Ζωή μετά …( Αληθινή Ιστορία για την αθάνατη ψυχή)

 

Όμορφη η αγάπη …νικά τον πόνο …είναι μεγαλύτερη απ τον Θάνατο !

Τα λεγε όλα τούτα ο Διαμαντής , τα σκόρπιζε στους γύρω πονεμένους , σε όλους αυτούς που ο πόνος τους ήτανε ακόμα νωπός , το δάκρυ τους αστέγνωτο …

Ένιωθε πως είχε χρέος να παρηγορεί με όλα εκείνα που πίστευε και τα άκουγε από μικρό παιδί , στα ιερά των εκκλησιών , στα κατηχητικά σχολειά , στους έμπειρους τους Γεροντάδες , τους ταπεινούς και απλούστατους που συντρόφευαν κάθε του βήμα στη ζωή …

Και ήθελε και παρακαλούσε τον Κύριο πάντα στις προσευχές του , να τον αξιώνει και να τον συναριθμεί,  όχι στους ακροατές του νόμου Του,  μα στους μακάριους ποιητές του…

 

Νωρίς –νωρίς στεφανώθηκε ως Άγιος Μάρτυρας , καλώς  αθλήσας … Ευλογήθηκε απ τον Κύριο από της δρόσου του ουρανού άνωθεν και από της πιότητος της γης , να συμπορεύεται με μια γυναίκα , την Ρηνούλα του , αμπέλι γλυκόκαρπο , που στάλαζε όλο στοργή και υπομονή στο κοινό ποτήρι της αγάπης τους … Και να αποκτήσουν τρία   τεκνία τον Χαρίλαο ,τον Λυκούργο και τον Εφραίμ , νιόφυτα λιόδεντρα με ρίζες αρετής , βυθισμένες  γερά σε χώμα εύφορο  , ποτισμένες από νάματα και αγιάσματα των θαυμασίων του Θεού .  

Όμορφη η αγάπη …νικά τον πόνο …είναι μεγαλύτερη απ τον Θάνατο !

Κι ήρθε η ώρα του βιώματος ..Αυτή που δίχως να το χει καταλάβει , παρακαλούσε τον Κύριο να στείλει χρόνια τώρα …

Η δοκιμασία των ποιητών …Και η Ρηνούλα τρυφερό λουλούδι στα χέρια του Πατέρα Θεού  , μέρα με την μέρα  να μαραίνεται και το όνειρο στιγμή με τη στιγμή  να φτάνει προς το τέλος …

Διάγνωση , βουβός αναστεναγμός , λυγμός κρυμμένος βαθιά… Δείλιασε για πρώτη του φορά …Να ναι η τελευταία ! ευχόταν κάθε φορά που αντίκριζε τα σημάδια του Θανάτου πάνω στο αγαπημένο σώμα της …-Θαρσείτε ! Εγώ νενίκηκα τον κόσμο ! μονολογούσε τότε,  αναζητώντας εκεί που δεν φαινόταν,  τον συναντιλήπτορα , τον συμπαραστάτη του Παντελεήμονα  Χριστό , που ποτέ του  δεν μέμφθηκε για το νωρίς …

Δυο χρόνια ένιωσε το στεφάνι να βλασταίνει  αγκάθια , πληγές και τύποι μαρτυρίας …Και έπειτα ο αποχαιρετισμός  ο πρόσκαιρος και ο λυγμός , που ανέβηκε επιτέλους και γοργοπέταξε προς τις γειτονιές του Παραδείσου .

Έγινε εκείνος τώρα και μάνα , κυρίως για τον μικρότερο ανθό τους , το Εφραιμάκι  τους ,  που το χανε τάξει , μιας και άργησε λίγο να ρθει , στον Άγιο των Αμώμων και γιόρταζε την ίδια μέρα με την μανούλα του…Στην πρώτη ανάμνηση Μαγιού μετά το φευγιό , βίωσε ανείπωτα την χαρμολύπη ο Διαμαντής ..Γιορτή και μελαγχολία , ευχές και μνήσθητι αναδεμένα …

Στο κομποσχοίνι του , στο πρόσφορό του , στα σπλάχνα των οικτιρμών του πάντα η μορφή της να χαμογελά …Να ρχοταν έτσι ένα βράδυ και στο όνειρό μου !  ευχόταν συνέχεια ..Μόνο μια φορά Κύριε ! να παρηγορηθεί η καρδιά μου …

Τον ξύπνησε αλαφιασμένος ο μικρός εκείνο το ξημέρωμα Κυριακής …

Θα φοβήθηκε σκέφτηκε ...Άλλωστε μικρούλης είναι ακόμα , μόλις οκτώ χρονώ …

-Έλα αγοράκι μου τι συμβαίνει ; Έλα ξάπλωσε εδώ  μαζί μου , μην φοβάσαι , όνειρο ήτανε !

-Μπαμπά ! Είδα την μαμά ! Αλήθεια σου λέω !

Έστειλε ο Κύριος παρηγοριά σκέφτηκε μέσα του ο Διαμαντής , σε αυτόν που το χει πιότερο ανάγκη  …

-Πώς ήτανε παιδάκι μου ; Πού την είδες ;

-Μπαμπά ήταν ψηλά , με λουλούδια , δέντρα και σπίτια ..Ένα ήταν δικό της !

-Είχε βουνά ;

  -Όχι , όλα ίσια ήτανε !

- Είχε ήλιο ;

-Δεν είχε ήλιο μα ήταν όλα πολύ φωτεινά ! Και έβλεπα πολλούς ανθρώπους !

-Τι λέγανε ;

-Δεν τους άκουγα …Μιλάγανε μα δεν τους άκουγα τους άλλους…Ξέρεις μπαμπά η μανούλα δεν είχε σημάδια στην κοιλίτσα  της !

 Ήξερε ο Διαμαντής πως στην άλλη ζωή δεν θα έχουμε πάνω μας τίποτα από τις πληγές και τις ατέλειές μας και του έκανε τόση εντύπωση αυτό που άκουγε από τον γιό του μέσα στη νύχτα …   

-Την είδες ;

-Όχι εκείνη μου το είπε !

-Πως ήταν τα μαλλιά της;

-Δεν ξέρω …δεν μπορούσα να δω καλά …ήταν πολύ φωτεινό το πρόσωπό της !  

Προσπαθούσε να απομακρύνει εκείνη την ώρα, κάθε λογισμό αμφιβολίας που τον κυρίευε σε κάθε  λέξη του μικρού Εφραίμ…Σκεφτόταν όμως πως καμιά φορά η ανάγκη  για παραμυθία φτιάχνει εικόνες , πλάθει και τα όνείρατα …Τον διέκοψε τότε ξανά η ψιθυριστή φωνή του γιού του …

-Μπαμπά η γιαγιά η Σταυρούλα  , είναι πιο ψηλή από τον παππού τον Χαρίλαο  ;

Κόμπος στο λαιμό του αυτή η ερώτηση … Ο μικρός ήταν μωρό ακόμα μόλις εκείνοι κοιμήθηκαν…Αποκλείεται να τους θυμόταν …Μα μήπως του είπαν τίποτα τα μεγάλα παιδιά ή είχε δει καμιά φωτογραφία ή ακόμα –ακόμα μήπως είχε ακούσει ποτέ να λέγεται κάτι τέτοιο από τον ίδιο για τους γονιούς του …Όντως η μάνα του ήταν πολύ ψηλή για την εποχή της …και ξεπερνούσε σε ύψος τον πατέρα του … 

-Που τους είδες παιδί μου αυτούς ;

-Η μαμά με πήγε στο σπίτι τους !

-Τι φορούσαν ;

-Άσπρα ρούχα !

-Τι παπούτσια ;

-Δεν φαινόντουσαν …Ήταν πολύ μακριά τα ρούχα τους ! Ο Παππούς ο Χαρίλαος ήταν πιο φωτεινός !

-Έλα μωρό μου κοιμήσου τώρα …έχουμε να ξυπνήσουμε αύριο ! Κυριακή ξημερώνει ! Θα πάμε στην  Εκκλησία με τα αδέλφια σου!  

-Να μείνω να κοιμηθώ εδώ μαζί σου ;

-Ναι , να μείνεις μα μόνο για απόψε ,  εντάξει ;

-Ναι το υπόσχομαι ! είπε ο μικρός και κούρνιασε στην μεριά που κοιμόταν η μανούλα του ...

-Μπαμπά ! ακούστηκε ύστερα από λίγο η φωνή του ξανά …

-Ήταν και ένα μικρό παιδάκι μαζί με τον παππού και την γιαγιά …

-Πως ήταν ;

-Ήταν πιο μικρό από μένα , με μαύρα μαλλάκια και με δέρμα σαν το δικό μου …μελανούρι …που με λες …Μπαμπά με πιστεύεις έτσι δεν είναι ; Δεν τα βγάζω απ το μυαλό μου όλα αυτά ! Αλήθεια είναι !

-Ναι αγόρι μου καλό ! Αλήθεια είναι ! Τώρα πια σε πιστεύω !

Κοιμήσου τώρα ψυχή μου να ξεκουραστείς  ! Κι αν ξανάρθει η μανούλα πες της σε παρακαλώ πως την αγαπώ ως τον ουρανό !

-Εκεί που είναι δηλαδή ! είπε με μια γλυκύτατη αφέλεια ο νυσταγμένος μικρούλης   …

-Ναι εκεί που είναι ! ψέλισε ύστερα από λίγο στο κοιμισμένο του αγγελούδι  ο Διαμαντής !   Με τον παππού , την γιαγιά και…  με τον θείο σου τον Λυκούργο   …το μικρό παιδάκι , τον αδελφό μου που δεν θυμήθηκα ούτε και εγώ …Κοιμήθηκε στην κατοχή από πνευμονία …πιο μικρός και από εσένα ήτανε ! Την αλήθεια λες παιδί μου ! Συγχώρα με που αμφέβαλλα ! Πάντα ακροατής ήμουν ! Και ήρθες εσύ να μου μηνύσεις  πως μετά τη ζωή υπάρχει και πάλι ζωή !

Καλό ξημέρωμα παιδί μου !

Ανάσταση ξημερώνει !  

Καλή αντάμωση Ρηνούλα μου !

Να με προσμένεις και μένα ! Ντυμένη στα λευκά …

Νώντας Σκοπετέας .

Απόσπασμα από εκπομπή με τίτλο :

 Ξημερώνει Ανάσταση ( 4 μέρη)

Διασκευασμένη σε διήγημα Αληθινή Ιστορία , από ομιλία του π.Νίκωνος Αγιορείτου Νεοσκητιώτου  με θέμα : η ζωή μετά την ζωή .

Εδώ κατεβαίνει η …Ζωή ( Αληθινή Ιστορία για την αληθινή Ζωή )

Βράδυ Σαββάτου …Άνοιξη έξω ! Τα παράθυρα στο ταξί ανοιχτά !- Ησυχίες …μονολογεί ο Στάθης και δυναμώνει λίγο το ραδιόφωνο …Έχει αφιέρωμα σε τραγούδια που μιλούν για Σαββατόβραδα …Ακούει τον στίχο του Λειβαδίτη και τραγουδάει και εκείνος : Σαββάτο βράδυ μου έμορφο ίδιο Χριστός Ανέστη, ένα τραγούδι του Τσιτσάνη κλαίει κάπου μακριά. Πάει κι απόψε τ’ όμορφο τ’ όμορφο τ’ απόβραδο, από Δευτέρα πάλι πίκρα και σκοτάδι. Αχ, να `ταν η ζωή μας Σαββατόβραδο κι ο Χάρος να `ρχονταν μια Κυριακή το βράδυ.

Εκείνο  το Αχ …του έμεινε του Στάθη και σαν να τον μελαγχόλησε …Την έχει συνηθίσει την μοναξιά μέσα στο ταξί …Δέκα χρόνια εδώ μέσα …Πόσα Αχ…Πόσα Σαββατόβραδα …Πόσα χιλιόμετρα …Πόσες ψυχές καθισμένες πίσω του και δίπλα του …Πόσες Ιστορίες …Τις ωραιότερες τις έχει ακούσει τέτοιες ώρες , απόβραδο Σαββάτου …Θυμάται κάποιες που τον έκαναν να γελάσει , να στενοχωρηθεί …Θλίψεις , απογοητεύσεις , ενθουσιασμοί , αγωνίες , αποχωρισμοί , ανταμώματα …Έμαθε να αισθάνεται , να νιώθει , να καταλαβαίνει από τα ελάχιστα εδώ μέσα …Και τις περισσότερες φορές μετά από τόσα χρόνια πλέον δεν λάθευε …Συνέχισε να ανεβαίνει την Αλεξάνδρας …Τον σταμάτησε ένα παλικάρι με μια βαλίτσα …-Αεροδρόμιο ! του είπε μόλις μπήκε και κάθισε στην θέση του συνοδηγού …

-Για που με το καλό; τoν ρώτησε ο Στάθης …

-Άστα αδελφέ ! Γυρίζω στα ξένα …Καλά ήταν τώρα το Πάσχα εδώ με τους δικούς μου …Τώρα ξανά του χρόνου τα Χριστούγεννα και βλέπουμε  ! Σουηδία πάω ! Εκεί ζω τρία χρόνια τώρα …Δουλεύω ερευνητής στο Πανεπιστήμιο !

- Σε πληρώνουν καλά ;

-Δεν παραπονιέμαι ! Μα τι τα θες …Τα αφήνω όλα πίσω μου ….Οικογένεια , φίλους , την αρραβωνιαστικιά μου …

-Ε θα ρθει και αυτή μην ανησυχείς …Θα την βρείτε την άκρη ή θα γυρίσεις και εσύ πίσω αν βρεθεί κάτι καλό κι εδώ …                     - Μακάρι ! είπε ο νέος και αναστέναξε …

-Έλα βρε μην κάνεις έτσι …Όλα καλά θα πάνε ! είπε ο Στάθης και δυνάμωσε το τραγούδι  που έπαιζε εκείνη την ώρα …

-Τις Κυριακές θα με ζητάς στις εκκλησιές. Τα Σαββατόβραδα θα ψάχνεις στο λιμάνι...

-Όχι και  λιμάνι …αεροδρόμιο είπε ο Στάθης για να σπάσει την μελαγχολία του τραγουδιού …Γέλασε κιόλας μα δεν τα κατάφερε καθόλου να μεταδώσει ευθυμία στον …πελάτη του. Φτάσανε σχετικά γρήγορα …

-Καλή αντάμωση αγόρι μου ! του είπε .

 -Εύχομαι όλα να πάνε κατ ευχήν ! Και μην μασάς ! Δύναμη και αισιοδοξία !

-Σ ευχαριστώ πολύ , να σαι καλά ! είπε εκείνος  και μπήκε μέσα βιαστικά . Στάθηκε έπειτα ο Στάθης  στον σταθμό , στην πιάτσα των ταξί και περίμενε έπειτα την σειρά του να πάρει νέα κούρσα …Δεν πέρασε πολύς χρόνος και καταλαβαίνει να ανοίγει το πορτ μπαγκάζ …έπειτα η πίσω πόρτα …Μπήκε μια νέα κοπέλα όλο χαμόγελο !

-Χριστός Ανέστη ! Χαίρετε ! Καλλιθέα πάμε ! του είπε δυνατά και χαρούμενα  και εκείνος φχαριστήθηκε πολύ …Τέτοιους πελάτες ήθελε πάντα ..Ζωντανούς , σπιρτόζους …

-Καλησπέρα όμορφή μου κοπελιά ! Αληθώς Ανέστη βρε ! Βέβαια! Κι  η μάνα μου το λέει ως της Αναλήψεως και εγώ την πειράζω …

-Να μην την πειράζετε κύριε ! Να της απαντάτε τόσο όμορφα όσο και σε μένα είπε εκείνη και χαμογέλασε πάλι …

-Φωτίστηκε το ταξί βρε κορίτσι μου ! Τι άγγελος είσαι εσύ ! και να με συγχωρείς μην νομίσεις τίποτα άλλο μα να …μου έφτιαξες την διάθεση με το που μπήκες , γιατί πριν λίγο  είχαμε κλάματα εδώ μέσα …Θα μου πεις εκείνος έφευγε , εσύ έρχεσαι …πώς να μην είσαι χαρούμενη …αν και έτσι όπως σε νιώθω εσύ πάντα με το χαμόγελο θα είσαι !

Κάτι κατάλαβε εκείνη και ξαναχαμογέλασε …

-Σε ζάλισα όμως με την πολυλογία μου …

-Κάθε άλλο κύριε …

-Στάθης !

 Kύριε Στάθη ! Εμένα με λένε Σοφία ! Α!  γιορτάζουμε και κοντινά  …17 Σεπτέμβρη εγώ  , 20 εσείς  ! Ναι!  

-Ναι έχεις  δίκιο ! – Που τα ξέρεις εσύ όλα τούτα τα αγιωτικά βρε κοπέλα μου …Αλλά πάλι τι λέω …εδώ με χαιρέτησες και μου πες Χριστός Ανέστη …Θα σαι της εκκλησίας !

-Του Παραδείσου!  του είπε εκείνη και πάλι χαμογέλασε φωτεινά …

-Από πού μας έρχεσαι Σοφάκι μου ;

-Από Αγγλία κύριε Στάθη ! Από Σκωτία συγκεκριμένα ..Εκεί σπουδάζω, σχεδόν τελειώνω δηλαδή  …

-Και δεν σου λείπει η Ελλάδα μας;

 - Βέβαια και μου λείπει …Αλίμονο  ! Γι αυτό και έρχομαι όσο μπορώ πιο συχνά να βλέπω και τους γονείς μου και την αδελφούλα μου την μικρή …

-Καταγωγή από πού έχεις ; Eγώ είμαι Πελοποννήσιος , βουνήσιος , Αρκάς ,κάτω απ το αυλάκι που λένε !

 –Εμένα οι γονείς μου είναι θαλασσινοί …Ο μπαμπάς Λευκαδίτης και η μαμά Παριανή…

- Και εσένα ποιος τόπος σου αρέσει περισσότερο Σοφία μου ; -Και οι  δυο είναι πανέμορφοι και ευλογημένοι  …Φανερωμένη από τη μια Εκατονταπυλιανή από την άλλη ! Μόνο που από την Λευκάδα έχω περισσότερες αναμνήσεις …Εκεί κιόλας ετοιμάζεται τώρα ο πατέρας μου να κάνει και μια επιχείρηση με ενοικιαζόμενα δωμάτια…Στην Πάρο πάλι , είναι όμορφα αλλά έχουμε κάτι μπλεξίματα με κάτι περιουσιακά …καταλαβαίνετε …Μάλιστα τώρα τούτες τις μέρες θα πάει η Μητέρα μου στην Πάρο να τα ξεκαθαρίσει …

-Δεν πας και εσύ μαζί της …Καλοκαίριασε κιόλας …να κάνετε και κανένα μπάνιο …

-Μπορεί να γίνει κι έτσι είπε η Σοφία που κοίταζε συνέχεια έξω από το ανοιχτό της παράθυρο …

-Έντεκα και είκοσι  η ώρα …είπε ο Στάθης …τώρα όλοι οι νέοι ξεπορτίζουν ..εσύ θα πας καμιά βολτούλα απόψε;

 -Δεν νομίζω …άλλωστε Κυριακή ξημερώνει ! Ανάσταση ! Έχουμε Εκκλησία αύριο ! Εσείς δεν θα πάτε  ;

 -Δύσκολα Σοφία μου ! Αν και παραπονιέται η δική μου η μάνα …μα βλέπεις είναι και το ταξί …Τέσσερις  το πρωί θα παραδώσω… Να μου πεις σε ποια ενορία θα είσαι να ρθω να σε βρω!  της είπε γελώντας …

-Που ξέρετε μπορεί να γίνει και έτσι κύριε Στάθη …Στα φανάρια θα στρίψετε δεξιά και θα πάρετε την Αγίων Πάντων ...Θα βρούμε την οδό,  είναι δίπλα στο Χαροκόπειο στο πρώτο στενό  …

Δεν άργησαν να φτάσουν έξω από την Πολυκατοικία …

-Εδώ κατεβαίνω κύριε Ευστάθιε ! του είπε ! Τι σας οφείλω;

-Τριάντα πέντε ευρώ είναι μάτια μου …

- Αχ δεν έχω τόσα μαζί μου ! Θα με περιμένετε να ανέβω και να σας τα φέρω αμέσως ;Στον δεύτερο μένουμε !

-Να μην βιαστείς καθόλου ! Με την ησυχία σου ..Να χαιρετήσεις τους δικούς σου πρώτα και έπειτα κατεβαίνεις …Να εγώ  θα παρκάρω να κάνω και ένα διάλειμμα να ξεπιαστώ λίγο !

-Εντάξει επιστρέφω αμέσως ! είπε η Σοφία και μπήκε στην πυλωτή …

Ο Στάθης  κατέβηκε και στάθηκε όρθιος με την πλάτη στο ταξί …Κοντεύει δώδεκα σκέφτηκε …Ξημερώνει Κυριακή , Ανάσταση που είπε και η Σοφούλα …Τι καλό κορίτσι …Χαρά που θα κάνουν τώρα οι δικοί της …Κοίταξε προς τα πάνω να δει κανένα διαμέρισμα πιο φωτεινό από τα υπόλοιπα…Περίεργο είπε ..Στον δεύτερο όλα σκοτεινά είναι …Μα πάλι μπορεί να κοιμούνται και οι άνθρωποι τέτοια ώρα …Λες να τους κάνει έκπληξη ; Το ραδιόφωνο σήμανε την ώρα ..Δώδεκα ακριβώς …Άντε βρε Σοφάκι ..είπαμε …Πέρασε τέταρτο …Ρε μπας και …Μα τι λέω αυτό το αγγελούδι να με κορόιδεψε ..αποκλείεται ! Αλλά μήπως της συνέβη τίποτα την ώρα που ανέβαινε …Και η βαλίτσα της …δεν πήρε τίποτα μαζί της …Την ξέχασε …Άνοιξε το πορτ μπαγκάζ και ξαφνιάστηκε …Δεν είχε τίποτα μέσα …Μα πως αφού στο αεροδρόμιο θυμόταν ότι άνοιξε ..Για ποιο λόγο θα το άνοιγε το κορίτσι …

-Περίεργα  πράγματα μας ξημέρωσε τούτη η Κυριακή ! είπε δυνατά  και κατευθύνθηκε προς την Πολυκατοικία …Κοίταξε το κουδούνι  που έγραφε δεύτερος …Πάτησε  μια φορά , και ξανά πιο παρατεταμένα …Μια φωνή βαριά γυναικεία ακούστηκε …  

-Ποιός είναι;

- Ναι,  με συγχωρείτε που ενοχλώ …Μήπως είναι εύκολο να μου κατεβάσετε τα χρήματα ;

-Ποια χρήματα , ποιος είστε; Να βγω λίγο στο μπαλκόνι γιατί δεν σας ακούω και καλά …

Τραβήχτηκε προς τα πίσω  ο Στάθης και ύψωσε τα μάτια στον δεύτερο …Βγήκε μια γυναίκα γύρω στα πενήντα ,απορημένη κάπως του φάνηκε …

- Εσείς χτυπήσατε ; ρώτησε …τι θέλετε; …

- Εγώ είμαι ο ταξιτζής που έφερα την κόρη σας πριν λίγο από το αεροδρόμιο …και έκανε νεύμα δείχνοντας το παρκαρισμένο του ταξί…

-Ποια κόρη μου Κύριε φέρατε;

- Αστεία μου κάνετε τώρα …είπε ο Στάθης προσπαθώντας να κρύψει τον εκνευρισμό του ..Ε αυτό πια παραπάει ! Κλείσαμε εικοσάλεπτο κυρία μου που  περιμένω ..Αν δεν έχετε τα χρήματα δεν πειράζει,  εσείς να στε καλά …δεν θα πεθάνουμε κιόλας …αλλά μην με ταλαιπωρείτε κι εμένα ! μεροκάματο βγάζω…τι μεροκάματο,  νυχτοκάματο…

-Δεν σας καταλαβαίνω κύριε !

–Δεν με καταλαβαίνετε; ωραία !   Λέτε σας παρακαλώ στην Σοφία να βγει λίγο έξω να της πω;

 Στο άκουσμα αυτό η γυναίκα  ταράχτηκε και ξέσπασε σε λυγμούς …Ένας άντρας βγήκε τότε και εκείνη όρμησε στην αγκαλιά του …Μίλησε τότε αυτός :

-Τι συμβαίνει άνθρωπέ μου ..Τί θες , ποιος είσαι ;

- Άντε πάλι τα ίδια ! Το αγώι μου θέλω Χριστιανέ μου ..Τριάντα πέντε ευρώ …Μην με δουλεύετε ! Είπαμε αν δεν έχετε, χαλάλι σας …

Ο άντρας μπήκε μέσα και ξαναβγήκε μόνος του

-Δεν  καταλαβαίνω τι μου λέτε … για ποιο αγώι μιλάτε; …

-Αεροδρόμιο –Καλλιθέα με την κόρη σας την Σοφία,  που μόλις επέστρεψε από Αγγλία ! Καταλάβατε τώρα; …

-Τι λες άνθρωπέ μου … είπε και έβαλε και αυτός τα κλάματα…

-Τι συμβαίνει , πείτε μου , έπαθε κάτι η Σοφία τώρα που ανέβηκε; …Παναγία μου το κορίτσι ! είπε ο Στάθης και μπήκε ξανά στην πυλωτή …Άρχισε να χτυπά συνέχεια το κουδούνι μέχρι που του άνοιξαν …Ανέβηκε τρέχοντας από τα σκαλοπάτια και χτύπησε με το χέρι του την πόρτα …

-Σοφία , κορίτσι μου είσαι καλά ; Άνοιξέ μου ανησυχώ ! Δεν είναι για τα λεφτά …ξέχνα τα …κερασμένα …μα γιατί κλαίνε οι άνθρωποι…

Άνοιξε η πόρτα και ο άντρας με τα κλαμένα  μάτια τον άφησε να μπει …

-Πες μου άνθρωπέ μου …Που την ξέρεις εσύ την Σοφία μας ;…

-Σας είπα κύριε πριν λίγο την έφερα από το αεροδρόμιο… Σαράντα λεπτά απόσταση κάναμε   …μου είπε , επειδή δεν είχε τόσα χρήματα ότι θα ανέβαινε για να μου τα φέρει …καταλαβαίνετε …γι αυτό και σας ανησύχησα …μα εσείς γιατί κλαίτε ; τι σας είπα και σας τάραξα τόσο;

Η γυναίκα κουλουριασμένη σε έναν καναπέ έκλαιγε με αναφιλητά και ο άντρας δεν άρθρωνε λέξη …τον κοιτούσε με τόση έκπληξη…Γύρισε απότομα ο Στάθης και νιώθει τα πόδια του να κόβονται …Σε ένα τραπεζάκι εκεί κοντά  , ένας δίσκος με κόλλυβα μνημόσυνου και δίπλα του μια φωτογραφία μιας νέας κοπέλας …

-Για σταθείτε , αυτή είναι η Σοφία …ή μήπως η αδελφή της ;

 -Ναι κύριε,  η Σοφία μας είναι είπε ο άντρας ..η κόρη μας …αύριο έχουμε το μνημόσυνο για τα δύο  της χρόνια …

-Με κοροϊδεύετε ! Με κοροϊδεύετε ! Δεν είναι αλήθεια …μου κάνετε πλάκα ! Σοφία ! Σοφία !Κορίτσι μου που είσαι;

Φώναζε σαν τρελός  ο Στάθης και άρχισε να πηγαίνει από δωμάτιο σε δωμάτιο . Να ανοίγει πόρτες , να κοιτάει κάτω από τραπέζια και κρεβάτια , ακόμα και μέσα σε ντουλάπες   …

Γύρισε έπειτα και τους κοίταξε κατάματα !

-Με περνάτε για τρελό έτσι ;  Πριν λίγο σας λέω ήμασταν μαζί ! Και μιλάγαμε συνέχεια …Πάλι δεν με πιστεύετε; Να σας πως κάτι άλλο τότε  …Αν τα βγάζω όλα τούτα από το μυαλό μου, πως ξέρω ότι εσείς είστε Λευκαδίτης και ετοιμάζετε επιχείρηση με ενοικιαζόμενα δωμάτια; Τώρα μου τα λεγε το κορίτσι …

Ο άντρας σωριάστηκε και αυτός στον καναπέ …

-Και εσείς που είστε η μάνα της ..έτσι δεν είναι  ;

- Ναι! είπε εκείνη με σβησμένη την φωνή …εγώ είμαι η μανούλα της …

-Πως ξέρω για εσάς ότι ετοιμάζεστε τώρα μέσα στην βδομάδα να πάτε στην Πάρο , για να κανονίσετε τα περιουσιακά σας ;Ποιος θα μου λεγε  τέτοιες λεπτομέρειες ;

 -Χριστέ μου είπε εκείνη και αγκάλιασε τον άντρα της …

 

Έκατσε σε μια καρέκλα ο Στάθης και κοίταζε την κορνίζα με την γελαστή φωτογραφία ..Εκείνο το χαμόγελο που φώτισε το Σαββατόβραδό του …Αμίλητος το κοίταζε ως που ξημέρωσε Κυριακή και Ανάσταση …Στην ενορία του Αγίου Νικολάου εκκλησιάστηκε εκείνη  την ημέρα του Κυρίου  ο Στάθης  …

-Τα κατάφερα Σοφάκι ! μονολογούσε συνεχώς … 

Και όλοι ρωτούσαν να μάθουν ποιος ήταν ο άγνωστος , που συνέχεια  κοιτούσε μόνο την γελαστή φωτογραφία , ψέλνοντας βουρκωμένος  το Χριστός Ανέστη !

 

Νώντας Σκοπετέας .

Απόσπασμα από εκπομπή με τίτλο :

 Ξημερώνει Ανάσταση ( 4 μέρη)

Διασκευασμένη σε διήγημα Αληθινή Ιστορία , από ομιλία του π.Νίκωνος Αγιορείτου Νεοσκητιώτου  με θέμα : η ζωή μετά την ζωή .

Ξημερώνει Ανάσταση …

“Την δε του Ηλίου ημέραν κοινή πάντες την συνέλευσιν ποιούμεθα. 

Επειδή πρώτη εστίν ημέρα εν η ο Θεός το σκότος και την ύλην τρέψας, 

κόσμον εποίησε και Ιησούς Χριστός ο ημέτερος Σωτήρ 

τη αυτή ημέρα εκ νεκρών Ανέστη !" 

 ( Αγίου Μάρτυρος και Απολογητού Ιουστίνου-απολογ.κεφ.67 ) 

Ξημέρωμα  στην μικρή μας πόλη . Ανάσταση ξημερώνει  . Του Κυρίου η μέρα η τόσο χαρμόσυνη . Δεν χρειάστηκε ποτέ της το ξυπνητήρι , απ όταν κάποτε ξύπνησε …η  κυρα-Δέσποινα η δασκάλα  . Στην μετά Χριστόν εποχή! όπως συνήθιζε να λέει η ίδια…Στην νύχτας τους καιρούς  , γλυκαίνει το μέσα της  με τους κόμπους των στεναγμών  , που λυτρωτικά μουσκεύουν το φωτεινό της πρόσωπο , το λάδι της δικής της ψυχής , που ακοίμητη καίει προσμένοντας και πάλι το χάραμα και το Φως του κόσμου …Μόνη στην ζωή μα χαρούμενη αληθινά ! Ζει με τον γέρο -πατέρα της τον μπάρμπα –Γαβρίλη , τον ήσυχο και απειρόκακο ,  που έταξε να τον φροντίζει και να τον αναπαύει ως ότου ο Κύριος  κελεύει . Ύστερα,  όλοι γνώριζαν πως θα κυλούσε ο υπόλοιπος δικός της επίγειος χρόνος , στου Αγίου το μοναστήρι το λατρεμένο της , αφιερωμένη πια  ολότελα στον Δεσπότη των όλων . – Άντε παιδί μου να με πάρει ο Θεός να πάω να βρω την μάνα σου , να ησυχάσεις και εσύ , να γίνεις και καλογραία… της έλεγε κάθε τόσο ο πατέρας της …-Να χεις την ευχούλα μου παιδάκι  μου ! Και εκείνη έσκυβε και φίλαγε το χέρι του και του χάιδευε απαλά το πάλλευκο κεφάλι …Ξέρει ο Θεός πατέρα ! …του έλεγε  .

Κυριακή και Ανάσταση ξημέρωνε πάλι! Αποβραδύς πάντα κανόνιζε με κάποιον να ανέβουνε μαζί στο Μοναστήρι του Αγίου , μιας και αυτή δεν οδηγούσε …Μα ήξερε ποιοι λαχταρούσαν σαν κι εκείνη τον βαθύ όρθρο και σε αυτούς «φορτωνότανε»  σαν  ντροπαλά τους ζήταγε την χάρη  …Έβγαινε λοιπόν στην διασταύρωση του Αη Γιώργη και περίμενε …ό,τι καιρό κι αν είχε,  όσο σκοτάδι κι αν κράταγε ακόμα ο ουρανός. -Άντε Δέσποινα αργήσαμε !  της έλεγε για να την πειράξει και λίγο ο Παναγιώτης ο συνάδελφός της στο Σχολείο  , που και αυτός  μαζί με την γυναίκα του και τα δυο μεγάλα αγόρια τους , πολύ συχνά εκκλησιάζονταν στο Μοναστήρι .            

Είχαν άλλα δυο μικρότερα …-Δεν πιστεύω , του έλεγε η Δέσποινα,  να μην τα παίρνεις μαζί γιατί δεν χωράμε όλοι ! - Τι λες ευλογημένη ! Δεν θα στο λεγα αν ήταν ..Αφού πάνε αργότερα αυτά με την γιαγιά τους στον Αη Γιώργη και συναντάνε και τον πατέρα σου ! Μην βάζεις τέτοιο λογισμό αδελφή μου ! Άντε τότε,  κάνε γρήγορα να προλάβουμε απ τον εξάψαλμο!  του απαντούσε εκείνη και χαιρότανε σαν παιδί !

Και πάντα σχεδόν τα κατάφερναν …Ενθουσιαζόταν η Δέσποινα μόλις κατέβαιναν και επαναλάμβανε αυτό που ακουγόταν απ τα μεγάφωνα …-Ανάστα Κύριε σώσον με ο Θεός μου ότι συ επάταξας πάντας τους εχθραίνοντάς μοι ματαίως …Ο τρίτος ψαλμός  ! φώναξε σήμερα και έτρεξε γρήγορα προς το καθολικό να κουρνιάσει στην γωνιά της με τα μάτια πάντα κλειστά ,  κάτω απ την παράσταση της Αιγυπτίας Οσίας και του Ζωσιμά το Άγιο δισκοπότηρο .

Ξέρει  όσο λίγοι η Δέσποινα , το πόσο σημαντικά είναι όλα τούτα τα λόγια,  σε αυτές τις πανευφρόσυνες ώρες της κατάνυξης και της μετοχής , τις πανηγυρικές  …Τίποτα δεν της ξεφεύγει ,  γι αυτό ακόμα και ιερείς την συμβουλεύονται πολλές φορές ….

Ο εξάψαλμος , της ψυχής  κραυγή και  οιμωγή ,  δέηση και  ελπίδα , παρηγοριά και  ευγνωμοσύνη …Τρείς μετάνοιες στο τέλος του και έπειτα ένα βλέμμα στην Σταυρωμένη Αγάπη . Το πανηγύρι αρχινά : Απολυτίκιο και καθίσματα

στου ήχου το παράγγελμα και το συναίσθημά του ! Ευλογητάρια έπειτα …Μπροστά στο κενό μνήμα σαστίζει ο Ουρανός και η γη που προσκυνούν  Πατέρα και τον Τούτου Υιόν τε και το Άγιον Πνεύμα κράζοντες το Άγιος  …Σκαλοπάτια έπειτα κι οι αναβαθμοί , που διηγούνται τα μεγαλεία του Δημιουργού και  εξυψώνουν τα ποιήματά Του. Ένα κερί θα σταθεί δίπλα στην Ωραία πύλη,  να περιμένει το Ευαγγέλιο …Ειν η ώρα του Εωθινού αναγνώσματος . Γίνεται η Άγια Τράπεζα Επιτάφιος και ο παπάς , Άγγελος καθήμενος εν τοις δεξιοίς , διηγείται τα της Αναστάσιμης ημέρας  ..Έντεκα τα Εωθινά όσες και οι εμφανίσεις του Χριστού μας , από την τριήμερο Έγερσή Του έως και την ένδοξη Ανάληψη . Ελεήμων ελέησόν με ο Θεός και ο ασπασμός του Ευαγγελίου όσο βαστά ο πεντηκοστός  . Πλησιάζει με τα μάτια κλειστά η Δέσποινα …Νιώθει τόσο ελαφρά τα βήματά της , σαν να βρίσκεται αλλού τούτη την ώρα , στην Γαλιλαία εις το όρος ου ετάξατο αυτοίς ο Ιησούς  , σαν Μυροφόρα  , σκοτίας έτι ούσης  μπροστά στο άδειο μνημείο . Κανόνες και σταυροκόπημα στης Αναστάσεως την δόξα και στους Αγίους του Θεού . Οίκος και Κοντάκιο φανερώνουν την Λύτρωση του γένους των ανθρώπων . Τη αυτή ημέρα …Ταις των Αγίων Σου πρεσβείες ο Θεός …Αργά ξεκινούν οι  μεγαλόπρεπες καταβασίες και ενώνεται ο Άσαρκος λόγος με τον δεδοξασμένο Μονογενή  …Καινουργείται η συμφωνία, προς σωτηρίαν των ψυχών ημών…Οι Εβραίοι περνούν ξανά την Ερυθρά , οι τρεις παίδες γλιτώνουν απ την Κάμινο …οι Ειρμοί του Ακαθίστου γλυκολαλούν σαν την δεύτερη καμπάνα που χτυπά …Στην ενάτη η Θεοτόκος ανταμώνει με την Ελισάβετ και το θυμιατήρι πέμπει τα ασύγκριτα  αρώματα της Τιμιωτέρας …Ξαποστειλάρια και Πάσα πνοή , Θείον πάθος και Ανάσταση  , Δοξαστικό και το καθολικό είναι γεμάτο πλέον …Εορταζέτω ο κόσμος ! Νύν πάντα πεπλήρωται φωτός ! Πλημμύρισε η χαρά ! Δοξολογία !

Σε μια στιγμή της φάνηκε πως  κύλησε ο ορθρισμός …Ευλογημένη η Βασιλεία και όλο της το είναι συνταράσσεται …Ανοίγει για λίγο τα μάτια και κοιτά προς το Δεσποτικό …Ευλογεί ο Κριτής -Παντεπόπτης , Θεού Θεός λόγος , λίγο πριν ο ίδιος  κατέβει για να εισέλθει εις το Άγιο θυσιαστήριο…Μικρά Είσοδος ..Σώσον ο Άναστάς …Αναγνώσματα , Αληλλούια και Δόξα Σοι Κύριε …Χειρουβικό ξεκινά …Άνθρωποι και χερουβίμ στέλνουν στον Ουράνιο θρόνο τον Αγγελικό ύμνο. Από μέσα αφουγκράζεται τους σιωπηλούς  σπαραγμούς του Ιερέα :    Ουδείς άξιος των συνδεδεμένων ταίς σαρκικαίς έπιθυμίαις και ηδοναίς προσέρχεσθαι… Μεγάλη Είσοδος …Ο Γολγοθάς και το Πάθος … Πάντων ημών, μνησθείη Κύριος ο Θεός εν τη βασιλεία Αυτού…Τα πληρωτικά της ψυχής και η συντριβή  στο έκτο κατά σειρά αίτημά της : Χριστιανά τα τέλη της ζωής ημών, ανώδυνα, ανεπαίσχυντα, ειρηνικά και καλήν απολογίαν την επί του φοβερού βήματος του Χριστού …Η γωνιά της είναι σκοτεινή , τα διαμάντια που κυλούν από τα μάτια της  αυλακώνουν το φωτεινό της πρόσωπο , μα σε λίγο και ο ιδρώτας του θα μπλεχτεί μαζί τους …Και η φωνή της και κείνη τώρα φανερά θα «ταξιδέψει»  : Άξιον και Δίκαιον!  θα πει και πάλι θα σωπάσει …Φτάνει η  ώρα η πιο Αγιασμένη του Μυστηρίου … Κατάπεμψον το Πνεύμα Σου το Άγιον εφ’ ημάς… Σε υμνούμεν Σε ευλογούμεν  ….Τα λόγια του Παπά πάλι την συγκλονίζουν . Τιμή και έλεος για όλους !  Προπάτορες , Πατέρες , Πατριάρχες, Προφήτες ,Απόστολοι , Κήρυκες,  Ευαγγελιστές , Μάρτυρες , Ομολογητές , Εγκρατευτές  και παν  πνεύμα δίκαιο  εν πίστει τετελειωμένο … Εξαιρέτως της Παναγίας, αχράντου, υπερευλογημένης, ενδόξου Δεσποίνης ημών Θεοτόκου και Αειπαρθένου Μαρίας ''

 

Με τα μάτια κλειστά πασχίζει τώρα η Δέσποινα στο  Μεγαλυνάρι το Θεομητορικό
 να θυμηθεί  και να μνημονεύσει από μέσα της  ονόματα , όσα περισσότερο χωράνε μέχρι να κάνει κατάληξη ο ψάλτης …Κάθε φορά και κάποια νέα , μα και μερικά που ποτέ δεν παραλείπει  με πρώτο της μάνας της . Φωτίζεται η γωνιά της μυστικά , απ τις  ψυχούλες με της ευγνωμοσύνης τους το φωταγώγημα.

 Το ασύγκριτο δώρο της Χάριτος ..Σύσσωμοι και Σύναιμοι Χριστού …Θέωση ανθρώπου . Πληρωθήτω το στόμα ημών αινέσεώς Σου Κύριε ! Του Ιώβ η ασίγαστη φωνή …Δι ευχών …Ανοίγει τα μάτια της ..Ψέλνει δυνατά μαζί με αυτούς που μένουν ακόμα στο καθολικό ,  τους πάντα  αχόρταστους  … Ουρανός πολύφωτος η Εκκλησία, ανεδείχθη άπαντας, φωταγωγούσα τους πιστούς, εν ω εστώτες κραυγάζομεν, Τούτον τον οίκον, στερέωσον Κύριε . Το στερέωμα, των επί Σοι πεποιθότων, στερέωσον Κυριε την Εκκλησίαν, ην εκτήσω, τω τιμίω Σου αίματι.  Δεν θέλει να φύγει ...

                  Ο Παναγιώτης την αφήνει . Ξέρει ότι πρέπει να περιμένει για λίγο να στεγνώσει το πρόσωπό της …

-Βοήθειά μας!  την ακούει να λέει βγαίνοντας τελευταία από όλους στην αυλή…

-Χαρά Θεού ! Κάθε  Κυριακή Ανάσταση ! έτσι Δέσποινα ; 

-Κάθε μέρα Ανάσταση αδελφέ μου ! του αποκρίνεται …Κάθε μέρα !  

Υγ: Το πρόσωπο της Ιστορίας είναι υπαρκτό , κυκλοφορεί ανάμεσά μας , και μιμείται τους Αγίους ... Αν συναντηθείτε μαζί του , παρακαλώ  ανταλλάξτε τον ασπασμό της Αγάπης και εκ μέρους μου …

  Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από την εκπομπή με τίτλο : Ξημερώνει Ανάσταση 

Ποτέ ξανά εχθρός … (Μικρό διήγημα Πασχαλινό και αληθινό.)

Πάσχα δεν είναι ευκαιρία , να σμίγουμε για το καλό…

Είναι γιορτή που δεν τελειώνει, το αιώνιο , το αληθινό…

Πάσχα δεν είναι οι λαμπάδες, που τις ξεχνάμε στην στιγμή…

Είναι σκυμμένοι Γεροντάδες, με το ανέσπερο κερί…

Πάσχα δεν είναι ο ουρανός που λάμπει, από φωτιές, βεγγαλικά …

Είναι οι αγνές ψυχές που αστράφτουν, στου Χρυσοστόμου τα ρητά …

Πάσχα δεν είναι ο οβελίας, που θα ψηθεί στην εξοχή…

Είναι το Έαρ της Μαρίας , που Νικητής θ ΄αναστηθεί !!

Ω Κύριε , πότε θα περάσεις τις ψυχές μας απέναντι ;

Από του πλανεμένου κόσμου τα αδάκρυστα τα… χρόνια πολλά ,

Στο λαμπρό Σου πανηγύρι …

Εκεί που μόνο το Χριστός Ανέστη ακούγεται δίχως σταματημό ;

Ω Κύριε πότε θα Σε νοιώσουμε …πότε θα Σε ζήσουμε ;
( Ν.Σκ.)

Ἀναστήτω ὁ Θεός, καὶ διασκορπισθήτωσαν οἱ ἐχθροὶ αὐτοῦ….

Σκηνή πρώτη :

Ο Θεός, συ έγνως την αφροσύνην μου και αι πλημμέλειαι μου από σου ούκ απεκρύβησαν…

O Φώτος ο Αθηναίος που λάτρευε το χωριό του . Περαχωρίτης έλεγε είμαι ! με πείσμα από μικρός  , όποτε τον ρωτούσαν . Και έτσι ένιωθε . Παρ ότι μεγάλωσε στην γκρίζα και άχαρη τσιμεντούπολη ,  αυτός αποζητούσε συνέχεια τον τόπο των γονιών του,  στη σκιά την λεβεντόκορμη της Πυραμίδας του Αγιολιά , που  απλώνεται  ως τις  ανήμερες θάλασσες , στα βράχια με τους  αντιλάλους της σιωπής  , στις γραίες ελιές και στα αγριόδεντρα τα ανυπότακτα σε κυριότητες και μαντρώματα…Τα χρόνια της νιότης της πρώτης του βέβαια , οι αποστάσεις ήταν μεγάλες . Οχτώ ώρες ταξίδι χρειαζόταν με δυο λεωφορεία για να φτάσουν . Μα που να καταλάβουν τότε αυτός και ο αδελφός του από κούραση και ταλαιπώριες ..Ίσα-ίσα που το απολάμβαναν το κάθε λεπτό που τους έφερνε πιο κοντά στα τιμημένα χώματα,  όπως συνήθιζε να λέει ο πατέρας μόλις έμπαιναν στα σύνορα με την Αρκαδία . 

Τα κατάφερναν λοιπόν και όλες τις μεγάλες μέρες τις περνούσαν στο χωριό . Καλοκαίρια , Χριστούγεννα , Πάσχα …Μόλις τα σχολεία κλείναν , την άλλη μέρα στον Κηφισό με των 12 παρά τέταρτο …Τι λαχτάρα  , τι πόθος !  Ο Φώτος μόλις έφταναν,  έπαιρνε τους δρόμους και ήθελε να τους  αγκαλιάσει όλους και όλα,  ως και τις άψυχες πέτρες των παλιών πυργόσπιτων , που πάντα τις σημάδευε και έκρυβε μέσα στο ανοιχτό αρμολόημά τους διάφορα φυλαχτά  και υποσχέσεις επιστροφής ,  όποτε έφτανε η τελευταία και πάντα μελαγχολική μέρα του αποχαιρετισμού . Το Πάσχα στο χωριό του  ήταν για εκείνον  κάτι το απερίγραπτο . Ζούσε γι αυτό και προετοιμαζόταν καιρό πριν…Λαμπάδες για όλους χρωματιστές ! Φαναράκια για τον επιτάφιο ! Καινούριο εγκόλπιο με γυαλιστερό και έγχρωμο εξώφυλλο!  Αυτοκόλλητα για τα αβγά !  Βεγγαλικά με τις κούτες  για όλες τις μέρες και κυρίως για το βράδυ της Ανάστασης …Μόλις ξεκινούσε η Μεγάλη Εβδομάδα πως χαιρόταν με αυτήν την πολύβουη ατμόσφαιρα ! Όλα τα σπίτια γεμάτα από κόσμο , παιδιά συνέχεια στην πλατεία της Εκκλησίας …Εκεί θυμάται να κυλούν όλες οι άγιες μέρες …Μπαινόβγαιναν απ την πόρτα του Ιερού ,όποτε ήταν η ώρα να κρατήσουν τα κεριά και τα εξαπτέρυγα ,  ντυμένοι παπαδάκια με τους άλλους στον Νυμφίο και στο Ευαγγέλιο …Την Μεγάλη Πέμπτη  , συναγωνίζονταν ποιος θα βγει στα περισσότερα …Ο Φώτος τα χε καταφέρει αρκετές φορές να αντέξει  και στα δώδεκα ! Στα ενδιάμεσα φρόντιζαν να …ξυπνάνε τα αίματα , όπως τους έλεγαν κάτι μεγάλοι γελώντας , και ξεκινούσαν την μάχη με τα βεγγαλικά και τα αυτοσχέδια δυναμιτάκια...

 Και έπειτα ξενύχτι για το στόλισμα του Επιταφίου και το πρωί νωρίς-νωρίς στο καμπαναριό για το πένθιμο χτύπημα της καμπάνας ως την Αποκαθήλωση …Στην περιφορά , λιβανωτές  στάσεις στις φωτισμένες αυλές και ευκαιρία… για πόλεμο με φωτοβολίδες και …-Βαράτε παιδιά !κάψτε τον παπά !  και του χρόνου ! Να περάσουμε και από κάτω για το καλό ! Τρεις φορές παιδιά ! Και του χρόνου ! Αποκαμωμένος έπεφτε για λίγες ώρες ύπνου , γιατί το πρωί μετά την μεταλαβιά και το βοήθειά μας  , είχαν να φτιάξουν μπόμπες και κανούλια για την Ανάσταση και τον Ιούδα …Τρίζανε τα τζάμια όλου του χωριού μα και των απέναντι στο Χριστός Ανέστη ! Βομβαρδισμός κανονικός ! - Να τρομάξει ο χάρος ! Να ακουστούμε ως την Καλαμάτα !  Άντε και του χρόνου παιδιά ! Χρόνια πολλά ! έλεγε ο κόσμος που σχεδόν τρέχοντας έφευγε για τα μοσχομύριστα σπίτια … Ο Φώτος , όπως πάντα είχε δοκιμάσει απ τη μαγειρίτσα της μάνας του το μεσημέρι του Μεγάλου Σαββάτου …Αφού έγινε η πρώτη Ανάσταση !  του λεγε… δοκίμασε να μου πεις αν την πέτυχα και φέτος  , φάε και ένα αβγό και ένα κουλούρι…όχι άλλο όμως ..ο Χριστός είναι στον τάφο ακόμα! Μόλις η εκκλησία άδειαζε σχεδόν και τα πυρομαχικά τελείωναν , έπαιρνε και εκείνος την ανηφόρα για το σπίτι …Ο Πατέρας σταύρωνε την πόρτα με το Φως …-Όλοι στο τραπέζι ..Θα φάω τρία πιάτα και πέντε αβγά  φέτος ! έλεγε ο Μιχάλης και γελούσαν όλοι μαζί του  ! Χρόνια πολλά ! Χριστός Ανέστη ! Αληθινός ο Κύριος ! Η τηλεόραση πάντα είχε εορταστικό πρόγραμμα με παραδοσιακά τραγούδια …Κατά τις δύο το πρωί ξάπλωνε ευτυχισμένος …-Τι όμορφα που ήταν πάλι όλα είπε στον Μιχάλη που ήταν ήδη στο κρεβάτι …Η Καμπάνα ακούστηκε να χτυπά χαρούμενα  …-Τέτοια ώρα ποιος την βαράει ; ρώτησε μια χρονιά  . -Τώρα σχολάει ο παπά- Σωτήρης ,  είπε η μάνα τους που έμπαινε κείνη την ώρα … -Μικρή είχα κάτσει και εγώ θυμάμαι  μια φορά ως το τέλος με την γιαγιά σας …Εκείνη πάντα στεκόταν ως το τέλος με το κερί αναμμένο και κοινωνούσε ! Είν αμαρτία έλεγε να φεύγουμε πριν το δι ευχών και του Χρυσοστόμου τον λόγο … έτσι έλεγε η μακαρίτισσα ! Αλλά πάλι, ξημερώματα να γυρίσουμε ; Εξάλλου δεν πήγαμε  και το πρωί και μεταλάβαμε ; Άσε που από τις 6 πρέπει να σηκωθούμε για να κάψουμε  τον φούρνο , να ανάψουμε τα ξύλα για το αρνί …Άντε τώρα  κοιμηθείτε …Ποιος νομίζετε ότι θα γυρίζει τη σούβλα ;

Σκηνή Δεύτερη :

Εν εκκλησίαις ευλογείτε τον Θεόν, Κύριον εκ πηγών Ισραήλ…

Άνοιξε τα μάτια του ο Φώτος σαν από όνειρο αληθινό  …Χαμογελά που τα θυμάται όλα τούτα …Μπροστά στην ωραία Πύλη κρατώντας την κόκκινη λαμπάδα του . Μεγάλος πια , φοιτητής στην Πάτρα στο Μαθηματικό …Αυτό δα έλειπε , να μην έρθω το Πάσχα στο χωριό μου ! έλεγε  σ όποιον τον χαιρετούσε …Γεμάτη η Εκκλησία και έξω μάχη σωστή …-Αφήσαμε άξιους διαδόχους ! λέει στον Μήτσο και τον Βαγγέλη που στέκουν δίπλα του ! Ναι ! Ναι ! Συμφωνούν  εκείνοι με καμάρι! Σβήνουν τα φώτα  …Βγαίνει ο παπά-Σωτήρης με το Άγιο Φως ! Γερασμένος του φαίνεται και κάπως μελαγχολικός ! Αυτός ο ήσυχος παππούλης που ποτέ δεν τους θύμωσε, ακόμα και όταν έκαψαν μια Μεγάλη Παρασκευή το υφαντό στρωσίδι μπρος το παγκάρι , αφού θέλησαν να τρομάξουν  τις  γιαγιάδες που δεν ακολούθησαν την περιφορά και έμειναν  μέσα  στην Εκκλησία ! Τα γέλια που κάνανε τότε ! Διαβάζει το Ευαγγέλιο ύστερα και μόλις που ακούγεται η φωνή του μέσα στην χαρούμενη αναστάτωση …-Και του χρόνου ! Χρόνια πολλά ! ευχές συνέχεια και όλο αγκαλιές και φιλιά με αυτούς που τώρα μπαίνουν τελευταίοι …Μόλις ακούγεται το Χριστός Ανέστη , κρότοι , φασαρίες , επιφωνήματα  και σπρώξιμο προς την πόρτα…-Σταματήστε !                   Σταματήστε ! Ασυνήθιστα δυνατή η φωνή του παπά τους κάνει όλους να στραφούν προς το μέρος του . Οι ψαλτάδες σωπαίνουν  …Κάποιοι είχαν προλάβει ήδη να βγουν...

-Ακούστε με σας παρακαλώ ! Ποτέ μου δεν σας μίλησα , μήτε σας μάλωσα για τίποτα …Μετανιώνω όμως , έστω και τώρα στα γεράματα , που δεν το τόλμησα πρότερα ! Χριστός Ανέστη αδελφοί μου ! Χριστός Ανέστη ! Τα μάτια του γεμίζουν δάκρυα …- Άντε παπά τελείωνε ! πετάγεται ένας …θα κρυώσουν και οι γαρδούμπες ! λέει με νόημα και όλοι γελούν μαζί του …   -Η καρδιά μας κρύωσε παιδιά μου …  Θα την ξαναζεστάνετε την μαγειρίτσα …Την καρδιά όμως μόνο ο Χριστός ο Αναστημένος μπορεί να την θερμάνει …Ακούσατε τι έγινε μόλις πριν λίγο ; Αναστήθηκε ο Χριστός και εμείς του γυρίζουμε την πλάτη και φεύγουμε …Και έπειτα θα πούμε : κάναμε Πάσχα ! Με την γαστέρα μας κάναμε ή με τον Χριστό ; Δεν θα σας κουράσω άλλο ! Άλλωστε δεν έχω και μόρφωση να σας πω ωραία λόγια, Θεολογικά  … Μόνο… να δείτε  τα δάκρυά μου και θυμηθείτε αυτό που σε λίγο  μόλις θα ακουστεί απ το στόμα μου :   Αναστήτω ο Θεός και διασκορπισθήτωσαν οι εχθροί αυτού και φυγέτωσαν από προσώπου αυτού οι μισούντες αυτόν. Μα την αλήθεια , όπως σας βλέπω κάθε χρόνο να ξεμακραίνετε βιαστικοί για τα σπίτια σας , αναρωτιέμαι …

Ποιους άραγε εννοούσε ο προφήτης μόλις τα γραφε αυτά τα λόγια , χίλια και χρόνια πριν κατέβη ο Θεός στη γη ; Μήπως εμάς αδέλφια μου ; Με το που ακούγεται το Χριστός Ανέστη διασκορπίζεστε και φεύγετε μακριά από τον Αναστημένο Κύριο …Τι είστε λοιπόν , εχθροί Του ; ή μήπως Τον μισείτε ; - Ούτως απολούνται οι αμαρτωλοί από προσώπου του Θεού. Και οι δίκαιοι ευφρανθήτωσαν  , θα ψάλλουμε έπειτα …Θα χαθούμε έτσι αδελφοί μου …Μόνο όσοι , και αυτοί ελάχιστοι,  μείνουν πίσω ως το ξημέρωμα θα ευφρανθούν …Αυτοί θα κάνουν Πάσχα αληθινό ! Που δεν θα λεν μόνο χρόνια πολλά μα Χριστός Ανέστη και Αληθώς –όχι Αληθινός- ο Κύριος , δίχως να κουράζονται συνέχεια …Που θα μείνουν για να μεταλάβουν όχι από συνήθεια και για το καλό ,λες και γίναμε όλοι άξιοι για μια μέρα , μα για να κοινωνήσουν Αυτόν που θυσιάστηκε σαν άκακο αρνί για όλους εμάς , που Αναστήθηκε για να χουμε εμείς αιώνια χαρά …Και σε εμάς μένει μόνο η σούβλα  και τα πανηγύρια …οι δυναμίτες και τα νταούλια τα αυγά και τα κουλούρια  …Προετοιμασίες ατέλειωτες και φεύγουν δίχως να καταλάβουμε τίποτα η Μεγάλη Εβδομάδα και τα Πάθη τα σεπτά  …Και περνά καλά η κοιλιά μας μα η ψυχή δεν κάνει Πάσχα Κυρίου πανσεβάσμιο  ! Αυτά είχα να σας πω παιδιά μου και  να με συγχωράτε ! Θα χαιρόμουνα πολύ να μένατε απόψε και να κάναμε Πάσχα μαζί εδώ με τον Χριστό μας !  Πολλοί γύρισαν στις θέσεις τους ! Κάποιοι φώναξαν : - Καλά τα λέει ο Παπάς μα έλα που έχουμε και ξένους! Και άρχισαν σιγά –σιγά να βγαίνουν προς τα έξω …
Ο Φώτος είχε μείνει ακίνητος βαστώντας  το Άγιο Φως …Έσταζε το  καυτό λιώσιμο στα χέρια του, μα πάλι δεν κουνούσε από την θέση του …-Εγώ εχθρός , εγώ μισώ τον Χριστό ; που δεν έφευγα όλην την Μεγάλη Εβδομάδα από δω μέσα …που …Άρχισε να λειτουργεί η ευλογημένη συνείδηση μέσα του …Εδώ μέσα …ή εκεί έξω…το αρνί ή ο Αμνός …ο Νυμφίος ή τα έθιμα ….τα Θεία Πάθη ή η καλοπέραση …ο Eπιτάφιος ή η γλυκιά συνήθεια …η Καμπάνα ή τα βαρελότα …ο κόσμος ή ο Χριστός …η αληθινή χαρά και το Χριστός Ανέστη ή το : χρόνια πολλά και του χρόνου …

Σκηνή Τρίτη :

Και επιστρέψας παρεκάλεσας με και εκ των αβύσσων της γης πάλιν ανήγαγες με….

Θυμάται εκείνη την Ανάσταση που σημάδεψε όλη του την ζωή …Θυμάται εκείνο το πρώτο αληθινό του Πάσχα και την διάβασή του στην φωτεινή αλήθεια …Πέρασε το πρωί από το κοιμητήρι να ευχαριστήσει όπως κάθε χρόνο τέτοια μέρα,  μετά το Ανάστα ο Θεός , τον μακαριστό παπά-Σωτήρη που εκείνη τη νύχτα μίλησε μέσα του τόσο αξέχαστα  …Ποτέ ξανά εχθρός ορκίστηκε τότε …Ποτέ ξανά μόνος ο Αναστημένος Χριστός …Νηστικός από της Σταύρωσης το βράδυ . Ούτε νερό σήμερα δεν ήπιε …Καθαρό κίτρινο κερί κρατά στο χέρι του …το ίδιο και τα παιδιά του  και η γυναίκα του …Όλη την Μεγάλη Εβδομάδα την πέρασαν μέσα στην Εκκλησιά , συμπορεύτηκαν προς τα Ιεροσόλυμα και το εκούσιον πάθος του Θεανθρώπου   ,ελκόμενοι και αυτοί   συμπάσχησαν, μετανοημένοι και εξομολογημένοι  συσταυρώθηκαν , βάλανε μετάνοια κάτω απ τον Επιτάφιο  και τώρα ήρθε η μεγάλη ώρα της συνΑνάστασης  … -Χριστός Ανέστη εκ νεκρών, θανάτω θάνατον πατήσας και τοις εν τοις μνήμασι, ζωήν χαρισάμενος…Ξεκινά ο Παπά-Δημήτρης να λέει τους στίχους: Αναστήτω ο Θεός και διασκορπισθήτωσαν οι εχθροί αυτού και φυγέτωσαν από προσώπου αυτού οι μισούντες αυτόν…

Ψέλνει ο Φώτος δυνατά το Χριστός Ανέστη και τα μάτια του βουρκώνουν όπως κάθε χρόνο τέτοια στιγμή . Δεν είναι ο μόνος …Ποτέ ξανά εχθρός!  ψιθυρίζει η καρδιά του η πλέον ευσεβής και φιλόθεη , έτοιμη να λάβει το δηνάριό της , να φωνάξει το Επικράνθη , να κάνει Πάσχα αληθινό με τον Χριστό και σήμερα και όλην την Διακαινήσιμο , την κυριώνυμο εβδομάδα , και κάθε φορά που θα πλησιάζει το Άγιο δισκοπότηρο… Όχι για το καλό και  για του χρόνου μα για την ψυχή την αιώνια …

Είναι γεμάτη η Εκκλησία , ολοφώτεινη και πασίχαρη τώρα , στο ξημέρωμα το πανευφρόσυνο …Όπως η γιαγιά έτσι μάνα ; έλα να σου δώσω της αγάπης το φιλί …Προχωρήστε εσείς να ζεστάνετε και το φαΐ  και έρχομαι  …να χτυπήσω και την καμπάνα !

Στάθηκε για λίγο μόνος στην πλατεία την τόσο αγαπημένη του … Και ήρθαν πάλι στο μυαλό του οι παιδικές του αναμνήσεις… Η νυξ προέκοψε , η δε ημέρα ήγγικεν ! Δόξα τη μακροθυμία Σου Κύριε ! ψέλισε ! Τράβηξε το σχοινί της καμπάνας και έβαλε όλη του την δύναμη ! Να φτάσει μακριά το χαρμόσυνο μήνυμα …να ευφρανθούν οι δίκαιοι που τούτη την περασμένη ώρα  επέστρεφαν στα σπίτια τους … Του Αγαπημένου Χριστού οι γνήσιοι φίλοι …

Νώντας Σκοπετέας Πάσχα 2015/Απόσπασμα από το βιβλίο :"Δάκρυ στο Εγώ" και ομότιτλη  εκπομπή.

Εις αγαθή ανάμνηση  του μακαριστού Ιεροκήρυκα του Παραδείσου Δημητρίου Παναγόπουλου .

Φωνή Χριστού ασίγαστα αφυπνιστική έως της συντελείας . 

Απριλιανή ψυχή μου …

 

Λαμπριάτης μήνας σα φανεί, Ανάσταση μυρίζει.

Κάνει τον πόνο προσευχή, το θρήνο λουλουδίζει,

με μια Μαρία αρχινά, Άγγελο του Ιορδάνη

κι η Νύμφη η Ανύμφευτη στο πλάι του Αη Γιάννη.

Έχει ένα ρόδο μέσα του χαρμόσυνο και ελπίδα

και νάμα Αγιωργίτικο, γλυκό σαν την πατρίδα.

Στην κουπαστή γράφει Σταυρό, με αγιασμένη δάδα

και αντιλαλεί στους ουρανούς, Χριστός Ανέστη, Ελλάδα !

 

Απριλιανή να χεις ψυχή, γεμάτη να ναι αλήθεια.

Να πίνει η γη σου τη βροχή,  χαρά να χεις στα στήθια.

Τον… Ξένο τον  Θεάνθρωπο θωρεί και αναστενάζει

και Κείνος ο ανεξίκακος στα μάτια την κοιτάζει.

 

Απριλιανή να χεις ψυχή, με ψέμα μην την ντύνεις,

απ’ τον ανθό της το μικρό μάθε ζωή να δίνεις.

Θα’ρθει μια μέρα ανέσπερη, στο φως θα ναι λουσμένη,

καρτέρα την σαν άνοιξη, γιορτή αγκαλιασμένη.

 

Μέσα από πέτρα άνυδρη ξεπρόβαλλε ένα δάκρυ,

λουλούδι μοσχομύριστο σε Παραδείσου άκρη ...

 Νώντας Σκοπετέας 

Απόσπασμα από την συλλογή στιχουργημάτων με τίτλο : 

Του Μηνού η ψυχή