Μύρισε Παράδεισος ....(Μέρος α΄)

 Άγιο Όρος Οκτώβρης 2012  (Ι)

Δυο χρόνια κύλησαν από την τελευταία φορά που η Παναγιά μας , η Έφορος του Αγίου Όρους μας αξίωσε να πατήσουμε στο Περιβόλι της . Λαχτάρα στην ψυχή , δάκρυα φυλαγμένα , πόθος για τα ιερά και τα αιώνια …Από τον Ιούλη που τηλεφωνήσαμε για τα τέσσερα διαμονητήρια ως την παραμονή της εισόδου μας θέλαμε να ζήσουμε αυτήν την γλυκιά προσμονή με συζητήσεις , σχέδια για το ποιά ευλογημένα μέρη θα  επισκεπτόμασταν , ποιους ευωδιαστούς γέροντες θα γνωρίζαμε ή θα ξανασυναντούσαμε ….Όλοι μας βέβαια  γνωρίζαμε ότι ελάχιστα απ αυτά θα τηρούνταν κατά γράμμα , μιας και το απρόοπτο και το θαυμαστά απρόσμενο είναι αυτό που πάντα σε θέλγει μοναδικά στα  μέρη του Πανίερου Όρους . Παραμονή του ταξιδιού Κυριακή πρωί μετά την Εκκλησία  ετοιμάζαμε με ξεχωριστή επιμέλεια τα σακίδιά μας με τα απαραίτητα, αν και το μόνο αναγκαίο που πρέπει να πάρει κανείς μαζί του εκεί ,είναι οι αμαρτίες του …

Προς το μεσημεράκι ξεκινήσαμε αφήνοντας πίσω μας τις οικογένειές μας με μια γλυκιά μελαγχολία που την δημιουργούσε η απερίγραπτη  χαρά στα μάτια μας  μα και ο ολιγοήμερος αποχωρισμός μας από τα αγαπημένα μας πρόσωπα …Τα παιδιά  μου με ρωτούσαν συνέχεια τις τελευταίες μέρες :-Γιατί μπαμπά πας στο Άγιο όρος ; Έψαχνα κάτι που να τους γεμίσει το κενό της απουσίας μου και δεν βρήκα τίποτα καλύτερο από το πλέον αληθινό : -Για να γίνω καλύτερος μπαμπάς !!!

Στο αυτοκίνητο θελήσαμε να μην αφήσουμε στιγμή χωρίς να έχουμε μια ζωντανή αίσθηση Όρους μαζί μας …έτσι Σιμωνοπετρίτικες φωνές άρχισαν να μας συντροφεύουν ενώ μετά από λίγες ώρες αρχίσαμε και εμείς να ψέλνουμε από έναν ενιαύσιο Στέφανο  (εκκλησ.βιβλίο) αγαπημένα μας απολυτίκια , του Αγίου του καθενός αλλά και αγαπημένων…. του Αγίου Δημητρίου της Οσίας Μαρίας της Αιγυπτίας ,του Αγίου Νικολάου , των Ταξιαρχών …-Τώρα να ψάλουμε ύμνους στην Παναγία πρότεινε ο Μιχάλης και ξεκινήσαμε  με το Τη Υπερμάχω …Ακολούθησε το Άξιον Εστί και το Αγνή Παρθένε …Οι ώρες κύλησαν τόσο ξεχωριστά ….Το Άγιο Όρος όπως πάντα κυριαρχούσε στις αισθήσεις μας …Το Άγιο Όρος είναι μέσα μας …Σε λίγο ο ενθουσιασμός μας κατέλαβε και σαν μικρά παιδιά αρχίσαμε να πανηγυρίζουμε σχεδόν , όταν αντικρίσαμε την πρώτη Πινακίδα στο δεξί μέρος της Εθνικής Οδού με την ένδειξη : ΆΓΙΟΝ  ΌΡΟC…Σε δυο περίπου ώρες μπαίναμε στην Ουρανούπολη …

Δυο παλιά δωμάτια κοντά στο λιμάνι με θέα το αγέρωχο κάστρο , για  λίγες ώρες ξεκούρασης ως τα ξημερώματα που το «Αγία Άννα» θα σάλπαρε …Έμεινα για λίγο μόνος σ ΄ αυτό που θα μοιραζόμασταν με τον Αριστοτέλη . Σκέφτηκα τότε την ευλογία που είχε πάρει αυτό το μικρό δωματιάκι από τόσους θερμούς προσκυνητές  μα και Αγιορείτες Μοναχούς που επέστρεφαν στα αγαπημένα τους κελιά , όταν θα τους φιλοξενούσε παραμονή της εισόδου τους ή όταν ο χειμωνιάτικος  καιρός θα τους καθυστερούσε …-Βάλε με το νου σου ποιος θα μπορούσε να έχει περάσει από εδώ μονολόγησα  και  έκανα τον σταυρό μου λες και είχα μόλις μπει στο πρώτο ιερό  προσκύνημα ή μήπως είχα ; …

Κάναμε έναν μικρό βραδινό περίπατο στην Ουρανούπολη υπό το φως ενός ολόγιομου φεγγαριού  …Παρέες Ελλήνων και ξένων , κυρίως Βαλκανίων Προσκυνητών βημάτιζαν χαρούμενοι  στα σοκάκια της . Μπορούσες να αφουγκραστείς την ανυπομονησία αυτών που για πρώτη φορά ετοιμάζονταν να εισέλθουν στον Άθωνα αλλά και την συγκίνηση αυτών που επέστρεφαν στα πιο γνώριμα και αγαπημένα μέρη της πίστης τους .

Μια πολύβουη πόλη γεμάτη Ουράνια προσδοκία είναι η τελευταία εικόνα που παίρνεις μαζί σου από τον έξω κόσμο …Σε λίγο οι ανθρώπινοι ήχοι κόπασαν και έμειναν μόνο αυτοί του Θεού να γαληνέψουν τα όνειρα όλων …

Ήχοι της Θάλασσας και η αγκαλιά της Παναγιάς , σκέπασαν τις λιγοστές στιγμές  πριν το ποθητό ξημέρωμα της Δευτέρας …

Η Ουρανούπολη ξυπνά αχάραγα …Στις έξι το πρωί κατεβήκαμε στο λιμάνι αφού πρώτα πήραμε τα διαμονητήρια από το γραφείο προσκυνητών που εκείνη την ημέρα είχε ανοίξει από πολύ νωρίς . Αντιληφθήκαμε τον λόγο όταν συναντήσαμε μια μεγάλη ομάδα σαράντα και πλέον Ρώσων προσκυνητών , στην πλειονότητά τους Ιερωμένων έξω από το γραφείο για τα διαμονητήρια .Μπήκαμε στο πλοίο και βγάλαμε τα εισιτήριά μας για τον πρώτο μας προορισμό …Στην σκιά του Άθωνα η Αετοφωλιά της Αγίου Παύλου ….

Ανεβήκαμε στο κατάστρωμα στο  ,ιδιαιτέρως για την εποχή ,  ζεστό πρωινό της πρώτης μέρας του Οκτώβρη με το δικό μας ημερολόγιο …-Στο Όρος σήμερα το συναξάρι γράφει 13 μέρες πίσω :Δορυμέδοντος μάρτυρος , Τροφίμου και Σαββατίου  μας πληροφόρησε ο Αριστοτέλης διαβάζοντας από το μικρό του ημερολόγιο που τον συντρόφευε παντού …Το φεγγάρι ήταν πολύ δυνατό μετά το χθεσινό του γέμισμα  και κρατήθηκε περισσότερο ψηλά , ακόμα και όταν  ο ουρανός  έδιωξε το σκοτεινό του και γαλάνεψε , προσφέροντάς μας ένα μοναδικό θέαμα που σε λίγο κάπως νόθευσε το τοπίο με τα καμμένα από τις καλοκαιρινές πυρκαγιές …Ο Νίκος βάλθηκε να χορτάσει αγάπη τους φτερωτούς συνταξιδιώτες μας …Αγιορείτικα γλαροπούλια μας ακολουθούσαν …Σαν να διαφέρουν λίγο απ αυτά των άλλων θαλασσών ..Σαν να μαρτυρούν με το αφόβητο πλησίασμά τους την ανάγκη της ανθρώπινης ψυχής  να πλησιάσει τα ουράνια και την αγκαλιά του Θεού που είναι έτοιμη να την καλοδεχτεί σε κάθε της μετανοιωμένο πέταγμα. Δίπλα στον καπετάνιο στο κλειστό χειμερινό κατάστρωμα κάποιοι ξεκουράζονται πριν ξεκινήσουν τις ευλογημένες οδοιπορίες τους .Προσκυνήσαμε την εικόνα της μικρής Παναγιάς περιστοιχισμένης από τους Θεοπάτορες Αγίους Ιωακείμ και Άννα και αγκαλιασμένης από ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι …Ποιος ξέρει πόσες ψυχές αυτό  έχει αναπαύσει κάθε βράδυ που το πλοίο ξενυχτά  στο λιμάνι …Η χαρά στα πρόσωπα των Ρώσων αδερφών μας είναι απερίγραπτη ….Τους βλέπεις να απολαμβάνουν την κάθε στιγμή και το καθετί που οι αισθήσεις τους συλλαμβάνουν …Νεαροί με τα ράσα και τα εγκόλπιά τους ρουφούν την ευτυχία που χαρίζει κάθε εικόνα του Αγιωνύμου Όρους …Κάποτε ,όχι πολύ παλιά , αυτό θεωρείτο αδιανόητο …μα τώρα όλα εκείνα τα άθεα και βασανιστικά ανίερα ανήκουν σε ένα πολύ ντροπιαστικό και ξορκισμένο παρελθόν …

Το Δοχειάρι ξεπρόβαλλε στα μάτια μας σαν πίνακας φτιαγμένος από χέρι Θεϊκό …Θυμήθηκα που κάποτε σε παγκοινιά  αξιώθηκα γεμάτος φόβο και συγκίνηση  να μείνω ολομόναχος  στο παρεκκλήσι της Παναγιά της Γοργοϋπηκόου καθαρίζοντας κεριά από το πάτωμα  μπροστά στην θαυματουργή της εικόνα …αλλά και τον Γέροντα Γρηγόριο να ψάλλει με την χαρακτηριστική του φωνή την Παράκλησή της μαζί με τους μοναχούς και τους προσκυνητές όπως το καθημερινό τυπικό της Δοχειαρίου  επιβάλλει αιώνες τώρα … Μακάρι να ξανάρθουμε Παναγιά μου … ευχήθηκα μέσα μου .  Δυο λεπτά έπειτα φάνηκε η μονή Ξενοφώντος ….Το πλοίο πλησίασε στον Αρσανά και ένας μόνο  μοναχός κατέβηκε φορτωμένος με δυο σακίδια ….Γεμάτος λαχτάρα , ένοιωσα πως ήταν δακρυσμένος , επέστρεφε στον τόπο της μετανοίας του , στο πανέμορφο μικρό μοναστηράκι , δίπλα στην θάλασσα …Αν και η πύλη του απέχει μόλις ελάχιστα μέτρα από το λιμάνι της , εκείνος άρχισε να τρέχει !! για να επιστρέψει στην ουράνια φυλακή του …εκεί που τα μόνα που φυλακίζονται είναι τα πάθη , οι αναμνήσεις του μάταιου κόσμου , χωρίς αλυσίδες και ερμητικά κλειστές κλειδαριές μα με την δύναμη της Αγάπης του Χριστού και την Προστασία της Μάνας όλων μας . Ξαναθυμήθηκα αυτόν τον Μοναχό σχεδόν μια ώρα μετά όταν ανεβαίναμε την μεγάλη σκάλα για το αρχονταρίκι της Αγίου Παύλου . Στ αριστερά του κεφαλόσκαλου είδα γραμμένο :Μέγας συνεργός προς τελειότητα των ανθρώπων εστί η αναχώρησις …( Συνεχίζεται ...)  

νώντας σκοπετέας .
Για τις προηγούμενες οδοιπορίες στα θεοτοκοβάδιστα μονοπάτια της Αθωνικής Πολιτείας μπορείτε να ανατρέξετε στις αναρτήσεις με τίτλο :Επιστρέφοντας απο Άγιο όρος (  6 συνέχειες) και το Άγιο όρος μέσα μας ( 10 συνέχειες) αντίστοιχα.