Λες να μην πεθάνω ;

…Που να βρω την ψυχή μου… 

                                                                                                               στους ουρανούς γυρίζω…                           

                                                                                        στη μόνη ακτή του κόσμου…( Οδυσσέας Ελύτης)

                         

               

Στα 92 της η κυρά Ευδοξία,  η Δολιανίτισσα. Κατάκοιτη εδώ και έναν χρόνο. Ως την ημέρα που έσπασε το πόδι της, ήταν ολόρθη, λυγερή όπως στα νιάτα της, που σαν χθες τα έζησε και όλο σ εκείνα την γυρίζει της ψυχούλας της ο γλυκός νόστος. Μα ξέρει καλά μέσα της, πως για εκείνα τα χρόνια δεν θα υπάρξει νόστιμον ήμαρ και επιστροφή…Μέχρι που έπεσε,  συνέχεια με μια σκούπα την έβρισκες να σαρώνει τις σκόνες, να λάμπει όπως πάντοτε το σπιτικό της . Και δως΄του να σκουπίζει και όλο να θυμάται εκείνα τα χρόνια και τους αγαπημένους που έφυγαν και τις φιλενάδες της τις καρδιακές.–Εκείνη η Σοφία η Σόραινα που μ άφησε μονάχη μου! Με παράπονο μικρού παιδιού μονολογούσε…Κι ήρθε εκείνο το πρωινό του Αη Γιωργιού ανήμερα, στην μεταφορά της εικόνας του από τα κάτω  στα άνω  Δολιανά. 

Αξέχαστο θα μείνει σ όλους τους. Αποβραδίς είπε στην κόρη της και στον γαμπρό της να μην νοιάζονται για δαύτη και να την αφήσουν μονάχη της και ότι θα τα κατάφερνε μια χαρά, ως το βράδυ που θα επέστρεφαν.

–Να χάσετε τον Άγιο εξ  αιτίας μου, ακούς εκεί; Τόσα χρόνια τούτο το τάμα μας στεριώνει !

–Μα βρε μάνα τόσες ώρες μόνη σου ;

-Γιατί και πέρυσι δεν έμεινα; Καλέ στάσου μην κάνω και έρθω και εγώ μαζί σας! Αχ, πόσες φορές την έχω κάνει αυτήν την διαδρομή! Αχάραγα ξεκινούσαμε! Τότε που ήμουν κοριτσάκι! Εκείνα τα χρόνια τα δύσκολα μα και τα όμορφα! Τότε δεν ήταν μόνο η εικόνα που μετακόμιζε αλλά και εμείς μαζί της!  Αβάσταγος ο χειμώνας πάνω! Κατεβαίναμε ως την Άνοιξη στον κάμπο . Παιδιά,  μεγάλοι, τα νοικοκυριά μας! Και μπροστά από όλους μας ο αφέντης ο Άη Γιωργης! Και σαν καλοκαίρευε, όπως τώρα καλή ώρα, επιστροφή πάλι με πομπή! Ένα- ένα τα όμορφα χωριά μας   χαιρετίζαμε και ξανασυναντούσαμε ! Δραγούνι , Κορίτες, Λουλούδι, Τσιμούρι, Ρουνέϊκα , Αρτσίνα…μετά στον δρόμο και σαν έπεφτε λίγο ο ήλιος φτάναμε! Αχ,  να με κράταγαν λίγο τα ποδάρια μου! Θα ερχόμουν και εγώ αύριο μαζί σας …Όπως τότε!

Έτσι , επέτρεψε ο Θεός το ίδιο βράδυ της μεταφοράς του Αγίου, η κυρά Ευδοξία να τους περιμένει μπροστά στην πόρτα με σπασμένο πόδι , πονεμένη και σφαδάζουσα… Δίπλα της η σκούπα…

- Μ έσωσε ο Άη Γιώργης! Πως δεν έσπασα το κεφάλι μου στο πλατύσκαλο  έτσι που γλίστρησα!

Έναν χρόνο τώρα αυτόν παρακαλάει! Άη Γιώργη μου βοήθα !Άρχισε και λίγο να ξεχνάει αυτή που είχε μια μνήμη  ξυράφι…Και κάποτε –κάποτε έφερνε το χθες στο τώρα και γύρευε να συναντήσει εκείνους τους αγαπημένους που έφυγαν… Ώρες ατέλειωτες στο κρεβάτι! Το ένα έφερε τ’ άλλο… Δεν μπορούσε ούτε λίγο να σειστεί αν δεν την βοηθούσαν! Μια μέρα, την ώρα που την συγύριζε η θυγατέρα της, μίλησε η κυρά Ευδοξία και την ξάφνιασε…

-Βάσω μου να σε ρωτήσω κάτι;

-Να με ρωτήσεις αμέ, ό, τι θες, έκανε εκείνη σαν να μιλά σε μικρό παιδί!

-Βάσω μου, λες να μην πεθάνω;

Στάθηκε αμίλητη για λίγο και την κοίταζε η κόρη της.

-Τι κάθεσαι και σκέφτεσαι καλέ μάνα;

-Λες να μην πεθάνω παιδί μου;

Προσπαθούσε η κόρη να καταλάβει πως της ήρθε τούτη η αλλόκοτη σκέψη. Δεν διέκρινε φόβο, ούτε στο ελάχιστο! Μάλλον πόθος και λαχτάρα ήταν να τελέψει τούτη την ζήση της, να φύγει για τα αιώνια και εκείνη, αναπαυμένη και γαλήνια…Να ζήσει το αληθινό νόστιμον ήμαρ της,  επιστρέφοντας στην ποθεινή πατρίδα…Την συντάραξε στ αλήθεια αυτό το: Λες να μην πεθάνω… Βρήκε έπειτα τον παπά Δημήτρη… Ήρθε αυτός! Την εξομολόγησε την μάνα της, την κοινώνησε… Ειρήνεψε η γερόντισσα πιότερο! Δεν ξανάκανε η κυρά Ευδοξία  εκείνη  την ερώτηση…Μετέλαβε την απάντηση…

Αυτή η ερώτηση της Γερόντισσας αδελφοί μου! Μοιάζει παράξενη, ίσως απλοϊκή, ταιριάζει(έτσι μας φαίνεται στο πρώτο άκουσμά της) σε έναν άνθρωπο που σιγά-σιγά χάνει τον νου του. Έτσι δεν είναι; Μα για να κοιτάξουμε καλύτερα …βαθύτερα στην δική μας ψυχή και να αναρωτηθούμε: Πόσες φορές ως σήμερα δεν έχουμε σκεφτεί και εμείς κάτι τέτοιο; Λες να μην πεθάνω; Γιατί ζούμε σαν αθάνατοι! Όχι γιατί πιστεύουμε στην αιωνιότητα και στο ανέσπερο αιώνιο Φως , αλλά γιατί η αμαρτία, μας κάνει να μην θέλουμε να αποδεχθούμε το πλέον σίγουρο, το μόνο αδιαμφισβήτητο αυτής της ζωής! Το ότι θα πεθάνουμε!  Ζούμε σαν αθάνατοι! Ας το σκεφτούμε λίγο περισσότερο! Αν κάποιος μας βεβαίωνε ότι αύριο δεν θα ξημερωθούμε… Πώς άραγε θα κυλούσε η τελευταία μας μέρα; Μπροστά σε μια οθόνη με ό,τι πιο ευτελές, ανούσιο, και διεστραμμένο βυθίζει την ψυχή σε έναν σκοτεινό λήθαργο;  Με ένα ακουστικό τηλεφώνου στο αυτί, κατακρίνοντας άλλων βίους, σκορπώντας κακία και δηλητήριο; Ή θα σπεύδαμε και εμείς σαν την κυρούλα την Δολιανίτισσα να μεταλάβουμε εξομολογημένοι και μετανοημένοι την απάντηση; Ναι , θα πεθάνεις! Πέθανε όμως πριν πεθάνεις , για να μην πεθάνεις, όταν στα σίγουρα πεθάνεις! Σπεύσε ψυχή μου, ψυχή μου!  Κι αυτό το να πεθάνεις μεταφράζεται σε : ζήσε αληθινά! Ζήσε Εκείνον που είπε πως Εγώ ειμί Η Ζωή! Ανάστα! Μην καθεύδεις! Να μιλάμε στην ψυχή! Είναι ζώσα η ψυχή και μας ακούει! Προσμένει το ξύπνημά της , το ξύπνημά μας! Να μαστε αυστηροί μαζί της! Να έχουμε την λυτρωτική αυτομεμψία! Δεν καρτερά το χαϊδεμά μας! Τον συντριμό μας προσμένει! Τον συγκλονισμό της καρτερά! Σκληρές οι λέξεις του υμνωδού μέσα στο Άγιο Τριώδιο! Ον αγαπά Κύριος παιδεύει ...Δεν είναι αγάπη ν΄αφήνεις την ψυχή σου καθεύδουσα , ραθυμούσα , αδιάφορη ...Αγάπη είναι να της θυμίσεις την νέκρωσή της , την ακηδία της το σκοτάδι που την σκεπάζει και την κάνει μέλαινα. Πλανήθηκε δολίως απ' του εχθρού του πανούργου το σχέδιο! Ακόμα και η νηστεία έγινε ανώφελη και αχρηστεύθηκε αφού τα πάθη την κυρίευσαν. Ας οδηγήσουμε την ψυχή μας μπροστά στον Εσταυρωμένο Σωτήρα. Να συνεορτάσει την Ανάσταση! Ανύστακτη να εκλιπαρήσει το μέγα έλεος! Ήρθε ο χρόνος! Τώρα είναι ο καιρός του ήμαρτον Κύριε! Πριν το τέλος! Πριν σφραγίσει η δικαιοσύνη Σου την πύλη του αιωνίου Φωτός! Ψυχή μου, ψυχή μου...

Νώντας Σκοπετέας

Από το βιβλίο: Αυτοί οι παράξενοι Χριστιανοί(εκδ.Πρόμαχος Ορθοδοξίας)

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή Μ. Τεσσαρακοστής 2020

                                   https://www.youtube.com/watch?v=FcgLTZO2iiY&t=361s

Για να ρθει το κακό λιγότερο στον κόσμο...( Άγιος Νικηφόρος ο Λεπρός)

Είναι δεινή η περίσταση . Βάναυσος ο κλυδωνισμός! Δάκρυα ασταμάτητα συνταγογραφούν οι Ιατροί των ψυχών τούτες τις ώρες. Το Νοσοκομείο της Εκκλησίας σφαλίστηκε …έστω προσωρινά,  όπως θέλουμε ολοψύχως να πιστεύουμε. Αλλά οι θύρες πάντοτε διαπερνώνται. Το δίδαξε ο Χριστός μας στην πρώτη Πεντηκοστή , το ίδιο το  βράδυ της Ανάστασής Του , ούσης οψίας,  όταν των θυρών κεκλεισμένων,  εισήλθε στην… συνάθροιση των μαθητών του (χωρίς τον Θωμά ήταν 10 …επιτρεπτοί οι συνειρμοί…ακόμα τουλάχιστον) δια τον φόβο των Ιουδαίων. Ο  Yιός του Θεού  και…  θαύματι θαύμα βεβαιοί, τή κεκλεισμένη εισόδω τών θυρών…

Δεν περισσεύει κανένας τούτες τις ώρες. Κάθε ρανίδα από δάκρυ , κάθε κόμπος , κάθε ικεσία και παράκληση μετράνε ! Να λέμε συνεχώς  τον 50^ο ψαλμό , το ελέησόν με ο Θεός , την Παράκληση της Παναγίας μας , τους Χαιρετισμούς της Θεοτόκου, συμβουλεύουν πολιοί πνευματέμφοροι πατέρες.  Ένας παππούς στην Κύπρο πριν χρόνια ,  ο κυρ-Στύλης  διηγείτο ένα περιστατικό από το  1964. Αυτός  είχε την συνήθεια κάθε νύχτα να ανάβει 3 κεριά . ‘Ένα για τους δασκάλους , ένα για τους κυβερνώντες, και ένα για τους Αρχιερείς. Ένα-ένα τα άναβε , όχι και τα 3 μαζί και έκανε προσευχή. Και δεν έπεφτε να κοιμηθεί, αυτό το λίγο που κοιμόταν,  αν δεν έλιωναν και τα 3. Και το πρωί στην χειρονακτική του εργασία, μόλις του έκαναν παρατήρηση γιατί φαινόταν κουρασμένος εκείνος τους έλεγε : 

-Εσείς , δεν γνωρίζετε ! Δεν είστε σε επιστράτευση !

 Του παρουσιάστηκε λοιπόν η Παναγία μας και του είπε :

-Παιδί μου , κάμε πιο δυνατή προσευχή ! Γιατί σε 10 χρόνια έρχεται μεγάλο κακό στην Κύπρο !

Κι εκείνος με την παιδική του καρδούλα Της απάντησε  με μια  ευλογημένη αφελότητα:

-Παναγία μου, αν είναι να έρθει το κακό όπως μου λέγεις, τότε γιατί να χάσω εγώ 10 χρόνια τον ύπνο μου ;

Και η Παναγία μας του απάντησε :

-Για να έρθει το κακό λιγότερο παιδί μου !

1964-1974 ! Φανταζόμαστε όλοι μας πιο θα ήταν το μεγαλύτερο κακό στην Κύπρο μας το 1974!

Σ αυτήν την ζοφερή , την ανεπανάληπτη περίσταση , αδελφοί μου συναμαρτωλοί εκείνος που διηγήθηκε το παραπάνω περιστατικό    ( σ.σ. ακουσμένο σε διήγηση του Μητροπολίτου Μόρφου Νεοφύτου) είπε σε κήρυγμά του,  ότι σε αυτές τις μέρες θα ξεπηδήσουν , θα αναδειχθούν και μαθευτούν νέοι και λιγότερο γνωστοί Άγιοι των ημερών μας . Και ένας από αυτούς μεσιτεύει ήδη , αποδιώχνοντας την φοβερά απειλή της λοιμικής νόσου . Είναι ο Άγιος Νικηφόρος ο Λεπρός! Το είπε και ο πάντοτε αποκαλυπτικός πατήρ Ανανίας Κουστένης , ότι σεργιανάει συνεχώς ο Άγιος και σπεύδει να συμπαρασταθεί σε όποιον τούτες τις ώρες τον επικαλείται. Σήμερα θα τον γνωρίσουμε καλύτερα ! Τον Άγιο που ήταν πρότυπο καρτερίας . Που υπέμεινε θαυμαστώς  αυτόν τον σκόλοπα στην σάρκα , τον ζυγό της βαριάς λοιμικής νόσου , της λέπρας , που έφερε στο όνομά του και σε όλην του την επί γης βιωτή , την Νίκη κατά του εχθρού που λέγεται θάνατος και φόβος !

Ευσεβοφρώνως θα τον επικαλεστούμε λέγοντας : Χαίροις της καρτερίας η εικών ! Χαίροις μοναστών αγλάϊσμα ! Χαίροις ο εν ταις θλίψεσιν ημών , τάχιστος Πρόμαχος ! 

Νώντας Σκοπετέας

Αποσπάσματα από ομότιτλη εκπομπή

https://www.youtube.com/watch?v=N8C0qofNGH8&t=3111s

Τον ακούς ; Σου μιλά !

                                                                                                                            Στον Παπά Λιά μας ...

Έρχομαι και σε συναντώ τούτην την ώρα σε ένα δωμάτιο που ο πόνος αρωματίζει. Σιωπώ και ανασαίνω .  Αναδεμένη και εκείνη η μυρωδιά  της ελπίδας  σαν το φρέσκο πρωινό αεράκι,  που σπαθίζει να διώξει μακριά της απελπισιάς τα μικρόβια. Στέκεσαι εκεί άγρυπνος για ώρες,  για μέρες,  για χρόνια ακόμα ολάκερα και καρτεράς . Έρχονται και άλλοι πολλοί και σε βρίσκουν   να σου πουν λόγια που ποτέ δεν θα μπαιναν στου Χριστού μας το στόμα. Και εσύ Χριστομίλητα τους κάνεις και αναρωτιούνται τι να ναι κείνο που ξάγρυπνο σε κρατά τόσο καιρό …Τους απαντάς :

-Είναι εκείνη η ανάσα που ξεβγαίνει από τα ξεραμένα χείλη και ψυχές –κρήνες ξεδιψαστικές , που δεν στερεύουν ποτέ τους από το Ζωντανό νερό !

Σ εκείνο το δωμάτιο , δεν χωρά να μπει η λογική των στεγνών μας ψυχών . Σαν το παράθυρο ανοίγει , μόνο της πίστης το οξυγόνο θα ρθει ανακουφιστικά να δροσίσει την αμείωτη θέρμη του σώματος.

-Μα τι του προσφέρεις ; Δεν τον βλέπεις που πονά ; Ακίνητος , ανίσχυρος, αμίλητος , σαν νεκρός,  τις περισσότερες στιγμές  βυθισμένος σε λήθαργο… Τόσον καιρό τώρα ! Ας τον να ησυχάσει !

–Μα δεν του προσφέρω εγώ ! Εγώ είμαι ο ανίσχυρος ! Εκείνος είναι ο δυνατός ! Αυτός μας δυναμώνει ! Σαν βλέπω συνεχώς να βαπτίζει τον πόνο του στην κολυμβήθρα της υπομονής! Ο παππούλης μας ! Ο Γέροντάς μας !  Εκείνος που κάποτε μιλούσε εμφορούμενος απ το Πανάγιο πνεύμα ! Ο εύγλωττος , ο μεταδοτικός , ο ευμήχανος , που οδηγούσε ψυχές σε λόγια και παραβολές από Χριστό γραμμένες , τώρα σιωπά…δεν μπορεί ούτε μια λέξη να προφέρει …

-Άνοιξε ξανά το παράθυρο που κοιτά στην ελιά την γραία να μπει θαλασσινό αγέρι ! Και άκουσε τώρα αυτά  που έχει να μας πει.  Τον ακούς ; Ναι …Τώρα διδάσκει περισσότερο …Τώρα τα ομιλήματα του είναι πιο συνταρακτικά από ποτέ!  Αρκεί σοι η χάρις μου ! Η γαρ δύναμίς μου εν ασθενεία τελειούται ! Τον ακούς ; Σαν Παύλος και εκείνος σε κοιτά με τα πιο λαμπερά του μάτια και καυχιέται ! Ποτέ του δεν καυχήθηκε σ αυτόν τον ανήφορο ! 

Τώρα για πρώτη του φορά καυχιέται για τον πόνο του και για την ισχύ του Χριστού την ανίκητη , που ξέρει πως μέσα του κατοικεί ! Ανήμπορος έστω το χέρι του να σηκώσει , να ευλογήσει … Αδύναμος παντελώς! Φιλοξενεί μέσα του Παντοδύναμου Θεού την δύναμη ! Αρκεί σοι η χάρις μου …Και σένα σου αρκεί μόνο να τον κοιτάς ! Και να ακούς την ανάσα του ! Σε καλεί πάλι σαν άλλος Παύλος κάποτε να του μοιάσεις …όπως και εκείνος μοιάζει του Χριστού πριν το αγκαθωστεφανωμένο του κεφάλι γείρει , το πνεύμα να παραδώσει στα χέρια του Πατέρα Του …

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από εκπομπή με τίτλο : Μόνο να  ακούω την ανάσα σου

Μ.Τεσσαρακοστή 2020

Tων θυρών κεκλεισμένων…

Κύριε και Δέσποτα της ζωής μου…ω Κύριε δεν βαστώ μια προσευχή να αποσώσω…Μου φαίνονται τα λόγια τούτες τις ώρες τόσο άδεια σαν την καρδιά μου. Σ έδιωξα Κύριε και από εκεί μην τάχα την μολύνεις .Προσωρινά μου είπαν Κύριε. Δεν χάθηκε κι ο κόσμος αν σε απομακρύνω για 15 μέρες, ίσως και για λίγες…Μεγάλες Εβδομάδες…Μου είπαν κάθε βράδυ όμως να σε θυμάμαι για 15 λεπτά, να αναπληρώνω έτσι το κενό της προσωρινής Σου απουσίας.Σε ακούω πάλι Κύριε να λες: Περίλυπος εστίν η ψυχή μου έως θανάτου… Πάτερ άφες αυτοίς… Σ ακούω Κύριε που ψελλίζεις συνέχεια Διψώ…μα πρέπει να μείνω σπίτι για το καλό μου, το καλό μας…Μου έρχονται Κύριε, τώρα που έχω άπλετο χρόνο ελεύθερο(έτσι μου λένε συνέχεια ),σκόρπιες λέξεις από αιώνια ρήματα δικά Σου, από παραβολές Σου, από την επί γης μαρτυρική παρουσία Σου. Τι γαρ ωφελήσει άνθρωπον εάν κερδίσει τον κόσμο όλον …

Μα Εσύ Κύριε έλα ξανά! Έρχου Κύριε πολυεύσπλαχνε, Μακρόθυμε, των θυρών κεκλεισμένων δια των φόβο των Ιουδαίων…

Και εσύ γλυκειά Μανούλα, Ανύμφευτε Νύμφη, στερρόν της Πίστεως έρεισμα, μη σταματάς να μεσιτεύεις! Εκεί κάτω απ τον Σταυρό Του, τον φύλακα όλης της οικουμένης! Πες Του, σε ικετεύω, πως εκείνο το:Αγαπήσεις Κύριον τον Θεόν σου εξ όλης ψυχής και καρδίας για κάποιους, έστω ελαχίστους, πρώην λεπρούς και παραλυτικούς, δεν πήρε αναστολή. Και παρακάλεσέ Τον να με αξιώσει το έλεός Του και εμένα τον άθλιο και σκοτασμένο, να γίνω και εγώ ένας από αυτούς τους ελαχίστους ληστές του Παραδείσου…

Γιατί τώρα που σου μιλώ Μητέρα, εσύ που καταργείς τον φθορέα των φρενών, ανήκω στους άλλους, στους πολλούς…τους παρανόμους και τους ψευδομάρτυρες αποστάτες που ουκ ηβουλήθησαν συνιέναι…

Εκείνους που βροντοφώναξαν και πάλι την λέξη Βαραββάς…

Νώντας Σκοπετέας

17-03-2020

Η αγάπη έξω βάλλει τον φόβο …

Στην πυρκαγιά στην γειτονιά σου, κλειδώνεσαι σπίτι σου; Τρέχεις να βοηθήσεις να μην καούν σπίτια και το δικό σου. Στην πνευματική πυρκαγιά ( σ.σ.που κατακαίει ήδη) τι θα κάνουμε;

Δημήτρης Παναγόπουλος

Η αγάπη έξω βάλλει τον φόβο …Σε γραφή –επιστολή του ηγαπημένου μαθητή γράφτηκε αυτό …από τον ίδιο τον Χριστό μας Άγιοι Πατέρες και αδελφοί μου συναμαρτωλοί! Ο ιός μεταδίδεται …Προφανώς δεν αναγνωρίζεται μα κυρίως δεν διδάσκεται βιωματικά τούτες τις ώρες ότι και η αγάπη είναι μεταδοτική μα κυρίως ο Θεός …Αν τούτες τις ώρες που όλοι με αυτήν την συντονισμένη και «αγωνιώδη» ενημέρωση και εν τέλει καθυποταγή -επιβολή μείνουμε σπίτι , έστω κι αν όλοι σταθούμε υπάκουοι και δεν το κουνήσουμε ρούπι ως εν δυνάμει φορείς του ιού, θα βρεθούν μόνοι τους στο σπίτι επίσης και αμέτρητες μοναχικές και ανήμπορες υπάρξεις του πόνου και της οδύνης . Ευπαθείς ομάδες και αυτές οι ψυχούλες! Αν μείνουμε σπίτι όπως μας συμβουλεύουν και εν τέλει θα μας επιβάλουν δια νόμου, όλοι αυτοί οι κατάμονοι θα φύγουν αβοήθητοι, αφού δεν θα βρεθεί ένας να μετακινηθεί και να τους πάει εκεί που βρίσκονται, λίγο φαγητό ή ένα φάρμακο, αφού ενδεχομένως να τους μεταδώσει τον ιό ο οποίος μπορεί να βρίσκεται παντού ακόμα κι αν τους αφήσει πράγματα έξω από την πόρτα τους … Καταλαβαίνουμε άραγε πόσο αστείο είναι το να θεωρούμε οτι ακόμα και τώρα μπορούμε να τα καταφέρουμε χωρίς την πλήρη μας υποταγή στην Θεία πρόνοια ; Και παρακαλώ μην μου ξαναγράψετε και πείτε για το οτι εκπειράζουμε τον Θεό τοιουτοτρόπως ! Κατ αρχάς ας μην θεωρούμε τον Θείο Λόγο αποσπασματικά ( όπως αρέσκονται οι αιρετικοί και οι κακόδοξοι) αλλά ως μια ολότητα η οποία κατακλύζεται από κάτι που πολύ όμορφα διατύπωσε ο Άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης : "Τον Θεό τον εκπειράζουμε, όταν Του ζητούμε κάτι, αλλά η ζωή μας δεν είναι σύμφωνη με το θέλημά Του", ζούμε δηλαδή, ενάντια στο θέλημα του Θεού και για αυτό δεν έχουμε παρρησία ενώπιόν Του. Επομένως φοβόμαστε οτι δεν θα μας σκεπάσει η Θεία πρόνοια όχι για λόγους επιστημονικούς αλλά για λόγους μιας ασυγκράτητης και άλογης αποστασίας! Επανέρχομαι στο θέμα με τις μοναχικές ψυχούλες τώρα . Αυτοί δεν θα φύγουν λοιπόν από τον ιό και εμείς θα πανηγυρίσουμε χειροκροτώντας και πάλι ! Μα θα φύγουν εγκαταλελειμμένοι από κάτι άλλο , μια από τις χιλιάδες αιτίες που η δική μας επικροτούμενη αναισθησία θα «πυροδοτήσει». Μην μου μιλήσετε για κοινωνικές υπηρεσίες του κράτους τώρα γιατί θα γελάσω όπως γέλασα όταν άκουσα τις καθησυχαστικές δηλώσεις κυβερνητικού στελέχους ότι υπάρχει επάρκεια σε αντισηπτικά ! Πόσο επίκαιρη αυτή η έννοια της σήψης τούτες τις στιγμές …!! Ξέρουμε άραγε το ποσοστό αυτών των αβοήθητων επί του συνολικού μας πληθυσμού ; Είναι σαφώς ογκωδέστερο του ποσοστού που θα νοσήσει και ασυγκρίτως ανώτερο του ποσοστού το οποίο εκκλησιαζόταν και μετελάμβανε πριν ενσκήψει ο ιός και ο φόβος του…Αυτοί δηλαδή που θα μεταδώσουν τον ιό σε όλους τους υπολοίπους ! Κάντε εσείς τους συνειρμούς που θαρρώ πως αναφαίνονται …

Η αγάπη χωρίς θυσιαστικό πνεύμα είναι ένας τενεκές ξεγάνωτος…

Η ασηπτική αγάπη για τον Θεό χωρίς πνεύμα ομολογιακό και θυσίας είναι ένα βολεμένο αυτοείδωλο και ένας Χριστούλης-Αγαπούλης πλασμένος υπέροχα και καθησυχαστικά από αυτό ….

Νώντας Σκοπετέας

16-03-2020

Αύριο εορτάζει ο Άγιος Αλέξιος ο άνθρωπος του Θεού …Ένα τεράστιο δίλημμα ο βίος του … Απάντησε εκείνος θαρρετά και άφοβα ! Για αυτό και έτσι τον προσφώνησε ο Ουρανός …Εμάς άραγε πως θα μας καλέσει κάποτε

Ας δούμε αυτήν την φωτογραφία ...

"Ξεχάσαμε το ομολογιακό φρόνημα , το εκούσιο μαρτύριο , τον Σωτήρα Χριστό , την Διασώζουσα, Παντάνασσα , Παραμυθία, Γοργοϋπήκοο, Εγγυήτρια, Πονολύτρια, την Υπέρμαχο , Φοβερά Προστασία".Χρησιμοποιώ όπως διαπιστώνετε συναμαρτωλοί αδελφοί μου πρώτο πληθυντικό αριθμό .ΞΕΧΑΣΑΜΕ !!! Αυτή η ζοφερή περίσταση που βιώνουμε είναι ένα καλό καθρέφτισμα αν όχι ξεγύμνωμα της χλιαρότητάς μας . Πρώτος εγώ!!Χλιαρός,βολεψάκιας , ατσαλάκωτος... Ιεραπόστολος της φακής ! Που όταν ενέσκυψε ο ιός παραχρήμα ξέχασα λείψανα , λιτανεύσεις , δεήσεις, παρακλήσεις, Χαιρετισμούς, ακολουθίες ,στρωτές μετάνοιες, κομποσχοίνια, πρόσφορα ,ψυχοχάρτια, αρτοκλασίες και καθαρά κεριά και έτρεξα στην καταφυγή της απαλότητας του χαρτιού υγείας και στην ''ασφάλεια " των ζυμαρικών και των οσπρίων ...Δεν αστειεύομαι διόλου ! Την αλήθεια λέω ! Τι θλίψη μου προκάλεσε η ΑΝΥΠΑΡΚΤΗ ΠΙΣΤΗ ΜΑΣ ....ΜΑΣ ....ΜΑΣ.!!!!. Πως μπορούμε στ αλήθεια να ψέλνουμε στον κανόνα του Ακαθίστου ύμνου που ακούστηκε ευτυχώς και προχθές βράδυ στις Κιβωτούς Εκκλησιές όλης της χώρας , την φράση ...Λεπροί αποκαθαίρονται , νόσοι διώκονται ;;;;;;;; Θλίψη ανείπωτη και σε τούτο το άκουσμα ! Λεπροί αποκαθαίρονται , νόσοι διώκονται ...Τα λόγια πλέον φαίνονται ρηχά , κούφια ..των χειλέων!Αυτοελέγχομαι , αυτομέμφομαι , αυτοκατακρίνομαι αδέλφια ! Είναι και αυτό μια κάποια αρχή μετανοίας ! Δεν προέτρεψα επουδενί λόγω και κανέναν να "προκαλέσει" τον Σωτήρα μας Ιησού ! Προτρέπω να υπακούσουμε την Ιερά Σύνοδο! Μακάρι να τους φωτίσει ο Κύριος! Να σεβαστούμε τις οδηγίες των ειδικών ναι , ιδίως οι ευπαθείς ομάδες , μα κυρίως να καταφύγουμε στην Ιερή και αμετασάλευτη πίστη μας που τα ασθενή θεραπεύει και τα ελλείποντα αναπληρώνει ! Που ξέρετε μπορεί να στηθούν νέες Άγιες τράπεζες τούτες τις μέρες ..Σαν αυτήν της φωτογραφίας την συνταρακτική ! Και κάτι τελευταίο : Λέγει ο 'Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος οτι το μην κατακρίνετε περί βίου εστίν ου περί πίστεως ! Μην τα συγχέουμε αυτά αδέλφια μου! Αχ αυτή η καραμελίτσα ...Από στόμα σε στόμα πηγαίνει...Και είναι τόσο μεταδοτική η λοίμωξη της αγαπολογίας ... Την κακοδοξία από την Ορθοδοξία τις χωρίζουν 4 μόνο γραμματάκια, αλλά και μια άβυσσος ! Εύχομαι ανυποκρίτως κανείς μας να μην βυθιστεί εντός της ! Εύχεσθε και εσείς να μας φωτίσει ο Κύριος τα πυκνά σκοτάδια ! Σήμερα εορτάζει εκείνος ο πνευματορρήτορας Πρόμαχος της Ορθοδοξίας που έτσι προσευχόταν : Κύριε φώτισόν μου το σκότος !

Νώντας Σκοπετέας

Κυριακή Β΄Νηστειών 2020

Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά 

Εκείνη την Κυριακή

Στις μέρες του πρώτου ζήλου του τις αλησμόνητες . Τότε που όλα του φαίνονταν  νέα σαν την ψυχή του . Να προσμένει  το ξύπνημα το ορθρινό. Ποιο ξύπνημα δηλαδή …Από το μεσόνυχτο να στριφογυρνά και να λαχταρά τους πρώτους ήχους της  ημέρας,   να αρχίσει να ετοιμάζεται . Δεν θα πήγαινε εκείνη την  Κυριακή στην ενορία του,  μα στην Αγία Τριάδα στην πόλη , κάμποσα χιλιόμετρα μακριά , να βρεθεί στην ζεστασιά του πνευματικού του.  Μόλις το προηγούμενο απόγευμα εξομολογήθηκε στο πετραχήλι του ξανά . Μεγάλη Σαρακοστή!Η πρώτη του 21ου αιώνα! Πέρασαν είκοσι χρόνια κιόλας ! Η πρώτη του αληθινή !Όχι άλλη μία μα μια άλλη !Όλο και κάτι σημαντικό   θυμόταν να πει! Κάποια ανοιχτή πληγή ξεχασμένη ! Και εκείνος,  ποτέ δεν του αρνιόταν  το ευλογημένο συναπάντημα ,  παρ ότι είχε τόσες  μέριμνες  και ακολουθίες καθημερινές  και αμέτρητα πνευματικοπαίδια. Εξομολογήθηκε την Παρασκευή την τρίτη των Χαιρετισμών πριν ακουστεί  το Νέαν έδειξε κτίσιν…  και παραμονές Σταυροπροσκύνησης πήγε και στάθηκε τρεις ώρες στην αναμονή, και ξανακάθισε δίπλα του κάτω απ το δεξί αναλόγι . Σαν τον είδε ο παππούλης χαμογέλασε κλείνοντας τα μάτια του .  

-Πάλι εδώ ευλογημένε;

 -Πάλι πάτερ μου , συγχωρέστε με !

-Γιατί παιδί μου να συγχωρέσω ; Αυτό είναι το σωστό …Τώρα στην νέα αρχή  σου πασχίζεις να καθαρίσεις την ψυχή σου …Μοιάζει αυτή σαν ένας μαντρότοιχος πολυκαιρισμένος …Σκόνες , λάσπες , χρόνια λερωμένα  , μπογιές με συνθήματα αρνησίθεα  …Και εσύ έχεις πάρει μια βούρτσα και την βουτάς συνέχεια στον ασβέστη …Και δως του να περνάς τις βρωμιές να ασπρίσει ο τοίχος …Αλλά τώρα στο ξεκίνημα θέλει πολλά χέρια να τον περάσεις …Γι αυτό και μου έρχεσαι συνέχεια ! Και σε παρακαλώ όποτε βρίσκεις κανένα σημείο του τοίχου να ξασπρίζει,  να έρχεσαι να το ...ασβεστώνουμε ! Ακηλίδωτος να μένει ο τοίχος της ψυχούλας σου  !   

Του είπε λοιπόν και πάλι όσα φρέσκα είχε θυμηθεί εκ νεότητός του . Και εκείνος κατάλαβε ξανά με αγάπη  και συγχώρεσε ο φιλανθρωπότατος Πατέρας  και έδωσε ευλογία  ο λειτουργός του για θεία μεταλαβιά! Γονάτισε και του διάβασε την ευχή ο παπά Λιάς. Έκανε να φύγει,  μα επέστρεψε αμέσως πριν έρθει ο επόμενος που είχε σειρά .    

-Πάτερ , με συγχωρείτε …Κάτι ακόμα να σας ρωτήσω …Έχω έναν λογισμό που όλο μου λέει ότι κάτι θα κολλήσω αν μπροστά μου είναι κανένας άρρωστος ή υπερήλικας… Και προσπαθώ να κοινωνάω πρώτος ! Βλέπω και τα παιδάκια που τα βάζετε μπροστά …

-Αχ παιδί μου …δεν είσαι ο μόνος …Σε πολλούς μπαίνει αυτός ο λογισμός …Τον βάζει ο πονηρός …Τα παιδιά τα βάζουμε πρώτα για να μην τα αποθαρρύνουμε τώρα που δεν έχουν εδραία ακόμα την πίστη …Κανονικά δεν θα έπρεπε …Αλλά κάνουμε μια οικονομία ! Λέγε παιδί μου την ευχή και μην φοβάσαι …Δεν κολλάει κανέναν  με  αρρώστια ο Χριστός μας ! Δεν έχω ασθενήσει ποτέ μου Ξέρεις τι έπρεπε να εισπράττω κάθε φορά ; Ατομική βόμβα μικροβίων συγκεντρώνεται αν μεταλάβουν 50- 100 άνθρωποι τις Κυριακές  …Δεν συζητάω για τις μεγάλες μέρες που κοινωνούν 200 και βάλε άνθρωποι! Κάτι ελάχιστο να έχει ο καθένας θα έπρεπε εγώ στο τέλος,  που καταλύω με την αγία λαβίδα  ο,τι μένει στο Άγιο Ποτήριο,   να πέφτω κάτω και να πεθαίνω ακαριαία ! Μην φοβάσαι λοιπόν παιδί μου ! Όπως έρχεται ο λογισμός , έτσι να τον αφήνεις να φεύγει ! 

Κυριακή της Σταυροπροσκύνησης στάθηκε στην μεγάλη σειρά να μεταλάβει ! Προσπαθούσε να μην κοιτά μπροστά του και να διώχνει τον λογισμό που ερχόταν για να του ψιθυρίσει :  κοίτα δίπλα σου , έλεγξε ποιος είναι μπροστά σου …Έλεγε την ευχή μαζί με κάτι που του άρεσε και είχε μάθει να επαναλαμβάνει …Θαρρών τω ελέει σου  προσέρχομαι Κύριε , θαρρών τω ελέει σου ! Έριχνε μόνο κλεφτές ματιές στον παππούλη που ολόχαρος και πολύ προσεχτικός μετελάμβανε τον κόσμο . Είχε φτάσει σχεδόν η σειρά του . Άκουσε πίσω του εκείνη την στιγμή μια γυναικεία φωνή να λέει ..συγγνώμη να περάσουμε …Ήταν μια γυναίκα που είχε πάρει στην αγκαλιά της μια μεγάλη κοπέλα γύρω στα 16 …Την είχε σηκώσει από το καροτσάκι το αναπηρικό ..Ανήμπορο το κορίτσι με μια σπαστικότητα έντονη και το προσωπάκι της γεμάτο με σάλια που ξέβγαιναν από το στόμα της…  Κατέβηκε ο παππούλης τα σκαλοπάτια της ωραίας Πύλης και την μετέλαβε προσεχτικά σκουπίζοντας την αργά με το μάκτρο ! Ανέβηκε έπειτα και τον κοίταξε με μια διαπεραστική ματιά που πόσα δεν του μήνυσε μυστικά  εκείνη την ώρα …Μην φοβάσαι παιδί μου ! Δεν μολύνει ο Χριστός ! Πλησίασε λοιπόν προσπαθώντας να κατανικήσει τους νέους λογισμούς φόβου και αμφιβολίας που τον συνάντησαν στην θέα εκείνου του ανήμπορου πλάσματος  … Πόσο ντρεπόταν για την ισχνή του πίστη …Και εκείνη την στιγμή ο παπά Λιάς έκανε κάτι που δεν θα το ξεχάσει όσο ζει . Έβαλε την αγία λαβίδα στο δικό του το στόμα και άρχισε να την «καθαρίζει» με τα χείλη του. Επανέλαβε πάνω από 10 φορές αυτήν την κίνηση ! Δεν είχε σκοπό  να εντυπωσιάσει τους γύρω του ! Ήθελε μόνο  να κηρύξει,  όχι με λόγια μα εμπράκτως , με βίωμα ! Εκατοντάδες ομιλίες και αμέτρητα βιβλία κι αν διάβασε από τότε για το ζωντανό θαύμα της πίστης μας και για το απρόσβλητό του από τα μέτρα και τις λογικές τούτου του κόσμου , ποτέ δεν βρήκε κάτι τόσο πειστικό όσο εκείνη την γεμάτη από αγάπη και πίστη «απολύμανση» …

Τούτες τις μέρες που ο άνεμος της απιστίας και της Θεομαχίας  μας κυνηγά … το παράδειγμα εκείνου του ταπεινού παπά από τ Ανάπλι θα μπορούσαν  να το ακολουθήσουν όλοι οι Ποιμένες μας . Σκεφτόμαστε μπροστά στις «αχόρταγες» κάμερες των τηλεοράσεων όλους τους Αρχιερείς μας , μπροστάρηδες , να καθαρίζουν συνεχώς με τα χείλη τους την αγία λαβίδα …στέλνοντας το δικό τους βιωματικό μήνυμα προς όλους μας :

Αδελφοί , δεν κοινωνάμε ψωμί και κρασί , μα το Σώμα και το Αίμα του Ζωντανού Θεού . Κι αυτά δεν μολύνονται .  Είναι τα πιο ισχυρά θεραπευτικά και αγιαστικά αντισώματα που εξαφανίζουν επιδημίες και λοιμώξεις …Είναι τα πιο δυνατά εμβόλια που μας μπολιάζουν   με Αθανασία .

Νώντας Σκοπετέας

Μεγάλη Τεσσαρακοστή 2020

Αφιερωμένο στον παπά Λιά μας . Να έχουμε όλοι την ευχούλα του .

Περισσότερα για την ζωή αυτού του ταπεινού Λειτουργού του Υψίστου στο βιβλίο μας  : «Πόσα χωράνε σ ένα Αμήν» το οποίο κυκλοφορεί από την Ιεραποστολική συναλληλία ‘’Πρόμαχος Ορθοδοξίας’’.

Ω πανύμνητε Μήτερ… Τώρα μιλούν μόνο οι επιστήμονες…

     Χρόνια άκουγα σε ομιλήματα για ομολογιακό φρόνημα βγαλμένο μέσα από αιμάτινες σελίδες συναξαριού. Άκουγα για το όστις θέλει οπίσω Mου ελθείν απαρνησάσθω εαυτόν… Άκουγα για το Εκούσιον Πάθος του Σωτήρα Χριστού, που σταυρώθηκε για τον καθένα μας ξεχωριστά. Άκουγα για τον κόκκο σινάπεως , για την ελάχιστη πίστη που μετακινεί βουνά. Για τον Πέτρο που εδειλίασε στην ταραγμένη θάλασσα και για τον Κύριο που δεν σταμάτησε ποτέ αποκαλυπτικά να μιλά για τους χλιαρούς όλων των εποχών… Να επανέλθουμε στο Άγιο συναξάρι όμως το Ευαγγέλιο του πιστού . Τι συναντάμε κάθε μέρα εκεί ; Μια Εκκλησία στολισμένη ! Φοράει ένα ένδυμα της πιο σπάνιας ομορφιάς της αχειροποίητης … Πορφύρα και βύσσος! Το χρώμα των βασιλιάδων και το μετάξι της θάλασσας! Των εν όλω τω κόσμω Μαρτύρων σου, ως πορφύραν και βύσσον τα αίματα, η Εκκλησία σου στολισαμένη, δι' αυτών βοά σοι, Χριστέ ο Θεός. Κάμινοι δροσίστηκαν , θηρία εξημερώθηκαν , νεκροί αναστήθηκαν , τροχοί έσπασαν , είδωλα θρυμματίστηκαν… Ψεύτικο το συναξάρι ; Μια φορά κι έναν καιρό ; ή Τω καιρώ εκείνω και σήμερα ; Μην δοκιμάζετε είπαν τον Θεό συναθροισμένοι σε χώρους λατρείας Του … Μα πεφιλημένε μου ,μην της το αφαιρείς της Μάνας Εκκλησίας το πανωφόρι …Δεν πήγε ο ανθρωπάκης του Θεού(μιλάμε για τον υγιή , όχι για εκείνον που με γρίπη και πυρετό πηγαίνει στον Ναό. Υπάρχει ειδική ευχή για τους δι' ευλόγους αιτίας απολειφθέντας) ταξίδι σε χώρα και χώρο υψηλής επικινδυνότητας, ούτε σε καρναβάλι ούτε σε γλέντι ούτε πουθενά αλλού συναθροίστηκε, ούτε βγήκε να τρέξει με 300 στην Εθνική και να πει… θα με σώσει ο Θεός …Στην Εκκλησία θέλει να πάει , στην Κιβωτό …να μπει μέσα και να νιώσει ασφαλής ! Να συγχρωτιστεί με τον Εσταυρωμένο , την Παναγία Μητέρα Του , τους γνήσιους φίλους Του ! Είναι δυνατόν με αυτήν του την αποκοτιά κατ εσε πολυσέβαστέ μου να δοκιμάζει τον Θεό ; Μη γένοιτο !

Ανεστάλησαν ακολουθίες μέσα στην Αγία και μεγάλη Τεσσαρακοστή ! Προηγιασμένες Θείες Λειτουργίες ! Χαιρετισμοί της Υπεραγίας Θεομάνας! Το παράδοξόν σου της φωνής …Γνώσιν άγνωστον γνώναι …Χαίρε σοφών υπερβαίνουσα γνώσιν …Αμ δε …Κάτσε εσύ Κυρούλα μου στην άκρη ! Τώρα μιλούν οι επιστήμονες ! Χαίρε των απίστων αμφίβολον άκουσμα ! Χαίρε των πιστών αναμφίβολο καύχημα ! Ρήτορας πολυφθόγγους ως ιχθύας αφώνους ορώμεν επί σοι Θεοτόκε ! Χαίρε φιλοσόφους ασόφους δεικνύουσα ! Χαίρε τεχνολόγους αλόγους ελέγχουσα! Χαίρε ότι εμωράνθησαν οι δεινοί συζητηταί! Ασάλευτος πύργος και απόρθητον τείχος εσύ ! Αμ δε … Μπες ξανά εσύ Κυρούλα μου στο εικόνισμά σου ! Τώρα μιλά η ακαδημαϊκή κοινότητα ! Ξεχάσαμε το ομολογιακό φρόνημα , το εκούσιο μαρτύριο , τον Σωτήρα Χριστό , την Διασώζουσα, Παντάνασσα , Παραμυθία, Γοργοϋπήκοο, Εγγυήτρια, Πονολύτρια, την Υπέρμαχο , Φοβερά Προστασία. Λεπροί αποκαθαίρονται ...νόσοι διώκονται ...λεν τα χείλη στον κανόνα σου ...Μόνο τα χείλη ...

Σαφώς με όσα γράφτηκαν παραπάνω δεν παραινούμε κανέναν να καταστρατηγήσει τις απολύτως σεβαστές συμβουλές των ειδικών . Μιλάμε για την θλίψη που μας προκάλεσαν οι αναστολές της Λειτουργικής Ζωής σε διάφορα ( ευτυχώς ελάχιστα) μέρη της Ορθοδοξίας μας. Αν ένας ιός προκαλεί κάτι τέτοιο, αναρωτιόμαστε που θα βρούμε το θάρρος και το σθένος να ομολογήσουμε Χριστό αν κάποτε ξαναζωντανέψουν οι προδήλως για κάποιους νεκρές σελίδες του συναξαριού με διλήμματα άρνησης του Χριστού ή θανάτου… Μα στ αλήθεια είμαστε ακόμα ζωντανοί ;

Και κάτι ακόμα … Σύμφωνα με τις επίσημες μόνο καταγραφές( οι ανεπίσημες διπλασιάζουν τον αριθμό ) στην Ελλάδα πραγματοποιούνται κατ έτος 250.000 εκτρώσεις ! Αν διαιρέσουμε το νούμερο με το 365 των ημερών του έτους θα διαπιστώσουμε ότι επισήμως καθημερινά στην Ελλάδα φονεύονται 685 ζωές ! Αυτό είναι πανδημία ! Εκδημία αποδημία και εξορία … Και αυτή εκούσια από πατρίδα ποθεινή …Ίσως να ναι και η αιτία για όσα δεινά τώρα μας χτυπούν την πόρτα . Ω πανύμνητε Μήτερ ! Από πάσης ρύσαι συμφοράς άπαντας!

Νώντας Σκοπετέας

Μεγάλη Τεσσαρακοστή 2020

Δεν ορθοδοξούν όσοι αγαπολογούν…

Γέροντα τι είναι η Αγαπολογία ;

«Τι τα θες παιδί μου;

Θα το πω περιφραστικά..

 Γλυκά λογάκια, που χαϊδεύουν τ’ αυτάκια

 και εύκολα πραγματάκια, που βολεύουν τα παθάκια

 και καταντούν μαξιλαράκια για να κοιμάται η συνείδηση.»

(Μαρτυρία του Πανιερώτατου Μητροπολίτη Μόρφου Νεόφυτου

 για μακαριστό Γέροντα Αναστάσιο Κουδουμιανό).

Πάνε σχεδόν 40 χρόνια από τότε που για πρώτη μου φορά γνωρίστηκα με τον μακαριστό Ιεροκήρυκα του Παραδείσου τον κυρ Δημήτρη τον Παναγόπουλο. Σχεδόν δεν είχα πάει ακόμα σχολείο. Καλοκαίρι ήταν και είχαμε κατέβει στο χωρίο στην Μάνη.  Μια  νύχτα, ξύπνησα τρομαγμένος! Γύρεψα την αγκαλιά της μάνας μου. Στο διπλανό δωμάτιο βρισκόταν ο μακαρίτης ο αδελφός του πατέρα μου!

 

Της προσευχής και της θείας μεταλαβιάς χαρμολυπημένος οδοιπόρος , ο μακαρίτης ο θείος μου ο Παναγιώτης. 

Εμένα τότε με ξύπνησε μια φωνή που μιλούσε έντονα, σχεδόν κραύγαζε! Θυμάμαι ακόμα τον πατέρα μου να λέει μες την νύχτα: Βρε Πότη, χαμήλωσέ το, ξύπνησαν τα παιδιά!  και έπειτα …Μην φοβάσαι Νώντα μου ο θείος σου ακούει κήρυγμα…ακούει Παναγόπουλο! Μεσονυχτικού η ώρα και ο θείος (που πήγαινε πολύ συχνά και στα εν Αθήναις κηρύγματα του μακαριστού), είχε βάλει μια από τις περίφημες κασέτες (κάπου 600 και πλέον) με ομιλία του κυρ Δημήτρη. Για πολλούς  κατοπινούς καιρούς δεν ξανάκουσα για εκείνον. Ξέχασα την τρομάρα μου, ξεχάστηκε ο …νυχτερινός Παναγόπουλος, ξεχάστηκαν οι κασέτες του, όπως και πολλά ακόμα ψυχοβλαβώς για τον γράφοντα… Κύλησαν τα χρόνια και φτάσαμε «αισίως» κάποτε στην λεγόμενη ψηφιακή εποχή , που έχει και κάποια καλά…Ένα από αυτά: Χώρεσαν οι 600 τόσες κασέτες του Παναγόπουλου σε έναν και μόνο ψηφιακό δίσκο! Και αυτός μπήκε σε ένα πανεράκι ταπεινό με μια ταμπέλα από πάνω του που έγραφε : Πάρτε ευλογία, δωρεάν!  Πάνε πολλά χρόνια πλέον από τότε  !Μονή του Φιλοθέου στο Άγιο Όρος! Εμείς πρώτη μας φορά εκεί προσκυνητές ! Πήραμε στα χέρια μας το dvd. Πάνω του σημειωμένο : Ομιλίες μακαριστού Ιεροκήρυκος Δημητρίου Παναγοπούλου. Κάτι μου θύμισε! Εκείνο το μεσονυχτικό στην Μάνη ….

Ποιός να μου το λεγε ( δόξα τη μακροθυμία σου Κύριε!) πως θα ακολουθούσα και εγώ «μανιωδώς»εκείνη την παράξενη, την αλλόκοτη συνήθεια του θειού μου! Να ακούω Παναγόπουλο μες στην νύχτα! Και να τρομάζω ακόμα! Τώρα απ τις συνταρακτικές για την ψυχή μου αποκαλύψεις , απ την ζέουσα πίστη , απ τους πύρινους λόγους και απ την έντονη φωνή του  που πάσχιζε να θέσει νου και να μεταδώσει Φως Χριστού! Με συγχωρείτε έλεγε συχνά στο τέλος των κηρυγμάτων του … Συγχωρέστε μου τον τρόπο…Αχ κυρ Δημήτρη μας, την ευχή σου να έχουμε! Μα αν κάποιος κινδυνεύει σε γκρεμό να  πέσει και στον αιώνιο βόρβορο να βυθιστεί, δεν θα πας απαλά δίπλα του,  ψιθυριστά  και …νανουριστικά να του πεις …αδελφέ μου ο Θεός μας σε αγαπά , έχει αγάπη για σένα ο Κύριος…μα θα κραυγάσεις κει με όλην την δύναμη της ψυχής σου θα του φωνάξεις: Πρόσεχε!!!!Αυτό που κάνεις αν δεν μετανοήσεις και δεν το εξομολογηθείς…έχει κόλαση και σκοτάδι αιώνιο!

Υπάρχουν προβεβλημένες και ενίοτε αποθεωμένες παρουσίες μέσα στον χώρο της Ορθοδόξου Εκκλησίας που χαρακτηρίζουν τις φωνές και τις διδασκαλίες  τύπου Παναγόπουλου ως μια ενοχική τρομοκρατία , ως μια ρηχή Θεολογία που δεν ακολουθεί τάχα την σταυρική αγκαλιά του Ιησού, μα εύκολα επιτιμά και αφήνει στην απ έξω όλα τα «αλητόπαιδα»…Τις φοβούνται εκείνες τις φωνές όπως το μικρό παιδί στο μανιάτικο μεσονυχτικό τότε…Αυτό το τότε μικρό παιδί πλέον είναι σίγουρο ότι στην κορύφωση εκείνου του λόγου του ο κυρ Δημήτρης,  έλεγε κάτι εξόχως αντιπροσωπευτικό της Θεογνωσίας του,  της βιωματικής και Χριστοδίδακτης: -Ο Θεός μας δεν είναι κουτσός! Έχει 2 πόδια! Το ένα είναι η Αγάπη! Το άλλο είναι η δικαιοσύνη και η Αλήθεια!

Κάποιοι μιλούν και παραμιλούν για μια σχεδόν απροϋπόθετη Θεία κοινωνία –γιατί αυτή είναι η πεμπτουσία και το υπέρτατο ζητούμενο της Ορθοδόξου πίστεώς μας, η ένωση με τον Χριστό- η οποία βασίζεται αποκλειστικά στις καλές μας πράξεις, στην βοήθεια των φτωχών, στην αλληλεγγύη , στο ευσυγκίνητό  μας, στο να μιμηθούμε τον Χριστό μας έστω,  ο οποίος λεν δεν κατέκρινε ποτέ τους άλλους…(Ξεχνούν όμως οι αδελφοί μας, -προσπαθούμε να μην  λογιστούμε  ότι παρασιωπούν-, του Αγίου Χρυσοστόμου τον λόγο: Το μην κρίνετε ίνα μην κριθείτε, περί βίου εστίν, ου περί πίστεως!), Αυτοί λοιπόν  υπερτονίζοντας και παρατονίζοντας την αγάπη που έχει ο Χριστός μας, παρέχουν έναν εξωραϊσμένο , στρογγυλεμένο λόγο και άφθονες δικαιολογίες και άλλοθι στην πάντα ελέγχουσα Θεόσπαρτη  συνείδηση, ιδίως των νέων ανθρώπων, που καλόπιστα και ανεπιφύλακτα τους εμπιστεύονται, εναγωνίως γυρεύοντας παραμυθία και παρηγοριά στην πειραστική τους νεότητα και προσπαθώντας να συνταιριάξουν τον κόσμο και την ξέφρενη σάρκα,  με τον Χριστό. Όσοι εν είδη ψυχολογικών υποστηρικτών, ( στ αλήθεια πολλές φορές μοιάζουν τόσο με τους Motivational Speakers)  εκκοσμικεύουν με αγαπητικά επικαλύμματα και ακατασχέτως αγαπολογούν , φοβόμαστε πως λοξοδρομούν και δεν ορθοδοξούν… Τελεύουν τις προσευχές τους με το δι ευχών των Αγίων Πατέρων ημών… μα εκείνων των παγχρύσων στομάτων του Λόγου,  των ακαθαίρετων «πύργων», τις φωνές ενίοτε παραφράζουν είτε  αγνοούν και ενίοτε λοιδορούν… Ανήκουν αυτά λένε  σε άλλη εποχή. 

Πολύ μακρινή! Δεν καταδίκασε προσθέτουν ο Χριστός! Μόνο συγχώρεσε! Δεν λιθοβόλησε την μοιχαλίδα! Αλήθεια ως εκεί μόνο θυμάστε;  «…πορεύου και από του νυν μηκέτι αμάρτανε! -Ιωάν. η.11» Τι εννοούσε με εκείνο το μηκέτι ο μόνος αναμάρτητος; Φυσικά και θα την ξανασυγχωρούσε αν εκείνη και πάλι προσέτρεχε μετανοημένη στα άχραντα πόδια του. Μα δεν αμνήστευσε και δεν στρογγύλεψε την μοιχεία! Μάλιστα ο Χριστός μας καταδίκασε αυστηρότατα το άθεσμο που σήμερα προελαύνει και ενίοτε παρελαύνει… Θέλουμε απόδειξη περί τούτου; Γιατί πολλοί διατυμπανίζουν ότι ο Χριστός δεν ασχολήθηκε με κανενός είδους προσανατολισμό… Άλλα λένε είναι εκείνα που στηλίτευε… Εσύ αδελφέ μου, λαϊκέ και φευ… κληρικέ  , που λες με την γλυκύτατη φωνή σου και το μεταδοτικό,  θεόσδοτο και προς πολλαπλασιασμό,  ταλαντό σου κάτι τέτοιο, τρέξε σε εκλιπαρώ στο Φως του Ευαγγελίου ( εκτός αν άρχισες και αυτό να το αμφισβητείς) και δες εκεί τι είπε ο Χριστός μας που και χθες και σήμερα και στους αιώνες θα είναι ο ίδιος!

( Λουκάς. 10,11-12)….καὶ τὸν κονιορτὸν τὸν κολληθέντα ἡμῖν ἀπὸ τῆς πόλεως ὑμῶν εἰς τοὺς πόδας ἡμῶν ἀπομασσόμεθα ὑμῖν· πλὴν τοῦτο γινώσκετε, ὅτι ἤγγικεν ἐφ᾿ ὑμᾶς ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ. λέγω δὲ ὑμῖν ὅτι Σοδόμοις ἐν τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ ἀνεκτότερον ἔσται ἢ τῇ πόλει ἐκείνῃ.  ( Μάρκος.6, 11) καὶ ὅσοι ἐὰν μὴ δέξωνται ὑμᾶς μηδὲ ἀκούσωσιν ὑμῶν, ἐκπορευόμενοι ἐκεῖθεν ἐκτινάξατε τὸν χοῦν τὸν ὑποκάτω τῶν ποδῶν ὑμῶν εἰς μαρτύριον αὐτοῖς· ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἀνεκτότερον ἔσται Σοδόμοις ἢ Γομόῤῥοις ἐν ἡμέρᾳ κρίσεως ἢ τῇ πόλει ἐκείνῃ.

Θα επιβληθεί στα Σόδομα και στην Γόμορα  πιο υποφερτή τιμωρία…Θα τιμωρηθούν δηλαδή! Γιατί θα τιμωρηθούν;  Για ποιόν λόγο έβρεξε φωτιά και θειάφι εκεί; Μήπως για μια συγκεκριμένη πράξη …;

Με όλην την δύναμη της ψυχής μας λέμε πως δεν υπάρχει καμιά απολύτως πράξη που αν την εξομολογηθούμε μετανοημένοι δεν θα μας συγχωρεθεί! Αν ακόμα με φιλότιμο αναγνωρίσουμε τα όποια πάθη μας,   που ναι είναι τόσο φιλεπίστροφα και με φιλότιμο προσπαθήσουμε να παλέψουμε με αυτά για να τα νικήσουμε με την βοήθεια του Θεού! Αλλοίμονο όμως,   ας μην δίνεται απροϋπόθετη άφεση χωρίς φάρμακο, χωρίς θεραπεία, χωρίς τους Θεοπαράδοτους κανόνες , που κάθε πνευματικός εξατομικεύοντας θα έχει ως φωτεινό σημείο αναφοράς χωρίς να τους εξαφανίζει ή στρεβλώνει. Γιατί άλλο Αγάπη και άλλο αγαπολογία! Άλλο συγχωρώ και άλλο αμνηστεύω άκριτα και ισοπεδωτικά  στο όνομα της αγάπης που ο Χριστός έχει!  Γιατί ο Χριστός μας είναι ο ίδιος  Η ΑΓΑΠΗ, δεν έχει απλά αγάπη συναισθηματική,  δακρύβρεχτη, συγκινησιακή …Αν έχουμε τον Χριστό μέσα μας,  άρα και ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ, ακολουθούμε  τον νόμο Του τον Ευαγγελικό, τις εντολές Του, τα Χρηστά Του κρίματα και τα μαρτύριά Του! Βαδίζουμε την στενή και τεθλιμμένη  οδό των δικαιωμάτων και του θελήματός Του!  Αυτός είναι και μόνο ο ορθός δρόμος! “Ο έχων τας εντολάς μου και τηρών αυτάς, εκείνος εστιν ο αγαπών με” (Ιωάν. δ’, 21) Όσοι αλλιώς πορεύονται με μια κάποια αγάπη …δεν ορθοδοξούν μα λοξοδρομούν …Ας φωτίσει ο Κύριος όλους μας!

Νώντας Σκοπετέας

Αποσπάσματα από ομότιτλη εκπομπή Μ.Τεσσαρακοστή 2020

και το βιβλίο:"Αυτοί οι παράξενοι Χριστιανοί"( εκδ.Πρόμαχος Ορθοδοξίας 2021)

ΥΓ1 : Κάθε άνθρωπος που μιλά και γράφει στον λεγόμενο πνευματικό Ορθόδοξο χώρο, θα πρέπει   να κρίνεται κυρίως με βάση το αταλάντευτο παρόν του… Αν σε μερικά χρόνια αυτά που γράφτηκαν παραπάνω έχουν καταστρατηγηθεί και τσαλαπατηθεί από τον γράφοντα παρακαλώ αδελφοί μου συναμαρτωλοί  να του υπενθυμηθούν…

ΥΓ2: Υπό μια αντίστροφη δε θεώρηση,  όσα ορθά  ειπώθηκαν από κάποιους σύγχρονους «αγαπολόγους»  στο έστω κοντινό παρελθόν,  δεν αμνηστεύουν το σημερινό περιγραφέν και επικίνδυνο για ψυχές  λοξοδρόμημα … 

ΥΓ3: Υπάρχουν πολλά περιστατικά Αγίων πνευματικών (Άγιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης, Γέρων Εφραίμ Φιλοθεϊτης κ.α), οι οποίοι εξατομικεύοντας με διάκριση θαυμαστή δεν «κανόνισαν» βαρύτατες εξομολογημένες αμαρτίες ειλικρινώς  μετανοούντων  και σοφά τους  επέτρεψαν άμεσα την θεία κοινωνία. Το παραπάνω κείμενο αναφέρεται στην άκριτη γενίκευση που επιτρέπει σε όλους ανεξαιρέτως να προσέρχονται στο Ιερό ποτήριο περιορίζοντας και ελαχιστοποιώντας τα κριτήρια που συγκροτούν την Θεία δικαιοσύνη.   

ΥΓ4: Ο μακαριστός Ιεροκήρυκας Δ.Παναγόπουλος συνεχώς στους λόγους του προέτρεπε σε τακτικότατη θεία μετάληψη! Εδόθη ημερήσια και κατάντησε ενιαύσιος επαναλάμβανε μετά πικρίας! Πάντοτε όμως πρέσβευε το ότι ο  Ορθόδοξος Χριστιανός για να μπορεί να μεταλαμβάνει  πρέπει να προσπαθεί να εκπληρώνει χωρίς εκπτώσεις πάσαν δικαιοσύνην!

Το καθήκον της στιγμής …Μια ψυχή επέστρεψε να το φωνάξει…

 

Αρχές δεκαετίας του 1980 . Πρωί Κυριακής στην Καλαμάτα. Η Άνοιξη πλέον παντού φανερώνεται ! Αρκεί τα μάτια των αισθήσεων σου να είναι ορθάνοιχτα για να ρουφούν  τα αρώματα και τις ανασαιμιές της , τις ζωγραφιές και τα ηχολογήματα που απόδημα επιστρέφουν και αυτά , σαν δεντροχελίδονα σε καλοσυνάδες και τόπους θαλπερούς . Οι καμπάνες της Υπαπαντής διαλαλούν πανηγυρικά ως τα βάθη του Μεσσηνιακού κόλπου το είη το όνομα Κυρίου ευλογημένο ! Με την γεύση του Χριστού στο στόμα και στην ψυχή του ο Γιώργος περπατά στους πάντα αλλιώτικους Κυριακάτικους δρόμους μιας όμορφης πόλης. Λίγο πριν εκκλησιάστηκε για πρώτη φορά στην Μητρόπολη και σιγόψαλε και εκείνος απ το στασίδι του  το Χαίρε Κεχαριτωμένη Θεοτόκε Παρθένε εκ σου γαρ ανέτειλεν ο Ήλιος της δικαιοσύνης Χριστός ο Θεός ημών… Μεγάλη μέρα η σημερινή ! Η Πρώτη του Κυριακή στην Καλαμάτα ! Πριν κληθεί μόνιμος Ανθυποσμηναγός,  ο τότε τριτοετής  Ίκαρος Γιώργος συνέχιζε σε αυτήν την πόλη την εκπαίδευσή του,  λίγο πριν ξεκινήσει  μια μεγάλη διαδρομή σαν επιφανής  αξιωματικός της Ελληνικής Πολεμικής Αεροπορίας. Πάντοτε πορευόμενος με εκείνα τα αξέχαστα  λόγια από τον κώδικα τιμής των Ικάρων , μεριμνώντας συνεχώς για τον ηθικό, θεωρητικό και αισθητικό του  βίο με επίγνωση, ειλικρίνεια και συνέπεια.

 Πόσο είχαν χαραχτεί βαθιά του εκείνα τα λόγια και πόσο μοχθούσε πάντοτε να τα βιώνει μην υπολογίζοντας το όποιο κόστος : Σαν άνθρωπος υπεύθυνος, υπερήφανος κι ελεύθερος, δε θα κάνω ποτέ πράξη ποταπή, γεννημένη από μικρότητα ή φόβο … Όλα τούτα προσπαθούσε να  τα μπολιάζει  με την αγάπη του για τον Χριστό και την γνήσια πνευματική ζωή,  όπως του την δίδαξε ο ευλογημένος πνευματικός του. Ο τόσο σεβαστός και αγαπημένος  γέροντάς του ! Μαζί με τα λόγια του κώδικα τιμής είχε και μια ακόμα   φράση εκείνου,  να συνοδεύει αχώριστα όλη του την ζήση : -Φοβερόν είναι να σβησθεί τ’ όνομα του Χριστιανού από το βιβλίον της ζωής!  Εδώ που σεργιανά  ο Γιώργος  σήμερα,  περπατούσε κρατώντας το χέρι  της θείας του Αλεξάνδρας  και ο μικρός Ετεοκλής,  ο μετέπειτα μέγιστος εργάτης του Σωτήρος Χριστού πατήρ Επιφάνειος  Θεοδωρόπουλος. 

Μα και πόσοι ακόμα… σκεφτόταν καθώς βημάτιζε ο Γιώργος …Ο πατήρ Ιωήλ , ο πατέρας Χρυσόστομος ! Ξεκίνησε απ τις όχθες του Νέδοντα στην σκιά του πολυθρύλητου κάστρου αυτήν την λιόλουστη βόλτα του. Είχε αρκετό χρόνο ως το μεσημέρι και την συνάντησή του …Έφτασε και  στο προαύλιο των Αγίων Αποστόλων ! Ζωντάνεψαν μέσα του εικόνες και ιαχές των γενναίων!  Και έπειτα στην μεγάλη  πλατεία του Βασιλιά Γεωργίου, με όλα τις τα καφενεία να γεμίζουν απολείτουργα απ τους χαρούμενους Κυριακάτικους θαμώνες τους. Αριστομένους,  Ναυαρίνου , Πανελλήνιο στο λιμάνι… Έφτασε ως τον μεγάλο ναό της Αναστάσεως της παραλίας σε εκείνη την  μεγάλη του βόλτα . Μεριμνούσε είπαμε  για τον ηθικό, θεωρητικό και αισθητικό του  βίο με επίγνωση… Δεν άφηνε τίποτα στην τύχη ο Γιώργος . Από όλα ήθελε να βγαίνει ομορφιά αληθινή και ωφέλεια για την ψυχή του ! Σπάνια ωριμότητα για έναν άνθρωπο στην πειραστική νεότητα. Γι αυτό τον λόγο μια μέρα πριν έρθει στην Καλαμάτα,  επισκέφτηκε τον πατέρα Επιφάνειο στους  'Τρείς Ιεράρχες της οδού Μαινάνδρου'' .

–Πάτερ Επιφάνιε τώρα που θα πάω στην Καλαμάτα για την εκπαίδευση  δεν γνωρίζω κανέναν. Δεν θέλω τον ελεύθερο χρόνο μου να τον ξοδεύω ανούσια με παρέες και ανθρώπους που δεν θα μπορούμε να ανταλλάξουμε έναν ωφέλιμο λόγο,  μια καλήν ανησυχία !  Χάρηκε ο Γέροντας με τον ζήλο του και αμέσως έβγαλε ένα κομμάτι χαρτί  και σημείωσε πάνω ένα όνομα και ένα τηλέφωνο !  -Μόλις φτάσεις και βρεις λίγο χρόνο κάλεσε αυτό το τηλέφωνο παιδί μου ! Θα μιλήσεις με ένα πνευματικοπαίδι μου που ζει  στην Καλαμάτα ! 

Ο Γεώργιος ο Π. . Δεν είναι στην ηλικία σου ! Έχει σχεδόν τα διπλά σου χρόνια ! Μα θα ωφεληθείς πολύ συναντώντας τον και αυτόν και την Αθανασία την γυναίκα του! Είναι ευλογημένοι άνθρωποι με μια όμορφη οικογένεια, με αγάπη και Χριστό μέσα τους παιδί μου ! Μην διστάσεις σε παρακαλώ ! Θα δεις πόσο θα σε αναπαύσουν ! Θα τον πάρω και εγώ τηλέφωνο να του πω για σένα Γεώργιε! Θα είστε ο Γεώργιος  ο μεγάλος και ο Γεώργιος ο μικρός !

Έτσι και έγινε λοιπόν! Δεν ήταν μόνο η υπακοή στον Γέροντά του,  μα και ο δικός του ασίγαστος πόθος,  σύντομα να αποκτήσει και εκείνος μια ευλογημένη οικογένεια με πολλά παιδιά. Και αυτή του η λαχτάρα  δυνάμωσε ακόμα περισσότερο μόλις βρέθηκε ανάμεσά τους εκείνο το αξέχαστο μεσημέρι Κυριακής ! Με πόση ζεστασιά και χαρά τον υποδέχθηκαν στο ευωδιαστό και αγιασμένο σπιτικό τους!  Τέσσερα παιδιά με τις φωνές τα γέλια και τα παιχνίδια τους ! 

Ένα τραπέζι που έστρωσε η αγάπη και η αρετή της φιλοξενίας ! Είδες τον αδελφό σου , είδες τον Θεόν σου! Βίωναν τούτο το ρήμα των Πατέρων σε αυτήν την χαριτωμένη φαμίλια . Και ο Γιώργος το απήλαυσε όλα του τα επόμενα χρόνια στην Καλαμάτα ! Σαν παιδί τους τον είχαν ! Με πατρική στοργή πάντα τον νουθετούσαν ! Του έλεγαν πάντα με μια φωνή : Να κάνεις πάντα το καθήκον σου Γεώργιε ! Προς τον Θεό και τους αδελφούς σου ! Μην το ξεχνάς αυτό ποτέ ! Καμιά στιγμή δεν είναι ασήμαντη! Κάθε μια μπορεί να φέρει τον Παράδεισο,  στο βιβλίο της ζωή σου  ! Και εκείνος τους είχε γονιούς και αντιπροσώπους του Γέροντά του στην καθοδήγηση και στην ορμήνεια…. Εκείνη την πρώτη ανοιξιάτικη  Κυριακή την ακολούθησαν αμέτρητες ακόμα ! Όλες αναστάσιμες και πανχαρμόσυνες! 

Και όταν έφυγε ο Γιώργος ο μικρός για άλλους τόπους του καθήκοντος και της ανδρείας,  ποτέ δεν αμελούσε να τηλεφωνήσει στον Γεώργιο τον μεγάλο και στην Αθανασία του,  να στείλει την αγάπη του και την άμετρη ευγνωμοσύνη του . Μαζί με την Ελπινίκη του πλέον την σύζυγό του και τα πέντε τους παιδιά ! Για όλα είχαν πάντα να λένε , μα καμάρωναν τόσο στα πρόσφατα χρόνια για την Μοναχή Σιλουανή και τον πατέρα Αντώνιο . Ένα παιδί απ την κάθε οικογένεια,  που αφιερώθηκε και ρασοφορέθηκε με την ευχή των …. γεωργών Γεωργίων και των μανάδων τους.

Μα  ήρθε κι ο καιρός των προσωρινών αποχαιρετισμών ! Και πρώτη έφυγε η κυρία Αθανασία ! Αυτή η γλυκύτατη γυναίκα,  που η μνήμη της γεννούσε πάντοτε εκείνη την πρώτη ανοιξιάτικη ημέρα του Κυρίου στην Καλαμάτα. Είχε περάσει αρκετός καιρός από την κοίμησή της ! Ο μεγάλος Γιώργος στα ογδόντα του και κάτι  πλέον ,  του ακουγόταν κάπως βαρύς  και εξαιρετικά λιγομίλητος στο τηλέφωνο ! Δεν μπορούσε να το πιστέψει πως ο ολόχαρος αυτός άνθρωπος ο λαλίστατος και τόσο ζωντανός  είχε βυθιστεί στην θλίψη για τον αποχωρισμό. Προσπαθούσε να του θυμίσει δικά του λόγια , μηνύματα αιωνίου ζωής από τον Γέροντά τους. –Ναι του απαντούσε εκείνος ..Έχεις δίκιο Γεώργιε , αλλά δεν μπορώ να το ελέγξω…Να κάνεις προσευχή σε παρακαλώ να φύγει αυτός ο βράχος από πάνω μου …Είναι βλέπεις και 60 χρόνια που κύλησαν μαζί ! Η Αθανασία μου ! Η ψυχή μου !     

Έκαναν όλοι τους προσευχή και για τους δυο τους ! Για την ψυχή της Αθανασίας και την θλίψη του Γεωργίου του μεγάλου…  Κάθε φορά που ο μικρός τον καλούσε,  καρτέραγε  να ακούσει εκείνη την γνώριμη την αναστάσιμη χροιά της φωνής του ! Μα δεν την άκουγε ! Μια σβησμένη φωνή ίσα που ακουγόταν στην άλλη μεριά του τηλεφώνου !

Κυριακή ήταν όταν χτύπησε το τηλέφωνό τους στην νέα πατρίδα τους την Αργολίδα . Εδώ και αρκετά χρόνια ο Γιώργος σαν περάτωσε την μεγάλη του διαδρομή σαν στρατιώτης,  ηγέτης, ατρόμητος και ελεύθερος,  έφτιαξε μια νέα στέγη για το όνειρο του Παραδείσου προσπαθώντας ακοίμητα να μένουν αξεθώριαστα τα ονόματα της μεγάλης του οικογένειας , με τα πολλά παιδιά και τα ακόμα περισσότερα εγγόνια,  στης Ζωής το βιβλίο. Μια γνώριμη αναστάσιμη φωνή τον έκανε να χαρεί σαν παιδί! Ήταν ο Γιώργος από την Καλαμάτα! –Παιδί μου Γεώργιε , Χριστός Ανέστη ! Συγχώρα με παιδί μου αν σε σκανδάλισα τόσον καιρό με την μαυρισμένη μου ψυχή και την απιστία μου! Σήμερα,  τέτοια μέρα πανηγυρική,   σε κάλεσα για να σου αναγγείλω και εγώ ο ταλαίπωρος σαν τον αναστάσιμο Άγγελο στο μνήμα του Κυρίου μας ! Γεώργιε , θρήνου ο καιρός πέπαυται ! Έχω χαρά παιδί μου πια ! Μόνο χαρά και προσμονή ! Ήρθε παιδί μου …Ήρθε και με συνάντησε ! –Ποιος κύριε Γιώργο ; -Η Αθανασία μου παιδί μου , αδελφέ μου ! Μην βιαστείς να σκεφτείς πως τα έχασα ο ταλαίπωρος! Δεν είναι φαντασία , ούτε πλάνη …Θα σου πω κάτι προς δόξαν Θεού παιδί μου ! Να το ακούσουν πολλοί θα ήθελα,  να αποκτήσουν βεβαία ελπίδα ! Και να μην απελπίζονται ! Βυθίστηκα πολύ καιρό παιδί μου στην λύπη ! Δεν μπορούσα ούτε ελάχιστα να σηκώσω της καρδιάς μου τα μάτια στον ουρανό!  Ανίκανος να βιώσω έστω κάτι ελάχιστο  από όλα αυτά που τόσα χρόνια πρέσβευα ο άθλιος! Πριν λίγες μέρες λοιπόν καθόμουν στην πολυθρόνα που έχουμε όπως μπαίνεις στο σπίτι προς την κουζίνα ! Ήμουν μόνος, απόγευμα ήταν και με είχε πιάσει πάλι το παράπονο και έκλαιγα! Ήρθε η Αθανασία Γιώργο …Και στάθηκε μπροστά μου! Στ αλήθεια ! Όχι σε όραμα !

-Μην κλαίς …Μην κλαίς μου είπε …ακούς ;  …βαραίνεις την ψυχή μου ! Κοίτα με ! Είμαι καλά και αναπαυμένη στο Φως !Μόλις θα έρθεις και εσύ εδώ που είμαι , θα καταλάβεις ότι όλο αυτό που ζούμε σε αυτήν την πρόσκαιρη ζωή είναι ένα ανοιγοκλείσιμο των ματιών ! Τόσο ακριβώς θα σου φανεί ! Μην ξανακλάψεις ! Να έχεις χαρά ! Και μην ξεχνάς να αγιάζεις την κάθε σου μέρα ! Και να κάνεις πάντοτε το καθήκον της στιγμής !  Αυτά παιδί μου , μου είπε και έπειτα την έχασα στο πρώτο ανοιγοκλείσιμο των ματιών μου! Να το πεις αυτό παιδί μου σε όλους ! Να μην ξεχνιούνται …να μην λυπούνται ! Σε χαιρετώ ευλογημένε μου φίλε και αδελφέ ! Την ευχή του παπά Αντώνη !

Λίγες μέρες μετά ο Γιώργος ο μικρός,  συνάντησε εκείνον που γράφει τούτες τις λέξεις. Του εξιστόρησε αυτήν την αληθινή Ιστορία για την αθάνατη ψυχή ! Ήταν απόγευμα χειμωνιάτικο στα κανόνια του Ναυπλίου. Άνοιξη μες στον Χειμώνα! Και μια στιγμή,  να μιλήσει αλησμόνητα  για το αιώνιο …

Νώντας Σκοπετέας

Αληθινή Ιστορία διασκευασμένη σε διηγηματική μορφή.

Απόσπασμα από το βιβλίο: Αυτοί οι παράξενοι Χριστιανοί( Εκδ.Πρόμαχος Ορθοδοξίας)

Ευχαριστούμε από καρδιάς τον κ.Γεώργιο Φ. και τον κ.Γεώργιο Π. που μας την εμπιστεύθηκαν προς δόξαν Θεού και ελπίδα ψυχών.