Η Παναγία οικονόμησε … Όρος 2014 ( Μέρος 2 )

Πρωτεύουσα η πιο μικρή,  χωρά στην αγκαλιά της

τα τέκνα  όλα του Θεού , τα νέα , τα παλιά της…

Αδέλφια είναι εν Χριστώ πολυαγαπημένα

Στα χείλια έχουν την ευχή , ψηλά  αφιερωμένα …

Η  Παναγία οικονομεί  ο Άγιος μετανίζει

Χτυπά την πέτρα με ραβδί , νεράκι ξεχειλίζει .

Δροσίζει χώμα και ψυχές που σφάλισαν ανοίγει …

Αστείρευτο το ευλόγησε , με θάλασσα το σμίγει.( Ν.Σκ.) 

   

 

Δέκα το πρωί και οι Καρυές ήδη είχαν σχεδόν ολοκληρώσει το ζωγράφημα της ημέρας … Κοινός ο προορισμός , Ένα το μέσο…. Αρμονία ασυνήθιστη στον έξω κόσμο …Μοναχοί με βήμα αέρινο πηγαινοέρχονται σε διακονήματα.. Διαβάτες λαϊκοί  κινούνται ειρηνικά με πραότητητα , ταπείνωση  και υπομονή , λες κι  ένα αόρατο χέρι τους μπόλιασε με της μακαριότητας τα εκλεκτά τα τέκνα , έστω και για λιγοστές ώρες , αυτές της παραμονής τους στα μέρη του Άθωνα … Στεκόμαστε στην πλατεία και παρατηρούμε τις γάτες και τους σκύλους που προσμένουν τροφή απ τους προσκυνητές , που κάτι τρώνε πριν συνεχίσουν τις ψυχωφελείς  διαδρομές τους …Έχθρα δεν υπάρχει αναμετάξυ τους. Τριγυρίζουν ολοένα μαζί δίχως να ενοχλούν κανέναν…  Αδέλφια ειρηνεμένα ακόμα και τα άλογα όντα εδώ στο Όρος …Ο Γιώργης χαϊδεύει   δυο γάτες και κείνες κουρνιάζουν τεμπέλικα πάνω του  ,  σαν να τον γνωρίζουν από καιρό …Το Άγριο από το Άγιο απέχουν ένα γράμμα και μια αιωνιότητα σκέφτομαι μόλις αντικρίζω την εικόνα  …Ο Νίκος αποθανατίζει τις στιγμές με την μηχανή του . Οι υπόλοιποι βάζουμε τα πράγματα στο λεωφορείο και ετοιμαζόμαστε  για αναχώρηση.  Μετά από λίγο κάνουμε στάση στην αυλή του Αγίου Ανδρέα και στην παρέα μας προστίθενται ακόμα 6 αδελφοί μας προσκυνητές από τα αγιομέρια της Αιτωλοακαρνανίας . Περαστικοί από την σκήτη  για προσκύνημα. Εμείς θα ερχόμασταν δυο μέρες μετά …  Είναι ο Φώτης από το Αιτωλικό ο Αγιογράφος μαζί με τους χαριτωμένους και χαρούμενους από Θεό συνοδίτες του . Από το καλοκαίρι   είχαμε κανονίσει να βρεθούμε όλοι μαζί στην Μεγίστης Λαύρας , εκεί όπου πράγματι  μετά από λίγο κατευθυνόμασταν . 

Εκείνοι είχαν εισέλθει  στο Όρος δυο μέρες νωρίτερα και έρχονταν από Σιμωνόπετρα. Ρωτήσαμε με αληθινή αγάπη και ενδιαφέρον για τους πεφιλημένους Πατέρες της Σίμωνος και κυρίως για τον πατέρα Γαλακτίωνα που ξέραμε ότι τον τελευταίο καιρό πολύ δυσκολεύεται με την υγεία του . Ο κατά σάρκα Πατέρας του Γέροντος Αθανασίου , που η βιβλική του μορφή πάντα θα μας θυμίζει ένα από τα πλέον κατανυκτικά πρώτα  οδοιπορικά μας στην πολιτεία των ισαγγέλων .

Στον δρόμο ο Φώτης με μια αφοπλιστική ευγένεια,  κατάγιομη  πόθου ιερού, ζήτησε από τον Κύριο  Θανάση τον οδηγό  να κάνει ολιγόλεπτη στάση στο Αγίασμα του Πατέρα κάθε Αγιορείτη Κοινοβιάτη , Αγίου Αθανασίου του Αθωνίτου …

Εδώ η μάχη με τον χρόνο και το κλείσιμο των ματιών είναι επιβεβλημένη…Το κελάρυσμα μόνο θες να ακούγεται και εσύ αφήνεις την ιερά φαντασία να περιδιαβεί τους αιώνες για  να φτάσει στην ημέρα που ο Άγιος συνομίλησε με  την Κυρία Θεοτόκο …. Στον δρόμο για τις Καρυές, δυο ώρες από την Λαύρα, ο Αθανάσιος πορευόμενος για βοήθεια , μιας και όλα πλέον  είχαν στερέψει συναντά την Μητέρα του Θεού,  έκλαμπρη και μεστή ωραιότητος…-Πόθεν εδώ οδεύεις Αθανάσιε και πού πηγαίνεις ; τον ρώτησε Εκείνη . Ο Γέροντας γνωρίζοντας τις συνεχείς και αναρίθμητες μεθοδείες του μισόκαλου Της αποκρίνεται : - Ποία είσαι εσύ που γνωρίζεις το όνομά μου και μου ομιλείς;   

  -Εγώ απάντησε είμαι η Μήτηρ του Κυρίου και προστάτις σου ! Γιατί έφυγες από την Λαύρα μου που κτίζεις ; - Δεν πιστεύω πως είσαι η Κεχαριτωμένη …Θέλω σημείο για να βεβαιωθώ!  της αποκρίθηκε ο Αθανάσιος .-Χαίρομαι για την διάκρισή σου ! Αφού λοιπόν θες σημείο χτύπα με το ραβδί σου  σταυροειδώς  , εις το Πανάγιο όνομα της Αγίας Τριάδος,  την πέτρα που έχεις μπροστά σου Αθανάσιε !Με την χάρη του Υιού και Θεού μου θα αναβλύσει αιώνια καθαρότατο και διαυγέστατο νερό  που ούτε θα πληθαίνει το χειμώνα μήτε θα στερεύει το καλοκαίρι !  Σαν άλλος Μωσής εκείνος χτύπησε την πέτρα και από τότε μέχρι και σήμερα ρέει το πλέον εύγευστο και δροσερό ύδωρ του κόσμου ! Παρήγγειλε ακόμα η Παναγιά μας να χτιστεί στον ίδιο τόπο Εκκλησία που  να έρχονται συχνά να την λειτουργούν οι Λαυριώτες και ότι ακόμα έως της συντελείας του αιώνος , Εκείνη θα ήταν η μοναδική και αναντικατάστατη Οικονόμος της Λαύρας Της . Όλα μόλις θα επέστρεφε ο Αθανάσιος θα ήταν περίσσεια  και πλούσια , δοχεία , πιθάρια και αποθήκες ,  ώστε αυτός απερίσπαστος να συνέχιζε το κτίσιμο της πλέον ονομαστής Λαύρας του Άθωνα , του πρώτου τη τάξει  Μοναστηριού του Αγιώνυμου Περιβολιού της Αειπαρθένου...

 Πρέπει να γονατίσεις για να γεμίσεις το μπουκάλι σου με το αγίασμα , μιμούμενος τον Αθωνίτη Άγιο   όταν τότε  έπειτα από το θαύμα , έπεσε στα πόδια της Θεοτόκου εκλιπαρώντας να τον συγχωρέσει για την δυσπιστία του .

Και έπειτα γεμάτος από ευγνωμοσύνη γεύεσαι την παντοδυναμία του Υψίστου . Ένα νερό που …ω του παραδόξου μυστηρίου  ! γεννά την δίψα !  ακόρεστη και αξεδίψαστη η ψυχή σου όταν γουλιά –γουλιά το ρουφάς  … Και κείνο τρεχούμενο αιώνια και αστείρευτα ,  συναντά μόνο την θάλασσα στο διάβα του αγιάζοντας την απεραντοσύνη της . Μπαίνουμε στο εκκλησάκι με την εικόνα του Θαύματος  . Θέλουμε να μείνουμε για ώρα μα δεν θα ήμασταν συνεπείς με τον καλόγνωμο οδηγό που ήδη μας περίμενε …

Λίγα λεπτά αργότερα φτάνουμε στην Μονή . Στην είσοδό της η Παναγιά βρεφοκρατούσα . Δεξιά της ο Άγιος Αθανάσιος , αριστερά ο Άγιος Μιχαήλ εκ Συνάδων ο Ομολογητής , τον οποίον τιμούν ξεχωριστά στις αρχές του καλοκαιριού στην Λαύρα , μιας και εδώ αποθησαυρίζεται η τίμια κάρα του . Στρατιώτες του Χριστού και οι δυο τους  , μέγιστα πνευματικά αναστήματα παραστέκουν στην Οικονόμισσα , φρουρούν και ποιμένουν . Το ελικοδρόμιο της Μονής αρχικά  σε παραξενεύει , μα όταν οι Πατέρες σου διηγούνται ότι μετά από μια καταιγίδα οι δρόμοι κλείνουν από ορμητικά νερά  και λάσπη , τότε κατανοείς όλα αυτά που ως δικαιολογία στην επίμονη συνείδηση , σκανδαλίζουν και κρατούν μακριά  τους πολλούς,  από τα πανάγια προσκυνήματα και την Μητέρα Εκκλησία .

Η Θέα από την απλωταριά μαγευτική . Το κάστρο της Μεγάλης Λαύρας  επιβλητικό και αγέρωχο ,  στερεώνει την ελπίδα ,  έξω βάλλει τον φόβον , οχυρώνει την αφοσίωση στην σωτηρία και τον τεθλιμμένο αγώνα της . Περιστέρια φωλιάζουν και επιστρέφουν κρατώντας …κλαδιά ειρήνης στα ράμφη τους …Μα οι ζεματίστρες του  πάντα αστέγνωτες , γρηγορούν και αναμένουν ανύστακτα  του εχθρού τα πεπυρωμένα  δόλια βέλη…

Ανεβαίνουμε στο Αρχονταρίκι . Ο πατήρ Β. ο Αρχοντάρης  είναι εκεί μαζί με τους πραότατους  δοκίμους και προσπαθεί  να αναπαύσει τους πολυάριθμους προσκυνητές  . Χρόνια πνευματικός της Μονής  , πολλοί θυμούνται τις στιγμές αληθινής μετανοίας δίπλα στο ξωκκλήσι του Αγίου Νικολάου . Γράψαμε τα ονόματά μας και πήραμε το κέρασμα της αγάπης. Μας έδωσαν  δωμάτιο για 5 στον ίδιο όροφο σιμά  στον Άγιο Ιεράρχη . 

Τακτοποιηθήκαμε και θελήσαμε να εκμεταλλευτούμε τις ώρες ως τον εσπερινό . Στον τοίχο απέναντι απ την πόρτα μας χαραγμένο στο ξύλο του Πατέρα το μήνυμα το διαρκές : Αύτη η φωνή βοά προς τον άνθρωπο ως εσχάτης αναπνοής ότι σήμερον επίστρεψον … Πήραμε τον δρόμο όλοι μαζί και οι έντεκα για το σπήλαιο του Αγίου Ιωάννου του Κουκουζέλη,  του Αγγελόφωνου Λαυριώτη Αγίου …Μια διαδρομή γεμάτη από πυκνότατες   φυλλωσιές  και υγρά πετρωτά μονοπάτια . Λίγο πριν περάσαμε από το οστεοφυλάκιο της Λαύρας . Μυριαρίθμητες κάρες ακουμπισμένες στη γη και  αγιασμένα ,  χαριτοφόρα  λείψανα Λαυριωτών , που ο χρόνος τα σεβάστηκε και ο Θεός τα τίμησε  … 

Καρτερούν την ένωσή τους με τις αθάνατες ψυχές τους … την κοινή Ανάσταση εν τη εσχάτη ημέρα …Το πνεύμα , η  σάρκα και τα οστέα … Γέμισε από φως το συννεφιασμένο μουντό εκείνου του μεσημεριού …Μορφές Λαυριωτών,  τον καλόν αγώνα αγωνισαμένων  και κρυφίως βιωσάντων, για τους ανθρώπους μα όχι για τον Δικαιοκρίτη ,  νιώσαμε πως μας ευλογούσαν  με του Σταυρού το καθαρτικό το Θείο και προαιώνιο  σημείο … Ο Μακαριστός Γέροντας Μωυσής είχε πει πως τα Αναστημένα σώματα των Αγίων θα αστράφτουν στα σημεία του πόνου κατά την Δευτέρα Παρουσία . Κάποιοι στην Λαύρα έχουν αρχίσει ήδη να αιγλοβολούν …Τί σπάνια στιγμή αυτό το πέρασμά μας …Χαρούμενη ! Στο Όρος δεν υπάρχει το μακάβριο του κοσμικού φρονήματος  μα μόνο το μακάριο της ευλογημένης προσδοκίας  …( συνεχίζεται )

                                               Νώντα Σκοπετέα

Η Παναγία οικονόμησε …

Ημερολόγιο  Όρους 2014

Για να διαβάσετε οδοιπορίες παρελθόντων ετών 

μεταβείτε στο οριζόντιο μενού και στην επιλογή : 

Ημερολόγιο Όρους 

Η Παναγία οικονόμησε … Όρος 2014 ( Μέρος 1 )

 
Στου Οκτώβρη το αγνάντεμα πατώ Περιβολάκι

Έχω τα μάτια μου κλειστά , οσφραίνομαι αεράκι ,

που  ρχεται απ το πέλαγο ,  της Βίγλας το ακρωτήρι .

Ως του Εσφιγμένου την αυλή  καίει  το  θυμιατήρι.

Βοήθα με Οικονόμισσα οι λέξεις να αγιαστούνε

Χάρη να λάβουνε από Σε να μοσχοβοληθούνε

Μεσίτευε Γερόντισσα , στείλε  μας ευλογία,

να μένει  πάντα άληστη κι αυτή η οδοιπορία…( ν.σκ.) 

Μόλις τα δάκρυα μπλέκονται με του μελανιού την μακραίωνη μνήμη , κάθε φορά που τελειώνει ένα οδοιπορικό ζωής και ανόρθωσης της ελπίδας , η ίδια σκέψη τριγυρίζει στο μυαλό μου : Τι άλλο θα μπορέσω να γράψω για το Περιβολάκι της Μάνας μας αν αξιωθώ να το ξαναπατήσω; Πόσες λέξεις θα καταφέρω να βρω  άμοιαστες με όλες τις προηγούμενες , που να φανερώνουν νέες εικόνες , να κινούν τις ψυχές μας ξανά και να τις γυρίζουν  και πάλι πίσω στα αγιασμένα χώματα του Όρους ;

Φτάνει η ώρα λοιπόν , τώρα που επιστρέψαμε και από το φετινό μας  προσκύνημα, τώρα που ξεκινώ να ανακαλώ στην πολυσύχναστη θύμηση όλα εκείνα που εντυπώθηκαν  πάνω της , σαν το πρώτο χρύσωμα από χέρι ευλογημένο αγιογράφου αθανάτου , να ζητήσω την βοήθεια της Παναγίας Μητέρας του Κυρίου μας . Τις δικές της μεσιτείες και την αντίληψη επικαλούμαι για να ξεκινήσω . Και όπως οικονόμησε και πάλι σε όλα , έτσι να πράξει ξανά μόνο για να δοξασθεί ο Τριαδικός Θεός μας και Υιός Της . Δέσποινα… βοήθησον ! Παναγιά μου …Οικονόμησε !!

  Την πρώτη Κυριακή του Οκτώβρη λίγες μόλις ώρες  μετά την Λειτουργία , η φετινή παρέα των φιλαγιορειτών πήραμε τον δρόμο για το καθιερωμένο ελέω Κυρίου προσκύνημά μας στο Αγιώνυμο Όρος . Νέα απολυτίκια ακούστηκαν στην φετινή διαδρομή , αυτή που τόσο λαχταρούσαν  οι ψυχές μας από το ξεκίνημα του Θέρους , τότε που ξεκίνησαν τα σχέδια και οι συζητήσεις …Φέτος  είχαμε δυο νέες προσθήκες στην συνήθη πεντάδα . Ο Μιχάλης κι ο Νικόλας αξιώνονταν ξανά να κάνουν το ταξίδι μαζί με τον Θεοδόσιο  και τον Γιώργη που φέτος συμπλήρωσαν την ομάδα . Ως συνήθως λοιπόν μετά την προσευχή των οδηγών , αυτή που επικαλείται τον συμπαραστάτη, πιστόν οδηγόν , Άγγελον της Ειρήνης μα κυρίως τον Πλαστουργό και Κυβερνήτη της  ζωής μας , πρεσβείαις της Παναχράντου Του Μητρός, των φωτοειδών Αγγέλων, του Μάρτυρος Χριστοφόρου και πάντων Του των Αγίων , ψάλαμε τα απολυτίκια των προστατών Αγίων μας ζητώντας και τις δικές τους παρεμβάσεις , ώστε να αξιωθούμε του τόσο ποθητού αγίου προσκυνήματος . Και έγινε πέρα για πέρα αντιληπτό απ όλους μας,  πως μόνο με Θεϊκή οικονομία γίνονται ακόμα και τα ελάχιστα σε τούτον τον κόσμο . όταν λίγες ώρες αφού είχαμε ξεκινήσει , ένα τρομερό δυστύχημα με πολλούς αδελφούς μας να αφήνουν την τελευταία τους επίγεια πνοή,  επετράπη  απ τον Κύριο να γίνει στο ύψος της Βέροιας …Κάναμε προσευχούλα και ψάλαμε όλοι μαζί το …μετά των Αγίων , όταν το πληροφορηθήκαμε εν οδώ …

Συνέβη εκείνη την ώρα να διερχόμαστε και από την κοιλάδα των Τεμπών …Η προσευχή μας αγκάλιασε και όλες τις φωτεινές παιδικές και νεανικές ψυχούλες που εκεί στέκουν πάντα και μας κοιτούν μέσα από φωτογραφίες και λουλουδοστόλιστα μνημεία , απομεινάρια λυγμών και στεναγμών …εκεί που δεν φαίνεται ο Θεός …μα υπάρχει και αναπαύει και σώζει …

Στο πρώτο σουρούπωμα μπήκαμε …σχεδόν σκιρτώντας από συγκίνηση στην Ουρανούπολη …Κάθε φορά η ίδια αίσθηση , ότι το Όρος πλέον απέχει μια ανάσα , έναν αίνο μια πνοή δοξολογική …Η Θάλασσα ήρεμη , και εκείνη δρόμος στρωμένος και ειρηνικός προς τα επίγεια Ουράνια … Βολευτήκαμε στα κοντινά στο λιμάνι  δωμάτια και κατηφορίσαμε προς την παραλία . Μικρά παιδιά φαντάζαμε κείνες τις ώρες με ενθουσιασμό και ανυπομονησία , να κυλήσει γοργά ο χρόνος ως το πρωινό ξύπνημα …

Λίγες στιγμές ύπνου μπλεγμένου με ήχους της βροχής που την νύχτα ευώδιασε το χώμα …
Το πρωί ο ουρανός ήταν καθαρός μα κράταγε καλά ακόμα το σκοτάδι όταν η Αγία Άννα ξεκίνησε για μέσα …Πολύς κόσμος και θέσεις κενές μόνο στο κατάστρωμα …

Τεχνίτες οι γλάροι στο πέταγμά τους …Πλησίαζαν άφοβα τους ολόχαρους  προσκυνητές που είχαν βαλθεί να τους φιλεύουν με αγάπη και να τους ψωμίζουν με στοργή…  Θυμίζουν  αυτά τα υπέροχα πετεινά  τους φύλακες αγγέλους των ανθρώπων  ….Πλησίασμα και χάδι …πιστοί ακόλουθοι …ταχεία επέμβαση …μα και αποστροφή όταν μια κίνηση άγαρμπη και ανειρήνευτη θα τους τρομάξει …έστω προσωρινά …

Φτάσαμε πρωί γύρω στις 8 στη Δάφνη …Τόσα χρόνια , πάντα διερχόμενοι δεν είχαμε καταφέρει να «ακούσουμε» την φωνή και την ηχώ της  στο εκστατικό ξεκίνημα του ταξιδιού παρά μόνο στο συνήθως μελαγχολικό του  τέλος . Μας δόθηκε ευκαιρία να περπατήσουμε στα λιγοστά της μέρη που τόσα έχουν να σου «διηγηθούν» για  Γεροντάδες αλλοτινών εποχών που ανυπόμονα γύρευαν τρόπο επιστροφής στην μετάνοιά τους …Κλείνω τα μάτια μου και προσπαθώ να μεταφερθώ στα αγιασμένα παλαιά , στο λιμανάκι της Δάφνης …

Θυμάμαι μια ιστορία για τον υποτακτικό πάτερ Μιχαήλ από την  σκήτη της Αγίας Άννης …Τον φαντάζομαι να στέκει κάπου εδώ που τώρα βρίσκομαι και να κοιτά θλιμμένα  προς τα μέρη του στην αγαπημένη του Καλύβη , αυτή των Ταξιαρχών  …Ο γέροντάς του ο Ανανίας  τον έστειλε το χάραμα για διακόνημα   και του είπε αυστηρά  πριν ξεκινήσει , το βράδυ το δίχως άλλο να έχει επιστρέψει …

 Ξεκίνησε το πρωί με την ονομαστή  βαρκούλα του γερο-Γιωργάκη, που έπλεε καθημερινά από  Αγιάννα ως την Δάφνη και πίσω πάλι . Έφτασαν  λοιπόν και ο πάτερ Μιχαήλ τελείωσε την δουλειά που του είχε ανατεθεί .

Αλλά  ενώ ετοιμαζόταν να επιστρέψει, ο καιρός μάνιασε απότομα . Φύσηξε αγέρας δυνατός κι η θάλασσα αγρίεψε και άφρισε τόσο που δύσκολα το γαλάζιο της φαινόταν . Ο Γερό –Γιωργάκης ίσα που πρόλαβε να σύρει έξω την βάρκα και έφυγε για το κονάκι του αφού δεν υπήρχε περίπτωση επιστροφής με τέτοιον κλύδωνα …

Φεύγαν κι οι άλλοι Ταξιδιώτες Πατέρες , ανήμποροι πια , για την Σιμωνόπετρα και την Ξηροποτάμου τα μοναστηράκια που είναι κάπως κοντά στην Δάφνη , να ξημερωθούν πλέον  εκεί , μα  ο πάτερ Μιχαήλ δεν το κουνούσε όσο κι αν οι άλλοι του έλεγαν να φύγει γιατί δεν υπήρχε περίπτωση να πλεύσει τίποτα προς τα πέρα με τέτοιο αγρίεμα . Εκείνος , απλούς και ταπεινός , παιδί της αγιαστικής υπακοής  θυμόταν μόνο αυτό που του παρήγγειλε ο Γέροντάς του : Το βράδυ να έχεις επιστρέψει ! Περίμενε λοιπόν και έκανε κομποσκοίνι στην Παναγία  να ξεφουρτουνιάσει  η θάλασσα …

Έρχονται τότε και στέκονται  δίπλα του δυο νέα όμορφα παληκάρια  αστραπόμορφα …

- Γιατί Πάτερ μου , είσαι θλιμμένος ; τι σου συνέβη  ;

- Ο Γέροντας είπε το βράδυ να είμαι στην καλύβη και εγώ στέκω εδώ ανήμπορος …και νυχτώνει σε λίγο   …

- Θες να σε πάμε εμείς ως την Αγία Άννα ; εκεί πάμε !

Ανώνυμος Μοναχός ( πηγή: http://imverias.blogspot.gr)

Δεν σκέφτηκε ο πάτερ Μιχαήλ ούτε τον καιρό που είχε γίνει ακόμα πιο φοβερός ούτε  τον κίνδυνο …όρμησε μες στην βάρκα και περίμενε τους νέους και όλο τους ευχόταν :    Να σας έχει η Παναγιά καλά ! Ευλογημένοι να είστε για την αγάπη που κάνετε  ! Έκανε έλεος ο Κύριος και η Μητέρα Του  σε μένα τον αμαρτωλό !

Δεν κατάλαβε για πότε έφτασαν ..Του φάνηκε ότι γίνηκε τούτο σε μια στιγμή μονάχα …Τα κουπιά τα κίνησε ο ένας από τους δυο λίγες φορές και το μουράγιο  της Αγιάννας ξεπρόβαλε με μιας !

Ευχαριστώ αδελφοί μου ! πρόλαβε να πει τρέχοντας και ανεβαίνοντας τα σκαλιά …μόνο τον Γέροντά του σκεφτόταν που τον περίμενε και την αγωνία που θα είχε…

Ανεβαίνοντας συνάντησε  τον πάτερ  Γαβριήλ, από την Καλύβη του Ευγγελισμού ….

- Ευλογείτε , πάτερ  Μιχαήλ. Γιατί τρέχεις έτσι ;

-Ο Κύριος! Γύρισα μόλις από  τη Δάφνη. Οικονόμησε η Παναγία μας και οι Ταξιάρχες και με πήραν  δύο νέα παληκάρια  με τη βάρκα τους…   Τρέχω για να επιστρέψω  στο κελί μου, για να είμαι στην ώρα μου όπως μου είπε ο Γέροντάς μου ….Συγχώρα με  που είμαι βιαστικός πάτερ Γαβριήλ !!

- Μα που είναι τώρα οι δυο νέοι και η  βάρκα τους; ρώτησε εκείνος .

- Τους άφησα στο λιμανάκι . Έφυγα με βιασύνη  και δεν σκέφτηκα να τους ρωτήσω ούτε που μένουν ….

- Δεν βλέπω όμως καμιά  βάρκα στην θάλασσα αδελφέ μου !!

Γυρίζει τότε ο Μιχαήλ και βλέπει τα κύματα να έχουν θεριέψει ακόμα περισσότερο …Σκέπαζαν τα πάντα και όλο το μουράγιο σκεπασμένο από τα θεριασμένα κύματα …Πουθενά ούτε άνθρωπος ούτε βάρκα !! Στρέφεται τότε  να μιλήσει στον πάτερ Γαβριήλ αλλά …ουδαμού γης κι  εκείνος  !!

Τότε φωτίστηκε ,  και μόνο τότε ο πτωχός τω πνεύματι και μακάριος υποτακτικός  κατάλαβε το θαύμα!  Ότι δηλαδή οι δύο νέοι ήταν οι αρχάγγελοι αρχιστράτηγοι των Ουρανίων στρατιών , Μιχαήλ και Γαβριήλ. Ο Μιχαήλ έκανε κουπί , κι ο Γαβριήλ τον συνάντησε στα σκαλιά κάνοντάς τον να γυρίσει προς την θάλασσα , αναγγέλλοντάς του έτσι  το θαυμαστό γεγονός

( πηγή  φωτό :http://imverias.blogspot.gr/)

Μπήκε στο κελί του Γέροντα συνταραγμένος από το μέγα θαύμα …Ήθελε να εξιστορήσει την πρόνοια του Θεού , έτσι όπως μόλις την βίωσε με τρόπο ανεπανάληπτο στον Γέροντά του  Ανανία. Γονατιστό και κλαίγοντας τον βρήκε εκείνον μπροστά στο καντήλι και το  εικόνισμα των Αρχαγγέλων…

Προσευχόταν το παιδί του το αγαπημένο  να επιστρέψει σώο και αβλαβές ….Σκέπη των πτερύγων της αΰλου Αυτών δόξης …

Μπήκαμε στο λεωφορειάκι για Καρυές …Από εκεί μαζί με τους Αιτωλούς αδελφούς μας θα πορευόμασταν προς τα μέρη του Αγίου Αθανασίου του Αθωνίτου …Στο ζωντανό και αιώνιο θαύμα της Λαύρας και της Οικονόμισσας Μητέρας του Θεού ημών …( συνεχίζεται ) 

                      Νώντας  Σκοπετέας 

                       
                Η Παναγία οικονόμησε 
              Ημερολόγιο  Όρους 2014

Για να διαβάσετε οδοιπορίες παρελθόντων ετών 
μεταβείτε στο οριζόντιο μενού 
και στον τίτλο : Ημερολόγιο Όρους 

Χρυσάνθεμα και γαλανό ( Οκτώβριος ...)

Άη Δημητριάτης βροχερός φόρεσε ένα ρασάκι

σε αγρυπνία ταπεινή λαλεί ένα κοντάκι.

Καλλικελάδου Ρωμανού, Οσίου Ιωάννη,

νόμισμα κράτησε χρυσό και Μαϊουμά στεφάνι.

Διονύσιος και Ιερόθεος, διάσημοι Αθηναίοι,

του Παύλου ήταν μαθητές, Επίσκοποι γενναίοι.

Και οι στρατιώτες του Ιησού, ο Σέργιος με το Βάκχο,

ασπάζονται Μονογενή, αρνούνται θεομάχο.

 

Απόστολοι , Ομολογητές και Θεολόγος Νέος

τις μέρες τις λαμπρύνουνε, είν’ του Οκτωβρίου κλέος.

Και τον Καψάλη ασκητή, το θαλερό Αρτέμη

εύλαλα χείλη τους φιλούν σε Εικόνα στολισμένη.

 

Κηρύττει ο Εκατόνταρχος Χριστό Αναστημένο.

Ο ιερότατος Λουκάς αγιογραφεί Παρθένο.

Της Οδηγήτριας τη ματιά με δέος να κοιτάξεις

και να θαυμάσεις ύστερα των Μαθητών τις Πράξεις …

 

Καλοκαιράκι άμοιαστο τιμά τον Πολιούχο,

γάλα για αίμα έσταξε στο λογχισμένο ρούχο.

Κι ο καβαλάρης Άγιος απίστους αφανίζει,

πεντάκλιτη Βασιλική με μύρο ξεχειλίζει.

Ανέμισε η Λευτεριά στης Πίνδου τα αγιομέρια

του Αργυροκάστρου οι νικητές σηκώνουνε τα χέρια !

Ευχαριστούν τη Δέσποινα, τη Σκέπη την Αγία,

Γοργουπήκοος Ουρανός πάνω απ΄την Αλβανία.

 

Βαστώ κοντάρι με Σταυρό, του Δίκαιου Ρομφαία,

χρυσάνθεμα και γαλανό στην ένδοξη σημαία.

Νώντα Σκοπετέα

 Απόσπασμα από την συλλογή στιχουργημάτων με τίτλο : 

Του Μηνού η ψυχή .

 

Ο Χριστός σταμάτησε στο Λουγκουζί

Το όνειρο δεν έσβησε , μα γιόμισε από χρώμα

Χαμόγελα και δάκρυα στης Αφρικής το χώμα …

Χρυσοπηγούλα δροσερή σταλάζει στην Ουγκάντα

κι ακολουθούν παιδιά φτωχά  τον Μέγα Αναστάντα!

 

Βαπτίζονται Ορθόδοξοι , αλήθεια ομολογούνε,

ψυχής Ιεραπόστολοι σκέπουν και αγρυπνούνε!

Στον Αη Σπυρίδωνα Χαρά εσήμανε η καμπάνα

Ξημέρωσε η Ανάσταση , ψέλνουνε τον Παιάνα !

 

Ευχήσου Πάτερ Γεώργιε το αμπέλι να βλαστάνει

Να στέλνει εργάτες η Κυρά , το ποίμνιο ν’  αυξάνει !

Παπά Ευφραίμ σαν πορευθείς ξανά στην Αφρική ,

Φίλα τα πόδια του Χριστού που ζει στο Λουγκουζί …

Νώντας Σκοπετέας /Σεπτέμβριος 2014

Απόσπασμα από την εκπομπή με τίτλο :

Ο Χριστός σταμάτησε στο Λουγκουζί

Έλα να κάνουμε προσευχή !

-Προσεύχομαι Πάτερ στο Θεό μα Εκείνος απόκριση δεν δίνει …Νύχτες ολάκερες και μέρες μια λέξη Του δεν πήρα !

-Κι όμως σου μιλάει συνέχεια !

-Και τι μου λέει ;

-Σ αγαπώ παιδί μου ! Σ αγαπώ παιδί μου ! Προσπάθησε να τον ακούσεις !

-Θα προσπαθήσω παππούλη μου !

-Προσπάθησε και να του απαντήσεις ! Αυτό περιμένει από εσένα !

-Μα πως δεν σου είπα ; Συνέχεια του μιλώ ! Και είναι σαν να του απαντώ : Και εγώ σε αγαπώ !

-Λάθος απάντηση παιδί μου !

-Λάθος η αγάπη ;

-Άλλο περιμένει ν ακούσει από εσένα παιδί μου ! Άλλη απάντηση !

-Άλλη από το ότι και εγώ τον αγαπώ ;;;

-Ναι ! Από εσένα και από όλους μας περιμένει ν ακούσει : Εγώ Κύριε δεν σ αγαπώ !

Δεν σε πιστεύω ! Δεν σε πονάω ! Δεν σε θέλω δίπλα μου συνέχεια ! Θέλω να έρχεσαι όποτε σε καλώ Εγώ ! Βοήθα με Κύριε να σ αγαπήσω έστω και για μια στιγμή αληθινά , να σε πιστέψω όσο κρατά ένα ελέησον να σε πονέσω όσο βαστά  ένα δάκρυ…Αυτό  περιμένει παιδί μου ν ακούσει … Του τα χεις πει ποτέ όλα αυτά ;

-Ποτέ πάτερ !!  Ποτέ μου ο άθλιος !

-Μόλις το έκανες για πρώτη σου φορά  ! Γονάτισε  παιδί μου να σου διαβάσω την ευχή ! Μακρόθυμος ο Κύριος και πολυέλαιος ! 

Είναι οι στιγμές της αληθινής ειλικρινούς προσευχής ελάχιστες μέσα στην ζωή μας … Να μιλάς στο Θεό και να σ’  ακούει …εἰσελθέτω ἐνώπιόν σου ἡ προσευχή μου, κλῖνον τὸ οὖς σου εἰς τὴν δέησίν μου…

Αυτός πρέπει να είναι ο αγώνας κάθε αληθινά προσευχομένου …Να υπάρξει έστω και για ελάχιστα  μέσα στη ζωή του μια στιγμή αφτιασίδωτης κατάνυξης , ταπεινής δεήσεως .

Εκείνη η στιγμή ! Κρατά όσο το μισάνοιγμα μιας γνώριμης παλιάς πόρτας που τρίζει όπως καμιά άλλη ...Αν θελήσεις να την διαβείς ...μπροστά σε τέμπλο γλυκόφωτο θα σταθείς και θα κλάψεις και θα γαληνέψεις και θα θυμηθείς την αχνή , ξεχασμένη σου αγιότητα την αμαρτωλότητά σου που συννεφιάζει την ψυχή σου  …

Εγώ Κύριε δεν σ αγαπώ ! Βοήθει μοι τη απιστία !

 

Ο Θεός μας οικονομεί όμως …ως μακρόθυμος και πολυέλαιος ! Μας στέλνει στο πλάι μας πνευματικούς ιχνηλάτες και οδηγούς  , κατευθύνοντας τα διαβήματά μας .. 

Δοξασμένο το όνομα του Κυρίου μας . Θαυμαστός εν τοις Αγίοις Αυτού !

Είναι κάποιοι απ  αυτούς τους οδηγούς οι οποίοι δια Πνεύματος Αγίου χτυπούν  την Πόρτα του Θεού όπως γράφει κι ο ποιητής και Εκείνος αμέσως τους απαντά ! Παρρησία και Αγιότητα …Καθαρές καρδιές θαρραλέες μπροστά στον Δεσπότη των πάντων …Μεσιτεύουν ζητούν και λαμβάνουν άμεσα την απάντηση ..Όλα προς τo συμφέρον των ψυχών …Διαπρύσιες προσευχές και ερωτήσεις …Πατρικές και φιλόστοργες  απαντήσεις  ! Ακατανόητες τις περισσότερες φορές …Γεννηθήτω το θέλημά Σου!

Υπήρξαν κάποιοι αδελφοί μας που αξιώθηκαν να συμπροσευχηθούν στο πλευρό τέτοιων αξιαγάστων Αγίων μεσιτών όπως ήταν ο Γέροντας Παϊσιος ο Αγιορείτης .

Αυτούς θα συναντήσουμε στην σημερινή μας εκπομπή ! Σαν να ακούμε την φωνή του Πατρός Παϊσίου να τους φωνάζει : Έλα να κάνουμε προσευχή !    

  Νώντα Σκοπετέα 

Απόσπασμα από το Εν τω Φωτί Σου οψόμεθα Φως και την εκπομπή με τίτλο :  

Έλα να κάνουμε προσευχή !

Τελευταίες μέρες Καλοκαιριού...

Πόσο ευωδιαστές είναι οι μέρες του καλοκαιριού οι τελευταίες…Πόσο γλυκιά η  μελαγχολία τους, σαν άρτος απ'  τα εννιάμερα της Αειπαρθένου  με  γλυκάνισο αρωματισμένος , σαν κομμάτι από Φανουρόπιττα φτιαγμένη από παιδί  και κόλλυβο   του Νηστικάρη Αη Γιάννη.

 Νιώθεις πως κάτι φεύγει , μα για να σ ανταμώσει πάλιν και πολλάκις ,εν ετέρα μορφή,  σε ένα αλλιώτικο αποκάλυμμα 
του Θεού μες στη ζωή σου. Θέλεις να τις γευτείς χωρίς σταματημό  τις μέρες τις στερνές σε χώματα που αιώνια  θα περιδιαβαίνει η ψυχή...

Μεσημέρι ξαναπήρα τον ανήφορο της Βαϊδενίτσας…Μαζί με τον Πάτερ Ιωσήφ, παιδί της Κατακεκρυμμένης Παναγιάς της εν Άργει, τον Φώτη τον αδελφό μου, Καπετάνιο Αγιογράφο απ' του Αιτωλικού το νησάκι το αγιασμένο    και τις μικρούλες μου… Κάθε μας βήμα και μια ανάμνηση απ ότι ποτέ μας δεν αξιωθήκαμε να ζήσουμε μα πάντα θα νοσταλγούμε…Καιροί αλλοτινοί… Αέρινες φιγούρες μοναχών περνούν από μπροστά σου. Στα διακονήματά τους, τους  συναντάς… Εικόνες, της φύσης γεννήματα …Κερασιές, αμπέλια, καρυδιές, πλατάνια, δροσόλουστες σκιές κρύβουν του μεσημεριού τη λάβα . Καμάτεμα στου ρύακα την όχθη  την γεμάτη ευλογία…Ιδρώτας και ευχή…Δόξα Σοι και ανασεμιά…Ανοίγω  τα μάτια μου!  Ζωντανό το όνειρο, ο Θεός φανερός, δεν έχει εγκαταλείψει όπως θαρρείς όταν πρωτοκοιτάς, μόνο προσμένει την σπίθα…

Ερημωμένο της Κυράς Μοναστηράκι!  και συ καρτεράς τα πατήματά  μας, σφιχταγκαλιάζεις τις ματιές μας, αντιλαλείς τους θαυμασμούς  μας!

Στο καθολικό το πρώτο ξαπόσταμα .

Η πόρτα με τον Σταυρό  αγιασμένη από χέρια αγαθά. Περίβλεπτη ομορφιά ο χρόνος κι αυτός την φιλοτέχνησε…  Κεριά που ελπίζουν, συννεφάκια λιβανωτού ανεβαίνουν  ενώπιόν Του…Για λίγο θα τρυπώσουν στο ξύλινο αριστούργημα του τέμπλου. Λίγες μέρες μετά εδώ θα αντιφωνήσει το απολυτίκιο του Γεννεσίου της Μάνας μας.

 





                                                    
                                                                                                                                                                   Ἡ γέννησίς σου Θεοτόκε, χαρὰν ἐμήνυσε πάσῃ τῇ οικουμένῃ, ἐκ σοῦ γὰρ ἀνέτειλεν ὁ Ἥλιος τῆς δικαιοσύνης, Χριστὸς ὁ Θεὸς ἡμῶν, καὶ λύσας τὴν κατάραν, ἔδωκε τὴν εὐλογίαν, καὶ καταργήσας τὸν θάνατον, ἐδωρήσατο ἡμῖν ζωὴν τὴν αἰώνιον.

Το ψέλνουμε και οι φωνές μας γίνονται τόσο δυνατές που κοιταζόμαστε  αναμετάξυ μας με έκπληξη  .  Φωνή μου προς Κύριον εκέκραξα, φωνή μου προς Κύριον εδεήθην. Το παραθύρι στον νάρθηκα δεν μαρτυρά  το παρόν…Η παμπάλαιη Κολυμπήθρα στο πλάι του, αέναα αστέγνωτη απ την καθαρτική ενέργεια της υπερουσίου Τριάδος ,  θυμίζει την συντριβή των εναντίων δυνάμεων. Κλείνω ξανά τα μάτια…

Μανάδες με τα σπλάχνα τους έρχονται  να τα βαπτίσουν στην χάρη Της. Πέτρες και χώμα πρωτόβροχο πατούν τα γυμνά τους πόδια ,  τάμα και χαρά πονεμένη… Στενή η πύλη, και τεθλιμμένη η οδός η φέρουσα εις την ζωήν …

Βγαίνουμε στην αυλή , καθόμαστε στις πεζούλες …Αγέρας προσκυνητής  καμπανίζει του Θεού την μικρή σάλπιγγα, κρεμασμένη στην ταπεινή λεβέντικη μουριά …Καλεί κι αυτός σε  πίστης σύναξη , σαν παιδί που τραβά χαρούμενο το σχοινί μετά το δι ευχών του εσπερινού  σε ερημικό ξωκκλήσι…Το μανιάτικο  φαράγγι γεμίζει με ήχους θριάμβου και πάλι…έστω για λίγο…

Ανεβαίνουμε απ την δεξαμενή ως την πηγή στου βράχου το σχίσιμο ....Του Ταϋγέτου το αγίασμα σταλάζει αργά,  κόμπο -κόμπο…Οι γυρίνοι στην λιμνούλα υπομένουν τον καιρό …Σαλεύει για λίγο η γαλήνη  τους από τα χέρια των παιδιών μου  που αναζητούν το παιχνίδισμά τους. Παλιά υπήρχαν και καβούρια με το Β χαραγμένο θαυμαστά επάνω τους…Τώρα δύσκολα τα βρίσκεις …Μοιάζει κι αυτά τα πλάσματα  να χουν αποστρέψει το πρόσωπό τους …Στερεύει το νερό κι η αγιότητα γύρω μας … Πληρώνουμε τον κανόνα μας , μα την πάσαν ελπίδα μας σε Σένα αναθέτουμε μακρόθυμε Κύριε!

 Λίγες  γουλιές περίσεψαν  απ του Ουρανού την.... κρήνη .
Τις μοιραζόμαστε και αποχαιρετάμε το λατρευτό μας Μοναστηράκι.

Παίρνουμε τον σύντομο δρόμο ως τα λημέρια του Σαμουήλ του καλογέρου…Στην είσοδο ο καστρόπυργος με τις πολεμίστρες αγναντεύει ακοίμητος  του εχθρού τα ασκέρια… Γύρω τα κελιά , γκρεμισμένα απομεινάρια αληθινής μακαριότητας. Στο καθολικό της Κοιμήσεως ξεθωριασμένες οι παραστάσεις από τους εικοσιτέσσερις οίκους των Χαιρετισμών… Ο Πάτερ βάζει ευλογητός και ξεκινά το Απόδειπνο…Οι μικρές λεν το Πάτερ ημών…ο Φώτης μετανίζει συνεχώς…Επί σοι χαίρει  Κεχαριτωμένη πάσα η κτίσις...

 

Τα βλέμματά μας στους ζωγραφισμένους τοίχους . Χιλιάδες χρώματα αποκτούν τώρα οι φωνές μας …Του Σαμουήλ του Κτήτορα η ψυχή αναγαλλιάζει  στις Άνω Μονές  …Τι κι αν δεν έβγαλε κέρασμα να μας γλυκάνει… Στέλνει από κει τις δεήσεις του υπέρ του Θείου φωτισμού μας.

Επιστρέφουμε στο Ξεχώρι …Αμέτρητοι μικροί οίκοι του Κυρίου αναμμένοι από χέρια ευλαβών  καρτερούν το σουρούπωμα να ευφρανθούν από Φως Ιλαρόν…Τα κοιμητήρια του Αη Δημήτρη και του Ταξιάρχη  σαν  μανουάλια στη γη αναπέμπουν  ανάπαυσον … Στο μισοσκόταδο των Θεοφανείων κλείνει η μέρα μας… Ανάβουμε όλα τα καντηλάκια του τέμπλου…Πέρασε πολύς καιρός από την προηγούμενη φορά…

Στην Ωραία πύλη αντικριστά οι Θεοπάτορες … Ο Κύριος στα αριστερά ,  Καταβάς εν ύδασι ταπεινός σηκώνει την αμαρτία του κόσμου…Ο Βαπτιστής λιπόσαρκος και αυστηρός  υποκλίνεται στον Μεσσία. Δίπλα ο Θεολόγος μαθητής καταγράφει εξ Αρχής  την σωτηρία . Δεν υπάρχει εκκλησιά  στην Παλιά Ανδρούβιστα που να μην τον φιλοξενεί . Ηγαπημένος του Κυρίου μα και του Αγιογράφου που πριν αιώνες παράστησε τόσο μοναδικά τον Θαυμαστό Θεό σε όλο σχεδόν αυτό το κομμάτι της αδούλωτης γης.   Απέναντι οι τρείς  Ιεράρχες σαν να παρίστανται αυτόπτες βεβαιωτές του απερινοήτου,   προσκυνούν κι αυτοί την Αγία  Τριάδα που νιώθεις  υποστατικά να φανερώνεται  μπροστά τους! 

Οι Άγιοι Ανάργυροι σιμά στον αρματωμένο  Αρχηγό των Αγγέλων Μιχαήλ σε κοιτούν κατάματα υποσχόμενοι μεσιτεία .Ο Αη Δημήτρης καρτερά το δικό του καλοκαίρι... Φεύγοντας τα μάτια μας πέφτουν πάνω στον λογχισμό του Αθώου Σταυρωμένου . Προσκυνούμε το πανίερο  Πάθος σκύβοντας στην χαμηλή είσοδο…

 

Κλείνω ξανά τα μάτια μου…Καρδίαν νήφουσαν και ύπνον ελαφρόν ζητώ απ τον Θεό. Και να ονειρευτώ ότι σήμερα αξιώθηκα να ζήσω…

Εκχεώ ενώπιον Αυτού την δέησιν μου…  

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από το βιβλίο: "Πόσα χωράνε σε ένα Αμήν"

( Εκδ.Πρόμαχος Ορθοδοξίας 2019)

Σεπτέμβριος αρχηγός ...

Σεπτέμβριος ήρθε αρχηγός, του χρόνου ο Αρχοντάρης,

Σταυριάτης και Τρυγομηνάς στο αμπέλι δουλευτάρης.

Δασκάλισσα έκανε ευχή να δώσει φως κι εφέτος

κι ο Δέσποτας ευλόγησε των ευλαβών το έτος.

Γεννιέται πάντων η Χαρά από Ιωακείμ και Άννα

και αγάλλονται οι Χριστιανοί, που απόκτησαν τη Μάνα.

Μήνυμα στέλνει ο Εύσπλαχνος σ’ όλη την Οικουμένη,

πως την κατάρα έλυσε η Κεχαριτωμένη.

Πουρνάρια, που φυτρώσανε σε ξωκλησιού τη στέγη,

Θεοδώρας ήτανε μαλλιά, που από εκεί δε φεύγει.

Και το νερό το ολόδροσο, που κάποτε ήταν αίμα,

κυλάει δίπλα στου Ιερού το αγιασμένο ρέμα.

Μαυροφορούσα ανάπιασε από βραδύς προζύμι,

βασιλικός αγίασε του σπλάχνου της τη μνήμη.

Μες στο σκαφίδι έστιψε ζωοποιό κλωνάρι

κι έψελνε Σώσον Κύριε για του Σταυρού τη χάρη.

Στέκει η Σοφία δίπλα της, κλαίει τρείς θυγατέρες,

η Αγάπη, η Ελπίδα, η Πίστη της μυρώνουν τους αιθέρες,

Μαζί και ο Ευστάθιος με οικογένεια Αγία,

φριχτά όλοι υπομένουνε για την αθανασία.

Μοσχοβολά στα Κήθυρα μυρσίνη σε εικόνα,

θαύμα της Μυρτιδιώτισσας μένει εις τον αιώνα.

Μετέστη κι ο Ευαγγελιστής, Λόγου ηγαπημένος,

στον Ουρανό εν σώματι Χριστού προσκαλεσμένος.

Κινήσαν πάλι οι γιορτές, αρχή στο συναξάρι,

να εξιστορήσει θαύματα, ευώδες θυμητάρι.

Νώντα Σκοπετέα , 

από την συλλογή στιχουργημάτων με τίτλο : Του μηνού η ψυχή .