Γέροντα τι
είναι η Αγαπολογία ;
«Τι
τα θες παιδί μου;
Θα
το πω περιφραστικά..
Γλυκά λογάκια, που χαϊδεύουν τ’ αυτάκια
και εύκολα πραγματάκια, που βολεύουν τα
παθάκια
και καταντούν μαξιλαράκια για να κοιμάται η
συνείδηση.»
(Μαρτυρία
του Πανιερώτατου Μητροπολίτη Μόρφου Νεόφυτου
για μακαριστό Γέροντα Αναστάσιο Κουδουμιανό).
Πάνε
σχεδόν 40 χρόνια από τότε που για πρώτη μου φορά γνωρίστηκα με τον μακαριστό
Ιεροκήρυκα του Παραδείσου τον κυρ Δημήτρη τον Παναγόπουλο. Σχεδόν δεν είχα πάει
ακόμα σχολείο. Καλοκαίρι ήταν και είχαμε κατέβει στο χωρίο στην Μάνη. Μια
νύχτα, ξύπνησα τρομαγμένος! Γύρεψα την αγκαλιά της μάνας μου. Στο
διπλανό δωμάτιο βρισκόταν ο μακαρίτης ο αδελφός του πατέρα μου!
Της προσευχής
και της θείας μεταλαβιάς χαρμολυπημένος οδοιπόρος , ο μακαρίτης ο θείος μου ο
Παναγιώτης.
Εμένα τότε με ξύπνησε μια φωνή που μιλούσε έντονα, σχεδόν κραύγαζε!
Θυμάμαι ακόμα τον πατέρα μου να λέει μες την νύχτα: Βρε Πότη, χαμήλωσέ το, ξύπνησαν τα παιδιά! και έπειτα …Μην φοβάσαι Νώντα μου ο θείος σου ακούει κήρυγμα…ακούει Παναγόπουλο! Μεσονυχτικού
η ώρα και ο θείος (που πήγαινε πολύ συχνά και στα εν Αθήναις κηρύγματα του
μακαριστού), είχε βάλει μια από τις περίφημες κασέτες (κάπου 600 και πλέον)
με ομιλία του κυρ Δημήτρη. Για πολλούς κατοπινούς καιρούς δεν ξανάκουσα για εκείνον. Ξέχασα την τρομάρα μου, ξεχάστηκε ο …νυχτερινός Παναγόπουλος, ξεχάστηκαν οι
κασέτες του, όπως και πολλά ακόμα ψυχοβλαβώς για τον γράφοντα… Κύλησαν τα
χρόνια και φτάσαμε «αισίως» κάποτε στην λεγόμενη ψηφιακή εποχή , που έχει και
κάποια καλά…Ένα από αυτά: Χώρεσαν οι 600 τόσες κασέτες του Παναγόπουλου σε
έναν και μόνο ψηφιακό δίσκο! Και αυτός μπήκε σε ένα πανεράκι ταπεινό με μια
ταμπέλα από πάνω του που έγραφε : Πάρτε
ευλογία, δωρεάν! Πάνε πολλά χρόνια
πλέον από τότε !Μονή του Φιλοθέου στο
Άγιο Όρος! Εμείς πρώτη μας φορά εκεί προσκυνητές ! Πήραμε στα χέρια μας το dvd. Πάνω του σημειωμένο : Ομιλίες μακαριστού Ιεροκήρυκος Δημητρίου
Παναγοπούλου. Κάτι μου θύμισε! Εκείνο το μεσονυχτικό στην Μάνη ….
Ποιός
να μου το λεγε ( δόξα τη μακροθυμία σου Κύριε!) πως θα ακολουθούσα και εγώ
«μανιωδώς»εκείνη την παράξενη, την αλλόκοτη συνήθεια του θειού μου! Να ακούω
Παναγόπουλο μες στην νύχτα! Και να τρομάζω ακόμα! Τώρα απ τις συνταρακτικές
για την ψυχή μου αποκαλύψεις , απ την ζέουσα πίστη , απ τους πύρινους λόγους
και απ την έντονη φωνή του που πάσχιζε
να θέσει νου και να μεταδώσει Φως Χριστού! Με
συγχωρείτε έλεγε συχνά στο τέλος των κηρυγμάτων του … Συγχωρέστε μου τον τρόπο…Αχ κυρ Δημήτρη μας, την ευχή σου να
έχουμε! Μα αν κάποιος κινδυνεύει σε γκρεμό να πέσει και στον αιώνιο βόρβορο να βυθιστεί,
δεν θα πας απαλά δίπλα του, ψιθυριστά και …νανουριστικά να του πεις …αδελφέ μου ο Θεός μας σε αγαπά , έχει αγάπη
για σένα ο Κύριος…μα θα κραυγάσεις κει με όλην την δύναμη της ψυχής σου θα
του φωνάξεις: Πρόσεχε!!!!Αυτό που
κάνεις αν δεν μετανοήσεις και δεν το εξομολογηθείς…έχει κόλαση και σκοτάδι
αιώνιο!
Υπάρχουν
προβεβλημένες και ενίοτε αποθεωμένες παρουσίες μέσα στον χώρο της Ορθοδόξου
Εκκλησίας που χαρακτηρίζουν τις φωνές και τις διδασκαλίες τύπου Παναγόπουλου ως μια ενοχική τρομοκρατία
, ως μια ρηχή Θεολογία που δεν ακολουθεί τάχα την σταυρική αγκαλιά του Ιησού,
μα εύκολα επιτιμά και αφήνει στην απ έξω όλα τα «αλητόπαιδα»…Τις φοβούνται
εκείνες τις φωνές όπως το μικρό παιδί στο μανιάτικο μεσονυχτικό τότε…Αυτό το
τότε μικρό παιδί πλέον είναι σίγουρο ότι στην κορύφωση εκείνου του λόγου του ο
κυρ Δημήτρης, έλεγε κάτι εξόχως
αντιπροσωπευτικό της Θεογνωσίας του, της
βιωματικής και Χριστοδίδακτης: -Ο Θεός
μας δεν είναι κουτσός! Έχει 2 πόδια! Το ένα είναι η Αγάπη! Το άλλο είναι η
δικαιοσύνη και η Αλήθεια!
Κάποιοι
μιλούν και παραμιλούν για μια σχεδόν απροϋπόθετη Θεία κοινωνία –γιατί αυτή
είναι η πεμπτουσία και το υπέρτατο ζητούμενο της Ορθοδόξου πίστεώς μας, η
ένωση με τον Χριστό- η οποία βασίζεται αποκλειστικά στις καλές μας πράξεις,
στην βοήθεια των φτωχών, στην αλληλεγγύη , στο ευσυγκίνητό μας, στο να μιμηθούμε τον Χριστό μας έστω, ο οποίος λεν δεν κατέκρινε ποτέ τους άλλους…(Ξεχνούν όμως οι αδελφοί μας, -προσπαθούμε να μην λογιστούμε
ότι παρασιωπούν-, του Αγίου Χρυσοστόμου τον λόγο: Το μην κρίνετε ίνα μην κριθείτε, περί βίου εστίν, ου περί πίστεως!),
Αυτοί λοιπόν υπερτονίζοντας και
παρατονίζοντας την αγάπη που έχει ο Χριστός μας, παρέχουν έναν εξωραϊσμένο ,
στρογγυλεμένο λόγο και άφθονες δικαιολογίες και άλλοθι στην πάντα ελέγχουσα
Θεόσπαρτη συνείδηση, ιδίως των νέων
ανθρώπων, που καλόπιστα και ανεπιφύλακτα τους εμπιστεύονται, εναγωνίως
γυρεύοντας παραμυθία και παρηγοριά στην πειραστική τους νεότητα και
προσπαθώντας να συνταιριάξουν τον κόσμο και την ξέφρενη σάρκα, με τον Χριστό. Όσοι εν είδη ψυχολογικών
υποστηρικτών, ( στ αλήθεια πολλές φορές μοιάζουν τόσο με τους Motivational
Speakers) εκκοσμικεύουν με αγαπητικά
επικαλύμματα και ακατασχέτως αγαπολογούν , φοβόμαστε πως λοξοδρομούν και δεν
ορθοδοξούν… Τελεύουν τις προσευχές τους με το δι ευχών των Αγίων Πατέρων ημών…
μα εκείνων των παγχρύσων στομάτων του Λόγου,
των ακαθαίρετων «πύργων», τις φωνές ενίοτε παραφράζουν είτε αγνοούν και ενίοτε λοιδορούν… Ανήκουν αυτά
λένε σε άλλη εποχή.
Πολύ μακρινή! Δεν
καταδίκασε προσθέτουν ο Χριστός! Μόνο συγχώρεσε! Δεν λιθοβόλησε την μοιχαλίδα! Αλήθεια ως εκεί μόνο θυμάστε; «…πορεύου
και από του νυν μηκέτι αμάρτανε! -Ιωάν. η.11» Τι εννοούσε με εκείνο το μηκέτι ο
μόνος αναμάρτητος; Φυσικά και θα την ξανασυγχωρούσε αν εκείνη και πάλι
προσέτρεχε μετανοημένη στα άχραντα πόδια του. Μα δεν αμνήστευσε και δεν
στρογγύλεψε την μοιχεία! Μάλιστα ο Χριστός μας καταδίκασε αυστηρότατα το άθεσμο
που σήμερα προελαύνει και ενίοτε παρελαύνει… Θέλουμε απόδειξη περί τούτου; Γιατί
πολλοί διατυμπανίζουν ότι ο Χριστός δεν ασχολήθηκε με κανενός είδους
προσανατολισμό… Άλλα λένε είναι εκείνα που στηλίτευε… Εσύ αδελφέ μου, λαϊκέ
και φευ… κληρικέ , που λες με την
γλυκύτατη φωνή σου και το μεταδοτικό,
θεόσδοτο και προς πολλαπλασιασμό,
ταλαντό σου κάτι τέτοιο, τρέξε σε εκλιπαρώ στο Φως του Ευαγγελίου (
εκτός αν άρχισες και αυτό να το αμφισβητείς) και δες εκεί τι είπε ο Χριστός μας
που και χθες και σήμερα και στους αιώνες θα είναι ο ίδιος!
( Λουκάς. 10,11-12)….καὶ τὸν
κονιορτὸν τὸν κολληθέντα ἡμῖν ἀπὸ τῆς πόλεως ὑμῶν εἰς τοὺς πόδας ἡμῶν ἀπομασσόμεθα
ὑμῖν· πλὴν τοῦτο γινώσκετε, ὅτι ἤγγικεν ἐφ᾿ ὑμᾶς ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ. λέγω δὲ ὑμῖν ὅτι Σοδόμοις ἐν τῇ ἡμέρᾳ
ἐκείνῃ ἀνεκτότερον ἔσται ἢ τῇ πόλει ἐκείνῃ.
( Μάρκος.6, 11) καὶ ὅσοι ἐὰν μὴ δέξωνται ὑμᾶς μηδὲ ἀκούσωσιν ὑμῶν, ἐκπορευόμενοι
ἐκεῖθεν ἐκτινάξατε τὸν χοῦν τὸν ὑποκάτω τῶν ποδῶν ὑμῶν εἰς μαρτύριον αὐτοῖς· ἀμὴν
λέγω ὑμῖν, ἀνεκτότερον ἔσται Σοδόμοις ἢ Γομόῤῥοις ἐν ἡμέρᾳ κρίσεως ἢ τῇ πόλει ἐκείνῃ.
Θα
επιβληθεί στα Σόδομα και στην Γόμορα πιο
υποφερτή τιμωρία…Θα τιμωρηθούν δηλαδή! Γιατί θα τιμωρηθούν; Για ποιόν λόγο έβρεξε φωτιά και θειάφι εκεί; Μήπως για μια συγκεκριμένη πράξη …;
Με
όλην την δύναμη της ψυχής μας λέμε πως δεν υπάρχει καμιά απολύτως πράξη που αν
την εξομολογηθούμε μετανοημένοι δεν θα μας συγχωρεθεί! Αν ακόμα με φιλότιμο
αναγνωρίσουμε τα όποια πάθη μας, που
ναι είναι τόσο φιλεπίστροφα και με φιλότιμο προσπαθήσουμε να παλέψουμε με αυτά
για να τα νικήσουμε με την βοήθεια του Θεού! Αλλοίμονο όμως, ας μην
δίνεται απροϋπόθετη άφεση χωρίς φάρμακο, χωρίς θεραπεία, χωρίς τους
Θεοπαράδοτους κανόνες , που κάθε πνευματικός εξατομικεύοντας θα έχει ως φωτεινό
σημείο αναφοράς χωρίς να τους εξαφανίζει ή στρεβλώνει. Γιατί άλλο Αγάπη και
άλλο αγαπολογία! Άλλο συγχωρώ και άλλο αμνηστεύω άκριτα και ισοπεδωτικά στο όνομα της αγάπης που ο Χριστός έχει! Γιατί ο Χριστός μας είναι ο ίδιος Η ΑΓΑΠΗ, δεν έχει απλά αγάπη
συναισθηματική, δακρύβρεχτη,
συγκινησιακή …Αν έχουμε τον Χριστό μέσα μας, άρα και ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ, ακολουθούμε
τον νόμο Του τον Ευαγγελικό, τις εντολές Του, τα Χρηστά Του κρίματα και
τα μαρτύριά Του! Βαδίζουμε την στενή και τεθλιμμένη οδό των δικαιωμάτων και του θελήματός Του! Αυτός είναι και μόνο ο ορθός δρόμος!
“Ο έχων τας εντολάς μου και τηρών
αυτάς, εκείνος εστιν ο αγαπών με” (Ιωάν. δ’, 21)
Όσοι αλλιώς πορεύονται με μια κάποια αγάπη …δεν ορθοδοξούν μα λοξοδρομούν …Ας
φωτίσει ο Κύριος όλους μας!
Νώντας
Σκοπετέας
Αποσπάσματα
από ομότιτλη εκπομπή Μ.Τεσσαρακοστή 2020
και το βιβλίο:"Αυτοί οι παράξενοι Χριστιανοί"( εκδ.Πρόμαχος Ορθοδοξίας 2021)
ΥΓ1
: Κάθε άνθρωπος που μιλά και γράφει στον λεγόμενο πνευματικό Ορθόδοξο χώρο, θα
πρέπει να κρίνεται κυρίως με βάση το αταλάντευτο
παρόν του… Αν σε μερικά χρόνια αυτά που γράφτηκαν παραπάνω έχουν καταστρατηγηθεί
και τσαλαπατηθεί από τον γράφοντα παρακαλώ αδελφοί μου συναμαρτωλοί να του υπενθυμηθούν…
ΥΓ2:
Υπό μια αντίστροφη δε θεώρηση, όσα
ορθά ειπώθηκαν από κάποιους σύγχρονους «αγαπολόγους»
στο έστω κοντινό παρελθόν, δεν αμνηστεύουν το σημερινό περιγραφέν και
επικίνδυνο για ψυχές λοξοδρόμημα …
ΥΓ3:
Υπάρχουν πολλά περιστατικά Αγίων πνευματικών (Άγιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης,
Γέρων Εφραίμ Φιλοθεϊτης κ.α), οι οποίοι
εξατομικεύοντας με διάκριση θαυμαστή δεν «κανόνισαν» βαρύτατες εξομολογημένες
αμαρτίες ειλικρινώς μετανοούντων και σοφά τους επέτρεψαν άμεσα την θεία κοινωνία. Το
παραπάνω κείμενο αναφέρεται στην άκριτη γενίκευση που επιτρέπει σε όλους
ανεξαιρέτως να προσέρχονται στο Ιερό ποτήριο περιορίζοντας και ελαχιστοποιώντας
τα κριτήρια που συγκροτούν την Θεία δικαιοσύνη.
ΥΓ4:
Ο μακαριστός Ιεροκήρυκας Δ.Παναγόπουλος συνεχώς στους λόγους του προέτρεπε σε
τακτικότατη θεία μετάληψη! Εδόθη
ημερήσια και κατάντησε ενιαύσιος επαναλάμβανε μετά πικρίας! Πάντοτε όμως
πρέσβευε το ότι ο Ορθόδοξος Χριστιανός
για να μπορεί να μεταλαμβάνει πρέπει να
προσπαθεί να εκπληρώνει χωρίς εκπτώσεις πάσαν
δικαιοσύνην!
