζεις το Θεό και τότε σε αγγίζει και ο Θεός και βλέπεις θαύματα …Δεν είναι τυχαίο αυτό που δεν διάλεξε μια άλλη απλή εργασία αλλά διάλεξε τα αποχωρητήρια …διάλεξε τη βρωμιά των ανθρώπων για να βρει την καθαρότητα του Θεού και την καθαρότητα της δικής του ψυχής ….Κάπου στην Κλίμακα αναφέρεται κάτι παρόμοιο αλλά δεν είναι της παρούσης … 
Και όταν ο Άγιος ένιωθε δύσκολα στη γη της Αθήνας και στον κόσμο, πήγαινε και στο Άγιο Όρος στους Δανιηλαίους ,παρηγοριόταν και παρηγορούσε ,είχε αλληλογραφία με τον Π. Δανιήλ των Δανιηλαίων τον κτήτορα της ευλογημένης αυτής συνοδείας… και ήθελε να πάει στο Άγιο Όρος να μονάσει , τον συγκινούσε αυτό ,αλλά άφηνε τα πράγματα στο Θεό να τα φέρει όπως τα θέλει… Και όταν βρέθηκαν γυναίκες στην πόλη των Αθηνών αφιερωμένες ψυχές που θέλησαν να ακολουθήσουν τον Άγιο και να τον έχουν διδάσκαλό τους ,γέροντά τους ,πνευματικό τους ,καθοδηγό τους, του ζήτησαν να τους κάνει μοναστήρι και παρακαλούσαν γι αυτό…και έτσι ο Άγιος κάποια στιγμή υπέκυψε…υπέκυψε στην προσευχή τους στην αγάπη τους στην αφοσίωσή τους κι έκανε τη χάρη αυτή ,το οποίο όμως ήτανστάθηκε αφορμή πάλι να περάσει πόνους και συκοφαντίες .. .Ο άνθρωπος που είναι εύκολο να σκανδαλίζεται ,σκανδαλίζεται ακόμα και με τους αγίους . Τους Αγίους , Άγιοι μόνο τους καταλαβαίνουν και δεν τους παρεξηγούν οι άλλοι μπορούν να πουν διάφορα όπως και είπαν: .Τί δουλειά έχει αυτός με τις γυναίκες ;Τι δουλειά έχει αυτός που δέχεται στο μοναστήρι που πάει να κάνει στην Αίγινα νέες κοπέλες …Ήταν και αυτό λοιπόν μια αφορμή να συκοφαντηθεί ο Άγιος και να πονέσει ....Θα το πούμε παρακάτω αυτό .
Τώρα θυμάμαι ότι όταν ο Άγιος πήγε για πρώτη φορά στην Αίγινα να δει το μέρος για να χτίσει το μοναστήρι να διαλέξει τον τόπο αυτό είδε ένα παιδί το οποίο του είπαν ότι από το πρωί φώναζε…ήταν δαιμονισμένο έπασχε από πονηρό πνεύμα κι από το πρωί φώναζε: ‘Ερχεται στο νησί ο Δεσπότης που θα σώσει το νησί …. ‘Ερχεται στο νησί ο Δεσπότης….. Και όταν έφτασε ο Άγιος Νεκτάριος και κατέβηκε απο το καράβι στο νησί ,αυτός ο άνθρωπος εμφανίστηκε στην προβλήτα και άφριζε κι έπεσε κάτω και όλοι τότε κατάλαβαν ποιος είναι αυτός που ήρθε…Είναι ο Πενταπόλεως Νεκτάριος!!!! Κατάλαβαν και συσχέτισαν το γεγονός …. Ο Σπύρος ο μάγος έλεγε από το πρωί …φώναζε ότι έρχεται ο Άγιος που θα σώσει το νησί ο Επίσκοπος που θα σώσει το νησί … Τους λέει λοιπόν ο Άγιος : Σας παρακαλώ μην ακούτε αυτά τα λόγια .Ποιός θα σώσει το νησί ;;!!Το νησί ο Θεός θα το σώσει ,κανένας από τους ανθρώπους …. Κρατά το μπαστουνάκι του, τη ράβδο του την επισκοπική, τη μικρή αυτή που είχε για να πηγαίνει στις διάφορες υποχρεώσεις του και ακουμπάει με την άκρη του στο στόμα του παιδιού και το σταυρώνει .Κι εκείνη τη στιγμή το παιδί σπάραξε…όπως έγινε με τον Κύριο όταν θεράπευε τους δαιμονισμένους….Επικαλέστηκε την χάρη του Χριστού και θεράπευσε το παιδί …το παιδί που άφριζε ,που δεν μπορούσε κανείς να το ακουμπήσει ,με το που πάτησε ο Άγιος το πόδι του στο νησί θεραπεύτηκε. Σηκώνεται ,φιλάει το χέρι του Αγίου τον ευχαριστεί για την θεραπεία ,απαλλάσσεται ,γαληνεύει το βλέμμα του, ηρέμησε .... : -Πώς λέγεσαι ; … τον ρωτά ο Άγιος -Σπύρος.. -Πού δουλεύεις; -Δεν δουλεύω Σεβασμιότατε γιατί έχω αυτήν την αρρώστια που είδατε και δεν μπορώ να πάω πουθενά … -Από εδώ και πέρα δεν θα σε ξαναπιάσει αυτό !!.. Θα είσαι ήρεμος και θα εργαστείς ,θα εργαστείς κι εσύ όπως όλος ο κόσμος και θα κάνεις μια ισορροπημένη και φυσιολογική ζωή !!. Τον ευλόγησε και πήγε στην ευχή του Θεού και στην ευχή του Αγίου . Με το που έφτασε στο νησί ο Άγιος γέμισε τον τόπο με θαύματα ..ένα σωρό ευεργεσίες …. Πόσες φορές οι εργάτες ,οι ναύτες…οι ψαράδες είχαν ανάγκη από βοήθεια Θεϊκή και παρακαλούσαν τον Άγιο και ο Άγιος τους χάριζε δύναμη ,τη δύναμη του Θεού και τα θαύματα του Θεού …Θυμάμαι εκείνη τη φορά που ήταν στην παραλία και έβλεπε λυπημένους τους ψαράδες …δεν είχαν πιάσει ψάρια για πολύ καιρό και άλλη φορά δεν είχαν πιάσει σφουγγάρια οι σφουγγαράδες ...Σταύρωνε τη θάλασσα ο Άγιος Νεκτάριος και τους έλεγε : -Να… το σημείο του Σταυρού θα κάνει το θαύμα του… η δύναμη του Κυρίου …. -Σεβασμιότατε πιστεύουμε στη δύναμη της προσευχής σου ..κάνε εσύ το θαύμα … -Όχι εγώ ο Θεός θα κάνει το θαύμα!! …. Και πραγματικά εκείνη την ημέρα πιάσαν τόσα ψάρια …άλλη φορά πιάσαν τόσα σφουγγάρια τα οποία θαυμαστώ τω τρόπω εκείνη την ημέρα ,μόνο τα σφουγγάρια, είχαν πάνω τους το σήμα του Σταυρού …οι τρύπες του σφουγγαριού στο κέντρο έβγαζαν το σημείο του Τιμίου Σταυρού!! .Αν κανείς πάει στο δωματιάκι του Αγίου θα το δει αυτό ,υπάρχουν σφουγγάρια από εκείνη την εποχή από εκείνο το θαύμα που έκανε ο Άγιος .Θαυμαστό φαινόμενο!.. Το δωματιάκι του έχει τέτοια πράγματα ,έχει τα γυαλάκια του, το κρεβάτι του ,έχει ένα σκαμνάκι ,έχει τα παπούτσια ….τις παντόφλες του ,έχει προσωπικά αντικείμενα του Αγίου . Οι άνθρωποι αυτοί τότε ένιωθαν τη βοήθεια του Αγίου … Είχε στερέψει ο τόπος ,είχε καιρό να βρέξει… και γέμισαν τα πηγάδια …έβρεχε τόσο πολύ σε σημείο που ανησυχούσαν εκ του αντιθέτου πλέον -.…Σεβασμιότατε είπαμε να βρέξει αλλά τώρα θα πνιγούμε… -Μην ανησυχείτε ,έχει τόσο καιρό να βρέξει που τα πηγάδια για να γεμίσουν θέλει ακόμα…μην ανησυχείτε ξέρει ο Θεός αρκεί να τον εμπιστευόμαστε …. Και τον είχαν ευεργέτη τους ….αλλά και ο ίδιος όταν ήθελε κάτι από τον κόσμο ,ο κόσμος έτρεχε γι αυτόν και γίνονταν όλοι χαλί για τον Άγιο Νεκτάριο γιατί τον αγαπούσαν …έβλεπαν ότι αυτά που ζητά δεν τα παίρνει για τον εαυτό του .Και όταν μια φορά προσευχόταν στην Παναγία μας …-μια εικόνα στο δωμάτιό του ,κάποια εικόνα που δεν ήταν βυζαντινή αυστηρά.... ήταν αυτή η αναγεννησιακή που ΄χαν παλιά και στο Άγιο Όρος αλλά είχε μια ευλάβεια αυτή η εικόνα και μια σεμνότητα …δεν είναι δηλαδή η ακριβής η αυστηρά ορθόδοξη αλλά είναι μια εικόνα που αποπνέει γλυκύτητα και καλοσύνη- και η οποία δεν στάθηκε εμπόδιο για τον Άγιο Νεκτάριο να βρει την αληθινή Παναγία ,να επικαλεστεί την αληθινή Παναγία έστω και με αυτήν την εικόνα την αναγεννησιακή .....Κάτι μας λέει και αυτό …ότι μας λείπει σήμερα η δύναμη της προσευχής μας λείπει η ουσία της πίστεως …πολλές φορές κρατάμε τα εξωτερικά τα τυπικά ,τα ακριβή ,τα αυστηρά ,αλλά δεν έχουμε τη δύναμη της ευσέβειας .....
Όταν λοιπόν παρακαλούσε την Παναγία ….ξέρετε τι άλλο έκανε ; έβγαζε μπροστά τα χαρτιά των λογαριασμών του και της έλεγε: 
Η μητέρα της λοιπόν η οποία τόσο πολύ δεν ήθελε να φύγει το παιδί της από κοντά της ,-θεώρώντας ότι ο Άγιος της άρπαξε το παιδί κάνοντάς της «πλύση εγκεφάλου»-…πήγε εκεί κάνοντας μεγάλη φασαρία και στο τέλος αφού είδε ότι δεν γινόταν τίποτα ,πλήρωσε τον ανακριτή του νησιού ,για να συκοφαντήσει τον Άγιο. Του λέει : -θα σε πληρώσω αρκεί να πεις ότι ο Νεκτάριος διαφθείρει τα παιδιά και τα άλλα του κόσμου ,και το δικό μου το κορίτσι .Αυτό αν το πεις θα σε πληρώσω όσο θέλεις Πάει λοιπόν ο ανακριτής και του λέει : Πού τα πετάς τα παιδιά που κάνεις ;πού τα βάζεις σε ποιο πηγάδι τα πετάς ; και τον πιάνει από τα γένια και τον ταρακουνούσε…τον Άγιο !!!! Και ο Άγιος Νεκτάριος είπε: - Εγώ είμαι καθαρός από αυτά που με κατηγορείτε και δεν ξέρω για ποιο πράγμα λέτε… - Λοιπόν… ο Ιατροδικαστής που θα εξετάσει το κορίτσι θα μας πει πόσο καθαρό είναι το κορίτσι και τότε αλλοίμονό σου… Τον ταρακουνάει και φεύγει από το μοναστήρι...Μαζεύονται τότε οι μοναχές και λένε στον Άγιο : -Σεβασμιότατε να του κάνουμε μήνυση . -Καμιά μήνυση .Χτυπήστε την καμπάνα να μαζευτούμε να κάνουμε παράκληση στην Παναγία και προσευχή γιατί φοβάμαι ότι αυτός ο άνθρωπος δεν θα έχει καλό τέλος … Έρχεται ιατροδικαστής να πάρει το κοριτσάκι να το εξετάσουν ,για το κατά πόσο είναι αγνό και καθαρό ,και το κοριτσάκι αυτό έτρεμε….έτρεμε από το φόβο του κι έτρεμε από την καθαρότητά του, όπως κι η Παναγία διεταράχθη…εταράχθη στο λόγο του Αγγέλου ,έτσι κι αυτή φοβήθηκε σε αυτό το γεγονός που πήγε κάποιος να την ελέγξει…Την φωνάζει ο Άγιος Νεκτάριος σε ένα δωμάτιο … και της λέει : -Εσύ παιδί μου είσαι γενικά στη ζωή σου καθαρή; Και απαντά η Ξένη η μοναχή : -Σεβασμιότατε είμαι απάτητη σαν το χιόνι .Ούτε ένα σπουργιτάκι δεν έχει πατήσει πάνω σ αυτό το χιόνι. ούτε το σημάδι από ένα σπουργιτάκι δεν υπάρχει στην ψυχή μου. Είμαι καθαρή. -Τότε μη φοβάσαι .Μη φοβάσαι ,θα δείξει ο Θεός και όλα θα πάνε καλά .Δεν είναι τίποτα ,έλα να σου δώσω λίγο γλυκό . Κατεβάζει τότε ένα γλυκό του κουταλιού και της δίνει λίγο να την γλυκάνει που χε ΄φοβηθεί .…
Και αποδείχθηκε περίτρανα και η καθαρότητα του κοριτσιού και η αγιότητα του Αγίου Νεκταρίου. Αλλά μετά από λίγες μέρες ήρθε μια γυναίκα τρέμοντας και κλαίγοντας του λέει : -Σε παρακαλώ κάνε κάτι Σεβασμιότατε ο άνδρας μου έχει πάθει γάγγραινα στο δεξί του χέρι . -Ποιος είναι ο άνδρας σου ; -Είμαι η γυναίκα του ανακριτή . Ήταν η γυναίκα αυτού που με το χέρι του είχε πιάσει τον Άγιο Νεκτάριο και τον ταρακουνούσε και τον τράβαγε από τα ρούχα και τα γένια και τον συκοφαντούσε και τον έβριζε. Το χέρι αυτό που άγγιξε τον Άγιο έπαθε γάγγραινα και ο Άγιος απάντησε με προσευχή και αγάπη. Μόνο που αυτή τη φορά ο Θεός δεν άκουσε την προσευχή του. Θέλησε να δείξει παραδειγματικά, ότι δεν μπορείς να παίζεις με τους Αγίους ,δεν μπορείς ποτέ να τα «βάζεις» με τους Αγίους και το Θεό χωρίς ποτέ να μην πληρώσεις κάποιο τίμημα….και σε αυτή τη ζωή….Και γι ΄αυτό έφυγε από τον κόσμο αυτό ο ανακριτής ….πέθανε με τραγικό θάνατο …επέτρεψε ο Θεός ,για να καταλάβουν όλοι ότι όποιος αγγίζει τον Άγιο Νεκτάριο και τον συκοφαντεί δεν θα χει καλό τέλος… ούτε από τον Θεό θα εισακουστεί η προσευχή του …Υπάρχει μια δικαιοσύνη που βάζει τάξη στα πράγματα…. 
Και πόσα υπέροχα πράγματα υπάρχουν για το τέλος της ζωής του Αγίου ...για τα θαύματα που έκανε για τους Αγίους που έβλεπε, τις οπτασίες που είχε ,για τα προορατικά που είχε πει ,για το τέλος της μονής, για θέματα προσωπικά που καταλάβαινε τις ψυχές των ανθρώπων, που απεκάλυπτε μυστικά των μοναζουσών και τους έλεγε τόσα ….Για το τέλος του ,για αυτήν την φανέλα του ,που την έβγαλαν όταν τον ξέντυσαν ,όταν κοιμήθηκε στο Αρεταίειο Νοσοκομείο και ακούμπησαν ένα διπλανό παράλυτο και αυτός σηκώθηκε ξαφνικά πήρε δύναμη στο σώμα του κι έγινε καλά από τη φανέλα του Αγίου ,που το σώμα του ευωδίαζε, που το μέτωπό του έτρεχε συνέχεια και πήραν βαμβάκι στον Πειραιά που τον είχαν ,στην Μητρόπολη Πειραιώς κάτω από τον Ναό ώσπου να έρθει το καράβι …. και έπαιρναν βαμβάκια και σκούπιζαν το μέτωπό του συνέχεια που έσταζε σαν μύρο ,που τον σήκωναν και ήταν τόσο ελαφρύς ο Άγιος Νεκτάριος . Και όταν μετά από μερικά χρόνια έβγαλαν το φέρετρο ,για να κάνουν σοβαρές επιδιορθώσεις στο μνήμα του ,τον βρήκαν άφθαρτο και όχι απλώς άφθαρτο ….τα λουλούδια που ήταν στο μέτωπό του οι λεμονανθοί ,λουλούδια λεμονιάς ήταν ακόμα ανέπαφα και φρέσκα μετά από χρόνια ….τον έβγαλαν και ήταν απείραχτα τα λουλούδια .Και τα πήρε μια μοναχή στο κελάκι της και το ίδιο βράδυ μαράθηκαν. Πάνω στον Άγιο ήταν άφθαρτα τα λουλούδια. 
Και όταν μετά από χρόνια επέτρεψε ο Θεός να μην είναι άφθαρτος αλλά να έχουμε τα άγια λείψανά του ,τα άγια οστά του δηλαδή, μια μοναχή σκανδαλίστηκε .….και αποκαλύφθηκε στο όνειρό της με τη στολή του την αρχιερατική ο Άγιος ,λαμπρότατος φωτεινός μέσα στη χάρη του Θεού και το άκτιστο φώς και της έλεγε: -Με βλέπεις ποιος είμαι; Αυτός είμαι ,αλλά επέτρεψε ο Θεός να γίνει αυτό που έγινε για να μπορέσουν και άλλοι άνθρωποι να με αγγίξουν και να με έχουν κοντά τους ! Και τώρα έχουμε τον Άγιο Νεκτάριο παντού ,το άγιο λείψανό του παντού. Στην Αφρική στις χώρες της Ιεραποστολής μες στα μαυράκια τα αδερφάκια μας, στους μαύρους αδερφούς μας ,υπάρχουν ναοί αφιερωμένοι στον Άγιο Νεκτάριο με λείψανα του Αγίου Νεκταρίου. Αυτό δεν είναι μικρό…μεγάλο είναι…Θαύμα της αγάπης του Θεού που πήρε αυτόν τον ταπεινό Άγιο και τον εκτόξευσε πλέον στα πέρατα της οικουμένης ,στα σύμπαντα όλα και γεμίζει χάρη και γεμίζει χάρη όλος ο κόσμος με τις πρεσβείες του Αγίου Νεκταρίου γι αυτό και λέμε :Δόξα τω σε δοξάσαντι Χριστώ δόξα τω σε θαυμαστώσαντι ,δόξα τω ενεργούντι δια σου πάσιν ιάματα …σε όλους …πάσιν…σε όλους τους ανθρώπους κάνεις θαύματα… Στο βιβλίο του Παναγόπουλου του Δημητρίου αναφέρεται ότι ουδέν ανίατον για τον Άγιο Νεκτάριο …πλέον δεν υπάρχει τίποτα που δεν θεραπεύει ο Άγιος Νεκτάριος όλες οι ασθένειες όλα τα προβλήματα μπορούν με τη δύναμη της προσευχής του Αγίου Νεκταρίου να λυθούν ,όταν βγαίνουν από ψυχές όμως που πιστεύουν σε αυτόν θερμά και δεν πιστεύουν μόνο την ημέρα της γιορτής του και δεν πιστεύουν μόνο επειδή τους έχει πιάσει ο πόνος του καρκίνου ,της ασθένειας ,των διαζυγίων των προβλημάτων αλλά όλη τους η ζωή είναι μια προσπάθεια να ευαρεστούν τον Άγιο είναι μια προσπάθεια να ευαρεστούν αυτόν που αγάπησε ο Άγιος να αγαπήσουν αυτόν που αγάπησε ο Άγιος ,για να λάβουν τη χάρη που δίνει ο Άγιος .Ο Άγιος χαίρεται όταν αγαπάμε τον Χριστό χαίρεται όταν λατρεύουμε το Θεό .Ο Άγιος χαίρεται όταν ζούμε όπως έζησε αυτός . Ο καθένας στον τομέα του ο καθένας στην διακονία του ο καθένας στο έργο του. Τότε έχουμε τη χάρη του Αγίου . Και όπως πήγα αδερφοί μου από το ένα θέμα στο άλλο ,δεν σας είπα ότι τότε που τον «γνώρισα» από το βιβλίο εκείνο στη βιβλιοθήκη αν θυμάστε που λέγαμε…έτσι τον «γνώρισα»…δίνω Πανελλήνιες ,πήγα πολύ καλά με τη βοήθεια του Θεού και τις ευχές του Αγίου Νεκταρίου και μετά από λίγες ημέρες με παίρνει τηλέφωνο ένας γνωστός μου, που ήταν αρχηγός κατασκηνώσεων χωρίς να το περιμένω με τίποτα και μου λέει : -έρχεσαι κατασκήνωση το καλοκαίρι; Συνήθως πήγαινα σε άλλες περιοχές …. -Ναι αν θέλετε να με πάρετε …. -Θα γίνεις ομαδάρχης φέτος …. -Δεν έχω ξαναγίνει ομαδάρχης… -Θα γίνεις στα μικρά παιδιά ,θα βάλω εσένα … -Και πού είναι η κατασκήνωση; -Είναι στην Αίγινα ,θα πάω φέτος στον Άγιο Νεκτάριο …Είναι η κατασκήνωση του Δεσπότη είναι η κατασκήνωση της Μητρόπολης Αιγίνης … Όταν το άκουσα στο τηλέφωνο έμεινε το ακουστικό στο χέρι μου αδερφοί μου κι ένιωσα ρίγος …ανατρίχιασα …συγκλονίστηκα .Λίγους μήνες πριν διάβασα για τον Άγιο Νεκτάριο και αμέσως μετά ο Άγιος με κάλεσε στο νησί του ,με κάλεσε στο μοναστήρι του, πρώτη φορά πήγα ,και θυμάμαι τότε ο Σεβασμιότατος πρώην Αιγίνης ο Κύριος Ιερόθεος έβγαλε σε όλη την κατασκήνωση να προσκυνήσουμε την αγία κάρα του Αγίου Νεκταρίου ,κι έβγαλε το κάλυμμα που είχε ,αυτό το γυάλινο ,και ασπαστήκαμε απευθείας ,ήρθαμε σε άμεση επαφή με την αγία κάρα του Αγίου και ευωδίαζε .Αισθάνθηκα τέτοια χαρά και σκέφτηκα τότε το πόσο κοντινοί μας είναι οι Άγιοι!! Πόσο φίλοι μας είναι οι Άγιοι!!....και λέμε μια καλή κουβέντα, δείχνουμε μια καλή διάθεση ,δείχνουμε μια καλή προσπάθεια να τους προσεγγίσουμε ,και να μας βοηθήσουνε και μας βοηθάνε … Μια συγγενής μου δεν είχε παιδί και έτσι παρακαλέσαμε τον Άγιο Νεκτάριο και ένας Ιερέας που είχε Άγιο λείψανο τη σταύρωσε ….και του λέω εγώ : -Πάτερ δεν ξέρω όμως αν η θεία μου αυτή έχει πολύ σχέση με την Εκκλησία….Θα γίνει θαύμα; Δεν πηγαίνει και συνέχεια Εκκλησία …Δεν πάει κάθε Κυριακή Εκκλησία …Δεν θα τη βοηθήσει ; -Θα τη βοηθήσει ο Άγιος για να πηγαίνει μετά Εκκλησία!!! Οι Άγιοι δεν είναι σαν κι εμάς .Εμείς τα βλέπουμε τα πράγματα …μου δίνεις σου δίνω…Οι Άγιοι είναι αρχοντικοί !! 
Μας δίνουν πολλές φορές ενώ δεν το αξίζουμε για να μας συγκινήσουν και να καταλάβουμε ότι αξίζει τον κόπο ν’ αγαπήσουμε τον Χριστό .Αξίζει τον κόπο να είμαστε κοντά στην Εκκλησία. Αλλά επειδή δεν παίρνουμε με το καλό επειδή δεν γλυκαινόμαστε, επειδή δεν μας συγκινεί αυτή η σχέση με το Θεό της αγάπης έστω συμφεροντολογικά …..έτσι κάνουμε ένα ξεκίνημα ,να βρούμε το δρόμο του Θεού να βρούμε το δρόμο της εκκλησίας το δρόμο της εξομολόγησης έστω από μια περιπέτεια που μας γίνεται αφορμή να ξεκινήσουμε… να συνδεθούμε…. 
