Για τον Σταμάτη …

Είναι τα εσπερινά του Σαββάτου κάτι το απερίγραπτο για την ψυχή μου .Μόλις το προκείμενο στις Εκκλησιές μιλά για το ιλαρό Φως του Βασιλέα Ηλίου και η χαρμολυπημένη γυναίκα στέκεται στα σκαλιά του ιερού για να δώσει το τυλιγμένο πρόσφορο με τα ονόματα ζώντων και κεκοιμημένων . Δεν τα φαντάζομαι πουθενά αλλού παρά μόνο εκεί που οι άνθρωποι ξέρουν να ζουν αληθινά και όχι απλά να υπάρχουν όπως έλεγε και ο Κυρ- Φώτης …

Μετά από χρόνια πολλά όμως, είπα να κάνω μια εξαίρεση στον πανηγυρικό Αναστάσιμό μου κανόνα . Να ταξιδέψω χιλιόμετρα πολλά για να σου σφίξω το χέρι αδελφέ μου Σταμάτη . Να σου πω ευχαριστώ που πολλαπλασίασες το τάλαντό σου και το έκοψες αντίδωρο σε μυριαρίθμητα κομμάτια , που έφτιαξες με την δεκάχορδη ψυχή σου , μουσικά αριστουργήματα μέσα στην μοναδική τους απλότητα για να ταξιδέψουν λόγια ανυπόδητων γεροντάδων , ταπεινών Αγίων του Θεού , φωνών και σιωπών αινετικών προς τον Κύριον των δυνάμεων . Για να σου πω το ευχαριστώ που δεν φοβήθηκες ποτέ να ομολογήσεις τον Χριστό μας έμπροσθεν των ανθρώπων . Που τύπωνες στο σώμα σου το σημείο του Σταυρού σε κάθε περίσταση και κυρίως δημοσία . Που γέμισες με ελπίδα τις καρδιές μας . Που δίνεις πάντα αφορμή για προσευχή και μυστική ένωση με το Θείο και το αιώνιο . Για όλα αυτά ήθελα να σου πω το ευχαριστώ αδελφέ μου Σταμάτη . Γι αυτό δεν σταμάτησα να έρχομαι εκείνο το πρώτο απόγευμα του Οκτώβρη στο Ηρώδειο ακόμα και όταν στο δρόμο είδα πόσο κοντά είναι τα σύνορα του εδώ με το εκεί , του θανάτου απ την αληθινή ζωή , όταν το πρώτο που μου ήρθε στο νου αστραπιαία ήταν το : ορφανόν και χήραν αναλήψεται Κύριος …Ο Μακρόθυμος Κύριος όμως μας χάρισε καιρούς μετανοίας ….

Συνεχίσαμε με τους συνοδοιπόρους μου με ταλαιπωρίες αφάνταστες και συνανθρώπους που μας βοήθησαν να προχωρήσουμε στον δρόμο . Δεν θα ξεχάσω ποτέ τα πρόσωπά τους και την αγωνία τους να κάνουν τα αδύνατα δυνατά , όταν τους είπαμε : Παιδιά , σας παρακαλούμε πολύ , στις εννιά πρέπει να είμαστε στο Ηρώδειο ! Έχει συναυλία ο Σπανουδάκης ! Και τα καταφέραμε αδελφέ μας ! Έστω με λίγη καθυστέρηση ανάλογα με τον κίνδυνο και τα εμπόδια που ορθώθηκαν ανυπέρβλητα μπροστά μας .Μετά από 6 ώρες καρτερίας , να μαστε με τα εισιτήριά μας μπροστά στην πύλη . Ξεκινούσες το έβδομο …ταξίδι της βραδιάς που είχε τον τόσο αναγκαίο για τις ψυχές μας τίτλο : Μια προσευχή για την Ελλάδα !

Και εμείς έξω ανακαλύπταμε στ αλήθεια πως η Ελλάδα μας έχει ανάγκη από πολλές προσευχές .

-Καλησπέρα κυρία ! Είμαστε εμείς που σας τηλεφωνήσαμε απ το δρόμο . Ορίστε τα εισιτήριά μας . Σας παρακαλούμε αφήστε μας να μπούμε . Θα το κάνουμε αθόρυβα , στο πάνω διάζωμα . Ερχόμαστε από τόσο μακριά ! Έχουμε αφήσει και 5 παιδάκια πίσω ! Παραλίγο να σκοτωθούμε στο δρόμο !

-Κύριε δεν μπορείτε να μπείτε ! Έτσι είναι ο κανονισμός !

-Το γνωρίζουμε και έχετε δίκιο , μα κάντε αυτήν την ευλογημένη εξαίρεση . Δεν φαντάζομαι άλλος να έχει ταλαιπωρηθεί τόσο για να φτάσει όσο εμείς …Και άλλωστε ο σκοπός αυτού που θέσπισε τον κανονισμό δεν είναι να μην εισέλθουν κάποιοι που λένε την αλήθεια και αγωνίζονται γι αυτήν . Σεβαστείτε τα μικρά παιδιά που αφήσαμε μόνα τους …Σας παρακαλούμε !

-Κύριε σας είπα , δεν έχω κάτι άλλο να προσθέσω . Όλοι τα ίδια λένε ! Έχω εντολή και από τον υπεύθυνο κύριο Σ.

Ήθελα να φωνάξω , να ξεσπάσω , να κλάψω , να γονατίσω , να τα βάλω με τον διάβολο που πυκνώνει τα σκοτάδια γύρω μας , που στενεύει τόσο πολύ το μέσα μας , που εξαφανίζει την όποια διάθεση για το σύμπονο και το αδελφικό, που πολλαπλασιάζει την βαρυκαρδία και την ψυχρή μας λογική , που μορφώνει το ανάλγητο σε νόμο και κανονισμό και έπειτα κρύβεται θρασύδειλα πίσω τους, και χαίρεται με το ΕΓΩ που σαν γίγαντας ψηλός όσο τα τείχη του Ηρωδείου , βλοσυρός και δύσμορφος χλευάζει τα αλύτρωτα και θλιμμένα πρόσωπά μας … Ξημέρωνε Κυριακή και Ανάσταση ! Δεύτερη του Λουκά ! Και ο Χριστός μας πάλι λέει αιώνια ρήματα στην επί του Όρους ομιλία του και μας προτρέπει να έχουμε σπλάχνα οικτιρμών : …Καθὼς θέλετε ἵνα ποιῶσιν ὑμῖν οἱ ἄνθρωποι, καὶ ὑμεῖς ποιεῖτε αὐτοῖς ὁμοίως. καὶ εἰ ἀγαπᾶτε τοὺς ἀγαπῶντας ὑμᾶς, ποία ὑμῖν χάρις ἐστί; καὶ γὰρ οἱ ἁμαρτωλοὶ τοὺς ἀγαπῶντας αὐτοὺς ἀγαπῶσι. καὶ ἐὰν ἀγαθοποιῆτε τοὺς ἀγαθοποιοῦντας ὑμᾶς, ποία ὑμῖν χάρις ἐστί; καὶ γὰρ οἱ ἁμαρτωλοὶ τὸ αὐτὸ ποιοῦσι….. Γίνεσθε οὖν οἰκτίρμονες, καθὼς καὶ ὁ πατὴρ ὑμῶν οἰκτίρμων ἐστί. Ήθελα να τους το πω αυτό μα με αγνοούν …Είναι ο κανονισμός βλέπεις …

Μείναμε σχεδόν δυο ώρες μπροστά στην πύλη να παρακαλάμε να μας χαριστεί μια ακρίτσα στον Παράδεισό σου αδελφέ μου Σταμάτη ! Δεν κατέστη δυνατό ! Η αναλγησία εθριάμβευσε ! Μα την προσευχή σου δεν την εμπόδισε να φτάσει στον θρόνο του Ουρανού ! Σε είδαμε από μακριά , κατάκοπο μα τόσο χαρούμενο ! Προσευχήθηκες με όλην την δύναμη της ψυχής σου αδελφέ μας Σταμάτη !

Δεν τα κατάφερα να σου σφίξω το χέρι μιας και η αγάπη του τόσου κόσμου που σε περικύκλωσε ήταν απροσπέλαστη, μα ήταν σαν να σε αγκάλιασα έστω και από μακριά ! Κανείς δεν βρέθηκε να μου το απαγορέψει ! Συνέχισε να προσεύχεσαι για την Ελλάδα μας ! Καλό Παράδεισο να έχουμε όλοι !

Νώντας Σκοπετέας  02-10-2016

To έλεος να φωτίζει !

Μεγαλωμένος  σε γη λιόσπαρτη , περήφανη κι αδούλωτη !                       Ο Σωκράτης  , που τον γιορτάζανε  της Μεταμορφώσεως του Κυρίου ! Στη Μάνη τα έχουνε αυτά τα άγραφα τα  εθιμικά ! Τους  Σωκράτηδες  τον Αύγουστο , τους Στράτους τον Νοέμβρη  των Ταξιαρχών , τους Παμεινώντες στις 2 του Φεβρουαρίου της προστάτιδός τους ,  της Παναγιάς της Παπαντής …Έτσι τα βρήκαμε , εμείς θα τα αλλάξουμε τώρα ; τους ακούς να λένε … 

Και εντάξει , το Στράτος παραπέμπει στους αρχιστρατήγους των ουρανίων στρατιών , τους Νωντήδες  επειδή τους είχαν σε υπεραφθονία , θέλανε μια μέρα ξεχωριστή να τους τιμούν , το Σωκράτης όμως  ; Μήπως επειδή ξεκινά με του Σωτήρα την πρώτη συλλαβή τους ταίριαξε ; Ποιος ξέρει ; Όπως και να χει , δύσκολα εδώ αλλάζουνε οι… ανώδυνες συνήθειες . Έχει και τα καλά του αυτό,  μα και τα πολύ στραβά του βέβαια !

Βέβαια  εμείς κρατάμε πιότερο τα πρώτα , αυτά που κάνουν την αποσκιαδερή μας πατρίδα στη σκιά την λεβεντόκορμη του Ταϋγέτου , να φέρνει δάκρυα στα μάτια μας , κάθε φορά που τη θυμούμαστε σαν απόμακρά της ανασαίνουμε .

Έτσι και ο Σωκράτης πορεύτηκε στη ζωή του , σαν ξεμάκρυνε στην πόλη την μεγάλη . Πως τα θυμόταν τα μικράτα του , όταν μαζί με όλα τα παιδία του χωριού , ολοχρονίς περιδιάβαιναν με ξεφωνητά  το γεμάτο από ζωντάνια και ανθρώπους τότε χωριό τους . Αδύνατα  , κουρεμένα γουλί για τις ψείρες ,  τα πιο πολλά ξυπόλυτα , με μια φέτα  ζυμωτό ψωμί και μια μπουχλιά λάδι απ το ρωγί όλη μέρα να τα βαστά όρθια,   ανέπνεαν τότε κάθε πνοή του Ταϋγέτου , ξεδίψαγαν με την ορμή  και τις δροσάδες του  , μαγεύονταν με τους αντιλάλους της ανήμερης χαράδρας του , σαν την εξερευνούσαν τα καλοκαίρια . 

 Έκλεινε τα μάτια του σαν ήθελε λίγο να ξαποστάσει απ την σκληράδα του επιούσιου και μεταφερόταν στης ψυχής του τις ρούγες και τα κρυφά τα μονοπάτια που πάντα τον ξέβγαζαν στη χαμηλή πόρτα ενός μανιάτικου ξωκκλησιού να γεμίσει με λάδι  το καντήλι που τσιτσίριζε .

 Το πρόλαβε ο Σωκράτης το χωριό  με 3 ενορίες και 3 παπάδες. Όλους τους θυμάται  και τους μνημονεύει στο ψυχοχάρτι !Τον Παπά Χαραλάμπη και τον Παπά Νώντα  στην Παναγία  , τον  Παπά Μήτσο και τον Παπά Ναπολέοντα στην Υπαπαντή , τον Παπα Παναγιώτη ,  τον Παπά Μιχάλη   και τον Παπά Τάση στον Ταξιάρχη…

Τώρα που άσπρισε για τα καλά , συμμάζεψε το πατρικό το σπίτι να μπορεί να ξεχειμωνιάζει   και επέστρεψε μόνιμα στο μισοερημωμένο  χωριό του που δεν το άλλαζε όμως με όλα τα μέρη του κόσμου ! Είχε όμως να λέει και το παράπονό του ! Δέκα χρόνια τώρα  , το χωριό είχε μείνει ορφανό από λειτουργό του Υψίστου . Από τότε που κοιμήθηκε ο παπά Τάσης έμεινε κενή η θέση …Και αυτό τον πλήγωνε πολύ !  

-Τώρα που γύρισα  να μείνω για πάντα εδώ , αλειτούργητα μένουν όλα , έλεγε πικραμένος και όλο έκανε προσευχή να  βρεθεί Παπάς , ν αποκτήσει πάλι καρδιά και ψυχή ο λατρεμένος τόπος τους . Και ο Κύριος δεν παρέβλεψε τον βλογημένο πόθο του  . Τους έστειλε νέο άνθρωπο φιλόθεο, με ζήλο ζηλευτό και  ψυχή αφιερωμένη στον Κύριο και σε κάθε ελάχιστο των αδελφών Του . Κλείνει σε λίγο ένα χρόνο χειροτονημένος ο  φιλακόλουθος και ταπεινός παπά –Σταύρος και όλοι έχουν να λένε για το δώρο που τους έστειλε , Ο βάθει σοφίας φιλανθρώπως πάντα Οικονομών!

–Άντε τώρα τι άλλο θες μπαρμπα-Σωκράτη , κάθε μέρα σχεδόν Εσπερινός και Λειτουργία  όλο το καλοκαίρι !  του είπε μια Κυριακή στα τέλη του φετινού Αυγούστου  μετά την απόλυση,  ο Πότης ο επίτροπος . Δεν πιστεύω να μην είσαι ευχαριστημένος !

- Πώς να μην είμαι Πότη μου ! Μόνο ευχαριστημένοι , ευλογημένοι είμαστε όλοι μας ! Παπά δικό μας ύστερα από τόσα χρόνια , και τέτοιον μάλιστα , που να αγαπάει τόσο αυτό που κάνει και να χει φόβο Θεού ! Είπε και με αργά βήματα κατευθύνθηκε στο Ιερό . Του άρεσε πάντα να βοηθάει τον παπά στην κατάλυση της Θείας Κοινωνίας,  διαβάζοντάς την ευχαριστία  μετά την Θεία Μετάληψη . Και έψελνε στο τέλος το κοντάκιο : Ουρανός Πολύφωτος… και τον ειρμό: Το στερέωμα των επί σοι πεποιθότων …Τι κι αν όλοι είχαν φύγει,  εκείνος δυνατά και αργά τα έψελνε και χαιρόταν ο νέος  παπάς με τον ενθουσιασμό του .

- Μπράβο μπάρμπα   Σωκρατάκη ! Έτσι μεγαλοπρεπώς πάντα να τιμάμε τον Χριστό μας ! του είπε ο νέος ιερέας εκείνο το πρωί της Κυριακής .  Αύριο θα λειτουργήσουμε στον Άη Γιάννη των Κομπέων ! Οπότε σήμερα το βράδυ θα σε δω στον εσπερινό !

-Να ναι ευλογημένο δέσποτα ! απάντησε εκείνος . Θα ήθελα όμως να σε απασχολήσω για λίγο,  αν είσαι εύκαιρος !

-Ακούς λέει , για τον μπάρμπα Σωκράτη ό, τι θέλει ! απάντησε ο παπάς !

–Να , είναι κάτι που με στενοχωρεί και θέλω να στο πω !

 -Συγχώρα με μπάρμπα –Σωκράτη αν κάνω και κανένα λάθος τώρα στην αρχή , στις εκφωνήσεις ή στο τυπικό , θα διορθωθούν όλα με τον καιρό …πρόκαμε ο παππούλης πιστεύοντας πως μάντεψε  την στενοχώρια του ενορίτη του .    

-Όχι παπά –Σταύρο μου ! Τι είναι αυτά που λες ! Μια χαρά τα πάς , συνέχισε και μην σε νοιάζει !! Άλλο είναι αυτό που με πικραίνει !  -Πες μου μπάρμπα , σε ακούω .

-Να ,  είναι που αλλάξανε οι επίτροποι από καιρό , πολύ πριν έρθεις , τα καντήλια στο τέμπλο και στα προσκυνητάρια και τα σύνδεσαν με το ρεύμα και με καλώδια να ανάβουν με λαμπάκια και διακόπτες ! Να μην μας ξεσυνεριστεί ο Θεός  ! Πού ακούστηκε παπά μου στη Μάνη της κατάσπαρτης ελιάς και του άφθονου  λαδιού που δεν έλλειψε ποτές  , να τσιγκουνευόμαστε το λάδι για τα καντήλια ! Λες και χρειάζονται το φως ο Χριστός μας η Παναγία και οι Άγιοι για να διαβάσουν ή να περάσουν καμιά κλωστή από το μάτι της βελόνας , επειδή γεράσανε ! Κατάντια αληθινή! Καλύτερα να μένουν στα σκοτεινά! Εδώ που το λάδι περισσεύει να καίει ρεύμα και να μένει αφώτιστη η Εκκλησία από το έλεος του Κυρίου ; Γιατί μόνο στο έλεος ελπίζουμε παπά μου και αυτό συμβολίζει το έλαιον στο καντήλι! Και έπειτα όταν είπε ότι Εγώ ειμί το Φως για να μην το ξεχνάμε  σε κάθε μας βήμα σε αυτόν τον πρόσκαιρο και τόσο σκοτεινό κόσμο , πώς να  θυμόμαστε το ρήμα Του  τούτο το αιώνιο με μια παγωμένη λάμπα ; Ευλογημένη η ελιά πάτερ μου , και κάθε της ρίζα αγιάστηκε με την προσευχή και τα δάκρυά Του εκεί στον κήπο της Γεθσημανής !   Και εμείς όλα δαύτα τα παραγνωρίζουμε και αντί για μια μικρή θυσία , του ανάβουμε το λαμπάκι για να βλέπει …Το ξαναλέω : Κατάντια είναι αυτή η κατάσταση, θλίψη με πιάνει όποτε κοιτάω προς το τέμπλο και αντικρίζω τα λαμπάκια …. Να μην μας παραδειγματίσει μόνο εύχομαι  ο Χριστός μας !

Και αναρωτιόμαστε μετά  όταν πέσει το χαλάζι και τις κάψει τις ελιές και τα βάζουμε κιόλας  με τον Ουρανό ! Για αυτό τα λένε όλα τούτα Θεομηνίες παπά μου ! Οργή του Θεού προκαλούν όλα τούτα ! Και εμείς ψέλνουμε έπειτα να παρατείνει το έλεός του και να μακροθυμεί …Και δεν χαλαλίζουμε για Εκείνον που μας προσφέρει τα πάντα,  δυο κόμπους λάδι στο καντήλι Του ! Αχάριστοι είμαστε , απερίσκεπτοι αγνώμονες!

Τον άκουγε ο παπάς αμίλητος και σοβάρευε όλο και περισσότερο . Πολλά από όσα με  μια μόνο πνοή του είπε ο σεβαστός τούτος άνθρωπος,   τα άκουγε για πρώτη του φορά , μα του φαίνονταν τόσο ορθά …

-Φως ιλαρόν ! -Φως ιλαρόν ! μόνο αυτό κατάφερε να ψελλίσει!

– Τα είπες όλα πάππούλη μου ! Με ενθουσιασμό αποκρίθηκε ο Σωκράτης !  Φως ιλαρόν!  επανέλαβε και εκείνος . Αυτό που έχει ανάγκη η ψυχή μας ! Μόνο το έλεος την φωτίζει !

-Θα κάνω ό, τι μπορώ  μπάρμπα Σωκράτη , να καταλάβουν όλοι αυτό μας το λάθος ! Στο υπόσχομαι ότι σύντομα θα φωτιστεί ξανά η ψυχή μας με καθάριο Φως , αληθινό !

Νώντας Σκοπετέας/Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή 

Αληθινή Ιστορία με άγραφο ακόμα το τέλος της . Παράκληση όπου διαβαστεί ή ακουστεί : Ας σταματήσει αυτή η τόσο κακόδοξα αταίριαστη και αντιχριστιανική συνήθεια του φωτισμού της ολοζώντανης πίστης  μας  από ρεύμα ,  μπαταρίες , διακόπτες και νοθευμένες «προσφορές» . Ο Θεός πάντα θα οικονομεί δια πρεσβειών της Μάνας Ελεούσας και Ελαιοβρύτισσας να γεμίζει τα αδειανά  δοχεία της ψυχής μας που διψά το …αδιάκοπο έλεος   .

Η Ονειροκρατούσα ( Παναγιώτη Δ. Σκοπετέα)

Στον Παναγιώτη, την Παναγιώτα,

τη Μαρία, τον Μάριο,

και σε όλους – όλες, με τα διάφορα παράγωγα. Γενικότερα,

σε όλους αυτούς τούς ανθρώπους,

που ακουμπούν σ᾽Εκείνην  τ᾽ όνειρό τους και υπομένουν …

 

Έργο δια χειρός Φίκου 

Στον 25ο μεσημβρινό

τού Μάρτη … Γένοιτο … ήχησε,

στρίγγλισμα

κάτασπρης καρδιάς,

λυρικό ηλιοβασίλεμα

άρχισε να ρέει … από ξάστερο λαρύγγι!

Στο άσαρκο στήριγμα

τής αγίνωτης πλάτης

τού δευτερόλεπτου,

τ᾽ ατσάλινο τ᾽ουρανού

εκτόπισμα, συγκόλλησε

στη δυσκολομέτρητη

σκαλωσιά τού σβέρκου του,

δίδυμο εαυτό.

Ακόμα και με

κλίμακα τροφαντή,

μόνο ως σκιά

μπορεί να ποτίζει … τώρα …

… ποτέ στο πριν …

τα γλαροφίλητα πέλματα

τού απειρόμορφου

τής γαστρός Της ύψους.

Μ᾽ ένα τόσο δα

αμούστακο Γένοιτο,

τα σύμπαντα … τώρα …

άδειο όστρακομπροστά

στον αστείρευτο τρούλο

τής κοιλιάς Της … ποτέ στο πριν …

εκπληκτοδίαιτα,

σχίζουντη φλέβα

τού θαυμασμού,

από το αίμα ν᾽ ασβεστωθεί,

η μάντρα τού καινούριου.

Τώρα,

ξεριζώνουντα μαλλιά

τής υπεροχής, απολύουν

ασημένιους δακτυλίους,

στέλνουν με απόσπαση

στην τέταρτηδιάσταση

… ποτέ στο πριν…

αστερισμούς λεβέντες,

νεφελώματακαλλονές,

ατμόσφαιρες γόησσες,

ξεφυσώντας στρατιές

απροσδόκητου,

στην απόρθητη

έως τώρααμμουδιά

τού μεγαλείου τους.

Πυροβολούν … ποτέ στο πριν …

… τώρα … κομίτες δύσληπτου,

καλωσορίζουν το δευτερείο τους,

αψέλιστη μέχρι νυν λέξη,

άσκεφτη σχεδόν,

φευγάτη από το λεξιλόγιο

τής αλάνθαστης αρμονίας τους,  

λιθοβολώνταςμανικά

την αιώνια αγνωσιά της.

Τώρα,

στρώνουν στον καναπέ

τού απείρου, να ξαποστάσει

η προσκύνηση … η μουσαφίρισσα … τώρα …

… ποτέ στο πριν … που σαν κουνέλα ξεγεννά.

Τώρα ,

οι πλανήτες… μπίλια μία  …  ποτέ στο πριν …

οι γαλαξίες … τώρα … ο κόκκος…

τ᾽ αστέρια … τώρα … το μικρό … ποτέ στο πριν … πλάτος τού τραπεζιού …

ο Ήλιος, το μυρμήγκι  … τώρα … σαν … που ούτε καν υπάρχει.

Με το πρώτο κλάμα Του,

στην οθόνη τού ορίζοντα,

άλλο έργο ξεκίνησε να παίζει … προφητικό,

εκπληρούμενο σαν … μισοφέγγαρο

που ορκίζεται πανσέληνο.

Κι οι καμπάνες,

άλλον μελωδισμό … τώρα … ποτέ στο πριν …

χύνουν … πελάγη ραγίσματος,

στη στενόμυαλη στάμνα ενός ανήμπορου .

Ένα βρέφος Γένοιτο … και καλοκαιριάστηκε

η κελαηδιστή καρδιά τής αβασταγιάς Του.

Χωρίς Εσένα, ποτέ στο πριν … πώς θα μελάνιαζε … τώρα …  η εικόνα Του,

από τα μαινόμενα χείλη τής Αγάπης Του ;

Χωρίς Εσένα, πώς θα βούλιαζε … τώρα … το ασίγουρο … ποτέ στο πριν …

στον gentleman βυθό τού γνώριμου  ;

Γένοιτο …  προτίμησε το ενδιάθετο

να υποδείξει στο φωνούμενο … όχι που δεν μπορούσες

κι Εσύ Εύα να φορεθείς  … όχι που δεν μπορούσες με νύχτα

να λούσεις την ανθρωπότητα … όχι που δεν μπορούσε

Ό χ ι …  ν’  αρθρώσει το χρυσοπλοκώτατο  βλέμμα Σου ! 

Γένοιτο!

Κι ο Χτίστης κατάφερε … τώρα … ποτέ στο πριν …

απ᾽ τους μαστούς τής αθωότητάς Σου,

άπλετο να βυζάξει ανακαινισμό.

Εσένα τυλίχτηκε

στης Κανάς το γάμο,

όταν ακινητοποίησες

για δεύτερη φορά

την περιπολία τής σιωπής,

για νά βρει αραξοβόλι

τ᾽ αλεξιβρόχιο σπλάχνο Σου

στην πήλινη ανάγκη.

Εσένα … μόνο … τυλίχτηκε,

κι όπως Εκείνος έγδαρε

το τομάρι τού νερού για

να ξεμπουκάρει

η πορφυρόχρωμη

σάρκα τού οίνου, έτσι

γδαίρνεται … ποτέ στο πριν …

κι ο άδικος εαυτός … τώρα … για να ξεμυτίσει

η μυροβόλα από μέσα σάρκα τού αγίου,

στον γάμο μιας ανάπλασης.

Με  χέρια,

σαν φτερά αγγελόπλαστα

απλωμένα,

φιλάει το ερωτικό Του μένος

το ματωμένο μάγουλο της Ανατολής

και το σκοτεινόβρεχτο πρόσωπο της Δύσης.  

“ Iδού η μήτηρ σου ! ” όχι μόνο στον αγαπημένο Σου

αλλά και σε μένα είπες.

Στον 15ο μεσημβρινό τού Αυγούστου,

πανυγήρι στήθηκε φωτεινόστακτο

απ᾽ αγγέλους και ανθρώπους,

για το σφάλισμα των βλεφάρων Της !

Κοιμήθηκες … ,

για να βαρυστομαχιάσει η ψυχή Σου,

απ᾽ το υπέρβαρο όνειρό μου !

Κοιμήθηκες …

για να πάθει μετάσταση ανωφέρειας,

η κληματαριά των πόθων μου.

Τώρα … Δέσποινα … ποτέ στο πριν … τώρα …

η κοίμησή Σου… ποτέ στο πριν … γεννά έναν δεύτερο Χριστό …

την ελπίδα μου … τώρα … την ακοίμητη σαν αγνότητα … Γένοιτο !

Του φιλολόγου -συγγραφέα  Παναγιώτη Δ. Σκοπετέα 

Τον ευχαριστούμε θερμά για την τιμή και την εν Χριστώ αγάπη .

Ευχαριστούμε επίσης θερμά τον σπουδαίο και πολυδιάστατο  Καλλιτέχνη Α.Φίκο για την παραχώρηση του έργου που συνοδεύει την Ονειροκρατούσα . 

Εσύ κι η Μεγαλόχαρη …

  

Μόνο το δάκρυ μπορεί να περιγράψει κάπως αυτό που η καρδιά αισθάνεται σαν βρίσκεσαι στην Τήνο.  Ένας μαγνήτης που διαρκώς την τραβά νύχτα και μέρα είναι η Μεγαλόχαρη Μάνα . Ένας ύμνος που δεν σταματά ούτε ελάχιστα να σε συγκλονίζει , καθώς ανεβαίνεις τον ανήφορό της : Ευαγγελίζου γη χαράν μεγάλην . Αινείτε ουρανοί Θεού την δόξαν ! 



Στα δεξιά σου ο στενός διάδρομος αναμένει τα γόνατα της ψυχής σου να συρθούν πάνω του . Όλοι σε κοιτούν κι όμως δεν θα νοιώσεις ποτέ πιο μόνος σου με την Μεσίτρια του κόσμου . Σαν φτάσεις μπροστά της και κλίνεις την κεφαλήν σου ,  καρτεράς το πιο γλυκό , μητρικό  της χάδι και ένα δροσερό φύσημα από τα πάνσεμνα χείλη της . Και μόλις απομακρυνθείς , αμέσως αρχίζεις να συλλογάσαι το πότε θα σε ξαναξιώσει  και να βιώνεις τόσο μοναδικά και ανεπανάληπτα  το παύλειο εκείνο ρήμα : τη ελπίδι χαίροντες͵ τη θλίψει υπομένοντες͵ τη προσευχη προσκαρτερουντες… 



Στις αυλές της , στα βαπτιστήρια , στις δροσερές στοές των παρεκκλησιών , στα εξομολογητήρια , μαρτυρείται το μεγαλείο της πίστης μας . Της Ορθοδοξίας η μόνη θαυμαστή αλήθεια η θεραπευτική ! Νόσους ιάται και υγείαν δίδωσιν ψυχής και σώματος η πλούσια χάρις η ως ύδωρ άφθαστον εκ της Εικόνος βλύζουσα της Αγνής Θεοτόκου δεύτε προσέλθωμεν άνθρωποι  ίνα λυτρωθώμεν του χείρονος ! 

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή .

Τήνος ( Μ ένα περιστέρι πάνω απ την Μεγαλόχαρη…)

Πήρε ο πρωτομάστορης Κύριος ούλα Του τα σύνεργα και αρχίνησε να μορφώνει το πιο αγαπημένο πλάσμα του , με το αμόνι , το σφυρί και την τσιμπίδα του. Μια το αυλάκωνε με το πικούνι της υπομονής και μια το σμίλευε με το σφηνάρι του πόνου . Στην Τήνο έκαμε το εργαστήρι Του  , στ ΄απόκρημνα του Ξώμπουργου .

 Και ανεβοκατέβαζαν ολοένα οι Άγγελοι τους αραμπάδες , τα βίντσια και τις μπαστέκες με υλικό , να πλάθει ο Θεός . Φύσαγε έπειτα Εκείνος το μάρμαρο και του δινε ζωή !

Και μάθανε την τέχνη Του οι ανθρώποι . Και κληρονόμησε στο νησί της Κυρίας των αγγέλων διαλεχτούς μάστορες και διακόνους παραγιούς να συνεχάνε να ζωντανεύουν το άψυχο . 

Και ο Κύριος  με στοργή επιστατούσε και κάποτε –κάποτε τους διόρθωνε χαϊδεύοντάς τους τα  ακροδάχτυλα τα σκληρυμένα απ το πελέκι . Και μιλούσανε τότε για την αχειροποίητη ομορφιά που μόνο στον ουρανό δασκαλεύεται! 

Κι είπανε έπειτα οι Τηνιακοί να φτιάξουνε τα σπίτια τους . Και τα στεριώσανε  με τα πιο άσειστα θεμέλια : ένα ξωκκλήσι στην αυλή κι ένα καμπαναριό σαν πυργόμορφη ακοίμητη λαμπάδα με φιτίλι της σταυρό , άσβηστη απ΄ τους  αγέρηδες  , που καρτερούν να στροβιλίσουν παντού όλα τα εφύμνια και τις δεήσεις , σαν ξεβγαίνουν μέσα απ τα σταυρόσχημα αετώματα και τους φεγγίτες με τις αμπέλους και τα εξαπτέρυγα και τους δικέφαλους αητούς . 

Κι όταν αποσώσανε οι Τηνιακοί με δαύτα , συμπόνεσαν τα περιστέρια που γύρευαν καταφύγια απ τον αλύπητο βοριά και άρχισαν να τους φτιάχνουν τις φωλιές . Και έμοιαζαν και αυτές από μακριά σαν τις κοιτούσες με Εκκλησιές και μικρά καστρομονάστηρα.

Και μόλις τέλεψαν και με τους περιστεριώνες,  σκέφτηκαν πως στου νησιού τους το άνυδρο το καλοκαίρι  θα δίψαγαν τα ευλογημένα τα πετεινά και βάλθηκαν τότε να χτίζουνε παντού πηγές και κρήνες που’  μοιαζαν με θρονιά δεσποτικά .

 Να πίνουν και να πετούν ακούραστα , δίχως σταματημό . Να φέρνουν μηνύματα από το Κεχροβούνι στην περίβλεπτη Μεγαλόχαρη και να επιστρέφουν έπειτα στην Καμπαναριώτισσα για το Απόδειπνο κρατώντας στο ράμφος τους ένα κεράκι αναγκαιμένου και χαρτί με ονόματα για την Παράκληση .

Πήρα στο κατόπι ένα μονάχο περιστέρι που ξεδρόμησε απ την συντροφιά του . Γέρικο μα  θαλερό  , τρύπωσε μέσα στο μικρό ησυχαστήριο και ξαπόστασε για μια στιγμή απάνω στο πέτρινο προσκεφάλι της Αγίας Πελαγίας .

Πήρε ευχή του Εσταυρωμένου κι από κει βρέθηκε σιμά σε έναν γονατισμένο , που αργόσυρτα ανέβαινε την λεωφόρο της οδύνης και της ελπίδας , στης Μεγαλόχαρης το ανηφόρι . Απότομα ξανάνοιξε τα φτερά του . Ανέβηκε ως την ασημωμένη εύρεση , να πάρει ένα κλωναράκι βασιλικό που έφερε τάμα μια κόρη αγνή.

Παραμονές της Παναγίας το πήγε ως το λιμάνι να μοσχοβολήσει το αρμυρονέρι στης Έλλης τον βυθό , που ακόμα κρατά οστέα γεγυμνωμένα ηρώων .Και έπειτα ξανααντάμωσε με τα υπόλοιπα και κίνησαν , σαν γοργοτάξιδο σύννεφο , για τα βαπτιστήρια και τις αγιαστήρες της Βαγγελίστρας Μάνας  να βεβαιώσουν της πίστης μας το ασφαλές …

 

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από την εκπομπή με τίτλο : Εσύ κι η Μεγαλόχαρη

Της πίστης το σπηλιάρι ( Άγιοι 7 παίδες εν Εφέσω )

Τῇ Δ΄ τοῦ αὐτοῦ μηνός, μνήμη τῶν Ἁγίων ἑπτὰ Παίδων τῶν ἐν Ἐφέσῳ.
Τὸν ἑπτάριθμον τιμῶ χορὸν Μαρτύρων, 
Δείξαντα Ἀνάστασιν νεκρῶν τῷ κόσμῳ
Τῇ δὲ τετάρτῃ νεκροέγερτοι ξύνθανον ἑπτά.

Σταθήκαμε να ξαποστάσουμε για ακόμη μια φορά. Μετά από τρεις  ώρες ανέβασμα προς την κορφή της ψυχής μας, στην λεβεντόκορμη σκιά του Ταϋγέτου. 2407 μέτρα τα ψηλότερά του, με το ξωκκλήσι του Προφήτη το καιροδαρμένο. Στα 2.200 βρισκόμαστε . Απόγευμα με τον ήλιο να κρατά ακόμα καλά. Αθάνατη ράχη λέγεται τούτη η πλαγιά! Μπροστά μας,  σε μια οπή της γης , ένα άνοιγμα και ένα σπηλιάρι μικρό, ίσα που χωρά ένας άνθρωπος να μπει αν προσπαθήσει. Σιμά του μαρμάρινες πλάκες, μισοσπασμένες από τους αγέρηδες και τους θυμούς του Ουρανού.«Έγραψα τα Ελληνικά και τη Γκέμμα σε εφτά χρόνους. Από οργή για τους αιώνες που δε θα υπάρχω» «Ελλάδα και ήλιο ο πρώτος να βλέπω » υπογραφή: Λιαντίνης.

Ανέβηκε στον αγαπημένο του Ταΰγετο για να πεθάνει. Αυτοθέλητα έφυγε εκείνη την πρώτη μέρα του καλοκαιριού στα 1998. Αφανίστηκε όπως ο ίδιος έγραψε, στιβαρός και περήφανος, ετοιμάζοντας την ώρα εκείνη βήμα-βήμα, σ΄ολάκερη την ζωή του, που υπήρξε όπως ο ίδιος έλεγε μια προσεκτική σπουδή θανάτου. Δίδασκε παντού και παντοιοτρόπως πως δεν υπάρχει ζωή μετά τον θάνατο. Πίστευε στην Αθανασία σαν μνήμη και όχι σαν αιώνια και ατελεύτητη συνέχεια.  Ένας γλυκός ύπνος έλεγε είναι ο θάνατος!

Συναντιόμαστε νοερώς μαζί του εκεί , στην Αθάνατη ράχη. Ηλιοβασίλεμα πλέον φώτιζε μοναδικά την κραυγή της κάπως απερινόητης τούτης  οξυμωρίας.  Στην Αθάνατη ράχη τέλεψε την επίγεια βιωτή του, κάποιος που πολέμησε και επιχειρημοτολόγησε σθεναρά για την ανυπαρξία της αθάνατης ψυχής. Σιωπή και περισυλλογή στην Αθάνατη ράχη. Προσευχή για την ψυχή του δούλου του Θεού Δημητρίου. Μέγα το έλεος του Κυρίου και ανεξερεύνητες οι βουλές Του.

Ξαφνου ένας λογισμός μας κυρίευσε. Η ευλογημένη κάποιες φορές φαντασία! Αχ και να διάβαζε κάποιος στον Λιαντίνη εκείνες τις τελευταίες του στιγμές μπρος σ αυτό το σπηλιαράκι , μια σελίδα απ το συναξάρι το καλοκαιρινό. Εκείνη της 4^ης μέρας του Αυγούστου. Μια αληθινή πέρα για πέρα Ιστορία η οποία έλαβε χώρα σε μια υγρή σπηλιά τον 3^ο αιώνα  μ.Χ., στους χρόνους του μεγάλου διώκτη Δεκίου. Να ρχόταν λέει εδώ πάνω που στεκόμαστε, εκείνο το απόγευμα του Ιούνη του 1998,  ένας Γέροντας Ασκητής - Ιεραπόστολος και με τον ήρεμο και ξέχειλο από αγάπη ανυπόκριτη  τρόπο του, να ξεκινούσε την αφήγηση της συνταρακτικής Ιστορίας των επτά παίδων εν Εφέσω. Κοιμήθηκαν ένα βράδυ  σε μια υγρή σπηλιά στα ψηλά της Εφέσου. Ο Δέκιος έδωσε εντολή να φράξουν με πέτρες την είσοδό της για να πεθάνουν εκεί μέσα οι μάρτυρες ! Κάποιοι ευλαβείς έγραψαν σε δυο μαρμάρινες πλάκες τα ονόματά τους: Μαξιμιλιανός, Ιάμβλιχος, Εξακουστωδιανός, Μαρτινιανός, Ιωάννης,  Διονύσιος και Κωνσταντίνος καθώς και το μαρτύριό τους και τις έβαλαν ανάμεσα στις μεγάλες πέτρες του στομίου ,  κάποτε όλοι να μάθουν και να φωτιστούν.

 Κατά Θεία παραχώρηση ξύπνησαν ύστερα από δυο αιώνες όταν επί Θεοδοσίου του μικρού στην Χριστιανική πλέον Έφεσο ενέσκηψε μια φοβερή αίρεση η οποία δεν αποδεχόταν το δόγμα της Αναστάσεως των νεκρών. Για να αποδειχθεί περίτρανα  ότι ο θάνατος είναι ένας μεγάλος ύπνος και κάποτε όλοι θα ξυπνήσουν κατά την Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου.

 Τι βαθυστόχαστα φιλοσοφικά θεωρήματα και τι περισπούδαστες αναλύσεις μπορεί να αντιτάξει κανείς στο συναξάρι τους;  Μόνο δάκρυα λυτρωτικά ριγμένα στη γη με λέπια  από τα μάτια μπορούν να κυλήσουν στο άκουσμά του . Άκουσε για λίγο αδελφέ μας Δημήτριε τούτη την αλήθεια της πίστης μας. Και ύστερα δίδαξε ξανά στους μαθητές σου. Άκουσε με την αθάνατη ψυχή σου αδελφέ μας και ύστερα αποφάσισε αν υπάρχει το μετά και αν όλοι αυτοί που προσδοκούν την Ανάσταση είναι αφελείς πεπλανημένοι. Τώρα πλέον γνωρίζεις …Άραγε να μπορούσες να πείσεις με τον μοναδικά εύστροφο τρόπο σου τον Κύριο να μας πέμψει τον φτωχό Λάζαρο για να μας πει ότι δεν πέθανε ποτές Του,  όπως εσύ κάποτε υποστήριζες;

Δεν είναι ο  Θάνατος ο μέγας Συμπαντάρχης κύριε Καθηγητά, αδελφέ μας Δημήτριε! Υπάρχει Ζωή μετά τη ζωή! Ο θάνατος νικήθηκε! Η ζωή του μέλλοντος αιώνος μας καρτερά! Τώρα βέβαια  το γνωρίζεις! Ο πολυέλεος Κύριος ας αναπαύσει την ψυχή σου μετά των Αγίων επτά παίδων εν Εφέσω!  

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από το βιβλίο: "Πόσα χωράνε σε ένα Αμήν;¨

( εκδ.Πρόμαχος Ορθοδοξίας2019)

και από  ομότιτλη εκπομπή 

Το δικό της φεγγάρι

Ένα μικρό κορίτσι πριν από αρκετά χρόνια ,  έκανε ίσως την μοναδική «αταξία» στη γεμάτη από υπομονή , ταπείνωση και υπακοή ζωή της . Τέλη δεκαετίας του 60.

Στις 20 Ιουλίου του 1969 ο άνθρωπος ψηλαφά  το φεγγάρι . Ανήμερα του Αθάνατου Προφήτη , ο άνθρωπος γυρεύει και τα καταφέρνει να πατήσει στα κάποτε  απλησίαστα . Το φεγγάρι γίνηκε  ο σκοπός του.  Η τρανή απόδειξη πως τα κατάφερε επιτέλους να γίνει παντοδύναμος ! Ω της κατάδικης πλάνης, ω  της άψυχης αυταπάτης  !

 Το φεγγάρι όμως για το μικρό κορίτσι  έχει άλλο προσανατολισμό και άλλο όνομα . Γι αυτήν ,  σελήνη λαμπρόφωτη  ήταν το τσακώνικο ψήλωμα του Αη Λιά , στο ανηφόρι που ξεκινούσε από τη βρύση  .

 Η κορυφή των εξακοσίων μόλις μέτρων , που για αυτήν όμως ως τα 13 της τότε χρόνια , φάνταζε ο ίδιος ο Ουρανός . Τι λαχτάρα , να τα καταφέρει κάποτε και εκείνη να ανέβει αυτά τα λίγα έστω ανηφορικά χιλιόμετρα , όπως όλα τα κορίτσια της ηλικίας της,  στο εσπέρας της καλοκαιρινής ξακουστής γιορτάδας !                    -Είσαι μικρή ακόμα για να πας … της είπε κοφτά  όταν  το πρωτοζήτησε ο Πατέρας της . Δεν το ματαείπε … Αυτοδίδακτη στην πειθαρχία ! Μα σήμερα μοιάζει να είναι η ευκαιρία της!  Παραμονές του Προφήτη στα 1969! Ούτε που είχε ακούσει για τα κατορθώματα των αστροναυτών και για το τόλμημά τους . Αυτό που τώρα την απασχολούσε ήταν το δικό της γενναίο εγχείρημα ! Ο Πατέρας απρόσμενα την άφησε μονάχη , να καματέψει στο περβολάκι τους ,  τούτο το λιόπυρο απομεσήμερο.  Εκείνος έπρεπε να κατέβει για δουλειά που του παν  στο γιαλό  το δίχως άλλο .

Θα ανηφόριζε λοιπόν έστω για ένα κερί και θα προλάβαινε να κατέβει ξανά , πριν το πάρουν είδηση  οι δικοί της . Άκουσε και πάλι  την καμπάνα,  που από νωρίς αρχίνησαν να την βαρούν ακανόνιστα , όσοι έφταναν στο εκκλησάκι , μαρτυρώντας  έτσι ενθουσιαστικά το δικό τους ανέβασμα .

Τούτη η ανεμισμένη μελωδία , της φάνηκε σαν πρόσκληση στο πανηγύρι του Θεσβίτη  και σαν εγγύηση συνάμα, πως θα βλογήσει Εκείνος τούτη την μικρή της απείθεια …Ούτε το κατάλαβε πως καβαλίκεψε το ζωντανό , την δική της… σεληνάκατο ! Ξεκίνησε το χωμάτινο ανηφόρι και χάθηκε κάπου στο μέσο του . Κατέβηκε απ το γαϊδουράκι της και με αγωνία περπάτησε αρκετά . Σαν να έπρεπε να διαλέξει ξανά τον δρόμο της αρετής …Και τα κατάφερε έστω κι αν μάτωσαν λίγο τα πόδια της , από τους αγκαθωτούς θάμνους στο στένεμα του δρόμου ! Ξαφνιάστηκαν με την αποκοτιά της , όσοι την είδαν  μονάχη της να φτάνει και να βάζει ολόχαρη όσο ποτέ   το κεράκι της,  σιμά στο στεφανωμένο εικόνισμα της εις Ουρανόν Ανάβασης του Προφήτη . Στάθηκε σε μια  γωνιά κι ο χρόνος σαν να σταμάτησε γύρω της. Δεν μπορούσε να φύγει τώρα που πανηγύριζε το μέσα της  ! 

 Μια στιγμή της φάνηκε κι ας κύλησε πολύ ώρα ως το πρώτο απολυτίκι του Ενδόξου Ηλιού …

Δεν την ένοιαξε , ούτε το κράτησε μέσα της εκείνο το σκαμπίλι , που δέχτηκε απ τον πατέρα της , σαν επέστρεψε στο σπίτι με το πρώτο σουρούπωμα …

Δεν έψαξε να βρει δικαιολογίες …Ούτε που μίλησε ! Για χάρη του προφήτη Ηλία ! Κι έδωσε ο Κύριος  τούτη τη γιορτή να γίνει  ορόσημο διαλεχτό μες στο συναξάρι της ζωής της  .

Από τότε και ως σήμερα γλυκιά η θύμηση κείνης της ανυπακοής . Τούτο το θερινό ταξίδεμα στα ψηλά , τόσο αλησμόνητο φωλιάζει μέσα στην ψυχή της !  Κλείνει τα μάτια και ονειρεύεται όπως πάντα ξυπνητή …

Τι κι αν τώρα τόσο  πολύ τα πόδια της δυσκολεύονται ν’ ακολουθήσουν την πάντα παιδική καρδιά της   …

Ξεπεζεύει πάλι απ το ευλογημένο …άρμα της και δακρυσμένη , βάνει ξανά κερί όπως τότε , στο πολυκαιρισμένο μανουάλι πλάι στους άρτους  του εσπερινού .Τα κατάφερε και φέτος να ανέβει στο δικό της το φεγγάρι !  

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από το βιβλίο "Δάκρυ στο Εγώ" 
και την εκπομπή με τίτλο : Στου Θεσβίτη τα ψηλώματα .

Αληθινή Ιστορία , αφιερωμένη στην πρεσβυτέρα Α.Α. και σε όσους τα γοργόφτερα  ποδαράκια της ψυχής τους , πάντα θα τους βγάζουν σε ψήλωμα Προφήτη,  στο πασίχαρο εσπέρας της Αγίας του μνήμης .