Ανοιχτός ο Ουρανός!

                  

Η απροσωπόληπτη αγάπη, η ανυπόκριτη, η ανιδιοτελής, η ανεξαίρετη, η απροϋπόθετη! Να συναντάς στο πρόσωπο του κάθε άλλου τον ίδιο τον Χριστό! Αυτό το κάθε, είναι που καθηλώνει τα φτερά σου! Αυτό το κάθε, είναι που κάνει την αγάπη τέλεια, που έξω εκβάλει τον φόβο και τους αστερίσκους που το καθώς και το πρέπει σου, βάζουν δίπλα σε κάθε ελάχιστο των αδελφών Του! Θυσιάζεσαι ναι! Αλλά για ποιόν; Για τον οικείο σου μόνο, τον φίλο τον…ατσαλάκωτο, τον καθαρό που μοσχομυρίζει…Για τον άλλον τον πληγιασμένο, τον βρώμικο με τα κουρελιασμένα ρούχα, που σου ζητά ένα δίφραγκο κάτι να φάει και μια αγκαλιά λίγο να ελπίσει;

Διαβάζοντας πάλι το γαλαζοπράσινο βιβλίο, με την γερόντισσα Γαλακτία όλους να τους θωρεί Χριστούς, και όλους  να τους αγκαλιάζει με της στοργής τα φτερά, δίχως να νοιάζεται μη τη λερώσουν οι λάσπες από τα χοιροστάσια της αποδημίας τους, θυμηθήκαμε ένα περιστατικό που μας διηγήθηκε ένας φιλομόναχος και φιλόθεος αδελφός, που δεν χάνει ευκαιρία να βρεθεί σε αυλές καστρομονάστηρων και αγιασμένων βράχων, που ο κόσμος και ο χρόνος δεν κατόρθωσε να νοθεύσει αξίες και αρετές. Νήψη και ησυχία, παράδοση Θεία και Ευαγγέλιο ορθάνοιχτο αδιαλείπτως, στα μέρη που συχνάζει ο αδελφός μας ο Ανδρέας! Σαν διψασμένο ελάφι τρέχει στις πηγές του ζωντανού νερού να δροσιστεί! Δεν θα ξεδιψάσει ποτέ του όμως, γιατί βιώνει στο μεδούλι του,  εκείνο του Θεολόγου Γρηγορίου το αιώνιο ρητό! Ο Θεός διψά να τον διψάμε!

-Είχα πάει την προηγούμενη εβδομάδα στην Μαριάμ! Η καλή μου η γεροντισούλα! Μόνο να την κοιτάς, σου φτάνει! Εκπλήττουσα τη οράσει, δροσίζουσα τοις ρήμασι! Σαν άγγελος εωθινός αδελφέ μου! Πόσο την αγαπάω! Με το που με βλέπει, τι χαρά που κάνει! Καλώς τον Ανδρέα τον πρωτόκλητοοοοο! Αντιλαλούν οι βράχοι! Συνήθως πηγαίνουμε από πρωί και καθόμαστε ως το σούρουπο, να κάνουμε κανένα διακόνημα, να χαρούμε σαν παιδιά! Προχθές που λες, είχε μια λιακάδα λαμπριάτικη! Καθόμασταν με την γερόντισσα στην απλωταριά με τα κλήμα και την ακούγαμε να μας μιλά! Όλο υπομονή να κάνετε μας έλεγε! Όλα τα νικά και όλα τα αγιάζει! Ξαφνικά βλέπει από μακριά έναν άλλον αδελφό που πάρκαρε το αμάξι του  και ερχόταν προς το μέρος μας! Βρε τι έγινε! Άρχισε να χοροπηδά σαν μικρό παιδί η Γερόντισσα!

- Καλώς τον Βασίλη, καλώς τον! Ο Βασίλης ο Ντεφινές!  Έλα Βασιλάκη μου, έλα καμαράκι μου! Πόσο καιρό έχω να τον δω!

Ειλικρινά δεν την είχα ξαναδεί έτσι την Μαριάμ! Τώρα βέβαια που το σκέφτομαι μονίμως έτσι είναι! Αλλά ο ενθουσιασμός της, με έκανε να σκεφτώ ότι αυτός ο Βασίλης ο Ντεφινές που ερχόταν, θα ήταν κάποιος σπουδαίος! Τον πήρε μια γερή αγκαλιά η Μαριάμ και εκείνος απολάμβανε την αγάπη της όλο χαρά!

 -Εγώ σας αφήνω λίγο τώρα παιδιά μου! Καθίστε να μιλήσετε! Να πάω λίγο στα ζωντανά να τους βάλω τροφή! Και έρχομαι ξανά!

-Να πάτε γερόντισσα με την ησυχία σας! Είπα…γιατί ένιωσα εκείνη τη στιγμή πολύ τυχερός! Σκέφτηκα ο πονηρός…Για να κάνει έτσι σαν… παλαβή με τον που τον είδε η Γερόντισσα, βάλε με νου σου, τι πνευματικό κελεπούρι έχουμε εδώ! Θα βάλω το…ψυχογραφικό να καταγράψει…Περίμενα που λες να μας πει θαυμάσια και πρωτάκουστα…Ξεκινά ο Βασίλειος να μιλά…σοκ! Ό,τι του ερχόταν έλεγε στην κυριολεξία! Άσχετα! Πνευματικότητα υπό του μηδενός! Τα  χάσαμε! Προς στιγμήν απογοητευτήκαμε! Μα μόλις αργότερα ξεμακρύναμε, ήρθε η ωφέλεια και οι πνευματικοί δρόσοι κρουνηδόν! Καταλαβαίνεις έτσι; Η γερόντισσα όλους τους αγαπάει το ίδιο! Όπως καλοδέχεται τον μορφωμένο και λαλίστατο, έτσι ακριβώς αγκαλιάζει και τον αμόρφωτο! Κοιτά σαν τον Κύριο μέσα στην καρδιά του άλλου! Καθρέφτης ο καθένας, να κατοπτρίζει τον Χριστό! Αυτό είχα να σου πω! Δεν είναι αυτό θαυμάσιο;

Μέσα στη φωτεράδα της ψυχής τους να λουστούμε και εμείς! Να μιμηθούμε, την Μαριάμ, την Γαλακτία μας,  εκείνους που βιώνουν στο έπακρο κάθε Ευαγγελική λαλιά! Μεγάλη εντολή η απροσωπόληπτη αγάπη! Κάθε καλό στον αδελφό καλό προς τον Χριστό! Κάθε αμαρτία προς τον αδελφό, εις Χριστόν αμαρτία! (Α΄ Κορ. 8- 12) Ανοιχτή η αγκαλιά, ανοιχτός ο Ουρανός!

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από ομότιτλη σειρά εκπομπών μέσα στην Αγία Τεσσαρακοστή του 2024, όπου διαβάζονται εκτενή αποσπάσματα από το βιβλίο «Η οσία Γερόντισσα Γαλακτία της Κρήτης»

(Εκδ. ΘΕΟΜΟΡΦΟΥ Ι.Μ.ΜΟΡΦΟΥ)

 

 

Σε ύψη δυσθεώρητα...(Της Γαλακτίας η Φωτεράδα)

                                   
Σε ύψη δυσθεώρητα! Εκεί που δεν θα συναντήσεις κανέναν υψηλόφρονα! 

Μόνο ταπεινοί κατοικούν σε τέτοια μέτρα απλησίαστα! Θεούμενοι μόνο οι αληθινά ταπεινοί! Στο πνεύμα! 

Ήρθε ο καιρός του ελέους και της ανταμοιβής! Στεφάνια δικαιοσύνης στολίζουν τα κεφάλια τους! Χορείες ταπεινών μέσα στο ανέσπερο Φως του Χριστού! 

Σε μια τέτοια χορεία είναι μπροστάρισσα η Γερόντισσα Γαλακτία! 

Όπως προσευχόταν με μια αληθινά συγκλονιστική και οικουμενική προσευχή για φωτισμό και στήριξη και προστασία του σύμπαντος κόσμου, νυχθημερόν, όσο βρισκόταν σε αυτήν τη ζωή, έτσι και τώρα με την φοβερή δύναμη του Αγίου Τριαδικού Θεού της Υπεραγίας Θεοτόκου και απασών των επουρανίων δυνάμεων ακαταγώνιστα μεσιτεύει! 

Πώς έλαμπε το πρόσωπό της,  σαν στα στερνά της μια ομάδα προσκυνητών της έψαλλαν, με τον π.Αντώνιο να κανοναρχεί, το εξαποστειλάρι: Φως ο Πατήρ Φως ο Λόγος Φως και το Άγιο Πνεύμα!

 Άναψε με τούτο το ψάλμα η δική της φωτεράδα και τριαδολόγησε χωρίς να χρειαστεί ούτε μια λέξη!

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από ομότιτλη σειρά εκπομπών μέσα στην Αγία Τεσσαρακοστή του 2024, όπου διαβάζονται εκτενή αποσπάσματα από το βιβλίο «Η οσία Γερόντισσα Γαλακτία της Κρήτης»

(Εκδ. ΘΕΟΜΟΡΦΟΥ Ι.Μ.ΜΟΡΦΟΥ)

 

Μια στάλα Ουρανό…(Δεν έχω μούτρα να Τον ξαναδώ…)

        

Ζουν ανάμεσά μας. Αθόρυβα σαν το οξυγόνο που δίνει πνοή, σαν το αίμα που ανάλαφρα κυλώντας μέσα μας, εγγυάται την πατρική καρτερία…Είναι της διπλανής μας πόρτας οι διαλεχτοί, που αλίμονο αν ποτέ τους, ένιωθαν τέτοιοι…Θα έχαναν τον ατίμητο θησαυρό της ψυχής του Θεού, το Άγιο Πνεύμα όπως το περιέγραφε η Γερόντισσα Γαλακτία. Εκείνη, ζητούσε από τον Χριστό όπως ζητά ένα μωρό παιδί απ΄τους γονιούς του, θρέμμα και αγάπη. Διαβάζοντας το γαλαζοπράσινο βιβλίο της, δοξάζουμε τον Θεό, που ακόμα υπάρχουν κάποιοι, που μπορούν να σηκώσουν τα μάτια της καρδιάς τους στον Ουρανό. Να εκλιπαρήσουν την παράταση, να εκζητήσουν το έλεος, να γίνουν τα  έμψυχα ιλαστήρια που θα κάνουν τον Δίκαιο Δεσπότη του παντός να...μετανοήσει…Περιδιαβαίνοντας τις φωτεινές του σελίδες,  θυμηθήκαμε κάτι, που ευλογημένος συνοδοιπόρος, με σοφία και πείρα  πατέρων, φυλαγμένη ατόφια στα τρίσβαθά του, μας διηγήθηκε τις προάλλες.

Δεν πάνε πολλά χρόνια, καμιά σαρανταριά, που έκανε ένα χειμώνα σαν καλοκαίρι…Μην ακούς αυτά που λένε στις σκοτεινές μέρες μας, για φαινόμενα που τώρα πρωτοεμφανίζονται. Άνυδρους χειμώνες πάντα είχαμε…Στέρεψε ποτέ η αμαρτία άλλωστε;  Στο χωριό μας λοιπόν, είχαν αρχίσει όλα να ξεραίνονται! Είχε 2 μήνες και βάλε, λίγο έστω να βρέξει. Απόγνωση στην κυριολεξία! Το βράδυ στο καφενείο το κλίμα βαρύ! Κεφάλια κατεβασμένα, κουβέντες λιγοστές! Ξαφνικά μέσα στην νεκρική ησυχία, πετάγεται ένας και απευθύνεται στον μπάρμπα-Μίμη, που καθόταν μόνος του όπως πάντα,  κάτω από τον μεγάλο πάγκο. Ο γερό σοφός του χωριού, ο λιγομίλητος, μα μονίμως γλυκύς και πρόσχαρος σε όλους. Ίσως και για να τον πειράξει, ίσως γιατί σε τέτοιες στιγμές απελπισίας μόνο, θυμόμαστε τον…υπηρέτη Θεό…του είπε:  -Δεν κάνεις καμιά προσευχή να βρέξει, εσύ που τα ‘χεις με τον... Κύριο καλά;  Θα χαθούμε αλλιώς! Και εκείνος, έβαλε το κεφάλι κάτω και δεν αποκρίθηκε! Ξημερώματα ήταν που όλοι στο χωριό ξύπνησαν από το θόρυβο της βροχής στα κεραμίδια! Με το τουλούμι το νερό στην αρχή και έπειτα ψιλή ποτιστική βροχούλα! Και να μην σταματάει 3 μέρες συνεχώς! Το βράδυ ξανά στο καφενείο ξεκίνησαν τα πειράγματα στον γέροντα…-Ε μπάρμπα-Μίμη, χόρτασε το χώμα νερό! Θα σαπίσουν τα δέντρα! Δεν λες στον Θεό τώρα να σταματήσει; Και εκείνος όλο καλοσύνη και αγαθότητα, έδωσε μια απάντηση που κανείς δεν ξέχασε ποτέ! Ο καθένας βέβαια ανάλογα με το πώς την εισέπραξε…-Τι λες κυρ-Παντελή μου, δεν έχω μούτρα να τον ξαναδώ…! Σκέψου αδελφέ μου, τι σχέση είχαν αυτοί οι άνθρωποι, τι φόβο Θεού, τι σεβασμό υιικό, ανυπόκριτα όλα, αφτιασίδωτα! Γνήσιοι πνευματικοί άνθρωποι, χωρίς να έχουν ποτέ τους διδαχθεί, όσα φανερώνει εκείνη η αξέχαστη απόκριση του Δημητρίου…Μούτρα δεν έχω να Τον ξαναδώ…

Έτσι και εκείνος ο μακάριος, έτσι και η Γερόντισσα της Κρήτης, οπλίζονταν με το θάρρος και την παρρησία που τους μέστωνε η Φιλόθεη βιωτή τους. Η σταυροφόρα τους  πορεία, η αδιαστρέβλωτη τήρηση όλων των εντολών, η ορθοπραξία τους και η ορθοπιστία τους! Για να έχουν πρόσωπο από την Φωτεράδα του Χριστού ιλαρό, να αντικρίζουν έτσι  τον Μεγάλο Αφέντη  και αξεδίψαστες τις ψυχές,  να Του ζητούν λίγα μαζί και τα πάντα…Μια στάλα Ουρανό και μια μπουκιά Παράδεισο…

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από ομότιτλη σειρά εκπομπών μέσα στην Αγία Τεσσαρακοστή του 2024, όπου διαβάζονται εκτενή αποσπάσματα από το βιβλίο «Η οσία Γερόντισσα Γαλακτία της Κρήτης»

(Εκδ. ΘΕΟΜΟΡΦΟΥ Ι.Μ.ΜΟΡΦΟΥ)

Της Γαλακτίας μας η Φωτεράδα…

 

Σκανδαλωδώς μας ελεεί ο Πανευεργέτης  Κύριος! Σπλαχνίσου μας Κύριε και μη μας παραδειγματίσεις! Δεν είναι λίγες οι φορές, που συνοδοιπόροι τούτης της εκπομπής μοιράζονται μαζί μας ευλογίες! Βιβλία, εικόνες, εκτυπώματα και απομεινάρια Αγίων του Θεού που ευωδιαστά και μυροβόλα φανερώνουν και ψηλαφούν τα θαύματα και τα θαυμάσιά Του! Λίγο χώμα από το ταπεινό κιβούρι του Αγίου Φιλοθέου Ζερβάκου(οι συνειδήσεις είναι που αγιοκατατάσσουν…) και το παγκόσμιο μνήμα του Αγίου Παϊσίου, ένα κομποσχοινάκι που φόρεσε και αγίασε η Θεία χάρη, δοσμένο από εργάτη του Ευαγγελίου του Χριστού-Ιεροκήρυκα του Παραδείσου, ένα σταμπωτό εικονάκι από το Αγιαστήριο της Παναγούδας που έχουμε εδώ απέναντί μας, ένας πίνακας δίπλα με ζωγραφισμένο ολοζώντανα το καθολικό της Φιλοθέου Γλυκοφιλούσας από τα χέρια του μακαριστού Φιλαγιορείτη Ασκητή μέσα στον κόσμο κυρ-Νίκου Μπαζώνη του Αιτωλού, τα φυλαχτάρια και τα αγιωτικά της κυρά Μιχαήλας μας  από τις μικρές… Ακαθές της Κυκλάδες…Πάντοτε το ίδιο δέος, σαν παραλαμβάνουμε αναξίως της αγάπης και της συναλληλίας τα ανεκτίμητα κειμήλια…Πόσο χωρητική η καρδιά όλων αυτών που γνωρίζουν να πολλαπλασιάζουν τα δώρα του Ουρανού, σαν τα αποχωρίζονται…Κάποτε ξαφνιαστήκαμε πολύ σαν ανοίξαμε ένα τέτοιο πακέτο. Αποστολέας του ο Χ.Φ ο Ρεθυμνιώτης αδελφός μας!

Σε ημέρα του Κυρίου αναδεμένη με του Τιμίου Νηστικάρη τα άγια αίματα, έγινε η αποκρυπτογράφηση των αρχικών του, σε εκείνο το Θεόπνευστο βιβλιαράκι που επέστρεψε στον δρόμο της μετανοίας αμέτρητες ψυχές το : Ποτέ δεν είναι αργά!

Χ.Φ. έγραφε μόνο πάνω... Χαράλαμπος Φραντζής... Χριστού Φίλος!!

Πρέσβευε αδελφέ μας στον θρόνο του Δεσπότη Χριστού, στο πλάι της λατρεμένης σου Γερόντισσας, του Αγίου Χαραλάμπους και όλων των Αγίων, με τους οποίους συμπορεύτηκες!!

Ο Θεός είναι νουθέτης...συνήθιζες να λες...

Κάθε μέρα που περνά, θα το κατανοούμε όλο και πιότερο Χαραλάμπη μας!

Όλες τις ώρες μέρα και νύχτα, ήταν  μια ανοιχτή αγκαλιά για όλους μας!

Παρηγορητής και ομολογητής χωρίς φτιασιδώματα και...πενιές...

Και τώρα...συνεχώς μας παραμυθεί με την απλότητά του και τις σοφές λαλιές του που χαράχτηκαν μέσα μας.

Είμαστε ευλογημένοι απ’ τον Θεό που γνωρίσαμε έναν γνήσιο φίλο του έναν λεβέντη στρατιώτη Του! Και δεν θα ξεχάσουμε ποτέ εκείνη την ημέρα που παραλάβαμε το δώρο του!

                  

Μέσα ένα μαντήλι που αγκάλιαζε λίγες λευκές τρίχες από τα μαλλάκια μιας διαλεχτής του Χριστού μας  και ένα κομμάτι ύφασμα από το ρούχο που φορούσε στο δουλαγωγημένο σαρκίο της. Η γερόντισσα της Κρήτης , της Ελλάδας, της Ορθοδοξίας! Εκείνη η ευλογία του μακαριστού Χαράλαμπου! Τι χαρά μας έδωσε!  Όχι για να χρησιμοποιηθεί με τρόπο μαγικό, ή να αποτελέσει καύχημα και προσθήκη σε δίψυχη και… φωνακλή πνευματική συλλογή!  Μα σαν ενίσχυση στα δύσβατα και φαινομενικά απροσπέλαστα…Φυλαχτά αγιασμένα από την Θεία χάρη! Μεταδίδεται η Θεία χάρη αδελφοί μου, αν δεν έχεις εθελουσίως κλείσει ερμητικά της ψυχής σου τον δέκτη…Γι’ αυτό παππούλη μου και Δέσποτά μου, μη το τραβάς το χέρι σου σαν κάποιος έρχεται όλο λαχτάρα να το καταφιλήσει! Θεία χάρη γυρεύει η ψυχούλα! Στάθηκε τότε εκείνο το παράξενο για τους πολλούς  δώρο, αφορμή για να ζητήσουμε να μάθουμε περισσότερα για μια μεγάλη οσιακή μορφή των ημερών μας! Διέθετε Ιεροσύνη! Ναι, όσο κι αν ακούγεται παράξενο και αταίριαστο σφόδρα σε μια γυναίκα! Είχε την εξ αγιασμού Ιεροσύνη, ως κατοικητήριο του Παναγίου Πνεύματος, που έλαμπε σύγκορμα πάνω της! Ήταν ακόμα στη ζωή η Γερόντισσα όταν λάβαμε τις ευλογίες! Εκείνη μέσα στην νηπιακή αφελότητά της, δεν μπορούσε να διανοηθεί το μέγεθος της ακαταγώνιστης παρρησίας της! Όλα της έμοιαζαν τόσο φυσικά και προπτωτικά! Για αυτό φανερωνόταν συνεχώς, δίχως να το καταλαβαίνει, στους γύρω της, όταν κατέβαζε στη γη τον ίδιο τον Άγιο Αντώνιο για να θεραπεύσει ένα παιδί , ή την Αγία Ειρήνη την Χρυσοβαλάντου, για να επέμβει σε χειρουργείο νέου που χαροπάλευε! Σαν κοιμήθηκε τον Μάιο του 2021 στις 20, άρχισαν να κοινολογούνται προς δόξαν Θεού και βοήθεια αμετρήτων αναγκαιμένων ψυχών, τα υπέρλογα και συγκλονιστικά θαύματα του Θεού Λόγου, δια των μεσιτειών και των προσευχών της Γερόντισσας! Πριν λίγο μόλις καιρό, κυκλοφόρησε και ένα σπάνιο βιβλίο! Ένα βιβλίο που κάποιοι Χριστοχαριτωμένοι ταπεινοί, μετά λόγου γνώσης και φόβο Θεού, είναι απόλυτα βέβαιοι πως θα αποτελέσει πνευματικοί βακτηρία μυριαριθμήτων ανθρώπων, που πορεύονται  Σταυρικά και Αναστάσιμα, σε  ανηφόρια μετανοίας με προορισμό τον Γολγοθά και την Επουράνια Βασιλεία. Σε αυτούς τους δρόμους με τη βοήθεια και το έλεος του Δεσπότη της ζωής μας θα συνοδοιπορήσουμε σε αυτήν την ευλογημένη περίοδο της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής! Πόσο συγκλονιστικοί οι βίοι των Αγίων των ημερών μας! Εκείνων που δεν αντάμωσες ποτέ από κοντά και όμως είναι τόσο οικείοι σου, τόσο δικοί σου! Δεν είναι αμάρτυρη Χριστού ακόμα και αυτή η εποχή, όπου οι άνθρωποι μοιάζουν στην συντριπτική  τους πλειονότητα να αγαπούν περισσότερο το σκοτάδι και το ψέμα από το Φως και την Αλήθεια! Με τη σαγήνη της Αγίας τους βιωτής, σε καλούν να αγωνιστείς και να παλέψεις, κάποτε έστω και από μακριά να τους ανταμώσεις στου Θεϊκού Νυμφώνα τα μέρη… Θα περιδιαβούμε στις αγιασμένες και φωτιστικές σελίδες τούτου του βιβλίου!

 Το γαλαζοπράσινο βιβλίο! Έτσι γίνεται  παγκόσμια γνωστό!  Σαν το πορτοκαλί του Αγίου Πορφυρίου, σαν το μπλε του Αγίου Παϊσίου, σαν το κίτρινο του Αγίου Ιακώβου όπως μας το χάρισε το Άγιο Πνεύμα δια γραφίδας του μακαριστού καθηγητή Στυλιανού Παπαδόπουλου(σ.σ Γερασίμου Μοναχού Δοχειαρίτη) σαν το πορφυρό του Αγίου Ιωσήφ, γραμμένο από τον Άγιο Εφραίμ της Αριζόνας! Να ένα Ουράνιο τόξο,  να καυχιέσαι και να χαίρεσαι στις μεταλλαγμένες και θεοστυγείς μέρες μας…!

Να το διαβάσουμε λοιπόν και να  λαχταρήσουμε το Φως της Τριαδικής Θεότητας! Να δοξολογήσουμε και να διψάσουμε τον Ζωντανό Θεό! Να πανηγυρίσουμε την Αγία Ορθοδοξία και το οτι είμαστε χάριτι Κυρίου Χριστιανοί Ορθόδοξοι! Σε αυτά τα τόσο πυκνά σκοτάδια των ημερών μας, που δυσκολεύουν και βυθίζουν τα βήματά μας, ας καταυγάζεται ο δρόμος μας από της Γαλακτίας μας την φωτεράδα…

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από ομότιτλη σειρά εκπομπών μέσα στην Αγία Τεσσαρακοστή του 2024, όπου διαβάζονται εκτενή αποσπάσματα από το βιβλίο «Η οσία Γερόντισσα Γαλακτία της Κρήτης»

(Εκδ. ΘΕΟΜΟΡΦΟΥ Ι.Μ.ΜΟΡΦΟΥ)

Έφθασε καιρός...

 

Πως τα κατάφερε ο επίβουλος βελίαρ και τις πιο συνταρακτικές για την ψυχή μας μέρες, μέρες που ο Ουρανός υπαγορεύει την άκρα κατάνυξη και την ιερή χαρμολύπη –απερινόητη και άφατη η γλυκύτητά της για τον έσω άνθρωπο- να τις διαστρεβλώσει έτσι! Με ένα παλαιόθεν εξυφασμένο σχέδιο! Κατάφερε η διεστραμμένη, παρά την φύσιν επίνοια του πολεμήτορος, να γομώσει με σκοτάδι… εκτυφλωτικό τα αισθητήριά μας! Μας μπέρδεψε ολοσχερώς , μας έβγαλε έπειτα σε απωλείας δρόμους, ξέφρενους πανηγυριστές με τα παιδιά μας στους ώμους…

Γλέντι δίχως τελειωμό, με σφυρίχτρες, καραμούζες, ντεσιμπέλ, μασκαρέματα και…τις τσάντες κλειδωμένες στο σχολείο…

Προβολή με μια επικάλυψη «πολιτισμού»…Πομπές, μύθοι, παρελάσεις, αναβιώσεις, καρναβαλιστές,  άρματα, κουδουνοφόροι…Αναβιώνουμε, σου λένε,  την παράδοση των προγόνων μας! Πόσο πίσω μπορείτε να φτάσετε κύριοι…αναβιωτές; Εκεί που η παράδοση των προγόνων μας ξεκινά ίσως; Μέσα στον Παράδεισο, την ώρα του Αδαμιαίου θρήνου, μπορείτε να ανατρέξετε;   Άλγος τω Αδάμ εχρημάτισεν η του ξύλου απόγευσις πάλαι εν Εδέμ …δια του όφεως εισήλθεν θάνατος…Άλγος και θάνατος από τη μια…Από την άλλη τα ντεσιμπέλ της ψεύτικης χαράς…Κλαυθμός και οδυρμός, μα και ελπίδα για το «Δεύτε οι ευλογημένοι κληρονομήσατε» από τη  μια…Χάχανα, γλέντια και μια θλιβερή παλινδρόμηση στην αντίπερα όχθη…Η Μάνα Ορθοδοξία, δεν χωράει στα σπλάχνα της το λίγο απ΄ όλα, το όλοι έτσι κάνουν, το νερωμένο κρασί…Το δολερό σχέδιο του πανούργου, εγκαθίδρυσε τις δεύτερες απόκριες, να κορυφωθούν οι γιορτές, να φτάσει το κέφι στα κόκκινα,να καούν τα κάρβουνα! 

Τι κι αν οι σελίδες του Τριωδίου τούτες τις στιγμές, επιγράφονται με την λέξη Τυρινή…Τι κι αν ο προπάτορας Αδάμ, τώρα που εγώ αλλόφρων πανηγυρίζω(άραγε ξέρω το γιατί;) κάθεται απέναντι από τον Παράδεισο, θρηνώντας την γύμνωσή του…Οίμοι, αλλοίμονο, φωνάζει και βοά στον Ελεήμονα! Ελέησόν με τον παραπεσόντα!

Τι κι αν ο ήλιος τώρα που εγώ δεν σταματώ τον πλανευτή χορό, έκρυψε τις ακτίνες του, η σελήνη και τα άστρα  σαν αίμα γίνηκαν, η πλάση τρόμαξε από το σφάλισμα του Παραδείσου. Τι κι αν ο Αδάμ, τώρα που εγώ δεν σταματώ τις νοστιμιές του κρέατος να γεύομαι,  εκβάλλεται δια της βρώσεως …Ένα από τα χίλια πήρε εντολή να μην γευτεί! Μια εντολή παρέβη του Δεσπότου, μια άθεσμη συμβουλή υπήκουσε και όλων των αγαθών εστέρηται! Και εμείς σε αυτήν την Τυρινή εβδομάδα καταλύουμε (έτσι μας καλεί η Μάνα Εκκλησία) τα πάντα πλην κρέατος! Συνταράσσεται ο νους και η ψυχή με αυτόν τον παραλληλισμό, μα και με την αξιόκλαυστη κατάντια μας, να υπακούσουμε τυφλά στο σχέδιο του εχθρού της σωτηρίας μας και αντί να θρηνήσουμε μνημονεύοντας την εν Εδέμ μας γύμνωση, την αποβολή μας  από την άληκτη χαρά και την τρυφή, εμείς να χορεύουμε και να γλεντοκοπάμε ανενδοίαστα!

 Αντί πλήθη δακρύων να εκζητήσουμε για την απομάκρυνσή μας εκ της αγγελικής χορείας, για τον θανάσιμο τραυματισμό της ψυχής, για την εξορία μας,  εμείς κινούμαστε λάγνα σε ρυθμούς της «παραδοσιακής» Latin…Φθονηθέντες διαβόλω, πλανηθέντες μισανθρώπω, πεισθέντες τω αλάστορι! Αποσκιρτήσαντες Θεού, στερηθέντες της αγαθότητάς Του!

Γι αυτήν την παρακοή, για εκείνη την βρώση, σαρκοφόρεσε ο Θεός και άπλωσε τις άχραντες παλάμες του πάνω στον Σταυρό την Μεγάλη Παρασκευή! Έγινε εκείνη η βρώση, η αρχικά γλυκόκαρπη της γνώσεως, χολή και όξος!

 ‘Εφθασε καιρός όμως! όχι να αναβιώσουν τα καραναβαλικά ανίερα, μα επιτέλους τούτη την Σαρακοστή διαγρηγορούντες, να ξεκινήσουμε αγώνα πνευματικό που θα νικήσει τους δαίμονες! Πάνοπλη η εγκράτεια, αγγελική η ευπρέπεια! Έτσι θα έρθει μόνο η παρρησία προς τον Θεό! Έτσι μόνο θα εισακουστεί το «Ανακάλεσαι και σώσον με», το «ελέησον τον στερηθέντα δικαίως της Σης αγαθότητος» το «μη αποστρέψεις το πρόσωπόν Σου  από του παιδός Σου, ότι θλίβομαι…ταχύ επάκουσον μου, πρόσχες τη ψυχή μου και λύτρωσαι αυτήν.» 

Τα τελευταία λόγια από το Μέγα Προκείμενον μιας κορυφαίας–εκ των αμετρήτων- στιγμής στην λειτουργική Ζωή! Γιατί την ώρα που οι εκδηλώσεις του «πολιτισμού» έξω εκδηλώνονται και τα ντεσιμπέλ τερματίζονται, μέσα στις Εκκλησιές της Ορθοδοξίας  ψέλνεται,  μα κυρίως βιώνεται, ο  Εσπερινός της συγχώρησης! Εκεί για πρώτη φορά θα ακουστεί σπαρακτικά το «Κύριε και Δέσποτα της ζωής μου»! Ιδού καιρός ευπρόσδεκτος, καιρός μετανοίας, πλατυσμού της καρδιάς! Να συγχωράς για να χωράς!

 

Μονάχα η ευρύχωρη καρδιά θα χωρέσει όλα τα νάματα του Τριωδίου, τα οίμοι και τα ελέησόν του! Μόνο το χωρητικότατο δοχείο της  από την απέραντη θάλασσα  του Ελέους Του,  θα χωρέσει ένα πέλαγος αγάπης! Ξεκινά η ευχή του Αγίου Εφραίμ του Σύρου! Λέγοντάς την για πρώτη φορά σε τούτο το πανίερο εσπέρας,  κάνουμε 3 μετάνοιες εδαφιαίες! Έπειτα 12 μικρές, στα μυστικά λέγοντας το «ο Θεός ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ». Στο τέλος επαναλαμβάνουμε την πεμπτουσία της συγγνώμης…«Ναι Κύριε Βασιλεύ, δώρησαί μοι του οράν τα εμά πταίσματα, και μη κατακρίνειν τον αδελφόν μου  ότι ευλογητός ει εις τους αιώνας των αιώνων αμήν.» Άλλη μια μετάνοια τότε καλογερική, την τέταρτη στρωτή! Μόλις σηκωθούμε ολάνοιχτο μπροστά μας προβάλλει το στάδιο των αρετών! Και έξω επιτέλους…σιωπή! Καλό Στάδιο! 

Νώντας Σκοπετέας

Σαρακοστή 2018

Απόσπασμα από το βιβλίο: 

"Πόσα χωράνε σε ένα Αμήν"

Εκδ.Πρόμαχος Ορθοδοξίας 2019

Όσα άλλοτε γράφτηκαν και ειπώθηκαν, πλέον αποκτούν άλλην διάσταση. ελεγκτική για το πόσο κατορθώθηκε να κατέβουν και να τα ψελλίσουν της καρδιάς τα χείλη. Η αποστασία των ημερών μας, πρέπει να οδηγεί ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ ανεξαιρέτως, σε θρήνο γοερό και σε αλλεπάλληλα οίμοι!

Ο εχθρός πλέον όσο ποτέ, ορατός για κάποιους και για άλλους, με απονεκρωμένα τα πνευματικά αισθητήρια, ανύπαρκτος! Η αμαρτία σύμμαχος και συνοδοιπόρος, με βήμα υπερήφανο, προελαύνει, επελαύνει και παρελαύνει, αλοίμονο, στα χρώματα της καταλλαγής του Θεού με το πλάσμα Του! Αλοίμονο! Να μη μας ξεσυνεριστεί ο Θεός, για τις κερκόπορτες που αφήσαμε να παρεισδύσει...

Υιοθεσία ψυχών...(Του Αριστείδη τα μνημονοχάρτια…)

 

Εν εκείνη τη ημέρα! Πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει, διαβάσει, απαγγείλει τούτη τη φράση! Η φοβερά ημέρα της κρίσεως! Η Ανάσταση των νεκρών και η ζωή του μέλλοντος αιώνος! Πόσες από αυτές έχουμε συναισθανθεί το συνταρακτικό περιεχόμενο και νόημα αυτής της ημέρας άραγε; Και πόσοι δεν θαρρούμε, πως όλα τούτα είναι μια υπερβολή των φανατικών και σχολαστικιστών  Χριστιανούληδων…Και ότι τίποτα από όλα αυτά τα περί δικαίας κρίσεως δεν ισχύει…Όποιος κατανοεί και πιστεύει, χαίρεται για κάθε επιπλέον χτύπο της καρδιάς του. Γιατί γνωρίζει πως ναι μεν αυτός ο χτύπος τον φέρνει όλο και πιο κοντά στην έξοδο από τούτο το πρόσκαιρο, αλλά από την άλλη ότι ακόμα υπάρχει ελπίδα μετανοίας και ανεύρεσης, του μόνου δρόμου που οδηγεί στην αιώνια Βασιλεία! Μα και κάτι ακόμα! Τότε είναι που θα συναισθανθεί τον μεγάλο αγώνα που δίνουν εκείνοι, όσων  η ψυχή έχει αποχωριστεί από το σώμα τους! Και θα τους σπλαχνιστούν! Και θα ξεκινήσουν να τους στέλνουν…αναψυκτικά και ανάσες φωτός! Ο κυρ Θόδωρος ο χαρούμενος, που σεργιανούσε για χρόνια ολόκληρα με το τετραδιάκι του, να συναντήσει στα μνημονοχάρτια τους αδελφούς του που καρτερούσαν λίγο παραπάνω Φως…Αγγελτήρια προσευχής τα έλεγε ο μακάριος και ξεκινούσε να κάνει προσευχή και κομποσχοίνια, κάθε μεσονύχτωμα για αυτούς! Και βρήκε προς δόξαν Θεού πολλούς μιμητές ο κυρ Θόδωρος ο Χαρούμενος! Πρόσφατα ο αδελφός μας ο Αριστείδης, λαϊκός που ζει σαν μοναχός μέσα στο κέντρο του…κόσμου, μας αποκάλυψε πόσο του μίλησε με το παράδειγμά του εκείνος ο μακαριστός εργάτης της προσευχής ο σύμπονος, που όσο λίγοι είχε κατανοήσει ότι οι ψυχές εκεί, περιμένουν πολλά από εμάς εδώ…Διάβασε πριν χρόνια εκείνο το διήγημα, που την αλήθεια του, μόνο κάθε αναγνώστης γνωρίζει, ανάλογα με το αν κύλησε ένα δάκρυ στο εγώ του και θέλησε να τον μιμηθεί στο ουράνιο τούτο διακόνημα. Ξεκίνησε λοιπόν δειλά-δειλά να υιοθετεί ψυχούλες! Έτσι μας είπε και πόσο μας συγκλόνισε και μας ήλεγξε για την δική μας αδιαφορία και έλλειψη οικτιρμών…Ιδίως όταν συνέχισε να μας αποκαλύπτει ότι προσπαθεί συνεχώς, να προσθέτει και άλλες στα δίπτυχα της δικής του ψυχούλας, της τόσο ευαίσθητης, της αγαπώσης ολοκληρωτικά τον Πλάστη της και τον κάθε αδελφό ως εαυτόν.

-Μου αρέσουν πολύ οι παλιές ελληνικές ταινίες, ιδίως οι κωμωδίες! Γνωρίζω σχεδόν απ’ έξω τους διαλόγους τους! Θα μου πεις ότι σπαταλώ χρόνο από τα πνευματικά μου καθήκοντα, όταν στήνομαι και με τις ώρες  ξαναβλέπω τις μορφές τους και ακούω τις φωνές τους! Δικοί μας άνθρωποι όμως βρε παιδί μου! Συγγενείς μας! Αχ, να τους ελάφρωνε ο Κύριος από καμιά αμαρτία, για αυτό το γέλιο που χάριζαν και χαρίζουν! Θεός σχωρές τους!  Μόλις διάβασα για τον χαρούμενο λοιπόν, τον κυρ Θόδωρο, πως μου ήρθε αδελφέ μου! Το λέω και συγκινούμαι! Φώτισε ο Κύριος και ξεκίνησα να μνημονεύω όλους αυτούς τους παλιούς, τους σπουδαίους ηθοποιούς και μουσικούς  και ποιητές  στα ψυχοχάρτια! Πόσο όμορφοι οι περισσότεροι στα νιάτα τους! Σαν λουλούδια όμως μαράθηκαν και σαν ονείρατα ξημέρωσαν όλοι!  Μαζί με το πρόσφορο για την μάνα και τον πατέρα μου τους μακαρίτες, κάθε Σάββατο στον εσπερινό, γεμίζω ένα μεγάλο χαρτί με ονόματα για ανάπαυση! Ο παπά Κωνσταντίνος χαμογελαστός με περιμένει πάντοτε! Άντε μου λέει! Και άλλους υιοθέτησες βλέπω! Και είναι αλήθεια αδελφέ μου! Έτσι νιώθω! Σαν να υιοθετώ τις ορφανές ψυχούλες! Γιατί πες μου ποιος κάνει προσευχή, για πολλούς από αυτούς που πέθαναν κατάμονοι,στην ψάθα που λέμε… χωρίς ούτε έναν συγγενή έστω στην κηδεία τους…; Να  σου δώσω ένα παράδειγμα…Πρόσφατα έβαλα στην λίστα των…υιοθετημένων τον Ορφέα και τον Απόστολο από δυο λατρεμένα ελληνικά έργα! Ο κύριος…Νομάρχης και ο Βουλευτής Καλοχαιρέτας! Ο ένας κοιμήθηκε πριν δυο χρόνια περίπου, ολότελα ξεχασμένος! Ο άλλος που έπαιξε τον τόσο  γνώριμό μας Εθνοπατέρα, που έλεγε συνέχεια ετελείωσε, ετελείωσε, πέθανε το 1960, ακριβώς την επόμενη χρονιά από τότε που προβλήθηκε η ταινία αυτή! Και κάτι ακόμα...Γνωρίζεις αδελφέ μου, οτι πολλοί από αυτές τις ψυχούλες έγιναν γνωστοί με καλλιτεχνικά ψευδώνυμα! Δόξα τω Θεώ πλέον, αν λίγο ψάξεις στο διαδίκτυο,  βρίσκεις το βαφτιστικό τους και έπειτα έτσι τους μνημονεύεις! Η Σπεράντζα λοιπόν λεγόταν Ελπίδα, η Ίλυα Αμαλία, η Μάγια Μελπομένη, η Σούλη και η Σάσα Αναστασίες, η Τζόλη Ιουλία, ο Αγκόπ Φίλιος, η Γκιζέλα Αδαμαντία, ο Ντίμης Δημήτριος, ο Χάρυ Βασίλης, η Μπέμπα Μπλανς Αγγελική, η Νίτσα Ελένη, η Πόλυ Πολυτίμη, η Νινή Δέσποινα, ο Δάκης Βρασίδας, ο Άκος Κυριάκος, ο Μίκης Μιχαήλ, ο Μάνος Εμμανουήλ! Και πόσοι άλλοι, τώρα αυτοί μου ήρθαν πρόχειροι…Υιοθετημένοι όλοι τους! Να σου στείλω  τα ονόματά τους! Είναι περίπου 200 και συνεχώς αυξάνονται! Αν ξέρεις και εσύ κανέναν ξεχασμένο να μου πεις! Να ψάχνεις και στους κομπάρσους! Προχθές μου είπαν για τον Μάκη τον Δεμίρη, τον ψηλό αν τον θυμάσαι! Εκείνου το όνομα ήταν Πρόδρομος! Υιοθετήθηκε και αυτός!

Προσευχή για τις υιοθετημένες πρώην λησμονημένες ψυχές, κάνει ο Αριστείδης και πολλοί ακόμα και άλλοι που μακάρι να  τον μιμηθούν ελέω Θεού, σαν διαβάσουν τούτο το φτωχό γραφτό, στις παρυφές της Κυριακής της Κρίσεως του 2024. Οι πιο πολλές από αυτές δεν διήνυσαν τον δρόμο της ζήσης τους εν δόξη ευσεβεί ώστε να φορούν ήδη στεφάνι δικαιοσύνης! Όσο όμως ακόμα οι καρδιές μας εδώ θα χτυπούν, ας προσπαθούμε να ανεβάζουμε τις ορφανές ψυχούλες ολοένα προς το Φως, μέχρι να έρθει η έσχατη εκείνη ημέρα! Τις έγνων νουν Κυρίου εξάλλου; Όσο η έσχατη σάλπιγγα δεν σαλπίζει,  κάθε ψυχή  μπορεί να ελπίζει…Τίποτε ακόμα δεν...ετελείωσε....

Μέγα σου το έλεος, Ακατάληπτε Κύριε δόξα Σοι!

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή

Κυριακή της Κρίσεως 2024

 

Της μετανοίας οι συγκομιδές...

 

Σε χώρα μακρινή, στης ηδονής της  το ψύχος φρενοβλαβώς σκόρπισα τον θείον πλούτο. 

Το λιμάνι της Ζωής νοσταλγούσα,  μα δεν τολμούσα ούτε τον ορίζοντά του  να ατενίσω, κάθε φορά που στην τρικυμία των παθών μου τσακιζόμουν. 

Πνιγόταν  η φωνή μου στον σκοτεινό βυθό της αμαρτίας,  σαν προσπαθούσα να φωνάξω βοήθει μοι   στον Παμβασιλέα Κυβερνήτη. 

Ναυαγός, δούλος και εξόριστος!

 Γυμνός, πένης και άσιτος, ζητιάνευα συνέχεια σε κλειστές θύρες του οίκτου. 

Οι ολοφυρμοί μου βουβοί, τα δάκρυά μου αστέγνωτα…

Ήρθε κάποτε ένας διαβατικός  Άγγελος και τα συγκόμισε και έπειτα πέταξε ευθύς για την  ποθεινή πατρίδα... 

Με μιας βρέθηκα σπίτι, αγκαλιασμένος θαλπερά, να φορώ την χιονοφεγγαρόφωτη πρώτη στολή μου. Απρόσκοφτα  αστραποβολούσε γύρω  και η φωνή μου δυνατή όπως ποτέ, δοξολογούσε Τον Αγαθό Πατέρα.

Αυτή είναι η ιστορία μου…

Αμέτρητες φορές έχει επαναληφθεί…

Αμέτρητες οι αποδημίες  και οι επιστροφές…

Μην απελπίζεσαι λοιπόν και μην ξεχνάς αδελφέ μου, ταλαίπωρε και αδιόρθωτε εαυτέ μου, ότι πάντοτε θα υπάρχει ένας διαβατικός Άγγελος και ένας Πατέρας ὡς φύσει ὑπάρχων φιλάνθρωπος, που καρτερά και διψά της μετανοίας τις συγκομιδές…

Νώντας Σκοπετέας

Κυριακή του Ασώτου 2024

Ναυάγιο και σωσμός...

Ανύψωση εκ της ταπεινώσεως, γέρας,  βραβείο υψοποιόν..

Ταπείνωση εκ της επάρσεως, πτώμα κακίας χαλεπόν…

Από κοπρίας και παθών, αυτομεμφόμενη  ψυχή ανυψούται...

Από υπερήφανο ύψος, αυτοδικαιωμένη καρδιά γκρεμίζεται.

Αφανισμένος  πλούτος εκ της κενοδοξίας,

Σκορπισμένα πάθη εκ της ταπεινώσεως,

Το ναυάγιο των μεγαλορρημονούντων…

Ο σωσμός των τυπτόντων εις το στήθος, των βοώντων το ιλάσθητι…

Σε λευκό χαρτί μια...σύνοψη αγίων Θεοπνεύστων γραμμάτων, διαβάζοντας  από τον όρθρο της πρώτης Κυριακής του Τριωδίου.

Θεέ μου πόσες πνευματικές αφορμές και…προσομοιώσεις! Πολύεδρο διαμάντι κάθε παραβολή του Χριστού μας.

Και πόσο όμως εγκληματούμε κατά του εαυτού μας, όταν προσπερνάμε όλα αυτά τα θεία μηνύματα, τις συνταγές της σωτηρίας, που συνήθως μηχανικά απαγγέλλονται ή ψέλνονται εις ακοήν άδειων καθισμάτων στις Εκκλησιές…

Τελωνικοί στεναγμοί και βδελυκτές επάρσεις…

Αιώνια πάλη της ψυχής!

Ποτέ μην είμαστε βέβαιοι  με  ποια πλευρά είναι εκείνη παραταγμένη…Μόνο μια ικεσία ας κραυγάζουμε και ας ελπίζουμε!

Ο Θεός ιλάσθητι ταις αμαρτίαις ημών…

Καλή μετάνοια!

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή

Τριώδιο 2024

Παιδί μου το θυμάσαι; (Αγία Φιλοθέη η Αθηναία)

Οι αναμνήσεις από την παιδική ηλικία, από τα μικράτα μας που λένε, είναι τόσο πολύτιμες όσο και το οξυγόνο που λάβαμε, σαν αντικρύσαμε για πρώτη φορά το φως τούτου του κόσμου. Όχι μόνο οι πνευματικοί καρποί στην εύφορη γη της παιδικής ψυχής, αλλά και όλα τα αγκάθια, τα δεινά πειρατήρια του μισόψυχου και όλα τα πάθη, που εκείνος ενέσπειρε με το φλόγιστρο των ηδονών.

Και οι μεν είναι ακριβές, γιατί λειτουργούν σαν πυξίδες και  φωτεινοί οδοδείκτες στους αποπροσανατολισμούς μας από τον προορισμό της Ουράνιας Βασιλείας, οι δε, γιατί μεταλλάσσονται σε «ρόδινες» αφορμές, για επαναπροσδιορισμό της διαδρομής, στην άγνωστη ως χθες οδό της μετανοίας.

Το έλεγε τόσο όμορφα ο «δάσκαλος» ο αγαπημένος, ο μακαριστός κυρ-Κώστας Γανωτής, όταν τον ρώτησαν κάποτε, από πού αντλεί φως και παράδειγμα, ότι το μεγαλύτερο σχολείο, και αυτό που μας διδάσκει περισσότερο από όλα,  είναι οι εξομολογημένες αμαρτίες του «παλαιού ανθρώπου»!

Σε μια τέτοια εναγώνια αναθύμηση, μεταφερθήκαμε αρκετά χρόνια πίσω σε γιορτή κατηχητικού σχολείου. Τόσο ζωτική η ύπαρξη  αυτών των σχολειών. Πόσο ασύγκριτα πιο σημαντική από αναρίθμητες σύγχρονες και ανώφελες «δραστηριότητες», με τις οποίες έχουμε στην κυριολεξία καταπνίξει τα παιδιά μας σήμερα…Ας επιστρέψουμε όμως στην ανάμνησή μας. Εκδήλωση για την διπλή γιορτή της 25^ης Μαρτίου ήταν και οι δάσκαλοι, ο Γεώργιος και η Κυριακή προετοίμαζαν από καιρό τα παιδιά για ένα θεατρικό δρώμενο, βασισμένο στο βιβλίο του συγγραφέα  Δημήτρη Φερούση "Αγία Φιλοθέη η Αθηνιώτισσα". Η μικρή Παρασκευή όπως την βάπτισαν, διδάσκεται την αγία πίστη από την μάνα της Σηρίγη και τον πατέρα της Άγγελο. Και ύστερα…

Ύστερα η Αθηναία η κυρά, η ξακουστή Ρηγούλα,

ψάχνει να βρει τα ορφανά, να τα χορτάσει ούλα.

Τις κόρες του κατατρεγμού με αγάπη προστατεύει,

σε μοναστήρι μαρτυρά, το βίο της τελεύει…

Δύσκολος ο ρόλος και πολλά τα λόγια, για την μεγάλη μας θυγατέρα, που αξιώθηκε τότε να παραστήσει μια συγκλονιστική Αγία της πίστης μας. Μάλλον δεν θα θυμάται τίποτα τώρα, έπειτα από τόσα χρόνια που κύλησαν. Μα ήταν και ήταν ένα σημείο του…ρόλου, που η Φιλοθέη η ηγουμένη, με το βλέμμα στον Ουρανό μονολογούσε:

Κύριος ποιμαίνει με καὶ οὐδέν με ὑστερήσει…. ἐὰν γὰρ καὶ πορευθῶ ἐν μέσῳ σκιᾶς θανάτου, οὐ φοβηθήσομαι κακά, ὅτι σὺ μετ᾿ ἐμοῦ εἶ·…. τὸ ἔλεός σου καταδιώξει με πάσας τὰς ἡμέρας τῆς ζωῆς μου…

Μακάρι αυτούς τους στίχους-σπόρους να μην τους ξεχάσει ποτέ. Κάποτε να βλαστήσουν, να βρει να συγκομίσει ο Μέγας Γεωργός…Και εκείνο τον βίο τον θαυμαστό της Αθηναίας Κυράς, που βίωσε ως το μεδούλι αυτόν τον ψαλμό και την Παύλεια αιώνια προτροπή: «Τη ελπίδι χαίροντες, τη θλίψει υπομένοντες, τη προσευχή προσκαρτερούντες…» (Ρωμ. 12,12)

Συναξάρι λοιπόν και στην σημερινή εκπομπή. Το Ευαγγέλιο στην πράξη! για να θυμηθούμε και έναν μεγάλο, που σε κάθε κήρυγμά του είχε την Αγία στο πλάι του! Τόσο δική του! ( σ.σ. ο μακαριστός παπά Ανανίας Κουστένης) Ο Παρθενώνας της Φιλοθέης! Το πηγάδι των στρατοκόπων! Το μετόχι της Καλογρέζας…Ο μεγάλος της έρωτας για τον Νυμφίο Χριστό! 5 αιώνες πίσω ο χρόνος. Μια ανάσα μοιάζει, ένας ψαλμός από το προσευχητάρι των θλιμμένων ελπιζόντων…Οι περιστάσεις και οι ανάγκες και σήμερα απαράλλαχτες…Αποχριστιανισμός, φτώχεια, ξηρασία, σκλαβιά…μεταφορικά και στην κυριολεξία. Η Φιλοθέη…σκέτο… ένα προάστιο των Αθηνών για την συντριπτική πλειονότητα των "ελευθέρων" Νεοελλήνων…Η 19^Η Φεβρουαρίου άλλη μια μέρα  μετά την θλιβερή  «εορτή των ερωτευμένων». Τα στερνά ικετευτικά λόγια της Νεομάρτυρος του Χριστού, ας γίνουν σήμερα η πιο συχνή μας προσευχή: Κύριε μη λησμονήσεις την σκλαβωμένη πατρίδα μου…

Και αυτό το είχες ψελλίσει  τότε παιδί μου…Το θυμάσαι;

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από εκπομπή αφιερωμένη στον βίο της Αγίας Φιλοθέης της Αθηναίας

Φεβρουάριος 2024

 

 

 

 

Δεν είναι μόνο οι 176...

 

Μπήκαν στην πόλη οι εχθροί, από τις κερκόπορτες που αφήσαμε ορθάνοιχτες αδελφοί και πατέρες! Μόλις πριν λίγο καιρό, ο μέσος κληρικός στηνόταν στην είσοδο της Εκκλησίας, όχι για να εμποδίσει όσους αυτοαφοριζόμενοι και αυτοκατάκριτοι θεσμοθετούν τα άθεσμα και τα διεστραμμένα, αλλά για να αστυνομεύσει όσους δίψαγαν να ενωθούν με τον Ζωντανό Θεό. Για  κάθε πόρτα που έκλεινε και σφραγιζόταν στο Θεοφοβούμενο και στο Θεάρεστο, άνοιγε μια κερκόπορτα  διάπλατα,  να εισέλθει το Θεοστυγές και το Θεομίσητο. Τούτο το έγκλημα έχει αμέτρητους κρυφούς συνεργούς! Την συντριπτική πλειονότητα των συγχρόνων Ελλήνων Ορθοδόξων! Δεν είναι μόνο οι 176 εκπρόσωποί μας…Είναι και τα 76 βιβλία της Αγίας Γραφής που πετάξαμε στα σκουπίδια, επειδή το είπαν οι…επιστήμονες! Να μη μας ξεσυνεριστεί και μας εγκαταλείψει ο Θεός!  

Νώντας Σκοπετέας

15-02-2024

Αυτοί που νομοθετούν όσα πληγώνουν τον Χριστό μας...

 ....Στίβος ασκήσεως  οι Καρυές!  Έρωτι θείω την ψυχήν  τρωθέντες  οι οικιστές τους , στο  πέρασμα τόσων αιώνων! Άγρυπνοι φύλακες των προσταγμάτων του Χριστού μας!  Σε μέρη ποτισμένα με αίμα και ιδρώτα αγωνιστών της πίστης βρισκόμαστε και πάλι. Ο Γέροντας στο κελί –σύννεφο καθισμένος με αρκετούς προσκυνητές στο υπαίθριο φτωχό του αρχονταρίκι. Επίγονος Καρεωτών Αγίων,  με την υψούσαν ταπείνωση, σε κάθε λόγο και παραμικρή κίνησή του!

Παίρνουμε θέση σε κάτι κουτσουράκια! Ένας αδελφός μας Αιτωλός αγωνιά για το σημερινό σύντριμμα της Ελλάδας-Γέροντα μας πιάνει θλίψη με όλα αυτά που βλέπουμε γύρω μας! Με όλα αυτά τα αφύσικα και άθεα που νομοθετούνται, με την παιδεία μας! Πώς να αντιδράσουμε σε όλο αυτό; Κοιμόμαστε βαθιά και αυτοί μας διαλύουν στην κυριολεξία! Ο Γέροντας σκέφτεται για λίγο και έπειτα λέει κάτι που όλους μας αφήνει άναυδους!

-Ξέρετε παιδιά μου αν όλοι αυτοί που νομοθετούν αυτά τα ανίερα που τόσο πληγώνουν τον Χριστό μας, δεν μετανοήσουν δημόσια δεν θα σωθούν! Ακόμα και αν κατ΄ιδίαν εξομολογηθούν , δεν πρόκειται  να βρουν έλεος. Γιατί όσο το νομοθέτημα παραμένει σε ισχύ, θα πέφτει και θα τους πλακώνει! Πρέπει να νομοθετήσουν ξανά και να το διορθώσουν! Αλλιώς… Ας βγουν έστω δημόσια και να ομολογήσουν  σε όλους τα εγκλήματα που φτιάχνουν καθημερινά! Για θυμηθείτε τον Άγιο Αμβρόσιο των Μεδιολάνων όταν ο μέγας Θεοδόσιος σκότωσε στην Θεσσαλονίκη 7000 ανθρώπους.  Πήγε να εκκλησιαστεί στην Μητρόπολη. Ο Άγιος Επίσκοπος που έμαθε  την άφιξη του αυτοκράτορα, πήρε το Ιερό Ευαγγέλιο και τον περίμενε στην θύρα του ναού. Όταν εκείνος έφτασε, τον ήλεγξε δριμύτατα για το φριχτό του έγκλημα και δεν του επέτρεψε την είσοδο! Τον κάλεσε  να μετανοήσει ειλικρινά και να ζητήσει δημόσια συγγνώμη! Του επέβαλε επιτήμιο οχτώ μήνες να απέχει  από τη Θεία Ευχαριστία. Ο Αυτοκράτορας συνειδητοποίησε το ανουσιούργημά του και τρέμοντας και κλαίγοντας με λυγμούς σε δημόσια θέα το εξομολογήθηκε και ζήτησε συγχώρεση από Θεό και ανθρώπους!  Και έτσι ο Άγιος τον κοινώνησε τα επόμενα Χριστούγεννα! Τώρα για την παιδεία που είπατε και για τα νέα βιβλία…Παιδιά, τα βιβλία έχουν γραμμένα αυτά που εμείς ζούμε! Και εμείς είναι αλήθεια πως ζούμε με λίγο από όλα! Κάποτε τα αναγνωστικά της πρώτης δημοτικού τι είχαν ; Ό,τι ζούσε ο άνθρωπος! Πάπιες, κότες, πα-πα κο-κο! Εκκλησίες , καμπάνες, εορτές, οικογενειακή ζωή με πατέρα, μάνα, παππού, γιαγιά, παραμύθια, τραγούδια δημοτικά βγαλμένα από την ιστορία του τόπου και από τα ανδραγαθήματα ηρώων!

Τώρα που να βρεθούν όλα αυτά; Σύγχυση παντού! Και εμείς ζούμε όπως γράφουν τα βιβλία! Τα βιβλία παιδιά εμάς αντέγραψαν! Και εμείς ύστερα αναρωτιόμαστε τι φταίει! Φταίει ότι δεν διδάσκουμε τα παιδιά  μας με βίωμα! Πήγε , μας έλεγαν οι Γέροντες στην Παναγούδα,  ένας πατέρας με το παιδάκι του και παραπονιόταν ο πατέρας ότι εκείνο έβλεπε πολύ τηλεόραση. Και του λέει το παιδί: Εσύ γιατί βλέπεις ; -Κοκκίνισε ο πατέρας! Εγώ βλέπω το απόγευμα και το Σαββατοκύριακο του απαντά. Ναι, του λέει ο μικρός,  όποτε σε φωνάζω για να παίξουμε ή να με πας μια βόλτα, μου λες  συνέχεια ότι είσαι κουρασμένος και κοιτάς τηλεόραση!  Σώπασε ο πατέρας, δεν ήξερε τι να πει ύστερα! Έτσι είναι παιδιά, έχουμε την μόνη αληθινή και τόσο όμορφη πίστη και δεν την ζούμε ! 

Ποια η δική μας προσπάθεια; Να αλλάξουμε λοιπόν πρώτα τους εαυτούς μας! Γιατί μόνο ξερή διδασκαλία και φωνές και αντίδραση χωρίς βίωμα, φέρνουν μόνο σύγχυση! Και στα παιδιά κυρίως! Ξέρετε , στην Ρωσία οι διωγμοί της Εκκλησίας είχαν πρωτεργάτες τους τα παιδιά των Ιερέων!  Και να αντιδράσεις, έστω και δυναμικά, χωρίς ν αλλάξεις τον εαυτό σου πρώτα, δεν έκανες τίποτα απολύτως! Εμείς αντιδράμε δυστυχώς μόνο όταν πάνε να μας κλέψουν το πορτοφόλι! Μα δεν κάνουμε τίποτα όταν πάνε να μας κλέψουν την ψυχή! Το κυριότερο χαρακτηριστικό της εποχής του Αντιχρίστου παιδιά –δεν γνωρίζουμε χρόνους –όταν έλθει θα είναι η σύγχυση των γνωμών και η αποστασία! 

Έλεγε ο μακαριστός πατήρ Αντώνιος ο Αλεβιζόπουλος να μην μας φοβίζει αν αδειάζει η Εκκλησία. Να φοβόμαστε αν γεμίζει με λάθος φρόνημα!-Γέροντα μεγάλος ο πόλεμος των λογισμών !

-Έναν λογισμό να έχουμε παιδιά. Πως θα σώσουμε την ψυχή μας. Το τελειότερο , η τελεία των τελείων ατέλεστος τελειότης, όπως γράφει στην Κλίμακα ο Άγιος Ιωάννης, είναι να μην έχουμε καθόλου λογισμούς, να έχουμε απάθεια . Μόνη έννοια ο Χριστός μας! Αν δεν τα καταφέρνουμε, έστω να έχουμε μόνο καλούς . αν όχι και αυτό όσο το δυνατόν λιγότερους κακούς! Και να μην παραπονιόμαστε συνεχώς στον Θεό! Να τον δοξολογούμε μονάχα! Είχα λάβει πριν λίγο καιρό δυο γράμματα από δυο κοπέλες νέες σε ηλικία! Η πρώτη μου έγραφε για την φτώχια που έδερνε και εκείνη και τον σύζυγό της. Υγιείς μεν αλλά με  δάνεια, με οικονομικά  προβλήματα με ανεργία. Απελπισία σκέτη!  

Η δεύτερη μου έγραφε ότι είχε καρκίνο η καημένη, αλλά δόξαζε τον Θεό που την δυνάμωνε και έκανε τον αγώνα της. Ε πήρα και εγώ το γράμμα της δεύτερης και το έστειλα σαν απάντηση στην πρώτη!  Μια φορά βγήκα έξω, κάπου με κάλεσαν να μιλήσω δυο λόγους του Θεού να πω και εγώ ο,τι με φωτίσει. Την άλλη μέρα έβλεπα κόσμο από το πρωί μέχρι το βράδυ! Δεν ήρθε ούτε ένας χαρούμενος άνθρωπος όλη μέρα! Δεν άκουσα ένα Δόξα Σοι ο Θεός! Σαν νύχτωσε μόνο, φέρανε μια γυναίκα σε ένα καροτσάκι αναπηρικό με σκλήρυνση. Όλο χαρά εκείνη ! Πως τα καταφέρνεις, την ρωτώ και συνέχεια γελάς; Πάτερ, μου λέει, έχω μάτια, αυτιά, μιλάω, έχω χέρια! Δεν έχω πόδια τώρα, μα και τότε που είχα που με πήγαιναν και τι καταλάβαινα! Ενώ τώρα! πανηγύρι στην ψυχή της! Όλο να δοξολογεί! Και να υπομένει! Μεγάλο εφόδιο η υπομονή, ιδίως μέσα στον γάμο! Να βρίσκουμε τρόπο πάντα να ξεφεύγουμε στις δυσκολίες δια της υπομονής! Θυμηθείτε τι υπομονή έκανε ο Σωκράτης με την Ξανθίππη ! Αν βρεις  έλεγε μια καλή σύζυγο θα είσαι ευτυχισμένος. Αν όχι, θα γίνεις φιλόσοφος! Εμείς εδώ στο Όρος δίνουμε σαν ευχή το καλές υπομονές! Πολλές δηλαδή, ατέλειωτες! Ζήτησαν  κάποτε από τον Ρουμάνο Γέροντα τον Κλεόπα κάποιοι προσκυνητές , να τους νουθετήσει  και εκείνος άρχισε να τους λέει: Λοιπόν παιδιά μου θα πρέπει στη ζωή σας να κάνετε υπομονή, υπομονή, υπομονή, υπομονή υπομονή, υπομονή, υπομονή, υπομονή, μισή ώρα έκπληκτοι τον άκουγαν να επαναλαμβάνει μόνο αυτήν τη λέξη υπομονή, υπομονή, υπομονή, υπομονή… Κάποια στιγμή έκανε μια παύση ο Γέροντας, νόμιζαν εκείνοι πως κάτι άλλο τότε θα τους έλεγε…Και συνεχίζει εκείνος λοιπόν : Έτσι παιδιά μου, αν κάποια στιγμή σας τελειώσει η υπομονή, τότε θα κάνετε πάλι υπομονή, υπομονή, υπομονή, υπομονή….!

-Γέροντα τι γνώμη έχετε για τους  ομοφυλόφιλους ;

Να σας πω παιδιά …Είναι κάτι που δεν αγαπά ο Θέος! Τους ανθρώπους όλους τους αγαπά! Δεν κάνει διάκριση! Τα πάθη αυτά τον πληγώνουν! Βέβαια είναι και κάποιοι που λένε οι καημένοι, πως δεν μπορούν να απαλλαγούν από το πάθος αυτό παρ ότι θέλουν. Είχε πάει μια φορά ένας τέτοιος άνθρωπος που ήθελε να αλλάξει, μα δεν τα κατάφερνε …Τον αγκάλιασε με αγάπη ο Άγιος. Παιδί μου του λέει. Μπορείς να νηστεύεις Τετάρτη και Παρασκευή και από το λάδι ακόμα; Βέβαια Γέροντα, μπορώ! Μπορείς να κάνεις και λίγες μετάνοιες κάθε μέρα; Μπορώ Γέροντα! Μπορείς να πηγαίνεις κάθε Κυριακή Εκκλησία;  Μπορώ! Να δίνεις από τον μισθό σου τα μισά για ελεημοσύνη; Κι αυτό νομίζω πως θα το καταφέρω είπε ο νέος! Του είπε λοιπόν ο Γέροντας περίπου 30 μπορείς και εκείνος απάντησε σε όλα καταφατικά! Ε τότε παιδάκι μου του λέει κάμε όλα αυτά που μπορείς και εκείνο που λες πως δεν μπορείς άσε το να το κάνει ο Κύριός μας! Θα σε βοηθήσει Αυτός σε ό,τι δεν μπορείς !

- Πείτε μας κάτι τελευταίο για τα παιδιά μας Γέροντα που είναι στην εφηβεία!

-Όσο μεγαλώνουν να τους αφήνετε προοδευτικά μια μεγαλύτερη ελευθερία. Να τους εξηγείτε την άρνησή σας σε κάποιες επιθυμίες τους, Να μην είναι στείρα αυτή και όπως είπαμε χωρίς βίωμα! Να τους δείχνετε εμπιστοσύνη και να τους δίνετε και ευθύνες. Να μάθουν την επιλογή, την υπομονή, την διάκριση. Γιατί θα μείνουν μόνα  κάποτε και τότε…Παρατηρούσα προχθές ένα γαϊδουράκι που έχουμε εδώ και το έβλεπα να τρώει. Είχε ξεριζώσει το ζωντανό έναν ζοχό και προσπαθούσε να το φάει. Και το είχε πάρει στο στόμα και το τίναζε να φύγουν τα χώματα πριν το καταπιεί! Ακούτε παιδιά; Με δίδαξε εκείνη την ώρα ο γαϊδαράκος! Την επιλογή, την υπομονή, την διάκριση!

Πάντα τα λόγια του Γέροντα γράφονται μέσα μας, εκεί στο ευωδιαστό κελάκι του! Από τον ακένωτο θησαυρό της δεομένης καρδιάς του, αναπαύουν την πενία και το σκοτάδι της δικής μας, τραβώντας την προς το Φως των εντολών του Θελητή του ελέους. Εκεί στο Καρεώτικο σύννεφό του,  κρυμμένος και ταπεινός, συνεχώς πασχίζει να διαλύσει την αχλύν της σύγχυσής μας! Και εύχεται ο Γέροντας  στην ανέκφραστη χαρά όλοι κάποτε να  οδηγηθούμε,  μετά την Θεία δικαιοκρισία....

Νώντας Σκοπετέας

2017

Δάκρυα σταλάζει ο Άθωνας. Ημερολόγιο Όρους (Απόσπασμα)

Εγώ θα με δικάσω…

 

Πόσο αδικούμε τους εαυτούς μας αδελφοί μου, αν δεν προσπαθούμε κάθε μέρα αυτού του προσκαίρου, να μας προσθέτει γνώση του Ζώντος Θεού. Όχι απλά μια στείρα, σχεδόν  εγκυκλοπαιδική γνώση. Μια ειλικρινής και καρδιακή πορεία επιγνώσεως, να είναι ο σκοπός και η αποστολή μας! Η Αγιότητα, η απόκτηση και διατήρηση θερμουργού του Αγίου Πνεύματος, μέσω της επιγνώσεως του Τριαδικού Θεού, στο μέτρο που δεν υπερέχει το ακατάληπτο και άρα εδώ γίνεται η αδίσταχτη πίστη το ασφαλές  μέσο προς τον Θεοδίδακτο τούτον προορισμό. Η διαρκής αυτή διαδρομή, έχει την γνώση των Γραφών και των δικαιωμάτων του Αγίου Θεού, φωτοδόχο οδοδείκτη και την άγνοιά τους, απροπέλαστο εμπόδιο και πρόξενο ολέθρου για την ψυχή! …τοῦτο καὶ αἱρέσεις ἔτεκε, τοῦτο καὶ βίον διεφθαρμένον εἰσήγαγε, τοῦτο τὰ ἄνω κάτω πεποίηκεν…όπως ο Θεορρήμων Χρυσόστομος, προοδοποιών  μας προειδοποιεί…

Πόσο  αδικούμε τους εαυτούς μας, όταν δεν φροντίζουμε να μελετάμε τον Θείο Λόγο. Όταν αποσπασματοποιούμε τα αιώνια ρήματα και τα προσαρμόζουμε στο εγώ και στο θέλω μας. Υπάρχει εκείνο το αλήστου μνήμης, που κάποτε ξεστομίστηκε! Το ξέρεις ότι μέσα στην γραφή υπάρχει η φράση: Ουκ έστι Θεός; Κλασσική περίπτωση αιρετικής διδασκαλίας! Αν κοιτάξουμε ελάχιστα μόλις πιο πάνω, στον ίδιο ψαλμό τον 52^ο θα διαβάσουμε:«Είπεν άφρων εν τη καρδία αυτού ουκ έστι Θεός» Ο άφρων μόνο, ο άνους, ο ανόητος μπορεί να ισχυριστεί κάτι τέτοιο. Υπάρχουν αμέτρητα παραδείγματα, που μαρτυρούν αυτή την δολιότατη παγίδα, που πάντοτε στήνει ο πονηρός, σε όσους με πνεύμα επηρμένης  αυθεντίας, χωρίς την ταπείνωση που χαρίζει η άδολη και ολοκληρωτική πίστη, ανοίγουν να αναγνώσουν την Αγία Γραφή. Και είναι αυτοί οι ίδιοι οι ετεροδιδασκαλούντες, που εν είδη ψευδοπροφητών ερμηνεύουν κατά το δοκούν και παραχαράσσουν σφόδρα το Ζωοποιό και Αθάνατο πνεύμα του Ευαγγελικού Λόγου.

Πάμε στο κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο και στο 12^ο κεφάλαιο. Ένα αιώνιο ρήμα, που πολύ αγαπάμε και συχνά προλογίζει, εδώ και τόσα χρόνια, αυτήν την ραδιοφωνική μας συμπόρευση.

…ἐγὼ φῶς εἰς τὸν κόσμον ἐλήλυθα, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς ἐμὲ ἐν τῇ σκοτίᾳ μὴ μείνῃ. καὶ ἐάν τίς μου ἀκούσῃ τῶν ῥημάτων καὶ μὴ πιστεύσῃ, ἐγὼ οὐ κρίνω αὐτόν· οὐ γὰρ ἦλθον ἵνα κρίνω τὸν κόσμον, ἀλλ᾿ ἵνα σώσω τὸν κόσμον.(Ιω. 12,46-47)      Τι παρατηρούμε αδελφοί μου; Τι θα προέτασσε  αποκλειστικά ο ετεροδιδάσκων;  Το ότι ο Κύριος, όπως ο ίδιος λέει, δεν ήρθε σε αυτόν τον κόσμο για να τον κρίνει, αλλά για να τον σώσει…και άρα μη φοβάστε…θα σωθούμε όλοι από την αγάπη του και…νάνι-νάνι…!!!

Ακριβώς στον επόμενο στίχο, δίνεται όμως η απάντηση, που κατατροπώνει αυτά τα αγαπιστικά φληναφήματα, ο λόγος περί του αυτεξουσίου, που ο Κύριος  απόλυτα σέβεται και το αυτοκατάκριτο, για το οποίο  συχνά γίνεται λόγος μέσα στο Ευαγγέλιο :   ὁ ἀθετῶν ἐμὲ καὶ μὴ λαμβάνων τὰ ῥήματά μου, ἔχει τὸν κρίνοντα αὐτόν· ὁ λόγος ὃν ἐλάλησα, ἐκεῖνος κρινεῖ αὐτὸν ἐν τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ· (Ιω. 12,48)     Έχει φτιάξει αποκλειστικά μόνος του ο καθένας μας, που τον νόμο του Θεού αντιστρατεύεται και αθετεί,  εκείνον που  θα τον κρίνει και θα τον δικάσει εν τη δικαιοσύνη του Δικαίου Κριτή...τον ίδιο  τον αποστατούντα εαυτό του! Διαστρέφει τα όσα ερμήνευσαν με Πνεύμα Αληθείας οι Άγιοι Πατέρες και δημιουργεί σκάνδαλα και διαιρέσεις, όπως μαρτυρά το στόμα του Χριστού μας, ο Θείος Παύλος:  αἱρετικὸν ἄνθρωπον μετὰ μίαν καὶ δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ,  εἰδὼς ὅτι ἐξέστραπται ὁ τοιοῦτος καὶ ἁμαρτάνει ὢν αὐτοκατάκριτος. ( Τιτ.3, 10-11) Ευχή να γίνουν τούτες οι φτωχές σκέψεις, νουθεσία για όσους (μακάρι ανεπιγνώστως) σπέρνουν ζιζάνια και ασθένειες που προσβάλλουν την υγιά Αγία μας πίστη…

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή

 

 

 

Σημεῖον ἀντιλεγόμενον

«…ἰδού οὗτος κεῖται εἰς πτῶσιν καί ἀνάστασιν πολλῶν

 ἐν τῷ Ἰσραήλ καί εἰς σημεῖον ἀντιλεγόμενον…» (Λουκ. 2,34)

Η ζωή όσων θέλουν να ζουν ευσεβώς και θεαρέστως, είναι κατάγιομη  από διωγμούς και πειρασμούς, λοιδορίες, ύβρεις, ειρωνείες, καταφρόνια, υποτίμηση, συκοφαντίες.

-Μήπως είμαι εξωγήινος; μας ρωτούσε τις προάλλες μια ψυχούλα…-μήπως τα έχω χάσει; Γιατί  όλοι με αντιμετωπίζουν έτσι, σχεδόν σαν τρελό! Ένας συνάδελφος στο γραφείο μου είπε, πως με αυτά που λέω είμαι για το luben...(σ.σ διαδικτυακό σατυρικό κανάλι)  

Η πεπερασμένη μας μας λογική αδυνατεί να υποκλιθεί στο απερινόητο και ακατάληπτο του Θεού. Ελάχιστα ψήγματα του μεγαλείου Του μας χαρίζονται σαν παρηγοριές, για να μπορούμε να αντέχουμε αυτό το πολλάκις  δυσβάσταχτο άλγος της στενής και  και τεθλιμμένης οδού. Για να μπορούμε να χαιρόμαστε ελπίζοντας. Ελπίδα (έλεγε ο π.Αθανάσιος Μυτιληναίος) είναι η χαρά πριν την χαρά! Ο παράδεισος πριν τον παράδεισο! Και είναι αυτά τα θαύματα και τα θαυμάσια  ακήρατες πλευρές του Κυρίου μας (έτσι τα παρομοιάζει ο μακαριστός Παναγόπουλος) από τις οποίες ξεβγαίνουν συνεχώς ύδωρ και αίμα, της πίστης μας τα νάματα τα ζωοποιά,  τα σωστικά μυστήρια της ζωντανής αλήθειας!

 Είναι τα θαύματα λοιπόν τα υπέρλογα, τα υπερφυή,  που κατά την πίστη του καθενός χορηγούνται. Μακάριοι  βέβαια όσοι πιστεύουν δίχως να δουν. Η  διάκριση, η μεγαλύτερη και  μητέρα και αδελφή όλων των αρετών, είναι εκείνη που θα οδηγήσει τον πιστό, είτε να κρατήσει καλά φυλαγμένο τούτο το σημείο-δώρο, είτε προς δόξαν Θεού και  ωφέλεια ψυχών, να το κοινολογήσει στους αδελφούς του, να χαρούν και να παρηγορηθούν και εκείνοι,  να δοξάσουν τον Κύριο, που συντρίβει τη λογική, της φύσεως την τάξη και να αναφωνήσουν με δυναμωμένη την ελπίδα:  Ζει Κύριος των δυνάμεων!

Βέβαια εδώ αρχίζει η μεγάλη δοκιμασία, γιατί δεν είναι μόνο οι άγευστοι και τυφλοί, οι απονεκρωμένοι ολότελα πνευματικά, που θα σπεύσουν όπως είπαμε και νωρίτερα να χλευάσουν, μα είναι και άνθρωποι, εντός πολλών εισαγωγικών, πιστοί και πνευματικοί, λαϊκοί μα και κληρικοί, που αβίαστα θα αποδώσουν το υπέρλογο που μόλις ακούστηκε από μία ταπεινή ψυχούλα, ως αποκύημα φαντασίας, ή ακόμα και  ομαδικής παράκρουσης, αν πολλοί έγιναν κοινωνοί του, διαστρεβλώνοντας την αλήθεια και ζητώντας ένα νέο θαύμα επί τόπου, προκειμένου να πειστούν και για εκείνο που άκουσαν! «…Καὶ προσελθόντες οἱ Φαρισαῖοι καὶ Σαδδουκαῖοι πειράζοντες ἐπηρώτησαν αὐτὸν σημεῖον ἐκ τοῦ οὐρανοῦ ἐπιδεῖξαι αὐτοῖς. Ὁ δὲ ἀποκριθεὶς εἶπεν αὐτοῖς· ὀψίας γενομένης λέγετε· εὐδία· πυρράζει γὰρ ὁ οὐρανός· καὶ πρωΐ· σήμερον χειμών· πυρράζει γὰρ στυγνάζων ὁ οὐρανός. Ὑποκριταί, τὸ μὲν πρόσωπον τοῦ οὐρανοῦ γινώσκετε διακρίνειν, τὰ δὲ σημεῖα τῶν καιρῶν οὐ δύνασθε γνῶναι; Γενεὰ πονηρὰ καὶ μοιχαλὶς σημεῖον ἐπιζητεῖ, καὶ σημεῖον οὐ δοθήσεται αὐτῇ εἰ μὴ τὸ σημεῖον Ἰωνᾶ τοῦ προφήτου. Καὶ καταλιπὼν αὐτοὺς ἀπῆλθεν…»( Ματθ.16,1-4)

 Και ναι μεν όπως λένε οι πατέρες, πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί, γιατί ο μισόκαλος στήνει διαρκώς δόκανα  υπερηφανείας και παγίδες οιήσεως, αλλά όταν με την ευλογία του πνευματικού πατρός και με την διάκριση οδηγό, ένα θαύμα μας κοινολογείται, θα πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί, ώστε να μην ομοιάσουμε στους φαρισαίους που κατηγόρησαν, ω της  βλασφημίας, τον Χριστό μας ότι συμπράττει  με τον άρχοντα των δαιμονίων για να εκβάλει τα δαιμόνια! «…Αὐτῶν δὲ ἐξερχομένων ἰδοὺ προσήνεγκαν αὐτῷ ἄνθρωπον κωφὸν δαιμονιζόμενον· καὶ ἐκβληθέντος τοῦ δαιμονίου ἐλάλησεν ὁ κωφός, καὶ ἐθαύμασαν οἱ ὄχλοι λέγοντες ὅτι οὐδέποτε ἐφάνη οὕτως ἐν τῷ Ἰσραήλ. Οἱ δὲ Φαρισαῖοι ἔλεγον· ἐν τῷ ἄρχοντι τῶν δαιμονίων ἐκβάλλει τὰ δαιμόνια…» (Ματθ.9,32-34)  

Θέλουμε θαύμα για να πειστούμε για το θαύμα, σαν τους φαρισαίους και τους σαδδουκαίους,  που πείραζαν τον Κύριο, ω της εμπαθούς υποκρισίας, ω της πλάνης, ω της ζηλοφθονίας της παμίαρης!  Όλα τα ξεχάσαμε με μιας, όλα τα θαύματα και τα θαυμάσια της Αγίας Ορθοδοξίας! Σκάνδαλα για την "ανίκητη" λογική των πολλών! Το λείμμα θα κρατήσει την πίστη ζωντανή! Θα διαβάσουμε μερικά τέτοια λοιπόν σήμερα διάσπαρτα, με θεματικό τους  πυρήνα το γεγονός ότι ο Χριστός μας είναι πάντοτε παρών, η Παναγία Μητέρα μας και οι γνήσιοι φίλοι του, είναι συνεχώς δίπλα μας! Η λογική υποχωρεί και νικιέται από  την άδολη και ανυστερόβουλη  πίστη της καθαρής καρδιάς, που αενάως θα προκαλεί και θα αποτελεί σημείον αντιλεγόμενον! Καθρεφτίζεται ο λοιδορούμενος  Χριστός μας στο πρόσωπο όσων προς δόξαν Θεού και ωφέλεια και ενδυνάμωση της ελπίδας των αδελφών τους τα αποκαλύπτουν. Τα λόγια του Δικαίου Συμεώνος, η φωνή και η συγκλονιστική του πρόρρηση για τον τέλειο Θεάνθρωπο, δεν θα πάψουν  ποτέ να ηχούν έως το τέλος της ιστορίας…

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή