(Χρειαζόμασταν επειγόντως.... Πρωτοψάλτη ...)

...Βαθιά τα Παύλεια ρήματα και τα νοήματα !
Δια του βαπτίσματός μας συσταυρωθήκαμε και συνετάφημεν τω Χριστώ !
Νεκρώθηκε η αμαρτία !
Βαπτιστήκαμε και ξαναγεννηθήκαμε !
Ζωντανέψαμε !
Θάψαμε στην Ιερή κολυμβήθρα την αμαρτία !
Είμαστε πλέον ζωντανοί !
Ο παλαιός άνθρωπος έμεινε εκεί , συνεσταυρώθη και συνετάφη !
Πεθαμένος για την αμαρτία !
Αυτός είναι ο αποθανών, ο οποίος δεδικαίωται , μένει ανέγγιχτος και ανεπηρέαστος από την αμαρτία!
Ο νεκρός φυσικά και δεν αμαρτάνει !
Επομένως και ο νέος άνθρωπος , ο μόνος αληθινά ζωντανός , ο Χριστιανός Ορθόδοξος δεν μπορεί , δεν είναι δυνατόν και κατά φύσιν να αμαρτάνει !
Τούτο λέγει ο Απόστολος των Εθνών στο σπουδαίο τούτο χωρίο της προς Ρωμαίους !
Ότι ο Χριστιανός Ορθόδοξος που έχει γίνει νεκρός για την αμαρτία δεν μπορεί πλέον να αμαρτάνει !
Ο αποθανών, δηλαδή ο ζωντανός !
Εκείνος που ζει μυστηριακά , εν μετανοία , εν εξομολογήσει , και κοινωνία μετά του Αδιαιρέτου Τριαδικού Θεού , είναι μακριά από την αμαρτία !
Πόσα στ αλήθεια δεν παρερμηνεύουμε , πόσα δεν αγνοούμε !
Πόσα δεν διαστρεβλώνουμε και πόσα δεν πετάμε , επειδή δεν ταιριάζουν στον ολοδικό μας Θεό !
Άχρηστα και αταίριαστα στους νεκροζώντανους αγαπολόγους καιρούς μας !
Ας πάμε τώρα στο Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο:
Ἕτερος δὲ τῶν μαθητῶν αὐτοῦ εἶπεν αὐτῷ· Κύριε, ἐπίτρεψόν μοι πρῶτον ἀπελθεῖν καὶ θάψαι τὸν πατέρα μου. ὁ δὲ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτῷ· ἀκολούθει μοι, καὶ ἄφες τοὺς νεκροὺς θάψαι τοὺς ἑαυτῶν νεκρούς. ( Ματθ. 8,21-22 )
Ο Χριστός μας λέει σε έναν από τους μαθητές που τον ακολουθούν , ο οποίος ζητά την άδειά Του για λίγο να απομακρυνθεί , ώστε να φροντίσει για την ταφή του πατέρα του :
Άφησε τους νεκρούς να θάψουν τους νεκρούς τους !
Ασυνήθιστα σκληρός ο λόγος του Χριστού μας σε αυτό το χωρίο !
Μα δεν μίλησε ποτέ ο Χριστός μας εξωραῒζοντας , στρογγυλεύοντας και αγαπολογώντας !
Δεν είναι ψυχοερευνητής ο Χριστός μας !
Είναι ψυχογνώστης!
Είναι ο Κύριος της Ζωής και του θανάτου !
Εκείνος μόνο γνωρίζει ποιος είναι ζωντανός και ποιος νεκρός !
Αυτός θα κρίνει ποιοι διήγαγαν τούτο το πρόσκαιρο ως ζωντανοί και ποιοι ως πεθαμένοι !
Ζωντανοί όσοι προσπαθούν συνεχώς να γίνονται νέοι άνθρωποι , να διατηρήσουν την αναγέννηση που έλαβαν την ημέρα της βαπτίσεώς τους, μα και κάθε αναγέννηση στο δεύτερο και απειραρίθμως επαναλαμβανόμενο λουτρό της Ιεράς Εξομολογήσεως !
Ζώντας εν Χριστώ και για τον Χριστό , όσοι πορεύονται την οδόν της μετανοίας αδιαλείπτως, ως την τελευταία τους επίγεια ανάσα, ακολουθώντας τον Αρχηγό και Τελειωτή της πίστης μας !
Αιώνια ζωντανοί !
Κάποτε θα μεταβούν εκ του θανάτου εις την Ζωήν !
Στον αντίποδα νεκροί που ναι περπατούν , ναι ανασαίνουν , όμως απλά υπάρχουν !
Μακριά απ ο,τι μπορεί να ξεδιψάσει , να χορτάσει , να φωτίσει!
Επίπλαστες χαρές , ψεύτικες ελπίδες και ένας θάνατος που παραμονεύει μαζί με το σκοτάδι που αιώνια τον αγκαλιάζει! Νεκροζώντανοι όσοι δεν ακολουθούν τώρα τον Χριστό μας !
Ο ίδιος το είπε !
Εκείνος που νίκησε τον θάνατο!
Που μας έδωσε το νίκος και την αιώνια Ζωή!
«Με κρατάς , σε κρατώ και μετά γκρεμός και μετά το τέρμα …»
λέει ο γνωστός στίχος του περιάκουστου τραγουδιού …
Δεν έχει όμως τέρμα το αιώνιο για τους Ζωντανούς !
Μα για να αναρωτηθούμε όλοι μας σήμερα και πρώτος ο γράφων, με τον τίτλο αυτού του τραγουδιού , βάζοντας στο τέλος του όμως όχι θαυμαστικό μα ένα ανήσυχο και αγωνιώδες ερωτηματικό :
Είμαστε ακόμα ζωντανοί ;
Είμαστε ;
Νώντας Σκοπετέας 17-07-2018
Απόσπασμα από εκπομπή ( οπτικοποίηση Στεφανία Στ. https://www.youtube.com/watch?v=V-9YLsGszhM&t=1962shttps://www.youtube.com/watch?v=V-9YLsGszhM&t=1962s) και κείμενο με τίτλο :
Είμαστε ακόμα ζωντανοί ;;;;
ΥΓ: Πρέπει αυτό το άσμα να τραγουδήθηκε από την συμπαθή Άλκηστη στην....
καρότσα της αγάπης δεκάδες φορές χθες ...
Βγήκαν πολλοί στα μπαλκόνια και στις...
πολύκοσμες αυλές τους και έβαλαν θαυμαστικό ...
Οι υπόλοιποι, που ακόμα ψάχνονται ψυχωφελώς για το σημείο στίξης , οι περισσότεροι σε ανήλιαγα κλουβιά χωρίς ουρανό και ω(ο)δική πρόσβαση , ζητιάνευαν το ακεσώδυνο φάρμακο του Ζωντανού Θεού, να θεραπεύσουν της ψυχής τους τα τραύματα σιγοτραγουδώντας το επίσης γνωστό της Άλκηστης:
"Η Σωτηρία της ψυχής είναι πολύ μεγάλο πράγμα"
( ως εκεί ...μιας και η αναψυχή δεν χωρά σε στενά και τεθλιμμένα δρομάκια όπως και η καρότσα της αγάπης)
Χριστός Ανέστη ...αδελφοί και πατέρες.
Πονά η ψυχή που πασχίζει να φορέσει τα λαμπριάτικά της...Έχουν κολλήσει πάνω της με σμύρνα και αλόη τα πένθιμα τα σάβανα και για πρώτη φορά δεν την αποχωρίζονται ...μα ελπίζει εκείνη στην Ανάσταση...Ακόμα Μεγάλη Παρασκευή.....
Ν.Σκ.
26-04-2020

Εδώ είμαι πάλι...

.... Ψηλάφηση θέλει η πίστη μας ! Μόλις ομολογήσουμε την απιστία μας , έστω την υδαρή μας πίστη !Τότε θα αποκαλυφθεί ο Χριστός μας ! Μετά από 8 ημέρες …ίσως …Μπορεί και ελάχιστα πριν ξεπνεύσουμε για τελευταία μας φορά !Ελάχιστα πριν αναχωρήσουμε για την αληθινή Ζωή ! Σημασία έχει να ομολογήσουμε την απιστία μας ! Να φωνάξει η καρδιά μας ! Βοήθεια Κύριε ! Βοήθει μοι τη απιστία! Κατοίκησε μέσα μου και απάλλαξέ με από τον μισόκαλο που ακόρεστα ενσπείρει χαμερπείς λογισμούς αμφιβολίας και απελπισίας και σκότους ! Πάντα δυνατά τω πιστεύοντι ! Πρόσθεσε Κύριε πίστη ζέουσα και υψοποιό ! Ξεδιάλυνε της απιστίας μα και της ψεύτικης , της ανεμόδαρτης πίστης την αχλύν! Αυτής που μας καθησυχάζει ότι είναι ακλόνητη και ακέραιη και αδιάβλητη !Μέχρι που να φανεί ο Αναστημένος Ναζωραίος στο διπλανό υπερώο ! Μέχρι να ακούσουμε από τους άλλους : Εωράκαμεν τον Κύριον ! Και τότε ξεγυμνώνεται της καρδιάς η αλήθεια ! Εσύ αδελφέ μου , ταλαίπωρε εαυτέ μου , που διακηρύσσεις με παρρησία πως εκ Πνεύματος Αγίου , αρεύστως , ανωδίνως και ανηδόνως Θεός γεννήθηκε εξ Αειπαρθένου Νύμφης Κυρίου! Εσύ που όλα αυτά τα ψέλνεις και τα υμνείς ! Εσύ που βροντοφώναξες μόλις το Χριστός Ανέστη ! Δεν μπορείς να πιστέψεις ότι μετέλαβες το σώμα και το αίμα Του ! Δεν μπορείς να δεχτείς ούτε τα πιο μικρά που σαν ακήρατες πλευρές αποκαλύπτονται μπροστά σου ! Και μυρίζεις τον αγιασμό πριν τον πιείς , και φοβάσαι μην κολλήσεις τίποτα από τον μπροστινό σου γεράκο στην ουρά για την Θεία Μεταλαβιά ! Και λογαριάζεις για τρελό και πλανεμένο ώσει λήρος εφάνη τα ρήματά του όποιον με βουρκωμένα μάτια και πνιγμένη φωνή σου εξιστορεί μια θεία παρεμβολή και μια δική του ψηλάφηση ! Και εδώ βρίσκεται το μεγαλύτερο από όλα θαύμα ! Παρ ότι βλέπει ο Κύριος αυτές τις απαρνήσεις σου τις συνεχείς , Εκείνος δεν σταματά να εμφανίζεται μεθ ημέρας οκτώ ! Να αποκαλύπτεται και Χαίρων Ερευνώμενος , γλυκά να μας καλεί : Εδώ είμαι πάλι ! Μεθ υμών ! Ψηλαφήστε με !

Νώντας Σκοπετέας/12-04-2018

Απόσπασμα από εκπομπή και κείμενο με τίτλο "Την πίστη σου να ψηλαφάς ".

https://www.youtube.com/watch?v=fE58_RjNtNM&t=864s

Της...Θεούσας το Χριστός Ανέστη

Όσο ο καιρός της Αναστάσιμης χαράς, του κενού μνημείου και της τρανής Αγγελικής αναγγελίας κυλά, τόσο τα σημεία στίξης που την συνοδεύουν αρχίζουν να ατονούν και να παραμορφώνονται…Εκείνο το υπέροχο θαυμαστικό που τόνιζε το χαρμόσυνο άγγελμα της Νίκης της ζωής αρχίζει και από εμφατικό της συντριβής του θανάτου, λίγο –λίγο ξεθωριάζει και την θέση του παίρνει ένα ερωτηματικό …Άλλοτε βιαστικό , άλλοτε σβησμένο χωρίς ψυχή και τόλμη …μυρωμένη …Χριστός Ανέστη!!λες ως της Αναλήψεως και για πάντα …και ακούς ένα Καλημέρα δυνατό και ένα άτονο και άπονο Αληθώς απλά για να μην σου χαλάσουν το όνειρο και το …χούι , που τους κάνει να απορούν και να αναρωτιούνται μεγαλόφωνα: Καλά τόσο καιρό έχουμε να ειδωθούμε; Δεν τα χουμε πει;…Τα είπαμε μα τα λέμε και θα τα ξαναπούμε…μπας και κατανοήσουμε το τι λέμε και τι προσμένουμε σε τούτη εδώ τη ζήση…

Και θα αναρωτιούνται κάποιοι που διαβάζουν τούτες τις γραμμές και θα κουνάνε το κεφάλι τους απογοητευμένοι , συμπνεόμενοι και νιώθοντας τον …πόνο του γράφοντος που υπερασπίζεται ζεόντως τα Όσια και τα Ιερά…Μα και αυτός ο ίδιος κάποτε το ίδιο ξέψυχος και άτονος ήταν…Σαν παιδί στις παρυφές ενός καλοκαιριού τότε, στην αίθουσα ενός φροντιστηρίου ξένων γλωσσών…Μαζί και με άλλους περιμέναμε τρία απογεύματα την εβδομάδα να φανεί ένα κορίτσι τόσο αλλιώτικο από τα υπόλοιπα …

Θεούσα την λέγαμε στα κρυφά!!! Μήπως και σήμερα έτσι δεν θα την παρασημοφορούν; Τέλη του Μάη τότε ήταν και εκείνη η ευλογημένη ψυχούλα–πάντα καθυστερούσε λίγο,τότε πίστευα επειδή έμενε μακριά- έμπαινε μέσα στην τάξη και κοιτάζοντάς μας όλους έλεγε : Χριστός Ανέστη! Και εμείς σπεύδαμε να κοιταχτούμε με νόημα μεταξύ μας και να ονειδίσουμε την μακαριότητά της… Και είχε τόσα θαυμαστικά η φωνή της…εύηχα, καθάρια , ανόθευτα, αγνά…Της το χρώσταγα για πολλούς καιρούς εκείνο το Αληθώς Ανέστη ο Κύριός μας και ο Θεός μας! Εκείνο το Αληθώς που δεν άκουσε ποτέ της από τα δικά μας περιφρονητικά χείλη…όλων ημών των φυσιολογικών και εντός εποχής παιδιών, των χωρίς συμπλέγματα και πεπαλαιωμένες αντιλήψεις που θα μας έκαναν ακοινώνητους περιθωριοποιημένους και αποσυναγώγους…Την έλεγαν Αθανασία…Δεν θα μπορούσε να έχει πιο ταιριαστό όνομα εκείνο το ευλογημένο πλάσμα …Την έχω ακόμα στ αυτιά μου την φωνή της και όλα τα θαυμαστικά που την χρωμάτιζαν… Αθανασία, Μυροφόρα εσύ αδελφή μου !! Αληθώς Ανέστη! Συγχώρα την ατολμία και την ολέθρια άγνοια…Άξια πληγών και τα δύο...

Αμέτρητοι είναι του συναξαριού οι ήρωες, που πριν η φωτεινή δεσμίδα του Ουρανού αγκαλιάσει τα καταπονημένα ξέψυχα σώματα, τα γδαρμένα , ματωμένα τα τόσο πληγωμένα, ψέλλισαν το δικό τους αλλιώτικο νυν απολύεις. Χριστός Ανέστη φώναξαν και παρέδωσαν το πνεύμα . Γονατίζει η ψυχή μου μπροστά στο συναξάρι ..Ο Άγιος Παναγιώτης ο Ιεροσολημίτης και ο Άγιος Αχμέτ ξεψυχούν ψέλνοντας τον αναστάσιμο παιάνα…Και πόσοι ακόμα…Και ο Άγιος Σεραφείμ του Σαρώφ, που έλεγε συνέχεια Χριστός Ανέστη χαρά μου…Δεν γνωρίζει χρόνο τούτος ο χαιρετισμός…Δεν γνωρίζει εποχή…Δεν τον σκεπάζει τίποτα. Ούτε η πωρωμένη αφροσύνη, ούτε η σκληρόκαρδη άγνοια, ούτε του διαβόλου τα σκεπάσματα και η σκόνη, απ της αμαρτίας το στροβίλισμα…Στέλνει χαρά και ελπίδα παντού, όταν τούτον τον χαιρετισμό τον προφέρουν άδολα χείλη και ανυπόκριτες καρδιές…Ωλιγώθησαν είναι η αλήθεια αυτά …Εκλέλοιπεν όσιος …σαν τους φοίνικες που ένας –ένας ξεραίνονται και αποτέμνονται, αφού αρχίζουν να εκλείπουν σχεδόν ολότελα και οι δίκαιοι…Δίκαιος ως φοίνιξ ανθήσει …

Μέχρι όμως να ξεραθεί κι ο τελευταίος φοίνικας θα υπάρχουν οι δια Κύριον χαρούμενοι τρελοί , Θεούσοι και Θεούσες.... που όλο έτσι θα μας χαιρετούν…Χριστός Ανέστη !

Νώντας Σκοπετέας .

Απόσπασμα από το βιβλίο Πόσα χωράνε σε ένα Αμήν (Εκδ της Ορθόδοξης Ιεραποστολικής Συναλληλίας "Πρόμαχος Ορθοδοξίας" / 2019)

Θέλετε Φως απ τον Πανάγιο Τάφο ;

...Γεμάτη από παράξενες ομορφιές είναι η ζωή των Χριστιανών ! Γνώρισα μια τέτοια «παράξενη» γυναίκα ! Και πρόσφατα ανακάλυψα για εκείνη κάτι τόσο ασυνάντητο …και αυτό εκτός μόδας και συρμού! Όπου πήγαινε ήθελε να χει μαζί της ένα μικρό φαναράκι ! Από πολύ καιρό είχε βάλει στο μάτι τούτη την παραξενιά ! Να κρατήσει ολοχρονίς αναμμένο το Άγιο Φως ! Πόσα διλήμματα δεν της έβαζε συνέχεια ο πονηρός και πόσους λογισμούς για να σβήσει την ακοίμητη φλόγα της …

Θα πιάσει φωτιά το σπίτι σου που φεύγεις και αφήνεις τόσα καντήλια αναμμένα… Αμ το ταβάνι σου που μαύρισε; Πάλι βάψιμο ! Άλλα έξοδα ! Με τόσο λάδι που καίγεται θα χόρταιναν τόσοι φτωχοί που δεν έχουν στάξα στο ρωγί τους ! Τώρα με τις μεγάλες θερμοκρασίες θα βάλεις καμιά πυρκαγιά εκεί που πας στα πολλά ξερά που υπάρχουν δίπλα στο οστεοφυλάκειο !

Πως της ήρθε στ αλήθεια ένα απόγευμα φέτος το καλοκαίρι και καρτέρεψε στο ζεστό εσπέρας στο κοιμητήριο του τόπου της !Στο μεγάλο κοιμητήρι της μεγάλης πόλης !

Περπατούσε ανάμεσά τους …με το μικρό της φαναράκι ! Στεκόταν για λίγο κάτω απ τις ανακουφιστικές σκιές των κυπαρισσιών και ανίχνευε και αναζητούσε με την ματιά της εκείνες τις χαρμολυπημένες μορφές , που δεν θα πάψουν όσο ζουν να στέλνουν ανάσα και αναπαμό στις ολοζώντανες ψυχούλες που έχουν φωνή και μας μιλούν !

-Θέλετε να φωτίσετε το καντήλι με Φως απ τον Πανάγιο Τάφο ; Έχω εδώ κρατημένο !

Λάμπανε εκείνων τα μάτια από έκπληξη ! Μιλούσε η δακρυσμένη τους σιωπή το ευχαριστώ για τούτο το ουρανόσταλτο δώρο ! Ζύγωσε και ο παπά Θόδωρος και μόλις κατάλαβε , δόξαζε τον Βασιλιά Παράκλητο που ψιθύρισε τούτη την παραξενιά στην μικροκαμωμένη γυναίκα !

Αύγουστος και ακόμα καίει του Ανεσπέρου Φωτός η υπέρ ήλιον λάμψη! Της οικογένειάς μας φίλη και αδελφή πεφιλημένη ! Την καλέσαμε να μας επισκεφτεί στα πατρογονικά μου , της Μάνης τα αγιομέρια , παραμονές του Αγίου Φανουρίου ! Σαν τέλεψε ο εσπερινός πήρε την λαμπίτσα της την γυάλινη και έσυρε για τα κοιμητήρια του τόπου , τα …ξενοδοχεία των μανιατών προσδοκούντων ! Μαζί της είχε και ένα μεγάλο μπουκάλι λάδι , καρβουνάκια και αγιολίβανο ! Έγιναν τα κοιμητήρια της παλιάς Ανδρούβιστας κείνο το σουρούπωμα καντηλέρια Αναστάσιμα ! Και κάτι ξεχασμένα , αφώτιστα για χρόνια ολάκερα , παραπονεμένα μνημούρια λάβανε χαρά απρόσμενη ! Στάλαζε ευχαριστώ ο Ουρανός ολοένα στα μάτια της ! Και πήρε έπειτα τον πετρόδρομο για όλα τα ξωκκλήσια του Νικόβου που άστραψαν με Λαμπροφώς μετά από άγνωρους χρόνους ! Η Αγία Αναστασία η Φαρμακολύτρια και τα Άγια Θεοφάνεια και ο Άγιος Αθανάσιος με την πιο χαμηλή πόρτα της πίστης και η Ανάληψη με το ματάκι της Πλατυτέρας , το βγαλμένο από χέρι μετανιωμένου της παιδιού , και η Αγία Μαρίνα της θειάς Καλλιοπίτσας η γειτόνισσα και ο Άη Χαραλάμπης , ο φιλοξενάρης του Αγίου Φανουρίου …

Στον Όρθρο της δικής του μνήμης έδωσε στον παπά Σταύρο τον φιλακόλουθο και ευλαβέστατο , που από παιδί λαχτάραγε μόνο την ιεροσύνη , την γυάλινη λάμπα της να ακουμπήσει εκείνος το Άγιο Φως πάνω στο λάξευμα της Παναγιάς, που ολόκληρο τον κόσμο αγκαλιάζει ! Την πήρε εκείνος με προσοχή και απερίγραπτο δέος και την έβαλε στο βάθος της Άγιας Τράπεζας ! Φως σιμά στο Φως του Ευαγγελίου , στης ευλογίας τον Σταυρό τον πολυτυπωμένο σε κεφαλές πονεμένων και ταλαιπώρων ανθρώπων , στο Ιερατικό το άκλειστο για τους ταπεινούς και φιλακόλουθους υπουργούς του Υψίστου ! Και έλαμψαν τόσο αλλιώτικά όλα ! Και αισθανθήκαμε το ομοθυμαδόν όσοι ήμασταν μέσα στο μικρό ξωκκλήσι και όσοι στέκονταν πρωτόγνωρα σιωπηλοί στην φρεσκοασβεστωμένη αυλή του !Και δυνάμωσαν απερινόητα οι φωνές μας ! Και του ψάλτη η φωνή που την ώρα του Κοινωνικού ίσως για πρώτη φορά σε τούτον τον οίκο έψαλε το Δούλοι Κύριον και έπειτα το Εξομολογείσθαι τω Κυρίω , δυνάμωσε πιότερο όταν ακούστηκαν οι στίχοι: … οἱ ἑστῶτες ἐν οἴκῳ Κυρίου, ἐν αὐλαῖς οἴκου Θεοῦ ἡμῶν… Τῷ ποιήσαντι φῶτα μεγάλα μόνῳ, ὅτι εἰς τὸν αἰῶνα τὸ ἔλεος αὐτοῦ…

Και χαιρόταν η γυναίκα και έκλαιγε βουβά και ευχαριστούσε με αλληλούια τον Βασιλιά Παράκλητο , που της ψιθύρισε τούτην την …παραξενιά ! Υπόσχεση Του έδωσε εκείνη την ώρα , ως την τελευταία της πνοή , απ τον εύφορο μπαξέ της ψυχής της , να θησαυρίζει καρπούς , να τους μοιράζει ευλογία σε κάθε Χριστό που θα σταθεί δίπλα της …

Νώντας Σκοπετέας. 

Απόσπασμα από το βιβλίο : "Πόσα χωράνε σε ένα Αμήν " ( εκδ.Πρόμαχος Ορθοδοξίας 2019)

ΥΓ: Όσο κι αν τούτο το Μεγάλο Σάββατο φύσηξε ...άγριος άνεμος, η φλόγα του ανεσπέρου Φωτός δεν έσβησε ! Δεν το κατόρθωσε ούτε θα το κατορθώσει κανένας Θεομάχος έως της συντελείας του αιώνος ...

Αύριο Παναγία μου, να έρθεις εσύ στην κηδεία του δικού μου παιδιού ...

Ο αδελφός  μας μιλά για τον παππούλη και το πόσο τον βοήθησε όταν πριν από χρόνια ανήμερα της Μεταμορφώσεως παραλίγο να χάσει την ζωή του σε ατύχημα με την μηχανή ! Έχει αγάπη πολύ ο Γέροντας ! Εμένα μου άλλαξε την ζωή ! Γι αυτό θέλω να τον βλέπω και να μπαίνω κάτω απ το πετραχήλι του! Όποτε τα καταφέρνω έρχομαι ! Να γεμίσω τις μπαταρίες μου ! Που να με έβλεπες πριν μερικά χρόνια αδελφέ μου ! Μόλις πρωτοήρθα στον Γέροντα ! Άλλος άνθρωπος ήμουνα , μέσα και έξω ! Έχω πολύ δρόμο ακόμα βέβαια ! Να φτάσω στην πίστη που όλα τα γιατρεύει !
Εδώ που κάθομαι και περιμένω αδελφέ μου έχω ακούσει πολλές ιστορίες για ανθρώπους που αληθινά πιστεύουν !
Αυτή που με είχε κάνει να κλάψω ήταν με μια μάνα , που Μεγάλη Παρασκευή μπήκε μέσα στο δωμάτιο του μοναχογιού της και τον βρήκε παγωμένο και νεκρό !
Έμεινε για ώρες πολλές δίπλα του ! Μόλις νύχτωσε , κοίταξε την Παναγιά στο εικόνισμα και της είπε :
Τώρα φεύγω να πάω στην κηδεία του Υιού σου Παναγία μου ! Αύριο σε παρακαλώ νε έρθεις και εσύ στην κηδεία του δικού μου !
Και έφυγε για τον Επιτάφιο δίχως να πει σε κανέναν κουβέντα !
Μόλις επέστρεψε , την περίμενε ολοζώντανο το παιδί της !
Τον επανέφερε η Παναγία στη ζωή !...
( Νώντας Σκοπετέας) Μ.Παρασκευή 2020.

Απόσπασμα από Ημερολόγιο Αγίου Όρους 2017 μαζί με μια εκπομπή αφιερωμένη στην ξεχασμένη μας Άνοιξη
Άμποτε να την θυμηθούμε και κάποτε λυτρωτικά να την βιώσουμε αποδιώχνοντας τον εθελούσιο μαρασμό μας , αναζητώντας το ζωντανό θαύμα της πίστης μας και εμπιστευόμενοι ( όχι μόνο στα λόγια...) ΠΑΣΑΝ την ζωήν ημών ΧΡΙΣΤΩ ΤΩ ΘΕΩ...

https://www.youtube.com/watch?v=4671RMr5yUQ&list=PLnPpIB3HH55Y8t3g6AloRghpf2ANwRFce&index=55

Σταυρώνοντας τον Αναστάντα...

Και εμείς στους οποίους ο Χριστός εδώ και είκοσι αιώνες ισχυρά μαρτυρεί ότι αναστήθηκε ,

 εμείς εμπαίζουμε τον Αναστάντα Χριστό,

 φτύνουμε τον Αναστάντα Χριστό , 

ξανασταυρώνουμε τον Χριστό και μάλιστα τον Χριστό τον Αναστάντα !

( Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς)

Όταν Εκείνος, ο Ξένος , ο Θεάνθρωπος Ιησούς,  ανέβει πάνω στον Σταυρό να λάβει τον πιο ατιμωτικό θάνατο , εμείς από κάτω,  θα αναζητήσουμε και πάλι εναγωνίως τον ρόλο μας ! Πόσες φορές δεν δακρύζουμε , δεν σπάει η φωνή μας , δεν κλαίμε γοερώς αντικρίζοντας την σπαράζουσα Μητέρα του Θεού , τον ηγαπημένο  μαθητή , τις πιστές μαθήτριες . Ταυτιζόμαστε με όσους Τον ακολούθησαν ως τον Γολγοθά. Και εμείς εκεί δίπλα τους… Θαρραλέοι και πιστοί έως εσχάτων …Θαρραλέοι και πιστοί ως το : Πάτερ εις χείρας Σου παραδίδωμι το πνεύμα μου . Έτσι πασχίζουμε να πιστεύουμε ! Το έχει ανάγκη η ψυχή μας και η ελέγχουσα συνείδησή μας ! Γιατί είμαστε εμείς που ξεστομίσαμε εκείνο το : Καν δεή με συν  Σοι αποθανείν , ου μη Σε απαρνήσομαι. Το είπε ο ατρόμητος Πέτρος αυτό ! Εκείνος που πρώτος απ τους μαθητές Τον ομολόγησε ως Υιό του Ζώντος Θεού ! Έδωσε υπόσχεση και όρκο παντοτινής και ακλόνητης αφοσίωσης ο Πέτρος ! Εν Σοι εγώ ουδέποτε σκανδαλισθήσομαι !Και έπειτα λιποτάκτησε και αρνήθηκε ! Τρεις φορές !Μα βγήκε έξω και έκλαψε πικρά ! Και έπειτα δεν απελπίστηκε,  προσμένοντας την  γλυκιά εωθινή ώρα  όταν συγχωρέθηκε  η τριπλή του άρνηση !

Αδελφοί μου η σκηνή με τις αφιερωμένες ψυχές , τις πιστές θρηνωδούσες μορφές  κάτω απ τον Σταυρό είναι συνταρακτική ! Ευχόμαστε  ανυποκρίτως όλοι να ταυτίζονται δικαίως,  μα κυρίως στην δικαιοσύνη του Κυρίου με αυτούς τους ήρωες…Εμείς  δεν τα καταφέρνουμε  όσο κι αν το επιθυμούμε ! Νιώθουμε συνεχώς ότι φωνάζουμε εκείνο το φριχτό σταύρωσον , εκείνο το ανατριχιαστικό Βαρραβά …Πασχίζει η ψυχή , να ομοιάσει έστω στον αρνητή μαθητή,  που συνεχώς έκλαιγε και μετανοούσε, όποτε λάλημα πετεινού ακουγόταν . Και έπειτα με εκείνα τα τρία Φιλείς με; ,  αποκαταστάθηκε για να ακολουθήσει η ομολογία , η Ιεραποστολή η θαυματουργία , το μαρτύριο ! Αδελφοί δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι κάθε αμαρτία μας , κάθε αστοχία και λοξοδρόμημά μας από τις εντολές , τις οδούς τα μαρτύρια και τα δικαιώματα του Κυρίου μας , είναι ΕΝΑΣ ΗΧΟΣ ΑΠΟ ΚΑΡΦΙΑ ΣΤΟΝ ΣΤΑΥΡΟ ΚΑΙ ΣΤΟ ΠΑΝΑΧΡΑΝΤΟ ΣΩΜΑ ΤΟΥ !  Να αυτομεμφόμαστε συνεχώς ως την τελευταία μας ανάσα , να νιώθουμε συνεχώς ΕΜΕΙΣ οι Σταυρωτές Του , ΕΜΕΙΣ οι αρνητές Του ! Αν δεν νιώθουμε έτσι , θαρρούμε πως πλανώμεθα  πλάνην οικτρά  και συναπωλόμεθα τοις πολλοίς ! ΑΥΤΟΔΙΚΑΙΩΝΟΜΑΣΤΕ σκληραίνοντας περισσότερο τις καρδιές μας ! Ναι , ελπίζουμε κι ούτε θα πάψουμε ποτέ να ελπίζουμε στην Σωτηρία ! Όχι όμως στην σωτηρία της αυτοδικαίωσης και της επικαλυμμένης έστω με συναισθηματικά δάκρυα  υπερηφανείας . Ελπίζουμε στην Ελεοσωτηρία ! Στο Έλεος του Εσταυρωμένου Λυτρωτή ! Ως την τελευταία μας αναπνοή,  να μετανοούμε για εκείνους τους χτύπους από τα καρφιά του Γολγοθά ! Ως την τελευταία μας ανάσα να αγωνιούμε και να Τον ρωτάμε: Πως μας θωρείς Εσταυρωμένε μας ;;; Ας μην ξαναακουστεί ποτέ από τα χείλη μας αυτό που πλέον ακούγεται τόσο συχνά στις μέρες μας από κλήρο και λαό  : Τι μας έκαναν… Τι κάνουν … Τι κάνετε… ! Σώνει πια με την αυτοδικαίωση και την παραλυτική εγωλατρεία που αγαπολογεί , χαϊδολογεί και παραπλανά ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ! Μόνο σε πρώτο πληθυντικό  : ΤΙ ΣΟΥ ΚΑΝΟΥΜΕ ΧΡΙΣΤΕ ΜΑΣ! ΠΩΣ ΣΕ ΠΛΗΓΩΝΟΥΜΕ!  ΟΥ ΓΑΡ ΟΙΔΑΜΕΝ ! ΟΥ ΓΑΡ ΟΙΔΑΜΕΝ ! Δεν είναι αυτό γενίκευση , ούτε ομογενοποίηση ( πόσο θλιβερό αυτό το φαινόμενο , χαρακτηριστικό της ελλειμματικής αγάπης , που αταπείνωτα όλο αναθεματίζει,  ειρωνικά απαξιώνει και από καθέδρας υποτιμά )  , ούτε η ανοίκεια της Αλήθειας βολική διπλωματία . Ξύπνημα είναι και υπακοή στα αμετασάλευτα Ευαγγελικά ρήματα ! Υπακοή στην ασίγαστη φωνή του Χριστού μας και των προδρόμων Του : Υπακοή στο ΜΕΤΑΝΟΕΙΤΕ!

Ένας Άγιος Βαλκάνιος θα μας οδηγήσει , η κεκρυμμένη συνείδηση της μαρτυρικής Ορθοδοξίας , ο Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς ! Γεννήθηκε και κοιμήθηκε ανήμερα του Ευαγγελισμού της Κυρίας Θεοτόκου ! Με ένα άγγελμα χαρμόσυνο πάντοτε στην καιομένη καρδιά του ! Ακούγεται σκληρός ο λόγος του στην Μεγάλη Παρασκευή …Ιδίως στο σημείο εκείνο που λέει :[ …Ο δικός μας χλευασμός στον Χριστό είναι φοβερότερος απ τον Εβραϊκό. Οι Εβραίοι μπόρεσαν λιγότερο να πιστεύουν στον Χριστό επειδή δεν είχε αναστηθεί ακόμα.Και εμείς στους οποίους ο Χριστός εδώ και είκοσι αιώνες ισχυρά μαρτυρεί ότι αναστήθηκε , εμείς εμπαίζουμε τον Αναστάντα Χριστό, φτύνουμε τον Αναστάντα Χριστό , ξανασταυρώνουμε τον Χριστό και μάλιστα τον Χριστό τον Αναστάντα !....]( Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΠΑΝΩ ΣΤΟΝ ΣΤΑΥΡΟ ΕΜΠΝΕΥΣΜΕΝΕΣ ΟΜΙΛΙΕΣ ΣΤΑ ΣΕΠΤΑ ΠΑΘΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΣΤΑΥΡΩΣΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΜΑΣ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟ εκδ. Ορθόδοξος Κυψέλη)

Λέπια φεύγουν μαζί με δάκρυα από τα μάτια της ψυχής μας . Ας ακούσουμε τον Άγιο με τεταμένη την προσοχή αδελφοί μου και ας πάψουμε επιτέλους , κλήρος και λαός να παίρνουμε λάθος ρόλους κάτω απ τον Σταυρό του Χριστού μας ! Γιατί διαφορετικά θωρούμε τους εαυτούς μας ανώτερους,   ακόμα και  εκείνου, που πάνω του ο  Χριστός μας  οικοδόμησε την Εκκλησία Του !

Νώντας Σκοπετέας

Με αποσπάσματα  από ομότιτλη εκπομπή Μ.Εβδομάδας 2020

Μέχρι να βγει καρπός…

Υγεία…Μια λέξη, μια ευχή! Πολλοί που μας ακούνε τούτην την ώρα την έχουν κλονισμένη, χρονίως ταλαιπωρημένη…Αν κάτι σου έχει λείψει, το εύχεσαι στους άλλους και εκείνοι όταν ιδίως συναισθάνονται την σπουδαιότητά του,  το εύχονται ομοίως. Υπάρχουν βέβαια και εκείνοι που θέλουν να πρωτοτυπούν στις ευχές τους . Να μην πουν κοινοτυπίες να μείνει αξέχαστη η ευχή τους. Γράφουν σβήνουν ξαναγράφουν…Αλλά τούτη η ευχή είναι η πιο συνηθισμένη αλλά και η πιο αποδεχτή απ τους πολλούς.

-Υγεία, μόνο υγεία! Το σπουδαιότερο! Όλα τα άλλα έρχονται!

Γνωρίζουμε έναν άνθρωπο που κάθε ασυνάντητη  ευχή που δίνει,  έχει βαθύ νόημα! Το παράδοξο για αυτόν τον παράξενο Χριστιανό είναι πως όλες του οι ευχές,  εμπεριέχουν την υγεία! Αλλά την υγεία της ψυχής !Αυτής που δεν θα επιτρέψει ποτέ τον θάνατό της!

-Σου εύχομαι να σε περιμένει ο Κύριος μέχρι να βγάλει καρπό η συκιά σου!

Ακούσατε πως εύχεται τούτος ο παράξενος…με νου στον Ουρανό…Εμείς οι πολλοί…σπεύσαμε όμως ήδη να τον συγκαταριθμήσουμε με τους τρελούς που όλο μας χαλάνε… την γιορτή. Αχ και να ξέραμε όμως τι μας ευχήθηκε ο ανθρωπάκης τούτος! Λίγο ψάξιμο χρειάζεται! Εκεί που όλα αποκαλύπτονται! Στις σελίδες της Ευαγγελικής Αλήθειας!

Ἔλεγε δὲ ταύτην τὴν παραβολήν· συκῆν εἶχέ τις ἐν τῷ ἀμπελῶνι αὐτοῦ πεφυτευμένην, καὶ ἦλθε ζητῶν καρπὸν ἐν αὐτῇ, καὶ οὐχ εὗρεν. εἶπε δὲ πρὸς τὸν ἀμπελουργόν· ἰδοὺ τρία ἔτη ἔρχομαι ζητῶν καρπὸν ἐν τῇ συκῇ ταύτῃ, καὶ οὐχ εὑρίσκω· ἔκκοψον αὐτήν· ἱνατί καὶ τὴν γῆν καταργεῖ; ὁ δὲ ἀποκριθεὶς εἶπεν αὐτῷ· Κύριε, ἄφες αὐτὴν καὶ τοῦτο τὸ ἔτος, ἕως ὅτου σκάψω περὶ αὐτὴν καὶ βάλω κόπρια. κἂν μὲν ποιήσῃ καρπόν· εἰ δὲ μήγε, εἰς τὸ μέλλον ἐκκόψεις αὐτήν.( Λουκ.ΙΓ.6-9)

Αναβάλλει ο Θεός και περιμένει να καρπίσει πνευματικά ο άνθρωπος! Η χρηστότητα και η μακροθυμία Του αν δεν μας οδηγεί στην μετάνοια και στο πετραχήλι του πνευματικού θα ναι ανώφελη! Η υγεία που κάποιοι απολαμβάνουν νιώθοντας ακμαίοι ισχυροί και ακατάβλητοι , τους παρέχεται , μας παρέχεται, για έναν και μόνο λόγο! Η μακροζωία και η μακροημέρευση (όπως έλεγε ο μακαριστός Παναγόπουλος) δεν συμβαίνει σε πολλούς γιατί φρόντισαν την διατροφή τους, έκαναν τα λουτρά τους και τα χειμερινά τους μπάνια, έμειναν σπίτι…. ρύθμισαν το οξυγόνο τους (αγοράσαμε όλοι οξύμετρα πλέον !!!). Καλά και ευλογημένα όλα τούτα, αρκεί να μην ξεχνάμε ότι η καρδιά που συνεχίζει να χτυπά είναι το σήμα και η εγγύηση ότι ο Κύριος περιμένει τους πνευματικούς μας καρπούς. Θα ακουστεί και πάλι στις συγκλονιστικές ώρες των Αγίων Παθών, το Δόξα τη μακροθυμία Σου Κύριε! Λίγο πριν εκείνη η συνταρακτική ομολογία: Τον Νυμφώνα Σου βλέπω….και  ένδυμα ουκ έχω! Περιμένει ο Νυμφίος Σωτήρας να ξαναβρούμε τον κλεμμένο Φωτεινό μας Χιτώνα, να βγάλει δάκρυ-καρπό το δέντρο της ψυχής.

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από το βιβλίο: 

Αυτοί οι Παράξενοι Χριστιανοί( εκδ.Πρόμαχος Ορθοδοξίας)

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή Μ.Εβδομάδας 2020

Εγώ Κύριε δεν σ αγαπώ !

-Προσεύχομαι Πάτερ στο Θεό μα Εκείνος απόκριση δεν δίνει. Νύχτες ολάκερες και μέρες μια λέξη Του δεν πήρα.

-Κι όμως σου μιλάει συνέχεια!

-Και τι μου λέει;

-Σ αγαπώ παιδί μου! Σ αγαπώ παιδί μου! Προσπάθησε να τον ακούσεις.

-Θα προσπαθήσω παππούλη μου.

-Προσπάθησε και να του απαντήσεις. Αυτό περιμένει από εσένα.

-Μα πως δεν σου είπα; Συνέχεια του μιλώ. Και είναι σαν να του απαντώ: Και εγώ σε αγαπώ!

-Λάθος απάντηση παιδί μου.

-Λάθος η αγάπη;

-Άλλο περιμένει ν’ ακούσει από εσένα παιδί μου. Άλλη απάντηση.

-Άλλη από το ότι και εγώ τον αγαπώ;

-Ναι. Από εσένα και από όλους μας περιμένει ν ακούσει: Εγώ Κύριε δεν σ αγαπώ. Δεν σε πιστεύω! Δεν σε πονάω! Δεν σε θέλω δίπλα μου συνέχεια! Θέλω να έρχεσαι όποτε σε καλώ Εγώ!

Βοήθα με Κύριε να σ αγαπήσω έστω και για μια στιγμή αληθινά, να σε πιστέψω όσο κρατά ένα ελέησον να σε πονέσω όσο βαστά ένα δάκρυ. Αυτό περιμένει παιδί μου ν ακούσει. Του τα χεις πει ποτέ όλα αυτά;

-Ποτέ πάτερ. Ποτέ μου ο άθλιος!

-Μόλις το έκανες για πρώτη σου φορά… Γονάτισε παιδί μου να σου διαβάσω την ευχή! Μακρόθυμος ο Κύριος και πολυέλαιος!

Είναι οι στιγμές της αληθινής ειλικρινούς προσευχής ελάχιστες μέσα στην ζωή μας Να μιλάς στο Θεό και να σ’ ακούει «Κύριε, εισελθέτω ενώπιόν Σου η προσευχή μου , κλίνον το ους σου εις την δέησίν μου».

Αυτός πρέπει να είναι ο αγώνας κάθε αληθινά προσευχομένου. Να υπάρξει έστω και για ελάχιστα μέσα στη ζωή του μια στιγμή αφτιασίδωτης κατάνυξης , ταπεινής δεήσεως. Εκείνη η στιγμή!

Κρατά όσο το μισάνοιγμα μιας γνώριμης παλιάς πόρτας που τρίζει όπως καμιά άλλη. Αν θελήσεις να την διαβείς, μπροστά σε τέμπλο γλυκόφωτο θα σταθείς και θα κλάψεις και θα γαληνέψεις και θα θυμηθείς την αχνή, ξεχασμένη σου αγιότητα την αμαρτωλότητά σου που συννεφιάζει την ψυχή σου.

Εγώ Κύριε δεν σ αγαπώ. Βοήθει μοι τη απιστία! Ο Θεός μας οικονομεί όμως ως μακρόθυμος και πολυέλαιος! Μας στέλνει στο πλάι μας πνευματικούς ιχνηλάτες και οδηγούς, κατευθύνοντας τα διαβήματά μας ..

Δοξασμένο το όνομα του Κυρίου μας Θαυμαστός εν τοις Αγίοις Αυτού. Είναι κάποιοι απ αυτούς τους οδηγούς οι οποίοι δια Πνεύματος Αγίου χτυπούν την Πόρτα του Θεού όπως γράφει κι ο ποιητής και Εκείνος αμέσως τους απαντά Παρρησία και Αγιότητα.

Καθαρές καρδιές θαρραλέες μπροστά στον Δεσπότη των πάντων. Μεσιτεύουν ζητούν και λαμβάνουν άμεσα την απάντηση. Όλα προς τo συμφέρον των ψυχών.

Διαπρύσιες προσευχές και ερωτήσεις.Πατρικές και φιλόστοργες απαντήσεις! Ακατανόητες τις περισσότερες φορές. Γεννηθήτω το θέλημά Σου!

Νώντας Σκοπετέας 

Απόσπασμα από το βιβλίο "Πόσα χωράνε σε ένα Αμήν" που εκδίδεται από την Ορθόδοξη Ιεραποστολική Συναλληλία ¨Πρόμαχος Ορθοδοξίας"

Αυτή δεν είναι η Μαρία;

Σκέφτομαι όλους εκείνους που κυλίστηκαν στη λάσπη της πορνείας,στα λερά της σαρκολατρίας, στον ρύπο της φιληδονίας…Όλους εκείνους τους αμέτρητους, που επί τόσα χρόνια αγκάλιαζαν εφάμαρτα το κορμί της Αγίας Μαρίας της Αιγυπτίας…Όταν η Αγία στην έρημο του Ιορδάνη, με τα καυτά της δάκρυα και την ατελεύτητη στερεή μετάνοιά της, διέγραφε μια- μια από την μνήμη του σπλαχνικού Πατέρα, τις ανείπωτες και θλιβερές μαγαρισιές της ψυχής της, εκείνοι που κάποτε έστω παρέσυρε, συνέχιζαν να σκέφτονται την Μαρία, ως την πιο μιαρή και πρόστυχη γυναίκα που είχαν συναντήσει στο διάβα τους. Όταν η Αγία Μαρία η Αιγυπτία συναντούσε τον Όσιο Ζωσιμά, πατώντας πάνω στα Ιορδάνεια νερά , όταν αυτός εξομολογώντας την ανακάλυπτε το δυσθεώρατο μέγεθος της Αγιότητάς της, όταν εκείνη η τρισμακάρια γινόταν πρότυπο μετανοίας εις τους απεράντους αιώνες, υπήρχαν οι αμέτρητοι κάποτε εραστές της, που ακόμη, δίχως τον παραμικρό δισταγμό, την ελάχιστη επιφύλαξη, την λογάριαζαν για πόρνη! Και την καταδίκαζαν με τεκμήρια αδιάσειστα, με μαρτυρίες και αποδείξεις ακλόνητες στην αιώνια κόλαση!

Και έτσι έφυγαν κάποτε και εκείνοι οι αμέτρητοι από τούτη την πρόσκαιρη ζωή!

Και ανέβηκαν στον Ουρανό να πάρουν την δική τους θέση. Τι έκπληξη δοκίμασαν!–Αυτή δεν είναι η Μαρία η πόρνη; Αγία η Μαρία ; Κορυφαία στην χορεία Τους; Τόσα στεφάνια , τόσες τιμές! Πόσοι άγγελοι γύρω της! Λάθος κάναμε που την καταδικάσαμε! Μα δεν ξέραμε! Που να ξέρουμε…Κύριε πέμψον Λάζαρον…

Ο γιός Σου! Η κόρη Σου! Στα δύσκολά τους, στους σκοτεινούς τους καιρούς τους συννεφιασμένους, καμιά σχέση δεν θες να χεις μαζί τους….Τι γυρεύεις εσύ με δαύτους; Τι μπορεί να σας ενώνει; Μην είναι ο Ένας, ο εύσπλαχνος και τόσο πληγωμένος Πατέρας; Πόσο τον πονάει εκείνο το ο γιός Σου…

-Μα τον είδα που έκλεψε, που λήστεψε, που σκότωσε! Κτήνος είναι, όχι άνθρωπος! Δίχως συναίσθημα! Χωρίς επιστροφή! Καταδικάστε τον! Καταδίκασέ τον, Πατέρα!

-Πόσα χρόνια έχεις να τον δεις; Πόσον καιρό έχεις ν αντικρίσεις τα μάτια του;

-Ούτε να τον δω δεν θέλω!

-Μα έχει αλλάξει ο αδελφός Σου! Γύρισε στον εαυτό του! Είναι άλλος άνθρωπος, καινός! Φορά την πρώτη του χιονοφεγγαρώφοτη στολή! Ξανά! Δάκρυα διαμάντια κυλούν από τα μάτια του! Έλα και συ παιδί μου να τον δεις!

-Δεν αλλάζει ο άνθρωπος σου λέω! Υποκρισίες όλα τούτα! Τεχνάσματα! Κάθε φορά τα ίδια! Ο γιός Σου, ο καταφαγών σου τον βίον μετά πορνών! Δεν μπορώ να έρθω , δεν μπορώ να χαρώ, γιατί είμαι δίκαιος και πάντα ήμουνα σωστός, δεν αδίκησα, δεν έβλαψα κανέναν! Σε τίμησα Πατέρα, σε σεβάστηκα! Εντολή δική σου δεν παραβίασα ποτέ μου! Τώρα λοιπόν με πνίγει το δίκιο! Αυτός να πληρώσει! Για την έκλυτη ζωή του! Αυτό είναι το σωστό! Δεν έρχομαι λοιπόν μέσα στο σπίτι!

-Ναι παιδί μου! Πάντα φρόνιμος εσύ και υπάκουος, με τίμησες και με σεβάστηκες! Τον νόμο που σου έδωσα τον τήρησες! Την καρδιά μου όμως δεν την γνώρισες ποτέ! Δεν εννόησες ποτέ σου την άμετρη αγάπη μου προς εσένα, τον αδελφό Σου, όλα μου τα τεκνία! Τι κι αν άκουσες τόσους μου λόγους , τόσα αιώνια ρήματά μου! Μίλησα για το απολωλός πρόβατο και τη χαμένη δραχμή! Ώτα ακουόντων ζήτησα στο τέλος κάθε τέτοιας ιστορίας! Να μ ακούσετε όμως από καρδιάς ! Να την σμιλέψουν αυτά τα λόγια μου τα αθάνατα! Δεν σε θέλω μεγάλε γιέ μου , να σαι υπάκουος, φρόνιμος, πειθαρχημένος, ευσεβιστής, θρησκευτικός, ηθικός, τυπικός…Σε θέλω παιδί μου αληθινά χαρούμενο, σπλαχνικό, οικτίρμονα, συγχωρετικό! –Έλα μέσα παιδί μου! Αν δεν συγχωρέσεις, δε θα χωρέσεις και συ στην αγκαλιά μου!

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από το βιβλίο "Αυτοί οι Παράξενοι Χριστιανοί" Εκδ Πρόμαχος Ορθοδοξίας. Κείμενο με τίτλο "Είμαστε όλοι μεγάλοι αδελφοί"

ΥΓ: Επειδή πολύ γίνεται χρήση τούτες τις ώρες του γεγονότος της άπαξ Θείας Μεταλήψεως της Αγίας, ας αναρωτηθούμε όλοι, εμείς που σκεφτόμαστε έστω κάτι τόσο ασυναφές της ζοφερής περίστασης που αντιμετωπίζουμε ,πρώτον: 

Αν έχουμε βιώσει έργω έστω και ένα δευτερόλεπτο απ τα 47 αδιάλειπτα χρόνια μετανοίας της Αγίας Μαρίας και δεύτερον : 

Αν η Αγία είχε ανεμπόδιστη πρόσβαση σε Άρτο Ζωής αιωνιζούσης κάθε πότε θα μετελάμβανε ...;;;;

Λες να μην πεθάνω ;

…Που να βρω την ψυχή μου… 

                                                                                                               στους ουρανούς γυρίζω…                           

                                                                                        στη μόνη ακτή του κόσμου…( Οδυσσέας Ελύτης)

                         

               

Στα 92 της η κυρά Ευδοξία,  η Δολιανίτισσα. Κατάκοιτη εδώ και έναν χρόνο. Ως την ημέρα που έσπασε το πόδι της, ήταν ολόρθη, λυγερή όπως στα νιάτα της, που σαν χθες τα έζησε και όλο σ εκείνα την γυρίζει της ψυχούλας της ο γλυκός νόστος. Μα ξέρει καλά μέσα της, πως για εκείνα τα χρόνια δεν θα υπάρξει νόστιμον ήμαρ και επιστροφή…Μέχρι που έπεσε,  συνέχεια με μια σκούπα την έβρισκες να σαρώνει τις σκόνες, να λάμπει όπως πάντοτε το σπιτικό της . Και δως΄του να σκουπίζει και όλο να θυμάται εκείνα τα χρόνια και τους αγαπημένους που έφυγαν και τις φιλενάδες της τις καρδιακές.–Εκείνη η Σοφία η Σόραινα που μ άφησε μονάχη μου! Με παράπονο μικρού παιδιού μονολογούσε…Κι ήρθε εκείνο το πρωινό του Αη Γιωργιού ανήμερα, στην μεταφορά της εικόνας του από τα κάτω  στα άνω  Δολιανά. 

Αξέχαστο θα μείνει σ όλους τους. Αποβραδίς είπε στην κόρη της και στον γαμπρό της να μην νοιάζονται για δαύτη και να την αφήσουν μονάχη της και ότι θα τα κατάφερνε μια χαρά, ως το βράδυ που θα επέστρεφαν.

–Να χάσετε τον Άγιο εξ  αιτίας μου, ακούς εκεί; Τόσα χρόνια τούτο το τάμα μας στεριώνει !

–Μα βρε μάνα τόσες ώρες μόνη σου ;

-Γιατί και πέρυσι δεν έμεινα; Καλέ στάσου μην κάνω και έρθω και εγώ μαζί σας! Αχ, πόσες φορές την έχω κάνει αυτήν την διαδρομή! Αχάραγα ξεκινούσαμε! Τότε που ήμουν κοριτσάκι! Εκείνα τα χρόνια τα δύσκολα μα και τα όμορφα! Τότε δεν ήταν μόνο η εικόνα που μετακόμιζε αλλά και εμείς μαζί της!  Αβάσταγος ο χειμώνας πάνω! Κατεβαίναμε ως την Άνοιξη στον κάμπο . Παιδιά,  μεγάλοι, τα νοικοκυριά μας! Και μπροστά από όλους μας ο αφέντης ο Άη Γιωργης! Και σαν καλοκαίρευε, όπως τώρα καλή ώρα, επιστροφή πάλι με πομπή! Ένα- ένα τα όμορφα χωριά μας   χαιρετίζαμε και ξανασυναντούσαμε ! Δραγούνι , Κορίτες, Λουλούδι, Τσιμούρι, Ρουνέϊκα , Αρτσίνα…μετά στον δρόμο και σαν έπεφτε λίγο ο ήλιος φτάναμε! Αχ,  να με κράταγαν λίγο τα ποδάρια μου! Θα ερχόμουν και εγώ αύριο μαζί σας …Όπως τότε!

Έτσι , επέτρεψε ο Θεός το ίδιο βράδυ της μεταφοράς του Αγίου, η κυρά Ευδοξία να τους περιμένει μπροστά στην πόρτα με σπασμένο πόδι , πονεμένη και σφαδάζουσα… Δίπλα της η σκούπα…

- Μ έσωσε ο Άη Γιώργης! Πως δεν έσπασα το κεφάλι μου στο πλατύσκαλο  έτσι που γλίστρησα!

Έναν χρόνο τώρα αυτόν παρακαλάει! Άη Γιώργη μου βοήθα !Άρχισε και λίγο να ξεχνάει αυτή που είχε μια μνήμη  ξυράφι…Και κάποτε –κάποτε έφερνε το χθες στο τώρα και γύρευε να συναντήσει εκείνους τους αγαπημένους που έφυγαν… Ώρες ατέλειωτες στο κρεβάτι! Το ένα έφερε τ’ άλλο… Δεν μπορούσε ούτε λίγο να σειστεί αν δεν την βοηθούσαν! Μια μέρα, την ώρα που την συγύριζε η θυγατέρα της, μίλησε η κυρά Ευδοξία και την ξάφνιασε…

-Βάσω μου να σε ρωτήσω κάτι;

-Να με ρωτήσεις αμέ, ό, τι θες, έκανε εκείνη σαν να μιλά σε μικρό παιδί!

-Βάσω μου, λες να μην πεθάνω;

Στάθηκε αμίλητη για λίγο και την κοίταζε η κόρη της.

-Τι κάθεσαι και σκέφτεσαι καλέ μάνα;

-Λες να μην πεθάνω παιδί μου;

Προσπαθούσε η κόρη να καταλάβει πως της ήρθε τούτη η αλλόκοτη σκέψη. Δεν διέκρινε φόβο, ούτε στο ελάχιστο! Μάλλον πόθος και λαχτάρα ήταν να τελέψει τούτη την ζήση της, να φύγει για τα αιώνια και εκείνη, αναπαυμένη και γαλήνια…Να ζήσει το αληθινό νόστιμον ήμαρ της,  επιστρέφοντας στην ποθεινή πατρίδα…Την συντάραξε στ αλήθεια αυτό το: Λες να μην πεθάνω… Βρήκε έπειτα τον παπά Δημήτρη… Ήρθε αυτός! Την εξομολόγησε την μάνα της, την κοινώνησε… Ειρήνεψε η γερόντισσα πιότερο! Δεν ξανάκανε η κυρά Ευδοξία  εκείνη  την ερώτηση…Μετέλαβε την απάντηση…

Αυτή η ερώτηση της Γερόντισσας αδελφοί μου! Μοιάζει παράξενη, ίσως απλοϊκή, ταιριάζει(έτσι μας φαίνεται στο πρώτο άκουσμά της) σε έναν άνθρωπο που σιγά-σιγά χάνει τον νου του. Έτσι δεν είναι; Μα για να κοιτάξουμε καλύτερα …βαθύτερα στην δική μας ψυχή και να αναρωτηθούμε: Πόσες φορές ως σήμερα δεν έχουμε σκεφτεί και εμείς κάτι τέτοιο; Λες να μην πεθάνω; Γιατί ζούμε σαν αθάνατοι! Όχι γιατί πιστεύουμε στην αιωνιότητα και στο ανέσπερο αιώνιο Φως , αλλά γιατί η αμαρτία, μας κάνει να μην θέλουμε να αποδεχθούμε το πλέον σίγουρο, το μόνο αδιαμφισβήτητο αυτής της ζωής! Το ότι θα πεθάνουμε!  Ζούμε σαν αθάνατοι! Ας το σκεφτούμε λίγο περισσότερο! Αν κάποιος μας βεβαίωνε ότι αύριο δεν θα ξημερωθούμε… Πώς άραγε θα κυλούσε η τελευταία μας μέρα; Μπροστά σε μια οθόνη με ό,τι πιο ευτελές, ανούσιο, και διεστραμμένο βυθίζει την ψυχή σε έναν σκοτεινό λήθαργο;  Με ένα ακουστικό τηλεφώνου στο αυτί, κατακρίνοντας άλλων βίους, σκορπώντας κακία και δηλητήριο; Ή θα σπεύδαμε και εμείς σαν την κυρούλα την Δολιανίτισσα να μεταλάβουμε εξομολογημένοι και μετανοημένοι την απάντηση; Ναι , θα πεθάνεις! Πέθανε όμως πριν πεθάνεις , για να μην πεθάνεις, όταν στα σίγουρα πεθάνεις! Σπεύσε ψυχή μου, ψυχή μου!  Κι αυτό το να πεθάνεις μεταφράζεται σε : ζήσε αληθινά! Ζήσε Εκείνον που είπε πως Εγώ ειμί Η Ζωή! Ανάστα! Μην καθεύδεις! Να μιλάμε στην ψυχή! Είναι ζώσα η ψυχή και μας ακούει! Προσμένει το ξύπνημά της , το ξύπνημά μας! Να μαστε αυστηροί μαζί της! Να έχουμε την λυτρωτική αυτομεμψία! Δεν καρτερά το χαϊδεμά μας! Τον συντριμό μας προσμένει! Τον συγκλονισμό της καρτερά! Σκληρές οι λέξεις του υμνωδού μέσα στο Άγιο Τριώδιο! Ον αγαπά Κύριος παιδεύει ...Δεν είναι αγάπη ν΄αφήνεις την ψυχή σου καθεύδουσα , ραθυμούσα , αδιάφορη ...Αγάπη είναι να της θυμίσεις την νέκρωσή της , την ακηδία της το σκοτάδι που την σκεπάζει και την κάνει μέλαινα. Πλανήθηκε δολίως απ' του εχθρού του πανούργου το σχέδιο! Ακόμα και η νηστεία έγινε ανώφελη και αχρηστεύθηκε αφού τα πάθη την κυρίευσαν. Ας οδηγήσουμε την ψυχή μας μπροστά στον Εσταυρωμένο Σωτήρα. Να συνεορτάσει την Ανάσταση! Ανύστακτη να εκλιπαρήσει το μέγα έλεος! Ήρθε ο χρόνος! Τώρα είναι ο καιρός του ήμαρτον Κύριε! Πριν το τέλος! Πριν σφραγίσει η δικαιοσύνη Σου την πύλη του αιωνίου Φωτός! Ψυχή μου, ψυχή μου...

Νώντας Σκοπετέας

Από το βιβλίο: Αυτοί οι παράξενοι Χριστιανοί(εκδ.Πρόμαχος Ορθοδοξίας)

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή Μ. Τεσσαρακοστής 2020

                                   https://www.youtube.com/watch?v=FcgLTZO2iiY&t=361s

Για να ρθει το κακό λιγότερο στον κόσμο...( Άγιος Νικηφόρος ο Λεπρός)

Είναι δεινή η περίσταση . Βάναυσος ο κλυδωνισμός! Δάκρυα ασταμάτητα συνταγογραφούν οι Ιατροί των ψυχών τούτες τις ώρες. Το Νοσοκομείο της Εκκλησίας σφαλίστηκε …έστω προσωρινά,  όπως θέλουμε ολοψύχως να πιστεύουμε. Αλλά οι θύρες πάντοτε διαπερνώνται. Το δίδαξε ο Χριστός μας στην πρώτη Πεντηκοστή , το ίδιο το  βράδυ της Ανάστασής Του , ούσης οψίας,  όταν των θυρών κεκλεισμένων,  εισήλθε στην… συνάθροιση των μαθητών του (χωρίς τον Θωμά ήταν 10 …επιτρεπτοί οι συνειρμοί…ακόμα τουλάχιστον) δια τον φόβο των Ιουδαίων. Ο  Yιός του Θεού  και…  θαύματι θαύμα βεβαιοί, τή κεκλεισμένη εισόδω τών θυρών…

Δεν περισσεύει κανένας τούτες τις ώρες. Κάθε ρανίδα από δάκρυ , κάθε κόμπος , κάθε ικεσία και παράκληση μετράνε ! Να λέμε συνεχώς  τον 50^ο ψαλμό , το ελέησόν με ο Θεός , την Παράκληση της Παναγίας μας , τους Χαιρετισμούς της Θεοτόκου, συμβουλεύουν πολιοί πνευματέμφοροι πατέρες.  Ένας παππούς στην Κύπρο πριν χρόνια ,  ο κυρ-Στύλης  διηγείτο ένα περιστατικό από το  1964. Αυτός  είχε την συνήθεια κάθε νύχτα να ανάβει 3 κεριά . ‘Ένα για τους δασκάλους , ένα για τους κυβερνώντες, και ένα για τους Αρχιερείς. Ένα-ένα τα άναβε , όχι και τα 3 μαζί και έκανε προσευχή. Και δεν έπεφτε να κοιμηθεί, αυτό το λίγο που κοιμόταν,  αν δεν έλιωναν και τα 3. Και το πρωί στην χειρονακτική του εργασία, μόλις του έκαναν παρατήρηση γιατί φαινόταν κουρασμένος εκείνος τους έλεγε : 

-Εσείς , δεν γνωρίζετε ! Δεν είστε σε επιστράτευση !

 Του παρουσιάστηκε λοιπόν η Παναγία μας και του είπε :

-Παιδί μου , κάμε πιο δυνατή προσευχή ! Γιατί σε 10 χρόνια έρχεται μεγάλο κακό στην Κύπρο !

Κι εκείνος με την παιδική του καρδούλα Της απάντησε  με μια  ευλογημένη αφελότητα:

-Παναγία μου, αν είναι να έρθει το κακό όπως μου λέγεις, τότε γιατί να χάσω εγώ 10 χρόνια τον ύπνο μου ;

Και η Παναγία μας του απάντησε :

-Για να έρθει το κακό λιγότερο παιδί μου !

1964-1974 ! Φανταζόμαστε όλοι μας πιο θα ήταν το μεγαλύτερο κακό στην Κύπρο μας το 1974!

Σ αυτήν την ζοφερή , την ανεπανάληπτη περίσταση , αδελφοί μου συναμαρτωλοί εκείνος που διηγήθηκε το παραπάνω περιστατικό    ( σ.σ. ακουσμένο σε διήγηση του Μητροπολίτου Μόρφου Νεοφύτου) είπε σε κήρυγμά του,  ότι σε αυτές τις μέρες θα ξεπηδήσουν , θα αναδειχθούν και μαθευτούν νέοι και λιγότερο γνωστοί Άγιοι των ημερών μας . Και ένας από αυτούς μεσιτεύει ήδη , αποδιώχνοντας την φοβερά απειλή της λοιμικής νόσου . Είναι ο Άγιος Νικηφόρος ο Λεπρός! Το είπε και ο πάντοτε αποκαλυπτικός πατήρ Ανανίας Κουστένης , ότι σεργιανάει συνεχώς ο Άγιος και σπεύδει να συμπαρασταθεί σε όποιον τούτες τις ώρες τον επικαλείται. Σήμερα θα τον γνωρίσουμε καλύτερα ! Τον Άγιο που ήταν πρότυπο καρτερίας . Που υπέμεινε θαυμαστώς  αυτόν τον σκόλοπα στην σάρκα , τον ζυγό της βαριάς λοιμικής νόσου , της λέπρας , που έφερε στο όνομά του και σε όλην του την επί γης βιωτή , την Νίκη κατά του εχθρού που λέγεται θάνατος και φόβος !

Ευσεβοφρώνως θα τον επικαλεστούμε λέγοντας : Χαίροις της καρτερίας η εικών ! Χαίροις μοναστών αγλάϊσμα ! Χαίροις ο εν ταις θλίψεσιν ημών , τάχιστος Πρόμαχος ! 

Νώντας Σκοπετέας

Αποσπάσματα από ομότιτλη εκπομπή

https://www.youtube.com/watch?v=N8C0qofNGH8&t=3111s

Τον ακούς ; Σου μιλά !

                                                                                                                            Στον Παπά Λιά μας ...

Έρχομαι και σε συναντώ τούτην την ώρα σε ένα δωμάτιο που ο πόνος αρωματίζει. Σιωπώ και ανασαίνω .  Αναδεμένη και εκείνη η μυρωδιά  της ελπίδας  σαν το φρέσκο πρωινό αεράκι,  που σπαθίζει να διώξει μακριά της απελπισιάς τα μικρόβια. Στέκεσαι εκεί άγρυπνος για ώρες,  για μέρες,  για χρόνια ακόμα ολάκερα και καρτεράς . Έρχονται και άλλοι πολλοί και σε βρίσκουν   να σου πουν λόγια που ποτέ δεν θα μπαιναν στου Χριστού μας το στόμα. Και εσύ Χριστομίλητα τους κάνεις και αναρωτιούνται τι να ναι κείνο που ξάγρυπνο σε κρατά τόσο καιρό …Τους απαντάς :

-Είναι εκείνη η ανάσα που ξεβγαίνει από τα ξεραμένα χείλη και ψυχές –κρήνες ξεδιψαστικές , που δεν στερεύουν ποτέ τους από το Ζωντανό νερό !

Σ εκείνο το δωμάτιο , δεν χωρά να μπει η λογική των στεγνών μας ψυχών . Σαν το παράθυρο ανοίγει , μόνο της πίστης το οξυγόνο θα ρθει ανακουφιστικά να δροσίσει την αμείωτη θέρμη του σώματος.

-Μα τι του προσφέρεις ; Δεν τον βλέπεις που πονά ; Ακίνητος , ανίσχυρος, αμίλητος , σαν νεκρός,  τις περισσότερες στιγμές  βυθισμένος σε λήθαργο… Τόσον καιρό τώρα ! Ας τον να ησυχάσει !

–Μα δεν του προσφέρω εγώ ! Εγώ είμαι ο ανίσχυρος ! Εκείνος είναι ο δυνατός ! Αυτός μας δυναμώνει ! Σαν βλέπω συνεχώς να βαπτίζει τον πόνο του στην κολυμβήθρα της υπομονής! Ο παππούλης μας ! Ο Γέροντάς μας !  Εκείνος που κάποτε μιλούσε εμφορούμενος απ το Πανάγιο πνεύμα ! Ο εύγλωττος , ο μεταδοτικός , ο ευμήχανος , που οδηγούσε ψυχές σε λόγια και παραβολές από Χριστό γραμμένες , τώρα σιωπά…δεν μπορεί ούτε μια λέξη να προφέρει …

-Άνοιξε ξανά το παράθυρο που κοιτά στην ελιά την γραία να μπει θαλασσινό αγέρι ! Και άκουσε τώρα αυτά  που έχει να μας πει.  Τον ακούς ; Ναι …Τώρα διδάσκει περισσότερο …Τώρα τα ομιλήματα του είναι πιο συνταρακτικά από ποτέ!  Αρκεί σοι η χάρις μου ! Η γαρ δύναμίς μου εν ασθενεία τελειούται ! Τον ακούς ; Σαν Παύλος και εκείνος σε κοιτά με τα πιο λαμπερά του μάτια και καυχιέται ! Ποτέ του δεν καυχήθηκε σ αυτόν τον ανήφορο ! 

Τώρα για πρώτη του φορά καυχιέται για τον πόνο του και για την ισχύ του Χριστού την ανίκητη , που ξέρει πως μέσα του κατοικεί ! Ανήμπορος έστω το χέρι του να σηκώσει , να ευλογήσει … Αδύναμος παντελώς! Φιλοξενεί μέσα του Παντοδύναμου Θεού την δύναμη ! Αρκεί σοι η χάρις μου …Και σένα σου αρκεί μόνο να τον κοιτάς ! Και να ακούς την ανάσα του ! Σε καλεί πάλι σαν άλλος Παύλος κάποτε να του μοιάσεις …όπως και εκείνος μοιάζει του Χριστού πριν το αγκαθωστεφανωμένο του κεφάλι γείρει , το πνεύμα να παραδώσει στα χέρια του Πατέρα Του …

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από εκπομπή με τίτλο : Μόνο να  ακούω την ανάσα σου

Μ.Τεσσαρακοστή 2020

Tων θυρών κεκλεισμένων…

Κύριε και Δέσποτα της ζωής μου…ω Κύριε δεν βαστώ μια προσευχή να αποσώσω…Μου φαίνονται τα λόγια τούτες τις ώρες τόσο άδεια σαν την καρδιά μου. Σ έδιωξα Κύριε και από εκεί μην τάχα την μολύνεις .Προσωρινά μου είπαν Κύριε. Δεν χάθηκε κι ο κόσμος αν σε απομακρύνω για 15 μέρες, ίσως και για λίγες…Μεγάλες Εβδομάδες…Μου είπαν κάθε βράδυ όμως να σε θυμάμαι για 15 λεπτά, να αναπληρώνω έτσι το κενό της προσωρινής Σου απουσίας.Σε ακούω πάλι Κύριε να λες: Περίλυπος εστίν η ψυχή μου έως θανάτου… Πάτερ άφες αυτοίς… Σ ακούω Κύριε που ψελλίζεις συνέχεια Διψώ…μα πρέπει να μείνω σπίτι για το καλό μου, το καλό μας…Μου έρχονται Κύριε, τώρα που έχω άπλετο χρόνο ελεύθερο(έτσι μου λένε συνέχεια ),σκόρπιες λέξεις από αιώνια ρήματα δικά Σου, από παραβολές Σου, από την επί γης μαρτυρική παρουσία Σου. Τι γαρ ωφελήσει άνθρωπον εάν κερδίσει τον κόσμο όλον …

Μα Εσύ Κύριε έλα ξανά! Έρχου Κύριε πολυεύσπλαχνε, Μακρόθυμε, των θυρών κεκλεισμένων δια των φόβο των Ιουδαίων…

Και εσύ γλυκειά Μανούλα, Ανύμφευτε Νύμφη, στερρόν της Πίστεως έρεισμα, μη σταματάς να μεσιτεύεις! Εκεί κάτω απ τον Σταυρό Του, τον φύλακα όλης της οικουμένης! Πες Του, σε ικετεύω, πως εκείνο το:Αγαπήσεις Κύριον τον Θεόν σου εξ όλης ψυχής και καρδίας για κάποιους, έστω ελαχίστους, πρώην λεπρούς και παραλυτικούς, δεν πήρε αναστολή. Και παρακάλεσέ Τον να με αξιώσει το έλεός Του και εμένα τον άθλιο και σκοτασμένο, να γίνω και εγώ ένας από αυτούς τους ελαχίστους ληστές του Παραδείσου…

Γιατί τώρα που σου μιλώ Μητέρα, εσύ που καταργείς τον φθορέα των φρενών, ανήκω στους άλλους, στους πολλούς…τους παρανόμους και τους ψευδομάρτυρες αποστάτες που ουκ ηβουλήθησαν συνιέναι…

Εκείνους που βροντοφώναξαν και πάλι την λέξη Βαραββάς…

Νώντας Σκοπετέας

17-03-2020

Η αγάπη έξω βάλλει τον φόβο …

Στην πυρκαγιά στην γειτονιά σου, κλειδώνεσαι σπίτι σου; Τρέχεις να βοηθήσεις να μην καούν σπίτια και το δικό σου. Στην πνευματική πυρκαγιά ( σ.σ.που κατακαίει ήδη) τι θα κάνουμε;

Δημήτρης Παναγόπουλος

Η αγάπη έξω βάλλει τον φόβο …Σε γραφή –επιστολή του ηγαπημένου μαθητή γράφτηκε αυτό …από τον ίδιο τον Χριστό μας Άγιοι Πατέρες και αδελφοί μου συναμαρτωλοί! Ο ιός μεταδίδεται …Προφανώς δεν αναγνωρίζεται μα κυρίως δεν διδάσκεται βιωματικά τούτες τις ώρες ότι και η αγάπη είναι μεταδοτική μα κυρίως ο Θεός …Αν τούτες τις ώρες που όλοι με αυτήν την συντονισμένη και «αγωνιώδη» ενημέρωση και εν τέλει καθυποταγή -επιβολή μείνουμε σπίτι , έστω κι αν όλοι σταθούμε υπάκουοι και δεν το κουνήσουμε ρούπι ως εν δυνάμει φορείς του ιού, θα βρεθούν μόνοι τους στο σπίτι επίσης και αμέτρητες μοναχικές και ανήμπορες υπάρξεις του πόνου και της οδύνης . Ευπαθείς ομάδες και αυτές οι ψυχούλες! Αν μείνουμε σπίτι όπως μας συμβουλεύουν και εν τέλει θα μας επιβάλουν δια νόμου, όλοι αυτοί οι κατάμονοι θα φύγουν αβοήθητοι, αφού δεν θα βρεθεί ένας να μετακινηθεί και να τους πάει εκεί που βρίσκονται, λίγο φαγητό ή ένα φάρμακο, αφού ενδεχομένως να τους μεταδώσει τον ιό ο οποίος μπορεί να βρίσκεται παντού ακόμα κι αν τους αφήσει πράγματα έξω από την πόρτα τους … Καταλαβαίνουμε άραγε πόσο αστείο είναι το να θεωρούμε οτι ακόμα και τώρα μπορούμε να τα καταφέρουμε χωρίς την πλήρη μας υποταγή στην Θεία πρόνοια ; Και παρακαλώ μην μου ξαναγράψετε και πείτε για το οτι εκπειράζουμε τον Θεό τοιουτοτρόπως ! Κατ αρχάς ας μην θεωρούμε τον Θείο Λόγο αποσπασματικά ( όπως αρέσκονται οι αιρετικοί και οι κακόδοξοι) αλλά ως μια ολότητα η οποία κατακλύζεται από κάτι που πολύ όμορφα διατύπωσε ο Άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης : "Τον Θεό τον εκπειράζουμε, όταν Του ζητούμε κάτι, αλλά η ζωή μας δεν είναι σύμφωνη με το θέλημά Του", ζούμε δηλαδή, ενάντια στο θέλημα του Θεού και για αυτό δεν έχουμε παρρησία ενώπιόν Του. Επομένως φοβόμαστε οτι δεν θα μας σκεπάσει η Θεία πρόνοια όχι για λόγους επιστημονικούς αλλά για λόγους μιας ασυγκράτητης και άλογης αποστασίας! Επανέρχομαι στο θέμα με τις μοναχικές ψυχούλες τώρα . Αυτοί δεν θα φύγουν λοιπόν από τον ιό και εμείς θα πανηγυρίσουμε χειροκροτώντας και πάλι ! Μα θα φύγουν εγκαταλελειμμένοι από κάτι άλλο , μια από τις χιλιάδες αιτίες που η δική μας επικροτούμενη αναισθησία θα «πυροδοτήσει». Μην μου μιλήσετε για κοινωνικές υπηρεσίες του κράτους τώρα γιατί θα γελάσω όπως γέλασα όταν άκουσα τις καθησυχαστικές δηλώσεις κυβερνητικού στελέχους ότι υπάρχει επάρκεια σε αντισηπτικά ! Πόσο επίκαιρη αυτή η έννοια της σήψης τούτες τις στιγμές …!! Ξέρουμε άραγε το ποσοστό αυτών των αβοήθητων επί του συνολικού μας πληθυσμού ; Είναι σαφώς ογκωδέστερο του ποσοστού που θα νοσήσει και ασυγκρίτως ανώτερο του ποσοστού το οποίο εκκλησιαζόταν και μετελάμβανε πριν ενσκήψει ο ιός και ο φόβος του…Αυτοί δηλαδή που θα μεταδώσουν τον ιό σε όλους τους υπολοίπους ! Κάντε εσείς τους συνειρμούς που θαρρώ πως αναφαίνονται …

Η αγάπη χωρίς θυσιαστικό πνεύμα είναι ένας τενεκές ξεγάνωτος…

Η ασηπτική αγάπη για τον Θεό χωρίς πνεύμα ομολογιακό και θυσίας είναι ένα βολεμένο αυτοείδωλο και ένας Χριστούλης-Αγαπούλης πλασμένος υπέροχα και καθησυχαστικά από αυτό ….

Νώντας Σκοπετέας

16-03-2020

Αύριο εορτάζει ο Άγιος Αλέξιος ο άνθρωπος του Θεού …Ένα τεράστιο δίλημμα ο βίος του … Απάντησε εκείνος θαρρετά και άφοβα ! Για αυτό και έτσι τον προσφώνησε ο Ουρανός …Εμάς άραγε πως θα μας καλέσει κάποτε

Ας δούμε αυτήν την φωτογραφία ...

"Ξεχάσαμε το ομολογιακό φρόνημα , το εκούσιο μαρτύριο , τον Σωτήρα Χριστό , την Διασώζουσα, Παντάνασσα , Παραμυθία, Γοργοϋπήκοο, Εγγυήτρια, Πονολύτρια, την Υπέρμαχο , Φοβερά Προστασία".Χρησιμοποιώ όπως διαπιστώνετε συναμαρτωλοί αδελφοί μου πρώτο πληθυντικό αριθμό .ΞΕΧΑΣΑΜΕ !!! Αυτή η ζοφερή περίσταση που βιώνουμε είναι ένα καλό καθρέφτισμα αν όχι ξεγύμνωμα της χλιαρότητάς μας . Πρώτος εγώ!!Χλιαρός,βολεψάκιας , ατσαλάκωτος... Ιεραπόστολος της φακής ! Που όταν ενέσκυψε ο ιός παραχρήμα ξέχασα λείψανα , λιτανεύσεις , δεήσεις, παρακλήσεις, Χαιρετισμούς, ακολουθίες ,στρωτές μετάνοιες, κομποσχοίνια, πρόσφορα ,ψυχοχάρτια, αρτοκλασίες και καθαρά κεριά και έτρεξα στην καταφυγή της απαλότητας του χαρτιού υγείας και στην ''ασφάλεια " των ζυμαρικών και των οσπρίων ...Δεν αστειεύομαι διόλου ! Την αλήθεια λέω ! Τι θλίψη μου προκάλεσε η ΑΝΥΠΑΡΚΤΗ ΠΙΣΤΗ ΜΑΣ ....ΜΑΣ ....ΜΑΣ.!!!!. Πως μπορούμε στ αλήθεια να ψέλνουμε στον κανόνα του Ακαθίστου ύμνου που ακούστηκε ευτυχώς και προχθές βράδυ στις Κιβωτούς Εκκλησιές όλης της χώρας , την φράση ...Λεπροί αποκαθαίρονται , νόσοι διώκονται ;;;;;;;; Θλίψη ανείπωτη και σε τούτο το άκουσμα ! Λεπροί αποκαθαίρονται , νόσοι διώκονται ...Τα λόγια πλέον φαίνονται ρηχά , κούφια ..των χειλέων!Αυτοελέγχομαι , αυτομέμφομαι , αυτοκατακρίνομαι αδέλφια ! Είναι και αυτό μια κάποια αρχή μετανοίας ! Δεν προέτρεψα επουδενί λόγω και κανέναν να "προκαλέσει" τον Σωτήρα μας Ιησού ! Προτρέπω να υπακούσουμε την Ιερά Σύνοδο! Μακάρι να τους φωτίσει ο Κύριος! Να σεβαστούμε τις οδηγίες των ειδικών ναι , ιδίως οι ευπαθείς ομάδες , μα κυρίως να καταφύγουμε στην Ιερή και αμετασάλευτη πίστη μας που τα ασθενή θεραπεύει και τα ελλείποντα αναπληρώνει ! Που ξέρετε μπορεί να στηθούν νέες Άγιες τράπεζες τούτες τις μέρες ..Σαν αυτήν της φωτογραφίας την συνταρακτική ! Και κάτι τελευταίο : Λέγει ο 'Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος οτι το μην κατακρίνετε περί βίου εστίν ου περί πίστεως ! Μην τα συγχέουμε αυτά αδέλφια μου! Αχ αυτή η καραμελίτσα ...Από στόμα σε στόμα πηγαίνει...Και είναι τόσο μεταδοτική η λοίμωξη της αγαπολογίας ... Την κακοδοξία από την Ορθοδοξία τις χωρίζουν 4 μόνο γραμματάκια, αλλά και μια άβυσσος ! Εύχομαι ανυποκρίτως κανείς μας να μην βυθιστεί εντός της ! Εύχεσθε και εσείς να μας φωτίσει ο Κύριος τα πυκνά σκοτάδια ! Σήμερα εορτάζει εκείνος ο πνευματορρήτορας Πρόμαχος της Ορθοδοξίας που έτσι προσευχόταν : Κύριε φώτισόν μου το σκότος !

Νώντας Σκοπετέας

Κυριακή Β΄Νηστειών 2020

Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά 

Εκείνη την Κυριακή

Στις μέρες του πρώτου ζήλου του τις αλησμόνητες . Τότε που όλα του φαίνονταν  νέα σαν την ψυχή του . Να προσμένει  το ξύπνημα το ορθρινό. Ποιο ξύπνημα δηλαδή …Από το μεσόνυχτο να στριφογυρνά και να λαχταρά τους πρώτους ήχους της  ημέρας,   να αρχίσει να ετοιμάζεται . Δεν θα πήγαινε εκείνη την  Κυριακή στην ενορία του,  μα στην Αγία Τριάδα στην πόλη , κάμποσα χιλιόμετρα μακριά , να βρεθεί στην ζεστασιά του πνευματικού του.  Μόλις το προηγούμενο απόγευμα εξομολογήθηκε στο πετραχήλι του ξανά . Μεγάλη Σαρακοστή!Η πρώτη του 21ου αιώνα! Πέρασαν είκοσι χρόνια κιόλας ! Η πρώτη του αληθινή !Όχι άλλη μία μα μια άλλη !Όλο και κάτι σημαντικό   θυμόταν να πει! Κάποια ανοιχτή πληγή ξεχασμένη ! Και εκείνος,  ποτέ δεν του αρνιόταν  το ευλογημένο συναπάντημα ,  παρ ότι είχε τόσες  μέριμνες  και ακολουθίες καθημερινές  και αμέτρητα πνευματικοπαίδια. Εξομολογήθηκε την Παρασκευή την τρίτη των Χαιρετισμών πριν ακουστεί  το Νέαν έδειξε κτίσιν…  και παραμονές Σταυροπροσκύνησης πήγε και στάθηκε τρεις ώρες στην αναμονή, και ξανακάθισε δίπλα του κάτω απ το δεξί αναλόγι . Σαν τον είδε ο παππούλης χαμογέλασε κλείνοντας τα μάτια του .  

-Πάλι εδώ ευλογημένε;

 -Πάλι πάτερ μου , συγχωρέστε με !

-Γιατί παιδί μου να συγχωρέσω ; Αυτό είναι το σωστό …Τώρα στην νέα αρχή  σου πασχίζεις να καθαρίσεις την ψυχή σου …Μοιάζει αυτή σαν ένας μαντρότοιχος πολυκαιρισμένος …Σκόνες , λάσπες , χρόνια λερωμένα  , μπογιές με συνθήματα αρνησίθεα  …Και εσύ έχεις πάρει μια βούρτσα και την βουτάς συνέχεια στον ασβέστη …Και δως του να περνάς τις βρωμιές να ασπρίσει ο τοίχος …Αλλά τώρα στο ξεκίνημα θέλει πολλά χέρια να τον περάσεις …Γι αυτό και μου έρχεσαι συνέχεια ! Και σε παρακαλώ όποτε βρίσκεις κανένα σημείο του τοίχου να ξασπρίζει,  να έρχεσαι να το ...ασβεστώνουμε ! Ακηλίδωτος να μένει ο τοίχος της ψυχούλας σου  !   

Του είπε λοιπόν και πάλι όσα φρέσκα είχε θυμηθεί εκ νεότητός του . Και εκείνος κατάλαβε ξανά με αγάπη  και συγχώρεσε ο φιλανθρωπότατος Πατέρας  και έδωσε ευλογία  ο λειτουργός του για θεία μεταλαβιά! Γονάτισε και του διάβασε την ευχή ο παπά Λιάς. Έκανε να φύγει,  μα επέστρεψε αμέσως πριν έρθει ο επόμενος που είχε σειρά .    

-Πάτερ , με συγχωρείτε …Κάτι ακόμα να σας ρωτήσω …Έχω έναν λογισμό που όλο μου λέει ότι κάτι θα κολλήσω αν μπροστά μου είναι κανένας άρρωστος ή υπερήλικας… Και προσπαθώ να κοινωνάω πρώτος ! Βλέπω και τα παιδάκια που τα βάζετε μπροστά …

-Αχ παιδί μου …δεν είσαι ο μόνος …Σε πολλούς μπαίνει αυτός ο λογισμός …Τον βάζει ο πονηρός …Τα παιδιά τα βάζουμε πρώτα για να μην τα αποθαρρύνουμε τώρα που δεν έχουν εδραία ακόμα την πίστη …Κανονικά δεν θα έπρεπε …Αλλά κάνουμε μια οικονομία ! Λέγε παιδί μου την ευχή και μην φοβάσαι …Δεν κολλάει κανέναν  με  αρρώστια ο Χριστός μας ! Δεν έχω ασθενήσει ποτέ μου Ξέρεις τι έπρεπε να εισπράττω κάθε φορά ; Ατομική βόμβα μικροβίων συγκεντρώνεται αν μεταλάβουν 50- 100 άνθρωποι τις Κυριακές  …Δεν συζητάω για τις μεγάλες μέρες που κοινωνούν 200 και βάλε άνθρωποι! Κάτι ελάχιστο να έχει ο καθένας θα έπρεπε εγώ στο τέλος,  που καταλύω με την αγία λαβίδα  ο,τι μένει στο Άγιο Ποτήριο,   να πέφτω κάτω και να πεθαίνω ακαριαία ! Μην φοβάσαι λοιπόν παιδί μου ! Όπως έρχεται ο λογισμός , έτσι να τον αφήνεις να φεύγει ! 

Κυριακή της Σταυροπροσκύνησης στάθηκε στην μεγάλη σειρά να μεταλάβει ! Προσπαθούσε να μην κοιτά μπροστά του και να διώχνει τον λογισμό που ερχόταν για να του ψιθυρίσει :  κοίτα δίπλα σου , έλεγξε ποιος είναι μπροστά σου …Έλεγε την ευχή μαζί με κάτι που του άρεσε και είχε μάθει να επαναλαμβάνει …Θαρρών τω ελέει σου  προσέρχομαι Κύριε , θαρρών τω ελέει σου ! Έριχνε μόνο κλεφτές ματιές στον παππούλη που ολόχαρος και πολύ προσεχτικός μετελάμβανε τον κόσμο . Είχε φτάσει σχεδόν η σειρά του . Άκουσε πίσω του εκείνη την στιγμή μια γυναικεία φωνή να λέει ..συγγνώμη να περάσουμε …Ήταν μια γυναίκα που είχε πάρει στην αγκαλιά της μια μεγάλη κοπέλα γύρω στα 16 …Την είχε σηκώσει από το καροτσάκι το αναπηρικό ..Ανήμπορο το κορίτσι με μια σπαστικότητα έντονη και το προσωπάκι της γεμάτο με σάλια που ξέβγαιναν από το στόμα της…  Κατέβηκε ο παππούλης τα σκαλοπάτια της ωραίας Πύλης και την μετέλαβε προσεχτικά σκουπίζοντας την αργά με το μάκτρο ! Ανέβηκε έπειτα και τον κοίταξε με μια διαπεραστική ματιά που πόσα δεν του μήνυσε μυστικά  εκείνη την ώρα …Μην φοβάσαι παιδί μου ! Δεν μολύνει ο Χριστός ! Πλησίασε λοιπόν προσπαθώντας να κατανικήσει τους νέους λογισμούς φόβου και αμφιβολίας που τον συνάντησαν στην θέα εκείνου του ανήμπορου πλάσματος  … Πόσο ντρεπόταν για την ισχνή του πίστη …Και εκείνη την στιγμή ο παπά Λιάς έκανε κάτι που δεν θα το ξεχάσει όσο ζει . Έβαλε την αγία λαβίδα στο δικό του το στόμα και άρχισε να την «καθαρίζει» με τα χείλη του. Επανέλαβε πάνω από 10 φορές αυτήν την κίνηση ! Δεν είχε σκοπό  να εντυπωσιάσει τους γύρω του ! Ήθελε μόνο  να κηρύξει,  όχι με λόγια μα εμπράκτως , με βίωμα ! Εκατοντάδες ομιλίες και αμέτρητα βιβλία κι αν διάβασε από τότε για το ζωντανό θαύμα της πίστης μας και για το απρόσβλητό του από τα μέτρα και τις λογικές τούτου του κόσμου , ποτέ δεν βρήκε κάτι τόσο πειστικό όσο εκείνη την γεμάτη από αγάπη και πίστη «απολύμανση» …

Τούτες τις μέρες που ο άνεμος της απιστίας και της Θεομαχίας  μας κυνηγά … το παράδειγμα εκείνου του ταπεινού παπά από τ Ανάπλι θα μπορούσαν  να το ακολουθήσουν όλοι οι Ποιμένες μας . Σκεφτόμαστε μπροστά στις «αχόρταγες» κάμερες των τηλεοράσεων όλους τους Αρχιερείς μας , μπροστάρηδες , να καθαρίζουν συνεχώς με τα χείλη τους την αγία λαβίδα …στέλνοντας το δικό τους βιωματικό μήνυμα προς όλους μας :

Αδελφοί , δεν κοινωνάμε ψωμί και κρασί , μα το Σώμα και το Αίμα του Ζωντανού Θεού . Κι αυτά δεν μολύνονται .  Είναι τα πιο ισχυρά θεραπευτικά και αγιαστικά αντισώματα που εξαφανίζουν επιδημίες και λοιμώξεις …Είναι τα πιο δυνατά εμβόλια που μας μπολιάζουν   με Αθανασία .

Νώντας Σκοπετέας

Μεγάλη Τεσσαρακοστή 2020

Αφιερωμένο στον παπά Λιά μας . Να έχουμε όλοι την ευχούλα του .

Περισσότερα για την ζωή αυτού του ταπεινού Λειτουργού του Υψίστου στο βιβλίο μας  : «Πόσα χωράνε σ ένα Αμήν» το οποίο κυκλοφορεί από την Ιεραποστολική συναλληλία ‘’Πρόμαχος Ορθοδοξίας’’.