Στου 50 ου το Φως…

Σκοτεινή η Εκκλησιά…Όρθρος βαθύς! Ο παπάς στα δεξιά, Άγγελος που εξιστορεί τα χαρμόσυνα μαντάτα.Νικήθηκε ο θάνατος! Του θρήνου ο καιρός έπαυσε! Η αρχαία κατάρα έχασε την ισχύ της! Μνήμα κενό η Άγια Τράπεζα. Στ αριστερά ένα πασίχαρο παιδί , κρατά το καθαρό κεράκι,   να λάμψουν μέσα τα σουδάρια! Έντεκα αλήθειες διαδέχονται η μια την άλλη  και μιλούν για Την Αλήθεια, στου Κυρίου την ημέρα την πάνσεπτη! Έντεκα Εωθινά εξιστορήματα,   να ξημερώνουν πάντα την Ανάσταση! Την υμνούμε και την δοξάζουμε! Μόνο αυτήν γνωρίζουμε και ονομάζουμε! Μόνο με αυτήν χαιρόμαστε! Αυτήν και θα την ασπαστούμε! Βγαίνουν από τα σκοτεινά στασίδια οι φιγούρες των ταπεινών μαρτύρων, των ιλαρών βεβαιωτών! Σειρά σχηματίζουν όλοι να κατασπαστούν το Ιερό Ευαγγέλιο και το δεξί χέρι του Παπά, που το υψώνει μπροστά στην Άγια Πύλη. Πρώτοι , θα το φιλήσουν οι ψαλτάδες. Λίγο πριν μόλις, κατέβηκαν απ τα στασίδια τους με τα εγκόλπιά τους ανοιγμένα. Απήχημα του Δευτέρου ήχου και έπειτα, «Ελεήμον , ελέησόν με ο Θεός!». Αρχίνησε ο 50^ος! Έτσι, αιώνες ολάκερους συνηθίζεται! Η τάξις του Εωθινού Ευαγγελίου! Κάθε στίχος αλλιώς τονισμένος! Κάθε παύση ανάμεσα  , αμέτρητοι καιροί μακροθυμίας! Κάθε λέξη έχει το δικό της κράτημα, τα δικά της κρύφια να φανερώσει!  Στο τέλος,  το Πεντηκοστάριο, ο ύμνος που ακολουθεί τον Ν΄ψαλμό και την επίκληση των πρεσβειών της Θεοτόκου και των Αγίων Αποστόλων. Όταν ανοίγει το Τριώδι, μόλις τελέψει ο ψαλμός, ανοίγουν και οι πύλες της μετανοίας! Εκείνη την ώρα, λυτρωτικά  αποκαλύπτονται  τα πλήθη των πεπραγμένων δεινών, για κάθε ταλαίπωρο συναμαρτωλό τούτου του μάταιου κόσμου! «Θαρρών προς το έλεος της ευσπλαχνίας Σου ως ο Δαυίδ βοώ Σοι: Ελέησόν με ο Θεός κατά το μέγα Σου έλεος!».

Ω , τούτοι οι στίχοι του 50^ου ! Σαν τους Αγίους του ιερού Συναξαριού,  ποτέ δεν λείπουν από την Ζωή της μάνας Εκκλησίας ! Δεν ορθρίζουν οι ψυχές δίχως αυτούς! Το έλεος πάντα ανάμεσα στο Α και στο Ω Του ! Ποτέ ικεσία στα ψηλά  χωρίς τον 50^ο! Με τον καιρό τον μαθαίνεις από στήθους ! Μα τι λόγια είναι αυτά Θεέ μου Πολυέλεε , που ξεστομίζω δίχως να νιώθω το βάρος τους …το βαθύ νόημά τους; Τόση συμπυκνωμένη χάρη του Αγίου Πνεύματος,  λέει ο Γέροντας....(σ.σ. Γ.Εφραίμ Δικαίος Ιεράς Βατοπαιδινής Κοινοβιακής Σκήτης Αποστόλου Ανδρέου και Μεγάλου Αντωνίου Αγίου Όρους/Ακολουθεί μικρό απομαγνητοφωνημένο απόσπασμα από ομιλία του στο αρχονταρίκι της Σκήτης ) 

   «…Εκεί που ακούγεται το" πλυνείς με και υπέρ χιόνα λευκανθήσομαι"…Να ξέραμε τι μυστικό κρύβει τούτη ακριβώς  η παράκληση. Να με πλύνεις Χριστέ μου και να γίνω πιο λευκός και από το χιόνι. Εμείς πλένουμε τον εαυτό μας με τον αγώνα μας, με την νηστεία μας κλπ. Ο Χριστός μας,  μας πλένει με τον δικό Του τρόπο  και γινόμαστε πιο λευκοί και από το χιόνι. Η εμπειρία αποδεικνύει ότι δεν υπάρχει λευκότερο εκ της χιόνος! Θα μπορούσε λοιπόν ο Δαυίδ να γράψει: Πλυνείς με και ωσεί χιόνα λευκανθήσομαι, που είναι το πιο φυσιολογικό! Δηλαδή θες περισσότερο από το άσπρο του χιονιού να λάμπεις;Μήπως είναι υπερβολή, μήπως και υπερηφάνεια; Όχι , είναι αληθινό! Γιατί εγώ δεν ξέρω λευκότερο της χιόνος επί της γης! Οπότε είπαν οι πατέρες: Λευκότερο του χιονιού επί της γης ουδέν πλην…του Ακτίστου Φωτός! Αυτό είναι ασυγκρίτως λευκότερο της χιόνος! Σε βαθιά νερά ο Προφητάναξ! Αλλά αυτήν την εμπειρία του , την γράφει με έναν κωδικό τρόπο ! Να την διαβάζει κανείς και να μην καταλαβαίνει εκ πρώτης ανάγνωσης το βαθύτερο τούτο νόημα! Στα 12 τελευταία χρόνια της ζωής του, εντελώς  αλλοιωμένος ο Δαυίδ  έγραψε τους  ψαλμούς  του,  έχυσε εν μετανοία ποταμούς δακρύων  και έτσι αξιώθηκε αυτής της ύψιστης  εμπειρίας! Για αυτό ο Χριστός μας τον αντάμειψε κατά την καρδίαν του στο τέλος της επιγείου ζωής του! Όσοι δαιμονισμένοι ακούνε τους ψαλμούς φρίττουν! Κατακαίγονται και υβρίζοντας απομακρύνονται! Τόση χάρις συμπεπυκνωμένη! Όπως στο ορυκτό, το  ουράνιο, που περιέχει πολύ ενέργεια! Δεν είναι σαν ένας βράχος που δεν έχει τίποτα! Έχει ουσία, έχει ζωντάνια!…..»

Ω τούτοι οι στίχοι του 50^ου!Σε ποιόν απευθύνομαι Θεέ μου; Πως τολμώ να απαγγέλλω το …«διδάξω ανόμους τας οδούς Σου» και εγώ να είμαι ένας παπαγάλος  επιδέξιος κούφιων και στεγνών ρημάτων;  Ένας Χριστιανός της Κυριακής, κατ΄όνομα, κατ ευφημισμόν,   με έναν Θεό στα μέτρα μου! Πότε θα αντικρίσω κατάματα την αμαρτία μου;  Βοήθησε Κύριε να μην ξαναβγούν ποτέ τούτα τα λόγια τα φωτεινά, τα γεμάτα  ενέργεια σαν το ουράνιο, τα ουράνια , χωρίς να αισθάνομαι το Φως τους! Ποτέ να μην ξαναειπωθούν σε ορθρινό πανηγύρι και σε σπαρακτική παράκληση με αδάκρυστη, με  αταπείνωτη  ψυχή, χωρίς καρδιά συντετριμμένη!

Καλή Μετάνοια! Στου Τριωδίου την άφατη την χαρμολύπη!

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή