main menu

Επιλέξτε ετικέτα για εμφάνιση των αντιστοιχων αναρτήσεων. Αρχική Σελίδα

Απενεργοποιημένη Λειτουργία

13 Οκτ 2009

Μια διαφορετική προσευχή ....


Μετα την πτωση ενός ιδιωτικου αεροπλάνου στην Μοντάνα των Η.Π.Α.σ'ένα κοιμήτηριο τα Μ.Μ.Ε.ανακοινωσαν τον θανατο 7 ενηλίκων και 7 παιδιων,αυτό που δεν είπαν όμως είναι καποιες λεπτόμερειες:Το αεροπλάνο ανήκε στον Bud Feldcamp ιδιοκτήτη μιας αλυσίδας κλινικών εκτρώσεων.Το κοιμητήριο στο οποίο έπεσε το αεροπλάνο είναι καθολικό και ονομάζεται ''Τίμιος Σταυρός'' και εκεί έχει χτιστεί το Μνημείο του αγέννητου παιδιού όπου μαζεύονται οι πιστοί κάθε Πέμπτη και πρόσευχονται για το σταμάτημα των εκτρώσεων.Αυτό το μνημείο φτιαχτηκε εις μνήμην των παιδιών που πέθαναν εξαιτίας των εκτρώσεων.Ακόμα δεν είπαν ότι ο Irving Bud Feldcamp είχε αγοράσει την επιχείρηση ''Family Planning Associates''η οποία πραγματοποιει τις πιο πολλές εκτρωσεις στην Καλιφορνια. Με αυτήν την ιδιωτική αιματηρή επιχείρηση των εκτρωσεων μπορούσε να συντηρεί ένα ιδιώτικο αεροπλάνο με το οποίο πήγε για διακοπες με την οικογένειά του στο Yellowstone Club.Σ'αυτό το ατύχημα πέθαναν οι 2 κόρες του,οι 2 γαμπροί του τα 5 εγγόνια του 4 οικογενειακοί φίλοι και ο πιλότος. Ο έμπειρος πιλότος δεν ανακοίνωσε κάποια βλάβη και το αεροπλάνο έπεσε κατά μυστηριωδη τρόπο.Αυτα τα γεγονότα κατέγραψε ο Gingie Edmonds ένας ακτιβιστής pro-life ο οποίος δίνει μαρτυρία για τη συνάντησή του με την οικογένεια Feldcamp οπου τους έδειξε εκμαγεία εμβρύων και τους παρακάλεσε για το καλό των παιδιών τους να σταματήσουν αυτή την επιχείρηση με το αίμα των αθώων ψυχών .

Σε αυτές τις αθώες ψυχές θα ήθελα με την νοερή συναίνεση της φίλης Βασιλικής απο τον εξαιρετικό της ιστοχώρο :
http://kirie-ihsou-xriste-eleison-me.blogspot.com/ να αφιερώσω το παρακάτω θαυμάσιο και συγκινητικό κείμενό της ... σαν μια γλυκύτατη ,διαφορετική προσευχή ... Σήμερα, επισκεφθήκαμε ένα μοναστήρι.Μια γλυκιά ευωδία και ένα διαφορετικό φως κάλυπτε αυτόν τον χώρο.Με το που μπήκαμε απο την πύλη, οι πετροκτιστοι τοίχοι, τα ψηλά κυπαρίσσια, οι ευλογημένες αδελφές, η προσμονή του κόσμου "-Αγία μου Ειρήνη, πρόσπεσε στην Παναγία μας, να ζητήσει από τον Υιό της και Θεό μας...", όλα, έκαναν τα μάτια μου και τα αυτιά μου να ανοίξουν. Μύριζα κοίταζα άκουγα σαν χαμένη σε όνειρο.Προσκηνήσαμε στην χάρη της, και ένιωθα θαρρώ, της προσευχές σαν χρυσά καντήλια κρεμασμένα γύρω πάνω και κάτω απο το εικόνησμα.Μέσα σε αυτό το κλίμα με και με την καρδιά μου γεμάτη έκανα ένα γύρω στις υπόλοιπες αίθουσες.Κοίταζα τις εικόνες.Παμπάλαιες, όμορφες, μικρές πόρτες.Κάποια στιγμή το μάτι μου έπεσε σε ένα κορίτσι.Ένα κορίτσι με άσπρα μαλλιά.Με καθαρό βλέμμα και να λάμπει. Μου έκανε εντύπωση η ομορφιά της.Το πόσο τακτικά και φρόνιμα καθόταν. Περιμένει τους δικούς της σκέφτηκα.Κάπου εδώ γύρω θα είναι η μητέρα της.Τέτοια κορίτσια είναι πάντα μαζί με την μητέρα τους.Συνέχισα να την κοιτώ και ένα χαμόγελο χαράκτηκε στο πρόσωπο μου.Μου θύμισε τόσο απλά, όμορφα και γλυκά τα λόγια σε ένα βιβλίο που είχα διαβάσει."- Τέτοια παιδιά, είναι εισιτήριο για τον Παράδεισο. Αχ και να ξέρανε οι γονείς..., αχ, μόνο να ξέρανε πόσο τους αγαπάει Ο Θεός και τους χάρηκε τέτοιο δώρο!"Η χαρά μου ξεχείλισε.Έβλεπα μπροστά μου ένα Αγγελούδι.Ήθελα να την γνωρίσω, να πάρω λίγο από την καλοσύνη της. Είχα τόσα να ρωτήσω.Προσπάθησα να ξεχαστώ για λίγο, είπα να μην σταθώ άλλο κοντά. Να μην ενοχλήσω. Έκανα ένα γύρω, βρήκα τους δικούς μου και ετοιμαστήκαμε να φύγουμε.Στιγμή αμηχανίας. Πως τολμάμε και φεύγουμε από έναν αγιασμένο τόπο;Πως μπορώ να φύγω;Ξεκινήσαμε για την έξοδο.Ώσπου την ξαναείδα. Μαζί με τους γονείς της αυτή τη φορά!Οι γονείς με άσπρα μαλλιά, είχαν γεράσει.Η αγάπη ήταν ζωγραφισμένη στα πρόσωπα τους.Προσπάθησα να ανατρέξω σε αυτά που θα είχαν νιώσει τότε που ήταν νέοι!Όταν θα πήραν το νεογέννητο μωρό τους στην αγκαλιά τους, και θα πρόσεξαν οτι έχει σύνδρομο Down!Θα γέμισαν αμφιβολίες; Τύψεις; Χαρά;Αυτοί τότε δεν είχαν το σκανάρισμα που βλέπουν αν το μωράκι έχει σύνδρομο. Όπως σήμερα!Δεν νιώσαν καμιά απογοήτευση, πριν γεννηθεί το παιδί τους.Τι τυχεροί!Και σήμερα, όλοι μαζί γέρασαν. Και είναι ευτυχισμένοι.'Ήρωες τέτοιοι γονείς!Ίσως, να είναι όλοι μαζί και στην επόμενη ζωή!Ο Κύριος μόνο το ξέρει.Μακάρι Ο Θεός να μας αξιώσει να είμαστε και εμείς μαζί του όταν θα έρθει η ώρα μας.Να βρούμε την οικογένεια μας που τόσο σύντομα έφυγε από κοντά μας.Αμήν. Με εν Χριστώ Αγάπη Βασιλική .

Δεν υπάρχουν σχόλια :

Δημοσίευση σχολίου

Γράψτε τα σχόλιά σας εδώ...

Ας επιλέξουμε ...Το τίμημα ή το αντίτιμο ...

Ας επιλέξουμε ...Το τίμημα ή το αντίτιμο ...
Βαπτίστηκες και αναγεννήθηκες ... Μετανόησες κάτω από πετραχήλι και ξαναβαπτίστηκες ... Μετέλαβες τα άχραντα μυστήρια και ένιωσες ξανά βαπτισμένος εις το όνομα του τρισυπόστατου Θεού ... Υπάρχει ακόμα ένα βάπτισμα το τέταρτο κατά σειρά .. το βάπτισμα της ομολογίας ...στο αίμα της Πίστης ... Άραγε πόσοι από εμάς θα το αγαπήσουμε ; Τον Αναστάντα Θεό ας ομολογήσουμε ...Και ας πληρώσουμε το τίμημα της Ομολογίας ...όχι το αντίτιμο της απωλείας ...! Καλό Παράδεισο ! ( Νώντας Σκοπετέας. 2009)

Απολυτίκιο Αγίου Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου. Ακούστε το από την αδελφή μας Νεκταρία Καραντζή

Απολυτίκιο Αγίου Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου. Ακούστε το από την αδελφή μας  Νεκταρία Καραντζή
Τον θαυμάσιον μύστην Χριστού υμνήσωμεν , Μηλεσίου το κλέος και των Γερόντων φωνή , την βοήθειαν ημών και διόρασιν ˙ Τον αναπαύσαντα σοφώς τας ψυχάς των ασθενών , του πνεύματος συνεργεία . Πορφύριον Καυσοκαλυβίτην ,επικαλέσωμεν άπαντες. // Nώντας Σκοπετέας 27-11-2013 Απολυτίκιο με την ευκαιρία της επισήμου Αγιοκατατάξεως του Γέροντος Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτου . Σημ: Το απολυτίκιο δεν περιέχεται σε αναγνωρισμένη ακολουθία , αλλά είναι προϊόν ευλαβείας και απέραντης ευγνωμοσύνης , προς τον Μεγάλο Άγιο του Θεού , στην μεγάλη η μέρα της Αγιοκατατάξεώς του .

Ουράνια Συντροφιά...

Ουράνια Συντροφιά...
Παλαιά συνηθίζαμε, κατά την εορτή των Θεοφανείων, ν' αγιάζομε τα σπίτια. Κάποια χρονιά επήγα κι εγώ κι αγίαζα. Χτυπούσα τις πόρτες των διαμερισμάτων, μου ανοίγανε κι έμπαινα μέσα ψάλλοντας: "Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου Κύριε...". Όπως πήγαινα στην οδό Μαιζώνος, βλέπω μια σιδερένια πόρτα. Ανοίγω, μπαίνω μέσα στην αυλή, που ήταν γεμάτη από μανταρινιές, πορτοκαλιές, λεμονιές, και προχωρώ στη σκάλα. Ήταν μια σκάλα εξωτερική, που ανέβαινε πάνω και κάτω είχε υπόγειο. Ανέβηκα τη σκάλα, χτυπάω την πόρτα και παρουσιάζεται μια κυρία. Αφού μου άνοιξε, εγώ άρχισα κατά τη συνήθειά μου το "Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου, Κύριε...". Με σταματάει απότομα. Εν τω μεταξύ με ακούσανε και δεξιά κι αριστερά στο διάδρομο βγαίνανε κοπέλες απ' τα δωμάτια. "Κατάλαβα, έπεσα σε οίκο ανοχής", είπα μέσα μου. Η γυναίκα μπήκε μπροστά μου να μ' εμποδίσει. -Να φύγεις, μου λέει. Δεν κάνει αυτές να φιλήσουν το Σταυρό. Να φιλήσω εγώ το Σταυρό και να φύγεις, σε παρακαλώ. Εγώ τώρα πήρα σοβαρό και επιτιμητικό ύφος και της λέω: -Εγώ δεν μπορώ να φύγω! Εγώ είμαι παπάς, δεν μπορώ να φύγω! Ήλθα εδώ ν' αγιάσω. -Ναι, αλλά δεν κάνει να φιλήσουν το Σταυρό αυτές. -Μα δεν ξέρομε αν κάνει να φιλήσουν το Σταυρό αυτές ή εσύ. Διότι αν με ρωτήσει ο Θεός και ζητήσει να Του πω ποιος κάνει να φιλήσει το Σταυρό, οι κοπέλες ή εσύ, μπορεί να έλεγα: "Οι κοπέλες κάνει να τον φιλήσουν και όχι εσύ. Οι ψυχές τους είναι πιο καλές από τη δική σου". Εκείνη τη στιγμή εκοκκίνησε λίγο. Της λέω λοιπόν: -Άσε τα κορίτσια να φιλήσουν το Σταυρό. Τους έκανα νόημα να πλησιάσουν. Εγώ πιο μελωδικά από πρώτα έψαλλα το "Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου Κύριε...", διότι είχα μια χαρά μέσα μου, που ο Θεός οικονόμησε τα πράγματα να πάω και σ' αυτές τις ψυχές. Φιλήσανε όλες το Σταυρό. Ήταν όλες περιποιημένες, με τις πολύχρωμες φούστες κ.λπ. Και τους είπα: -Παιδιά μου, χρόνια πολλά. Ο Θεός μάς αγαπάει όλους. Είναι πολύ καλός και "βρέχει επί δικαίους και αδίκους". Όλοι Τον έχομε Πατέρα και για όλους μας ενδιαφέρεται ο Θεός. Μόνο να φροντίσομε να Τον γνωρίσομε και να Τον αγαπήσουμε κι εμείς και να γίνομε καλοί. Να Τον αγαπήσετε και θα δείτε πόσο ευτυχισμένες θα είστε. Κοιτάξανε απορημένες. Κάτι πήρε η ψυχούλα τους η ταλαιπωρημένη. -Χάρηκα, τους λέω τέλος, που μ' αξίωσε ο Θεός να έλθω σήμερα και να σας αγιάσω. Χρόνια πολλά! -Χρόνια πολλά, είπαν κι εκείνες κι έφυγα./Γ.Πορφύριος

η προσευχή του Κυρ -Φώτη...

η προσευχή του Κυρ -Φώτη...
Σε ευχαριστώ, Κύριε πολυέλεε, σε υμνώ, σε δοξάζω, γιατί μ' έπλασες από το τίποτα. Αλλά δεν μ' έπλασες μοναχά μια φορά, αλλά και κάθε μέρα με πλάθεις από το τίποτα, επειδή και κάθε μέρα με βγάζεις από τον ίσκιο του θανάτου που ξαναπέφτω. Μέσα στον ακαταμέτρητο τον κόσμο, μέσα στη μερ­μηγκιά των ανθρώπων, είμαι ένα τίποτα. Ο κάθε άνθρωπος είναι ένα τίποτα. Και μολαταύτα τον κάθε άνθρωπο τον θυμάσαι και τον βρίσκεις και τον τραβάς προς εσένα, και τον ζωοποιείς από πεθαμένον, και τον ξαναπλάθει το πατρικό χέρι σου, σαν να είναι ο καθένας μας μοναχά αυτός στον κόσμο. Η κραταιά δύναμή σου βαστά όλη την κτίση κι' όλες τις ψυχές σαν νάναι μια και μοναχή. Και τις κάνεις να νοιώσουνε την αθανασία σαν νάναι μια και μονάχη η καθεμιά και σε νοιώθουνε πατέρα τους σπλαχνικόν, που δεν κουράζεται να συχωρά και να ξαναπλάθει τον εαυτό μας, που πεθαίνει κάθε ώρα από την αμαρτία. ~Φώτης Κόντογλου~