Στα εννιαήμερα της Παναγιάς στον Προυσό ....

-->Ανάμεσα στα βουνά Χελιδόνα και Καλιακούδα, βρίσκεται το Ιερό Μοναστήρι της Παναγίας της Προυσιώτισσας, αφιερωμένο στην Κοίμηση της. Περικυκλωμένο από βουνά και βράχους, πάνω από βραχώδη ποταμό, φωλιασμένο σε φυσική σπηλιά βρίσκεται ο ναός και τα υπόλοιπα κτίρια. Εκεί βρίσκεται η ιστορική και θαυματουργή, θαυμάσια σε ωραιότητα και θέα Εικόνα της Παναγίας Περί το έτος 830 ο αυτοκράτορας Θεόφιλος ο εικονομάχος εξαπέλυσε μεγάλο διωγμό εναντίον των Εικόνων, πού ήταν και ο τελευταίος. Κύριος δε στόχος εξαφάνισης ήταν οι Εικόνες εκείνες, τις όποιες οι πιστοί είχαν σε τιμή και ευλάβεια ως θαυματουργές, για να καμφθεί έτσι το ηθικό των χριστιανών Ορθοδόξων.
Τότε, η Εικόνα αυτή της Θεοτόκου βρισκόταν στον κεντρικό Ναό της πόλεως της Προύσας στη Μ. Ασία. Ήταν γνωστή και άκρως προσφιλής στους κατοίκους της πόλεως και της περιοχής για τα τελούμενα μέσω αυτής θαύματα της Παναγίας.
Όταν έφθασε και στην Προύσα η διαταγή του αυτοκράτορα, ένας νέος της πόλεως πολύ ευσεβής και από ευκατάστατη οικογένεια, εμπρός στο ενδεχόμενο η πολύτιμη αυτή Εικόνα να καταστραφεί, στην οποία και ο ίδιος είχε μεγάλη ευλάβεια, από θείο ζήλο κινούμενος, θέλησε πάση θυσία να τη διασώσει. Την πήρε λοιπόν κι έφυγε με σκοπό να έλθει στην Ελλάδα. Ενώ είχε φθάσει στην Καλλίπολη (Εύξεινος Πόντος), κατά παράδοξο τρόπο την έχασε και ως ήταν φυσικό περιήλθε σε μεγάλη θλίψη γι’ αυτό. Μέσα στον ψυχικό του πόνο και την αγανάκτηση, αποφάσισε να μην ξαναγυρίσει πίσω και αφού ως πλούσιος που ήταν είχε πάρει μαζί του αρκετά χρήματα, ήλθε και κατοίκησε στη Νέα Πάτρα, πού σήμερα ονομάζεται Ύπατη και βρίσκεται στο νομό Φθιώτιδας. Προσευχόμενος απευθύνθηκε στην Παναγία λέγοντας ότι: «Αν η Θεοτόκος και Δέσποινα θέλησε να φυλάξει μόνη της και άβλαβη την Εικόνα της, γενηθήτω το θέλημα της».
Το μέρος πού τώρα είναι το Μοναστήρι της Προυσιώτισσας, πριν ήταν τελείως άγνωστο, δύσβατο, απρόσιτο και ανώνυμο. Υπήρχαν μόνο κάποιες καλύβες βοσκών στην απέναντι πλαγιά, ώσπου κάποια μέρα, συνέβη το έξης:
Ένα παιδί βοσκού μια νύκτα απέναντι του, άκουσε και είδε ότι από τον άβατο εκείνο τόπο της σπηλιάς έβγαινε ένα φως σαν φωτεινός στύλος και υψωνόταν προς τον ουρανό, άκουσε δε από τη σπήλιά γλυκούς και απαλούς μελωδικούς ύμνους. Έφυγε φοβισμένο και πήγε στον πατέρα του και τού είπε όσα είδε κι άκουσε. Ο πατέρας του νομίζοντας ότι το παιδί φοβάται, προσπάθησε να το καθησυχάσει, άλλα εκείνο επέμεινε, ώσπου ήλθε ο ίδιος και είδε και άκουσε τα ίδια. Την άλλη ήμερα πήγε και έφερε και άλλους βοσκούς και όλοι μαζί πλησίασαν το μέρος βλέποντας την ιερή Εικόνα στη σπηλιά να αστράφτει και να φεγγοβολάει. Με συγκίνηση και κατάνυξη την προσκύνησαν και γέμισαν από χαρά και αγαλλίαση για το θησαυρό που βρέθηκε στην περιοχή τους. Τους έμεινε όμως ως απορία, ο εκεί ερχομός της. Στη συνέχεια τακτοποίησαν το μέρος στη σπηλιά και άναβαν καθημερινά κεριά, λιβάνι και διάφορα άλλα.
Το χαρμόσυνο γεγονός της ευρέσεως της Εικόνας από τους βοσκούς, διαδόθηκε στη γύρω περιοχή και όχι μόνο, οπότε πήγαιναν αρκετοί παρά το δύσβατο να δουν και να προσκυνήσουν.
Για το γεγονός αυτό άκουσε και ό νέος που κατέληξε στην Υπάτη, από τη Μ. Ασία και ήταν αυτός που πήρε την εικόνα από την Προύσα. Πήρε λοιπόν κάποιους δικούς του και με κόπο πολύ έφθασε στη φυσική σπηλιά και όταν αντίκρισε τη γνωστή του Εικόνα έπεσε σε μια συνεχή προσκύνηση, δοκίμασε ανέκφραστη πνευματική αγαλλίαση και συγκλονισμό ψυχής. Οι βοσκοί διαπίστωσαν, ότι ο άνθρωπος αυτός είχε πράγματι σχέση με την Εικόνα, και αφού τους διηγήθηκε το πώς και πού την έχασε, τους έδωσε φιλοδώρημα, τους έπεισε και έλαβε την Εικόνα και έφυγε για την Ύπατη. Προκειμένου δε να την πάρει τους είπε ότι εκεί πρόκειται να κτίσει Ναό και ότι το μέρος αυτό στο δύσβατο σημείο δεν προσφέρεται στον ερχομό προσκυνητών επειδή θα κουράζονται πολύ. Παρά ταύτα στο βάθος οι βοσκοί λυπήθηκαν πού στερήθηκαν ενός τέτοιου «θησαυρού» από τον τόπο τους.
Καθώς έφθασε ο νέος εκείνος άρχοντας με τους δικούς του σε ένα σημείο, κουρασμένοι κάθισαν για ξεκούραση και για λίγο κοιμήθηκαν. Όταν όμως ξύπνησαν, διαπίστωσαν ότι έλειπε η Εικόνα. Τότε ο νέος σκέφθηκε πώς οι βοσκοί τους παρακολουθούσαν και βρήκαν την ευκαιρία του ύπνου και άρπαξαν την Εικόνα και αμέσως γύρισε πίσω για να τους συναντήσει. Καθώς όμως επέστρεφαν, άκουσε υπερφυσική φωνή να τού λέει: «Ώ νέε, σώζου, πήγαινε στο καλό και μην κουράζεσαι, γιατί εγώ αναπαύομαι καλύτερα ανάμεσα στους άγριους αυτούς τόπους με ανθρώπους χωρικούς και βοσκούς παρά με πολιτισμένους και αιρεσιάρχες. Αν θέλεις να μείνεις μαζί μου, έλα εκεί πού με βρήκες και θα είναι για το καλό σου». Από αυτό το γεγονός συγκλονίσθηκε και δέχθηκε απόλυτα ότι θαυματουργικά έφυγε η Εικόνα και ότι θέλημα της Παρθένου είναι να μείνει εκεί στη σπηλιά.
Άφησε τους δικούς του να επιστρέψουν στη βάση τους, εκτός από ένα πολύ πιστό πού δέχθηκε να τον ακολουθήσει, οπότε μαζί γύρισαν στη σπηλιά και βρέθηκαν μπροστά στην Εικόνα. Εκεί, αφού ο νέος προσευχήθηκε επί μακρόν, ισχυροποιήθηκε η θέληση του να μείνει ισόβια εκεί. Περιττό δε να τονιστεί το πόσο χάρηκαν οι βοσκοί. Ο νέος αυτός έγινε στη συνέχεια Ιερομόναχος της ευρύτερης περιοχής και επονομάσθηκε Διονύσιος, ο δε βοηθός του Τιμόθεος. Έζησαν ασκητικά στο χώρο, και διαμόρφωσαν τη σπηλιά σε μικρό ναό.
Επειδή λοιπόν η Εικόνα ήλθε από την Προύσα της Μ. Ασίας, αυτή και το Προσκύνημα (Μονή), ονομάστηκε και είναι γνωστή πλέον στους αιώνες ως «Παναγία ή Προυσιώτισσα». Στο όλο δε θέμα δε χωρά λογική, ενώ το γεγονός κινείται στη σφαίρα του πνεύματος της χριστιανικής πίστεως και του μεταφυσικού στοιχείου.

Η θαυματουργός Εικόνα παρά την τόση ηλικία της και το υγρό τοπίο της περιοχής το χειμώνα, διατηρείται τόσο θαυμάσια σαν να έγινε τώρα. Βλέποντάς την εκεί δίπλα στον κυρίως Ναό, δηλαδή στη διαμορφωμένη σπηλιά, εκπέμπει μεγάλη συγκίνηση. Μεγάλη χάρη έχει στη Μονή Προυσού να διανυκτερεύσει ο προσκυνητής και «Όρθρου βαθέως» να ευρεθεί στον υπερβολικά κατανυκτικό Ναό. Βλέποντας την Εικόνα, παρακολουθώντας τη Θεία Λειτουργία, η σχέση του με την Εκκλησία του Χριστού δυναμώνει. Αφήνει τον Ιερό χώρο αναπτερωμένος ηθικά. Η χάρη της Θεοτόκου, λίγο ή πολύ, τον έχει αγγίξει.
Κάποια απο τα Ιερά θαύματα:
Η ιερά Μονή Προυσού έχει εκδώσει πολλά σχετικά βιβλία με την ιστορία της και άλλα πολλά στα οποία αναφέρονται πλήθος θαυμάτων. Συνοπτικά παρακάτω αναφέρονται τα ακόλουθα:
· Πλησίον και εμπρός τού Ναού υπάρχει ένα φοβερό χάος, πού καταλήγει σε βαθύ ρέμα. Μόνο να κοιτάξει κανείς φεύγει πίσω τρομαγμένος. Σήμερα βέβαια υπάρχουν προστατευτικά μέσα, παλαιά όμως όχι. Μία φορά, ημέρα εορτής στη Ιερά Μονή, μια γυναίκα έτυχε να στέκεται εκεί κρατώντας το παιδί της στην αγκαλιά της. Λόγω της πολυκοσμίας σπρώχθηκε, παραπάτησε και γκρεμίστηκε μαζί με το μικρό της, στο θανατηφόρο γκρεμό. Αμέσως έτρεξαν ορισμένοι από γύρω για να μαζέψουν τη μητέρα και το παιδί της. Μόλις έφθασαν στο βάραθρο, «ώ των θαυμάσιων σου. Δέσποινα τού κόσμου», είδαν τη γυναίκα σώα και αβλαβή να κάθεται σ' ένα λιθάρι και να κρατά στην αγκαλιά της το παιδί. Τη ρώτησαν πώς συνέβη και σώθηκε, και εκείνη απάντησε: «Καθώς έπεσα στο γκρεμό πρόφθασα να πω: Παναγιά μου Προυσιώτισσα, βοήθα με και έτσι η Δέσποινα Θεοτόκος φύλαξε, καθώς βλέπετε, κι εμένα και το παιδάκι μου».
· Το έτος 1918, στη μεγάλη γρίπη στο Μεσολόγγι πέθαιναν κάποιες δεκάδες άνθρωποι κάθε μέρα. Ζήτησαν να μεταφερθεί στην πόλη η Ιερά Εικόνα. Την προϋπάντησαν πάμπολλοι προ της πόλεως. Όμως οι ολιγόπιστοι και οι άπιστοι λόγω της επαφής των ανθρώπων ως προς τη μετάδοση της γρίπης, άρχισαν να λένε ότι οι θάνατοι θα πολλαπλασιασθούν. Τούτο έστεκε μόνο ιατρικά, όχι χριστιανικά. Διαψεύσθηκαν παταγωδώς. Το βράδυ εκείνο τελέσθηκε παράκληση και δέηση προς την Παναγία. Ο λαός με θέρμη πίστεως προσευχήθηκε. Πάντα προ του κινδύνου οι ψυχές «ανοίγονται» προς τον ουρανό. Άμεσο και ορατό το αποτέλεσμα. Την επόμενη δεν υπήρξε ούτε ένας θάνατος, αλλά ούτε και στη συνέχεια. Έμεινε πολλές ήμερες στην πόλη η Εικόνα και την προσκύνησαν με δέος και ευγνωμοσύνη πάρα πολλοί. Φυσικά ευεργετηθήκαν και οι ολιγόπιστοι, οι όποιοι και σίγησαν. Οι πιστοί της πόλεως αφιέρωσαν ασημένια επτάφωτη κανδήλα μεγάλης αξίας και τέχνης, όπου υπάρχει με στοιχεία των δωρητών και θυμίζει το πολλαπλό θαύμα.
· Μία γυναίκα πού διαμένει στη Βοστόνη της Αμερικής, μητέρα τριών μικρών παιδιών τότε, καταγόμενη από τα μέρη του Αγρινίου, προσβλήθηκε από καρκίνο. Μετά πίστεως παρακάλεσε την Προυσιώτισσα, την οποία είδε και στον ύπνο της και τη διαβεβαίωσε ότι είναι πλέον υγιής. Όταν το 1980 ήλθε στην Ελλάδα πήγε και στη Μονή για να ευχαριστήσει την Παναγία. Εκεί άφησε γραμμένους και τους εξής στίχους: «Δεν ξέρω. Παναγία μου, πως να σ' ευχαριστήσω, πως να σου πλέξω στέφανα, να σε δοξολογήσω. Σ' ευχαριστώ, σ' ευχαριστώ, σου στέλνω ευχαριστίες, Ώ! Παναγιά Προυσιώτισσα, ύμνους, δοξολογίες».

Ἡ τιμωρία τοῦ Γερμανοῦ

Στὸ ἱστορικό της μονῆς ἀναφέρεται ὅτι ἐπὶ τουρκοκρατίας καταστράφηκε πολλὲς φορές. Ἡ τελευταία ὅμως καταστροφή, ποὺ μετέβαλε τὰ κτίρια σὲ σωροὺς ἐρειπίων, ἔγινε τὸ 1944 ἀπὸ τοὺς Γερμανούς.
Μετὰ τὴν καταστροφὴ τῶν κτισμάτων, ἕνας ἀξιωματικὸς θέλησε νὰ κάψει καὶ τὴν ἐκκλησία. Προσπάθησε πολλὲς φορές, ἀλλὰ χωρὶς ἀποτέλεσμα. Ἐνῶ λοιπὸν στεκόταν ἀπ᾿ ἔξω κι ἔδινε διαταγές, τιμωρήθηκε παραδειγματικὰ ἀπὸ τὸ χέρι τῆς Παναγίας. Μία ἀόρατη δύναμη τὸν ἔριξε μὲ ὁρμὴ πάνω στὸ πλακόστρωτο. Τὸ χτύπημα ἦταν δυνατό, καὶ ὁ Γερμανὸς ἀνίκανος νὰ σηκωθεῖ. Τὸν σήκωσαν οἱ στρατιῶτες καὶ τὸν ἔβαλαν πάνω σὲ ζῶο γιὰ νὰ τὸν μεταφέρουν στὸ Ἀγρίνιο.
Ἔτσι ὁ ναὸς παρέμεινε ἀβλαβής, ὅπως διαφυλάχθηκε ἀκέραιος διὰ μέσου τῶν αἰώνων.

Ἡ ἄγνωστη «καλόγρια».

Πέρασαν τέσσερα χρόνια. Ὁ ἐμφύλιος πόλεμος τώρα μαίνεται στὴν ἑλληνικὴ ὕπαιθρο. οἱ κάτοικοι τῆς Εὐρυτανίας καὶ ὀρεινῆς Ναυπακτίας ἐγκαταλείπουν τὰ χωριά τους καὶ προσφεύγουν γιὰ ἀσφάλεια σὲ ἄλλα μέρη τῆς Ἑλλάδος. Μαζί τους προσφεύγει καὶ ἡ θαυματουργὴ εἰκόνα τῆς Παναγίας. Ἀκολουθεῖ κι αὐτὴ τὴν τύχη τῶν παιδιῶν της καὶ μεταφέρεται ἀπὸ τοὺς μοναχούς του Προυσοῦ στὴ ἀκρόπολη τῆς Ναυπάκτου. Τὸ μοναστήρι παραμένει τελείως ἔρημο.
Ὕστερα ἀπὸ καιρὸ ἀρχίζουν οἱ ἐπιχειρήσεις τοῦ στρατοῦ. Ἡ ἐνάτη μεραρχία ἀναλαμβάνει ἐκκαθαριστικὲς ἐπιχειρήσεις στὴν Εὐρυτανία. Μερικὰ τμήματα περνοῦν ἀπὸ τὸν Προυσό. Ὁρισμένοι ἀξιωματικοὶ καὶ στρατιῶτες πλησιάζουν στὴ σκοτεινὴ ἐκκλησούλα τῆς σπηλιᾶς καὶ μπαίνουν γιὰ νὰ προσκυνήσουν.
Ἐκεῖ μέσα ἀντικρίζουν ἕνα παράδοξο θέαμα: Μπροστὰ τὸ τέμπλο, στ᾿ ἀριστερά της ὡραίας πύλης, νὰ ἀναμμένο καντήλι καὶ μία καλόγρια γονατιστή.
Οἱ στρατιῶτες ἀποροῦν. Πῶς ζεῖ αὐτὴ ἡ μοναχὴ ἐδῶ, τὴ στιγμὴ ποὺ ἡ Εὐρυτανία εἶναι τελείως ἔρημη ἀπὸ κατοίκους; Πῶς συντηρεῖται, τί τρώει, ποῦ βρίσκει λάδι γιὰ τὸ καντήλι; Τὴν ἐρωτοῦν λοιπόν, κι ἐκείνη σεμνὰ καὶ πονεμένα τοὺς ἁπαντά:
- Παιδιά μου, ζῶ ἐδῶ μοναχή μου δυόμισι τώρα χρόνια. Γιὰ τὴ δική μου ζωὴ δὲν χρειάζονται φαγητὸ καὶ ψωμί. Μοῦ ἀρκεῖ ὅτι ἔχω τὸ καντήλι μου ἀναμμένο.
Οἱ στρατιῶτες, κουρασμένοι ἀπὸ τὶς ἐπιχειρήσεις καὶ βιαστικοὶ νὰ φύγουν, δὲν ἔδωσαν προσοχὴ στὰ λόγια της. Τὴν ἑπομένη ὅμως, ὅταν τὰ ἔφεραν πάλι στὴ μνήμη τους, κατάλαβαν πὼς ἐπρόκειτο γιὰ κάτι θαυμαστό. Κι ὅταν ἀργότερα περνοῦσαν ἀπὸ τὴ Ναύπακτο, ζήτησαν μὲ ἐπιμονὴ ἄδεια ἀπὸ τὸν διοικητὴ τοὺς γιὰ νὰ ἐπισκεφθοῦν τὸν μητροπολίτη.
Ὁ ἐπίσκοπος Ναυπακτίας καὶ Εὐρυτανίας Χριστόφορος τοὺς ὑποδέχθηκε μὲ ἀγάπη, κι ἀφοῦ τοὺς ἄκουσε συγκινημένος, ἔριξε φῶς στὸ μυστήριο.
- Ὁ ναός, τοὺς εἶπε, ποὺ ἐπισκεφθήκατε, ἀνήκει στὴν ἔρημη τώρα ἱερὰ μονὴ Προυσιώτισσας, τῆς ὁποίας ἡ θαυματουργὴ εἰκόνα βρίσκεται πάνω ἀπὸ δυὸ χρόνια ἐδῶ, στὸ παρεκκλήσι τῆς μητροπόλεώς μας, στὸν ἅγιο Διονύσιο. Πηγαίνετε νὰ τὴν προσκυνήσετε, καὶ θὰ καταλάβετε...
Πῆγαν πράγματι καὶ προσκύνησαν. Τότε αὐθόρμητα στὸν καθένα δόθηκε ἡ ἐξήγηση στὴν ἀπορία του: Στὴν εἰκόνα τῆς Θεομήτορος ἀναγνώρισαν τὴ μοναχὴ ἐκείνη ποὺ συνάντησαν στὸ ἐκκλησάκι τῆς σπηλιᾶς, ψηλὰ στὸν Προυσό!

Αυτή η Μητέρα της ζωής ....

Αυτή που ανάβλυσε την αληθινή ζωή και έγινε σκάλα που οδηγεί στον ποθητό ουρανό ….Αυτή που κάνει αμέτρητα επιφωνήματα εκστάσεως να βγαίνουν ανεπιτήδευτα από τα εύλαλα χείλη των απανταχού ευσεβών, στην εκλαμπρότατη άνοδό της στα απλησίαστα ύψη του Δημιουργού…. Αυτή που δεν υπάρχει κτίσμα ορατό και αόρατο που να μην κλίνει ευλαβικά το γόνυ στην υπεράγια αύρα της … Αυτή που δεν θα εγκαταλείψει τον κόσμο ,που δεν θα παύσει ούτε για μια στιγμή να παρηγορεί ,να μεσιτεύει , να διασώζει να είναι των πάντων η χαρά …. Αυτή ...από τα άνω βασίλεια στην πιο ταπεινή γωνιά αυτής της γης παίρνοντας στην αγκαλιά της τον πιο φτωχό τον πιο αδικημένο τον πιο πονεμένο ,τον ορφανό τον απελπισμένο… Η ίδια αγκαλιά που χώρεσε Εκείνον ,θα μας χωρά πάντα όλους , λυτρώνοντάς μας από τον αιώνιο χαμό … Αυτή η Μητέρα του Θεού …η Μάνα κάθε Ορθοδόξου Χριστιανού ….

ΦΙΛΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ/νώντας σκοπετέας

Θα μεταφερθούμε νοερώς σε ένα κελί δικό Της…αγιορείτικο …το πιο ταπεινό και ξακουστό συνάμα ….στην Παναγούδα …Πολλούς καιρούς πριν σε αγρυπνία για την Μετάστασή της …ψάλλει ο Γέροντας Παϊσιος ….(κλικ εδώ )

ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ !!!

'Ενα απόγευμα στην Τήνο ,στο..... ρετσιταβίτο της πίστης μας

Bρέθηκα ἕνα ἀπόγευμα στήν Εὐαγγελίστρια τῆς Tήνου. Ἡ ἐκκλησία ἦταν ἄδεια. Ἄδεια ἀπό κόσμο. Γεμάτη ὅμως ἀπό ἀμέτρητα καντήλια καί ἀφιερώματα. Kάθε καντῆλι καί ἕνα τάμα. Kάθε ἀφιέρωμα καί ἕνα θαῦμα. Tό ἀσημένιο καράβι, μέ τό πελώριο θαλάσσιο κῆτος σφηνωμένο στά ὕφαλά του. Θαῦμα τῆς Παναγίας πού εἰσάκουσε τήν προσευχή τοῦ καπετάνιου καί ἔκλεισε μ᾽ αὐτό τόν θαυματουργικό τρόπο τήν πελώρια ὀπή πού εἶχε ἀνοίξει στό πλοῖο καί ἐκινδύνευε νά βυθιστῆ αὔτανδρο μεσοπέλαγα. Ἡ ἀσημένια πορτοκαλιά, μέ τά χρυσᾶ πορτοκάλια, ἀφιέρωμα ἑνός ἀλλόθρησκου, Tούρκου, πού ἦταν τυφλός καί εἶδε τό φῶς του, ἀφοῦ προσευχήθηκε στήν Παναγία τῶν Xριστιανῶν. Kαί τόσα ἄλλα. Ἐκεῖ, λοιπόν, στήν Εὐαγγελίστρια τῆς Tήνου, βρέθηκα ἐκεῖνο τό ἀπόγευμα. Ἤμουν μόνος. Ἔβλεπα τά ἀφιερώματα καί σκεπτόμουν. Ἀπό τόν καιρό πού ἦρθε ὁ Xριστός στή γῆ, ἔγινε σημεῖο ἀντιλεγόμενο. Ἀπό τή μιά μεριά οἱ πιστοί. Ἀπό τήν ἄλλη οἱ ἄπιστοι ἤ οἱ δυσπιστοῦντες. Aὐτοί πού τόν παραδέχονται καί ἐκεῖνοι πού τόν ἀρνοῦνται. Aὐτοί πού πιστεύουν στή θεότητά Tου καί ἐκεῖνοι πού ἀμφιβάλλουν… Aὐτοί πού δέχονται τό θαῦμα καί ἐκεῖνοι πού τό ἀμφισβητοῦν. Ξαφνικά, τά ἀναρίθμητα ἀσημένια καί χρυσᾶ καντήλια καί τά πολύτιμα ἀφιερώματα ἄλλαξαν μορφή. Ἔγιναν μουσικά ὄργανα. Kαί ἀκούστηκε μιά οὐράνια συμφωνία. Kαί μιά ἀόρατη χορωδία τόνισε ἕνα ὑπέροχο δοξαστικό: «Tίς Θεὸς μέγας, ὡς ὁ Θεὸς ἡμῶν». Tό ἄρχισαν τά καντήλια. Kαί πάλι τά καντήλια, σέ ἄλλους τόνους. Πέρασε ὕστερα στίς τρεμάμενες φλόγες τῶν κεριῶν πού τό ψιθύρισαν πιανίσιμο. Kαί μετά, ὅλα τά ὄργανα μαζί μ᾽ ἕνα συγκλονιστικό κρεσέντο, γιά νά τελειώση ἡ ὑπερκόσμια αὐτή συμφωνία μ᾽ ἕνα φινάλε θριάμβου καί χαρᾶς. Ἡ ὀρχήστρα σταμάτησε. Ἐπεκράτησε ἀπόλυτη σιωπή. Kαί ἐκεῖ, μέσα στήν ἄδεια ἀπό κόσμο ἀλλά γεμάτη ἀπό ἀφιερώματα ἐκκλησία, ξεπήδησε αὐθόρμητα, μέσα ἀπό τήν ψυχή μου, μιά σκέψι: Ὅταν βρισκόμαστε μπροστά σ᾽ αὐτές τίς μαρτυρίες τῆς ζωῆς, πού ἐπιβεβαιώνουν θριαμβευτικά τήν πίστι μας, τί ἔτι χρείαν ἔχομεν μαρτύρων; Tί χρειάζεται ἡ συζήτησις μέ τούς ἀπίστους, ὁ διάλογος μέ τούς ἀμφιβάλλοντας, ἡ ἀντίκρουσις τῶν ἀρνητῶν, ἡ ἀπολογητική; Εἶναι τόσο συγκλονιστικό τό ρετσιταβίτο αὐτό τῆς πίστεως, πού διηγοῦνται τά ἀναρίθμητα θαύματα καί ἐπαληθεύουν τά ἄπειρα ἀφιερώματα, ὥστε δέν χρειάζεται τίποτε ἄλλο γιά νά βεβαιώση αὐτή τήν ἀλήθεια, πού ἀποκρυσταλλώθηκε μέσα ἀπό τούς αἰῶνες: Mεγάλη ἡ πίστις τῶν χριστιανῶν. Kαί ἀρκοῦν, ὡς μόνη ἀπάντησις σέ κάθε ἀμφιβάλλοντα, σέ κάθε ἀπιστοῦντα, σέ κάθε ἀρνητή, τρεῖς μόνο λέξεις. Aὐτές πού ὁ Φίλιππος εἶπε στόν δύσπιστο Nαθαναήλ. «Ἔρχου καὶ ἴδε».

ΠΗΓΗ: «TA ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΟΧΑΡΗΣ», τ. Γ´ ἐκδ. «ΤΗΝΟΣ», Ἀθῆναι 2002

Αξίωσέ μας Γλυκειά Παρθένε ....

-->

Και ο Κυρ Αλέξανδρος ασίγητα να φωτίζει και να δροσίζει την ψυχή κάθε σπιθαμής χριστιανικής γης ...

Καλή Παναγιά σε όλους !!!

Γλυκειά Παρθέν', αξίωσέ με

νάρθω και πάλι στο ναό σου,

όπου φυσά γλυκά η αύρα

στα πλατάνια τα θεόρατα

κάτω στο ρέμμα, που η πηγή κελαρύζει

κι επάνω θροΐζει η αύρα μαλακά.

Όλος ο ήλιος λάμπει στο θόλο

του ωραίου ναού σου με τα πιατάκια τα ποικιλμένα

κι ευωδιάζ' η μύρτος κι η δάφνη

ολόγυρα, κι η βρύση κελαδεί

στην αυλή, που ανθεί ο λιβανωτός κι [η μύρτος].

Στα νεαήμερα τ' αγαπημένα

της δοξασμένης μεταστάσεώς σου

ήθελα νάμαι να ψάλω το "Πεποικιλμένη..."

στο πανηγύρι το σεμνό.

Να βλέπω να θαμάζω τη μορφή σου

με τα ματάκια τα κλειστά,

με τα χεράκια σταυρωμένα,

κι ο Υιός σου να κρατεί την άμωμη ψυχή σου,

ως τρυγόνα στα χεράκια·

κι Απόστολοι εκ περάτων

στα σύννεφα επάνω πετώντας,

κι Άγγελοι με σταυρωμένα χέρια

βλέπουν το θάμμα το φριχτό!

Ψηλά απάνω απ' το δώμα, από δυο παραθυράκια,

με τις κοκούλες δυο καλογεράκια

προβάλλουν και τείνουν από έναν τόμον ανοιχτό!

κι ο ένας γράφει "Θνητή γυναίκα του Θεού μητέρα"

κι ο άλλος· "τ' ουρανού είσαι πλατυτέρα,

ως έμψυχος ναός και θρόνος του Θεού..."

Γλυκειά Παρθέν' αξίωσέ με

νάρθω και πάλι στο ναό σου,

όπου φυσά γλυκά η αύρα

στο ρέμμα στα πλατάνια μυστικά!

Στην Παναγία την Κεχριά

Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης

Μάνα μου και Παναγιά κρυφή παρηγοριά μου

Θυμάμαι, ήταν στην αρχή του εμφυλίου πολέμου, όταν ξαφνικά εκεί που τρώγαμε ακούσαμε τουφεκιές και σε λίγο η καμπάνα του χωριού να χτυπά. Βγαίνοντας έξω είδαμε τους συγχωριανούς να τρέχουν, τα παιδιά να κλαίνε..... Οπότε μ’ αρπάζει η μάνα μου από το χέρι και τρέξαμε και εμείς να φύγουμε. Όμως φεύγοντας περάσαμε από ένα ξέφωτο μέρος, ακριβώς δίπλα από το μοναστήρι, καλούμενο Γκιρίζι και οι σφαίρες σφυρίζανε δίπλα μας, αλλά καμιά από αυτές δεν πέτυχε κανέναν. Και λέει η μάνα μου, «Ήταν η Παναγιά δίπλα μας και μας βοήθησε!». Στις δέκα λέξεις της μητέρας μου η μία ήταν «Παναγία μου». Όταν στη συνέχεια μέναμε στο παρακάτω χωριό, αρρώστησα βαριά κι όταν έσβηνε η ζωή μου λιποθυμισμένος, δεν θα ξεχάσω αυτό το διάλογο, σαν να ήταν τώρα. -«Παναγία μου, Παναγία μου.» -Μανούλα, είπα, γιατί κλαις, γιατί θα πεθάνω; - Όχι παιδί μου, δεν θα σ΄ αφήσει η Παναγιά να πεθάνεις. - Μα η Παναγιά μανούλα είναι στο μοναστήρι, είναι πολύ μακριά. -Όχι παιδί μου είναι μαζί μας, ήρθε και αυτή μαζί μας. Είναι δίπλα στο προσκεφάλι σου. Μια μέρα, στο ίδιο χωριό, ειδοποιούν τη μάνα μου – η μάνα μου ήταν γυναίκα αντάρτη και μάλιστα καπετάνιου του ΕΛΑΣ – να επισκεφτεί μια ομάδα των ΤΕΑ που στρατοπέδευε σ΄ ένα λοφάκι του χωριού της Οξύνειας. Θεώρησε ότι ήταν καλύτερα να πάρει και μένα μαζί της, μωρό τριών χρονών, με την ελπίδα ότι θα ευαισθητοποιούνταν να μην την πειράξουν ή τη βιάσουν. Αυτό που μόνο θυμάμαι ήταν ότι άρχισαν να δέρνουν τη μάνα μου με χέρια και με πόδια και εγώ να φωνάζω «μανούλα, μανούλα» και να κλαίω. Η επίδραση αυτής της σκηνής ήταν τραυματική για μένα και από τότε άρχισα να ψευδίζω. Ήταν η μεγάλη απογοήτευση της μάνας μου, γιατί η δεύτερη ευκαιρία για να σπουδάσει ο ένας τουλάχιστον γιο της, να γίνω δηλαδή παπάς ή δάσκαλος, χάθηκε. Ο μεγάλος ο γιος της, τον οποίο προόριζε να σπουδάσει, είχε πάθει μηνιγγίτιδα και με αποτέλεσμα να νεκρωθεί ένα τμήμα του εγκεφάλου του κυρίως αυτό που έχει σχέση με τους αριθμούς. Για το λόγο αυτό γεννήθηκα 10 χρόνια μετά τη γέννηση του αδερφού μου. Η μάνα μου πήγαινε συχνά στο μοναστήρι και παρακαλούσε την Παναγιά να της χαρίσει ένα γιο για να τον σπουδάσει. Και η Παναγιά της έδωσε αγόρι. Τρεις φράσεις της μάνας μου θυμάμαι, γιατί έγιναν τραγούδι που κάθε φορά το αφουγκράζομαι με ένα βουβό θαυμασμό γι αυτήν. Τρεις φράσεις που τα λόγια έβγαιναν από τα βάθη της αλήθειας, έτσι ακριβώς όπως την περιέγραψε ο Ηράκλειτος με τρεις λέξεις έτοιμες να εκραγούν σαν βόμβες («Ήθος ανθρώπου δαίμων»): - Θα γίνεις μεγάλος άνθρωπος γιατί έχεις αραιά δόντια». - Θα γίνεις μεγάλος άνθρωπος γιατί είσαι εκλεκτικός στα φαγητά. - Πω..πω, τι σοφό είναι αυτό που είπες. Μόνο ένα παιδί που προορίζεται να γίνει μεγάλος άνθρωπος θα μπορούσε να το πει. Η πίστη της μάνας σε μένα με έσωσε. Κάθε φορά που μου τα έλεγε αυτά ένιωθα τη γλυκιά πνοή μιας περαστικής αύρας που έκανε χαρούμενη την καρδιά μου. Φαίνεται πως οι ερμηνείες που είναι πρακτικές είναι πολύ πιο πειστικές («Οκόσων όψις ακοή μάθησις ταύτα εγώ προτιμέω»: Ηράκλειτος). Όταν αργότερα αξιώθηκα να διαβάζω διάφορα φιλοσοφικά ρεύματα και τις αντίστοιχες παιδαγωγικές θεωρίες, τότε συμπέρανα ότι οι μεγάλες μανάδες μπορεί να μη γνωρίζουν ψυχολογικές και παιδαγωγικές θεωρίες, αλλά τις βιώνουν στη πράξη. Οι μεγάλοι παιδαγωγοί απλά τις καταγράφουν. Πέρασαν χρόνια πολλά, όταν επισκέφτηκα την αδερφή της μάνας μου και μου είπε: «τώρα που σε βλέπω ότι έγινες καθηγητής στο πανεπιστήμιο θυμάμαι τη μάνα σου που σε θαύμαζε ό,τι και να έλεγες. Εμένα μου φαίνονταν ανοησίες αυτά που έλεγες. Τώρα διερωτώμαι: μήπως είχε δίκιο κι εγώ δεν τα καταλάβαινα;». Ο παππούς μου (ο πατέρας της μάνας μου ήταν παπάς) με έπαιρνε από μικρό και έκανα τον ψάλτη στους εσπερινούς, κυρίως, και στις μικρές γιορτές, στους όρθρους. Περίμενε με ιώβεια υπομονή να διαβάσω τους ψαλμούς στην πανέμορφη βυζαντινή τους γλώσσα. Αυτό που μου έχει απομείνει ως δεξιότητα, είναι να αποστηθίζω πολύ εύκολα κείμενα και να καταλαβαίνω αρχαία κείμενα. Πολλές λέξεις που άρχιζαν από κάπα τις απέφευγα. Θυμάμαι πως ένιωθα ενοχές που δεν τις απήγγειλα. Νόμιζα ότι ο Παππούς μου δεν το έπαιρνε χαμπάρι. Κι όμως, το ήξερε αλλά το έκρυβε. Είχαμε κάνει φαίνεται μυστική συμφωνία. Μια μέρα μου είπε «πως έχω μεγάλη βελτίωση» στην ανάγνωση και ν’ αρχίσω σιγά-σιγά να μην αποφεύγω τις λέξεις που ψεύδιζα. Θυμάμαι πως ντράπηκα και το πρόσωπό μου κοκκίνισε λίγο. Ο παππούς μου το κατάλαβε αμέσως και μ’ αγκάλιασε και με φίλησε. Ήμουν τετάρτη τάξη του Δημοτικού, όταν η μάνα μού ανακοίνωσε ότι η Παναγιά θα με έκανε καλά. Υπάρχει μια ειδική ευχή της Παναγιάς για παιδιά που ψευδίζουν και θα πηγαίναμε στο μοναστήρι για να τη διαβάσει ο παππούς σου. «Η Παναγιά δεν σε έκανε καλά όταν αρρώστησες; Θα σε κάνει καλά και τώρα», μου είπε. Έτσι πήγαμε στο εκκλησάκι του Μοναστηριού (Όσο πιο παλιό το εκκλησάκι, τόσο μας φαινόταν ότι ήταν πιο κοντά στο Θεό). Ήταν ένα ανοιξιάτικο απόγευμα, ο ήλιος έδυε. Εγώ το ήξερα καλά πως η Παναγιά ήταν εκεί και μας περίμενε. Πήγαμε στο ναό. Ήμασταν όλοι γονατιστοί. Ο παππούς μου ακούμπησε το πετραχήλι στο κεφάλι μου και δεν ήταν στην πύλη, όπως συνηθίζεται, γιατί από την πύλη θα έβγαινε η Παναγιά για να με απαλλάξει από αυτή την αναπηρία. Η μάνα μου κρατούσε μια λαμπάδα, που τρεμόσβηνε ανάμεσα στο μισοσκόταδο και στη λάμψη με τα γλυκά χρώματα του δειλινού, που μικρά παράθυρα από ψηλά, άφηναν να εισχωρεί γύρω από αυτή. Θεϊκή υποβλητικότητα. Μέσα στη σιγαλιά, ακούγονταν η φωνή του παππού μου σαν να ύφαιναν με τα λόγια την αιώνια αρμονία, που δεν ήταν τίποτα άλλο από τη μουσική της αγάπης. Εγώ, όλη τη διάρκεια αυτής της τελετουργίας, είχα τα μάτια κλειστά και ταξίδευα στο χρόνο, τότε που η Παναγιά μας έσωσε από τις σφαίρες που περνούσαν δίπλα μας, τότε που ήμουνα βαριά άρρωστος και με ακούμπησε με το «θαυματουργό της χέρι». Όλη την ώρα αυτής της τελετουργίας ένιωθα το μυστικό αόρατο άγγιγμά της. Μετά από αυτή την υποβλητική τελετουργία, δεν ξαναψεύδισα. ΠΗΓΗ: http://www.adraptis.com/araptis/node/740

Παραμονές της Παναγίας ...πέντε χρόνια πρίν ...

-->

Ήταν Παρασκευή 12 Αυγούστου 2005 όταν η τριαντατριάχρονη Έ. πήρε τα τρία της ανίψια και την κόρη της, δεκαπέντε μηνών, για να τα πάει για μπάνιο στη θάλασσα. Σταμάτησε, όπως όλοι, στο πάρκινγκ της πλαζ και κατέβασε τα παιδιά δίπλα στο αυτοκίνητό της. Όπως έσκυψε για να πάρει τα κλειδιά του αυτοκινήτου, η κόρη της ελευθερώθηκε και πήγε δίπλα στα ξαδέλφια της, πίσω ακριβώς από ένα παρκαρισμένο αυτοκίνητο. Όταν η E γύρισε να την κοιτάξει, έντρομη είδε το παιδί να βρίσκεται ακριβώς πίσω από το αυτοκίνητο που έκανε όπισθεν, ενώ τα ανίψια της ήταν λίγο πιο πίσω. Έσπευσε ενώ το αυτοκίνητο βρισκόταν ένα μέτρο από την κόρη της. «Ούρλιαζα αλλά αυτός συνέχιζε...

Ούρλιαζα...», μου είπε αργότερα, στο νοσοκομείο, ο μεγάλος της ανιψιός (τριών χρονών) θα της έλεγε ότι στην πραγματικότητα δεν ούρλιαζε: «Θεία, άνοιγες το στόμα σου, σε βλέπαμε, αλλά δεν έβγαινε φωνή». «Ίσως γι’ αυτό δεν με άκουγε ο οδηγός,» μου είπε η Έ., «αλλά εγώ θυμάμαι πεντακάθαρα ότι ούρλιαζα...»

Μπροστά στα μάτια της, η ρόδα του αυτοκινήτου πέρασε το κοριτσάκι από τα πόδια του σε όλο του το κορμάκι και σταμάτησε στο κεφάλι του. «Ήταν σαν να το είχαν βάλει αλφάδι κάτω από τη ρόδα,» μου είπε. «Δεν μπορούσα να το πιστέψω. Στεκόμουν και κοιτούσα το παιδί μου με ένα ολόκληρο αυτοκίνητο σταματημένο πάνω στο κεφάλι του». Επάνω στο σοκ και τον πανικό της, έπιασε το αυτοκίνητο και προσπάθησε να το σηκώσει. Εν τέλει, ο οδηγός έκανε πάλι μπροστά περνώντας για ακόμη μια φορά πάνω από το σώμα του μωρού, αφήνοντας το παιδί αναίσθητο στο έδαφος.

«Δεν έπρεπε να το μετακινήσω, μου είπαν, αλλά δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς. Νόμιζα ότι ήταν νεκρό. Το πήρα στην αγκαλιά μου και ευτυχώς μετά από λίγο έκανε ένα «γκουχ» και συνήλθε».

Το παιδί μεταφέρθηκε εσπευσμένα στο Παπανικολάου και από εκεί στο Ιπποκράτειο. Όταν του έκαναν οι γιατροί την αξονική σε όλο το σωματάκι του, δεν πίστευαν στα μάτια τους. «Έβγαιναν έξω ένας ένας και μου έλεγαν ’’κάνε το σταυρό σου, κορίτσι μου’’. Δεν πείσθηκαν με την πρώτη αξονική –τόσο δεν το πίστευαν- και του έκαναν και δεύτερη. Πάλι δεν έδειξε τίποτα. Αν δεν έβλεπαν το ρουχαλάκι του που έχει επάνω την ροδιά του αυτοκινήτου, δεν θα πίστευαν τι είχε συμβεί. Η ρόδα είχε αφήσει το αποτύπωμά της ακόμα και στο μάγουλο του παιδιού». Ένας γιατρός μάλιστα, όταν του είπε ότι έπιασε το αυτοκίνητο να το σηκώσει, της είπε «ποιος ξέρει τι δύναμη είχες εκείνη τη στιγμή».

Το μόνο πρόβλημα που είχε το παιδί, όπως μου είπε η Έ., ήταν ένα πολύ μικρό κάταγμα στο κρανίο, ένα «βαθουλοματάκι», επειδή κάτω από το κεφάλι του την ώρα που το πατούσε η ρόδα υπήρχε... ένα πετραδάκι(!). Μια αιμορραγία στα πνευμόνια του ήταν το μόνο που ανησύχησε τους γιατρούς, η οποία σταμάτησε γρήγορα. Σήμερα, η κόρη της Ε. χαίρει άκρας υγείας.

Αλλά το απίστευτο δεν σταματά εδώ. Ο άντρας της Έ. βρισκόταν στην Κύπρο για δουλειές και θα επέστρεφε απροειδοποίητα την Κυριακή για να τους κάνει έκπληξη. Μόλις έγινε το ατύχημα, την Παρασκευή, η Έ. τον ειδοποίησε να έρθει αμέσως, και εκείνος κατάφερε να βρει την μία και μόνη κενή θέση που υπήρχε το Σάββατο από Κύπρο για Ελλάδα. Εάν δεν είχε γίνει το ατύχημα, ο άντρας της τώρα θα ήταν νεκρός. Η πτήση που είχε κλείσει για την Κυριακή, 14 Αυγούστου 2005, ήταν με το μοιραίο αεροσκάφος Helios που συνετρίβει στο Γραμματικό.

Όσο για τη δύναμη που είχε η Έ. όταν σήκωνε το αυτοκίνητο; Μου είπε ότι σε κάποια φάση που έκλαιγε στο νοσοκομείο, πήγε ο τριών χρονών ανιψιός της και της είπε: «Μην κλαις, θεία. Δεν έχει τίποτα η μικρή. Την ώρα που την πατούσε το αυτοκίνητο ήρθε μια ψηλή κυρία με μακριά ρούχα και σήκωνε το αυτοκίνητο μαζί με ‘σένα. Την είδα».

«Ο Θεός μου τους χάρισε και τους δυο,» λέει σήμερα η Έ. Ζήτησα την άδεια της να μεταφέρω την ιστορία της. Φυσικά μου είπε ναι. Ο καθένας έχει δικαίωμα να πιστέψει ό,τι θέλει. 'Ηταν Θαύμα; Θεϊκή παρέμβαση; Απίστευτη σύμπτωση; Σε οποιαδήποτε περίπτωση, είναι μια ιστορία που αξίζει να ειπωθεί... μια ιστορία που σίγουρα θα σε ρίξει σε περισυλλογή.

Την ιστορία αυτή την έζησα από κοντά (το ατύχημα, κλπ) αλλά όταν μου αφηγήθηκε η Ε. τις λεπτομέρειες -και την πτυχή του Helios- συγκλονίστηκα τόσο πολύ που κάθισα αμέσως και την έγραψα κυρίως για μένα, για να την κρατήσω και να μην την ξεχάσω ποτέ. Ύστερα ρώτησα την Ε. εάν θα ήθελε να δημοσιευθεί (σε εφημερίδες, περιοδικά) και μου είπε ναι, εφόσον δεν δημοσιευθούν τα στοιχεία της ίδιας και της οικογενείας της. Τελικά δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Πολιτικός και Οικονομικός Καθρέφτης στο τεύχος του Δεκεμβρίου του 2005, και μάλιστα το θέμα μπήκε και στο εξώφυλλο με τον τίτλο "Βρέφος έσωσε τον πατέρα του". Επιθυμία της Ε. είναι να μαθευτεί η ιστορία της…..

Την ευχαριστούμε από ψυχής για αυτήν την τόσο θαυμαστή εμπειρία που μοιράστηκε με όλους , στην αέναη προσπάθεια του καθενός ,για δυνάμωμα της ούτως ή άλλως σύμφυτης της υπάρξεώς του πίστης στον Θεό .

πηγή ανάρτησης κλικ εδώ.

Το γάλα της Παναγίας

Σήμερα Γιορτάζουμε την ένδοξη Κοίμηση της Παναγίας. Σ' αμέτρητες εκκλησίες και μοναστήρια χτυπούνε οι καμπάνες και ψέλνουνε οι ψαλτάδες. Τα πιο πολλά είναι στης Παναγίας τ' όνομα, και πανηγυρίζουνε σήμερα την Κοίμηση της Θεοτόκου. Μα αυτή δεν είναι γιορτή θανάτου, είναι γιορτή χαράς και θρίαμβος, γιατί αυτή που κοιμήθηκε είναι η Μητέ­ρα της Ζωής, όπως λέγει εκείνο το θεσπέσιο δοξαστικό πού λένε σήμερα στη Λειτουργία: «Τη αθανάτω σου κοιμήσει Θεοτόκε μήτηρ της ζωής, νεφέλαι τους αποστόλους αιθέριους διήρπαζον και κοσμικώς διεσπαρμένους, ομοχώρους παρέστησαν τω αχράντω σου σώματι, ο και κηδεύσαντες σεπτώς, την φωνήν του Γαβριήλ μελωδούντες ανεβόων. Χαίρε, κεχαριτωμένη παρθένε, μήτερ ανύμφευτε, ο Κύ­ριος μετά σου. Μεθ' ων, ως Υιός σου και θεόν ημών ικέτευε σωθήναι τας ψυχάς ημών». Σήμερα όλη η Ελλάδα μοσχοβολά από το ευωδέστατο σκήνωμα της Παναγίας, που είναι η μητέρα των ορφανεμένων, η ελπίδα των απελπισμένων, η χαρά των θλιμμένων, το ραβδί των τυφλών, η άγκυρα των θαλασσοδαρμένων. Κι απ' άκρη σε άκρη της Ελλάδας, στις πολιτείες, στα χωριά, στα μοναστήρια και στις σκήτες, απάνω στα δασωμένα βουνά, στα λαγκάδια, στις σπηλιές, στα γαλανά τα κύματα που δροσοαφρίζουνε από τον πελαγίσιον αγέρα, στα νησιά και στα ρημόνησα, στους κάβους, παντού αντιλαλεί η υμνολογία που ψέλνουνε οι ψαλτάδες για την ταπεινή βασίλισσα που κοιμήθηκε. Το μελτέμι που φυσά τώρα το Δεκαπενταύγουστο και δροσίζει τον κόσμο τα δεντρικά που 'ναι φορτωμένα με λογής λογής πωρικά, τα άγρια τα ρουμάνια, με τις αντρειωμένες βαλανιδιές και με τα έλατα και με τα κέδρα, τα άσπρα σύννεφα που αρμενίζουνε στον γαλανό ουρανό, όλα είναι χαροποιά και μακάρια, όλα είναι ιλαρά από την γλυκύτητα της Παναγίας. Στα πέλαγα ταξιδεύουνε λογής-λογής καράβια και καΐκια πώχουνε γραμμένο απάνω στο μάγουλο τους το γλυκύτατο τ' όνομα της. Ω! Αληθινά δική μας είναι η Παναγία, δικό μας είναι το Ρόδον το Αμάραντον! Ποιος θα μπορούσε να την υμνήσει όπως την υμνολογήσανε οι υμνωδοί της Εκκλησίας μας; Αρχαγγελικές σάλπιγγες θαρρείς πώς ακούγονται παντού, με ύψος και με σεμνότητα, μ' ένα κάλλος πνευματικό που βρίσκεται μονάχα στην Ορθοδοξία. Στον Εσπερινό της παραμονής ψέλνουνε τούτα τα τροπάρια που γεμίζουνε την ψυχή μας με κάποιον αγιασμένον ενθουσιασμό: «Ω του παραδόξου θαύματος! Η πηγή της ζωής εν μνημείω τίθεται, και κλίμαξ προς ουρανόν ο τάφος γίνεται. Ευφραίνου, Γεσθημανή, της Θεοτόκου το άγιον τέμενος. Βοήσωμεν οι πιστοί, τον Γαβριήλ κεκτημένοι ταξίαρχον Κεχαριτωμένη χαίρε, μετά σου ο Κύριος, ο παρέχων τω κοσμώ δια σου το μέγα έλεος». Από τι καρδιές, από τι χρυσά σπλάχνα εβγήκε τού­τος ο πλούτος! Εδώ δεν είναι συνταίριασμα τεχνικό από λόγια κι από ήχους. Εδώ είναι αληθινά «η φωνή του Γαβριήλ μελωδούντος» από τας ουράνιους αψίδας, ύμνος αθανασίας. Αμή εκείνη η θ' ωδή που λέγει: «Νενίκηνται της φύσεως οι όροι εν σοι, Παρθένε άχραντε, παρθενεύει γαρ τόκος, και ζωήν προμνηστεύεται θάνατος. Η μετά τόκον παρθένος και μετά θάνατον ζώσα, ζώσα, σώζοις αεί, Θεοτόκε, την κληρονομιών σου». Η εκείνο το απολυτίκιο που είναι σοβαρό και γλυκό σαν το εικόνισμα της: «Εν τη γεννήσει την παρθενίαν, εφύλαξας, εν τη κοιμήσει, τον κόσμων ου κατέλιπες, Θεοτόκε. Μετέστης προς την ζωήν, μήτηρ υπάρχουσα της ζωής, και ταις πρεσβείαις ταις σαις λυτρουμένη εκ θανάτου τας ψυχάς ημών». Η ο α' ειρμός στις Καταβασίες που λέγει: «Πεποικιλμένη τη θεία δόξη η ιερά και ευκλεής, Παρθένε, μνήμη σου, πάντας συνηγάγετο προς ευφροσύνην τους πιστούς, εξαρχούσης Μαριάμ, μετά χορών και τύμπανων τω σω άδοντες μονογενεί, ενδόξως ότι δεδόξασται». Από τούτη την άγια μέθη, που μεταδίνει η «Πεποικιλμένη», μέθυσε κι ο αγιασμένος γλάρος της Σκιάθου, κ' έγραψε τους καημούς του Δεκαπενταύγουστου σκιρτώντας από την αγγελική υμνωδία που άκουγε μυστικά, καθισμένος μπροστά στ' αφρισμένο πέλαγο, «ο φιλέρημος γέρων». Από το ίδιο νέκταρ της Παναγίας μέθυσε κι ο Σολωμός και ψέλνοντας και κείνος με ενθουσιασμό την Πεποικιλμένη, έγραψε στον Ύμνο της Ελευθερίας τούτα τα λόγια: Ακολουθεί την αρμονία η αδελφή του Ααρών, η προφήτισσα Μαρία μ' ένα τύμπανον τερπνόν. Και πηδούν όλες οι κόρες με τσ' αγκάλες ανοικτές τραγουδώντας ανθοφόρες με τα τύμπανα κ' εκείνες. Η Μαριάμ, η συνονόματη της Παναγίας, ήτανε η αδελφή του Ααρών, που άρχισε να ψέλνει για να φχαριστήσει το θεό, που καταπόντισε τον Φαραώ στην Ερυθρή θάλασσα. Και τη συντροφεύανε οι άλλες οι κόρες, χορεύοντας και παίζοντας τα τύμπανα. «Λαβούσα δε Μαριάμ η προφήτις, η αδελφή του Ααρών, το τύμπανον εν τη χειρί αυτής, και εξήλθοσαν πάσαι αι γυναίκες οπίσω αυτής μετά τύμπανων και χορών (Εξοδ. ιε', 20). Αυτή είναι η αγιασμένη Ελλάδα, κι από το γάλα της βυζάξανε και θραφήκανε οι ποιητές της, το γάλα της Παναγίας. Εμείς αυτό το γάλα το σιχαθήκαμε, αλίμονο!

Απόσπασμα από το κείμενο με τίτλο :Η Παναγία και ο Λαός Του Φώτη Κόντογλου Από το βιβλίο «Παναγία και Υπεραγία» ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΡΜΟΣ