Στέργειν μεν ημάς, ως
ακίνδυνον φόβω,
Ράον σιωπήν• τω πόθω δε
Παρθένε,
Ύμνους υφαίνειν, συντόνως
τεθηγμένους,
Εργώδές εστιν• αλλά και
Μήτηρ σθένος,
Όση πέφυκεν, η προαίρεσις
δίδου.
Χριστούγεννα
έρχονται ξανά. Εβδομηνταέξι μέρες μείνανε ακόμα. Μετράμε αντίστροφα.
Στολίζουμε νωρίτερα! Να γιορτάσει ο άνθρωπος, να ξεχαστεί και να ξεχάσει!
Στολίζουμε νωρίτερα , όλο και νωρίτερα! Πρώτα κατεβάζουμε το δέντρο πια απ το
πατάρι και έπειτα τα χαλιά, τα χάλια μας…
Χριστούγεννα έρχονται ξανά. Σαράντα μέρες
απομένουν! Να ανάψουν τα φώτα στην πλατεία και στους μεγάλους δρόμους! Με
κάθε επισημότητα, εν τυμπάνω και χορώ, να γίνει μέρα η νύχτα! Να γιορτάσει ο
άνθρωπος , να ξεχαστεί και να ξεχάσει! Δώδεκα μέρες και φτάσανε. Να θυμηθώ να
μην ξεχάσω τίποτα και κανέναν. Δώρα για όλους, κατάλογος με καλεσμένους και
τα ώνια. Φτάσανε οι μέρες οι πιο γιορτινές. Όλα στην εντέλεια, όλα
παραμυθένια! Να γιορτάσει ο άνθρωπος, να ξεχαστεί και να ξεχάσει!
Έτσι
και έγινε! Φτάσανε τα Χριστούγεννα και φέτος! Ξεχάστηκε ο άνθρωπος και ξέχασε. Θυμήθηκε να μην ξεχάσει και ξέχασε να θυμηθεί! Θυμήθηκε τις εβδομηνταέξι
μέρες και ξέχασε τα εβδομηνταέξι ιερά βιβλία από Γεννέσεως έως Αποκαλύψεως,
που κάθε τους λέξη προεικονίζει, προφητεύει, φανερώνει πως ο Ερχόμενος είναι
ο Ιησούς, Ανθός του Ιεσσαί. Θυμήθηκε να
υπολογίσει τις σαράντα μέρες και λησμόνησε όλες τις καρτερούσες ψυχούλες που
και φέτος τόσο το πρόσμεναν το σαρανταλείτουργό τους και μια ακρίτσα στο
δισκάρι το ιερό της μνημόνευσης. Θυμήθηκε τις δώδεκα μέρες που μένανε ακόμα
και ολότελα του διέφυγε πως η εορτή δώδεκα μέρες κρατά, μαζί με όλα τα ευλογημένα και τα παραδομένα
από πάππους και γονήδες έθιμα και όλες τις γιορτάδες μέσα στην Εκκλησιά, που την ψυχή αναπαύουν. Θυμήθηκε τον κατάλογο με τους καλεσμένους τον γεμάτο
και ξέχασε του Κυρίου την προτροπή … …ἐὰν ἀσπάσησθε τοὺς φίλους ὑμῶν μόνον, τί περισσὸν ποιεῖτε; Θυμήθηκε την κατάσταση με τις αγορές και
όλα τα τακτοποίησε και όλα ένα –ένα τα διέγραψε, μα άφησε γεμάτη τη
λίστα που ο μισόκαλος επιμελώς τηρεί, με όσα βαστάνε την ψυχή ατακτοποίητη.
Θυμήθηκε τα εγκόσμια μα ξέχασε τα υπερκόσμια!
Θυμήθηκε τα ώνια και ξέχασε τα αιώνια!
Δεν ξέχασε κανέναν μα δεν θυμήθηκε τον Έναν…
Ίσως και να θυμήθηκε τοις χείλεσι να Τον τιμήσει , η καρδιά του όμως πόρρω απέχει απ Αυτού…
Δεν κατέβηκε
έλεγε ο κυρ-Δημήτρης ο Κύριος στη γη για να μας γεμίσει με γιορτές, γλέντια και πανηγύρια. Δεν έλαβε σάρκα για να τονώσει την αγοραστική κίνηση…Δεν ήρθε
ο Χριστός στη γη σαν εργοδότης μα σαν Ζωοδότης!
Φτάσανε και φέτος τα Χριστούγεννα! Λίγο καιρό πριν,
η Α. μας περίμενε όπως πάντα στην γνωστή της τροχήλατη θέση. Με δυσκολία σειέται
το σώμα. Η ψυχή της αεικίνητη. Κάνει
συνεχώς το δρομολόι του Ουρανού. Μέρα νύχτα αρπάζεται με τον πόνο της αγκαλιά
και παίρνει προγεύσεις του Παραδείσου. Πονεμένη και Χαρούμενη. Αληθινή η χαρά
της.Πόνων ευφρασία όπως την είπε ο Άγιος Νείλος.
-Σας περίμενα! Έχω κάτι να σας δείξω! Καιρό περιμένω να σας το φανερώσω! Είναι μια κάρτα
Χριστουγέννων που κάποτε μου στείλανε!
Περιμέναμε να δούμε κάτι εντυπωσιακό. Με χρώματα
και μηνύματα και γράμματα καλλιγραφικά και όλο νόημα βαθυστόχαστα λόγια. Ξεδίπλωσε ένα κιτρινισμένο χαρτί ,
κομμένο άτσαλα, από τετράδιο παλιό και
ξεχασμένο. Λίγες σειρές με συνηθισμένες λέξεις και ευχές. Οι πιο ανορθόγραφες σειρές με κοινότυπα λόγια
που είδα ποτέ μου. Ούτε μια σωστή, ούτε μια πρωτότυπη και ευφάνταστη!
Σας εύχομαι ειγία και χαρά με την
εικογένια σας και ευτιχισμένι. μετα σεβασμού.
Δ.Μ.
Τούτο το μήνυμα η Α, το χει σαν φυλαχτό κρατημένο χρόνια ολάκερα. Δεν το αποχωρίστηκε ποτέ της και ήθελε τόσο να
μας το παρουσιάσει! Γιατί άραγε; Οικονόμησε ο Κύριος να νιώσω τούτη την
λαχτάρα της! Δεν είχα αντικρίσει ξανά όμοια ευχετήρια κάρτα! Ξαφνικά γίνηκε μπροστά μου το κιτρινισμένο χαρτί, το πιο πολύχρωμο μωσαϊκό και οι απλές παράδοξα
γραμμένα λέξεις , οι πιο αρμονικά τεχνουργημένοι ύμνοι. Γράφτηκε με αγάπη από
μια ουρανοπολίτισσα πια γυναίκα που δεν ξέχασε ποτέ της να θυμηθεί. Πως τα
Χριστούγεννα σαρκώθηκε ο Θεός και ανέβασε τον άνθρωπο στον Ουρανό! Πως
στολισμένη πρέπει να ναι μονάχα η ψυχή, φωτισμένη όχι η πλατεία της πόλης μα η
πλατιά καρδιά μας! Δεν την ένοιαξε να ρωτήσει κάποιον διπλανό της για την
ορθογραφία και για κάποια με φτιασίδια πασπαλισμένη ευχή. Όχι γιατί δεν βρήκε κάποιον εύκαιρο, μα γιατί έτσι ευλόγησε ο Κύριος, με ανεξίτηλα γράμματα να γραφτεί η
ταπείνωση και ένα μήνυμα να στείλει σε όλους εμάς τους πολυμέριμνους και
φτιασιδωμένους. Δεν αδημονούσε όλα τα εφήμερα
να ναι στην εντέλεια, αλησμόνητα
και παραμυθένια κείνα τα μακρινά
Χριστούγεννα! Ήθελε μόνο η ευλογημένη , η άδοξη και αβαρής εκείνη ψυχούλα, όσο πιο γρήγορα να παρηγορήσει με την ανυπόκριτη
αγάπη της , την δυσκολεμένη της αδελφή. Παραμύθι και Παραμυθία. Φως Χριστού
αιώνιο και λαμπιόνια που
αναβοσβήνουν.
Χριστούγεννα έφτασαν ξανά. Λίγες ώρες μείνανε ακόμα. Μετρήσαμε αντίστροφα. Στολίσαμε νωρίτερα!
Σχίζω μια σελίδα από παλιό τετράδιο!
Θέλει η ανορθόγραφη ψυχή μου να γράψει δυο λόγια που θα ανακουφίσουν, θα
δώσουν ελπίδα, θα ανάψουν μια σπίθα στο σκοτάδι της μεγάλης πλατείας και της
στενής καρδιάς μου. Να θυμηθώ και εγώ, να μην ξεχάσω…Αλλιώς θα πεταχθεί τούτο
το χαρτί σαν κιτρινίσει, σαν δέντρο κομμένο, σαν λαμπιόνι καμένο, σαν
φαγητό ξινισμένο. Να μην ξεχάσω να γράψω πάνω του λόγια αληθινά! Μα πρώτα να
αναζητήσω την προαίρεσή μου! Αυτή που
στέλνει δύναμη και θάρρος για ομολογία αληθινού Φωτός προαιωνίου.
Νώντας
Σκοπετέας
Απόσπασμα από το βιβλίο : Δάκρυ στο Εγώ
( Εκδ.Πρόμαχος Ορθοδοξίας)
Χριστούγεννα
2016.
