Κάθε μέρα Πεντηκοστή...

Χάρις, χάρισμα, χαρισματικός, χαριτωμένος, χαρισματούχος, χαριτόβρυτος…«Η χάρις του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και η αγάπη του Θεού και Πατρός και η κοινωνία του Αγίου Πνεύματος είη μετά πάντων υμών»….«Όπου επισκιάση η χάρις σου Αρχάγγελε, εκείθεν του διαβόλου διώκεται η δύναμις· ου φέρει γαρ τω φωτί σου προσμένειν, ο πεσών Εωσφόρος·» …

Πόσες φορές δεν συναντάμε τούτη τη λέξη-πνοή, την έννοια –πηρύνα,  στην καθημερινή παλαίστρα της πνευματικής ζωής. Κατάγιομη  αυτή, από πάμπολλες ήττες, θλίψεις, πτώσεις, σκοτασμούς, λάθη ατελείωτα, πειρασμούς  και πάθη φιλεπίστροφα.

Τι να ναι αυτό, που μετατρέπει την ήττα σε νέα αρχή, την θλίψη σε κατάνυξη και δάκρυα λυτρωτικά, την απογοήτευση σε ενθουσιασμό, την πτώση σε ανάταση και ανάσταση, τον πειρασμό τον κάνει οδηγό, τα λάθη δρόμους ασφαλείς, τα πάθη αρετές, το σκοτάδι Φως;

Το σκοτάδι, Φως!

Είναι το δώρο του Αγίου Πνεύματος, η Θεία Χάρις θεραπεύουσα και αναπληρούσα…Ο γλυκασμός της επίσκεψης του Θεού Πατέρα!

Το πόμολο πάντα από μέσα! Η πόρτα χτυπά δίχως σταματημό, όσο ανασαίνει τούτο το πρόσκαιρο που ζούμε.

Οι χτύποι θα παύσουν μαζί με κείνους της καρδιάς μας. Δεν θα ακουστούν ποτέ όμως  στην πολύ φασαρία και στην αδιόρθωτη ταραχή, στον βαθύ και στον ράθυμο ύπνο. Μα σαν  η πόρτα ανοίξει, θα πλημμυρίσει το σπίτι από αγάπη, από χαρά ασυνάντητη,  από ατίμητο ανόθευτο Θείο έρωτα, από Φως άσπιλο και τηλαυγές που δεν μπορεί ο μισόκαλος ούτε ελάχιστα να αντέξει. Και φεύγει τότε μακριά!

Να ετοιμαζόμαστε συνεχώς γι' αυτές τα επισκέψεις. Να μην είναι παροδικές και φευγαλέες, μα μόνιμες και ατελεύτητες. Προσοχή στις απάτες και στις μεθοδείες του επίβουλου, που διαρκώς και αυτός προσπαθεί να παραπλανήσει σε τούτο το μέγιστο ζήτημα της Χάριτος.

Ο Κύριος που πάντα μεριμνά και πέμπει πνευματικούς ιχνηλάτες να μας φωτίζουν τους σωτήριους δρόμους της μόνης αλήθειας Του, έστειλε στην σημερινή μας εκπομπή, έναν σπουδαίο εργάτη του αμπελώνα Του, τον μακαριστό Γέροντα Γεώργιο Καψάνη, τον Γρηγοριάτη σοφό Του Άγγελο. Και λέει κάτι τόσο σημαντικό και συνάμα αυτονόητο ο Γέροντας. Σαν τον Ιερό Χρυσόστομο, που κήρυττε  πως ο Χριστιανός Πάσχα επιτελεί, όποτε κοινωνεί του Σώματος και του Αίματος του Κυρίου , έτσι κι αυτός λέγει πως μέσα στην Μάνα Εκκλησία, αδιαλείπτως σε κάθε συγκλονιστική στιγμή της πνευματικής οδοιπορίας και της Λειτουργικής Μυστηριακής ένωσης,  βιώνουμε την Πεντηκοστή! Ζούμε, εν δυνάμει τουλάχιστον, την Πεντηκοστή συνεχώς. Πρέπει να επιδιώκουμε να γίνουμε άνθρωποί Της,  με την χάρη του Τριαδικού Θεού . Ο σοφός ομολογητής Γέροντας,  κοιμήθηκε οσιακά ανήμερα Πεντηκοστής!

Λυτρωτικά  Προνοητής ο Κύριος , θέλησε για ακόμη μια φορά να δυναμώσει την πίστη μας. Έλαμψε στο ιλαρό κεκοιμημένο πρόσωπο του παπά Γιώργη,  η Ορθοδοξία, η μόνη πραγματική Εκκλησία της Πεντηκοστής!

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από το βιβλίο: 

Πόσα χωράνε σε ένα Αμήν; (εκδ.Πρόμαχος Ορθοδοξίας 2019)

Κάτω από τρούλο με χαλκό , Άγιο Ιατρό παρακαλώ …

Όλο μαθαίνουμε , όλο γνωρίζουμε το νέο σε τούτην τη ζωή . Το νέο που θέλγει και σαγηνεύει , που προκαλεί το ενδιαφέρον και την αναζήτηση . Μα πόσο τούτο το νέο μπορεί να κρατήσει το άφθορό του  ; Πόσο θ αντέξει η φρεσκάδα του ; Πόσο θα κρατηθεί καθάριο το πρόσωπό του , από της λήθης την σκόνη και τα νεκρά κύτταρά της ; Μήπως σε χρόνο ελάχιστο θα γίνει και αυτό το νέο παρωχημένο και παλιό ; Μήπως ξεχαστεί τόσο γρήγορα εκείνος ο ενθουσιασμός του πρώτου συναπαντήματος ; Όπως δρόμος χωρίς Θεό δεν αντέχεται όπως είπε ο Σέρβος  Άγιος Νικόλαος  , έτσι και ό,τι εμπεριέχει Θεό ποτέ δεν θα παλιώσει , θα παραμείνει για πάντα αγέραστο και  φαεινό ! Κάθε φορά που φυλλομετράμε τον Ιερό Συναξαριστή το αντιλαμβανόμαστε αυτό ! Όσα αμέτρητα χρόνια κι αν κύλησαν από το ειρηνικό ή το μαρτυρικό τέλος των ηρώων του ,εκείνοι κρατούν το ευλογημένο σφρίγος της πρώτης τους άνοιξης . Εκπέμπουν την ισχύ της ομολογίας , την ακμή του Θεοκινήτου τους  πνεύματος. Και εμείς όλο τους αποζητούμε , συμπαραστάτες  συνοδίτες ,  ιχνηλάτες   και πλοηγούς,  στους τεθλιμμένους δρόμους του Ουρανού μεσίτες ακαταγώνιστους . Δόξα τω Θεώ , ποτέ δεν στερεύει το συναξάρι με τους θαλερούς  της πίστης μας . Νέες σελίδες όλο και προστίθενται ! Νέοι γενναίοι ξεπροβάλλουν και μας συστήνονται  αναζητώντας την θέση τους στην τρομαγμένη μας ψυχή  !Να δίνει ο Θεός να γίνεται όλο και χωρητικότερη !

        Πάνε σχεδόν 20 χρόνια από τότε που έγινε η πρώτη γνωριμιά του Ελληνορθοδόξου κόσμου με έναν νέον Άγιο ! Τον Άγιο Λουκά τον νέο , Ιατρό και Αρχιεπίσκοπο Συμφερουπόλεως Κριμαίας τον Θαυματουργό ! Είκοσι χρόνια διαρκούς και θαυμαστής αποκάλυψης,  μιας συγκλονιστικής μορφής της Ορθοδοξίας ! Και πλέον ο Άγιος είναι παγκόσμιος ! Σπεύδει και παρηγορεί  όπου τον καλούν ! Μα και στην Ελλάδα ιδιαιτέρως ! Τόσοι  μεγάλοι ναοί ανεγείρονται στην χάρη του  , από την Κύπρο ως τον Άθωνα και από την Αθήνα ως την Μακεδονία ! Και πόσα κλίτη ναών και πόσα μικρά ξωκκλήσια καθημερινά δεν του αφιερώνονται ! Σχεδόν μετά από 7 μήνες , από τότε που οσιακά κοιμήθηκε ο μακαριστός μητροπολίτης Αργολίδας κυρός Ιάκωβος , εξελέγη νέος ποιμενάρχης της  ο πατήρ Νεκτάριος Αντωνόπουλος . Ο άνθρωπος που είχε εκ μέρους όλων ημών των Ορθοδόξων Ελλήνων  την πρώτη συνάντηση με τον Άγιο στα μέρη της μαρτυρικής Κριμαίας . Αυτόν οικονόμησε ο Θεός να τον κάνει πανελληνίως γνωστό και τόσο αγαπητό . Πολλοί σκέφτηκαν τότε πως μαζί με τον πατέρα Νεκτάριο , στην Αργολίδα θα «ερχόταν» και ο Άγιος Λουκάς μιας και τόσα χρόνια συμπορεύτηκαν . Αυτονόητος σχεδόν τούτος ο  συλλογισμός . Την ημέρα της ενθρόνισής του ήταν Κυριακή !Ενδέκατο Εωθινό το πρωί στον όρθρο !

Συνειρμός αξέχαστος γεννήθηκε τότε ! Αυτό το Ευαγγέλιο συγκλόνιζε πάντα τον Άγιο Λουκά όπως ο ίδιος μαρτυρούσε ! Ήταν αυτό που έλαμψε και διατράνωσε  μέσα του , την  τόσο δύσκολη απόφαση να εκδαπανηθεί στη διαποίμανση ενός πολυβασανισμένου λαού . Λίγοι στίχοι ξεπήδησαν τότε απ την ψυχή του γράφοντος :  

Με του Ιωάννου τη Γραφή , που ρώταγε ο Χριστός μας τον Πέτρο αν Τον αγαπά ,

 ανέβηκε στο θρόνο του Αη Γιωργιού ο εκλεκτός Επίσκοπος του Ιατρού Λουκά …

Για να ποιμάνει μ’  έλεος Θεού τον κάθε διψασμένο ,

να στρέψει  στα αιώνια , έστω στης ενδεκάτης τη στιγμή   κάθε ξεστρατισμένο …

Άξιος ακούγεται παντού και είναι η αλήθεια !

Και μια ευχή στα μυστικά στέλνεται για βοήθεια …

Όπως ο Ρώσος Άγιος δάκρυζε όταν λεγόταν

το βόσκε τα αρνία μου , τα πρόβατά μου ποίμαινε  και αυτός συγκλονιζόταν ,

έτσι και Συ πάτερ Νεκτάριε πάντα να έχεις στην καρδιά , 

μπρος στην Θαβώρεια Τράπεζα , εκεί στο Σαγματά ,

το άληστο το πρωινό …

και ασίγαστα να σε ακολουθεί πριν το Ελέησόν με ο Θεός ,  

το ενδέκατο Eυαγγέλιο το Άγιο Εωθινό … 

-Ν.Σκ. 25-11-2013-

Σύμπτωση θα πει κανείς …Μα από τότε και τα τελευταία 4 χρόνια  όλο  θαυμαστές «συμπτώσεις» συμβαίνουν στην Αργολίδα ! Η πλέον τρανταχτή : Σχεδόν δίχως κανείς να το καταλάβει , σε χρόνο ανεπανάληπτα σύντομο , πλέον λίγο έξω από το Ναύπλιο λειτουργείται ένας μοναδικά υπέροχος Ναός του Αγίου Λουκά του Ιατρού ! Με χάλκινους τρούλους , που θαρρείς  πως τον ολάνοιχτο ουρανό τους αγγίζουν με τα ακροδάχτυλα των περίτεχνων Σταυρών τους . Γλυκείς ήχοι από βαριές καμπάνες φτερακίζουν χωρίς σταματημό , με προορισμό τους κάθε πονεμένη και καρτερούσα ψυχή αυτού του πρόσκαιρου κόσμου , σκεπάζοντας  τις κραυγές της απαράκλητης απελπισίας . Στο κάτω μέρος του μεγαλόπρεπου Ναού ένα ονειρεμένο μουσείο ξεπροβάλλει . Ο Άγιος παρών ! Όλα του τα Θεόσδοτα τάλαντα τόσο απέριττα και μεστά αποτυπωμένα σε μόλις λίγα τετραγωνικά χώρου ! Άμφια του Αγίου και η μήτρα του η αρχιερατική με την οποία ετάφη ! Το ευωδιαστό χώμα που ακόμα κρατά πάνω της , μοιάζει με σχέδιο αχειροκέντητο , πιο λαμπερό και από τον πιο πολύτιμο λίθο …Και έπειτα τα χαρακτηριστικά στρογγυλά του γυαλιά που κρατούν ακόμα το θάμπος των αστείρευτων δακρύων του πόνου και της παράκλησης . Εδώ και το στηθοσκόπιό του , ακόμα να καρτερά καρδίες συντετριμμένες και τεταπεινωμένες , ζέουσες απ την αγάπη του Πατρός , να λαχταρούν μόνο την Ένωση μαζί Του . Να και το μικρό δισκοπότηρο που την επιτελούσε , αυτό με το οποίο κοινωνούσε τους ασθενείς στην εξορία ! Και ένα μικρό εικονάκι που πάντα κουβαλούσε ο Άγιος μαζί του και μετέτρεπε κάθε σπιθαμή του τόπου του μαρτυρίου του,  σε ουράνιο προσευχητήριο ! Σαν εισέρχεσαι στον νέο του Ναό , στο κέντρο μέσα στην ασημωμένη του λειψανοθήκη , ένα τμήμα από την καρδιά του . Είμαι σίγουρος πως κάποιοι αξιώνονται με την χάρη του Θεού να ακούνε τους χτύπους της ! Δεν έλιωσε ποτέ αυτή η καρδιά ! Εκείνος που την είχε , έλιωνε σαν καθαρό κερί , δεόμενος στον Ύψιστο για κάθε ελάχιστο των αδελφών Του . Και έμεινε αναλλοίωτη! Νέα ! Να μας μεταδίδει τον παλμό της , να μας παρηγορεί στα δύσκολα , να θεραπεύει τα ποικίλα μας    ασθενήματα …

Κάτω από τρούλο με χαλκό , Άγιο Ιατρό παρακαλώ …

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή .

Μάιος 2017

ΙΩΒ

Πλούτος αμέτρητος , επτά γιους και θυγατέρες τρεις …

Και ένα καμίνι με δίνη λάβας στροβίλισε βιός και ό,τι αγαπημένο είχε ο Ιώβ στου δρόμου της ζωής του τα μισά  …

Και εκείνος ο  άμεμπτος, ο ακέραιος, ο ευσεβής, ο ξένος και αμέτοχος προς κάθε πονηρόν και αμαρτωλόν έργον είδε τα πάντα να παραδίδονται στην εξουσία του διαβόλου …

Ληστές και μάχαιρες , ανεμοτσακισμένα ερείπια και φωτιά εξ ουρανού τον δοκιμάζουν …

Γύμνωσε το λεπρό του σώμα , έπεσε χάμω και προσκύνησε και δόξασε τον Κύριο :

ὁ Κύριος ἔδωκεν, ὁ Κύριος ἀφείλατο· ὡς τῷ Κυρίῳ ἔδοξεν, οὕτω καὶ ἐγένετο·

εἴη τὸ ὄνομα Κυρίου εὐλογημένον εἰς τοὺς αἰῶνας !

Είπε …και δεν ημάρτησεν ενώπιον του Κυρίου….

Όλα του τα επέστρεψε  διπλά και ευλόγησε τα έσχατά του , την άλλη μισή ζωή του   :

 τα πρόβατά του εις δεκατέσσαρες χιλιάδες, αι κάμηλοί του εις εξ χιλιάδες, τα ζεύγη των βοϊδιών του εις χίλια, αι θηλυκαί όνοι, που έβοσκαν εις κοπάδια,

ανήλθον εις χιλίας…

Και τα παιδιά Κύριε γιατί δεν του τα δωκες διπλά ;

Είχε δέκα και πάλι δέκα του δωκες …

Μα δεν τα χασε εκείνα τα τεκνία του τα πρώτα …Τα έχει ακόμα …

Δεν χάνεται ό,τι κουβαλά μέσα του ψυχή !

Ζει αιώνια !

Διπλά λοιπόν  ευλόγησε και τα παιδιά !

Πάντα γαρ δύναται Κύριος , αδυνατεί δε Αυτώ ουδέν !

Νώντας Σκοπετέας 

Δεν σταματούν ποτέ ... Χριστός Ανέστη !

Όσο ο καιρός της Αναστάσιμης χαράς , του κενού μνημείου και της τρανής Αγγελικής αναγγελίας κυλά, τόσο τα σημεία στίξης που την συνοδεύουν αρχίζουν να ατονούν και να παραμορφώνονται …Εκείνο το υπέροχο θαυμαστικό που τόνιζε το χαρμόσυνο άγγελμα της Νίκης της ζωής αρχίζει και από εμφατικό της συντριβής του θανάτου, λίγο –λίγο ξεθωριάζει και την θέση του παίρνει ένα ερωτηματικό …Άλλοτε βιαστικό, άλλοτε σβησμένο χωρίς ψυχή και τόλμη…μυρωμένη… Χριστός Ανέστη!! λες ως της Αναλήψεως και για πάντα …και ακούς ένα Καλημέρα δυνατό και ένα άτονο και άπονο Αληθώς απλά για να μην σου χαλάσουν το όνειρο και το …χούι , που τους κάνει να απορούν και να αναρωτιούνται μεγαλόφωνα: Καλά τόσο καιρό έχουμε να ειδωθούμε; Δεν τα χουμε πει;… Τα είπαμε μα τα λέμε και θα τα ξαναπούμε…μπας και κατανοήσουμε το τι λέμε και τι προσμένουμε σε τούτη εδώ τη ζήση…

Και θα αναρωτιούνται κάποιοι που διαβάζουν τούτες τις γραμμές και θα κουνάνε το κεφάλι τους  απογοητευμένοι , συμπνεόμενοι  και νιώθοντας τον…πόνο του γράφοντος που υπερασπίζεται ζεόντως τα Όσια και τα Ιερά …Μα και αυτός ο ίδιος κάποτε το ίδιο ξέψυχος και άτονος ήταν…Σαν παιδί στις παρυφές ενός καλοκαιριού τότε στην αίθουσα ενός φροντιστηρίου ξένων γλωσσών …Μαζί και με άλλους περιμέναμε τρία απογεύματα την εβδομάδα  να φανεί ένα κορίτσι τόσο αλλιώτικο από τα υπόλοιπα …

Θεούσα την λέγαμε!! Μήπως και σήμερα έτσι δεν θα την παρασημοφορούν; Τέλη του Μάη  τότε ήταν και εκείνη η ευλογημένη ψυχούλα–πάντα καθυστερούσε λίγο, τότε πίστευα επειδή έμενε μακριά- έμπαινε μέσα στην τάξη και κοιτάζοντάς μας όλους έλεγε : Χριστός Ανέστη! Και εμείς σπεύδαμε να κοιταχτούμε με νόημα μεταξύ μας και να ονειδίσουμε την μακαριότητά της…  Και είχε τόσα θαυμαστικά η φωνή της…εύηχα, καθάρια, ανόθευτα, αγνά …Της το χρώσταγα για πολλούς καιρούς εκείνο το Αληθώς Ανέστη ο Κύριός μας και ο Θεός μας! Εκείνο το Αληθώς που δεν άκουσε ποτέ της από τα δικά μας περιφρονητικά χείλη …όλων ημών των φυσιολογικών και εντός εποχής παιδιών , των χωρίς συμπλέγματα και πεπαλαιωμένες αντιλήψεις που θα μας έκαναν ακοινώνητους  περιθωριοποιημένους  και αποσυναγώγους …Την έλεγαν Αθανασία …Δεν θα μπορούσε να έχει πιο ταιριαστό όνομα εκείνο το ευλογημένο πλάσμα…Την έχω ακόμα στ αυτιά μου την φωνή της και όλα τα θαυμαστικά που την χρωμάτιζαν …   Αθανασία αδελφή μου!!  Αληθώς Ανέστη ο Κύριος των πάντων! Συγχώρα την ατολμία και την ολέθρια άγνοια…Άξια πληγών και τα δύο...

Αμέτρητοι  είναι του συναξαριού οι ήρωες , που πριν η φωτεινή δεσμίδα του Ουρανού αγκαλιάσει τα καταπονημένα ξέψυχα σώματα  , τα γδαρμένα ,  ματωμένα τα τόσο πληγωμένα , ψέλισαν το δικό τους αλλιώτικο νυν απολύεις . Χριστός Ανέστη φώναξαν και παρέδωσαν το πνεύμα. Γονατίζει η ψυχή μου μπροστά στο συναξάρι ..Ο Άγιος Παναγιώτης ο Ιεροσολημίτης και ο Άγιος Αχμέτ ξεψυχούν ψέλνοντας τον αναστάσιμο παιάνα…Και πόσοι ακόμα…Και ο Άγιος Σεραφείμ του Σαρώφ,  που έλεγε συνέχεια Χριστός Ανέστη χαρά μου…Δεν γνωρίζει χρόνο τούτος ο χαιρετισμός …Δεν γνωρίζει εποχή…Δεν τον σκεπάζει τίποτα. Ούτε η πωρωμένη αφροσύνη, ούτε η σκληρόκαρδη άγνοια , ούτε του διαβόλου τα σκεπάσματα και η σκόνη , απ της αμαρτίας το στροβίλισμα …Στέλνει χαρά και ελπίδα παντού , όταν  τούτον τον χαιρετισμό τον προφέρουν άδολα χείλη και ανυπόκριτες καρδιές…Ωλιγώθησαν είναι η αλήθεια αυτά…Εκλέλοιπεν όσιος …σαν τους φοίνικες που ένας–ένας ξεραίνονται και αποτέμνονται , αφού αρχίζουν να εκλείπουν  σχεδόν ολότελα  και οι δίκαιοι…Δίκαιος ως φοίνιξ ανθήσει…

Μέχρι όμως  να ξεραθεί κι ο τελευταίος φοίνικας θα υπάρχουν οι δια Κύριον  χαρούμενοι τρελοί που όλο με το Χριστός  Ανέστη θα μας χαιρετούν…

Νώντας Σκοπετέας . 
Απόσπασμα από το βιβλίο Πόσα χωράνε σε ένα Αμήν ( Εκδ Πρόμαχος Ορθοδοξίας 2019) 

Απόσπασμα από εκπομπή με τίτλο : Δεν σταματούν ποτέ να το φωνάζουν ...

Σύρε να πεις Χριστός Ανέστη !

Λαμπροφορά η ψυχή . Άμετρη η ευσπλαχνία Του . Από τα σκοτάδια της φυλακής του Άδου , ο Φωτοδότης μας πέρασε στο ανέσπερο Φως . Και από την πικρή σκλαβιά του νοητού Φαραώ , στην ελευθερία της γης της επαγγελίας . Σωσμός από τα κατώτατα της γης . Λύτρωση από τις αιώνιες αλυσίδες , από τα δεσμά του παμφάγου θανάτου. Αναστάσεως ημέρα λαμπρυνθώμεν λαοί , Ιερότατο Πάσχα Κυρίου , καινόν άμωμον, τερπνόν! Απ τον θάνατο στη ζωή ! Από την γη στον Ουρανό ! Χριστός ο Θεός,  ημάς  διεβίβασεν  επινίκιον   άδοντας ! Όσοι χθες συμπορεύθησαν στο Εκούσιον Πάθος με εκούσιο πόθο , όσοι συνετάφησαν αφού πρώτα  συσταυρώθηκαν , σήμερα συνεγείρονται  και γίνονται Θεόπτες , ζουν στο απρόσιτο Φως το Αναστάσιμο. Θα δουν τον Χριστόν Εξαστράπτοντα , γλυκά να τους λέει το Χαίρετε ! Θα αισθανθούν την καθολική τούτη χαρά , να απλώνεται παντού , στα εν Χριστώ έμψυχα και σε όλα ανεξαιρέτως τα άψυχα και άλογα . Ουρανός και γη ευφραίνονται !Ορατός και αόρατος κόσμος συνεορτάζει ! Μια η αιτία ! Η μοναδική τούτης της ευφροσύνης , τούτης της πίστης , της μόνης αληθινής και αιώνιας : Χριστός γαρ εγήγερται! Μεθύσι νέο , καινό , σαν το πιοτό που έσταξε από της αφθαρσίας την πηγή , το κενό μνημείο του Αναστημένου Ναζαρηνού , που παντοδύναμος ηγέρθη ! Του θανάτου η νέκρωση . Του Άδη η καθαίρεση ! Ολόχαροι υμνούμε τον Αίτιον ! Τον μόνον Ευλογητόν των Πατέρων , Θεόν και Υπερένδοξον ! Εορτών Εορτή και πανήγυρις πανηγύρεων ! Και μια υπόσχεση άγκυρα ελπίδας,  στον Ουρανό ριγμένη. Μέχρι τερμάτων αιώνων Χριστέ , μας  υποσχέθηκες να είσαι σιμά μας !

Όλα αυτά τα παραπάνω θα μπορούσαν και να παραλειφθούν. Γιατί θα μπορούσαν να τα εκφράσουν στον υπέρτατο βαθμό τα έκθαμβα και αθώα παιδικά μάτια ενός λαμπαδηφόρου παραστάτη , στο Αναστάσιμο Ευαγγέλιο του Μάρκου, στο λυτρωτικό εωθινό άγγελμα του εν δεξιοίς καθημένου Αγγέλου ! Θα μπορούσαν να τα εκφράσουν στον υπέρτατο βαθμό , δυο μάτια -βρυσούλες που δεν σταματούν να αναβλύζουν ανείπωτη αναστάσιμη χαρά , από μια πολυβασανισμένη Γραία , της ζωής δουλέυτρα ,  κυρτωμένη με το τσεμπέρι , που δεν έμαθε ποτέ της γράμματα και ποτέ της δεν νόησε ούτε μια λέξη,  από τους τεραστίας Θεολογικής αξίας και ποιητικής αίγλης  κανόνες της Αναστάσεως . Θα μπορούσε να τα εκφράσει στον υπέρτατο βαθμό ένας απλοϊκός καλόγερος λίγο πριν τα στερνά του στο περιβόλι της Κυράς , όταν το βράδυ της Αναστάσεως θα λάβει το παράγγελμα : Σύρε να πεις Χριστός Ανέστη , στους πατέρες στο κοιμητήρι ! Και αυτός θα πάρει το φανάρι , που καίει το ανέσπερο Φως και θα πάει στο κοιμητήρι  . Θα ανοίξει την πόρτα στης μνήμης την ιερή την κρύπτη και θα τους πεί : Χριστός Ανέστη αδέλφια μου ! Και κείνοι θα του απαντήσουν : Αληθώς Ανέστη! Όπως κάποτε συνέβη στην Μονή του Οσίου Παύλου στο Όρος , με τον αξέχαστο γέρο Θωμά ! Έτσι και εμείς σκεφτήκαμε μέσα σε τούτο το Πεντηκοστάρι να πάρουμε το ακοίμητο Φως το Αναστάσιμο και να επισκεφθούμε ένα αλλιώτικο κοιμητήρι . Ενός Γέροντα που φύλαξε την Ιεροσύνη ακίβδηλον κατά τον Άγιο Γρηγόριο τον Θεολόγο. 

Δεν θα του πούμε τίποτα άλλο από το πιο μεστό και αυτόφωτο μήνυμα τούτου του μάταιου κόσμου ! Εκεί στον Ναϊσκο της  Αναστάσεως του Χριστού μας ,  κάτω απ το καθολικό του Μοναστηριού του  Ακαθίστου , στης Αργολίδας το αγνάντι , αναπαύεται το σώμα ενός ευλογημένου και ακούραστου εργάτη του Κυρίου μας. Και αυτός συμπορεύθηκε , συσταυρώθηκε και συναναστήθηκε .  Σήμερα ζει μέσα στο ανέσπερο  Φως,  συμπροσδοκώντας μαζί μας την Ζωή του μέλλοντος Αιώνος !  Χριστός Ανέστη Σεβασμιώτατε ! Πάτερ Ιάκωβε πρέσβευε τω Αναστάντι , υπέρ ημών των συναμαρτωλών!

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από σειρά εκπομπών με τίτλο : Σύρε να πεις Χριστός Ανέστη , αφιερωμένων στην μνήμη του Μακαριστού Μητροπολίτου Αργολίδος Ιακώβου του Β΄.

Μια γωνιά του Παραδείσου . Αργολίδος Ιάκωβος Β΄ 1932-2013

Είναι του Παραδείσου σχεδόν όλες οι   τρυφές , οι ωραιότητες , οι χάρες και οι χαρές ,  άγνωστες σε μας. Δεν αντέχει ο άνθρωπος για να τις αντικρίσει. Θα σπάσει η καρδιά του μόλις έστω για ελάχιστα ακουμπήσει εκείνη στον Ουρανό του Ουρανού… Μας το είπε και των Εθνών ο μέγας Απόστολος,  πως κανένα αυτί και μάτι ανθρώπου , δεν μπορεί να συλλάβει το κάλλος και τα αθάνατα αγαθά που περιμένουν τους δικαίους…

Το ίδιο συμβαίνει και στην θέα των Αγίων που θαυμάστωσε ο Κύριος . Δέος και αδυναμία έστω  να θεαθούν, οι τηλαυγείς αστέρες που εμφαίνουν τον μέγα  Ήλιο . Κάποτε ένας απλούς  Θεοτοκόφιλος είπε :- Παναγιά μου να μπορούσα μια φορά μόνο να σε δω και ας έχανα το ένα μου μάτι ! Και του παρουσιάστηκε η λύσασα το σκότος , του νοητού Ηλίου η κατοικία , η μόνη Αγνή και Άχραντος ! Στην θέα της όντως δεν άντεξε και τυφλώθηκε από το ένα του μάτι ! Μα ήταν τέτοια η χαρά του ,  η άφραστη τερπνότητα και η ανεπανάληπτη ευφροσύνη του  , που αμέσως κραύγασε : -Παναγιά μου αν είναι να σε ξαναδώ , ας χάσω το φως μου κι από το άλλο μάτι !

Και του ξαναεμφανίστηκε η Παναγία …Μόνο που τούτη τη φορά αντάμειψε την θυσιαστική του αγάπη,  χαρίζοντάς του ολότελα το φως !

Είναι τα χρώματα άγνωστα λοιπόν , άγνωστες και οι δεκάχορδες σιωπές του Παραδείσου ! Ελάχιστα μας δόθηκαν που να μπορούμε ν ατενίσουμε και να αφουγκραστούμε . Μα κι από αυτά τα λίγα τα φανερωθέντα  , ο πόθος γίνεται δύναμη και αγώνας και δρόμος ατελεύτητος.   Κόπος αδιάκοπος , πόνος αγιαστικός  …Στάσεις λιγοστές , αναπαύσεις άληστες...

Χρόνια είχα να διαβώ την πύλη του ησυχαστηρίου της Παναγιάς του Ακαθίστου  . Ακαθή και αυτή,  πάνω στο βουνό με το αμάραντο ρόδο στην αγκάλη της , σκεπάζει  από τα ανεμοδαρμένα ψηλά,  ολάκερη την Αργολίδα. Πάνε σχεδόν τριάντα χρόνια από τότε που μια ευλαβέστατη γυναίκα η Ιωάννα , η κυρά Νίτσα όπως την φώναζαν , αποκοιμήθηκε με το μέγα Ωρολόγιον στην αγκαλιά . Μόλις είχε τελειώσει το μικρό απόδειπνο έξω από το σπιτάκι της,  που στεκόταν  πριν του χωραφιού της το αλώνι   και την «τσάκωσε» ένας γλυκός απογευματινός ύπνος . 

Είδε τότε σαν σε ζωντανό όνειρο , μια μαυροφορεμένη γυναίκα ,να καθαρίζει από τις πέτρες το αλώνι . Μόλις την ρώτησε ποια είναι και τι δουλειά είχε στο δικό της το μέρος ,  εκείνη της απάντησε : -Είμαι η Σοφία του Θεού και καθαρίζω εδώ που θα φτιαχτεί το σπίτι μου ! Έτσι και γίνηκε ! Μερίμνησε ο Ιάκωβος , ο ταπεινός Δεσπότης . Πήρε πληροφορία ασφαλή !  Ποκάρι  ένδροσο απ τα νερά της Αγιάς Παρασκευής ,  μέσα στο αλώνι της Κυρίας Θεοτόκου,  εκείνο το Θεόσταλτο ονείρατο.  Έψαχνε καιρό  μέρος αγνό και απόκοσμο , στα σύνορα του Παραδείσου , ταμείο αποταγής και ασκητικών παλαισμάτων,  να απιθώσει τις δυο εικόνες της Μάνας που κουβαλούσε σαν μόνη του κληρονομιά , όταν τον κάλεσε ο Κύριος απ τα αγιασμένα της Ηπείρου τα μέρη , να ποιμάνει της Αργολίδας τον λαό . Εκεί στο αλώνι της απλής εκείνης κυράς , προβάλλει από μακριά το μοναστήρι του Ακαθίστου . Η προηγούμενή μου φορά,  ήταν πάλι σαν μια τέτοια μέρα . 

Στο πανηγύρι της πέμπτης Παρασκευής της  θυμιατισμένης Άνοιξης , που πλέον μόνο ελπίδα Ανάστασης μοσχοβολά , σαν το Τριώδι μεσιάσει τις σελίδες της κατάνυξης . Ήταν τότε και ο Γέροντας εδώ . Πασίχαρος και πάντα συγκινημένος ευλογούσε τους πάντες . Στην τράπεζα λίγο αργότερα μας είπε ιστορίες για οδοιπορίες του στην γλυκιά Ορθοδοξία . Ψαλτοτραγουδήσαμε όλοι μαζί ! Ήταν ωραία ! Αξέχαστα ! Σαν φεύγαμε,  ο Γιώργης που σύχναζε στα αγιομέρια των νερών , μυστικά με οδήγησε τότε σε ένα δωμάτιο κάτω από τη γη . Μόλις είχε ξεκινήσει να παίρνει μορφή ένας μικρός Ναός , ακριβώς κάτω απ το καθολικό ! Στα δεξιά του ιερού βήματος ανοιγμένος ένας τάφος ! Εδώ θα έρθει κάποτε!  μου είπε ο Γιώργης συγκινημένος ! Πόση προσπάθεια χρειάζεται αλήθεια και εμπνευσμένη πίστη , να φύγει εκείνο το β απ το μακάβριο , να μεταμορφωθεί αυτό σε Αναστάσιμο και …μακάριο . Ας την χαρίζει ο Κύριος σε όλους μας !

Να μαι λοιπόν ξανά εδώ !Σάββατο του Ακαθίστου !  Ίδια μέρα μετά από 7 ολόκληρα χρόνια . Τέσσερα μετά από την κοίμησή του Γέροντα ! Μαζί με τον Παναγιώτη φτάνουμε με λαχτάρα ! Απ το καθολικό , ακούγεται ψαλτός ο κανόνας  της εορτής . Οι πατέρες και ο ηγούμενος Σεβαστιανός έξω περιμένουν τον Σεβασμιώτατο Νεκτάριο  .-Να πάρουμε πρώτα την ευχή του Γέροντα ! Προλαβαίνουμε να κατέβουμε για λίγο στο εκκλησάκι της Ανάστασης  ! Κράτησε για ελάχιστα  αυτή η εωθινή επίσκεψη . Μα τον χρόνο τον σταματά η γαλήνη , τον πολλαπλασιάζει η εύλαλη σιωπή τον κάνει τόσο σημαντικό ένα φυλαγμένο δάκρυ . Γωνιά του Παραδείσου ! Πρόγευση , άρωμα , σταλιά κι υπόσχεση αιωνίου κάλλους και φωτός ανεσπέρου !  Αβίαστα βγαίνει τούτο στο πρώτο ξάφνιασμα σαν μπαίνουμε  .  Τι χορεία διαλεχτή προβάλει  σε τούτο το ολοφώτεινο κελί !  Τι παρέα εκλεκτών και ταπεινών πρεσβευτών . Από πού να ξεκινήσεις και ως που να φτάσεις ! 

Θεόπτες συνεορταστές , Θεοφόροι συνδαιτυμόνες , ομοτράπεζοι συνδοξαστές στην θριαμβεύουσα Εκκλησία . Προσκαλεσμένοι του Ιακώβου , που εν ζωή τόσο τους αγάπησε και συμπορεύθηκε,  ένα μαζί τους  . Στο τέμπλο μια αλλιώτικη σύναξη των 3 Αγίων που σημάδεψαν τις δυο του γεννήσεις !  Ο Άγιος Θεόδωρος ο Τήρωνας που στο δικό του Σάββατο αντίκρισε το πρώτο φως της ημέρας . 

Γι αυτό και έλαβε δυο ονόματα κατά την βάπτισή του : Δαμιανός-Θεόδωρος . Μαζί με τον Στρατηλάτη ο ιαματικός Ανάργυρος και από πάνω τους ο Άγιος Ιάκωβος ο αδελφόθεος , με «απεσκληρυμμένα πάντα τα γόνατα δίκην καμήλου» αφού συνέχεια προσήύχετο γονυπετής ,  ασιγήτως να διαλαλεί , πως πολύ ισχύει δέησις δικαίου ενεργουμένη ! Θεέ μου πόσοι συνειρμοί σε αγκαλιάζουν ξαφνικά , στη θέα του στο τέμπλο ! Πάντα ο μακαριστός Ιάκωβος είχε προβλήματα με τα γόνατά του !Και μόλις χθες κάποιος αδελφός σχετικά μεγάλος σε ηλικία  από την άλλη άκρη της Ελλάδας  μου ανέφερε πάνω στην κουβέντα  : - Είχατε εκεί στην Αργολίδα , έναν λήσταρχο του Παραδείσου ! Τον Ιάκωβο ! Αυτός αδελφέ μου έχω μάθει πως ό, τι ζητούσε απ τον Θεό  το λάμβανε αμέσως !  Βάλαμε μετάνοια στο μαρμάρινο κιβούρι του. Στο μέρος της κεφαλής του  , εξαίσια αγιογραφημένη η Σταύρωση του Κυρίου μας , απέναντί της η εις Άδου κάθοδός Του . Χαρμολύπη, πένθος χαροποιό , της Ορθοδοξίας η μόνη αλήθεια  . Αντικριστά το εκούσιον Πάθος και η συντριβή του Θανάτου! Στο κέντρο ο Ευαγγελισμός της των πάντων  Χαράς ! Όλη του η επί γης βιωτή , τόσο στενά δεμένη με τούτη την Άγια μέρα και το χαρμόσυνο άγγελμά της.  Το είχε μαρτυρήσει  , πως ο Κύριος θα τον έπαιρνε στην εορτή του Ευαγγελισμού . Και αυτή κρατά και την επαύριον !  

Όντως την επομένη μέρα , στην  Σύναξη του Πρωτοστάτη Αγγέλου , έφυγε για την Άνω Πατρίδα. Πλάι του τώρα ένα μικρό τραπέζι,  με ακοίμητο καντήλι και ένα ψαλτήρι αφημένο . Τούτο το φάρμακο πάντα το σύστηνε ο Γέροντας στο εξομολογητήρι. Και αυτό νόσων πολυτρόπων αλεξητήριον …Ευαγγέλιο και ψαλτήρι έλεγε   , να έχουμε πάντα τον Κύριο μαζί μας ….Προωρώμην τὸν Κύριον ἐνώπιόν μου διαπαντός, ὅτι ἐκ δεξιῶν μού ἐστιν, ἵνα μὴ σαλευθῶ.( Ψαλμ.15,8) . Μπροστά τώρα  στην δική του Αγιογράφηση  . Δεν κατατάσσονται οι Άγιοι σε χαρτιά , μα στις καρδιές και στην ευλογημένη συνείδησή μας  . Αλλοίμονο αν περιμέναμε τις διατυπώσεις και δεν προσευχόμαστε για μεσιτεία στον Άγιο Γέροντα Ιωσήφ τον ησυχαστή , τον Θεογνώστη Σωφρόνιο του Essex , τον  Όσιο γέροντα της υπομονής Εφραίμ τον Kατουνακιώτη , τον Άγιο Γέροντα Ιωσήφ τον Βατοπαιδινό,  που τόσο συκοφαντήθηκε και στεφανώθηκε  .

Μα και στους απλούς και Θεοφωτίστους θαυματουργούς , Αγίους Ιάκωβο Τσαλίκη και τον Πατέρα Αθανάσιο τον Χαμακιώτη . 

Αυτός ο τελευταίος σαν να ενώνει  στερρά και τόσο συγκινητικά την Αρχιερατική διαδοχή στον φωταυγή ουρανό της Αργολίδας , μιας και οι 3 τελευταίοι της Δεσποτάδες ήταν  δικά του πνευματικοπαίδια !

 Στον τοίχο και ο πατέρας του Ιακώβου μας ,  ο Ιγνάτιος , της Άρτας ο αξέχαστος  Αρχιερέας, οι Άγιοι Παϊσιος , Πορφύριος , Φιλούμενος από το φρέαρ του Ιακώβ που τόσο γαλήνευε τον Μακαριστό  σαν το επισκεπτόταν ! 

Και η  Αγία Σοφία της Κλεισούρας , να θυμίζει σε όλους τις προϋποθέσεις του Παραδείσου : Οι ταπεινοί θα τον κερδίσουν! Πολλά υπομονήν να κάμνετε !    Δίπλα στην απεικόνιση του κτήτορος Ιακώβου,  η Βασίλισσα της Άρτης , Αγία Θεοδώρα . Νέοι συνειρμοί τώρα . Αυταπόδεικτη η ακαταγώνιστη μεσιτεία του Αγίου Λήσταρχου … Δεν σου κάνει καρδιά να ξαμακρύνεις . Μετά την απόλυση ξανά εδώ ! 

Τρισάγιο Αρχιερατικό και κόσμος πολύς , σχηματίζει ουρά να πάρει την ευχή του Αγίου . Σταυρώνονται  πάνω του σταυροί και κομποσχοίνια . Ευχές μυστικές , ψυχής μετάνοιες στρωτές . 

Την χαρμόσυνη ημέρα της συνάξεως του Αρχαγγέλου Γαβριήλ , του ανακράζοντος του θείου μελωδήματος , τότε στο ξόδι του κυρού Ιακώβου , λίγοι στίχοι ξεπήδησαν μέσα από την ταλαίπωρη ψυχή μου . Τους ξαναθυμάμαι μαζί με την υπόσχεσή σου άγιε Γέροντα:

Αρχές Αγίας  Σαρακοστής που θα θυμούνται όλοι,

ξεκίνησες τον δρόμο σου για την απάνω Πόλη…

Θα κάνει στάση ο Άγγελος στης Άρτας το γεφύρι,

κι έπειτα στου Μάη το πρώτο σου,  Αργείων το πανηγύρι …

Του Αγίου που αγάπησες και σου φανερωνόταν

Για να σου πει το ευχαριστώ , που στο Άργος του βρισκόταν …

Έδωσες μιαν υπόσχεση , με δάκρυ αγκαλιασμένη

Κάθε ψυχούλα Αργολική την έχει φυλαγμένη

Θα είμαι πάντα είπες εδώ , μαζί σας! αδερφοί μου!

Τεκνία μου αγαπητά , να χετε την ευχή μου …

Μη μας ξεχάσεις Ιάκωβε άξιε Ποιμενάρχη

Μακαριστέ μας Άγιε , λαμπρέ μας Ιεράρχη …

Και εμείς θα μνημονεύουμε αιώνια την μορφή σου ,

που φώτισε τον τόπο μας και την Αγία ψυχή σου …

Πως λαχταρώ να ξαναέρθω στου Παραδείσου τούτη τη γωνιά ! Είθε να μας αξιώσει ο Κύριος ! Πρέσβευε υπέρ ημών ! Χριστός Ανέστη!

Νώντας Σκοπετέας

Σάββατο Ακαθίστου 2017

Απόσπασμα από σειρά εκπομπών με τίτλο : Σύρε να πεις Χριστός Ανέστη !

 

Σαρακοστής απόγευμα

 Mιά απέραντη θάλασσα απύθμενη σαν το Θείο έλεος είναι τούτη η διαδρομή. Με νοήματα που όσο πορευόμαστε,  θα αποκαλύπτονται με του Θεού την χάρη! Με γιορτάδες που ακόμη δεν μίλησαν στο μέσα μας με την συγκλονιστική τους διάσταση .Με ακολουθίες, που κάποτε ούτε διανοούμασταν την λυτρωτική τους για την ψυχή μας επενέργεια.Κυλούν οι μέρες της Σαρακοστής, σαν νερό από κελαρυστή πηγή που όλο και πλουτίζει, σαν τα χιόνια ξεντύσουν τις κορφές απ το λευκοφόρεμά τους, σαν δάκρυα από χαρά ανείπωτη,  αναδεμένη με τη λύπη που συντρίβει  τα τρισβαθά σου. Κάθε μια διεκδικεί την μνήμη μας, αξίζει την ευλάβειά μας, κατέχει μερίδιο στης ορθής δόξης μας  τα μόνα  αληθινά . Αυτά που προσφέρουν ξαπόσταμα στο ανηφόρι, λίγο ψωμί, πέντε ελιές και ένα ταπεινό κουπάκι με ζεστό ταχινοκαφέ. Μνήμες αγιασμένες μοιρασμένες σαν αντίδωρο στου Ιερού Παραπετάσματος το ασημωμένο δισκάρι. Ο πόθος για το πάθος θα φέρει την Ανάσταση! Στη γη ο σπόρος παραδίνεται στη σήψη για να βγει καρπός . Και η ελπίδα στην πρόσκαιρη θλίψη για να ανοιχτεί ο Ουρανός . Χωρίς Γολγοθά, δεν υπάρχει Ανάσταση . Χωρίς Ανάσταση, μάταιη η πίστη μας, λέγει των Εθνών ο μέγας Απόστολος. Χωρίς Μάρτη δεν υπάρχει Σαρακοστή λέει ο Λαός. Χωρίς Χαιρετισμούς και πρωτοστάτη Άγγελο δεν μοσχοβολά το έαρ. Από εκείνο το πρώτο απόγευμά του,  ξεβγαίνουν στον αέρα και ξεχύνονται σε ολάκερη την πλάση τα αρώματα από το αμάραντο Ρόδο,   το ηδύπνοον Κρίνον, το εύοσμον Θυμίαμα, το πολύτιμον Μύρον. Τα αχειρόπλοκα στεφάνια με τα ολόφρεσκα δροσοστάλαχτα άνθη στολίζουν το πολυθρύλητο Θαύμα, το δυσθεώρητον Θέαμα των Αγγέλων . Μεθάει ολότελα  την ψυχή η ελπίδα!

Ου σθένει γλώσσα να εκφράσει αυτό της το ξεχείλισμα.  Τόσο γνώριμα και τόσο απερίγραπτα. Απαράλλαχτα σαν εκείνο το πρώτο αληθινό Ανοιξιάτικο απόγευμα. Στην πολύβουη πόλη. Αγία Τριάδα και Άγιος Δημήτριος στων αμπελιών τους κήπους. Άμπελος αληθινή μέσα και έξω οι μεγάλες Λεωφόροι. Ασταμάτητη η κυκλοφορία. Ασίγαστα εκείνα τα πρώτα Χαίρε εντός. Μόνο  αυτά καταλαβαίναμε τότε και την χαρά που εισχωρούσε σαν σπόρος  στην αγεώργητη ψυχή μας. Κύλησαν χρόνοι πολλοί . Γνωριμιά εξ Ουρανού με τους Βαστάζους Της. Όλη τους η φροντίδα,  σε εκείνο το πανεύωσμο στεφάνι. Δεν μαραίνεται ποτέ! Δρόσους σταλάζει στις καρδιές και στα μάτια. Χαίρε οσμή της Χριστού Ευωδίας. Δεν θυμάμαι πιο όμορφα ανοιξιάτικα απογεύματα από αυτά που με αξίωσε μέσα στην Νέα Κιβωτό . Ατέλειωτο εκείνο το πρώτο, το αληθινό. Ηχώ και μύρισμα, φυλαχτάρια και αυτά αχειρόπλοκα…

Νώντας Σκοπετέας

Παραμονές Ευαγγελισμού 2017

Αφιερωμένο στους Βαστάζους της Κυράς

Απόσπασμα από το βιβλίο: "Πόσα χωράνε σε ένα Αμήν;"

Εκδ.Πρόμαχος Ορθοδοξίας 2019

Το Ρηνιώ μου (Οι ορφανές ψυχούλες) Μικρό διήγημα για μια μεγάλη αλήθεια

Εκείνη η Σαρακοστή του 2003 , πόσο διαφορετική του φαινόταν από όλες τις προηγούμενες . Όλους τους ένιωθε αδέλφια του . Μια περίεργη αίσθηση , που κορυφωνόταν κάθε φορά που έβγαινε στην πολύβουη πόλη , στο κέντρο της Αθήνας και ανακατευόταν με τους ανθρώπους που όλο κάτι κυνηγούσαν . Του άρεσε να παρατηρεί τα πρόσωπά τους και  προσπαθούσε να βάζει έναν  καλό λογισμό για όλους τους. Ήθελε να γινόταν,  όλοι αυτοί οι πολυμέριμνοι άνθρωποι , να βίωναν αυτές τις τόσο ξεχωριστές μέρες ,  έστω για ελάχιστα  όπως εκείνος  . Αυτό το απερίγραπτο με λέξεις αίσθημα της  χαρμολύπης  , της θυσιαστικής αγάπης το σκίρτημα  , του φιλότιμου αγώνα το πνεύμα μέσα  στο στάδιο των αρετών .Την ελπίδα για την Νίκη της αληθινής Ζωής, την ζωογόνο αποκαραδοκία  της Ανάστασης  . Ήθελε να γινόταν σε όλες  αυτές τις  βιαστικές και αγχωμένες μορφές τους , να ζωγράφιζε ο Κύριος της μετανοίας τα ανόθευτα τα χρώματα , να τις  αυλάκωνε με δάκρυα λύτρωσης για της επιστροφής την μεγάλη και υπέρλογη  τούτη γιορτή !  Μα πάντα κάτι τον προσγείωνε και του χαλούσε την κατανυκτική διάθεση . 

Άνθρωποι ανυποψίαστοι , νεκροζώντανοι όπως τους ονόμασε ο Κύριος στο Ευαγγέλιό Του , που γι αυτούς άλλη μια μέρα απ τις πολλές ξημέρωσε , να συνεχίσουν να βλάπτουν με έργα και με λόγια του Χριστού την πανίερη φήμη . Τα σκεφτόταν όλα τούτα σαν περνούσε έξω από τον Άγιο Γεράσιμο της Πολυκλινικής και έφερνε στο μυαλό του τον Γέροντα  Πορφύριο και ένα περιστατικό από τον βίο του,  μόλις εδώ ξεκινούσε να λειτουργεί μια Κυριακή  και από απέναντι το μαγαζί με τους δίσκους ,  άρχισε δυνατά στη διαπασών   να ακούγονται  τραγούδια ! Θορυβήθηκε στην αρχή ο Άγιος και βγήκε να διαμαρτυρηθεί,  αλλά εισέπραξε χλεύη , ειρωνεία και ασέβεια ! 

Μα ύστερα από λίγο τον φώτισε ο Κύριος να καταλάβει , πως  τίποτα δεν μπορεί να μας χωρίσει από την αγάπη και την Κοινωνία του Χριστού μας , μόλις το είναι μας δίνεται σε Εκείνον ολοκληρωτικά ! Μακάρι να τα κατάφερνα και εγώ  όπως και εσύ Γέροντα ! σκεφτόταν , να μην  νοθεύει  τίποτα και κανείς  τούτη την άγια κατάνυξη μέσα στην πορεία της Σαρακοστής  ! Σήμερα εδώ  στο εκκλησάκι της πολυκλινικής , τον έβγαλε το δρομολόι του , να ξεκινήσει τον ευλογημένο του συχνό  περίπατο στις  λατρεμένες  του Εκκλησιές  στο κέντρο της Αθήνας. Άνοιξη ξανά ! Ακόμα και σε αυτό το απέραντο γκρίζο και στο καυσαέριο ,  μπορεί να λουλουδίσει και να  ευωδιάσει της πίστης ο ανθός !

 Συνήθιζε τούτην την ιερή περιπλάνηση   μόλις έβρισκε λοιπόν ευκαιρία . Και είχε τόσους προορισμούς ευλογημένους να επισκεφτεί . Είχε συμβεί κάποιες μέρες να τα καταφέρει να περάσει από όλους !  Και έλεγε μετά : Έκανα τον γύρο της Βυζαντινής Αθήνας ! Στην Καπνικαρέα , στην Χρυσοσπηλιώτισσα και στην γειτόνισσά της την Αγιά Παρασκευούλα, στην Αγία Σωτείρα του Κοττάκη στην Κυδαθηναίων , στην Αγία Αικατερίνη , στην Κοίμηση τη Ρόμβη και στον Αη Νικόλα Ραγκαβά , στους Αγίους Θεοδώρους της Κλαυθμώνος  στους Ασωμάτους Αγίους του Θησείου , στους Ιαματικούς Αναργύρους του Ψυρρή… 

Σε όποιες συναντούσε ανοιχτές,  έμπαινε μέσα , άναβε δυο κεριά , ένα για ζώντες και ένα για κοιμηθέντεςκαι άφηνε  και ονόματα κυρίως κεκοιμημένων να μνημονεύονται στην Λειτουργία και στις παρακλήσεις  . Πόσο τον ανάπαυε τούτη η συνήθεια που η γιαγιούλα του η Σπυριδούλα,  του είχε σπείρει από μικρό παιδάκι που ήταν . Τον φώναζε ακόμα και τώρα που μεγάλωσε στο σπίτι της  μεσημέρια του Σαββάτου και παραμονές των μεγάλων γιορτάδων  και τον έβαζε να γράφει ονόματα στο ψυχοχάρτι  για το πρόσφορο. Πάντα καινούριο έδινε και δεν μπορούσε να καταλάβει όλους εκείνους που τα δίνουν έτοιμα και φωτοτυπημένα ! Θέλει και λίγο τον κόπο μας ο Θεός έλεγε η γερόντισσα !  –Γράφε παιδάκι μου ,αχ συγχώρα με που συνέχεια σε κουράζω τόσα χρόνια από μικρούλι  , μα βλέπεις εκείνους τους καιρούς που γεννήθηκα στην Σαντορίνη , πριν 70 τόσα χρόνια , τα κορίτσια δεν τα στέλνανε σχολείο !  Μέναν αγράμματα τρομάρα μου ! Γι αυτό λοιπόν σε φωνάζω εσένα τόσα χρόνια  γιέ μου ! Γράψε τον παππούλη σου που χεις το όνομά του , γράφε …γράφε και την Ρηνούλα μου παιδάκι μου ποτέ μην την ξεχνάς και τον άντρα της τον Γιάννο ! 

Κάποτε  που  έγραφε,  θα ταν δεν θα ταν στα δέκα  τότε ο Αριστομένης ,  σταμάτησε για λίγο και την ρώτησε : Ποιοι είναι αυτοί καλέ νονά – έτσι την φώναζε την γιαγιούλα του μιας και εκείνη τον βάπτισε -    που συνέχεια με βάζεις και τους γράφω ; Συγγενείς μας ήταν ;  -Μόνο  συγγενείς , αδέλφια μου ήταν ! -Είχες εσύ αδελφούς , Ειρήνη και Ιωάννη  ; ρώτησε τότε ο μικρός με έκπληξη . –Εννοώ πως τόσο πολύ τους αγαπούσα και τους νοιαζόμουνα , που πάντα έτσι τους ένιωθα , σαν αδέλφια μου ! 

Πριν τον μεγάλο πόλεμο , ήρθαμε στον Πειραιά και μέναμε στην Καλλίπολη σε μια γειτονίτσα κοντά στην Αγία Παρασκευή . Εκεί γέννησα και την μάνα σου ! Ήταν ωραία τότε ! Φτώχεια μαύρη ,δύσκολη ζωή,  αλλά  ψυχές καθαρές , στον Θεό δοσμένες ! Σε μια διπλανή αυλή σε ένα καμαράκι , ζούσε η Ρηνούλα με τον Γιάννο τον άντρα της . Κρητικοί και οι δυο , δεν είχαν παιδιά , πιο φτωχοί κι απ τους φτωχούς , μα πάντα με το χαμόγελο και τον γλυκό τον λόγο . Μια σταλίτσα γυναίκα ήταν το Ρηνάκι μου !  Περήφανοι άνθρωποι , αγνή περηφάνια όχι του εγωισμού ! Κοίταζαν να δίνουν περισσότερο παρά να παίρνουν ! Μα κι η φτώχεια τους αλύπητη ! Έκανε όποτε έβρισκε κανένα μεροκάματο στο λιμάνι ο Γιάννος , μα έτσι αδύνατος που ήταν όλο αρρώσταινε ! Της έδινα ό,τι είχα και εγώ και ο παππούς σου ο συγχωρεμένος που ήταν πολύ σπλαχνικός και ελεήμων … Λίγα  τρόφιμα , κανένα ρουχαλάκι ζεστό , που και που την έστελνα και σε κανένα δικό μου θέλημα  , να μου ψωνίσει ή να μου ράψει τίποτα , γιατί αλλιώς δεν άπλωνε να πάρει χρήματα ! Μα μήπως κράταγε και τίποτα ; Πάντα φρόντιζε και έβρισκε τρόπο να μας ανταποδώσει το καλό απ το υστέρημά τους ! Είχε και κάτι κοτούλες και όλο μας έφερνε φρέσκα αυγά και μας άφηνε ! Χρόνια πολλά κυλήσαν  δίπλα-δίπλα ! Σε χαρές,  σε στερήσεις , σε λύπες ! Αχ το Ρηνιώ μου ! Γι αυτό σου λέω παραπάνω από αδέλφια !

Μετά που φύγαμε από εκεί κοιμήθηκαν ξαφνικά ο ένας μετά τον άλλον  , πρώτα ο Γιάννης μετά η Ρηνούλα,  λίγο μετά τον Παππού σου  το 1963 ! Στα άγια να ναι οι ψυχές όλων τους !

Τα σκεφτόταν όλα τούτα κάθε φορά που έγραφε  τα ονόματά τους. Τώρα δεν χρειαζόταν την υπενθύμισή της . Μα σαν να χε την φωνή της νονάς του,  να του θυμίζει μαζί με τα πεθαμένα του  , τους δούλους του Θεού Ειρήνη και Ιωάννη ! Δεν είχαν κανέναν δικό τους αφήσει πίσω ! Για αυτό ένιωθε πάντα το χρέος το ιερό,  να τους μνημονεύει σχεδόν καθημερινά ,μυστικά , δίχως να το γνωρίζει κανείς ,  ακόμα και τώρα που στα γεράματά της η νονά αραίωσε τα πρόσφορα και δεν τον φωνάζει πλέον τόσο συχνά για να γράψει ονόματα  . Ήταν κι αυτοί μέσα σε μια ομάδα κεκοιμημένων ανθρώπων που έφυγαν μονάχοι …Εκείνους  που ο ίδιος  τους  αποκαλούσε  ορφανές ψυχούλες!

Ξημέρωσε Παρασκευή του Ακαθίστου του 2003. Σήμερα είχε  το πρωινό του ελεύθερο να κάνει ολόκληρη  την περιήγησή του στις αυλές του Κυρίου , τις τόσο αγνοημένες από τον σύγχρονο Αθηναίο . Να θυμηθεί και όλες τις ορφανές ψυχούλες λίγο πριν και τα 24 εφύμνια των Χαιρετισμών προς την Κυρία Θεοτόκο  , αντηχήσουν σε κάθε γωνιά της Ελλάδας και της Ορθοδοξίας .

Μα πριν είχε σκοπό να επισκεφθεί την νονά του να την καλημερίσει , να πάρει και την ευχή  της . Δεν είχε να κάνει και πολύ δρόμο . Μια μεσοτοιχία τους χώριζε εξάλλου ! Την βρήκε μαζί με την μάνα του να ετοιμάζει , τον γνωστό την Σαρακοστή , ταχινοκαφέ της ! Στάθηκε και την καμάρωνε ! Ενενήντα χρονών . Ακόμα στα πόδια της! Πάντα υπομένοντας και αυτή αγνά περήφανη να μην δυσκολέψει κανέναν . Το μόνο που ζητούσε καμιά φορά και τους αγγάρευε  ήταν το  να της αγοράζουν με δικά της χρήματα  τρόφιμα, ζακέτες, πλεκτά, κάλτσες και φανέλες  δήθεν για την ίδια.

Μετά από λίγες μέρες πάλι το ίδιο ζητούσε  !

-Μα καλά βρε νονά της έλεγε... Ξανά μακαρόνια και ζάχαρες και κονσέρβες .... πότε τα έφαγες ;Τα καινούρια ρούχα που χάθηκαν ;

Μετά καταλάβανε ότι τηλεφωνούσε και ερχόταν μια φίλη της και τα μετέφερε σε φτωχούς αναγκαιμένους που γνώριζε ! Όπως τότε στην Καλλίπολη …

Δεν τον  είχαν προσέξει που μπήκε και μιλούσε η νονά  δυνατά  στην μητέρα του!

-Άμα σου  πω ποιαν είδα σήμερα το πρωί σε όνειρο ζωντανό ,  στον ύπνο μου , ούτε το βάνει ο νους σου  !"

-Το Ρηνάκι μας!  θυμάσαι , από τον Πειραιά, αυτή που είχε τις κοτούλες στην αυλή και μας έφερνε  αβγουλάκια !

-Και πως την είδες μάνα , σου μίλησε ;

-Ε,  άκουσα ότι κτύπησε το κουδούνι μας , εδώ στο σπίτι μας …Πάω στην εξώπορτα να ανοίξω και την βλέπω μπροστά μου  !!Όπως την ήξερα , μικροκαμωμένη , αδύνατη , με τα μαλλάκια της πιασμένα , με την ποδίτσα της ..

-Αχ Ρηνάκι μου , Ρηνιώ μου , της είπα και την αγκάλιασα ! Ήρθες ξαφνικά και δεν μου μήνυσες  να σου ετοιμάσω μια τσαντούλα να πάρεις κάτι μαζί σου !

- Α κυρά Σπυριδούλα μου.... δεν χρειάζομαι τίποτα... Μια χαρά είμαι.... ο κυρ Αριστομένης μας φροντίζει ... όλα μας τα έχει... δόξα τω Θεώ .... δεν μας λείπει τίποτα !!!"

-Ακούς , τόσα χρόνια να χουν περάσει , σαράντα χρόνια από τότε που έφυγε ο Πατέρας σου ο Αριστομένης μου , και συνεχίζει να τους φροντίζει !

Δεν είπε τίποτα , ούτε στην γιαγιά του , ούτε στην μάνα του ! Ούτε εκείνη τη στιγμή,  που βιαστικά απομακρύνθηκε , μήπως και δουν τα δάκρυά του , μήτε ποτέ ως σήμερα που μου τα διηγήθηκε !  Έλαβε το μήνυμα και ένα γλυκό ευχαριστώ , από την Ρηνούλα και όλες τις δικές του ορφανές ψυχούλες για το πόσο όνηση προσφέρει η μνημόνευση των κεκοιμημένων ! Θυσία ιλασμού , συγχωρήσεως η Θεία Λειτουργία ! Ποτέ να μην λησμονιέται  τούτο , όπως και όλες οι καρτερούσες ορφανές ψυχούλες ! Όπως η Ρηνούλα απ την Καλλίπολη η Κρητικιά , που ποτέ του δεν την αντάμωσε,  μα όσο θα αναπνέει θα την γράφει ακριβώς  κάτω από το όνομα της πεφιλημένης  της αδελφής  , της  μακαρίτισσας πλέον γιαγιάς ή καλύτερα της νονάς του της  Σπυριδούλας! 

ΝώνταςΣκοπετέας

Σαρακοστή 2017

Απόσπασμα από το βιβλίο : Δάκρυ στο Εγώ και 

εκπομπή με τίτλο : Της Σαρακοστής τ ΄αληθινά.

Αληθινή ιστορία όπως παραστατικά και ανυπόκριτα μας την διηγήθηκε αυτός που την έζησε , δεκατέσσερα χρόνια μετά , προς δόξαν Θεού και ωφέλεια αδελφών μέσα στην πορεία της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής .

Αδελφέ μου πολύ σ ευχαριστούμε εμείς και όλες οι ορφανές σου ψυχούλες , μα και όσες  ξεχασμένες μετά από τούτην την αλήθεια σου , θα αρχίσουν να λαβαίνουν της προσευχητικής μας μνήμης  τα δώρα και τις φροντίδες …