Δεν χαμηλώνει ο Άθως Ημερολόγιο Όρους2016 Μέρος6

Ορθοδοξίας έλαμψις ,στου αδελφού τα μάτια.

Πετροκαρδιές για πάτημα,  ράβδος στα  μονοπάτια !

Χαμηλωμένη η είσοδος στα πόδια του Δεσπότη

Ο Παντοκράτορ ευλογεί με την μορφή την πρώτη .

Φανερωμένος στ άλογο , φρουρός τροπαιοφόρος !

Κι ο ηγούμενος που αγωνιά να φύγει Χριστοφόρος!

Γερόντισσα θαυματουργεί στ αριστερά προστάζει ,

                                  πιθάρι από  το έλεος ποτέ να μην αδειάζει .               

Η Τρίτη μέρα του φετινού Θεοτοκοβαδίστου οδοιπορικού μας ξεκινά . Το δρομολόι έχει κατεύθυνση στην βορειανατολική μεριά της αγγελικής χερσονήσου . Σκήτη Προφήτου Ηλιού για διαμονή και στο θείον φροντιστήριον του Παντοκράτορος Σωτήρος Χριστού,  όπως στους βυζαντινούς χρόνους ονομαζόταν η Ιερά Μονή του Παντοκράτορος ,  για μετάνοια μπρος στην ξακουστή Γερόντισσά μας . Στην πανίερη σκήτη του Θεσβίτη ,η  αγκαλιά του παπά-Φιλήμονα ,  διάπλατη όπως και το χαραπάροχο χαμόγελό του .

Λίγα δευτερόλεπτα της ώρας , αρκούν για να βιώσεις αυτό το ανεπανάληπτο συναίσθημα της πατρικής αγκάλης από έναν άνθρωπο που μόλις γνώρισες  μα νιώθεις τόσο κοντινό σου . Το επόμενο πρωινό , όλοι μας νιώθαμε πως μια ζωή ολάκερη τον ξέραμε και μας ήξερε . Το σπουδαιότερο , πως θα βρισκόμασταν πάντα πλέον στις προσευχές του. Αφού πήραμε ένα ζεστό δωμάτιο στο βάθος του  παλιού  Νοσοκομείου ,  ξεκινήσαμε τον δρόμο για το προσκύνημα στην Παντοκράτορος .

Ο πάτερ Φιλήμων πρόσθεσε και δυο ακόμα οδοιπόρους  στη συντροφιά μας . -Πάρτε τους μαζί σας! μας είπε , και στον δρόμο ετοιμάστε τους  για βάπτισμα…Ε , αν θέλετε να γίνετε και ανάδοχοί τους ! Σαστίσαμε και με χαρά απορήσαμε μέχρι να καταλάβουμε . Ήταν δυο Ιταλοί , ο πατέρας Μάουρο και ο δωδεκάχρονος γιός του Αλεσάντρο . Περιδιάβαιναν το Άγιο Όρος εδώ και μέρες και είχαν περάσει και απ την Σκήτη για λίγες ώρες . Θα πήγαιναν για διαμονή στην Παντοκράτορος. Καλημερίζουμε τους Λαϊκούς προσκυνητές και εργάτες  που διακονούν στο μάζεμα της ελιάς . Ευλογημένος ο κόπος τους και ο ίδρωτάς τους . Ποτέ το έλεος δεν δωρίζεται  άκοπα και αδάκρυστα .

Περίπου μισή ώρα η διαδρομή από το κατηφορικό μονοπάτι .  Η χθεσινή βροχή έχει κάνει τις πέτρες να γλιστράνε επικίνδυνα .Πυκνοί κλαδίσκοι γερμένοι ως τη γη , κρύβουν σχεδόν τη μέρα . Ο Θεοδόσης περίτεχνα κόβει από πεσμένα δέντρα , ψηλά κλαδιά και μας τα δίνει για στηρίγματα . Ράβδοι Μωυσέως , βακτηρίες απαραίτητες τόσο εκείνη την ώρα . Αφορμή να ψάλλουμε και τις καταβασίες του Σταυρού … Σταυρόν χαράξας Μωσής επ΄ ευθείας ράβδω, την Ερυθράν διέτεμε τω Ισραήλ πεζεύσαντι.  Αλληγορική προσομοίωση !  Ορμητικά ρυάκια  στο διάβα μας . Ο χείμαρρος Χρυσοράρης μας συστήνεται  και αξιώνει τον θαυμασμό μας .

Για να περάσουμε απέναντι πατάμε σε μεγάλες πέτρες . Μια από αυτές …Θεέ μου , έχει ακριβώς το σχήμα μιας καρδιάς . Μια καρδιά από πέτρα σαν την δική μας . Ριγμένη όμως μέσα στις δρόσους της ταπείνωσης  και της αρχοντικής αγάπης του Θεού μας , καρτερά να αντλήσει και να στείλει για  να κυκλοφορήσει ζωογόνο πνεύμα παντού στο αδαμιαίο  σώμα ,  μέσα από τις βαλβίδες της πίστης και τις αρτηρίες της ομολογίας .  Μιλάμε με τον Μάουρο για τις βασικές και τόσο αγεφύρωτες διαφορές της Ορθοδοξίας με τον καθολικισμό . Όσο βαστά η αμετάστρεπτη αλαζονεία , το δαιμονικό αλάθητο και η Θεομίσητη διαστρέβλωση των Ιερών μυστηρίων και των δογμάτων , καμιά προοπτική κοινωνίας και ενώσεως δεν μπορεί να υπάρξει . 

Φυσικά ως συνήθως γίνεται , ο Μάουρο έχει παντελή άγνοια περί των χαοτικών τούτων διαφορών . Και αυτό , χωρίς ενδοιασμό το λέμε , ισχύει για την συντριπτική πλειονότητα των Καθολικών μα δυστυχώς και των συγχρόνων Ορθοδόξων …Μια  παρατεταμένη  ολέθρια άγνοια .Όλοι έχουμε μερίδιο στην διαφώτιση .  Δεν έχει σημασία βέβαια  αν δεν πράττεις το έγκλημα . Ουρανόθεν καταδίκη και μάλιστα με ακριβώς το ίδιο …πλαίσιο ποινής,  θα υπάρξει και για τα εγκλήματα που τελούνται δια παραλείψεως ...Το μόνο που ο ακατήχητος συνοδοιπόρος μας λέει και μας γεμίζει ελπίδα είναι,  ότι χωρίς να μπορεί να το ερμηνεύσει και χωρίς να καταλαβαίνει τίποτα απ όσα ακούγονται κατά τις λατρευτικές συνάξεις στο Όρος, νιώθει ότι στην Ορθοδοξία υπάρχει Φως ! Ήμασταν σίγουροι πως η Παναγία μας θα οικονομούσε άμεσα , ώστε ο Μάουρο και ο γιός του να έβρισκαν τους ζωντανούς αγιορείτικους λύχνους που θα πρόσθεταν δίπλα στο ανακαλυφθέν Φως ένα οριστικό άρθρο το οποίο θα έφεγγε  πλέον αιώνια στις ψυχές τους !

Η Ορθοδοξία είναι ο Χριστός ! Ο Χριστός μας είναι Ορθόδοξος ! Και είναι ΤΟ ΦΩΣ ! Το υπέρφωτον Φως του Φωτοκράτορος ! Το φανέρωσε  άλλωστε ο ίδιος ο Φωτοδότης Θεός Λόγος,  μεταμορφωθείς εν τω Θαβώρ. Τόσο συγκινητικό αυτό που ανεπιγνώστως ομολόγησε ο Ιταλός αδελφός μας ! Βαδίζουμε προς την Μονή που πανηγυρίζει στην φρικτή Μεταμόρφωση του Σωτήρος. Το αρχέτυπον κάλλος  Του , αποτυπωμένο στις παραστάσεις της χαμηλότατης εισόδου της Παντοκράτορος .

 Ο Θεός ως Παλαιός των ημερών αλλά και ως νεότατος Ισχυρός Υιός του Πατρός αντικριστά . Οι υπέροχοι συμβολισμοί της άναρχης  Τριαδικότητας. Ιησούς Χριστός χθες και σήμερα ο ίδιος και στους αιώνες ! Κέρασμα στο αρχονταρίκι . Ένας πίνακας με τον Άγιο Πορφύριο μας ξεκουράζει όσο το δροσερό νερό απ την κρήνη της ολάνθιστης αυλής . Εκεί ένας μαρμάρινος τάφος σαν θρονί Δεσποτικό μαγνητίζει τη ματιά σου. Το στερνό ηγουμενείο  του Γέροντος Βησσαρίωνος του Παντοκρατορινού . Του ταπεινού , απλού και αγαπώντος  προηγουμένου της Μονής . Στολίδι και καμάρι των Αγιορειτών Πατέρων, που ποτέ δεν τον λησμονούν . Πριν από εικοσιπέντε περίπου  χρόνια , τον Μάιο του 1992 ο Κύριος , στην νιότη του ακόμα ,   τον κάλεσε να γίνει ο πρώτος καθηγούμενος της νέας ιστορικής περιόδου του σχεδόν ερειπωμένου Μοναστηριού . Μέσα σε δέκα χρόνια , είδε την αδελφότητα να αυξάνεται ευλογημένα , τις πτέρυγες να ανακαινίζονται , την κοινοβιακή  ζωή να αναθάλλει θαυμαστά  . Σήκωσε με δοξολογία τον Σταυρό της βαριάς ασθένειας  και σε ηλικία μόλις  48 ετών εκλήθη και πάλι από τον Παντοκράτορα Κύριο αυτή τη φορά  σε αιωνίους μονάς .

Τα παιδιά του , προεξάρχοντος του άξιου διαδόχου του Γαβριήλ , πάντα τον θυμούνται με την ευθυτενή κορμοστασιά του προστατευτικά σαν λεβεντόκορμο κυπαρίσσι  να τους προστατεύει . Και εκείνος στην πιο περίβλεπτη πλέον θέση του Μοναστηριού εξακολουθεί να τα ποιμαίνει . Τόσο συγκινητικά και ανυπόκριτα λόγια για τον μακαριστό ηγούμενο  διαβάζουμε σε ένα μικρό αφιερωματικό βιβλίο-έκδοση της Μονής . Γραμμένες και  από τον Ιερομόναχο πατέρα  Αμβρόσιο κι αληθινά ικανές , μόλις  λίγες γραμμές στο πρώτο ξεφύλλισμα , για να μας συστήσουν και να σκιαγραφήσουν άλλη μια αχαμήλωτη Αθωνική κορυφή  ….-Να γιατί τώρα νιώθω ότι ορφάνεψα . Πόσες φορές έγειρα να ξαποστάσω στον κορμό του ! Πόσες φορές , ένιωθα τα κλαδιά να μ αγκαλιάζουν προστατευτικά !Πόσες φορές του άνοιξα την πονεμένη μου καρδιά και του ξεδίπλωσα τις πληγές της ! Πόσες φορές θρήνησα τους καημούς και τις περιπέτειες της ελευθερίας μου ! Πόσες φορές,  συνέχισα , μετά , την σταυροαναστάσιμη πορεία μου μέσα σ ένα πολύχρωμο πανηγύρι χαράς και ευλογίας !Μοναδικό μας κυπαρίσσι !

Αργά ή γρήγορα θ ανταμώσουμε με τη χάρη του πανάχραντου…Κηπουρού μας…! Φαντάστηκα τον αλησμόνητο Παντοκρατορινό Πατέρα,  συχνά πυκνά μετά τις ακούραστες διαδρομές του στις αυλές του Μοναστηριού ,  να ξαποσταίνει στο στασίδι απέναντι από την εφέστια εικόνα της Γερόντισσα Μάνας , ακουμπισμένη  στον ξακουστό  κίονα σιμά στον αριστερό  χορό του καθολικού …Εκεί που κάποτε ένας άλλος ηγούμενος , έχοντας λάβει ασφαλή άνωθεν πληροφορία για την ακριβή ημέρα της αποδημίας του ,  παρακαλούσε τον βδομαδιάρη παπά να βιαστεί και  να τον μεταλάβει πριν ξεψυχήσει .

 Και η Πανάμωμος Προστασία των πιστών ,  που άκουσε τον σπαρακτικό στεναγμό του και την ευλογημένη λαχτάρα του , έσπευσε με αυστηρότητα  να συνετίσει τον παπά που αργοπορούσε …Και έτσι έλαβε την ουρανόσδοτη προσωνυμία Της : Παναγία η Γερόντισσα . Στο ουρανομήκες  πανίερο εικόνισμά της , καταφύγαμε εκείνο το μεσημέρι του Οκτωβρίου . Σπάνια η απεικόνιση της Παναγίας μας χωρίς τον Υιό και Θεό Της . Κι όμως , σε κανένα άλλο εικόνισμα δεν είναι τόσο Παρών ο Κύριος . Όρθια η Πανακήρατος Αγνή  με τα χέρια υψωμένα  , Τον καθικετεύει να γίνει Εκείνος ο Μακρόθυμος , το κραταίωμα των  αμαρτωλών και εμπεριστάτων παιδιών της .  Το ασημωμένο λαδοπίθαρο πάνω στο εικόνισμα , ακένωτο παντοτινά , θυμίζει το θαύμα με το έλαιον και το έλεος… Και πάλι ενός εκλιπαρούντος Γέροντος την θερμή προσευχή εισάκουσε κάποτε η Γερόντισσα  και ξέχειλα γέμισε τα στερεμένα δοχεία της Μονής με λάδι,  ακοίμητα  να σπιθοβολά της σωτηρίας η ελπίδα   . Μαζί μας και ένας νεότατος Μοναχός , όλο χαρά και χάρη ,μας διηγείται τα θαυμάσια και τα θαύματα , έτσι όπως του τα έμαθαν οι παλαιότεροι αδελφοί του , αλλά κυρίως έτσι όπως καθημερινά τα βιώνει αυλιζόμενος στον επί γης Παράδεισο,  μέσα από το δικό του ταξίδι επιστροφής στην πρώτη του πατρίδα . Μας συνεπαίρνει η διήγηση για τα θαύματα του Αη Γιώργη του Φανερωμένου, την ώρα που τον προσκυνάμε  στο παραπλήσιο εκκλησάκι του καθολικού . Τον είπαν Φανερωμένο και εκείνος δεν έπαψε ποτέ να επιβεβαιώνει την ιερή του φήμη . Κάποτε πριν από διακόσια περίπου χρόνια ,  παρουσιάστηκε ένα βράδυ  σε ληστές που ήθελαν να ληστέψουν το κελί του στην Παντοκρατορινή Καψάλα .

Ο χρόνος της ως τότε ζωής τους , εργασία απωλείας .  Αρχηγός τους  ο θρυλικός λήσταρχος Σταμάτης . Δεν κατάλαβαν τον Αη Γιώργη , μόλις ο Άγιος ως  νέος Μοναχός  τους άνοιξε την πόρτα . Κάθισαν λοιπόν μέσα  και ετοιμάζονταν να εφαρμόσουν τα δόλια σχέδιά τους , όταν μια αόρατη δύναμη τους έδεσε χειροπόδαρα . Δεν μπορούσαν ούτε ελάχιστα να κουνηθούν . Οι άγριες φωνές τους ξύπνησαν τους δυο γερασμένους Πατέρες που εκείνη την ώρα κοιμόνταν . Κατάλαβαν αυτοί  το θαύμα από τα λεγόμενά τους  και τους έφεραν την εικόνα του Αγίου Προστάτη του κελιού τους για  να την προσκυνήσουν . Συγκλονίστηκαν τότε και ο  Σταμάτης τα άφησε πίσω του όλα και στα φριχτά Καρούλια ασκήτεψε ως το τέλος της οσιακής μετέπειτα ζωής του . Αλλά και πρόσφατα , πριν από λίγους καιρούς , ένας προσκυνητής,  που λόγω έλλειψης κλινών σε πανήγυρη διανυκτέρευσε στην παραλία του Μοναστηριού,  είδε τον Άγιο έφιππο  με έναν όμιλο παιδιών στο πλάι του ! Και ένας Μοναχός πάλι στα τωρινά χρόνια , είδε δίπλα στο θαυματουργό  εικόνισμα του Τροπαιοφόρου , έναν νέο με στρατιωτική στολή ! Είναι ασύλληπτα αυτά που μπορείς να ακούσεις στο Όρος . Η ξερική λογική αποσιωπά και  κρύβει  αυτούς του πολύτιμους θησαυρούς , σε λάκκους και βάραθρα απωλείας και σκοτασμού  .

Η αγαθή πίστη μόνο φανερώνει τους άγρυπνους φύλακες , τους γνήσιους φίλους μας,  που δεν στέκονται απλά σε έναν τοίχο Εκκλησιάς ή σε ένα προσκυνητάρι σπιτιού,  να συντηρούν φιλάρεσκα την ευθυνία μας , μα είναι ολοζώντανοι και επεμβαίνουν και πείθουν Τον Υπερύμνητο Θεό να παρατείνει τον σπλαχνισμό Του . 

Πήραμε ξανά τον δρόμο της επιστροφής . Ανηφορικός πλέον . Πιο κουραστικός , μα λιγότερο επικίνδυνος από το γλιστερό κατηφόρι… Η καρδιά στο ποταμάκι περιμένει να μας ξαναπεράσει απέναντι .  Μια δροσερή γουλιά από το πηγάδι της αυλής του Θεσβίτη , το βραβείο για την Παντοκρατορινή μας οδοιπορία .    ( …συνεχίζεται ) 

Νώντας Σκοπετέας

Για Αγιορείτικες οδοιπορίες παρελθόντων ετών , αναζητήστε τις στο διαδίκτυο με τους εξής τίτλους : «Επιστρέφοντας από Όρος», «Το Άγιο Όρος μέσα μας»  «Του Παραδείσου τ’  όνειρο» , «Μύρισε Παράδεισος» ,  «Η Παναγία Οικονόμησε» , «Ψυχή Ορθρία» ή στο οριζόντιο μενού του ιστολογίου μας : Ημερολόγιο Όρους .

Δεν χαμηλώνει ο Άθως Ημερολόγιο Όρους2016Μέρος 5

Ο διάκος γίνηκε παπάς, ο Ιώβ συνέχεια ψέλνει

Το πρόσχωμεν ο Ουρανός με πόνο παραγγέλνει.

Μερίδιο στο θυμίαμα, κομμάτι στην ελπίδα

Μετάνοια μπρος στο Ιερό, ο Κύριος στην λαβίδα.

Ομιλιάριο νηπτικό  κρατώ και ευωδιάζει,

για τέχνη την Σωτήρια που στα ψηλά ανεβάζει!

Κελαηδιστές της προσευχής, αγώνας ως την νίκη

Αφήνει πίσω του  ο Εφραίμ  Φιλόθεη  διαθήκη!

 

Βράδιασε στο Σεράι. Μετά τον εσπερινό και την παράκληση προσκυνάμε το μεγάλο τμήμα από την  κάρα του Αγίου Ανδρέα. Μας οδηγεί  σε αυτό ο πατήρ Ιωσήφ ο Φιλανδός. Τον αφήσαμε διάκο στο πλάι του πατρός Νεκταρίου  και τώρα γίνηκε  και ο ίδιος παπάς και αγωνιστής,  να μοχθεί για να  εκπληρώσει όσα ένδακρυς υποσχέθηκε κατά την μεγάλη εκείνη ημέρα της προχειρίσεώς του.Να παραστέκεται άμωμος στο ιερό θυσιαστήριο, να κηρύσσει   τα αιώνια ρήματα του Θείου Λόγου, να προσφέρει θυσία πνευματική, να ανακαινίζει τον λαό του Κυρίου με το λουτρό της αναγέννησης . Έτσι μόνο μπορεί  να προσδοκά τον μισθό της αγαθής οικονομίας εν τη Δευτέρα επιδημία του μεγάλου Θεού. Ως συνήθως ο Κύριος επιτρέπει, η κάρα του Αγίου σε άλλους να ευωδιάσει απερίγραπτα και σε άλλους διόλου. Δεν είναι βέβαια προϊόν αξιότητας, μα φανέρωμα πλήθους φιλανθρώπου ελέους αυτό το ροδομύριστο δώρο. Είναι μια σωστική θρυαλλίδα πίστης,  ικανή να θερμάνει ολόκληρο τον κόσμο,  να κάνει τον ουρανό να στήσει  πανηγύρι.

Ξαστέρωσε ο ουρανός. Υπόσχεται ξημέρωμα Αγιορείτικο με ήλιο ορθρινό, άκρυφτο πίσω από το ακήρατο σώμα του Σταυρωμένου Ναζαρηνού. Ησυχία και ανάπαυση. Ως το πρώτο ταλάντισμα, που ρυθμικά θα απευθύνει το κάλεσμα στην Νέα Κιβωτό.

Μεσόνυχτο στο καθολικό του Σεραγιού. Ήδη στο μανουάλι πολλά αγιοκέρια αποσώνονται , μα η δέηση ποτέ δεν τελεύει. Την ίδια τούτη ώρα, αμέτρητες άγιες τράπεζες ιερουργούνται από ταπεινούς διακονητές τους σ ' ολόκληρο το Όρος. Μια παρακαταθήκη δέησης, που για κάποιους ανεξήγητα ακόμα, συντηρεί την μακροθυμία του Θεού των δυνάμεων, που φωτίζει ακόμα τα πυκνά σκοτάδια του επιλήσμονος ανθρώπου. Βοούν το ελέησον, κοπιάζουν κράζοντες, βραχνιάζουν οι λάρυγγές τους.

Είναι τα δυο προσκυνητάρια και τα δυο λάβαρα εκατέρωθεν της εισόδου, που δίνουν μια πρώτη εξήγηση σε τούτη την συνταρακτική παράταση. Στ αριστερά ο Άγιος Παϊσιος και στα δεξιά ο Καυσοκαλυβίτης Άγιος Πορφύριος. Ο Άθωνας που αγιοποιεί, που κρύβει στα σπλάχνα του μυριάδες αφανέρωτους Αγίους μα και άλλους που σαν κληματόβεργες τους ριζοβολά, να καρποφορήσουν το Πνεύμα, να τους τρυγά ο Κύριος στο αιώνιο μεγάλο Του Μυστικό Δείπνο.
Ένα μικρό καντήλι φωτίζει σε κάθε τοίχο τις μεγάλες παραστάσεις της Ρωσικής σχολής. Το ευρύχωρο, ο πλατυσμός, το φως που σε λίγο θα πλημμυρίσει τον χώρο .

Εδώ δεν υπάρχει το στενό, το εσωστρεφές και σκοτεινό του βυζαντινού ρυθμού. Μια αντίθεση άμεσα αντιληπτή. Άλλη φιλοσοφία, κοινός σκοπός. Παντού αρμονία θαυμαστή, κυρίαρχη η Ανάσταση, η Ζωή και η Οδός, το όντως εφετόν. Περνά από μπροστά μας ο βδομαδιάρης παπάς με το θυμιατήρι. Λιβανίζει έναν-έναν ξεχωριστά. Χωρίς βιασύνη, με θαυμαστή ηρεμία αποδίδει στον καθένα το μερίδιό του στο θυμίαμα και στην θυσία. Όλα έχουν τον συμβολισμό τους και όλα αξιώνουν της προσηλώσεώς μας. Ο Μοναχός μετανίζει πριν μπει στο Ιερό για να διακονήσει. Ασπάζεται τον Αρχάγγελο και έπειτα εισέρχεται.Νέος συνειρμός με τον έξω εκκλησιαστικό κόσμο. Μας πονά και μας θυμώνει όταν παρατηρούμε την συνήθεια να έχει καταπιεί την ευλάβεια και τον θείο φόβο. Όταν η διακονία γίνεται εργασία, κοινή βιοποριστική απασχόληση και ρουτίνα, όταν τα ιερά πανίερα γίνονται χώρος οικείος και ενίοτε προσωπικός, όπου εισέρχονται άπαντες, ακόμα και γυναίκες, αδιακρίτως, αναρμόστως και άνευ ευλογίας, μη συναισθανόμενοι την απύθμενη ιερότητα, το ζέον και το πυρ. Κι όμως δεν είναι κάτι άφταστο αυτή η ποικιλότροπη ιεροπρέπεια του Άθωνα, δεν είναι άλλος ο Θεός εκεί έξω. Σαν να θέλουν τούτοι εδώ οι ταπεινοί δούλοι του Χριστού μας, να στέλνουν συνέχεια μηνύματα και σημεία για αλλαγή και παλινόρθωση στα πατερικά και Θεοδίδακτα, αυτά που γαλακτοτρόφησαν που θεμέλιωσαν και κράτησαν τους Χριστιανούς Ορθοδόξους στερρούς και Θεόφιλους. Στου τεράστιου καθολικού το δεξί κλίτος, που θα μπορούσε να σταθεί από μόνο του σαν μια μεγαλόπρεπη Εκκλησία, στεκόμαστε στα αιωνόβια στασίδια.

Είναι ο μεγάλος Ρώσος Άγιος και θρυλικός ηγέτης- ελευθερωτής και ήρωας του Ρωσικού λαού, ο Άγιος Αλέξανδρος Νιέφσκυ, αυτός που μας φιλοξενεί τούτο το μεσονυκτικό του Οκτωβρίου και στον οποίον είναι αφιερωμένο το κλίτος. Το αριστερό ανήκει στην μνήμη της Αγίας Μαρίας της Μαγδαληνής. Περνούν οι λατρευτικές στιγμές και καταγράφονται μέσα σου. Ανεξίτηλη η γραφή εκείνο το ορθρινό για τρεις μοναδικές. Η πρώτη ήταν το φανέρωμα του ηλιάτορα πίσω απ τον Εσταυρωμένο. Από εκεί οι πρώτες αχτίδες της νέας μέρας. Θέαμα μυσταγωγικό, υπεραισθητή διάσταση. Πλημμύρισε ύστερα από λίγο με φως υπέροχο ολάκερο το καθολικό, σταλμένο άφθονο απ'τα ψηλά παράθυρα του Βασιλέως της δόξης. Δίπλα στο καθένα, ένας μεγάλος Προφήτης με παρρησία διαλαλεί την γνώση των γνώσεων, την ουρανόσταλτη ελπίδα.Δεύτερη άληστη εικόνα, αυτή του αγαπημένου όλων μας Μοναχού Ιώβ , καθισμένου στο καροτσάκι του. Πρώτος στις ακολουθίες , πρώτος και στην ψαλμωδία. Εκπροσωπεί τόσο επάξια τον λαό του Κυρίου, έστω κι αν ακούγονται άναρθροι οι ήχοι από το στόμα του. Στον Ουρανό είναι σίγουρο πως φτάνουν άφταστης ωραιότητας δοξολογικά μελωδήματα, σταλμένα από έναν σύγχρονο αγιασμένο αγωνιστή της υπομονής. Είναι πολύ δύσκολο για αυτόν να έχει όρθιο το κεφάλι του. Κι όμως έχει βρει τον τρόπο για να εκδηλώνει, παραινετικά για εμάς τους ραθύμους, την μεγάλη του ευλάβεια.

Όποτε εμείς σηκωνόμαστε από τα στασίδια , εκείνος ανορθώνει την κεφαλή του και αγωνίζεται να μην την χαμηλώσει όσο κι αν αυτό είναι επίπονο! Η άλλη στιγμή , αρχικά κέντρισε την αίσθηση της ακοής, για να κυριαρχήσει έπειτα με τρόπο απερινόητο και στις υπόλοιπες.

Ήταν η στιγμή που ο παπάς παρήγγειλε το «Πρόσχωμεν τα Άγια τοίς αγίοις.» Αυτή τη φορά το μήνυμα δεν είναι λανθάνον. Ο παπάς συναισθανόμενος την φριχτή τούτη κρίσιμη ώρα, άλλους προσκάλεσε και άλλους απομάκρυνε να μην καούν ωσεί κηρός και ωσεί χόρτος , όπως σημειώνει το μελίρρυτο στόμα του Ιερού Χρυσοστόμου:
…μεγάλη τη φωνή, φρικτή τη βοή, καθάπερ τις κήρυξ, την χείρα έχων εις ύψος, πάσι κατάδηλος γεγονώς και μέγα έπ’ εκείνη τη φρικτή ησυχία άνακράζων «Τα Άγια τοις αγίοις», τους μεν καλεί, τους δε απείργει, ου τη χειρί τούτο ποιών, άλλα τη γλώττη, της χειρός τρανότερον…
Ναι, ήταν απ τις φορές που η βοή από τον τρόπο της εκφοράς του παπά, διαπέρασε το σώμα και τρύπωσε μέσα μας. Συντριβή και συγκλονισμός , πρωτόγνωρη συναίσθηση αναξιότητας. Κανείς βέβαια δεν είναι άξιος. Όλοι είμαστε ασθενείς και χρειαζόμαστε τούτο το ακεσώδυνο γιατρικό. Ολόκληρο το σώμα και το αίμα του Χριστού μας, μέσα στην ιερή λαβίδα.

Ξεκίνημα τρίτης μέρας . Πριν διαβούμε την βαριά πόρτα της πύλης στο Σεράι, περάσαμε από την όμορφη έκθεση της Σκήτης. Εκεί πήραμε στα χέρια μας τον δυσεύρετο 2^ο τόμο με τις πατρικές νουθεσίες του Γέροντος Εφραίμ του Φιλοθεϊτη και παππού των Σεραγιωτών  .Τίτλος του βιβλίου:  « Η τέχνη της Σωτηρίας» . Αυτή κι αν είναι στην κυριολεξία τέχνη πολεμική!  Θεοδίδακτες λαλιές ενός λατρεμένου παιδιού της Παναγίας μας , σταλμένες από το δεύτερο Άγιο Όρος της Αμερικής.  Ευωδιάζουν όλες οι λέξεις τούτου του τόμου  ἐν ὧ ἐγγέγραπται Πατρὸς ὁ Λόγος… -Παιδιά είχα παραγγείλει εκατό  βιβλία του Γέροντα. Σήμερα μου έφεραν είκοσι. Είστε οι μόνοι Λαϊκοί που το παίρνετε. Όλες οι Καρυές το ζητάνε!  μας είπε ο τόσο καλοσυνάτος Μοναχός  που διακονεί στην Έκθεση. Ανεκτίμητο εφόδιο για όλους τους Μοναχούς τούτες οι πνευματικές υποθήκες του Φιλοθεϊτη πατρός. Στην πρώτη και στην τελευταία του σελίδα, λόγια γραμμένα από τα ευλογημένα χέρια ενός αγαθού και πιστού αγωνιστή δούλου του Χριστού μας, σε μια επιστολή του προς τους κελαηδιστές του Ουρανού, τους Αγιορείτες Μοναχούς μα και  προς όλους εμάς τα αγαπημένα του τεκνία…

Παιδάκια μου  ευλογημένα του Τρισαγίου Θεού εν Χριστώ .

Χαίρετε και υγιαίνετε .

Συγγνώμη που σας ενοχλώ πάλι με την αγραμματοσύνη μου η αναξιότητά μου .

Να, ήθελα από πατρική αγάπη να σας παρακαλέσω , να ενοχλείτε τον Θεό με το να Τον  φωνάζετε προς βοήθειά σας . Διότι ο Ουράνιος Πατέρας μας , θέλει πάρα πολύ αυτή την ενόχληση γιατί είναι πανέτοιμος να μας επισκεφθεί και να μας δώσει την χρυσή καρδούλα Του ή να την ενώσει με την αμαρτωλή δική μας.

Γι αυτό σας ικετεύω , παρακαλείτε να μας χαρίσει το γλυκύτατο όνομά Του, που γεμίζει την νεκρά καρδιά μας με Ουράνια Ζωή και Ειρήνη.

Η προσευχή έχει την μεγαλύτερη δυσκολία στον πνευματικό αγώνα.

Και τούτο, γιατί ο δαίμων τη μισεί , την πολεμά όπως ξέρετε με τον μετεωρισμό και την αμέλεια.

Ζητάτε από τον Χριστό μας, να σας χαρίσει δωρεάν το Πανάγιον Όνομά Του στην κάθε αναπνοή σας εν ταπεινώσει .

Διότι χωρίς την γνήσια ταπείνωση της καρδιάς η προσευχή δεν βρίσκει τόπο για να μείνει.

Αυτό έχω πάθει εγώ ο εγωιστής και υπερήφανος και τρισάθλιος .

Συγγνώμη που σας νουθετώ εγώ που δεν έβαλα ακόμη αρχή , να δεχθώ αυτήν την ευλογία του Θείου ονόματος μέσα στην βρώμικη καρδιά μου .

Σας παρακαλώ τεκνία μου, αγωνίζεσθε με προσευχή και ταπείνωση ψυχής.

Λοιπόν αγωνιστές μου ας μη το βάλουμε κάτω, να κάνουμε ό, τι μπορούμε , σαν φτωχούλια που είμεθα. Να ψάχνουμε ευκαιρία να αγρυπνούμε έστω και με τον μηδαμινό ζήλο, να αρπάζουμε το όπλο του Χριστού μας, την χαριτωμένη ευχούλα του Ιησού μας και της γλυκειά μας Παναγίας και να φωνάζουμε σαν τον Τυφλό του Ιερού Ευαγγελίου: «Ιησού Υιέ Δαβίδ ελέησόν με». Θέλω να αναβλέψω ψυχικά να ιδώ εσένα το φως το ανέσπερο της Τρισηλίου Θεότητος.

Ναι ελεημένα μου , να βλέπουμε το Θεό ως έχει στην αλήθεια .

Με τα μάτια της ψυχής μας, να τον νοιώθουμε μπροστά μας πώς μας βλέπει και μας παρακολουθεί καταπόδι.

Εν Αυτώ ζώμεν και κινούμεθα και εσμέν κατά τον Απόστολο Παύλο.

Εμπρός πουλάκια του Ουρανού και της Άνω Βασιλείας του Θεού ! Κελαηδάτε   το γλυκύτατο, το ανακουφιστικό, το χαρισματούχο και Πανάγιον Όνομα του Ιησού μας και της Κυρίας Θεοτόκου και Μανούλας μας, και έχετε θάρρος και ελπίδα , πως το Πανάγιον Αίμα του Κυρίου Ιησού, τελικά, θα μας ξεπλύνει απ΄ τον βόρβορο των αμαρτιών μας και θα μας δώσει το εισιτήριο της εισόδου εις την άνω Ιερουσαλήμ.

Εγώ το φτωχό και απολωλός, δεν σας ξεχνώ. Μα πως θα σας αλησμονήσω , που σας έχω μέσα στην αμαρτωλή και απαίσια καρδιά μου, αφού είσθε παιδιά μου, που σας ευλόγησε ο Κύριος και σας κάλεσε στην παλαίστρα του Ιερού αγώνος να παλέψετε με πίστη εναντίον του διαβόλου.

                                           + Ο Πατέρας σας 

Ο Γέροντας με την μακαριστή κατά σάρκα Μητέρα του Μοναχή Θεοφανώ.

Δακρύζουν της ψυχής τα μάτια μπροστά σε τέτοια ανυπόκριτη αγάπη και ατόφια σαν χρυσάφι ταπείνωση. Όπου κι αν πας στο Όρος όλοι τον μνημονεύουν τον Αριζονίτη Άγγελο. Παντού βλαστάρια και καρποί του κηρύγματός του, του  Χριστοφόρου,  φωτισθέντος τη αίγλη του Θείου Πνεύματος.  Ιδίως εδώ στο Σεράι κάθε φορά που το σήμαντρο χτυπά, είναι σαν να ακούς τους χτύπους της χρυσής καρδούλας του. Το συνονόματο παιδί του, ακολουθεί πατρώα εμπνεύσει τα χνάρια του,  με άτρεπτο φρόνημα και ανεξαίρετη αγάπη προς κάθε  συνάνθρωπο. Ακούραστος και αυτός οργώνει κάθε σπιθαμή Ορθοδόξου γης, να κηρύξει την μετάνοια και την επιστροφή . Δεν σταματά ποτέ να προτρέπει να προσευχόμαστε εκτενώς και με επιμονή , προς την μυριώνυμη Δεομένη Μάνα μας - Όσο πιο πολύ ευλαβούμαστε την Παναγία μας , τόσο θα πλησιάσουμε τον Χριστό μας! Συνηθίζει ο Σεραγιώτης Εφραίμ να αναφέρεται στην πνευματική του αδελφή την μακαριστή Γερόντισσα Μακρίνα της Πορταριάς , εκλεκτό άνθος του…Εφραιμικού λειμώνα . 

Με την πνευματική του θυγατέρα , μακαριστή Γερόντισσα Μακρίνα .

Σε αυτήν πριν την τελευτή της παρουσιάστηκε η Κυρία Θεοτόκος λέγοντάς της : -Θέλω οι άνθρωποι να με επικαλούνται και εγώ με τη σειρά μου να δέομαι στον Θρόνο του Υιού μου. Αυτό είναι το δικό μου διακόνημα !

Ξαναανοίγω τον Θησαυρό του Θεοκτίστου Μοναχού του Στουδίτη τούτη την ώρα. Σωτήριο το διακόνημα της τω Θεώ Παρισταμένης Μητρός. Μια προσευχή πριν τη συνέχεια στης μνήμης τις τρίβους:

Στρέψον μου , εις χαρμονήν το πένθος Πανύμνητε και την των νόσων ομίχλην  και παθών απάντων την τρικυμίαν  εις γαλήνην και τελείαν  υγείαν μετάβαλε .   ( …συνεχίζεται )

Νώντας Σκοπετέας

Για Αγιορείτικες οδοιπορίες παρελθόντων ετών , αναζητήστε τις στο διαδίκτυο με τους εξής τίτλους : «Επιστρέφοντας από Όρος», «Το Άγιο Όρος μέσα μας»  «Του Παραδείσου τ’  όνειρο» , «Μύρισε Παράδεισος» ,  «Η Παναγία Οικονόμησε» , «Ψυχή Ορθρία» ή στο οριζόντιο μενού του ιστολογίου μας : Ημερολόγιο Όρους .

Δεν χαμηλώνει ο ΆθωςΗμερολόγιο Όρους2016 Μέρος 4

Στην τράπεζα του Σεραγιού,  Αβραάμ φιλοξενία !  

Σύναξη μυσταγωγική , σιωπής η ευγλωττία  .

Του Γερβασίου η θύμηση για της νηστείας το χρέος ,

Χαρίτωνος οι διδαχές , των μοναστών το κλέος .

Νερό αδειάζω , παγκοινιά αρχίζει ευλογημένη .

Υδρίες γεμίζω για αδελφούς που θα ρθουν διψασμένοι .

Προδρόμου το απόγευμα , χαίρε στον Θείο Προφήτη

Ταις των δακρύων του ροαίς,  ολάνθιστη η Σκήτη !

Λίγο πριν το μεσημέρι στη Δάφνη , περιμένουμε το μεγάλο Λεωφορείο και το πλοίο από Ουρανούπολη με τους πολλούς προσκυνητές ,  για να ξεκινήσουμε προς  την πρωτεύουσα των Αγιορειτών. Όλοι συζητάμε για την μεγάλη βροχή που έρχεται , αλλά ως συνήθως  όταν αυτή ξέσπασε , μας βρήκε απροετοίμαστους… Νύξη συνειρμών διηνεκής !   

Το ομοίωμα μιας άγκυρας μπροστά από το Λιμεναρχείο , και τα Παύλεια ρήματα που το συνοδεύουν γραμμένα σε μια μαρμάρινη πλάκα,   , όπως τα πάντα εδώ , προσφέρουν διδαχή και αφορμή για ιερούς συλλογισμούς:  …ἐν οἷς ἀδύνατον ψεύσασθαι Θεόν, ἰσχυρὰν παράκλησιν ἔχωμεν οἱ καταφυγόντες κρατῆσαι τῆς προκειμένης ἐλπίδος ἣν ὡς ἄγκυραν ἔχομεν τῆς ψυχῆς ἀσφαλῆ τε καὶ βεβαίαν…            ( Εβρ.στ΄18,19) Η αμετάθετη  διαβεβαίωση  του Θεού στο πλάσμα του. Ο Θεός που υπόσχεται και ορκίζεται Ο Ίδιος γι αυτό ! Πως μπορεί ο άνθρωπος να μην ελπίζει ! Πως μπορεί να μην αγάλλεται όταν ο Κύριος των δυνάμεων ,  αψευδώς δίνει υπόσχεση πως θα είναι μαζί  του,  μέχρι τερμάτων αιώνος ! Ακούγεται πάλι η γλυκύτατη, φίλη, θεία  φωνή Του. Εδώ σιμά σ αυτήν την μπρούτζινη άγκυρα , στο περιβόλι της Μητέρας Του !

Ασφυκτικά γέμισαν και τα 2 μεγάλα λεωφορεία που τελικά ήρθαν  . Όρθιοι ταξιδεύουμε μα δεν μας ενοχλεί . Ωφέλιμες αφορμές μπορείς να λάβεις από το κάθε τι . Ανοίγουν οι Ουρανοί,  όπως όλοι ανέμεναν  ! Σε ελάχιστο χρόνο οι χωμάτινοι δρόμοι γεμίζουν με δυσπροπέλαστη λάσπη και ρυάκια,  που αναζητούν εύφορα  συναπαντήματα . Στάση μπροστά στο ελικοδρόμιο των Καρυών . Τα πράγματά μας χαμένα   κάτω από των υπολοίπων προσκυνητών , μιας και αμελώς φορτώσαμε πρώτοι-πρώτοι. Ως που να τα βρούμε γινόμαστε κατάβρεχτοι . Άλλη μια αφορμή να δοκιμαστεί η υπομονή , που εδώ στο Όρος μπορεί μόνο απρόσμενα και ευχάριστα να σε μεταμορφώνει .Πάντα ο ίδιος λογισμός : Πως θ αντιδρούσα στον έξω κόσμο ;  Μπαίνουμε στην Σκήτη .Ομίχλη βγαλμένη από αξέχαστο όνειρο εμπνευσμένου ζωγράφου πάνω απ τους τρούλους του Πρωτοκλήτου .Ποτέ δεν σκεπάζει τους υψωμένους  Σταυρούς . Σαν να λογχίζουν αυτοί το σώμα της , δεσπόζοντας στο υπερκόσμιο τούτο  τοπίο  .  Η μεγάλη Εκκλησία του  Αγίου Ιννοκεντίου του Ιρκούτσκ , απέναντι απ την είσοδο του Καθολικού , επιτέλους αποκτά την αρχική της μορφή . Πριν μόλις λίγα χρόνια κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί ότι από τα ερείπιά της,  θα προέκυπτε ένας τόσο εντυπωσιακός οίκος του Κυρίου.

Εκατόν είκοσι  χρόνια μετά από το χτίσιμό του από τον Μοναχό Ιννοκέντιο τον Σεραγιώτη , τον πάμπλουτο χρυσορύχο από την Σιβηρία που εγκατέλειψε τα εγκόσμια και ευεργέτησε τη Σκήτη του Αγίου Ανδρέα , όπου εκάρη Μεγαλόσχημος Μοναχός και όπου κοιμήθηκε,  μόλις στα σαράντα ένα του χρόνια . Έγινε νέος κτήτορας και μνημονευτέος εις τους αιώνες . Σαν να του το χρωστούσαν οι Σεραγιώτες . Ένα από τα πρώτα τους μελήματα ήταν να ανορθώσουν ξανά τον ένα από τους 3 ναούς , της  πτέρυγας που εκείνος έκτισε με δαπάνες του  , μαζί με το ιατρείο, το νοσοκομείο και το  γηροκομείο της μεγάλης Σκήτης .Ο Χαρωπός Αρχοντάρης , μετά το κέρασμα,  μας δίνει το κλειδί για δωμάτιο του δευτέρου ορόφου . Στεγνώνουμε τα ρούχα μας ενώ ο καιρός έξω  αγριεύει περισσότερο . Τα όποια σχέδια για κάποια προσκυνήματα σε κοντινά κελιά παίρνουν αναβολή . Στο δωμάτιο , μας επισκέπτεται και ο καθισματάρης μοναχός Π. από τα μέρη της Κουτλουμουσίου . Χαιρόμαστε που τον ξαναβλέπουμε .

Μας λέει τα νέα του Όρους,  που αγωνίζεται να αντισταθεί και να συνεχίσει . Μας μιλά με έμπονη αγάπη και ενθουσιασμό για όλους τους γενναίους φρυκτωρούς της ορθοπιστίας  , που αγωνιούν για το αχαλίνωτο κατάντημα και την αρνησίθεη πορεία του σύγχρονου κόσμου μας .Στις 4 το απόγευμα ακούγεται η καμπάνα που μας καλεί στην Τράπεζα . Συγκεντρωνόμαστε μπροστά στην είσοδό της . Συνειδητοποιούμε πως είμαστε πολλοί περισσότεροι από τους διαμένοντες . Πολλοί έρχονται να φιλοξενηθούν για το φαγητό  μόνο και έπειτα να φύγουν για τους προορισμούς τους . Οι Σεραγιώτες ποτέ δεν αρνούνται , το αντίθετο μάλιστα , πάντα έχουν πολλά τραπέζια παραπάνω στρωμένα για όποιον βρεθεί στην τράπεζά τους  . Σαν τον Πατριάρχη Αβραάμ,  που όταν  δεν είχε ανθρώπους για φιλοξενία έμενε τρεις ολόκληρες μέρες νηστικός! Έτσι και αυτοί οι ευλογημένοι , χαίρονται να φιλοξενούν και το επιδιώκουν μάλιστα  δίχως να γογγύζουν .Βιώνουν τα αιώνια ρήματα αδιαλείπτως ακόμα και στα φαινομενικά μικρά της καθημερινότητας …Η αξία της φιλοξενίας ενώπιόν μας :  επειδή διά ταύτης τινές εφιλοξένησαν αγγέλους μη γνωρίζοντες( Εβρ.ιγ:1-2) . Μια μυσταγωγία η Τράπεζα στο Σεράι . Ο ηγούμενος Εφραίμ στην κορυφή κάτω από τον Εσταυρωμένο . Ο πατήρ Ιώβ στο καροτσάκι του με τον μοναχό  διακονητή του στο πλάι.

 

Στη γνώριμη θέση τους.  Θες μόνο να τους κοιτάς και να αυτομέμφεσαι για την δική σου απάθεια προς τον πόνο του πλησίον  .

Χυλοπίτες με τυρί , ψωμάκι και φρούτα στην τράπεζα . Δεν χρειάζεται και πολύ ώρα για να μην αφήσουμε τίποτα μπροστά μας . Κάποιοι δίπλα μου δεν ακουμπούν τίποτα . Ακούνε την αφήγηση  μόνο,  σιωπηλοί και ακούνητοι. Μάλλον θα θέλουν να μεταλάβουν το πρωί . Μα ούτε λίγο ψωμί , ούτε ένα φρούτο ; σκέφτομαι … Και πάλι συνειρμοί ιεροί …Θυμάμαι κάτι που έχω ακούσει από τον ίδιο τον Γέροντα Εφραίμ ,  σε μια από τις αναρίθμητες ψυχωφελέστατες ομιλίες του , για την μεγάλη  αξία της τελείας  όμως  νηστείας και του Θεόσδοτου κανόνα της  .

Αναφερόταν σε έναν από τους μεγάλους Αγίους Γέροντες του προηγούμενου αιώνα , τον αλησμόνητο Άγιο Γέροντα των Πατρών,  Πατέρα Γερβάσιο Παρασκευόπουλο . Μέσα δεκαετίας του πενήντα περίπου, Κυριακή του Πάσχα ήταν , μεσημέρι και ο γέροντας στο κελάκι του,  έτρωγε το πασχαλινό του γεύμα. Ένα μικρό πιατάκι με ελαφριά σούπα λίγο τυρί και ένα αβγό . Νηστευτής και μέγας αγωνιστής , είχε περάσει μια Σαρακοστή σχεδόν με απόλυτη νηστεία . Ελάχιστο και το εορταστικό του φαγάκι . Κάποια στιγμή χτύπησε η πόρτα του . Ήταν μια γυναίκα .

- Με συγχωρείτε πολύ Γέροντα που σας ενοχλώ και σας διακόπτω κιόλας από το φαγητό σας  !

–Χριστός Ανέστη κόρη μου ! Πες μου τι θες ;

-Αληθώς Ανέστη ! Γέροντα σας ικετεύω , έχω απελπιστεί ! Η κόρη μου έχει δαιμόνιο ! Είναι κλεισμένη μέσα στο σπίτι και όλο βρίζει , χτυπιέται και κάνει άσχημα πράγματα !

–Έρχομαι παιδί μου ! Να πάρω το πετραχήλι και το ευχολόγιο και πάμε !

Έτσι και έγινε . Ο Γέροντας άφησε μισοτελειωμένο το πασχαλινό του φαγητό και βάδισε με την αναστατωμένη γυναίκα ως το σπίτι της σε κάποια γειτονιά των Πατρών . Μόλις φτάσανε και ανέβαιναν τα σκαλιά της εισόδου, ακούγεται από μέσα μια φρικιαστική  ,δυνατή , πολύ βαριά φωνή :

 -Ρε τραγόπαπα , με γεμάτο στομάχι ήρθες να με βγάλεις ;   Δεν πάω πουθενά  ρεεεεεε!

Σάστισε η γυναίκα , χωρίς να δώσει σημασία στο τι ακούστηκε και λέει στον Γέροντα :

-Μην της δίνετε σημασία παππούλη μου, έτσι κάνει όλη μέρα , όλους μας βρίζει συνέχεια ! Λέει πολύ χειρότερα !

-Κόρη μου , της απαντά εκείνος , καλύτερα να φύγω σήμερα και να ρθω μια άλλη μέρα να της διαβάσω την ευχή !

-Μα Γέροντα , μιας και ήρθαμε τόσο δρόμο …

-Άκουσε παιδί μου , θα ναι καλύτερα , κάνε υπακοή !

 Έτσι και έγινε . Ο Γέροντας ήρθε όντως μιαν άλλη μέρα . Μα ήρθε εξαντλημένος ,  σχεδόν υποβασταζόμενος πάλι στο σπίτι της γυναίκας και της δαιμονισμένης της κόρης . Δεν ήταν όμως μια οποιαδήποτε μέρα . Ήταν ακριβώς η μέρα της Πεντηκοστής !Νήστεψε απολύτως ,  ακριβώς πενήντα μέρες διαδοχικά , από την Κυριακή του Πάσχα !  Ξανά μόλις ανέβαινε τα σκαλοπάτια ακούει από μέσα την γνωστή ανατριχιαστική φωνή :

- Ρε τράγοοοοοο ,ρε κερατάαααα ούτε να σε δω δεν θέλω ! Φεύγω να μην σε βλέπω ρεεεεε!

Βγήκε η γυναίκα και χάρηκε που είδε τον Γέροντα .

-Περάστε πάτερ ! του λέει ! Την ακούσατε… πάλι τα ίδια ξεκίνησε !

-Δεν χρειάζεται κόρη μου να έρθω πια !

-Μα δεν θα την διαβάσετε  ;Να τη σταυρώσετε !  Σας περιμέναμε τόσον καιρό !

- Δεν χρειάζεται παιδί μου ! Έφυγε …έφυγε ! της είπε και γύρισε στο κελί του ο πάτερ Γερβάσιος .

Αμέτρητες οι αληθινές ιστορίες με της νηστείας την μάχαιρα  , στον πόλεμο για την σωτηρία . Αμέτρητα και τα αγιορείτικα σχετικά αποφθέγματα . Ένα από αυτά τόσο ταιριαστό τούτη την ώρα που παρατηρώ τους νηστευτές αδελφούς μας : Δεν ήρθαμε εδώ για την σιαγώνα μα για τον αγώνα !

Η ώρα 4 και είκοσι ! Ο διαβαστής Μοναχός με το γνωστό ταπεινό  ύφος , το καλογερικό και ανυπόκριτα κατανυκτικό  , στέκεται αληθινά ένδεος μπροστά στον βίο του Ομολογητή  και Αναχωρητή Αγίου Χαρίτωνος. Ποιμένας και διαυγέστατος φωστήρας , για τις πολυπληθείς αγέλες των μοναζόντων  που έθελξε κοντά του  ο  μέγας εκείνος  και μακάριος διδάσκαλος της σωφροσύνης  και των ασκητικών άθλων . 

 Ακούμε τις τελευταίες του διδαχές προς τους μαθητές του πριν τους αφήσει . Αρετές ανυψωτικές , λυτρωτικές  πατρικές συμβουλές , διαδέχονται η μια την άλλη . Συνειδητοποιούμε κάποια στιγμή , πως ο Γέροντας Εφραίμ δεν πρόκειται να σημάνει το τέλος της τράπεζας ,αν ο αναγνώστης δεν πει το αμήν . Έχει περάσει μία ολόκληρη ώρα . Κανείς δεν δυσανασχέτησε . Έτσι όλοι μετά το τέλος μπόρεσαν να αντιληφθούν και την αξία των λόγων της προσευχής μετά την απόλυση .  Ο Κύριος μας χόρτασε με τα επίγεια αγαθά Του ,  μα εμείς πάντα ευχόμαστε να μην στερηθούμε της επουρανίου βασιλείας Του .  Οι έσχατες νουθεσίες , οι στοργικές παρακαταθήκες του Αγίου Χαρίτωνος σε αυτό και μόνο αποσκοπούσαν .

Ευγενικά ο Τραπεζάρης παρακαλεί όποιον το επιθυμεί να παραμείνει στην Τράπεζα για καθάρισμα και προετοιμασία της επόμενης σύναξης . Είναι τόσο δυσανάλογο το πλήθος τον μοναζόντων Σεραγιωτών με τις πολλές ανάγκες της τόσο απαιτητικής Σκήτης , που ούτε σου περνά από το μυαλό να μην βοηθήσεις . Τι βοήθεια δηλαδή , που μόνο εσύ ωφελείσαι από κάθε τέτοια  ευλογημένη παγκοινιά . Μαζεύουμε με προσοχή τα απείραχτα περισσεύματα σε ξεχωριστά δοχεία  . Έπειτα ο Τραπεζάρης μας αναθέτει ξεχωριστά διακονήματα . Μας  δίνει δυο τεράστια  παγούρια με καθαρό νερό , να γεμίσουμε τις κανάτες σε όλα τα τραπέζια που στρώνονταν ήδη . 

Νιώθουμε τόσο ξεχωριστή την ευλογία να βοηθάμε στο ξεδίψασμα έστω των σωμάτων των αδελφών μας .  Για τις ψυχές ο Γέροντας Εφραίμ πάντα και τόσο συγκινητικά  μεριμνά με τα δακρυά του όλα να ποτίζονται και ν ΄ανθίζουν   . Μα έχει τρανό συμπαραστάτη και οδηγό , τον Αρχηγό του Μοναχικού τάγματος   τον Βαπτιστή  του Χριστού  μας Άγιο Ιωάννη . Λίγο μετά τον εσπερινό ενός άλλου μεγάλου αναχωρητού του Αγίου Κυριακού , θα παρατηρούσαμε άλαλοι τον ταπεινότατο  Γέροντα να δέεται όλο ζέση ,  με τα χέρια μονίμως  υψωμένα  στον Τίμιο Πρόδρομο , την ώρα που χαρά  συνειλημμένοι καὶ  φόβω  ψάλλαμε τους  Χαιρετισμούς του.

῏Ω Προφῆτα Κυρίου, Μεγαλώνυμε κήρυξ, ῾Αγίων ὑπερέκεινα πάντων τῇ μικρᾷ νῦν πρόσχες ἀπαρχῇ καὶ τῶν δεινῶν ἁπάσης ταραχῇς ῥῦσαί με καὶ τῆς μελλούσης λύτρωσαι κολάσεως  Θεῷ  βοῶντα αλληλούια ·  

   ( …συνεχίζεται )

Νώντας Σκοπετέας

Για Αγιορείτικες οδοιπορίες παρελθόντων ετών , αναζητήστε τις στο διαδίκτυο με τους εξής τίτλους : «Επιστρέφοντας από Όρος», «Το Άγιο Όρος μέσα μας»  «Του Παραδείσου τ’  όνειρο» , «Μύρισε Παράδεισος» ,  «Η Παναγία Οικονόμησε» , «Ψυχή Ορθρία» ή στο οριζόντιο μενού του ιστολογίου μας : Ημερολόγιο Όρους .

Παιδιά μου με συγχωρείτε ! ( Γέροντας Ιάκωβος Τσαλίκης)

Στο ανηφόρι για Ροβιές συνάντησα έναν Άγιο

μες στην καρδιά μου κοίταξε , της στάλαξε κουράγιο .

Σαν  άγγελος , δεν πάταγε στη γη , σαν να πετούσε .

Την κάρα του προστάτη του με δέος την κρατούσε .

Στων Εισοδίων τη χαρά μηνού του Νοεμβρίου ,

Στο συναξάρι θα γραφτεί η μνήμη του Οσίου !

Θα στείλει ελπίδα ο Ουρανός , για να μας πει θαρσείτε !

Μα πάλι αυτός ο ταπεινός θα λέει : Με συγχωρείτε ! ( Ν.Σκ.)

Γράφονται ρίμες και στίχοι για τους γνήσιους φίλους του Χριστού μας , μα ακόμα και ισάριθμοι να γραφτούν με τα σπερνά του Νοέμβρη όλων των αιώνων και του αμμοθάλασσου τους κόκκους , τίποτα άξιο δεν προσφέρεται στον Κύριο , που μας τους χάρισε για στήριγμα παντοτινό και περιλάλητο καύχημά μας .

Κάποιες φορές φιλανθρωπότεροι του Φιλανθρώπου γενόμενοι,  στέλνουμε στον Ουρανό ένα Γιατί . Και Εκείνος μας απαντά , πέμποντας δίπλα μας έναν Σίμωνα Κηρυναίο –ανεκτίμητο βοηθό. Λύχνος και αγκαλιά και φωνή εξ Ουρανού και παρηγοριά  και νουθεσία και θεραπεία ψυχής , ενίοτε και σώματος . Μια συνάντηση , ένα βλέμμα στα κατάβαθά σου και ήταν αρκετό να βρίσκεσαι πλέον παντοτινά στους κόμπους του μυριοτραβηγμένου  κομποσχοινιού του Γέροντος Ιακώβου . Μέσα στον Νοέμβριο , που είναι πλέον και δικός του μήνας , αψηφάς τον καιρό που αντριεύει ολοένα και ανηφορίζεις στα παγωμένα μέρη του Οσίου Δαυίδ . Και σαν φτάσεις περιμένεις στην σειρά να ακουμπήσεις το ευωδιαστό μάρμαρο δίπλα στο σταυρό του . 

Να ακούσεις έπειτα την γλυκύτατη φωνή του να λέει :  με συγχωρείτε!

Το ξημέρωμα  μπαίνεις στην γλυκοφωτισμένη μικρή εκκλησιά .

Ο παπάς βρίσκεται από ώρα στο Ιερό του Αγίου Χαραλάμπους  ,πάνω απ τα σκαλοπάτια ,πολύ πριν το ορθρινό σήμαντρο  προσκαλέσει στο υπέρτατο μυστήριο της πίστης . Μια κορνίζα στην Αγία Πρόθεση. Μικρή , ίσα που φαίνεται στην γωνιά της . Λάμπει το αστραποβόλημά της στο ασημωμένο δισκάρι , με της ελπίδας τα ψιχουλάκια πάνω του . Μια ακρίτσα στον Παράδεισο όλα προσμένουν  . Και ο Γέροντας ευλογεί και θυμίζει στο λατρεμένο του πνευματικοπαίδι , ποτέ να μην λησμονά τις ελπίζουσες ψυχές τις καρτερούσες το Φως .

Με συγχωρείς παιδί μου , θυμήσου και αυτήν την ψυχούλα που δυσκολεύεται ..του λέει !  Ξαναβυθίζει εκείνος με άφραστη ευλάβεια την λόγχη στην ψίχα της λειτουργιάς και χαρίζει στην ψυχούλα μια ακρίτσα εκεί στα δεξιά του Αμνού . Ένας μικρός λοφίσκος στ αριστερά για τους αναγκαιμένους ζώντες  κι άλλος ένας εκεί στα δεξιά , για τους κεκοιμημένους . Και συνεχίζει ο Γέροντας Ιάκωβος να ευλογεί απ την μικρή κορνίζα . Γωνιά και ακρίτσα , ψίχα και ψυχή …            Και είναι σαν ν 'ανεβαίνει κι αυτός στον λόφο κάτω απ το ασκηταριό του Οσίου Δαυίδ , ν αγναντέψει και πάλι την λατρεμένη του μονή όπως εκείνη την Χειμωνιάτικη μέρα του Νοέμβρη , την τελευταία του σε τούτη τη ζήση . Τότε που στα Άγια εισήλθε ξανά η τρίχρονη Μάνα μας , ο αδαπάνητος θησαυρός της ζωής μας . Και έχει στον πλάι του τώρα και τον Πατέρα Κύριλλο . 

Μαζί βαδίζουν και όλο εύχονται και όλο θυμίζουν την ιερή υποχρέωση της προσευχητικής της μνήμης .

Κι όλο ο Γέροντας ευλογεί κι όλο εύχεται και λέει:

- Παιδιά μου με συγχωρείτε !

-Μια γωνιά στην Άγια Πρόθεση και μια ακρίτσα στον Παράδεισο , όλοι ν αξιωθείτε  !

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή